Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Δημοκρατία, το άλλο άκρο του ΝΑΤΟ

Της Ειρήνης Κοσμά


Οι πρεσβείες των ΗΠΑ στις χώρες του ΝΑΤΟ μετατρέπονται σε άντρα κατασκοπίας της Ουάσιγκτον. Η Google αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες βάσεις δεδομένων, στις οποίες έχουν πρόσβαση οι διεθνείς πράκτορες. Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί ηγέτες που παρακολουθούνται, αλλά το σύνολο των πολιτών στα κράτη-μέλη. Πραγματικός εχθρός είναι ο λαός.

Λεπτομέρειες για το όργιο κατασκοπίας που αναπτύσσεται, στο περιθώριο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, κατακλύζουν τα εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ. Και επιβεβαιώνουν κάτι που στον κόσμο της Αριστεράς είναι γνωστό προ πολλού: ο υπερδωδεκαετής πόλεμος των ΗΠΑ δεν έχει στόχο τους τρομοκράτες αλλά τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες.

Η όξυνση των ανταγωνισμών, εξαιτίας της κρίσης, φέρνει στο φως το πλούσιο παρασκήνιο σκοτεινών πρακτικών που υιοθετούν οι κυβερνήσεις με σκοπό τη διατήρηση της ηγεμονίας τους, πλέον, όχι μόνο στον Αραβικό κόσμο, αλλά και στη Δύση. Δεν είναι τυχαίο που οι μεγαλύτερες αντιδράσεις προήλθαν από τις ηγεμονικές χώρες, όπως η Γερμανία και η Γαλλία.

Ακολούθησαν δηλώσεις με τις οποίες οι επικεφαλής μυστικών υπηρεσιών, για παράδειγμα των γαλλικών και των ισπανικών, διέψευσαν, σύμφωνα με τις εφημερίδες Monde και Mundo, αντίστοιχα, τους πολιτικούς προϊσταμένους τους, κάνοντας λόγο για αμοιβαίες παρακολουθήσεις και συνεργατική κατασκοπία.

Open Europe

Αποικία των υπηρεσιών

Σε άλλες περιπτώσεις, η πολιτική ηγεσία δεν ένιωσε την παραμικρή ανάγκη να υπερασπιστεί την «εθνική κυριαρχία» και την ανεξαρτησία της. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στην Ελλάδα Σίμος Κεδίκογλου απλά επιβεβαίωσε τη συνεργασία της ΕΥΠ με τις υπηρεσίες των ΗΠΑ «για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας».

Αντίστοιχα, σε εθνικό επίπεδο, οι μεγαλύτερες αντιδράσεις για το εγχώριο όργιο των υποκλοπών προήλθαν από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Την Πέμπτη, ο διοικητής της ΕΥΠ Θεόδωρος Δραβίλλας δίνει απαντήσεις στη Βουλή για τις καταγγελίες σχετικά με τις παρακολουθήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σχετικά με το άρθρο του Spiegel που αφορά την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα. Ακόμα, απαντά στις αναφορές του πρώην υπουργού Εξωτερικών Θεόδωρου Πάγκαλου περί ελληνικών κοριών στις συνομιλίες των αμερικάνων διπλωματών.

Η απόφαση για την ακρόαση του Θ. Δραβίλλα συμπίπτει με τις αποκαλύψεις για τις παρακολουθήσεις των τηλεφώνων από την Επιτροπή Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, παρόλο που είχε ληφθεί σε χρόνο παρελθόντα, μετά τα δημοσιεύματα για το ενδεχόμενο παρακολουθήσεων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Σούπερ Μέρκελ και κοινοί θνητοί

Σχεδόν ταυτόχρονα, προσέρχεται γερμανική αντιπροσωπία στην Ουάσιγκτον για την υπόθεση των υποκλοπών των τηλεπικοινωνιών της Α. Μέρκελ. Αν στο βάρος του σκανδάλου παρακολούθησης της πανίσχυρης γερμανίδας καγκελαρίου «λυγίσουν» οι αντίστοιχες καταγγελίες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, τι ελπίδες έχει η καταγγελία ενός πολίτη-θύματος υποκλοπής;

Ανεξάρτητα από το μέλλον των καταγγελιών για το όργιο κατασκοπίας σε διεθνές και τοπικό επίπεδο, η δημόσια παραδοχή ότι οι «σύμμαχοι του ΝΑΤΟ» ανταλλάσσουν πληροφορίες για τους ηγέτες και για όλο τον κόσμο επιβεβαιώνει το ότι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας αποτελεί το πρόσχημα για τη διεξαγωγή του πολέμου κατά του πραγματικού άλλου άκρου του ΝΑΤΟ: της Δημοκρατίας και των θεσμών της.


Από το Press Project

Διαβάστε Περισσότερα »

To Facebook θα παρακολουθεί το δείκτη του ποντικιού σου στην οθόνη


Το κοινωνικό δίκτυο θα αρχίσει να συλλέγει στοιχεία από το πρώτο λεπτό που ο χρήστης αλληλεπιδρά με το περιοχόμενό του. Για παράδειγμα  αυτή η νέα τεχνολογία θα δίνει την δυνατότητα στο Facebook να μπορεί να βλέπει που κινήται ο κέρσορας του χρήστη ή αν το newsfeed του  είναι ορατό σε μια δεδομένη στιγμή  στην οθόνη του ή στην οθόνη του κινητού του αναφέρει ο Ken Rudin την Τρίτη κατά την διάρκεια συνέντευξής του

Ο κ. Rudin  πρόσθεσε πως η ακόμα περαιτέρω εμβάθυνση στην συλλογή πληροφοριών θα βοηθήσει  στην ανάπτυξη προϊόντων και στην πιο ακριβή στόχευση μιας διαφημιστικής καμπάνιας

Το Facebook συλλέγει δύο είδη δεδομένων τα δημογραφικά και τα συμπεριφοριστικά. Τα δημογραφικά στοιχεία, όπως  το που ζει ο χρήστης ή που πήγε σχολείο, στοιχεία δηλαδή του χρήστη πέρα από αυτά που σχετίζονται άμεσα με το διαδίκτυο. Τα «δεδομένα για τη συμπεριφορά»  είναι για παράδειγμα ο κύκλος των φίλων στο Facebook, τα like που κάνει κάποιος και πως αυτά αποτυπώνονται σε πραγματικό χρόνο στο δίκτυο. Οι συνεχιζόμενες  δοκιμές θα επεκτείνουν σε μεγάλο βαθμό τα δεδομένα που συλλέγονται για την συμπεριφορά του χρήστη σύμφωνα με τον κ. Rubin. Οι δοκιμές βρίσκονται σε εξέλιξη και είναι μέρος ενός ευρύτερου τεχνολογικού προγράμματος.

Αυτοί οι νέοι τρόπου συλλογής δεδομένων θα κάνουν  το Facebook να γνωρίζει αν πέρασε ο δείκτης του ποντικιού πάνω από μια συγκεκριμένη διαφήμιση είπε ο Rubin  πρώην στέλεχος της Silicon Valley που έφτασε στο Faceboοk τον Απρίλιο του 2012 από την Zynga INC όπου είχε διατελέσει αντιπρόεδρος στο επίπεδο των analytics και των τεχνολογιών πλατφόρμας

Το Facebook ετοιμάζεται να αλλάξει την υποδομή της εταιρείας ώστε να μπορέσει να αυξήσει τον όγκο των δεδομένων του.

Το Facebook δεν είναι η πρώτη  εταιρεία που αναπτύσσει τέτοια δραστηριότητα. Η Shutterstock Inc, μια αγορά για ψηφιακές εικόνες, καταγράφει κυριολεκτικά τα πάντα που κάνουν οι χρήστες. Η εν λόγω εταιρεία χρησιμοποιεί το open-source Hadoop ένα σύστημα για την ανάλυση δεδομένων το οποίο μπορεί να δεί μέχρι πόσο ο δείκτης του ποντικιού βρίσκεται πάνω από μια εικόνα.

Το Facebook έχει αυξήσει 4.000 φορές κατά την διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων ετών τα δεδομένα που αποθηκεύει. Τα δεδομένα έχουν φτάσει στο επίπεδο των 300 petabytes. Η εταιρεία χρησιμοποιεί το σύστημα  κατανομής αρχείων HADOOP που αναφέραμε πιο πριν για να διαχειρίζεται τα δεδομένα της σύμφωνα με τον Rudin.

Το πιο σημαντικό για αυτή την αποθήκη των δεδομένων είναι το να είναι προσβάσιμα από τις εταιρείες και να μπορεί κάποιος να διαλέγει εύκολα αυτό που θέλει. Αν δεν γίνεται αυτό τα δεδομένα είναι άχρηστα. Ο Rubin αναφέρει πως για αυτό το σκοπό υπάρχει ένα σχέδιο για δημιουργία ενός ευρετηρίου, ουσιαστικά δηλαδή μια μηχανή αναζήτησης για αυτά τα δεδομένα

Από Steve Rosenbush
Μετάφραση – απόδοση από the wall street journal – Κλειώ Ιωάννου

Από το Κουτί της Πνδώρας

Διαβάστε Περισσότερα »

Φοροκανίβαλοι! Φόροι 500 δισ. στη δεκαετία!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Άσχετο (;): Το Φεβρουάριο του 1849 ο Μαρξ οδηγήθηκε από τους κυβερνώντες στο δικαστήριο διότι η υπό τη διεύθυνσή του Εφημερίδα του Ρήνου τασσόταν υπέρ της μη πληρωμής των ληστρικών φόρων από τους πολίτες. Το δικαστήριο αθώωσε τον Μαρξ. Αυτά βέβαια δεν έχουν καμία σημασία στην Ελλάδα του κ. Στουρνάρα, αφενός διότι τα έλεγε ο Μαρξ που ήταν κομμουνιστής, αφετέρου διότι το δικαστήριο που αθώωσε τον Μαρξ ήταν κάπου στη Γερμανία…


Ας έρθουμε τώρα στα δικά μας.

Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η φοροληστεία που υφίσταται ο ελληνικός λαός (και για το μέγεθος της οποίας θα μιλήσουμε στη συνέχεια) διαπράττεται με τακτικές… οθωμανικού τύπου. Η κατηγορία είναι βαριά. Εμείς, ως στήλη και ως άνθρωποι, παρότι και χαράτσια έχουμε, και κατασχέσεις μισθών, συντάξεων ακόμα και επιδομάτων ανεργίας έχουμε για οφειλές στην εφορία, παρότι και κατασχέσεις ακινήτων και πλειστηριασμούς (θα) έχουμε, εντούτοις αρνούμεθα διαρρήδην την παραπάνω κακόβουλη κριτική εναντίον της κυβερνήσεως.

Δεν πιστεύουμε ότι η (πατριωτική) κυβέρνηση μπορεί να σκέφτηκε ποτέ να συμπεριφερθεί στον ελληνικό λαό με διάθεση «λυκόμορφου φορολόγου», όπως αποκαλούσαν οι Έλληνες τους φορομπήχτες επί τουρκοκρατίας. Και πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να συνυπογράψουμε ποτέ την άποψη ότι της πέρασε από το μυαλό να φερθεί με διάθεση «γενίτσαρου» απέναντι στους Έλληνες.

Ο λόγος είπαμε ποιος είναι: Πρόκειται περί… πατριωτικής κυβέρνησης. Τουτέστιν, μια πατριωτική κυβέρνηση δεν έχει ανάγκη να προσφύγει σε οθωμανικές πρακτικές για να φορολεηλατήσει  τον λαό. Και τούτο διότι, επιπλέον, η Ιστορία έχει καταγράψει μεθόδους φοροαρπαγής που όχι μόνο είναι πιο «φιλικές» προς τον άνθρωπο, όχι μόνο είναι πιο «ευέλικτες», αλλά – και αυτό το σημειώνουμε με έμφαση – είναι και πιο «ελληνικές». Ηγουν πιο… πατριωτικές. Μερικές τέτοιες, πιο «ελληνικές» (αν μας επιτρέπεται η έκφραση για την περίοδο του Βυζαντίου) τεχνικές είναι κι αυτές που μας θυμίζει ένας σπουδαίος δάσκαλος, ο Γιώργος Φαρσακίδης, στο βιβλίο του  «Ιαματικά ψεύδη και "βέβηλες" προσεγγίσεις» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 174). Πρακτικές που θα μπορούσε να ξεπατικώσει ο κ. Στουρνάρας για να μας ξεπατώσει – αν και αυτό, το ξεπάτωμα δηλαδή, όπως επίσης θα δείξουμε στη συνέχεια, μάλλον έχει ήδη συντελεστεί.

Διαβάζουμε λοιπόν ότι: Επί Μέγα (και Αγίου) Κωνσταντίνου, στο Βυζάντιο, τα έσοδα του κράτους

«καλύπτονταν με την εξοντωτική εισφορά σε χρυσό και ασήμι, το διαβόητο "Χρυσάργυρο" φόρο, που θα φέρει σ' απόγνωση τα φτωχότερα στρώματα. Η αδυναμία καταβολής αντιμετωπιζόταν με βασανιστήρια και φυσική εξόντωση. Οι γονείς αναγκάζονται να πωλούν τα παιδιά τους, και εκπόρνευαν τις θυγατέρες, γράφει ο Ζώσιμος: "Ήδη δε και μητέρες απέδοντο τους παίδες και πατέρες επί πορνείου θυγατέρας αστήσαντο". Οι αγρότες πλήρωναν, πάντα σε χρυσό και ασήμι, φόρο για τα βόδια, τα μουλάρια, τους σκύλους... Επιβλήθηκε φόρος οικοδομής, ο "αερικός" και ο καπνικός, "κεφαλικός" φόρος. Φορολογήθηκαν ακόμα και τα αφοδεύματα και τα ούρα, όπως μας ιστορούν οι Βυζαντινοί χρονογράφοι Κεδρηνός και Γλυκάς. Κι ο Μανασσής μας λέει στην έμμετρη ιστόρησή του: "... άπας ανήρ τε και γυνή, παις, κόρη τε και βρέφος προσαίτης, απελεύθερος, οικέτης ουκ οικέτης υπέρ σκυβάλου κοπρηρού και δυσοσμίας ούρου εν εξ αργύρου νόμισμα παρείχε τω ταμείω..."»

Φυσικά, φόρο «υπέρ σκυβάλου κοπρηρού και δυσοσμίας ούρου» (ακόμα) δεν μας έχουν επιβάλει. Προς το παρόν «περιορίζονται» να φορολογούν τα (ανύπαρκτα) εισοδήματα, τις (ανύπαρκτες) συντάξεις, τα χέρσα χωράφια, τα (ανύπαρκτα) σπίτια από γιαπιά ακόμα. Και απομένει να δούμε τι θα κάνουν, τελικά, με τα μαντριά και τις στάνες!

Και αυτό πότε το κάνουν; Το κάνουν ενώ έχουν ήδη καταληστέψει τον ελληνικό λαό! Ενώ του έχουν ήδη πιει το αίμα! Ενώ έχουν φοροκανιβαλίσει επάνω του!

Αλλά – προς Θεού – δεν πρέπει να μας διαφεύγει ούτε για μια στιγμή ο λόγος που συμβαίνουν όλα αυτά: Συμβαίνουν για τη «σωτηρία της πατρίδας»... Και γιατί «όλοι πρέπει να βάλουμε πλάτη»... Και γιατί, τελικά, έτσι μας λένε, «πατριωτισμός» είναι να πληρώνουμε τους φόρους που αυτοί μας επιβάλλουν... Όμως, από μεριάς του λαού απόδειξη για τον φοροπατριωτισμό του υπάρχει. Από δικής τους πλευράς εκτός από πατριδοκαπηλία, τί υπάρχει;

Επ’ αυτού γινόμαστε ευθύς συγκεκριμένοι, αξιοποιώντας τα δικά τους τα στοιχεία, τα οποία είναι άκρως αποκαλυπτικά ως προς το τι κρύβεται πίσω από το - διαχρονικό και πάντα «πατριωτικό» - σύστημα της φοροαρπαγής. Παρακολουθώντας, λοιπόν,  τη διαμόρφωση των φορολογικών επιβαρύνσεων του λαού για μια ολόκληρη δεκαετία, από το 2004 μέχρι και το 2013, τα στοιχεία που προκύπτουν από τους κρατικούς προϋπολογισμούς είναι συγκλονιστικά. Ιδού:



Πρώτο συμπέρασμα - προφανές:
  • Το σύνολο των φορολογικών εσόδων του κράτους κατά την περίοδο 2004 - 2013, φορολογικά έσοδα που προήλθαν κατά κύριο λόγο από τη φορολογία των ασθενέστερων, ανέρχεται στα 467,4 δισ. ευρώ! Πλησιάζει, δηλαδή, το μισό τρισεκατομμύριο ευρώ!
Και η ερώτηση εύλογη:

Όλα αυτά τα λεφτά από τη φορολογία, τα οποία ξεπερνούν 2,5 ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας, πού πήγαν; Τα είδε κανείς; Επιστρέψανε κατ' ελάχιστο στα κοινωνικά στρώματα που φτωχοποιούνται, που απολύονται, που καταστρέφονται; Τι αποκόμισε ο φορολογούμενος είλωτας από τη διαρκή φοροαφαίμαξή του; Μήπως είδε «δημόσια» και «δωρεάν» Υγεία; Μήπως είδε «δημόσια» και «δωρεάν» Παιδεία; Μήπως είδε «Κοινωνική πολιτική» και «Πρόνοια»; Μήπως του χτύπησε την πλάτη κάποιο «φιλικότερο» και «εξυπηρετικότερο» κράτος;

Δεύτερο συμπέρασμα - προφανές:
  • Οι επιπλέον (άμεσοι και έμμεσοι) φόροι που με έτος βάσης το 2004 έχουν επιβληθεί μέχρι και το 2013 ξεπερνούν τα 72,5 δισ. ευρώ! Το τονίζουμε: Από το 2004 της «ισχυρής Ελλάδας», των Ολυμπιακών Αγώνων και της «επανίδρυσης» μέχρι και το «σωτήριο» 2013, σε μια περίοδο που οι φορολογικοί συντελεστές για τα κέρδη των πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται στη χώρα μειώθηκαν πάνω από 50% (!!!), σε ένα διάστημα που το ένα «τσουνάμι» φοροαπαλλαγών και χαριστικών ρυθμίσεων για τους «αναξιοπαθούντες» πατρικίους διαδεχόταν το άλλο, το σύνολο των επιπλέον φόρων, όπως προκύπτει από τους προϋπολογισμούς, ανέρχεται στα 72,5 δισ. ευρώ!
Και η ερώτηση εύλογη:

Υπάρχει κανείς που να μπορεί να αμφισβητήσει ότι το ειδεχθές αυτό βάρος έχει πέσει στις πλάτες του λαού; Μήπως δεν είναι τα λαϊκά στρώματα που πληρώνουν τη συντριπτική πλειοψηφία τόσο των άμεσων όσο και των έμμεσων φόρων;  Ενδεικτικά: Μόνο στον προϋπολογισμό του 2013, σε σύνολο 44,3 δισ. ευρώ άμεσων και έμμεσων φόρων που προβλέπονται, το ποσό που με τη μορφή των άμεσων φόρων καλούνται να πληρώσουν τα νομικά πρόσωπα (δηλαδή, τα μονοπώλια και η τάξη των κατεχόντων) μόλις και μετά βίας φτάνει στο 1,5 δισ. ευρώ!


Για κάποιους οι φόροι μειώνονται κατά 40%! Για άλλους αυξάνονται κατά 20%...

Αυτές είναι οι συνθήκες της «φοροδίκαιης» (!) φορολεηλασίας που βιώνει ακατάπαυστα, προ και μετά μνημονίων, ο ελληνικός λαός. Και είναι μέσα σε αυτές τις συνθήκες που ναι μεν «φόρο για τα βόδια, τα μουλάρια, τους σκύλους» δεν έχουν θεσπίσει. Αλλά για το γεγονός ότι - για μια ακόμα φορά - μας φορολογούν λες είμαστε «μουλάρια», δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

Από το e-nikos.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Τα «ελληνάκια» της Αλβανίας (Βίντεο)


Ο Σταύρος Θεοδωράκης και οι συνεργάτες του «περιπλανήθηκαν» πέντε μέρες στα Τίρανα αναζητώντας τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα αλλά λόγω της κρίσης οι γονείς τους τα γύρισαν πίσω στην Αλβανία.

Τα περισσότερα παιδιά που μιλούν στην κάμερα των «Πρωταγωνιστών» δακρύζουν όταν συζητούν για την Ελλάδα, τα σχολεία τους και τις παρέες τους. Άλλωστε τα περισσότερα από αυτά δεν ήξεραν καλά καλά τα αλβανικά όταν πήραν τον δρόμο της επιστροφής.

Κάποια από αυτά τα παιδιά στην Ελλάδα ήταν τα «αλβανάκια», κάποια άλλα ήταν σημαιοφόροι στην ελληνικά σχολεία, όλα όμως θέλουν να συνεχίσουν κάποια στιγμή τη ζωή τους στην Ελλάδα.

Οι κάμερες της εκπομπής κατέγραψαν τη ζωή των μαθητών σε δύο σχολεία των Τιράνων. Το Αρσάκειο Τιράνων και το δημόσιο σχολείο Βασίλ Σάντο (Vasil Shanto).

Ο Σταύρος Θεοδωράκης παίζει ένα παιγνίδι με τους μαθητές τους Αρσακείου. Τους καλεί να πουν τις αγαπημένες τους ελληνικές λέξεις σκιαγραφώντας έτσι τον κόσμο που μεγάλωσαν, που είναι όμως πλέον και ο κόσμος που τους λείπει.

Αντιστοίχως τα παιδιά του δημόσιου σχολείου 9χρονης φοίτησης αφηγούνται στην κάμερα της εκπομπής μια ιστορία αντιπροσωπευτική της ζωής τους στην Ελλάδα. Άλλα επιλέγουν να πουν τις περιπέτειες που τους έχουν διηγηθεί οι γονείς τους από την προσπάθειά τους να έρθουν και να ζήσουν στην Ελλάδα και άλλα αφηγούνται τις νεανικές τρέλες που έκαναν με τις παρέες τους στην Κυψέλη, τα Χανιά, τη Λάρισα.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης έκανε μαζί με τον 17χρονο Χρήστο το δρομολόγιο με το λεωφορείο προς τα Δυτικά Προάστια περνώντας από περιοχές απόλυτης φτώχειας αλλά και μεγάλης ανοικοδόμησης. Επίσης ανέβηκε με τον Μάριο, τον ράπερ, στην τεράστια τσιμεντένια πυραμίδα του Χότζα που συνεχίζει να δεσπόζει αν και εγκαταλελειμμένη στο κέντρο των Τιράνων.

Ο Μάριος μεγάλωσε σε ένα υπόγειο στο κέντρο της Αθήνας και τώρα φτιάχνει ρίμες στα Τίρανα για τον ρατσισμό και τα κοινωνικά προβλήματα που ταλανίζουν τον σύγχρονο κόσμο. Ακόμη, η Ορνέλα -που έχει σπουδάσει φυσιοθεραπεία στη Θεσσαλονίκη- αφηγείται την περιπέτειά της να αποκτήσει νόμιμα χαρτιά στην Ελλάδα πράγμα που της το αρνήθηκαν, αν και έχει τελειώσει το ελληνικό σχολείο.

Τέλος, ο Σταύρος Θεοδωράκης συνάντησε στο κατακόκκινο γραφείο του, τον Πρωθυπουργό Έντι Ράμα και μίλησε μαζί του για όλα αυτά που συνδέουν τις δυο χώρες. Από τον κοινό ευρωπαϊκό προσανατολισμό μέχρι, βέβαια, τα «ελληνάκια» της Αλβανίας.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης ταξίδεψε στα Τίρανα με τον οπερατέρ Γιώργο Πετράκη και τους δημοσιογράφους Λίνα Παπαδάκη και Λεωνίδα Σάββα.



Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Δεν είναι δικτατορία, μάτια μου


Ξέχνα τον Κάφκα. Ο Γιόζεφ Κ. είσαι εσύ και η Δίκη σου έχει ξεκινήσει.

Θα έρθουμε από το σπίτι σου να σε πάρουμε, χωρίς καν να σου απαγγείλουμε κατηγορίες. Δεν τις χρειάζεσαι.

Αφού είσαι ένοχος, το είπαν στις ειδήσεις, είσαι ένοχος, το έγραψαν οι εφημερίδες, είσαι ένοχος, το διέταξε ο πρωθυπουργός, είσαι ένοχος, το λέει και η ΕΥΠ, είσαι ένοχος, το ξέρει η αστυνομία και η γειτόνισσα που προσπαθεί να διαφυλάξει την αθωότητα της, ότι πολυτιμότερο έχει.

Είσαι ένοχος, γιατί τολμάς να αντιτίθεσαι στα σχέδια ανάπτυξης και να διασπείρεις ψευδείς ειδήσεις, ότι τάχα κάποιοι διασπείρουν αρσενικό, στα χώματα και στα ύδατα.

Είσαι ένοχος, κύριε Παρατηρητή Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων, και το ξέρουμε καλά αυτό, γιατί παρακολουθούσαμε τα τηλεφωνήματα σου, διαβάζαμε τις συνεντεύξεις σου και καταχωρούσαμε τις αναρτήσεις σου.

αρχείο λήψης (1)Γι” αυτό καλύτερα να ετοιμαστείς. Να βγάλεις τις πιτζάμες σου, να φιλήσεις τα παιδιά σου και πρόσεχε να τα κρατήσεις όσο περισσότερο μπορείς στην αγκαλιά σου, γιατί όταν τα ξαναδείς, όταν θα μπορέσεις να τα αγκαλιάσεις ξανά, θα έχουν περάσει πολλά χρόνια.

Είσαι ένοχος, εσύ γιατρέ του Κόσμου, που τολμάς να αμφισβητείς την αποτελεσματικότητα των μεταρρυθμίσεων, και να μιλάς για τη χώρα σου λες και είναι η Ουγκάντα. Ναρκωτικά δεν βρήκαμε στο ιατρείο σου, αλλά κατάλαβες πόσο ένοχος είσαι.

Είσαι ένοχος, εσύ συγγραφέα των ορέων, που διαλαλείς από τη Χιώτικη γιάφκα σου την ανάγκη να επιστρέψουμε σε πιο ήπιες μορφές αγροτικής εκμετάλλευσης και αποκηρύσσεις τον καταναλωτισμό. Πως νομίζεις, κακόμοιρε γραφιά, ότι χτίστηκαν οι αυτοκρατορίες; Με ήπια εκμετάλλευση και αυτοδιάθεση;

Είσαι ένοχος, εσύ διαδηλωτή, εσύ καταληψία, εσύ μαθητή, εσύ απεργέ, που συνεχίζεις να πιστεύεις ότι με τον αγώνα σου μπορείς να καταστρέφεις το όραμα μιας ελεύθερης οικονομίας, το όραμα ενός κόσμου όπου τίποτα δεν στέκεται εμπόδιο στην απόλυτη και ολοκληρωτική επικράτηση του 1%.

Είσαι ένοχος, εσύ φιλήσυχε και νομοταγή ανθρωπάκο, που νομίζεις ότι αυτή ακριβώς η απάθεια σου είναι τεκμήριο της αθωότητας σου. Γιατί χρωστάς λεφτά κι εσύ, χρωστάς αίμα. Τα βγάζεις πέρα και πληρώνεις τις δόσεις, αλλά σύντομα θα αφήσεις ένα χρέος απλήρωτο, το περιμένουμε με αδημονία αυτό. Τότε θα έρθουμε από το σπίτι σου ή θα σε σταματήσουμε στο δρόμο, και θα πάρεις το δρόμο για το αυτόφωρο, γιατί θα χρωστάς λεφτά, γιατί θα χρωστάς αίμα, εσύ ο τέως νομοταγής και νυν φοροφυγάς.


Ξέχνα τον Ουίνστον Σμιθ του “1984”, ο Όργουελ ήταν ένας αφελής.

Δεν χρειάζεται να στήσουμε κάμερες για να παρακολουθούμε την κάθε σου κίνηση ούτε πρέπει να μαντεύουμε τι σκέφτεσαι. Μόνος σου έβαλες τις κάμερες στο σπίτι σου. Μόνος σου αγόρασες το έξυπνο τηλέφωνο για να σε ακούμε. Μόνος σου, αυτό είναι το πιο σημαντικό, μας δείχνεις τι σκέφτεσαι.

images (1)Τα τραγούδια που ακούς στο youtube, τα μπλογκ και τα σάιτ που διαβάζεις, τα like που κάνεις και οι αναρτήσεις που αναδημοσιεύεις.

Ξέρουμε πότε κοιμάσαι και πότε ξυπνάς, τι τραγουδάς στο σπίτι και τι σου αρέσει να διαβάζεις. Ξέρουμε τις αγαπημένες σου ταινίες και τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις. Ξέρουμε τα πάντα για σένα και δεν χρειάστηκε να σε αναγκάσουμε να μας τα πεις.


Ξέχνα τον Γκάι Μόνταγκ που έκαιγε τα βιβλία στους “451 φαρενάιτ”. Ο Μπράντμπερι δεν πήγε πανεπιστήμιο, ήταν ένας αυτοδίδακτος ερασιτέχνης.

Δεν χρειάστηκε να κάψουμε τα βιβλία. Σε μάθαμε να διαβάζεις σκουπίδια, βιβλία γραμμένα όπως και οι σαπουνόπερες που βλέπεις. Αυτά προωθούσαμε, αυτά σου άρεσαν. Αυτά σου άρεσαν, αυτά εκδίδαμε. Βιβλία που σε κάνουν να ξεχνιέσαι ή σε κάνουν να ξεχνάς, καθώς δίπλα σου κάποιος φυλακίζεται, κάποιος δολοφονείται, κάποιος οδηγείται στην αυτοκτονία. Αλλά αυτός ο κάποιος δεν είναι εσύ, εσύ ταξιδεύεις με ένα βιβλίο.

Και σύντομα θα καις τα βιβλία μόνος σου, για να ζεσταθείς. Και στη φυλακή δε θα έχεις βιβλία για να ξεχνιέσαι. Στο δρόμο τα βιβλία θα τα σχίζεις για να γεμίσεις τα ρούχα σου, να μην κρυώνεις.

n9HIKnOΔεν χρειάστηκε να κάψουμε τις εφημερίδες. Οι περισσότερες είναι δικές μας, τις πληρώνουμε για να εκδίδουν βιβλία-φαντάσματα και να γράφουν ό,τι ακριβώς χρειαζόμαστε.

Και αν δε σου φτάνουν αυτές έχεις και τα free press που σε κάνουν να νιώθεις διαφορετικός, ωραίος, μοντέρνος, χίπστερ.

Τα ξέρεις αυτά, τα έμαθες τόσα χρόνια που αγόραζες περιοδικά ιλουστρασιόν, τόσο ιλουστρασιόν όσο θα ήθελες να είναι η ζωή σου, τριάντα χιλιάδες Κλικ πάνω από την πλέμπα όπου ανήκεις.


Ξέχνα τον Μπέρναρντ του “Θαυμαστού Καινούριου Κόσμου”. Ο Χάξλει δεν ήξερε τίποτα από ψυχολογία των μαζών.

Δεν χρειάζεται η γονιδιακή αναβάθμιση για να πιστέψεις ότι είσαι ανώτερος από τους τσιγγάνους, τους Πακιστανούς, τους Αλβανούς και τους Βούλγαρους, τους Τούρκους και τους Κούρδους, τους Σύριους, τους Παλαιστίνιους, του Αφρικανούς και τους Κινέζους…

Δεν χρειάζεται να γίνεις πολίτης “Α” για να πιστέψεις ότι είσαι ανώτερος από τις πόρνες, τους μετανάστες, τους άνεργους, τους τσιγγάνους, τους άστεγους, τους αυτόχειρες, τους ομοφυλόφιλους, τους πιο φτωχούς από εσένα.

images (2)Δεν χρειάζεσαι το “σόμα”, το μαγικό φάρμακο της ευτυχίας που διατίθεται δωρεάν, για να αφιονίζεσαι.

Έχεις τα αγχολυτικά σου, τα οποία αγοράζεις, έχεις την τηλεόραση, χωρίς την οποία δεν μπορείς να ζήσεις ούτε μια μέρα, έχεις το ποδόσφαιρο, για να ζητωκραυγάζεις, έχεις τον τζόγο, για να ελπίζεις ότι κάποια μέρα θα γίνεις πλούσιος κι εσύ, όπως αυτοί που βλέπεις στην τηλεόραση, όπως αυτοί που χρωστάνε εκατομμύρια και επιδοτούνται από το κράτος, από τα λεφτά που δίνεις εσύ, για να συνεχίσουν να γλεντάνε πάνω από τον τάφο σου.


Ξέχνα τους Ελόι και του Μόρλοκς, της “Μηχανής του Χρόνου”. Ο Ουέλς πίστευε στους εξωγήινους.

Οι δουλοπάροικοι δεν είναι κρυμμένοι στα έγκατα της γης. Είναι δίπλα σου, κλεισμένοι σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Είναι δίπλα σου, πτώματα που ξεβράζονται στην αγαπημένη σου παραλία. Είναι δίπλα σου, τους κυνηγάς με τσεκούρια και μαχαίρια.

Οι δουλοπάροικοι είναι τα παιδιά σου. Δίχως σχολεία, δίχως περίθαλψη, δίχως δάση, δίχως πατρίδα, δίχως μέλλον.

male_eye_1_by_r4xx4r-d56hkzwΔουλοπάροικος είσαι κι εσύ. Να δουλεύεις χωρίς να ανταμοίβεσαι, να απολύεσαι χωρίς να αποζημιώνεσαι, να σου κάνουν έξωση επειδή σε απολύσανε, να σε κλείνουν φυλακή επειδή διαμαρτύρεσαι.

Όχι, μάτια μου, δεν είναι δικτατορία,
δεν είναι χούντα.

Είναι καφκικός εφιάλτης, είναι οργουελικός ολοκληρωτισμός, είναι χαξλεϊκή δυστοπία, είναι ο “Πόλεμος των Κόσμων” και εσύ είσαι αναλώσιμος, είναι 451 βαθμοί φαρενάιτ όπου καίγεσαι αδιαμαρτύρητα.

Μόνος σου με δημιούργησες και συνεχίζεις να πιστεύεις σε εμένα, γιατί ξέρεις ότι εγώ είμαι η μόνη οδός, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

αρχείο λήψης (2)Το ξέρεις ότι είσαι ένοχος, το ξέρεις ότι είσαι εν δυνάμει εγκληματίας, το ξέρεις ότι μια νύχτα θα έρθω για σένα, θα έρθω για το σπίτι σου, θα έρθω για το παιδί σου. Κανείς δε θα σε υπερασπιστεί, γιατί δεν πιστεύεις σε τίποτα πια και κανείς δεν πιστεύει σε σένα.

Τελείωσε η εποχή των οραμάτων και των ιδανικών, επικράτησα απόλυτα.

Είμαι η ΤΙΝΑ, μάτια μου, το τέλος της ιστορίας, το τέλος του ανθρώπου.

Το μόνο που επιτρέπεται να κάνεις εσύ, είναι να υποτάσσεσαι.

There Is No Alternative!

Μάτια μου…
 images (3)

Από το Γελωτοποιός

Διαβάστε Περισσότερα »

ΕΝΑ ΟΧΙ ΓΥΡΕΥΩ

Της Λίλας Μήτσουρα

Γυρεύω το όχι μήπως το είδε ή το άκουσε κάποιος? Μήπως παράπεσε κάπου εδώ γύρω? Ελάτε να το ψάξουμε όλοι μαζί ρε παιδιά! 'Ένας μόνος δεν γίνεται σου λέω. Θέλω το όχι εκείνο που βροντοφώναξε ένας ολόκληρος λαός και το πήρε επάνω του ένας. Την άρνηση γυρεύω στην αθλιότητα που ζούμε. Την άρνηση στην εξαθλίωση, στην ξεφτίλα ενός λαού. Μάλλον δεν μας πήραν αρκετά φαίνεται για να καθόμαστε και να υπομένουμε την υποτέλεια των δήθεν κυβερνώντων μας στους μεγάλους της Ευρώπης.

Ίσως όταν θα ψάχνουμε όλοι μέσα στους σκουπιδοτενεκέδες να βρούμε κάτι να φάμε, ίσως εκεί ψάχνοντας βρούμε και το όχι μας, τι λες? Ίσως όταν κοιμόμαστε όλοι μαζί στους δρόμους πάνω σε χαρτόνια, δίπλα σε αυτούς που τώρα τόσο υποκριτικά συμπονούμε

να βρούμε αυτό το όχι κάτω πεταμένο, τι λες?

Φαντάσου την εικόνα την εαυτού σου έτσι. Μπες στην θέση του άστεγου του πεινασμένου για λίγο, φόρα τα παπούτσια του και περπάτα τη διαδρομή του, νιώσε τον! Ζήσε στο σκοτάδι μαζί του, ζήσε στο κρύο μαζί του, δες τους κλητήρες να σε πετάνε έξω από το σπίτι σου σαν να είσαι σκουπίδι. Ζήστο νιώσε το!

Δες για λίγο τον εαυτό σου να παρακαλά για ένα πιάτο φαί, να πηγαίνεις βρώμικος και άρρωστος και να παρακαλάς στα νοσοκομεία για κάτι το αυτονόητο, να σε βοηθήσουν.

Και τώρα βάλε στην εικόνα και τα παιδιά σου, γιατί μόνος αν είσαι είναι αλλιώς. Έλα λοιπόν, δες τις εικόνες αυτές. Και πες μου τώρα που θα ήθελες να είναι αυτό το όχι γαμώτο? ΠΟΥ? Μέσα στα μάτια των παιδιών σου? Το αντέχεις αυτό? Ή μέσα στα δάκρυα σου και στην ντροπή σου? Ξάπλωσε στους δρόμους και κοιμήσου μαζί τους, και περίμενε έναν συμπονετικό άνθρωπο σαν και σένα ίσως, όταν έκανες το καθήκον σου σαν άνθρωπος, να σου φέρει μια κουβερτούλα να μην κρυώνεις.

Προχώρα την εικόνα λίγο. Ψάξε να βρεις ένα χώρο για τις ανάγκες σου, τις πρώτες. Τον είδες τον εαυτό σου να μην έχει χώρο ούτε για να πλύνει τα χέρια του?

Μήπως εκεί κάπου παράπεσε το όχι?

Αυτό γυρεύεις? Την πλήρη εξαθλίωση για να πεις ένα βροντερό όχι? Ξέρεις, αυτός που ψάχνει μέσα στους κάδους απορριμμάτων για να βρει την τροφή του, για να καταφέρει να επιβιώσει, αυτός ο άνθρωπος που όταν το βλέπεις ίσως και να δακρύζεις, γιατί είναι βλέπεις πόνος άλλου, το έχει βρει το όχι. Μη τον λυπάσαι. Τον εαυτό σου να λυπάσαι που κάθεται αφημένος στο καναπέ του και περιμένει μοιρολατρικά το τέλος.

Μιλάς για πόλεμο, έχουμε πόλεμο λες. Όχι δεν είναι πόλεμος αυτός. Είναι πούλημα σε παζάρι λαών. Είναι το κόψιμο των ριζών ενός δέντρου αιώνων, αυτό που σου δίνει το οξυγόνο για να ζεις και να αναπνέεις. Αν ήταν πόλεμος θα είχες βγει στους δρόμους. Αλλά τώρα που γίνεται τόσο ύπουλα δεν το καταλαβαίνεις. Σου δίνουν κάτι να χαζεύεις και να ξεχνιέσαι να διασκεδάζεις την προσοχή σου στα ασήμαντα για να μη δεις τα σημαντικά.

Και κει, ανάμεσα στα ασήμαντα και στα σημαντικά παράπεσε το όχι. Το όχι ενός λαού που παρακολουθεί στην τηλεόραση τα ζωές των άλλων, των καημένων, δίχως να ξέρει ότι βλέπει την δική του ζωή στο μέλλον. Γιατί αυτή η ζέστη που σου απόμεινε στο για λίγο καιρό σπίτι σου ακόμα, σε αποχαυνώνει.

Και ξέρεις καθισμένος στον καναπέ σου, όχι δεν βρίσκεις.

Το όχι βγαίνει από ρυτιδιασμένες τσαλακωμένες ψυχές, από ψυχές που δεν ξεφτιλίζονται ψάχνοντας σε σκουπίδια την επιβίωση τους. Το όχι βγαίνει από στόματα που μυρίζουν τα χνώτα τους από την ασιτία. Το όχι βγαίνει από μάτια που κλαίνε για την τωρινή ζήση τους, για αυτά που ονειρεύτηκαν, για αυτά που δημιούργησαν και έχασαν σε μια στιγμή.

Το όχι βγαίνει από σακατεμένα κορμιά από το κρύο, που σέρνονται στους δρόμους για να ζήσουν και δεν τα παρατούν. Το όχι βγαίνει από αυτούς τους ανθρώπους, που σου δείχνουν με όλους τους τρόπους πως πρέπει να προλάβεις εσύ. ΜΗ ΤΟΥΣ ΛΥΠΑΣΑΙ! Να σε βοηθήσουν θέλουν να καταλάβεις όσο είναι καιρός.

Φόρεσε για λίγο την ζωή τους στο καλομαθημένο κορμί σου και βρες το όχι σου.

Γυρεύω το όχι ενός λαού με αξιοπρέπεια. Γυρεύω το όχι ενός λαού με ιστορία. Γυρεύω το ΟΧΙ ρε γαμώτο, ΟΧΙ ΘΑ ΖΗΣΩ ΟΠΩΣ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΟΔΟΜΑΚΤΡΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΚΡΙΒΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΣΑΣ!

ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ? ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΛΕΩ!

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Νικόλαος:''Θέλουμε πολιτικούς που να πούνε ΟΧΙ στην τρόικα''

Ένα μήνυμα με βαθιά πολιτικό περιεχόμενο και εθνικό προσανατολισμό, έστειλε ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος.

Ο ιεράρχης που διακρίνεται για την “άλλη λογική” με την οποία προσεγγίζει τον ρόλο της Εκκλησίας, σε μια εποχή κρίσης, βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης, συνδέει το “ΟΧΙ” της Ελλάδας προς τις δυνάμεις του φασισμού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη σημερινή πραγματικότητα από τις αρνητικές συνέπειες της οποίας απειλείται ευθέως η ελληνική κοινωνία.

Ακολουθεί το μήνυμα του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαου:

"Σήμερα γιορτάζουμε μια μέρα δόξας της ιστορίας μας, μια μέρα πανηγυρικής απόδειξης της ηρωικής ελληνικής ψυχής μας. Όλοι οι τότε ισχυροί, Γερμανοί και Ιταλοί, εναντίον μας.

Οι γονείς μας φτωχοί, μικροί, αδύνατοι. Δυνατοί όμως στην ψυχή, μεγάλοι στα οράματα, πλούσιοι σε ιδανικά. Με κυβερνήτες που άκουγαν τον αναστεναγμό της ιστορίας και ήξεραν να εκφράζουν τη φωνή του λαού στις απειλές των ξένων και όχι τη λαίμαργη βούληση των αδίστακτων δυνάμεων στον γονατισμένο και τότε λαό.

Το ΟΧΙ δεν το είπε ένας• το είπε ολόκληρος ο λαός. Απλά, βρέθηκε αυτός που συνδύασε την αρμοδιότητα της εξουσίας του με τον παλμό του λαού.

Και σήμερα η πατρίδα μας βρίσκεται σε ιδιότυπη εμπόλεμη κατάσταση και ζει σε κατοχή. Και αυτή τη φορά δυστυχώς Γερμανική. Και όχι μόνον.

Η αλήθεια είναι ότι, θύματα και της δικής μας απερισκεψίας και μικρόνοιας, ξεγελαστήκαμε και παρασυρθήκαμε σε ανόητη ζωή. Χαλάσαμε ως λαός. Τις τελευταίες δεκαετίες φροντίσαμε να καταστρέψουμε ένα-ένα τα θεμέλιά μας, τους βωμούς και τα ιερά μας, πίστη, παιδεία, παράδοση, ιστορία, γλώσσα, θεσμούς, αξίες.

Γι’ αυτό και δεν αντέξαμε τη σύγχρονη επίθεση. Και να που φτάσαμε! Μέσα σε λίγα χρόνια βλέπουμε τις περιουσίες μας να χάνονται, την ανεργία να αυξάνεται, τους νέους μας να εκπατρίζονται, τον λαό μας να πεινάει, την αξιοπρέπειά μας να εξανεμίζεται, τη χώρα μας να αδειάζει. Βουλιάξαμε σε χρέη και δάνεια, βυθιστήκαμε σε προβλήματα και αδιέξοδα, γεμίσαμε συσσίτια.

Αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγο θα τρώμε μπομπότα και κονσερβαρισμένες τροφές. Αν τα βρίσκουμε κι’ αυτά. Η ελληνική σημαία δεν θα μονοπωλεί την κυριαρχία μας σε αυτόν τον τόπο.

Κάποιες άλλες ξένες σημαίες θα θυμίζουν τα λάθη μας και την κατοχική μανία άλλων λαών. Κάτι πρέπει να αλλάξει. Τώρα. Άμεσα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, δίχως καμία καθυστέρηση. Αυτοί που με την ψήφο μας διαχειρίζονται τις τύχες μας ίσως αποκατέστησαν την αξιοπιστία μας στο εξωτερικό, ίσως μείωσαν τους δείκτες της ύφεσης, ίσως δημιούργησαν πρωτογενές πλεόνασμα. Έτσι μας λένε.

Δεν θέλουμε να τους αδικήσουμε, τους πιστεύουμε. Οι ίδιοι όμως φορολόγησαν αδυσώπητα τον λαό, δημιούργησαν στρατιές ανέργων, πλήθη πεινασμένων και απελπισμένων, εκατομμύρια φτωχών και λεγεώνες αυτοεξορίστων.

Και το χειρότερο, γέννησαν πολιτικά μορφώματα και κοινωνικά εκρηκτικά μείγματα που, αν δεν γίνει κάτι σύντομα, θα βρεθούμε μέσα σε μία κοινωνία ανεξέλεγκτης αναρχίας και ανασφάλειας, βίας και εγκλήματος, διάλυσης και καταστροφής, διχασμένοι και αγριεμένοι, με κυβερνήτες χωρίς αξίες, δίχως υπόληψη και σοβαρότητα, πραγματικά επικίνδυνους. Αλήθεια, ποιός θα πάρει αυτή την ευθύνη; ποιός θα αντέξει τον αιώνιο στιγματισμό της ιστορίας;

«Ποτέ η χώρα δεν ήταν σε χειρότερο σημείο», είπε πριν από λίγες μέρες κάποιος από τους σημερινούς αντιπολιτευόμενους πολιτικούς. Και έχει δίκιο. Αλλά και ποτέ δεν είχε τόσο επικίνδυνες πολιτικές εναλλακτικές λύσεις.

Το παρόν της χώρας είναι δραματικό. Αλλά και το μέλλον της πολύ ζωφερό. Όχι γιατί δεν υπάρχουν λύσεις, αλλά γιατί δεν βρίσκονται πολιτικοί με καθαρή σκέψη και εξυπνάδα, με ηρωισμό και τόλμη. Τουλάχιστον στο ορατό πολιτικό φάσμα.

Δεν θέλουμε πολιτικούς που μόνο να ψηφίζουν κατά παραγγελία νόμους. Θέλουμε ανθρώπους να μας κυβερνήσουν, ίσως να μας διορθώσουν. Όχι να μας τιμωρήσουν για τα δικά τους κυρίως λάθη. Τους θέλουμε να εκπροσωπούν τον λαό στους δανειστές.

Όχι το αντίστροφο. Δεν αντέχουμε πολιτικές συμβιβασμού, γιατί η αξιοπρέπειά μας δεν επιδέχεται ούτε καθυστερήσεις ούτε και μισές λύσεις. Δεν τους ψηφίσαμε για να μας στύψουν στο όνομα της Ευρωπαϊκής σκοπιμότητας ούτε για να αντικαταστήσουν την πίστη μας στον Τριαδικό Θεό με την υποτέλειά μας στη μνημονιακή Τρόϊκα.

Δεν τους εκλέξαμε για να μας δέσουν με ευρωπαϊκές χειροπέδες ούτε για να υπογράψουνε τον υπαρκτικό εκφυλισμό μας, αλλά για να εκφράζουν τη δόξα του ιστορικού λαού μας. Δεν τους ψηφίσαμε για να σώσουν το Ευρώ• τους εξουσιοδοτήσαμε να σώσουν την ιστορία μας, τη ζωή μας, την καθημερινότητά μας, την αξιοπρέπειά μας, εμάς τους ίδιους.

Χωρίς αμφιβολία, κάτι πρέπει να γίνει. Την πορεία μας την δείχνει η σημερινή μέρα. Είναι μονόδρομος. Η χώρα μας την ιστορία της την έγραψε στο παρελθόν με ένα ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, με ένα ηρωικό ΟΧΙ, που τα είπανε κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι την κατάλληλη στιγμή.

Όταν έφτασαν οι πρόγονοί μας να τρώνε ποντίκια και γέμισαν με αρρώστιες, τότε έκαναν την έξοδό τους στο Μεσολόγγι και όταν η κατοχή χτυπούσε την πόρτα της πατρίδας μας το 1941, δυό νέοι ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας τόλμησαν να κατεβάσουν τη Γερμανική σημαία από τον βράχο της Ακρόπολης. Τέτοια πρότυπα κρύβει στα σπλάγχνα του ο λαός μας.

Τέτοια γονίδια έχει η ταυτότητά μας. Θέλουμε πολιτικούς που να πούνε ΟΧΙ στην Τρόικα και να δείξουν τι σημαίνει ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σε όλο τον κόσμο. Θέλουμε οδηγούς σε μία έξοδο ελεύθερων πολιορκημένων για να κατεβάσουμε κάθε ξενική σημαία από την Ακρόπολη της ιστορίας, του τόπου και του πολιτισμού μας. Αν δεν βρεθούν ηγέτες με ηρωικά χαρακτηριστικά, χαθήκαμε. Δώσαμε τον ιδρώτα μας, δώσαμε και το δάκρυ μας. Δεν θα δώσουμε όμως καμιά σταγόνα από το αίμα μας.

Αυτό πρέπει να βρεθεί αυτός που θα το πει σε όλον τον κόσμο. Γιατί εκεί φτάσαμε. Μόνο το αίμα μας έμεινε. Θα μας πούνε ότι, αν τολμήσουμε έτσι, θα έρθουν τα χειρότερα. Δεν υπάρχουν πλέον χειρότερα. Υπάρχει η ευκαιρία του ηρωισμού. Το ΟΧΙ και το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ δεν τα ακουλούθησε μια φαινομενική ήττα• τα διαδέχθηκε η δόξα.

Γι’ αυτό κι εμείς σήμερα γιορτάζουμε. Η μπομπότα με αξιοπρέπεια αξίζει περισσότερο από το σουβλάκι με υποτέλεια. Την όποια δυσκολία και θυσία, με ενθουσιασμό θα την σηκώσουμε ως συνακόλουθο του ηρωισμού. Δεν μπορούμε όμως άλλο να την αντέξουμε ως συνέπεια δουλικότητας και εξευτελισμού.

Μέχρι σήμερα έχουμε δει μέτρα, συμφωνίες, εις βάρος μας εκβιασμούς, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, ατέλειωτες υποχωρήσεις. Δεν έχουμε δει καμία νίκη, καθόλου τόλμη.

Κάνουμε έκκληση στον πολιτικό μας κόσμο. Οφείλουν να φωνάξουνε παντού ότι δεν πεινάμε μόνον ως πολίτες, κυρίως πονάμε ως λαός.

Όποιος ηγέτης στην παρούσα φάση δεν μπορεί να είναι ριψοκίνδυνος, γίνεται από μόνος του επικίνδυνος. Αντίθετα, αν βρεθούν τώρα κάποιοι που μπορέσουν να κινηθούν με συνέπεια στην ιστορία μας, τότε θα μπορέσουμε κι εμείς να τους συγχωρέσουμε για όσα κατεργάστηκε εις βάρος μας η υποτέλεια στην ξένη λογική και τα αλλότρια συμφέροντα. Εάν σιωπήσουν, δεν θα τους συγχωρέσει η ιστορία.

Δεν μας ενδιαφέρει πλέον ποιός φταίει για τη σημερινή μας κατάσταση. Μας νοιάζει ποιός και τι θα μας σώσει. Ψάχνουμε για πατριώτες, όχι για ενόχους. Αν οι πολιτικοί μας έκαναν ως τώρα το σωστό, θα τους παραδεχόμασταν εμείς ως ικανούς.

Αν το κάνουν τώρα, αυτή τη στιγμή, θα τους ομολογήσει η ιστορία ως εθνικά μεγάλους. Και έξυπνους.

Το ΟΧΙ του 1940 δεν είχε καμία λογική, είχε όμως εξυπνάδα και αξιοπρέπεια. Τώρα το ΟΧΙ έχει τη σοφία του αυτονόητου και τη σαφήνεια της μοναδικής λύσης. Οι νίκες δεν στηρίζονται σε ΝΑΙ συμβιβασμού. Στηρίζονται σε ΟΧΙ ηρωισμού".

Από το Defence Net

Διαβάστε Περισσότερα »

Του χρέους η γενιά

Του Πανου Μουχτερού

Ρε μάγκα, κάθε φορά που έρχονται παρελάσεις, προβληματίζομαι κάπως. Νιώθω συναισθήματα αντικρουόμενα, περίεργα. Από μικρός το έχω αυτό. Αν μπουκάρεις μέσα στο δωμάτιό μου και ψάξεις κρυφά μέσα στα συρτάρια θα βρεις φωτογραφίες με εμένα να κάνω παρέλαση σε όλες τις φάσεις, από το νηπιαγωγείο μέχρι το στρατό, κάθε Οκτώβρη και κάθε Μάρτη, ήμουν πάντα εκεί, στοιχισμένος, έτοιμος για βήμα συγχρονισμένο με τον διπλανό και με τον μπροστινό μου. Λιώναμε στις πρόβες για καμιά ‘βδομάδα πριν, με το δάσκαλο πάνω από το κεφάλι μας να σφυρίζει για ώρες με τον ίδιο εκνευριστικό ρυθμό και να προσπαθεί απεγνωσμένα να φυτέψει λιγάκι υπερηφάνεια μέσα στα αγουροξυπνημένα κορμιά μας.

Να μαθαίνουμε να λέμε ποιήματα ένδοξα με ύφος αγχωμένου παπαγάλου, να χαχανίζουμε την ώρα της δοξολογίας, να στεκόμαστε όρθιοι την ώρα που ακούγαμε επαναλαμβανόμενους λόγους επικήδειους για τους ήρωες του έθνους και μετά να βγαίνουμε σαν κοτόπουλα ντυμένα μπλε που τα ‘ρίξαν έξω από το κοτέτσι και που πρέπει ξαφνικά να βαδίσουν στρατιωτικά κάτω από τους επικούς ήχους της μπάντας που παιάνιζε. Πάλι καλά που ερχόταν η καλύτερη στιγμή στην παρέλαση, όταν η φιλαρμονική είχε παραταχτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να περνάμε εμείς ανάμεσα από τα ταμπούρλα και τα άλλα όργανα που θαρρείς ότι βαράγανε στη διαπασών. Όπως περνούσαμε μέσα από αυτό το σκηνικό ένιωθα ένα κλικ μέσα μου, φούντωνε το στήθος μου, λες και πωρωνόμουν με την όλη φάση για εκείνα τα δευτερόλεπτα, ενώ πέφτανε βροχή τα παρατεταμένα χειροκροτήματα από τους παρευρισκόμενους επισήμους και ανεπισήμους.

Μπράβο, μπράβο, ελάτε να κεραστείτε σοκολατάκι μετά”.

Υπερηφάνεια με γεύση φουντούκι. Έτσι δεν έγινε πάνω-κάτω και με ‘σένα, με τον καθένα, με όλους μας σε τούτη τη γενιά που φυτεύτηκε και μεγάλωσε από τη μεταπολίτευση και δώθε; Πρέπει να βγούμε με θάρρος και να παραδεχτούμε ότι ζούμε κάποια πράγματα στο περίπου. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι όσες φορές και αν υποδυθείς έναν ρόλο, ποτέ δεν θα μπορέσεις να γίνεις ο ίδιος ο ήρωας που υποδύεσαι. Ίσως είναι ώρα για το πρώτο βήμα που θα είναι αληθινό και όχι βήμα στρατιωτικό, βήμα υποκριτικό, αλλά βήμα που θα το εννοούμε ρε και θα βγαίνει ως αυθόρμητη κίνηση του κορμιού που θα συμμορφώνεται με την κίνηση που έχει πάρει η ψυχή μας. Να τα πούμε όπως είναι μερικά πράγματα, ρε μάγκα, μεταξύ μας, να τα βάλουμε κάτω και να δούμε αν αξίζει να έχουμε παρελάσεις, αν αναρωτηθήκαμε ποτέ για έννοιες που φαίνονται ως δεδομένες, αν δώσαμε ένα γαμημένο λεπτό από τη ζωή μας τη μικρή για να αναλύσουμε τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ που λέμε κάθε μέρα από μέσα και απ’ έξω μας, αν θυμόμαστε τι γιορτάζουμε σε κάθε επέτειο, αν έχει νόημα να έχουμε επετείους, αν ζούμε στην ίδια χώρα, αν στην ίδια αυτή χώρα ζούνε ίδιοι ή άλλοι άνθρωποι, αν η ιστορία είπε αλήθειες ή ολίγον αλήθειες με ολίγον από ψέματα, αν οι ήρωες εκείνοι έχουν σχέση με τους σημερινούς ήρωες, αν όταν βλέπεις τη σημαία νιώθεις μια στάλα εθνική αξιοπρέπεια να στάζει μέσα σου ή την αντικρίζεις ως ένα χρωματιστό κομμάτι πανί που χρησιμεύει απλά για να διακοσμεί υπηρεσίες και κτίρια και κοινοβούλια. Να πούμε αν οι απόγονοι του μέλλοντος θα λένε ιστορίες και ποιήματα για εμάς ή θα κάνουν χίλια κομμάτια κάθε σημαία.

Αν τούτη η γη είναι η πατρίδα μας ή αν πατρίδα μας είναι όλη η γη.

Τι να μου πεις και τι να σου πω για πόλεμο, για όπλα, για αγώνες στα χαρακώματα, για γέφυρες που ανατινάσσονται. Είναι ψέμα ότι τον πόλεμο εμείς τον έχουμε βιώσει μόνο σε εξελιγμένες κονσόλες και άντε το πολύ-πολύ σε κανένα γαμάτο ακατάλληλο βιντεάκι από το you tube με βόμβες που διαμελίζουν πτώματα κάπου σε κάποια περιοχή του πλανήτη που βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά μας; Μάγκα, μιλάω για πόλεμο πραγματικό, μιλάω για πόδια κομμένα να πέφτουν δίπλα από το κεφάλι σου, μιλάω για τον κολλητό σου που θα τον βλέπεις να πέφτει νεκρός και θα τον κουβαλάς στην πλάτη για χιλιόμετρα μήπως και τον σώσεις αλλά αυτός θα ξεψυχά και θα ξερνά αίμα πάνω σου. Μιλάω για κρυφτό μέσα στα βουνά, πίσω από τα μεγάλα δέντρα, μιλάω για κρύο και ελάχιστη τροφή που θα μπλέκεται μέσα στα χιόνια, μιλάω για εχθρό που θα τον βλέπεις κατάματα την ώρα που θα σε ξεκοιλιάζει στριφτά και θα τον παρακαλάς για μια δεύτερη ευκαιρία αλλά δεν θα καταλαβαίνει τη γλώσσα που μιλάς, μιλάω για νίκες και ήττες και εδάφη που απελευθερώνονται την ίδια ώρα που κατακτώνται, για γυναικόπαιδα που κρύβονται σε υπόγεια και σε σπηλιές. Όταν λέμε πόλεμο, εννοούμε πόλεμο. ΟΚ, θα μου πεις ότι δεν γίνεται έτσι πια και ότι η τεχνολογία έχει προχωρήσει και ότι έρχονται αόρατα αεροπλάνα και όλα γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού μέσα σε σύντομα χρονικά διαστήματα. Ακόμα και έτσι, ρε μάγκα, εμείς τι έχουμε βιώσει; Είδαμε κανένα αεροπλάνο να κάνει σμπαράλια το χωριό μας; Είδαμε καμιά έξυπνη βόμβα να τρυπάει τον τοίχο στο πατρικό μας σπίτι και να καταλήγει στην καρωτίδα του πατέρα μας;

Όταν εμείς μιλάμε για βόμβες, εννοούμε σεξοβόμβες.

Πάμε παρακάτω. Πείνα και μαλακίες. Εντάξει, εντάξει, στις μέρες μας ο κόσμος πεινάει, πεθαίνει, λιποθυμάει από την ασιτία, στριμώχνεται στα συσσίτια και τα τοιαύτα. Ρε μάγκα, δεν μιλάω για μια συμπιεσμένη κατάσταση, που εκτείνεται σε συγκεκριμένη χρονικά εποχή και που πιάνει συγκεκριμένο κομμάτι πληθυσμού. Μιλάω για πείνα που θερίζει δεκάδες ζωές καθημερινά. Μιλάω για πείνα που συνοδεύεται από φτώχεια διαρκείας. Να κόβει η οικογένεια τις μερίδες από το φαγητό στη μέση για να τραφούνε τα παιδιά και οι γονείς να τρώνε από τα αποφάγια. Να ματώνουν τα πόδια σου από τις πέτρες και τα καρφιά που τρυπάνε τα σκισμένα πέλματά σου, με το ένα παπούτσι που φοράς να είναι διαφορετικό από το άλλο. Να έχεις κύκλους κάτω από τα μάτια και το στομάχι σου να έχει φουσκώσει και να ακούγεται σαν τύμπανο μεγάλο όπως εκείνο που βαράνε στις παρελάσεις. Να μην έχεις ούτε νερό για να πιεις και να πλυθείς, να γεμίζεις πληγές από μύκητες και να φοβάσαι ότι αυτό το πόδι σου που μελάνιασε μάλλον σάπισε για τα καλά και θα στο κόψουν. Να μην έχεις ούτε φάρμακα, ούτε ορούς να αντικαταστήσουν το φαγητό που δεν έχεις. Όταν λέμε πείνα, εννοούμε πείνα. Πότε εμείς ζήσαμε τέτοιες καταστάσεις, ρε μάγκα; Και για να στο πάω ακόμα πιο πέρα, στις δύσκολες μέρες που περνάμε τώρα, αν πας και ψάξεις μέσα στα σκουπίδια θα βρεις φαγητό πολυτελείας που το πετάμε επειδή χορτάσανε τα παχύσαρκα στομάχια μας και δεν αντέχουμε να ρευόμαστε περισσότερο. Δεν έχεις ακούσει τι λέμε για τους φυλακισμένους; Ότι τους πληρώνουμε και τους ταΐζουμε για όσο είναι μέσα;

Αυτό το λέμε γιατί την πείνα την αντιλαμβανόμαστε ως μάσα. Ως περίσσευμα, όχι ως έλλειψη.

Ξέρω, αναρωτιέσαι και λες ότι μπορεί να είναι έτσι αλλά μπορεί και να μην είναι. Θα στα πω με διαφορετικό τρόπο, στη δική μας διάλεκτο. Θα τα κάνω στίχους και τραγούδι. Θα κάνω τον δικό μας εθνικό ύμνο με λόγια που θα μας εκφράζουν. Για να δεις που το πάω. Άραξε και άκου.

Είμαστε του χρέους η γενιά. Που δεν πολέμησε ποτέ της και πουθενά. Που ποτέ της δεν ένιωσε στομάχια σφιχτά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Λάθη και πάθη που τώρα παιδεύουνε μάτια παιδικά. Ο πόλεμος που ζούμε είναι διαφορετικός, είναι πόλεμος μακροοικονομικός. Νομίσματα οι σφαίρες, προσοχή αδέρφια, είναι ύπουλες οι μέρες. Σε χρηματιστήρια, τα σύγχρονα βασανιστήρια. Το νου σου, σκάνε οι βόμβες ομολόγων. Ηγέτες των λόγων και των παραλόγων. Οι κατακτητές είναι χωμένοι μέσα σε υπολογιστές. Δίχως στρατεύματα, τυλιγμένοι σε εμπορεύματα. Ψέμα ήταν η πατρίδα, σημαία η φωτιά και η καταιγίδα. Θέλεις να ξεχάσεις, σε ρετρό παρελάσεις. Ήρωες να φτιάξεις, γέφυρες ψηφιακές να ανατινάξεις. Επικά εμβατήρια, βουβά ακροατήρια. Είμαστε τους χρέους η γενιά. Που πρέπει να αλλάξει τα ψεύτικα τα σκηνικά. Ελλάδα τι σημαίνει τελικά; Είμαστε του χρέους η γενιά. Πέτα τα καλώδια, η υπερηφάνεια που πουλάς είναι πλανόδια. Έλα πιο κοντά, έλα πιο κοντά. Δεν είναι το χρέος μόνο στα λεφτά, ούτε στα μνημόνια και τα μετρητά. Το χρέος είναι στην καρδιά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Μη μου μιλάς πάλι για τον Μεταξά και αν ειπωθήκανε στ’ αλήθεια όλα αυτά. Είμαστε του χρέους η γενιά. Γενιά μου χρεωμένη, γενιά μου κακομαθημένη. Είμαστε του χρέους η γενιά. Που πρέπει να πει ΟΧΙ σε όλα αυτά”.

Να γράψει ιστορία για πρώτη της φορά.

Από τα Κακώς Κείμενα

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Μια αληθινή ιστορία για γέλια και για κλάματα

Της Πέρσας Ζηκάκη

«Τι να πω;» ούρλιαξε η κυρία Αριστέα ενώ προσπαθούσε να περιμαζέψει κάποιες τούφες από τα μαλλιά της που είχαν ξεφύγει από το λαστιχάκι τους. «Τι άλλο πια; Μάλλιασε η γλώσσα μου να σας ορμηνεύω κι εσένα και την άλλη την προκομμένη τη νεραϊδοβλαμμένη την αδερφή σου. Νόμιζα, βρε τέρας, ότι από όλα αυτά κάτι θα έμενε στο κεφάλι σας».

Το «τέρας» ήταν ο Νεοκλής, ο γιος της, ένα ψιλόλιγνο αγόρι είκοσι χρόνων, φοιτητής πληροφορικής στα ΤΕΙ Λάρισας, ο οποίος εκείνη την ώρα έστελνε χαμογελαστός κι αεράτος ένα μήνυμα στην καλή του με το τελευταίο απόκτημά του στην κινητή τηλεφωνία. Απόκτημα που είχε πληρωθεί μέσω της πιστωτικής φυσικά, αυτής που πλήρωνε ο πατέρας του.

Ή κρίση ως φαίνεται δεν είχε περάσει ακόμη στο πετσί του νεαρού. Πολλά άκουγε, πολλά έβλεπε αλλά μάλλον επιδερμικά την αντιμετώπιζε με «σταυρωμένα τα χέρια» και συνήθως μέσω του φατσοβιβλίου. Ουραγός γνωστός των φοιτητικών διαδηλώσεων, φανατικός φραπεδοκαναπεδάκιας με τη σιγουριά του μισθού, έστω και μειωμένου, των γονιών του που ήσαν και οι δύο εκπαιδευτικοί.

Η κυρία Αριστέα φούσκωνε ξεφούσκωνε κόκκινη σαν ξεφλουδισμένο παντζάρι, περισσότερο ενοχλημένη γιατί δεν άκουγε αντίλογο στο μονόλογό της, αντίθετα ο κανακάρης της φαινόταν να είναι πλήρως απορροφημένος από τα γραπτά του μηνύματα.

Ο κύριος Αργύρης, ο σύζυγός της και πατέρας του «τέρατος» δεν μιλούσε, χωμένος πίσω από την εφημερίδα του ενώ καμωνόταν πως διάβαζε. Ήθελε να πει πολλά, να χειροδικήσει, αν ήταν δυνατόν, αλλά ως φαίνεται δεν ήταν. Κάτι το μπόι του Νεοκλή, κάτι το καράτε για το οποίο αδρά είχε πληρώσει κάποτε για ν' αποκτήσει ο γιος του μαύρη ζώνη, κάτι η εναπομείνασα αξιοπρέπειά του δεν τον άφηναν να εκδηλωθεί όπως θα ήθελε.

Οκτώ χρώματα είχε αλλάξει ο δυστυχής από την ώρα που το βλαστάρι τους τούς ανακοίνωσε με απάθεια το «χαρμόσυνο νέο».

Επέπρωτο να γίνει πατέρας!

Όλες τις αποχρώσεις του κίτρινου είχε πάρει αρχίζοντας από το καναρινί με κατάληξη το χρώμα εκείνο της «σπαστής ώχρας». (Σαν αυτό που είχαν βάψει πρόσφατα το καθιστικό και τους είχε πάρει και έναν περίδρομο λεφτά ο μάστορας από τη Βουλγαρία).

Πίσω από τη σιγουριά της εφημερίδας του ο αυστηρός αλλά καλόγνωμος λυκειάρχης, όπως έλεγαν οι μαθητές του, ένιωθε προστατευμένος από τις ριπές της κυρίας Αριστέας. Εκείνος θα μιλούσε τελευταίος και θα τον άκουγαν όλοι.

Έτσι έκανε πάντα. Άφηνε τη γυναίκα του να βγάλει το φίδι από την τρύπα κι ύστερα έπαιρνε θέση μάχης. Στην παρούσα κατάσταση όμως που είχαν βρεθεί δεν ήξερε πώς έπρεπε να αντιδράσει. Ήξερε ότι με τις φωνές και τις βρισιές τίποτα δεν θα κατάφερνε. Ο γιος τους θα παρέμενε ένας απρόσεκτος βλάκας και όχι μόνο. Ακούς εκεί! Αυτός που δεν ήταν σε θέση να δέσει μόνος τα κορδόνια των παπουτσιών του, πατέρας!!!

«Θεέ μου τι σου κάναμε και μας βασανίζεις έτσι;» σκεφτόταν ο κύριος Αργύρης χωρίς να κάνει την παραμικρή κίνηση πάντα χωμένος πίσω από την κρυψώνα του που εκείνη την ώρα την έβλεπε τουλάχιστον σαν παραβάν. Έκανε κι άλλες σκέψεις ο ατυχής πατέρας, που όλες είχαν να κάνουν με το «ατόπημα» του κανακάρη τους. Είχε και την ατυχία όχι μόνον να είναι λυκειάρχης αλλά και θεολόγος σε λύκειο του Βόλου.

«Τι είναι ο Βόλος; Μια οικογένεια είμαστε όλοι», σκεφτόταν και κρύος ιδρώτας τον έλουζε. «Κουδούνια θα μας κρεμάσουν. Ρεζίλι των σκυλιών θα γίνουμε. Δάσκαλε που δίδασκες και άλλα τέτοια θα κυκλοφορήσουν και πάει. Αυτά που λέω στα παιδιά στο σχολείο να προσέχουν αυτά λούζομαι. Ήταν κι εκείνο το ΠΕ1 (Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης, διακριτικό των θεολόγων στα σχολεία) που τον κατέτρωγε».

Τέτοιες όμορφες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του κυρίου καθηγητή και δεν μπορούσε να βρει λύση. «Πρέπει να αντιμετωπίσεις το όλο θέμα με νηφαλιότητα και ψυχραιμία», έλεγε μέσα του μία φωνή.

Φυσικά για έκτρωση, ούτε λόγος. Σκληρός πολέμιος των αμβλώσεων δεν θα απαρνιόταν τα πιστεύω μιας ολόκληρης ζωής επειδή είχε συμβεί στην οικογένειά του αυτό για το οποίο πολεμούσε χρόνια με τόσο μένος και πάθος. Όχι, ήταν απόλυτος. «Από την άλλη, στις μέρες μας ένας γάμος πρόωρος εξαιτίας μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης και μάλιστα σε τέτοιες ηλικίες σαν του γιού του και της κοπέλας ποτέ δεν επρόκειτο να ευδοκιμήσει», συνέχιζε να επιβεβαιώνει τις σκέψεις του η φωνή μέσα του.

Ένα πράγμα τον τρέλαινε όμως περισσότερο. Η ύπαρξη ενός αγέννητου παιδιού που δεν έφταιγε αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να σωθεί. Αμ η Αριστέα; Ούτε η γυναίκα του βρισκόταν σε καλύτερη θέση. Τουλάχιστον εκείνη ούρλιαζε και ξεσπούσε. Δασκάλα, διευθύντρια σε δημοτικό σχολείο της πόλης έτοιμη προς σύνταξη. Πάνω που τελείωνε η χρονιά, πάνω που έκαναν σχέδια για τις διακοπές τους τσουπ… ξεφύτρωσε η εγκυμοσύνη της... αλήθεια ούτε το όνομά της κοπέλας δεν γνώριζε κανείς τους. Πού είχε μπλεχτεί πάλι ο κανακάρης τους; Τι ωραία νέα θα κυκλοφορούσαν στο Βόλο εξαιτίας του βλάκα;

Μέσα σε όλα ο Αργύρης σκεφτόταν και το άλλο του βλαστάρι, τη Μαρκέλλα. Διαβολοθήλυκο του κερατά! Όσο ήταν μαθήτρια δεν είχαν ησυχάσει ούτε μία στιγμή. Μεγάλο το όνομα του Πανάγαθου την είχε προικίσει με σπάνια ομορφιά αλλά τι να το κάνεις όταν αυτή δεν συνοδεύεται κι από λίγο νιονιό; Ευτυχώς είχε περάσει στο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα κι έτσι το όνομά τους είχε πάψει να ακούγεται στα στέκια της νεολαίας του Βόλου. Αυτή μπορεί να γνώριζε λεπτομέρειες αλλά σιγά που θα τους μαρτυρούσε το μυστικό του αδελφού της.

Ήθελε ν' αποδράσει ο κύριος Αργύρης, να πάρει τα όρη και τα βουνά να μη βλέπει τις πομπές των παιδιών του, να μην ακούει τα σχόλια και τα κουτσομπολιά των συμπολιτών του-που σίγουρα δεν θ' αργούσαν να φτάσουν στ' αυτιά του- αφού πρώτα θα είχαν κυκλοφορήσει σε όλο το Βόλο και τα γύρω χωριά.

«Νεοκλή έλα εδώ»,

είπε ξαφνικά με τη φωνή που χρησιμοποιούσε στο σχολείο όταν ήταν υποχρεωμένος να δώσει κάποια βαριά τιμωρία ή αποβολή.

«Το τέρας», που μόλις είχε διεκπεραιώσει τις αισθηματικές του υποθέσεις μέσω μηνυμάτων, τον πλησίασε με ύφος μπλαζέ.

«Τι είναι πάλι;»

«Όχι, δεν θα εκνευρισθείς τώρα», του υπαγόρευσε σχεδόν επιτακτικά η φωνή μέσα του.

«Ποια είναι η τυχερή και από πού κατάγεται παιδί μου;», σχεδόν τραύλιζε ο κύριος Αργύρης.

«Από εδώ, Ειρήνη τη λένε και είναι συμφοιτήτριά μου, η κόρη του Τσικληρόπουλου είναι», απάντησε με μια βαρεμάρα που «φώναζε από μακριά».

Τέσσερα απανωτά εγκεφαλικά πήγε να πάθει ο δυστυχής πατέρας.

«Χριστέ μου», αναφώνησε χάνοντας τελείως την ψυχραιμία του.

«Με την κόρη του φασίστα βρήκες να πας;»

«Γιατί ρε πατέρα το πολιτικοποιείς κι αυτό;»

Ο κύριος Αργύρης, ο λυκειάρχης ο αξιοπρεπέστατος θεολόγος σηκώθηκε έντρομος σχεδόν από την πολυθρόνα του.

«Τόσο αναίσθητος είσαι παιδί μου; Εδώ καιγόμαστε ρωτάς τι είναι;»

«Τι να κάνω ρε πατέρα;»

«Να πας να πνιγείς κάθαρμα έτσι όπως τα κατάφερες. Τι θα κάνουμε τώρα;»

«Εσύ τι λες;»

«Τι να λέω, ε ; Να πάτε παιδί μου, να πάτε τώρα στη Χρυσή Αυγή να σας αναλάβουν όλους και να υιοθετήσουν και το παιδί σας σαν γεννηθεί. Ακούς εκεί την κόρη του φασίστα! Κατάλαβες γιέ μου;»,

είπε και ξανακάθισε αποκαμωμένος στην πολυθρόνα του.

Το μόνο που κατάλαβε ο νεαρός ήταν εκείνο το «σαν γεννηθεί»...

«Σαν γεννηθεί», δηλαδή όταν, δηλαδή συμφωνούσε έμμεσα ο πατέρας να κρατήσει τελικά η Ειρήνη το παιδί που τόσο το ήθελε κιόλας. Ήταν αυτή η συγκεκαλυμμένη αποδοχή του γεγονότος από εκείνον, ο οποίος μέσα από τη σκληράδα του ύφους και των λόγων του φέρθηκε σαν αληθινός πατέρας και δεν απαρνήθηκε τα «πιστεύω» μιας ολόκληρης ζωής και διδαχής. Ο Νεοκλής όρμησε σχεδόν επάνω του να τον αγκαλιάσει να τον φιλήσει.

«Σ' ευχαριστούμε και οι δυο», ψιθύρισε και το έσκασε προς την κουζίνα για να στείλει ανενόχλητος το χαρμόσυνο μήνυμα στην Ειρήνη.

Η ιστορία είναι αληθινή γι αυτό δεν υπάρχει τέλος ακόμη. Σε λίγο καιρό θα γεννηθεί το παιδί και τότε μάλλον θα φάμε και κουφέτα! Και στα δικά σας οι ανύπανδροι.

Από το 27ο τεύχος των Λόγων Παίγνια

Διαβάστε Περισσότερα »

Το «κράτος start-up» χωρίς χρηματοδότες

 Της Ειρήνη Κοσμά


Στον αέρα κινδυνεύει να βρεθεί το πρόγραμμα Horizon 2020 στο Ισραήλ. Οι Βρυξέλλες απειλούν να κόψουν τα κονδύλια, επικαλούμενες τη συνέχιση του προγράμματος εποικισμών από το Τελ Αβίβ

Απειλεί να κλείσει τη στρόφιγγα και τη ρευστότητα για χάι-τεκ έρευνα στο Ισραήλ η Ε.Ε. Οι Βρυξέλλες, εν μέσω κρίσης, απειλούν να διακόψουν τα κονδύλια προς το Τελ Αβίβ για έρευνα, επικαλούμενες, το συνεχιζόμενο εποικιστικό πρόγραμμα στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.

Η ένταση θα μπορούσε να βλάψει την έρευνα, αλλά και τις διμερείς εμπορικές σχέσεις, σχολίασε ο υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, Ζεέβ Έλκιν σε συνέντευξή του στο πρακτορείο Ρόιτερς.

Λάθος της Ευρώπης

«Είμαστε το έθνος των start-up. Θα ήταν λάθος για την Ευρώπη να χάσει τους δεσμούς με το Ισραήλ», τόνισε ο Έλκιν. Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, ευρωπαίος αξιωματούχος που επισκέφθηκε το Ισραήλ, σημείωσε ότι η Ε.Ε. ήθελε να συνεργαστεί στενά με τη χώρα και την αναδυόμενη χάι-τεκ οικονομία της, όμως όλες οι προσπάθειες να γεφυρωθούν οι διαφορές έχουν αποτύχει.

Παρά τις στενές διπλωματικές και στρατιωτικές σχέσεις του Ισραήλ με τις ΗΠΑ, ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος του παραμένει η Ε.Ε. Καθώς όμως συνεχίζεται η κρίση στην Ευρωζώνη, τον Ιούλιο οι Βρυξέλλες ανακοίνωσαν ότι πρόκειται να διακόψουν μέρος της οικονομικής τους βοήθειας, αρχίζοντας από το 2014, με την μη χρηματοδότηση ισραηλινών εταιρικών οργανισμών που λειτουργούν στη Δυτική Όχθη.

Από το Press Project

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο ΣΥΡΙΖΑ Σύρου για την γκεμπελικής έμπνευσης πλαστή αφίσα

Ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ Σύρου για την αφίσα που βγήκε δήθεν από την οργάνωση των Νέων ΣΥΡΙΖΑ


Είναι γνωστό ότι τα φασιστικά μορφώματα στερούνται πολιτικών επιχειρημάτων και σε αντιστάθμισμα χρησιμοποιούν κάθε είδους ανήθικα και χαλκευμένα μέσα.

Πρόσφατα, χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κυρίως το facebook, διοχέτευσαν μια γκεμπελικής έμπνευσης, πλαστή, ακόμη και σε ημερομηνία αφίσα, δήθεν, προερχόμενη από την οργάνωση της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, που υποτίθεται ότι καλούσε σε συγκέντρωση έξω από τα δικαστήρια Σύρου για συμπαράσταση στον κατηγορούμενο για το βιασμό και την απόπειρα ανθρωποκτονίας της 15χρονης Μυρτώς στην Πάρο.

Η στοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ - και για την αντιφασιστική του δραστηριότητα - έφτασε στο Ζενίθ, ακόμη και με την στήριξη και άλλων ηλεκτρονικών ΜΜΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει και συμμετέχει σε κάθε αντιφασιστική πρωτοβουλία, όπως το αντιφασιστικό δίκτυο, έως ότου αποκαλυφθεί ο ρόλος κάθε λογής νεοναζί και απομονωθεί από την ίδια την κοινωνία κάθε φασιστικό κατάλοιπο του παρελθόντος, που σκόπιμα αναβίωσαν και συντηρούν οι μνημονιακές πολιτικές εξαθλίωσης του λαού.

Η μαζική δράση είναι η καλύτερη απάντηση απέναντι στους κάθε λογής νεοναζί. Ο ΣΥΡΙΖΑ Σύρου, καλεί σε εγρήγορση τη Συριανή Κοινωνία, καλώντας την να αντιταχθεί σε κάθε φασιστική προσπάθεια εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου. Επιτέλους, με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν χωρούν πολιτικά παιχνίδια.

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΥΡΟΥ

Από το Left.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Ποιος είπε το «Όχι»; Ο Μεταξάς;…

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Τι χρειάζεται αυτός ο τόπος; Αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες» έλεγε από βήματος Βουλής ο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς. Όσο για τους Γεωργιάδη – Βορίδη ήταν βουλευτές του ΛΑΟΣ όταν ο τότε αρχηγός τους, ο Καρατζαφέρης, επισκεπτόταν ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου 2011 το σπίτι του Μεταξά σε ένδειξη… «σεβασμού και μνήμης». Η δε «Καθημερινή» δεν έλειψε ποτέ από τα εκδοτικά εκείνα συγκροτήματα που επιδαψιλεύουν δάφνες στον «πατριώτη» Μεταξά που «είπε το Όχι». Μάλιστα η «Καθημερινή» το έχει πάει και παραπέρα. Ειδικά σε εκείνο το αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά, στις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου») όταν και ισχυριζόταν ότι η διακυβέρνηση Μεταξά, εκτός από πατριωτική» που ήταν, πορεύτηκε και με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος...

Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι ο Μεταξάς είπε «Όχι» το 1940; Το δικό του «Όχι» γιορτάζουμε τη Δευτέρα; Η’ μήπως ισχύει εκείνο που έλεγε για τον Μεταξά ο κεντρώος πολιτικός, ο Καφαντάρης, ότι δηλαδή: «Είπε το ΟΧΙ, ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ»; (1).

Όπως θα δούμε, το «Όχι» του Μεταξά δεν ήταν «Όχι» κατά του φασιστικού Άξονα. Δεν είχε φυσικά καμία σχέση με το «Όχι» του ελληνικού λαού. Το «όχι» του Μεταξά ήταν ένα τόσο δα … μικρούλι και ξέπνοο «όχι».

Το λέμε εξαρχής και θα το εξηγήσουμε:

Σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες το «όχι» του Μεταξά ήταν το «Ναι» του φασιστικού καθεστώτος της μεταξικής δικτατορίας υπέρ της Αγγλίας και όχι υπέρ των ελευθεριών του ελληνικού λαού. Και τούτο για δύο λόγους:

Πρώτον, διότι το ελληνικό κράτος, οι προύχοντες, οι κοτζαμπάσηδες του ελληνικού κράτους (και όχι φυσικά ο πένητας ελληνικός λαός) είχαν άρρηκτους δεσμούς διαπλοκής με το βρετανικό κεφάλαιο. Δεύτερον, διότι σε κρίσιμες στιγμές (όπως ένας Παγκόσμιος Πόλεμος) οι επιλογές στρατοπέδου από τους «Μεταξάδες» δεν γίνονται με βάση την ιδεολογία τους. Οι «Μεταξάδες» επιλέγουν συμμάχους σύμφωνα με τα ταξικά συμφέροντα που αυτοί εκπροσωπούν. Και τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς και το καθεστώς του, ήταν απολύτως εξαρτημένα και διασυνδεδεμένα με την Αγγλία. Γεγονός που δεν θα μπορούσε να παραβλέψει ο – και κατά τα άλλα – πολύ καλός φίλος του Γκαίμπελς, ο Μεταξάς.

Αυτός ήταν ο «πατριώτης» που είπε το «Όχι» κατά του ναζισμού και του φασισμού;…

Για να αντιληφθεί κανείς τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που παίζονταν στην Ελλάδα και το μέγεθος της οικονομικής επιρροής της Αγγλίας στη χώρα είναι ενδεικτικό το εξής στοιχείο:

Το εξωτερικό χρέος της χώρας το 1932 έφτανε τα 1,022 δισεκατομμύρια χρυσά φράγκα, ενώ το εσωτερικό χρέος ήταν 144 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Βασικοί δανειστές της χώρας και κάτοχοι των ελληνικών χρεογράφων ήταν ο οίκος «Hambro» του Λονδίνου, το συγκρότημα «Speyer and Co» της Ν. Υόρκης και η Εθνική Τράπεζα Αθηνών. Το 67,42% του εξωτερικού χρέους ήταν αγγλικά κεφάλαια, το 9,88% ήταν κεφάλαια των ΗΠΑ, το 7,52% ήταν γαλλικά κεφάλαια, το 5,40% σουηδικά, το 3,44% βελγικά. Μόλις το 1,7% ήταν γερμανικά και μόλις το 1,65% ήταν ιταλικά (2).

Επομένως, ήταν τέτοια η πρόσδεση της Ελλάδας στην Αγγλία, που το μεταξικό καθεστώς δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί να σταθεί απέναντί της. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που οι ίδιοι οι Άγγλοι αποτιμούσαν το (φασιστικό) καθεστώς Μεταξά, το οποίο με την εγκαθίδρυσή του όχι μόνο δεν περιόρισε, αλλά αντίθετα ενίσχυσε τις σχέσεις της χώρας με την Αγγλία. Ο υφυπουργός της Αγγλίας, Ρ. Βάνσιταρτ, έγραφε σε υπόμνημά του το Μάη του 1937 για τις ελληνοβρετανικές σχέσεις: «Βρήκαμε ότι το καθεστώς Μεταξά είναι πολύ πιο συνεννοήσιμο από πολλά από τα προϋπάρχοντα καθεστώτα» (3).

Όσο για τον Μεταξά, τον Μάη του 1940, λίγους μήνες πριν την κήρυξη του πολέμου, έλεγε στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ»:«Είμεθα ουδέτεροι εφ' όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης» (4)

Την ίδια εποχή, στις 6/5/1940, παραμονές του πολέμου, επαναλάμβανε: «Είναι φυσικό, κράτη παραθαλάσσια σαν εμάς να είμεθα φιλικά με τους Άγγλους και κράτη μεσόγεια σαν τη Βουλγαρία, με τους Γερμανούς. Η διαφορά των πολιτευμάτων δεν παίζει ρόλο (…). Και η Ιταλία στο βάθος, τη φιλία προς την Αγγλία ζητά. Μόνο που αυτή ακολουθεί το δρόμο του μεγάλου, ενώ εμείς είμαστε μικροί» (5)

Αλλά ακόμα και πριν από την κήρυξη της δικτατορίας του, ο Μεταξάς ήταν σαφής: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι» (6)

Το «Όχι» λοιπόν του Μεταξά δεν είχε τίποτα το «πατριωτικό». Ήταν… «συμφεροντολογικό». Και μάλιστα υπό την πιο ιταμή εκδοχή του «συμφέροντος». Δηλαδή του συμφέροντος ενός ταξικού καθεστώτος που, παρά τη διαφορά των πολιτευμάτων, συνέχιζε αδιατάρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας υπό το «αγγλικό δόγμα» και αντιμετώπιζε τη χώρα ως «ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».

Ο Μεταξάς περιχαρής στο πλευρό του υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ, του Γκαίμπελς, κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα, στις 21/9/1936…

Αυτή ήταν η σχέση του Μεταξά με τον «πατριωτισμό».

Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για ένα καθεστώς που δολοφονούσε εργάτες, όπως δολοφόνησε ο Μεταξάς τους καπνεργάτες το '36. Για ένα καθεστώς που διέπραξε το αδιανόητο: Παρέδωσε στην Γκεστάπο (και μάλιστα μετά από το ιστορικό γράμμα του Ζαχαριάδη) τους πραγματικούς πατριώτες, τους Έλληνες δημοκράτες και κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους, που ζητούσαν να πολεμήσουν τον εισβολέα. Που διέδιδε τα «φώτα του ελληνικού πολιτισμού» μέσω των πρακτικών του Έλληνα «Μέγκελε», του αρχιδολοφόνου (και κατοπινού βουλευτή της ΕΡΕ) Μανιαδάκη, δεξί χέρι του Μεταξά, που πολλές από τις μεθόδους του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας εφαρμόστηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα και στα μπουντρούμια των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής. Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς, μέσω του οποίου, όπως ο ίδιος ο Μεταξάς έλεγε: «Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό...». Ένα καθεστώς που μετά τη στάση πληρωμών του 1932, κι ενώ η Ελλάδα πλήρωνε μετά από συμφωνίες με τους δανειστές το 30% των τόκων που χρωστούσε, εκείνο - το καθεστώς Μεταξά  - εξασφάλισε σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους αποπληρωμές που έφτασαν μέχρι και το 43%. Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς που περιγράφεται ως εξής:

«Τα βασανιστήρια που εφάρμοσαν οι χαφιέδες της δικτατορίας (σ.σ.: του Μεταξά) εναντίον των αντιπάλων του καθεστώτος, των κομμουνιστών, σοσιαλιστών, δημοκρατικών, εναντίον των πρωτοπόρων εργατών, φοιτητών, αγροτών και διανοουμένων είναι πολύ δύσκολο να περιγραφούν. Το ρετσινόλαδο και ο πάγος ήταν από τις κυριότερες μεθόδους βασανισμού για την απόσπαση "ομολογιών" και "δηλώσεως μετανοίας". Το βασανιστήριο του ρετσινόλαδου εφαρμοζόταν περίπου με τον παρακάτω τρόπο: Στο τραπέζι του ανακριτή - βασανιστή υπήρχαν τρία ποτήρια, το ένα με 30 δράμια, το άλλο με 75 και το τρίτο με 100 δράμια ρετσινόλαδο. Αν ο ανακρινόμενος δεν ομολογούσε ή δεν υπέγραφε του έδιναν να πιει το πρώτο ποτήρι. Στην περίπτωση που αρνιόταν και έφερνε αντίσταση άρχιζαν το άγριο ξυλοκόπημα, τη φάλαγγα ή χρησιμοποιούσαν άλλες μεθόδους βασανισμού. Ύστερα από μισή ώρα, εφόσον ο αρχιβασανιστής - ανακριτής το έκρινε σκόπιμο, ακολουθούσε το δεύτερο στάδιο ανάκρισης και ο κρατούμενος έπινε το δεύτερο ποτήρι των 75 δραμιών. Αν η αντίσταση του κρατουμένου ήταν μεγάλη, ύστερα από ένα τετράωρο γινόταν και η τρίτη "ανάκρισις" και τον υποχρέωναν να πιει ένα ποτήρι των 100 δραμιών. Σ' αυτό το διάστημα και αρκετές ώρες ύστερα από την επενέργεια του καθαρτικού, ο κρατούμενος ήταν κλεισμένος στο κελί του και δεν του επέτρεπαν να πάει στο αποχωρητήριο αποτέλεσμα ήταν ότι ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος και το κελί, στο οποίο τον άφηναν κλεισμένο τέσσερις, πέντε και περισσότερες μέρες, αληθινός υπόνομος. Το δεύτερο βασανιστήριο ήταν η στήλη πάγου. Ανέβαζαν τον κρατούμενο στην ταράτσα της Ασφάλειας και τον υποχρέωναν να καθίσει γυμνός πάνω σε μια στήλη πάγου. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με του ρετσινόλαδου. Ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος. Πολλές φορές οι βασανιστές τον υποχρέωναν να κάθεται τόση πολλή ώρα πάνω στον πάγο, ώστε ορισμένοι κρατούμενοι πάθαιναν κρυοπαγήματα (...). Άλλο βασανιστήριο ήταν το τράβηγμα των νυχιών με τσιμπίδες. Σε άλλους έβαζαν σπίρτα στα νύχια και τα άναβαν ή τους έκαιγαν το κορμί με τσιγάρο.

Άλλους τους χτυπούσαν με σακουλάκια άμμο στα πόδια. Το ξύλο και τα βασανιστήρια γίνονταν συνήθως στην ταράτσα της Γενικής ή Ειδικής Ασφάλειας για να μην ακούγονται οι φωνές του κρατουμένου (...). Οι βασανιστές του Κ. Μανιαδάκη χρησιμοποιούσαν και πολλά άλλα μέσα για να αποσπάσουν "ομολογίες" ή "δηλώσεις" και να υποτάξουν τους δημοκράτες στο φασιστικό καθεστώς. Μια μεσαιωνική μέθοδος βασανισμού που χρησιμοποιούσαν ήταν το σιδερένιο στεφάνι. Το περνούσαν στο κεφάλι του κρατουμένου και το έσφιγγαν σιγά σιγά όσο προχωρούσε η ανάκριση. Άλλο μέσο ήταν η περίφημη "πιπεριά" που προκαλούσε φοβερό άγχος στον κρατούμενο και η "γάτα" που καταξέσκιζε τις σάρκες. Η πιο συνηθισμένη μέθοδος ήταν η "φάλαγγα". Αφού επί ώρες έδερναν οι βασανιστές τον κρατούμενο στα πέλματα με δεμένα πόδια σ' ένα κρεβάτι ή μια καρέκλα, ύστερα τον υποχρέωναν να τρέχει ξυπόλυτος στην ταράτσα της Ασφάλειας. Η ίδια ομάδα βασανιστών στην Ασφάλεια χρησιμοποιούσε και μια ακόμα βάρβαρη μέθοδο: Αφού έκανε ράκος τον κρατούμενο από το ξύλο, τον περιέλουζε κατόπιν με κουβάδες βρώμικο νερό (...). Υπολογίζεται ότι εκτός από τους δεκάδες αγωνιστές που πέθαναν από τις κακουχίες στις φυλακές και τις εξορίες και τις εκατοντάδες που παραδόθηκαν από το ξενοκίνητο καθεστώς της 4ης Αυγούστου στους Γερμανοϊταλούς κατακτητές και εκτελέστηκαν, 12 τουλάχιστον δολοφονήθηκαν στην περίοδο της 4ης Αυγούστου κατά τον ίδιο τρόπο στα διάφορα φασιστικά κάτεργα. Γενική αρχή του καθεστώτος ήταν "σακατεύετε, αλλά μη σκοτώνετε". Οι αφηνιασμένοι βασανιστές δεν μπορούσαν πάντα να συγκρατήσουν το "ζήλο" τους σε ορισμένα όρια. Έπειτα, πολλές δολοφονίες έγιναν προμελετημένα, γιατί το καθεστώς ήθελε να "ξεπαστρέψει" και μερικούς για να φοβηθούν και να "σπάζουν" ευκολότερα οι άλλοι. Σε πολλές δεκάδες φτάνουν οι πολίτες που τρελάθηκαν, έγιναν φυματικοί ή ανάπηροι ή υπέφεραν για πολλά χρόνια ύστερα από τα βασανιστήρια (...)» (7).

Από τις τάξεις αυτού, του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και στα χωριά, βγήκαν οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες. Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

(Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…

«Με αρχηγούς Σαμαρινιώτη, τον Σαράφη και τον Άρη, ξεψυχάει ο αγκυλωτός του φασισμού…»

Αντίθετα, οι πραγματικοί πατριώτες, αυτοί που μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά του λαού, ήταν οι άλλοι. Και οι όρκοι τους ήταν αυτοί:

«Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».

Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).

«Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξένο ζυγό. Ότι θα αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού».

(Ο Όρκος του Ελασσίτη, όπως δημοσιεύτηκε στον «Απελευθερωτή», όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ,  Αθήνα 27 Απριλίου 1943)

Αυτοί ήταν οι πατριώτες που είπαν το «Όχι» στην Κατοχή. Αυτοί, οι κυνηγημένοι από το καθεστώς Μεταξά πριν τον πόλεμο, οι κυνηγημένοι ΕΑΜίτες από το μετά Βάρκιζα και από το μετεμφυλιακό καθεστώς. Αυτοί ήταν που όταν χρειάστηκε έδειξαν το πώς οι πατριώτες αγαπούν την Ελλάδα. Όπως ακριβώς το είχε πει ο Μπελογιάννης στους στρατοδίκες του:

«Με την καρδιά τους και με το αίμα τους».

****

(1) Φοίβου Γρηγοριάδη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1909 - 1940», εκδόσεις Κ. Καπόπουλος, τόμος 4ος, σελ. 344
(2«Ιστορία Ελληνικού Εθνους», «Εκδοτική Αθηνών» τόμος ΙΕ, σελ. 335-338
(3)  Γ. Ανδρικόπουλου: «Οι ρίζες του ελληνικού φασισμού», εκδόσεις «ΔΙΟΓΕΝΗΣ», σελ 25
(4«Τα Μυστικά Αρχεία του Φόρεϊν Οφφις», ΒΙΠΕΡ, εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ», σελ. 76
(5) Ιωάννου Μεταξά:  «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστης», τόμος Δ', σελ. 467
(6) Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», τόμος Δ', σελ. 77.
(7) Σπύρου Λιναρδάτου, «Η 4η Αυγούστου», εκδόσεις «Θεμέλιο»

Από το e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »