Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ

Της Νάνσυ Πανταζή

20 Φεβρουαρίου 2013… Πανελλαδική απεργία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ… Από 50.000-100.000 διαδηλωτές (ούτε σε έναν αριθμό δεν μπορούμε να είμαστε ακριβείς) σε μια χώρα που αριθμεί 4.690.163 μη εργαζόμενους σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας.

Σε μια χώρα που, την προηγούμενη ακριβώς μέρα, έγινε επέλαση των Γάλλων αποικιοκρατών επιχειρηματιών, 120 ο αριθμός παρακαλώ, υπό τον «ναύαρχο» Ολαντρέου, αφού μας διεμήνυσαν, όπως ακριβώς και οι Γερμανοί εισβολείς το 1940, ότι είναι φίλοι και ότι μας αγαπούν. Μας έκλεισαν το μάτι συνωμοτικά για το δίκαιο θαλάσσης και ότι αυτοί θα είναι παρόντες για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου μας και του πετρελαίου, καθώς και για τις όποιες ιδιωτικοποιήσεις. Η τρικομματική συγκυβέρνηση τους ευχαρίστησε και θα νοικιάσει φρεγάτες, αεροπλανοφόρα κ.ο.κ, αντί να ζητήσει τη συνταγή από το μαγικό φίλτρο του τελευταίου ελεύθερου Γαλατικού χωριού.

Και πώς να μην αστειευτείς ή να μην χλευάσεις με το προφανές; Ότι αφού ξεπουλήσαμε στο Κατάρ, ολοκληρώσαμε τις επεγδύσεις μας (και όχι επενδύσεις) με την Γαλλία.

Σε μια χώρα που το λάθος στα Μνημόνια ονομάσθηκε πολλαπλασιαστής και απλά αποσιωπήθηκε.

Σε μια χώρα που τους τελευταίους δύο μήνες έχει καταπατηθεί κάθε ανθρώπινο δικαίωμα είτε με τον βασανισμό των συλληφθέντων με την κατηγορία για συμμετοχή στην οργάνωση Πυρήνες της Φωτιάς είτε με τις προσαγωγές πολιτών στις Σκουριές και πόσο μάλλον με την νέα «τράπεζα» συλλογής γενετικού υλικού υπό την απειλή μηνύσεων για απείθεια που νομικά δεν υφίσταται.

Σε μια χώρα που η οικονομική εξαθλίωση έχει χτυπήσει τις πόρτες όλων πλέον.

Σε μια χώρα που οι εργαζόμενοι έχουν χάσει κάθε εργασιακό δικαίωμα και εργάζονται με την απειλή της απόλυσης αποδεχόμενοι συμβάσεις με μειώσεις μισθών ή ακόμα και να μην λαμβάνουν μισθό για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Σε μια χώρα που η τρικομματική συγκυβέρνηση στο όνομα της «κοινωνικής συνοχής» βίαια και αντισυνταγματικά καταστέλλει κάθε μορφή αντίδρασης, είτε με επιτάξεις-επιστρατεύσεις ή με την συνδρομή των ΜΑΤ.

Σε μια χώρα που ένα στικάκι και μία λίστα έχουν γίνει σήριαλ και όλοι αναμένουν τις νέες εξελίξεις που σαφώς και είναι σημαντικές αλλά δεν είναι πρωτευούσης σημασίας για την επιβίωσή μας όταν παράλληλα η συγκυβέρνηση περνά χαράτσια, φόρους, περικοπές και επονείδιστα μέτρα που μας οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση.

Σε μια χώρα που ο φασισμός και ο ναζισμός χαίρουν πάσης δημοκρατικής ασυλίας και δικαιώματος, ενώ την ίδια στιγμή προπηλακίζουν, τραμπουκίζουν και βιαιοπραγούν, είτε λεκτικά είτε κυριολεκτικά, με το κράτος να σφυρίζει τάχα μου αδιάφορα.

Σε μια χώρα που η Υγεία και η Παιδεία περνούν στο στάδιο της ιδιωτικοποίησης με την πλήρη υποβάθμιση που υφίστανται λόγω περικοπών και νομοσχεδίων.

Σε μια χώρα που οι πολίτες είναι σε πλήρη σύγχυση και υπό την επήρεια μερίδας Μέσων Μαζικής Προπαγάνδας που καθημερινά μας βομβαρδίζουν με στοχευμένη καθεστωτική πληροφόρηση ή με εσκεμμένη παραπληροφόρηση.

Σε μια χώρα που μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών δεν πιστεύει ότι υπάρχει ελπίδα και ότι όποιος και αν κυβερνήσει δεν θα υπάρξει καμία ουσιαστική διαφορά γιατί αυτή η σκληρή οικονομική πολιτική είναι επιβεβλημένη και δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί.

Σε μια χώρα που πλέον έχει γίνει συνείδηση στην πλειοψηφία των πολιτών ότι μας αξίζει αυτό που βιώνουμε γιατί εμείς είμαστε αποκλειστικά και μόνο υπεύθυνοι.

Σε μια χώρα που οι πολίτες όσο και αν έχουν μάθει να είναι είτε βολεμένοι είτε καλομαθημένοι είτε υποτελείς είτε συμφεροντολόγοι είτε απαθείς είτε… είτε… αναζητούν εναγωνίως αυτό που θα τους δώσει πίστη και ελπίδα και παλμό και θα τους δώσει την ώθηση να διεκδικήσουν πλέον δυναμικά…

Σε μια χώρα που ζητείται ελπίς…

Σε μια χώρα που ζητείται αυτή η ελπίς που στις εκλογές του Ιούνη έκανε το 4% … 27%...

Σε μια χώρα που αναζητεί την ελπίδα του 27% … την διαφορετικότητα που τείνει να γίνει ομοιότητα… όχι σε πολιτικές αλλά σε τακτικές προσέγγισης του πολίτη…

Σε μια χώρα που ζητείται πίσω η ελπίς της ανατροπής… το σύνθημα «Αποφάσισαν χωρίς εμάς, Προχωράμε χωρίς αυτούς»…

Σε μια χώρα που ζητείται αυτή η ελπίς που θα ενώσει συνειδήσεις και καρδιές και όχι πολιτικές…

Σε μια χώρα που ζητείται η ελπίς που θα έχει φτερά και όχι κορμούς…

Σε μια χώρα που ζητείται η ελπίς των ελπίδων…

Από το 15ο τεύχος του ηλεκτρονικού περιοδικου Λόγων Παίγνια στην σελίδα Πλατεία



Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Ο ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΣ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΧΑΛΑΡΗΣ

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΤΣΕΡΕΜΕΓΚΛΗ


Ο εκφασισμός είναι σχέδιο σε εξέλιξη από χρόνια

Στην αρχή, και μέχρι να καταλαγιάσει η οργή του λαού για την λαομίσητη χούντα και τους εκφραστές της, τα απομεινάρια - θιασώτες της, ντύθηκαν τον δημοκρατικοφανή μανδύα τους και βρήκαν καταφύγιο στο πιο κοντινό τους (ιδεολογικά ) πολιτικό μαγαζί

Συνέχισαν με κάλυψη, να καταστρώνουν τα σχέδια επιβολής τους στην κοινωνία, μιας και ποτέ δεν της συγχώρεσαν το λάθος της να τους αποβάλλει από τις τάξεις της . αυτούς και τους ηγέτες τους !!!

Μμετά τα σχέδια μπήκαν σε εφαρμογή . μηχανισμοί και θύλακες επιρροής όπου θα μπορούσαν να συντηρηθούν το μίσος και η νοσταλγία της πάλαι ποτέ κραταιάς κατάστασης .

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Από καρδιάς με την Χλόη Κουτσουμπέλη

Της Ελένης Ζάχαρη


Καλή εβδομάδα σε όλους μας! Πάλι εδώ μετά το Γκάζι, παρά την βροχή – όχι δε λιώσαμε ούτε εμείς ούτε οι Χαρταετοί – είμαστε όλοι «Μαζί» πιο δυνατοί, πιο χαρούμενοι, πιο ευεργετημένοι από την συνάντηση των συντακτών μεταξύ μας και με εσάς, που όλα πια τα τολμάμε! Ευχαριστούμε όλους όσοι ήρθατε, όσοι δεν ήρθατε και ήσασταν εκεί με τη σκέψη σας, όσοι ακούγατε ραδιοφωνικά «Λόγων Παίγνια»… ευχαριστούμε… Ευχαριστούμε «Από Καρδιάς» όσους συνετέλεσαν στο να πάει καλά η συζήτηση με τη Χλόη Κουτσουμπέλη που γινόταν ζωντανά – δεν σας κρύβω ότι είχα αγωνία – ευχαριστούμε πολύ την ίδια τη Χλόη Κουτσουμπέλη για τη γλυκιά παρουσία της, για την αγάπη που μας έδειξε και την τιμή που μας έκανε με το να παρευρεθεί στην πρώτη μας παρουσίαση με όλες τις δυσκολίες του καιρού αλλά με το χαμόγελο ζωγραφισμένο.

Να πω – πριν διαβάσετε τη συνέντευξη – πως ξεκινήσαμε να πούμε πράγματα που θα συμπλήρωναν τις ερωτήσεις… αμ’ έλα που εμένα δε μου έφταναν αυτά που είπε…κι αυτά που τη ρώτησα μου φάνηκαν λίγα! Έτσι, όλοι ανεξαιρέτως, θα διαβάσετε κάτι καινούργιο…σας ορκίζομαι πως για όλα «φταίει» η Χλόη!!! Μα πώς μπορείς, όταν αρχίζεις να τη γνωρίζεις στο βάθος, να την αφήσεις έτσι; Ε;

-Μετά τη ζωντανή παρουσίαση του περιοδικού και την "Από καρδιάς" συζήτηση με την Χλόη, όσα δεν είπαμε, δεν προλάβαμε να πούμε ή δεν είχαμε το χρόνο να πούμε όπως θα θέλαμε, θα σας τα πούμε στην γραπτή μας συζήτηση. Όσοι ήσασταν μαζί μας είχατε, όπως κι εμείς, τη χαρά να ακούσετε δια ζώσης τη Χλόη να μιλά με ειλικρίνεια και ζεστασιά.

Χλόη, αφού σε ξανά - ευχαριστήσω για την παρουσία σου, να σε ευχαριστήσω και για την προθυμία σου να ολοκληρώσουμε ή μάλλον να ξαναπούμε μερικά πράγματα και να ολοκληρώσουμε την υπέροχη συζήτησή μας στο Red Dot!

-Ελένη μου η δημόσια αυτή συζήτησή μας ήταν για μένα μία πολύ γόνιμη εμπειρία, την ευχαριστήθηκα πολύ. Είμαι στην διάθεσή σου λοιπόν.

-Θα ήθελα να σε ρωτήσω για την Χλόη στην παιδική και στην εφηβική ηλικία της, τότε που διαμορφώνεται η σκέψη, ο χαρακτήρας και μάλλον φαίνονται τα πρώτα σπαράγματα του ταλέντου...Πώς ήταν η Χλόη και πόσο ποιήτρια υπήρξε ή ποιητική ύπαρξη;

-Στο Δημοτικό ένας δάσκαλος, ο κύριος Ματζίρας, με ενθάρρυνε πολύ στο γράψιμο, τότε στην Πέμπτη Δημοτικού γράφω το πρώτο μου ποίημα. Εκεί είσαι, μου λέει αυτός ο εμπνευσμένος δάσκαλος, συνέχισε. Και συνέχισα. Στο Γυμνάσιο μία καθηγήτρια, η Σούλα Μπαγλάνη, σύζυγος του ποιητή Βάγιου Μπαγλάνη, στέκεται δίπλα μου, με συστήνει στον εκδοτικό οίκο Εγνατία όπου στα είκοσι δύο μου χρόνια εκδίδω την πρώτη ποιητική μου συλλογή που περιλαμβάνει όμως ποιήματα που έγραφα από τα δέκα έξι μου χρόνια. Υπήρξα τυχερή και χρωστώ ευγνωμοσύνη στους δύο αυτούς ανθρώπους που με βοήθησαν. Έγραφα για να ξεφύγω από μια πραγματικότητα που με πλήγωνε. Ήταν για μένα επιβίωση.

-Είναι συναρπαγή η ποίηση, ειδικά όταν ξεκινάς από νωρίς να χάνεσαι μέσα σ' αυτή, είναι όντως ένας τρόπος επιβίωσης. Τι θα μπορούσε να πληγώνει ένα κορίτσι, μια γυναίκα στη συνέχεια, τόσο μικρής ηλικίας;

-Υπήρξε ένα τραύμα στο οποίο επανέρχομαι με πολλούς τρόπους μέσα στην γραφή μου. Η πρώτη ύλη εξάλλου είναι ο πόνος.

-Αναρωτιέμαι πολλές φορές γιατί ο πόνος τροφοδοτεί την ποίηση κι όχι τόσο η χαρά, η ευθυμία, ακόμα κι ο έρωτας στις κορυφαίες στιγμές του εκφράζεται γραπτά με πόνο.. το κάνω κι εγώ, το κάνουν όλοι όσοι γράφουν τελικά. "Στα "χαμένα" της ψυχής στοιχειώνουν οι θύμησες.. ευτυχώς οι πληγές όταν πιάσουν κρούστα, γλυκά στάζουν συναισθήματα, ΛΕΞΕΙΣ"...Διάβασα πως δικά σου λόγια είναι...

-Θα μπορούσαν να είναι. Ο πόνος είναι πύλη και πέρασμα. Τα τρία Π.

-Που σημαίνουν, σε μια πιο βαθιά ανάλυση;

-Σημαίνει ότι αν κάτι μας ωριμάζει και μας πάει μπροστά είναι ο πόνος, έτσι μεγαλώνουμε, έτσι δημιουργούμε.

-Θα σε ξαναπάρω λίγο από τις σκέψεις αυτές και θα σε πάω στα φοιτητικά χρόνια.. Νομική...Σχολή με έντονο πολιτικό χαρακτήρα, επιδρά σ' εσένα αυτό ή από νωρίς είχες πολιτικές και ιδεολογικές ευαισθησίες;

-Λοιπόν, ήδη από το δεύτερο έτος της Νομικής προσλαμβάνομαι στην Τράπεζα και αμέσως μπαίνω στην Κόβα Τραπεζοϋπαλλήλων του ΚΚΕ Εσωτερικού. Παράλληλα συνδικαλίζομαι και απεργώ. Ήταν τότε μία φωτεινή περίοδος του εργατικού κινήματος και η ΟΤΟΕ, η ομοσπονδία των τραπεζοϋπαλλήλων, έπαιζε έναν ισχυρό ρόλο στο εργατικό κίνημα. Είχα ήδη λοιπόν πολιτικές και ιδεολογικές ευαισθησίες που εκφράστηκαν και με την στράτευσή μου στον χώρο της αριστεράς.

-Αυτό επιδρά στην ποιητική έκφρασή σου, υπό την έννοια πια της ¨στρατευμένης¨ λεγόμενης ποίησης, ή πάντα ο προβληματισμός είχε σημεία αναφοράς κοινωνικά;

-Όχι, η ποίησή μου δεν είναι στρατευμένη, είναι περισσότερο υπαρξιακή. Ο προβληματισμός μου έχει κοινωνικά σημεία αναφοράς, στην ποίηση με ενδιαφέρει η πηγή, το πρωταρχικό, αταβιστικό ερέθισμα, πότε ερωτεύτηκε ο άνθρωπος για πρώτη φορά, τι έγραφε στις σπηλιές, πότε έγραψε το πρώτο ποίημα, τότε που φοβόταν, τότε που καθόταν δίπλα στην φωτιά, με ενδιαφέρουν όλοι αυτοί οι αιώνες που μεσολάβησαν από τότε, τι άλλαξαν στα πρωταρχικά αυτά ζητήματα του έρωτα και του θανάτου.

-Αυτά ήταν πάντα ερεθίσματα για σένα; Θέλω να πω σε απασχολούσαν και στα εφηβικά και πρώτα νεανικά ποιήματά σου;

-Ανατρέχοντας στην πρώτη ποιητική μου συλλογή βλέπω ότι τα θέματα έχουν να κάνουν με την μοναξιά και την απομόνωση, με τις σχέσεις σιωπής, με την αποξένωση, με τον έρωτα, με την κοινωνική δικαιοσύνη.

-Εκείνο που διακρίνει κανείς διαβάζοντάς σε είναι ο λιτός τρόπος έκφρασης - και δεν αναφέρομαι σε απουσία εικόνων ή σχημάτων - λείπει η περίπλοκη γλώσσα, αγγίζεις την ψυχή του αναγνώστη σου και μεταγγίζεις την αγωνία σου που, τελικά, είναι και δική του. Είσαι άμεση. Είναι σκοπός αυτό ή ανάγκη της Χλόης;

-Ναι είναι πρωταρχικός σκοπός. Θεωρώ ότι η ποίηση ειδικά και η τέχνη γενικά πρέπει να αγγίζει τον αποδέκτη της, πρέπει να τον διαπερνά, να τον λιώνει, να τον αλλάζει, να ταυτίζεται, να αναγνωρίζει παλιά κομμάτια του, να ανακαλύπτει καινούργια. Τότε θεωρώ ότι ένα ποίημα-βέλος πέτυχε τον στόχο του.

-Με ποιες αφορμές γράφεις; Ξεκινάς ποτέ ένα ποίημα θέλοντας να εκφράσεις "Κάτι" μέσα απ' αυτό ή αφήνεσαι στην έμπνευση; Και μια και σε ρωτώ εδώ για τον τρόπο γραφής σου, να σου κάνω και μια τυπικά κοινότοπη ερώτηση: Έχεις κατά νου και συγκεκριμένη τεχνική; Το παιδεύεις αυτό που γράφεις;

-Το ποίημα έρχεται και με βρίσκει. Είναι ελάχιστες οι φορές που γράφω για να εκφράσω κάτι. Το ποίημα καραδοκεί ως αιλουροειδές και την κατάλληλη στιγμή επιτίθεται. Δυστυχώς δεν έχει ωράριο ή κανονικότητα. Μπορεί να συμβεί οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Γι αυτό συνήθως πάντα κυκλοφορώ με ένα μπλοκάκι και ένα στυλό έτοιμη για όλα. Σπάνια όμως το ποίημα βγαίνει έτοιμο, μου έχει συμβεί ελάχιστες φορές ως τώρα και τότε ξέρω ότι είναι αληθινά καλό. Συνήθως το ποίημα χρειάζεται δουλειά και παίδεμα για να πάρει την τελική του μορφή.

-Ως προς την τεχνική; Υπήρξε κάποια "σχολή" που να εξέφρασε ποτέ τη Χλόη; Να την συγκίνησε; Είναι αντίστοιχη σχεδόν ερώτηση με την ερώτηση για τις "συμβάσεις"...υπακούς σε τεχνικούς κανόνες; Προσωπικά συμφωνώ με τον χαρακτηρισμό του "αιλουροειδούς"...

-Όχι δεν ακολουθώ καμία σχολή ούτε υπακούω σε τεχνικούς κανόνες. Προσπαθώ όμως να είμαι λιτή, αφαιρετική και υπαινικτική γιατί θεωρώ ότι αυτά τα τρία χαρακτηριστικά ταιριάζουν στην ποίηση. Προσπαθώ επίσης να χτίζω πάντα ένα ετοιμόρροπο σκαλοπάτι παγίδα στο ποίημα για να γλιστράει ο αναγνώστης στο κενό. Αυτή η έκπληξη, η ανατροπή νομίζω πως είναι απαραίτητη γιατί το ποίημα δεν είναι προορισμένο να δημιουργεί ασφάλεια στον αναγνώστη αντίθετα πρέπει να τον βυθίζει στην άβυσσο του είναι του.

-Ξέρεις, άλλοι, επιδιώκοντας αυτό, επιτυγχάνουν απλώς ετοιμόρροπα ποιήματα∙ είναι πολύ σημαντικό να προκαλείς τον αναγνώστη σου, εκεί που νομίζει πως σε κατάλαβε στην πρώτη ματιά να λέει, «αποκλείεται», να ξαναψάχνει και να χάνεται στο ποίημα και στον εαυτό του...... Γυναίκα! Σε ρώτησα και στην ζωντανή μας συζήτηση μα σαφώς θα ξαναρωτήσω.. Τι σε οδηγεί σ' αυτή την απόλυτα γυναικεία διάσταση της ποίησής σου; Δεν μιλώ για φεμινισμό, ας μου επιτρέψεις μια προσωπική κρίση, δεν διακρίνω κάτι τέτοιο.. μα κάτι πολύ βαθύ, πολύ ισχυρό..

-Έχεις δίκιο Ελένη μου. Είναι πιο βαθύ.

Είναι μια βουτιά στο βάθος της ύπαρξής μας, μέσα στην Γυναίκα, στην κάθε γυναίκα νομίζω ότι κρύβεται η πρωταρχική μητέρα θεά, η γονιμότητα και η καταστροφή, το τέλος και η αρχή. Παίρνω αρχετυπικές μορφές όπως η Πηνελόπη, η Αντιγόνη, η Περσεφόνη, η Ιφιγένεια και τις φωτίζω, τις δικαιώνω, τις αναδεικνύω γιατί μέσα από αυτές θέλω να διατυμπανίσω την περηφάνια και την αξιοπρέπεια του φύλου μας και αυτό πολύ σωστά διέκρινες, δεν έχει να κάνει με τον φεμινισμό, έχει να κάνει με την ανθρώπινη αλλά και φυσική διάσταση της γυναίκας, που είναι χθόνια και θεϊκή ταυτόχρονα. Και, όπως είπα και δημόσια, αγαπώ τις γυναίκες περισσότερο από τους άντρες.

-Μου αρέσει στα πεζά σου ο τρόπος "διαχείρισης" των ηρώων σου και κυρίως των γυναικών. Δεν διστάζεις καθόλου να αφήσεις τον ήρωά σου να δείξει πόσο άνθρωπος είναι, πόσο αδύναμος, καμιά φορά, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να γευτεί έναν έρωτα ας πούμε. Μ' αρέσει αυτή η ειλικρίνεια που αναλογικά υπάρχει και στον τρόπο έκφρασής σου απέναντι στους ανθρώπους! Είσαι ψυχογράφος..

-Με ενδιαφέρουν πολύ οι άνθρωποι, κάτω όμως από την επιδερμίδα τους, πίσω από την επιφάνεια, με ενδιαφέρει το σκοτεινό τους κομμάτι, τα πάθη και οι αδυναμίες τους και αυτό προσπαθώ να δείξω στα διηγήματά μου. Χαίρομαι που σου αρέσει αυτός ο ψυχαναλυτικός και διεισδυτικός μου τρόπος, κάποιοι άνθρωποι τον φοβούνται και μου το εκφράζουν.

-Χλόη, το διαδίκτυο, μια και μιλάμε για ανθρώπους και μια και σ' αυτό δρούμε, επηρεάζει αφενός την ποίηση και αφετέρου τις ανθρώπινες σχέσεις και πώς;

-Το διαδίκτυο θα έπρεπε να είναι αυτό που στόχευε αρχικά, δηλαδή μία μορφή κοινωνικής δικτύωσης που θα έφερνε κοντά τους ανθρώπους. Που θα ήταν αφορμή δηλαδή για να γνωριστούν σε ένα πραγματικό χρόνο και τόπο. Που δεν θα αντικαθιστούσε όμως την αληθινή ζωή. Που δεν θα αντικαθιστούσε τις αληθινές σχέσεις. Που δεν θα έφερνε περισσότερη μοναξιά και απόγνωση. Που δεν θα αποτελούσε άλλοθι για να μην ζούμε. Όταν λοιπόν καταφέρνουμε να κατανοήσουμε ότι το fbook για παράδειγμα είναι ένα παιχνίδι για ενήλικες αλλά δεν είναι η αληθινή ζωή, ότι οι άνθρωποι δεν είναι φαντάσματα ή σκιές αλλά έχουν σάρκα και οστά, και ότι η εικονική πραγματικότητα είναι ένα κομμάτι μόνο, το πιο φασματικό της ανθρώπινης επαφής, τότε νομίζω ότι θα μπορέσουμε να κρατήσουμε τις σωστές ισορροπίες. Αυτά σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις.

Για την ποίηση ειδικά νομίζω ότι το διαδίκτυο την προωθεί, την αναδεικνύει, την διαδίδει, την μεταδίδει και αυτό είναι πολύ σημαντικό και αξιοπρόσεκτο!

- Χλόη, πόσες και ποιες συλλογές έχεις εκδώσει ως σήμερα;

- Οι συλλογές είναι έξι: Σχέσεις Σιωπής 1984, Η νύχτα είναι μια φάλαινα 1990, Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα 2004, η Λίμνη ο Κήπος και η Απώλεια 2006, η Αλεπού και ο κόκκινος χορός 2009 και η τελευταία Στον Αρχαίο Κόσμο βραδιάζει πια νωρίς 2012.

- "Η νύχτα είναι φάλαινα"... ξέρω, σε πάω πίσω, μα αυτός ο τίτλος μου προκάλεσε έναν οξύ πόνο. Τι μπορεί να κάνει τη νύχτα φάλαινα;

-Η ποιητική συλλογή, η δεύτερη κατά σειρά με τίτλο Η ΝΥΧΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΑΛΑΙΝΑ εκδόθηκε το 1990 σε μία εποχή που μου άρεζε πολύ περισσότερο η νύχτα από την ημέρα, μου άρεζε να κρύβομαι μέσα στην μαλακή κοιλιά του κήτους νύχτα, να γλιστρώ στα νερά του σκοταδιού, να αφήνομαι, να πίνω, να ερωτεύομαι, αυτό το θηλαστικό η φάλαινα, ογκώδης και βελούδινη μου θύμιζε την νύχτα. Και παράλληλα το ασυνείδητο, όπως η φάλαινα κατάπινε τον Πινόκιο στο παραμύθι έτσι με κατάπινε και εμένα η νύχτα, παραδινόμουν σ' αυτήν και χανόμουν μέσα της κι αυτό ήταν απελευθέρωση και λύτρωση ταυτόχρονα για μένα.

-Είναι η νύχτα για τον καθένα μια διαφορετική κατάσταση...Στην τελευταία ποιητική συλλογή, της οποίας τον τίτλο σχολίασες και στην συζήτησή μας, "βραδιάζει νωρίς" λες στον αρχαίο κόσμο...Εκτός από τον αποσυμβολισμό του τίτλου, μου προκλήθηκε και μια άλλη απορία, υπάρχουν αρχέτυπα στα ποιήματα αυτής της συλλογής; Τι είναι αυτό που τα ενώνει κάτω από τον τίτλο;

-Λοιπόν για την συλλογή ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΚΟΣΜΟ ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ ΠΙΑ ΝΩΡΙΣ, ναι υπάρχουν αρχέτυπα και σ' αυτήν. Και εδώ οι ήρωες, όμως, και οι ηρωίδες, ο Οδυσσέας, η Αντιγόνη, η Πηνελόπη συμπεριφέρονται όπως οι άνθρωποι του σήμερα, με τις αδυναμίες και τα ελαττώματα των θνητών, έτσι ώστε γεφυρώνεται ο χρόνος, το πριν και το τώρα συναντώνται και οι αρχαίες μορφές, ενώ κρατούν τα βασικά τους χαρακτηριστικά, γίνονται οικείοι στον αναγνώστη όπως οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και είναι περσόνες ή μάσκες μέσα από τις οποίες προσπαθώ να δείξω μία πραγματικότητα.

-Η γυναίκα που πετάει τη μάσκα της και καταρρέει ένας ολόκληρος κόσμος είναι ένα ποίημα που λάτρεψα, με τον λιτό τίτλο «Η Παράσταση» ∙ οι άνθρωποι ζούμε με μάσκες; Κι αν τις πετάξουμε τι θα καταρρεύσει;

-Ναι οι άνθρωποι φορούμε μάσκες και παίζουμε διαρκώς ρόλους γιατί φοβόμαστε ότι αν δείξουμε το αληθινό μας πρόσωπο οι άλλοι θα μας απορρίψουν, φοβόμαστε να δείξουμε την αδυναμία, τον φόβο, την ανάγκη, κι διαιωνίζουμε ένα μοτίβο, έναν μύθο που έχει επιλέξει ο καθένας μας για να ζει και πολλές φορές αποδίδουμε και έναν συγκεκριμένο ρόλο και στους ανθρώπους με τους οποίους σχετιζόμαστε, υπάρχουν άνθρωποι για παράδειγμα που επιλέγουν τον ρόλο του θύματος και αυτόματα δίνουν στον άλλο τον ρόλο του θύτη, άσχετα αν ο άλλος είναι διατεθειμένος ή όχι να παίξει αυτόν τον ρόλο.

-Θα έλεγες πως αυτή η συλλογή είναι η αποκρυστάλλωση της άποψής σου για τον κόσμο; Της θέσης σου απέναντι στην Ποίηση;

-Θα έλεγα ότι είναι ίσως η πιο συμπυκνωμένη και ουσιαστική μου συλλογή, η πιο ώριμη και επομένως ναι και με την πιο αποκρυσταλλωμένη άποψη για τον κόσμο και την ποίηση. Γράφω πια με πιο αιχμηρούς κονδυλοφόρους. Και γνωρίζω ότι στην στροφή, μας περιμένει το μαύρο γάντι που θα διαδεχτεί το λευκό.

-Ένα πράγμα δεν σε ρώτησα κι αυτό όχι σκόπιμα αλλά είναι τόσο ενδιαφέροντα όλα όσα λες που μου ξεφεύγουν κι άλλα τόσα! Έρωτας...Συμπαντική και αρχέγονη δύναμη. Για σένα και για την ποίησή σου;

-Μου άρεσαν πολύ τα δύο αυτά επίθετα, με εκφράζουν απόλυτα. Συμπαντική και αρχέγονη δύναμη, κινητήρια, μας εξουσιάζει απόλυτα, είναι το αντιστάθμισμα του θανάτου, ο άλλος πόλος του, η μόνη παρηγοριά απέναντι στο παράλογο της ημερομηνίας λήξης μας. Είναι το κόκκινο χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή μας.

-«Από τα δέκα λευκά άνθη πορτοκαλιάς μόνο ένα στα δέκα καταλήγει πορτοκάλι. Ποίηση είναι οι υπόλοιποι εννέα μικροί θάνατοι».

Φράση από την τελευταία συλλογή, αγαπημένη σου και, νομίζω , πως δεν αφήνει κανέναν ανέγγιχτο. Θάνατος η ποίηση;

-Όχι ακριβώς. Είναι οι χαμένες πιθανότητες, οι ανέγγιχτες στιγμές, οι ανικανοποίητοι πόθοι, το ανέφικτο, το ανείπωτο, το άρρητο, ο καρπός που δεν έδεσε, που δεν βιώθηκε, έγινε ψιθύρισμα, μυστικό, κρυφό, έγινε ο υπαινιγμός.

-Χλόη, δεν ξέρω πως να σε ευχαριστήσω για τον διπλό κόπο! Πραγματικά μεγάλη τιμή και μόνο αναγνώριση μιας γυναίκας με ανθρωπιά, ζεστασιά, ειλικρίνεια και μεγαλείο δείχνει. Μιας "ανθρώπου" που δεν προδίδει την ποίηση αφού κατάκοπη δίνει για τους αναγνώστες του "Λόγων Παίγνια" και της στήλης την τόσο ζεστή παρουσία της! Θα έχω να λέω πως προσωπικά αισθάνομαι τυχερή που γνώρισα την Ποιήτρια και τη Γυναίκα Χλόη Κουτσουμπέλη! Σ' ευχαριστώ! Σ' ευχαριστούμε!

-Εγώ ευχαριστώ Ελένη μου! Είσαι πολύ γλυκιά και το χάρηκα πολύ. Μου άρεσαν πολύ οι ερωτήσεις που μου έκανες και νομίζω ότι πέτυχε η χημεία ερωτήσεων και απαντήσεων. Σε φιλώ πολύ, καλή σου νύχτα!

Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά


Από το Λόγων Παίγνια

Διαβάστε Περισσότερα »

ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΤΣΕΡΕΜΕΓΚΛΗ


Ήταν καθημερινά όλο και πιο δυνατές οι φωνές της βάσης . Στο διαδίκτυο, στις καθημερινές μεταξύ μας συζητήσεις, σε σπίτια, στο δρόμο, παντού ....

Η εποχή των διαπιστώσεων για τα κακώς κείμενα, οι καταγγελίες και οι αποκαλύψεις, δεν είναι αρκετές και έχουν περάσει ανεπιστρεπτί .

Το τηλέφωνο της Κουμουνδούρου χτύπησε και το σήκωσαν, γιατί στην Κουμουνδούρου το σηκώνουν το τηλέφωνο και απαντούν . Δεν σιωπούν .

Η απάντηση, ήταν άμεση και καθαρή .

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Ο ΑΠΛΑΣΤΟΣ

Του Bill Agg


Γεννηθηκα απλαστος, η κολυμπηθρα μου ειχε καυτο νερο κι ετσι δεν με βαφτισαν, ειμαι αβαφτιστος κι ετσι αιρετικος, δεν ειμαι κανονικος ειμαι αντι - κανονικος . Το μωρουδιστικο κρεβατακι μου δεν ειχε καγκελα, ειμαι ασυμφορος γιατι δεν εχω συμφερον, δεν ειναι οτι δεν θελω αλλα ξερω οτι δεν καταλαβαινω την αληθεια τους, δεν ξερουν ομως οτι δεν το καταλαβαινουν .

Ειμαι ατακτος, η μοιρα μου η προδιαγεγραμμενη το ξερει, κι ετσι αυτο - διαγραφεται κι εγω αυτο - οργανωνομαι, γινομαι στοχος ευστοχος και ικανοποιο σας .

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

ΛΟΥΚΕΤΑ !!!!

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΤΣΕΡΕΜΕΓΚΛΗ


-ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ !!!
-ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΛΙΓΟΙ !!!
-ΤΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ !!!

-Ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, φαρμακωμένος από ραδιοτηλεδιαδικτυακό δηλητήριο και πολιτική προπαγάνδα τα προσπερνάει σκεπτόμενος ''καλά να πάθει ο απατεώνας ''

-Ο κάπως πιο ευαισθητοποιημένος εκφράζει τον ίδιο οίκτο που θα εξέφραζε στο άκουσμα ενός θανατηφόρου δυστυχήματος στην εθνική οδό, στο οποίο ξεκληρίστηκε μια οικογένεια ...

Διαβάστε Περισσότερα »

ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ

Του Σταθη


Αυτήν τη στιγμή διεξάγεται ένα μπρα ντε φερ εις ό,τι αφορά την (δημοσκοπική έστω) απήχηση της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ στο εκλογικό σώμα. Εντός του προσεχούς διαστήματος θα κριθεί ποια από τις δύο δυνάμεις θα νικήσει στο μπρα ντε φερ δημιουργώντας υπέρ της ρεύμα. Από τη μια πλευρά η Ν.Δ. ηγείται των δυνάμεων του μνημονιακού μπλοκ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ενώ ταυτοχρόνως εκφράζει το σύνολο των αστικών δυνάμεων, κάνοντας μάλιστα μια ακροδεξιά στροφή και στη ρητορική της και στη διακυβέρνησή της, πρωτοφανή για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης. Ο αυταρχισμός, η κινδυνολογία, οι εκβιασμοί, η καταστολή και η εξαπάτηση βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των «επίστρατων» του κ. Σαμαρά. Από την άλλη πλευρά βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως να ηγείται ενός ευρύτερου αντιμνημονιακού μπλοκ, διότι οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, διαφορετικές μεταξύ τους, δεν σχηματίζουν μέτωπο.
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Αέρα, ρε, λίγο αέρα αφήστε μας να αναπνεύσουμε. Ορκίζομαι στα βιδωμένα βυζιά μου.

Από την Ιόλη Πιερίδη


Κάπου διάβασα ότι η Βανδή και ο Καπουτζίδης ευχαρίστησαν τους τρεις κι εξήντα παίρνετε άνδρες των 3 διμοιριών των ΜΑΤ που είχαν αναπτυχθεί στην Ιερά Οδό για να προστατέψουν τον θεσμό της Εurovision που οργάνωνε η κρατική τηλεόραση και το MAD του Ανδρέα Κουρή που έχει απλήρωτους εργαζόμενους κι αυτοί είχαν μαζευτεί έξω από το βλαχομπαρόκ event και κράζανε.

Αυτή είναι η Ελλάδα που θάλεψε και ο Κώστας Σημίτης. Κασιδιάρης και ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά. Dancing with the stars και Πολ Τόμσεν. Λάμψη, τουαλέτες, στρας, παγιέτες, τρέσες, μπότοξ, ρετινόλες και αλλά ενέσιμα, ανταγωνισμοί για φούρλες, στενοχώριες για σηκώματα, μελαγχολίες για κακούς βαθμούς, συντριβή για αποχωρήσεις, θρίαμβος σα σε Οσκαρ για νίκη και τελικούς. Άνθρωποι καριέρας, πάνε σε ένα σόου για να διαγωνιστούν, να συναγωνιστούν και εμφανώς να ανταγωνιστούν μεταξύ τους εις το όνομα της φιλανθρωπίας. Όχι για την αμοιβή της κάθε συμμετοχής.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΛΕΓΑΝ ΜΙΣΟΣ


Όλα ήταν κανονισμένα από την αρχή. Ήμασταν συνεπείς στο ραντεβού μας με τη μοίρα. Με τυλίξανε με μια κουβέρτα που ήταν μούσκεμα απ’ τη βροχή κι απ’ τα κύμματα και όλοι μαζί ανεβήκαμε στη σάπια βάρκα τής προσφυγιάς. Φύγαμε ένα βράδυ, στα κλεφτά, καθώς βροντές από βόμβες ταρακουνούσαν γη και θάλασσα μαζί, ενώ αόρατα αεροπλάνα πετούσαν από επάνω μας και σχίζανε τον ουρανό σε κομμάτια. Αποχαιρετήσαμε τη δική μας Αλεξάνδρεια την ώρα που δεν έμενε τίποτα όρθιο κι όλα γινόντουσαν καπνός και αίμα και στάχτη ξοπίσω μας. Σφίγγαμε το στομάχι για μερόνυχτα ολόκληρα αλλά είχαμε αποφασίσει ότι θα κάναμε υπομονή και πως θα αντέχαμε όλες τις κακουχίες κι ας μη βλέπαμε την ώρα να φιλήσουμε τη γη των ονείρων μας, να αγκαλιάσουμε τη νέα μας πατρίδα, να γίνουμε επιτέλους πολίτες μιας χώρας, με ταυτότητα, με ονοματεπώνυμο. Δεν τα καταφέραμε όλοι. Είδα τη μάνα μου να θαλασσοδέρνεται και να χάνεται στο βυθό και να με κοιτάει ενώ βυθίζεται με εκείνα τα γλυκά της μάτια που ξεχείλιζαν από νερό κι αλάτι, καθώς πνίγονταν μαζί της. Είδα τα αδέρφια μου να ψοφάνε από την πείνα και τα άψυχα κουφάρια τους να γίνονται τα κουπιά της σωτηρίας μας. Ένιωσα όπως το δέντρο που το ξερίζωσε κάποιο αδίστακτο γιγάντιο χέρι. Και που για ρίζες είχε τα σωθικά μου.
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Από καρδιάς με την Ελένη Ζιώγα

Της Ελένης Ζάχαρη

Καλή εβδομάδα σε όλους μας ! Πάλι εδώ στη θέση μας κι επειδή δε μου αρέσει καθόλου το στημένο, το ξέρετε άλλωστε, θέλω να σας πω ολόψυχα, να αντέχετε με όλα όσα μας βρίσκουν καθημερινά και να ρίχνετε τα ματάκια σας στο «Λόγων Παίγνια» για να ανασαίνετε ελαφρύτερα! Τρέχουμε αδέρφια , τρέχουμεεεεε…

άααγχος…. γιατί καλά να τα γράφεις αλλά άντε να στηθείς και να μιλάς! Κι αν νομίζετε ότι υπάρχουν προετοιμασμένες ερωτήσεις.. κάνετε λάθος! Γιατί πώς θα τον κάνεις τον άλλο να νιώσει όμορφα και να νιώσεις κι εσύ;

Σήμερα σας έχω εδώ άλλη μια Κυρία, του θεάτρου, της τηλεόρασης, της μουσικής, του Γιάννη του Κότσιρα…- τι λέω μωρέ…- τραγούδια του έχει γράψει…

Μια κυρία, αγαπημένη, φίλη, με μεγάλα μάτια και υπέροχο χαμόγελο, με βαριά κληρονομιά, για όσους γνωρίζουν το βιογραφικό της, αλλά και σκέτη Επανάσταση!


Ελένη Ζιώγα και σας αφήνω να διαβάσετε όσα συζητήσαμε!

-Ελένη, σε καλωσορίζω στο "Λόγων Παίγνια" και στη στήλη μας, "Από Καρδιάς", για μια συνέντευξη - συζήτηση τη λέμε εμείς εδώ - με κείνα τα γνωρίσματα του καρδιακού λόγου, αυτού που βγαίνει απ' το περισσόν της καρδίας ημών....Είμαι πολύ χαρούμενη που αποδέχτηκες την πρόσκλησή μου και είσαι εδώ, κοντά μας! Ευχαριστώ!

-Κι εγώ, με χαρά μπαίνω στο καρδιακό σας λογοπαίγνιο...

-Σκέφτομαι να ξεκινήσουμε από τα παιδικά σου χρόνια. Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες και πώς ήταν ο κόσμος στον οποίο μεγάλωσες.

-Είμαι Αθηναία. Εδώ γεννήθηκα, εδώ έζησα. Μολονότι αγαπώ πολύ τις οικογενειακές μου καταβολές, την Ήπειρο και την Κωνσταντινούπολη, αισθάνομαι , ωστόσο, πως χρωστάω πολλά στην Αθηνούλα μας, αυτή την ταλαιπωρημένη πόλη, που μας έδωσε, η καημένη, την καρδιά της και της επιστρέψαμε την αχαριστία μας. Για σκεφτείτε το. Ενώ ο καθένας από μας, τους πρώτης, ή δεύτερης γενιάς Αθηναίους σέβεται και φυλάει στην καρδιά του τον τόπο της βαθιάς καταγωγής του, συνηθίζει να φέρεται βάναυσα στην πόλη που τον έθρεψε, που τον ανάστησε, που τον φιλοξενεί.

Αγαπώ πολύ την Αθήνα. Και εξ αιτίας των περιπλανώμενων γονιών μου, είχα την τύχη να γνωρίσω πολλές γειτονιές της, καθώς, σαν οικογένεια, συνηθίζαμε να μετακομίζουμε το αργότερο κάθε δύο χρόνια! Είναι γνωστό πια κι από το βιογραφικό μου ποιοι ήταν οι γονείς μου. Είμαι κόρη του θεατρικού συγγραφέα Βασίλη Ζιώγα, μιας ξεχωριστής και πολύτιμης φωνής της μεταπολεμικής δραματουργίας μας, και της Ελένης Σαράντη, μιας λεπταίσθητης πανίστριας. Βαριά κληρονομιά, θα μου πείτε, με το δίκιο σας, αλλά εγώ δεν την αισθάνθηκα ποτέ έτσι. Κατόρθωσα να την αγαπήσω. Να διαχωρίσω τον δρόμο μου, αλλά να συμφιλιωθώ με την αφετηρία μου. Τελικά , όσο και αν δεν έζησα σε ένα παραδοσιακό και συμβατικό οικογενειακό τοπίο, κέρδισα μια μεγάλη προίκα που μου έδωσαν γενναιόδωρα οι γονείς μου. Κέρδισα την ελευθερία. Κι αυτό το δώρο δεν το αλλάζω με καμία άλλη περιουσία. Απ' την Αθήνα των μέσων της δεκαετίας του ' 60 θυμάμαι το ημι-ισόγειο διαμέρισμά μας απέναντι από το άγαλμα του Τρούμαν, το θαυματουργό οικόπεδο με τα σκουπίδια επί της Βασιλέως Κωνσταντίνου, που τώρα έχει μεταλλαχθεί σε θλιβερό αλσύλλιο, αλλά τότε ήταν ένα ευφάνταστο σκηνικό για πολεμικά σενάρια, καθώς τα παιδιά χωριζόμαστε σε ομάδες και κονταροχυπιόμασταν λυσσαλέα μέρα νύχτα. Ήμουν πολύ κινητικό κορίτσι, ριψοκίνδυνο μέχρι βλακείας, χτυπούσα συχνά, αλλά όχι τόσο ώστε να καταλήγω σε νοσοκομεία, και το ίδιο χαρακτηριστικό με ακολουθεί, ευτυχώς ή δυστυχώς, έως σήμερα.

-Μ' αρέσει πολύ που αγαπάς την Αθήνα, μ' αρέσουν οι άνθρωποι που αγαπούν τον τόπο που μεγάλωσαν , έστω κι αν αυτός έχει στραπατσαριστεί από την αδιαφορία και την εγκατάλειψη. Έτσι νιώθω κι εγώ για τον δικό μου Πειραιά...Αγοροκόριτσο λοιπόν...

Δεν ρωτώ ακόμα για τους γονείς, αν και γνωρίζεις την αδυναμία μου για τον Βασίλη Ζιώγα, και παραμένω στην Αθήνα. Πολιτικά η Αθήνα πού βρίσκεται και πού η Ελένη Ζιώγα; Σπουδάζεις; Με τι ασχολείσαι στα τέλη της εφηβείας σου;

-Στα μέσα της εφηβείας μου, παρατάω το Αρσάκειο, φορτώνω τα έπιπλα του δωματίου μου - κρεβάτι, γραφείο, βιβλία- σ’ ένα τρίκυκλο και φεύγω με το αγόρι μου. Πηγαίνουμε μαζί σε ένα απίθανο Λύκειο της συμφοράς και πριν ακόμα το τελειώσουμε βρισκόμαστε παντρεμένοι -εγώ στα 17 μου- .

Στο σχολείο αυτό, που ένας Αλμοδοβάρ δεν φτάνει για να το περιγράψει, γνωρίζω , όσο και αν σας φαίνεται απίθανο, τον φιλόλογό μου, τον κύριο Ευθυμίου, που με πείθει να δώσω στο Πανεπιστήμιο. Στο μεταξύ σπουδάζω στο Ωδείο Αθηνών πιάνο και κλασικό τραγούδι και στα 19 μου έχω ήδη αποκτήσει την κόρη μου τη Μυρτώ. Μετά την γέννησή της έδωσα και μπήκα στη Φιλοσοφική. Στο μεταξύ οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, ενώ προηγουμένως έχει πέσει η Χούντα. Εγώ βρίσκομαι πολιτικά στους συνοδοιπόρους του Ρήγα -ποτέ δεν γράφτηκα γιατί ένοιωθα πως έτσι χάνω την ελευθερία μου- προσηλυτισμένη από έναν εφηβικό μου φίλο που πολύ αγαπούσα αλλά που αργότερα αυτοκτόνησε. Ήδη από το ’74 τρέχαμε στις πορείες της εύφορης χαράς, καθώς μαζευόμασταν ειρηνικά χιλιάδες κόσμου, σχεδόν κάθε βδομάδα, σαν να είχαμε ραντεβού, στα Προπύλαια και οδεύαμε παλλόμενοι και διαμαρτυρόμενοι για τα παρελθόντα- νομίζαμε!- πάθη μας μέχρι την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει με λόγια αυτό που νοιώθαμε όλοι εμείς οι νέοι τότε. Όλα μπροστά μας ήταν ανοιχτά σαν ουρανός, ήμασταν σίγουροι για την ευτυχία που θα ερχόταν, για έναν κόσμο γεμάτο φαντασία, πραγματικά ελεύθερο από την υποκρισία . Αγαπιόμασταν αγνά. Ερωτευόμασταν αθώα . Ήμασταν τρυφεροί και ενωμένοι. -Ή έτσι μου φαινόταν-

-Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήσουν κατά κάποιο τρόπο παρούσα υποθέτω. Πόσο σε απογοητεύουν οι εξελίξεις που βιώνεις μετά απ' αυτό το "πανηγύρι" διαμαρτυρίας και επιθυμίας για κάτι καλύτερο; Ποια η στάση σου απέναντι σε ό,τι ακολούθησε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα;

-Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ήμουν ακόμα στο Γυμνάσιο, πολύ μικρή για να συμμετέχω οργανικά, αλλά πολύ μεγάλη για να καταλαβαίνω, να συλλαμβάνω το όραμα που πλανιόταν σ’ όλη την Αθήνα, και μέσα στα σχολεία μας ακόμα. Θυμάμαι τότε, στο Αρσάκειο, ένα εξαιρετικά συντηρητικό, ακόμα και για εκείνη την εποχή, σχολείο, πώς κάποια από αυτές τις μέρες, μετατράπηκε η κοινή προσευχή, υπόκωφα στην αρχή και μετά εκρηκτικά, σε ένα σάλπισμα επανάστασης. Καθώς το " Πότε θα κάνει ξαστεριά" που άρχιζε να ψιθυρίζεται απ’ τα χείλια των μεγαλύτερων έπνιξε κυριολεκτικά καθώς μεγάλωνε στα στόματα όλων μας, τα απειλητικά λόγια της διευθύντριας. Θυμάμαι τα δάκρυά μας. Την ανάγκη μας να αλλάξουν όλα. Να σπάσει ο ζόφος που είχε καθίσει για επτά χρόνια, που έμοιαζαν με επτά αιώνες, πάνω απ’ τη χώρα μας. Την ζωτική μας ανάγκη. Κάτι αντίστοιχο, φαντάζομαι, αισθάνονται τώρα τα νέα παιδιά, μολονότι η απροκάλυπτη δικτατορία είναι κάτι πολύ πιο επιθετικό, τουλάχιστον εξωτερικά, απ’ αυτό το συγκαλυμμένο έγκλημα που συμβαίνει τώρα. Και τα δικαιώνω που ματώνουν μέσα τους. Ωστόσο, θα πω κάτι και ελπίζω να μην παρεξηγηθώ, πραγματικά πιστεύω, πως εν τέλει το δράμα που κορυφώνεται τώρα έκανε έναρξη στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, καθώς τα πρώτα οράματα των γενιών μας τότε, άρχισαν διαδοχικά να υποσκελίζονται από την επέλαση των βαρβάρων, δηλαδή από τον ευτελισμό του αρχικού οράματος της ελευθερίας, σε πεζή, πεζότατη, δολοφονική ευζωία... Χρόνο με το χρόνο μεταμορφωθήκαμε σε μια κοινωνία μπον βιβέρ, άσχετα αν προσπάθησαν κάποιοι να βάλουν φρένο σ’ αυτή την κατηφόρα της απανθρωπιάς. Φευ. Καμιά φωνή λογικής δεν εισακουγόταν. Τα ΜΜΕ δεν ευνοούσαν, φυσικά, κάτι τέτοιο, καθώς κυνηγούσαν κι αυτά την ουρά του κέρδους και των διαφημιστών. Σ’ αυτά τα χρόνια, έγινε ένα έγκλημα πολύ μεγαλύτερο, κατά τη γνώμη μου, από το σημερινό και ας μη θεωρηθώ εστέτ γι’ αυτή μου την άποψη. Σ’ αυτά τα χρόνια πέθανε η ψυχή μας. Χάσαμε τον Έλληνα . Χάσαμε τον άνθρωπο. Χάσαμε τη χαρά. Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε. Δεν κάνουμε πια έρωτα, κάνουμε σεξ. Όπως ο σοσιαλισμός ξέπεσε σε "ιμιτασιόν καπιταλισμό" έτσι και το γυναικείο κίνημα ξέπεσε σε "ιμιτασιόν τεστοστερόνη", ή στην αποθέωση της βίζιτας. Κάνουμε παιδιά και τα αναθέτουμε για υιοθεσία στις οθόνες. Κοιτάζουμε τον άλλον μόνο σαν λογαριασμό στην τράπεζα. Δεν αγαπάμε. Θέλετε κάτι περισσότερο απ’ αυτό; Ξεχάσαμε να αγαπάμε. Ποιος φταίει γι’ αυτό; Όπως λέει και ο Σαββόπουλος: "Φταίει κι ο λυράρης, φταίει, όμως, κι ο ίδιος ο λαός που είναι μαραζιάρης..." Τώρα , νομοτελειακά πληρώνουμε το νόμισμα αυτής της αφροσύνης. Εύχομαι, πραγματικά το εύχομαι, με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου το εύχομαι, να έρθει γρήγορα η κάθαρση!

-Ξέρεις πως οι απόψεις μας συγκλίνουν και εδώ και σε βαθύτερα θέματα κι αν θέλαμε να πάμε πιο βαθιά, με όσες διαφωνίες προκαλέσουμε, η Χούντα ήταν ένα ωραία στημένο παιχνίδι που οδήγησε με τον πλέον "ανώδυνο" τρόπο στο "Μπουκάλι"...Δεν ξέρω ποιοι και πόσο θα αντέξουν να αντιστέκονται ακόμα.. Μια και ανέφερα το "Μπουκάλι", από τα αγαπημένα μου έργα του Βασίλη Ζιώγα - είχα τη μεγάλη τύχη να παίξω με μια ερασιτεχνική ομάδα, το έργο αυτό- , να μιλήσουμε και γι' αυτή την τόσο ξεχωριστή οικογένεια στην οποία μεγαλώνεις και σίγουρα παίρνεις τις βάσεις για να γίνεις ένα φιλελεύθερο και σκεπτόμενο άτομο.

-Χαίρομαι που ακούω ότι έπαιξες στο "Μπουκάλι". Για τον πατέρα μου ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα του έργα. Όσο για την οικογενειακή ατμόσφαιρα, Ελένη μου, νομίζω ότι είπα μερικά πράγματα πιο πάνω. Αλλά αν θέλεις περισσότερες λεπτομέρειες , μπορώ να σου πω ακόμα ότι, εμείς τα παιδιά αυτών των ιδιόμορφων γονιών, ζήσαμε με ειλικρίνεια και τις καλές και τις κακές στιγμές, χορτάσαμε πνευματική τροφή - ενώ απ’ την άλλη όχι !-, και νοιώσαμε στο πετσί μας το μαρτύριο του καλλιτέχνη, και ιδιαίτερα του ανήσυχου, σκεπτόμενου καλλιτέχνη των μεθεορτίων του υπαρξισμού και της αμφισβήτησης. Καθώς αυτός παραδέρνει στα θραύσματα της ψυχής και της ζωής του, καθώς αρνείται την παραδοχή κάθε σύμβασης και σπάει μονίμως στεγανά για να βρει την αλήθεια. Καθώς αρνείται τον Θεό όπως του τον έμαθαν και φωνάζει ως άλλος απελπισμένος Ζαρατούστρα σ’ αυτόν το Θεό που αρνείται να τον σώσει με μια νέα Επιφάνεια. Όλα αυτά που τώρα τα μεταφράζω σε νοήματα, ίσως και λίγο ακραία, ήταν ωστόσο μια ζέουσα καθημερινότητα. Μολονότι εμείς σαν παιδιά δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε άλλο εκτός από το να παρακολουθούμε σιωπηλά και μουτρωμένα τους αγώνες των γονιών μας. Έκρυβαν όμως αυτοί οι αιματηροί αγώνες τόση συγκινητική αθωότητα , τόση αληθινή αυτοθυσία, τόση σκοτεινή ελπίδα - σκοτεινή γιατί δεν είχε καμιά απολύτως βεβαιότητα- που δεν μπορούσαν παρά να μας συνηθίσουν στο τολμηρό και στο σπάνιο της ζώσας ψυχής.

-Ελένη, πότε παίρνεις την απόφαση να ασχοληθείς με το Θέατρο και τη στιχουργική; - Όσο για τα υπόλοιπα, θα επανέλθω....

-Αυτό έγινε αφού πέρασε καιρός που προσπάθησα να κερδίσω παντοιοτρόπως τα προς το ζην και να σταθώ στα πόδια μου, για μένα και το παιδί μου, μετά τον χωρισμό μου- και τον θάνατο αργότερα -του πρώτου μου άντρα. Έκανα πολλές και διαφορετικές δουλειές, στην ουσία ό,τι μου βρισκόταν, στην αρχή από ανάγκη, μετά από ανάγκη και τσαντίλα για την τέχνη, που πάντα είχα μέσα μου να με στοιχειώνει, και που πάντα ήθελα να αποταχθώ, προφανώς για να μην πάθω τα ίδια με τους γονείς μου...(γέλια) . Ωστόσο και τη μουσική συνέχιζα κρυφά και ψιλοέγραφα- την αγάπη μου για την υποκριτική δεν τόλμησα να την εκφράσω γιατί ήταν για μένα πολυτέλεια. Μόλις γνώρισα τον δεύτερο άντρα μου το Νίκο (Κουτελιδάκη, γύρω στα τριάντα μου, η ανάγκη μου να εκφραστώ καλλιτεχνικά βρήκε τρόπο να ξεσπάσει, απλούστατα γιατί βρήκα ώμο να γείρω, και ψυχή να με καταλάβει. Τα παράτησα όλα και ξεχύθηκα στο στίβο χωρίς διάκριση και απλώς όπως ερχόταν τα πράγματα. Και τα πράγματα ήρθαν καταιγιστικά και όμορφα και λυτρωτικά.

-Λύτρωση η Τέχνη, Ελένη, ή ένα αβάσταχτο μαρτύριο; τα πρότυπα που είχες έδειχναν να βασανίζονται φορές φορές από αυτή, ή μήπως είναι η στιγμή που συνωμοτεί το Σύμπαν -κατά τον Κοέλιο- ή που ο Θεός αποφασίζει να δείξει τον δρόμο φέρνοντας και τον κατάλληλο σύντροφο - συνοδοιπόρο;

-Και λύτρωση και μαρτύριο. Άλλωστε για την πρώτη είναι αναγκαστική προϋπόθεση το δεύτερο.

Η Τέχνη είναι ακριβώς αυτό. Η διαρκής εναλλαγή του μαρτυρίου με τη λύτρωση, καθώς κορυφώνεται αργά και πεισματικά η πορεία προς την αλήθεια. Το ευτύχημα είναι μέσα απ’ αυτόν τον παράξενο δρόμο των ακραίων εναλλαγών να έχει κατορθώσει κανείς προς το τέλος να πλησιάσει τον ποθούμενο προορισμό. Αλλιώς μένει μονάχα ο πόνος και η γεύση της ματαιότητας. Όσο για τη συνωμοσία του Σύμπαντος - με την έννοια της Συμπαντικής Αυτοαλήθειας, δηλαδή του Θεού - για το καλό μας, αυτό είναι η μοναδική πραγματικότητα. Ο Θεός πάντα συνωμοτεί για το καλό μας, αρκεί να μπορούμε να το αντιληφθούμε. Και να αρπάξουμε την ευκαιρία με όλο μας το είναι όταν μας χτυπάει την πόρτα. Τώρα, όσο πιο κοντά στο Θεό βρίσκεται κανείς, τόσο πιο συχνά ακούει αυτό το ευεργετικό χτύπημα. Οι Άγιοι μάλλον "ξεκουφαίνονται" ...(γέλια). Εγώ είμαι εξαιρετικά βαρύκοη -έως θεόκουφη! - με ορισμένες όμως σωτήριες διαλείψεις (γέλια).

-Είσαι ένας άνθρωπος που η Τέχνη δεν τον έκλεισε μέσα στο "Εγώ" μ' αυτόν τον αυτιστικό τρόπο που βλέπουμε σε πολλούς καλλιτέχνες, οι οποίοι αρχίζουν ν' αναζητούν την Αλήθεια σε παραθρησκευτικές οργανώσεις, ιδεολογήματα κλπ. Φαντάζομαι ότι έχεις "χτυπηθεί" στις προσωπικές σου αναζητήσεις για να μπορείς να διακρίνεις έννοιες όπως «ολοκλήρωση μέσα στην αγάπη του άλλου ανθρώπου», «ταπείνωση που σε οδηγεί στην κατάκτηση του υψηλού», «αγάπη για τον κόσμο» , που σε άλλους φαίνεται παράνοια καθώς δεν έχει καμία υλική τουλάχιστον ανταμοιβή.

Ξέρω πως μπαίνουμε σε χωράφια δύσκολα τώρα αλλά, δεν είδα ποτέ και να διστάζεις να μιλήσεις γι' αυτά....Πέρασες από φάσεις άρνησης του Θεού; Προσωπικά, έχω περάσει κι αν δεν είχα ισχυρά αντίβαρα θα είχα εξελιχθεί, και στο λέω μετά λόγου γνώσεως, και σε πολέμιο....

-Μιλώντας για πορεία προς την αλήθεια, ο δρόμος του μαρτυρίου για μένα ήταν ακριβώς αυτός. Η άρνηση του Θεού. Αυτή η άρνηση, δανεισμένη απ’ τον μηδενισμό, ή στην καλύτερη περίπτωση, τον αγνωστικισμό, των καλλιτεχνικών ρευμάτων του 20ου αιώνα, που μου έδινε αρχικά την αυταπάτη της ελευθερίας, έγινε παράλληλα η τιμωρία μου. Ωστόσο, ακόμα κι εκείνη την εποχή, όπως συνειδητοποίησα αργότερα, ό,τι έγραφα περιλάμβανε ένα είδος βιωμένης θεολογίας. Σ’ αυτό μάλλον συνέτεινε η αγάπη μου για τους απλούς καλούς ανθρώπους και η διαρκής διείσδυση της περιέργειάς μου στο βάθος του ψυχισμού τους. Αυτόν τον ψυχισμό αποκρυπτογραφούσα και μετέφερα στα τραγούδια μου, ακόμα και στα τηλεοπτικά μου σενάρια. Η λύτρωση έφτασε με την παραδοχή της Πίστης, με τρόπο που θα τον περιέγραφα θαυματουργικό. Δεν έχει σημασία και δεν ενδιαφέρει εδώ τι ακριβώς εννοώ, γιατί ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία στο γεγονός. Σημασία έχει, και εδώ είναι το θαύμα, ότι εγώ έδωσα αυτήν ακριβώς την ερμηνεία. Άλλωστε η Πίστη είναι προσωπική. Στον καθένα μας εμφανίζεται και βιώνεται με μοναδικό και αναντικατάστατο τρόπο. Από κει και πέρα έρχεται άλλο μαρτύριο, απόλυτα ασφαλές όμως. Να κατορθώσει κανείς να συμφιλιώσει τον παλιό με τον νέο εαυτό, να εξακοντίσει την ψυχή του σε άλλα σύμπαντα, να κυνηγήσει μια ελευθερία διαφορετική, άγνωστη, παράξενη, παράλογη, αλλά ταυτόχρονα τόσο γνωστή, απλή και λογική. Την ελευθερία των αντινομιών και του παράδοξου της αγάπης.

-Έτσι είναι ακριβώς, πρόκειται για το χώρο όπου η λογική περιττεύει αλλά δεν είναι ο χώρος του παράλογου. Είναι η περιοχή, ας πούμε, όπου το Υπέρ - λόγον δρα με τρόπο μυστικό και ξεχωριστό για καθέναν από εμάς.

Και φεύγω - με βαριά καρδιά είναι αλήθεια από αυτό το κομμάτι της συζήτησης - για να έρθουμε στην πορεία τη θεατρική του τώρα και στις δουλειές που ετοιμάζεις. Ας ξεκινήσουμε από την τελευταία. Την αγαπημένη πολλών Κυρία Έλεν!

- «Το Μυστικό της Κυρίας Έλεν» είναι μια από σκηνής εξομολόγηση. Ένας μονόλογος όπου μια γυναίκα μας ανοίγει την «αυλαία» στην πολυκύμαντη και ηρωική ζωή της, που διατρέχει όλα τα μεγάλα γεγονότα της ιστορίας της Ελλάδας κατά τον 20ο αιώνα, αλλά και στην ιδιόμορφη σχέση της με τον συγγραφέα γιο της, του οποίου την αγωνιώδη πάλη για την ανακάλυψη της αλήθειας στο υπαρξιακό ερωτηματικό του θανάτου η ίδια δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει.

Η σπάνια αυτή γυναίκα, που ξεκίνησε σαν φτωχοκόριτσο στα Γιάννενα του 1914, και η οποία κατάφερε να γίνει επιτυχημένη αισθητικός, ήταν η ενσάρκωση της θεληματικής προσωπικότητας. Γι’ αυτό πολέμησε παλικαρίσια με τα δυσανάλογα για τη φύση της, αλλά και τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία της εποχής της, εμπόδια, που δεν έπαυαν να ορθώνονται μπροστά της σε όλη τη διάρκεια της ζωής της σαν ένα είδος τυραννικής νομοτέλειας.

Στην ουσία εδώ εκμυστηρεύομαι μια αληθινή οικογενειακή ιστορία, εκείνη της γιαγιάς μου και του πατέρα μου. Το κείμενο είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα του πατέρα μου «Όπως τα κούρντισες Θέ’ μου». Για εκείνον, το μυθιστόρημα, που έγραψε μετά το θάνατο της μητέρας του, ήταν ένας φόρος τιμής, μια χειρονομία αγάπης, αλλά ταυτόχρονα και ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το πιο σημαντικό ίσως πρόσωπο της ζωής του. Τώρα ήρθε η σειρά μου να αποτίσω το δικό μου φόρο τιμής στον πατέρα μου, συμπληρώνοντας την ιστορία όπως την έζησα εγώ με τη σειρά μου, και μάλιστα ερμηνεύοντας η ίδια το ρόλο της συνονόματης γιαγιάς μου.

Η παράσταση, που ανέβηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβριο στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη, επαναλαμβάνεται τον Μάϊο που μας έρχεται στον ίδιο χώρο. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Κωνσταντίνου Ζαμάνη, η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου. Βοηθός σκηνοθέτη ο Μιχάλης Κωνσταντινίδης. Παίζει ακόμα- για να ολοκληρωθεί η οικογενειακή υπόθεση- η κόρη μου η Μυρτώ (Καρέκου).

-Πραγματικά οικογενειακή υπόθεση...Ελένη, για να πάμε προς το κλείσιμο αυτής της συζήτησης - εγώ δεν θα το ήθελα στο λέω - θα σου δώσω κάποιες ερωτήσεις και θα μου δίνεις σύντομες, όσο γίνεται, απαντήσεις. Συμφωνείς;

-Βεβαίως.

-Ωραία...Συγγραφείς και ποιητές που αγάπησες.

-Είναι αμέτρητοι :Ντοστογιέφσκι, Μαρκές, Τσέχωφ, Σέξπηρ, Στρίντμπεργκ, Μπέκετ, Παπαδιαμάντης, Σεφέρης, Καβάφης, Ελύτης, Ρίτσος, Καρούζος , Σαχτούρης, Έμιλυ Ντίκινσον, Ρεμπό, Καρυωτάκης και μύριοι όσοι άλλοι... Στο επιστέγασμα οι Ψαλμοί του Δαυίδ, το Άσμα Ασμάτων, και αρκετοί από τους Βυζαντινούς ποιητές... Η αγάπη μου για τα έργα του πατέρα μου, περιττό ν’ αναφερθεί εδώ... Επίσης είναι και πολλοί που ξεχνάω... Δεν αναφέρθηκα, βέβαια, σε ζώντες λογοτέχνες για αποφυγή παρεξηγήσεων.

-Ηθοποιοί που σε σημάδεψαν!

-Ο Όρσον Ουέλς, ο κατά Σμοχτουνόφσκι Άμλετ, ο Μπράντο και από τους ζώντες κινηματογραφικούς η Μέριλ Στρηπ . Είναι και πολλοί άλλοι, και ακόμα περισσότεροι Έλληνες. Ωστόσο και πάλι αισθάνομαι ότι αδικώ πολλούς που τώρα δεν έρχονται στη μνήμη μου. Ιδιαίτερα ανάμεσα στους Άγγλους θεατρικούς ηθοποιούς που δανείζονται ενίοτε στην εικόνα και από κει καταφέρνουμε να τους μάθουμε, δεν έχεις ποιόν να πρωτοδιαλέξεις. Παράδειγμα η Μάγκι Σμιθ.

-Υπάρχουν ρόλοι που η Ελένη Ζιώγα θα ήθελε να ερμηνεύσει στην θεατρική πορεία της;

-Δεν ονειρεύτηκα ποτέ ρόλους. Αγαπώ πρώτα τους συγγραφείς και ύστερα τους ρόλους. Θα έλεγα ότι θα μ’ ενδιέφερε οποιοσδήποτε ρόλος σε ένα έργο ενός αγαπημένου μου συγγραφέα. Με την προϋπόθεση ότι θα είναι και ο σκηνοθέτης αγαπημένος μου (γέλια). Θέλω να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου στους σκηνοθέτες. Είναι ταξίδι με εκπλήξεις. Αποφεύγεις τα στερεότυπα της υποκριτικής.

-Υπάρχουν πράγματα που φοβάσαι;

-Ο φόβος. Μόνο τον φόβο φοβάμαι. Αν απαλλαγεί κανείς από τον φόβο δεν έχει πια τίποτα να φοβάται (γέλια). Αν κοιτάξουμε με λεπτομέρεια μέσα μας θα δούμε ότι είμαστε πολιορκημένοι από αμέτρητους φόβους σε όλες τις μορφές και τις εντάσεις.

Νομίζω, πραγματικά, ότι ο Παράδεισος ισοδυναμεί με την απουσία φόβου.

-Ποια πράγματα ονειρεύεσαι και ποθείς;

-Ποθώ την ένωσή μου με τους άλλους. Θα ήθελα να μπορούσα να βλέπω ίσια στον πυρήνα της ψυχής τους, εκεί που όλοι μας μοιάζουμε... Αλλά ξέρω πως δεν θα συμβεί ποτέ. Τουλάχιστον σ’ αυτή τη ζωή.

-Ελένη, μπορώ να σε χαρακτηρίσω ανεπιφύλακτα με τον τίτλο ενός δικού σου τηλεοπτικού έργου … "alma libre"..... Σ' ευχαριστώ που άνοιξες την καρδιά σου και που μίλησες με την ευθύτητα μιας ελεύθερης ψυχής! Να είσαι καλά με τα αγαπημένα σου πρόσωπα και να κάνεις πάντα τα πράγματα που ποθεί η ψυχούλα σου! Για μένα, για το "Από Καρδιάς", για το «Λόγων Παίγνια», η χαρά και η τιμή της παρουσίας σου εδώ ήταν μεγάλη! Ευχαριστώ ολόψυχα για τούτο το άνοιγμα!

-Κι εγώ για την ευκαιρία που μου έδωσες να μιλήσω ελεύθερα. Όπως τραβάει η ψυχή μου. Δεν συμβαίνει συχνά αυτό.

Σ’ ευχαριστώ.

Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά


Από το Λόγων Παίγνια

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΜΕΝΟ ΡΟΛΟΙ


Του Γιώργου Βλαχακη

Των αστεριών το φως
άδικα περιπλανιέται
στα πρόσωπα των εργατών.

Πολλές οι ρωγμές πάνω τους
καμιά κρύπτη
για τις λέξεις αμέριμνων ποιητών,
που συνουσιάζονται άσκοπα
με ήχους από κυματοφορούσα θάλασσα.

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Από καρδιάς με τον Σταύρο Κεβόπουλο

Της Ελένης Ζάχαρη


Καλή εβδομάδα αγαπημένοι φίλοι του «Λόγων Παίγνια»! Είμαι σίγουρη ότι σας βρίσκω σε αναβρασμό και αγωνία για την πρώτη δια ζώσης συνάντησή μας , στις 22Φεβρουαρίου, στο Γκάζι! Είναι αλήθεια πως κι εμείς λαχταράμε να σας δούμε όλους μαζεμένους εκεί, να περάσουμε υπέροχα ζωντανεύοντας τις αγαπημένες στήλες και…….ΓΕΜΙΖΟΝΤΑΣ την Αθήνα ΧΑΡΤΑΕΤΟΥΣ!!!! ΕΤΟΙΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΑΣ!!! Το «Από Καρδιάς» μάθατε όλοι σίγουρα ποια υπέροχη καλεσμένη θα έχει για μια αληθινά καρδιακή συζήτηση!

Σήμερα, μέσα στα πλαίσια των στόχων του «Λόγων Παίγνια», που είναι Άνθρωπος, Θεραπεία, Πολιτισμός, φιλοξενούμε ,με μεγάλη χαρά , έναν άνθρωπο που εργάζεται για τους Ανθρώπους. Τον ψυχολόγο Σταύρο Κεβόπουλο , επιστημονικά υπεύθυνο της κοινωνικής επανένταξης του 18 άνω. Όλοι γνωρίζουμε τι περίπου είναι το 18 άνω , μια ομάδα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά με απλά λόγια, αλλά κανείς ή πολύ λίγοι ξέρουν τη δουλειά που ουσιαστικά γίνεται εκεί και τις διαφορές της από τις υπόλοιπες ομάδες και τα κέντρα απεξάρτησης! Θεωρούμε επιβεβλημένη την προβολή του 18 άνω για τους λόγους που θα διαβάσετε παρακάτω!

- Καλησπέρα σας , κ. Κεβόπουλε. Είναι χαρά μας να φιλοξενούμε στο "Από Καρδιάς" , τον υπεύθυνο του προγράμματος 18άνω και τιμή βέβαια γιατί όταν έχεις κοντά σου κάποιον που ασχολείται με το έργο της προσφοράς και της αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο, είναι σημαντικό! Καλώς ήρθατε στην παρέα μας!

-Είναι και δική μου χαρά. Για την ακρίβεια είμαι επιστημονικά υπεύθυνος της κοινωνικής επανένταξης του 18 άνω.

-Ωραία, σημαντική η διευκρίνιση γιατί δεν ήξερα ακριβώς τη θέση σας.

Κύριε Κεβόπουλε, θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την ίδρυση του 18 άνω; Πώς ξεκίνησε ως ιδέα και από ποιους;

-Το 18 άνω ξεκίνησε μέσα από το ψυχιατρικό νοσοκομείο Αττικής, το γνωστό Δαφνί. Στην δεκαετία του΄80 ήταν μία από τις κλινικές του Δαφνίου, γνωστές και ως «περίπτερα». Τότε υπήρχαν παλιά διώροφα κτήρια στο Δαφνί, τα οποία ήταν αριθμημένα (10ο, 11ο κτλ) και επειδή ήταν διώροφα χαρακτηρίζονταν ανάλογα, δηλαδή 17 άνω και 17 κάτω, 18 άνω κτλ. Έτσι προήλθε και η ιστορική ονομασία του.

Η ιδέα και το όραμα της ανάπτυξης του έως σήμερα, που αριθμεί 32 δομές, είναι βέβαια έργο της διευθύντριας του 18 άνω κας Κ. Μάτσα.

-Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί το 18άνω από τα υπόλοιπα προγράμματα απεξάρτησης κ. Κεβόπουλε;

-Το 18 άνω είναι το ΜΟΝΟ ΣΤΕΓΝΟ ΔΗΜΟΣΙΟ πρόγραμμα απεξάρτησης. Αυτή είναι και σημαντικότερη διαφοροποίηση του, πέρα βέβαια από τις διαφοροποιήσεις που έχουν να κάνουν με τον ανθρωποκεντρικό του χαρακτήρα και την φιλοσοφία του.

-Όταν λέμε "στεγνό δημόσιο πρόγραμμα" τι ακριβώς εννοούμε; Πιθανόν για κάποιους αναγνώστες ο όρος να είναι άγνωστος.

-Όταν λέμε στεγνό, εννοούμε ότι δεν χρησιμοποιεί υποκατάστατα (μεθαδόνη κτλ), γιατί ,ως γνωστόν ,τα υποκατάστατα δεν συμβάλλουν στην θεραπεία απεξάρτησης αλλά στοχεύουν μόνο στην μείωση της βλάβης.

Και βέβαια, δημόσιο πρόγραμμα με δωρεάν προσφορά υπηρεσιών.

-Πολύ σημαντικό αυτό! Αναφορικά με τις διαφοροποιήσεις του ως προς τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα και ως προς τη φιλοσοφία του θα θέλαμε να μάθουμε σίγουρα περισσότερα γιατί όλοι σχεδόν πιστεύουν πως οι ομάδες απεξάρτησης έχουν αυτό το στοιχείο ως προϋπόθεση!

-Η φιλοσοφία του 18 άνω είναι ότι αντιμετωπίζει την τοξικομανία όχι ως ασθένεια (μια νόσος του εγκεφάλου) αλλά ως ένα κοινωνικό φαινόμενο.

Χρησιμοποιεί δύο πυλώνες για την αντιμετώπιση του φαινομένου: την ψυχοθεραπεία εστιασμένη στο άτομο και την θεραπεία μέσω τέχνης.

Είναι κατάκτηση που ένα δημόσιο πρόγραμμα παρέχει αυτές τις υπηρεσίες.

-Είναι σημαντικό αυτό το γεγονός για τη σύγχρονη κοινωνία , γιατί αφενός εστιάζει στην προσωπικότητα κι αφετέρου στη δημιουργικότητα πάλι μέσω της προσωπικότητας...Σαν να λέμε , επαφή του ατόμου με τα βαθύτερα αίτια...Μπορείτε να μου περιγράψετε μια μέρα ή το πρόγραμμα του 18άνω;

-Το πρόγραμμα διακρίνεται σε 3 φάσεις: Στην πρώτη φάση έχουμε τον Συμβουλευτικό Σταθμό. Εκεί απευθύνεται ο εξαρτημένος για να ζητήσει βοήθεια αρχικά. Διαρκεί περίπου 3 με 4 μήνες και ο τοξικομανής εντάσσεται σε ομάδες εμψύχωσης και αργότερα σε ομάδα ψυχοθεραπείας.

Στην δεύτερη φάση εντάσσεται στο ΜΨΑΤ (Μονάδα ψυχολογικής απεξάρτησης τοξικομανών) η οποία διαρκεί περίπου 7 μήνες. Αυτή η φάση λέγεται και κλειστή, γιατί οι θεραπευόμενοι παραμένουν μέσα, χωρίς να επικοινωνούν με το άμεσο οικογενειακό τους περιβάλλον. Κατά κάποιο τρόπο αυτοδιαχειρίζονται τον χώρο τους (μαγειρεύουν και καθαρίζουν μόνοι τους) Κάνουν ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία, δραματοθεραπεία, ομάδες τέχνης, φωτογραφίας, πηλού, βιβλίου, κήπου και ομάδες κλινικής.

Η τρίτη φάση είναι η κοινωνική επανένταξη. Διαρκεί περίπου 12 μήνες και οι θεραπευόμενοι μένουν στα σπίτια τους, εκτός εάν αυτό δεν είναι εφικτό, μένουν σε ξενώνες της κοινωνικής επανένταξης. Συνεχίζονται οι θεραπευτικές δραστηριότητες της κλειστής φάσης και προστίθενται και καινούριες (ομάδες κοσμήματος, θεάτρου, ψυχόδραμα, κοινωνικού προβληματισμού, κούκλας μαριονέτας, μουσικής, κινηματογράφου).

Συνολικά η διάρκεια του προγράμματος διαρκεί περίπου 2 χρόνια.

-Έχει επιτυχία το πρόγραμμα του 18 άνω; Εννοώ , οι συμμετέχοντες μένουν "καθαροί" και επανεντάσσονται στην κοινωνική ζωή ή έχουμε και άτομα με υποτροπές;

-Σαφώς και υπάρχουν υποτροπές στην δύσκολη πορεία για την απεξάρτηση, το ποσοστό όμως που παραμένει «καθαρό» είναι μεγάλο.

Σύμφωνα με τα στατιστικά μας το 80% των ανθρώπων που εμπιστεύονται το 18 άνω, παραμένουν καθαροί και επανεντάσσονται με επιτυχία στην κοινωνία. Πολλοί μάλιστα από αυτούς κατέχοντας σημαντικές θέσεις στην τέχνη και σε άλλους επαγγελματικούς χώρους.

-Άρα, η προσπάθειά σας αξίζει να ενισχυθεί από τους κρατικούς φορείς , αν δεν ενισχύεται μέχρι τώρα. Πριν προχωρήσω σε κάποιες άλλες διαφωτιστικές ερωτήσεις σχετικά με το θέμα των ναρκωτικών, θα θέλατε να μας μιλήσετε για τα προβλήματα που αντιμετώπισε πρόσφατα το 18 άνω και τις αιτίες τους;

-Το θέμα που δημιουργήθηκε ήταν το εξής: Κληθήκαμε σε απολογία από το ΔΣ του ψυχιατρικού νοσοκομείου Αττικής εγώ και η Δ/ντρια του προγράμματος Κ. Μάτσα, επειδή αρνηθήκαμε να ποινικοποιήσουμε ένα θεραπευτικό ζήτημα. Το γεγονός ότι τηρήσαμε με σεβασμό το θεραπευτικό απόρρητο προστατεύοντας 4 θεραπευόμενους της κοινωνικής επανένταξης, για ένα πισωγύρισμα στην θεραπεία τους και για ένα ουσιαστικά ασήμαντο ποινικά γεγονός, θεωρήθηκε η αιτία για να υποστούμε μια διοικητική δίωξη.

Αφορμή στάθηκε μια κατασκευασμένη καταγγελία, η οποία, σημειωτέον , έγινε 2 ολόκληρους μήνες μετά το συμβάν. Το «αδίκημα» αυτών των παιδιών ήταν ότι, μετά από μια μεγάλη πορεία στο κέντρο της Αθήνας πέρυσι τον Φλεβάρη και το πλιάτσικο που ακολούθησε, βρήκαν και πήραν μαζί τους, στον ξενώνα του 18 άνω, ένα παντελόνι και ένα ζευγάρι παπούτσια. Στην ουσία ήταν μια οργανωμένη επίθεση εναντίον του κύρους του 18άνω.

-Η συνέχεια όλων αυτών των γεγονότων τι αντίκτυπο είχε για το 18 άνω και βέβαια για εσάς και την κ. Κ. Μάτσα;

-Μετά από μεγάλη κινητοποίηση όλου του επιστημονικού κόσμου καθώς και ανθρώπων ,που παρακολουθούν χρόνια το έργο του 18άνω,μας αθώωσε για το ένα σκέλος της κατηγορίας που αφορούσε σε ενδεχόμενη αμέλεια καθήκοντος. Έστειλε όμως στο υπουργείο αίτημα να εξεταστεί αν ασκήσαμε κακή ιατρική (malpractise). Το κακό είναι ότι όλη αυτή η αναταραχή θα μπορούσε να κλονίσει την πίστη των ανθρώπων που μάχονται για απεξάρτηση. Παρόλα αυτά αισθάνομαι ότι βγαίνουμε πιο δυνατοί από όλο αυτό και ήδη ξεκινήσαμε μια σειρά εκδηλώσεων προς την κοινωνία. Η θεατρική ομάδα της κοινωνικής επανένταξης έδωσε μια επιτυχημένη παράσταση στο θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ, μπροστά σε 750 θεατές και προγραμματίζει να την επαναλάβει στο θέατρο ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ την επόμενη Τετάρτη στις 9μμ και στην οποία είστε όλοι καλεσμένοι. Το έργο είναι «Το μεγάλο μας τσίρκο», του Ι. Καμπανέλη και η είσοδος είναι ελεύθερη.

-Από την προηγούμενη Παρασκευή, που είχε ανακοινωθεί στη ραδιοφωνική εκπομπή του "Λόγων Παίγνια" , ο κόσμος έδειξε απίστευτο ενδιαφέρον για να σταθεί κοντά στο 18 άνω!!!! Ευχόμαστε ανάλογη επιτυχία και σε αυτή την παράσταση. Να φύγουμε κ. Κεβόπουλε, αν δεν θέλετε να προσθέσετε κάτι ακόμα, από τα γεγονότα αυτά, και να σας ρωτήσω πράγματα για κάποιους τετριμμένα για άλλους όχι. Ο διαχωρισμός σε «σκληρά και μαλακά ναρκωτικά» είναι επιτυχημένος; Και κατά πόσο, πιστεύετε , η αποποινικοποίηση θα βοηθούσε στην αντιμετώπιση αυτής της μάστιγας;

-Τα ναρκωτικά ξέρετε, σηματοδοτούν την πλήρη απομόνωση του ανθρώπου. Για μας δεν υπάρχουν «σκληρά ή μαλακά ναρκωτικά», όπως δεν υπάρχει σκληρή ή μαλακή απομόνωση. Ο δρόμος για τα ναρκωτικά είναι ,σε πολλές περιπτώσεις, χωρίς επιστροφή και η αποποινικοποίηση δεν θα βοηθούσε στην αντιμετώπιση τους. Εξάλλου, αυτό έχει αποδειχθεί και σε άλλες χώρες. Αυτό που θα χρειαζόταν είναι να «ποινικοποιήσουμε» τις αιτίες που δημιουργούν αυτό το κοινωνικό φαινόμενο: την φτώχεια, την ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό, το κοινωνικό αδιέξοδο, την απουσία σταθερών συναισθηματικών σχέσεων.

-Συμφωνώ μαζί σας καθώς κάποιο περιστατικό στο κοντινό μου περιβάλλον μ' έκανε να ασχοληθώ αρκετά με το θέμα και να διαβάσω πολλές μελέτες. Κατέληξα ,λοιπόν, στο συμπέρασμα πως αυτά που ευθύνονται είναι όσα ακριβώς αναφέρετε και βέβαια για κανένα λόγο δεν μιλάμε για «σκληρά ή μαλακά ναρκωτικά».

Κατέληξα σ' ένα δίπολο: κοινωνία - οικογένεια , και μάλιστα με την οικογένεια να έχει τη βαρύτητα και στην ευθύνη και στην αποκατάσταση. Είναι έτσι ή κάνω λάθος;

-Είναι πράγματι έτσι. Να προσθέσω, αν θέλετε, έναν πιο συγκεκριμένο παράγοντα που συμβάλει καθοριστικά. Ο ΠΑΤΕΡΑΣ. Ο ρόλος του πατέρα στην διαδικασία της εξάρτησης είναι καταλυτικός. Η φυσική ή ,κυρίως, η συμβολική απουσία του πατέρα είναι η σημαντική παράμετρος που θα πρέπει να εστιάσουμε. Εξάλλου και στην κοινωνία μας απουσιάζει ο συμβολικός πατέρας που θα βάλει τα όρια και θα αποδώσει δικαιοσύνη, ισότητα, όραμα και θα δώσει ευκαιρίες για ανάπτυξη προσωπική.

-Πάλι θα συμφωνήσω μαζί σας...Η δίχως πρότυπα και όρια κοινωνία μας λειτουργεί δημιουργώντας κάθε είδους ανασφάλειες στα νέα άτομα. Πώς μπορεί ένας γονιός να παρέμβει ουσιαστικά για να βοηθήσει το παιδί του; Θα μου πείτε ότι όταν ξεκινήσει , η παρέμβαση είναι ήδη καθυστερημένη , αλλά έστω και σε αυτό το στάδιο.

-Η παρέμβαση είναι σε όλα τα στάδια επιβεβλημένη. Όμως όταν εγκατασταθεί η εξάρτηση, ο μόνος δρόμος είναι η αναζήτηση βοήθειας από ένα πρόγραμμα απεξάρτησης.

Για να μην φτάσουμε όμως εκεί, ο γονιός οφείλει να βρίσκεται πλάι στο παιδί. Να ξέρει τον ρόλο του και να έχει πάντα ένα δίαυλο επικοινωνίας με το παιδί, ακόμα και στις πιο μεγάλες συγκρούσεις μαζί του.

Ξέρετε, ο γονιός είναι ο ήλιος και το παιδί η γη. Θα πρέπει πάντα να έχει την σωστή απόσταση από αυτό. Πολύ κοντά οι σχέσεις καίγονται και πολύ μακριά παγώνουν. Η τέχνη του γονιού-ήλιου είναι να επιτρέπει την ζωή στον πλανήτη-παιδί.

-Πολύ όμορφη αυτή η αναλογία. Στις σωστές αποστάσεις και δόσεις όλα λειτουργούν όσο το δυνατόν καλά. Όμως , η δική μας εποχή έχει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για να δυσχεράνει τις σχέσεις γονιών, παιδιών, γονιών και παιδιών, παιδιών και δασκάλων, κλπ. Πώς προβλέπετε την "επόμενη μέρα" της λεγόμενης Κρίσης;

-Εμείς οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε να σταθούμε στα θετικά και αισιόδοξα. Τα δύσκολα και δυσοίωνα κρατούν μεγαλύτερο χώρο μέσα μας.

Όμως μια χαραμάδα χρειάζεται για να περάσει ο έρωτας. Για τον άλλον, για το μέλλον, για την ζωή.

Η ζωή εξάλλου είναι μια σκηνή και οφείλουμε να παίξουμε τον ρόλο μας όσο καλύτερα μπορούμε. Και όπως γράφει ο Α. Εμπειρίκος :

Εν όψει όλων των καιρών
Εν όψει όλων των εκτάσεων
Μια πρώτη μέρα προχωρεί.

-Πολύ όμορφη απάντηση και αισιόδοξη. Τι θα θέλατε αυτή τι στιγμή για το 18 άνω , που κατά τη γνώμη σας, θα βοηθούσε ακόμη πιο αποτελεσματικά το έργο σας; Και βέβαια πως μπορεί , εάν σας χρειαστεί κάποιος να επικοινωνήσει μαζί σας;

-Για εμάς είναι πολύ σημαντικό να έχουμε την υποστήριξη της κοινωνίας , έτσι ώστε να παραμείνουμε ένα δημόσιο πρόγραμμα απεξάρτησης για όλους χωρίς διακρίσεις. Αυτή την εποχή που όλα είναι υπό ιδιωτικοποίηση και επιλέγεται η χορήγηση υποκατάστατων, θέλουμε όλοι μαζί να φωνάξουμε ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ και ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ.

Γιατί ο εξαρτημένος ΜΠΟΡΕΙ να γίνει καλά, να παραμείνει για πάντα καθαρός. Όλοι μαζί το έχουμε αποδείξει.

Η επικοινωνία για όσους χρειάζονται βοήθεια γίνεται με τον συμβουλευτικό σταθμό του 18ανω. τηλ. 210 3611803 και η επικοινωνία με την κοινωνική επανένταξη τηλ. 210 8250206

-Από τη μεριά μας , μπορούμε να σας υποσχεθούμε αμέριστη συμπαράσταση και προβολή του έργου σας ,γιατί ο σκοπός του "Λόγων Παίγνια" είναι ο Άνθρωπος, είναι το "Μαζί", είναι η Θεραπεία και ο Πολιτισμός. Σας ευχαριστώ θερμά που ήσασταν εδώ, στο "Από Καρδιάς" , και μιλήσαμε για όλα αυτά. Η στήλη είναι κάθε στιγμή στη διάθεσή σας για φιλική συζήτηση , ακόμα και με τα παιδιά του 18άνω, ανώνυμα βέβαια , να μεταφέρουν τις εμπειρίες τους από την δουλειά που έχουν κάνει τόσο σε προσωπικό όσο και σε ομαδικό επίπεδό! Καλή επιτυχία και καλή συνέχεια! Και πάλι ευχαριστώ θερμά!

-Και εγώ σας ευχαριστώ θερμά για την υποστήριξη.
Ήταν μια ζεστή επικοινωνία και ελπίζω να επαναληφθεί.
Να είστε πάντα καλά!

Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά


Από το Λόγων Παίγνια

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

Του Γιώργου Δελαστικ

Πέρα από τις δημοσκοπήσεις, όλοι οι Έλληνες διαπιστώνουν ή διαισθάνονται ότι η εκρηκτική αύξηση της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ -αυτή που από το 4,6% των εκλογών του 2009 τον οδήγησε στο 16,8% των εκλογών του Μαΐου του 2012 και τον απογείωσε στο 26,9% ένα μήνα αργότερα, στις εκλογές του Ιουνίου- έχει ανακοπεί. Υπάρχουν περισσότερες της μίας αιτίες που προκάλεσαν το φαινόμενο αυτό.

Η πρώτη είναι η κατηγορηματική άρνηση του ΚΚΕ να ανταποκριθεί καθ" οιονδήποτε τρόπο στις προσκλήσεις συνεργασίας που του απηύθυνε ο ΣΥΡΙΖΑ. Όσο κι αν το ΚΚΕ πλήρωσε βαρύτατο εκλογικό τίμημα για τη στάση του αυτή, πέφτοντας από το 8,5% του Μαΐου του 2012 στο 4,5% του Ιουνίου, που αποτελεί το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα όλης της ιστορίας του από την ίδρυση του μέχρι σήμερα, το πολιτικό αποτέλεσμα αυτής της στάσης ήταν σαφέστατο: εξάλειψε από τη συνείδηση του ελληνικού λαού τη δυνατότητα συγκρότησης κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα!

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΏΝ

Του Αδάμ Αθανασιάδη

Συνήθως όταν σκέφτεσαι τη λέξη «φασίστας» σου έρχεται στο μυαλό η εικόνα ενός γεροδεμένου σκίνχεντ, γύρω στα 30-35. Φοράει φλάι, έχει χτυπήσει και δυο σβάστικες στα μπράτσα και περπατάει σαν πάπια. Λίγο το στενό, κολλητό παντελόνι, λίγο οι κόθορνοι που φοράνε για παπούτσια, λίγο οι μυικές δυσπλασίες από τα γυμναστήρια, το σώμα τους γίνεται μια περίεργη μάζα κρέατος.

Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αυτό είναι μόνο ένα από τα είδη των φασιστών που κυκλοφορούν μαζικά στη χώρα μας. Ας δούμε και τα υπόλοιπα

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Απο καρδιας με την Μαίη Σεβαστοπούλου

Της Ελένης Ζάχαρη

Καλή εβδομάδα και καλό μήνα αγαπημένοι φίλοι του «Από Καρδιάς» και του «Λόγων Παίγνια»! «Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει», λέει ο λαός μας και η αλήθεια είναι πως ο καινούργιος μήνας μας ήρθε με αισιόδοξες λιακάδες! Κι εγώ είπα να σας φέρω μια…. Μαγιοπούλα….. ναι ναι! Καλά διαβάζετε! May το όνομά της στα αγγλικά, Μαίη στα ελληνικά… Κοντά μας είναι η Μαίη Σεβαστοπούλου, μια υπέροχη γυναίκα , με την ιερή βακχική «τρέλα» για το θέατρο, με ιστορίες από την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε, την Αλεξάνδρεια του Καβάφη, και με πραγματικό νοιάξιμο ψυχής για τις νέες γενιές ως δασκάλα θεάτρου..

Για ’μένα, άλλο ένα υπέροχο ταξίδι. Εύχομαι ολόψυχα και για εσάς !


- Μαίη, σε καλωσορίζω στο «Από Καρδιάς»! Η στήλη αυτή έχει από την αρχή την φιλοδοξία να κάνει τους προσκεκλημένους της να περάσουν όμορφα, να νιώσουν ζεστά και να συζητήσουν για όσα προκύψουν «από καρδιάς»....

- Πολύ ωραία! Χαίρομαι!

- Σε άκουσα - είχα την μεγάλη χαρά - την Τετάρτη, στο Cabaret Voltaire, μαζί με την Αγγελίνα μας και την Πόλυ Χατζημανωλάκη. Ένιωσα, όταν απήγγειλες, δέος.... Η παρουσία σου όλη «γέμιζε» τον χώρο. Φαντάζομαι ότι αυτή η μαγεία θα σε κατέλαβε κι εσένα από πολύ μικρή ώστε να ασχοληθείς με το θέατρο...

- Ναι, Ελένη. Το θέατρο με συντρόφευε απ’ τα παιδικά μου χρόνια. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αλεξάνδρεια του Καβάφη, ο πατέρας μου είχε Δραματική Σχολή και τα βράδια, σαν ήμουνα πολύ μικρή, αντί για παραμύθια μου έπαιζε Σαίξπηρ, η Σοφοκλή.

- Ζωή παραμυθένια!!! Αλεξάνδρεια και Ελληνική παροικία... Θυμάσαι χρώματα και μυρωδιές Αλεξανδρινές; Πριν σε ρωτήσω βέβαια για τα πρώτα βήματα στο θέατρο, που φαντάζομαι ότι θα έγιναν υπό την πατρική επίβλεψη!

- Και βέβαια θυμάμαι και χρώματα και μυρωδιές. Έφυγα αφού τελείωσα το Γυμνάσιο κι ήρθα στην Ελλάδα να σπουδάσω θέατρο. Πρέπει να σου πω, πως ο πατέρας μου στα πολύ νεανικά του χρόνια έζησε μέσα στον κύκλο των φίλων του Καβάφη κι έτσι εκτός όλων των άλλων μου διάβαζε καθημερινά Καβάφη.

- Η Αλεξάνδρεια πόσο έντονα κρατούσε στη μνήμη της την παρουσία του Ποιητή της; - Πρέπει να σου ομολογήσω ότι σε ζηλεύω και φαντάζομαι πως πολλοί αναγνώστες θα κλείσουν τα μάτια να ονειρευτούν....

- Στο σπίτι μας τα καλοκαίρια, μαζεύονταν διάφοροι ποιητές και λογοτέχνες που τους θυμάμαι να χωρίζονται σε δυο στρατόπεδα. Τους Καβαφικούς και τους αντί-Καβαφικούς. Οι αντί-Καβαφικοί ειρωνεύονταν τον ποιητή, απαγγέλλοντας με τον τρόπο που εκείνος απάγγελε, δηλαδή με στόμφο κι όχι όσο απλά τον απαγγέλλουμε σήμερα. Ανοίγονταν ομηρικοί καβγάδες τη συνοδεία οίνου και μεζέδων που ετοίμαζαν ασταμάτητα η μητέρα μου και η θεία μου.

- Μνήμες για μυθιστόρημα!!! Πότε ξεκινούν τα πρώτα θεατρικά σκιρτήματα; Με τόσα ερεθίσματα γύρω σου υποθέτω πως δεν θα περίμεναν οι γονείς σου να κάνεις κάτι διαφορετικό!

- Άρχισα να παίζω απ’ το Γυμνάσιο. Στην Πέμπτη Γυμνασίου (μιλάμε για το εξατάξιο) ο διευθυντής με απέβαλε γιατί έπαιζα σ’ έναν θίασο Αλεξανδρινό που περιόδευε τις Κυριακές και έξω απ’ την Αλεξάνδρεια σε διάφορα μικρά χωριά που τα κατοικούσαν Έλληνες βαμβακέμποροι. Ο πατέρας μου θύμωσε πολύ. Πήγε στο γραφείο του διευθυντή (τον θυμάμαι σαν τώρα) και του είπε: «Χατζηανέστη, η κόρη μου θα παίζει θέατρο όσο θέλει και μην τολμήσεις να την αποβάλλεις άλλη φορά, γιατί θα σε πάω δικαστικά!»

- Εκπληκτικός πατέρας! Πολλές κόρες θα τον ήθελαν για μπαμπά προκειμένου να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα! Εκείνος σου έδινε συμβουλές, σε δίδαξε ηθοποιία;

- Εδώ θα πω κάτι που δυστυχώς δεν θα συμφωνήσουν πολλοί μαζί μου. Το θέατρο δ ε ν δ ι δ ά σ κ ε τ α ι! Ηθοποιός γεννιέσαι. Τώρα γιατί γεννιέσαι είναι πολύ μεγάλο θέμα. Κι αφού γεννηθείς ηθοποιός, μπορείς να βελτιώσεις τα τεχνικά σου μέσα και να τα πλουτίσεις. Καμιά Σχολή δεν σε διδάσκει την αμεσότητα, την απλότητα, το σφρίγος που πρέπει να διαπερνά το σώμα σου όταν ανέβεις στη σκηνή κι αρχίζεις να προφέρεις το κείμενο του συγγραφέα.

- Νομίζω πως το έμφυτο δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς Μαίη. Άλλωστε ποιος θα μπορούσε να σου κληροδοτήσει τα γονίδια; Καμία Σχολή δεν έχει εκείνο το μυστικό για να κάνεις τον θεατή ν’ ανατριχιάσει ολόκληρος. Έρχεσαι για σπουδές στην Ελλάδα φαντάζομαι μετά από παρότρυνση και των δικών σου. Πώς είναι τα πράγματα για σένα εδώ;

- Δύσκολα. Είμαι 17,5 χρονών, έρχομαι μόνη μου κατ’ αρχήν, με την συμφωνία αν τα βρω μπαστούνια να γυρίσω πίσω, είμαι εξοπλισμένη με δύο γλώσσες (Αγγλικά - Γαλλικά) έχω πάρει πτυχίο στην στενογραφία και πιάνω αμέσως δουλειά, ψάχνοντας στην εφημερίδα «Τα Νέα», σ’ ένα δικηγορικό γραφείο που το πρωί είχε έδρα τον Πειραιά και το απόγευμα την πλατεία Κλαυθμώνος. 8.30 - 1.30 Πειραιάς, 5.30 - 8.30 πλατεία Κλαυθμώνος και ενδιάμεσα παρέδιδα μαθήματα Γαλλικών για να μπορώ να αντεπεξέλθω. Μετά από μερικούς μήνες, έρχονται κι οι δικοί μου και τότε συνεχίζοντας πάντα τη δουλειά, μπαίνω στο θίασο του Λίνου Καρζή (Θυμελικός Θίασος) που επειδή έκανα και μπαλέτο κι είχα ωραία κίνηση, με βάζει κορυφαία στις Βάκχες και τις Φοίνισσες που ανέβασε στο Ηρώδειο, πριν μπω στη Δραματική Σχολή.

- Εκπληκτικό και το γεγονός ότι κατορθώνεις να ανταπεξέλθεις σε τόσο σκληρές συνθήκες μόνη και η θεατρική επιτυχία αυτή! Σε ποια Δραματική Σχολή δίνεις εξετάσεις και ποια η πορεία σου αυτή την περίοδο; Να ρωτήσω για ποια εποχή μιλάμε και ποιοι ηθοποιοί κυριαρχούν;

- Βρισκόμαστε στο 1965 και μπαίνω στη Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, συζύγου τότε της Μαίρης Αρώνη και σκηνοθέτη του Εθνικού Θεάτρου. Έχω εξαιρετικούς δασκάλους, την ίδια την Αρώνη, τον Κωστή, τον Γιώργο Σεβαστίκογλου, τον Λεωνίδα Τριβιζά, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, την Πίτσα Καπιτσινέα κι άλλους πολλούς. Στα τέλη του πρώτου έτους φεύγω με τον θίασο του Κωστή Μιχαηλίδη για τουρνέ στην Αυστραλία με την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», την «Λυσιστράτη» και δύο χοροδράματα τα οποία είχε χορογραφήσει η Ρένα Καμπαλάδου. Εκεί απογοητεύομαι οικτρά, κι ας μην επεκταθούμε για να μην σε κουράσω. Παρατάω το θέατρο, αποφασισμένη να μην ξανά ασχοληθώ ποτέ μ’ αυτό. Όμως, άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων... Το θέατρο έρχεται και με βρίσκει πάλι το 1972 όπου με καλούν στην Σχολή του Δημήτρη Κωνσταντινίδη να διδάξω χορό και κει την πατάω πάλι και τελειώνω τη Σχολή του Κωνσταντινίδη δια της ανταλλαγής. Δίδασκα χορό και δεν πλήρωνα δίδακτρα. Βιοποριζόμουνα διδάσκοντας χορό και στο μεταξύ έχω παντρευτεί έναν εξαιρετικό άνθρωπο, ζωγράφο και συντηρητή εικόνων. Από κει και πέρα ασχολούμαι με το θέατρο αλλά με τους δικούς μου όρους. Παίζω ό,τι μ’ αρέσει, όταν μ’ αρέσει μιας και παράλληλα με το χορό κάνω μεταφράσεις απ’ τα Γαλλικά κι έτσι δεν έχω ανάγκη να κυνηγάω το μεροκάματο του ηθοποιού. Χωρίζω στο μεταξύ και το 1978 συναντιέμαι με τον τωρινό μου σύντροφο το Γιώργο το Χατζηδάκη που με παροτρύνει ν’ αρχίσω να γράφω και δω οφείλω να τον ευχαριστήσω γιατί χωρίς την επιμονή του δεν θα είχα κάνει τόσα πράγματα. Το 1991 ιδρύουμε μαζί την Καλλιτεχνική Εταιρεία «Θεώρηση» κι από τότε έχουμε ανεβάσει 54 έργα, δικά μας και άλλων συγγραφέων. Το 1991 τολμώ την πρώτη μου σκηνοθεσία, γράφονται πολύ καλές κριτικές κι έτσι πήρα θάρρος και συνέχισα. Φλυάρησα πολύ;

- ΚΑΘΟΛΟΥ!! ΕΙΣΑΙ ΘΗΣΑΥΡΟΣ!!

- Να προσθέσω πως απ’ το 1998 διδάσκω στην Δραματική Σχολή «Θεμέλιο» και προσπαθώ να μεταδώσω στα νέα παιδιά την αγάπη για το θέατρο που είναι πράγματι μια μορφή ψυχοθεραπείας.

- Πριν έρθουμε στα νέα παιδιά, στο ρόλο του θεάτρου κλπ. να σε ρωτήσω, έχει πίκρες η ζωή του ηθοποιού; Το κυνήγι του μεροκάματου είπες πριν και οι απογοητεύσεις από την τουρνέ...

- Και βέβαια έχει πίκρες. Οι ηθοποιοί είναι όντα ανώριμα, τραυματικά - άλλωστε αυτό τους ώθησε στο θέατρο - και κυριαρχούνται από ποικίλα και αντιφατικά συναισθήματα. Ζήλιες, μικροπρέπειες, κακίες, συγκρούσεις. Παρ’ όλα αυτά η ενασχόληση μ’ ένα θεατρικό κείμενο, η εμβάθυνση στους διαφορετικούς ψυχισμούς των ηρώων, σε πλουτίζει σαν άνθρωπο και σε ταξιδεύει σε κόσμους περίεργους κι ενδιαφέροντες. Αναφέρομαι φυσικά στους αξιόλογους συγγραφείς και στους πραγματικούς ηθοποιούς κι όχι σ’ αυτούς που ενδιαφέρονται να γίνουν εξώφυλλο ή θέμα στα κουτσομπολίστικα μεσημεριανά της τηλεόρασης.

- Είναι καταφυγή δηλαδή το θέατρο; Οι εναλλαγές των ρόλων πιστεύεις ότι καλύπτουν προσωπικά κενά; Γίνεται κάποιος ένας Κρέοντας ή ένας Άμλετ; Μια Αντιγόνη ή μια Ηλέκτρα ή μια Μαργαρίτα Γκωτιέ; Πήγα στους κλασικούς ρόλους...

- Θα σου πω κάτι που είπε ο Νόρμαν Μαίηλερ γράφοντας την βιογραφία της Μαίρυλιν Μονρόε: «Ηθοποιός είναι άνθρωπος χωρίς ταυτότητα που η ανασφάλειά του τον σπρώχνει να βρει ταυτότητα μέσα από έναν ήρωα και να βολευτεί εκεί».

- Δεν ξέρω κατά πόσο επεκτείνεται αυτό και σε άλλους τομείς της Τέχνης... Υπάρχει κάποιος ρόλος που η Μαίη Σεβαστοπούλου θέλησε να παίξει πολύ και δεν έγινε ή θα ήθελε να ξαναπαίξει;

- Έχω παίξει πολλούς ρόλους κι είμαι χορτάτη. Τελευταία μου κάθισε όμως ένα έργο που πέρα απ’ τον ρόλο που θέλω να παίξω εγώ, έχει και δύο άλλους πολύ ενδιαφέροντες ρόλους για νεαρά κορίτσια. Το έργο αυτό έχει τίτλο «Η επίδραση των ακτίνων Γ στα διαστημικά χρυσάνθεμα» και φτάνει να σου πω πως το έχει κάνει ταινία ο Πώλ Νιούμαν με την γυναίκα του την Τζόαν Γούντουαρντ. Έχει όμως πολλά συγγραφικά δικαιώματα κι εγώ δεν έχω πολλά λεφτά. Έτσι φοβάμαι πως θα μείνω με το όνειρο.

- Είναι αλήθεια πως αυτού του είδους τα εμπόδια προκαλούν απογοήτευση. Μαίη, διδάσκεις θέατρο πολλά χρόνια. Ποια η εμπειρία σου από τη διδασκαλία; Υπάρχουν παιδιά με μεράκι ή ξεσηκώνονται από την τηλεόραση και τα εξώφυλλα;

- Ναι, κυρίως ξεσηκώνονται από την τηλεόραση. Αλλά ξαφνικά πετυχαίνεις ένα παιδί που νοιάζεται στ’ αλήθεια για την ίδια την τέχνη του θεάτρου, διαβάζει, ζητάει να προχωρήσει βαθύτερα, βλέπει συνεχώς καλές παραστάσεις, περιγράφει τι είδε και παραθέτει τις απόψεις του κι αυτό είναι ζωογόνο κι ενθαρρυντικό. Συνήθως - κι αυτό είναι το παράδοξο - αυτά τα παιδιά εγκαταλείπουν το θέατρο γιατί τα απογοητεύει η επιπολαιότητα και η αμάθεια.

- Νομίζω πως αυτό συμβαίνει παντού! Αυτοί που πληγώνονται είναι όσοι αγαπούν αυτό που κάνουν, όσοι ονειρεύονται , όσοι επιθυμούν να δημιουργήσουν. Απογοητεύονται και ή εγκαταλείπουν ή συνεχίζουν αλλά με χαμηλούς τόνους... Ως σκηνοθέτης πως τοποθετείσαι απέναντι στα πράγματα; Με αυστηρή ματιά; Εννοώ, στην ζωή έξω από το θέατρο βλέπεις σκηνοθετικά τα πράγματα ή στο θέατρο τα βλέπεις με μια οπτική ρεαλιστική, πραγματιστική;

- Στη ζωή η μεγαλύτερη χαρά μου είναι να γνωρίζω τους ανθρώπους σε βάθος (παλιά κυκλοφορούσε για μένα το «τι έγινε Μαιάκι, τον εξομολόγησες πάλι;») και στο θέατρο επίσης κάνω το ίδιο. Προσπαθώ να γνωρίσω όσο βαθύτερα μπορώ τον συγγραφέα και μέσω των ηθοποιών να τον συστήσω στους θεατές. Δεν παριστάνω την ευφυέστερη του συγγραφέα ακόμα κι αν το έργο το έχω γράψει εγώ. Πώς σου φαίνεται αυτό το τελευταίο;

- Μ’ αρέσει.... είναι υπέροχο να κατορθώνεις να διαχωρίζεις τον εαυτό σου απ’ το άλλο κομμάτι του..!

• Ε, είναι λίγο σχιζοφρενικό αυτό.

• Κοίτα, η προσωπική μου εμπειρία της γραφής εκεί οδηγεί… στην έξοδο από τον εαυτό…

- Ας πούμε κλείνω τα μάτια λίγο πριν κοιμηθώ και μου έρχεται μια φράση μου στο έργο που ετοιμάζω τώρα. Και λέω: «Κοίτα να δεις τι έχει γράψει εδώ η Μαίη. Πώς δεν το είχα προσέξει; Ασφαλώς εννοεί πως... και τα λοιπά». Αυτό συμβαίνει γιατί γράφω εντελώς ενστικτωδώς κι όπως άπειρα πράγματα όλα αυτά τα χρόνια έχουν κατακαθίσει μέσα μου πέφτουν στο ηλεκτρονικό χαρτί, χωρίς να το καταλάβω. Κάθε έργο μου δεν αργεί περισσότερο από δεκαπέντε μέρες να τελειώσει, γράφοντας περίπου μιάμιση ώρα την ημέρα.

- Θα πρέπει να νιώθεις σαν να σε κατακλύζει χείμαρρος σκέψεων και συναισθημάτων! Νομίζω...

- Είναι πολύ διασκεδαστικό γιατί την ώρα που γράφω φαντάζομαι συγκεκριμένους συνεργάτες μου να λένε αυτά που γράφω, σκέφτομαι και τις αντιδράσεις τους και γελάω πολύ!

- Μαίη, είναι αλήθεια πως οι ηθοποιοί στην αληθινή ζωή δεν μπορούν να είναι «καλοί ηθοποιοί» ;

- Τι λες καλέ! Οι καλοί ηθοποιοί, παίζουν και στη ζωή. Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουν πάντα αλλά σε βεβαιώνω πως παίζουν. Και δω θα σου φέρω ένα αληθινό και συγκλονιστικό παράδειγμα. Η Μαρίκα Κοτοπούλη ήταν πολύ ερωτευμένη με τον Ίωνα Δραγούμη. Είχαν μια βαθιά σχέση. Φεύγοντας ένα απογευματάκι απ’ το σπίτι της στην Κηφισιά ο Δραγούμης συνελήφθη έξω απ’ το Ζάππειο απ’ τους Βενιζελικούς (Βασιλόφρων αυτός) οδηγήθηκε μέσα στον Βασιλικό κήπο όπου και τον τουφέκισαν. Πέθανε. Πάνε λοιπόν οι φίλοι με φοβερό δισταγμό να το ανακοινώσουν στην Μαρίκα. Εκείνη ακούει έντρομη τι της λένε, πέφτει κάτω ουρλιάζοντας, ξύνει με τα νύχια της τις σανίδες του πατώματος (δεν υπήρχαν διαρκείας παρκέ τότε) και συγχρόνως σκέφτεται: «Έτσι πρέπει να παίξω την Ηλέκτρα». Δεν είναι παραμύθι είναι μαρτυρία του Δημήτρη Μυράτ του οποίου ήταν θεία.

- Απίστευτο! Οι Μύθοι ανατρέπουν τους μύθους τελικά! Ποιο είναι το μέλλον του θεάτρου στην Ελλάδα , κατά τη γνώμη σου;

- Εξαιρετικό! Έλεγα χθες βράδυ που πήγαμε να δούμε μια παράσταση στο θέατρο της οδού Παραμυθίας και είδαμε απέναντι να έχει ξεφυτρώσει ένας άλλος θεατρικός χώρος, πώς κατά το παλαιό «Κάθε πόλη και γήπεδο, κάθε χωριό και γυμναστήριο», τώρα λέμε κάθε «σπίτι και θέατρο κάθε μαγαζί και σεμινάριο». Απ’ όλα αυτά σίγουρα κάτι αξιόλογο ή και πολλά αξιόλογα θεατρικά πράγματα θα μείνουν. Οι νέοι τολμούν και είναι προς τιμήν τους.

- Οι νέοι τολμούν και είναι προς τιμήν τους! Έπαινος για τη νέα γενιά! Μαίη μου, πραγματικά σκέφτομαι πόσες ερωτήσεις να σου κάνω για να μη σε αποδεσμεύσω! Το «Λόγων Παίγνια» βασικό στόχο του έχει τον Πολιτισμό και τον Άνθρωπο και τη θεραπεία μέσα από τη δημιουργικότητα. Μίλησες προηγουμένως για τη θεραπευτική σημασία του θεάτρου. Θα ήθελες να το αναλύσεις λίγο παραπάνω;

- Είναι απλό: Όταν κλαίει μια ηρωίδα ας πούμε η Μπλάνς Ντυπουά στο «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τενεσσύ Ούίλλιαμς σου δίνει εσένα, του ηθοποιού, μια πρόφαση να κλάψεις για τα δικά σου, που ίσως να ντρέπεσαι να το κάνεις ή να μην μπορείς. Όταν ερμηνεύεις έναν φονιά κι έχεις κι εσύ αισθανθεί την ανάγκη να σκοτώσεις κάποιον, βρίσκεις έναν συνένοχο που σε απενοχοποιεί. Και πάει λέγοντας. Εν ολίγοις βρίσκεις «αδελφές ψυχές» όπως στα group therapy.

- Είναι σημαντικό να κατορθώνει κάποιος σε τέτοιους καιρούς να εκφράζεται ελεύθερα. Στην Αρχαία Ελλάδα, το θέατρο είχε σαφείς πολιτικές διαστάσεις. Κατά καιρούς έχουμε δει έργα με πολιτικό περιεχόμενο. Σήμερα, που ο άνθρωπος βρίσκεται σε σημείο καμπής, το θέατρο είναι πολιτικό ή πρέπει να είναι;

- Το θέατρο δεν πρέπει να είναι πολιτική μπροσούρα. Δεν πρέπει να κάνει μάθημα ούτε να δίνει λύσεις. Με τρόπο απλό, κατανοητό (όλοι οι μεγάλοι είναι κατανοητοί, πάρε τον Καβάφη ή τον Σοφοκλή) ανοίγει παράθυρα σκέψης. Μ’ αυτή την έννοια, ναι το θέατρο είναι πολιτική πράξη. Αλλά κι ο Μπρεχτ, ας πούμε, στις μέρες μας απομυθοποιήθηκε. Ενώ, για παράδειγμα, δεν είναι πολιτικό θέατρο και μάλιστα βαρβάτο το «Σπίτι της κούκλας» του Ίψεν; Σε μια εποχή που ο φεμινισμός δεν είχε κάνει την εμφάνισή του; Αν δεν το έχεις διαβάσει, διάβασε το σε παρακαλώ και πες μου..

- Συμφωνώ μαζί σου και μάλιστα στο θέατρο θα έλεγα ότι εντοπίζεται μια διαχρονικότητα αξιών ακριβώς γιατί στόχος είναι η σκέψη. Εάν δεν σε ρωτήσω τίποτα τελικά και σου ζητήσω να κάνεις έναν απολογισμό θεατρικής πορείας, τι θα μας πεις;

- Θα στο πω μέσα απ’ την καρδιά μου. Φοβάμαι να πεθάνω γιατί τότε θα σταματήσω να κάνω θέατρο. Γι’ αυτό ανεβάζω τη μια παράσταση μετά την άλλη. Ο Γιώργος ο Σαρηγιάννης μου λέει: «Ώσπου να αποφασίσω να ’ρθω να δω την παράστασή σου, έχεις ανεβάσει άλλη». Σωστά! Κι έτσι θα συνεχίσω να κάνω όσο αντέχω. Τώρα ετοιμάζουμε με τους συνεργάτες μου μια παράσταση για το Cabaret Voltaire με τίτλο «Το καλό το παλικάρι, κάποιο λάκκο έχει η φάβα» και συγχρόνως παίζουμε κάθε Πέμπτη στο «Αγγέλων Βήμα» την Εύα Περόν του Copi.

Προσφέρουμε δε στους αναγνώστες του «Λόγων Παίγνια» δύο διπλές προσκλήσεις για την Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου και την Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου, ώρα 5.30 στο «Αγγέλων Βήμα» όπου μετά την παράσταση ακολουθεί συζήτηση με τους θεατές που έχει πολύ ενδιαφέρον.

Ελένη μου θέλω να σ’ ευχαριστήσω γι’ αυτή την ωραία κουβεντούλα που μου έδωσε την ευκαιρία ν’ ανοίξω την ψυχούλα μου και να σου ευχηθώ ένα καλό κι ευχάριστο βράδυ!

- Σ’ ευχαριστώ πολύ «Από Καρδιάς» για την υπέροχη παρουσία σου εδώ, στην παρέα μας, για τη ζεστή κουβέντα μας και για την προσφορά σου στους αναγνώστες μας! Εύχομαι χρόνια πολλά θεατρικά , γεμάτα όνειρα και ταξίδια!!! Σ’ ευχαριστώ!

Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά


Από το Λόγων Παίγνια

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ

Του Χρηστου Σιούλα

Ο άνθρωπος στην εξελικτική του πορεία, χάνοντας κάποιες έμφυτες αισθήσεις του και ένστικτα, που τον βοηθούσαν στο να επιβιώσει, τα αντικατέστησε με το χάρισμα του λόγου που απέκτησε υπερτερώντας των υπολοίπων ειδών.

Οι γνώσεις που απέκτησε μεγάλες, αλλά ακόμα περισσότερες ήταν και η ανάγκες του για μεγαλύτερους αποθηκευτικούς χώρους πληροφοριών, ξεκινώντας αποθηκεύοντας πληροφορίες στις πέτρες, στους παπύρους, στο χαρτί και στις μαγνητοταινίες, έφτασε στα γνωστά σε όλους μας πλέον από την λίστα της Lagard, στικάκια η τόμους, αποθηκεύοντας τα πάντα στο τσεπάκι.

Ο σοφός λαός μας όμως δεν είχε καθόλου ανάγκη την τεχνολογία την σημερινή για να κυκλοφορεί και να διαδίδει τις πληροφορίες τις χρειαζούμενες. Είχε στην διάθεσή του για τον σκοπό αυτό αρκετούς αλγόριθμους που τύφλα να 'χει το σύγχρονο ζιπάρισμα των σημερινών ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Τα εργαλεία αυτά του σοφού λαού, ήταν οι παροιμίες, τα γνωμικά, αλλά και τα συνθήματα. Μέσα σε λίγες μόνο λέξεις, κατάλληλα ειπωμένες, μπορούσαν να χωρέσουν πολλοί τόμοι βιβλίων, ολόκληρες εγκυκλοπαίδειες και πολλές φορές η γνώση όλου του κόσμου, εύκολα και κατανοητά .

Τα συνθήματα ήταν ανέκαθεν ο τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων των αγωνιζόμενων.

Ακόμα και στους πιο αρχαίους και πρωτόγονους πολέμους, οι πολεμιστές πριν εξακοντίσουν τα ακόντια τους, εξακόντιζαν τα συναισθήματά τους και τις διαθέσεις τους προς τον εχθρό . Πόσοι τόμοι αλήθεια μπορούν να χωρέσουν μέσα σε αυτό το θρυλικό ΑΕΡΑ που αντηχούσε στα βουνά τις Πίνδου το 1940 .

Η αριστερά, σαν αγωνιστικό κομμάτι της κοινωνίας, δεν μπορούσε παρά να έχει τα δικά της αγωνιστικά συνθήματα, που πολλές φορές ήταν γραμμένα με αίμα στους τοίχους, στα βουνά, στους δρόμους και τα πεζοδρόμια, ποτισμένα με την γνώση των αγώνων της εργατιάς και το αίμα των ηρώων της .

Όλα τα συνθήματα λόγω του τρόπου γέννησής τους, είναι διαχρονικά γιατί εκφράζουν διαχρονικές ιδέες. Το "Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΕΞΙΑ" ακόμα και σήμερα, που μπερδεύει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα, ο Κουβέλης τον Σαμαρά και ο Σαμαράς τον Βενιζέλο, όλοι κατανοούμε τι σημαίνει, γιατί Δεξιά δεν είναι πρόσωπο η κόμμα, δεξιά είναι η ιδεολογία των πλουτοκρατών, είτε λέγετε φιλελεύθερη, είτε νεοφιλελεύθερη, είτε εθνικοσοσιαλιστική, είναι η ιδεολογία και ο νόμος των λίγων, απέναντι στον νόμο των πολλών .

Η σοφία του Λαού μας όμως λέει ότι "ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ"

και εδώ υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια, γιατί ο Εργάτης παρόλη την δύναμή του, παρόλο που είναι ο μεγαλύτερος κρίκος της κοινωνίας στην παραγωγή αγαθών και αξίας, είναι ο πιο αδύναμος κρίκος απέναντι στο Κράτος των Αστών, κανένας νόμος δεν τον προστατεύει και πρέπει με δικά του μέσα να προστατευθεί και τα μέσα αυτά είναι οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι καταλήψεις και τα συλλαλητήρια, και δεν υπάρχει τίποτα παράνομο σε αυτό .

Ας μην το αναλύσουμε παραπάνω το σύνθημα, τα συνθήματα όταν ξεζιπάρονται με λάθος εργαλείο χαλάνε, πρέπει να αναλύονται με την καρδιά και την ψυχή, αυτός είναι ο τρόπος ο σωστός . Να πούμε μόνο ότι δεν υπάρχουν απεργίες νόμιμες η παράνομες, δεν υπάρχει σύννομη διαμαρτυρία, σύμφωνα με το δίκαιο το εργατικό όλες είναι νόμιμες. Δεν υπάρχουν εργαζόμενοι λιγότερο η περισσότερο αναγκαίοι. Σε αυτή την κοινωνία δεν υπάρχει κανένας, που επειδή είναι πιο χρήσιμος από τον άλλον, να του απαγορεύετε να απεργεί και να διεκδικεί το δίκιο του. Υπάρχουν επαγγέλματα βέβαια, που και μόνιμα να μας λείπανε, δεν θα το καταλαβαίναμε καθόλου.

Αυτά όμως είναι στο απυρόβλητο του συστήματος, και δεν έχουν λόγους να απεργούν.

Ακόμα και το "ΑΛΛΑΓΗ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΚΚΕ", παρόλο που ήταν ένα σύνθημα που το έλεγε μόνο ένα από τα κόμματα της αριστεράς, σαν και τα άλλα τα συνθήματα και σύμφωνα με τον νόμο των συνθημάτων, διατηρεί την διαχρονικότητά του και την αξία του, είναι ένα σύνθημα που αν μεταφραστεί με τον τρόπο τον σωστό, και παρόλο που ακούστηκε το 1980, μπορεί ακόμα και σήμερα να πει πολλά στον νου και στην ψυχή μας.

Το ξέθαψα από τα βάθη του μυαλού μου σήμερα, μετά τις μάχες που έδωσε σώμα με σώμα το ΠΑΜΕ και οι σύντροφοι του ΚΚΕ, με τις δυνάμεις καταστολής και τρομοκρατίας του Λαου, του Δένδια και της εσωτερικής και εξωτερικής Τρόικας. σύσσωμη η υπόλοιπη Αριστερά ήταν εκεί με μια φωνή, έναν στόχο τον κοινό εχθρό, και ένα σύνθημα "Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ", ακόμα και η ΔΗΜΑΡ αμήχανα βρήκε κάτι να ψελλίσει.

Το ΚΚΕ μετά από χρόνια δέχτηκε την βοήθεια της άλλης αριστεράς.

Για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια άφησε στην άκρη την υποστήριξη της Αστικής νομιμότητας και το τσουβάλιασμα των τραμπούκων κουκουλοφόρων του παρακράτους με τους συντρόφους που φόραγαν μάσκες, για προστασία από τα δακρυγόνα και μπήκε στο παιχνίδι βγάζοντας την μάσκα της νομιμότητας.

Μάλλον κάποιοι εκεί στον Περισσό έχουν καταλάβει αυτό που καταλαβαίνει η πλειοψηφία των Αριστερών, ότι αν δεν συμμετέχει και το ΚΚΕ στο παιχνίδι, ο κίνδυνος για την αλλοίωση της ριζοσπαστικότητας του συνόλου της Αριστεράς είναι μεγάλος. Αυτό το παλιό σύνθημα λοιπόν αποκτά και στις μέρες μας πολύ μεγάλη σημασία.

Μακάρι το ΚΚΕ να συνεχίσει σε αυτόν τον δρόμο γιατί όλοι οι άλλοι οδηγούν σε αδιέξοδο.


Διαβάστε Περισσότερα »