Της Παναγιώτας Μπλέτα
Το Δεκέμβριο του 2001, η Αργεντινή μία από τις πλουσιότερες οικονομίες στο παρελθόν, χρεοκοπεί. Η κυβέρνηση έχει παραιτηθεί και ο Πρόεδρος της Αργεντινής Φερνάντο Δε Λα Ρούα διαφεύγει από το Προεδρικό Μέγαρο, με ελικόπτερο, μέσα σε ένα οργισμένο πλήθος, που έπαιρνε στα χέρια του την κατάσταση, προκειμένου να δώσει τέλος στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας, διάρκειας 10 ετών.
Το ΔΝΤ ακολουθώντας πιστά τις αρχές του νεοφιλελευθερισμού, λέει ότι όταν έχεις χρέος και έλλειμμα, συρρικνώνεις την οικονομία, περιορίζεις το κράτος και έτσι έγινε και στην Αργεντινή, που είχε κακώς ενταχθεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, εφόσον διένυε βαθύτατη ύφεση και τυχόν κοινωνικές πιέσεις, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε οξύτατες κοινωνικές εξεγέρσεις και κατά συνέπεια στην διάλυση του κράτους.
Μην λαμβάνοντας υπόψη της λοιπόν, τις κοινωνικές αδικίες και κατά συνέπεια την κοινωνική έκρηξη, που μπορούσε να επέλθει, από την εφαρμογή μιας πολιτικής, που δεν σέβεται τον πολίτη, η τότε κυβέρνηση υπακούοντας στο ΔΝΤ, προχώρησε σε μια σειρά μέτρων λιτότητας, όπως ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα, με περικοπές μισθών και συντάξεων , με δυσβάστακτα φορολογικά μέτρα και με μια σειρά ιδιωτικοποιήσεων, σε πάνω από 200 κρατικές επιχειρήσεις. Ξεπούλησαν μέχρι και τη δημόσια εταιρεία πετρελαίου, με αποτέλεσμα, η χώρα να χρεοκοπήσει, να κηρύξει παύση πληρωμών, ο λαός να βγει στους δρόμους, έχοντας χάσει τα πάντα και η κυβέρνηση να φύγει νύχτα…
Τα «θεραπευτικά» μέτρα του ΔΝΤ, άφησαν πίσω τους 35 νεκρούς, δολοφονημένους από την αστυνομία και τους ιδιωτικούς φρουρούς των τραπεζών, 30.000 παράπλευρες απώλειες, ανθρώπους που αυτοκτόνησαν, ή υπέστησαν καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια και πάνω από τον μισό πληθυσμό της χώρας στα όρια της φτώχειας.
Στα ίδια αχνάρια, προχωρεί και η σημερινή Ελληνική Κυβέρνηση, αναζητώντας χρήματα μέσα από την εκποίηση, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, για να μειώσει το χρέος της χώρας και όταν τελειώσει αυτή η ιστορία, θα είμαστε χειρότερα από πριν , με παγιωμένους μισθούς και συντάξεις φτώχειας, την εθνική μας περιουσία στα χέρια του ξένου κεφαλαίου και την εθνική μας κυριαρχία αίολη…
Οι επόμενες κυβερνήσεις της Αργεντινής, χαρακτηρισμένες και ως η δεκαετία των Κίρτσνερ και οι οποίες φάνηκε ότι θα οδηγούσαν στην αναβίωση του περονικού μύθου, μην υπακούοντας στα κελεύσματα του διεθνούς πολιτικού και οικονομικού κεφαλαίου, υιοθετόντας μια ανεξάρτητη οικονομική, νομισματική και συναλλαγματική πολιτική, που αντέδρασε στις μεθοδεύσεις και τους εκβιασμούς των διεθνών αγορών και των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, κατάφεραν να βγάλουν τη χώρα από το ΔΝΤ και να αντιμετωπίσουν την κρίση.
Η Αργεντινή σταμάτησε να αποπληρώνει μεγάλο μέρος των δανείων της, προς τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, καταφέρνοντας σημαντικό κούρεμα του χρέους της και προχώρησε σε κρατικοποιήσεις των επιχειρήσεων, αδιαφορώντας για τις δικαστικές διαμάχες.
Η ετήσια ανάπτυξη έφτασε το 8% , ανάμεσα στο 2003 και 2011, στηριζόμενη κυρίως στις εξαγωγές πρώτων υλών, προς τις αναδυόμενες οικονομίες.
Η ανεργία μειώθηκε στο 7,2% του ενεργού πληθυσμού και η φτώχεια περιορίστηκε κατά τα δύο τρίτα. Επιπλέον, το χρέος μειώθηκε στο 41% του ΑΕΠ.
Μετά την σημαντική διαγραφή του χρέους της, η Αργεντινή κατόρθωσε να σταθεί στα πόδια της, για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά όχι να επιστρέψει κανονικά στις αγορές και ο λόγος είναι τα όρνια των αγορών, όπως η εταιρία hedge fund Elliott Management, που κατέχει σημαντικό όγκο παλαιών ομολόγων, που δεν αποδέχθηκαν το διακανονισμό, που οι άλλοι δανειστές αποδέχθηκαν και απαιτούν πλήρη αποπληρωμή. Αυτοί είναι , που πρόσφατα κέρδισαν δικαστικές αποφάσεις στα αμερικανικά δικαστήρια, για την ακύρωση της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους της Αργεντινής προς αυτούς.
Ο 70χρονος σήμερα, Αμερικανός, Πολ Σίνγκερ, ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος του hedge fund Elliott Management, που δημιούργησε τεράστια περιουσία , αγοράζοντας χρέος προβληματικών χωρών και εταιρειών για ένα κομμάτι ψωμί, εξαναγκάζοντας στη συνέχεια τους οφειλέτες να τον αποπληρώσουν, με κάθε μέσο στο πολλαπλάσιο, σε σχέση με τις τιμές αγοράς, είναι εκείνος που «πέτυχε» πρόσφατα, να εκδώσει απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, να πληρωθούν στο ακέραιο οι ομολογιούχοι που δεν είχαν συμμετάσχει στις αναδιαρθρώσεις του αργεντίνικου χρέους το 2005 και 2010, μαζί με τους κατόχους των «κουρεμένων» κατά 70% ομολόγων.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η Elliott αποφάσισε να μην αγοράσει ελληνικά ομόλογα, γιατί εμπεριείχαν ρήτρα, που απέκλειε αυτό που έκανε στην Αργεντινή, κερδοσκόπησε όμως βάναυσα εις βάρος της χώρας, το 2011, μέσω αγοραπωλησιών ελληνικών CDS.
Ο σύγχρονος «οικονομικός Αττίλας», που στην περίπτωση της Αργεντινής, ηγήθηκε του 10% των ομολογιούχων, που αρνήθηκαν το «κούρεμα» των τίτλων που κατείχαν, επιχείρησε να κατασχέσει στην Γκάνα τη φρεγάτα Libertad του Πολεμικού Ναυτικού της Αργεντινής, ενώ δύο χρόνια πριν, είχε προσπαθήσει να κατασχέσει τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας, ύψους 105 εκατ. Δολαρίων, που φυλάσσονταν στην Federal Reserve Bank of New York.
Στόχος αυτής της ιδιότυπης δικαστικής αντιμετώπισης, που πέτυχε σήμερα η Elliot, η οποία σε κάνει να αναρωτιέσαι και για την διαφάνεια της δικαιοσύνης, που λειτουργεί σε ευθεία γραμμή με την εκάστοτε πολιτική εξουσία, σε όποια παρυφή κομματική κι αν παραπλανητικά προσκρούει, και σε κράτη μάλιστα όπως οι ΗΠΑ, αποτελεί η δημιουργία δεδικασμένου, προκειμένου να καθίσταται δυσκολότερη η διαχείριση κρίσεων σε χρεοκοπημένες χώρες και να γίνονται υποχείρια στο όποιο ΔΝΤ, στην όποια υπερδύναμη, υπονομεύοντας κατ΄ ουσίαν όχι μόνο την οικονομική αλλά και την εθνική τους ανεξαρτησία…
Και θα προχωρήσω πιο βαθιά ακόμη. Οι ΗΠΑ έχοντας δεχθεί σοβαρά πολιτικά και οικονομικά «χτυπήματα», στο παρελθόν, από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, βλέπε Βενεζουέλα, δεν υπήρχε περίπτωση να μην κάνουν τα αδύνατα δυνατά, προκειμένου να εδραιώσουν την πολιτική και οικονομική τους κυριαρχία στην Αργεντινή, που αποτελεί επίσης πετρελαιοπαραγωγική χώρα και ανασυντάσσοντας τις δυνάμεις της οικονομικά, πολιτικά και το σημαντικότερο κοινωνικά , μπορεί να διεκδικήσει εξίσου μια ανεξάρτητη θέση, στην πολιτική αγορά της Λατινικής Αμερικής.
Ας μην ξεχνάμε το μεγαλύτερο πολιτικό εχθρό των ΗΠΑ, στη Λατινική Αμερική, τον Ούγκο Τσάβες. Ποιός ήταν όμως ο Ούγκο Τσάβες; Ήταν εκείνος που έκανε πραγματικότητα το όραμα για τη μείωση της φτώχειας και της κοινωνικής αδικίας, στη χώρα του, τη Βενεζουέλα. Αφού επιβίωσε από το στρατιωτικό πραξικόπημα, που στήριξε η Ουάσιγκτον, και τις υποκινούμενες απεργίες στην πετρελαϊκή βιομηχανία που απείλησαν την οικονομία, ο ΟύγκοΤσάβες διοχέτευσε όλα τα κέρδη από το πετρέλαιο σε κοινωνικές παροχές, στην υγεία και την παιδεία.
Η αιματοκυλισμένη εξέγερση του 1989, γνωστή ως Καρακάσο, που στρεφόταν ενάντια στον τότε εκλεγμένο πρόεδρο , Κάρλος Ανδρές Πέρες, αντιπρόεδρο μάλιστα (τι ειρωνεία)της Σοσιαλιστικής Διεθνούς , ο οποίος παραβιάζοντας την λαϊκή εντολή, οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ, βυθίζοντας τον λαό στην φτώχεια και στην εξαθλίωση, οδήγησε τον Ούγκο Τσάβες στην εξουσία, υποσχόμενο να αλλάξει τη μοίρα της Βενεζουέλας.
Ο Ούγκο Τσάβες κράτησε την υπόσχεση του και μοίρασε δίκαια στο λαό τα κέρδη από τον πετρελαϊκό πλούτο, με τα κοινωνικά προγράμματα που εφάρμοσε, σε αντιδιαστολή με τα λεγόμενα διαρθρωτικά προγράμματα του ΔΝΤ που είχε πρωτύτερα ενταχτεί η χώρα και οδήγησαν στην έκρηξη της φτώχειας, της ανεργίας, και των σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων, επιτυγχάνοντας την πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία της χώρας.
Η φτώχεια από το 85% πήγε στο 33% και σύμφωνα με άλλα στοιχεία στο 21% και η απόλυτη φτώχεια από 40% στο 7,3%. Η ανεργία είναι κοντά στο 7%. Ο αναλφαβητισμός που ήταν καθεστώς, έχει σχεδόν εξαλειφθεί και η χώρα είναι η 5η στον κόσμο σε ποσοστό φοιτητών. Η παιδική θνησιμότητα μειώθηκε στο μισό και το 96% του πληθυσμού έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Το 1998 υπήρχαν 18 γιατροί ανά 10.000 κατοίκους, σήμερα υπάρχουν 58 ενώ μέσα σε 13 χρόνια χτίστηκαν 3πλάσιες κλινικές από ότι τα σαράντα χρόνια από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Η«πετρελαιοκίνητη», καθόσον λέγεται, επανάσταση του Ούγκο Τσάβες, παρότι άνοιξε τον δρόμο, σε μια νέα γενιά δημοκρατικών ηγετών στην Λατινική Αμερική , όπως τον Μοράλες στη Βολιβία, τον Κορέα στο Εκουαδόρ, τον Λούγκο στην Παραγουάη, έμεινε ημιτελής, γιατί δεν εδραίωσε αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης και σε άλλα κράτη, έτσι ώστε να αποτελεί ασπίδα προστασίας σήμερα για την Αργεντινή και την όποια Αργεντινή.
Και παρόλο, που για εμένα προσωπικά , ο θάνατός του αποτελεί ανεξιχνίαστο μυστήριο, η δράση του θα αποτελεί λαμπρό παράδειγμα για το τι μπορεί να επιτύχει ο λαός όταν φέρνει, δεν θα έλεγα χαρισματικούς ηγέτες, αλλά ηγέτες, που πολιτικό τους στόχο έχουν, να υπηρετούν τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, στη εξουσία…
Σχετικά με εμάς τώρα, τόσο το παράδειγμα της Βενεζουέλας, όσο και της Αργεντινής που αγωνίστηκε και συνεχίζει να αγωνίζεται ενάντια στο τέρας του καπιταλισμού, μας αφορούν τα μέγιστα, για να μην υποκύψουμε στις σειρήνες, που έντεχνα καλλιεργούνται, προκειμένου να αποδειχθεί, ότι η αντίδραση ενάντια στα κελεύσματα της διεθνούς οικονομικής τάξης, η οποία έχει ως στόχο να παραδειγματίσει χώρες όπως την Ελλάδα με τις πρακτικές της λιτότητας, θα μας οδηγήσει εκτός ευρώ και στην κατάσταση της Αργεντινής.
Για άλλη μια φορά το Δόγμα του Σοκ –το Δόγμα της Φτώχειας, έρχεται να μας διδάξει μέσω «διαδραστικής τεχνικής εκπαίδευσης», και με ατάκες όπως, « όταν ένα κράτος χρεοκοπήσει το κόστος το πληρώνουν πρώτα οι φτωχοί», «οι στρατηγικές βίαιης χρεοκοπίας αποδεικνύονται πολύ πιο οδυνηρές από τις οργανωμένες αναδιαρθρώσεις», «η μόνη αξιόπιστη έξοδος από την κρίση, είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, μέσα από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, που σου επιβάλλουν ποιοι άλλοι, μα οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ», ότι οι όποιες προσπάθειες για αντίσταση, ενάντια στην υποδούλωση του λαού μας και της χώρα μας είναι μάταιες.
Εκείνο που δεν γνωρίζουν όμως οι πομποί μετάδοσης, είτε ενδογενείς είτε εξωγενείς, που διαδίδουν αυτά, υπηρετώντας τα συμφέροντα των «λίγων», είναι ότι την εξέγερση ενάντια στην προσχεδιασμένη εξαθλίωση των πολλών, δεν μπορεί να την σταματήσει κανείς, όσες δικαστικές αποφάσεις κι αν βγάλει, όσα ΔΝΤ κι αν δημιουργήσει, όσες Γερμανίες κι αν στρατολογήσει, όσες πρακτικές λιτότητας κι αν επινοήσει και αυτό γιατί ο κλοιός στενεύει και ο πανικός των «λίγων» που θέλουν να κυριαρχούν στον πλανήτη θα αποτελέσει το όπλο, που θα εκπυρσοκροτήσει πίσω…
Από το new-deal
Το Δεκέμβριο του 2001, η Αργεντινή μία από τις πλουσιότερες οικονομίες στο παρελθόν, χρεοκοπεί. Η κυβέρνηση έχει παραιτηθεί και ο Πρόεδρος της Αργεντινής Φερνάντο Δε Λα Ρούα διαφεύγει από το Προεδρικό Μέγαρο, με ελικόπτερο, μέσα σε ένα οργισμένο πλήθος, που έπαιρνε στα χέρια του την κατάσταση, προκειμένου να δώσει τέλος στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας, διάρκειας 10 ετών.
Το ΔΝΤ ακολουθώντας πιστά τις αρχές του νεοφιλελευθερισμού, λέει ότι όταν έχεις χρέος και έλλειμμα, συρρικνώνεις την οικονομία, περιορίζεις το κράτος και έτσι έγινε και στην Αργεντινή, που είχε κακώς ενταχθεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, εφόσον διένυε βαθύτατη ύφεση και τυχόν κοινωνικές πιέσεις, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε οξύτατες κοινωνικές εξεγέρσεις και κατά συνέπεια στην διάλυση του κράτους.
Μην λαμβάνοντας υπόψη της λοιπόν, τις κοινωνικές αδικίες και κατά συνέπεια την κοινωνική έκρηξη, που μπορούσε να επέλθει, από την εφαρμογή μιας πολιτικής, που δεν σέβεται τον πολίτη, η τότε κυβέρνηση υπακούοντας στο ΔΝΤ, προχώρησε σε μια σειρά μέτρων λιτότητας, όπως ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα, με περικοπές μισθών και συντάξεων , με δυσβάστακτα φορολογικά μέτρα και με μια σειρά ιδιωτικοποιήσεων, σε πάνω από 200 κρατικές επιχειρήσεις. Ξεπούλησαν μέχρι και τη δημόσια εταιρεία πετρελαίου, με αποτέλεσμα, η χώρα να χρεοκοπήσει, να κηρύξει παύση πληρωμών, ο λαός να βγει στους δρόμους, έχοντας χάσει τα πάντα και η κυβέρνηση να φύγει νύχτα…
Τα «θεραπευτικά» μέτρα του ΔΝΤ, άφησαν πίσω τους 35 νεκρούς, δολοφονημένους από την αστυνομία και τους ιδιωτικούς φρουρούς των τραπεζών, 30.000 παράπλευρες απώλειες, ανθρώπους που αυτοκτόνησαν, ή υπέστησαν καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια και πάνω από τον μισό πληθυσμό της χώρας στα όρια της φτώχειας.
Στα ίδια αχνάρια, προχωρεί και η σημερινή Ελληνική Κυβέρνηση, αναζητώντας χρήματα μέσα από την εκποίηση, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, για να μειώσει το χρέος της χώρας και όταν τελειώσει αυτή η ιστορία, θα είμαστε χειρότερα από πριν , με παγιωμένους μισθούς και συντάξεις φτώχειας, την εθνική μας περιουσία στα χέρια του ξένου κεφαλαίου και την εθνική μας κυριαρχία αίολη…
Οι επόμενες κυβερνήσεις της Αργεντινής, χαρακτηρισμένες και ως η δεκαετία των Κίρτσνερ και οι οποίες φάνηκε ότι θα οδηγούσαν στην αναβίωση του περονικού μύθου, μην υπακούοντας στα κελεύσματα του διεθνούς πολιτικού και οικονομικού κεφαλαίου, υιοθετόντας μια ανεξάρτητη οικονομική, νομισματική και συναλλαγματική πολιτική, που αντέδρασε στις μεθοδεύσεις και τους εκβιασμούς των διεθνών αγορών και των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, κατάφεραν να βγάλουν τη χώρα από το ΔΝΤ και να αντιμετωπίσουν την κρίση.
Η Αργεντινή σταμάτησε να αποπληρώνει μεγάλο μέρος των δανείων της, προς τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, καταφέρνοντας σημαντικό κούρεμα του χρέους της και προχώρησε σε κρατικοποιήσεις των επιχειρήσεων, αδιαφορώντας για τις δικαστικές διαμάχες.
Η ετήσια ανάπτυξη έφτασε το 8% , ανάμεσα στο 2003 και 2011, στηριζόμενη κυρίως στις εξαγωγές πρώτων υλών, προς τις αναδυόμενες οικονομίες.
Η ανεργία μειώθηκε στο 7,2% του ενεργού πληθυσμού και η φτώχεια περιορίστηκε κατά τα δύο τρίτα. Επιπλέον, το χρέος μειώθηκε στο 41% του ΑΕΠ.
Μετά την σημαντική διαγραφή του χρέους της, η Αργεντινή κατόρθωσε να σταθεί στα πόδια της, για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά όχι να επιστρέψει κανονικά στις αγορές και ο λόγος είναι τα όρνια των αγορών, όπως η εταιρία hedge fund Elliott Management, που κατέχει σημαντικό όγκο παλαιών ομολόγων, που δεν αποδέχθηκαν το διακανονισμό, που οι άλλοι δανειστές αποδέχθηκαν και απαιτούν πλήρη αποπληρωμή. Αυτοί είναι , που πρόσφατα κέρδισαν δικαστικές αποφάσεις στα αμερικανικά δικαστήρια, για την ακύρωση της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους της Αργεντινής προς αυτούς.
Ο 70χρονος σήμερα, Αμερικανός, Πολ Σίνγκερ, ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος του hedge fund Elliott Management, που δημιούργησε τεράστια περιουσία , αγοράζοντας χρέος προβληματικών χωρών και εταιρειών για ένα κομμάτι ψωμί, εξαναγκάζοντας στη συνέχεια τους οφειλέτες να τον αποπληρώσουν, με κάθε μέσο στο πολλαπλάσιο, σε σχέση με τις τιμές αγοράς, είναι εκείνος που «πέτυχε» πρόσφατα, να εκδώσει απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, να πληρωθούν στο ακέραιο οι ομολογιούχοι που δεν είχαν συμμετάσχει στις αναδιαρθρώσεις του αργεντίνικου χρέους το 2005 και 2010, μαζί με τους κατόχους των «κουρεμένων» κατά 70% ομολόγων.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η Elliott αποφάσισε να μην αγοράσει ελληνικά ομόλογα, γιατί εμπεριείχαν ρήτρα, που απέκλειε αυτό που έκανε στην Αργεντινή, κερδοσκόπησε όμως βάναυσα εις βάρος της χώρας, το 2011, μέσω αγοραπωλησιών ελληνικών CDS.
Ο σύγχρονος «οικονομικός Αττίλας», που στην περίπτωση της Αργεντινής, ηγήθηκε του 10% των ομολογιούχων, που αρνήθηκαν το «κούρεμα» των τίτλων που κατείχαν, επιχείρησε να κατασχέσει στην Γκάνα τη φρεγάτα Libertad του Πολεμικού Ναυτικού της Αργεντινής, ενώ δύο χρόνια πριν, είχε προσπαθήσει να κατασχέσει τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας, ύψους 105 εκατ. Δολαρίων, που φυλάσσονταν στην Federal Reserve Bank of New York.
Στόχος αυτής της ιδιότυπης δικαστικής αντιμετώπισης, που πέτυχε σήμερα η Elliot, η οποία σε κάνει να αναρωτιέσαι και για την διαφάνεια της δικαιοσύνης, που λειτουργεί σε ευθεία γραμμή με την εκάστοτε πολιτική εξουσία, σε όποια παρυφή κομματική κι αν παραπλανητικά προσκρούει, και σε κράτη μάλιστα όπως οι ΗΠΑ, αποτελεί η δημιουργία δεδικασμένου, προκειμένου να καθίσταται δυσκολότερη η διαχείριση κρίσεων σε χρεοκοπημένες χώρες και να γίνονται υποχείρια στο όποιο ΔΝΤ, στην όποια υπερδύναμη, υπονομεύοντας κατ΄ ουσίαν όχι μόνο την οικονομική αλλά και την εθνική τους ανεξαρτησία…
Και θα προχωρήσω πιο βαθιά ακόμη. Οι ΗΠΑ έχοντας δεχθεί σοβαρά πολιτικά και οικονομικά «χτυπήματα», στο παρελθόν, από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, βλέπε Βενεζουέλα, δεν υπήρχε περίπτωση να μην κάνουν τα αδύνατα δυνατά, προκειμένου να εδραιώσουν την πολιτική και οικονομική τους κυριαρχία στην Αργεντινή, που αποτελεί επίσης πετρελαιοπαραγωγική χώρα και ανασυντάσσοντας τις δυνάμεις της οικονομικά, πολιτικά και το σημαντικότερο κοινωνικά , μπορεί να διεκδικήσει εξίσου μια ανεξάρτητη θέση, στην πολιτική αγορά της Λατινικής Αμερικής.
Ας μην ξεχνάμε το μεγαλύτερο πολιτικό εχθρό των ΗΠΑ, στη Λατινική Αμερική, τον Ούγκο Τσάβες. Ποιός ήταν όμως ο Ούγκο Τσάβες; Ήταν εκείνος που έκανε πραγματικότητα το όραμα για τη μείωση της φτώχειας και της κοινωνικής αδικίας, στη χώρα του, τη Βενεζουέλα. Αφού επιβίωσε από το στρατιωτικό πραξικόπημα, που στήριξε η Ουάσιγκτον, και τις υποκινούμενες απεργίες στην πετρελαϊκή βιομηχανία που απείλησαν την οικονομία, ο ΟύγκοΤσάβες διοχέτευσε όλα τα κέρδη από το πετρέλαιο σε κοινωνικές παροχές, στην υγεία και την παιδεία.
Η αιματοκυλισμένη εξέγερση του 1989, γνωστή ως Καρακάσο, που στρεφόταν ενάντια στον τότε εκλεγμένο πρόεδρο , Κάρλος Ανδρές Πέρες, αντιπρόεδρο μάλιστα (τι ειρωνεία)της Σοσιαλιστικής Διεθνούς , ο οποίος παραβιάζοντας την λαϊκή εντολή, οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ, βυθίζοντας τον λαό στην φτώχεια και στην εξαθλίωση, οδήγησε τον Ούγκο Τσάβες στην εξουσία, υποσχόμενο να αλλάξει τη μοίρα της Βενεζουέλας.
Ο Ούγκο Τσάβες κράτησε την υπόσχεση του και μοίρασε δίκαια στο λαό τα κέρδη από τον πετρελαϊκό πλούτο, με τα κοινωνικά προγράμματα που εφάρμοσε, σε αντιδιαστολή με τα λεγόμενα διαρθρωτικά προγράμματα του ΔΝΤ που είχε πρωτύτερα ενταχτεί η χώρα και οδήγησαν στην έκρηξη της φτώχειας, της ανεργίας, και των σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων, επιτυγχάνοντας την πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία της χώρας.
Η φτώχεια από το 85% πήγε στο 33% και σύμφωνα με άλλα στοιχεία στο 21% και η απόλυτη φτώχεια από 40% στο 7,3%. Η ανεργία είναι κοντά στο 7%. Ο αναλφαβητισμός που ήταν καθεστώς, έχει σχεδόν εξαλειφθεί και η χώρα είναι η 5η στον κόσμο σε ποσοστό φοιτητών. Η παιδική θνησιμότητα μειώθηκε στο μισό και το 96% του πληθυσμού έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Το 1998 υπήρχαν 18 γιατροί ανά 10.000 κατοίκους, σήμερα υπάρχουν 58 ενώ μέσα σε 13 χρόνια χτίστηκαν 3πλάσιες κλινικές από ότι τα σαράντα χρόνια από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Η«πετρελαιοκίνητη», καθόσον λέγεται, επανάσταση του Ούγκο Τσάβες, παρότι άνοιξε τον δρόμο, σε μια νέα γενιά δημοκρατικών ηγετών στην Λατινική Αμερική , όπως τον Μοράλες στη Βολιβία, τον Κορέα στο Εκουαδόρ, τον Λούγκο στην Παραγουάη, έμεινε ημιτελής, γιατί δεν εδραίωσε αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης και σε άλλα κράτη, έτσι ώστε να αποτελεί ασπίδα προστασίας σήμερα για την Αργεντινή και την όποια Αργεντινή.
Και παρόλο, που για εμένα προσωπικά , ο θάνατός του αποτελεί ανεξιχνίαστο μυστήριο, η δράση του θα αποτελεί λαμπρό παράδειγμα για το τι μπορεί να επιτύχει ο λαός όταν φέρνει, δεν θα έλεγα χαρισματικούς ηγέτες, αλλά ηγέτες, που πολιτικό τους στόχο έχουν, να υπηρετούν τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, στη εξουσία…
Σχετικά με εμάς τώρα, τόσο το παράδειγμα της Βενεζουέλας, όσο και της Αργεντινής που αγωνίστηκε και συνεχίζει να αγωνίζεται ενάντια στο τέρας του καπιταλισμού, μας αφορούν τα μέγιστα, για να μην υποκύψουμε στις σειρήνες, που έντεχνα καλλιεργούνται, προκειμένου να αποδειχθεί, ότι η αντίδραση ενάντια στα κελεύσματα της διεθνούς οικονομικής τάξης, η οποία έχει ως στόχο να παραδειγματίσει χώρες όπως την Ελλάδα με τις πρακτικές της λιτότητας, θα μας οδηγήσει εκτός ευρώ και στην κατάσταση της Αργεντινής.
Για άλλη μια φορά το Δόγμα του Σοκ –το Δόγμα της Φτώχειας, έρχεται να μας διδάξει μέσω «διαδραστικής τεχνικής εκπαίδευσης», και με ατάκες όπως, « όταν ένα κράτος χρεοκοπήσει το κόστος το πληρώνουν πρώτα οι φτωχοί», «οι στρατηγικές βίαιης χρεοκοπίας αποδεικνύονται πολύ πιο οδυνηρές από τις οργανωμένες αναδιαρθρώσεις», «η μόνη αξιόπιστη έξοδος από την κρίση, είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, μέσα από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, που σου επιβάλλουν ποιοι άλλοι, μα οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ», ότι οι όποιες προσπάθειες για αντίσταση, ενάντια στην υποδούλωση του λαού μας και της χώρα μας είναι μάταιες.
Εκείνο που δεν γνωρίζουν όμως οι πομποί μετάδοσης, είτε ενδογενείς είτε εξωγενείς, που διαδίδουν αυτά, υπηρετώντας τα συμφέροντα των «λίγων», είναι ότι την εξέγερση ενάντια στην προσχεδιασμένη εξαθλίωση των πολλών, δεν μπορεί να την σταματήσει κανείς, όσες δικαστικές αποφάσεις κι αν βγάλει, όσα ΔΝΤ κι αν δημιουργήσει, όσες Γερμανίες κι αν στρατολογήσει, όσες πρακτικές λιτότητας κι αν επινοήσει και αυτό γιατί ο κλοιός στενεύει και ο πανικός των «λίγων» που θέλουν να κυριαρχούν στον πλανήτη θα αποτελέσει το όπλο, που θα εκπυρσοκροτήσει πίσω…
Από το new-deal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου