Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ .. ΘΑ ΤΙΣ ΦΥΛΑ Ο ΛΥΚΟΣ

Του Βασίλη Πολυχρόνη


Ο "κύριος" αυτός λέγεται Μιλτ.Νεκτάριος, είναι καθηγητής ιδιωτικής ασφάλισης στο Παν.Πειραιά και πρόεδρος της ασφαλιστικής εταιρείας International Life (δεν ξέρω μήπως υπάρχει νομικό ασυμβίβαστο μεταξύ των δύο ιδιοτήτων,ηθικό όμως σίγουρα υπάρχει)!

Για όσους δεν ξέρουν ή δεν θυμούνται, ο Μ.Νεκτάριος ήταν διοικητής του ΙΚΑ - του μεγαλύτερου δημόσιου ασφαλιστικού φορέα δηλαδή - την εποχή από το 1999-2004 (αν δεν σας λέει κάτι αυτό, ήταν η εποχή που επιχειρήθηκε η κατεδάφιση του συστήματος συνταξιοδότησης από τον τότε υπουργό εργασίας Τ.Γιανίτση - έκθεση Σπράου κλπ - και η εποχή του... χρηματιστηρίου)!

Αυτός,λοιπόν,ο... λεβέντης ότι δεν "κατάφερε" τότε, μαζί με το Γιανίτση, προσπαθεί να το πετύχει τώρα μέσω της... ρηξικέλευθης πρότασης (Διαβάστε εδώ) να αναλάβουν οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες τη συμπλήρωση του συνταξιοδοτικού κενού, το οποίο δεν θα το καλύπτει το κράτος!

Η πρόταση του, μάλιστα, είναι τόσο... προοδευτική που προτείνει να εγγυώνται οι ασφαλιστικές εταιρείες τη σύναψη δανείου από τους συνταξιούχους, το οποίο δάνειο να μετατρέπεται σε σύνταξη!

Η αποπληρωμή του δανείου θα γίνει με... την παράδοση της ακίνητης περιουσίας του συνταξιούχου στην ασφαλιστική!

Φοβερή σκέψη, καινοτόμα,αντιγραμμένη από τους... κοινούς τοκογλύφους (έτσι δεν κάνουν? Σε "διευκολύνουν" με χρήματα και σου παίρνουν το σπίτι)! Φυσικά, το θέμα της ενίσχυσης των ταμείων ώστε να γίνουν βιώσιμα και να δίνουν τις συντάξεις που πρέπει σε αυτούς που δούλεψαν δεκαετίες και πλήρωσαν επί χρόνια τις εισφορές τους... δεν περνάει ούτε καν σαν σκέψη από το μυαλό του "κυρίου"!

Απλώς υπενθυμίζω ότι αυτός ο "κύριος" ήταν διοικητής δημόσιου ασφαλιστικού οργανισμού ή,αλλιώς,ο "λύκος που φύλαγε τα πρόβατα"!

Οπότε,ας μην παραξενευόμαστε για τα χάλια του ασφαλιστικού μας συστήματος!!!

Διαβάστε Περισσότερα »

Είσαι αριστερός, θα τα καταφέρεις

Του Θοδωρή Κατή

Σηκώνεσαι χαράματα μουδιασμένος. Χέρια και πόδια ψάχνουν να πιάσουν και να σταθούν. Φτιάχνεις κάτι πρόχειρο να φας, πίνεις έναν ελληνικό καφέ, κάνεις δυο τσιγάρα και φεύγεις. Έχεις μεγάλη μέρα μπροστά σου, το εργοστάσιο πλαστικών είναι μακριά. Περπατάς δέκα λεπτά μέχρι το σημείο που έρχονται και σε παίρνουν. Δεν μπορείς να πάρεις το αυτοκίνητό σου, τα λεφτά δεν φτάνουν για τέτοιες πολυτέλειες.

Μοιράζεσαι τη διαδρομή.

Χτυπάς την πλαστική σου κάρτα με τον αριθμό σου προσεκτικά, πριν τις οχτώ που ξεκινάει η βάρδια. Αν τη χαλάσεις, θα τη χρεωθείς. Κόστος 6 ευρώ. Αν καθυστερήσεις, θα χάσεις μια ώρα. Δεν θα την πληρωθείς κι αν κάτσεις δέκα λεπτά, παραπάνω, μισή ώρα, σαράντα πέντε λεπτά, πάλι τα ίδια χρήματα θα πάρεις. 28,80 ευρώ μεικτά ημερησίως.

Τόσο ορίζει η νέα εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας το μεροκάματό σου.

Είσαι εργάτης αποθήκης γενικών καθηκόντων, ανειδίκευτος. Έτσι γράφει η σύμβαση. Φορτώνεις όλη την ημέρα φορτηγά. Σωλήνες ποτίσματος για τα χωράφια. Και η δουλειά σου είναι εποχική. Για έναν μήνα. Τόσο ορίζει η σύμβαση. Όταν ο μήνας τελειώσει, αν έχει δουλειά, θα στην ανανεώσουν. Για ακόμη έναν μήνα. Διαφορετικά θα φύγεις, μαζί με τους άλλους. Θα είσαι πάλι άνεργος. Όλα νόμιμα. Όλα ορισμένα από Μνημόνια, επιταγές ανάπτυξης και κερδοφορίας. Καμιά εταιρεία πλέον δεν παρανομεί. Καμιά δεν τη συμφέρει.

Τώρα είσαι στον τρίτο μήνα. Το καλοκαίρι έχει φτάσει στη μέση του και η σεζόν τελειώνει. Το ξέρεις ότι θα φύγεις. Μαζί σου και όσοι προσλήφθηκαν για τις ανάγκες της εταιρείας. Πολλοί είναι απρόθυμοι τώρα που φεύγουν. Δεν δουλεύουν όπως στην αρχή κι αυτό δεν αρέσει στην εταιρεία. Ο προϊστάμενος έχει πάρει τις εντολές του. Θα τους πιάσει έναν-έναν και θα τους τάξει τη μονιμότητα. Μια σύμβαση επ' αορίστου, το ωσαννά της εργατικής τάξης, αν είναι πρόθυμοι, εργατικοί, ακούραστοι, λιγομίλητοι.

Οι παλιοί εργάτες θορυβούνται. Παίρνουν περισσότερα χρήματα.

Αν η εταιρεία κρατήσει τους νέους, η θέση τους κινδυνεύει. Θα τους διώξουν. Η αποζημίωση θα είναι ασύγκριτα μικρότερη από το νέο κέρδος. Δεν σε θέλουν. Θα σε κάνουν να φύγεις. Το κίνητρο για όλους έχει βρεθεί. Είναι η επιβίωση. Τώρα όλοι θα δουλεύουν.

Ανεβαίνεις στο φορτηγό και το φορτίο έρχεται. Χιλιάδες ευρώ περιμένουν να στοιβαχτούν. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και ξεκινάς. Το φορτηγό βρομάει ζώα, κοπριά και ιδρώτα. Η σκόνη μπαίνει βαθιά στα πνευμόνια σου. Βήχεις, φτύνεις και συνεχίζεις. Σε μια ολιγόλεπτη ανάπαυλα βγάζεις το κεφάλι έξω και κοιτάς. Βλέπεις τον περιφραγμένο χώρο του εργοστασίου, το πλαστικό και το τσιμέντο. Όχι, δεν είσαι σε στρατόπεδο. Είσαι στη δουλειά σου. Κοιτάς ένα κομμάτι ουρανό και ξεχνιέσαι. Ο προϊστάμενος έρχεται. «Μη χαζεύεις, μη γελάς, μη σφυρίζεις, γιατί κάθισες;». Σκουπίζεις τον ιδρώτα και τη σκόνη από το μέτωπό σου και συνεχίζεις. Το φορτίο σε λίγο τελειώνει.

Μπαίνεις στην αποθήκη να πιεις λίγο νερό και να μαζέψεις την αναπνοή σου. Κάθεσαι σε μια γωνιά και ανάβεις τσιγάρο. Το επόμενο φορτίο είναι σε δέκα λεπτά. Το διάλειμμα σε 4 ώρες. Μισή ώρα εκτός ωραρίου. Τυλίγεσαι στον καπνό και θυμάσαι. Θυμάσαι τις σπουδές σου στο πανεπιστήμιο. Είσαι ιστορικός, φιλόλογος. Θυμάσαι το μεταπτυχιακό που δεν κατάφερες ακόμη να τελειώσεις. Τα χρήματα δεν φτάνουν για να πληρώσουν τα δίδακτρα της διπλωματικής εργασίας.

Θυμάσαι τους ποιητές, τους συγγραφείς, τους λογοτέχνες, του επαναστάτες, τους τρελούς.

Θυμάσαι μια υπουργό Παιδείας να αναρωτιέται «Τι πάει να πει αδιόριστος εκπαιδευτικός;». Την ίδια στιγμή τα πηγαδάκια των παλιών εργατών συζητούν. Αυτοκίνητα, κινητά, φαγητό, μπάλα και πουτάνες. Ως εκεί. Κι αν η συζήτηση φτάσει στα πολιτικά, η Άκρα Δεξιά έχει τον πρώτο λόγο. Βρισιές, μετανάστες και βία. Αυτά είναι τώρα στη μόδα. Το εργοστάσιο δεν έχει σωματείο. Κανείς δεν τολμά να πει αυτή τη λέξη. Τα φυλλάδια των απεργιών που μοιράζονται στην πύλη τσαλακώνονται και πετιούνται. Η νέα εργατική τάξη αρκείται στα γλυκά που κερνούν τα αφεντικά όταν γιορτάζουν. Θυμάσαι τον Μαρξ, το λούμπεν προλεταριάτο.

Σηκώνεσαι και ξεκινάς. Ένα ακόμη φορτίο περιμένει στην αρένα. Μπαίνεις στο φορτηγό και μετράς. Μετράς τα λεπτά μέχρι το διάλειμμα, μέχρι να τελειώσει το ωράριο, μέχρι να πας σπίτι να δεις το παιδί σου. Γι' αυτό είσαι εδώ. Στο είπε και ο Γεωργιανός που φορτώνετε μαζί. Μόνο αυτός απ' όλους. Κι ύστερα πάλι μετράς τα χρόνια, τις ελπίδες, τα όνειρα, τις προσδοκίες σου. Αυτά τα αφήνεις πίσω σου κάθε φορά που περνάς την πύλη.

Η μέρα φτάνει στο τέλος της και ο προϊστάμενος σε φωνάζει στο γραφείο του. Τώρα που η σύμβασή σου τελειώνει, η εταιρεία μπορεί να σε χρειαστεί για μερικές μέρες παραπάνω. Τόσο όσο χρειάζεται για να καλυφτούν οι άδειες των παλιών εργατών. Με τα ίδια λεφτά, χωρίς ένσημα. Και από το φθινόπωρο θα εισηγηθεί να σε κρατήσουν. Να σε κάνουν «μόνιμο», με νέα σύμβαση. Τα ίδια θα πει και στους άλλους. Ξεχωριστά. Έναν προς έναν. Για τους παλιούς εργάτες τώρα είσαι ο καλύτερος φίλος τους. Τον κοιτάς και σκέφτεσαι. Τα χρήματα που έχεις ανάγκη, το παιδί στο σπίτι, τα ένσημα, τους απλήρωτους λογαριασμούς, τα χρέη, τη ζωή σου την ίδια.

Ξέρει την απάντησή σου. Ξέρει πως θα πεις ναι. Τον χρειάζεσαι, τον έχεις ανάγκη, θα υποκύψεις.

Μαζεύεις μια λέξη από τον λαβύρινθο του μυαλού σου και την πετάς. Λες όχι και το μειδίαμα στα χείλη του φεύγει. Λες όχι για την ανθρωπιά σου, για το μέσα σου, για τα λόγια που θα πεις αύριο στο παιδί σου, για κείνα τα νέα μάτια που θα κοιτάξουν με γλυκιά αθωότητα τον κόσμο. Λες όχι και επαναστατείς. Εσύ, μόνος σου και μέσα σου ο κόσμος όλος. Φέρνεις στον νου τον Ελύτη «δεύτερη ζωή δεν έχει».

Τώρα είσαι ποιητής, είσαι δάσκαλος. Είσαι αριστερός. Πρώτα ως άνθρωπος. Θα τα καταφέρεις.

* Ο Θοδωρής Κατής είναι αδιόριστος εκπαιδευτικός-άνεργος, μέλος ΣΥΡΙΖΑ Κέντρου Θεσσαλονίκης

Από την ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

Του Θανάση Καρτερού

Στον Αντώνη Σαμαρά και στην κυβερνητική κομπανία αρέσει να παίζουν με τον χρόνο. Εμείς είμαστε το μέλλον, εμείς εκπροσωπούμε το αύριο, δηλώνουν συχνά - πυκνά. Και φορτώνουν συστηματικά στην Αριστερά την προσκόλληση στο παρελθόν -στον κρατισμό, στην ευνοιοκρατία, στο ρουσφέτι, στο δημοσιοϋπαλληλικό βόλεμα. Σε όλα γενικώς τα στραβά κι ανάποδα που έπαιξαν τον ρόλο τους για να φτάσουμε ώς εδώ που φτάσαμε.

Υπάρχει κάτι αστείο στην πόζα και στο θράσος τους - έτσι δεν είναι; Ας πάρουμε για παράδειγμα τις κεφαλές, τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο. Επί δεκαετίες υπήρξαν από τους πρωτεργάτες του παρελθόντος που τώρα καταδικάζουν. Το δημιούργησαν παρέα με άλλους, το απόλαυσαν, εκμεταλλεύτηκαν τα φαύλα του για να χτίσουν πολιτικές καριέρες. Και το υπερασπίστηκαν με νύχια και με δόντια απέναντι στην κριτική και στην πολεμική, της Αριστεράς κυρίως.

Έχουν και οι δυο τους βαρύτατες ευθύνες για τις μαύρες πλευρές του παρελθόντος. Είναι και δικά τους προσωπικά τα κατορθώματα που τώρα αποκηρύσσουν - είναι δικό τους εκατό τοις εκατό αυτό το παρελθόν. Και δεν βρίσκουν μια κουβέντα αυτοκριτικής, μια λέξη συγνώμης για όσα διέπραξαν. Μόνο σαν παραχαϊδεμένα και κακομαθημένα παιδιά, κάνουν στη δασκάλα τους τον αθώο - κυρία, κυρία, αυτός την έκανε τη ζημιά.

Αλλά και το μέλλον που εκπροσωπούν ποιο ακριβώς είναι; Το εργασιακό καθεστώς πήγε εκατό χρόνια πίσω, οι συντάξεις τριάντα χρόνια πίσω, τα δημοκρατικά δικαιώματα σαράντα χρόνια πίσω, η εθνική κυριαρχία πενήντα χρόνια πίσω. Είναι μέλλον για να επαίρονται αυτό που χτίζουν κάθε μέρα στην Ελλάδα; Είναι μέλλον η μαύρη εργασία, η θηριώδης ανεργία, η φτώχεια, το μαύρο της ΕΡΤ και το φαιό των κοινοβουλευτικών πραξικοπημάτων; Μπορούν να βρουν έστω και έναν εργαζόμενο στην Ελλάδα που θα τους συγχαρεί και δεν θα τους μουντζώσει για το μέλλον που προετοιμάζουν για τον ίδιο και τα παιδιά του;

Χαμένα τα έχουν τελικώς; Μπα, πρόκειται για τη γνωστή και δοκιμασμένη σε άλλα καθεστώτα και σε άλλες εποχές μέθοδο: Όσο πιο συστηματικά επαναλαμβάνεις ένα εξωφρενικό ψέμα, τόσο πιο πιθανό είναι να μείνει κάτι στις συνειδήσεις των αφελών. Αυτό βέβαια δείχνει σε πόση εκτίμηση έχουν τους πολίτες - ακόμα κι εκείνους που τους ψήφισαν. Αλλά οι πολίτες είναι προφανώς λεπτομέρεια στο ωραίο μέλλον που μας προετοιμάζουν...

Από την ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

ΙΕΡΕΣ ΜΠΙΖΝΕΣ Ή ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ

Του Βασιλη Πολυχρονη
 
Η είδηση της ημέρας είναι η κοινή ανακοίνωση Εκκλησίας-κυβέρνησης για τη δημιουργία του λεγόμενου "ιερού" ΤΑΙΠΕΔ,δηλαδή η αξιοποίηση της "εκκλησιαστικής περιουσίας" μέσω μισθώσεων ή πουλήματος κτηρίων και εκτάσεων που κατέχει η Εκκλησία της Ελλάδος και η απόδοση του 50% των χρημάτων που θα αποκτώνται,στα κρατικά ταμεία, ενώ το άλλο 50% θα παραμένει στα "ιερά" ταμεία με σκοπό την αξιοποίηση τους προς όφελος των αδυνάτων!

Μέχρις εδώ όλα φαίνονται και ακούγονται καλά. Ο σκοπός φαίνεται ιερός και ανιδιοτελής.Ας δούμε,όμως, κάποια πράγματα,τα οποία δεν.. .κολλάνε με το "ιερό του σκοπού":

Δεν θα αναφερθώ στο ότι τα οποιαδήποτε έσοδα που θα καρπώνεται η Εκκλησία θα είναι αφορολόγητα, λόγω των ειδικών προνομίων που απολαμβάνει. Ούτε θα αναφέρω το ότι το κράτος συνεχίζει να εγγυάται και να αποδίδει τη μισθοδοσία του κλήρου, ούτε ότι τα όποια έσοδα που θα αποκομίζει θα πηγαίνουν αμέσως στον ειδικό λογαριασμό εξυπηρέτησης του χρέους (στις τσέπες των τοκογλύφων, με λίγα λόγια).

Το θέμα μου είναι άλλο και,συγκεκριμένα, ποιος και με ποια στοιχεία και εχέγγυα θα μας πει ποια είναι η εκκλησιαστική περιουσία?

Αρκούν κάποια χρυσόβουλα από την εποχή του Βυζαντίου ή κάποια φιρμάνια των Αγάδων της τουρκοκρατίας (οι οποίοι την περιουσία που χάριζαν την είχαν αρπάξει από τους κατοίκους των περιοχών που διοικούσαν) για να καθορίσουν την κυριότητα κάποιας έκτασης? Οι εκτάσεις - και δεν είναι λίγες - που διεκδικούνται από τις τοπικές κοινωνίες τι θα απογίνουν, θα δοθούν με... συνοπτικές διαδικασίες στην "Ιερά Αδελφότητα" με σκοπό την "αξιοποίηση" τους από το "Ιερό" ΤΑΙΠΕΔ προς χάριν... του δημοσίου συμφέροντος (αγαπημένη έκφραση που προστίθεται τελευταία στις αποφάσεις του.. .ανεξάρτητου ΣτΕ)?

Τρανό παράδειγμα διεκδικούμενης έκτασης είναι η περιοχή στο βουνό της Πεντέλης που εδώ και χρόνια η Εκκλησία προσπαθεί να καρπωθεί ώστε να εγκαταστήσει... ανεμογεννήτριες (εζήλωσεν...τη δίψα του Γιωργάκη για "πράσινη ενέργεια" η ΔΙΣ)! Οι δικαστική διαμάχη μεταξύ Εκκλησίας και κατοίκων της περιοχής είναι ακόμα σε εξέλιξη!

Σήμερα,όμως,διαβάζουμε ότι από τις πρώτες εκτάσεις που δίνει η Εκκλησία προς αξιοποίηση είναι, ακριβώς, αυτή η περιοχή... η διαφιλονικούμενη περιοχή, η πριοχή που οι κάτοικοι της τη διεκδικούν προς όφελος τους!

Αυτό συμβαίνει και θα συμβαίνει σε πάρα πολλές περιοχές της χώρας! Θα δημιουργηθεί, δηλαδή, κάποιο τμήμα στο ΣτΕ που θα εκδίδει... fast track αποφάσεις υπέρ της Εκκλησίας (είπαμε... δημόσιο συμφέρον είναι αυτό!)?

Το τελευταίο που θέτω (είπαμε κάποιοι δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου και θυμούνται πολλά) είναι το ότι ένα σημαντικό μέρος αυτής της "περιουσίας προς αξιοποίηση" εκτείνεται κατά μήκος του παραλιακού τόξου! Μια απ αυτές τις εκτάσεις είναι η περιοχή του "Λαιμού" στη Βουλιαγμένη με το ξενοδοχείο και την όλη έκταση - χρυσάφι για τους κατοίκους της περιοχής!

Το ενδιαφέρον γι αυτό το φιλέτο είναι μεγάλο και προέρχεται από πολλούς "επενδυτές" που θέλουν να το πάρουν κοψοχρονιά!

Τέτοιες εκτάσεις κατά μήκος της παραλίας είναι πάρα πολλές! Κι εδώ μου έρχεται στο μυαλό η δήλωση Σαμαρά για την... αξιοποίηση του παραλιακού τόξου και η μετατροπή της έκτασης σε... "Ριβιέρα του Νότου"! Συνδυάζοντας τη δήλωση Σαμαρά και το ότι αυτές οι εκτάσεις "ανήκουν" στην Εκκλησία (κι ας είναι αμφισβητούμενες από τις τοπικές κοινωνίες... εδώ θα "αναλάβει" το ΣτΕ να... ξεκαθαρίσει τα πράγματα).

Είμαι πια σίγουρος ότι το ξεπούλημα της παραλίας - αλλά και της Ελλάδας γενικότερα - θα πάρει... "ιερό" χαρακτήρα!

Με... Σαμαρικά νταούλια και... Ιερονυμικά θυμιατά θα ξεπουλάμε τα πάντα! Ευλόγησον!!!



Διαβάστε Περισσότερα »

Η πραγματικότητα (ενός τυχαίου νου)

Του Νικόλαου Παϊζάνη

Παράλογα μαντάτα τις προάλλες,

μου τα ‘φεραν κάποιες στιγμές τρελές,

πως ήμουν, λέει, σ’ ένα κάστρο πύργος

κι αγνάντευα τις ακροθαλασσιές.



Πουλιά, που ταξιδεύαν μεθυσμένα,

δυό πετρωμένοι ναύαρχοι σε πλώρες,

δελφίνια, που ιστορούσαν για την τύχη

και πως σε βρίσκει τις αργές τις ώρες.



Tα κύμματα, μου θύμισαν μιά μπάντα,

παντού βιολιά που μοιάζαν με καΐκια,

εγώ στην μέση, σάλπιζα φιρμάνια,

κάτι χρυσόψαρα χορεύαν με τα φύκια.



Ξανθιές γοργόνες, εύφορες, γελούσαν,

γυμνοί Θεοί, ατάραχοι στα βάθη,

ο ήλιος χτενιζόταν σε καθρέφτες.

Όπου κι αν είδα δεν υπήρχαν λάθη.



Τι ήπια, δεν θυμάμαι, ούτε πόσο.

Καθόμουν στους ανέμους ασεβής,

τραβούσα κάποιες άγονες ιδέες,

από έναν αργιλέ της προσμονής.



Με βρήκε το πρωί σ’ υγρά παλάτια,

μου χάριζαν στολίδια χίλιοι γλάροι,

ήταν κι αυτό το φως τους μεσ’ στα μάτια,



που πρόσταζε: «Συνέχισε να ζεις»

.
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ

Του Γιώργου Βλαχακη

Θα ήθελα να
είχα χέρια εργάτη.
Το χώμα , η μουτζούρα και η λάσπη
να χαμογελά περήφανα
πάνω
στο αποτύπωμά μου .

Πόσο ρομαντικό είναι
αυτό που έγραψα !!
Πόσο εύκολα δείχνει
το σεβασμό που τρέφω
και την αγάπη μου
στην εργατική τάξη !!

Θα πω κι άλλα
ρομαντικά.
Εύκολο είναι.
Θα ‘ήθελα να δάγκωνα
το ψωμί
όπως εκείνοι στο κολατσιό.
Και να είχα όλη
την οργή τους
την κρυμμένη πίσω
από το θόρυβο των μηχανών.
Και ν’ αγκάλιαζα τη γυναίκα
έτσι, χωρίς φιοριτούρες.
Κι εκείνη να γέρνει πάνω μου.
Ησυχασμένη και σίγουρη.

Μα, ρε γαμώτο,
ντύνονται λίγο παλιομοδίτικα.
Και ο ιδρώτας τους μυρίζει.
Και κοροϊδεύουν τους ποιητές.
Και δε ξέρουν τον Ταρκόφσκι.
Και γελάνε με χονδροειδή αστεία.
Και μιλάνε πολύ για ποδόσφαιρο.
Και βαριούνται να διαβάσουν κάτι
που δεν καταλαβαίνουν.
Και στα μπουζούκια αγριεύουν εύκολα
με άλλους άντρες .
Και δεν υπάρχει
ίσως
Σσα λόγια τους.

Σταματώ.

Είναι πολλά αυτά τα  – και –
Νομίζω πως το κόμμα
Έχει πολλή δουλεία να κάνει
Μέχρι να πάρει
Την εξουσία.

Αλλά …εντάξει…
Μπορεί να την πάρει χωρίς αυτούς.
Με μας .

Που έχουμε απαλή επιδερμίδα
Στις παλάμες μας.
Και λατρεύουμε τις νύχτες με πανσέληνο.
Αχ …ναι …
Αυτές οι νύχτες με φεγγάρι …!!!...

Με μας .
Που  λέμε ωραία λόγια.
Που ξοδευόμαστε στο μάδημα της μαργαρίτας.
Που ο Σοπέν μας πάει.
Όπως και τα λόγια τα ακαταλαβίστικα..

Με μας 
« μπορεί»   να   «πάρει»   την   «εξουσία»
Με μας.
« Τους εκλεχτούς του πνεύματος ».
Που ζηλεύουμε και αγαπάμε  τους εργάτες.
με κάποιο τρόπο.
Αλλά τους θέλουμε κάπως αλλιώς .

Υ.Γ.
Θα βοηθήσουν
τον στρατηγικό στόχο
και οι   διοικητικοί
υπάλληλοι
των υπουργείων .
Διαβάστε Περισσότερα »

Εγώ, ο Στουρνάρας!

Του Στάθη

Ο κ. Στουρνάρας δήλωσε (στο «Πρώτο Θέμα») ότι θαυμάζει το σθένος του κ. Σόιμπλε. Πού το παράξενο; Κάθε πρωί με τον καφέ του ο κ. Στουρνάρας μετράει τις φουσκάλες: τρεις φουσκάλες δεξιά, 10.000 απολύσεις, δύο φουσκάλες αριστερά, 5000 πωλήσεις. Ο κ. Στουρνάρας είναι ένας καλός άνθρωπος, έχει το σθένος να θαυμάζει το σθένος του κ. Σόιμπλε, όπως και να εκτελεί τις διαταγές του. Αν και, είμαι βέβαιος ότι ο κ. Στουρνάρας (στο εξής Στουρν για συντομία) θα μπορούσε μα εκδίδει διαταγές σκληρότερες απ’ αυτές του χερ Σόιμπλε, αν η χώρα μας ήταν ανεξάρτητη. Δυστυχώς δεν είναι! απόδειξη ότι ο κ. Στούρν συναρτά τη δημιουργία πρωτογενούς παρ’ ημίν πλεονάσματος με την όποια συζήτηση, από πλευράς Γερμανίας, περί του Αναγκαστικού Κατοχικού Δανείου.

Τι σχέση έχουν αυτά τα δύο μεταξύ τους; (εκτός απ’ τον ραγιαδισμό του ανδρός) καμία! αλλά δουλειά του κ. Στουρν είναι να συσχετίζει τα πράγματα. Επί παραδείγματι την πρώτη κατοικία με την κατάσχεσή της. Τον μισθό με την περικοπή του. Τον εργαζόμενο με την απόλυση. Τον άνθρωπο με την αυτοκτονία.

Α όλα κι όλα! Ο κ. Στουρν έχει αναλάβει να κάνει μιαν τόσο βρώμικη δουλειά, που δύσκολα άλλος άνθρωπος θα μπορούσε να αναλάβει, ακόμα κι από ‘κείνους που η Γερμανία του χερ Σόιμπλε απασχολεί με μισθό 1,5 Ευρώ την ημέρα ως αχθοφόρους στους σιδηροδρομικούς σταθμούς. Πρόκειται βεβαίως για μετανάστες (για την εργασία των οποίων οι Γερμανοί έχουν ανέκαθεν μια λιγούρα), όμως, σ’ αυτήν τη ζωή όλοι μετανάστες είμαστε. Περαστικοί. Ολοι κάποια μέρα θα πεθάνουμε. Τι φταίει ο κ. Στουρν, αν κάνει τον τροχονόμο σε αυτή τη διαδικασία; Προσωπικώς θαυμάζω το σθένος του. Λίγο είναι να έχεις κάνει τις εργασιακές σχέσεις ζούγκλα κι ύστερα να κανονίζεις αν θα μας φάει ο λιόντας ή ο γορίλας ή ο κροταλίας, χωρίς να μείνει κανείς παραπονεμένος.

Οχι! ο κ. Στουρν βάζει τάξη στον θάνατο. Δεν είναι τσαπατσούλης όπως ο Γιωργάκης που μας πέταξε στην κόλαση κι ύστερα έφυγε για διακοπές στον παράδεισο, ούτε σαν τον κ. Σαμαρά που έχει κάνει success story τη μαλθακία, ούτε σαν τον Μπενύτο που τον απασχολεί μόνον πως από Αντιπρόεδρος Θεού θα γίνει Θεός. Οχι! Ο κ. Στουρν δουλεύει μεθοδικά και συστηματικά για να παίρνει 369.000 Ευρώ το χρόνο ο Τραπεζίτης που θα σου φάει το σπίτι, δουλεύει επίπονα για να κάνει τις μαλακίες (όλες τις μαλακίες) του κ. Θεοχάρη νόμους του κράτους, ιδρώνει νυχθημερόν για να πουλήσει τα ύδατα και τα δίκτυα, για να πληρώνει με νέα χρέη το χρέος – δεν είναι ένας τυχάρπαστος ο κ. Στουρν, αλλά ένας δίκαιος κριτής, που ξέρει καλύτερα απ’ τον Μίνωα, μη σας πω κι απ’ τον Οσιρι να μοιράζει ακριβοδίκαια τον θάνατο. Του εμποράκου. Του εργάτη. Του καθενός – πλην Δυνατών, Δυναστών και Επικυριάρχων.

Ο κ. Στουρν, δεν είναι ένας τυχαίος που κυκλοφορεί ελεύθερος και χαρούμενος σαν τον κ. Μαντέλη, τον κ. Σημίτη ή τον κ. Αλογοσκούφη, αντιθέτως είναι ένας συγκροτημένος άνθρωπος, προγραμματισμένος (σαν ρομπότ, θα έλεγα) να φθάσει το χρέος στον Θεό – ως το 2060 η Ελλάδα, αν από Λετονία δεν γίνει Τανζανία, θα χρωστάει ακριβώς όσα χρώσταγε πριν ανακαλύψει ο Γιωργάκης το Καστελόριζο κι ο Μπενύτο τον διαφορισμένο λογισμό του ΦΠΑ στις μπουγάτσες.

Με την πολιτική λοιπόν Στουρν – Σαμαρά – Μπενύτο, 1000 άνθρωποι την ημέρα χάνουν τη δουλειά τους, ένας αυτοκτονεί μέρα παρά μέρα και 1000 ακόμα θα χάνουν τα σπίτια τους ανά εξάμηνο. Πρόκειται για γερμανική μεθοδικότητα και αποτελεσματικότητα κατ’ αντίθεσιν προς τον θάνατο που σκόρπαγαν χαοτικά ως πριν τρία χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις – για παράδειγμα: μας έλεγαν ότι είχαμε 1.100.000 δημόσιους υπαλλήλους ενώ είχαμε 670.000 (με τους στρατιωτικούς, τους εκπαιδευτικούς και τους γιατρούς μέσα). Μας έλεγαν ψέματα – ντροπή τους! Ενώ τώρα ο κ. Στουρν και οι συν αυτώ μας λένε την αλήθεια: ως τον Σεπτέμβρη θα φάω 12.500, μετά άλλες 30.000, ως το 2016 η ανεργία θα φθάσει στο 34%, με τα νέα ωράρια θα κλείσω άλλες 100.000 μαγαζιά, σε έξι μήνες θα μαζέψω 10 δις φόρους αντί για 6,5 δις που έλεγα – επήλθε μια τάξις! Ξέρεις πλέον ποιο εκτελεστικό απόσπασμα θα σε φάει, ποιο ντόπερμαν σε κυνηγάει – δεν είναι λίγο! Σιγά – σιγά, θα βάλουμε και μεις μια τάξη στη ζωή μας, θα γίνουμε Γερμανοί, έστω και μετά θάνατον.

Διότι αν γίνεις Γερμανός με μισθό Λεττονού, χρέη Τανζανού κι ελπίδες Βουλγάρου, πεθαίνεις νωρίς. Συνεπώς, κι ας κλείσουμε με αυτό πριν να σας ευχηθώ «καλή βδομάδα» ο κ. Στουρν είναι ένας θάνατος πολύ σοβαρός και χειρίζεται τα πράγματα σαν Γραφείο Τελετών στο Μόναχο κι όχι στην Κάτω Καρκαλού.

Θαυμάζω το σθένος του να θαυμάζει το σθένος του χερ Σόιμπλε, να το κάνουμε Προεδρικό Διάταγμα να το θαυμάζουμε όλοι.

Καλημέρα και ζίγκ, χάιλ!

Από enikos.gr
Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Παίξτε μπάλα, ρε!

Του Θανάση Καρτερού

Το καλοκαίρι μπήκε για τα καλά και οι ζέστες που έσφιξαν μας δίνουν το δικαίωμα να ασχοληθούμε και με κάτι εκτός πολιτικής: Με το ποδόσφαιρο ή, κατά το κοινώς λεγόμενο, με την μπάλα. Και να δούμε όχι απλώς ως φίλαθλοι και μάλιστα προοδευτικοί, αλλά και ως πιστοί οπαδοί, τι εννοεί η κερκίδα όταν φωνάζει: Παίξτε μπάλα, ρε! Και τι ξεχωρίζει μια ομάδα που νικά από μια ομάδα που χάνει ή που θεωρεί επιτυχία το μηδέν-μηδέν.

Οι παίκτες, θα πείτε. Φυσικά οι παίκτες, αλλά έτσι σκέτο δεν λέει τίποτε. Οι παίκτες σε συνδυασμό, σε αρμονία - αυτή είναι η αλήθεια και αν αμφιβάλλετε, ρωτήστε οποιονδήποτε προπονητή. Οι παίκτες που εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον, που συνεργάζονται με κλειστά μάτια, που ξέρουν ο ένας τον άλλον και βοηθούν ο ένας τον άλλον. Η ομάδα δηλαδή, η ομάδα και πάλι η ομάδα. Με πλάνο, αλληλεγγύη, ρόλους, αλληλοκάλυψη, αυτοματισμούς. Και πειθαρχία τέτοια, ώστε να επιτρέπει μέσα στο γενικό σχέδιο να αναπτυχθεί και να αποδώσει το προσωπικό ταλέντο.

Σκεφτείτε το ανάποδα. Να έχει μια ομάδα τον Ρονάλντο, αλλά να μην τον τροφοδοτούν οι συμπαίκτες του. Ή να υποτιμά ο ίδιος τους πάντες και να θέλει να τα κάνει όλα μόνος του. Να τσακώνονται οι παίκτες στα αποδυτήρια. Να συσκέπτονται χωριστά για κάθε αγώνα και για την πορεία της ομάδας. Να παρουσιάζει ο καθένας σε ειδικές εκδηλώσεις το δικό του αγωνιστικό πλάνο. Να πετιέται ξαφνικά ο αριστερός οπισθοφύλακας σε θέση σέντερ φορ και ο σέντερ φορ σε θέση τερματοφύλακα - ο ένας γιατί πιστεύει ότι η ομάδα δεν είναι αρκετά επιθετική κι ο άλλος αρκετά αμυντική.

Κερδίζει τέτοια ομάδα πρωτάθλημα, όσο καλούς παίκτες και φιλάθλους κι αν έχει; Είναι δυνατόν να μιλάμε για καλό ποδόσφαιρο και ξεδίπλωμα της δημοκρατίας του ταλέντου αν οι παίκτες δεν έχουν αίσθημα όχι μόνο πειθαρχίας, αλλά και αυτοπειθαρχίας και συλλογικότητας και εν γένει ομαδικού πνεύματος; Και αν δεν έχουν επίσης κάποια αγάπη για τη φανέλα και κάποιο σεβασμό στις χιλιάδες των οπαδών που ζητούν και χρειάζονται νίκες;

Ευτυχώς, αυτά τα σκληρά, μειωτικά της ελευθερίας πράγματα είναι προϋποθέσεις πρωταθλητισμού στο ποδόσφαιρο. Στην Αριστερά ξέρουμε να διεκδικούμε πρωταθλήματα χωρίς αυτά - και μάλιστα συχνά κόντρα σ' αυτά...


Από την ΑΥΓΗ


Διαβάστε Περισσότερα »

Αντί

του Θάνου Αθανασιάδη

Ο φίλος μου το είπε όσο πιο απλά μπορούσε: «Δε μπορώ να κάνω τίποτε, το αφήνω στην τύχη του». Ήταν δεξιός, σήμερα δεν ξέρω τι λέει κι ο ίδιος στον εαυτό του ότι είναι. Ήταν Μητσοτακικός, ακραιφνής μάλιστα. Και βασιλικούς είχε η παρέα, και μετριοπαθείς και ΠΑ.ΣΟ.Κ.ους. Κι εμένα είχε, που με λέγανε κουμμούνι – και δεν ήμουν.

Εγώ γελούσα. Ούτε τα φράγκα τους είχα, ούτε τη δύναμη της πλάτης των μπαμπάδων και των μαμάδων. Εργαζόμουν – και ήμουν και φοιτητής. Κι ο μπαμπάς μου από πάνω γέλαγε, τι τα έκανα τόσα λεφτά που περνούσαν από τα χέρια μου.

Δεν πίστεψα στον κομμουνισμό. Είχα μια σημαδιακή συζήτηση το ’83 με ένα φίλο που σήμερα είναι καθηγητής στην Οξφόρδη. Εκείνος μου είχε αποδομήσει πρώτος το σοβιετικό πρότυπο. Μου προανήγγειλε τότε, μάλιστα, και την πτώση του κομμουνισμού μέσα στη δεκαετία, όπερ και εγένετο, δηλαδή.

Πάντως εγώ δ ε ν ήμουν δεξιός, ούτε ΠΑ.ΣΟ.Κ.ος ούτε κομμουνιστής. Αλλά δεν ήξερα και τι ήμουν.

«Αντί» ένιωθα. Αντιδεξιός, αντιΠΑ.ΣΟ.Κ.ος, αντικομουνιστής. Και όλα τα μειονοτικά εξαμβλώματα που διεκδικούσαν να εισπράξουν από τη νεανική μου αντίδραση, μια αίσθηση μου έδιναν: των παρατρεχάμενων εκβιαστούληδων, οι οποίοι κρέμονταν από το «χαρτί». Το χαρτί που έκαιγε έναν δεξιό, έναν ΠΑ.ΣΟ.Κ.ο, έναν κουκουέ. Το χαρτί της βόλεψης. Όλοι οι ΔΗΜ.ΑΡ.ίτες βολεύτηκαν έτσι, ωραία φάση. Έκανες σκοπό της ζωής σου να πετύχεις το χαρτί που αυτομάτως σε έθετε στη θεσούλα της επιλογής σου. Παλαιά πρακτική και δοκιμασμένη.

Έως τη στιγμή που συνωστίσθηκαν όλα αυτά τα παλικάρια στις θέσεις – κλειδιά και εισέβαλαν οι εκσυγχρονιστές. Οι εκσυγχρονιστές δεν κρύφτηκαν. Σε πείσμα και σε αντίθεση με όσα λέγονται σήμερα, κανείς δεν έκρυψε τους σκοπούς του. Δήλωσαν ευθαρσώς ότι σκοπός τους ήταν η προσωπική τους ευμάρεια. Όλοι οι εκσυγχρονιστές θέλησαν να γίνουν πλούσιοι και να κυβερνάνε φτωχούς. Αυτό το πέτυχαν.

Είναι ανόητο να θεωρήσει κάποιος ότι οι σκοποί ήσαν κρυφοί. Όταν έφτασε να σου λέει ένας παλιός της γενιάς του Πολυτεχνείου: «τέρμα το άσυλο και τα κωλόπαιδα που είναι ‘κει μέσα», δεν υπήρχε κάτι πιο απλό να πει. Όταν σου την έλεγε κάθε ΠΑ.ΣΟ.Κ.ος που δεν το βούλωνες μπροστά στα καραγκιοζιλίκια του Σημίτη και τα σκηνικά με τους Γερμανούς και τις μίζες τους, ένα πράγμα ήταν προφανές: Όλοι θα τα έπαιρναν, ό,τι κι αν έλεγες. Όλοι οι ΠΑ.ΣΟ.ΚΟ.οι δηλαδή, γιατί οι δεξιοί τα έπαιρναν λόγω καταγωγής και θέσης.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος παραλογισμός, αυτό έλεγα τότε και αυτό λέω ακόμη και τώρα, από να αναζητάς τη σωτηρία του φτωχού στον πλούσιο. Δηλαδή τι να κάνει ο πλούσιος; Να σε κάνει σαν κι αυτόν; Κι αν γίνουμε όλοι πλούσιοι, ποιος θα δουλέψει στα εργοστάσια και τα μαγαζιά, ποιος θα γίνει υπαλληλάκος, ποιος θα γίνει μεροκαματιάρης, ποιος θα στελεχώσει τα σκληρά σώματα ασφαλείας, ποιος θα πάει οικοδομή, ποιος θα γίνει χαφιές, ποιος θα δεχτεί το λάδωμα;

Τέλος πάντων, εγώ κουμμούνι δεν υπήρξα ποτέ, πλούσιος δεν ήμουν, για να είμαι δεξιός (αφού δεν ήμουν χαζοφτωχοδεξιός), ΠΑ.ΣΟ.Κ.ος δεν έγινα, γιατί με χάλαγε πολύ να κλέβω μπροστά στα μάτια του άλλου και να του τη λέω κιόλας. Αλλά και από έλλειψη ταυτότητας δεν έπασχα. Αφού η συγκυρία και η τύχη μου έδωσε τη δυνατότητα να εξαρτώμαι κατά το δυνατόν ελάχιστα (λέμε τώρα) από τον κρατικό μηχανισμό και απεγκλωβίστηκα και από την υπαλληλική σχέση (στην οποία επίσης έτυχα καλών εργοδοτών), έμεινε σε μένα και η επιλογή του ρόλου.

Επέλεξα να σταθώ απέναντι στους εκσυγχρονιστές. Αυτοί δεν είναι οι παλαιοί ΠΑ.ΣΟ.Κ.οι, τα γραφικά απολειφάδια ούτε οι κουτοδεξιοί της ΕΡΕ. Δεν είναι τίποτε άλλο, παρά πλούσιοι με κυνική στάση απέναντι στους φτωχούς: Άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, όλοι λογιζόμενοι ως εργατική δύναμη. Φτωχή εργατική δύναμη, φτηνή εργατική δύναμη.

Ναι, αλλά η αστική τάξη (χα χα, ούτε «sic» δε μπορώ να γράψω!) του Ελλαδιστάν, ούτε τόσο φτωχή ήταν (με τους μαύρους ή κίτρινους όρους), ούτε τόσο εξαθλιωμένη. Τέλος πάντων, κουρελήδες στους δρόμους δεν έβλεπες, άμα σε σκότωνε κανείς για κάτω από πενηντοχίλιαρο, οι άλλοι φυλακόβιοι τον έκαναν ρόμπα – λογιζόταν ψιλικατζής. Όταν κάποιος (όλοι δηλαδή) παραπονιόταν ότι «δεν υπάρχει δουλειά, δε βγαίνει το χρήμα», εννοούσε ότι είχε στην άκρη κανά κατοστάρι χιλιάρικα (απεδείχθη ότι, τις περισσότερες φορές, είχε πάνω από πεντακόσια).

Οι εκσυγχρονιστές το γνώριζαν αυτό. Ήξεραν καλά πού, από πού, πόσα και πώς. Ήταν σχεδόν γελοίο: Τα μοίρασαν, ουσιαστικά τα έκρυψαν, τα φύλαξαν στις τσέπες των πολιτών. Από κει τα παίρνουν τώρα – και παίρνει η μπάλα και κάτι αχρηστους φτωχούς, μηδενικά και ρετάλια, μάζες, για τις οποίες δεν πρέπει να απασχολούν το μυαλό τους και να ξοδεύουν τη φαιά τους ουσία κάτι τύποι σοβαροί και σπουδαίοι και πλούσιοι, όπως ο κυρ – Γιάννης ο στούρνος.

Οι εκσυγχρονιστές έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, αλλά δεν τον ένοιαζε τον κουτό που είχε την τσέπη γεμάτη, με φράγκα που είχε κονομήσει, ένας Θεός ξέρει πώς. Στ’ αλήθεια, εκείνος ο ανεκδιήγητος, ο Πάγκαλος, αυτό εν τέλει είπε: «Μαζί τα φάγαμε», μεταφρασμένο εις «έφαγα εγώ τα άντερά μου, έφαγες κι εσύ όμως, κάτω από το τραπέζι, επειδή εγώ ήμουν απασχολημένος να τρώω και δε σου έδινα σημασία, καθώς βουτούσες το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι».

Ποιοι όμως αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν τον εχθρό μου; Για να το πω πιο ευγενικά, τι θα πει «στέκομαι απέναντι»; Και εν τέλει, ποιος στεκόταν απέναντι; Εγώ, ο κανένας, απέναντι στους κυρίους και τις κυρίες της Λέσχης. Φαιδρόν. Κι έγινε φαιδρότερο. Διότι δικαιώθηκα, και δη με τον άσχημο τρόπο.

Ήρθε το 2008, έφερε μαζί του τη σκληρότερη περίοδο της ζωής των περισσοτέρων από εμάς. Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι οι γέροντες και η Γενιά του Πολυτεχνείου πέρασαν σκληρότερα, φτωχότερα και πιο «θανατηφόρα». Θα συμφωνήσω για τους πρώτους, θα διαφωνήσω για τους δεύτερους.

Όποιος πολέμησε το ’40, ήταν 20άρης έως και 30άρης. Αυτό σήμερα τον τοποθετεί στις χρυσές εφεδρείες, βρίσκεται δηλαδή στην ηλικία των 90 ετών και πλέον. Χωρίς να θέλω να παρακάμψω την κρίση περί τη μοίρα του πλήρως ανήμπορου γέροντα, μένω με την εντύπωση ότι το πληθυσμιακό του ποσοστό δεν υπερβαίνει το 0,5% του ελληνικού λαού – και πάλι μιλάμε για τάξη των πενήντα χιλιάδων ανθρώπων, μια πόλη δηλαδή, εάν έχω δίκιο στην εικασία. Αλλά μπορεί να είναι και 0,05%, δηλαδή 500 άνθρωποι.

Τι διαφορά κάνει αυτό; Καμία , κατά τη γνώμη μου. Ανθρώπινες ψυχές, οι οποίες πάλεψαν με μεγαλύτερα θεριά από αυτά που εγώ πρέπει να πολεμήσω. Ηττημένοι, νικητές, δειλοί και ήρωες, άνθρωποι όλοι. Σε μια μοίρα, για την οποία άλλη γενιά φταίει, άλλη γενιά αμάρτησε. Θα ήταν δυνατόν, δηλαδή, να ασχοληθεί κοτζάμ Πρωθυπουργός με ρετάλια, από τη στιγμή μάλιστα που η δική του λεβεντογέννα Πατρίς ώδινεν μόνο δωσίλογους και έτεκεν μόνον δεξιούς;

Αλλά οι άλλοι; Αυτή η Γενιά του Πολυτεχνείου; Αυτά τα φτιαγμένα παιδιά; Οι ίδιοι άνθρωποι που στελέχωσαν ό,τι βρίσκεται σήμερα γύρω μας;

«Τι να έκαναν», θα αναρωτηθεί – και δικαίως – ο καλόπιστος παρατηρητής.

Μεγάλη και σπουδαία ερώτηση. Μπροστά στην κατσαρόλα ένας, μόνος του, περιμένει τους άλλους, να φάνε όλοι μαζί; Όχι πολύ πιθανόν. Αλλά εδώ δεν έγινε έτσι. Εδώ τα παιδιά παράτησαν την κατσαρόλα, επειδή τεμπέλιασαν, επειδή βαρέθηκαν, επειδή έπαιζαν PS3, επειδή έτσι ήταν πιο εύκολο, πιο ξεκούραστο, βρε αδερφέ. Κάποιος έκανε το μάγειρα, κάποιος εκσυγχρονιστής. Οι δεξιοί είχαν το δικό τους τραπέζι, οι κουκουέδες τρώγανε σε τάβλες.

Ήρθε το 2008 και όλοι είπαν «θα περάσει». Ήρθε το 2009 και όλοι σκιάχτηκαν, επειδή άρχισαν να τρων απ’ τα έτοιμα.

Ήρθε το 2010 και έτρεξαν να βγάλουν τα λεφτά έξω. Τα αποκούμπια. Πενήντα, εκατό εκατομμύρια ο καθένας. Ψιλοπράγματα, για μια ώρα ανάγκης. Κι άρχισαν να τρέμουν ποιος θα τους τσακώσει.

Και δεν τους τσάκωσε κανείς. Και δεν τους κυνήγησε κανείς. Μόνο που άρχισαν κάτι παράδοξα, τα οποία ενέτειναν μεν το φόβο, αλλά ουσιαστικό αντίκρυσμα δεν είχαν. Οι δεξιοί έκαναν τη δουλειά τους. Οι ΠΑ.ΣΟ.Κ.οι εξαφανίστηκαν μέσα στο χάος. Οι κουκουέδες καταποντίστηκαν. Εμφανίστηκαν και τα γνωστά κοράκια, οι ΔΗΜ.ΑΡ.ίτες, και συνέχισαν το παλιό τροπάρι με τους εκβιασμούς και τις βολεψιές.

Όλοι εμπλοκή. Όλοι λιγότερα. Όλοι φοβισμένοι. Κάποιοι άρχισαν και να πηδάνε από τα μπαλκόνια. Δεν περίμεναν λίγο, λέω εγώ, να δούνε ότι η ξεφτίλα δεν έχει τέλος, ότι τζάμπα πήδηξαν; Αλλά είναι αλλιώς, όταν χτυπάει τη δική σου πόρτα. Είναι αλλιώς.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασε ο καιρός. Ήρθαν και οι εκλογές, διορθώθηκαν και τα αποτελέσματα, ώστε να επιτευχθεί το ευκταίον, το βούλωσαν και όλοι σχετικά με το ζήτημα, βόηθησαν και οι αλλοπαρμένοι, οι οποίοι τόνωσαν την πεποίθηση ότι η χώρα κατοικείται από ηλίθιους, και φτάσαμε στο σήμερα.

Και σήμερα ο φίλος μου μου λέει ότι δε μπορεί να κάνει τίποτε και ότι το αφήνει στην τύχη του. Ο παλιός μου φίλος που ήταν δεξιός και σήμερα δεν ξέρει τι είναι.

Εγώ και σήμερα πάντως ξέρω τι είμαι. Εγώ είμαι αντί. Αντιεκσυγχρονιστής, αντιΠΑ.ΣΟ.Κ.ος, αντιδεξιός, αντικουκουές.

ΑντιΔΗΜ.ΑΡ.ίτης δε χρειάζεται να είμαι, αυτούς θα τους φάνε οι δικοί τους. Όλοι τον βαριούνται τον εκβιασμό κάποια στιγμή και αυτό το παραμύθι τελείωσε.

Σήμερα εγώ ξέρω ότι η λύση είναι η αντί – θέση, κόντρα στη στάση του φίλου μου. Ξέρω ότι δεν ωφελεί να περιμένω τον πλούσιο να με ελεήσει, ότι δεν πρέπει να κάθομαι με σταυρωμένα χέρια, επειδή πέντε - δέκα φίλοι μου έτυχε να κάνουν τη στραβή. Αυτό ήταν παλιά. Τώρα δεν έχει σημασία. Σήμερα σημασία έχει να πείσω το φίλο μου, να πείσω καθέναν που ξέρω, να πάει να ψηφίσει, να κοπεί η αποχή. Να πείσω καθέναν που ξέρω, να σταματήσει να περιμένει. Να τον πείσω να σταματήσει να νιώθει εγκλωβισμένος. Ξέρω ότι θα βρω χαζούς στο διάβα. Ξέρω ότι θα βρω κολλημένους. Ξέρω ότι θα νιώσω μίσος και αντίδραση. Και δε με νοιάζει. Γιατί ξέρω ότι έχω δίκιο και ότι αυτή είναι η μόνη λύση.

Υ.Γ. Στα δεκάξι μου, κάποιοι φίλοι μου είχαν κολλήσει το παρατσούκλι Frank Zappa. Ο Φρανκ λοιπόν είχε ένα τραγούδι που πολύ μου άρεσε, ανάμεσα στα άλλα: “Don’t eat the yellow snow” είναι ο τίτλος του. Αυτά.


Από manic-nirvana

Διαβάστε Περισσότερα »

«Οι δύο θάνατοι» του «μικρού μας χωριού»

Του Στάθη

«Αυτοί οι τύποι που μας κυβερνούν σκότωσαν την Ελλάδα δύο φορές. Την πρώτη με την ψευδή ευμάρεια και τη δεύτερη με την πραγματική φτώχεια.

Αυτοί που κατασκευάζουν τώρα μια χώρα-ζωτικό χώρο άλλων, μια χώρα-ειδική οικονομική ζώνη, κατασκεύασαν πρώτα μια χώρα-ντίσνεϋλαντ, μια χώρα-φούσκα,

γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι η πρώτη κατασκευή ήταν συγκοινωνούν δοχείο για τη δεύτερη. Οι παχιές αγελάδες υπήρξαν το πρελούδιο των ισχνών ή μάλλον ο ψευδής και βραχυπρόθεσμος πλούτος υπήρξε ως προϋπόθεση για τη μακροπρόθεσμη κι οριστική (αν δεν αλλάξει κάτι) φτώχεια.

Το έγκλημα δεν ήταν μόνον κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό, για να έχει επιτυχία έπρεπε να είναι και ηθικό.

Για παράδειγμα: για να ατιμάσει την εργασία ο εκσυγχρονισμός με την ευελιξία και την απασχολησιμότητα, προϋπόθεση ήταν να αιχμαλωτισθεί η κοινωνία στη χαζοχαρουμενιά του λάιφ στάιλ, να καταναλώνει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς τις αμερικανιές με το καντάρι (πολυπολιτισμός, πολιτική ορθότης, μεταμοντερνισμός και άλλα) και να αποκοπεί ο λαός από τις παραδόσεις του (που έτρεφαν τις ελπίδες του).

Επί «εκσυγχρονισμού» (Μητσοτάκη, Σημίτη, Καραμανλή) η Ελλάδα εισήλθε στον αστερισμό του Κυνισμού. Η διαπλοκή γιγαντώθηκε, ο χρηματισμός νομιμοποιήθηκε, το πελατειακό κράτος αποθεώθηκε, η γραφειοκρατία ιδιωτικοποιήθηκε από τους κρατικοδίαιτους Δυνατούς, μέρος του λαού εκμαυλίστηκε, αποπροσανατολίσθηκε, η προπαγάνδα έγινε η προσευχή μας, ο πολιτισμός επιδοτήθηκε, οι περισσότεροι διανοούμενοι εξώμοσαν, η εθνική αποδόμηση έγινε εθνικό σπορ και η ενιαία σκέψη κυριάρχησε εξορίζοντας ενοχλητικές λέξεις και έννοιες.

Η Ελλάδα έγινε συβαρίτικη. Και κουμάντο σε δαύτην έκαναν οι Κλαζομένιοι. Πας μη κυνικός, κορόιδο.

Η άλλη όψη του ιδίου εγκλήματος άρχισε με την κρίση. Ο απασχολήσιμος θα έπρεπε τώρα να γίνει είλωτας. Για να ολοκληρωθεί το έγκλημα κατά της χώρας -πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό- έπρεπε να αποσαθρωθεί ό,τι είχε απομείνει απ’ το ηθικό του λαού ηθική του- καθώς και να αποκαρδιωθούν όσοι άρχιζαν να ξυπνάνε διαπιστώνοντας τη φενάκη του νεοπλουτισμού, βλέποντας τον δρόμο που άνοιγε προς την κόλαση.

Και άρχισε το μπαράζ. Οι τεμπέληδες, οι διεφθαρμένοι, οι μαζί τα φάγαμε, οι κρατικοδίαιτοι (όχι, προς θεού, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, αλλά ο Μήτσος ο κλητήρας, ο επίορκος), οι υπεράριθμοι, αυτοί που δεν τους «αντέχει η οικονομία».

Κι έγινε η δημιουργία ενοχών στον λαό το βασικό εργαλείο για την κατασκευή της Ελλάδας προτεκτοράτου, που (όμως) έχει ακόμα πολύ πλούτο για να φάνε οι Δυνατοί, ξένοι κι εγχώριοι.

Τώρα, το σκηνικό των εγχώριων Δυνατών αναδιατάσσεται (κυρίως εν σχέσει με την εξάρτησή τους απ’ τους ξένους) αλλά κυρίως ολοκληρώνεται το ταξικό καλούπωμα (και παλούκωμα) της Ελλάδας σε μια νέα προκρούστεια κλίνη τροϊκανών προδιαγραφών,

που εξασφαλίζουν τη διαρκή κατοχή και λεηλασία της χώρας.

Ο πολικός λόγος που καταναλώνεται, απ’ το «Παναγία, βοηθά! GREXIT!» έως το «Δόξα σοι ο Θεός! success story!» είναι περί όνου σκιάς. Οι μπούρδες Στουρνάρα για πρωτογενές πλεόνασμα το 2014, με την ανεργία να προβλέπεται στο 34% για το 2016, δεν πιάνουν μπάζα - όχι μόνον στην πρέφα, αλλά ούτε στην τρίλιζα.

Η ηθική καταρράκωση του λαού όταν η κυβέρνησή του τον ξεφτιλίζει, η ηθική καταρράκωση του λαού όταν βλέπει την κυβέρνησή του να ξεφτιλίζεται μπροστά στους Επικυριάρχους της, είναι η πρώτη ύλη για την επιτυχία της πολιτικής των απολύσεων, των πτωχεύσεων, των περικοπών, των φόρων και των χρεών.

Κι έτσι η Ελλάδα έχει βρεθεί κάτω από καθεστώς «σοκ και δέους». Ο λαός παρακολουθεί την ίδια του την εξαθλίωση σαν να μην πιστεύει στα μάτια του, διότι το μυαλό του «δεν χωράει» τον παραλογισμό των αντιθέσεων: «Στην καλύβη» αυτοκτονεί ο απελπισμένος και «στο παλάτι» το γλεντάει πλουτίζοντας ακόμα περισσότερο ο ηθικός αυτουργός της αυτοκτονίας.

Στο τελευταίο του τεύχος ο «SPIEGEL» διαπιστώνει: «χωρίς τέλος η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας». Αν το καλό περιοδικό ήθελε να ’ναι πιο ειλικρινές, θα διαπίστωνε ότι επιτυγχάνει το σχέδιο κατάρρευσης της ελληνικής κοινωνίας.

Oμως για αυτήν τη διαδικασία την τελευταία λέξη την έχει ο λαός. Πάντα την τελευταία λέξη την έχει ο κάθε λαός. Αν η εξαθλίωση θα οδηγήσει τους Eλληνες στην εξέγερση ή την υποταγή είναι πλέον το ερώτημα της συγκυρίας. Eννοιες όπως αφύπνιση παρέλκουν, διότι όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει, κι έννοιες όπως αντίσταση δεν αρκούν.

Κατ’ αναλογίαν προς το μαρξικό «δεν αρκεί να ερμηνεύουμε τον κόσμο, το ζητούμενο είναι να τον αλλάξουμε», δεν αρκεί να έχουμε δίκιο, πρέπει και να το βρίσκουμε. Ποιοι; οι εργαζόμενες τάξεις. Αυτοί που παράγουν τον πλούτο. Αυτοί που δεν μπορούν, ακόμα κι αν θα ήθελαν, να εκμεταλλεύονται τους άλλους ανθρώπους.

Χιλιοειπωμένα όλα αυτά. Βεβαίως! Επιστροφή στο μέλλον λοιπόν, πέρα απ’ τις αμερικανιές και τα κλισέ που δηλώνουν «αύριο» ενώ είναι «χθες» - και μάλιστα πρωτόγονο. Το αύριο (όπως και το σήμερα) ως ανθρώπινη υπόθεση, προϋποθέτει το όνειρο - μάλιστα την «οργάνωση του ονείρου» όπως έλεγε ο Μοσκώφ (του «επαναστατικού μας ονείρου» για τους κομμουνιστές). Ο νεοφιλελευθερισμός, το ακροδεξιό αυτό έκτρωμα, έχει βγάλει τα όνειρα των ανθρώπων στην παρανομία.

Αν ο Γκράμσι έλεγε ότι ο «κομμουνισμός είναι οι Κυριακές», ο καπιταλισμός είναι να δουλεύουμε και τις Κυριακές.

Κι ας μην αυτοπαραμυθιάζονται οι έως τώρα «πανταχού νικήσαντες» που ο λαός αδρανεί ή στέκει αμήχανος σαν να ’χει «παραδεχθεί την ήττα». Ουδέποτε φέρονται οι λαοί «σαν να ’ναι έτοιμοι από καιρό να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Το λένε απότομα! Κι αν πουν «όχι», γίνεται της Βαστίλλης...

enikos.gr
Διαβάστε Περισσότερα »

ΕΝΤΟΝΗ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΤΗΣ ΜΕΡΚΕΛ ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΑΛΟΠ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΦΗΚΑ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΕΣΠΕΥΣΜΕΝΑ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ



Βαδίζουμε ήδη τον 4ο χρόνο των μνημονίων και απ'οτι δείχνουν οι καταστάσεις αυτός ο χειμώνας θα είναι πάρα πολύ δύσκολος για την πλειοψηφία των Ελλήνων.Άλλοι βλέπουν (φως στο τούνελ),άλλοι την ολοκλήρωση της καταστροφής,άλλοι ότι όλα γίνονται για την υφαρπαγή του πλούτου της Ελλάδας κτλ. Όλοι όμως συμφωνούν ότι οι επόμενοι μήνες θα είναι καθοριστικοί

Στην δημοσκόπηση που κάνουμε θελήσαμε να παρουσιάσουμε με δυο λόγια τις ενδεχόμενες λύσεις.Λίγο πολύ είναι  και οι απόψεις των περισσοτέρων κομμάτων. Κάποιοι μπορεί να έχουν άλλες λύσεις.Ευχαρίστως να τις δούμε και να τις δημοσιεύσουμε.Δώστε την δικιά σας άποψη στα σχόλια κάτω από το άρθρο,χωρίς φόβο,δεν θα σας στείλουμε την ασφάλεια. Προσπαθήστε να είστε λιτοί στο σχόλιο σας.

Η ερώτηση ειναι απλή:

  • Πως θα βγει η Ελλάδα από την κρίση;
1. Ακολουθώντας οδηγιες ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, με ότι θυσιες
2.Διαγραφή χρεών και μνημονίου εντός ΕΕ
3.Κατάργηση μνημονίων και διαπραγμάτευση χρέους
4.Κατάργηση μνημονίων, διαγραφή χρέους,έξοδος από EE
5 Κάθαρση και τιμωρία των ενόχων,εντός η εκτός μνημονίου
Ψηφίστε εδώ: http://poll.pollcode.com

Ψηφίστε και στον ΑΝΕΜΟ Ψηφίστε και στην ΣΦΗΚΑ

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Οι ναζί και το πεπόνι

Του Θανάση Καρτερού

Υπάρχει, όπως και να το κάνουμε, ένα ενοχλητικό ερώτημα, μια απορία δύσθυμη, μετά την τελευταία επίδειξη συσσιτίου από τους νεοναζί: Η προσέλευση εκατοντάδων ανθρώπων στο προσκλητήριο του Μιχαλολιάκου και των άλλων επωνύμων της συμμορίας. Αγνόησαν τη ζέστη, αγνόησαν την ταπείνωση να τους ψαχουλεύουν οι μελανοχίτωνες την ταυτότητα μπας και δεν είναι Έλληνες το γένος, αγνόησαν τη βλοσυρή ομάδα τάξεως, λούστηκαν από πάνω και τα γαβγίσματα του Αρχηγού. Και στήθηκαν υπομονετικά στην ουρά, υπό το άγρυπνο βλέμμα του Παναγιώταρου, για να παραλάβουν κάποια τρόφιμα κι ένα πεπόνι!

Το ερώτημα είναι: Τι τους έσπρωξε εκεί; Καλά, υπήρχαν κι εκείνοι που χαιρετούσαν ναζιστικά, χαμογελούσαν με προτεταμένους κυνόδοντες και γενικώς έδειχναν ότι στην ψυχή τους κυματίζει ο αγκυλωτός. Οι άλλοι όμως, οι πολλοί, τι δουλειά είχαν στο ναζιστικό πανηγύρι; Η σχεδόν αυτονόητη απάντηση είναι: Για το πεπόνι. Που πάει να πει ότι πεινασμένοι, εξαθλιωμένοι, με σακατεμένες αντοχές και αντιστάσεις, είναι έτοιμοι να καταπιούν ή και να διαπράξουν πολλά για το πεπόνι. Δεν τους ενδιαφέρει ούτε η ταπείνωση, ούτε τα χιτλερικά γαβγίσματα, ούτε τι λέει και τι κάνει ο πάροχος - τους ενδιαφέρει μόνον η παροχή.

Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε μιλάμε για σήμα κινδύνου. Αν άνθρωποι ξένοι μέχρι προχθές προς την κατάσταση και τη νοοτροπία του λούμπεν, πολτοποιημένοι στον πάτο του κοινωνικού καζανιού, λουμπενοποιούνται, τότε δημιουργείται για τους νεοναζί και τους πιο σκοτεινούς μηχανισμούς βίας, καταστολής και προβοκάτσιας, μια εφεδρική στρατιά όχι μόνον για εκλογικούς, αλλά και για πολύ πιο μαύρους σκοπούς. Διότι, όταν κάποιος σήμερα δέχεται για ένα πεπόνι ό,τι δέχτηκαν οι προσελθόντες στο συσσίτιο, τότε είναι πολύ πιθανό να δεχτεί αύριο πολύ περισσότερα για ένα καφάσι πεπόνια ή για να καταφέρει να γίνει Παναγιώταρος - να διατάζει κι όχι μόνο να τον διατάζουν.

Μπορεί φυσικά να αντιτείνει κάποιος ότι όλα αυτά είναι υπερβολικά. Μακάρι να είναι. Πάντως πολλά δείχνουν ότι "εκεί κάτω" συντελούνται ζυμώσεις που δεν είναι καθόλου αυτονόητα ταξικές - για κάποια στρώματα αποδεικνύονται τοξικές. Πράγμα που προσδίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στην κοινωνική αλληλεγγύη με ανθρωπιστικό, προοδευτικό πρόσημο. Αλλά αποτελεί και μια δραματική υπόμνηση προς κάθε αριστερό ότι από την αναμέτρηση εκεί, στον κοινωνικό βυθό, θα κριθούν πολλά, αν όχι και όλα...

Από την ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

«Μαϊμούδες» και Πίθηκες

Του Στάθη

Δεν έχουν βαρεθεί ούτε την ίδια τους την προπαγάνδα. Θέλουν να κάνουν μπάχαλο (κερδώο για χρυσοκανθάρους) ό,τι απέμεινε απ’ το ΕΣΥ και αμέσως γεμίζουν οι οθόνες των διαπλεκόμενων καναλιών ου μην και οι στήλες των διαπλεκόμενων εφημερίδων με ρεπορτάζ για τυφλούς-μαϊμού και κουτσούς πρίμες μπαλαρίνες στα Μπολσόι. Προπαγάνδα

εμετική και χιλιοπαιγμένη. Κι επιπλέον ξεφτιλισμένη! Τόσον που τη μια μέρα οι τυφλοί-μαϊμού εις μίαν συγκεκριμένη νήσον αποτελούν το 60% των εκεί τυφλών, την επομένη το -μας συγχωρείτε, λάθος- 30% και στο τέλος συμποσούνται απλώς σ’ έναν-δυο λεχρίτες - πελατάκια του ΠΑΣΟΚ ή της Ν.Δ.

Τα ίδια έκαμαν -καμία πρωτοτυπία- και με τους «επίορκους» στο Δημόσιο. Τους έβγαζαν πέντε-δέκα χιλιάδες που εν τέλει ήταν 96 (αν δεν είναι 16), με αποτέλεσμα τώρα να απολύουν τους δημοσίους υπαλλήλους κατά δεκάδες χιλιάδες. Τα ίδια, όταν ήθελαν να πετσοκόψουν τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα - σεντονιάδες στις εφημερίδες και ιερεμιάδες στις οθόνες για «υψηλόμισθους» και «ρετιρέ» (που έπαιρναν εν τέλει 1.200 ή 1.600 ευρώ), για να παίρνουν τώρα (όσοι ακόμα δουλεύουν) 800 και 600 και 400 ευρώ - και να ’ναι «ευχαριστημένοι» (διότι «άλλοι δεν παίρνουν τίποτα», όπως μας λένε ξετσίπωτα οι δήμιοί μας).

Προφανώς η προπαγάνδα δεν χρειάζεται ευρήματα και πρωτοτυπίες. Της αρκεί η επανάληψη. Με την ίδια επιχειρηματολογία έγιναν τρεις πόλεμοι και έξι στρατιωτικές επεμβάσεις - θα ψάχνουμε τώρα εμείς για φρεσκαδούρες προκειμένου να κλείσουμε την ΕΡΤ ή να βάλουμε νέους φόρους; Η διαφθορά, κύριοι! Φταίει ο ταξιτζής που πειράζει το κοντέρ και όχι ο κ. Βενιζέλος που (δεν) πείραξε τη Λίστα Λαγκάρντ. Στην πείνα ο ταξιτζής, στην οργάνωση της ακόμα βαθύτερης πείνας του ταξιτζή ο κ. Βενιζέλος.

Αυτοί που εκμαύλισαν μέρος του λαού, αυτοί που δημιούργησαν τη γενική παθολογία γύρω μας, τη χρησιμοποιούν τώρα για να ξεφτιλίζουν τον λαό προκειμένου να προχωρήσουν στο στήσιμο μιας ακόμα βαθύτερης παθολογίας. Από μνημόνιο σε μνημόνιο.

Κατηγορούν τον λαό ότι ο ίδιος φταίει για τη διαφθορά του με την τεμπελιά του, ότι αυτός δημιούργησε τα προβλήματα που τον ταλαιπωρούν. Ας το δεχθούμε. Ποια απ’ αυτά τα προβλήματα έχουν λύσει οι κατήγοροί του άμα τε και κυβερνήτες του;

Ας δεχθούμε ότι ο λαός είναι που έκανε το σύστημα Taxis μπουρδέλο, ότι ο λαός έφαγε τις μίζες απ’ τα υποβρύχια που γέρνουν, ότι ο λαός υπαγόρευε στον κ. Σημίτη τη δημιουργική του λογιστική, ότι ο λαός έγραψε τα 18 σημεία διακυβέρνησης του κ. Σαμαρά, οι σωτήρες του λαού γιατί δεν τα διορθώνουν όλα αυτά; Αν η αιτία του κακού είναι οι ταβερνιάρηδες ή οι υδραυλικοί, γιατί οι ιππότες του καλού δεν βάζουν μια τάξη, αλλά αντιθέτως παραδίδουν τα ανθρωπάκια κατά εκατομμύρια στη νέα τάξη των σύγχρονων στρατοπέδων εργασίας (και ανεργίας), στην κόλαση των ειδικών οικονομικών ζωνών;

Διότι θεωρούν τον λαό χάπατο. Διότι αισθάνονται ασφαλείς, όντες βέβαιοι ότι ο λαός καταναλώνει όσα του λένε και δεν καλοκαταλαβαίνει όσα του κάνουν. Ολος ο λαός; Οχι, αλλά το κρίσιμο και ικανό εκείνο μέγεθος που τους χρειάζεται για να συνεχίζουν το έργο τους.

Ποιο έργο; Νομίζετε ότι ο κ. Στουρνάρας, φέρ’ ειπείν, κόπτεται για να βουλώσει τις νέες μαύρες τρύπες που του σκάνε η μία μετά την άλλη; Οχι! τις χρειάζεται. Τις χρειάζεται για να στηθεί το επόμενο Μνημόνιο. Αυτό που θα ολοκληρώσει το έργο τους, μεταλλάσσοντας οριστικώς την Ελλάδα σε χρυσοφόρο (για τα αφεντικά) κρανίου τόπο (για τον λαό της).

Δεν είναι ανίκανοι (που δεν μπορούν να μαζέψουν, ας πούμε, τα έσοδα), είναι ικανότατοι στη δουλειά που τους έχει ανατεθεί: να κατασκευάσουν μια χώρα φθηνής εργασίας και έναν λαό μειωμένων προσδοκιών.

Είναι, για παράδειγμα, ανίκανος ο κ. Στουρνάρας, όταν θεωρεί «τη δημιουργία ελληνικού πρωτογενούς πλεονάσματος» ως προϋπόθεση για «να ανοίξει η Γερμανία συζήτηση για το Κατοχικό Δάνειο»; Οχι μόνον δεν είναι ανίκανος, αλλά είναι ένα ικανότατο ανδρείκελο των άλλων.

Τα καταλαβαίνει αυτά ο λαός;

Οταν τα καταλαβαίνει πάσχει από λαϊκισμό. Μάλιστα από δεξιό και αριστερό λαϊκισμό, όπως διαβεβαιώνει ο κ. Πρετεντέρης για να ’ναι καλού κακού και πιο κοντά στη θεωρία των δύο άκρων. Διότι η Ελλάδα σήμερα δυο βάσανα έχει, τον λαϊκισμό και τα δυο άκρα. Οτι η ακροδεξιά πάει χέρι - χέρι ή Κεδίκογλου - Κεδίκογλου με τη δεξιά και ότι ακόμα πιο δεξιά είναι το ΠΑΣΟΚ, αποτελεί λεπτομέρεια για τη θεωρία των δύο άκρων και την προπαγάνδισή της. Από ποιους; από εκείνους που αν ήταν αναγκασμένοι να ζήσουν με 500 ευρώ (ή και 800 ή και 1.000) τον μήνα, θα έπνιγαν τον πόνο τους στο ουίσκι (ξοδεύοντας τα τελευταία τους πέντε κατοστάρικα σε μισή κάσα Glenlivet).

Διότι αυτοί είναι οι πραγματικοί λαϊκιστές, αυτοί που θεωρούν τον λαό χάπατο. Οι ίδιοι που τον κατηγορούν ότι κατασκευάζει εχθρούς (ενώ αυτοί είναι φίλοι του), που τον ψιλοδουλεύουν επειδή κάθεται και τους ακούει, που τον απειλούν διαρκώς με το χειρότερο και που, τέλος, τον κατηγορούν ότι αυτός φταίει για τη διαφθορά μέσα στην οποίαν τον βύθισαν τ’ αφεντικά τους.

Κατά βάθος όμως το φοβούνται το κακό (μην τους βρει απ’ όσους πολλά κακά έχουν πάθει εξαιτίας τους). Διότι αυτή είναι η διαφορά του αφέντη απ’ τον λακέ. Ο αφέντης κάνει τη δουλειά του, τρώει τ’ άλλα αφεντικά κι όλοι μαζί τρώνε τον λαό χωρίς να χρειάζεται να του απευθύνονται. Ο λακές όμως (αυτή είναι η δουλειά του) πρέπει να απευθύνεται στον λαό - να τον παραπλανά, να τον απειλεί και να τον χλευάζει. Μάλιστα με θράσος χιλίων πιθήκων, διότι πρέπει να ’σαι πίθηκας για να κάνεις αυτή τη δουλειά.

Ετσι λοιπόν, αν δεν είναι λαϊκιστής ο λαός, ποιος θα είναι; η Μαρία Αντουανέτα; Αν δεν φταίει για την κατάντια μας ο Μήτσος με το καταναλωτικό που πήρε και τώρα θαλασσοπνίγεται για να το ξεπληρώσει, ποιος φταίει; Ο ΔΟΛ των πέντε θαλασσών (σε δάνεια) και των τριών ηπείρων (σε χρέη);

Ας το πάρουμε συνεπώς απόφαση: οι τέσσερις μαϊμούδες τυφλοί που ήταν τρεις, ο εξής ένας, έβλαψαν τόσο πολύ την Ελλάδα, που κοντεύει να καταρρεύσει ο καπιταλισμός. Α, ρε λαϊκιστή λαέ, που δεν εκτιμάς όσα σου κάνουν τα αφεντικά σου, ενώ ετοιμάζονται να σου κάνουν χειρότερα...

Από enikos.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Χάρρυ Κλυνν: “Aν δε σαπίσουν στη φυλακή τα καθάρματα του μνημονίου, μην περιμένετε έξοδο από την κρίση”


Ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης, γνωστός ως Χάρρυ Κλυνν, σε μία συνέντευξή του – κόλαφο, αναφέρεται στα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα. Δεν διστάζει να καταδείξει με απόλυτη σαφήνεια τους υπαίτιους της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής καταστροφής, των σύγχρονων εφιαλτών και ολετήρων που όντας ατάλαντοι ως ηθοποιοί, ανίκανοι ως πολιτικοί, αλλά απολύτως επιτυχημένοι ως εθνοκτόνοι και που εμμένουν να οδηγούν την Ελλάδα στο απόλυτο μηδέν, επαρμένοι από την εξουσία αλλά και από μία βεβαιότητα ατιμωρησίας τους.

Ο Χάρρυ Κλυνν ποτέ δεν μάσησε τα λόγια του και πολλές φορές πλήρωσε προσωπικά αυτή του την αγάπη προς την αλήθεια. Ο άνθρωπος, αλλά και ο καλλιτέχνης, στέκεται απέναντι στα προβλήματα, τα καταδεικνύει και προτείνει τα αυτονόητα που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν οι ανοήτως σημερινοί διεφθαρμένοι διακυβερνώντες την Ελλάδα.

Πώς αισθάνεστε που επιστρέφετε στο stand up comedy; Είστε ο πρώτος, και ο μόνος ίσως, στην Ελλάδα που σταδιοδρόμησε σε αυτό.

Θα επέστρεφα αν είχα φύγει ή αν είχα εγκαταλείψει το είδος. Όντας μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης τα πέντε τελευταία χρόνια και παρά το γεγονός ότι έδωσα πάνω από 300 συναυλίες σε Ελλάδα, Ευρώπη και Β. Αμερική, θεωρείται ότι, εφόσον έλειψα από την Αθήνα, έλειψα και από το είδος που αγάπησα και υπηρέτησα με πάθος από την δεκαετία της παραμονής μου στη Β. Αμερική (ΗΠΑ και Καναδά)

Η δεκαετία εκείνη ήταν που διαμόρφωσε τον σατιρικό μου χαρακτήρα. Ήταν η εποχή που μπόρεσα και είπα τα μεγάλα «ΟΧΙ» και χαίρομαι ιδιαίτερα γι αυτό. Είπα όχι στην απορρόφησή μου από το σύστημα, πιστέψτε με δεν ήταν εύκολο, και παρέμεινα στο underground χώρο όπου δειλά-δειλά άρχισε να παίρνει μορφή αυτό που εμείς ονομάζαμε τότε «Θέατρο των φτωχών» και που αργότερα βαφτίστηκε ως stand up comedy. Το κύριο χαρακτηριστικό του είδους αυτού ήταν και εξακολουθεί να είναι η σκληρή πολιτική και κοινωνική σάτιρα. Όσο πιστεύουν ότι με αστειάκια και ευχάριστες παρλάτες υπηρετούν το «θέατρο των φτωχών» πλανώνται πλάνην οικτράν… Ευχάριστα πράγματα δεν πρόκειται να ακούσετε ποτέ από ένα σατιρικό καλλιτέχνη!

Κι ενώ είχα πάρα πολλές προτάσεις να ενταχτώ στο main stream (εμπορικό ρεύμα) είπα ευτυχώς όχι και υπηρέτησα με θυσίες πολλές καθ’ όλη τη διάρκεια της εκεί παραμονής μου αυτό το είδος. Αν έλεγα «ναι» θα ήταν δύσκολο μάλλον να γυρίσω στην Ελλάδα, κάτι που δεν μπορούσα ούτε καν να το διανοηθώ. Από την άλλη δεν μπορούσα σε καμιά περίπτωση να φανταστώ τον εαυτό μου στο ρόλο του διασκεδαστή, να λέει αστειάκια και να ξοδεύεται σε ανούσια θεατρικά δρώμενα….

Θεωρώ τιμή το γεγονός ότι σ’ αυτή τη βασανιστική πορεία έπαιξα κι εγώ το δικό μου ρόλο μου ως κωμικός και ως συγγραφέας. Όποιος αποπειραθεί να δει το stand up comedy ως σταδιοδρομία έχει χάσει τι παιχνίδι πριν ακόμα να αρχίσει…

Ποια θέματα σας απασχολούν αυτή τη φορά; Ποια πρόσωπα και καταστάσεις σας ενέπνευσαν στα κείμενα σας;

Η τραγική εποχή που ζούμε μας τροφοδοτεί δυστυχώς με πληθώρα θεμάτων που χρήζουν όμως ιδιαίτερης προσοχής και παρατηρητικότητας.

Ο σατιρικός οφείλει να δει τα γεγονότα μέσα στο πλαίσιο στο οποίο εξελίσσονται τα πράγματα στην Ευρώπη και να μην τα δει μεμονωμένα, έξω από τον ουσιαστικό πυρήνα της φθοράς και της εν γένει πανευρωπαϊκής διαφθοράς, ως Ελλαδικό παράδοξο.

Δεν μπορούμε να πούμε πως είναι σε καλύτερη μοίρα από τη δική μας, η Ισπανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία, ακόμα και η Γαλλία και η Γερμανία!!! Μάλιστα, η Γερμανία, όσο παράξενα κι αν ηχεί, και η Ολλανδία, το Βέλγιο, και η Δανία!

Η οικονομική κατάρρευση είναι γενικότερη μέσα στο ευρωπαϊκό παρακμιακό κατεστημένο και έτσι πρέπει να την προσδιορίσουμε, με τη διαφορά πως σ’ εμάς συνδυάζεται με το ότι μας έχουν προσδώσει ένα χαρακτήρα πειραματικό.

Μας προορίζουν ως λύση του δικού τους προβλήματος και εννοώ τις υποθετικά πλούσιες χώρες του βορρά, Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία, κλπ…

Τα φτηνά χέρια και το φτηνό μεταφορικό..

Αντί να παραχθεί κάποιο εμπόρευμα στη Μαλαισία και να μεταφερθεί στη Γερμανία ή στο Βέλγιο για να εξαχθεί, θα προτιμούσαν κι αυτό επιδιώκουν, να παραχθεί στη Νότια Ευρώπη, μια ζώνη φτηνού εργατικού και πάμφθηνου μεταφορικού. Να γίνει η Ελλάδα, δηλαδή, χώρα φτηνών εργατικών χεριών που θα τους εξασφαλίσει πολλαπλάσιο κέρδος.

Δεν ξέρω αν αυτό ήταν από την αρχή το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά δεν πιστεύω στις αγαθές προθέσεις των Ευρωπαίων αποικιοκρατών και φασιστών.

Ούτε και οι «αγαθές Ευρωπαϊκές προθέσεις» της κρυπτοφασιστικής Γερμανίας με συγκινούν. Η Γερμανία είναι ένα κράτος που ποτέ δε λειτούργησε στην ουσία δημοκρατικά… Η λεγόμενη Γερμανική «πειθαρχία» παρασάγγες απέχει από το φιλελεύθερο Ευρωπαϊκό πνεύμα του ενταφιασμένου διαφωτισμού. Η Γερμανία αφού επέβαλε την πολιτική της σκληρής λιτότητας στο εσωτερικό της, υψηλή ανεργία και κάποια εκατομμύρια εργαζόμενων τρίτης και τέταρτης κατηγορίας, επιδιώκει να επιβάλει την πολιτικής της ανελέητης λιτότητας στην πλειονότητα των Ευρωπαϊκών χωρών που εξαρτούν την οικονομική του υπόσταση από τις λεγόμενες «αγορές».

Απώτερος σκοπός η επιβολή της νέας τάξης πραγμάτων και η παγκόσμια διακυβέρνηση.

Η τελευταία και απεγνωσμένη προσπάθεια του καταρρέοντα καπιταλισμού που πνέει τα λοίσθια.

Η μόνη μας εντέλει ελπίδα επιβίωσης, μια και η εξέγερση ημών των Ελλήνων αργεί, είναι η ίδια η κατάρρευση του νομίσματος-απάτη, του ευρώ και κατ’ επέκταση η κατάρρευση αυτής καθεαυτής της ΕΕ, που ούτως ή άλλως καμία σκοπιμότητα πλην αυτής της παγκόσμιας διακυβέρνησης δεν εξυπηρετεί.

Τα κείμενά σας είναι πάντοτε έτοιμα πριν ανέβετε στη σκηνή; Υπάρχει περιθώριο για αυτοσχεδιασμό; Ακούτε τον κόσμο όταν είστε στη σκηνή; Του απαντάτε;

Βασικό στοιχείο της σάτιρας είναι ο διάλογος με το κοινό.

Και βασικότερο ακόμα η πλήρη γνώση του θέματος που έχει επιλέξει ο σατιρικός να εκθέσει ζητώντας από το κοινό να συμφωνήσει μαζί του… Να επιδοκιμάσει ή να καταδικάσει.

Το κοινό δεν καθοδηγείμ σου ανοίγει, όμως, τους διαδρόμους και σου λέει, «προχώρα» Χωρίς τη συμμετοχή του κοινού η παρουσία του κωμικού θα είχε υποβιβαστεί σε έναν ανούσιο και άνευρο χιουμοριστικό μονόλογο…

Ποιο το συμπέρασμά σας, έρχεται τελικά η ανάπτυξη ή όχι; Θα απογειωθούμε τον Σεπτέμβριο;

Ζούμε στην εποχή του ψεύδους και της πολιτικής απάτης. Οι «υποτιθέμενοι» ηγέτες των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων που «υποτίθεται» ότι κυβερνάνε τη χώρα και επιδιώκουν να τη βγάλουν από τη μεγάλη κρίση, είναι οι εκείνοι που δημιούργησαν την κρίση, εκείνοι που κατάκλεψαν τον πλούτο του Ελληνικοί λαού, εκείνοι που βύθισαν τη χώρα και τους Έλληνες στην απεχθέστερη οικονομική και ηθική εξαθλίωση που γνώρισε ποτέ ελεύθερη Ευρωπαϊκή χώρα σε καιρό ειρήνης…

Κι ενώ η χώρα βυθίζεται οι Κουίσλιγκ της συγκυβέρνησης των δωσίλογων με την συνηγορία των βοθροκάναλων και των παπαγάλων τους προσπαθούν με το ψέμα να παραπλανήσουν τον Ελληνικό λαό για να μείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία, γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά ότι μακριά από αυτήν το τέλος τους θα είναι άδοξο και τραγικό.

Ο Σαμαράς, ο μεγαλύτερος πολιτικός απατεώνας μετά τον ΓΑΠ είχε και έχει το θράσος να παίζει ανίερα πολιτικά παιχνίδια με τη μοίρα ενός ρημαγμένου λαού και να μιλάει ξεδιάντροπα για «succsess story» και «Greecovery» τη στιγμή που όλα σχεδόν στο ίδιο αποτέλεσμα μας οδηγούν. Αργοσβήνουμε και είναι οδυνηρό, σαπίζουμε…

Ο κόσμος τα έχει χαμένα, δεν ξέρει με ποιο τρόπο να αντισταθεί. Με τα δυο πόδια στο γκρεμό και με τα χέρια γαντζωμένος στο παρελθόν που τον εξευτέλισε ως κοινωνικό όν και συνεχίζει να τον ξευτελίζει με τούρκικα σίριαλ, ξεβράκωτα πουτανάκια, με shopping therapy και αστακοπόλεμο, με κοκαΐνες και τεχνητούς παράδεισους, με δωσίλογους κυβερνήτες που άρον-άρον επιδιώκουν να κλείσουν το κεφάλαιο Ελλάδα μια και καλή… Και με πολλούς, πάρα πολλούς επαναστάτες του καναπέ και των social media!

Και ένας ακαθόριστος φόβος να αγκαλιάζει όλη τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη … Ένας φόβος που πυρπολεί και το τελευταίο καταφύγιο Ελευθερίας… Χανόμαστε, δίνοντας στους δολοφόνους τα όπλα που θα μας εκτελέσουν!

Τι σταματάει τα αριστερά κόμματα από το να ενωθούν; Τι άποψη έχετε για τον Κουτσούμπα και τον Τσίπρα; Ζούμε μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία για μία κυβέρνηση αριστεράς σύντομα;

Θυμάμαι τις αλήθειες που έγραψα για το ΚΚΕ και σηκώθηκαν τα γοργόφτερα σταλινικά μυαλά να με φάνε:

«Ρε αντιμαρξιστές αποστηθάκηδες, ρε Περισσοβολομένοι, ρε κομουνιστοβολεμένοι, ρε Παπαρηγοσκλαβωμένοι, πως το καταντήσατε έτσι το τιμημένο ΚΚΕ;

Τη ζωή τους δώσανε οι πατεράδες και οι μανάδες μας ρε σταλινοχτυπημένοι…

Γιατί ρε; Για να κόβετε τις τσάρκες σας στα βοθροκάναλα και να πουλάτε μούρη;

Για να βγαίνει το καλαμοκαβαλημένο Παπαρηγόπραμα και να αμολάει τις παπαριές του;

Για να μας πρήζετε τα συκώτια με τις «πλουτοκρατίες» και τους «ευρωμονόδομους;»

Άντε κάντε πέρα ρε καρεκλογαντζωμένοι…

έχει τόσους και τόσους νέους ανθρώπους, με φρέσκες ιδέες και καθαρά μυαλά…

Για να πάρει επί τέλους το ΚΚΕ τη θέση που του αρμόζει στη συνείδηση του λαού και στους αγώνες για τη δημοκρατία, και όχι να παραδέρνει ανέμπνευστο, απαξιωμένο και μη υπολογίσιμο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας…

Άντε μπράβο… Τον πούλο!»

Το ΚΚΕ, που κανείς δεν αμφισβητεί τους αγώνες και την εντιμότητα των οπαδών του, επιμένει να προβάλει το μοντέλο της αποτυχημένης Σοβιετικής «απόπειρας». Αγνοεί την αγωνία των νέων ανθρώπων που ελπίζουν επίμονα στην κατάργηση της μονολιθικότητας του Γ. Γραμματέα… Το ΚΚΕ μπορεί, αλλά δε θέλει!

Στο ΠΑΣΟΚ, η παλιά φρουρά έχει ξεκληριστεί, ο Σημιτικός «εκσυγχρονισμός» ακούγεται σαν κατάρα και οι ανερμάτιστοι νεοφιλελευθερισμοί του Βενιζέλου πλανώνται ως εφιαλτική απειλή πάνω από τα κεφάλια μας…

Και ξαφνικά κάποιο αμυδρό φως στην άκρη του καταραμένου τούνελ ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ… Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα θα γίνει κι αν κάποιες «συνιστώσες» δε μπορέσουν να προσαρμοστούν στην «έννοια της ευθύνης» θα μείνουν εκτός νυμφώνος. Αναρωτιέμαι όμως γιατί – Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο… Το «ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ» που είναι; Το κοινωνικό είναι και πατριωτικό; Λεπτομέρειες; Καθόλου θα έλεγα… Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπεράσει τις αγκυλώσεις της «συνοικιακής Αριστεράς» και φέρει κοντά του τους νέους ανθρώπους, της ιδέες της σύγχρονης Αριστεράς σίγουρα θα είναι το μέλλον και η ελπίδα για τους ρημαγμένους αυτής της χώρας… Αρκεί να ξεπεράσει το «αλάνθαστο του εγωκεντρικού αριστερισμού» και να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στα Μερκελικά ανδρείκελα…. Ειδάλλως ποτάμι θα είναι το αίμα που θα χυθεί… Το εμφύλιο αίμα…

Ποιους χαρακτήρες από όσους έχετε δημιουργήσει και υποδυθεί θα ξαναδούμε στη σκηνή του Βεακείου; Έχετε εμπνευστεί κάποιον νέο;

Μακάρι να ξυπνούσα ένα πρωί και να μην εύρισκα τίποτα ανήθικο, βρόμικο και μιαρό, τίποτα το προδοτικό, τίποτα το αποκρουστικό… Μακάρι μην είχα τίποτα νέο να σας πω…

Η Χρυσή Αυγή σας εμπνέει για σάτιρα; Προσφέρεται για γέλιο ο φασισμός;

Ως πολιτικό καλαμπούρι μόνο μπορώ να την εκλάβω, ως βρικόλακα το καταμεσήμερο! Που να φτουρήσει η Χρυσή Αυγή μπρος στον επιστημονικό φασισμό του ΠΑΣΟΚ, στο δουλοπρεπή Γερμανοτσολιαδισμό της ΝΔ και στον «αρλουμπισμό» του ΚΚΕ… Για καμιά επιθεώρηση και για κανένα «εγέρθητι» καλή είναι.

Μιλάτε συχνά για την ανάγκη να δικαστούν οι πολιτικοί που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση. Ποιους θα θέλατε να δείτε στο σκαμνί;

Δεν είμαι απολύτως βέβαιος ότι έχουμε ως λαός κατανοήσει πλήρως τη σοβαρότητα του κινδύνου που εγκυμονεί η παρούσα κατάσταση. Δεν υποτιμώ βέβαια το γεγονός ότι Ελληνικός λαός έχει «προγυμναστεί» με τρόπο επιστημονικό και μακρόπνοο να «αδρανεί να ανέχεται, να υπομένει»… Έχει προγυμναστεί να βλέπει αυτά που βλέπουν τα μάτια του, αλλά τα αυτιά του να ακούνε, αυτά που του υπόσχονται! Το Ελληνικό λαό τον ξευτέλισαν τα αστικά πολιτικά κόμματα και τον ευτέλισαν πλήρως τα βοθροκάναλα και οι αστικές φυλλάδες. Δύσκολα θα αλλάξουν τα πράγματα…

Αν δε λογοδοτήσουν στη αναγεννημένη Δικαιοσύνη οι Τσολάκογλου, Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Μπακογιάνη, Βενιζέλος, Παπαδήμος, Καρατζαφέρης, Σαμαράς, Κουβέλης… Αν δε σαπίσουν στη φυλακή αυτά τα τομάρια και δεν αποκλειστούν δια βίου από τα κοινοβουλευτικά πράγματα όσοι από τους βουλευτές ψήφισαν τα μνημόνια, αν δεν τιμωρηθούν παραδειγματικά οι «κλέφτες» και δεν έρθουν πίσω τα κλεμμένα… Η πολυπόθητη, αλλά και προ παντός λυτρωτική κάθαρση δεν πρόκειται ποτέ να επέλθει.

Οι ένοχοι τώρα κρύβονται και καλά κάνουν, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να αποκατασταθεί το αίσθημα της δικαιοσύνης και να βρεθούν αντιμέτωποι με τα εγκλήματα που διέπραξαν. Και μαζί τους να καταδικαστούν τελεσίδικα στη συνείδηση του Ελληνικού λαού, οι νταβατζήδες των ΜΜΕ, οι μεγαλοεκδότες, οι ρουφιανοδημοσιογράφοι, οι διαπλεκόμενοι, τα κομματικά λαμόγια, τα παπαγαλάκια, οι διαφθορείς και οι βιαστές του λαού των Ελλήνων…

Είστε πολύ ενεργός στο ίντερνετ, έχετε δικό σας blog, και γράφετε συχνά στο Facebook και στο Twitter. Πιστεύετε ότι προσφέρετε κάτι γράφοντας εκεί; Έχουν σοβαρό ρόλο αυτά τα νέα μέσα;

Το ιντερνέτ μας δίνει την ευκαιρία να έχουμε την πληροφορία στα χέρια μας, χωρίς μεσάζοντες. Παράλληλα μας δίνει τη δυνατότητα της επικοινωνίας αλλά και της ελεύθερης έκφρασης. Θα μπορούσα να γράφω σε οποιαδήποτε εφημερίδα ήθελα, αλλά προτιμώ να γράφω, χωρίς να πληρώνομαι και να με διαβάζουν άνθρωποι, χωρίς να τους υποχρεώνει κανείς να με διαβάσουν

Ποια άποψη έχετε για όσους σας ακολούθησαν, από τον Λαζόπουλο έως τον Μάρκο Σεφερλή; Υπάρχει νέα γενιά ενδιαφέρουσα σήμερα που να ασχολείται με το stand up comedy; Ξεχωρίζετε κάποιον;

Άμεση είναι η σχέση του stand up comedy με τη θεατρική πράξη και κυρίως με την Αττική κωμωδία και το Αριστοφανικό πνέυμα

Στην Ελλάδα αξιόλογοι συγγραφείς υπάρχουν. Ελληνικό θέατρο, δυστυχώς, δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι υπάρχει. Είδατε με πόση « αρπακολατσίδικη » διάθεση υιοθετούν την οποιαδήποτε δυτική ανοησία και την παρουσιάζουν ως έργο αξιώσεων; Είναι ζήτημα αν στα 150 θέατρα της Αθήνας ανεβαίνουν περισσότερα από πέντε ή έξι σύγχρονα ελληνικά θεατρικά έργα. Ποιος συγγραφέας λοιπόν θα γράψει ένα θεατρικό έργο για να το έχει κρυμμένο στα συρτάρια του; Ας μη συζητάμε γι αυτό το θέμα, μόνο θλίψη με προκαλεί.

Κι ας έρθουμε τώρα στο άλλο θέμα, ηθοποιοί… Πάρα πολλοί οι ταλαντούχοι και οι αξιόλογοι, αλλά και πολλή σαβούρα μια και τις θεατρικές σχολές τις έχει αντικαταστήσει η τηλεόραση που παράγει σαβούρα με το κιλό.

Το θέατρο, δυστυχώς, δεν μπόρεσε να ξεφύγει και παρέμεινε όπως και η πολιτική, η εκκλησία, η παιδεία, η υγεία κλπ… κλπ… κομμάτι της υπαρκτής ελληνικής πραγματικότητας με όλα τα έλκη και τις ασθένειες που τη βασανίζουν.

Πώς μεταφράζεται σήμερα το ιστορικό σας σλόγκαν «και πάσης Ελλάδος;»

Σε μια εποχή που η παγκοσμιοποίηση τείνει να εξαφανίσει την ταυτότητα του καθενός μας, εμείς μέσα από τον σατιρικό λόγο προσπαθούμε να επαναπροσδιορίσουμε την εικόνα μας ως λαός. Τα όπλα μας είναι η μνήμη μας. Πολλοί θέλουν να σβήσουν από το σκληρό μας δίσκο όλα εκείνα που μας έκαναν κάποτε να ξεχωρίζουμε… Εμείς με τα όπλα της κωμωδίας και της σάτιρας τα ξαναθυμίζουμε….

Σε μια μαγική πορεία, μπλέκοντας την πραγματικότητα με το όνειρο, ρίχνουμε βουτιές στο παρελθόν ψάχνοντας για την χαμένη αθωότητα και τις χαμένες αξίες μας…

Στην δική μας «γιάφκα» δεν ξεχωρίζει ο τρομοκράτης από τον τρομοκρατημένο, ο χαμένος από τον κερδισμένο, ο ένοχος από τον αθώο, είμαστε όλοι ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό και την ιστορία μας… Και πάσης Ελλάδος άμα άχει να ‘ούμ…..

Μαθαίνω πως προγραμματίζετε εμφανίσεις στην Αμερική και στην Ευρώπη. Ποιο μήνυμα από την Ελλάδα θα μεταφέρετε εκεί;

Πριν από λίγο καιρό γύρισα από την Αμερική… Αυτά που λέω εδώ, αυτά τους είπα. Τα ξέρανε όλα απόξω κι ανακατωτά, είχαν τα δικά τους ερωτήματα, τις δικές τους απαντήσεις… Χάρηκα μια Ελλάδα χωρίς διεφθαρμένους πολιτικούς, χωρίς πελάτες ψηφοφόρους, χωρίς διπλοτρπλοθεσίτες και κομματόσκυλα, χωρίς δημόσιους υπάλληλους τσανάκια της εκάστοτε εξουσίας, χωρίς λαμόγια και πουλημένα τομάρια, χωρίς σταρχιδιστές πολίτες που νοιάζονται μονάχα για την πάρτη τους και τη καλοπαίρασή τους… Χωρίς τους Έλληνες εκείνους που δε μπορούν να δούν σήμερα αυτά του έβλεπα εγώ το 1983 στην παράσταση της ΔΙΑΓΩΝΙΟΥ «AΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»

«Εδώ και δύο χρόνια έχει αρχίσει το μεγάλο κακό, που θα μετατρέψει σιγά-σιγά τους ‘Έλληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων.

Σε 20-30 χρόνια από σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει. Θα υπάρχει όμως μία Ελλάδα πτωχευμένη και ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης»

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε την 21.7.13   στον “Επενδυτή”

Από logioshermes, μοντάζ Γρέκι

Διαβάστε Περισσότερα »

Αnte portas ή κατόπιν εορτής;

Του Στάθη.

Οταν ο κρατικός (ακροδεξιός) αυταρχισμός αντιπαρατίθεται στην παρακρατική ακροδεξιά αλητεία, τότε η αστική δημοκρατία βρίσκεται ανάμεσα στις σταγόνες της αστικονεο φιλελεύθερης τανάλιας.

Η Χρυσή Αυγή ήθελε (για μια ακόμα φορά) να μοιράσει τρόφιμα μόνον για Ελληνες. Ρατσιστικό; βεβαίως! Ανελλήνιστo; κυρίως! Ομως δικαίωμά της. Νόμιμο κόμμα είναι, κάνει τις επιλογές της και για αυτές κρίνεται. Ισως μάλιστα η ενέργεια αυτή των ναζιστών να περνούσε απαρατήρητη ή και να υφίστατο τις επικρίσεις όλων εκείνων που καταλαβαίνουν σιγά - σιγά με τι έχουμε να κάνουμε.

Την αρχή για τη μετατροπή της πονηρής πολιτικής των Χρυσαυγιτών σε είδηση πρώτου μεγέθους έκαμε ο κ. Καμίνης απαγορεύοντας το ρατσιστικό ανοσιούργημα. Στη συνέχεια έσπευσε ο κ. Δένδιας και, κηρύσσοντας «στρατιωτικό νόμο», σε τέσσερα-πέντε τετράγωνα των Αθηνών, έδωσε επικές (επικοινωνιακές) διαστάσεις στη μικρότητα που ετοιμαζόταν να κάνει η Χρυσή Αυγή. Ο κ. Υπουργός Προστασίας του Πολίτη (όχι βεβαίως απ’ τον ίδιον) έκανε την τρίχα τριχιά (για να πάει να κρεμαστεί η δημοκρατία).

Αλήθεια, ο κ. Δένδιας δεν γνώριζε ότι με την απαγόρευση θα γιγάντωνε την εμβέλεια (την επικοινωνιακή τουλάχιστον) της φασιστικής φάρσας; Bεβαίως το γνώριζε. Ο κ. Δένδιας δεν είναι ηλίθιος. Η εκτροφή όμως της ακροδεξιάς επιρροής συμφέρει τη δεξιά (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) που κυβερνά, και ως αντίπαλο δέος της Αριστεράς, και ως συμψηφιστικό απόθεμα (ακρο)δεξιάς εκλογικής δύναμης για την περίπτωση που η θεσμισμένη δεξιά θα τη χρειαζόταν.

Επίσης, με την (ακροδεξιάς εμπνεύσεως και πρακτικής) απαγόρευση εναντίον της ακροδεξιάς αλητείας ο κ. Δένδιας «νομιμοποιεί» ένα προηγούμενο απαγορεύσεων εναντίον άλλων κομμάτων και σχημάτων, παραδείγματος χάριν του ΣΥΡΙΖΑ (στον οποίον ο κ. Δένδιας-Σαμαράς αρέσκεται να ανακαλύπτει κουκουλοφόρους κάθε Τετάρτη απόγευμα και Παρασκευή πρωί), του ΚΚΕ κι όποιου άλλου κόμματος ή πολίτη δεν κάθεται ήσυχα στον καναπέ του.

Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια ο κ. Σαμαράς-Δένδιας-Βενιζέλος: και την πριμοδότηση της ακροδεξιάς επιρροής ως αντίπαλο δέος της Αριστεράς, και την εκ περιτροπής αιχμαλωσία με απαγορεύσεις (τύπου στρατιωτικού νόμου) τυχόν λαϊκών κινητοποιήσεων. Αλλωστε οι επιδόσεις αυτής της κυβέρνησης σε επιστρατεύσεις είναι γνωστές - ακόμα επιστρατευμένοι είναι οι καθηγητές!-εγέρθητου!

Απ’ την άλλη μεριά κότα η Χρυσή Αυγή. Κότα λειράτη! Εφαγε την απαγόρευση Σαμαρά αμάσητη κι άρχισε τις γυριστές -ωραία, θα μοιράσουμε τα τρόφιμα απ’ τα γραφεία μας. Γυριστές και κωλοτούμπες. Οπως κάνει συνήθως για όλα όσα κάνει - δεν έριξα εγώ κάτω τον πάγκο, κ. Πρόεδρα, μόνος του έπεσε - δεν βάρηξα εγώ την Κανέλλη, κ. Πρόεδρα, εκείνη μου αντιμίλησε - και τα συναφή.

Ομως, απ’ όλην αυτή την ιστορία το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου, αφορά στους συμπολίτες μας που πάνε να πάρουν τρόφιμα «μόνον για Ελληνες». Αλλοι, τρελαμένοι απ’ τη φτώχεια, κάνουν στην άκρη το ποιος και με ποιους όρους δίνει αυτά που παίρνουν, κι άλλοι αποδίδουν στο τέρας τα εύσημα, καθαγιάζοντας μέσα τους το δηλητήριο ως αρωγή.

Εχουν όλοι αυτοί οι συμπατριώτες μας «δίκιο» - το δικό τους δίκιο. Η ένδεια και η απελπισία, η αγανάκτηση και ο τρόμος γεννούν το δικό τους δίκιο έξω απ’ την ηθική, πέρα απ’ την ιστορική μνήμη, τους θεσμούς και τις πολιτικές υπαγορεύσεις.

Για την ένδεια, τον τρόμο, την απελπισία, την οργή και άλλα πολλά που κατατρύχουν αυτούς τους πολίτες ευθύνεται η άρχουσα αστική τάξη, οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, οι οικονομικοί της εντολείς κι Επικυρίαρχοι.

Ζώντας πολλά απ’ τα θύματα αυτής της πολιτικής μέσα στην εγκατάλειψη, έρμαια της οικονομικής απελπισίας και του μεταναστευτικού προβλήματος, αδυνατούν να καταλάβουν -κι αν το καταλαβαίνουν το αντιπαρέρχονται- ότι η Χρυσή Αυγή είναι η μαύρη χειρ του συστήματος που τους έχει αλέσει.

Αυτή η πραγματικότης, βαριά και δυσοίωνη για τη δημοκρατία και για την πατρίδα, αποτελεί ένα πρόβλημα που επειγόντως πρέπει να βρει τη λύση του η Αριστερά και κάθε άλλη δημοκρατική δύναμη, όχι του «συνταγματικού τόξου» κατά τον θρασύτατο νεολογισμό του ΠΑΣΟΚ (μια ακόμα παρένδυση), αλλά κάθε κόμματος που δεν συντάσσεται με την (ακρο)δεξιά, νεοφιλελεύθερη, μνημονιακή πολιτική. Δεν μπορούν να είναι ή να θεωρηθούν αντιφασιστικά τα κόμματα εκείνα, όπως η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, που διεκπεραιώνουν την πολιτική εκείνη (κι εκείνων) που γεννά τον φασισμό.

Το βάρος της αντιφασιστικής συνεννόησης ακόμα και ενότητας (πριν να είναι αργά) πέφτει σε όλα τα άλλα κόμματα.

Οχι όμως μιας αντιφασιστικής ενότητας σε αμυντική βάση (αυτή ουδέποτε τελεσφόρησε), αλλά μιας πολιτικής που μπορεί να δώσει απτές κι εφαρμόσιμες λύσεις. Και για την οικονομική καταστροφή και για το μεταναστευτικό και για την ίδια την υπόσταση της Ελλάδας...

Από: enikos.gr

Διαβάστε Περισσότερα »