Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Από καρδιάς με την Πόλυ Χατζημανωλάκη

Της Ελένης Ζάχαρη

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα σε όλους αγαπημένοι φίλοι του «Από Καρδιάς» και του «Λόγων Παίγνια»! Σε Πορεία Πάθους με κατεύθυνση την Ανάσταση βρισκόμαστε όλοι και με την Ελπίδα, κρυφή και φανερή, η Ανάσταση να συμβεί ως γεγονός προσωπικό αλλά και παγκόσμιο αφού όλα μοιάζουν παραδομένα στη θλίψη και στον Θάνατο.. Δεν είναι η Κρίση τοπικό γεγονός ούτε η αντιμετώπισή της, επίσης ούτε η όποια πιθανή βοήθεια άνωθεν… Εύχομαι σε όλους μας Φως στις ψυχές μας, Αναστάσιμο Φως, πορεία Αναστάσιμη, δηλαδή πορεία Ζωής! Ας σηκωθούμε ψηλότερα! Για του λόγου το αληθές… κοντά μας μια πολύ αγαπημένη φίλη, μια γυναίκα που με το έργο της συμβάλλει στην ανύψωση και στο φωτισμό, συγγραφέας, επιστήμων άριστη, Άνθρωπος κυρίως… Η αγαπημένη μου Πόλυ Χατζημανωλάκη.. που την περίμενα με μεγάλη λαχτάρα γι’ αυτή τη συζήτηση και την ευχαριστώ θερμά!!!

-Καλωσορίζω στο "Από Καρδιάς" την αγαπημένη μας φίλη Πόλυ Χατζημανωλάκη. Είμαι πολύ χαρούμενη, συγκινημένη, θα έλεγα ότι αισθάνομαι σχεδόν δέος που βρίσκεσαι μαζί μας Πόλυ! Καλώς ήρθες!

-Καλώς σε βρίσκω Ελένη μου!!! κι εγώ αισθάνομαι σχεδόν δέος... και χαρά εννοείται που μιλάμε μαζί σε αυτόν τον χώρο.

-Θυμάμαι όταν πρωτογίναμε φίλες, πόση εντύπωση μου είχε κάνει η σελίδα σου και πόσο στο πέρασμα του καιρού συνέχισε να μεγαλώνει ο θαυμασμός μου για τον τρόπο γραφής σου, τη ζεστασιά σου και κυρίως αυτές τις μοναδικές αναρτήσεις σου που μοιάζουν με ανοίγματα για να περάσει κανείς σε μια άλλη διάσταση είτε της ιστορίας είτε της λογοτεχνίας... Έτσι λοιπόν το δέος....

-Τη ζεστασιά τη διαθέτεις εσύ Ελένη μου με τις παρατηρήσεις σου και τα σχόλιά σου. Συνδυάζεις και την ευαισθησία και το συναίσθημα όταν "διαβάζεις" αλλά και την επιστημονική επάρκεια να ανάγεις κάπου το θέμα, να προσθέσεις κάτι, να υπομνηματίσεις... Αυτά για τη σχολιογραφική σου δράση. Γιατί υπάρχει και η ποιητική που είναι απρόβλεπτη και σε βρίσκει όποτε θέλει αυτή.

-Τώρα «με πιάνεις στον ύπνο»... και κοκκινίζω... σ' ευχαριστώ. Μου έκανε εντύπωση στο βιογραφικό σου το ότι γεννήθηκες στην Κάλυμνο! Πίστευα απ' την αρχή της γνωριμίας μας πως σίγουρα εσύ με την Κρήτη πρέπει να έχεις στενότατους δεσμούς. Έκανα λάθος τελικά;

-Όχι Ελένη μου. Και από τα δυο νησιά είναι η καταγωγή μου. Και μάλιστα χαρακτηριστική της ιστορίας μας. Υπήρχαν και "ελαφρές" ποινές στους πολιτικά αντίθετους, εκτός από τις εκτοπίσεις, ήταν για τους ύποπτους οι δυσμενείς μεταθέσεις. Έτσι ο πατέρας μου, αν και Κρητικός, βρέθηκε να υπηρετεί στο ταχυδρομείο στους Λειψούς ένα μικρό νησάκι των Δωδεκανήσων... όπου συναντήθηκε με τη μητέρα μου, δασκάλα στην πρώτη της τοποθέτηση...

-Από τα Δωδεκάνησα, όπου γεννιέσαι και μεγαλώνεις, βρίσκεσαι στην Αθήνα κι εκεί στη συνέχεια, στο τμήμα Φυσικής του Παν/μίου Αθηνών. Αλήθεια, τι σε οδήγησε σ’ αυτή την επιλογή;

-Την εποχή που τελείωνα το Γυμνάσιο υπήρχε - όπως τώρα οι κατευθύνσεις - ο μεγάλος διαχωρισμός από την Α΄ Λυκείου (Δ΄ Γυμνασίου) σε κλασσικό - πρακτικό. Θετική και Θεωρητική κατεύθυνση. Ομολογώ ότι μου άρεσαν και οι δύο. Και τα κλασσικά μαθήματα - όχι το μάθημα της λογοτεχνίας όμως, τη λογοτεχνία μου άρεσε να την διαβάζω αλλά βαριόμουν τρομερά τις αναλύσεις του σχολείου, τις ενότητες τα σχήματα λόγου... Μου άρεσαν όμως και τα μαθηματικά και η φυσική πολύ. Βρέθηκα λοιπόν στο πρακτικό, αφού έπρεπε κάπου να βρεθώ, ακολουθώντας τα μαθήματα που μου άρεσαν περισσότερο και κατόπιν στο φυσικό τμήμα, βάσει της βαθμολογίας μου. Κατά κάποιον τρόπο βρέθηκα να σπουδάζω μια κατ’ εξοχήν φυσική επιστήμη, που μου άρεσε πολύ, εκεί που στην ιστορία των ιδεών δοκιμάστηκαν και μεταμορφώθηκαν όλα τα μοντέλα που έχουμε για τον κόσμο. Αισθανόμουν, λοιπόν, χαρά και πνευματική πρόκληση. Σε αυτό συνέβαλε και το ότι βρέθηκα, τότε, σε ένα κύκλο νέων φοιτητών που ανήκαν στην αριστερά και συζητούσαν για ιδέες και φιλοσοφία σχετικά με τη φυσική φιλοσοφία και τη φυσική και ένοιωθα μια εσωτερική πληρότητα... Αυτή την εικόνα για τον έξω κόσμο, την ενοποιητική, την ουσία της, πίστευα ότι θα την συνέχιζα αν βάθαινα περισσότερο στη θεωρητική φυσική και έτσι ξεκίνησα και τις μεταπτυχιακές σπουδές μου εκεί.

Ο δρόμος μου με έφερε σε ένα τμήμα στις Βρυξέλλες υπό τον Ίλια Πριγκοζίν, τον Νομπελίστα, που προσπαθούσε να καταλάβει - να συλλάβει θεωρητικά και να θεμελιώσει στη Φυσική το βέλος του χρόνου της ζωής, της πραγματικότητας. Ότι γεννιόμαστε νέοι και πεθαίνουμε γέροι γκρόσσο μόντο. Αυτή τη διαφορά παρελθόντος και μέλλοντος, μια και η παραδοσιακή φυσική δεν την διακρίνει στα θεμέλιά της. Οι εξισώσεις δηλαδή που τα διέπουν δεν αλλάζουν αν κοιτάμε προς τα μπρος ή προς τα πίσω...

-Ακριβώς εδώ με προλαβαίνεις, καθώς θα σε ρώταγα τι ήταν αυτό που σε έκανε να επιλέξεις τις Βρυξέλλες για τη συνέχεια των σπουδών σου και βέβαια ποιες είναι οι εμπειρίες σου τόσο από τις σπουδές σου εκεί όσο και από τη ζωή σε μια ευρωπαϊκή χώρα με άλλη νοοτροπία, ρυθμούς, εξελίξεις; Και το σημαντικότερο, πόσο επέδρασε η παρουσία του Πριγκοζίν στη διαδρομή σου!

-Οι Βρυξέλλες είναι μια κεντροευρωπαϊκή πρωτεύουσα, παραδοσιακή, πολυεθνική, πολύγλωσση, με μεγάλη κοινότητα Ελλήνων φοιτητών τότε που ήμουν εγώ, μεγάλη κοινότητα Ελλήνων μεταναστών και ανέργων παλαιών ανθρακωρύχων, υψηλόμισθων ευρωυπαλλήλων, - με πληθώρα ελληνικών σωματείων, φοιτητικούς συλλόγους, τοπικούς συλλόγους, τη μεγάλη ελληνική κοινότητα αλλά και ηπειρώτες, Δωδεκανήσιους - υπήρχαν ελληνικές συνοικίες, ελληνικά καφενεία... Υπήρχαν, μετά το ’81 που ήμουν εγώ, πλήθος φορείς πολιτιστικοί και καλλιτέχνες που επισκέπτονταν από την Ελλάδα αλλά και από όλο τον κόσμο τις Βρυξέλλες. Είχα την ευκαιρία να συμμετέχω, τότε, μαζί με μια ομάδα φίλων, μεταπτυχιακών φοιτητών επίσης, στη ραδιοφωνική εκπομπή του Πανεπιστημίου, το Radio Campus, μέσω της Ελληνικής εκπομπή του cafe imaginaire, του φανταστικού καφενείου. Η εκπομπή μας είχε βρεθεί τότε στο κέντρο πολλών πολιτιστικών θεμάτων της πόλης και μας έδινε την ευκαιρία, σαν μικρομέγαλοι παράγοντες, να συναντιόμαστε με τον κόσμο που ερχόταν από Ελλάδα και να παίρνουμε συνεντεύξεις... Έτσι είχαμε συναντηθεί με το Μάνο Χατζιδάκι - είχαμε το θράσος να του ζητήσουμε αλλά δεν ήλθε στην εκπομπή, με τον Θάνο Μικρούτσικο, που μας έδωσε μια εκπληκτική συνέντευξη και μας έκανε πιο ανοιχτούς στο να ξεκολλήσουμε από τις ελληνικές αποστολές που έρχονταν εκεί και να αξιοποιήσουμε εκδηλώσεις ευρωπαϊκές, παραστάσεις και συναυλίες που δεν θα είχαμε ποτέ την ευκαιρία να δούμε και τον ευγνωμονώ, το Χρόνη Μίσσιο, τη Μαρία Φαραντούρη και άλλους πολλούς...

Όσον αφορά τη ζωή εκεί στο πανεπιστήμιο ήταν μια μοναδική εμπειρία. Ανήκαμε σε μια "σχολή ", σε ένα φιλοσοφικό ρεύμα και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τη θέρμη και τον ενθουσιασμό αλλά και τα φαινόμενα σεχταρισμού, από το φόβο να διαψευσθεί η θεωρία. Κάποια φαινόμενα σεχταρισμού ,που απέδιδα στο κομμουνιστικό κίνημα, διαπίστωσα ότι ίσως ήταν Ρώσικα χαρακτηριστικά.

Ο Πριγκοζίν ήταν Ρώσος εμιγκρές, που είχε φύγει παιδί με την οικογένειά του μετά την επανάσταση. Γενναιόδωρος, ανθρώπινος, σε ανέβαζε ψυχικά, όταν δούλευες μαζί του, και ήθελες να κάνεις τα πάντα για αυτόν, αλλά πάντα φοβόταν μήπως δεν είσαι απόλυτα δοσμένος. Προοδευτικός και ανεκτικός στα πάντα αλλά και φίλος του Βασιλιά. Μπορούσε να εξασφαλίζει έτσι χρηματοδότηση για την Σερβίς του, στην οποία συμμετείχαν Μαθηματικοί, φυσικοί, βιολόγοι, κοινωνιολόγοι, φιλόσοφοι. Ήταν μια διεπιστημονική Σερβίς. Ένα τμήμα όπου άνθιζαν οι ιδέες, όχι απαραίτητα η συνεργασία, αλλά υπήρχε ένα πλαίσιο: η μη αντιστρεπτότητα, η αυτοοργάνωση των συστημάτων, τα συστήματα μακριά από ισορροπία, οι κοινότητες των μυρμηγκιών, και η άρση του χάσματος ανάμεσα στις θεωρητικές και τις θετικές επιστήμες.

-Μετά τις Βρυξέλλες ακολουθεί άλλη μια εμπειρία, φαντάζομαι επίσης ξεχωριστή, η Αμερική, και το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Austin. Στο οποίο πώς βρίσκεσαι και τι είναι αυτά που έχεις αποκομίσει;

-Η Αμερική ήταν μια άλλη εμπειρία. Τελείως διαφορετική. Μια αφθονία υλική στο Πανεπιστήμιο με τον ίδιο διευθυντή, μια και ο Πριγκοζίν ήταν και εκεί διευθυντής στο Κέντρο Στατιστικής Φυσικής και Θερμοδυναμικής με το όνομά του και περνούσε τρεις μήνες το χρόνο και εννιά στις Βρυξέλλες, όπως η Περσεφόνη στον Άδη τηρουμένων των αναλογιών... Εν τούτοις, παρά τα παραπλήσια ερευνητικά ενδιαφέροντα, υπήρχε, αν μπορώ να το χαρακτηρίσω, μια διαφορά μεγάλη...

Μια επιφανειακότητα όπως συμβαίνει και με την ιστορία την τοπική. Τα παλιά κτίρια του Austin ήταν, το πολύ, 150 ετών. Μια χώρα με ρηχή ιστορία αλλά και κάπως πειθήνια στην έρευνα. Στις Βρυξέλλες, παρά το ότι ο Πριγκοζίν ήταν αδιαφιλονίκητος ηγέτης, οι ερευνητές της ομάδας δεν δίσταζαν να τον αμφισβητήσουν όταν χάρασσε κατευθύνσεις. Έκαναν κάτι όταν εκείνοι ήταν πεισμένοι. Για αυτό υπήρχαν συγκρούσεις, όπως συμβαίνει σε μια οικογένεια με τον πατέρα. Αγάπη και θαυμασμός αλλά και αμφισβήτηση. Στην Αμερική αυτό δεν συνέβαινε. Δέχονταν τα πάντα πρόθυμα και χωρίς την ευρωπαϊκή απαισιοδοξία. Σε αυτό συνέτεινε και το ότι, εκτός από τους Αμερικανούς, το τμήμα ήταν γεμάτο και με Κινέζους μεταπτυχιακούς, ισχυρούς στα μαθηματικά και τους υπολογισμούς που δεν αμφισβητούσαν τίποτα...

Για μένα προσωπικά η Αμερική ήταν μια ανοιχτή αγκαλιά που ήθελε να με κρατήσει και εγώ αντιστεκόμουν να μην ενδώσω. Κανένας ρατσισμός για την Ελληνική καταγωγή, κάτι που δεν υπήρχε στις Βρυξέλλες εντελώς. Ενδιαφέρον για τον άνθρωπο, ζεστασιά. Δυο φορές είχα αρρωστήσει και τις δύο ήρθαν άνθρωποι από το Πανεπιστήμιο στο σπίτι με φαγητό και με έννοια. Κάτι που δεν το είχα συνηθίσει. Αλλά η νοσταλγία για την Ελλάδα ήταν μεγάλη. Και λόγω της ακρίβειας των τηλεφωνημάτων, τότε δεν είχαμε μάθει να χρησιμοποιούμε το ίντερνετ, κάτι αρχαία τέλεξ, και η διαφορά της ώρας. Για να μιλήσω με τους δικούς μου έπρεπε να περιμένω να πάει μεσάνυχτα και να τους ξυπνήσω... Στην Αμερική δεν μπορούσες να διατηρήσεις καλά τη διαφορά σου, όπως στο Βέλγιο, έπρεπε να αφομοιωθείς, να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου. Έτσι καταλαβαίνεις και το γιατί οι άνθρωποι που μετανάστευσαν εκεί δεν επιστρέφουν και αφομοιώνονται έτσι...

-Επιστρέφεις στην Ελλάδα. Γιατί δεν επεδίωξες την Πανεπιστημιακή καριέρα αλλά στράφηκες στην ιδιωτική εκπαίδευση; Είναι άξιο απορίας πώς δεν βρέθηκες με τέτοια δουλειά πίσω σου να κατέχεις σήμερα έδρα στο ελληνικό Πανεπιστήμιο….

-Επιστρέφοντας στην Ελλάδα από την Αμερική, όπως και πολλοί άλλοι στη θέση μου, αναζήτησα δουλειά σε κάτι αντίστοιχο με πριν. Αυτό ήταν η αρχική μου επιδίωξη, αλλά φαίνεται δεν ήταν εύκολο. Κάνω μια παρέκβαση, που είναι, όπως θα φανεί παρακάτω, πολύ σχετική με το θέμα. Είχα δει στις Βρυξέλλες, στην ταινιοθήκη, μια ελληνική ταινία την Φωτογραφία του Νίκου Παπατάκη. Πρόκειται για έναν νεαρό που φτάνει από την Καστοριά στο Παρίσι για να βρει δουλειά σε έναν συμπατριώτη του και κρατά μαζί του μια φωτογραφία μιας τραγουδίστριας που βρήκε στο δρόμο και του λέει ότι είναι η αδελφή του. Δεν υπολογίζει όμως ότι εκείνος θα την ερωτευτεί και θα θέλει να την παντρευτεί. Η ιστορία βασίζεται στη λεπτή ισορροπία ψεμάτων και εξαπατήσεων. Θυμάμαι στην ταινία, που την είδα μετά το 1986, όταν τελείωνε και η παραμονή μου στο Βέλγιο και θα έφευγα για Αμερική, που λέει για το Παρίσι: «Λύκος υπάρχει και εδώ αλλά εδώ ο λύκος είναι χορτάτος»...

Αυτή είναι η συμβουλή προς το μετανάστη από τον ευκατάστατο συμπατριώτη του.

Αυτό μου καρφώθηκε στο νου, γιατί ακριβώς αυτό σκεφτόμουν θα είχα να αντιμετωπίσω επιστρέφοντας στην Ελλάδα. Έναν λύκο που ΔΕΝ θα ήταν χορτάτος. Είχα συνηθίσει τόσον καιρό να μην προσπαθώ, παρά μόνο να κάνω καλά τη δουλειά μου στο πανεπιστήμιο. Οι συμβάσεις εργασίας με το πανεπιστήμιο ανανεώνονταν χωρίς προσπάθεια. Ανταγωνισμοί υπήρχαν και άμιλλα αλλά δεν σήμαινε ότι κάποιος θα σου έπαιρνε τη θέση. Μπορεί αυτό να σήμαινε επιβράβευση, εύνοια του Πριγκοζίν αλλά ήταν αδιαμφισβήτητη η προσφορά του καθενός...

Στην Ελλάδα συνέβη αυτό που περίμενα ψάχνοντας για θέση στο πανεπιστήμιο. Έπρεπε να αντιμετωπίσω τον πεινασμένο λύκο και δεν ήξερα να το κάνω καλά.

Καθηγητής, που πήγα να τον δω για να ρωτήσω τι προκηρύξεις θέσεων υπάρχουν, μου είπε κατάμουτρα "έχουμε τους δικούς μας".

Από ό,τι φαίνεται απαιτείται ένα σύστημα δικτύωσης για οποιοδήποτε τομέα, μαζί με τα προσόντα, κάτι που δεν είχα συνηθίσει γιατί και στην Αμερική - εκεί που ήμουν τουλάχιστον στο Austin και στο συγκεκριμένο τμήμα - και στις Βρυξέλλες, για να μην μιλήσω γενικά για οποιοδήποτε πανεπιστήμιο, δεν χρειάστηκε ποτέ.. Μου προκαλούσε δυσφορία τότε, οτιδήποτε έξω από την ίδια την επιστημονική επάρκεια να απαιτείται... αργότερα κατάλαβα ότι αυτό συμβαίνει πάντα... παντού... δεν είχα όμως διάθεση να προσπαθήσω πολύ και έτσι μετά από ένα διάστημα όπου δίδαξα σε ένα από τα λεγόμενα κολλέγια, που σήμερα νομίζω λέγονται ιδιωτικά πανεπιστήμια, και που είχε σύνδεση με το Πολυτεχνείο της Βοστώνης, ασχολήθηκα με τις Σπουδές στη Μεγάλη Βρετανία, τα GCE τα Foundation Courses και στο τέλος με το Διεθνές Απολυτήριο International Baccalaureate σε ένα μεγάλο ιδιωτικό σχολείο της Αθήνας. Αυτά τα τμήματα τα οργάνωσα από το μηδέν, μια πολύ δημιουργική περίοδος της ζωής μου, όπου ο εργοδότης μου μού έδειξε εμπιστοσύνη και εν λευκώ με άφησε να οργανώσω τα προγράμματα, την υποδομή, και να κάνω τις προσλήψεις. Έτσι βρεθήκαμε να έχουμε δουλειά πολλοί συνάδελφοι πολλών ειδικοτήτων με σπουδές, μεταπτυχιακά, διδακτορικά στο εξωτερικό, που είχαμε χτυπήσει την πόρτα του πανεπιστημίου χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή αρκετοί από αυτούς βρήκαν το δρόμο για το πανεπιστήμιο. Κάποιοι άλλοι, μάλλον δεν το θέλαμε πια πάρα πολύ...

-Ποιες δραστηριότητες ανέπτυξες ως εκπαιδευτικός και πόσο αυτές συνδέονται με το ευρύτερο συγγραφικό σου έργο;

-Ένα μεγάλο μέρος της πραγματολογικής έρευνας για το μυθιστόρημά μου «Οι μέλισσες του Κάλβου τριγυρίζουν στα λιβάδια του Λινκολνσάιρ», που έχει να κάνει στην πλευρά που είναι τα Campus novel για τα πανεπιστήμια και τα γκράμαρ σκουλς στην Αγγλία βασίζεται σε αυτήν την εμπειρία...

Αλλά και άλλα που έχουν να κάνουν με σκέψεις του ήρωα, που είναι ένας δεκαεξάχρονος έφηβος, για το σύστημα σπουδών, τις εξετάσεις, την κριτική σκέψη...

Εκτός από αυτό όμως, ιδέες έχω αντλήσει από το πλήθος των προγραμμάτων βιωματικής μάθησης που είχα εκπονήσει όταν, αργότερα, μετακινήθηκα στο Γραφείο Εκπαιδευτικής Έρευνας ενός άλλου Εκπαιδευτηρίου και εκεί έζησα έναν παράδεισο πραγματολογικής έρευνας...

Ο εργοδότης μου όταν έφτιαχνα ένα πρόγραμμα μου έλεγε "μην λαιμαργείσαι" χαριτολογώντας γιατί ήξερε ότι θα έψαχνα πολλαπλάσια από όσο απαιτείται για το πρόγραμμα για δική μου ευχαρίστηση... από περιέργεια, γιατί μου άρεσε να μαθαίνω..

Από τα περάσματα στις βιβλιοθήκες και το διαδίκτυο, έμαθα γρήγορα να ξεχορταριάζω περιοχές και να τις κάνω προσβάσιμες και για μένα και για τους άλλους, να βρίσκω το ενδιαφέρον, αυτό που συσχετίζεται με προηγούμενη γνώση, να διασκεδάζω... αυτό μου χρησίμευσε όσο δεν μπορείς να φανταστείς στην έρευνα για τα μυθιστορήματα...

Έμαθα να δουλεύω με χάρτη, να ανασυστήνω περιοχές στην Αγγλία και στην Αφρική, να περπατώ σε αυτές με μεγάλη ταχύτητα. Έμαθα να θέτω τις σωστές ερωτήσεις όταν πλησίαζα μια άγνωστη χώρα...

-Η λογοτέχνης Πόλυ Χατζημανωλάκη –αυτή που εμβαθύνει στο μυστήριο των υπάρξεων με τις οποίες ασχολείται, όπως ο Κάλβος ή ο Κυρ-Αλέξανδρος,- επηρεάζεται από τη Φυσική ή προσεγγίζει μεταφυσικά;

-Υπάρχουν κομμάτια ολόκληρα της μυθοπλασίας στις Μέλισσες του Κάλβου (που τριγυρίζουν στα λιβάδια του Λινκολνσάιρ) που βασίζονται στα Μαθηματικά και στις Φυσικές επιστήμες με τη γενικότερη έννοια... Και αυτά παίζουν ζωτικό ρόλο στην εξέλιξη του μυθιστορήματος. Τα μαθηματικά των μελισσών ή άλλες χαρακτηριστικές λειτουργίες τους, ο χορός τους, η αναπαραγωγή τους, ο πολλαπλασιασμός και η σχέση με την ακολουθία Φιμπονάτσι... Με αυτά αναμετριούνται ο νεαρός (θετικός) ήρωας αλλά και ο ασθενής (με την έννοια του ασθενούς βασιλέως) ενήλικος ήρωας της ιστορίας...

Υπάρχουν όμως κομμάτια του βιβλίου, όπως για παράδειγμα η ύπαρξη πανσέδων στη διαδρομή Λάουθ – Κέντιγκτον, που είναι και ο τάφος του Κάλβου, που μου είχαν καρφωθεί στο μυαλό όταν έγραφα το βιβλίο… Τι έγινε δηλαδή: ήθελα να γράψω για μια διαδρομή με ποδήλατο δίπλα σε ένα καταπράσινο λιβάδι της Βρετανικής επαρχίας. Αλλά μόλις πήγαινα να το κάνω, μου ερχόνταν στο νου πανσέδες. Έκλεινα τα μάτια να το διώξω και να οι πανσέδες. Με μισή καρδιά έγραψα για ένα καθαρό λιβάδι χωρίς πανσέδες, και όταν μετά από ένα χρόνο πήγα εκεί να δω το χώρο, τους είδα μπροστά μου!!! Οπότε εδώ μιλάμε για μεταφυσική...

Υπάρχει ένα παρόμοιο θέμα με την Αφρικανή ηρωίδα μου, την Γκλάντις, στα Αινίγματα του Ν΄γκόρο, που έχει πολλά κοινά στοιχεία στον χαρακτήρα με τη φίλη μου την Π. Π. και που την φαντάστηκα στο βιβλίο να έχει μια μικρή αραίωση στα μπροστινά δόντια όπως η Π. Π. Αυτό εκεί το ονόμασα "χαμόγελο της καλοσύνης"...

Προχωρώντας την συγγραφή του βιβλίου, όπου η Γκλάντις αναζητά τον πατέρα της, και που δεν ήξερα πού θα με βγάλει όταν το ξεκίνησα, θέλοντας να βρω έναν κατάλληλο ήρωα που να ανήκει στους διωχθέντες αγωνιστές Μάου Μάου (στον Αγώνα κατά της αποικιοκρατίας που μοιάζει πολύ με αυτόν της ανεξαρτησίας της Κύπρου) κάποιον που να έχει χάσει την μνήμη του και να έχει λείψει χρόνια από την χώρα.. Βρήκα λοιπόν στο διαδίκτυο και τρελάθηκα κυριολεκτικά, ότι μέσα σε μια ομάδα πέντε αγωνιστών που επαναπατρίστηκαν από την Αιθιοπία, υπήρχε ένας έτσι που είχε, μάλιστα, μια αραίωση στα δόντια και που βοηθά τρόπον τινά, αφού και τα άλλα στοιχεία ταιριάζουν, να αναγνωριστούν αυτός και η κόρη του. Αυτό είναι 100% μεταφυσική, δεν είναι;

-Ναι, είναι μεταφυσική, πράγματι! Πόλυ, τι ήταν αυτό που σε τράβηξε τόσο πολύ στη λογοτεχνία, που σε συνάρπασε; Γιατί όποιος σε μελετήσει, αντιλαμβάνεται πως η σχέση σου μαζί της είναι σχέση συναρπαγής, μέθης ερωτικής.

-Από παιδάκι μου άρεσε να διαβάζω... Το θεωρούσα και το θεωρώ μια από τις ύψιστες απολαύσεις που έχουν δωρηθεί στον άνθρωπο. Βέβαια δεν ήθελα να γίνω συγγραφέας για να διαβάζω. Βιβλιοθηκάριος ήθελα. Μια βιβλιοθήκη που να είναι το σπίτι μου και τον χρόνο που φανταζόμουν τον έχει ο βιβλιοθηκάριος, κάτι σαν φαροφύλακα τον ένιωθα, που θα μου επέτρεπε να έχω απομόνωση και να διαβάζω...

Το «συγγραφέας», ωστόσο, τότε το θεωρούσα σαν κάτι πολύ ευγενές. Αυτός που μπορεί και φτιάχνει αυτά που μου αρέσει να διαβάζω. Δεν ήταν ότι είχα σκεφτεί ότι μου άρεσε να γράφω - μου άρεσε να φαντάζομαι εννοείται - αλλά ο συγγραφέας έγινε ένα θετικό πρότυπο, που θα ήθελα να το φτάσω χωρίς να σκεφτώ επ’ ακριβώς τι συγκεκριμένα συνεπάγεται για μένα...

Αυτά τα βρήκα στην πορεία. Μοιάζει λίγο με τη διαδικασία να κάνεις ένα παιδί. Δεν το σκέφτεσαι και πολύ, το θέλεις, ή τυχαίνει, και συνειδητοποιείς ότι αλλάζει ριζικά η ζωή σου.

Θέλει θυσίες, συγκέντρωση, απομόνωση... σκέψη... θέλει να μπορείς να χτίσεις ένα σύμπαν. Φοβερή ικανοποίηση αυτό, θεϊκή ικανοποίηση η δημιουργία...

Και θεραπεία μετά, όταν αυτό συνδυάζεται με τον λόγο, τα παιχνίδια του, όταν πλάθεται και αφήνει σιγά σιγά ψυχικό αποτύπωμα όπως αυτό του σαλιγκαριού...

Αυτή η μακράς πνοής απομόνωση, η φυσαλίδα, το κουκούλι που μπαίνει ο συγγραφέας για να γράψει, είναι μια πολύτιμη εμπειρία που την αναζητώ και πάλι αυτή την εποχή της εξωστρέφειας... Αυτό είναι ίσως παρεμφερές, αυτή η επιθυμία της απομόνωσης με την ερωτική συναρπαγή....

-Τόσο ο Ανδρέας Κάλβος, όσο κι ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, δυο μεγάλες προσωπικότητες και ταυτόχρονα ιδιαίτερες, φαίνεται να σε σημαδεύουν. Για ποιους λόγους συμβαίνει αυτό ή είναι απλά τυχαίο;

-Πιστεύω ότι αυτές οι συναντήσεις δεν είναι τυχαίες. Το να συναντηθεί κάποιος και να επιμείνει να αναζητά τα ίχνη μιας μορφής της ιστορίας ή της λογοτεχνίας, που ίσως έχει σβήσει ο χρόνος, μπορεί να αποκαλύψει εκλεκτικές συγγένειες, μπορεί να σημαίνει κάποιου είδους ταύτιση. Αυτό είναι βέβαιον και το έχω σκεφτεί πολλές φορές και έχω αναζητήσει μέσα μου τις κοινές αναφορές, τις ταυτίσεις και με τους δύο, όσο μπορώ... Εν τούτοις, πιστεύω πως αυτό συμβαίνει με όλους μας, αυτά δεν γίνονται αυτομάτως, ούτε είναι μονοσήμαντα.

Πολλές φορές, πλησιάζοντας μια μορφή, μια σκιά για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, αρχίζεις να συμπάσχεις, να συμπονάς, να θέλεις να υπερασπιστείς τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από εκεί και αυτό να μην συμβαίνει από την αρχή, αλλά να δημιουργείται στην πορεία. Έτσι θαρρώ συνέβη με μένα. Αρχικά με τον Ανδρέα Κάλβο και μετά με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Νομίζω τους συνάντησα για κάποιο λόγο και μετά συνδέθηκα ψυχικά και αργότερα ίσως και να ένιωσα κάποια ταύτιση, διαφορετική σε κάθε περίπτωση..

Με τον Κάλβο αυτό συνέβη στ' αχνάρια του Γιώργου Σεφέρη. Διάβασα τα οδοιπορικά του δοκίμια, εκεί που ως πρέσβης της Ελλάδας στο Λονδίνο επισκέφτηκε το Λάουθ του Λινκολνσάιρ, για την ανακομιδή των οστών του Κάλβου, 150 χρόνια μετά το θάνατό του... Ο Κάλβος είχε φύγει από την Ελλάδα το 1852, έφυγε από την Κέρκυρα που ήταν ο τελευταίος τόπος διαμονής του, μαζί με την Σαρλότα Αυγούστα Γουάνταμς, μια Αγγλίδα δασκάλα με την οποία μοιράστηκε την τύχη του. Αυτή ήταν η δεύτερη σύζυγός του. Η πρώτη, η Κριστίν Τόμας, επίσης Αγγλίδα, είχε πεθάνει χρόνια πριν, μετά που γέννησε ένα κοριτσάκι. Και το μωρό χάθηκε. Είχε ξεχαστεί από τους πάντες στην Ελλάδα, πολύ πριν το θάνατό του. Ο τάφος του βρέθηκε από έναν Κύπριο ερευνητή τον Αντώνη Ιντιάνο στα 1937 και στα 1960 επισήμως ο Σεφέρης εκπροσωπούσε την Ελλάδα στην τελετή της ανακομιδής των οστών.

Για αυτή την επίσκεψη έγραψε λοιπόν ο ποιητής και τη διάβασα και τη βρήκα συγκλονιστική. Για τον Κάλβο είχα μόλις μάθει, κατά σύμπτωση, σε ένα φυλλάδιο που έγραψαν κάποιοι φιλόλογοι στο σχολείο που δίδασκα, ότι υπήρξε Καρμπονάρος επαναστάτης κατά τη διάρκεια της ζωής του στην Ιταλία. Ζούσε στην Φλωρεντία...

Διάβασα λοιπόν για μια τελείως διαφορετική ατμόσφαιρα, για μια άτονη πόλη της Αγγλίας, με τους φιλολογικούς συλλόγους και τα τσάγια της, τα οικοτροφεία των κοριτσιών, τη σχέση της πόλης αυτής με τον Τέννυσον, τον Λόρδο Βύρωνα, τον Κάπταιν Σμιθ και την Ποκαχόντας και πως ο Σεφέρης διάβαζε ταξιδιωτκούς οδηγούς και συνομιλούσε με τους κατοίκους, μήπως και κάποιος θυμάται τον καθηγητή με την μαύρη τήβεννο που περπατούσε σκυφτός από το οικοτροφείο της γυναίκας του μέχρι την εκκλησία της Αγίας Μαργαρίτας του Κέντιγκτον...

Και μου δημιουργήθηκε κι εμένα η επιθυμία να παρακολουθήσω αυτή τη σκιά... και άρχισα να ψάχνω και βρέθηκαν απίστευτα θέματα της βιογραφίας του που με συγκίνησαν και που ήθελα να τον δικαιώσω... και οι κατηγορίες που του φόρτωσαν στη δίκη των Καρμπονάρων της Τοσκάνης - ήταν Άγγλος υπήκοος και θεωρήθηκε ότι εκείνος θα γλυτώσει - και η απομόνωσή του στην Κέρκυρα από τον κύκλο του Δ. Σολωμού, με αποτέλεσμα ότι και μετά την αποχώρησή του από την Ελλάδα να μην μπορεί να εκδώσει τις Ωδές του, και η εκδίωξή του από την Ιόνιο Ακαδημία, και η απομόνωσή του από τους μαθητές...

Σε αυτά υπάρχουν πτυχές που θα μπορούσα να ταυτιστώ, αλλά πιστεύω με κάθε άνθρωπο και για κάθε άνθρωπο που πάσχει θα μπορούσε να συμβεί αυτό... Ήταν αρκετό όμως για να ασχοληθώ μαζί του ώστε να δικαιωθεί μυθιστορηματικά...

Με τον Παπαδιαμάντη συνέβη το ίδιο... Ξεκινώντας από μια ανάγνωση της Μαυρομαντηλούς, και το τι ήταν στ’ αλήθεια ο κήπος του μπάρμπα - Γιάννου που με εξέπληξε κι εμένα για τα ευρήματα όταν κάθισα να την γράψω και να την αναρτήσω στο μπλογκ μου, τις Πινακίδες από Κερί, άρχισα να τον ξαναανακαλύπτω πέρα από την ηθογραφία και πέρα από τον ερωτισμό για τα οποία, έχουν πολλά ειπωθεί.. Ανακάλυψα ότι μπορεί να διαβάζει κανείς τον Παπαδιαμάντη όπως διαβάζει τον Όμηρο, όπως διαβάζει δηλαδή ένα μυθικών διαστάσεων κείμενο, και να ασκείται στην εφαρμογή των εργαλείων της ανθρωπολογίας και της θεωρίας των σημείων... Μια τελείως αχαρτογράφητη χώρα με δράκους και πηγές και νεράιδες αποκαλύφτηκε... Κρότοι κρούσματα, δεσίματα του λόγου, διαβατικές τελετές... ένα σύμπαν για το οποίο άρχισα να γράφω όσο μπορούσα, για κάθε διήγημα χωριστά που μπορούσα να χειριστώ και μετά να συνθέτω όσο προχωρούσα... και να τον θαυμάζω και να τον αγαπώ, να ανακαλύπτω έναν δικό μου Παπαδιαμάντη... Όχι παππού, όχι κοσμοκαλόγερο... Έναν νέο αυστηρό, με πάθη και βρυχώντα αισθήματα, θρησκευόμενο και ασκητικό, ένα ανήσυχο πνεύμα, μια εκλέπτυνση σκέψης, μια άβυσσο αισθημάτων, ένα θησαυρό συμβόλων, έναν νέο Όμηρο κυριολεκτικά... Ελπίζω να συγκεντρωθώ και να εκδώσω την εργασία που έχω κάνει για τον Παπαδιαμάντη... Το θέλω πολύ γιατί πιστεύω ότι κάτι έχω να πω που δεν έχει ειπωθεί...

-Πολλές φορές οι αναρτήσεις σου αφορούν τραγούδια ή αφηγήσεις αντλημένες από την παράδοση τη δική μας ή άλλων λαών, ακόμα και κάποια ποιήματά σου. Ποια είναι η σημασία της παραδοσιακής ποίησης, του δημοτικού τραγουδιού, του λαϊκού παραμυθιού για σένα και για ποιο λόγο;

-Δύσκολη η ερώτηση και ίσως παρεξηγηθεί η απάντηση. Με γοητεύει η παράδοση, οι παραδόσεις γενικότερα... μάλλον κάθε παράδοση, όχι στενά η δική μας...

Με γοητεύει και η ομορφιά της, σαν δημιουργία, αυτό που πλάθεται από μια συλλογική συνείδηση, που δεν ξέρω πόσο συλλογική είναι, μάλλον ανώνυμη, αλλά και σαν ψυχικό φορτίο που μεταδίδεται αλλιώς. Είναι στον αέρα, στις χειρονομίες, στους χορούς και μεταφέρει αυτό που δεν γράφεται... Πάντα συγκινούμαι ακούγοντας ένα δημοτικό τραγούδι από τη Ρουμανία, την Αλβανία, από διάφορες περιοχές της Ελλάδας και την Κύπρο...

Πολλές φορές ένα τραγούδι είναι ταξίδι... Θυμάμαι πως ακούγοντας μια φορά εδώ στο φέησμπουκ ένα τραγούδι από την Καμπυλία, ερευνώντας τους στίχους και την ιστορία του, βρέθηκα στην άγνωστη χώρα των Βερβέρων, που δεν είναι Άραβες αλλά ζουν στην Αφρική, ένα συγκλονιστικό ταξίδι μέσα από τη μουσική σε ένα πολιτισμό τόσο κοντά μας - είναι κοντά η Β. Αφρική αλλά και τόσο άγνωστη... ανακάλυψα για τη μυστική γραφή των γυναικών με τα γεωμετρικά σύμβολα στα αγγεία... Σε πάει αυτή η αναζήτηση σε άγνωστους και πολύτιμους θησαυρούς... Αυτές τις ιδιαιτερότητες, όχι για να προσκολληθούμε σε αυτές και να μην εξελιχθεί η δημιουργία, αλλά σαν δυνατότητες διαφορετικών πιθανοτήτων εξέλιξης απέναντι σε μια ισοπεδωτική ομοιομορφία, πιστεύω αξίζει τον κόπο να προσεχθούν... Σε αυτή την κατεύθυνση - επιτρέψτε μου να το αναφέρω, δεν είναι διαφήμιση είναι ουσία - το δεύτερο μυθιστόρημά μου, τα Αινίγματα του Ν΄γκόρο, καταπιάνεται στον πυρήνα της μυθοπλασίας του, με την ανασύσταση ενός Αφρικανικού έπους, που είναι φτιαγμένο από αινίγματα και οι κάτοικοι ενός χωριού το έχουν ξεχάσει στη σημερινή εποχή και μιας μυστικής γραφής πάνω σε μια κολοκύθα...

Η ιστορία αυτή και έρευνα για την Αφρική και τις παραδόσεις της, με έφερε τόσο κοντά στους δικούς μας ραψωδούς και τον Όμηρο. Εκεί αυτοί, υπάρχουν ακόμα και πριν η Δύση τους "εκπολιτίσει" με τις αποικίες της, ήταν συστατικό της κουλτούρας και του καθημερινού πολιτισμού των ανθρώπων.

-Προχωρώντας πια στο τέλος της συζήτησης αυτής, θα ήθελα την άποψή σου για τα επικαιρικά μας με το βαθύ βλέμμα σου… Τι πιστεύεις πως έχει χαθεί από τον Νεοέλληνα σε σχέση με την ταυτότητά του και είναι εμφανές την περίοδο αυτή της Κρίσης;

-Δυσκολεύομαι να απαντήσω στην τελευταία ερώτηση... Δεν αισθάνομαι επαρκής να συμβουλεύσω ή να κρίνω τους συμπολίτες μας. Έχουν απηυδήσει από την κρίση, έχουν κακοπάθει και ίσως στραπατσάρουν τους συνανθρώπους, ίσως στρέφονται ο ένας απέναντι στον άλλο...

Θα έμπαινα στον πειρασμό να καταγγείλω την ισοπέδωση, την έκπτωση και την συμφιλίωση με τη διαφθορά της διακυβέρνησης του Πασόκ, μια και από το ’81 μέχρι το ’88, που επέστρεψα στην Ελλάδα, άλλαξαν πολλά αλλά, πιστεύω ότι είναι κάτι βαθύτερο και από πολύ πριν... Νομίζω έχει να κάνει με την έλλειψη έρματος, την έλλειψη γείωσης με κάτι βαθύτερο και εσωτερικότερο, που διαπίστωνε ήδη από το 1955 ο Γ. Σεφέρης όταν επισκεπτόταν την Κύπρο. Και που έλεγε, ότι μόνο εκεί μπορεί να πραγματοποιήσει την επαφή με την παιδική του ηλικία, με την ταυτότητά του, την ουσία του. Την επίσκεψή του στο πατρικό σπίτι, στα Βουρλά της Μικράς Ασίας, την πραγματοποιούσε συμβολικά ο Σεφέρης στην Κύπρο γιατί εκεί έβρισκε κάτι άρρητο που στην Ελλάδα το έχουμε χάσει. Αυτό δεν ξέρω πια αν μπορούμε να το βρούμε ούτε στην Κύπρο...

-Να μπω στον πειρασμό και να σου κάνω μια ακόμα ερώτηση; Μπροστά στον ερχομό της Μ. Εβδομάδας τι σκέφτεται συνήθως ένας άνθρωπος τόσο βαθιά προβληματισμένος γύρω από τον άνθρωπο; μη με μαλώσεις... είσαι ο γλυκύς πειρασμός μου...

-Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι ένα «δώρο», θα έλεγα, μια ευλογία αυτού που θεωρούμε παράδοση… Ακόμα και μην καταλαβαίνοντας το νόημα, αυτό σημαίνει παράδοση: Να μεταφέρεις κάτι που άλλοι έκαναν πριν από σένα, χωρίς να ξέρεις το γιατί και κάποια στιγμή να συνειδητοποιείς ότι έχεις στα χέρια σου έναν πολύτιμο θησαυρό… επαναλαμβάνοντας τις ίδιες χειρονομίες, ψάλλοντας τα ίδια … Μια επανάληψη κάθε χρόνο, μια ιεροτελεστία συμβόλων, αφηγήσεων, ελπίδας, αγάπης και ιερότητας… αυτό που μας λείπει – να κάτι που μας λείπει… μια πλευρά αυτού που έχει χαθεί και το βιώνουμε εκείνη τη στιγμή. Ιερότητα, ποίηση ζώσα. Χυμοί και δρόσος, γλυκασμός από πολύ βαθειά στην ιστορία, αλλά και σύνδεση με τα προσωπικά βιώματα του καθενός… Την αθωότητα της παιδικής ηλικίας, τις αναμνήσεις από το Θείο Πάθος, τι αφηγήσεις, τι πόνος και τι χαρά η Ανάσταση… Ακόμα και να μην το καταλαβαίνει κάποιος σε βάθος, είναι μια συλλογική χαρά ένας θρίαμβος κάθε φορά που συμβαίνει…

Εκείνη την ώρα όλοι το περιμένουν..

Και ο δρόμος ως εκεί… τι δεν ανακαλείται για κάποιους από μας ακούγοντας τα εγκώμια… Κάθοδος στον Άδη κυριολεκτικά μέχρι την Ανάσταση… Κήποι του Αδώνιδος και Επιτάφιος, άρωμα άνοιξης, κοινωνία των ανθρώπων – τι όμορφο είναι να ψάλλεις δίπλα δίπλα με αγνώστους στην περιφορά…
Ο Νυμφίος, ο Άλλος… να τον πονέσουμε να τον υποδεχτούμε…

-Ο Ελύτης έχει γράψει για τη "Μαγεία του Παπαδιαμάντη"... Με όλο το σεβασμό στις δυο μορφές των Ελληνικών γραμμάτων, θα μου επιτρέψουν όλοι και εσύ, υποκειμενικά και αντικειμενικά, να πω το εξής: είχα αδημονία γι' αυτή την κουβέντα... ήθελα τόσο πολύ να μάθω, να ανακαλύψω από πού πηγάζει η "Μαγεία της Πόλυς Χατζημανωλάκη…"! Είναι μεγάλη τιμή για μένα η φιλία σου, η παρουσία σου εδώ και η υπέροχη συζήτησή μας! Και για το "Λόγων Παίγνια" βέβαια! Είσαι φως γι' αυτό τον τόπο... Να είσαι καλά... Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!

-Καλή Ανάσταση Ελένη μου... Εγώ σε ευχαριστώ για αυτή την κουβέντα. Το από καρδιάς το πέτυχες. Έχεις το χάρισμα. Και για μένα είναι μεγάλη τιμή και χαρά η φιλία σου. Να είσαι πάντα καλά...

Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά


Από το Λόγων Παίγνια

Διαβάστε Περισσότερα »

Εβδομάδα Παθών χωρίς Τέλος...

Της Ελένης Ζάχαρη

Λέμε και Καλή Ανάσταση, με όλους, ή σχεδόν όλους, να κλείνουν το στόμα. με τους απολιτίκ κουλτουριάρηδες να συμμετέχουν δια της σιωπής τους, στην απαξίωση του λαού και του Ανθρώπου. Το να μιλάς για Σταυροαναστάσιμη Πορεία δε σημαίνει πως επιλέγεις αυτή να περάσει μέσα από το "κτήριο της Βουλής", ωστόσο κάποιοι έτσι το μεταφράζουν. Επίσης, το γεγονός πως κάποιοι κρίνουν τα μέτρα αναγκαία, δε σημαίνει πως είναι, ούτε πως πρέπει να είναι. Αυτοί που διέκριναν, στην επιβολή των Μνημονίων, τη σωτηρία της χώρας, είναι οι ίδιοι, με τους επί τετραετίες ψηφοφόρους, κυρίως των κυβερνήσεων του Πασόκ, και σε δεύτερη φάση της Νέας Δημοκρατίας. (Tην Παλιά δεν κατάλαβα, από πιτσιρίκι, τι την έκαναν όλοι...)
Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Της Σάνιας Μωραΐτου niki.vikou

Έξι δις επιπλέον φόροι με το σημερινό 4ο μνημόνιο, κλείσιμο όλων των μικρών επιχειρήσεων (από ψιλικατζίδικα και περίπτερα, μέχρι.. αρτοποιεία) και πέρασμα όλης της δραστηριότητάς τους στις πολυεθνικές.

Απολύσεις εξπρές, πογκρόμ κατά των δημοσίων υπαλλήλων, λουκέτο στην οικοδομική δραστηριότητα, δήμευση όλης της ιδιωτικής περιουσίας, ληστρική φορολογία στους μικρούς επενδυτές φωλτοβολταϊκών - ο ήλιος μας ανήκει στους Γερμανούς - .

Διαβάστε Περισσότερα »

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΣΤΕΚΙ


Αγαπητοί Σύντροφοι:
Ο λογαριασμός (Psyxakias Apokounia) μετά από καταγγελία μου, είναι πλέον παρελθόν για το Facebook και φυσικά και για την ομάδα, τέτοιοι θρασύδειλοι τύποι δεν πρέπει να κυκλοφορούν ούτε στο καφενείο, πόσο μάλλον σε ένα στέκι αριστερών.

Έχοντάς με μπλοκαρισμένο να μην μπορώ να δω τι αναρτά, συνέχιζε να κατηγορεί πίσω από την πλάτη μου, και ήθελε να λέγετε και κομμουνιστής τρομάρα του, κάνοντας περισσότερη ζημιά στο ΚΚΕ που έλεγε ότι ανήκει και εκπροσωπεί, από όση εγώ με την κριτική μου.

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

ΕΤΣΙ ΠΟΡΕΥΟΜΑΙ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΑΧΕΡΟΥΣΙΑ

Έτσι πορεύομαι στη λίμνη Αχερουσία.
Σε μια σχεδία μια ζωή, σε ένα σώμα.
Κι αυτό που θα 'θελα μονάχα στην ουσία,
ένα φιλί από της μάνας μου το στόμα.

Το τσιγάρο του σιγοκαιγόταν στο τασάκι και το μυαλό του όργωναν τα λόγια της σχεδίας. Έτρεξε πίσω να προλάβει το παιδί που ζητάει ένα φιλί από της μάνας του το στόμα. Έτρεξε στο σαλόνι του πατρικού του, όπου τα γλέντια στήνονταν για ψύλλου πήδημα με τους φίλους. Όπου οι φτωχικοί μεζέδες ήταν χορταστικοί και τα τραγούδια αλλιώτικα. Ριζώνανε τα τραγούδια στις ψυχές.

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Τη συνάντησα την άνοιξη που λες


«Ξέχασα να πάρω τσιγάρα» λες. Στον κανένα που συγκατοικείτε. Δεν θες να του πεις πως επιθυμείς να πας μια βόλτα. Στα αμφίθυμα απογεύματα του Απρίλη. Που δεν έχουν αποφασίσει ακόμα τι τους πάει καλύτερα να φορούν. Κοντομάνικο ή πουλόβερ.

Σκάλα καθόδου. Στο φωταγωγό οι μυρωδιές του Πάσχα κάνουν πρόβα για την παράσταση. Άνηθος ψιλοκομμένος, κρεμμύδι τσιγαριστό, αχνιστά εντόσθια. Ανακατεύονται οι μυρωδιές του φαγητού με τις ταγκές οσμές της αγωνίας. Μήπως δεν προλάβω να…

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

ΚΑΤΩΤΕΡΑ ΕΝΣΤΙΚΤΑ


Την λέξη ένστικτο, που χρησιμοποίησε ο υπουργός οικονομικών Κύριος Στουρνάρας προκειμένου να «κατακεραυνώσει» τον Αλέξη Τσίπρα και να «κονιορτοποιήσει» τα επιχειρήματά του, προδίδει, χωρίς φαντάζομαι να το θέλει, την άποψη που έχει η λεγόμενη στους κύκλους της, «υψηλή κοινωνία», για τον κόσμο της εργασίας.

Ο Κύριος Στουρνάρας αποκάλυψε μια αλήθεια, την οποία οι περισσότεροι από εμάς τους Πληβείους, γνωρίζαμε.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

ΑΝΩΤΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΤΩΤΕΡΑ ΕΝΣΤΙΚΤΑ .!!!!


Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι άνθρωποι δεν χωρίζονται στους έχοντες ανώτερα ή κατώτερα ένστικτα .Στους έχοντες και μη έχοντες σίγουρα χωρίζονται, με τους δεύτερους να υπερτερούν διαχρονικά και να γέρνουν την ζυγαριά προς το μέρος τους.

Πολύ συχνά η προσέγγιση των εχόντων αγγίζει τα όρια του παραλογισμού ως προς τα ένστικτά τους αλλά και εκείνα των μη εχόντων.

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

ΣΕΒΑΣΜΟΣ


Ο αγαπητός μου συνάδελφος ιατρός πνευμονολόγος, βουλευτής Λακωνίας και πρόεδρος της βουλής, Κύριος Λεωνίδας Γρηγοράκος, στην σημερινή εκπομπή του ΑΝΤ1, απαίτησε από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κύριο Γεώργιο Βαρεμένο να τον σέβεται.

Ο σεβασμός σε κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από επάγγελμα, θέση, φυλή και φύλο μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους, είναι ή θα έπρεπε να είναι αυτονόητος και επιβαλλόμενος στις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, κοινωνιών και κρατών.

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Έχουμε και ένα φιλότιμο....


Έχουμε και ένα φιλότιμο μη μας πετάτε διαρκώς κατάμουτρα πόσο μαλάκες είμαστε.
"Έσκασε" η ιστορία της Μανωλάδας και για μια ακόμη φορά μας πετάνε κατάμουτρα την ίδια βρισιά,την οποία "μασάμε" αδιαμαρτύρητα και καταπίνουμε ολόκληρη.

Δεν σας θεωρούμε "χάνους","κορόιδα" ή και"ηλίθιους", μας είπαν, είστε και με πατέντα.
Το παιχνιδάκι τους άρχισε μετά από το ατυχές γεγονός όπου τρεις σερίφηδες,σήκωσαν τα όπλα να χτυπήσουν στο ψαχνό τους σκλάβους που απαιτούσαν τα δεδουλευμένα τους. Συνεχίστηκε με καταιγιστικές αποκαλύψεις από τα μέσα για τις συνθήκες εργασίας,διαμονής και διαβίωσης αυτών των ανθρώπων,όπου τι υποκριτικά, όλοι έπεσαν από τα σύννεφα λες και δεν γνώριζαν.

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ...


Η κατηφόρα έμοιαζε καλοακονισμένη κάτω απ’ το φως του ήλιου. Μήτε χαλικάκια, μήτε σκόρπια κλαδάκια μπορούσαν να ανατρέψουν τη ροή του λιωμένου φωτός προς τα κάτω.

Έβαλε το χέρι του αντιστύλι και προσπάθησε να δει που τελειώνει ο δρόμος. Μα, άσφαλτος καταμεσής του βουνού; Καλά, δεν παίζονται αυτοί οι εργολάβοι. Αυτοί είναι ικανοί ακόμα και στην κορφή του Έβερεστ να ρίξουν τσιμέντο. Λέμε τώρα!

Κοίταξε και τα ζουμερά δέντρα τριγύρω. Στην παχιά σκιά τους θα ξεκουραζόντουσαν και δέκα χιλιάδες όνειρα. Μεγαλείο! Μια μικρή φωτίτσα να έστηνες, λέμε τώρα ρε παιδί, ίσα να ψήσεις δυο λουκανικάκια για τη μπύρα, έτοιμο το οικοπεδάκι στο λεφτό. Κι έτσι όπως είναι πυκνή η βλάστηση;

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

ΟΙ ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ....


…” ήταν ωραίες οι φράουλες» μονολόγησε ο κύριος Αριστομένης, τρίβοντας με κυκλικές κινήσεις τη κοιλιά του. Του τις είχε φέρει ο «Αρμένης» μαζί με τον λογαριασμό, σα δώρο. Μόλις πριν από λίγο είχε φάει μια καλή και χορταστική μερίδα αρνί της σούβλας κι είχε πιει και δυο μπύρες. Ντρεπόταν να ρευτεί μέσα στο εστιατόριο, αν και μεγάλη ευχαρίστηση θα έπαιρνε.

Ο κύριος Αριστομένης ήταν μικρομαγαζάτορας. Τώρα πουλούσε κεντητά και διάφορα «είδη προικός» φτιαγμένα στην Ινδία και τη Κίνα. Καμία

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ…


Άκου ανθρωπάκο… τα πολλά λόγια ήταν και είναι η φτώχεια μας.

Άκου ανθρωπάκο… δεν υπάρχει ευτυχία ούτε και σωτηρία που να κόβεται στα τρία.

Άκου ανθρωπάκο… δεν υπάρχουν καλοί και κακοί δανειστές. Υπάρχουν τοκογλύφοι.

Άκου ανθρωπάκο… οι «ηγέτες» που επικαλείσαι μας έφεραν στον γκρεμό.

Άκου ανθρωπάκο… η εξαθλίωση δεν έχει χρώμα, ηλικία, οικονομικό, κοινωνικό και πνευματικό κώδικα. Χτυπά αδιάκριτα ή μάλλον στοχευμένα και με σειρά προτεραιότητας.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

ΒΙΑ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ


Το απεύχονται οι περισσότεροι άνθρωποι. Οι περισσότεροι καθημερινοί άνθρωποι φτύνουν τον κόρφο τους στην σκέψη και μόνο. Κοιτάζουν ικετευτικά ψηλά στο άπειρο, κάθε που η σκέψη αυτή περνάει σαν αστραπή από το «θολωμένο» μυαλό τους.

Κανείς δεν θέλει την βία, κανείς δεν παρακαλάει να έρθει μια ώρα αρχύτερα, κάτι σαν λύτρωση ας πούμε, κανείς δεν την επιθυμεί . Και όλοι μα όλοι, ανατριχιάζουν στην ιδέα της έκρηξης και εξάπλωσης της με καταιγιστικό ρυθμό.

Διαβάστε Περισσότερα »

Το Αγιον Ορος μπαίνει... στη μάχη της Ιερισσού

Του ΣΑΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ

Το Αγιον Ορος «μπαίνει» στον αγώνα των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής κατά της εξόρυξης του χρυσού. Το μήνυμα κόμισε χθες στην Ιερισσό και στη συνέλευση των συντονιστικών επιτροπών, με κάθε επισημότητα, ο πατέρας Νικόδημος, ο οποίος εμφανίστηκε και μίλησε ως εκπρόσωπος της Ιεράς Επιστασίας του Αγίου Ορους.

Ηταν η πρώτη φορά που εκπρόσωπος του Αγίου Ορους εμφανίζεται σε συνέλευση για την εξόρυξη της Σκουριές και η πρώτη φορά που η Ιερά Επιστασία του Αγίου Ορους παίρνει θέση στο θέμα.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ, ΤΟΥΣ "ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ"!

Της Σάνιας Μωραΐτου niki.vikou

Ο κρεοπώλης μας βγήκε στην σύνταξη κι έτσι υποχρεωτικά ψωνίζω από ένα άλλο χασάπικο λίγο πιο μακριά. Μιλάμε για κρεοπωλείο υπερπαραγωγή. Μεγάλη ποικιλία, μέχρι και στρουθοκάμηλο έχει, έτοιμους κεφτέδες, μπιφτέκια, εξοχικά ακόμη και συνταγές για το μαγείρεμα και βέβαια ένα μικρό σαλονάκι για να μην περιμένουν όρθιοι οι πελάτες.

Το μαγαζί το κρατούν δυο αδέλφια με τις γυναίκες τους, γύρω στα τριάντα όλοι. Ευγενέστατα παιδιά, χαρά Θεού. Χθές, γυρνώντας από την συγκέντρωση με τους Ιερισσιώτες, στάθηκα να ψωνίσω και επειδή ήμουν λίγο κουρασμένη, κάθισα για πρώτη φορά, μέχρι να με εξυπηρετήσουν.

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Από καρδιάς με τον Σπυρίδων Τσιμούρη

Της Ελένης Ζάχαρη


Καλή εβδομάδα σε όλους αγαπημένοι φίλοι του «Λόγων Παίγνια» και του «Από Καρδιάς». Καλή όσο μπορεί να είναι μέσα σε όσα συμβαίνουν γύρω μας και χτυπούν ανελέητα την ανθρώπινη υπόστασή μας. Δεν είναι μόνο οι οικονομικές συμφωνίες, η αδιαφάνεια στα σκάνδαλα που πληγώνουν περισσότερο, γιατί βλέπουμε την αδιαφορία για τούτο το Αλωνάκι, η αναλγησία για τους συνταξιούχους, τους ανέργους, τους άστεγους…

Είναι κι άλλα τόσα που μαυρίζουν την ψυχή μας. Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η βία και η εγκληματικότητα, συνακόλουθα μιας απαράδεκτης αντεθνικής κρατικής πολιτικής, που δημιούργησε τραγικά αδιέξοδα και τώρα αφήνει ένα λαό όμηρο σε προκαταλήψεις, στερεότυπα και φοβίες, καλλιεργημένες έντεχνα ώστε να απασχολείται με αυτά και όχι με τα αληθινά και σοβαρά προβλήματα ή με τους κατά βάσιν υπευθύνους… Τι χρειαζόμαστε; Μια Επανάσταση «Από Καρδιάς»! Μια άλλη προσέγγιση στο θέμα άνθρωπος!

Κι αυτό κάνουμε σήμερα στη στήλη με καλεσμένο έναν αγαπημένο φίλο, από εκείνους για τους οποίους είσαι περήφανος που υπάρχουν στη ζωή σου και στον κόσμο. Κοντά μας ένας νέος ιερέας, ο π. Σπυρίδων Τσιμούρης, πτυχιούχος του τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ και Δρ. Θεολογίας του ΑΠΘ, με μια ιδιαίτερη όμως ιδιότητα, αυτή του ανθρώπου που μυστικά εργάζεται για την Ιεραποστολή στις χώρες της Αφρικής αλλά και όπου αλλού κληθεί. Συμφοιτητές και φίλοι, με αγάπη δέχτηκε να μιλήσουμε για την Ιεραποστολή και άλλα ζητήματα όσο ήταν εφικτό… λόγω χρόνου. Τον ευχαριστώ ολόψυχα, γιατί γνωρίζω την μεγάλη πίεση που δέχεται από τις ενασχολήσεις του… Σήμερα λοιπόν, μιλάμε για την κατ’ εξοχήν Επανάσταση… αυτή της Σταυρωμένης Αγάπης, χωρίς ιδεολογήματα, προκαταλήψεις, προλήψεις, αναστολές και δογματισμούς…

-Πάτερ, καλώς ήρθες στο "Λόγων Παίγνια" και στη στήλη μας, στο "Από Καρδιάς". Χαίρομαι ιδιαίτερα που είσαι μαζί μας και μαζί μου, γιατί εμάς μας ενώνουν ιδιαίτεροι δεσμοί, και γιατί ο λόγος σου θα είναι σημαντικός για την βιωματική πλευρά της πίστης μας, επειδή είναι κάτι που το ξέρεις, το κάνεις πράξη σε δύσκολες μέρες και σε "δύσκολα" μέρη...

-Σε ευχαριστώ πολύ, Ελένη, για την ευκαιρία αυτής της συζήτησης.

-Θα σε ρωτήσω κάτι, ίσως γραφικό και τετριμμένο, ίσως όμως και απαραίτητο για να συνεχίσουμε. Τι είναι αυτό που σπρώχνει έναν νέο άνδρα, με τις δικές σου σπουδές, τις ευκαιρίες, πιθανόν, να στραφεί στην ιεροσύνη; Ήταν μια ανώδυνη απόφαση για σένα;

-Σίγουρα δεν σε ωθούν στην ιεροσύνη τα γένια και τα ράσα ή οποιοδήποτε άλλο ασφαλές καταφύγιο του παρελθόντος. Είναι μάλλον η σαγήνη ενός ταξιδιού σε ένα διαρκώς οικείο άγνωστο. Ανέκαθεν πίστευα - αλλά και ζούσα- πως ο ιερέας δεν είναι κάτι διαφορετικό από τον λαό, ούτε είναι φορέας μια πνευματικής εξουσίας την οποία νέμει, όπου θέλει. Είναι κομμάτι μιας κοινότητας και σημάδι της ενότητάς της. Τα πράγματα και οι ενασχολήσεις μου με έφεραν από νωρίς σε γνωριμία με διαφορετικούς πολιτισμούς και αντιλήψεις σε κάθε γωνιά της γης. Αυτή η γνωριμία με βοήθησε να ανακαλύψω το «κοινό» των ανθρώπων και την οικουμενικότητα της αλήθειας. Η Ιεροσύνη αποτέλεσε το πέρασμα από την γνωριμία στην πράξη της καθ’ ημέραν αγάπης. " Εν πράγμασιν ημίν, ουκ εν ρήμασιν η αλήθεια". Η σύζυγός μου και εγώ, θεωρήσαμε πως η κίνηση αυτή ήταν μια κίνηση εγγύτερα της αλήθειας, μια αλήθεια που φυσικά υπηρετείται μέσα από πολλά μετερίζια. Βέβαια, η απόφαση να αφήσεις μια καλά δομημένη ζωή για κάτι άλλο, έχει τις δυσκολίες της αλλά «ό,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο».

-Έχεις διδάξει σε μαθητές λυκείου και Γυμνασίου -κατά καιρούς είχαμε και κοινούς μαθητές οι οποίοι σου είχαν απίστευτη αδυναμία- πόσο εύκολη είναι η επικοινωνία ενός ιερέα στην εποχή αυτή με τους εφήβους; Δε ρωτώ για τους γιους μου που μεγάλωσαν μαζί σου… σχεδόν απ' την… κοιλιά της μαμάς τους!!

-Έχω την αίσθηση πως η επικοινωνία με τον άλλο είναι ένα αγώνισμα που διαρκώς κερδίζεται. Τα πάντα στη ζωή μας είναι σχέση. Το θέμα κάθε φορά δεν είναι τα εξωτερικά σχήματα και οι προκαταλήψεις, αλλά το πόσο διάθεση έχεις να παλέψεις. Το πρόβλημα της εποχής μας είναι η παραίτηση από την «ζωοποιό» τριβή της σχέσης. Ο Καστοριάδης έλεγε, πως η παιδεία και η γνώση είναι μια διαδικασία έρωτα. Μαθαίνεις κάτι επειδή το ερωτεύεσαι. Κάπως έτσι είναι και η διδασκαλία στην τάξη. Κρύβει μια μαγεία! Το πρώτο στοίχημα του δάσκαλου είναι να μην χάσει τη διάθεση να δημιουργεί, να συντηρεί και να προάγει αυτή τη σχέση. Το σχολείο σκοπό του, θα έλεγα, πως δεν έχει την δημιουργία ανταγωνιστικών ατομικοτήτων αλλά την ανάδυση της τέχνης της κοινότητας. Το δεύτερο, είναι να κατανοήσει, το συντομότερο δυνατό, πως δεν είναι αυτός το κέντρο της μάθησης αλλά η ίδια η διαδικασία της σχολικής τάξης. Χρωστώ άπειρη ευγνωμοσύνη στους μαθητές μου αλλά και τους καθηγητές μου στην Ελληνογαλλική σχολή Πειραιά.

-Τι σε κάνει να ασχοληθείς με την Ιεραποστολή, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδος; Είχαμε μια εμπειρία και λόγω ενορίας από ιερείς ξένων χωρών και εσύ προσωπικά μεγάλωσες σε μια οικογένεια με επαφές με την εξωτερική ιεραποστολή… Αλλά από αυτό μέχρι να φτάσεις στις χώρες της Αφρικής ο ίδιος, έχει απόσταση..

-Τα τελευταία 15 χρόνια υπηρέτησα σε διοικητικές θέσεις έναν παγκόσμιο οργανισμό, ο οποίος από το 1948 προσπαθεί να προάγει την ενότητα των ορθοδόξων εκκλησιών και τον διάλογο με τους ετεροδόξους. Ταξιδεύοντας, έμαθα πως η αλήθεια ενσαρκώνεται σε κάθε τόπο, σε κάθε λαό, σε κάθε παράδοση μ' ένα διαφορετικό, πρωτότυπο, αλλά πάντα αυθεντικό τρόπο. Για τους χριστιανούς αυτή η αλήθεια ταυτίζεται με το πρόσωπο του Χριστού, στο οποίο ο κάθε πιστός καλείται να μετέχει και να μαθητεύει, πραγματώνοντας την ελευθερία μέσα από το σεβασμό στην κάθε ετερότητα. Από την άλλη, στα μάτια μου, έργο του ιερέα είναι να φανερώνει την απτή και ζωντανή αλήθεια στη συγκεκριμένη κοινότητα, χωρίς να την καπηλεύεται ή να λειτουργεί ερήμην της. Στην εκκλησιαστική εμπειρία, «όλοι δικοί μας είναι», ενώ η εν Χριστώ αλήθεια είναι διακριτή παντού, πέρα από όρια τόπου και ιδεολογίας. Η θεολογία αυτής της εκκλησίας μπορεί να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος της ιστορίας, να είναι επαναστατική και ανατρεπτική, και όχι παρακατιανή θεραπαινίδα θρησκευτικών επιδιώξεων. Ευτύχησα να γνωρίσω τέτοιες δυναμικές και ενθουσιώδεις τοπικές εκκλησίες από τη Χιλή έως την Κορέα, και από τους ιεραποστολικούς αφρικανικούς καταυλισμούς μέχρι το μαρτυρικό βορά. Κοινότητες ανά τον κόσμο που δεν σταμάτησαν να σκέπτονται και να παράγουν θεολογία, ζώντας την ευλογία της μειονότητας, μακριά από την ασφάλεια και την ιταμότητα της επικρατούσας θρησκείας. Μια ορθόδοξη εκκλησία που δεν εγκλωβίστηκε στην ομοιομορφία, και που δεν απολυτοποίησε πρακτικές και συμπεριφορές, αλλά που στην ποικιλία της υπηρετεί τον Απόλυτο, που δε φοβάται τη συνάντηση με τον άλλο. Μια εκκλησία που φανερώνει τον προσωπικό Θεό, ο οποίος «αυτός ημάς ηράσθη πρώτος», τον οποίο ψηλαφούμε και γευόμαστε και ο οποίος δεν κρύβεται σε γενικότητες. Μέσα σ’ αυτήν την Εκκλησία ζούμε το συνεχές, την ενότητα των πάντων, μια διαφορετική αντίληψη του χωροχρόνου, που δε βλέπει στην εξέλιξη της ιστορίας το κακό ˙ που δε ζει τη θρησκευτική μιζέρια, αλλά ανακαλύπτει την ελευθερία της εν Χριστώ ζωής.

Η λέξη «ιεραποστολή», σε μένα όπως και σε πολλούς, είναι δυστυχώς συνώνυμο της αποικιοκρατίας και του προσηλυτισμού. Ανανοηματοδοτώντας την λέξη, θα έλεγα πως αυτό που ονομάζουμε ορθόδοξη ιεραποστολή δεν είναι ένας τομέας της ποιμαντικής της εκκλησίας, αλλά η φύση και η ουσία της. Δεν είναι μεταφορά πολιτισμικών δογματικών σαρκώσεων αλλά παρουσίαση μιας πρότασης: της πρότασης της Ανάστασης. Ο επίσκοπος Άντονυ Μπλούμ έλεγε πως στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που άκουσαν για την Ανάσταση και άνθρωποι που δεν έτυχε να ακούσουν γι’ αυτήν. Η ποιοτική διαφορά μιας τέτοιας Ιεραποστολής βρίσκεται στο γεγονός της εθελούσιας σάρκωσης του Κυρίου μας σε κάθε τόπο, σε κάθε πολιτισμό, σε κάθε άνθρωπο, με την προϋπόθεση ότι αυτός ο δεύτερος το επιθυμεί διακαώς. Αυτού του είδους η ιεραποστολή δεν διαφημίζεται, ούτε αποτελεί «έκτακτη είδηση» για τους ευσυγκίνητους «ανθρωπιστές». Ομολογώ, πάντως, πως οι επισκέψεις στη Μάνα γη της Αφρικής, την οποία οι «ανθρωπιστές» ανεπτυγμένοι, αμερικανοευρωπαίοι και οι ασιάτες νεοαποικιοκράτες, ή καλλίτερα εμείς οι ίδιοι απομυζούμε καθημερινά, αποτελούν για μένα μια διαρκή μαθητεία στο μυστήριο του Θεού και του ανθρώπου.

-Πόσο δύσκολο είναι όλο αυτό για έναν νέο άντρα - ιερέα με οικογένεια (σύζυγο και μικρά παιδιά)- να τους αφήνει, δηλαδή, και να τρέχει στην άλλη άκρη;

-Τη μεγαλύτερη θυσία και την ουσιαστική προσφορά την κάνουν η γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Ξεκάθαρα πιστεύω πως αυτοί συμμετέχουν με αυταπάρνηση στο «δόσιμο» στον αδελφό. Κάθε τέτοιο ταξίδι γίνεται με τη δική τους άδεια και γι’ αυτό εκεί αξίζουν τα εύσημα. Δεν είναι πάντως πάντα πολύ εύκολο.

-Την ίδια στιγμή, υπάρχει ο μικρός Ναός, όπως τον λέμε, ο παλαιός Ναός των Αγίων Αναργύρων, που έχει ανακαινισθεί και χρησιμεύει ως τι;

-Έχω την εξαιρετική ευλογία να υπηρετώ σε ένα εκκλησάκι (παλαιός νεκροταφιακός Ναός στη Μαύρη Αγορά της Κοκκινιάς). Με μια πολυεθνική ομάδα φίλων και γειτόνων προσπαθήσαμε να το ανακαινίσουμε και να το αναδείξουμε. Είναι κομμάτι μιας εξαιρετικής και εντυπωσιακής ιστορίας. Της ιστορίας και του πολιτισμού των προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Αυτό το εκκλησάκι λειτουργεί από το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ σε ένα εναλλακτικό ωράριο, το οποίο, όπως διαπιστώσαμε, εξυπηρετεί καλύτερα τους εργαζόμενους, τελώντας πολύ συχνά εντός της εβδομάδας βραδινές λειτουργίες (από τις 22.00 έως τις 00.15).

-Θα σε πάρω από την ιεραποστολή εκτός και θα σε φέρω εντός Ελλάδος. Αφού πρώτα σου κάνω μια ερώτηση, από τα φοιτητικά μας χρόνια, που θα σε κάνει μεν να γελάσεις αλλά θα δώσει και το στίγμα της συνέχειας: "Τι είναι Θεολογία;", Πάτερ;

-Είναι το να συναντάς το ζωντανό Θεό στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου και να το σέβεσαι ως Θεό σου.

-Πόσο η σύγχρονη Εκκλησία ανταποκρίνεται στον Θεολογικό - Σωτηριολογικό ρόλο της; Και κυρίως, ΠΟΙΟΣ είναι αυτός;

-Ανταποκρίνεται τόσο όσο τα μέλη της (οι σύσσωμοι και σύναιμοι του Θεού) έχουν την αίσθηση της ταυτότητας αλλά και της κλήσης τους. Όσο αντιλαμβανόμαστε και ζούμε, δηλαδή, ότι «Χριστός Ανέστη, θανάτω θάνατον πατήσας».

-Έχει ανάγκη ο κόσμος την Εκκλησία σήμερα και ποια ακριβώς Εκκλησία;

-Νομίζω ότι κάθε άνθρωπος πνίγεται στα όρια της θνητότητάς του και της μιζέριας του, και αναζητά Ζωή. Αυτή τη ζωή προσωπικά τη βρίσκω «στην εκκλησία που διαρκώς γίνεται» (όπως λέει ο Θ. Παπαθανασίου), δηλαδή στην εκκλησία που σαρκώνει τη ζωή στο κάθε τώρα.

-Τι σημαίνει Χριστός, για τον σύγχρονο άνθρωπο, μέσα στον κυκεώνα των παραθρησκειών, της αμφισβήτησης και βέβαια της Κρίσης;

-Εκτός από «Ζωή», μονολεκτικά θα έλεγα, σημαίνει «ξεμπέρδεμα».

-Υπάρχει σχέση των νέων με τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας;

-Δεν ξέρω να απαντήσω διότι αναρωτιέμαι ποια είναι η δικιά μου σχέση με τη μυστηριακή ζωή της εκκλησίας και ποια είναι η σχέση του «πιστού» λαού που υποστηρίζει πως «θρησκεύει» με αυτή τη ζωή.

-Είναι η Ορθοδοξία, κατά βάση, συντηρητική ή μια Επανάσταση σ' έναν συντηρητικό κόσμο;

-Ο διαχωρισμός συντηρητισμού και επαναστατικότητας ταιριάζει σε ιδεολογίες. Η πίστη είναι ζωή και σχέση. Η ζωή είναι ζωή και τελικά επικρατεί της «θανατίλας» και υπερβαίνει κάθε ιδεολόγημα. Αν με ρωτάς για την ιδεολογικοποιημένη και οριοθετημένη «Ορθοδοξία», δεν θα ήθελα να απαντήσω, αισθανόμενος πως έτσι προδίδω την ύπαρξή μου.

-Ποιος ο ρόλος της Εκκλησίας απέναντι στην Κρίση; Χωράει εδώ η Ιεραποστολή; Και με ποιο τρόπο;

-Βλέπω την κρίση ως απώλεια προσωπικού και συλλογικού οράματος. Ο ρόλος της εκκλησίας δεν μπορεί να είναι ρόλος «οπίου» αλλά μετανοίας, δηλαδή επανέναρξης με κάθε κόστος.

- Διανύουμε τη Μ. Τεσσαρακοστή, μια περίοδο νίψης, κάθαρσης και αυτοσυνειδησίας. Πού οδηγεί αυτός ο δρόμος και ποιος είναι ο λόγος για να περάσει ο Άνθρωπος όλη αυτή τη διαδικασία;

-Ξεκινώ από το τέλος: οδηγεί στη Ανάσταση, στη νέα ζωή, όχι στα βαμπίρ (στη με το ζόρι παραμονή στη «συνήθεια» - «ο γάιδαρος εψόφισε και εμείς του λέμε ντέι» - Χαΐνηδες). Η ασκητική είναι ο δρόμος της ανακάλυψης του έρωτα, της αλήθειας. Αυτό είναι και η ενθουσιαστική διαδρομή της Σαρακοστής.

-Πάτερ, θα ήθελα να πούμε πάρα πολλά... αλλά ξέρω πως ο χρόνος σου είναι πιεσμένος! Ανάμεσα σε οικογενειακές υποχρεώσεις κι ένα επικείμενο ταξίδι. Ευχόμαστε όλοι εμείς εδώ ο Θεός να σου δίνει δύναμη, να σε αγιάζει και να προχωράς σε ό,τι κάνεις για τους ανθρώπους. Εμείς θα είμαστε δίπλα σου σε ό,τι χρειαστείς, γιατί το "Λόγων Παίγνια" είναι ένα περιοδικό Λόγου, Τέχνης, Πολιτισμού, Θεραπείας, Συμπαράστασης, αφιερωμένο, στην ουσία, στον Άνθρωπο… Και "Μαζί" παλεύουμε για το καλύτερο! Σε ευχαριστώ, μια και είσαι αδελφός, που έκανες αυτή την υπέρβαση και μου παραχώρησες πολύτιμο χρόνο... Να Ευλογείς...

"Από Καρδιάς", Καλή υπόλοιπη Σαρακοστή και Καλή Ανάσταση...

-Και εγώ ευχαριστώ και εύχομαι στο περιοδικό σας πολλά ειλικρινή «παιχνίδια λόγων».

Να ευχηθώ κι εγώ σε όλους εσάς, με αγάπη, Καλή Ανάσταση μια και το επόμενο τεύχος μας θα είναι Πασχαλινό, πανηγυρικό κι εύχομαι να είναι ευκαιρία για να γιορτάσουμε το «Πέρασμα» σε μια άλλη πορεία για τον τόπο μας.

Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά


Από το Λόγων Παίγνια

Διαβάστε Περισσότερα »

ΜΕ ΕΝΑ ΓΗΠΕΔΟ ΞΕΧΝΙΕΜΑΙ


Στο καφενείο ωρυόταν χθες για την τεράστια ανθρωπιστική κρίση που σοβεί στην χώρα. Που του χτύπησε την πόρτα και τον έβαλε για τα καλά στην κόλαση της ανεργίας μόλις την προηγούμενη εβδομάδα.Τον απέλυσαν από την δουλειά γιατί η επιχείρηση θα κλείσει, αφού οι τζίροι και τα κέρδη της έχουν πέσει δραματικά και οδηγούν την διοίκηση σε λήψη μέτρων περικοπής εξόδων.
Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

ΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΘΗΣΑΥΡΩΝ


Η «βαριά βιομηχανία» της Ελληνικής οικονομίας, πιστεύω ότι είναι το φυσικό περιβάλλον και οι κλιματολογικές συνθήκες, Ο πολιτισμός και το ιστορικό παρελθόν της χώρας, τα ποιο-τικά και οικολογικά αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα και η ναυτιλία εν γένει. Πίστη μου είναι ότι οι κυβερνήσεις, τα πολιτικά κόμματα. οι πολίτες, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα αυτή, που παρέχει, εκτός από αναμφισβήτητα οφέλη και σε άλλες κοινωνικές παραμέτρους, μεγάλη οικονομική αξία στο κράτος και τους πολίτες και σημαντική αύξηση των θέσεων εργασίας, που έχει ανάγκη ο τόπος μας και ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι.
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΟΜΩΣ;

Της Σάνιας Μωραΐτου niki.vikou

Η σκηνή σε μικρό συνοικιακό χρυσοχοείο - εργαστήριο, μου την διηγήθηκε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης.

- Γεια σου Γιώργο, πως πάει;

-Καλώς την, έλα κάτσε. Πως να πάει; Με το ζόρι το κρατώ ανοιχτό.

- Ωχ, και ήσουνα η τελευταία μου ελπίδα! Σκέφτηκα μήπως μπορούσες να αγοράσεις τα σκουλαρίκια και το δαχτυλίδι της γιαγιάς μου. Είναι οικογενειακό κειμήλιο, δεν θέλω να τα δώσω όπου - όπου. Πρέπει να πληρώσω την ΔΕΗ σήμερα! Ξέρεις ο άνδρας μου δεν μπορεί χωρίς την συσκευή οξυγόνου.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

ΕΛΑ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ ΣΕ ΤΑ ΜΑΣ ΤΩΡΑ ;;;;


Έλα ρε μεγάλε τώρα οκ; σε σένα μιλάω!! Ψιθυριστά θες;; Ψιθυριστά. Σε σένα που σ’ έχουν πιάσει οι ανησυχίες σου για την άνοδο της φασιστικής νοοτροπίας κι έτσι, μια χαρά δηλαδή, δε λέω, αλλά ρε παιδί μου!!!!

θυμάσαι που κορόιδευες κάποιους και στράβωνες τα μούτρα σου απαξιωτικά όταν έλεγαν κάτι τις παραπάνω, γιατί είχαν διαβάσει και κάνα βιβλίο παραπάνω. (Τι μπορούνε να πούνε σε τα μας οι φλούφληδες, έλεγες στους δικούς σου κι έτσι: Ρε εμείς τη ζωή τη φάγαμε με το κουτάλι). Δε λέω, κι εσύ αγόραζες κανένα βιβλίο, για να τα βλέπουν κάποιοι φίλοι, κι οι κάποιοι γνωστοί. (Καμιά φορά σου έλεγε και το έτερον: Αυτό με το πορτοκαλί εξώφυλλο: πηγαίνει με τα καλύμματα.) Τους έκανες στην άκρη (τους «μορφωμένους του κώλου»), μια που δεν ήξεραν «οι μαλάκες» πολλά από ποδοσφαιρικά, κι έβλεπαν και λίγο τηλεόραση. Οπότε να «κάνεις μια κουβέντα της ανθρωπιάς» μαζί τους, δε μπορούσες.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΛΗΤΗΡΙΟΝ ΘΕΣΠΙΣΜΑ


Καθισμένος στις τελευταίες καρέκλες της αίθουσας του τριμελούς πλημμελειοδικείου, προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει που ακριβώς βρίσκεται.

Να καταλάβει πως κινούνται όλες αυτές οι ανθρώπινες φιγούρες γύρω του, για ποιο σκοπό βρίσκονται εδώ, τι προσπαθούν να πετύχουν, ποιοι είναι οι κανόνες τους.

Από νωρίς το πρωί είχε φτάσει εδώ, με την αγωνία για το άγνωστο νέο περιβάλλον στο οποίο αναγκαστικά βρέθηκε, με εκείνο το χαρτί που βρήκε κάτω από την εξώπορτα του σπιτιού, φεύγοντας για το μαγαζί, πριν από δεκαπέντε μέρες.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Αριστερή κυβέρνηση! Με ποιους, για ποιους και γιατί;


Πολλές οι κουβέντες που γίνονται, είναι αλήθεια, στο χώρο της Αριστεράς και όχι μόνο, με το τι σημαίνει κυβέρνηση της Αριστεράς, τι προσδοκούμε από μια τέτοια κυβέρνηση, τι είναι η λαϊκή εξουσία, η διαχείριση του καπιταλισμού, ο σοσιαλισμός, κλπ. Είναι φορές μάλιστα που οι συζητήσεις αυτές φορτίζονται πέρα από τον έλλογο προβληματισμό και με εμπάθεια και φανατισμό, με ιερό φανατισμό θα ‘λεγα που παραπέμπει περισσότερο σε θρησκευτικά δόγματα παρά σε κόμματα και ανθρώπους που επαγγέλλονται, παλεύουν και προσδοκούν μιαν άλλη καλύτερη κοινωνία.
Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

ΜΗΝ ΜΕ ΑΚΟΥΣ !!!!

Μην με ακούς, άλλωστε μου αρέσει να σε ακούω περισσότερο, να λες εκείνες τις απίστευτες ιστορίες, που γεννάει το μυαλό σου. Αλήθεια σε ποια γωνιά του τις κρύβεις; Πως διαλέγεις την κατάλληλη, κάθε στιγμή;

Μην με ακούς, θα περάσει η θλίψη μου τις πόρτες της δικής σου και δεν πρέπει. Γιατί να μαραθεί ένα λουλούδι όταν ξεραθεί ένα βάτο; Τα λουλούδια είναι για να ευωδιάζουν ενώ τα βάτα για να τσιμπούν και να τα κατουρούν τα κυνηγόσκυλα.

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΚΑΙ Η ΛΙΜΝΗ

Του Christos Sioulas


Η ιστορίες και τα παραμύθια με τέρατα πάντα ήταν οι πιο δημοφιλείς. Τα δημοφιλέστερα όμως τέρατα ήταν αυτά που κατοικούσαν σε λίμνες, και διασημότερο όλων το τέρας του λοχ νες που κατοικούσε στην διάσημη πλέον λίμνη απ’ την οποία πήρε φυσικά και τ’ όνομά του ….

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν καθόλου το γεγονός, ότι όταν οι άνθρωποι ακούν την λέξη τέρας να φέρνουνε αμέσως στο μυαλό και την φαντασία τους μια λίμνη. Και το κρατούμενο είναι ένα !!!!

Πάμε λοιπόν στο επόμενο, και το πιο ενδιαφέρον.

Μέσα σε αυτήν την τρελή χωροχρονική στιγμή που ζούμε, φυσικό είναι να έχουμε και τρελή συμπεριφορά. Η τρέλα θέλει τρέλα για να αντιμετωπιστεί, αλλά πολλές φορές έχει και παράδοξα αποτελέσματα, άλλοι τρελαίνονται και αυτοκτονούν και άλλοι σφυράνε κλέφτικα. υπάρχουν όμως και μερικοί που παίρνουν τα βουνά. Οι περισσότεροι όμως δεν το κουνάνε ρούπι περιμένοντας στον καναπέ τους τις καλύτερες μέρες. Και τα κρατούμενα είναι δύο !!!!

Έχοντας όμως δυο κρατούμενα. τον καναπέ και τις λίμνες, ας δούμε λοιπόν τι λένε και τα μαθηματικά για ένα τόσο τρελό αλλά τυτόχρονα παράδοξο πρόβλημα. Γιατί ως γνωστόν στα μαθηματικά αρέσουν τα παράδοξα παίρνουν ζωή από τις λύσεις αλλά και να μην τα λύσουν δεν τρέχει και τίποτα, πετούν ένα "μαθηματικόν παράδοξον" και καθαρίζουν !!!!

Όμως τα μαθηματικά όσα παράδοξα και να 'χουν δεν βασίζονται στην τρέλα, έχουν κανόνες αυστηρούς και αποδείξεις αυστηρά προσδιορισμένες, για το δυνατό και το αδύνατο. Δυστυχώς λοιπόν η τρέλα όσο καλή διάθεση και να ‘χει δεν μπορεί να μας σώσει με τίποτα, χρειάζονται αποδείξεις λογικές, ακόμα και για να καταλήξουμε σε μια αδύνατη εξίσωση !!!!

Τα μαθηματικά όμως μπορούν να βοηθήσουν με την λογική τους, και σε αυτήν την λογική βασίζετε και ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής του Καρνό . Ο Καρνό με τον νόμο αυτόν που λέγετε και εντροπία απέδειξε το αδύνατο της κατασκευής του αεικίνητου. Ενός ενεργειακού συστήματος δηλαδή, που να λειτουργεί επ άπειρον, χωρίς να ανατροφοδοτείται με καινούργια ενέργεια.

Η βασική αρχή της θεωρίας

και του νόμου, βασίζετε στο γεγονός ότι σε ένα οποιοδήποτε κλειστό ενεργειακό σύστημα, η θερμότητα μεταδίδεται από το θερμότερο προς το ψυχρότερο σώμα, φέρνοντας στο τέλος το σύστημα σε εντροπική κατάσταση, μιας σταθερής και αμετάβλητης θερμοκρασίας, που δεν μπορεί να παράγει πλέον έργο, ένα σύστημα δηλαδή «παγωμένο» και νεκρό !!!!

Στην περίπτωσή μας και σε κοινωνικό πλέον επίπεδο, η θερμότητα και η ενέργεια του τρελού και παράδοξου συστήματοςμέσα στο οποίο ζούμε και κινούμαστε, είναι το χρήμα, που αυτό δυστυχώς σήμερα είναι βαλτωμένο στις εντροπικές αποθήκες των τραπεζών και των ολίγων, οι οποίοι ολίγοι δεν έχουν καμιά διάθεση με το καλό να το αφήσουν να κυκλοφορήσει, μια τέτοια διάθεση απαγορεύετε και από τον ίδιο τον νόμο της εντροπίας, δηλαδή χρειάζεται ενέργεια για κάτι τέτοιο …

Το καπιταλιστικό αυτό ενεργειακό και κλειστό σύστημα που ζούμε, αρκετές φορές έφτασε στην κατάσταση αυτή και μέχρι τώρα, ο τρόπος που ξαναέμπαινε μπροστά η μηχανή, ήταν μια έκρηξη, πόλεμος και καταστροφή, ένα BIG BAG δηλαδή, και άντε πάλι από την αρχή, δουλειά να έχουμε ,και όσοι ζήσουν, να έχουν τουλάχιστον ψωμί να φάνε !!!!!

Ας ελπίσουμε αυτή την φορά, όντας πιο πολιτισμένοι και λογικοί, να βρούμε έναν άλλον τρόπο να κάνουμε το χρήμα να ξανακυκλοφορήσει, και το σύστημα το ενεργειακό μας να αναγεννηθεί. Να φτιάξουμε ένα άλλο λογικότερο, και ανθρώπινο ενεργειακό σύστημα, που δεν θα έχει την τρελή συμπεριφορά της παράνοιας μες στην οποία ζούμε. Ένα σύστημα που τα ποτάμια του ζωικού χυμού, και της ανθρώπινης ενέργειας, θα γεμίζουν με ρυθμό τις λίμνες της ζωής μας, και κάθε τόσο θα μοιράζουμε αυτήν την ενέργεια, με τρόπο, που τα βουνά να είναι πάντα γεμάτα, και τα ποτάμια να μην στερεύουν ποτέ.!!!!

Αλλά αυτό είπαμε, με το καλό δεν γίνετε χρειάζεται και ζόρι, και το ζόρι θέλει ενέργεια, που στην περίπτωσή μας είναι θέληση και αγώνας πολύς. Δεν μπορούμε να βασιστούμε στις καλές προθέσεις, αυτών που έχουν κλείσει το ανθρώπινο αίμα και ιδρώτα, στα σεντούκια τους, και δεν μπορούμε φυσικά να ελπίζουμε στην ανθρώπινη αλληλεγγύη τους, γιατί αν περιμένουμε κάτι τέτοιο, η δεν γνωρίζουμε, η έχουμε ξεχάσει και μας ξεφεύγει, το προφανές ….

Αυτοί που μάζεψαν το χρήμα δεν είναι άνθρωποι, έχουν χάσει προ πολλού την ανθρώπινη ιδιότητα. Είναι τα τέρατα της λίμνης του μυαλού μας, που πρέπει να σκοτώσουμε, πριν φάνε τις ψυχές μας και τα όνειρά μας !!!!

Διαβάστε Περισσότερα »

ΟΧΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ


Όχι δεν ξέρουμε. Ούτε εσύ, ούτε εγώ. Την τύφλα μας ξέρουμε. Αν ξέραμε, δεν θα επιτρέπαμε τον διαμελισμό και τον κατά συρροή βιασμό της κοινωνίας και της πατρίδας μας.

Δεν θα προσφέραμε κανένα άλλοθι στο κράτος να χρησιμοποιεί το παρακράτος για να τρομοκρατεί συνανθρώπους μας.

Δεν θα ανεχόμασταν το «διαίρει και βασίλευε» των «από πάνω» και μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού να μας εκβιάζουν, να μας υποτιμούν, να μας εξαπατούν, να μας χειραγωγούν, να μας εξαθλιώνουν.

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Στη χώρα του "Πρωτογεννούς Πλεονάσματος"


Εκείνες τις μέρες τα μάτια των παιδιών είχαν χάσει την σπιρτάδα και το ανήσυχο πέρα δώθε που κάνουν οι κόρες τους, όταν εξερευνούν τον κόσμο.

Εκείνες τις μέρες οι άνθρωποι ήταν φανερά ανήσυχοι και σκεφτικοί όσο ποτέ άλλοτε. Συζητούσαν χαμηλόφωνα σχεδόν ψιθυριστά, σκυφτοί από τα κάγκελα της βεράντας προς την μεριά του δρόμου.

Ακόμη και τα οικόσιτα τα ζώα, οι γάτες οι σκύλοι, τα καναρίνια, και τα χρυσόψαρα είχαν αλλάξει συμπεριφορά. Δεν γλύφονταν πια οι γάτες, δεν αλυχτούσαν τα σκυλιά, δεν τριγύριζαν τα καναρίνια στα κλουβιά και τα χρυσόψαρα στις γυάλες.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

ΣΕΒΑΣΜΟΣ


Εδώ και κάμποσο καιρό η Κυρία Παπαρήγα, προκειμένου να δικαιολογήσει τα κατ’ εξακολούθηση λάθη και επιλογές της, χρησιμοποιεί στο οπλοστάσιό της κάλπικα επιχειρήματα, σαν κι’αυτά που εξαναγκάζονται να ακολουθήσουν, όσοι διέπραξαν οδυνηρά σφάλματα. Το ποιος είναι οπορτουνιστής και ποιος επαναστάτης, το αφήνω στην κρίση του καθ’ενός.

Το να λέει όμως η εγκάθετη του σκληρού, άκαμπτου, αντιμαρξιστικού και αντιδραστικού πυρήνα, ότι κάποιοι εγκατέλειψαν το κόμμα για να πάνε αλλού και να πολεμήσουν το κόμμα, αποτελεί τεράστια διαστρέβλωση.

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Από καρδιάς με τον Άρη Σφακιανάκη

Της Ελένης Ζάχαρη

Αγαπημένοι φίλοι του «Από Καρδιάς» και κυρίως του «Λόγων Παίγνια», καλή εβδομάδα! Δεν ξέρω τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ποιες είναι οι εξελίξεις στον Ευρωπαϊκό χώρο και ειδικά στην περιοχή μας και στην Κύπρο… Σκοτεινά γύρω μας τα πράγματα.. Όπως τα λέει κι ο Σολωμός στον Ύμνο εις την Ελευθερίαν «..κι ήσαν όλα σκοτεινά γιατί τα έσκιαζε η φοβέρα…»

Άλλες εποχές, θα μου πείτε.. Είναι και οι μέρες, βλέπετε, που γραφόταν η συνέντευξη αυτή. Παραμονές 25ης Μαρτίου και με τόσα πράγματα να θυμίζουν, ημερολογιακά τουλάχιστον, παρελθούσες εποχές. Οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις να αγωνιούν και να εκβιάζουν για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους σε χώρους που ποτέ δεν τους ανήκαν, οι Έλληνες να ζουν και να κοιμούνται με προφητείες που διαψεύδονται από χρόνους πολλούς…. Μα κανείς δε βλέπει πως η ιστορία επαναλαμβάνεται με τρόπο θρασύ και πως με λίγη γνώση και θάρρος θα αλλάζαμε τον ρουν και τις εξελίξεις; Όχι… γιατί απλά κάποιοι δεν απέβαλαν ποτέ την εθελοδουλεία και κάποιοι άλλοι τη νοοτροπία του Κοτζαμπασισμού.. Ελπίζουμε στη συλλογικότητα, στο «Μαζί», στη συμπόρευση, κι ίσως κάτι αλλάξει…

Στα δικά μας τώρα, τα εσωτερικά… έκπληξη!!! Συνέντευξη μ’ έναν συγγραφέα που κυνηγάει τα άτακτα αεροπλάνα (αυτή είναι δική μου ερμηνεία..) ελεγκτής εναερίου κυκλοφορίας είναι… που γράφει βιβλία σχεδόν αυτοβιογραφικά ή τέλος πάντων βάζει ως πρώτη ύλη του κάθε φορά ήρωά του, τον εαυτό του… Επιτυχημένος αναμφίβολα και πολύ ενδιαφέρων. Μαζί μας, ο Άρης Σφακιανάκης…..

-Καλωσορίζω τον Άρη Σφακιανάκη στο "Από Καρδιάς" και στο "Λόγων Παίγνια" με την πεποίθηση πως η συζήτηση μαζί του θα είναι πραγματικά καρδιακή και φιλική.

Καλησπέρα Άρη! Καλώς ήρθες κοντά μας!

-Ωραία υποδοχή κι ωραία ώρα. Σουρουπώνει πάνω από το όρος Αιγάλεω...

-Χμμμ.. εδώ στον Πειραιά είναι πανέμορφος ο ήλιος που δύει και πάνω από τη θάλασσα ζωγραφίζει με πορτοκαλιά και κόκκινα μέχρι και σταξιές από μωβ χρώματα....

-Όπου η ποίηση συναντά την πεζογραφία...

-Κάπως έτσι μάλλον... Αλήθεια, τα ηλιοβασιλέματα σού φέρνουν αναμνήσεις παιδικών και εφηβικών χρόνων από την ιδιαίτερη πατρίδα σου;

-Η ιδιαίτερη πατρίδα μου, το Ηράκλειο, είναι πάντα ανθισμένο μέσα μου. Εξάλλου έζησα εκεί ώσπου πέρασα στη Νομική της Αθήνας, οπότε ουσιαστικά όλα τα χρυσά μου χρόνια τα βίωσα εκεί - από τους πρώτους έρωτες έως τα αρχικά αναγνώσματα.

-Σου λείπει το Ηράκλειο μέσα στην απεραντοσύνη της Αθήνας ή πλέον η ζωή σου είναι απόλυτα εναρμονισμένη με τους ρυθμούς αυτής της πόλης;

-Η Αθήνα είναι πια η άλλη μου πατρίδα, εδώ έγραψα τα βιβλία μου, εδώ γνώρισα τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου, από εδώ ξεκίνησα τα πιο ωραία ταξίδια. Το Ηράκλειο, όποτε το επισκέπτομαι, ξυπνά μέσα μου τις αναμνήσεις μιας αθώας (λέμε τώρα) εποχής.

-Μ' αρέσει αυτό το (λέμε τώρα...) είναι η κατάρριψη των μύθων περί αθωότητος κάποιων εποχών. Αθήνα λοιπόν και Νομική... Πολιτικοποιείσαι; Η Νομική έχει τη σχετική παράδοση σ' αυτό....

-Υπήρξα πάντα κατά του συναγελασμού μετά του πλήθους, φοιτητής πέρασα τις περισσότερες ώρες μου στο βιβλιοπωλείο του Κέδρου παρά στα αμφιθέατρα. Βρέθηκα βέβαια στις αλυσίδες περιφρούρησης κάποτε με τα παιδιά της ΚΝΕ, αλλά μόνο και μόνο επειδή απασχολιόμουν ιδιαίτερα με μια κοπέλα της συγκεκριμένης Νεολαίας. Προτιμούσα πάντα τον Ντοστογιέφσκι από τον Μαρξ.

-Νομίζω πως προσεγγίζει περισσότερο την ανθρώπινη ψυχή ο Ντοστογιέφσκι... Το "μικρόβιο" της συγγραφής πότε κολλάει; Ή προϋπήρχε;

-Είναι αδύνατον για κάποιον που διαβάζει πολύ να μην δοκιμάσει κάποτε να γράψει κι ο ίδιος. Το θέμα είναι αν εξακολουθήσει να μουντζουρώνει τα χαρτιά του έως τελικής πτώσεως (του εαυτού του και όχι του αναγνώστη, εννοείται). Όταν διάβασα το Αμόκ του Στέφαν Τσβάιχ, στα δεκαπέντε μου, θεώρησα ότι αφ' ενός θα έπρεπε κάποτε να επισκεφτώ τη Μαλαισία -όπου ξετυλίγεται η ιστορία- κι αφετέρου να δοκιμάσω κι εγώ να ασχοληθώ με το γράψιμο. Οπότε, άρχισα να γράφω ραβασάκια ποιητικής πνοής στην αγαπημένη μου της εποχής, αγαπημένη που με προέτρεψε -μες στην μεγαθυμία του χαρακτήρα της- να συνεχίσω...

-Μια γυναίκα πίσω από το γράψιμο... μια γυναίκα στις αλυσίδες περιφρούρησης... Θα μιλήσουμε βέβαια για το θέμα μετά! Πότε αποφασίζεις ότι μπορείς να απευθυνθείς και σε άλλους πέρα από την αγαπημένη;

-Γύρω στα δεκάξι μου αρχίζω να κατακλύζω τα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής με διηγήματά μου. Και λίγο πριν μπω στο Πανεπιστήμιο, κερδίζω ένα βραβείο σε διαγωνισμό συγγραφής που έκανε τότε το περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ. Εντελώς συμπτωματικά, στον ίδιο διαγωνισμό αναδεικνύονται ο Πέτρος Τατσόπουλος και ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος, με τους οποίους θα χαρακτηριζόμασταν αργότερα ως η γενιά του '80.

-Το "Όταν βρέχει και φοράς παπούτσια κόλετζ", πότε εκδίδεται; Μετά τη Νομική; Όσο για τη γενιά του '80 .....τα έλεγα και στον Ραπτόπουλο, εγώ γενιά του '90 και θυμωμένη με τους προηγούμενους...

-Το πρώτο μου βιβλίο -μια συλλογή διηγημάτων- εκδίδεται καθώς δίνω για το πτυχίο της Νομικής, το 1981. Είμαι ήδη ετών εικοσιτριών και διατηρώ πλούσια κόμη και κρητικό μύστακα.
Εγώ πάλι δεν ήμουν ποτέ θυμωμένος με καμιά γενιά. Αν δεν υπήρχε η προηγούμενη γενιά δεν θα υπήρχε κανενός είδους συνέχεια. Βαθιά θρησκευόμενος ο ίδιος, δεν πιστεύω στην παρθενογένεση.

-Δεν μιλώ για παρθενογενέσεις.... αλλά για προσπάθειες αλλαγών.. Εν πάση περιπτώσει, είναι θέματα οπτικής κάθε φορά. Η πλούσια κόμη είναι ένα θέμα που απασχολεί τον ήρωα και του "Ου μπλέξεις"...
Αλήθεια, πώς και δεν έγινες ένας καλός δικηγόρος;

-Ε, χμ, δεν έγινα ένας καλός δικηγόρος γιατί δεν ήθελα να γίνω ούτε κακός δικηγόρος. Πέρασα στη Νομική μόνο και μόνο γιατί εκεί θα περνούσε -και πέρασε- και ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Εγώ για ιατρική προετοιμαζόμουν -βέβαια, δεν θα έμπαινα ποτέ...

-Ε, δε φταίω εγώ τώρα!!! Θα σε ρωτήσω! Πόσο σημαντικές είναι οι γυναίκες στη ζωή σου;

-Μα, τι πιο σημαντικό μπορεί να υπάρχει; Μιλάμε ουσιαστικά για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι η μεγάλη συγκίνηση. Ξεπερνάει σε τηλεθέαση ακόμη κι ένα ντέρμπι.

Αν βρισκόμουν αποκλεισμένος σε ερημονήσι και είχα να διαλέξω ανάμεσα στον Πύργο του Κάφκα και σε μια γυναίκα, θα διάλεγα τη γυναίκα. Η γυναίκα είναι το διαρκώς ανανεούμενο ανάγνωσμα στα μεγάλα μοναστήρια του κόσμου.

-Από ποια άποψη "ανανεούμενο ανάγνωσμα"; Κι όταν λες "μεγάλα μοναστήρια του κόσμου"; Ωραία έκφραση αλλά με πολλές ερμηνείες!

-Οι πολλαπλές αναγνώσεις κάνουν συναρπαστικό ένα κείμενο (βλέπε Οδυσσέας του Τζόις).

Άφησε τους αναγνώστες σου να ταξιδέψουν, εμείς παρέχουμε το σκαρί, εκείνοι τη φαντασία. Η Άννα Καρένινα αποκρίνεται στην ψυχή του κάθε αναγνώστη διαφορετικά.

-Μάλιστα... Άρη, θεωρείς πως τα βιβλία σου απευθύνονται περισσότερο σε γυναίκες παρά σε άντρες; Κι αν ναι, γιατί;

-Α, όχι, παρελθέτω απ' εμού ο διαχωρισμός ετούτος. Αν με διαβάζουν περισσότερο οι γυναίκες, είναι επειδή θεωρούν πως έτσι μπορεί να αντιληφθούν καλύτερα τον ανδρικό ψυχισμό. Κι αυτό επειδή στα βιβλία μου έχω αποφασίσει να λέω εκείνες τις αλήθειες που δεν μπορώ να εκφέρω στην καθημερινή μου ζωή.

{«Και τώρα σε εγκαταλείπω γιατί θα αρχίσεις να ρωτάς για τις αλήθειες. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι πρέπει να πάω ν' αγοράσω μερικά υλικά για μια μακαρονάδα κι ύστερα να κάνω τη γυμναστική μου κι ύστερα να παίξω λίγο πιάνο κι ύστερα να χαθώ μες στη νύχτα...»

Σε μια ζωντανή συζήτηση μπορούν να συμβούν τα πάντα.. έτσι ο αγαπητός φίλος και συγγραφέας μ’ έναν σχεδόν θεατρικό τρόπο μ’ εγκατέλειψε για μια…. Μακαρονάδα! (μου θύμισε λίγο τον τρόπο που ο Κίρκεγκαρτ άφησε τη Ρεγγίνα… αστειεύομαι οκ!) για να επανέλθει στη συνέχεια! «Από Καρδιάς» είναι αυτό κι όλα είναι εφικτά!}

*Συνεχίζοντας λοιπόν από τις αλήθειες…..

-Αυτό το διάβασα σε κάποια συνέντευξή σου, πως "οι γυναίκες θέλουν να τους λες την αλήθεια"... Στην προσωπική ζωή είναι δύσκολο αυτό όμως και νομίζω πως κάπου εκεί βρίσκεται κι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της εποχής μας.. Στην ειλικρίνεια.. Τι λες;

-Η αλήθεια του άλλου συνήθως δεν είναι και η δική σου αλήθεια. Βλέπε και πόσο ωραία το θέτει ο συγγραφέας του Ρασομόν, όπου 7 άνθρωποι, αναμεμιγμένοι όλοι στο ίδιο έγκλημα, το βλέπουν ο καθένας τελείως διαφορετικά.

Αν όλοι ξαφνικά στον κόσμο αποφάσιζαν να πουν την αλήθεια μεταξύ τους για μια ολόκληρη μέρα, ο κόσμος ξαφνικά θα γινόταν ένα ανυπόφορο μέρος για να ζήσει κανείς. Η αλήθεια είναι μια διαβολική επινόηση.

-Μιλάμε σήμερα για Έρωτα με μια ευκολία, αγγίζει και τα όρια της φτήνιας, όταν για τους προγόνους μας... ξέρεις, εκείνους που θαυμάζουμε και δεν τους γνωρίζουμε καν, ο Έρωτας μαζί με το Θάνατο αποτελούσαν αρχέγονες Συμπαντικές Δυνάμεις. Κάπου μιλάς για "πυλώνες"! Τι φταίει και χάσαμε τη μπάλα τελικά οι νεοέλληνες; Γιατί τα μυστικά τα είχαμε όπως φαίνεται...

-Τα μυστικά κρύβονται στη μυθολογία και κανείς νεοέλληνας δεν έχει διαβάσει Ησίοδο. Οι θεοί των συμπατριωτών μας άκουγαν μέχρι πριν λίγο στα ονόματα Καγιέν και Μύκονος. Δυστυχώς, αποδείχθηκαν θεοί με πήλινα πόδια (τουλάχιστον για τους κοινούς θνητούς).

Ο σύγχρονος Έλληνας δεν κοιτά όπως την εποχή του Δημόκριτου, ψηλά στο Σύμπαν, δεν κοιτάζει καν μέσα του, όπως την εποχή του Βυζαντίου. Κοιτάει τις βιτρίνες του Αttica. Όμως οι βιτρίνες του Attica δεν κρύβουν κανένα μυστικό και καμιά αλήθεια.

-Μιλάς πολύ συχνά για την επαφή με τους αρχαίους Έλληνες, για τη χαμένη ιστορική μνήμη και ταυτότητα, "Μακρυγιάννης δια ροπάλου", με εντυπωσίασες με τη μελέτη του Φίνλεϋ καθώς λίγοι τον γνωρίζουν, αν και η σκοπιά του μόνο φιλελληνική δεν είναι, και βέβαια με την πρόταση για απαγορεύσεις σ' αυτή τη χιλιοβασανισμένη παιδεία.

Η ερώτηση είναι ίσως και "γραφική", για κάποιους, ευθύνεται αυτή η αδιαφορία των Νεοελλήνων για τη σημερινή κατάσταση της χώρας; Η απαιδευσία; Η έλλειψη ιστορικής γνώσης;

-Το μόνο που αξίζει να κρατήσει κανείς από τη σημερινή εκπαιδευτική κοινότητα στην Ελλάδα είναι το δημοτικό σχολείο.

Η παιδεία που παρέχεται σε γυμνάσιο και λύκειο, καθώς βασίζεται αποκλειστικά στον ψιττακισμό, δεν παράγει παρά παπαγάλους. Αυτό δεν είναι έθνος, αλλά πανίδα του Αμαζονίου.

Όσο για την ανώτατη εκπαίδευση, όλοι όσοι έχουν περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, γνωρίζουν ευφρόσυνα ότι δεν πρόκειται παρά για έναν κήπο της Εδέμ, όπου οι γονείς πληρώνουν έτσι ώστε τα φυντάνια τους να ζήσουν πέντε (τουλάχιστον) ξέγνοιαστα χρόνια υποδυόμενοι τους Ακαδημαϊκούς πολίτες.

Μετά βέβαια θα συνεχίζουν να πληρώνουν γιατί τα παιδιά δεν θα βρίσκουν δουλειά -κι αυτό ακριβώς χαλάει την μέχρι τότε ξεγνοιασιά των νεολαίων (αν υποτεθεί βέβαια ότι έχουν ελάχιστη τσίπα μέσα τους).

Οι Έλληνες αδιαφορούν γιατί έχουν υποστεί βαθιά πλύση εγκεφάλου από την τηλεόραση -που είναι το απόλυτο ναρκωτικό- και γιατί έχουν επηρεαστεί βάναυσα από την τούρκικη νοοτροπία του καφέ (δεν είναι τυχαίο ότι η μεγαλύτερη πατέντα της φυλής τις τελευταίες δεκαετίες είναι η επινόηση του φραπέ). Όταν οι Αγανακτισμένοι μαζεύονταν στο Σύνταγμα για να υποστούν τα λουτρά των χημικών, οι παρακείμενες καφετέριες βούλιαζαν από αργόσχολους πολίτες -(και) για την ανεργία των οποίων οι Αγανακτισμένοι μούντζωναν τη Βουλή.

-Έχουμε περιθώρια ακόμα εξόδου από την "Κρίση" την οικονομική, την κρίση ταυτότητας, αλλά και ύπαρξης ως λαός; Και με ποιους τρόπους; Ο ρόλος των ανθρώπων της Τέχνης ποιος μπορεί να είναι;

-Οι άνθρωποι της Τέχνης και οι διανοούμενοι δεν μπορούν να παίξουν κανένα ρόλο στα γεγονότα αφού είναι αποκλεισμένοι από το μόνο μέσο που διαμορφώνει σήμερα συνειδήσεις: την τηλεόραση. Γιατί, τι νόημα έχει να γράψω εγώ τις απόψεις μου στο Βήμα, όταν αυτοί που θα με διαβάσουν είναι ήδη συνειδητοποιημένοι; Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Πουθενά στον πλανήτη δεν δίνεται βήμα τηλεοπτικό στον διανοούμενο για τον απλούστατο λόγο ότι ο διανοούμενος θεωρείται παιδί και δεν δίνεις στα παιδιά να παίζουν με εκρηκτικά, όπως είναι η τηλεόραση.

Αν θα υπάρξει έξοδος από την κρίση; Ασφαλώς, το θέμα είναι πότε. Γιατί η ιστορία κινείται σε κύκλους αλλά κανείς δεν ξέρει τι διάμετρο θα έχει ο κύκλος κάθε φορά.

Πώς θα βγούμε από την κρίση; Με την μαζική μετανάστευση στην αλλοδαπή. Ο τόπος πρέπει να αδειάσει εντελώς, μήπως και μπορέσουμε να εκτιμήσουμε τον παράδεισο στον οποίο έτυχε να ζούμε μέχρι σήμερα. Θα μου πεις, ο άνθρωπος έχει φύγει από τον παράδεισο εδώ και τόσα χρόνια και δεν φαίνεται άμεση επιστροφή του. Ε, αυτός ο κύκλος έχει πολύ μεγάλη διάμετρο.

-Αναφορικά με τις εξελίξεις στον Ευρωπαϊκό χώρο, που άμεσα αφορούν την Ελλάδα και την Κύπρο, ποια είναι η δική σου γνώμη; Πόσο επικίνδυνα κρίνονται όλα αυτά για το μέλλον των δυο χωρών του Ελληνισμού;

-Η Κύπρος είναι το εναργέστερο παράδειγμα τζάμπα μάγκα που είδαμε πρόσφατα. Γιατί αν είσαι πραγματικός μάγκας, παραδέχεσαι ότι έχεις χρεοκοπήσει και πας παρακάτω. Όλα τα άλλα είναι πομφόλυγες θερινής νυκτός -και μάλιστα χωρίς να έχει έρθει ακόμα το καλοκαίρι.

-Έχεις μια κόρη στην εφηβεία, ηλικία που ανησυχεί τους γονείς για τις σχέσεις, για το μέλλον, για τις συγκρούσεις ανάμεσα σε ενήλικες και ανηλίκους. Εσένα τι σε τρομάζει πιο πολύ; Το ότι είναι γυναίκα ή το ότι μεγαλώνει σ' αυτή την εποχή, χωρίς σταθερές και με όλα αυτά τα παράδοξα;

-Όταν μεγάλωνα εγώ, ο πατέρας μου έψηνε ρέγγες στην αυλή για το μεσημεριανό γεύμα. Το κολατσιό στο σχολείο ήταν μετά βίας ένα κουλούρι κι αναγκαζόμουν να κλέβω τα Κλασικά Εικονογραφημένα γιατί βέβαια δεν είχα χαρτζιλίκι για να τα αγοράζω. Η μόνη περίπτωση να αποκτήσουμε χρήματα ήταν τα κάλαντα των Χριστουγέννων.

Η κόρη μου ζει σε μια σαφώς ευδαιμονέστερη, υλικά, εποχή. Οι περικοπές θα την μάθουν να εκτιμάει καλύτερα το χρήμα (το κάνει έτσι κι αλλιώς γιατί είναι Αιγόκερως).

Οι σχέσεις της με τα άλλο φύλο θα είναι αυτό που ήταν πάντα στην εφηβεία: σεξ και μόνο σεξ. Φυσικά, δεν θέλω να μάθω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τα ανδραγαθήματά της με τα αγόρια.

Κατά τα άλλα, δεν έχω καμιά ανησυχία. Η κόρη μου -όπως και οι λοιπές κόρες της δυτικής κοινωνίας- έχουν κάτι που τις κάνει ακαταμάχητες: αυτό που σέρνει καράβια. Κι εγώ πάντα ήθελα να γίνω πλοιοκτήτης.

-Επιστρέφοντας και πάλι στα συγγραφικά, να σε ρωτήσω Άρη, γιατί "το συγγραφιλίκι είναι ναρκωτικό"; Στην ουσία δεν θα έπρεπε να σε ρωτάω αλλά οι φίλοι που σε διαβάζουν και θα διαβάζουν τη συζήτησή μας θα ήθελαν να μάθουν...

-Το συγγραφιλίκι έπρεπε να ανήκει στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Προτιμάω να σιδερώνω (και μισώ το σιδέρωμα) από το να γράφω. Τυχαίνει απλώς να έχω μέσα μου αυτό το παράσιτο -γονίδιο το λένε κάποιοι- που σε ωθεί κάποια στιγμή να αφήσεις τις άλλες ασχολίες σου και να καθίσεις μπροστά σε μια λευκή σελίδα χαρτιού.

Για μένα η μεγάλη απόλαυση είναι η ανάγνωση.

Είναι σαν το μασάζ, τρόπον τινά. Προτιμώ να μου κάνουν μασάζ παρά να κάνω.

-Το τελευταίο βιβλίο σου αφορά και πάλι στις σχέσεις των δύο φύλων, με έντονα τα αυτοβιογραφικά στοιχεία και με το φαινόμενο των καιρών μας, τουλάχιστον στην επικοινωνία, το facebook, να κυριαρχεί, αφού γίνεται το μέσο γνωριμίας των δυο εραστών. Η σχέση αποτυγχάνει κατά τη συγκατοίκηση. Πού αναζητάμε τις αιτίες; Στη διαφορά ηλικίας; Στο εφήμερο του Φατσοβιβλίου; Στις σχέσεις σήμερα ή στο ότι πρόκειται για δυο Υδροχόους; (Το τελευταίο είναι το αστείο της υπόθεσης!!!)

-Στο «ΟΥ ΜΠΛΕΞΕΙΣ» αποφάσισα να καταπιαστώ με κάτι που δεν μου είχε τύχει μέχρι τότε στη ζωή μου: τη συγκατοίκηση. Ακόμη και όταν υπήρξα παντρεμένος -για πολύ λίγο, είναι η αλήθεια- δεν έμεινα ποτέ σχεδόν με τη γυναίκα μου. Τα βράδια κοιμόμουν συνήθως στο σπίτι μου, με το εξαιρετικό πρόσχημα ότι έγραφα ένα βιβλίο.

Θέλησα λοιπόν με την τελευταία μου αγαπημένη να δοκιμάσω αυτό το άγνωστο για μένα σχήμα της συγκατοίκησης.

Δεν λειτούργησε παρά στην αρχή.

Αυτό που αφανίστηκε πολύ γρήγορα ήταν η σεξουαλική έλξη. Αλλά όταν χάνεται ο ίμερος και η κλινοπάλη -που λέει κι ο Παπαγιώργης- τι απομένει τάχα; Η τρυφερότητα κι ο σεβασμός για τον άλλον; Μπορεί, αλλά δεν θα μείνει ο άλλος.

-Έχω μια κάπως προσωπική ερώτηση με αφορμή το "ου μπλέξεις". Σ' έχουν φλερτάρει ποτέ εδώ στο Φατσοβιβλίο, κι αν ναι, ποια ήταν η αίσθηση που σου άφησε;

-Το επόμενο βιβλίο μου που θα βγει σε λίγο καιρό έχει τίτλο «ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΕΣ». Πρόκειται για γνωριμίες στη μεγάλη πλειοψηφία τους μέσω του Facebook. Κάποτε συχνάζαμε σε μπαρ για να αλιεύσουμε ψυχές, τώρα διατρίβουμε στο διαδίκτυο. Η ζωή είναι ωραία -και προχωράει.

-Αναφορικά με τους ήρωες των βιβλίων σου, τα πρότυπά σου είναι άνθρωποι καθημερινοί ή εντελώς "άπιαστα" πρόσωπα;

-Τα πρόσωπα στα βιβλία μου είναι πάντα καθημερινά -εξάλλου αυτά είναι και τα πλέον άπιαστα.

-Δεν σε φοβίζει η χρήση αυτοβιογραφικών στοιχείων στη γραφή σου; Από την άποψη της προσωπικής έκθεσης εννοώ, καθώς κινδυνεύεις να ταυτιστείς απόλυτα με τον εκάστοτε ήρωα.

-Όχι, γιατί να με φοβίσει; Εξάλλου δεν κάνω κάτι άλλο παρά να ακολουθώ το παράδειγμα του Montaigne που λέει ότι για το μόνο πράγμα που μπορεί να γράψει με απόλυτη σιγουριά είναι η ζωή του. Βέβαια, όταν θα κυκλοφορήσει το επόμενο βιβλίο μου με ηρωίδες παντρεμένες γυναίκες, εγώ θα πρέπει να εξαφανιστώ για λίγο από την πιάτσα….

…Κι εδώ , ομολογουμένως, κάπως απότομα διακόπηκε η συζήτησή μας με τον Άρη.. Ως ελεγκτής εναερίου κυκλοφορίας θα έπρεπε να φύγει για να προλάβει την κίνηση στους δρόμους του… Ουρανού… Το μυστικό βέβαια είναι πως δύσκολα εγκλωβίζεις μπροστά σε μια οθόνη κάποιον που ακόμα αγαπά να γράφει με το χέρι και σίγουρα βαριέται αφόρητα το γράψιμο στο in box ενώ είναι πρόθυμος να σου αφηγηθεί απ’ το τηλέφωνο τα παιδικά του χρόνια με κάθε λεπτομέρεια….

Ωστόσο μεταξύ αστείου και σοβαρού, εγώ, κι αφού είχα διαβάσει πλήθος συνεντεύξεών του, τού λέω: «Δεν πιστεύω να μου έχεις πει ό,τι και στις άλλες συνεντεύξεις; Τις κοπιάρεις;» Και παίρνω την εξής πολύ σοβαρή απάντηση – μάλλον ξύπνησε ο Κρητικός μέσα του – «Ελένη, εγώ ήμουν αληθινός σε ό,τι σου είπα. Άλλωστε δεν θυμάμαι ποτέ τι λέω σε καμία συνέντευξη. Έπειτα, όταν ένας άνθρωπος πιστεύει κάτι, δεν μπορεί να δίνει άλλες απαντήσεις τη μια φορά κι άλλες την άλλη.» (Μετά συνεχίσαμε να μιλάμε με το απίστευτο χιούμορ που διαθέτει..)

Αυτό ως ευχαριστία για την αλήθεια των απαντήσεων που έδωσε σ’ εμένα και στην πραγματικότητα στους αναγνώστες του «Από Καρδιάς» και του «Λόγων Παίγνια».

Άρη Σφακιανάκη, σ’ ευχαριστώ! Σ’ ευχαριστούμε ως «Λόγων Παίγνια» και σου ευχόμαστε καλά ταξίδια στα εναέρια δρομολόγια και πάντα επιτυχίες σ’ ό,τι κάνεις!

Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά


Από το Λόγων Παίγνια

Διαβάστε Περισσότερα »