ΑΪΤΕ ΜΟΥ ΜΑΔΗΜΕΝΕ

Του Κοσμά Ηλιάδη

Πάψε να είσαι τυπικός, συμβασιούχος
Στο λάβρο πανηγύρι της ζωής.
Άσε την ποίηση να αλητέψει
Ως τις απάνω γειτονιές
Όπου κοράσια ολάνθιστα
Αγριοπερίστερα στα στήθη
Κι’ αηδόνια στην φωνή
Γλυκογελούσαν κι’ έδειχναν
Καθώς περήφανα περνούσες.
Αλλού το βλέμμα έριχνες ανόητα
Έπνιγε το λαιμό σου το κολάρο
Ενώ ήταν άγνωστος ο λαιμοδέτης
Μα μέσα σου καιγόσουν όλος.

Παραπατώντας χαμένος υπνοβάτης
Διάβαινες ξαναπέρναγες εκεί μα και
Σε κάθε άγονο δρόμο
Σαν κάτι ξέχασες ή ψάχνεις.
Τώρα ξαναμετρώντας
Δυο φορές το είναι σου
Τις κτήσεις σου
Το έχειν ή λαμβάνειν
Μπορεί να είχες δίκιο
Ψάχνοντας για ένα
Αδειανό πουκάμισο
Αυτό είναι όλο.

Τη ρημαγμένη σου ζωή
Αϊτέ μου μαδημένε
Παράτησες εκεί
Καταμεσίς του δρόμου
Στην κρυσταλλένια κρήνη.