Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Στην Ενότητα η Δύναμη, στην Αριστερά η Ελπίδα


Όλοι και όλα κρίνονται στο χθες, στο τώρα, στο αύριο. Πάντα έτσι συμβαίνει στο διηνεκές του χρόνου. Η ζωή κυλάει με βήματα αλλά αλλάζει συνήθως με κύματα. Κύματα μεγάλα κι αναπάντεχα ερχόμενα από τα βάθη της ιστορίας.

Στις ιστορικές - για το λαό και την αριστερά - στιγμές που ζούμε κάποιοι αντί να στήσουν πλάτη επιδίδονται στο ρόλο του πόντιου Πιλάτου κι ακόμα χειρότερα προμηνύουν καταστροφές και ήττες.


Στήνουν κατηγορητήρια και δίκες προθέσεων. Η μιζέρια και ο φαρισαϊσμός τους σε αγαστή σύμπραξη με τις αδιέξοδες μοναχικές τους πορείες.

Η βαρβαρότητα απελαύνει και κάποιοι στον κόσμο τους βαφτίζουν την ελπίδα αυταπάτη σίγουροι για την εδραιωμένη αλήθεια τους. Όσο η πραγματικότητα τους διαψεύδει τόσο περισσότερο επιτίθενται στην πραγματικότητα.

Σκέφτονται, εκφράζονται, δρουν περισσότερο σαν φανατικοί θρησκευόμενοι παρά σαν πολίτες με ανοιχτά μάτια, αυτιά, νου κι αδυνατούν έτσι να δουν απλά πράγματα γύρω μας, ορθώνοντας τείχη και γκρεμίζοντας γέφυρες.

Άραγε όταν τα νοσοκομεία δεν θα έχουν πια ούτε γάζα για τους ασθενείς, όταν οι μισθοί φτάσουν στα 300 ευρώ θα είναι ευνοϊκές οι συνθήκες για "κοινωνική" εξέγερση;

Όταν η ανεργία, η υπο-απασχόληση, η κατάθλιψη, οι αυτοκτονίες χτυπήσουν συναγερμό θα φιλοτιμηθούμε άραγε να προσπαθήσουμε κοινό ενωτικό αριστερό βηματισμό;

Μα ο συναγερμός έχει σημάνει σύντροφοι. Δεν τον ακούτε;

Σε κάθε περίπτωση, αν η αριστερά με κύριο κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ έχει μια πιθανότητα να κυβερνήσει, σε τι άραγε βοηθάει η εκ των προτέρων και με φαιδρά επιχειρήματα καταδίκη της;

Βοηθάει την ανάπτυξη του γενικότερου λαϊκού κινήματος η άποψη ότι "όλα είναι χαμένα";

Τη στιγμή μάλιστα που ο λαός βρίσκεται ένα βήμα πριν την απόλυτη καταστροφή εξ’ αιτίας των ανάλγητων πολιτικών επιλογών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Εκτός από τον καπιταλισμό υπάρχει και η μοναξιά σύντροφοι.

Ας παραμερίσουμε αυτά που δήθεν μας χωρίζουν. Ας κοιτάξουμε αυτά που μας ενώνουν. Τα κόμματα δεν είναι σκοπός, δεν είναι αυτοσκοπός. Μέσον είναι για το καλό της πατρίδας μας, της κοινωνίας, των συμπολιτών μας.

Ό,τι είναι καλό για το λαό είναι καλό και για το κόμμα (για τα κόμματα) όπως έλεγε και ο Άρης Βελουχιώτης. Ας σταματήσουμε λοιπόν να πέφτουμε στην παγίδα που κάποιοι στήνουν έντεχνα για να διχάσουν τους συμπολίτες μας. Το θέμα μας είναι η φτώχεια και η ομίχλη που μας έχει πνίξει ανάσες και όνειρα.

Κοιτάξτε γύρω σας. Παντού ερείπια. Πρόσωπα χλωμιασμένα, ρυτιδιασμένα, γερασμένα, καταθλιπτικά. Πρόσωπα με έντονα τα χαρακτηριστικά της απογοήτευσης, του «πώς θα τα βγάλω πέρα», του «πώς θα ταΐσω τα παιδιά μου». Έχουν αυτοκτονήσει – δολοφονηθεί – άνθρωποι, έχουν διαλυθεί οικογένειες, έχουν εξοβελιστεί όνειρα.

Έχουμε ξεχάσει πώς είναι να γελάς, να χαίρεσαι, να ερωτεύεσαι, να ταξιδεύεις. Όπου κι αν κοιτάξουμε η Ελλάδα μάς πληγώνει. Παντού ικέτες, επαίτες, λουκέτα, συντρίμμια ονείρων και ζωών. Η φτώχεια έχει απλωθεί παντού σαν πανούκλα.

Δείτε καλά. Παντού συσσίτια, λες και βρισκόμαστε σε κατοχή και σε πόλεμο. Βιώνουμε την βαρβαρότητα σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική. Κι αυτή η βαρβαρότητα δεν μας είναι άγνωστη. Τη ξέρουμε καλά. Έχει όνομα, κατοικία, υπογραφή. Έχει τόνο, ύφος, χρώμα. Ένα χρώμα αποκρουστικό και κατασκότεινο.

Μας θέλουν σύγχρονους σκλάβους κι αμέτοχους. Και γι’ αυτό προσπαθούν να μας εκβιάσουν, παραπλανήσουν, ενοχοποιήσουν, χειραγωγήσουν. Όσο εμείς τους το επιτρέπουμε τόσο αυτοί συνεχίζουν. Κι άλλο, κι άλλο κι άλλο. Γιατί οι αγορές και το κεφάλαιο είναι σαν τους βρικόλακες. Τρέφονται κι ηδονίζονται με αίμα, με το αίμα μας.

Μόνο το φως φοβούνται οι βρικόλακες. Το φως της ζωής, της ενότητας, της εξέγερσης, της ανά(σ)τασης. Δείτε γύρω σας. Ξημερώνει. Ώρα να απαλλαγούμε για τα καλά από τα πολιτικά βαμπίρ που μας πνίγουν ανάσες, όνειρα, ζωές.

Ούτε βήμα πίσω.

Στην ενότητα η δύναμη, στην Αριστερά η ελπίδα.

Όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε.

Θα νικήσουμε..


Από το 19ο τεύχος του ηλεκτρονικού περιοδικου Λόγων Παίγνια στην σελίδα Πλατεία