Ταραξίας ψυχών...

Του Κοσμά Ηλιάδη

Σκέψου κάτι σαν...
εαρινή συμφωνία.
Φαντάσου αηδονολαλιές,
με συνοδεία απογευματινής αύρας.

Μουσικά ηχοχρώματα,
να μπλέκουν με άλλα χρώματα,
τα χρώματα του δειλινού,
καθώς ο ήλιος βαπτίζεται θάλασσα.

Ύστερα, ανίδεος για το θαύμα
– τάχα νεόπλουτος της τέχνης –
πως πτωχύναμε έτσι:
ψυχή και σώματι να λες.

Μπορεί βέβαια και το άλλο:
Αγωνιστή,
ονειροπόλε,
πως κατάντησες έτσι;

Τι θα απαντούσες σε όλα τούτα;
Μήτε να το σκέφτεσαι,
δύσκολοι καιροί...
για τους φευγάτους.

Τι να πεις,
πως ν’ απολογηθείς!
Είχαμε κι’ έναν ταραξία ψυχών
τ’ ολόγιομο φεγγάρι.