Του Θανάση Καρτερού
Πρώτα τους "προειδοποιούν" με μια ρουκέτα δίπλα από το σπίτι. Ή με προκηρύξεις - φύγετε, θα σας ρημάξουμε τη γειτονιά. Καλοσύνη τους. Ύστερα, σε ελάχιστο χρόνο, έρχεται η φονική ρουκέτα που με φονική ακρίβεια μετατρέπει το σπίτι - στόχο ή τη γειτονιά - στόχο σε μπάζα και όσους δεν πρόλαβαν να φύγουν σε ακόμη έναν αριθμό που μεγαλώνει το άθροισμα των θυμάτων. Για να χτυπάει κάθε τόσο ο μετρητής στην πολιτισμένη Δύση: 150, 155, 160, 165 οι νεκροί στη Γάζα. Οι περισσότεροι άμαχοι και ανάμεσά τους δεκάδες παιδιά. Over.
Το τέλειο έγκλημα χωρίς τιμωρία. Με επιβράβευση διεθνή μάλιστα.
Οι φυσικοί αυτουργοί βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά, σαν να παίζουν ένα video game του θανάτου. Οι ηθικοί αυτουργοί δικαιολογούν τα πάντα με τρόπο και επιχειρήματα που δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς μ' αυτά. Ή αξίζει να ασχοληθεί όσο ακριβώς άξιζε να ασχοληθεί με τα επιχειρήματα των ναζί όταν έστελναν κόσμο στους φούρνους.
Το έγκλημα μιλάει από μόνο του και για την πολιτική, και για τον ψυχισμό των δραστών.
Χρόνια και χρόνια η ίδια αιματηρή ιστορία. Οι Αμερικανοί βάζουν τα όπλα και τις διεθνείς πλάτες. Οι Ισραηλινοί βάζουν τη δουλειά - ειδικευμένος ο στρατός τους, με πτυχία και μεταπτυχιακά στο μαζικό έγκλημα. Στα χιτλερικού τύπου αντίποινα εναντίον αμάχων επί εκατό και χίλια. Η διεθνής κοινότητα βάζει την υποκρισία της - αχ, είναι πολύ κακό αυτό που γίνεται και πρέπει να αποφασιστεί εκεχειρία μεταξύ των παιδιών και των δολοφόνων. Αφού συμπληρωθεί ο προβλεπόμενος αριθμός νεκρών παιδιών και παρασημοφορημένων φονιάδων. Εννοείται.
Το θέμα είναι εμείς τι βάζουμε. Όχι οι βροντόσαυροι που εξουσιάζουν την Ελλάδα, την Ευρώπη, τον κόσμο, αλλά εμείς. Η λεγόμενη κοινή γνώμη. Την κούρασή μας για το παλαιστινιακό δράμα; Την απέχθεια του καναπέ για τα εβραϊκά εγκλήματα; Την οργή και την απαίτηση να σταματήσει αυτό το φονικό όργιο σε βάρος ενός ολόκληρου λαού και των παιδιών του; Ή αποστρέφουμε το βλέμμα -ήταν και το Μουντιάλ, βλέπετε-, όπως οι γείτονες του Άουσβιτς; Κάτι μας μύριζε, αλλά δεν ξέραμε ότι είναι ανθρώπινο κρέας. Είναι κοινότυπο, αλλά μόνο η ανθρωπότητα μπορεί να σταματήσει αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Και έχει ο καθένας την ευθύνη του για κάθε παιδί που σκοτώνεται στη μαρτυρική Παλαιστίνη..
Από την ΑΥΓΗ
Πρώτα τους "προειδοποιούν" με μια ρουκέτα δίπλα από το σπίτι. Ή με προκηρύξεις - φύγετε, θα σας ρημάξουμε τη γειτονιά. Καλοσύνη τους. Ύστερα, σε ελάχιστο χρόνο, έρχεται η φονική ρουκέτα που με φονική ακρίβεια μετατρέπει το σπίτι - στόχο ή τη γειτονιά - στόχο σε μπάζα και όσους δεν πρόλαβαν να φύγουν σε ακόμη έναν αριθμό που μεγαλώνει το άθροισμα των θυμάτων. Για να χτυπάει κάθε τόσο ο μετρητής στην πολιτισμένη Δύση: 150, 155, 160, 165 οι νεκροί στη Γάζα. Οι περισσότεροι άμαχοι και ανάμεσά τους δεκάδες παιδιά. Over.
Το τέλειο έγκλημα χωρίς τιμωρία. Με επιβράβευση διεθνή μάλιστα.
Οι φυσικοί αυτουργοί βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά, σαν να παίζουν ένα video game του θανάτου. Οι ηθικοί αυτουργοί δικαιολογούν τα πάντα με τρόπο και επιχειρήματα που δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς μ' αυτά. Ή αξίζει να ασχοληθεί όσο ακριβώς άξιζε να ασχοληθεί με τα επιχειρήματα των ναζί όταν έστελναν κόσμο στους φούρνους.
Το έγκλημα μιλάει από μόνο του και για την πολιτική, και για τον ψυχισμό των δραστών.
Χρόνια και χρόνια η ίδια αιματηρή ιστορία. Οι Αμερικανοί βάζουν τα όπλα και τις διεθνείς πλάτες. Οι Ισραηλινοί βάζουν τη δουλειά - ειδικευμένος ο στρατός τους, με πτυχία και μεταπτυχιακά στο μαζικό έγκλημα. Στα χιτλερικού τύπου αντίποινα εναντίον αμάχων επί εκατό και χίλια. Η διεθνής κοινότητα βάζει την υποκρισία της - αχ, είναι πολύ κακό αυτό που γίνεται και πρέπει να αποφασιστεί εκεχειρία μεταξύ των παιδιών και των δολοφόνων. Αφού συμπληρωθεί ο προβλεπόμενος αριθμός νεκρών παιδιών και παρασημοφορημένων φονιάδων. Εννοείται.
Το θέμα είναι εμείς τι βάζουμε. Όχι οι βροντόσαυροι που εξουσιάζουν την Ελλάδα, την Ευρώπη, τον κόσμο, αλλά εμείς. Η λεγόμενη κοινή γνώμη. Την κούρασή μας για το παλαιστινιακό δράμα; Την απέχθεια του καναπέ για τα εβραϊκά εγκλήματα; Την οργή και την απαίτηση να σταματήσει αυτό το φονικό όργιο σε βάρος ενός ολόκληρου λαού και των παιδιών του; Ή αποστρέφουμε το βλέμμα -ήταν και το Μουντιάλ, βλέπετε-, όπως οι γείτονες του Άουσβιτς; Κάτι μας μύριζε, αλλά δεν ξέραμε ότι είναι ανθρώπινο κρέας. Είναι κοινότυπο, αλλά μόνο η ανθρωπότητα μπορεί να σταματήσει αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Και έχει ο καθένας την ευθύνη του για κάθε παιδί που σκοτώνεται στη μαρτυρική Παλαιστίνη..
Από την ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου