Του Κοσμά Ηλιάδη
Κακός άνθρωπος. Ήταν; Μήπως, για λόγους κάποιας ανεξήγητης αμυντικής στρατηγικής, φαινόταν; Δεν βολευόταν με τίποτα, έτσι έδειχνε. Πάντα μας έκαμνε τον έξυπνο. Χωρατατζής και σκανδαλιάρης, ανατρεπτικός, υπερόπτης, κομπαστής. Δεν ήθελε ή δεν μπορούσε, μπορεί και τα δυο εν μέρει «και κατά τας ειδοποιούς διακρίσεις των» όπως θα έλεγε ο σοφός δάσκαλός του, να παίξει με αληθινούς ανθρώπους.
Τι να έκανε; Μάζευε τις λέξεις, άλλες από εδώ, περισσότερες από εκεί.
Σε τάξη ή αταξία, να κοροϊδεύει η μία την άλλη, να ειρωνεύεται η δεύτερη την πρώτη και το αντίθετο, να υποτιμά η μικρή τη μεγάλη, ή ανάποδα. Τις έβαζε να συζητάνε, πότε ακαδημαϊκά, ή τουλάχιστον προσπαθούσε, και πότε πιο ζωντανά, να υπονομεύονται να τσακώνονται και να κυνηγιούνται μεταξύ τους. Να φιλιώνουν, και πάλι από την αρχή.
Έτσι περνούσε τον καιρό του. Ίσως να ευχαριστιόταν, μπορεί να το διασκέδαζε, μπορεί να το γλεντούσε. Δεν μάλωνε, δεν έβριζε, δεν απειλούσε, σχεδόν ούτε καν μιλούσε με ανθρώπους. Έβαζε τα παιχνιδάκια του να το κάνουν, όπως – όπως. Κάπου είχε διαβάσει για καλή δημιουργική γραφή. Για σωστό πολιτικό λόγο, καλή δημοσιογραφία, καλλίτερη τηλεόραση. Άκουσε ένα καλό απόφθεγμα (σλόγκαν το λέμε οι άλλοι) «Αίμα, σπέρμα, φόνος.» Δεν ανακατεύτηκε με αυτά. Τόσο τεμπέλης ήταν. Είχε σε ορισμένα θέματα, μια οξύνοια ανεξήγητη, διαβολική.
Ήταν ολοφάνερα, ο άνθρωπος του έξω από δω, μωρέ ήταν ο ίδιος ο διάβολος.
Καθώς σκέφτομαι καλλίτερα, ψυχραιμότερα, από απόσταση ικανή τα γεγονότα, με την επιβεβλημένη μετριοφροσύνη που με διακρίνει απαρέγκλιτα, μπορώ, ναι, τώρα μπορώ να το πω ανενδοίαστα. Ναι, ήταν κακός άνθρωπος. Τι λέω τώρα; Πάλι με κυρίευσε αυτή η άχαρη μετριοφροσύνη μου: Ήταν κάκιστος άνθρωπος, ένα μίασμα. Ο αέναος εγκληματίας. Διαχρονικά υπεύθυνος, για τη δολοφονία του Σωκράτη, τη σταύρωση του Χριστού, τη γενοκτονία των ινδιάνων, των αρμενίων, των ποντίων, των εβραίων, των γιαπωνέζων, των παλαιστινίων, των ιρακινών και όλων των καταραμένων, να μη δουν γλυκό πρόσωπο γης.
Τι να έκανε; Μάζευε τις λέξεις, άλλες από εδώ, περισσότερες από εκεί.
Σε τάξη ή αταξία, να κοροϊδεύει η μία την άλλη, να ειρωνεύεται η δεύτερη την πρώτη και το αντίθετο, να υποτιμά η μικρή τη μεγάλη, ή ανάποδα. Τις έβαζε να συζητάνε, πότε ακαδημαϊκά, ή τουλάχιστον προσπαθούσε, και πότε πιο ζωντανά, να υπονομεύονται να τσακώνονται και να κυνηγιούνται μεταξύ τους. Να φιλιώνουν, και πάλι από την αρχή.
Έτσι περνούσε τον καιρό του. Ίσως να ευχαριστιόταν, μπορεί να το διασκέδαζε, μπορεί να το γλεντούσε. Δεν μάλωνε, δεν έβριζε, δεν απειλούσε, σχεδόν ούτε καν μιλούσε με ανθρώπους. Έβαζε τα παιχνιδάκια του να το κάνουν, όπως – όπως. Κάπου είχε διαβάσει για καλή δημιουργική γραφή. Για σωστό πολιτικό λόγο, καλή δημοσιογραφία, καλλίτερη τηλεόραση. Άκουσε ένα καλό απόφθεγμα (σλόγκαν το λέμε οι άλλοι) «Αίμα, σπέρμα, φόνος.» Δεν ανακατεύτηκε με αυτά. Τόσο τεμπέλης ήταν. Είχε σε ορισμένα θέματα, μια οξύνοια ανεξήγητη, διαβολική.
Ήταν ολοφάνερα, ο άνθρωπος του έξω από δω, μωρέ ήταν ο ίδιος ο διάβολος.
Καθώς σκέφτομαι καλλίτερα, ψυχραιμότερα, από απόσταση ικανή τα γεγονότα, με την επιβεβλημένη μετριοφροσύνη που με διακρίνει απαρέγκλιτα, μπορώ, ναι, τώρα μπορώ να το πω ανενδοίαστα. Ναι, ήταν κακός άνθρωπος. Τι λέω τώρα; Πάλι με κυρίευσε αυτή η άχαρη μετριοφροσύνη μου: Ήταν κάκιστος άνθρωπος, ένα μίασμα. Ο αέναος εγκληματίας. Διαχρονικά υπεύθυνος, για τη δολοφονία του Σωκράτη, τη σταύρωση του Χριστού, τη γενοκτονία των ινδιάνων, των αρμενίων, των ποντίων, των εβραίων, των γιαπωνέζων, των παλαιστινίων, των ιρακινών και όλων των καταραμένων, να μη δουν γλυκό πρόσωπο γης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου