Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

ΜΑΣΚΕΣ ....

Του Christos Giati

Εκτός από πολλά άχρηστα ρούχα οι ντουλάπες έχουν ένα ακόμα αξεσουάρ σε αφθονία, μάσκες, πολλές μάσκες.

Ξεκινάς το πρωί και φοράς τη μάσκα του εργαζόμενου, βλέπεις μία αιθέρια ύπαρξη στο μετρό και κλεφτά βάζεις τη μάσκα του εραστή, βλέπεις ότι δεν κάνει δουλειά και ξαναφοράς την πρώτη, πριν φτάσεις στη δουλειά, να κάνουμε και καλή εντύπωση στο αφεντικό.

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Από καρδιάς με τον Άγγελο Γέροντα

Της Ελένης Ζάχαρη


Αγαπημένοι φίλοι του «Από Καρδιάς» , αυτή την εβδομάδα υποδεχόμαστε στη γωνιά μας έναν αγαπημένο φίλο πρώτα, έναν σημαντικότατο συγγραφέα της γενιάς του κι έναν σπουδαίο γιατρό, τον Νευρολόγο Άγγελο Γέροντα. Πρόκειται για έναν ξεχωριστό άνθρωπο στο χώρο τόσο της λογοτεχνίας όσο και της ιατρικής που, προσωπικά, έχω την χαρά να με τιμά με τη φιλία του εδώ και αρκετά χρόνια.

Προέρχεται από μια «λογοτεχνική» οικογένεια, με δυο γονείς επίσης λογοτέχνες αλλά και με ιστορία γενικότερη της οικογένειας στο χώρο του πνεύματος. Σήμερα βρίσκεται κοντά μας και μιλάμε για λογοτεχνία, πόνο, ανθρώπους, και όσα μας έφερε η συζήτηση μπροστά.....


Άλλωστε στο «Από Καρδιάς» πάμε όπου μας πάει η στιγμή…

-Άγγελε, καλώς ήρθες στο «Λόγων Παίγνια» και στη στήλη μας , στο «Από Καρδιάς». Για μένα είναι μεγάλη χαρά και τιμή η παρουσία σου εδώ, αφενός λόγω της προσωπικής μας σχέσης ,αφετέρου λόγω της παρουσίας ενός σημαντικού συγγραφέα και εξίσου σπουδαίου γιατρού.

-Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Είναι μεγάλη χαρά που τα λέμε.

- Θα ήθελα να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας από πολύ παλιά...από την ιστορία της οικογένειας Γέροντα, πριν έρθουμε στο παρόν, και να μιλήσουμε για τις απαρχές του Νεοελληνικού κράτους....Κάπου εκεί βρίσκουμε έναν συνονόματο και μάλιστα υπάρχει και δρόμος με το ίδιο όνομα έτσι δεν είναι; Για πες μας λίγα λόγια.

-Η οικογένεια εγκαταστάθηκε από τον Μυστρά στην Αθήνα γύρω στο 1600. Το αρχικό επώνυμο ήταν Σωτηριανός. Ο πρόπαππος Άγγελος Σωτηριανός Γέροντας (το Γέροντας έμεινε από το Δημογέροντας) ήταν ο τελευταίος Δημογέροντας της Αθήνας και πρώτος δήμαρχος της Αθήνας μετά την επανάσταση (υπηρεσιακός), τιμητικά για την προσφορά του στην Αθήνα και την προετοιμασία της Επανάστασης στην Αττική. Η οικογένεια Γέροντα είναι μια ιστορική Αθηναϊκή οικογένεια που έχει αναδείξει αρκετούς σημαντικούς ανθρώπους ιδιαίτερα στον τομέα του πνεύματος.

- Ας μην αποκαλύψουμε πώς το ανακάλυψα εγώ αυτό ή, μάλλον, ας πω ότι το διάβασα στο βιβλίο του Φερούση , "Ο τελευταίος Καδής των Αθηνών ". Πραγματικά, πρόκειται για μια οικογένεια με προσφορά στον πνευματικό τομέα. Εσύ είσαι γιος δυο πολύ σημαντικών λογοτεχνών, του ποιητή Δημήτρη Γέροντα και της πεζογράφου Ράνιας Γέροντα. Επέδρασε στην πορεία σου το περιβάλλον σου;

-Επέδρασε πολύ. Μεγάλωσα σ' ένα σπίτι γεμάτο βιβλία, με την ανάγνωση στην λειτουργική του καθημερινότητα (ο πατέρας μου διάβαζε τρία βιβλία την εβδομάδα), με εκδηλώσεις για το βιβλίο και με σημαντική ενθάρρυνση απ' τους γονείς μου όταν εκδήλωσα τις πρώτες συγγραφικές μου προσπάθειες.

-Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη λογοτεχνία; Πριν ή μετά τις σπουδές σου στην Ιατρική; Και ποιο ήταν το ερέθισμα για να ξεκινήσεις;

-Ένα άτυπο ξεκίνημα ήταν στα δεκάξι μου. Όμως αυτό που θεωρώ πραγματικό ξεκίνημα ήταν στα γενέθλια των 20 ετών (πρωτοετής στην Ιατρική). Ήταν σούρουπο και αντικρίζοντας το μούχρωμα απ' το εφηβικό μου δωμάτιο στο Μετς έγραψα ένα κείμενο που συνόψιζε ''υπαρξιακά'' την μέχρι τότε ζωή μου. Το ’κρυψα στο συρτάρι. Λίγους μήνες μετά άρχισα την ''Παραβολή του Αντισθένη''

-Δυο πράγματα, μέσα σε όλα βέβαια, με εντυπωσιάζουν στα γραπτά σου. Οι έντονες μνήμες της εποχής της πρώτης νιότης, ας πούμε, μεταφερμένες με τόση αμεσότητα, και ο τρόπος με τον οποίο εισβάλλει η ειδικότητά σου, Νευρολόγος, εντελώς φυσικά, στα διηγήματά σου. Μπορεί ή δεν θέλει ο γιατρός να αφήσει πίσω τον συγγραφέα ή και το αντίθετο;

-Όντως οι μνήμες της νιότης επιστρέφουν συχνά δημιουργώντας εκφραστικούς κύκλους. Όπως και οι αγάπες: τα ταξίδια, ο συντριπτικός έρωτας, η ροκ μουσική, το ποδόσφαιρο. Όσο για τον συγγραφέα και τον νευρολόγο, αυτοί πορεύονται μαζί σε μια γεμάτη αλλά και επώδυνη καθημερινότητα. Που όμως στο τέλος, στη σύνθεση, ανιχνεύεται (η καθημερινότητα) ποιητικά, δηλαδή συναισθηματικά.

-Στο προηγούμενο βιβλίο σου "Η εσωτερική εφημερία του Άγγελου Σπερχή" , που πραγματικά έχει ένα συγκλονιστικό τέλος και αφήνει τον αναγνώστη μ' ένα μεγάλο ερωτηματικό, κάνει ένα "πέρασμα" κι ο Γιώργος Χειμωνάς ως γιατρός. Ήταν μια προσωπική εμπειρία αυτή;

-Ναι ήταν. Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Χειμωνά. Ήταν γοητευτικότατος, με θεατρική αύρα... ...Ο Χειμωνάς εμφανιζόταν σχετικά σπάνια στο Αιγινήτειο. Όμως παραμένουν μυθικά τα μαθήματά του για τον λόγο και τα γραπτά του για τις ανώτερες ''φλοιώδεις'' ή ''συμβολικές'' νοητικές λειτουργίες. Είχε μια ελαφρά εκζήτηση στην εμφάνιση και την συμπεριφορά του. Ήταν ένας διανοούμενος. Ένας δυσνόητος αλλά μεγάλος συγγραφέας.

-Άγγελε, είναι τόσο έντονη η παρουσία των ατόμων με νευρολογικές παθήσεις σε πολλά διηγήματά σου. Είναι ένας τρόπος αποφόρτισης αυτός ή μια πηγή άντλησης εμπειριών; Από την άλλη, δεν στέκεσαι μόνο στις περιπτώσεις αυτές. Με λίγα λόγια, πώς λειτουργούν οι προσλαμβάνουσες εμπειρίες για τη συγγραφή των έργων σου;

-Η νευρολογική καθημερινότητα είναι και πηγή έμπνευσης αλλά και ένας διαφορετικός τρόπος κατανόησης του κόσμου. Μέσα από τις ιδιαιτερότητες των νευρολογικών ασθενών προσεγγίζουμε με δέος έναν άγνωστο κόσμο. Προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται για παράδειγμα τα έργα του Όλιβερ Σακς όπως ''Ο άνθρωπος που μπέρδεψε την γυναίκα του μ' ένα καπέλο''. Όσο για το δικό μου ταπεινό γράψιμο, πιστεύω πως είναι λιγότερο ''επιστημονικό'' αλλά προσπαθεί να αντλήσει τα μέγιστα από την παραδοξότητα και την ''λογοτεχνικότητα'' της νευρολογίας. Από την άλλη, ο συγγραφέας Άγγελος Γέροντας δεν θα μπορούσε να εξασκήσει ως γιατρός άλλη ειδικότητα απ' αυτήν της νευρολογίας...

- Το ίδιο νομίζω κι εγώ...Αλήθεια, πόσο πόνο κρύβει ή αντέχει η ανθρώπινη ύπαρξη;

-Ο πόνος, σωματικός και ψυχικός, είναι υποκειμενικός. Διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Κάπου όμως, δυστυχώς, οι αντοχές είναι πεπερασμένες, το βλέπουμε και στις μέρες μας. Γι’ αυτό χρειάζονται διαφυγές: η τέχνη, το χιούμορ, το ταξίδι, ο έρωτας, η αλληλεγγύη...

-Ποιες είναι οι αφορμές αλλά και οι πηγές έμπνευσης του Άγγελου Γέροντα για να ξεκινήσει ένα μυθιστόρημα ή ένα διήγημα;

-Πηγές έμπνευσης είναι η καθημερινότητα αλλά και οι μεγάλες αγάπες, οι ανοιχτές πληγές: η κλινική καθημερινότητα, οι ματαιώσεις, η ροκ μουσική, η πολιτική, η ποίηση του δρόμου, η Αθήνα και η πόλη... Όλα αρχίζουν με μια εικόνα και μετά γίνονται σχέδιο και εργαστήριο.

-Γνωρίζοντάς σε προσωπικά, μπορώ να πω πως μπορεί κάποιος να διακρίνει στο βλέμμα σου αυτή την αχόρταγη αναζήτηση ή πιο σωστά , αυτή τη διείσδυση μέσα στα πράγματα με μιαν άλλη οπτική. Ποιητική, συγγραφική...ψάχνεις να δεις την εξέλιξη...το έχω βιώσει δηλαδή!!! Αγαπάς την Αθήνα, μια πόλη που σε πληγώνει , αγαπάς τη δουλειά σου που επίσης σε πληγώνει. Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις όλα για χάρη της συγγραφής;

-Είμαι διαρκώς στο όριο. Πιστεύω όμως πως τουλάχιστον για μερικά χρόνια ακόμα δεν θα παρατήσω τ' άλλα για χάρη της συγγραφής. Εξάλλου η δημιουργία ''υπό πίεση'' έχει τη δική της χάρη. Η εργασία, η νευρολογία, η γεμάτη καθημερινότητα, η συγγραφική δημιουργία είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Ίσως λατρεύω το μεταίχμιο.

- Λένε ότι οι συγγραφείς είναι ιδιόρρυθμα όντα. Ο Άγγελος Γέροντας είναι; Προσωπικά έχω άποψη μα είναι απίστευτα υποκειμενική....

-Πολλά λέγονται. Αρκετοί πιστεύουν πως συγγραφή (και ευρύτερα η τέχνη) και διαταραχή πορεύονται χέρι-χέρι, πως για την δημιουργία υπάρχει ένα τίμημα. Δεν είμαι απ' αυτούς που το συμμερίζονται. Πιστεύω πως μπορεί να ‘σαι καλλιτέχνης και δημιουργικός και ταυτόχρονα συγκροτημένος. Όσο για τον εαυτό μου, πιστεύω πως διαφεύγω μέσω μιας συγκαλυμμένης εσωστρέφειας. Είμαι ''διακριτικά'' ιδιόρρυθμος...

- Ποια πιστεύεις ότι είναι τα "απαραίτητα εργαλεία" ενός συγγραφέα; Και ποιες οι προϋποθέσεις εκείνες που οδηγούν στο να αναγνωριστεί ως "καλός συγγραφέας" και μάλιστα σήμερα;

-''Απαραίτητα εργαλεία'' είναι το ταλέντο (πρωτίστως), η φαντασία και η δουλειά. Για τον συγγραφέα και την συγκεκριμένη ενασχόλησή του μετράει η Μοίρα, με την αρχαιοελληνική έννοια, δηλαδή ''το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο''. Όσο για την καθιέρωση, στις μέρες μας είναι θέμα τύχης και επικοινωνιακών αρετών. Όμως, ακόμα κι αν αυτά λείπουν, το ποιοτικό έργο κάποτε (έστω και μετά θάνατον) θα λάμψει.

-Με προκαλείς κι εδώ, στο "Από Καρδιάς", δεν αποφεύγουμε τις ερωτήσεις! Υπάρχουν "κλίκες" στις λογοτεχνικές συντροφιές που ανεβάζουν εν μία νυκτί ονόματα; Ή ακόμα η αξιοκρατία υφίσταται στην πεζογραφία; Η ποίηση έχει ήδη αλωθεί!

-Φυσικά και υπάρχουν, δεν είναι κάτι άγνωστο ή καινούργιο. Ιδιαίτερα οι θεσμοί των βραβείων βρίθουν τέτοιων ''ισορροπιών''. Αυτοί που σε δεδομένη στιγμή, για παράδειγμα, είναι μέλη κριτικής επιτροπής, όταν απαγκιστρωθούν απ' αυτό το ρόλο θα βραβευθούν από την καινούργια επιτροπή, που σε μεγάλο ποσοστό αποτελείται απ' αυτούς που είχαν βραβεύσει! Δεν μοιάζει λίγο με σκετς των Μόντι Πάιθονς; Όλα είναι μέσα στο διαχρονικό παιχνίδι της ανθρώπινης ματαιοδοξίας …

-Άγγελε, πόσο σπουδαία είναι η γνώση - κάθε είδους - για κάποιον που ασχολείται με τη συγγραφή και κυρίως, πόσο σπουδαία είναι η γνώση της γλώσσας , ειδικά σε μια εποχή που όλα εμφανίζουν μια ποιοτική και αξιακή αστάθεια;

-Η γνώση είναι μια δεξαμενή. Δεν νοείται συγγραφέας που δεν διαβάζει αρκετά (χωρίς να αποκλείονται οι εξαιρέσεις). Προσωπικά ασπάζομαι το πρότυπο (και το πάθος) του Μπόρχες, που πρώτα ήταν ένας σπουδαίος αναγνώστης και μετά ένας σημαντικός συγγραφέας. Όσο για την γλώσσα ,οφείλω να ομολογήσω, μετά από μισό αιώνα ζωής και τριάντα χρόνια συγγραφής, πως πατρίδα μου είναι η γλώσσα (και δη η ελληνική, η πάμπλουτη).

-Μου έδωσες ήδη την αρχή της απάντησης μα θα θέσω το ερώτημα, υπάρχουν πρότυπα συγγραφέων για σένα; Σαφώς δεν εννοώ απόπειρες μίμησης! Μιλάω όμως για ανθρώπους που σε παρέσυραν με τη μαγεία τους.

-Αυτό είναι, που με παρέσυραν με την μαγεία τους... Θα πω μερικούς: Ανδρέας Εμπειρίκος, Κοσμάς Πολίτης, Στρατής Τσίρκας, Μαργαρίτα Καραπάνου, Αντόνιο Λόμπο Αντούνες, Σεπούλβεδα, Ζαν Κλοντ Ιζό, Ζαν Πατρίκ Μανσέτ, Μπορίς Βιάν, Πασκάλ Μπρυκνέρ, Ερνέστο Σάμπατο, Μπόρχες, Φρανσίσκο Κολοάνε, Κάρλος Φουέντες, Αλμπέρτο Μοράβια, Ιζαμπέλ Αλιέντε, Πιερ Πάολο Παζολίνι... Είναι πολλοί οι ήρωές μου…

-Διαβάζοντας τα βιβλία σου έχω πάντα την ίδια απορία, πώς δημιουργείς τους ήρωές σου; Ενώ μοιάζουν να προέρχονται από τον ιατρικό χώρο είτε ως φίλοι είτε ως ασθενείς, ωστόσο υπάρχει ένα μαγικό στοιχείο που τους κάνει να έχουν αυτό το "κάτι", το ικανό να σταθείς διερευνητικά πάνω τους.....

-Η ζωή από μόνη της σου δανείζει τους ήρωες, η ζωή έχει αυτό το ''μαγικό''. Είναι ευφάνταστη, απρόσμενη, ποικιλόμορφη. Η τέχνη (δυστυχώς για τους διαφωνούντες) αντιγράφει την ζωή... Αυτό που μένει στον συγγραφέα είναι να ''πλάσει'' ένα στέρεο χαρακτηρολογικά μυθιστορηματικό ''εγώ'', από ''κομμάτια πραγματικών χαρακτήρων-''εγώ''...

-Άγγελε, είδα ότι οι συγγραφείς που αγαπάς είναι ανόμοιοι μεταξύ τους, Είδα δε, ότι από τους Έλληνες συγγραφείς αναφέρθηκες και σε ονόματα πλέον "κλασικά" για τη λογοτεχνία μας. Κάποιοι πιστεύουν πως οι παλαιότεροι δεν έχουν πια να προσφέρουν τίποτα στους νεότερους. Συμφωνείς με την άποψη αυτή; Επίσης, ποιο πιστεύεις ότι είναι το μέλλον της ελληνικής λογοτεχνίας βάσει των σημερινών δεδομένων;

-Διαφωνώ, κυρίως οι παλιότεροι (οι ''κλασικοί'') έχουν να προσφέρουν και ιδιαίτερα στην πεζογραφία. Όμως η λογοτεχνία είναι ένας ζωντανός οργανισμός και οι ταξινομήσεις, οι διαχωρισμοί, ''οι γενιές'', είναι ''ιδεολογήματα'' κατά την γνώμη μου ανούσια. Η λογοτεχνία έχει συνέχεια. Όσο για το μέλλον της ελληνικής λογοτεχνίας είμαι αισιόδοξος και ιδιαίτερα γι' αυτό της ποίησης. Σε αυτήν υπάρχει ιδιαίτερη παράδοση και σημαντικό παρόν...

- Η αλήθεια είναι ότι η αισιοδοξία σου δίνει και σ' εμένα κουράγιο! Πριν κλείσουμε θέλω να μου πεις πώς βλέπει το μέλλον αυτής της Χώρας ένας πατέρας δυο μικρών παιδιών, συγγραφέας και γιατρός της "πρώτης γραμμής", που έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος με τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων.

-Το βέβαιο είναι πως θα επιβιώσουμε, όπως συνέβη και σε άλλες δυσκολότερες καμπές της ιστορίας μας. Θα ’ρθουν καλύτερες μέρες. Το ζητούμενο είναι να έχουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερα ''αξιακά'' κέρδη από τα δύσκολα χρόνια, πράγμα ακόμη αμφίβολο...

-Άγγελε, θέλω να σε ευχαριστήσω πρώτα προσωπικά για την τιμή να είσαι μαζί μας στο «Από Καρδιάς» και βέβαια και εκ μέρους του «Λόγων Παίγνια». Σού εύχομαι να συνεχίσεις να γράφεις, γιατρεύοντας ανθρώπους και να γιατρεύεις ανθρώπους, γράφοντας. Ήταν πολύ σημαντική η παρουσία σου όπως κι όσα συζητήσαμε κι ευχόμαστε συνέχεια στην επιτυχημένη πορεία και του γιατρού και του συγγραφέα και -αυτό είναι προσωπική κατάθεση - του ανθρώπου! Να είσαι πάντα καλά! «Από Καρδιάς».

-Ελένη, ευχαριστώ, ''από καρδιάς'', επίσης για την ζεστή φιλοξενία και εύχομαι στο «Λόγων Παίγνια» ποιοτική μακροημέρευση και σε σένα τα καλύτερα!

Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά


Από το Λόγων Παίγνια

Διαβάστε Περισσότερα »

«ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;»

Του Χρήστου Σιούλα

Στην πολιτική ιδιαίτερα της αριστεράς, το ερώτημα τι να κάνουμε ήταν και παραμένει ένα από τα σοβαρότερα ζητήματα. Και λέω της αριστεράς, γιατί οι άλλοι ξέρουν τι να κάνουνε και δυστυχώς έχουν και τους τρόπους στο τσεπάκι . Θεωρήματα ειπώθηκαν πολλά αλλά και τα αξιώματα άλλα τόσα, γιατί ο καθένας είχε και από ένα να το ανεμίζει σαν σημαία στον αέρα, κορδώνοντας την ουρά του σαν παγώνι.

Το τι να κάνουμε ήταν ένα θέμα τόσο σοβαρό που και ο ίδιος ο Λένιν προσωπικά αναγκάστηκε να γράψει και το γνωστό σε όλους μας βιβλίο, τον τίτλο του οποίου δανείστηκε και το δικό μας άρθρο, θέλοντας έτσι να έχει και μια πιο ιστορική προσέγγιση των γεγονότων.

Η πολιτική όμως δεν είναι μαθηματικά, δεν χρειάζεται αυστηρή προσέγγιση αυστηρούς προσδιορισμούς και αποδείξεις τεκμηριωμένες με το νι και με το σίγμα. Δεν χρειάζεται όλα τα πρόσημα θετικά αρνητικά μιγαδικά και άλλα σύμβολα κόμματα και τελείες αυστηρά προσδιορισμένα και σε τάξη, και το κυριότερο η αριστερή πολιτική που θέλει να οικοδομήσει έναν κόσμο καινούργιο δεν μπορεί να είναι δόγμα και θρησκεία.

Η αριστερή πολιτική πρέπει να είναι διάλογος αμοιβαία εμπιστοσύνη αποτέλεσμα και αγώνες μακροπρόθεσμοι, γιατί ο Κομμουνισμός θέλει δουλειά να γίνει και πολλές γενιές να τον οικοδομήσουν, δεν χτίζετε κάτι τέτοιο σε μια μέρα, θέλει γερά θεμέλια και τον πρωτομάστορα μαζί με την γυναίκα του κάτω απ’ το γεφύρι αγκαλιασμένους, να κοιτάζουν τα άστρα μέσα από τα μάτια των παιδιών τους.

Το βιβλίο αυτό πολοί το διάβασαν λιγότεροι το κατάλαβαν και εκθετικά λιγότεροι το κατανοήσανε .

Τα μαθηματικά του Λένιν όμως αν μου επιτραπεί η ιεροσυλία πρέπει να ήταν πολύ φτωχά, μην λαμβάνοντας υπόψην του αρκετούς παράγοντες του ανθρώπινου νου ούτε στα ελάχιστα μα ούτε και στα μέγιστα βγάζει και δεύτερο βιβλίο, το ένα βήμα μπρος και δύο πίσω που ποτέ δεν το κατάλαβα γιατί προχωρώντας ένα βήμα μπρος και δυο πίσω, είσαι πάντα πίσω είτε το καταλαβαίνεις είτε δεν το καταλαβαίνεις το παράδοξο είναι μαθηματικό και τα μαθηματικά ουδεμίαν ευθύνη φέρουν.

Αλλά και η Ρόζα Λούξεμπουργκ την ίδια απορία είχε. Δεν μπορούσε να καταλάβει δηλαδή πως μπορούσε να συμβαδίσει ο συγκεντρωτισμός με την δημοκρατία η δικτατορία δηλαδή με την ελευθερία του λόγου και του πράτειν. αντάλλαξαν πολλά ραβασάκια με τον Λένιν αλλά δεν νομίζω να συμφωνήσανε πάνω στο αρχέγονο ερώτημα ποιος θα φυλάει τους φύλακες και τελικά κατέληξε ο Στάλιν να φυλάει τον Στάλιν και εμείς να κλαίμε τον χαμένο μας αγώνα και το χυμένο αίμα των Παππούδων μας.

Κάθε σοβαρή εικασία όμως που σέβεται το ονομά της αν δεν θέλει να καταλήξει θεώρημα η αξίωμα πρέπει να παραμείνει άλυτη κρατώντας επτασφράγιστα τα μυστικά της. Χαμογελώντας ειρωνικά πίσω από την πλάτη των διεκδικητών της λύσης της και παίζοντας με τους μνηστήρες ως άλλος Οδυσέας. Οι μνηστήρες όμως είναι η αριστερά και οι ηγεσίες των κομμάτων της πρέπει να βρουν την λύση έχουμε καθήκον απέναντι στην ιστορία μας και αν δεν το κάνουν πρέπει να το κάνουμε εμείς να τους κλείσουμε όλους μαζί σε ένα δωμάτιο και να μην βγουν χωρίς την λύση. δεν μπορεί να τα βρίσκει ο Κουβέλης με τον Σαμαρά και μείς να μην τα βρίσκουμε μεταξύ μας.

Σήμερα ο καπιταλισμός πεθαίνει έχει φτάσει στο τελευταίο στάδιο που είχε προβλέψει ο Μαρξ αυτό του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. το χρήμα τσουβαλιασμένο στις αποθήκες των εχόντων και η παραγωγή μηδενική μη βρίσκοντας καταναλωτές ικανούς να αγοράσουν τα παραγόμενα αγαθά. Η αγορά τελματωμένη μέσα σε μια απέραντη λίμνη εντροπίας και οι καπιταλιστές να τρώγονται προσπαθώντας να μοιράσουν την λίμνη με καλάμια.

Θα τον αφήσουμε να αναγεννηθεί από τις στάχτες του η θα τον γκρεμίσουμε οικοδομώντας την κοινωνία που ονειρευόμαστε για μας και τα παιδιά μας;

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΑΡΤΕΛΑ ΩΣ ΤΟ ΣΤΙΚΑΚΙ

του Νίκου Φαρούπου

Ο πίθηκος - πιστολέρο και τα Καλά Παιδιά



μια πλάγια ματιά στην ιστορία της εξέλιξης

‘’Tα χρόνια εκείνα τα παλιά’’ ένας βασικός κανόνας του ηθικού κώδικα των περιθωριακών ήταν ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή. Απειλές, ψυχολογική βία και ξυλοδαρμοί, προειδοποιητικές βολές, ακόμα και τραυματισμοί ναι, σφαίρες στο ‘’δόξα πατρί’’ όμως έπεφταν σπανίως, με το σταγονόμετρο. Στα μέλη αυτής της παλιάς φρουράς (είδος υπό εξαφάνιση) φαίνεται να ανήκουν οι αδελφοί Παλαιοκώστα, οι απαγωγείς του εφοπλιστή Παναγόπουλου, και άλλοι.
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Από καρδιάς με Αγγελική Μενεδιάτου

Της Ελένης Ζάχαρη

Καλή εβδομάδα σε όλους σας φίλοι του «Λόγων Παίγνια» και του «Από Καρδιάς»!

Χαίρομαι που ξαναβρισκόμαστε εδώ μετά από μια εβδομάδα πολιτικών ……ευτράπελων και κοσμο- ιστορικών αποφάσεων! (εδώ γελάμε!) Ευτυχώς εσείς απολαμβάνατε το περιοδικό και ξεχνιόσασταν.

Μαζί μας σήμερα, έτσι για να σας εκπλήξω λίγο, δεν έχω κανέναν από τους γνωστούς σας λογοτέχνες ή ποιητές. Στο «Από Καρδιάς» βρίσκεται η κυρία Αγγελική Μενεδιάτου, κλινική Ψυχολόγος , απόφοιτος του τμήματος Ψυχολογίας της Παντείου και του τμήματος Κλινικής Ψυχολογίας του University of Indianapolis , μέλος του Πανελληνίου Ψυχολογικού Συλλόγου και του αντίστοιχου Αμερικανικού. Ταυτόχρονα, ιδρυτικό μέλος και Πρόεδρος του Δ. Σ. της Ελληνικής Εταιρείας Διαταραχών Διάθεσης «ΜΑΖΙ».

Ξέρω, ξέρω.. δεν σας έχω μάθει σε τέτοιες παρουσιάσεις! Αφενός μεν γιατί ως τώρα οι καλεσμένοι μας είναι οικεία πρόσωπα σε όλους αφετέρου το σημερινό θέμα είναι κάπως…..εξειδικευμένο και σίγουρα ο λόγος ανήκει στους επιστήμονες….Όμως η Αγγελική είναι και ένα πρόσωπο σημαντικό και αγαπημένο…άρα, πάλι… «Από Καρδιάς» θα τα πούμε!!!

-Αγγελική, σε καλωσορίζω στο "Λόγων Παίγνια" και στο "Από Καρδιάς". Η στήλη, μέχρι σήμερα , έχει φιλοξενήσει λογοτέχνες και ποιητές. Σήμερα κάνει μια έκπληξη και φιλοξενεί, με μεγάλη χαρά εσένα, για να μιλήσουμε για την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση αυτού του πλάσματος που δημιουργεί καταθέτοντας την ψυχή του και που, κάποιες φορές, εμφανίζει διαταραχές διάθεσης ή δημιουργεί ήρωες με διαταραχές... Καλώς μας ήρθες, λοιπόν, Πρόεδρε!

-Καλώς σας βρήκα Ελένη! Ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία και συγχαρητήρια για την εξαιρετική δουλειά που κάνετε στο "Λόγων Παίγνια".

-Ευχαριστούμε πολύ! Αγγελική, μιλώντας κατ' αρχήν για "διαταραχές διάθεσης" θα ήθελα να δώσεις, ως ειδικός, έναν ορισμό για το τι ακριβώς εννοούμε και στη συνέχεια να περάσουμε και στο θέμα που θα μας απασχολήσει.

-Οι Διαταραχές της Διάθεσης (παλιότερα Συναισθηματικές Διαταραχές) είναι μια ομάδα ψυχικών διαταραχών που χαρακτηρίζονται από διαταραχή της συναισθηματικής διάθεσης. Αναφέρονται δηλαδή σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις κατά τις οποίες παρατηρείται μεταβολή της συναισθηματικής κατάστασης του ατόμου, σε σημείο να επηρεάζεται η όλη συμπεριφορά του και η αντίληψή του σχετικά με τον κόσμο, τους ανθρώπους και τη ζωή. Η μεταβολή της συναισθηματικής κατάστασης γίνεται με τρόπο τέτοιο που να εντοπίζεται σταθερά και υπερβολικά προς τη μία (θλίψη) ή την άλλη (ευφορία) κατεύθυνση ή να διακυμαίνεται υπερβολικά πότε προς τη μία και πότε προς την άλλη κατεύθυνση. Όταν η τάση αυτή εντοπίζεται στην κατεύθυνση της θλίψης τότε μιλάμε για Καταθλιπτικές Διαταραχές. Όταν η κατεύθυνση είναι και αντίστροφη, δηλαδή με επεισόδια καταθλιπτικής διάθεσης και με επεισόδια "μανίας" (δηλαδή υπερβολικής και κυρίως ασυγκράτητης επίπλαστης ευφορίας), τότε μιλάμε για Διπολικές Διαταραχές. Χρειάζεται προσοχή να μην συγχέουμε τη φυσιολογική ανθρώπινη μεταβολή των συναισθημάτων (καμιά φορά και χωρίς προφανή λόγο) με τις Διαταραχές Διάθεσης. Η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στην ένταση και τη διάρκεια των συναισθημάτων καθώς και στη σημαντική έκπτωση της λειτουργικότητας του ατόμου.

-Περνώντας στο χώρο της λογοτεχνίας και της ποίησης, της Τέχνης γενικότερα, συναντάμε άτομα με διαταραχές διάθεσης τόσο σε παλαιότερα χρόνια όσο και σήμερα. Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος ή είναι αδιάφορο αυτό;

-Πράγματι, τόσο στο χώρο της λογοτεχνίας όσο και γενικότερα στο χώρο της τέχνης, συναντούμε πλήθος δημιουργών (μεταξύ αυτών και αρκετών διαχρονικά διάσημων) με διαταραχές διάθεσης. Το θέμα της επίδρασης που μπορεί να έχει μια ψυχική ασθένεια στην δημιουργικότητα είναι ένα θέμα που έχει ανακινήσει το ενδιαφέρον πολλών ερευνητών. Καθώς και το αντίστροφο φυσικά. Πρόσφατες έρευνες που ασχολούνται με το θέμα αυτό έδειξαν ότι άτομα ιδιαίτερα δημιουργικά παρουσιάζουν ορισμένες διπολικές ή καταθλιπτικές διαταραχές σε υψηλότερο βαθμό σε σύγκριση με το γενικό πληθυσμό. Όμως, οι αιτιώδεις συνάφειες δεν έχουν επαληθευτεί ερευνητικά.

-Ναι, οι έρευνες άλλωστε σχετικά με την κατάθλιψη αποδεικνύουν ότι προσβάλλει το δημιουργικότερο κομμάτι του πληθυσμού. Έχει διευκρινισθεί εάν η δημιουργικότητα ωστόσο, στις περιπτώσεις αυτές, επηρεάζεται άμεσα από τη διαταραχή; Θέλω να πω, προκύπτει πιθανόν ή προϋπάρχει λόγω φυσικού ταλέντου;

-Αν και η ομοιότητα ανάμεσα στη δημιουργικότητα και την ψυχική ασθένεια σε επίπεδο εγκεφάλου έχει διαπιστωθεί, μένει να αποδειχθεί ερευνητικά αν η σχέση που έχουν αυτές οι δύο μεταβλητές έχει κάποια αιτιακή φύση, αν δηλαδή τα δημιουργικά άτομα έχουν περισσότερες τάσεις να εμφανίσουν κάποια ψυχική νόσο, ή αν τα άτομα που είναι ψυχικά ασθενείς έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν δημιουργικές τάσεις. Η σχέση αιτίου και αποτελέσματος μεταξύ της δημιουργικότητας και της ψυχικής ασθένειας δεν έχει ακόμη διαπιστωθεί ούτε επαληθευτεί. Με άλλα λόγια, είναι ένας εγκέφαλος που πάσχει από διαταραχή διάθεσης περισσότερο δημιουργικός ή μήπως ένας δημιουργικός εγκέφαλος είναι περισσότερο ευάλωτος; Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα την απάντηση.

-Υπάρχει πιθανότητα η παιδική ηλικία να φανερώνει τέτοιου είδους προδιάθεση; Ή το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει ένα παιδί, μελλοντικός δημιουργός; Ρωτώ έχοντας κατά νου συγκεκριμένα παραδείγματα κυρίως από το χώρο της λογοτεχνίας λ.χ η Μαργαρίτα Καραπάνου ή ο Ρεμπώ ,ο οποίος είχε μια τρομερά καταπιεστική μητέρα που τον οδήγησε σ’ αυτές τις επιλογές ζωής αρνούμενη την ποιητική του φύση!!!

-Η Μαργαρίτα Καραπάνου είναι ένα έξοχο παράδειγμα: Ήταν κόρη της πεζογράφου και θεατρικής συγγραφέα Μαργαρίτας Λυμπεράκη και του ποιητή και δικηγόρου Γιώργου Καραπάνου. Μεγάλωσε λοιπόν από γονείς με δημιουργικές τάσεις και πράξεις. Ταυτόχρονα, μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον (που όπως ξέρουμε από τα εξομολογητικά - αυτοβιογραφικά γραπτά της) που περιείχε ανταγωνισμό και μάλλον ανασφάλεια. Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα, τόσο αναφορικά με το δημιουργικό ταλέντο όσο και με την εκδήλωση ψυχικής διαταραχής (η Καραπάνου έπασχε από διπολική διαταραχή), τι είναι πιο σημαντικό: η κληρονομικότητα (ή αλλιώς το έμφυτο) ή το περιβάλλον; Χωρίς υπερβολή πρόκειται για το πιο δύσκολο, διαχρονικό και ενδιαφέρον ερώτημα που αντιμετωπίζει η επιστήμη της υγείας (σωματικής και ψυχικής). Και παραμένει ουσιαστικά αναπάντητο!! Η σύγχρονη οπτική βέβαια τείνει να καταλήξει στο ότι πρόκειται για 2 παράγοντες σε συνεχή αλληλεπίδραση.

-Θυμάμαι μια συνέντευξή της τηλεοπτική στην οποία μιλούσε για γνωριμίες που ανήκουν στο χώρο του μύθου και ταυτόχρονα για έναν εξοντωτικό ανταγωνισμό ανάμεσα σ' αυτή και τη μητέρα της που οδηγούσε σε φρικτή αδιαφορία... Μάλλον αναμενόμενες κάποιες εξελίξεις... Υπάρχει, Αγγελική, πιθανότητα όποιος ασχολείται με την Τέχνη να περνάει, έστω και περιοδικά, κάποια διαταραχή ή η ασθένεια είναι αποτέλεσμα μιας χημικής διαταραχής του εγκεφάλου και μόνο;

-Καταρχήν υπάρχει η πιθανότητα ο καθένας, είτε ασχολείται με την Τέχνη είτε όχι, να περάσει κάποια στιγμή στη ζωή του κάποια ψυχική διαταραχή, τις περισσότερες φορές ήπιας έντασης και σοβαρότητας. Από εκεί και πέρα, κάθε ψυχική διαταραχή είναι μια πολυπαραγοντική ασθένεια. Ο βιολογικός παράγοντας είναι ένα μόνο κομμάτι από ένα σύνθετο και περίπλοκο παζλ: κληρονομικότητα, χρόνιες σωματικές ασθένειες, βιοχημική ανισορροπία, ιδιοσυγκρασία και τρόπος σκέψης, περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε κάποιος, ψυχοπιεστικά γεγονότα, περιβαλλοντικές συνθήκες (όπως μόλυνση, έλλειψη ηλιοφάνειας) και πολλά άλλα, είναι όλα παράγοντες εκδήλωσης ψυχικής νόσου. Κανένα από αυτά δεν είναι αρκετό από μόνο του, το καθένα όμως από αυτά, συνδυασμένο με άλλα, μπορεί να οδηγήσει εκεί.

-Μάλιστα! Αγγελική, το άτομο που πάσχει αυξάνει συνήθως τη δημιουργικότητά του; Πιθανόν, διαφοροποιείται ποιοτικά, ας πούμε, το έργο του; Έχουμε στοιχεία σχετικά με αυτό;

-Γνωρίζουμε ότι τα άτομα με διπολική διαταραχή, στην φάση της μανίας παρουσιάζουν αυξημένα επίπεδα ζωτικότητας, υπερταχύτητα σκέψης καθώς και αλματώδη γραμμή σκέψης, με μεγάλα και αναπάντεχα δηλαδή άλματα από την μία σκέψη στην άλλη. Αυτή η μορφή σκέψης είναι σημαντική στην δημιουργική διαδικασία καθώς επιτρέπει την απελευθέρωση της δημιουργίας από τις συμβάσεις. Οι ερευνητές υποθέτουν ότι η μανία προκαλεί μοναδικές φανταστικές σκέψεις και ιδέες, τις οποίες ο καλλιτέχνης είναι σε θέση να μετατρέψει σε τέχνη. Επιπλέον, τα άτομα αυτά τείνουν να έχουν υπερβολικές συναισθηματικές αντιδράσεις οι οποίες δρουν διευκολυντικά στην έκφραση μέσω της τέχνης.

-Να ρωτήσω κάτι, φαινομενικά άσχετο, οι λεγόμενοι “καταραμένοι ποιητές”, στην πλειονότητά τους πάσχοντα πλάσματα, βασανισμένα από τον ίδιο τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους, προσπαθώντας να πετύχουν μια κατάσταση έκστασης γράφοντας ποίηση, χρησιμοποιούσαν πολλές φορές παραισθησιογόνες ουσίες, όπως το όπιο κ.α. Οι ποιητές αυτοί χρησιμοποιούσαν συνειδητά τις ουσίες αυτές ή η χρήση ήταν ένα ακόμα σύμπτωμα της ψυχικής νόσου, το οποίο όμως τελεσφορούσε στη δημιουργία ποίησης με τη βοήθεια και του έμφυτου ταλέντου τους;

-Γενικά, η χρήση ουσιών συγκαταλέγεται στους εκλυτικούς παράγοντες, σ’ αυτούς που μπορούν να πυροδοτήσουν δηλαδή μια διαταραχή διάθεσης. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε την χρήση ουσιών ως "δημιουργό", ενδέχεται όμως να αποτελούν ένα κομμάτι του παζλ που περιγράψαμε νωρίτερα. Και σίγουρα επηρεάζει αρνητικά την μετέπειτα πορεία των διαταραχών. Από την άλλη μεριά, η χρήση και κατάχρηση ουσιών είναι ένα από τα δυνατά συμπτώματα των διαταραχών διάθεσης, ειδικά της διπολικής διαταραχής στη φάση της μανίας.

-Μεγάλοι δημιουργοί που έπασχαν από κάποια διαταραχή ;

-Είναι πολλοί. Αν παραμείνουμε στα όρια της λογοτεχνικής δημιουργίας, μπορούμε να αναφέρουμε την Βιρτζίνια Γουλφ, τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, τον Γκράχαμ Γκριν, τον Τένεσσι Ουίλλιαμς, τον Ευγένιο Ο'Νηλ, την Σύλβια Πλαθ, την Σάρα Κέην, τον Έντγκαρ Άλαν Πόε. Από Έλληνες, είναι η Μαργαρίτα Καραπάνου, η Πηνελόπη Δέλτα, ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Ναπολέων Λαπαθιώτης.

-Πόσο η κοινωνία ήταν έτοιμη, στις διάφορες εποχές, να αποδεχτεί ακόμα και τον καλλιτέχνη με το "στίγμα" της κατάθλιψης ή της διπολικής διαταραχής;

-Δυστυχώς, η κοινωνία αλλά και η οικογένεια δεν ήταν ικανή ή πρόθυμη να δει πέρα από την προκατάληψη. Μάλιστα, ορισμένοι δημιουργοί είχαν να αντιμετωπίσουν σε προηγούμενες δεκαετίες διπλό στίγμα: από την μία μεριά, το στερεότυπο που συνόδευε τον "καλλιτέχνη" και από την άλλη, το ακατανόητο της ψυχικής νόσου.

-Πριν προχωρήσουμε στο σήμερα, να σε ρωτήσω κάτι σχετικά με τον θεραπευτικό ή όχι ρόλο της δημιουργίας. Υπάρχουν αυτοί που λένε ότι στην ποίηση και στη λογοτεχνία δεν γράφεις "για να βγάλεις τα εσώψυχά σου", οι κριτικοί, ας πούμε. Προσωπικά διχάζομαι για λόγους που θα πούμε στη συνέχεια. Εσύ τι λες;

-Αν με ρωτάς ως ειδικό, θα σου απαντήσω πως η δημιουργία μπορεί να έχει σημαντικό ρόλο στη συνολική θεραπευτική αντιμετώπιση των διαταραχών διάθεσης και γενικά των ψυχικών διαταραχών. Η έκφραση και αποτύπωση των σκέψεων και συναισθημάτων είτε στο χαρτί είτε στον καμβά είτε αλλού, είναι απελευθερωτική και αποσυμπιέζει. Επιπλέον, δημιουργεί συναισθήματα ικανοποίησης και αξίας. Στα πλαίσια αυτά, υπάρχει τα τελευταία χρόνια μια μεγάλη ανάπτυξη των τεχνικών θεραπείας μέσω της τέχνης. Αν με ρωτάς ως αναγνώστρια, θα σου απαντήσω την προσωπική μου άποψη: αν ένα έργο είναι "μεγάλο", είναι ανεξάρτητα από το γιατί το έγραψε ο δημιουργός του. Μου αρκεί να μου αρέσει αυτό που διαβάζω και αυτό που μου προσφέρει. Αυτό έχει σημασία για μένα. Για τα υπόλοιπα, αφήνω τους κριτικούς να διαφωνούν μεταξύ τους. Άλλωστε είναι κάτι που μάλλον απολαμβάνουν να κάνουν...

-Μου άρεσε πολύ αυτό το τελευταίο και βέβαια θεωρώ περιττό να πω ότι συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Σήμερα, η ιδέα του στίγματος έχει ξεπεραστεί; Υπάρχουν λογοτέχνες, ας ξεκινήσουμε από εδώ, ή άλλοι καλλιτέχνες που να μιλούν για την ασθένειά τους ανοιχτά; Η πρώτη που μίλησε ήταν η Καραπάνου, η οποία πλέον δεν βρίσκεται εν ζωή.

-Μιλώντας για την ελληνική κοινωνία, είναι σίγουρο πως η προκατάληψη που σχετίζεται με την άγνοια ("φοβάμαι αυτό που δεν γνωρίζω") έχει σίγουρα μειωθεί. Το στίγμα όμως που συνάδει με τον ρατσιστικό τρόπο σκέψης πιστεύω πως είναι αναλλοίωτο. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας για να φτάσουμε σε μια κοινωνία που θα συνειδητοποιήσει πως η ψυχική ασθένεια είναι αυτό ακριβώς που λένε οι λέξεις: ασθένεια. Και όχι παραξενιά, αδυναμία, τεμπελιά, κίνδυνος κλπ. Οφείλουμε όμως να αναγνωρίσουμε την σημασία που έχουν προς αυτή την κατεύθυνση οι δημιουργοί και γενικώς οι επώνυμοι άνθρωποι που βγήκαν (και βγαίνουν όλο και συχνότερα) και είπαν ανοιχτά ότι πάσχουν από κατάθλιψη, διπολική διαταραχή, ανορεξία και ούτω καθ' εξής. Συμβάλλουν στην απομυθοποίηση. Πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν ενδόμυχα να πιστεύουν ότι όσοι πάσχουν από διαταραχή διάθεσης είναι "τρελοί", επικίνδυνοι, αποτυχημένοι και αλλόκοτοι. Ενώ στην πραγματικότητα είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, καθημερινοί άνθρωποι με καθημερινές ιστορίες. Ή ακόμα και "πετυχημένοι", αναγνωρίσιμοι άνθρωποι, όπως ηθοποιοί, συγγραφείς και επιχειρηματίες.

-Φτάνοντας στο σημείο αυτό θα ήθελα να μιλήσουμε ακριβώς για την ίδρυση του ΜΑΖΙ, της Ελληνικής Εταιρείας Διαταραχών Διάθεσης, τον ρόλο του σε σχέση με αυτό το περιβόητο "στίγμα" και τη συμβολή του στην απομυθοποίηση.

-Χαίρομαι που με ρωτάς Ελένη! Το ΜΑΖΙ είναι ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο που δημιουργήθηκε με πενιχρά μέσα αλλά με περισσή αγάπη. Ιδρύθηκε τυπικά το 2010 αλλά οι προσπάθειες κάποιων λιγοστών ανθρώπων είχαν ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα. Η δημιουργία του ΜΑΖΙ ήταν η απάντηση που δώσαμε οι αρχικοί ιδρυτές του στην ερώτηση: "τι μπορούμε να κάνουμε για να φέρουμε σε επαφή όλους αυτούς τους ανθρώπους που πάσχουν από διαταραχή διάθεσης, που είναι τόσο πολλοί αλλά το περνούν μόνοι τους;". Τα λέω αυτά γιατί στίγμα βιώνουν και οι ίδιοι οι ασθενείς. Και αυτό είναι μια παράμετρος που ξεχνάμε να αναφέρουμε. Δηλαδή και οι ίδιοι οι ασθενείς, σε ένα μεγάλο ποσοστό, είναι ουσιαστικά ανενημέρωτοι ή αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους με την ίδια προκατάληψη που τους αντιμετωπίζουν και οι υπόλοιποι. Για πολλούς είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχτούν την ψυχική ασθένεια ως ασθένεια και συχνά την αποδίδουν σε δικά τους λάθη. Επίσης, πιστεύουν συχνά ότι τους συμβαίνει κάτι μοναδικό: ότι δηλαδή όλοι οι υπόλοιποι είναι "καλά" και μόνο εκείνοι έχουν "πρόβλημα".

-Χαίρομαι κι εγώ που σε ρωτάω γιατί το ΜΑΖΙ είναι μια ελπίδα πως θ' αλλάξει η κατάσταση τόσο για όσους βιώνουν την ψυχική ασθένεια όσο και για το οικείο αλλά και το ευρύ περιβάλλον. Είναι στ’ αλήθεια οδυνηρό, και δεν είναι υπερβολή, στις μέρες μας να μη μπορείς να μιλήσεις ανοιχτά για τα ζητήματα αυτά ή να αγνοούνται τουλάχιστον τα στοιχειώδη. Χαίρομαι που σ' αυτή την προσπάθεια είμαστε ΜΑΖΙ. Γιατί, καλά ξέρεις, πως αυτή τη φοβία του περιβάλλοντος στο άκουσμα της λέξης «καταθλιπτική διαταραχή», ειδικά στον εργασιακό χώρο , προσωπικά δεν την αποδέχομαι, την έχω δεχθεί ως επίθεση και την έχω πολεμήσει! Ποιες είναι οι δραστηριότητες του ΜΑΖΙ στην κατεύθυνση αυτή κυρία Πρόεδρε; Διότι είστε και Πρόεδρος του Δ.Σ. του ΜΑΖΙ!

-Κι εγώ χαίρομαι Ελένη που είσαι ΜΑΖΙ μας από τα πρώτα σχεδόν βήματα! Η παρουσία σου (όπως και άλλων) στο σωματείο ως ιδρυτικό μέλος είναι ένας τρόπος καταπολέμησης του στίγματος από μόνος του: δυστυχώς γνωρίζουμε ότι το στίγμα είναι κάτι που ο ασθενής βιώνει συνήθως από την πρώτη στιγμή από το ίδιο το συγγενικό και επαγγελματικό του περιβάλλον, από εκεί δηλαδή που θα έπρεπε να έχει την περισσότερη υποστήριξη. Η βασική δραστηριότητα, καθώς και ο βασικός λόγος και στόχος ύπαρξης του ΜΑΖΙ είναι η οργάνωση ομάδων αυτοβοήθειας για τους ανθρώπους που πάσχουν από διαταραχή διάθεσης καθώς και τους συγγενείς τους. Θέλουμε όμως να πραγματοποιήσουμε και άλλα προγράμματα, όπως ψυχοεκπαίδευση και υποστηρικτικές ψυχοθεραπευτικές ομάδες.

-Πώς λειτουργούν οι ομάδες αυτοβοήθειας του ΜΑΖΙ ; Ποιος είναι ο ρόλος τους στις θεραπευτικές δομές;

-Στις συναντήσεις των ομάδων αυτό-βοήθειας (self-help ή support groups), οι συμμετέχοντες μοιράζονται τις εμπειρίες τους, τα προσωπικά τους συναισθήματα, την ενημέρωση που έχει ο καθένας και τις στρατηγικές που έχουν αναπτύξει προκειμένου να αντιμετωπίζουν τις Διαταραχές Διάθεσης και να ζουν μια ικανοποιητική ζωή. Πρόκειται δηλαδή για αλληλο-υποστήριξη μέσω της ανταλλαγής προσωπικών εμπειριών, γνώσης, προβληματισμών, ανησυχιών, στρατηγικών. Παράλληλα, η συμμετοχή στην ομάδα αυτοβοήθειας σημαίνει και κοινωνικοποίηση, δηλαδή σπάσιμο της απομόνωσης στην οποία οδηγούνται πολλά άτομα είτε λόγω του στίγματος είτε λόγω της ίδιας της ασθένειας. Σε καμία περίπτωση, οι ομάδες αυτές δεν επιτελούν θεραπευτικό κλινικό ρόλο και άρα δεν υποκαθιστούν ή αντικαθιστούν την θεραπεία των συμμετεχόντων (φαρμακευτική, ψυχιατρική, ψυχοθεραπευτική). Τα όποια οφέλη τους λειτουργούν συμπληρωματικά με την όποια θεραπευτική αντιμετώπιση ακολουθεί το καθένα από τα μέλη της ομάδας. Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει μέχρι σήμερα ικανοποιητική "εκμετάλλευση" των δυνατοτήτων του κινήματος της αυτοβοήθειας, ενώ σε άλλες χώρες του εξωτερικού, οι ομάδες αυτοβοήθειας αποτελούν - σύμφωνα με πολλούς - μετά το δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, τον τρίτο πυλώνα του συστήματος υγείας.

-Νομίζω , ωστόσο , ότι ένα σημαντικό βήμα για το ΜΑΖΙ ήταν η επίσημη αναγνώρισή μας από την Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία. Υπάρχουν αντίστοιχες προσπάθειες στην Ελλάδα με αυτή του ΜΑΖΙ και αν ναι τι είναι αυτό που το διαφοροποιεί από τις ήδη υπάρχουσες;

-Πράγματι, έπειτα από πρόσκληση της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, το ΜΑΖΙ ήταν συνεργαζόμενος φορέας στην εκδήλωση που οργανώθηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας, η οποία για το έτος 2012 αφιερώθηκε στην κατάθλιψη. Φυσικά, υπάρχουν αρκετές οργανώσεις που ασχολούνται με την ψυχική υγεία με διάφορους τρόπους. Αυτό που μας διαφοροποιεί είναι το γεγονός ότι εστιάζουμε στην προώθηση του κινήματος της αυτοβοήθειας. Το κίνημα της αυτοβοήθειας αναδεικνύεται με το πέρασμα του χρόνου ως αξιόπιστη εναλλακτική λύση, καθώς βασικά χαρακτηριστικά του είναι η ανάληψη προσωπικής ευθύνης από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους και η αναίρεση της παθητικότητας. Ταυτόχρονα, η ομάδα αυτοβοήθειας είναι ένα μέρος συναισθηματικής εμπειρίας και ανταλλαγής, με την έννοια «δίνω βοήθεια για να πάρω βοήθεια». Τα οφέλη από την συμμετοχή σε ομάδες αυτοβοήθειας έχουν αποτυπωθεί στη διεθνή βιβλιογραφία, καθώς στην Αμερική, στην Αγγλία και στη Γερμανία υπάρχει μακροχρόνια εμπειρία. Αυτή την φιλοσοφία θέλουμε να αναδείξουμε και στην Ελλάδα. Ειδικά, στις σημερινές συνθήκες, πιστεύουμε ότι η αλληλεγγύη σε όλα τα επίπεδα είναι αναγκαία και ιδιαίτερα σημαντική.

-Ποιοι αναλαμβάνουν την ευθύνη στις ομάδες αυτοβοήθειας; Πώς λειτουργούν γενικά;

-Την επιστημονική ευθύνη και γενική εποπτεία των ομάδων έχω εγώ ως επιστημονική υπεύθυνη του ΜΑΖΙ. Την ευθύνη του συντονισμού κάθε ομάδας έχει ένας (ή και δύο) συντονιστής, ο οποίος είναι και ο ίδιος πάσχων και έχει εκπαιδευτεί στον συντονισμό ομάδων και στην φιλοσοφία και τις αρχές λειτουργίας των ομάδων αυτοβοήθειας. Οι συναντήσεις των ομάδων είναι εβδομαδιαίες, χωρίς όμως τα μέλη της ομάδας να είναι υποχρεωμένα σε παρουσία σε κάθε συνάντηση, μια και η ομάδα δεν είναι θεραπευτική. Υπάρχουν επίσης συγκεκριμένοι κανόνες και οδηγίες λειτουργίας των ομάδων.

- Ποια είναι τα πιθανά οφέλη για τους συμμετέχοντες σε μια ομάδα αυτοβοήθειας;

- Σύμφωνα με την διεθνή βιβλιογραφία, τα πιθανά οφέλη είναι πολλά και σημαντικά: βελτιωμένη προσαρμογή και ευεξία, καλύτερη γνώση για το πρόβλημα, αύξηση του επιπέδου λειτουργικότητας, αύξηση της αίσθησης ασφάλειας, ικανότητας αυτοδιαχείρισης και αυτοεκτίμησης, μείωση της υπαρξιακής αγωνίας, αποδοχή της κατάστασης, μείωση άγχους για την ίδια την διαταραχή και καλύτερη ανάληψη ευθύνης απέναντι στο πρόβλημα, βελτίωση της κοινωνικής προσαρμογής, μείωση του αισθήματος απομόνωσης, μείωση της χρήσης άλλων παροχών της υγειονομικής περίθαλψης (ειδικά, μείωση των νοσηλειών σε εντυπωσιακό βαθμό, από 50 έως 82%). Βέβαια, όλα αυτά ενισχύονται όταν το άτομο συμμετέχει συστηματικά σε μια ομάδα αυτοβοήθειας.

-Αγγελική, πριν προχωρήσουμε προς το τέλος, πόσο προβλέπεται να επηρεάσει η "κρίση" τον ανθρώπινο πληθυσμό, αυξάνοντας τα ποσοστά των διαταραχών διάθεσης;

-Δυστυχώς ήδη τα ποσοστά των διαταραχών διάθεσης και γενικά των ψυχικών διαταραχών έχουν αυξηθεί πολύ και αναμένεται να αυξηθούν πολύ περισσότερο. Ορισμένοι ειδικοί χαρακτηρίζουν τις επιπτώσεις δραματικές. Από σχετικές ευρωπαϊκές έρευνες αποδεικνύεται ότι η αύξηση κατά 1% της ανεργίας προκαλεί αύξηση κατά 3% των ψυχικών διαταραχών, κατά 5% των αυτοκτονιών και κατά 30% των προβλημάτων που συνδέονται με το αλκοόλ. Την ίδια στιγμή οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας, όσο ποτέ αναγκαίες, διαλύονται. Οι κοινωνικές δαπάνες μειώνονται, οι δομές υπηρεσιών ψυχικής υγείας υποστελεχώνονται ή κλείνουν λόγω υποχρηματοδότησης.

-Γιατί οι άνθρωποι, όταν τους συμβουλεύεις να επισκεφθούν κάποιον ειδικό, το εντυπωσιακό είναι μάλιστα ότι συμβαίνει κυρίως σε ανθρώπους υψηλού μορφωτικού επιπέδου, αντιδρούν τουλάχιστον φοβικά;

- Είναι αλήθεια ότι αρκετές φορές η αντίδραση σε μια τέτοια προτροπή είναι αρνητική και φοβική. Έχει να κάνει φυσικά με το στίγμα για το οποίο συζητούσαμε νωρίτερα. Το στίγμα συμπεριλαμβάνει στη (παράλογη) λογική του και τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας (βλέπε «τρελογιατροί»). Με άλλα λόγια, όποιος πηγαίνει σε ψυχολόγο είναι «τρελός». Όμως, αυτό έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια και ελπίζω να συνεχίζει να αλλάζει όσο ο κόσμος ενημερώνεται . Και η νέα γενιά ενημερώνεται πλέον σημαντικά (αν και ίσως όχι αρκετά ή πάντα ορθά). Από την εμπειρία μου, μπορώ να σου πω ότι είναι πλέον πολύ περισσότερο κατανοητό ότι ο καθένας μας μπορεί να αντιμετωπίσει κάποια στιγμή στην ζωή του δυσκολίες στην ψυχική σφαίρα και πως μπορεί να βρει βοήθεια για αυτές τις δυσκολίες. Π.χ. πλέον απευθύνονται πολύ πιο εύκολα και απενεχοποιημένα είτε γονείς είτε ζευγάρια για να διαχειριστούν καλύτερα τις σχέσεις με τα παιδιά τους ή μεταξύ τους αντίστοιχα. Τέλος, και αυτό θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντική αλλαγή, ένας σημαντικός αριθμός γιατρών της πρωτοβάθμιας φροντίδας αναγνωρίζει πιο εύκολα τις ψυχικές διαταραχές ή δυσκολίες και παραπέμπει τον ασθενή σε ειδικούς ψυχικής υγείας.

-Αγγελική, θέλω προσωπικά να σε ευχαριστήσω και για την παρουσία σου εδώ και ...για όλα...Υποθέτω πως όσα κατέθεσες ήταν κατατοπιστικά για τους αναγνώστες του "Από Καρδιάς" και του "Λόγων Παίγνια". Η Τέχνη κρύβει συνήθως τραγικές ιστορίες, καθόλου ρομαντικές, και βέβαια το σημαντικότερο όλων είναι να γίνει κατανοητό πως ο άνθρωπος που πάσχει, στην εποχή μας, δεν είναι αποδιοπομπαίος τράγος αλλά, χρειάζεται ενίσχυση και φροντίδα. Το ΜΑΖΙ βρίσκεται και θα βρίσκεται κοντά σ' αυτούς που το χρειάζονται! Και πάλι σε ευχαριστώ ολόψυχα!

-- Ελένη, θέλω κι εγώ να σε ευχαριστήσω θερμά τόσο για την ευκαιρία που μου δίνεις σήμερα με αυτήν την συνομιλία όσο και για την παρουσία και συμμετοχή σου στην προσπάθεια που κάνουμε ΜΑΖΙ. Αν μου επιτρέπεις να δώσω, κλείνοντας, κάποιες πληροφορίες για το πώς μπορεί κανείς να μάθει περισσότερα για μας. Διατηρούμε ιστοσελίδα στη διεύθυνση www.mazi.org.gr, καθώς και σελίδα στο facebook: www.facebook.com/mazieedd . Να πω ακόμη ότι αναζητούμε χορηγούς έτσι ώστε να μπορέσουμε να έχουμε τον δικό μας χώρο και να οργανώσουμε και άλλες δραστηριότητες εκτός από τις ομάδες αυτοβοήθειας. Όλοι όσοι λειτουργούμε το ΜΑΖΙ είμαστε εθελοντές και δεν έχουμε φυσικά χρηματοδότηση από πουθενά. Κλείνοντας θέλω να ευχηθώ σε όλους τους αναγνώστες σας καλή δύναμη, δημιουργικότητα και αγωνιστικότητα σε αυτές τις δύσκολες εποχές που αντιμετωπίζουμε.

Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά


Από το Λόγων Παίγνια

Διαβάστε Περισσότερα »

ΡΕ ΦΙΛΕ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙΣ

ένας Μπάμπης
της Μαρίας Στρίγκου

Αυτά που δεν έζησες έρχονται στον ύπνο σου για να σε βασανίσουν. Σαν εφιάλτες σε σκούρο φόντο. Στερημένος και λίγος απόμεινες μωρέ. Γι’ αυτό κοιμάσαι με χάπια και ξυπνάς κατευθείαν στην κόλαση. Αποκοιμήθηκες με το όνειρο ενός «αλλιώτικου» κόσμου και ξύπνησες στη φρίκη του δανείου και των αμέτρητων εισφορών. Τώρα σε κάθε γκαζάκι που σκάει ωρύεσαι.

Σου τάξανε τον ουρανό με τ’ άστρα – λες - όταν ήσουνα μικρός και πού είναι; Μα εσύ βολεύτηκες με το τριάρι στον Καρέα και το χτιστό τζάκι στο σαλόνι, για ντεκόρ και για κοψίδια. Τι τα θες τα τηλεσκόπια λοιπόν; Εκεί παίζεται το δικό σου παιχνίδι. Στις στάχτες που ορίζεις.
Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

ΜΗΝ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ ΜΕΣ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΗΣ

Της Έλενας Ακρίτα .

Την εβδομάδα που μας πέρασε, έγινε κυριολεκτικά χαμός σε blogs, στα social media, σε όλο το Διαδίκτυο με το κείμενο που έγραψε μια Ροδίτισσα, ονόματι Στέλλα Καρατζίκη, και που φιλοξένησε το rodos-press (το οποίο και το απέσυρε μετά την κατακραυγή).

Προβληματίστηκα αν πρέπει να το αναπαραγάγω ή όχι. Αποφάσισα να το πράξω, για έναν και μόνο λόγο: ακόμα κι αν δεχτούμε πως τέτοιες απόψεις δεν αποτελούν παρά τη (διαρκώς αυξανόμενη;;;) μειοψηφία του ελληνικού λαού, καλό είναι να θυμόμαστε ποιοι ψήφισαν, ποιους ψήφισαν, πώς ψήφισαν και άρα πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Δεν θα πω περισσότερα. Χωρίς λόγια:
Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

ΒΡΑΣΤΑ ΚΑΡΟΤΑ

Φαντάσου μια φυλακή, όπου οι κρατούμενοι τρώνε κάθε μέρα διαφορετικό φαγητό, μακαρόνια τη Δευτέρα, τυρόπιτα την Τρίτη, φασόλια την Τετάρτη και ούτω καθεξής. Επιπλέον, κάθε Κυριακή, τους φέρνουνε μπουζούκια και γίνεται στο προαύλιο της φυλακής γλέντι μέχρι πρωίας.

Μέχρι που μια μέρα, η διοίκηση της φυλακής συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει σάλιο, τα λεφτά έχουν τελειώσει, και ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να υπάρχει η φυλακή είναι να ταΐζουν τους κρατούμενους βραστά καρότα κάθε μέρα, πρωί – μεσημέρι - βράδυ.

"Μα θα γίνει εξέγερση, κύριε διευθυντά, θα μας λιντσάρουν οι τρόφιμοι, και με το δίκιο τους", λέει ένα τσιράκι στο διευθυντή.

Οπότε τι κάνει ο τελευταίος; Φωνάζει στο γραφείο του δέκα τσάτσους κρατούμενους και τους λέει να αρχίσουν να διαδίδουν ότι η κατάσταση είναι τόσο τραγική, που από την άλλη βδομάδα όλοι οι κρατούμενοι θα τρώνε σκατά, κυριολεκτικά όμως.

Και ότι δεν είναι απλά φήμη, αλλά αναπόφευκτο και δεδομένο, θα ακουμπάς το δίσκο σου στον πάγκο και ο μάγειρας θα σου βάζει μέσα κουράδες, τέλος.

Οι τσάτσοι αρχίζουν λοιπόν να κάνουν την δουλειά τους, το νέο κυκλοφορεί αμέσως παντού και το σοκ φυσικά είναι τεράστιο. Υπάρχουν βέβαια αντιδράσεις, όχι όμως σε πολύ μεγάλο βαθμό, γιατί όσο ο άλλος δεν βλέπει ακόμα τη σβουνιά στο πιάτο του, κάπου μέσα ελπίζει ότι μπορεί και να τη γλιτώσει.

Όσο οι μέρες περνάνε και οι αντιδράσεις ψιλοφουντώνουν, οι τσάτσοι αρχίζουν να παίζουν τεχνηέντως το παιγνίδι της ενοχής: "Εδώ που τα λέμε, βέβαια, καλά να πάθουμε, που θέλαμε και μπουζούκια κάθε Κυριακή, να τα λέμε και όλα".

Κάποιοι λίγοι τρόφιμοι αντιδρούν και λένε ότι εμείς ρε παιδιά δεν γουστάραμε ποτέ μπουζούκια, ούτε ποτέ συμμετείχαμε στο γλέντι. Δεν φτάνει που ανεχόμασταν κάθε Κυριακή βράδυ τα σκυλάδικα σας, πρέπει τώρα να την πληρώσουμε και εμείς μαζί με όλους; Φυσικά, κανείς δεν τους δίνει σημασία.

Προς το τέλος της εβδομάδας, έχει πια επικρατήσει κλίμα μοιρολατρίας, την αντίδραση έχει διαδεχθεί η απάθεια και την απάθεια η αδράνεια. Ο ξεθωριασμένος από τις συνεχείς πλύσεις εγκέφαλος των κρατουμένων είναι έτοιμος πλέον να δεχθεί το χειρότερο, ως δικαιολογημένα αναπόφευκτο.

Και έτσι φτάνει η Κυριακή, και αργά το απόγευμα παίρνει το μικρόφωνο ο διευθυντής και ανακοινώνει: "Κύριοι, σας έχω ευχάριστα νέα.

Ύστερα από κοπιώδεις προσπάθειες της διεύθυνσης και εμού προσωπικά, το μενού από αύριο δεν θα είναι σκατά, αλλά βραστά καρότα!!!"

Και από κάτω φυσικά γίνεται της .............., αγκαλιασμένοι οι κρατούμενοι κλαίνε από χαρά, οι τσάτσοι ξελαρυγγιάζονται "ζήτω ο διευθυντής!", το πλήθος αγάλλεται για το θαύμα της τελευταίας στιγμής.

Από τη σελίδα "ΕΡΕΥΝΩ!!! ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ !!! ( What the Bleep Do We Know? )," στο facebook.

Πηγή : ramnousia

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

ΔΙΑΚΙΝΗΤΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΕΜΠΟΡΟΙ ΜΙΣΟΥΣ

Στην αναποτελεσματική δράση των Ελληνικών αρχών “χρεώνει” τη δολοφονία του νεαρού Πακιστανού το πρωί στα Πετράλωνα, η Διεθνής Αμνηστία.

«Η επίθεση αυτή δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Τον τελευταίο έναν χρόνο έχουμε διαπιστώσει κλιμάκωση των επιθέσεων με ρατσιστικά κίνητρα» δήλωσε ο Marek Marczynski, διευθυντής του Προγράμματος της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία, με αφορμή τη δολοφονία του νεαρού Πακιστανού στα Πετράλωνα.

Τόνισε επίσης ότι η οργάνωση έχει λάβει μαρτυρίες και πληροφορίες για τέσσερα ακόμα περιστατικά, κατά τα οποία Αιγύπτιοι έχουν δεχθεί επιθέσεις και έχουν τραυματιστεί κατά τους τελευταίους δύο μήνες σε περιοχές όπως ο Πειραιάς, το Κερατσίνι και το Μοσχάτο.

Προστίθεται επίσης πως “οι ελληνικές Αρχές πρέπει να διερευνήσουν τα ρατσιστικά κίνητρα και να οδηγήσουν τους υπευθύνους ενώπιον της δικαιοσύνης. Πρέπει να λάβουν επείγοντα μέτρα, προκειμένου να δοθεί τέλος στο μεγάλο αριθμό των εκφοβιστικών ρατσιστικών επιθέσεων στη χώρα”.

Πηγή : www.newsit.gr

Φασισμός : το όπιο του εξαθλιωμένου

Του christos sioulas


Χειρότερη ακόμα και από την κρίση είναι η άνοδος του ποσοστού της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, άνοδος που οφείλετε σε διάφορους λόγους, με τον κυριότερο την χρησιμοποίηση του κόμματος αυτού ως διόδου διαφυγής της οργής του εξαθλιωμένου λαού προς δεξιές και συστημικές κατευθύνσεις, και όχι στην αριστερά που είναι εκφραστής ενός άλλου δίκαιου και ανθρώπινου συστήματος διακυβέρνησης.

Τα χρυσάβγουλα σπάζοντας το αυγό και μπαίνοντας έρποντας στην βουλή των Ελλήνων, ένιωσαν τις δυνάμεις τους να δυναμώνουν και τους σιελογόνους αδένες τους να γεμίζουν δηλητήριο, η εγκληματική τους φύση άρχισε να εκδηλώνετε όπως ήταν επόμενο . Οι βουλευτές τους έχοντας άδεια οπλοφορίας αλλά και την συμπαράσταση μεγάλου μέρους των δυνάμεων καταστολής του κράτους αποθρασύνθηκαν, υπό την καθοδήγησή τους αλλά πολλές φορές και συμμετέχοντας, άρχισαν τις ρατσιστικές επιθέσεις, στην αρχή σπάζοντας πάγκους στις λαϊκές και αργότερα χτυπώντας και μαχαιρώνοντας μετανάστες και όποιον δεν άρεσε στην αισθητική τους αντίληψη και φιλοσοφία . Με οργανωμένες δυνάμεις όπως Τσιγγάνοι κλπ δεν τα έβαζαν επιτίθονταν σε άτομα μοναχικά και του χεριού τους, μέσα στην νύχτα και πισώπλατα.

Τα ρατσιστικά εγκλήματα έχουν πολλαπλασιαστεί το τελευταίο διάστημα, και οι ξυλοδαρμοί εξελίχτηκαν σε δολοφονίες, χωρίς εντούτοις οι δυνάμεις της αστυνομίας να κάνουν κάτι για αυτό, ασχολούμενοι με σοβαρότερα θέματα όπως η βίλα της Αμαλίας και οι καταλήψιες φοιτητές . Στις διαμαρτυρίες των αριστερών και άλλων ευαισθητοποιημένων πολιτών αντιτείνουν και έχουν περάσει και στον κόσμο το εξής σαχλό αλλά διαδεδομένο επιχείρημα . Γιατί δεν καταδικάζετε και τον βιαστή της Πάρου την 17 νοέμβρη και τα υπόλοιπα εγκλήματα, λες και υπάρχει άνθρωπος που δεν καταδικάζει το αυτονόητο.

Καμιά ζωή δεν αξίζει περισσότερο από τις άλλες και δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος λογικός που να μην καταδικάζει και να μην θλίβεται όταν γίνετε μια αφαίρεση ζωής πόσο μάλλον μια δολοφονία . Όμως στις ανελεύθερες καταπιεστικές και αγχωτικές κοινωνίες που ζούμε, εγκλήματα και δολοφονίες γίνονται καθημερινά για πολλές και διάφορες αιτίες και με διαφορετικά κίνητρα, από πάθος από ζήλεια από πείνα από φθόνο από τρέλα και διαστροφή αλλά και εξ αμελείας . καταδικάζουμε θλιβόμαστε το συζητάμε αλλά μέχρι εκεί δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε δηλώσεις και διαδηλώσεις, μπορούμε σαν άνθρωποι να καταλάβουμε την αδυναμία της φύσης μας και του τρόπου ζωής μας.

Τα ρατσιστικά εγκλήματα της Χρυσής Αυγής όμως, δεν είναι εγκλήματα από κίνητρο ούτε ακαταλόγιστα, παρόλο που έχουν το ακαταλόγιστο ενός ναρκομανή, είναι εγκλήματα καθοδηγούμενα από την συγκεκριμένη πολιτική οργάνωση με την συγκεκριμένη φιλοσοφία και ιδεολογία την εγκληματική και εκτελούνται από νέα παιδιά, κάτω από την επείροια του ισχυρότερου ναρκωτικού που λέγετε φασισμός και σε κατάσταση νάρκωσης αποχαύνωσης και πλύσης εγκεφάλου.

Όσο και να αντιπαραθέτουν την βία της αριστεράς για να δικαιολογήσουν τις εγκληματικές τους ενέργειες και τον λόγο ύπαρξης τους δηλαδή, γιατί χωρίς μετανάστες δεν θα υπήρχε λόγος να υπάρχουν, δεν νομίζω να υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να θεωρεί την αριστερά εγκληματική και τους αγώνες της εγκληματικές πράξεις . Δεν μπορούμε να χρεώνουμε στην αριστερά μια παρακρατική κατά γενική ομολογία οργάνωση την 17 Νοέμβρη και διάφορες παρακρατικές ομαδούλες που τις χρησιμοποιεί το σύστημα για να συκοφαντήσει τους Αναρχικούς και των λαϊκούς αγώνες . Η αριστερά δεν έχει λόγους στην σημερινή εποχή να δρα σε συνθήκες παρανομίας, τον λαό από τον καναπέ πρέπει να σηκώσει.

Η Χρυσή Αυγή όμως δεν είναι παράνομη, τις εγκληματικές της ενέργειες φανερά τις κάνει, με την ανοχή και την βοήθεια του κρατικού μηχανισμού . Πληροφοριοδότες καταδότες και προστατευόμενοι των μπάτσων με νόμο ειδικό, είναι οι εκτελεστές των εγκλημάτων, αλλά και στελέχη του ίδιου του κρατικού μηχανισμού, σαν και τον πυροσβέστη δολοφόνο του άτυχου Πακιστανού . Η Χρυσή Αυγή είναι κόμμα της βουλής, κυκλοφορεί στο δρόμο μέρα μεσημέρι στις λαϊκές, στα καφενεία, στα σχολειά των παιδιών μας, εκεί μοιράζει τα ναρκωτικά εκεί διακινεί το εμπόρευμα και αυτό είναι χειρότερο και τρομακτικότερο ακόμα και από το έγκλημα, πρέπει να ξεσηκωθούμε πρέπει να σώσουμε τα παιδιά μας πριν μας τα κάνουν ζόμπι οι νεκροζώντανοι της ανθρωπότητας ….



Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

ΨΕΜΑΤΑ

Μας είπαν :

- Σφάξατε με κονσερβοκούτι

τους ενάντιους

Ψέματα ! ψέματα !

Είχαμε κ' εμείς αδυναμίες .

Τόσο πολύ δεν αγαπήσαμε ποτέ .

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

ΤΟΥΤΟ ΤΟΝ ΜΗΝΑ .... ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ

Η Κρήτη της παράδοσης της μουσικής και της ποίησης, λεβεντογένα μάνα και μπροστάρησα σε όλους τους αγώνες του λαού μας για λευτεριά, η Κρήτη που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της, η Κρήτη της έπανάστασης, της αξιοπρέπειας, της ανθρωπιάς και του έρωτα .
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ ΤΑ ΟΖΑ Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ

Του Χρήστου Σιούλα

Μετά την αποτυχημένη πολιτική που εφάρμοσαν οι ευρωπαίοι και τα ντόπια τσιράκια τους οι Κουβελοσαμαράδες, την πλήρη καταστροφή της Ελληνικής οικονομίας και την εξαθλίωση του Ελληνικού λαού Αναμενόμενο ήταν ότι και οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι θα το καταλάβουν και θα προσπαθήσουν να τα μαζέψουν μπας και σώσουν ότι μπορούν πριν να ξεσπάσει η καταιγίδα .

Οι μόνοι που δεν το καταλαβαίνουν ακόμα και έχουν αποθρασυνθεί τον τελευταίο καιρό ρίχνοντας κουβάδες λάσπη στον ΣΥΡΙΖΑ και το Εργατικό κίνημα, στήνοντας καταστάσεις και προσπαθώντας να την βγούν και από πάνω, είναι η Τρόικα εσωτερικου και αυτοί που την ακολουθούν ακόμα .

Αυτοί που σκοτώνουν και τρομοκρατούν εμάς και τα παιδιά μας κάθε μέρα, αυτοί που προσπαθούν να θάψουν τα όνειρα και τις ελπίδες μας, αυτοί που εξασκούν βία στην ζωή και στα ονειρά μας, αυτοί που μας εξαθλίωσαν, έχουν το θράσος και κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για βία και εγκληματικότητα .

Αναμενόμενο ήταν λοιπόν ότι θα έφτανε η στιγμή που οι Γερμανοί θα συναντούσαν το αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. όπως αναμενόμενο είναι ότι θα είναι και ο αυριανός πρωθυπουργός της Ελλάδας, δεν υπάρχει τίποτα παράξενο σε αυτό και επιλήψιμο για τον Αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο και αν γίνεται θέμα . αναμενόμενη επίσης ήταν και η διαφωνία του Τσίπρα με τον Γερμανό, και όσοι κατηγορούν για αυτό τον Τσίπρα, για την αποτυχία δήθεν της συνάντησης απλά δεν ξέρουνε τι λένε, γιατί αν δεν διαφωνούσανε δύο πράγματα θα σήμαινε, είτε 'οτι ο Γερμανός έγινε ΣΥΡΙΖΑ είτε ότι εμείς στείλαμε λάθος άνθρωπο στο Βερολίνο, λάθη όμως έχουμε κάνει πολλά ως τα τώρα και δεν έχουμε τα περιθώρια να κάνουμε και ένα ακόμα, δεν μας έμεινε άλλες ζωές της εξαντλήσαμε όλες, ο θάνατος θα είναι ξαφνικός .

Αλλά εμείς οι Έλληνες ξέρουμε να διαλέγουμε αν θέλουμε να το κάνουμε δηλαδή, και προς απόδειξη τούτου διαβάστε το παρακάτω χαριτωμένο κειμενάκι που δημοσιεύτηκε στην Olympia τον Μάρτη του 2012 προ Κουβέλη δηλαδή, και δείτε πως μιλά ο Μανούσος ο γιδοβοσκός στο Ευρωπαικό κοινοβούλιο, το ανακάλυψα μέσω της χαριτωμένης και πολύ καλής Κρητικιάς τραγουδίστριας και μουσικού Ελίνας Σκαρπαθιώτη, την ευχαριστούμε και το απολαμβάνουμε

Από τον Μιχάλη Τ.

Εισήγηση του κρητικού βοσκού, Μανούσου στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με θέμα : «Ευρώπη και ελληνική κρίση»

ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ, του ανταποκριτή μας,

Σύντεκνοι και συντέκνισσες,
Άφηκα τα οζά στ αόρι*, για να ρθω επαέ* να σα σε πω δυο κουβέντες και να τσ ακούσετε με προσοχή. Θαρρώ, πως δε καταλαβαίνετε πως ούλοι οι Έλληνες δεν είναι σα κι αυτούς που ρχονται κάθε τρεις και λίγο επαέ και τους κουνείτε τα δαχτύλια, να φοβηθούνε, κι ούτε έχουμε ούλοι οι Έλληνες τον καφά* του Βενιζέλου να μας εσβερκώνετε*, όποτε σας γουστάρει και να μας ελαλείτε σα τα πρόβατα.

Κατέχομε το, πως οι κυβερνήτες μας ήτονε μπήτι* άχρηστοι κι αχαϊρευτοι και μας επαίζανε σαν τα μαϊμούνια 30 χρόνια τώρα. Κατέχομε το πώς δεν κατέχανε να μοιράσουνε δυο γαϊδάρω άχερα, κι αν τα μοιράζανε τα παίρνανε ούλα για την αφεντιά τως. Κατέχομε το πώς φταίμε κι εμείς απού τσι ψηφίζαμε τοσανά χρόνια, μα ίντα θέτε δα από πα και πέρα; Αυτά θα τα ξεκαθαρίσομε εμείς λίαν συντόμως, είναι δικοί μας λογαριασμοί.

Από τ αόρι μαθαίνω πως μόνη σας έγνοια είναι να πάρετε τα χαρθιά που σα σε χρωστούμε. Μα σεις μωρέ θέτε πια πολλά από κείνανά που μας εδώκετε. Και θαρρώ πως δε θέτε μόνο χαρθιά. Θέτε κι άλλα που δε μπορείτε μαυροκακομοίρηδες να τα πάρετε χρόνια τώρα. Τον ήλιο μωρέ θέτε, και τη θάλασσα, και τον ουρανό μας, και τα πουλιά μας, και τσι βράχους μας και το φιλότιμο μας και το γέλιο μας και τσι χορούς μας και τσι μουσικές μας και τα φαγιά μας και τσι φωνές μας. Ζηλεύετε μωρέ παράωροι* τα οζά* μου, το μιτάτο μου, την ασκομαντούρα* μου. Εκεινονά είναι το πρόβλημα σας.

Ανεμαζώνεστε επαέ ούλοι οι σφουγγοκωλάριοι* και λέτε ούλες τσι παραωριές για τσι τράπεζες και τα ομόλογα και τα σκουπιδόχαρτα σας. Και θαρρείτε πως ετουτανά τα χαρθιά είναι η πλάση κι η πρόοδος σας. Μαύρα μεσάνυχτα έχετε ούλοι σας. Κι ύστερα λέτε πως θα μας πετάξετε όξω από την Ευρώπη. Ίντα θαρρείτε μωρέ, πως είναι εκεινηνά η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα; Πράμα δεν είναι. Και τ όνομα τζι, τσ αρχαίους έλληνες παραμυθάδες το χρωστεί. Ίντα θαρρείτε πως είναι η Ευρώπη; Οι αποικίες σας είναι απού ξεβγάλατε ούλους τσι λαούς για να τοσε παίρνετε τα χρυσάφια γή τα στρατόπεδα που ξεβγάνατε τς Οβραίους; Τον κακό σας το φλάρο… ο Παρθενώνας είναι μωρέ κι ούλα τα κλεψιμέικα* που χετε στα μουσεία σας και δείχνετε τα τσι Κινέζους. Εμείς μωρέ στα βουνά κλέφτομε τα πρόβατα να κάνομε σεϊρι* τς άλλους βοσκούς, μα δε κλέφτομε ιδέες και ιδανικά κι αξίες. Κι εμείς άμα στο χωριό ζορίζεται ένας πάμε ούλοι και προστρέχομε να τονε βοηθήσομε.

Επαέ μέσα που είστε και καλά γραμματιζούμενοι, δεν έχετε ακούσει για τον μεγάλο παραμυθά, τον Όμηρο, τσ Αισχύλους, τσι Περικλήδες, τσ Αριστοτέληδες, τσι Παλαιολόγους, τσι Μακρυγιάννηδες, τσι Παλαμάδες και τσι Θοδωράκηδες; Κατέχετε τσι ούλους, γιατί αυτοί μωρέ σας τα μάθανε τα γράμματα. Κι οι κολόνες, μωρέ, τσι δρόμους σας κι αυτές από μας τσι πήρετε και τσι γλώσσες, μωρέ, που μιλείτε δικές μας είναι. Εγώ που δεν κατέχω γρι εγγλέζικα, σας ακούω από οψάργας* και τα μισά που λέτε ρωμέικα είναι και δεν το χαμπαριάζετε. Από πού μωρέ θα μας σε βγάλετε; Από το σπίτι τω παππούδω σας; Να μας σε βγάλετε μωρέ, μα ν αλλάξετε όνομα και γλώσσα και να μη λέτε για δημοκρατία και φιλοσοφία. Και να βγάλετε μωρέ τσ Αφροδίτες και τσι Φειδίες απ τα μουσεία σας, να δείχνετε μωρέ τα Άουσβιτς και τσ αλυσίδες τω σκλάβων τσ Αφρικής.

Επαέ ήρθα να σα σε πω εκεινανά που οι Λουκάδες* και τα Γιωργάκια* και τ Αντωνάκια* δε σας σε λένε, γιάντα τς Αμερικές και στα Λονδίνα δεν επαίξανε Κορνάρο, δεν εμάθανε για τσι Δροσουλίτες και δεν ακούσανε τσι μπαλωθιές του Κόρακα* και του Ξωπατέρα*. Σφουγγοκωλάριοι εσπουδάσανε να ανταλλάσσουνε χαρθιά και «κουρέματα». Ίσαμε εκεια πήγανε. Και δα εβρήκεεμάθανε για τσι Δροσουλίτες και δεν ακούσανε τσι μπαλωθιές του Κόρακα* και του Ξωπατέρα*. Σφουγγοκωλάριοι εσπουδάσανε να ανταλλάσσουνε χαρθιά και «κουρέματα». Ίσαμε εκεια πήγανε. Και δα εβρήκε ο Φίλιππος το Ναθαναήλ. Εγώ μωρέ, έχω τα ντουφέκια τω παππούδω μου που πολεμούσανε για τα «ΟΧΙ», αυτοί λένε την αλήθεια, όχι τα ινστιτούτα σας- που γέμισε ο κόσμος από τέτοια-, και οι λέσχες σας απού ναι πιο πολλές απ τα σχολεία πια στη χώρα μου, που λένε μόνο «ΝΑΙ».

Να ρθετε μωρέ ούλοι σας στο μιτάτο* να σα σε φιλέψω, να ρθετε να πιούμε τη ρακή, να σας σε χτυπήσει μιαολιά* αέρας κρητικός, γιατί μόνο έτσιδά θα ξεξινίσετε, γιατί ανέ δείτε τα μούτρα σας, είναι όλο κακομοιριά και παραωριά. Και μάθετε καλά, πως χωρίς τσι μπεμβέδες τσι μερσεντέδες και τσ ανοστιές που μας εταΪζετε, Ελλάδα θα υπάρχει, χωρίς τσ Αφροδίτες μας έχετε μπατιρίσει ντελόγο* και κατέχετε το καλά όσο κι εγώ. Από δα και μπρος το λοιπό, μ εμένα θα κάμετε τη διαπραγμάτευση κι όχι με τα Γιωργάκια, τα Αντωνάκια και τσι Λουκάδες. Κι εγώ δεν είμαι ο «anonymous»,να φορώ τη μουστρουχίνα* στα μούτρα μου, να μαι σαν τη μασκάρα, είμαι ο Μανούσος, ο βοσκός απ τα βουνά τσι Κρήτης.

αόρι* βουνό
επαέ* εδώ
καφάς* σβέρκος
εσβερκώνετε* χτυπώ στο κεφάλι, δίνω καρπαζιά.
Μπήτι* εντελώς
Επαίζανε* κοροϊδεύανε
παράωροι* ανόητοι
οζά* ζώα
σφουγγοκωλάριοι* καζαντζακική λέξη, γραφειοκράτες
ασκομαντούρα* μουσικό όργανο (παρόμοιο με τη σκωτζέζικη γκάιντα) που παίζουν βοσκοί της Κρήτης, κατασκευασμένο από δέρμα προβάτου.
οψάργας* χθες αργά
Λουκάδες* και τα Γιωργάκια* και τ Αντωνάκια* Λ. Παπαδήμος, μη εκλεγμένος πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, Α. Σαμαράς,αρχηγοί κομμάτων που κατάστρεψαν την Ελλάδα.
Κόρακας* Ξωπατέρας*. Ήρωες των κρητικών επαναστάσεων που θυσιάστηκαν για την ελευθερία. Ο Μ. Κόρακας, από την Πόμπια, πήρε μέρος σε πάρα πολλά κινήματα και επαναστάσεις μέσα κι έξω από την Κρήτη και θεωρείται ένας απ τους σημαντικότερους «τουρκοφάγους» των ελληνικών επαναστάσεων του 19ου αιώνα. Ο Ξέπαπας, ή Ξωπατέρας υπερασπίστηκε με λίγους καλόγερους , απέναντι σε ολόκληρο στρατό, το μοναστήρι της Οδηγήτριας στη Μεσαρά, μέχρι να πέσει και ο τελευταίος απ τους πολιορκημένους
Κλεψιμέικα* κλοπιμαία
κάνομε σεϊρι* κοροϊδεύουμε
μιτάτο* πετρόχτιστο καταφύγιο των βοσκών στα ορεινά της Κρήτης
μιαολιά* λιγάκι
ντελόγο* αμέσως
μουστρουχίνα*μάσκα

Πηγή : olympia.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Από καρδιάς με τον Μανώλη Μεσσήνη

Της Ελένης Ζάχαρη

Καλή Εβδομάδα αγαπημένοι φίλοι μας! Χαιρόμαστε πολύ που ξανασυναντιόμαστε αυτή τη φορά έχοντας καλεσμένο για συζήτηση έναν λογοτέχνη και ποιητή για τον οποίο τόσο εμείς, εδώ στο «Λόγων Παίγνια» και στο «Από Καρδιάς», όσο και εσείς τρέφουμε μεγάλη εκτίμηση και θαυμασμό.

Ο Μανώλης Μεσσήνης δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια για κολακείες κι ό,τι πεις πρέπει να είναι αληθινό και καθαρό! Χαίρομαι που με τιμά με τη φιλία του και τον ευχαριστώ που δέχτηκε με χαρά την πρόταση για μια φιλική κουβέντα.


- Μανώλη, σε καλωσορίζω στο "Από Καρδιάς" και σε ευχαριστώ θερμά για την τιμή να είσαι εδώ, μαζί μας, για μια κουβέντα φιλική, καρδιακή, όπως ελπίζουμε πάντα και επιδιώκουμε, στο "Λόγων Παίγνια" !

-Κι εγώ, από καρδιάς βρίσκομαι εδώ, στο σπίτι σας, και δική μου τιμή λοιπόν!

-Να είσαι καλά ! Είναι πραγματικά κάπως δύσκολο να συζητάς με κάποιον για τον οποίο αισθάνεσαι δέος όχι μόνο για το ταλέντο και τη γραφή του αλλά, και την όλη στάση και θέση του ως ανθρώπου. Από την άλλη είναι και μια "πρόκληση" να κατορθώσεις να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων.... Λοιπόν... Γράφεις στις ελάχιστες πληροφορίες , "καταγωγή Λευκάδα". Πόσο βαθιά είναι η σχέση σου με το νησί σου;

-Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή σου την εκτίμηση στο πρόσωπο και στις λέξεις μου! Πιστεύω πως εκείνο που έχει πάν ’απ’ όλα σημασία είναι το έργο, και όχι το μέγεθος του βιογραφικού, γι’ αυτό και οι πληροφορίες είναι στο όριο του ανεκτού… Η σχέση μου με τη Λευκάδα είναι σχέση λατρείας. Αγαπώ πολύ το νησί μου, το βαθύ του πράσινο, το απέραντο γαλάζιο, τη μεγάλη του ιστορία στις τέχνες τα γράμματα, τον πολιτισμό τούτης της χώρας, και όχι μόνο!

-...Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου , άλλωστε το δικό σου βιογραφικό είναι ένα ποίημα που σε ταξιδεύει στη γέννηση ενός αγοριού και παράλληλα σου γεννά την απορία. Τι σε οδήγησε να δραπετεύσεις στα δώδεκα;

-Το ποίημα, “Δεν έγινα άγγελος”, έχει να κάνει με το παιδί που μεγαλώνοντας άρχισε ν’ αντιλαμβάνεται τη διαφορετικότητά του από τους συνομηλίκους του... οι αισθήσεις του δεν χωρούσαν στο τοπίο της γειτονιάς του· λίγο αργότερα, στα δώδεκα, ένας θάνατος άλλαξε την πορεία των παιδικών του βημάτων.

-Πρόκειται για την απώλεια κάποιου προσώπου πολύ σημαντικού, καθώς φαίνεται, για να αλλάξει άρδην τη ζωή ενός παιδιού και παράλληλα να ανασύρει και την αποτύπωση του βιώματος φαντάζομαι..

-Ήταν ο θάνατος μιας παιδικής μου φίλης, που έχασε τη ζωής της πέφτοντας από το μπαλκόνι του σπιτιού της μπρος στα πόδια μου… βλέπεις, η τύχη το’ θελε να περνώ εκείνη την ώρα. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή που την αγκάλιασε ο θάνατος, εκείνη τη στιγμή άλλαξε και η δική μου τροχιά.

-Αυτή τη στιγμή μ' αφήνεις άφωνη... συνήθως είσαι προετοιμασμένος για άλλες απαντήσεις... Μανώλη, αυτή η άμεση εξοικείωση με το θάνατο, σε τόσο τρυφερή ηλικία, επέδρασε στη θεώρηση του κόσμου και πώς; Εννοώ δηλαδή και την ποιητική έκφραση...

-Φυσικά και επέδρασε! Πρέπει να σου πω πως γράφω από πολύ μικρός, λ.χ., έκοβα εικόνες από περιοδικά και εφημερίδες, κοιτούσα την γύρω μου πραγματικότητα, και αναλόγως το τι έβλεπα έφτιαχνα ιστορίες διαφορετικές, έτσι όπως εγώ θα ήθελα να είναι αυτό που έβλεπα. Από τον θάνατο της Ιφιγένειας (έτσι έλεγαν τη φίλη μου) και μετά οι ιστορίες μου άλλαξαν… Εκείνο που ως και σήμερα με απασχολεί περισσότερο στα γραπτά μου είναι ο ανθρώπινος ψυχισμός, η ανθρώπινη υπόσταση.

-Αυτό είναι το γνώρισμα και της Ποίησής σου και των πεζών κειμένων σου... και μάλιστα θα έλεγα ότι αναζητάς μια απάντηση ή πολλές σχετικά με το ανθρώπινο όν. Στα ποιήματά σου είναι εντονότερο νομίζω.

-Ναι, στα ποιήματά μου υπάρχει έντονα το στοιχείο του ανθρώπινου ψυχισμού. Ωστόσο, το ίδιο θα έλεγα συμβαίνει και στο μυθιστόρημά μου, “Το άγγιγμα του πεπρωμένου”. Αλλά και οι φιλοσοφικές μου γραφές, περί της αλήθειας αυτού αναφέρονται. Διότι, όπως πιστεύω, ο άνθρωπος είναι το κλειδί, ο μύθος που εισβάλλει μες στον μύθο ακάθεκτος .

-Πράγματι, όταν σε διαβάζει κανείς κατ' αρχήν στέκεται στο βάθος και στην έκταση της σκέψης , στον τρόπο που φιλοσοφείς σχετικά με τον άνθρωπο. Πριν συνεχίσουμε τα "περί ποιήσεως", να κάνω μια παρένθεση και να ρωτήσω , όλος αυτός ο γνωσιολογικός πλούτος αφορμάται από σπουδές κλασικές και προσωπική μελέτη;

-Οι σπουδές μου έχουν να κάνουν με την εμπορική και οικονομική γνώση. Η πραγματική, όμως, γνώση έχει να κάνει με προσωπική μελέτη, έρευνα.

-Ήμουν σχεδόν βέβαιη γι' αυτό. Η χωνεμένη γνώση σού δίνει τη δυνατότητα, νομίζω, της προσωπικής εξέλιξης πολύπλευρα - αν έχεις τις ικανότητες να ξεφύγεις απ' τις παγίδες του "αλάθητου"...

-Αν έχεις ανοικτό μυαλό, αν δεν αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως παντογνώστη και δεν αναζητάς το χειροκρότημα, τότε μπορείς να διαβείς τα μονοπάτια της γνώσης.

-Αντιπροσωπευτική απάντηση... Να επιστρέψουμε στην γραφή σου και στους προβληματισμούς που εκφράζει και γεννά. Διακρίνω ένα είδος "θρησκευτικότητας" και βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά.. Εντάσσεται μέσα στα πλαίσια αναζήτησης των ανθρωπίνων;

-Θα έλεγα "Ιερό”, και όχι θρησκευτικότητα. Τούτο το Ιερό με ακολουθεί, χέρι χέρι, θα έλεγα, οδηγώντας πολλές φορές τη σκέψη μου, ωθώντας τη στ’ ανθρώπινα… μια καταβύθιση είναι τούτο το Ιερό!

-Δε θα αποτολμούσα τον χαρακτηρισμό κι έτσι επέλεξα τα εισαγωγικά...Και θα σε ρωτήσω με ιδιαίτερο σεβασμό, για την άποψή σου, είναι η Ποίηση τελικά έκφραση προσωπική; Είναι βίωμα; Τι είναι;

-Η ποίηση μπορεί να έχει το ύφος, τη μορφή και να εμπεριέχει τα βιώματα του δημιουργού, ωστόσο, δεν μπορεί να της δοθεί προσωπικός ορισμός για το “τι είναι” τελικά, κι αυτό γιατί, όπως έχω γράψει και σένα δοκίμιό μου, “η ποίηση, αλλά και η τέχνη γενικότερα, είναι η ανώτερη έκφραση και μεγαλόπρεπη συμπύκνωση της πλουσιότερης απ’ αυτή και ζωντανότερης πραγματικότητας”.

-Μανώλη, το "Εγώ" του ποιητή απουσιάζει ή πρέπει να απουσιάζει από το ποίημά του;

-Η ποίηση δεν γίνεται από μόνη της, μες στο ποιητικό έργο στέκεται ο δημιουργός του. Εκεί διαφαίνεται η προσωπικότητα του ποιητή, εκεί και το “Εγώ” του.

-Γράφουμε και για να λυτρωθούμε πιθανόν από προσωπικούς "δαίμονες" ή πάντα ο στόχος είναι οι άλλοι; Θέλω να πω είναι καταφυγή η Ποίηση;

-“Δεν υπάρχει άνθρωπος”, λέει κάπου ο Νιρβάνας, “που για μια στιγμή κάτω από ισχυρή θλίψη ή έρωτα ή στοργή, δεν υπήρξε ποιητής”. Ωστόσο, ευνόητο είναι ότι από το άτομο που εκδηλώνεται ποιητικά, υπό ορισμένες συνθήκες, μέχρι του ποιητή, το χάσμα είναι μέγα. Ο ποιητής επεξεργάζεται δημιουργικά και γενικεύει στη συνείδησή του το περιεχόμενο της πραγματικότητας, διότι δεν μπορεί από τη φύση του να πράξει αλλιώς. Είναι το Ιερό που μέσα του έχει…

-Συμφωνώ σ' αυτό και αναφέρομαι στους ποιητές κατά βάση.. Η Ποίηση λειτουργεί με κανόνες ή, πιο σωστά, χαρακτηρίζεται Ποίηση μόνο όταν λειτουργεί κάτω από κανόνες; Μέτρα, τεχνικές, ρίμα κλπ..;

-Δεν μπορείς να κάνεις τέχνη αν δεν έχεις τα κατάλληλα εργαλεία, λ.χ., γνώσεις, φαντασία, έμπνευση, ταλέντο και φυσικά τεχνική αρτιότητα. Όταν λέω τεχνική, εννοώ πως πρέπει να έχει , τουλάχιστον, μορφή , περιεχόμενο και να είναι σωστή η δομή του (στίχοι , στροφές, κλπ). Διότι η ποίηση είναι τέχνη, πάει και τελείωσε!

-«...Ο πρώτος γείτονας του θανάτου δεν είναι ο δήμιος, είναι ο σπόρος. Και η ποίηση ή φυτρώνει κι είναι πρωτογενής ή δεν υπάρχει. ...Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΞΕΠΕΡΝΙΕΤΑΙ∙ η φύση, όχι. Οι αισθήσεις ποτέ∙ οι γνώσεις πάντοτε.» …Ελύτης… Και;;;

-Οι γνώσεις είναι σκέψη, και η σκέψη τι άλλο θα λέγαμε πως είναι παρά η λειτουργία του πνεύματός μας, το οποίο εδράζεται μες στον άνθρωπο, ο οποίος με τη σειρά του είναι μέρος της φύσης. Γι’ αυτό ας σκεφτούμε ως ποιητές που το έργο τους αντλείται από την προσλαμβάνουσα πραγματικότητά τους, απ’ την ίδια τη ζωή…

-Πού απευθύνεται ο ποιητής; Σε ποιο "κοινό"; Σε ρωτώ, γιατί ο Σολωμός γράφει "Και ας ενεργεί (το ποίημα) αδιάκοπα για την Αληθινή Ουσία, αλλά με τρόπο που να μην το αντιλαμβάνονται παρά οι Διάνοιες οι Ασκημένες και Βαθιές ." Είναι από τα "Προλεγόμενα" ....Μπορεί να εφαρμοστεί αυτό παντού;

-Στο αποτέλεσμα της ποιητικής δημιουργίας, ο ποιητής φτάνει με μια μετάπλαση του φυσικού αντικειμένου και τον γεγονότων της ζωής, κατά συνέπεια η ποίηση απευθύνεται στον άνθρωπο, πέρα από ανθρώπινα μεγέθη στη διάνοια ασκημένα! Τα πραγματικά ποιητικά έργα συγκλονίζουν την ψυχή, φέρνουν δάκρυα, θαυμασμό, αγανάκτηση, αποκαλύπτουν αισθήματα και σκέψεις. Μέσω της ποίησης, πολλές φορές, ανακαλύπτουμε στον εαυτό μας κάποιες νέες πλευρές, γνωρίζοντάς τον πιο βαθιά και πιο πολύπλευρα. Να, λοιπόν, γιατί η ποίηση απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους…

-Έχει "εποχή" ή "εποχές" η Ποίηση; Μπορεί κάποιο έργο να χαρακτηρισθεί παρωχημένο; Κι ας μη λέμε μόνο για την ποίηση εν προκειμένω!

-Αν ένα έργο αντανακλά την πραγματικότητα της εποχής του, τότε ναι, έχει εποχές η ποίηση, και όχι μόνο η ποίηση αλλά και η τέχνη σε όλες της τις μορφές. Ωστόσο, για να χαρακτηρισθεί ένα έργο παρωχημένο, θα πρέπει να υπάρχει ήδη αυτό που το έχει ξεπεράσει, και πάλι όχι ως τέχνη αυτή καθεαυτή αλλά, ως τεχνοτροπία και θέμα. Η ποίηση, λ.χ., του Rimbaud, του Baudelaire, του Mallarme, κατά την άποψή μου δεν έχει ξεπεραστεί, και μάλιστα στο βαθμό του παρωχημένου, τουναντίον!

-Ξέρεις, η συζήτηση μαζί σου μού γεννά ερωτήσεις και για δεύτερο μέρος... προσπαθώ λοιπόν να τις μαζέψω.. Πολλές φορές έχεις κάνει αναρτήσεις που αφορούν στα πολιτικά θέματα της χώρας μας. Ο ποιητής, ο πνευματικός άνθρωπος, κι εγώ δε θα διστάσω, παρά τις αντιρρήσεις σου, να σε αποκαλέσω έτσι, έχει ή πρέπει να έχει θέση και άποψη και πιθανόν ενεργό παρουσία εάν χρειάζεται , στην κοινωνία;

-Ο ποιητής, ο πνευματικός άνθρωπος αν θέλεις, δεν ζει σ' ένα γυάλινο θάλαμο και αποκεί να αντικρίζει τον κόσμο, τη ζωή. Αυτό σημαίνει ότι οι συνθήκες ζωής ασκούν και σε αυτόν πάντοτε, λίγο ή πολύ, επίδραση… Ο άνθρωπος του πνεύματος, αν πραγματικά είναι τέτοιος, οφείλει να είναι δίπλα στα γεγονότα της εποχής του!

-Πιστεύω πως ο πρώτος ποιητής που έδειξε ότι "είναι η εποχή του" ήταν ο Αρχίλοχος, πνεύμα ανατρεπτικό, σε μια εποχή γενικότερης επαναθεώρησης αξιών. Σήμερα, υπάρχουν τέτοιες τάσεις στον ευρύ χώρο της Τέχνης; Φωνές δηλαδή ανατρεπτικές που να έχουν να δώσουν κάτι ουσιαστικό; Όχι μόνο φωνές διαμαρτυρίας για τα κακώς κείμενα...

-Ναι, υπάρχουν… υπάρχουν, αλλά υπάρχει και η μεταμοντέρνα φρικαλεότητα που με τον μανδύα του “νέου”, καταπνίγει πολλές σπουδαίες φωνές ή τουλάχιστον προσπαθεί. Να μου επιτρέψεις ν’ αναφέρω ένα όνομα πολύ σπουδαίου ποιητή με φωνή καθαρή και δυνατή, Γιώργος Μπλάνας!

- Ακούμε ότι το διαδίκτυο σκοτώνει την Ποίηση είτε γεννώντας ποιητές είτε φθείροντας ;

-Τίποτα δεν είναι ικανό να σκοτώσει την ποίηση, πώς θα μπορούσε άλλωστε. Ο “χαμένος” ποιητής δεν έχει ανάγκη το διαδίκτυο, χάνεται και στην καθημερινή πραγματικότητα. Τουναντίον, το διαδίκτυο βοηθάει πολλούς ανθρώπους να έρθουν κοντά στην ποίηση, εκείνους που ποτέ δεν θα έφταναν μέχρι το βιβλιοπωλείο για να τη συναντήσουν .

-Συμφωνώ, Μανώλη, απόλυτα... Θα ξαναγυρίσω σ' εσένα για να μαζευόμαστε και θα σου δώσω δυο λέξεις - όλοι σχεδόν τις ταυτίζουν - θα τις ξεχωρίσω και εσύ κάνε ό,τι νομίζεις: Έρωτας - Γυναίκα ...στην ποίηση του Μανώλη Μεσσήνη.

-Μα, το βασικό στοιχείο της ποίησής μου, και των πεζών, είναι ο άνθρωπος, και ο έρωτας βασικό στοιχείο της ζωής του, της ίδιας του της ύπαρξης. Άλλωστε, ο έρωτας είναι ένα από τα τρία δυνατότερα συναισθήματα του ανθρώπου (Έρωτας, Φιλία, Μητρότητα). Η Γυναίκα είναι η γεννήτρα όλων των αισθήσεων, του πνεύματος και της σαρκός… πόσο μάλλον του έρωτα.

-Μοναχικό πλάσμα ο ποιητής, μοναχικός κι ο Μανώλης Μεσσήνης;

-Μοναχικός, ναι! Ωστόσο, δεν έπαψα στιγμή να επικοινωνώ με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, με φίλους, ερωμένες, ποιητές και καλλιτέχνες, αλλά και με άγνωστους απλούς ανθρώπους. Μοναχικός, ναι. Αλλά, ούτε στιγμή δεν έπαψα, απελευθερωμένος από τους περιορισμούς της τέχνης, να εκφράζω ανοικτά σκέψεις και απόψεις για κάθε ζήτημα της ψυχής και της ζωής. Μοναχικός, ναι… αλλά όχι μόνος και αποστειρωμένος!

-"Χρόνια πάλεψα ξεδοντιάζοντας την άβυσσο
Χρόνια συναρμολογούσα ένα όνειρο"

...τελικά ξεδοντιάζεται Μανώλη η άβυσσος και συναρμολογούνται τα όνειρα; Με πόσο αγώνα και ποιες θυσίες;

-Η άβυσσος υπάρχει μέσα μας, μέρος της ύπαρξής μας. Είναι εκείνο το κομμάτι του εαυτού που πολλές φορές βγαίνει στην επιφάνεια και μας θυμίζει πως χάσαμε το μύθευμά μας, πως πάψαμε να ονειρευόμαστε… γι’ αυτό και χρόνια τώρα παλεύω να κρατήσω ζωντανό τον προσωπικό μου μύθο, κι ας αναγνωρίζω μέσα σε αυτόν τη θνητότητά μου…

-Μανώλη, σε ευχαριστώ ακόμα μια φορά που ήσουν εδώ, στο "Από Καρδιάς", πραγματικά χαρά και τιμή η σημερινή συζήτηση! Εύχομαι να είσαι καλά και να γράφεις για να διαβάζουμε καλή ποίηση από έναν άνθρωπο με ήθος, γνησιότητα, φαντασία και γνώση...και αγάπη γι' αυτό που κάνει!

-Κι εγώ σε ευχαριστώ για τη φιλοξενία!

Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά


Από το Λόγων Παίγνια

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

O Αλέξης, ο αναρχικός Διαμαντόπουλος, το καλσόν της Όλγας, ο Σόιμπλε και η ημίγυμνη Ρένα Δούρου

Από τον Βασίλη Μπόνιο

Aίφνης η Όλγα και οι άλλες σκίζουν τα καλσόν τους εξαιτίας του «σοκ» που υπέστησαν επειδή ο βουλευτής Διαμαντόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε αναρχικός. Αν δήλωνε παιδόφιλος πιθανόν να έβρισκε δουλειά σαν ηχολήπτης η παρουσιαστής στο  Mega. Άκου αναρχικός! Τι εξωτικό ζουλάπι είναι αυτό που θα μπουκάρει στα σπίτια μας και θα βιάσει τις ανυπεράσπιστες κορούλες μας; Και πως είναι έτσι; Γιατί δεν είναι κομψός και καλοντυμένος σαν τον Βορίδη, τον Γεωργιάδη, τον Κασιδιάρη ώστε να μπορούμε να τον φιλοξενούμε βρε αδελφέ στην εκπομπή μας που κάθε μισή ώρα διακόπτεται για να διαφημισθεί το σουτιέν «Βetty, η φουσκωτή καλύπτρα».
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

ΣΑΝ ΑΕΡΙΚΟ

Στίχοι : Θανάση Παπακωνσταντίνου
Μουσική : Θανάση Παπακωνσταντίνου

Όλα του κόσμου τα πουλιά
όπου κι αν φτερουγίσαν
όπου κι αν χτίσαν την φωλιά
όπου κι αν κελαηδήσαν

Εκεί που φτερουγίζει ο νους
εκεί που ξημερώνει
μαργώνουν τα πουλιά της γης
κι ούτε ένα δεν ζυγώνει

Σαν αερικό θα ζήσω
σαν αερικό

Ανάσα είναι καυτερή
και στέπα του Καυκάσου
η σκέψη που παραμιλά
και λέει τα όνειρά σου

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Από καρδιάς με τον Δημήτρη Ζουγκό

της Ελένης Ζάχαρη

Καλή εβδομάδα και Καλή Χρονιά !!! Επισήμως πια στο 2013 κι ευχόμαστε όλοι τα καλύτερα για την καινούργια χρονιά…. πολύ παιδεμένοι όλοι βρε αδέρφια… τι να πούμε άλλο; Όλες τις ευχές τις εξαντλήσαμε σε μια απελπισμένα ελπιδοφόρα .προσπάθεια τούτη η χρονιά να πάει καλά.

Άντε άλλη μια φορά να το ξαναπούμε μπας και εισακουστούμε εκεί ψηλά και κάτι αλλάξει. «Από Καρδιάς» Καλή κι Ευλογημένη Χρονιά!!!!

Α! Χρόνια Πολλά και στους Φώτηδες, στις Φωτεινές, στους Ιορδάνηδες , στους Φάνηδες και στις Φανούλες, στους Γιάννηδες και στις Ιωάννες και σε όλους!

Εμείς πάλι έχουμε ένα φίλο συγγραφέα και ποιητή απ’ τη Μακεδονία και συγκεκριμένα απ’ την όμορφη Καβάλα, τον Δημήτρη Ζουγκό, με τον οποίο είχαμε μια πραγματικά καρδιακή κουβέντα και τον ευχαριστώ γι’ αυτό!

Να πω, για όποιον τυχόν δεν το γνωρίζει, πως ο Δημήτρης είναι ένας βραβευμένος συγγραφέας αφενός για το θεατρικό έργο «Οι Ζητιάνοι» , το οποίο πήρε το Β’ βραβείο στον Διαγωνισμό Κρατικών Βραβείων για Νέους Θεατρικούς Συγγραφείς και αφετέρου για το έργο του Nino Perdido (εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες 2007) για το οποίο απέσπασε Έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.

-Δημήτρη, Καλή Χρονιά! Καλώς ήρθες στο "Από Καρδιάς" , ευχαριστώ που δέχτηκες την πρόσκληση για μια συζήτηση από καρδιάς.

-Ευχαριστώ για την πρόσκληση.

-Δημήτρης Ζουγκός, γεννημένος στην Καβάλα. Θες να μου πεις λίγο για τα παιδικά σου χρόνια στην όμορφη πόλη; (η ερώτηση ξέρεις κρύβει σκοπιμότητα.)

-Δεν υπήρξαν όμορφα χρόνια. Μερικές αναμνήσεις μονάχα χωρίς ιδιαίτερη αξία. Η γέννησή μου δεν ήταν επιλογή κι αυτό το πληρώνω.

-Όταν λες το πληρώνεις; Κανενός η γέννηση άλλωστε δεν είναι επιλογή. Ξέρεις στο μυαλό μου είχα κάτι που διάβασα και δεν ξέρω πόσο αληθές ή χιουμοριστικό είναι. Η κατάποση πετρελαίου.

-Κάποιοι χαίρονται να αποφασίζουν ανώτερες δυνάμεις γι’ αυτούς. Πιστεύω ακράδαντα στην ελευθερία της βούλησης. Βρέθηκα σε έναν κόσμο σκοτεινό, γεμάτο φόβους και δράκους κι αυτό δεν ήταν επιθυμία. Έχοντας λοιπόν την ωριμότητα που έχουν τα ζώα (γνωρίζουν μονάχα όσα χρειάζεται) δοκίμασα να δραπετεύσω σε τρυφερή ηλικία.

-Αυτό σε ακολουθεί και στη συνέχεια; Η επιθυμία να δραπετεύσεις, συνδέεται με τη γραφή ή είναι άσχετη;

-Μαθαίνεις να ζεις με αυτή την σκέψη. Βρίσκομαι σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας γεμάτη δικαιώματα κι υποχρεώσεις. Καταδικασμένος για μια ζωή. Μια λύση υπάρχει κι αυτή αναιρεί όλες τις λύσεις. Οι συγκρατούμενοί μου έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα του εγκλεισμού, γεννάνε παιδιά, κάνουν οικογένειες και ζητάνε άδεια για να κατουρήσουν. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν πως έχω περάσει τον περισσότερο καιρό μου στην απομόνωση.

-Είναι γεγονός πως τους ασυμβίβαστους η κοινωνία τους απομονώνει, ωστόσο εσύ είσαι ταυτόχρονα και βραβευμένος απ' αυτή. Δεν ακούγεται λίγο οξύμωρο; Ή είναι συνεπακόλουθο; Δηλαδή, πιστεύουν πως κάποιον που αναγνωρίζουν εύκολα θα τον υποτάξουν;

-Στις φυλακές δεν υπάρχει λογική. Η βράβευση ήταν ίσως το πιο ατυχές περιστατικό. Σε φορτώνει ελπίδες. Σκέφτεσαι ως νέος φυλακισμένος πως θα αποκτήσεις κάποιο προνόμιο ,καλύτερη μερίδα φαγητού για παράδειγμα, ωστόσο σου την πέφτουν οι παλιοί και το παραμύθι τελειώνει. Δεν χρειάζεται μοναχά το ταλέντο αλλά και η σκουριά αλλιώς θα λένε για σένα πάντα τα κατώτερα όντα. «Νέος».

-Πόσο σε απογοήτευσε ο χώρος αυτός και γιατί;;

-Η απογοήτευση πηγάζει από τις δικές μας ελπίδες. Όλοι χρειάζονται μια δόση επιτυχίας - αναγνώριση. Ο δημιουργός λοιπόν είναι εκείνο το ξεχωριστό πλάσμα που αδιαφορεί. Η στάση αυτή έρχεται με τον καιρό ένα στάδιο ουσιαστικά πριν το φως.

-Έγραψες ένα σχόλιο μέσα στην εβδομάδα που η αφεντιά μου το ανάρτησε "μαλάκες δεν έχετε το θάρρος να σηκώσετε το βάρος μιας άποψης ", αν το θυμάμαι καλά. Πόσο θάρρος χρειάζεται σήμερα για να σηκώσεις το βάρος μιας άποψης , Δημήτρη;

-Αν είσαι ελεύθερος άνθρωπος δεν χρειάζεται θάρρος. Είναι μια φυσική λειτουργία σαν την αναπνοή. Φυσικά μπορεί και να χάσεις ότι θεωρείς πολύτιμο όπως μερικούς φίλους η την φήμη αλλά μπορείς να ζήσεις σαν λιοντάρι η απλά να βρυχάσαι σαν ποντίκι όταν οι περιστάσεις είναι βολικές. Έχουμε γεμίσει τρωκτικά.

-Συμφωνώ απόλυτα...ξέρεις, όλοι θα συμφωνήσουμε μαζί σου εδώ στο "Λόγων Παίγνια" Αλήθεια, γιατί ταυτίζεις τον εαυτό σου με τον Francois Villion;

-Δεν το κάνω. Ο Βιγιόν ήταν ποιητής εγώ το προσπαθώ. Αν και είμαι καταραμένα καλός πιθανότατα να μην έχω από τον χρόνο ανάλογη δικαίωση. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν θεωρώ τον Βιγιόν πρότυπο μου.

-Το βρήκα σε μια συνέντευξη γι' αυτό ρωτάω. Δεν έχεις δηλαδή πρότυπα;

-Έχω στο μυαλό μου κάποια έργα ως υπόδειγμα γραφής ή σκέψης. Όχι συγγραφείς. Όχι πια.

-Μάλιστα, Δημήτρη, έχεις γράψει ένα έργο που ονομάζεται "Μήδεια" ποιά η σχέση του δικού σου έργου με την ηρωίδα του Ευριπίδη και ποιά τα πρότυπά σου;

-Ήταν μια πρόκληση. Να γράψω παράλληλα με ένα μεγάλο πνεύμα. Όχι φυσικά στην γλώσσα του, αυτό θα ήταν ανόητο εκ μέρους μου. Χρησιμοποίησα την μετάφραση και τον ρυθμό της και απλά πρόσθεσα τους δικούς μου στίχους. Δεν υπήρχε στο συγκεκριμένο εγχείρημα κάποιο πρότυπο ήταν μια έμπνευση της στιγμής. Είμαι αρκετά περήφανος για το συγκεκριμένο έργο και είναι κρίμα που δεν έχει διδαχτεί ακόμη επί σκηνής.

-Εννοώ ουσιαστικά ως προς το περιεχόμενο του έργου, αλήθεια, είχες στο μυαλό σου σύγχρονες Μήδειες; Πώς θα χαρακτήριζες τη Μήδεια ως γυναίκα;

-Μια καθημερινή γυναίκα με όλο το πάθος και την ελαφρότητα της σκέψης. Σχεδόν όλες είναι ικανές για τον μεγάλο έρωτα και την εκδίκηση. Δεν είχα λοιπόν παρά να κοιτάξω μια τυχαία γυναίκα.

-Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσω μαζί σου ακριβώς...στην ελαφρότητα δηλαδή...αλλά ας το κρατήσουμε αυτό για συζήτηση άλλης ώρας. Δημήτρη, "Κόκκινος Βάτραχος" γράφτηκε τελικά;

-Δεν είμαι μισογύνης αντίθετα λατρεύω το είδος σας και γι αυτό ανέχομαι τα κατασκευαστικά ελαττώματα.

- ...Το ίδιο θα μπορούσε να πει μια "Εύα" για έναν ατελή "Αδάμ"....

-Λοιπόν ο Βάτραχος ολοκληρώθηκε πριν τρία χρόνια. Δεν σκοπεύω να το εκδώσω. Το αναγνωστικό κοινό αισθάνομαι ότι έχει διαφορετικές ανάγκες ίσως κάτι πιο χαλαρωτικό για το στομάχι της διάνοιας του.

-Η παρατήρηση αυτή αφορά τις αναγνωστικές επιλογές του κοινού;

-Στο αισθητικό κριτήριο και την παιδεία εστιάζω. Οι συγγραφείς έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Γράφουν για την πώληση χρησιμοποιούν όλο και λιγότερες λέξεις προκειμένου να γίνουν κατανοητοί. Ζούμε στα ερείπια της σκέψης και ακολουθουμε τις επιταγές της δημιουργικής γραφής. Κανένα στίγμα. Ίσως αύριο μεθαύριο αποκτήσουμε ένα ακόμη Νόμπελ. Βλέπεις ο καιρός ευνοεί τους μύθους.

-Μιλούσαμε προχθές για την ποίηση και τους ποιητές, η αλήθεια είναι πως σχολιάζαμε. Ποιά είναι τα προβλήματα που έχουν οι περισσότεροι εξ όσων χρίζουν εαυτούς "ποιητές"; Και πόσο έχουν συμβάλει και οι εκδότες στην ένταση των προβλημάτων αυτών;

-Το πρόβλημά τους είναι πως δεν έχουν μαθητεύσει. Δεν έχουν μιμηθεί , δεν έχουν υπηρετήσει. Είναι ξεχωριστοί χωρίς απόδειξη. Μερικές λέξεις στην σωστή σειρά και ιδού η βάφτιση. Βέβαια δεν θα υπάρξει ποτέ ενηλικίωση, αλλιώς διάρκεια ,αλλά δεν ενοχλεί και κανέναν. Οι εκδοτικοί οίκοι ψάχνουν απλά μια καινούρια πουτάνα. Η πουτάνα θα τους ακουμπήσει το υστέρημα κι αυτοί θα την μεταμορφώσουν σε πολυτελείας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανήθικο από το να χρηματοδοτείς την έκδοση σου. Αν ισχυριστούμε ότι αυτή είναι μια ηθική πράξη είναι σαν να λέμε ότι η Ποίηση αφορά μόνο όσους έχουν χίλια ευρώ άρα, έχουμε καταργήσει την ελευθερία του λόγου. Οπότε στη δική μου σκέψη στροβιλίζει η επιθυμία της απαγόρευσης των βιβλίων όπως π. χ. τα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης, να κινηθούμε με άλλα λόγια υπόγεια για να εξακριβώσουμε αν τα βιβλία μπορούν να ξαναγίνουν αντικείμενο πόθου. Εάν δε μπορούν τότε δεν υπάρχει και λόγος ύπαρξής τους .

-Ναι αλλά και κανένας εκδοτικός οίκος δε νομίζω ότι είναι σε θέση να χρηματοδοτήσει ποίηση. Ίσως γιατί πραγματικά κι από εκεί χάθηκαν τα κριτήρια.

-Θα ήθελα να σου θυμίσω την έκδοση του «Οδυσσέα» του Τζόϋς, όπου στην πρώτη έκδοση ο εκδοτικός οίκος χρεοκόπησε. Καλόμαθαν τόσα χρόνια, το πνεύμα έγινε μπίζνα. Να πα να γαμηθούν κι αυτοί κι οι ποιητές τους. Σε μερικά χρόνια κανείς δεν θα τους θυμάται.

-Τι είναι αυτό που καταξιώνει κάποιον στη συλλογική μνήμη; Τους δικούς μας ποιητές , τους αναγνωρισμένους, τι πιστεύεις ότι τους έχει καταξιώσει;

-Υπάρχουν μνήμες και μνήμες. Μπορούμε να ξεκινήσουμε από ένα χωριό και να κατακτήσουμε τον κόσμο. Θα σε προκαλούσα να μου ονομάσεις μερικούς Πολωνούς ποιητές αλλά δυστυχώς τους ξέρουν μονάχα στην χώρα τους. Κατ’ αντιστοιχία λοιπόν οι μεγάλοι μας ποιητές είναι μεγάλοι στον γεωγραφικό τους χώρο. Ξεχωρίζουν οι νομπελίστες αλλά ας είμαστε ειλικρινείς κανένας τους δεν έπιασε το μεγαλείο του Καβάφη. Κι με αυτή την προσωπική ήττα πέθαναν.

- Στα "Εκ του πλησίον" ο Ελύτης κάνει ολόκληρη αναφορά στον «εξάδελφο του νου του» , όπως ονομάζει τον Καβάφη, που γράφει τον «Δαρείο» του, από την άλλη αδικούμε λίγο και τη γλώσσα μας νομίζω, καθώς μιλιέται περιορισμένα αναφορικά με το γεωγραφικό χώρο αλλά μεταφρασμένη χάνει τη μουσικότητα, το ρυθμό, το μέτρο, ακόμα και το νόημα των λέξεων.

-Η προσπάθεια να διαβαστούμε σε παγκόσμιο επίπεδο μας οδηγεί στο να χρησιμοποιούμε όλο και πιο εύκολα μεταφράσιμες λέξεις ή έννοιες. Αγνοώντας για παράδειγμα πως στην αγγλική γλώσσα οι περισσότεροι ποιητές χρησιμοποιούν ρίμα ένα τεχνικό στοιχείο που στην μετάφραση χάνεται. Θέμα λοιπόν παιδείας των ποιητών. Όπως δεν υπήρξε συνέχεια στο αρχαίο ελληνικό θέατρο, αν και έχουμε τα μνημεία των θεάτρων, δεν θα υπάρξει και συνέχεια στη γλώσσα. Δεν υπάρχει η διάθεση και η τόλμη και φυσικά έχουν εκλείψει και οι ποιητές που θ’ αναλάβουν την ευθύνη. Ο Ελύτης, κατά την ταπεινή μου άποψη, ήταν ένας μέτριος ποιητής ανάλογος του Γουϊτμαν ή του Έζρα Πάουντ. Κάποια στιγμή θα πρέπει να μάθουμε να αποδίδουμε σωστά τα μεγέθη με αντικειμενικά κριτήρια.

-Σε σχέση με τον Σεφέρη πώς θα έκρινες τον Ελύτη; Και πες μου έναν Έλληνα ποιητή που ξεχωρίζεις και βέβαια για ποιους λόγους.

-Ο Σεφέρης ήταν ανοιχτόμυαλος, ο Ελύτης κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να μιλήσει ελεύθερα. Πέραν των τραγικών θεωρώ μεγάλο κεφάλαιο τον Καβάφη και τρέφω φοβερή συμπάθεια στον Καββαδία. Ποτέ δεν υπήρξε μεγάλος ποιητής αλλά ποτέ δεν έγραψε ένα κακό ποίημα. Αυτή η συνέπεια του με συγκλονίζει.

-Σε βλέπω μάλλον απογοητευμένο με το μέλλον της Τέχνης γενικά.

-Όχι, καμία απογοήτευση δεν υπάρχει. Η τέχνη θα συνεχίσει τον δρόμο της έστω και διψασμένη από την ανυδρία των τελευταίων 30 ετών.

-Αν σε ρωτήσω, λίγο πριν κλείσουμε, για ποια πράγματα μετανιώνεις , πάντα σχετικά με την πορεία σου στο χώρο και τι ονειρεύεσαι ακόμα να κάνεις , τι θα μου απαντήσεις;

-Ο δρόμος είναι μοναχικός και οδηγεί στην κορυφή του βουνού αλλά η προσπάθεια να τον διαβείς δεν οδηγεί πουθενά. Έχω τελειώσει ουσιαστικά με την γραφή σε υψηλό επίπεδο, ευελπιστώ μοναχά μερικές μέρες γαλήνης πριν την αποχώρηση. Υπάρχουν νέοι με τεράστια αποθέματα αντοχών και προτιμώ να αφήσω τα μετάλλια γι αυτούς.

-Προσωπικά, πιστεύω ότι έχεις τη δυνατότητα να προσφέρεις πράγματα ακόμα. Σ' ευχαριστώ πολύ για την πραγματικά ειλικρινή και καρδιακή κουβέντα. Εύχομαι να συνεχίσεις και να μας δώσεις τη σκέψη σου, σ' ένα πετυχημένο ή και πολλά, έργα .

-Δυνατότητες πάντα υπάρχουν αλλά μερικές φορές δεν ξέρω κάτω από ποια πέτρα είναι θαμμένες. Προτρέπω τους νέους δημιουργούς να με αγνοήσουν και ν’ ασπαστούν την σκέψη ανθρώπων της μέσης οδού. Σ ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και για την κουβέντα.

-Να είσαι καλά Δημήτρη! Καλή συνέχεια!

Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά


Από το Λόγων Παίγνια

Διαβάστε Περισσότερα »