Του Κοσμά Ηλιάδη
Μου τα διηγήθηκε ένας Δικαστικός Επιμελητής. Πολλοί αρέσκονται να τον αποκαλούν «κλητήρα». Υπάρχει κάποια δικαιολογία, η δεύτερη ονομασία είναι λέξη με τρεις συλλαβές, ενώ ο «επίσημος» χαρακτηρισμός έχει δυο βαρυφορτωμένες λέξεις, αποτελούμενες από τέσσερις και πέντε συλλαβές, το όλον εννιά. Το κυριότερο όμως είναι ότι ο μονολεκτικός χαρακτηρισμός, εκτός από ειλικρινής, είναι ανεπιτήδευτος, αυθόρμητος απλοϊκός και άμεσος.
Είπε λοιπόν:
[«Την περασμένη Παρασκευή, ά ρε Παρασκευή, που μας βρίσκεις απαράσκευους για τα επείγοντα, πήγα να κοινοποιήσω μια αγωγή από αυτοκινητιστικό στον κ. Φευγατίδη που μένει σε κάποιο νεόκτιστο συγκρότημα του Πλαγιαρίου.
Πήγα στα δημόσια και ιδιωτικά καταστήματα του χωριού, κάποιοι είπαν ότι γνώριζαν το άτομο, δεν ήξεραν όμως σε ποια περιοχή μένει. Γύριζα τους δρόμους, όποιον έβρισκα τον ρωτούσα.
Βρέθηκα στην άκρη του χωριού, πέρα από μια κατασκευαζόμενη οικοδομή, σε μια βαμβακοφυτεία. Στο τέλος του ρείθρου του πεζοδρομίου, βρήκα μια μεσήλικη κυρία η οποία μόλις είχε τελειώσει κάποια συνομιλία στο κινητό της. Ρώτησα αν γνωρίζει το άτομο, μου απάντησε θετικά. Μου έδειξε το σπίτι, διευκρινίζοντας μου ότι υπήρξε δασκάλα του γιου του, στην πρώτη τάξη του Δημοτικού.
Της είπα ότι ήθελα να αφιερώσω ένα άρθρο στον εγγονό μου που ξεκίνησε την πρώτη τάξη, ζήτησα τη βοήθειά της αφού ήταν δασκάλα. Χαμογέλασε ευγενικά, τι να σας πω μου είπε. .
- Θέλω της είπα αλλά τα παλιά δεν τα θυμάμαι, περάσανε τόσα χρόνια. Τα καινούργια, κομπιούτερ κλπ δεν τα γνωρίζω. Βρίσκομαι σε πνευματικό αδιέξοδο, βοηθήστε με σας παρακαλώ!
Δεν πήρα απάντηση. Χαιρετώντας την τη ρώτησα: .
- Κυρά δασκάλα πως σε λένε; .
- Ελένη.
- Για τα μάτια της ωραίας Ελένης έγινε ο Τρωικός πόλεμος.
Πολλοί βέβαια λένε, για ένα άδειο πουκάμισο, για μια ανύπαρκτη Ελένη. Μοιάζει με τη σημερινή κατάσταση, που μας έφερε την Τρόικα. Τη Τροία τη Τρόικα. Η Τροία είναι παλιά ιστορία, η τρόικα παίρνει τρία, όσο και το όνομά της, δηλαδή βαθμό μη προβιβάσιμο.
Αφού δεν κατάφερα να πάρω βοήθειες από αλλού, άρχισα το ψάξιμο. Αγόρασα από την πλατεία Αριστοτέλους το παλιό αναγνωστικό της πρώτης τάξης του Δημοτικού, όπου συνδυάζονται καθημερινές εικόνες με γράμματα του αλφαβήτου..
Στην πρώτη σελίδα που αρχίζει το μάθημα εικονίζεται ένας ζογκλέρ πιτσιρικάς όρθιος πάνω σε ένα – ανύπαρκτο πια – σκαμνάκι να ισορροπεί στο δείκτη του δεξιού χεριού του ένα χάρακα, από κάτω τον θαυμάζουν δυο κοριτσάκια. Ιι, Ιι, να το πρώτο γράμμα που μαθαίνουν.
Στην επόμενη σελίδα μια κοπελίτσα καθισμένη σε καρέκλα του παλιού καιρού και αυτή, νανουρίζει την κούκλα της. Οο, Οο.
Στην επόμενη σελίδα η μητέρα δίνει στο γιο της ένα πολύχρωμη τόπι. Το επιφώνημα χαράς του μικρού: Αα, Αα, έτσι μπαίνει το πρώτο γράμμα μας στο μαθησιακό παιχνίδι.
Καιρός πια να συνδυαστούν τα σύμφωνα με τα φωνήεντα, που θα σχηματίσουν συλλαβές, και αυτές με τη σειρά τους, λέξεις, οι λέξεις προτάσεις, με απλά μικρά νοήματα στην αρχή, μεγαλύτερα και σύνθετα στη συνέχεια.
Στις σελίδες 18-19 η μητέρα κρατάει στα χέρια της τα παιχνίδια των παιδιών της, στο δεξί το πολύχρωμο τόπι, στο άλλο την όμορφη κουκλίτσα. Νά, νά, λέει στο καθένα, δίνοντας του το παιχνίδι - δώρο του. Έτσι απαλά - απαλά συνεχίζεται το παιχνίδι εικόνων με τις συλλαβές, που όταν ωριμάσουν θα γίνουν λέξεις.
Τώρα φορτώνουν στα παιδιά ένδεκα βιβλία, με κομπιούτερ και ξένη γλώσσα. Εντάξει, τα κομπιούτερ δεν υπήρχαν τότε, αλλά την ξένη γλώσσα τη μαθαίναμε στο γυμνάσιο σαν τριτεύον μάθημα.»]
Αυτά, ίσως και κάποια άλλα που μου διαφεύγουν, μου είπε. Α ναι, και ότι θα ήθελε να κάνει μια αφιέρωση στις μαμάδες, που αυτές κυρίως τραβάνε το κουπί, για να γίνουν τα βλαστάρια τους, όπως τα ονειρεύονται.
Εγώ τι να προσθέσω μετά από αυτά; Κάτι ευχάριστα αστείο, τέτοιες μέρες που περνάμε.
Εκείνα τα χρόνια, μια πρωτοδιορισμένη δασκάλα, η καλή μου φίλη η Φιλιώ μου διηγήθηκε για μια τάξη ένα τσούρμο άτακτα πρωτάκια, τα οποία ο κάθε δάσκαλος και δασκάλα απέφευγε να συνεχίσει μαζί τους, και τις επόμενες τάξεις, μέχρι να τελειώσουν το δημοτικό, όπως τότε συνηθιζόταν.
Είχε αυτή η τάξη κάθε χρόνο άλλο δάσκαλο ή δασκάλα. Αυτά τα άτακτα παιδιά, γίνανε αργότερα επιτυχημένοι επιστήμονες, καλοί επιχειρηματίες και σωστοί οικογενειάρχες.
Κράτησα δυο περιστατικά από τις διηγήσεις της δασκάλας. Το πρώτο, είχαν συνεννοηθεί οι μικροί, κάθε τρεις και λιγάκι, ο ένας μετά τον άλλο ζητούσε να πάει «στο μέρος». Μάθημα δεν μπορούσε να γίνει, γιατί συνέχεια ανοιγόκλεινε η πόρτα που έτριζε, τα παιδιά γελούσαν, η νεαρή δασκάλα πληγωνόταν, αλλά δεν ήξερε πώς να χειριστεί το πρόβλημα.
Κάποια μέρα που τη φτάσανε στο απροχώρητο, είχανε ήδη πάει στην τουαλέτα πάνω από δέκα παιδιά, ο Άρης ο αρχηγός των ατάκτων (όχι ο Βελουχιώτης) ζήτησε να πάει και αυτός. Η δασκάλα του είπε να περιμένει να χτυπήσει το κουδούνι. .
- Μα κυρία κατουριέμαι, δεν μπορώ, θα κατουρήσω από το παράθυρο (η αίθουσα βρισκόταν στον πρώτο όροφο του κτηρίου) .
- Κατούρα.
Δεν χάνει καιρό ο Άρης, αναβαίνει από τα θρανία στο περβάζι του παραθύρου. Τον άρπαξε έντρομη η δασκάλα, μη γίνει κάποιο δυστύχημα. Από εκεί και πέρα, δεν ήταν δυνατό να γίνει μάθημα. Έτσι τους έστειλε όλους πριν την ώρα τους στα σπίτια τους.
Το δεύτερο έχει να κάνει με τον καταναγκασμό των παιδιών, με την δυσανάλογη με την ηλικία τους ύλη, που πρέπει να διεκπεραιώσουν. Η ίδια δασκάλα μου είπε, ότι ένα πρωινό, αντί για τον μαθητή Ανέστη ήρθε στο σχολείο η μητέρα του, η κυρά Μάρθα, μια αδύνατη, μικροκαμωμένη γυναίκα.
Παρακάλεσε τη δασκάλα να μην το φορτώνει πολύ, γιατί ο γιος της αρρώστησε. Άκουσε κλάμα γοερό τρεις η ώρα μέσα στη βαθιά νύχτα. Πήγε στο κρεβατάκι του μικρού τον είδε να κλαίει με λυγμούς.
- Τι έπαθες καμάρι μου;
- Με κυνηγάει!
- Ποιος σε κυνηγάει;
- Το σύμφωνο.
- Ποιο σύμφωνο, της Βαρσοβίας; (Υπήρχε τότε).
- Ούτε της Βασιλείας ούτε της Αραβίας. Με κυνηγάει το κάπα, το λάμδα και το ρώ, μα περισσότερο από όλα με κυνηγάει το ς το τελικό.
Είπε λοιπόν:
[«Την περασμένη Παρασκευή, ά ρε Παρασκευή, που μας βρίσκεις απαράσκευους για τα επείγοντα, πήγα να κοινοποιήσω μια αγωγή από αυτοκινητιστικό στον κ. Φευγατίδη που μένει σε κάποιο νεόκτιστο συγκρότημα του Πλαγιαρίου.
Πήγα στα δημόσια και ιδιωτικά καταστήματα του χωριού, κάποιοι είπαν ότι γνώριζαν το άτομο, δεν ήξεραν όμως σε ποια περιοχή μένει. Γύριζα τους δρόμους, όποιον έβρισκα τον ρωτούσα.
Βρέθηκα στην άκρη του χωριού, πέρα από μια κατασκευαζόμενη οικοδομή, σε μια βαμβακοφυτεία. Στο τέλος του ρείθρου του πεζοδρομίου, βρήκα μια μεσήλικη κυρία η οποία μόλις είχε τελειώσει κάποια συνομιλία στο κινητό της. Ρώτησα αν γνωρίζει το άτομο, μου απάντησε θετικά. Μου έδειξε το σπίτι, διευκρινίζοντας μου ότι υπήρξε δασκάλα του γιου του, στην πρώτη τάξη του Δημοτικού.
Της είπα ότι ήθελα να αφιερώσω ένα άρθρο στον εγγονό μου που ξεκίνησε την πρώτη τάξη, ζήτησα τη βοήθειά της αφού ήταν δασκάλα. Χαμογέλασε ευγενικά, τι να σας πω μου είπε. .
- Θέλω της είπα αλλά τα παλιά δεν τα θυμάμαι, περάσανε τόσα χρόνια. Τα καινούργια, κομπιούτερ κλπ δεν τα γνωρίζω. Βρίσκομαι σε πνευματικό αδιέξοδο, βοηθήστε με σας παρακαλώ!
Δεν πήρα απάντηση. Χαιρετώντας την τη ρώτησα: .
- Κυρά δασκάλα πως σε λένε; .
- Ελένη.
- Για τα μάτια της ωραίας Ελένης έγινε ο Τρωικός πόλεμος.
Πολλοί βέβαια λένε, για ένα άδειο πουκάμισο, για μια ανύπαρκτη Ελένη. Μοιάζει με τη σημερινή κατάσταση, που μας έφερε την Τρόικα. Τη Τροία τη Τρόικα. Η Τροία είναι παλιά ιστορία, η τρόικα παίρνει τρία, όσο και το όνομά της, δηλαδή βαθμό μη προβιβάσιμο.
Αφού δεν κατάφερα να πάρω βοήθειες από αλλού, άρχισα το ψάξιμο. Αγόρασα από την πλατεία Αριστοτέλους το παλιό αναγνωστικό της πρώτης τάξης του Δημοτικού, όπου συνδυάζονται καθημερινές εικόνες με γράμματα του αλφαβήτου..
Στην πρώτη σελίδα που αρχίζει το μάθημα εικονίζεται ένας ζογκλέρ πιτσιρικάς όρθιος πάνω σε ένα – ανύπαρκτο πια – σκαμνάκι να ισορροπεί στο δείκτη του δεξιού χεριού του ένα χάρακα, από κάτω τον θαυμάζουν δυο κοριτσάκια. Ιι, Ιι, να το πρώτο γράμμα που μαθαίνουν.
Στην επόμενη σελίδα μια κοπελίτσα καθισμένη σε καρέκλα του παλιού καιρού και αυτή, νανουρίζει την κούκλα της. Οο, Οο.
Στην επόμενη σελίδα η μητέρα δίνει στο γιο της ένα πολύχρωμη τόπι. Το επιφώνημα χαράς του μικρού: Αα, Αα, έτσι μπαίνει το πρώτο γράμμα μας στο μαθησιακό παιχνίδι.
Καιρός πια να συνδυαστούν τα σύμφωνα με τα φωνήεντα, που θα σχηματίσουν συλλαβές, και αυτές με τη σειρά τους, λέξεις, οι λέξεις προτάσεις, με απλά μικρά νοήματα στην αρχή, μεγαλύτερα και σύνθετα στη συνέχεια.
Στις σελίδες 18-19 η μητέρα κρατάει στα χέρια της τα παιχνίδια των παιδιών της, στο δεξί το πολύχρωμο τόπι, στο άλλο την όμορφη κουκλίτσα. Νά, νά, λέει στο καθένα, δίνοντας του το παιχνίδι - δώρο του. Έτσι απαλά - απαλά συνεχίζεται το παιχνίδι εικόνων με τις συλλαβές, που όταν ωριμάσουν θα γίνουν λέξεις.
Τώρα φορτώνουν στα παιδιά ένδεκα βιβλία, με κομπιούτερ και ξένη γλώσσα. Εντάξει, τα κομπιούτερ δεν υπήρχαν τότε, αλλά την ξένη γλώσσα τη μαθαίναμε στο γυμνάσιο σαν τριτεύον μάθημα.»]
Αυτά, ίσως και κάποια άλλα που μου διαφεύγουν, μου είπε. Α ναι, και ότι θα ήθελε να κάνει μια αφιέρωση στις μαμάδες, που αυτές κυρίως τραβάνε το κουπί, για να γίνουν τα βλαστάρια τους, όπως τα ονειρεύονται.
Εγώ τι να προσθέσω μετά από αυτά; Κάτι ευχάριστα αστείο, τέτοιες μέρες που περνάμε.
Εκείνα τα χρόνια, μια πρωτοδιορισμένη δασκάλα, η καλή μου φίλη η Φιλιώ μου διηγήθηκε για μια τάξη ένα τσούρμο άτακτα πρωτάκια, τα οποία ο κάθε δάσκαλος και δασκάλα απέφευγε να συνεχίσει μαζί τους, και τις επόμενες τάξεις, μέχρι να τελειώσουν το δημοτικό, όπως τότε συνηθιζόταν.
Είχε αυτή η τάξη κάθε χρόνο άλλο δάσκαλο ή δασκάλα. Αυτά τα άτακτα παιδιά, γίνανε αργότερα επιτυχημένοι επιστήμονες, καλοί επιχειρηματίες και σωστοί οικογενειάρχες.
Κράτησα δυο περιστατικά από τις διηγήσεις της δασκάλας. Το πρώτο, είχαν συνεννοηθεί οι μικροί, κάθε τρεις και λιγάκι, ο ένας μετά τον άλλο ζητούσε να πάει «στο μέρος». Μάθημα δεν μπορούσε να γίνει, γιατί συνέχεια ανοιγόκλεινε η πόρτα που έτριζε, τα παιδιά γελούσαν, η νεαρή δασκάλα πληγωνόταν, αλλά δεν ήξερε πώς να χειριστεί το πρόβλημα.
Κάποια μέρα που τη φτάσανε στο απροχώρητο, είχανε ήδη πάει στην τουαλέτα πάνω από δέκα παιδιά, ο Άρης ο αρχηγός των ατάκτων (όχι ο Βελουχιώτης) ζήτησε να πάει και αυτός. Η δασκάλα του είπε να περιμένει να χτυπήσει το κουδούνι. .
- Μα κυρία κατουριέμαι, δεν μπορώ, θα κατουρήσω από το παράθυρο (η αίθουσα βρισκόταν στον πρώτο όροφο του κτηρίου) .
- Κατούρα.
Δεν χάνει καιρό ο Άρης, αναβαίνει από τα θρανία στο περβάζι του παραθύρου. Τον άρπαξε έντρομη η δασκάλα, μη γίνει κάποιο δυστύχημα. Από εκεί και πέρα, δεν ήταν δυνατό να γίνει μάθημα. Έτσι τους έστειλε όλους πριν την ώρα τους στα σπίτια τους.
Το δεύτερο έχει να κάνει με τον καταναγκασμό των παιδιών, με την δυσανάλογη με την ηλικία τους ύλη, που πρέπει να διεκπεραιώσουν. Η ίδια δασκάλα μου είπε, ότι ένα πρωινό, αντί για τον μαθητή Ανέστη ήρθε στο σχολείο η μητέρα του, η κυρά Μάρθα, μια αδύνατη, μικροκαμωμένη γυναίκα.
Παρακάλεσε τη δασκάλα να μην το φορτώνει πολύ, γιατί ο γιος της αρρώστησε. Άκουσε κλάμα γοερό τρεις η ώρα μέσα στη βαθιά νύχτα. Πήγε στο κρεβατάκι του μικρού τον είδε να κλαίει με λυγμούς.
- Τι έπαθες καμάρι μου;
- Με κυνηγάει!
- Ποιος σε κυνηγάει;
- Το σύμφωνο.
- Ποιο σύμφωνο, της Βαρσοβίας; (Υπήρχε τότε).
- Ούτε της Βασιλείας ούτε της Αραβίας. Με κυνηγάει το κάπα, το λάμδα και το ρώ, μα περισσότερο από όλα με κυνηγάει το ς το τελικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου