Του Άρη Δαβαράκη
Τελικά αυτό το Σαββατοκύριακο που μόλις πέρασε, ήτανε το πιο γερό Σαββατοκύριακο του Τσίπρα, αυτό που τον εδραίωσε πια στα μυαλά όλης της Ελλάδας σαν τον επόμενο πρωθυπουργό και σαν έναν πολύ λογικό, προσγειωμένο, σοβαρό πολιτικό με τον οποίον όλοι μπορούν να κουβεντιάσουνε πάνω σε μια βάση αλληλοσεβασμού και κοινής λογικής. Μετά τον λόγο του στην ΔΕΘ το Σάββατο και την συνέντευξη τύπου της Κυριακής έχω την αίσθηση πως δεν μπορεί κανείς πια να ελπίζει ότι με τις παλιές συνταγές (ειρωνείες, αφ’ υψηλού σχόλια, σπόντες και ανοησίες επιπέδου κυρίας Βούλτεψη) μπορούν να φρενάρουν τις εξελίξεις που θα οδηγήσουν την Ν.Δ σε ποσοστά που μόνο σε εφιάλτες μπορεί να έχουν δει τα μεγαλοστελέχη της -και το ΠΑΣΟΚ στα όρια της εξαφάνισης. Είναι πια φανερό πως η Ελλάδα γυρνάει σελίδα και πως αυτό είναι κοινά αποδεκτό σαν μια νομοτελειακή εξέλιξη που έρχεται στην ώρα της και αφού έχουν δοκιμαστεί με πλήρη αποτυχία ένα σωρό «άλλες» λύσεις.
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο πώς κατάφερε ο Αλέξης Τσίπρας μέσα σε πολύ λίγο πολιτικό χρόνο, χωρίς κραυγές, φασαρίες, τρελές υποσχέσεις και συνθήματα φτιαγμένα στις «συσκέψεις» για ψηφοφόρους παθιασμένους και εξαρτημένους από το κόμμα τους με συμφέροντα, παροχές και εξυπηρετήσεις (σε όλη την κοινωνική-οικονομική κλίμακα), να επικρατήσει του «παλιού» κόσμου απλώς και μόνο με τον «τρόπο του», προτάσσοντας αυτά που σκέφτεται και πιστεύει στ’ αλήθεια (και γι’ αυτό μπορεί να τα υπερασπιστεί οπουδήποτε και απέναντι σε οποιονδήποτε).
Ξέρω ότι πολλοί μπορεί να διαφωνείτε, ξέρω όμως επίσης να διακρίνω κάποια πράγματα ξεκάθαρα και αυτήν την κερδισμένη από πραγματική παρατήρηση και πείρα «διάκριση» την εμπιστεύομαι. Η μεγάλη δύναμη του Τσίπρα είναι πως ούτε θέλει, ούτε μπορεί, ούτε ενδιαφέρεται να παραστήσει πως είναι κάποιος άλλος. Και το πολύ ευχάριστο για εμάς που τον πιστεύουμε είναι πως «αυτός που είναι» έχει ήδη πολύ μεγάλη απήχηση στο εκλογικό σώμα που, όσο κι’ αν βομβαρδίστηκε με αρνητικά μηνύματα, δεν «μάσησε». Και, ξαφνικά, από κάλπη σε κάλπη, το υπάρχον πολιτικό προσωπικό που νόμιζε πως είχε δέσει το γάϊδαρό του γερά, βρέθηκε στην απ’ έξω - όπως το λέμε στην καθομιλουμένη. Γι’ αυτό και υπάρχει τόσο μεγάλη αγωνία να βρεθεί τελοσπάντων ένας προεδράκος μικρομεσαίος που θα αποδεχθεί τον ρόλο του βαλέ να διευκολύνει την παρτίδα. Του «κουβικουλάριου» δηλαδή, ή valet de chambre. Μόνο που δεν έρχονται τα πράγματα συνεχώς όπως τα θέλουμε. Και αυτός ο προεδράκος δεν βρίσκεται εύκολα. Κι’ αν βρίσκεται δεν μαζεύει 180 ψήφους γιατί, υπάρχοντος και του Τσίπρα στο παιχνίδι, δυσκολεύουν οι ελιγμοί. Και υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να σε συναντήσει ο άλλος στο καφενείο της Βουλής ή σε οποιοδήποτε άλλο καφενείο στην Ελλάδα και να στην πει πολύ ξεκάθαρα: Καλά, δεν ντρέπεσαι ρε, ολόκληρος άνθρωπος, τόσα χρόνια στην πολιτική, να καταντήσεις κουβικουλάριος;»
Του βγήκε πολύ ζόρικος ο αντίπαλος του Αντώνη Σαμαρά. Δεν μπόρεσε εύκολα να τον εξορίσει σε κάποια γωνία. Ούτε στο ένα από τα «δυό άκρα» (ανόητη πολιτική επιλογή απ’ την αρχή νομίζω), ούτε στον ρόλο του αρχηγού του «κόμματος της δραχμής», ούτε στον άλλον, του «δεν μιλάει μια ξένη γλώσσα, πώς θα συνομιλήσει με τους διεθνείς ηγέτες». Πήγε στο debate o Αλέξης και μίλησε Ελληνικά και μας έκανε όλους να αισθανθούμε «ωραίοι» με την στάση, την συμπεριφορά και τις θέσεις του. Και από τότε μέχρι και αυτό το Σαββατοκύριακο, όλες του οι κινήσεις ήταν χαλαρές, ήρεμες, ξεκάθαρες. Άφησε τις «εξυπνάδες» και τις υποτιμητικές εκφράσεις στις διάφορες κυρίες και κυρίους τύπου Βούλτεψη και Κεδίκογλου.
Και τώρα πάμε για εκλογές πριν την εκλογή προέδρου.
Πάρα πολύ θα το ευχαριστηθώ!
Τελικά αυτό το Σαββατοκύριακο που μόλις πέρασε, ήτανε το πιο γερό Σαββατοκύριακο του Τσίπρα, αυτό που τον εδραίωσε πια στα μυαλά όλης της Ελλάδας σαν τον επόμενο πρωθυπουργό και σαν έναν πολύ λογικό, προσγειωμένο, σοβαρό πολιτικό με τον οποίον όλοι μπορούν να κουβεντιάσουνε πάνω σε μια βάση αλληλοσεβασμού και κοινής λογικής. Μετά τον λόγο του στην ΔΕΘ το Σάββατο και την συνέντευξη τύπου της Κυριακής έχω την αίσθηση πως δεν μπορεί κανείς πια να ελπίζει ότι με τις παλιές συνταγές (ειρωνείες, αφ’ υψηλού σχόλια, σπόντες και ανοησίες επιπέδου κυρίας Βούλτεψη) μπορούν να φρενάρουν τις εξελίξεις που θα οδηγήσουν την Ν.Δ σε ποσοστά που μόνο σε εφιάλτες μπορεί να έχουν δει τα μεγαλοστελέχη της -και το ΠΑΣΟΚ στα όρια της εξαφάνισης. Είναι πια φανερό πως η Ελλάδα γυρνάει σελίδα και πως αυτό είναι κοινά αποδεκτό σαν μια νομοτελειακή εξέλιξη που έρχεται στην ώρα της και αφού έχουν δοκιμαστεί με πλήρη αποτυχία ένα σωρό «άλλες» λύσεις.
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο πώς κατάφερε ο Αλέξης Τσίπρας μέσα σε πολύ λίγο πολιτικό χρόνο, χωρίς κραυγές, φασαρίες, τρελές υποσχέσεις και συνθήματα φτιαγμένα στις «συσκέψεις» για ψηφοφόρους παθιασμένους και εξαρτημένους από το κόμμα τους με συμφέροντα, παροχές και εξυπηρετήσεις (σε όλη την κοινωνική-οικονομική κλίμακα), να επικρατήσει του «παλιού» κόσμου απλώς και μόνο με τον «τρόπο του», προτάσσοντας αυτά που σκέφτεται και πιστεύει στ’ αλήθεια (και γι’ αυτό μπορεί να τα υπερασπιστεί οπουδήποτε και απέναντι σε οποιονδήποτε).
Ξέρω ότι πολλοί μπορεί να διαφωνείτε, ξέρω όμως επίσης να διακρίνω κάποια πράγματα ξεκάθαρα και αυτήν την κερδισμένη από πραγματική παρατήρηση και πείρα «διάκριση» την εμπιστεύομαι. Η μεγάλη δύναμη του Τσίπρα είναι πως ούτε θέλει, ούτε μπορεί, ούτε ενδιαφέρεται να παραστήσει πως είναι κάποιος άλλος. Και το πολύ ευχάριστο για εμάς που τον πιστεύουμε είναι πως «αυτός που είναι» έχει ήδη πολύ μεγάλη απήχηση στο εκλογικό σώμα που, όσο κι’ αν βομβαρδίστηκε με αρνητικά μηνύματα, δεν «μάσησε». Και, ξαφνικά, από κάλπη σε κάλπη, το υπάρχον πολιτικό προσωπικό που νόμιζε πως είχε δέσει το γάϊδαρό του γερά, βρέθηκε στην απ’ έξω - όπως το λέμε στην καθομιλουμένη. Γι’ αυτό και υπάρχει τόσο μεγάλη αγωνία να βρεθεί τελοσπάντων ένας προεδράκος μικρομεσαίος που θα αποδεχθεί τον ρόλο του βαλέ να διευκολύνει την παρτίδα. Του «κουβικουλάριου» δηλαδή, ή valet de chambre. Μόνο που δεν έρχονται τα πράγματα συνεχώς όπως τα θέλουμε. Και αυτός ο προεδράκος δεν βρίσκεται εύκολα. Κι’ αν βρίσκεται δεν μαζεύει 180 ψήφους γιατί, υπάρχοντος και του Τσίπρα στο παιχνίδι, δυσκολεύουν οι ελιγμοί. Και υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να σε συναντήσει ο άλλος στο καφενείο της Βουλής ή σε οποιοδήποτε άλλο καφενείο στην Ελλάδα και να στην πει πολύ ξεκάθαρα: Καλά, δεν ντρέπεσαι ρε, ολόκληρος άνθρωπος, τόσα χρόνια στην πολιτική, να καταντήσεις κουβικουλάριος;»
Του βγήκε πολύ ζόρικος ο αντίπαλος του Αντώνη Σαμαρά. Δεν μπόρεσε εύκολα να τον εξορίσει σε κάποια γωνία. Ούτε στο ένα από τα «δυό άκρα» (ανόητη πολιτική επιλογή απ’ την αρχή νομίζω), ούτε στον ρόλο του αρχηγού του «κόμματος της δραχμής», ούτε στον άλλον, του «δεν μιλάει μια ξένη γλώσσα, πώς θα συνομιλήσει με τους διεθνείς ηγέτες». Πήγε στο debate o Αλέξης και μίλησε Ελληνικά και μας έκανε όλους να αισθανθούμε «ωραίοι» με την στάση, την συμπεριφορά και τις θέσεις του. Και από τότε μέχρι και αυτό το Σαββατοκύριακο, όλες του οι κινήσεις ήταν χαλαρές, ήρεμες, ξεκάθαρες. Άφησε τις «εξυπνάδες» και τις υποτιμητικές εκφράσεις στις διάφορες κυρίες και κυρίους τύπου Βούλτεψη και Κεδίκογλου.
Και τώρα πάμε για εκλογές πριν την εκλογή προέδρου.
Πάρα πολύ θα το ευχαριστηθώ!
Από toportal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου