Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Η ελιά και η κουτσουλιά

Του Λευτέρη Καπώνη


Ανήμερα του Ευαγγελισμού, ξύπνησα λουσμένος στον ιδρώτα από ένα όνειρο που με τάραξε. Έχω πατήσει τα εξήντα και τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναδεί. Είδα τον Σταύρο Θεοδωράκη μ' ένα σακίδιο στην πλάτη να διασχίζει ένα ποτάμι! Αλλά, μόλις πάταγε το πόδι του, το νερό δεν υποχωρούσε κι έτσι, σαν τον Ιησού, περπατούσε επί των υδάτων! Θαύμα, αναφώνησα μέσα στον ύπνο μου! Ξαφνικά, κι ενώ ήταν στο μέσον της διαδρομής, ένα πουλί, μαύρο πουλί, ήρθε και τον κουτσούλισε στο μέτωπο. Τώρα καλιακούδα ήταν, κότσυφας ήταν, δεν ξέρω... Ο Σταύρος, κοίταξε ψηλά στον ουρανό, γιατί κατάλαβε πως η κουτσουλιά ήταν σημάδι των καιρών! Ο Θεός μίλησε! Ιδού ο εκλεκτός, που θ' αλλάξει την ατζέντα!

Στην άκρη της κοίτης ήταν μια ελιά, μ' ένα κορμό χοντρό σαν τον Βενιζέλο. Παλιά ελιά, φαγωμένη απ' τις αμαρτίες της. Από την εποχή που ο πρωτόπλαστος Σημίτης τριγυρνούσε γυμνός κι αθώος στην Εδέμ για να την εκσυγχρονίσει κι η πασοκική απληστία του τριβέλιζε το μυαλό, να την πέσουν στο χρηματιστήριο να φάνε το μπαγιόκο των Ελλήνων και μετά να πλακώσουν τους άφραγκους στα καταναλωτικά για να τους έχουν στο χέρι... Από τότε ο κορμός της ελιάς άρχισε να γερνάει.

Πίσω από την ελιά, ήταν ένας δρόμος στρωμένος με χρυσόσκονη. Πιο πίσω, ήταν ο γίγαντας Προκρούστης, που σ' έβαζε στο κρεβάτι του Mega και σου πετσόκοβε ό,τι περίσσευε! Αν πέρναγες την ελιά και τον Προκρούστη, ανοίγονταν μπροστά σου μια ευτυχισμένη πεδιάδα, λουσμένη από φως, πλημμυρισμένη από λουλούδια και γεμάτη με πίστες σκι, όπως στις ελβετικές Άλπεις! Εκεί ζούσαν ευτυχισμένοι οι άνθρωποι του Μνημονίου, που υπηρέτησαν τον θεό τους!

Δίπλα, υπήρχε μια χαράδρα που βολόδερναν οι άθεοι αντιμνημονιακοί! Άλλος πεινασμένος, άλλος άνεργος, άλλος κυνηγημένος από χρέη, άλλος ταπεινωμένος, άλλος με τις εφτά πληγές και το μάτι να γυαλίζει από την οργή... Ήταν η κόλαση!

Το αγόρι με την κουτσουλιά στο μέτωπο πλησίασε προς την ιερή ελιά. Έπρεπε να θυμηθεί τη μαγική φράση για να ανοίξει ο δρόμος. Εκεί μ' έλουσε ο ιδρώτας. Θα τη θυμηθεί και θα πάει στον Παράδεισο ή θα την ξεχάσει και θα καταδικαστεί να ζει στη χαράδρα; Το χρυσό αγόρι γονάτισε μπροστά στην ελιά και είπε την προσευχή του! "Πιστεύω σ' έναν Θεό, πατέρα παντοκράτορα, ποιητή των δρόμων, εισπράκτορα των διοδίων, αφεντικό των πολιτικών"... Εκεί η ελιά τον σταμάτησε. "Αυτά μας τα είπαν κι άλλοι", του είπε, "θέλουμε τη μαγική φράση που θα σε περάσει απέναντι"...

Το αγόρι έπιασε την κουτσουλιά που είχε ξεραθεί και είχε γίνει ελιά στο μέτωπο και είπε με δυνατή φωνή, για να τον ακούσει κι ο Προκρούστης που παραφύλαγε πιο πίσω: «Ο διαχωρισμός σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς δεν είναι τρέντι!». Η ελιά χαμήλωσε. Ο Προκρούστης τον χτύπησε στην πλάτη κι οι άγγελοι των καναλιών άρχισαν τα Ωσαννά! Ιδού ο νυμφίος έρχεται!

Σ' ένα μικρό συννεφάκι στον ουρανό, ο Τζορτζ Σόρος χαμογελούσε ευτυχισμένος. Η παγκόσμια τάξη έβρισκε αγγέλους. Οι καταραμένοι της χαράδρας κάποια στιγμή θα κουράζονταν και θα μετανοούσαν, αρκεί ο Σταύρος να έκλεινε τον δρόμο στο "τσογλάν μπόι" που σήκωσε κεφάλι! Τώρα πώς ερμηνεύεται αυτό το όνειρο δεν ξέρω. Θα το μάθουμε όμως τον Μάιο! Μέχρι τότε, θα κάνω υπομονή!

Από την ΑΥΓΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου