Κοινωνία
Τώρα κανονικά θα έπρεπε να γράψω ένα επετειακό post, δηλαδή για αυτό ξεκίνησα, λίγο νοσταλγικό, λίγο γλυκόπικρο, λίγο χιουμοριστικό, αλλά εν τω μεταξύ είδα τη selfie της Άννας Παναγιωταρέα με την καρυάτιδα και με κυρίευσε μια απέχθεια για το παρελθόν, ειδικά για εκείνο το κομμάτι του παρελθόντος που δεν διεκδικεί απλά τη συνέχεια της παρουσίας του στο παρόν, αλλά επιβάλλεται με το ζόρι πάνω στα κεφάλι μου, μου χαμογελάει με εκείνη τη γκριμάτσα της απληστίας, που είναι λίγο αυτάρεσκη και λίγο χαιρέκακη, λίγο θα σου δείξω εγώ τώρα και λίγο μάθε επιτέλους ότι σε αυτό το σύστημα ο κερδισμένος θα είμαι εγώ κι εσύ θα κάθεσαι πάντα από κάτω ή από πίσω και θα με κοιτάς να βγάζω selfies την ώρα που ο λογαριασμός μου στην τράπεζα φουσκώνει. Και ώρες ώρες νιώθω να ξυπνάνε μέσα μου διάφοροι λογοτεχνικοί ήρωες ή ακόμα και πραγματικοί, που κάποια στιγμή έκαναν την υπέρβαση και πήραν έστω και μια μικρή εκδίκηση για όλους εμάς που μάθαμε να καταπίνουμε τα νεύρα μας ή να τα ξεσπάμε στους λάθους ανθρώπους τις λάθος στιγμές, ή ακόμα χειρότερα, ή καλύτερα, δεν ξέρω πια, καμιά φορά σκέφτομαι ότι τουλάχιστον βρέθηκε και μια Αθήνη-Τσούνη και έριξε ένα πραγματικό χαστούκι στη Λιάνη, που μπορεί να μας είχε φανεί λίγο τζαζ, αλλά τουλάχιστον το έριξε και το ευχαριστήθηκε κι εκείνη και το ευχαριστηθήκαμε κι εμείς (και μετά σκέφτομαι ότι μπορεί και όλο αυτό να ήταν σκηνοθετημένο για να γίνει ντόρος, αλλά επειδή δε με βολεύει αυτή η εκδοχή την απορρίπτω).
Και αν θέλω να πω κάτι τελικά για αυτά τα τέσσερα χρόνια blogging, που μάλλον είναι λίγα, αλλά εμένα μου φάνηκαν πολλά, είναι ότι νιώθω πάλι τυχερός, γιατί γνώρισα ανθρώπους που μάλλον δεν θα τους γνωριζα αλλιώς και κάνουμε παρέα και είμαστε φίλοι και μεγαλώνουμε πια μαζί και τέλος πάντων ευτυχώς το συμπέρασμα είναι ότι, αν θες, αυτή η οθόνη δεν είναι μοναχική, αλλά μπορεί να γίνει ένας άλλος καινούριος θαυμαστός κόσμος επαφής πραγματικής. Και αν σε κάποιους πέθαναν τα blogs επειδή έγραφαν σε αυτά την ώρα της δουλειάς και τώρα είτε δεν έχουν χρόνο, είτε δεν έχουν δουλειά, τι να γίνει, οι υπόλοιποι έτσι κι αλλιώς δεν τα ξεκίνησαμε στη δουλειά, γιατί δεν είχαμε ποτέ αυτή την δυνατότητα, αλλά πάντα ξεκλέβαμε χρόνο από την υπόλοιπη ζωή μας για να γράψουμε 5 γραμμές που μπορεί και να μη λένε τίποτα αλλά εμείς θέλαμε να τις πούμε. Και τρομάζω πάντα με εκείνους που γενικεύουν αυτό που τους συμβαίνει, γιατί μου δίνουν την εντύπωση ότι πιστεύουν πως όλος ο κόσμος είναι η πάρτη τους, όλος ο κόσμος είναι δικός τους και τους χρωστάει.
Και μη μου πεις ότι πιστεύεις πως όλος ο κόσμος είναι δικός σου, όπως θέλουν να σε πείσουν τα διάφορα φεισμπουκικά τσιτάτα με φόντο το ηλιοβασίλεμα, γιατί όχι ρε φίλε, ο κόσμος δεν είναι δικός σου, είσαι εδώ για να μοιραστείς τον κόσμο με τους άλλους και να τον μοιραστείς ισότιμα και αν δεν το πιστεύεις αυτό καλύτερα να ψηφίσεις Τζήμερο, γιατί, που ξέρεις, μια μέρα μπορεί να βγάλεις κι εσύ selfie με μια καρυάτιδα.
Τώρα κανονικά θα έπρεπε να γράψω ένα επετειακό post, δηλαδή για αυτό ξεκίνησα, λίγο νοσταλγικό, λίγο γλυκόπικρο, λίγο χιουμοριστικό, αλλά εν τω μεταξύ είδα τη selfie της Άννας Παναγιωταρέα με την καρυάτιδα και με κυρίευσε μια απέχθεια για το παρελθόν, ειδικά για εκείνο το κομμάτι του παρελθόντος που δεν διεκδικεί απλά τη συνέχεια της παρουσίας του στο παρόν, αλλά επιβάλλεται με το ζόρι πάνω στα κεφάλι μου, μου χαμογελάει με εκείνη τη γκριμάτσα της απληστίας, που είναι λίγο αυτάρεσκη και λίγο χαιρέκακη, λίγο θα σου δείξω εγώ τώρα και λίγο μάθε επιτέλους ότι σε αυτό το σύστημα ο κερδισμένος θα είμαι εγώ κι εσύ θα κάθεσαι πάντα από κάτω ή από πίσω και θα με κοιτάς να βγάζω selfies την ώρα που ο λογαριασμός μου στην τράπεζα φουσκώνει. Και ώρες ώρες νιώθω να ξυπνάνε μέσα μου διάφοροι λογοτεχνικοί ήρωες ή ακόμα και πραγματικοί, που κάποια στιγμή έκαναν την υπέρβαση και πήραν έστω και μια μικρή εκδίκηση για όλους εμάς που μάθαμε να καταπίνουμε τα νεύρα μας ή να τα ξεσπάμε στους λάθους ανθρώπους τις λάθος στιγμές, ή ακόμα χειρότερα, ή καλύτερα, δεν ξέρω πια, καμιά φορά σκέφτομαι ότι τουλάχιστον βρέθηκε και μια Αθήνη-Τσούνη και έριξε ένα πραγματικό χαστούκι στη Λιάνη, που μπορεί να μας είχε φανεί λίγο τζαζ, αλλά τουλάχιστον το έριξε και το ευχαριστήθηκε κι εκείνη και το ευχαριστηθήκαμε κι εμείς (και μετά σκέφτομαι ότι μπορεί και όλο αυτό να ήταν σκηνοθετημένο για να γίνει ντόρος, αλλά επειδή δε με βολεύει αυτή η εκδοχή την απορρίπτω).
Και αν θέλω να πω κάτι τελικά για αυτά τα τέσσερα χρόνια blogging, που μάλλον είναι λίγα, αλλά εμένα μου φάνηκαν πολλά, είναι ότι νιώθω πάλι τυχερός, γιατί γνώρισα ανθρώπους που μάλλον δεν θα τους γνωριζα αλλιώς και κάνουμε παρέα και είμαστε φίλοι και μεγαλώνουμε πια μαζί και τέλος πάντων ευτυχώς το συμπέρασμα είναι ότι, αν θες, αυτή η οθόνη δεν είναι μοναχική, αλλά μπορεί να γίνει ένας άλλος καινούριος θαυμαστός κόσμος επαφής πραγματικής. Και αν σε κάποιους πέθαναν τα blogs επειδή έγραφαν σε αυτά την ώρα της δουλειάς και τώρα είτε δεν έχουν χρόνο, είτε δεν έχουν δουλειά, τι να γίνει, οι υπόλοιποι έτσι κι αλλιώς δεν τα ξεκίνησαμε στη δουλειά, γιατί δεν είχαμε ποτέ αυτή την δυνατότητα, αλλά πάντα ξεκλέβαμε χρόνο από την υπόλοιπη ζωή μας για να γράψουμε 5 γραμμές που μπορεί και να μη λένε τίποτα αλλά εμείς θέλαμε να τις πούμε. Και τρομάζω πάντα με εκείνους που γενικεύουν αυτό που τους συμβαίνει, γιατί μου δίνουν την εντύπωση ότι πιστεύουν πως όλος ο κόσμος είναι η πάρτη τους, όλος ο κόσμος είναι δικός τους και τους χρωστάει.
Και μη μου πεις ότι πιστεύεις πως όλος ο κόσμος είναι δικός σου, όπως θέλουν να σε πείσουν τα διάφορα φεισμπουκικά τσιτάτα με φόντο το ηλιοβασίλεμα, γιατί όχι ρε φίλε, ο κόσμος δεν είναι δικός σου, είσαι εδώ για να μοιραστείς τον κόσμο με τους άλλους και να τον μοιραστείς ισότιμα και αν δεν το πιστεύεις αυτό καλύτερα να ψηφίσεις Τζήμερο, γιατί, που ξέρεις, μια μέρα μπορεί να βγάλεις κι εσύ selfie με μια καρυάτιδα.
Από Τα Χαμένα Επεισόδια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου