Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Από καρδιάς με την Τούλα Μπαρνασά

Της Ελένης Ζάχαρη


Χρόνια Πολλά και Καλά σε Όλους σας καλοί μας φίλοι ! Διαλέξαμε να αποχαιρετήσουμε το.. πονεμένο 2012 με μια αγαπημένη και ιδιαίτερα σημαντική παρουσία. Μιλώντας μάλιστα και λίγο προσωπικά ….με μια Γυναίκα – σταθμό στη ζωή μου , Φίλη , Δασκάλα , Συνεργάτιδα…. ό,τι και να πω λίγο θα είναι πάλι… Με μια Γυναίκα που εκπροσωπεί επάξια το γυναικείο φύλο , μια θύελλα , αφού με ό,τι καταπιαστεί φέρνει τα πάνω κάτω μέχρι να το πραγματοποιήσει , μια Γυναίκα με πάθος για τη Ζωή , για την Τέχνη , για την Ποίηση , κυρίως όμως για τον τόπο μας …Τη Γυναίκα που γέννησε το «Αίτιον» καταθέτοντας εκεί την ύπαρξή της , την ψυχή της…. Κι αν ακόμα δεν καταλάβατε …μαζί μας είναι η αγαπημένη μας Τούλα Μπαρνασά…

-Τούλα μου, Χρόνια Πολλά, Καλή Χρονιά, Ευλογημένη και Δημιουργική. Είναι πολύ μεγάλη η χαρά, τόσο η δική μου όσο και της Μαρίας και της Αγγελίνας , που σήμερα, Παραμονή Πρωτοχρονιάς, κλείνουμε το χρόνο μαζί, εδώ στο "Από Καρδιάς". Καλώς μας ήρθες !!!!

-Χρόνια Πολλά Ελένη, Μαρία, Αγγελίνα και εύχομαι πάντα επιτυχίες στο «Λόγων Παίγνια» και να συνεχίσει να εκφράζει πρωτοτυπία ,αισθητική και πολιτισμό.

-Ευχαριστούμε πολύ! Σήμερα είσαι εδώ για να κάνουμε μια κουβέντα "Από Καρδιάς" .....που σημαίνει πως θα μιλήσουμε για την άλλη Τούλα Μπαρνασά , αυτή που δε γνωρίζει ο πολύς κόσμος και που θα θέλαμε να την ακούσουμε να μας μιλά μ' αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο που έχει και περιγράφει πράγματα και καταστάσεις!!! Τούλα... γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Καλαμάτα.. Έρχεσαι στην αρχή της εφηβείας σου στην Αθήνα και;;;

-Ήρθα μικρή στην Αθήνα τον καιρό της χούντας .Έζησα την εποχή της μεταπολίτευσης και αγγίχτηκα από πολιτικά ,φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά ρεύματα. Στα 16 μου χρόνια είχα την τύχη να γνωρίσω έναν ξεχωριστό και πολυδιαβασμένο άνθρωπο που του οφείλω την πνευματική μου εξέλιξη και τις ιστορικές μου γνώσεις. Εν συνεχεία χάραξαν τη σκέψη μου δυο μεγάλες μορφές των ελληνικών γραμμάτων. Ο Δημήτρης Λιαντίνης , που του χρωστώ τη δίψα μου για γνώση και αργότερα ,προς το τέλος της δεκαετίας του 80, ο Νίκος Καρούζος και η ποίησή του . Από την άλλη στην Αθήνα κατέφθαναν τότε μπουλουκηδόν τα πλήθη από την επαρχία και γέμιζαν την σιδερόφραχτη πόλη, ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή. Ήταν ένα συνονθύλευμα από ανάμικτους ανθρώπους με εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις. Ανάμεσα σε φοιτητές αγωνιστές και στα παιδιά των λουλουδιών που παραδίδονταν στα μουσικά ακούσματα της ποπ , και του Τζίμυ Χέντριξ ,θυμάμαι χωριάτες με καμπάνες που διασκέδαζαν στα μπουζούκια της παραλιακής , δίχως αίσθηση της κατάστασης στην οποία βρισκόταν η χώρα. Γρήγορα με κατέκτησαν οι φοιτητές με την αντιχουντική δράση.

-Είμαστε στην εποχή της Χούντας δηλαδή... εσύ; Μαθήτρια; Πας σχολείο; Τι κάνεις όταν έρχεσαι εδώ;

-Ένοιωσα ανασφαλής και χαμένη στη μεγάλη πόλη λόγω ενός φοβερού αυτοκινητιστικού ατυχήματος που συνέβη στους γονείς μου .Έμεινα μόνη μου με δυο μικρότερα αδέλφια. Αυτό το γεγονός με ωρίμασε απότομα. Σύντομα ανάρρωσαν οι γονείς μου και όταν τελείωσα το σχολείο, ασχολήθηκα με την ενδυματολογία αναπτύσσοντας σύντομα επιχειρηματική δραστηριότητα .

-Είναι αλήθεια πως πολλοί δε γνωρίζουν τη δραστηριοποίησή σου στο χώρο της ενδυματολογίας. Θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια γι' αυτή;

-Ασχολήθηκα πολλά χρόνια στο χώρο της μόδας όχι μόνο ως ενδυματολόγος αλλά και επιχειρώντας. Διατηρούσα σειρά καταστημάτων, στην οδό Ερμού ,στην Μητροπόλεως , στην Αγία Ειρήνη και στις αρχές της λεωφόρου Συγγρού όπου βρίσκεται και το τωρινό κατάστημά μου.

-Έχεις φτιάξει κοστούμια για το Θέατρο, για τη Λυρική σκηνή, για το Ηρώδειο... Δεν είσαι απλά μια σχεδιάστρια και επιχειρηματίας... αλλά κι ένα κεφάλαιο Τέχνης και σε αυτό τον χώρο. Έτσι δεν είναι ;

- Είχα την χαρά να συμβάλλω σε καλλιτεχνικές παραστάσεις που έγιναν στο Ηρώδειο, στη Λυρική ,στο Μέγαρο, στη Σκάλα του Μιλάνου, στην κρατική τηλεόραση και σε θεατρικές παραστάσεις .

-Η Τέχνη είναι λοιπόν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου.... κι αυτό φαίνεται απ' την Ποίηση.... Δε γίνεται να είσαι εδώ και να μη σε ρωτήσω : Τι είναι η Ποίηση για την Τούλα Μπαρνασά ;

-Επειδή η ποίηση προσπερνά το ενικό Εγώ νομίζω πως με μια φράση δεν τεκμαίρεται. Ίσως είναι η ανάγκη της ευφυΐας να βγει από τους ορίζοντες του εφικτού για να τρυγήσει τη φανταστική αλήθεια .

-Στο θέμα Ποίηση θα σου δώσω κάποια ονόματα - σταθμούς και θέλω να μας αποκαλύψεις τις εμπειρίες σου… Βάρναλης , Καρούζος, Βαρβέρης..... τα υπόλοιπα νομίζω ότι θα έρθουν μέσα από την αφήγησή σου...

-Γνώρισα τον Βάρναλη στην Πάχη ,στα 16 μου .Ήταν συγκλονιστική εμπειρία να μιλάς μαζί του. Ανάμεσα σε όσα άκουσα υπήρξε μια φράση που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. «Είσαι ευφυής», μου είπε, ... «όμως αν δεν ελέγξεις την παρορμητικότητά σου και αν δεν ενδοστραφείς ,θα σκορπίσεις στον άνεμο» ...

Τον Νίκο Καρούζο τον γνώρισα λίγα χρόνια πριν φύγει .Τέλος της δεκαετίας του 80. Η επίδρασή του στην ποιητική σκέψη μου υπήρξε καταλυτική .Θεωρώ πως ήταν ο μεγαλύτερος ποιητής των τελευταίων 50 χρόνων . Ήταν μια μαγική εποχή , συχνά τα βράδια ,στο μπαρ του Τζώρτζη ,στην πλατεία Μαβίλη ,κυλούσε ανάμεσα σε ένα κέρμα που ρίχναμε μεταξύ μας, ζωντανός λόγος .

-Πώς ήταν ο Νίκος Καρούζος και τι, πιστεύεις, ότι σε σημάδεψε από την Ποίησή του;

-Ο Νίκος Καρούζος μιλούσε έξω από τα δόντια. Αν περνούσες την κόκκινη γραμμή και τον γνώριζες ήταν αποκάλυψη. Πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος, με μια σκέψη ταξίδι. Αυτό που με σημάδεψε από την ποίησή του ήταν κυρίως, η μεταστροφή του από την ποιητική μεταφυσική, στην ποιητική φυσική.

-Στις προσωπικές μας συζητήσεις το έχεις πει πολλές φορές αυτό….

-Από την μεταφυσική ορθοδοξία και το νατουραλισμό η φυσική τίναξε την ποίησή του στη μοναδικότητα σπάζοντας κάθε τι συμβατικό.

-Θα μείνω λίγο ακόμα στον Νίκο Καρούζο γιατί πολλοί τον χρίζουν δάσκαλό τους και κατά μια έννοια "επαναστάτη" στην ποίηση... Πιστεύεις πως ερμηνεύουν, προσεγγίζουν ορθώς τον Καρούζο;

-Δεν μπορώ να ξέρω γιατί ο κάθε ένας εκφράζεται με τη δική του ιδέα . Μια καλή κριτική που αφορά στο έργο του Καρούζου, κυκλοφορεί με τον τίτλο ."Το Εκκρεμές που σήμαινε ποιήματα ".

-Ένα πρόσωπο σταθμός στη ζωή σου υπήρξε ο Δημήτρης Λιαντίνης. Ο λόγος δικός σου μια και θα γράψεις ,όπως επισήμως γνωρίζουμε, και το βιβλίο για τον Δάσκαλο.

-Ο Δημήτρης Λιαντίνης σφυρηλάτησε προσωπικά το πνεύμα μου από τα χρόνια της εφηβείας μου. Η οικογενειακή σχέση μου με το ζεύγος Λιαντίνη αποτέλεσε σταθμό της πνευματικής ζωής μου. Γνώρισα τη Λου και τον Δημήτρη πριν το γάμο τους. Η Λου , λόγω του υψηλού μορφωτικού επιπέδου της, αντιλαμβάνεται εξ αρχής την ποιητική ιδιοφυΐα του αγαπημένου της και του δίνει χώρο. Ενώ εκείνος τεντώνει τα τόξα του θριάμβου και τινάζει ηφαίστεια από το βυθό της ύπαρξης ιδρύοντας το έργο του, εκείνη εποπτεύει πρακτικά τη ζωή τους με σιδερένιο σθένος, αλλά και ανείπωτη γλυκύτητα.. Τα χρόνια περνούσαν και εκείνος ολοένα άπλωνε το λόγο του τραβώντας τη σινδόνη της θύμησης όπως φωτοκηλίδα που μεγαλώνει. Ανάμεσα στα βιβλία που έδωσε το Έξυπνον ενύπνιον, το Χάσμα σεισμού, ο Νηφομανής , το Homo educandus, το Πολυχρόνιο, τα Ελληνικά.. Κάποτε, διέταξε τα αηδόνια της ευφυΐας του να φτερολογήσουν μυστήρια και θαύματα και έγραψε τη Γκέμμα.. Η φιλία μας ,βαθειά και ασυννέφιαστη μέχρι σήμερα, μου επέτρεψε να γνωρίζω, ζώντας βιωματικά κοντά τους, όσα σπάνια άλλος γνωρίζει. Για όλα αυτά όμως θα μιλήσω στο βιβλίο που έχω ξεκινήσει.

-Τότε.. δίνουμε τον πρώτο λόγο στο βιβλίο... Κι ερχόμαστε σ' ένα μεγάλο πάθος.. τη Φυσική.. Δώδεκα χρόνια μελέτη και συγγραφή... Πώς προέκυψε αυτή η αγάπη, αυτός ο Έρωτας ;

-Η φυσική πήρε θέση πλάι στην ποίηση και κυρίευσε κυριολεκτικά τη ζωή μου στα εικοσιεπτά μου χρόνια .Ήταν ένα καλοκαίρι στις Κεχρεές Κορινθίας που με ένα τηλεσκόπιο με βάφτισε ο Λιαντίνης στη μαγεία του ουρανού .Ο τρόπος που μιλούσε ο δάσκαλος για το θάνατο των άστρων με μάγεψε .Τότε άνοιξε στα μάτια μου ένας καινούργιος κόσμος .Αφιερώθηκα πολλά χρόνια στη φυσική και τη μελετώ ακόμη. Είναι μια επιστήμη που διαρκώς εξελίσσεται! Είμαι περήφανη για τα βιβλία που έγραψα και ας μην τα έχω εκδώσει .Οι δρόμοι της δύσκολοι μα εξαιρετικά γοητευτικοί .

-Μιλώντας για ανέκδοτα έργα... η δουλειά που έχεις κάνει πάνω σε διαφορετικούς τομείς της επιστήμης είναι εκπληκτική. Πόσα χρόνια έχεις αφιερώσει στη μελέτη και στο συγγραφικό έργο, Τούλα;

-Όλη μου τη ζωή Ελένη. Η ποίηση με ωθούσε ολοένα σε καινούργια γνωστικά επίπεδα από τα πρώτα χρόνια του δημοτικού. Μεγαλώνοντας ,συνεχώς ζητούσε να διευρύνω τους εμπνευστικούς μου ορίζοντες με περισσότερη γνώση. Η Νικολίτσα Λιαντίνη με δίδαξε αρχαία και νεότερη φιλοσοφία .Παράλληλα η διδασκαλία του Λιαντίνη με μυούσε στη φυσική φιλοσοφία .Πρέπει να ομολογήσω όμως πως οφείλω πολλά στα βιβλία που έγραψα! Κάθε ένα ήταν μια υπέροχη γνωσιολογική περιπέτεια. Έγραφα σπουδάζοντας την ίδια τη γραφή μου με μεγάλη αίσθηση ευθύνης. Πιστεύω πως ένα βιβλίο μπορεί να μεταδώσει το θαύμα αλλά και το βάκιλο της πνευματικής πανώλης αν μεταφέρει λάθος πληροφορία.

-Ξέρω πως δεν θες εύκολα να μιλάς για τα έργα σου και μάλιστα δημόσια. Είναι όμως, αν το θες , η προσωπική μου επαφή , η εμπειρία μου , ο θαυμασμός και όσα προσωπικά αποκομίζω από τη συνεργασία μας, ώστε μου είναι αδύνατον να μην αναφερθώ σε αυτά… Ένας απίστευτος αριθμός βιβλίων για όποιον δεν έχει δει...

Τι πραγματεύονται ; Θα ήθελες να μεταφέρεις εσύ το περιεχόμενο του τεράστιου έργου σου ;

-Προσωπικά , ξέρεις ότι δεν αρέσκομαι να μιλώ δημόσια γι’ αυτό το θέμα… αλλά τώρα που το αναφέρεις… Αν δεν λογαριάσω την ποίηση που έγραψα σε όλη μου τη ζωή ,τα βιβλία μου πραγματεύονται την ιστορία της φυσικής, των μαθηματικών ,της αρχιτεκτονικής, την ιστορία της τέχνης . Έγραψα και ιστορικά βιβλία .Καθώς και την ιστορία της φιλοσοφίας .Ανάμεσα σε αυτά έκανα ένα βιβλίο που το ξεχωρίζω .Το έργο αυτό συνδέει κάθε αρχαιοελληνική φιλοσοφική σχολή με τη νέα φυσική .

-Σ’ ευχαριστώ… Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν που η αγωνία σου είναι η γλώσσα μας , η ιστορική διαδρομή της , η εξέλιξή της στο μέλλον και βέβαια οι ρίζες της επιστήμης που μπαίνουν στην Αρχ. Ελλάδα...

-Ελένη μου, η γλώσσα μας πέρασε την ελληνική συνείδηση από την ατραπό της τραγωδίας, για να χυθεί στη λεωφόρο της κατάφασης. Μη ξεχνάμε πως η παμφωτία της, καθόρισε την οικουμενική επιστήμη και διανόηση . Γράφοντας Greeklish την διαπραγματευόμαστε με το χάος. Η γλώσσα είναι η ψυχή μας .Ο ίδιος ο νους και η ιστορία μας. Συνιστά πολιτισμό, αλλά η αξία της στέκει πέρα από αυτόν, διότι αποτελεί υπέρτατο αγαθό του πολιτισμού. Τι διαπραγματευόμαστε άραγε; Τη γλώσσα που γέννησε την παγκόσμια επιστήμη και που οδήγησε τον τραγικό άνθρωπο, στη θέαση του τραγικού σύμπαντος; Ο Πολιτισμός στα ελληνικά γράμματα ,πέρασε από τον Όμηρο ,στους ποιητές του 7ου και του 6ου π.Χ αιώνα . Συνεχίστηκε από τους στοχαστές και τους σοφιστές, εξελίχθηκε στην Αλεξάνδρεια, μεταστοιχειώθηκε στο Βυζάντιο και μετά τον ελληνικό διαφωτισμό ,παραδόθηκε στους νεοέλληνες . Η εξασφάλιση της γλώσσας και η εξέλιξή της ,αποτελεί πολιτική πράξη άκρας σημασίας . Έχουν χρέος στις επερχόμενες γενιές να την υποστηρίξουν, όσοι έχουν την τιμή να μιλάνε ελληνικά !

-Ξέρω πολύ καλά ότι αυτό το θέμα σε πονάει βαθιά. Όπως επίσης και η γενικότερη πορεία του τόπου και του Ελληνισμού. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία ενός Κινήματος... Δε νομίζω πως πρέπει να κάνω ερώτηση αλλά να πω μια λέξη: "ΑΙΤΙΟΝ".. ο λόγος δικός σου...

-Aχ Ελένη μου τι να σου πρωτοπώ για το Αίτιον της ζωής μου ; Στο έχω εμπιστευτεί και προσωπικά αλλά θα το ομολογήσω τώρα και δημόσια. Το "Αίτιον" ξεπετάχτηκε από μέσα μου απρόσμενα κι ήταν αναπάντεχο και για εμένα την ίδια. Η ιδέα αυτή γεννήθηκε αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου όταν πήγα τυχαία στο θέατρο Σφενδόνη .Θαμπώθηκα ,στάθηκα στη μέση της σκηνής άνοιξα τα χέρια μου και γυρίζοντας στο χώρο γεννήθηκε το Αίτιον .Ελένη νομίζω πως κάποιες ιδέες αναδύονται αυτόματα πέρα από τη θέλησή μας από την ίδια την ιστορική μας συνείδηση που αλληλοεπιδρά με τα γεγονότα .Το Αίτιον ξεπετάχτηκε από την αναγκαιότητα του τραγικού ιστορικού καιρού μας .Εγώ και τα υπόλοιπα ιδρυτικά μέλη απλά θα το υπηρετήσουμε ώστε να ανατείλουν νέες ιδέες . Ο σύγχρονος πολιτισμός μας είναι το μόνο που απέμεινε .Το μόνο που έχουμε να εξάγουμε.

-Ναι... θυμάμαι από την πρώτη στιγμή τα δάκρυα στα μάτια και την απόφαση..." Αισθάνομαι σαν να σηκώνω τα Ιμαλάϊα στην πλάτη μου" , μού έχεις πει και έχεις πει άπειρες φορές... Και το Αίτιον εξελίσσεται , αναπτύσσεται και δραστηριοποιείται σιγά σιγά.....

-Ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που μίλησα για αυτό πριν ανακοινωθεί επισήμως Ελένη. Ομολογώ πως ακόμη έτσι αισθάνομαι. Τώρα αγωνιώ καθώς τελειώνει ο πολυχώρος του Αίτιον και ετοιμαζόμαστε για τα εγκαίνια Μοιάζει να φλέγονται όλα όμορφα καθώς ετοιμάζονται ήδη οι δυο παραστάσεις που θα παρουσιαστούν στο θέατρο Σφενδόνη μέσα στον Ιανουάριο. Ανοίγοντας ο πολυχώρος θα ανακοινωθούν προγράμματα και θα υλοποιηθούν όσα αναφέρονται στο Μανιφέστο του Αίτιον .

-Με μεγάλη αγωνία και χαρά περιμένω κι εγώ το χώρο που θα στεγάσει όσα ονειρεύεσαι... Γιατί ξέρω πως ονειρεύεσαι έντιμα , αληθινά και με πίστη σ' όσα περιλαμβάνει το Μανιφέστο!!! Με συγκινεί ιδιαίτερα.. Περιμένουμε λοιπόν τα εγκαίνια με λαχτάρα θα έλεγα!! Τούλα... πέρα από τους ανθρώπους - σταθμούς όπως οι προαναφερθέντες , ποια είναι η σχέση σου με τους ανθρώπους της καρδιάς σου;

-Ελένη, δε μου αρέσουν οι περιστασιακές σχέσεις .Επενδύω στους φίλους μου πνευματικά και συναισθηματικά και τους στηρίζω με όλη την καρδιά μου .Κατά τα άλλα είμαι αφοσιωμένη στους δικούς μου ανθρώπους . .Λατρεύω την οικογένειά μου που την αποτελούν ο άντρας μου ,τα δυο αδέλφια μου ,τα πέντε ανίψια μου και οι νύφες μου που μου τα χάρισαν.

-Εκείνο που με απόλυτη βεβαιότητα μπορώ να πω είναι πως πραγματικά αφοσιώνεσαι στους ανθρώπους που αγαπάς... αυτό περιλαμβάνει , και θα το πω , ακόμη και τους ανθρώπους που εργάζονται δίπλα σου. Είναι αυτόματα σχεδόν προέκταση της οικογένειάς σου.. Λειτουργείς με σταθερές αξίες , με συμπεριφορά αυστηρή και τυπική αλλά, όχι ψεύτικη , προς τα έξω, ενώ μπορείς την ίδια στιγμή , πράγμα που καλά ξέρουμε, να σηκωθείς και να απαγγείλεις ένα ποίημά σου μ' ένα ποτήρι κρασί στο χέρι , σχεδόν σε "διονυσιακή έκσταση"... Τι θα έλεγες για την Τούλα Μπαρνασά σε κάποιον περιγράφοντάς την;;

-Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω Ελένη μου ; Καλύτερα να κάνω εγώ σ’ εσένα αυτό το ερώτημα που με ζεις και με βλέπεις.... Με δυο λέξεις θα έλεγα πως είμαι εξ ίσου Διονυσιακή και Απολλώνια…

-Με μια μικρή επεξήγηση;;

-Εννοώ γήινη και ορμητική αλλά παράλληλα νηφάλια και ονειροφάνταστη .

-Για να κλείσουμε τη συζήτησή μας, θέλω να μου πεις ποια τα όνειρά σου για το μέλλον!!!!

-Ονειρεύομαι να βγει η χώρα από αυτό το τούνελ της δυστυχίας και να υπάρξει μέλλον για τους νέους Έλληνες που τους τα πήραν όλα ! Αυτό θέλω πραγματικά Ελένη να δω πριν πεθάνω.

-Εύχομαι ολόψυχα το Αίτιον να είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα και τα όνειρά σου να γίνουν πραγματικότητα για το καλό του τόπου. Σ' ευχαριστώ ολόψυχα που ήρθες στο "Από Καρδιάς"... Καλή Χρονιά Τούλα!!!!

-Σε ευχαριστώ εσένα και το «Λόγων παίγνια» αγαπημένη Ελένη! Σού εύχομαι καλή χρονιά με υγεία έμπνευση και επιτυχία!

Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά


Από το Λόγων Παίγνια

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Του Χρήστου Σιούλα

Γνωρίζαμε για το τέλος του κόσμου, μας είχαν προειδοποιήσει οι Μάγιας προ πολλού, σοφός λαός αλλά σοφότεροι εμείς καθώς είμαστε, του κάναμε ένα πηδηματάκι αριστερά και του ξεφύγαμε του ύφαλου του εξώτερου διαστήματος, ξεγελώντας θεούς και δαίμονες ιστορικούς και παλαιοντολόγους, και να είμαστε πάλι εδώ, εγώ να γράφω και σεις να με διαβάζετε σαν να μην τρέχει τίποτα.

Για το τέλος της ιστορίας τι να πω στην καθημερινή μας φρασεολογία είναι, ξέρουμε ότι θα έρθει και ας μην γνωρίζουμε καν την αρχή της, χωρίς γνώσεις επί του όλου θέματος αλλά ιστορικοί ενός μέλλοντος πάντα προδιαγεγραμμένου και ζοφερού, να καρτερούμε με στωικότητα ωσάν άλλοι Μάγιας με την "σοφία της μωρίας" που μας δέρνει .

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Ο ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

Της : roula.zerva

Στην κατοχή ως γνωστόν, όταν ο κόσμος πέθαινε στον δρόμο απ την πείνα, κάποιοι μπακάληδες έκρυβαν το λάδι και άλλα αγαθά και τα πούλαγαν στην μαύρη αγορά, συνήθως με ανταλλαγή χρυσού και φυσικά η τοκογλυφία ήταν η πιο κερδοφόρα επιχείρηση της εποχής, ρουφώντας αίμα αυτοί οι τοκογλύφοι μαυραγορίτες, μετά τον πόλεμο έγιναν μεγάλοι και τρανοί μεγαλοεπιχειρηματίες .

Μου είναι αδύνατον να μην κάνω συνειρμούς όταν βλέπω να ξεφυτρώνουν διαρκώς τέτοια «μαγαζιά» που αγοράζουν χρυσό και δίνουν τόσο απλόχερα και «καλόκαρδα» δάνεια με ενέχυρο πάντα τον πολύτιμο χρυσό .

Διαβάστε Περισσότερα »

Από καρδιάς με την Βενετία Μακρυνώρη

Της Ελένης Ζάχαρη


Καλημέρα!!!!!!! Χρόνια Πολλά αγαπημένοι μας φίλοι κι «Από Καρδιάς» Καλά κι Ευλογημένα Χριστούγεννα με Υγεία, Χαρά, Αγάπη και πολλή Δύναμη για τις αντίξοες συνθήκες που όλοι αντιμετωπίζουμε. Σήμερα η στήλη μας φιλοξενεί με μεγάλη χαρά μια αγαπημένη φίλη κατ’ αρχάς , σημαντική ποιήτρια με δικό της στυλ γραφής , θα έλεγα πως καθιέρωσε για πολλούς ένα τρόπο γραφής , με έργο και στο χώρο του θεάτρου. Είμαι πιθανόν φειδωλή γιατί θεωρώ πως οι άνθρωποι που έχουν έργο παρουσιάζονται μέσα από αυτό και δεν χρειάζεται να τους πλέκεις ψεύτικα εγκώμια ή να λες υπερβολές… άλλωστε το όνομα Vennis Mak ή αλλιώς Βενετία Μακρυνώρη έχει πλέον το δικό του ειδικό βάρος.

- Βενετία, καλώς ήρθες στο "Από Καρδιάς". Για μένα είναι μεγάλη χαρά που βρίσκεσαι κοντά μας!

- Καιρός να βγούμε παραέξω από τις λέξεις να ζήσουμε ε; Καλώς σας βρήκα.

- Είπαμε πως θα κάνουμε μια συζήτηση "Από καρδιάς" ....γι' αυτό θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για την Ελευσίνα και τι σημαίνει αυτή για την Βενετία.

- Η Ελευσίνα, τόπος γέννησης και θρέψης που λέω, είναι μέσα μου μια βαριά αλυσίδα και δυο ζευγάρια φτερά. Τη μία καταβυθίζομαι στη ροή και την χθόνιά της υπόσταση και την άλλη δονούμαι περήφανα από το τίποτα στο "όλα" της. Θεωρώ την πόλη μου μήτρα της ποίησης βασικά και ονειρεύομαι μελλοντικά ένα κήπο, χώρο δημιουργών εδώ, προς αναβίωση του πολιτισμού και των θησαυρών της. Βασικά όσο ζω εδώ δεν αντέχω τους θνητούς...

- Υπάρχει άλλωστε μια ενδημική ροή «Αθανασίας»… Τα παιδικά σου χρόνια σ' αυτή πόσο σχετίζονται με την εξέλιξή σου την ποιητική;

- Πιστεύω πως γίνεται μια αόρατη διαδικασία μέσα σου, όντας γεννημένος σε αυτά τα μέρη, που η κατανόησή τους και η γνήσια γνώση έρχεται χρόνια μετά. Το σίγουρο είναι πως βοηθάει ο τόπος μαγικά, να μεταμορφώσει κανείς τα συμπλέγματά του σε τέχνη... Όσο για τις παιδικές καταβολές, γνωρίζω πως μεγαλώνοντας κανείς κατά φύση, ποιητής δεν γίνεται...

- Από ποια στιγμή της ζωής σου αρχίζεις να ασχολείσαι με την Ποίηση; Να διαβάζεις αφ ’ενός και βέβαια να γράφεις! Και ποια ήταν τα πρώτα σου ερεθίσματα ;

- Νομίζω πως μια μορφή παράνοιας πάντα με περιτριγύριζε, ήταν σαν να ζούσα πίσω από κλειστές πόρτες αναζητώντας μια μορφή θέωσης . Έγραψα πρώτη φορά ποίημα στα δεκατρία μου, θεωρώ πως η ανάγκη μου "κάπου να με φυλάξω" επικρατεί ως και τώρα. Διάβαζα πολύ και νιώθω πως υπάρχουν και άλλα βιβλία που με περιμένουνε... Ακόμη στα αυτιά μου ακούω το εξής: «στον επόμενο τόνο» η ώρα θα λέει: ποίηση

- Είσαι ένα παιδί "λαϊκό" ή ένα παιδί μεγαλωμένο με τις ανέσεις που εξασφάλιζαν εύκολη πρόσβαση στο βιβλίο;

- Ω!! Ωραία ερώτηση... Είμαι μια αλήτισσα , πριγκίπισσα. Η ζωή μου έχει βουλιάξει στη λαγνεία, στην αμαρτία και στα πάθη. Άντλησα πολλές μορφές κόλασης και κράτησα ένα ακέραιο, δεν με πρόδωσα. Τα χρόνια μου ήταν πάσσαλοι , μόνο που δεν με κράτησαν κάτω. Υπήρχαν στιγμές που οι ρόλοι έγιναν εγώ και το ότι έζησα πολλούς εσωτερικούς θανάτους με κρατάει ως και απόψε, ίδια, χορτάτη και ακόρεστη, ελάχιστη, μερική και στερημένη, συνάμα. Ευτυχώς. Η Κοινωνική μου ταυτότητα έχει ελλείψεις, σκοτάδια και δαγκωνιές.

- Πώς κατόρθωσες να βρεις διαύλους επικοινωνίας με τούτο τον δρόμο "της Θέωσης", όπως λες για την Ποίηση; Τη νοιώθεις στη ρίζα σου; Στα σπλάχνα σου;

- Νιώθω τον εξαγνισμό κάθε φορά που γράφω... Και την απόλυτη ικανοποίηση πως μιλώ "εκ μέρους" χιλιάδων στομάτων. Από τη μία κανείς δεν ταυτίζεται -από την άλλη μέσα από τον στίχο κανείς δεν κρύβεται... Ερωτική έως και οργασμική διαδικασία.

- Εννοώ, πώς το κορίτσι που αλήτευε -μου θυμίζει τον Οιδίποδα πάντα αυτή η έκφραση - βρήκε τρόπους να μπει στα δώματα της Ποίησης και θα έλεγα ,κι ας ακουστεί και υπερβολή στ' αυτιά κάποιων, μεταξύ των Ιερειών αυτής...

- Για την γνώμη των άλλων θα μπορούσα να γράφω ώρες, αλλά φοβάμαι πως θα σκορπίσω μελάνι, που κρατώ για κάτι αξιότερο. Η ποίηση πρέπει να φτάνει ως τον πιο απλό άνθρωπο και οι γλυκανάλατοι εκ των τάχα ακαδημαϊκών αυτής, το μόνο που έκαναν είναι να μείνει σε ράφια και σαλόνια, κωλοκαθισμένη. Ας ανατρέξει όποιος θέλει να με πυροβολήσει για τις άναρχες ιδέες μου, στις ζωές του Ρεμπώ, του Βιγιόν, του Κορμπιέρ. Η ποίηση δε θέλει κατανόηση, συμπόνια και ξύλινη γλώσσα. Αλλά καύλα, ροή, πάθος και καμία τάξη. Όπως έλεγε ο κορυφαίος Καρούζος, πως μπορείς να γράφεις ποίηση, όταν έχεις το αίμα σιγουρεμένο στις φλέβες σου.. Υ.Γ Δεν μπήκα στα δωμάτά της, έφτιαξα δικά μου και ήρθαν πολλοί εκεί και με αντάμωσαν. Ο Ποιητής δεν ακολουθεί την πεπατημένη, χτίζει στο νούμερό του νέα...

- Σωστά!!! Βεν, πόση αλήθεια ψυχής έχεις ποτίσει την Ποίηση μέχρι σήμερα αλλά ~κι εδώ θέλω μια απ’ τις απαντήσεις που ξέρεις καλά να δίνεις ~ πόσες πίκρες έχεις ποτιστεί ;

- Θέλω να μπαίνω στη φωτιά και μπήκα θαρρώ. Μου αρέσει να αφανίζομαι. Από τον χώρο δεν έχω πίκρες, ήμουν από τις ευνοημένες μάλλον, αλλά η συλλογή μου πόνου, καλά κρατεί, ως ιδιοσυγκρασία βασικά, έλκομαι από τα αιματοκυλισμένα, που προκαλώ, δε με βρίσκουν απαραίτητα. Όσο για αυθεντικότητα και αλήθεια είναι το μοναδικό που εύκολα δεν θα με κατηγορήσει κανείς πως δεν υπερασπίστηκα.

-Για το τι μπορεί να κατηγορηθεί κάποιος σ' αυτούς τους χώρους ανήκει στη σφαίρα του φαντασιακού! Θέατρο... Πώς μπαίνει στη ζωή σου;

- Άνετα μπορεί να ονοματιστεί ως ψυχή πάσχουσα το λιγότερο και υπέρ ματαιόδοξος και απροσάρμοστος εν μέρει. Γενικά η ποίηση, μας καλύπτει με το ακαταλόγιστο! χεχεχεχε!! ΤΟ Θέατρο εισχώρησε μαγικά και ξαφνικά στη ζωή μου, μετά από πρόσκληση της δημοτικής αρχής του τόπου μου να τιμηθώ στο φεστιβάλ Αισχυλείων που αναβιώνει στην Ελευσίνα ενεργά και δυναμικά πολλά χρόνια τώρα.

- Νομίζω πως έτσι κι αλλιώς η Ελευσίνα ασκεί επάνω σου, όπως και σε κάθε υποψιασμένο έστω επισκέπτη ,μια μαγνητική έλξη... Θες να μου πεις λίγο αν το έργο που παρουσιάστηκε στα Αισχύλεια παρέπεμπε σε Αρχ. Τραγωδία;

- Θεωρώ πως ο πυρήνας του έργου μου είχε τις ιαχές μιας τραγωδίας, την ορμητικότητα και την ανάβαση της Περσεφόνης ή της Αντιγόνης με την βουβή επίκληση και αναμονή της έξαρσής τους, του πόνου μα και της λύτρωσης από τον επίγειό τους τάφο. Δεν είναι τυχαίο πως αναφέρω συνεχώς μια γυναίκα κατάμονη, πίσω από κλειστές πόρτες, που η απελπισία της εντέλει ήταν η μόνη απόδραση.

- Υπάρχεις πίσω από την ηρωίδα σου; Λένε ότι όσοι γράφουμε ποίηση έχουμε μια έμφυτη τάση στην απελπισία...

- Ανέφερα παραπάνω το κομμάτι της απελπισίας, αλλά ως απελευθέρωση, ως κάθαρση . Αλίμονο αν δεν υπήρχα από την κορυφή ως τα νύχια, στο πιο μου αγνό απόσταγμα, τον στίχο.

- Βεν, τόσο στους Ορφικούς όσο και στα Ελευσίνια μυστήρια κυριαρχεί μια αντιθετική δυάδα, στην ουσία όμως πρόκειται για τις υπέρτατες Συμπαντικές δυνάμεις του Έρωτα και του Θανάτου. Ποιος είναι ο ρόλος τους στη δική σου ποίηση;

- Καταγράφω συχνότατα, Ελένη μου, τη σύζευξη και το ντελίριο έρωτα – θανάτου . Θέλω ο ρόλος του στίχου μου να είναι ανταρσία! Κραυγή! Η ανατροπή και η άλλη όψη της φρικαλεότητας που όλοι ονομάζουν επιφάνεια και καθημερινή επαφή. Η ποίηση πρέπει να ’ναι επανάσταση, η ματιά του δημιουργού σε ένα σύμπαν που φτιάχτηκε ατελές και μεταμορφώνεται, να ’ναι η αλλαγή και η μετάβαση στους μέλλοντες αιώνες.

- Ο Έρωτας για την Βενετία τι ακριβώς σημαίνει;

- Κάθε βράδυ συζητούσα επί μακρόν με το Θεό για το θέμα!! χεχεχεχε!! Όταν φοβάσαι το αφεντικό σου, δηλαδή το πάθος, τις επιθυμίες σου, μονάχα για ένα απομένει να λυπηθείς: αν θα ’ναι ο τελευταίος που υπέκυψες. Ο έρωτας είναι καταβρόχθισμα και εγώ δηλώνω επιλεκτική μαινάς...

- Θα συμφωνήσω μαζί σου μια και όταν αποφασίζεις να παραδοθείς ,να σε καταβροχθίσουν και να καταβροχθίσεις ,αν μη τι άλλο διαλέγεις! Συνήθως ενστικτωδώς, πιθανόν και με μια γερή δόση κτηνωδίας...

- Μόνο με αυτόν τον πυρετό -στο άκουσμά του-λυγίζουνε τα πόδια μου. Έχω την αίσθηση πως θα ξοδέψω αρκετές νύχτες μου στον πόλεμο αυτό ... Δηλαδή στο τι θα επικρατήσει, η παράδοσή μου ή η καθολική νίκη μου, επί σωμάτων, σάρκας και ένωσης, από αίμα, μυρωδιές και ατσάλι αδηφάγας πείνας... Η λέξη κτηνωδία πρέπει να μπει στις πρώτες σελίδες των λεξικών μας, καθότι απεικονίζει την φύση μας, στην αρχέτυπή της και αρχέγονή της μορφή.

- Ναι... νομίζω πως αν μιλάμε για τον Έρωτα σε επίπεδο σάρκας ,φτάνουμε και στην ωμοφαγία.. Ίσως σοκάρονται κάποιοι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι καταργείται η πολιτισμένη πια έννοια του Προσώπου.. Είναι πιο ειλικρινές να μιλάμε για κατασπάραγμα όταν μας έχει δώσει και ποιητικά αριστουργήματα!

- Δεν υπάρχει άποψη, όσο εξωφρενική και να είναι, που μέσα στη σφοδρή της αλήθεια, δε καταγράφει την βαθύτερή μας ανάγκη, να ανήκουμε και να μας ανήκουν... Και αν η κατάποση, η κατασπάραξη, δεν σημαίνει αυτό, τότε τι άλλο θα μπορέσει ποτέ να είναι; Τα αριστουργήματα γεννώνται από την μειοψηφία του δικού μας αυτονόητου, δηλαδή των ποιητών. Ας σταματήσουν επιτέλους στην τέχνη τα νεκροκρέβατα.

-Έχεις απόλυτο δίκιο… Να φύγουμε όμως απ όλα αυτά και να πάμε στην Βενετία που δε φαίνεται.. Πίσω από τις προθήκες, τις οθόνες κλπ .Ποια είναι η Vennis Μak , η Βενετία δηλαδή, για τους δικούς της ανθρώπους ;(Αν δεν απαντήσεις θα απαντήσω!)

-Η Βενετία είναι χίλια πράγματα μαζί και ευτυχώς, γιατί βαριέμαι και εύκολα!! Λοιπόν πιστεύω πως είμαι ένας καθρέφτης που αντανακλά τον απέναντι, ένα καίριο κάτροπτο που φανερώνει αλήθειες, αγνότητες, αγάπες, μίση και αδυναμίες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ελίσσομαι ή αλλοιώνομαι... Ναι κατά βάθος βέβαια η φήμη, του ότι είμαι ένας άγγελος, αληθεύει!! (χαμόγελο)

-Συμπαραστέκεσαι στους φίλους σου και στο αναγνωρίζουν...

-Αν η συμπαράσταση είναι να βάζεις το σώμα εμπρός ώστε να δεχτείς και σφαίρες, σημαίνει πως τις αντέχεις, δοκιμασμένα... Και αν το κάνεις για ανταπόδοση, σημαίνει πως δεν έχεις φάει πολλά καρβέλια για να το παίζεις ασπίδα. Η αγάπη είναι μέρος μαγικό, όπου χωράει μονάχα δοτικότητα. Σκέτη.

-Υπάρχουν δυο ποιήματά σου που προσωπικά ξεχωρίζω για τον τρόπο... γραφής ,τις τεχνικές αλλά και την επιμέλεια και τη φροντίδα που δείχνεις... διότι πρόκειται για "επικολυρικές συνθέσεις "...

-Έχω πιστεύω αυτόματη γραφή, περισσότερη φροντίδα δείχνω σε ποιήματα και επιμέλειες φίλων.

-Σε ξεγέλασα μάλλον…

-Εδώ θες να μαντέψω;

-Θεωρώ ότι ήδη έχεις μαντέψει πλέον αλλά εγώ θα ρωτήσω.. Κατερίνα και Γιώργος!

-Τα καλύτερά μου ποιήματα είναι τα παιδιά μου και το χω πει τόσες φορές ώστε να χαρακτηριστώ και γραφική. Τα μωρά μου είναι προστατευμένα ακόμη και από εμένα την ίδια και καθρεφτίζουν την καλύτερή μου εκδοχή και εξέλιξη. Θεωρώ πως το μέγιστό μου έργο είναι να τα μεγαλώνω και να καλυτερεύω εξαιτίας τους.

-Δεν ξέρω αν γίνεσαι γραφική αλλά εγώ ζώντας σε, ξέρω πως είναι μια πραγματικότητα... Πριν κλείσουμε θα ήθελα να μου πεις πώς φαντάζεσαι τα επόμενα χρόνια.

-Θεωρώ ουτοπικό κάθε πλάνο, σχέδιο, ή μαντεψιά. Θέλω όμως να ’χει προκλήσεις, χαρμάνες τέχνης, ώρες που δεν θα βολεύομαι στα ίδια σκατά με άλλους, με τον πόνο μου και την μοναξιά μου να μη γαβγίζουν κάθε νύχτα και με μία ευχή, να θροΐζει μέσα μου το αθέατο, όπως και να έχω βαρεθεί την ποίηση πριν με βαρεθεί αυτή... Καλά ακούγονται ε; -Ευχαριστώ για την παρέα Λενιώ...

-Βενετία, να σου ευχηθώ Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα, να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και βέβαια επιτυχία σε ό,τι κάνεις! Ευχαριστώ που ήσουν μαζί μας στο "Από Καρδιάς"! Φιλιά!

-Λάμπουν τα δόντια μας με τόσες ευχές... Το «Από καρδιάς» σας έχει κόκκινο φως, το είδα και μπήκα... Καλές μας γιορτές και αναίμακτες.

Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά


Από το Λόγων Παίγνια

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΙ ΜΕ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΧΩΜΑΤΕΡΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ

Του Χρήστου Σιούλα

Υπήρξε σχέδιο, υπήρξε σχέδιο από παλιά πριν γεννηθούμε ακόμα, πριν γεννηθούνε τούτοι οι πολιτικοί αλλά ούτε και οι παππούδες τους, μην πω και οι προπαππούδες τους, Πριν γεννηθεί ο Κουβέλης. ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και όλοι αυτοί οι σοβαροί και μοντέρνοι άνθρωποι που μας κυβερνάνε σήμερα συνεταιρικά.

Εξαιρείται ο Μητσοτάκης αυτός είναι άφθαρτος, κάτι σαν και την ύλη που δεν χρειάζεται δημιουργό για να υπάρξει, μεταβάλετε αλλάζει μορφές, μετατρέπεται σε ενέργεια, φωτιά, στάχτη και μπούρμπουρη γίνετε αλλά πάντα ύλη είναι, θα μπορούσαμε να πούμε πώς δεν έχει το θεό της.

Το ίδιο και ο Μητσοτάκης τον θεό του δεν έχει, πήγε από δω πήγε από κει, κέντρα σέντρα δεξιός χαφ αριστερός χαφ, μέχρι και τα ντολμαδάκια μαγείρεψε, αλλά πάντα Μητσοτάκης παραμένει, ζωηρός και κοτσονάτος, όλα τα δώρα του θεού έχει εκτός απ την Θοδώρα, που δεν του κάτσε η ρουφιάνα η συνταγή .

Πέστε με συνωμοσιολόγο πέστε με ότι θέλετε αλλά δεν μου το βγάζετε απ το μυαλό ότι υπήρξε σχέδιο, δεν μπορεί δηλαδή να χρεοκοπήσαμε εν μια νυκτί, δεν μπορεί η φωστήρες μας να μην το είχαν πάρει χαμπάρι, δεν μπορεί ο Ντερμπεντέρης και ο Καρφής να μην είχαν καταλάβει τίποτα, τι διάολο μπρίκια κολλάγαν τόσα χρόνια, τόσα λεφτά παίρναν τα πουλάκια μου, δεν μπορεί ο Καραμάν ο ΓΑΠ και όλοι αυτοί οι σπουδαγμένοι Ηγέτες μας στα Χάρβαρντ και στα Αμερικάνικά κολέγια οι συμμαθητές, να μην γνώριζαν για το έγκλημα εφόσον συμμετείχαν, Τι κουμάντα κάνανε τζάμπα τα παίρναν τα λεφτά απ τις τσέπες του Ελληνικού δημοσίου, για να χρωστάμε τώρα εμείς μαζί με τα παιδιά μας τα εγγόνια μας και τα τρισέγγονά μας.

Υπήρξε σχέδιο ότι και αν λέτε δεν μου το βγάζετε απ το μυαλό υπεύθυνα το λέω υπήρξε σχέδιο, και το σχέδιο αυτό δεν έχει μόνο όνομα «Ξεπούλημα της Ελλάδας», έχει και κωδικό, «Γενίτσαρος» Οι Γενίτσαροι ήταν οι ποιο αιμοβόροι Τούρκοι μαχητές με πάρα πολύ μίσος κατά των Ελλήνων, στρατολογημένοι από πολύ μικρά παιδιά και σπουδαγμένοι σε Τουρκικά σχολεία, ήταν πιο επικίνδυνοι ακόμα κι από τους Τούρκους.

Υπήρξε σχέδιο λοιπόν δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι και οι δικοί μας φωστήρες και κεφαλές του έθνους μας, γαλουχήθηκαν και εκπαιδεύτηκαν σε Αμερικανικά κολέγια και πανεπιστήμια

Ο πάσα εις γνωρίζει ότι τα πανεπιστήμια αυτά έχουν και τις λέσχες τους, και οι λέσχες αυτές ως γνωστόν δημιουργήθηκαν με σκοπό να φέρνουν τον κόσμο στα μέτρα των ολίγων αφεντάδων και ενάντια στα συμφέροντα των πολλών, φωλιές γενίτσαρων όργανα των αφεντάδων αυτού του κόσμου σχολεία πληρωμένων φονιάδων και εκτελεστών λαών .

Για την Ελλάδα όμως χρειαζόταν ειδικό σχέδιο, γιατί αν έχουμε κάτι να παινευτούμε σαν λαός, είναι ότι παρ όλα τα κουσούρια μας, είμαστε λαός ατίθασος, αγαπάμε την Ελευθερία και την δικιά μας αλλά και των άλλων, αυτό το έχουμε αποδείξει και ιστορικά πάμπολλες φορές, ο λαός μας ήταν που με την αντίσταση του Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ, έδωσε χρόνο στην κόκκινη αρκούδα να ανασυνταχθεί και να γλυτώσει την ανθρωπότητα απ τον φασισμό

Για να κάμψουν την αντίσταση του λαού μας λοιπόν χρειαζόταν σχέδιο καταχθόνιο, σχέδιο όχι σαν τα άλλα, σχέδιο πονηρό και χρονοβόρο, αλλά από χρόνο είχαν μπόλικο και από γενίτσαρους άλλο τίποτα, είχαν αρκετούς, και όταν τέλειωναν με το έργο που τους είχαν αναθέσει, τους μάζευαν πάλι πίσω στα πανεπιστήμια τους με μισθό καθηγητή, να ανανεώσουν τον στρατό των επικυρίαρχων που είναι για αυτούς πατρίδα και αφεντικά .

Το σχέδιο αυτό σκοπό είχε όχι μόνο την αποβιομηχάνιση της χώρας μας, αλλά να μην παράγουμε τίποτα, ούτε τα προς το ζην, κάποιοι τα έλεγαν τα φώναζαν αλλά ποιος τους άκουγε, είχαν πέσει όλοι με τα μούτρα στις επιδοτήσεις και τα άλλα καλούδια της προ ευρώ Ευρώπης.

κανείς δεν έβλεπε πέρα από την μύτη του, να τζιπάκια να κουρσάρες να μεζονέτες στα χωριά, με τον παρά τους μας σκλαβώσανε, με τον παρά τους μας κρατάνε, εκεί ήταν όλη η πονηριά του σχεδίου, και ποιος να ακούσει τότε τους κομουνιστές που τα λέγανε, και προ ΠΑΣΟΚ και μετά ΠΑΣΟΚ και με όλες τις κυβερνήσεις, μόνο σήμερα η πλειοψηφία πλέον του λαού μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς έλεγαν οι κομουνιστές του 1997 διαβάστε εδώ στον ριζοσπάστη του 1997 τι έλεγε για το θάψιμο στις χωματερές της αγροτικής μας παραγωγής το τότε ΚΚΕ, πατήστε τον σύνδεσμο και μεταβείτε στο μέλλον .... Ριζοσπάστης του 1997 Και Εδώ Και Νωρίτερα Αλλά και όσο νωρίτερα μπορώ να βρω ηλεκτρονικά στοιχεία της εφημερίδας της τότε Αριστεράς

Το σχέδιο τους από άποψης χρόνου έφτασε στο τέλος έβαλαν τους γενίτσαρους να υπογράψουν εκ μέρους μας και τα πωλητήρια, εξαθλίωσαν το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού λαού, μηδένισαν την παραγωγική του ικανότητα, άφησαν τον Έλληνα άστεγο, πεινασμένο και διψασμένο να τουρτουρίζει χειμωνιάτικα μες το κρύο, πετυχαίνοντας τον τελικό τους στόχο να καμφθεί η αγωνιστική του διάθεση, που άλλες εποχές δεν θα είχαν ξηλωθεί μόνο πεζοδρόμια αλλά ολόκληρες πλατείες, και έμεινε ο Έλληνας να καρτερεί από μια ριμάδα ψήφο, που κι αυτή δεν έρχεται γιατί το σύστημα έχει πολλές διόδους διεξόδου της οργής

Σήμερα όμως την φωνή της αριστεράς έχουμε την εμπειρία και τα βιώματα και να την ακούσουμε και να την καταλάβουμε, και η ευθύνη είναι όλη επάνω μας, και η αριστερά σήμερα δεν μιλάει για χωματερές λαχανικών και φρούτων, αλλά για χωματερές Ελλήνων, γιατί εκεί θέλουν να μας θάψουν, θα τους αφήσουμε να το κάνουν ? έχουμε ιστορική ευθύνη, σε μας έφτασε ο κόμπος, δικά μας είναι και τα γένια, ας θυμηθούμε τι έκαναν οι παππούδες μας σε χειρότερες καταστάσεις, ας ξεσηκωθούμε να τους εξοστρακίσουμε και αυτούς και τους γενίτσαρους που μας κυβερνάνε, ο χρόνος τελείωσε και αν δεν το κάνουμε τώρα ένα είναι βέβαιο .

Δεν θα υπάρξουν ιστορικοί στο μέλλον για να γράψουν την δικιά μας ιστορία ....

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΡΑΒΙΔΑ


Η εταιρία Ελλήνων λογοτεχνών την Τετάρτη 12/12/2012 στην αίθουσά της, Ακαδημίας και Γενναδίου 8 τίμησε την προσωπικότητα και το έργο του ποιητή και πρώην προέδρου της Γιάννη Καραβίδα .

Τον ποιητή χαιρέτησε ο πρόεδρος της Ε.Ε.Λ Παύλος Ναθαναήλ και του πρόσφερε το μετάλλιο της εταιρίας Ελλήνων λογοτεχνών που απεικονίζει τον Γρηγόριο Ξενόπουλο πρώτου προέδρου της εταιρίας Για την πολύχρονη προσφορά του στα γράμματα και στις τέχνες .
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΚΑΝΕΙ

Της roula.zerva

Όταν το 1892 σχημάτισε κυβέρνηση ο Τρικούπης και με την συνεχιζόμενη οικονομική δυσπραγία, επιχείρησε να αντεπεξέλθει με την προσφιλή τακτική του,την σύναψη δηλαδή νέων δανείων από την Αγγλία και την Γαλλία για την εξόφληση παλαιών δανείων, και μάλιστα με επιτόκιο 30%

Εξήγγειλε πολιτική λιτότητας με αβάσταχτους φόρους και τον Ιούλιο του 1892 με σχέδιο νόμου επιβλήθηκαν βαρύτατα δίδακτρα και εκπαιδευτικά τέλη σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης έτσι απέκλεισε απ την ανώτατη εκπαίδευση το 90%των νέων.

Διαβάστε Περισσότερα »

Από καρδιάς με τον Σπύρο Γιανναρά

της Ελένης Ζάχαρη

-Καλημέρα και καλή εβδομάδα!!!! Για την ακρίβεια μια εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα περίπου και λίγο πριν τη..." Συντέλεια" του Κόσμου... το Λόγων Παίγνια είναι μαζί σας και η στήλη μας , το "Από Καρδιάς" , φιλοξενεί ένα νεαρό συγγραφέα.... πολυτάλαντο θα έλεγα , αφού ασχολείται με τον αθλητισμό, εργάστηκε ως συντάκτης στην Καθημερινή και άλλα πολλά... Μαζί μας είναι ο Σπύρος Γιανναράς. Σπύρο , καλώς ήρθες στο "Από Καρδιάς" ...για μια κουβέντα φιλική , καρδιακή μάλλον.

-Καλώς σας βρήκα!

-Ξέρεις , η στήλη μας έχει την φιλοδοξία να διαφοροποιηθεί , όσο αυτό είναι δυνατόν , από τα συνηθισμένα γι' αυτό και μπορεί να είναι λίγο παράδοξες οι ερωτήσεις...

-Κανένα πρόβλημα θα είναι παράδοξες και οι απαντήσεις!

-Σπύρο, τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε ή τα βρήκαμε και σημαίνουν κάτι;;

-Τα βρήκα από τα γεννοφάσκια μου! Ήταν ίσως το πιο πολύτιμο δώρο που μου έκανε η μάνα μου πριν πεθάνει. Σημαίνουν πολλά. Πρόλαβα και γνώρισα μια Ελλάδα όπως ήταν μία ή δυο γενιές πριν. Από το 1974 ,κάθε καλοκαίρι μέχρι το φετινό στα Κύθηρα. Μέχρι το 1989 μέναμε σε ένα μικρό ψαροχώρι που εκσυγχρονίστηκε κι έγινε λιμάνι (Η ιστορία της Ελλάδας σε μικρογραφία) όπου ζούσαμε χωρίς ηλεκτρικό και νερό, με πηγάδια και λάμπες πετρελαίου. Εκεί δέθηκα με την φύση και τους ανθρώπους της, γνώρισα τον χρόνο και τον κάματο που σε κάνει άνθρωπο. Την αξία που μπορεί να έχει ένα παγωμένο ποτήρι νερό που έβγαλες από το πηγάδι. Έζησα αυθεντικό παζάρι. Και την απέραντη γαλάζια θάλασσα .Τι σημαίνει να μεγαλώνεις μαζί με τους κατοίκους ενός χωριού. Με τους γέρους και τα παιδιά του. Τι σημαίνει να φεύγει ένας και να σου λείπει κι ας λέγατε μονάχα μια καλημέρα που και που. Στην πολυκατοικία που ζω από μικρός έχουν περάσει και φύγει αναρίθμητοι άνθρωποι των οποίων δεν έμαθα ποτέ ούτε τα ονόματα. Στους σεισμούς συστηνόμασταν στην είσοδο!

-Σε χαρακτήρισαν ως άνθρωπο; Στην πορεία, στην εξέλιξή σου;

-Βέβαια! Νιώθω ότι έχω ρίζες εκεί. Νιώθω ότι ανήκω κάπου. Στην Αθήνα είσαι σαν χαρτί στον άνεμο. Έχεις φίλους, γνωστούς, αλλά η πόλη λειτουργεί μάλλον ως εμπόδιο, παρά ενισχύει τους ανθρώπινους δεσμούς. Με τον άνθρωπο με τον οποίο έχεις μαζέψει δίχτυα ή ελιές, που έχεις ζήσει μαζί του την αλλαγή του μικρού τόπου, όπως και των ανθρώπων του, σε συνδέει κάτι πολύ ισχυρό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον γείτονα τον Κυρ Παναγιώτη στο Διακόφτι που πήγαινα και έπαιρνα νερό από το πηγάδι του γιατί το δικό του ήταν πόσιμο. Τις συμβουλές του για τη ζωή. Το πώς ξενύχτισε όλο το χωριό τη γυναίκα του στο σπίτι του τη μέρα που πέθανε. Στολισμένη στο κρεβάτι της με βασιλικούς. Σαν μέσα σε μυρωδάτο κήπο! Νομίζω ότι αν έχω κάποια ανθρωπιά ή αν δεν την έχω απολέσει πλήρως, το χρωστάω στην εμπειρία του νησιού!

-Σπύρο, αυτές οι εικόνες μεταφέρθηκαν ποτέ στα γραπτά σου , έστω υποσυνείδητα ;

-Νομίζω πως ναι. Και η πρώτη συλλογή και η δεύτερη πατάνε γερά στα Κύθηρα. Ιδίως η πρώτη. Επίσης στα Κύθηρα έμαθα ότι μπορείς να αγαπήσεις σφόδρα ένα μονοπάτι με τις πέτρες, το χώμα και το κυπαρίσσι του. Μια ξερολιθιά που σε ξέρει από μωρό. Στη Νέα Σμύρνη όπου μένω ,αν και είμαι 40 κι όχι 80 , δεν αναγνωρίζω τους δρόμους στους οποίους μεγάλωσα, πήγα σχολείο. Ούτε δέθηκα ποτέ με αυτούς, παρότι η Νέα Σμύρνη εξακολουθεί να είναι γειτονιά! Ξέρεις τι είναι να ξαναβρίσκεις μια μηλοροδακινιά (κυθηραϊκή πρωτοτυπία) κάθε καλοκαίρι; Να περιμένεις να φας απ' τους καρπούς της; Να μοιράσεις στη γειτονιά; Όπως σου φέρνουν βλίτα ή αυγά οι γείτονες... Οι ελιές μπροστά στην πολυκατοικία στη Νέα Σμύρνη, τις οποίες χαϊδεύω κάθε τόσο όταν περνάω γιατί τις είχε φυτέψει κάποτε ο προπάππους μου κι είναι το μόνο που με συνδέει μαζί του - δεν ξέρω ούτε το πρόσωπό του - βγάζουν ένα μαύρο ζουμί. Δεν τρώγονται. Τις έχει καταστρέψει το καυσαέριο.

-Η αλήθεια είναι ότι το Τσιρίγο έχει μια ιδιαίτερη μαγεία... τη βιώνεις σχεδόν από τη στιγμή που πατάς τα πόδια σου εκεί. Ξέρω τι είναι να μαζεύονται στο τσιγγούρι για ψιλοκουβέντα.... δεν το περίμενες ε;;

-Όχι. Αλλά αν είσαι ανοιχτός μπαίνεις σε όλες τις καλές κουβέντες.

-Θα σε αρπάξω απ' το ταξίδι στα Κύθηρα και λέω να σε πάω μια μικρή βόλτα στη Γενεύη... και να σε επιστρέψω πάλι εδώ, ρωτώντας για τον Σπύρο μικρό, μαθητή, έφηβο... Σκανταλιάρης ή ντροπαλός;;

-Στη Γενεύη βρέθηκα στα 5 και στα 6. Εκεί έκανα νηπιαγωγείο και πρώτη δημοτικού. Εντελώς άλλος κόσμος εκεί. Ντροπαλός, αλλά και ενίοτε ανατριχιαστικά βίαιο παιδί που αντιδρούσε την ομαδική απόρριψη των άλλων παιδιών που δεν ήθελαν τον ξένο. Έκανα φίλους που έμειναν. Έμαθα μια γλώσσα, μια άλλη νοοτροπία. Αγάπησα τις σοκολάτες! Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες. Είναι πολύ δύσκολο για ένα μικρό παιδί να καταλάβει τι σημάνει να τον βλέπουν ως ξένο, ως ανεπιθύμητο. Ιδίως τα άλλα παιδιά που είναι πολύ βίαια εξ ορισμού σε αυτές τις ηλικίες. Ως έφηβος. Μάλλον ντροπαλός, βρήκα διέξοδο στο μπάσκετ. Εκεί ανοίχτηκα, έκανα φίλους.

-Συντάκτης στην Καθημερινή μέχρι το φθινόπωρο του 2012.. Πώς ξεκίνησες και ποια η εμπειρία σου;

-Στην Καθημερινή ξεκίνησα κάνοντας μεταφράσεις για το τμήμα του διεθνούς ρεπορτάζ. Από την αρχή έδινα βιβλιοκριτικές στο Πολιτιστικό, όπου και πάλευα να μεταπηδήσω. Δυστυχώς μετά με έστειλαν στο τηλεοπτικό, όπου είχα μια στήλη για την ξένη τηλεόραση. Συνέχιζα να γράφω για το πολιτιστικό Στο πολιτιστικό, όπου και κατέληξα , έγραφα βιβλιοκριτικές, κυρίως για ξένη λογοτεχνία και στη συνέχεια άρχισα να γράφω για εικαστικά και φωτογραφία, και να παίρνω συνεντεύξεις από ξένους συγγραφείς π.χ. Ουελμπέκ, Αττιά κλπ και από εικαστικούς, ποιητές, κλπ Θεοφυλακτόπουλος, Καψάλης κ.α. Ήταν μεγάλο σχολείο. Κατ' αρχάς μαθαίνεις να μπορείς να γράψεις ένα κείμενο επιτόπου. Μαθαίνεις πως είναι να γράφεις κάτι ουσιαστικό όταν δεν έχεις την πολυτέλεια του χρόνου. Μαθαίνεις ακόμα κι όταν γράφεις πράγματα για σένα ανούσια να αντλείς ενδιαφέρον από το ίδιο το γράψιμο. Μαθαίνεις να πλησιάζεις ανθρώπους, να τους κάνεις να σε βάζουν στη ζωή και στο έργο τους. Η χαρά τους , μετά από τη δημοσίευση μιας καλής συνέντευξης, είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Μαθαίνεις καλά το κοπτοραπτικό κομμάτι της γραφής. Τη μοδιστρική της.

-Αυτό είναι αλήθεια... Υπήρξαν άνθρωποι που συνάντησες αυτά τα χρόνια και σε "σημάδεψαν" για κάποιους λόγους;

-Ναι. Ο κριτικός λογοτεχνίας Ζήσιμος Λορεντζάτος τον οποίο γνώρισα από νήπιο. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όταν σπούδαζα γαλλική φιλολογία στη Γαλλία, πήγαινα όταν ήμουν εδώ, στο σπίτι του και μιλούσαμε επί ώρες για λογοτεχνία. Αλλά δεν ήταν μόνο τα όσα έλεγε. Ως παρουσία και μόνο σου υπέβαλλε κάτι. Με την αρχοντιά, την απλότητα και την βιωμένη του άποψη για την τέχνη.
Μεγάλο για μένα μάθημα ζωής ήταν και η επαφή, πάλι μεγαλώνοντας, με τον ηγούμενο μέχρι πρότινος της μονής Ιβήρων και της μονής Σταυρονικήτα στο Άγιο όρος, πατέρα Βασίλειο Γοντικάκη. Ο άνθρωπος αυτός εξέπεμπε, αν μπορώ να πω, αγάπη. Ζώντας τον καταλάβαινες με το κορμί και την ψυχή σου ότι ναι, ο Θεός είναι αγάπη. Δεν είχε καμία από τις ευσεβιστικές εμμονές που συναντάς στους εκκλησιαστικούς κύκλους. Μπορούσε να συζητά μαζί σου με πάθος για τον Νίτσε ή τον Τολστόι.

-...." Το περιβόλι του τρελού ".....όπως τραγούδησε και ο Νιόνιος....

-"Τόσα χρόνια πάλευα μόνος στα τυφλά
και ταξίδεψα κι αρρώστησα και πέρασα πολλά,
τώρα όμως πλάι σου και πάλι περπατώ,
μες στα χρώματα του κήπου σου και δίπλα στο νερό." Απ' το όμορφο περιβόλι

-Υπέροχο τραγούδι... και πόσα κρύβουν οι λέξεις του.. μοιάζει να είναι γραμμένο για καθένα από εμάς ξεχωριστά. Άλλοι άνθρωποι σταθμοί;

-Τέλος ο αείμνηστος φίλος ζωγράφος Πέρης Ιερεμιάδης με τον οποίο συνδέθηκα πολύ και βλεπόμασταν μια δυο φορές την εβδομάδα τα τελευταία 5-6 χρόνια της ζωής του. Μου άνοιξε τα μάτια. Με έμαθε να βλέπω την τέχνη. Να μην ξεχωρίζω τους ανθρώπους με επιφανειακά κριτήρια, ότι η αρχοντιά και η ποιότητα δεν έχει καμία σχέση με ακαδημαϊκούς τίτλους, χρήματα, θέσεις κλπ. Μου ακόνισε το βλέμμα μου.


Άλλη μεγάλη αγάπη, τον οποίο συνάντησα μια μόλις φορά, ήταν ο Χρήστος Βακαλόπουλος. Έχω γράψει κι ένα διήγημα για αυτή τη συνάντηση. Το παιδί αυτό με συνέδεσε με όλα τα προηγούμενα τα οποία με έλκυαν αλλά και τα οποία ένιωθα μακριά μου. Τον Παπαδιαμάντη, την παράδοση, την πατρίδα, την Αθήνα, ακόμα και με τον ίδιο τον πατέρα μου, κατά κάποιο τρόπο. Είχε τη δίψα του ουσιώδους. Αυτού που έχει αξία να ζήσεις, αυτό που δίνει ένα νόημα στη ζωή. "Το πιο νέο, το πιο επαναστατικό πράγμα σήμερα είναι η ερωτική σχέση με κάτι πολύ παλιό, με τη παράδοση" Χ.Β. 1990 .Δηλαδή μια απόπειρα, όπως λέει, συνάντησης με κάποιους ανθρώπους.

-Οι αποσκευές σου είναι γεμάτες "θησαυρούς" κι αυτό που μπορώ , με την ελάχιστη προσωπική εμπειρία , να πω είναι πως δεν τους ξοδεύεις άσκοπα αλλά τους επεξεργάζεσαι όσο καλύτερα μπορείς.. Σπύρο, πριν αναφέρθηκες στις σπουδές σου στη Γαλλία. Πώς ήταν τα πράγματα εκεί για έναν Έλληνα φοιτητή;

-Δύσκολα . Η μοναξιά ήταν πολύ μεγάλη. Πέρναγες όλη τη μέρα στο πανεπιστήμιο με εκατοντάδες φοιτητές και κανείς δεν αντάλλασσε μια κουβέντα πέρα από τις τυπικές για σημειώσεις, μαθήματα κλπ. Δύσκολη πόλη. Οι Έλληνες από την άλλη, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κουβαλούσαν όλα τα ελληνικά κουσούρια που ευδοκιμούν στην πατρίδα... Ήταν όμως πόλη για περπάτημα. Ατελείωτες όμορφες βόλτες κατά μήκος του Σηκουάνα. Εξαιρετικά αφιερώματα στα σινεμά, εκθέσεις. Αλλά αυτά δεν μπορεί να τα κάνει συνεχώς ο φοιτητής εκεί. Ο φόρτος εργασίας είναι μεγάλος.

-Σε ρωτάω για το Παρίσι με αφορμή και την παρατήρηση σχετικά με τη Γενεύη και τη στάση απέναντι στο "ξένο" παιδί. Έντονος ο ρατσισμός απέναντι στους Έλληνες θα έλεγες; Και το θέτω λόγω των γεγονότων που παρατηρούμε στη χώρα μας..

-Δεν ήταν απέναντι στους Έλληνες. Ούτε ήταν ρατσισμός συνειδητός, όπως τον ζούμε σήμερα. Η Γενεύη ήταν μια πολύ πιο κλειστή απ' ότι είναι σήμερα, κοινωνία. Το 1978 δεν νομίζω ότι είχε καν μετανάστες. Απλώς εκεί αισθάνθηκα τη βία που συνεπάγεται να σε αντιμετωπίζει ο άλλος ως ξένο. Κι αυτό δεν σημαίνει ότι σε δέρνει ή σε κακοποιεί. Αν και μεταξύ μικρών παιδιών υπήρχε και βία.

-Στη Γαλλία;

-Στη Γαλλία το 1992, στο Στρασβούργο είχα μια καθηγήτρια που δήλωνε ανοιχτά λεπενική και δεν ήθελε ξένους φοιτητές. Μας έκοψε όλους με 7 στα 20. Δεν μπήκε καν στον κόπο να παραλλάξει λίγο τη βαθμολογία. Δεν είχα όμως δει μαχαιρώματα και ξύλο στους δρόμους, όπως συμβαίνει εδώ και καιρό στη χώρα μας με τη Χ.Α.

-Σε προβληματίζουν ο αιτίες;

-Φυσικά. Ένα χρόνιο αίσθημα μειονεξίας έναντι της Δύσης που στρέφεται στον ταλαίπωρο εξαθλιωμένο που φεύγει από την εμπόλεμη πατρίδα του να σωθεί. Η οργή που προκαλούσε η δίψα των πρώτων μεταναστών για την κατανάλωση, στο πρόσωπό των οποίων αναγνώριζε αυτή η κοινωνία την Ελλάδα του '50 και δεν της άρεσε γιατί ήθελε να μεγαλοπιάνεται. Και τώρα τελευταία με την Χ.Α. η λατρεία της βίας, του τσαμπουκά η επιστροφή στον νόμο της ζούγκλας. Ο απογυμνωμένος από κάθε τι άλλο Νεοέλληνας, ο οποίος στα χρόνια της πλασματικής ευημερίας έκρυβε την πνευματική, ακαδημαϊκή γύμνια του πίσω από το χρήμα, και την επίδειξη, που έβρισκε νόημα στην κατανάλωση, σε μια ζούγκλα με μοναδικό κώδικα αξιών το πόσα βγάζεις (ασχέτως το πως) σήμερα που αρχίζει να αισθάνεται φτωχός, γυμνός, που αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να κρύψει την ανεπάρκειά του πίσω από κανένα ρουσφέτι, ψεύτικο χαρτί, κλπ γίνεται απολύτως άγριος, εξανδραποδίζεται, αγκαλιάζει τη ζούγκλα και τη λατρεία της βίας. Στρέφεται συνεπώς στον πιο αδύναμο κι απροστάτευτο. Στο πρόσωπο του οποίου, όμως κατά βάθος βλέπει τον εαυτό του. Γιατί δεν νομίζω ότι ο κόσμος τσιμπάει στο ναζιστικό ιδεολόγημα περί φυλετικής υπεροχής. Πια υπεροχή; Ο κωλοέλληνας που έλεγε ο Νιόνιος σωστά; Οι μελαμψές και κοντοπόδαρες φυλές; Αν είχε μια αξία ο Έλληνας αυτή πήγαζε από ένα ήθος βαθιάς ανθρωπιάς. Από μια έμφυτη αρχοντιά. Την αρχοντιά του ανθρώπου του τίμιου μόχθου. Του ανθρώπου που διατηρούσε ακόμη μια ιερή σχέση με το μυστήριο που ονομάζεται κόσμος, οικουμένη. Η μειονεξία και η βαθιά αγραμματοσύνη και απαιδευσιά μας κάνει ρατσιστές. Αν διαβάζαμε, απλώς και μόνο τις αρχαίες τραγωδίες, αν αντιλαμβανόμασταν ότι ο Έλληνας γονιμοποίησε μαζί με τον Εβραίο - κανείς άλλος νομίζω στην ιστορία της ανθρωπότητας - την έννοια της ξενικότητας, δεν θα μπορούσε να είναι σήμερα ρατσιστής. Δυο γενιές πριν τραγουδάγαμε ακόμα τον πόνο της ξενιτιάς. Ο Βενέζης έσκυβε και φίλαγε το χώμα της αιολικής γης που άφηνε πίσω του...

-Να τολμήσω να πω πως πρόκειται για μια ανθρώπινη κατάσταση , μεταπτωτική , που αποδεικνύει τη διάρρηξη της σχέσης Θεού - Ανθρώπου και βέβαια Ανθρώπου - Ανθρώπου;

-Ναι. αλλά αυτό δεν φτάνει. Δεν πρόκειται για έναν ιστορικό ντετερμινισμό.

-Δεν το τοποθετώ ωστόσο σε αιτιοκρατική βάση όσο στην καθαρά θεολογική - οντολογική διάσταση του θέματος...

-Μα και τη σχέση μας με τον Θεό για τους ίδιους λόγους τη χάσαμε. Λόγω έπαρσης κατ' αρχάς. Κοραϊκής για τα φώτα της εσπερίας. Μεταφέραμε εδώ έναν άγνωστο αντικληρικαλισμό λες και ήταν ποτέ η ορθόδοξη εκκλησία Βατικανό. Ταυτόχρονα η ίδια η Εκκλησία βυθίστηκε - λες κι όφειλε να ανταποκριθεί στην εικόνα που της προσήπταν - στον πιο βαθύ και νοσηρό ευσεβισμό, δηλαδή στην πιο σκοτεινή θεολογική αγραμματοσύνη. Αντέγραψαν κι εκείνοι ξένα γράμματα κι αναμασούσαν ξένα κουκιά που δεν είχαν σχέση με τον τόπο αυτό και την ιστορία του. Πήγε η ίδια η Εκκλησία και μας κουβάλησε με καμάρι την έννοια της ενοχής. Κι έτσι έδεσε το γλυκό! Στον Παπαδιαμάντη συγχωρείται η Φόνισσα κι ο παπάς της ενορίας δεν σε συγχωρεί αν είσαι γυναίκα και φοράς παντελόνι! Το 2012!

-Αυτό είναι αλήθεια, από μια Χριστοκεντρική – Ανθρωποκεντρική Εκκλησία αγάπης με πνευματική αποστολή μετατράπηκε σε ευσεβιστικό ίδρυμα παροχής πιστοποιητικών καλής συμπεριφοράς… και όχι μόνο..

-Αν δεν γίνει ήπιος και ομαλός, όσο είναι καιρός, χωρισμός εκκλησίας κράτους, αν δεν ανοίξουν τα μάτια τους οι δεσποτάδες να δουν που βρίσκονται εκείνοι, πρωτίστως, και ύστερα η κοινωνία για την οποία μιλούν εξ ονόματός της, δεν θα υπάρξει προκοπή στην Εκκλησία. Μια Εκκλησία που είναι μονάχα συσσίτια και όμορφα λόγια για καλές πράξεις και ευσέβειες, δεν με ενδιαφέρει. Δεν έχει να προσφέρει στη ζωή μου. Δεν μπορεί να μιλήσει στον 20αρη, τον 40αρη κλπ. που έχει κατάθλιψη και παλεύει με τον εαυτό του ή και τα φάρμακα. Δεν μπορεί να του πει τίποτα. Αν δεν γονατίσει μπροστά του για να του μιλήσει για τον θάνατο, δηλαδή για τη ζωή, θα είναι ανύπαρκτη στη ζωή του κόσμου.

-Στις μεγάλες αλήθειες του ανθρώπου η Εκκλησία πρέπει να δώσει ένα δυναμικό παρόν. Είναι το Σώμα του Χριστού και κάποτε πρέπει να λειτουργήσει ως τέτοιο. Ένας νέος λογοτέχνης με τις δικές σου ανησυχίες κι αυτόν το βαθύ προβληματισμό μπορεί, πιστεύεις , να σταθεί στους λογοτεχνικούς κύκλους που υπάρχει αυτή τη στιγμή;

-Δεν είναι εκεί το ζήτημα. Δεν γράφω για κανέναν κύκλο. Τα γραπτά μένουν, το ζήτημα είναι αν θα κατορθώσεις να γράψεις κάτι που θα αξίζει να μείνει. Έστω και για λίγο. Κάτι που θα έχει κάτι να προσφέρει στον άλλο. Ένα δάκρυ ή μια σκέψη που θα τον κάνει να σκεφτεί, που θα τον προβληματίσει. Την ομορφιά μιας πετυχημένης φράσης. Τα γραπτά μένουν, οι κύκλοι διαλύονται και χάνονται. Επίσης στο συνάφι μπορείς να γνωρίσεις και εξαιρετικούς ανθρώπους. Είχα την τύχη και το δώρο να γνωρίσω εξαιρετικά παιδιά που έγιναν φίλοι και οι οποίοι είναι πολύ καλοί λογοτέχνες με κατάρτιση και αγάπη για τη λογοτεχνία. Όπως π.χ. Ο Ηλίας Παπαμόσχος, ο Κώστας Καβανόζης, Ο Πέτρος Κουτισμπασάκος, Ο Γιάννης Αστερής. Η Κάλλια Παπαδάκη... Ο Δημήτρης Τομαράς. Ο Γιάννης Δούκας από τους ακόμα νεότερους. Και ξεχνάω αρκετούς.

-Πρόσφατα παρουσίασες το βιβλίο του Γιώργου Ίκαρου Μπαμπασάκη. Πώς είναι να παρουσιάζεις έναν άλλο λογοτέχνη;

-Νομίζω ότι δεν παρουσιάζεις έναν λογοτέχνη, αλλά ένα βιβλίο. Κι αυτό έχει διαφορά. Εγώ το αγαπώ πολύ αυτό. Να διαβάζεις ένα λογοτεχνικό έργο και να προσπαθείς εν συνεχεία να το φωτίσεις. Να προτείνεις στον αναγνώστη ένα μονοπάτι για να εισχωρήσει βαθιά στην καρδιά του έργου. Να τον κάνεις να δει πράγματα που μπορεί να μην πρόσεχε. Το στοίχημα είναι ακόμα κι αν δεν συμφωνεί με την προσέγγιση, να έχει προβληματιστεί, να τον κάνεις να σκεφτεί το βιβλίο, αυτό που διαβάζει. Δυστυχώς τόσο οι παρουσιάσεις βιβλίων, όσο και οι κριτικές γίνονται συχνά επιπόλαια -κομψά μιλάω- με εντελώς εξωλογοτεχνικά και μη καλλιτεχνικά κριτήρια. Με μέτρο το γούστο του καθενός. Με το γουστάρω δε γουστάρω όμως δεν χτίζεται τίποτα. Μονάχα επιφανειακοί και σύντομοι μονόλογοι. Γουστάρω γιατί γουστάρω "και αυτή είναι η γνώμη μου". Ενώ η λογοτεχνία έχει μια μαστορική που πρέπει να την ξέρεις για να την κρίνεις. Το πως στήνονται χαρακτήρες, η πλοκή, τι σημαίνει βάθος, περιεχόμενο, μορφή κλπ κλπ. Μιλώντας με τους όρους του Βακαλόπουλου, ψάχνεις και πάλι να φωτίσεις ένα (λογοτεχνικό και όχι μόνο) όραμα σε ένα έργο. Και το πώς αυτό απέκτησε τη συγκεκριμένη μορφή.

-Συμφωνώ, από την άλλη ακριβώς επειδή υπάρχει αυτό το "γουστάρω ή όχι ένα έργο" και λείπει η γνώση ή ακυρώνεται, πιστεύω πως ο χρόνος είναι αλάνθαστος κριτής αλλά και ο αναγνώστης. Στη μετάφραση , Σπύρο, τι σε οδηγεί να διαλέξεις το έργο που θα μεταφράσεις; Στον Πιερ Ασουλίν τι σε "οδήγησε";

-Ναι, αλλά μην ξεχνάμε, ότι επειδή εν προκειμένω ο χρόνος έχει πρόσωπο, έχει και αδικήσει κατάφορα σημαντικούς δημιουργούς. Για αιώνες τον Μπαχ δεν τον άκουγε κανείς. Σήμερα έχουμε ξεχάσει στην Ευρώπη συγγραφείς όπως ο Μπαρμέ ντ' Ορεβιγί ή ο Μπερνανός. Εν προκειμένω τίποτα. Ο εκδότης μου ο Νίκος ο Γκιόνης επέμενε σφόδρα, λέγοντας αυτό το βιβλίο είναι για σένα. Και είχε δίκιο. Επίσης σήμερα δεν έχει συχνά τη δυνατότητα να διαλέξει ο μεταφραστής μετάφραση. Παρακαλάει απλώς να έχει για να βγάλει το ψωμί του.

-Ο χρόνος είναι το πρόβλημα ή οι εκδότες που δεν εκδίδουν παλαιότερους συγγραφείς;

-Το ίδιο είναι. Εννοώ ότι με το πέρασμα του χρόνου δεν δικαιώνονται πάντα όλοι οι καλοί δημιουργοί. Μερικοί μένουν αδίκως στην αφάνεια. Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν το μέγεθος που ήταν ο φωτογράφος Δημήτρης Χαρισιάδης; Ενώ τον συμπαθή ερασιτέχνη Μπαλάφα, τον ξέρουν και οι πέτρες. Τον Ρόδη Ρούφο, τον Παπαδίτσα, τον Παπατσώνη ποιος τους θυμάται σήμερα; Για να μην αναφερθώ στον Μητσάκη ή στον Θεοτόκη... Ακόμα και Παλαμά που τον "ξέρουν" οι πάντες. Ποιος διαβάζει σήμερα τον ίλιγγο που λέγεται Παλαμάς;

-Νομίζω πως κάποιος που πραγματικά μελετάει λογοτεχνία τους γνωρίζει και τους μελετά σε βάθος. Δεν γίνεται να πας στο αύριο χωρίς χθες..

-Το έγκλημα που έκανε το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα της παπαγαλίας, είναι ότι εξάλειψε το δώρο που λέγεται απομνημόνευση. Όλοι οι μαθητές του κόσμου έχουν μάθει απέξω στίχους και σελίδες ποιητών και συγγραφέων που τους συνδέουν με τη γλώσσα τους. Τους δίνουν μια αίσθηση της γλώσσας, που στην Ελλάδα πρέπει να είσαι λογοτέχνης και να έχεις φτύσει αίμα για να έχεις...

-Είναι πια στη διακριτική ευχέρεια του δασκάλου να μυήσει τους μαθητές του στην ομορφιά της γλώσσας μέσα από την Ποίηση και την πεζογραφία.. Να τους κάνει να ακούνε τον Θίασο του Διονύσου μαζί με τον Αντώνιο στην Αλεξάνδρεια, που πρέπει αξιοπρεπώς να αποχαιρετήσει.... Θα ήθελες να μου πεις (άμα κάνεις μικρές έρευνες σε φωτογραφίες....) την εμπειρία σου από την Αλεξάνδρεια και το πώς ένιωσες στο σπίτι του Αλεξανδρινού Ποιητή Καβάφη...

-Τη μεγαλύτερη συγκίνηση την ένιωσα στον τάφο του Καβάφη. Σε ένα σκοτεινό νεκροταφείο, -πήγαμε σούρουπο- με τεράστιους περίτεχνους τάφους με αρχαγγέλους και αγάλματα (η πλούσια ελληνική παροικία γαρ) ξαφνικά φτάνεις μπροστά σε μια λιτή πλάκα μάρμαρο με έναν σκαλιστό σταυρό και την επιγραφή: Κωνσταντίνος Καβάφης ποιητής. Αυτό είναι όλο. Και γύρω γύρω να γίνεται της μουρλής από τον μπαρόκ διάκοσμο. Αυτή η λιτή ταπεινότητα, αυτή η τεράστια αρχοντιά του ανθρώπου με έκανε να κλάψω. Η ίδια ατμόσφαιρα επικρατεί και στο σπίτι του. Μια λιτή αρχοντιά. Αλλά τώρα που είναι μουσείο, κάπως αμβλύνεται όλο αυτό.

-Πλησιάζοντας προς το τέλος της κουβέντας μας να σε ρωτήσω ποιος είναι ο αγαπημένος σου ποιητής;

-Δεν είναι ένας. Οι αγάπες είναι πολλές και ανατρέχεις σε αυτές ανάλογα την περίοδο που διανύεις στη ζωή σου. Ως γαλλόφωνος έχω μεγάλη αγάπη στην ποίηση του Μπωντλέρ που δεν νομίζω ότι μεταφέρεται στα ελληνικά. Αγαπώ πολύ τον Σεφέρη. Μου προκαλεί τεράστιο θαυμασμό το γεγονός ότι όποιο κείμενό του κι αν διαβάσεις είναι μεστό και καίριο. Ακόμα και η αλληλογραφία του. Αποκάλυψη των τελευταίων ετών ήταν το Σύσσημον του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Ίσως η σημαντικότερη συλλογή που κυκλοφόρησε εδώ και χρόνια. Μου αρέσουν πολύ τα βαθιά υμνητικά και θεολογικά ποιήματα της Ανθής Λεούση. Η ευαίσθητη ποίηση του Γιώργου Χαβουτσά. Από παλιότερους ξεχασμένους ο Αλέξανδρος Μπάρας. Ο Ελύτης είναι πάντα μια καταφυγή. Όπως κι ο Καρούζος ή ο Σινόπουλος που αγαπώ επίσης πολύ. Παλεύω να διεισδύσω από μετάφραση στον Τσέλαν, αλλά είναι δύσκολο. Ο Υβ Μπονφουά από Γάλλους και εν ζωή ποιητές, νομίζω ότι είναι ένας από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους της εποχής μας. Νομίζω ότι η ποίηση χρειάζεται μεγάλο ξεσκαρτάρισμα στις μέρες μας. Έχει πληγωθεί βαριά κι αυτό γιατί ξαφνικά οι εκδότες είδαν σε αυτή -σε αυτό το βίτσιο του Έλληνα να είναι στιχοπλόκος- την κότα με τα χρυσά αυγά. Πληρώνεις και γίνεσαι ποιητής. Μέσα στον εσμό χάνεται το παν. Δεν μπορείς να έχεις αίσθηση του τι γράφεται.

-Νομίζω ότι έχεις κι άλλη μια αγάπη...

-Ποιον λες;

-"Με σιωπή και τέχνη κυνηγούσα όνειρα. Είταν πρωί ο τόπος. Μέλι είταν η στάχτη που είχεν αφήσει ο καιρός, τώρα, που έλειπε". Γιώργος Σαραντάρης Έναν ποιητή που πέθανε νέος αφήνοντας πίσω του ένα μεστό σε βαθιά νοήματα έργο.....

-Α βέβαια. Τον ξέχασα. Ναι μου προκαλεί πραγματικό ίλιγγο το τι έγραψε αυτός ο άνθρωπος σε τόσο νεαρή ηλικία. Κι εκτός από τα ποιήματα, τα ασύγκριτα φιλοσοφικά του δοκίμια. Νομίζω ότι τόσο μεστή ποιητική σκέψη δεν είχε κανένα από τα δύο νόμπελ. Ο Σαραντάρης κάνει την οντολογία ποίηση. Και μεγάλη μάλιστα ποίηση.

-Ακριβώς... αυτό τον κάνει σχεδόν απλησίαστο για την απλή ερμηνεία , την απλοϊκή προσέγγιση.

-Έτσι είναι. Αρκεί να διαβάσει κανείς το σπουδαίο δοκίμιο του Λορεντζάτου για τον Σαραντάρη, τους Διόσκουρους, (ένα μικρό κομμάτι είναι για τον Καπετανάκη) για να αντιληφθεί το μέγεθος του ανδρός.

-Λίγο πριν κλείσουμε την κουβέντα μας να ρωτήσω αν ο έρωτας είναι πηγή έμπνευσης για σένα....

-Πηγή έμπνευσης, δεν ξέρω. Μέτρο ζωής, ναι. Εκεί αναγνωρίζω, τουλάχιστον ως τώρα, την αποτυχία μου. Το κατά πόσο μπορείς να προσφέρεις έργο πιο σπουδαίο από το μικρό σου "εγώ" που έλεγε ο Νιόνιος. Υπ’ αυτή την έννοια ο έρωτας είναι η λέξη που χρησιμοποιούμε περισσότερο απ' όλες και που βιώνουμε λιγότερο. Νομίζω ότι δεν αντέχουμε ούτε τη λέξη πλέον. Την ταυτίσαμε με το σεξ και σήμερα πια στην εποχή της ελεύθερης διάδοσης της πορνογραφίας, με το απρόσωπο, βίαιο σεξ. Δες π.χ. την απίστευτη παγκόσμια εμπορική επιτυχία της σειράς βιβλίων "Οι αποχρώσεις του γκρι" που στις ΗΠΑ ονομάζεται -ως νέο "λογοτεχνικό" είδος- mamas porn. Είμαστε σε μεγάλο βαθμό κοινωνίες ανέραστων ανθρώπων που ψάχνουν να γεφυρώσουν ακοινώνητους εγωισμούς από κρεβάτι σε κρεβάτι. Αυτό που κατάλαβα με τα χρόνια, και δε σε ζαλίζω άλλο, είναι ότι το ζήτημα δεν είναι μονάχα να μπορείς να προσφέρεις, δεν είναι μονάχα να αποτολμήσεις να μπεις σε μια περιπέτεια δοσίματος όπου αυτό που προσφέρεις δεν το έχεις ακόμα, (το περίσσιο που βρίσκεις μαζί με τον άλλο) το υστέρημα του εαυτού σου, αλλά να βρεις έναν άνθρωπο που να είναι έτοιμος να δεχθεί. Και να μπορείς κι εσύ αντίστοιχα να δεχθείς. Να δεξιωθείς τον άλλο χωρίς να νιώθεις ότι περιορίζεται η ελευθερία σου. Όχι δεν είναι έμπνευση είναι αυτό από το οποίο κρατιέται κανείς για να παραμείνει άνθρωπος. Αν δεν μοιράζεται ο άνθρωπος είναι λειψός -αυτό νιώθω εγώ τουλάχιστον- κι η ζωή ακόμα πιο λειψή. Με ένα μόνιμο κενό που δε γεμίζει με τίποτα άλλο. Ελπίζω να μην σε βάρυνα.

-Έχεις απόλυτο δίκιο... ο έρωτας είναι απόλυτα "προσωπική" κατάσταση και υπόθεση ελευθερίας.. που όμως τελειώνεται με το μοίρασμα . Σπύρο, θέλω να σε ευχαριστήσω για την παρουσία σου εδώ , να σου πω ότι η συζήτηση μαζί σου ήταν γεμάτη αφορμές για ολοένα περισσότερα πράγματα και να σου ευχηθώ από καρδιάς και "Από Καρδιάς" Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα!!

-Εγώ ευχαριστώ πολύ το Από Καρδιάς για αυτή την τόσο ουσιαστική για μένα όσον αφορά στις ερωτήσεις, συζήτηση. Καλά κι ευλογημένα, επίσης, Χριστούγεννα. Ευχαριστώ Ελένη!

-Κι εγώ Σπύρο!

Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά


Από το Λόγων Παίγνια

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

Το σκηνικό έχει ως εξής Δημόσια υπηρεσία ουρά μεγάλη ουρά, η αναμονή να έχει φτάσει στη μία ώρα και να απομένει μισή ώρα για να κλείσει η υπηρεσία.

Όχι να το παινευτώ αλλά εγώ το «μέσο» να παρακάμψω την ουρά το είχα αλλά είπα δεν θα γίνω σαν αυτούς τους σιχαμερούς ελληνάρες και έμεινα κρυμμένη να περιμένω υπομονετικά μη τυχόν και με δει το «μέσον» και με φωνάξει με το μικρό μου όνομα όπως την άλλη φορά και νιώσω τα απειλητικά – απαξιωτικά βλέμματα της υπόλοιπης ουράς και δεν ξέρω που να κρυφτώ.

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

«Είμαστε παιδιά Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία. Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει ρατσιστική βία, τι σημαίνει ναζισμός. Καταδικάζουμε τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής . Αυτή είναι η απάντησή μας»! Το γράμμα - το ανοιχτό γράμμα προς την ελληνική κοινωνία και κάθε κοινωνία - το υπογράφουν 265 Ελληνες μαθητές που κατοικούν στη Γερμανία με τους μετανάστες γονείς τους. Ζουν σε Μόναχο, Στουτγάρδη, Φρανκφούρτη, Ντίσελντορφ, Κολονία, Λεβερκούζεν, Μπόχουμ, Εσεν και Γκέτερσλο.

Ζουν, δηλαδή, εκεί που οι «άλλοι» δεν είναι οι Πακιστανοί, οι Αλβανοί, οι Νιγηριανοί, αλλά εκεί που οι «άλλοι» είναι οι Ελληνες. Ζουν εκεί που οι αδύναμοι, οι ανήμποροι, οι εκτεθειμένοι στη ρατσιστική και ναζιστική βία δεν είναι οι μαύροι, οι αλλόθρησκοι, οι ξένοι, αλλά εκεί που οι ξένοι είναι οι Ελληνες. Με μια κουβέντα: Ζουν εκεί που οι ναζί της «Χρυσής Αυγής» έχουν γερμανικά ονόματα. Από εκεί έρχεται το γράμμα - απάντηση ελπίδας και ανάτασης .

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

ΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΦΙΛΗ

Αν τα χωράφια του Παφίλη και του Χαλβαντζή φταίνε για το κατάντημα της παραδοσιακής αριστεράς . Τότε μαζί με την παράδοση και τις σφραγίδες, χάσανε και τον μπούσουλα εκεί επάνω στο ανάκτορο του Περισσού.
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

ΒΑΛΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΠΙΑΤΟ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

Της Έλενας Ακρίτα

Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι Κάποιος πονεμένος θα βρεθεί Το παιδί σταμάτησε να παίζει Το κανάρι πάλι κελαηδεί . Λευτέρης Παπαδόπουλος,

Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα : Βάλε κι άλλο πάτο στο τραπέζι Και ο πεινασμένος ας χαθεί Το παιδί σταμάτησε να παίζει Το κανάρι πια δεν κελαηδεί .

Για την κατάντια της οικονομίας μας, ευθυνόμαστε αποκλειστικά και μόνον εμείς. Εμείς οι πολίτες αυτής της χώρας. Η κάθε κυβέρνηση σκίζεται να μας σώσει κι εμείς ούτε ένα «ευχαριστώ»! Ετσι είναι δυστυχώς: ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος. Να τα λέμε αυτά !

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Από καρδιάς με την Χαριτίνη Ξύδη

της Ελένης Ζάχαρη


Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους! Χειμωνιάτικες και γιορτινές οι ημέρες που διανύουμε κι ευκαιρία να πούμε «Από Καρδιάς» Χρόνια Πολλά σ’ αυτούς που γιόρταζαν την εβδομάδα που πέρασε και σε όσους γιορτάζουν την εβδομάδα που ξεκινά!

Μαζί μας έχουμε, για μια κουβέντα «Από Καρδιάς», μια φίλη αγαπημένη, γνωστή ποιήτρια, καταξιωμένη και αγαπημένη όλων σας !!

-Χαριτίνη μου, είμαι πολύ χαρούμενη που βρίσκεσαι μαζί μας εδώ, στο "Λόγων Παίγνια" και ειδικά στο "Από Καρδιάς"! Σ' ευχαριστώ που ανταποκρίθηκες στην πρόσκληση για μια συζήτηση καρδιακή. Καλώς μας ήρθες!

-Καλώς σας βρίσκω. Και δική μου η χαρά. Παρακολουθώ το "Λόγων Παίγνια" και τις στήλες του, τις βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Ομολογώ δημόσια την αδυναμία μου στο "Από καρδιάς". (: Εύχομαι σε όλους -μια και είναι καινούριο το εγχείρημα-, καλή τύχη και καλύτερη συνέχεια.

-Ευχαριστούμε.. .κι ευχαριστώ.... να είσαι καλά... Λοιπόν, θέλω να ξεκινήσω με την προσωπική γνωριμία μας για να μου λύσεις και μια απορία.. Γνωριστήκαμε, προσωπικά εννοώ, στην παρουσίαση του βιβλίου σου "Τακούνια καίγονται στον Φούρνο".. μια συλλογή ποιημάτων που εμένα με ενθουσίασε από την πρώτη στιγμή. Θες να μου πεις όμως γιατί αυτός ο τίτλος;

-Έχω αναφερθεί ξανά στη σημειολογία του τίτλου. Είναι στίχος της παρούσας συλλογής. Τα τακούνια είναι τρόπον τινά ο θηλυκός «βηματισμός». Τα χρησιμοποίησα ως σύμβολο για τις χιλιομετρικές, τις συναισθηματικές, τις ψυχικές αποστάσεις που διανύει ένας άνθρωπος εντός του, πρωτίστως, αλλά και για να φτάσει σ’ έναν άλλον άνθρωπο. Συμβαίνει συχνά, ο προορισμός αυτής της πορείας, να ματαιώνει, να «καίει» αλλιώς, τη διαδρομή. Δεν θέλω να πω μ’ αυτό, πως προοικονομείται, μέσω του στίχου και του τίτλου, η ματαίωση. Όμως σημαδεύει τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Γι’ αυτό εκτίμησα πως θα προκαλούσε μία έλξη στον αναγνώστη, θα τον έφερνε πιο κοντά σε οικείες ματαιώσεις (που ενδεχομένως αναγνωρίζει), σ' αυτόν.

-Ναι... η αλήθεια είναι πως κάπως έτσι το σκεφτόμουν κι εγώ... Πίσω από τους στίχους σου βρίσκει κανείς έντονο το ερωτικό βίωμα κι όχι απαραίτητα σε προσωπικό επίπεδο πιστεύω.. Ποια η σχέση της Ποίησης τελικά με τον Έρωτα και πόσο εσύ εμπνέεσαι απ' αυτόν;

-Κατ' εμέ, όποια είναι και η σχέση της ζώσας ζωής με τον έρωτα. Παναπεί, χωρίς έρωτα δεν υπάρχει ζωή, άρα πώς θα υπάρχει ποίηση ή (για να το τοποθετήσω όπως το αισθάνομαι) πώς υπάρχει τέχνη ;

-Το Πήλιο; Είναι έρωτας ;

-Το Πήλιο, πιο συγκεκριμένα, το Χορευτό, έχει το ρόλο του ψιθυριστή, μέχρι εδώ. Έρχεται στον ύπνο μου και μού λέει μυστικά ή μού μεταφέρει τον ήχο των κυμάτων του Αιγαίου, ή μού φανερώνει πράγματα που δεν είχα δει, καλύτερα, δεν είχα συνειδητοποιήσει ως τώρα. Είναι διαρκώς αποκαλυπτικό. Κι όταν δεν πάω σ' αυτό, έρχεται εκείνο σε εμένα. (:

-Μαγεία... ναι, αυτή η πλευρά του Πηλίου έχει μια ιδιάζουσα προσωπικότητα... Πώς προκύπτει η φωτογραφία, παρεμπιπτόντως βγάζεις εξαίσιες φωτογραφίες, για την Χαριτίνη; Είναι μια μορφή Ποίησης;

-Ευχαριστώ πολύ. Σε κάθε πτυχή τέχνης, σε κάθε έκφανση, εμπεριέχεται η ποίηση. Η ποίηση είναι τρόπος και στάση ζωής και η υπέρτατη πράξη, για μένα. Δεν θα ήθελα αυτό, να ακουστεί ως υπαινιγμός αποκλεισμού, προς όσους δεν γράφουν. Αντιθέτως, πιστεύω βαθιά, πως ποιητής μπορεί να είναι και κάποιος που δεν έχει γράψει ποτέ ούτε μια λέξη, δεν έχει φωτογραφίσει ή ζωγραφίσει κτλ.

-Σαφώς, άλλωστε ποίηση μπορεί να χαρακτηριστεί κι ο τρόπος με τον οποίο στρώνει κανείς ένα τραπέζι για αγαπημένα πρόσωπα, σε μια ευρεία έννοια... Όμως η φωτογραφία, γι' αυτό επιμένω, έχει ξεχωριστή θέση κατά πως φαίνεται.. για σένα...

-Πολύ σωστά, με βρίσκεις απολύτως σύμφωνη. Πράγματι συμβαίνει αυτό. Μπορεί, επειδή εντός μου λειτουργεί πάντοτε ένα τοπίο ως αρχή. Και αυτή η αρχή είναι δυνατό να είναι παρατεταμένη, αναλόγως ή αντιστρόφως ανάλογα της αναγωγής ή της μεταγωγής της. Παρατηρώ πως, στον τρόπο που φωτογραφίζω, υπάρχει κάτι που θα το έλεγα παράταιρο. Κάτι εκτός εποχής.

-Ακριβώς... εγώ νιώθω πως πιάνεις μια στιγμή πολύ "φευγάτη" κι ίσως απαρατήρητη για τους πολλούς... «Φαίδρα Φις»... υπογραφή και στις φωτογραφίες σου... Που σημαίνει;

-Το Φαίδρα Φις. Ανταποκρίνεται σε κάτι, σε κάποιον δεύτερο εαυτό αλλά θα ήθελα και επίτρεψέ μου, να μην αποκαλύψω το ρόλο του. (: Πες πως έχω μια φρικτή αδυναμία στα ψάρια και στους διακόπτες, με την ευρύτερη έννοια.

-Δεκτό και κατά πάντα σεβαστό! Μια και μιλάμε "Από Καρδιάς" να μιλήσουμε , όσο θες κι αν θες , για μια αγάπη της Χαριτίνης που λέγεται Αιγυπτιολογία;; Μια πλευρά πιθανόν άγνωστη στους πολλούς αλλά υπέροχη και συναρπαστική.... (τι να κάνω... τους αγαπημένους ανθρώπους.. τούς θαυμάζεις....)

- (: Όχι και τόσο άγνωστη, απλώς ίσως, όχι εξόχως προβεβλημένη, με δική μου επιλογή και απόφαση. Οι αποστολές ανασκαφής στην Αίγυπτο, στις οποίες, είχα την τιμή να λάβω μέρος, αποτελούν ένα μεγάλο και εξαιρετικά σημαίνον έως καταλυτικό, κομμάτι του βίου μου. Κάτι το οποίο, δεν χωρά σε καμία περιγραφή. Θα σου πω μόνο πως η Αίγυπτος και η ανασκαφή έχουν στοιχειοθετήσει αρκετές πλευρές του χαρακτήρα μου και της στάσης μου έναντι των ανθρώπων και της ζωής.

-Χαριτίνη... ένα στοιχείο της ποίησής σου, που με μαγεύει, αφορά στο εξωτικό ,ανατολίτικο ίσως στοιχείο , θα έλεγα.. Πώς προκύπτει αυτό;

-Το στοιχείο αυτό όχι μόνο υπάρχει, αλλά μερικές φορές αισθάνομαι πως με οδηγεί. Ασφαλώς έχει να κάνει με τα χρόνια που διέμενα στην Αλεξάνδρεια και στο Κάιρο, με τα ταξίδια στη βόρεια γραμμή της Αφρικής μέχρι και το Μαρόκο, με τα ταξίδια επίσης στην Πόλη, με την ανασκαπτική αποστολή στο Μπαγιαραμίκ (αρχαία Τροία-Ίλιον). Περισσότερο όμως θα έλεγα πως με συνδέει με την Ανατολή, η καταγωγή και η ρίζα μου, που είναι βαθιά μικρασιατική. Θέλω να πω, πέρα από την κυτταρική μνήμη, στην οποία πιστεύω, νιώθω απολύτως ανατολικό το αίμα μου, την ψυχή και σε μεγάλο βαθμό το πνεύμα.

- ...Μουσική... Ξέρουμε, όσοι σε διαβάζουμε, ότι υπάρχουν μελοποιημένα τραγούδια σου.. Μα τώρα δε θα μείνω σ' αυτό ακριβώς... στον τοίχο σου έχουν ιδιαίτερη θέση τα ρεμπέτικα ή τα λαϊκά τραγούδια και μάλιστα με σχόλιά σου ποιητικά που βγάζουν ένα ντέρτι, έναν καημό αγαπημένο, οικείο...

-Μεγάλωσα σ' ένα περιβάλλον που άκουγε επί 24ώρου βάσεως, άριες, τραγούδια του μεσοπολέμου, ρεμπέτικα και λαϊκά. Τα αγάπησα όλα αυτά από παιδί. Στη συνέχεια, βαθύνοντας στη μουσική, τα λάτρεψα και τα προσκυνώ. Ανεξαιρέτως τα προαναφερθέντα πεδία!

-Άνθρωποι ~ Σταθμοί στη ζωή σου.. επιρροές που δέχτηκες ;

-Η γνωριμία και η συναναστροφή μου με τους Χρήστο Μπουλώτη, Γιάννη Ανδρεάδη, Γιάννη Σακελλαράκη (αναφορικά με την ιστορία και την αρχαιολογία). Στη γραφή και στο βίο μου. σταθερές επιρροές είναι η Μαργκερίτ Ντυράς, ο Νίκος Καρούζος, οι Pink Floyd, o Tom Waits, ο Νίκος Γρηγοριάδης που τον έχασα πρόσφατα και υπήρξε για μένα δεύτερος πατέρας. Είμαι βαθιά ευγνώμων και ισοβίως, σε όλους, απόντες και παρόντες.

-Σπουδαία ονόματα όλοι... Χαριτίνη.. για να κλείσουμε.. Ονειρεύεσαι; Σαν παιδί ή σαν ώριμη γυναίκα; Πετάς με τον Πήτερ Παν που και που ;

-Για να είμαι ειλικρινής και εξίσου ακριβής δεν έχω ξεχάσει ακόμη πώς γίνεται να ονειρεύεσαι. Αλλά είμαι σε καλό δρόμο. Θέλω να πω, ως εδώ τα όνειρα. Προτιμώ, τουλάχιστον, το ένα μου πόδι να πατάει σταθερά στη γη. Ασκούμαι καθημερινά σ' αυτό. Στο στέρεο και σταθερό των πραγμάτων και των σχέσεων. Αν και φύσει παύλα ψυχοσυνθέσει είμαι τύπος ονειρευτικός. Κάποτε (σύντομα) ελπίζω να ισορροπήσω ανάμεσα στη γη και στον ουρανό ακόμη και ως αβέβαιη, αλλά σίγουρα ύπαρξη.

-Προσωπικά σου εύχομαι κάθε επιθυμία σου να γίνει πραγματικότητα! Να μη σταματήσεις να ονειρεύεσαι γιατί ταξιδεύεις, ελπίζεις, δημιουργείς ακόμα και σε συνθήκες αντίξοες... Χαίρομαι που ήταν "Από Καρδιάς " συζήτηση γιατί στόχος είναι μια πιο προσωπική φανέρωση, όσο είναι εφικτή, λίγο διαφορετική απ’ τα συνηθισμένα! Ελπίζω να πέρασες καλά, να μη σε κούρασα και βέβαια αν θες κάτι εσύ να πεις ακόμα έχουμε χώρο αρκετό!

-Χαίρομαι κι εγώ που "συναντηθήκαμε" και σ' αυτό το δρόμο και ο τρόπος σου πάντα ζεστός απλός και πρωτίστως εξαιρετικά ανθρώπινος, μ' έκανε να νιώσω όπως στο σπίτι μου. Κυριολεκτώ. Πέρασα όμορφα αναμφίβολα. Κάτι που πιστεύω και το ξέρεις για το τέλος: ό, τι κι αν γράψουμε θα ξημερώσει! Ευχαριστώ θερμά και ειλικρινά!

-Να είσαι καλά Χαριτίνη και να μου επιτρέψεις μια πιο προσωπική ευχή... κι ως φίλη κι ως μαμά ..Καλή δύναμη και Καλή Επιτυχία στη Σάντρα που δίνει φέτος Πανελλήνιες! Από την καρδιά μου εύχομαι και ευχαριστώ για άλλη μια φορά!

-Από ψυχής χίλια ευχαριστώ για την τελευταία ευχή. Και στα αγόρια σου την αγάπη μου.

-Ευχαριστώ κι εγώ πολύ.

Ευχαριστώ ειλικρινά τη Χαριτίνη Ξύδη κι όσους έχουν βρεθεί στο «Από Καρδιάς» ως τώρα για τη ζεστασιά τους και την ομορφιά τους…. Έπεται συνέχεια εκπλήξεων…

Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά


Από το Λόγων Παίγνια

Διαβάστε Περισσότερα »

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΡΑΒΙΔΑ

Την τετάρτη 12/12/2012 και ώρα 18:30 στην αίθουσα της εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών Ακαδημίας Γεναδίου 8 η Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών θα παρουσιάσει το έργο και την προσωπικότητα του ποιητή και πρώην Προέδρου της Ε.Ε.Λ Γιάννη Καραβίδα .

Χαιρετίζει : Ο Πρόεδρος της Ε.Ε.Λ Ναθαναήλ Παύλος .

Ομιλητές : Ο ποιητής και λογοτέχνης Γιάννης Παπαοικονόμου μέλος του Δ.Σ της Ε.Ε.Λ .

Η ποιήτρια και λογοτέχνης Κατσικάδη Νίκη μέλος της Ε.Ε.Λ .

Παρέμβαση : της ποιήτριας Άννα Μπουρατζή Θώδα ταμία της Ε.Ε.Λ .

Απαγγέλουν : Βασίλης Κολοβός - Μαρία Φράγκου Ηθοποιοί .

Συντονίζει : Ο Αντώνης Κομίνης ποιητής και μέλος της Ε.Ε.Λ

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Ενωτική ανακοίνωση του ΚΚΕ με αποδέκτες την αριστερά

Του Χρήστου Σιούλα


Αυτό το πολύπαθο εργατικό και λαϊκό κίνημα πολλοί εμίσησαν αλλά σαν το ΚΚΕ κανένας . Αν δεν του κάνει δε και τα χατίρια, τότε αλίμονο για το κίνημα και τους αγώνες του . Όσοι δεν έχουν την τύχη να αγωνίζονται κάτω από την ταξική του ομπρέλα, αντιμετωπίζονται ως προβοκάτορες και ταξικοί εχθροί .

Το ΚΚΕ την ταξική πάλη την έχει αναγάγει σε έννοια μεταφυσική, μόνο ικανά και πεφωτισμένα στελέχη του έχουν το χαρισματικό δικαίωμα να μεταλαμπαδέψουν το φως της γνώσης και της αλήθειας και στους υπόλοιπους κοινούς θνητούς της αριστεράς. μάλλον όμως το ακαταλόγιστο έχουν αφού έχουν θεοποιήσει τους εαυτούς τους και ως άλλοι Μεγάλοι Ναπολέοντες χρειάζονται επειγόντως βοήθεια γιατί δεν κάνουν μόνο ζημιά στον εαυτό τους αλλά και στο κίνημα που λένε ότι εκπροσωπούν, ως άλλοι ιεραπόστολοι ενός θεού δικού τους . Κουνώντας το δάχτυλο αγριεμένα, σαν δάσκαλοι σε μαθητές .

Διαβάστε εδώ μέρος της ανακοίνωσης που έβγαλαν οι φωστήρες τους, σαν απάντηση στην μετεμφιλιοπολεμική επίθεση, που έκανε η Ν.Δ κατά του συνόλου της αριστεράς .

"Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το λεγόμενο αντιεξουσιαστικό κίνημα είναι ένα εργαλείο που λειτουργεί σε βάρος του κινήματος, κάθε άλλο παρά αντιεξουσιαστικό είναι, αφού για να φτάσει στις ενέργειες που έφτασε το Δεκέμβρη του 2008, αποδείχνει ότι έχει καθοδήγηση, ότι έχει αυστηρή οργάνωση, πειθαρχία. Και κάτι παραπάνω, ότι ο βασικός πυρήνας είναι διαπλεκόμενος με τον κρατικό μηχανισμό, με υπηρεσίες, αφού εδώ και χρόνια δρα ανενόχλητος.

Η κατά καιρούς εμφάνιση ενός συγκροτημένου και «εκπαιδευμένου» αυτοαποκαλούμενου «αντιεξουσιαστικού» κινήματος, με κοινό χαρακτηριστικό την κουκούλα και κυρίως την τυφλή βία έχει ως βασικό του χαρακτηριστικό την απουσία πολιτικών συνθημάτων και αιτημάτων, στόχων, πλαισίου. Χτυπά τάχα τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό, αλλά και οι δύο μαζί μηχανισμοί χτυπούν το κίνημα. Αντικειμενικά, η ανακοίνωση της ΝΔ τροφοδοτούσε και το ενδεχόμενο τέτοιας δράσης τέτοιων μηχανισμών. Που, όμως, δεν αποβαίνουν σε βάρος του καπιταλιστικού συστήματος και της εξουσίας του, ίσα ίσα την ενισχύουν. Και καλλιέργεια τρόμου λοιπόν, και λάδι στη φωτιά για γεγονότα που γίνονται αφορμή για ένταση της κρατικής καταστολής.

Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας για «εξέγερση», εστιάζει στην ανάδειξη τέτοιων υποτίθεται «κινημάτων» ως μοχλών που συμβάλλουν τάχα στο χτύπημα της αντιλαϊκής πολιτικής και στην υπόσκαψη της κυβέρνησης, επομένως ως μέσο πίεσης για να έρθουν δήθεν καλύτερες μέρες για το λαό και τη νεολαία. Ταξικός αποπροσανατολισμός, ταξική υποταγή. Και όξυνση μιας αντιπαράθεσης, έξω από τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα, που μπορεί να δείχνει εκατέρωθεν αντιπάλους, αλλά αφήνει έξω από το κάδρο τον πραγματικό αντίπαλο. Το κεφάλαιο και την εξουσία του."

Για όσους δεν έχουν πεισθεί με αυτό το ενδεικτικό κομμάτι της ανακοίνωσης, για το πως σκέφτεται η παραδοσιακή αριστερά της χώρας μας για τους αγώνες του λαού και του κινήματος,μπορούν για περισσότερες πληροφορίες να διαβάσουν την υπόλοιπη ανακοίνωση ΕΔΩ


Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

BACK TO THE FUTURE ....

Του Γιώργου Δελαστικ

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η προχθεσινή ανακοίνωση της ΝΔ με την οποία επετίθετο κατά του ΣΥΡΙΖΑ, απαντώντας δήθεν σε ανακοίνωση της νεολαίας του ΣΥΝ για τη συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό των αστυνομικών δυνάμεων.

Αυτό που σόκαρε δεν ήταν η πολιτική αντιπαράθεση. Αυτή ήταν αναμενόμενη. Προξένησε όμως τεράστια εντύπωση η γλώσσα στην οποία ήταν συντεταγμένη – γλώσσα προσομοιάζουσα προς εκείνη δεξιών παρακρατικών συμμοριών της πρώτης μετεμφυλιοπολεμικής δεκαετίας του 1950. Η ακροδεξιά παραληρηματική ανακοίνωση της ΝΔ αποκαλύπτει σε πόσο δύσκολη πολιτική θέση αισθάνεται ότι έχει περιέλθει ο πρόεδρος του κόμματος της Δεξιάς και πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Με την ακροδεξιά φρασεολογία προσπαθεί να προσεγγίσει τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι όμως δεν τον μισούν εξαιτίας της ιδεολογίας του, αλλά λόγω της μνημονιακής πολιτικής της κυβέρνησής του που τους εξοντώνει οικονομικά και τους καταποντίζει κοινωνικά.

Διαβάστε Περισσότερα »