Του Alexandrou Raskolnick
Δεν ξέρω, συντρόφισσα, αν εσύ το πιάνεις αυτό που θέλω να σου πω, γιατί έχω κάτι φίλους που δεν με καταλαβαίνουν καθόλου. Μάλιστα, κάποιοι μου έκοψαν και την καλημέρα, μόνο και μόνο επειδή ευχήθηκα να πετύχει ο Συ.Ριζ.Α. στην επικίνδυνη αποστολή την οποία επιφυλάσσει γι’ αυτόν η ελληνική κοινωνία, κατά που ομολογούν και οι δημο(σ)κόποι.
Διότι, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις, συντρόφισσα, αλλά δεν έχει σημασία τι πιστεύουμε εμείς, ο καθένας από μόνος του, γιατί γεγονός είναι ότι ο ένας στους τρεις Έλληνες, έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στον Σύ.Ριζ.Α., έτσι δεν είναι?
Όχι, λοιπόν, δεν έχει την παραμικρή σημασία αν έχομε ή δεν έχομε σπουδαία προσωπική πίστη, εμείς οι υπόλοιποι, ότι μπορείτε, εσείς οι Συριζαίοι, να σηκώσετε την ευθύνη στις πλάτες σας. Μας αρέσει-δεν μας αρέσει, αυτή είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνεται κι οφείλομε να σεβόμαστε τις αρχές της δημοκρατίας και τη γνώμη της πλειοψηφίας.
Έτσι, από εσάς τους επικρατέστερους, περιμένομε ό,τι ευελπιστούμε και σ' εσάς είναι φυσιολογικό να έχομε στραμμένη την προσοχή μας. Εφόσον ο Ελληνικός λαός, συσπειρώθηκε γύρω από τον Συ.Ριζ.Α. τότε αυτός είναι ο εκλεκτός, τελεία και παύλα. Ο Αλέξης, λοιπόν, είναι το πρόσωπο, διότι ουδείς από τους άλλους μνηστήρες δεν κατάφερε να πείσει αρκετούς, ότι «το έχει». Απλά είναι τα πράγματα, άμα δεν θέλεις να τα μπερδεύεις, έτσι δεν είναι, συντρόφισσα?
Επειδή το θέμα είναι επείγον και διότι πεθαίνουν κάθε μέρα άνθρωποι πριν της ώρας τους, απόρροια των παρανοϊκών πολιτικών που βιώνουμε στο πετσί μας όλοι, είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να πέσει αυτή η άθλια κυβέρνηση. Άμεσα! Εχθές, αν ήταν δυνατόν, να σταματήσει αυτό το δρομολογημένο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Να σταματήσουν και οι εκτελέσεις των θανατικών ποινών των πιο αδύναμων από μας, στις οποίες, ερήμην μας και άνευ λόγου, μας έχουν καταδικάσει οι Άθλιοι που μας κυβερνούν. Άθλιοι και τρισάθλιοι, ορισμένοι από τους οποίους, έχουν από πάνω και το θράσος να μας επιτιμούν, κουνώντας μας το δάχτυλο και λέγοντάς μας ότι όλοι μαζί τα φάγαμε κι ότι όλοι μαζί τα κάναμε σαν τα μούτρα τους!
Εν τω μεταξύ, έτσι που έχουν κυλίσει τόσα δάκρυα και ποτάμια το αδικοχαμένο αίμα, στο αυλάκι του χρόνου κι έτσι που έχει περάσει τόσος χαμένος χρόνος απραξίας, σ' ετούτην την πορεία από το πουθενά προς το τίποτα, η οικονομία μας έχει απομείνει πια εντελώς ρημαγμένη.
Να, προχθές πανηγύριζαν κάποιοι, εκεί στην πατρίδα μου την Κρήτη, επειδή πούλησαν το εξαιρετικό παρθένο τους ελαιόλαδο στα 3 ευρώ το κιλό. Πανηγύριζαν, γιατί πούλησαν μπιρ παρά τη σοδειά τους για ν' ανακατέψουν πάλι τον δικό τους κόπο οι λαδέμποροι, με τα ξένα λάδια. Για να φτάνει στα τραπέζια μας, αν φτάνει πια, σε τιμές πολλαπλάσιες, ένα χειρότερο ελαιόλαδο σε μια ομορφότερη συσκευασία.
Την ίδια ώρα, τα συνεταιριστικά τυποποιητήρια και οι αποθηκευτικοί χώροι, υποδομές φτιαγμένες όλες με επιδοτήσεις από τους κουτόφραγκους και εκχωρημένες μαζί με τις υποθήκες τους στην Αγροτική Τράπεζα, σκουριάζουν παρατημένες.
Όλη η υπεραξία χάνεται από τις τσέπες των παραγωγών μας, για να παράγεται εθνικό προϊόν στην Ιταλία ή αλλού. Όσοι σφίγγουν τα δόντια και προσπαθούν από μόνοι τους για κάτι καλύτερο, έχουν να αντιμετωπίσουν τη γραφειοκρατία, την υπερφορολόγηση και τον παραλογισμό ενός κράτους στραγγαλιστή και, ταυτόχρονα, προαγωγού. Και όλοι οι υπόλοιποι, παραδομένοι δούλοι στα κέφια του γέρο-λαδά που εμφανίζεται πάντα στην ώρα του, τον καιρό της ελαιοκομίας με το ζεστό του χρήμα στην τσέπη -κι ας έχομε τις πτωχές μας τράπεζες χρυσοπληρωμένες, πάντως στεγνές από κεφάλαια κίνησης -και τους συνεταιρισμούς, αμελάνωτες σφραγίδες στα χέρια αγροτοσυνδικα-ληστών.
Ή, για να πεταχτούμε σε άλλο θέμα, θα θυμάσαι συντρόφισσα, προ καιρού, τόση φασαρία που γινόταν με τα γενόσημα φάρμακα. Με τις τσιρίδες σας, ένθεν και ένθεν μας παίρνατε το κεφάλι. Τα κακά πακιστανικά φάρμακα, τα χαμηλής ποιότητας ινδικά γενόσημα που θα μας σκοτώσουν, τσιρίζατε οι από δω -και είχατε και τα δίκια σας. Οι άλλοι, οι αχρείοι, τσίριζαν τα ανάποδα από απέναντι. Αλλά, βρε συντρόφισσα, τώρα βέβαια πέρασε εκείνη η φασαρία και ξεχάσαμε το θέμα, όσοι δεν φαρμακωνόμαστε, αλλά εσένα, τώρα που σου λένε ότι ήρθε η ώρα να κυβερνήσεις, κάθισε σε παρακαλώ να το αναλογιστείς λίγο: όλα τα εργοστάσια εκείνου του διαβόητου μεγαλοαπατεώνα, φάρμακα δεν παρήγαγαν? Ήταν μια εποχή που όλες οι εφημερίδες ήταν γεμάτες με αγγελίες εργασίας για εκείνη τη διάσημη φαρμακοβιομηχανία μιας άλλης εποχής -αν την θυμάσαι, την «Alapis».
Μπορεί να κάνανε φτερά τα χρήματα του κόσμου μέσα από τα περίτεχνα κόλπα των εγκληματιών με τα λευκά κολάρα και τρέχα γύρευε μέχρι να βγάλει άκρη η κουρκούτσα η δικαιοσύνη. Αλλά, εν τω μεταξύ, όλο και κάποιες γραμμές παραγωγής θα έχουν γλυτώσει από το ξεκοκάλισμα των τρωκτικών κι εσείς, συντρόφισσα, ούτε μια απογραφή δεν ζητήσατε τόσα χρόνια μέσα στη Βουλή που κάνουν οι βουλευτάδες σας την επαναστατική τους γυμναστική, ρητορεύοντας υπέρ της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Τι διάβολο! Όλους αυτούς τους διδάκτορες, με τα πτυχία τους κορνιζωμένα, τι θα τους κάνουμε? Αλήθεια, όλους θα τους πετάξουμε με τις κλωτσιές έξω από την Ελλάδα? Αυτό λέει το εθνικό σας σχέδιο, συντρόφισσα? Όλους αυτούς που τους έχουμε σπουδάσει με τους φόρους μας τεχνολόγους, βιολόγους, χημικούς, φαρμακοποιούς... Όλους στην Ινδία και στο Πακιστάν θα τους στείλουμε, που λέει ο λόγος, να πάρουνε των ομματιών τους, να πάνε να παράγουν εκεί τα γενόσημα που χρειαζόμαστε? Μέχρι και φαρμακοβιομηχανία του Ελληνικού Στρατού υπήρχε κάποτε, την ρημάξανε κι αυτήν, οι ολετήρες που μας κυβερνούν και τίποτα δεν ξανακούστηκε, το ήξερες, εσύ, αυτό, συντρόφισσα!?
Ε, να ρωτήσεις, να μάθεις.
Πόσα διδακτορικά με παράξενα ονόματα και τίτλους δεν αραχνιάζουν αναξιοποίητα και ξεχασμένα σε σκονισμένες βιβλιοθήκες? Οι κάτοχοί τους, κάποτε, θα θυμάσαι, ίσως δούλευαν στην Δημοτική Αστυνομία ή τώρα να δουλεύουν εποχικά σε ρεσεψιόν ξενοδοχείων, επειδή δεν θέλουν ή δεν μπορούν να φύγουν από την Ελλάδα. Αλλά εμείς, συνεχίζουμε να καταναλώνουμε φτηνά ινδικά και πακιστανικά γενόσημα αμφίβολης ποιότητας για να γίνονται πλουσιότεροι οι έμποροι των εθνών κι οι ντόπιοι τοποτηρητές τους.
Αυτά είναι σχέδια, τέτοια επεξεργάζεσαι όταν καλείσαι να αναλάβεις τις τύχες του ρημαγμένου σου τόπου, συντρόφισσα. Τέτοια, ανά τομέα οικονομίας και ανά γεωγραφική περιοχή. Τέτοια, ώστε να καλύψεις τις βασικές σου ανάγκες στην αρχή -και μετά, σιγά-σιγά να ξανασηκωθείς στα πόδια σου. Τέτοια, για να κλείνεις λίγα-λίγα τα κενά του εμπορικού σου ισοζυγίου. Όχι να μου γυρνάς και να λες ασυναρτησίες και αερολογίες, δεξιά κι αριστερά, στο City του Λονδίνου και αλλού, για να γελάει ο κόσμος! Εσύ, δηλαδή, συντρόφισσα, δεν το περίμενες ότι θα έσκαγαν στα γέλια οι χρηματιστές, όταν ξυπνάει ένα ωραίο πρωί και πηγαίνει ο δικός σου να τους πει ότι θα τους κουρέψει τα μισά από τα χρωστούμενα, χωρίς να τους εξηγεί πώς θα τους αποπληρώσει τα υπόλοιπα μισά!? Σε καλό σου, βρε συντρόφισσα, που είσαι και καθηγήτρια οικονομικών στο πανεπιστήμιο!
Καταλαβαίνεις μετά από όλα αυτά λοιπόν, ότι με έπιασε πονοκέφαλος, χθες το βράδυ, που η ξανθούλα στην τηλεόραση ρώτησε τον Αλέξη, για το κυβερνητικό πρόγραμμά του κι εκείνος της απάντησε την ίδια ανοησία που ακούμε από το πρωί μέχρι το βράδυ: «Υπάρχει το Plan A και είναι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».
Άρες, μάρες κουκουνάρες, δηλαδή, συντρόφισσα, αν δε θέλομε να κοροϊδευόμαστε, αφού τo περιλάλητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, έχει καταντήσει πλέον το συντομότερο ανέκδοτο. Ε, βέβαια ανέκδοτο, καλή μου, όταν για το πόπολο, μεταμφιέζουμε σε πολιτικό μεγαλούργημα το αυτονόητο, τη θεραπεία, δηλαδή, της ανθρωπιστικής κρίσης που μαστίζει αυτόν τον τόπο, από τις πολιτικές των ολετήρων -και δεν σου λέω ότι δεν είναι αυτό σπουδαίο. Καθόλου δε θέλω να υπονοήσω κάτι τέτοιο. Δεν είναι όμως, ούτε τίποτα παραπάνω από το οφειλόμενο, στα πλαίσια μιας ανθρώπινης κοινωνίας που δεν θέλουμε να είναι ζούγκλα, έτσι δεν είναι?
Και βέβαια -το σημαντικότερο- από μόνη της αυτή η καλή προαίρεση, όχι μόνο δεν συνιστά πρόγραμμα, αλλά –το χειρότερο- βασίζεται και στην παραδοχή ότι οι δανειστές θα συναινέσουν, αφού από τον σχεδιασμό του αυτή η καλή ιδέα, συμπληρώνεται και με πόρους του προγράμματος «διάσωσης». Μια «διάσωση» που δεν είναι βέβαια συνομολογημένη για τα ωραία μας τα μάτια, αλλά για το ξεζούμισμα μας. Το ίδιο ξεζούμισμα που, ευλόγως, ζητάτε να θεραπεύσουμε, συντρόφισσα!
Άρες, μάρες, κουκουνάρες, λοιπόν, και βράσε όρυζα!
Και να σου πω και το άλλο: δεν θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να διατυπωθεί, επιτέλους, η παραδοχή του λάθους στον σχεδιασμό του ευρώ. Ο γνωστός νομπελίστας Paul Krugman, για άλλη μια φορά, το περιγράφει γλαφυρά στο τελευταίο του άρθρο στους New York Times και αξίζει να το διαβάσεις, εδώ, αν θες.
Αργά ή γρήγορα, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι θα υποχρεωθούν να «κόψουν» νέο νόμισμα, μιμούμενοι τους Αμερικανούς.
Λίγο μεγαλύτερος πληθωρισμός θα βλάψει, βέβαια, τους Γερμανούς συνταξιούχους που τον τρέμουν, αλλά θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι η Φράου Καγκελάριος, θα βρει στα γεμάτα ταμεία του γερμανικού της κράτους, τους αναγκαίους πόρους για να τους αποζημιώσει, τους συνταξιούχους ψηφοφόρους της.
Εξάλλου, η Φράου Καγκελάριος χρωστάει πολλά και σε πολλούς, με τις εμμονές και τις ιδεοληψίες, τις δικές της και της παρέας της.
Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς, εν τω μεταξύ. Διότι, ό,τι κι αν γίνει στο προσεχές μέλλον στα «μεγάλα γήπεδα», ότι νόμισμα κι αν θα χρησιμοποιούμε μέχρι τότε εμείς, πάντα θα πρέπει το λάδι μας να το εμφιαλώνουμε αντί να το πουλάμε χύμα και πάντα θα πρέπει να φτιάχνουμε τις ασπιρίνες μας και τα κινίνα μας όπως κάναμε παλιά, έτσι δεν είναι?
Αν τις ζοφερές ετούτες μέρες, εφόσον κληθεί, δεν τα βάλει αυτά τα πράγματα ο Συ.Ριζ.Α. στη θέση τους, συντρόφισσα, που έχει μέσα στα σπλάχνα του και μερικούς ανθρώπους με αξιοπρέπεια και αλτρουισμό, όπως εσύ, καλή ώρα, τότε ποιος θα βάλει μια σειρά, βρε καλή μου? Οι απόγονοι του λήσταρχου Νταβέλη που μας κυβερνάνε, πάντως, αποκλείεται! Έτσι που μας κυβερνάνε τα τελευταία πέντε χρόνια αυτοί, έχουν αποδείξει περίτρανα ότι ούτε θέλουν ούτε μπορούν να κάνουν την αναγκαία τομή που χρειάζεται η κοινωνία μας!
Το κολάζ είναι από την ΟΚΤΑΝΑ
Από το My Pillow Book
Διότι, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις, συντρόφισσα, αλλά δεν έχει σημασία τι πιστεύουμε εμείς, ο καθένας από μόνος του, γιατί γεγονός είναι ότι ο ένας στους τρεις Έλληνες, έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στον Σύ.Ριζ.Α., έτσι δεν είναι?
Όχι, λοιπόν, δεν έχει την παραμικρή σημασία αν έχομε ή δεν έχομε σπουδαία προσωπική πίστη, εμείς οι υπόλοιποι, ότι μπορείτε, εσείς οι Συριζαίοι, να σηκώσετε την ευθύνη στις πλάτες σας. Μας αρέσει-δεν μας αρέσει, αυτή είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνεται κι οφείλομε να σεβόμαστε τις αρχές της δημοκρατίας και τη γνώμη της πλειοψηφίας.
Έτσι, από εσάς τους επικρατέστερους, περιμένομε ό,τι ευελπιστούμε και σ' εσάς είναι φυσιολογικό να έχομε στραμμένη την προσοχή μας. Εφόσον ο Ελληνικός λαός, συσπειρώθηκε γύρω από τον Συ.Ριζ.Α. τότε αυτός είναι ο εκλεκτός, τελεία και παύλα. Ο Αλέξης, λοιπόν, είναι το πρόσωπο, διότι ουδείς από τους άλλους μνηστήρες δεν κατάφερε να πείσει αρκετούς, ότι «το έχει». Απλά είναι τα πράγματα, άμα δεν θέλεις να τα μπερδεύεις, έτσι δεν είναι, συντρόφισσα?
Επειδή το θέμα είναι επείγον και διότι πεθαίνουν κάθε μέρα άνθρωποι πριν της ώρας τους, απόρροια των παρανοϊκών πολιτικών που βιώνουμε στο πετσί μας όλοι, είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να πέσει αυτή η άθλια κυβέρνηση. Άμεσα! Εχθές, αν ήταν δυνατόν, να σταματήσει αυτό το δρομολογημένο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Να σταματήσουν και οι εκτελέσεις των θανατικών ποινών των πιο αδύναμων από μας, στις οποίες, ερήμην μας και άνευ λόγου, μας έχουν καταδικάσει οι Άθλιοι που μας κυβερνούν. Άθλιοι και τρισάθλιοι, ορισμένοι από τους οποίους, έχουν από πάνω και το θράσος να μας επιτιμούν, κουνώντας μας το δάχτυλο και λέγοντάς μας ότι όλοι μαζί τα φάγαμε κι ότι όλοι μαζί τα κάναμε σαν τα μούτρα τους!
Εν τω μεταξύ, έτσι που έχουν κυλίσει τόσα δάκρυα και ποτάμια το αδικοχαμένο αίμα, στο αυλάκι του χρόνου κι έτσι που έχει περάσει τόσος χαμένος χρόνος απραξίας, σ' ετούτην την πορεία από το πουθενά προς το τίποτα, η οικονομία μας έχει απομείνει πια εντελώς ρημαγμένη.
Να, προχθές πανηγύριζαν κάποιοι, εκεί στην πατρίδα μου την Κρήτη, επειδή πούλησαν το εξαιρετικό παρθένο τους ελαιόλαδο στα 3 ευρώ το κιλό. Πανηγύριζαν, γιατί πούλησαν μπιρ παρά τη σοδειά τους για ν' ανακατέψουν πάλι τον δικό τους κόπο οι λαδέμποροι, με τα ξένα λάδια. Για να φτάνει στα τραπέζια μας, αν φτάνει πια, σε τιμές πολλαπλάσιες, ένα χειρότερο ελαιόλαδο σε μια ομορφότερη συσκευασία.
Την ίδια ώρα, τα συνεταιριστικά τυποποιητήρια και οι αποθηκευτικοί χώροι, υποδομές φτιαγμένες όλες με επιδοτήσεις από τους κουτόφραγκους και εκχωρημένες μαζί με τις υποθήκες τους στην Αγροτική Τράπεζα, σκουριάζουν παρατημένες.
Όλη η υπεραξία χάνεται από τις τσέπες των παραγωγών μας, για να παράγεται εθνικό προϊόν στην Ιταλία ή αλλού. Όσοι σφίγγουν τα δόντια και προσπαθούν από μόνοι τους για κάτι καλύτερο, έχουν να αντιμετωπίσουν τη γραφειοκρατία, την υπερφορολόγηση και τον παραλογισμό ενός κράτους στραγγαλιστή και, ταυτόχρονα, προαγωγού. Και όλοι οι υπόλοιποι, παραδομένοι δούλοι στα κέφια του γέρο-λαδά που εμφανίζεται πάντα στην ώρα του, τον καιρό της ελαιοκομίας με το ζεστό του χρήμα στην τσέπη -κι ας έχομε τις πτωχές μας τράπεζες χρυσοπληρωμένες, πάντως στεγνές από κεφάλαια κίνησης -και τους συνεταιρισμούς, αμελάνωτες σφραγίδες στα χέρια αγροτοσυνδικα-ληστών.
Ή, για να πεταχτούμε σε άλλο θέμα, θα θυμάσαι συντρόφισσα, προ καιρού, τόση φασαρία που γινόταν με τα γενόσημα φάρμακα. Με τις τσιρίδες σας, ένθεν και ένθεν μας παίρνατε το κεφάλι. Τα κακά πακιστανικά φάρμακα, τα χαμηλής ποιότητας ινδικά γενόσημα που θα μας σκοτώσουν, τσιρίζατε οι από δω -και είχατε και τα δίκια σας. Οι άλλοι, οι αχρείοι, τσίριζαν τα ανάποδα από απέναντι. Αλλά, βρε συντρόφισσα, τώρα βέβαια πέρασε εκείνη η φασαρία και ξεχάσαμε το θέμα, όσοι δεν φαρμακωνόμαστε, αλλά εσένα, τώρα που σου λένε ότι ήρθε η ώρα να κυβερνήσεις, κάθισε σε παρακαλώ να το αναλογιστείς λίγο: όλα τα εργοστάσια εκείνου του διαβόητου μεγαλοαπατεώνα, φάρμακα δεν παρήγαγαν? Ήταν μια εποχή που όλες οι εφημερίδες ήταν γεμάτες με αγγελίες εργασίας για εκείνη τη διάσημη φαρμακοβιομηχανία μιας άλλης εποχής -αν την θυμάσαι, την «Alapis».
Μπορεί να κάνανε φτερά τα χρήματα του κόσμου μέσα από τα περίτεχνα κόλπα των εγκληματιών με τα λευκά κολάρα και τρέχα γύρευε μέχρι να βγάλει άκρη η κουρκούτσα η δικαιοσύνη. Αλλά, εν τω μεταξύ, όλο και κάποιες γραμμές παραγωγής θα έχουν γλυτώσει από το ξεκοκάλισμα των τρωκτικών κι εσείς, συντρόφισσα, ούτε μια απογραφή δεν ζητήσατε τόσα χρόνια μέσα στη Βουλή που κάνουν οι βουλευτάδες σας την επαναστατική τους γυμναστική, ρητορεύοντας υπέρ της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Τι διάβολο! Όλους αυτούς τους διδάκτορες, με τα πτυχία τους κορνιζωμένα, τι θα τους κάνουμε? Αλήθεια, όλους θα τους πετάξουμε με τις κλωτσιές έξω από την Ελλάδα? Αυτό λέει το εθνικό σας σχέδιο, συντρόφισσα? Όλους αυτούς που τους έχουμε σπουδάσει με τους φόρους μας τεχνολόγους, βιολόγους, χημικούς, φαρμακοποιούς... Όλους στην Ινδία και στο Πακιστάν θα τους στείλουμε, που λέει ο λόγος, να πάρουνε των ομματιών τους, να πάνε να παράγουν εκεί τα γενόσημα που χρειαζόμαστε? Μέχρι και φαρμακοβιομηχανία του Ελληνικού Στρατού υπήρχε κάποτε, την ρημάξανε κι αυτήν, οι ολετήρες που μας κυβερνούν και τίποτα δεν ξανακούστηκε, το ήξερες, εσύ, αυτό, συντρόφισσα!?
Ε, να ρωτήσεις, να μάθεις.
Πόσα διδακτορικά με παράξενα ονόματα και τίτλους δεν αραχνιάζουν αναξιοποίητα και ξεχασμένα σε σκονισμένες βιβλιοθήκες? Οι κάτοχοί τους, κάποτε, θα θυμάσαι, ίσως δούλευαν στην Δημοτική Αστυνομία ή τώρα να δουλεύουν εποχικά σε ρεσεψιόν ξενοδοχείων, επειδή δεν θέλουν ή δεν μπορούν να φύγουν από την Ελλάδα. Αλλά εμείς, συνεχίζουμε να καταναλώνουμε φτηνά ινδικά και πακιστανικά γενόσημα αμφίβολης ποιότητας για να γίνονται πλουσιότεροι οι έμποροι των εθνών κι οι ντόπιοι τοποτηρητές τους.
Αυτά είναι σχέδια, τέτοια επεξεργάζεσαι όταν καλείσαι να αναλάβεις τις τύχες του ρημαγμένου σου τόπου, συντρόφισσα. Τέτοια, ανά τομέα οικονομίας και ανά γεωγραφική περιοχή. Τέτοια, ώστε να καλύψεις τις βασικές σου ανάγκες στην αρχή -και μετά, σιγά-σιγά να ξανασηκωθείς στα πόδια σου. Τέτοια, για να κλείνεις λίγα-λίγα τα κενά του εμπορικού σου ισοζυγίου. Όχι να μου γυρνάς και να λες ασυναρτησίες και αερολογίες, δεξιά κι αριστερά, στο City του Λονδίνου και αλλού, για να γελάει ο κόσμος! Εσύ, δηλαδή, συντρόφισσα, δεν το περίμενες ότι θα έσκαγαν στα γέλια οι χρηματιστές, όταν ξυπνάει ένα ωραίο πρωί και πηγαίνει ο δικός σου να τους πει ότι θα τους κουρέψει τα μισά από τα χρωστούμενα, χωρίς να τους εξηγεί πώς θα τους αποπληρώσει τα υπόλοιπα μισά!? Σε καλό σου, βρε συντρόφισσα, που είσαι και καθηγήτρια οικονομικών στο πανεπιστήμιο!
Καταλαβαίνεις μετά από όλα αυτά λοιπόν, ότι με έπιασε πονοκέφαλος, χθες το βράδυ, που η ξανθούλα στην τηλεόραση ρώτησε τον Αλέξη, για το κυβερνητικό πρόγραμμά του κι εκείνος της απάντησε την ίδια ανοησία που ακούμε από το πρωί μέχρι το βράδυ: «Υπάρχει το Plan A και είναι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».
Άρες, μάρες κουκουνάρες, δηλαδή, συντρόφισσα, αν δε θέλομε να κοροϊδευόμαστε, αφού τo περιλάλητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, έχει καταντήσει πλέον το συντομότερο ανέκδοτο. Ε, βέβαια ανέκδοτο, καλή μου, όταν για το πόπολο, μεταμφιέζουμε σε πολιτικό μεγαλούργημα το αυτονόητο, τη θεραπεία, δηλαδή, της ανθρωπιστικής κρίσης που μαστίζει αυτόν τον τόπο, από τις πολιτικές των ολετήρων -και δεν σου λέω ότι δεν είναι αυτό σπουδαίο. Καθόλου δε θέλω να υπονοήσω κάτι τέτοιο. Δεν είναι όμως, ούτε τίποτα παραπάνω από το οφειλόμενο, στα πλαίσια μιας ανθρώπινης κοινωνίας που δεν θέλουμε να είναι ζούγκλα, έτσι δεν είναι?
Και βέβαια -το σημαντικότερο- από μόνη της αυτή η καλή προαίρεση, όχι μόνο δεν συνιστά πρόγραμμα, αλλά –το χειρότερο- βασίζεται και στην παραδοχή ότι οι δανειστές θα συναινέσουν, αφού από τον σχεδιασμό του αυτή η καλή ιδέα, συμπληρώνεται και με πόρους του προγράμματος «διάσωσης». Μια «διάσωση» που δεν είναι βέβαια συνομολογημένη για τα ωραία μας τα μάτια, αλλά για το ξεζούμισμα μας. Το ίδιο ξεζούμισμα που, ευλόγως, ζητάτε να θεραπεύσουμε, συντρόφισσα!
Άρες, μάρες, κουκουνάρες, λοιπόν, και βράσε όρυζα!
Και να σου πω και το άλλο: δεν θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να διατυπωθεί, επιτέλους, η παραδοχή του λάθους στον σχεδιασμό του ευρώ. Ο γνωστός νομπελίστας Paul Krugman, για άλλη μια φορά, το περιγράφει γλαφυρά στο τελευταίο του άρθρο στους New York Times και αξίζει να το διαβάσεις, εδώ, αν θες.
Αργά ή γρήγορα, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι θα υποχρεωθούν να «κόψουν» νέο νόμισμα, μιμούμενοι τους Αμερικανούς.
Λίγο μεγαλύτερος πληθωρισμός θα βλάψει, βέβαια, τους Γερμανούς συνταξιούχους που τον τρέμουν, αλλά θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι η Φράου Καγκελάριος, θα βρει στα γεμάτα ταμεία του γερμανικού της κράτους, τους αναγκαίους πόρους για να τους αποζημιώσει, τους συνταξιούχους ψηφοφόρους της.
Εξάλλου, η Φράου Καγκελάριος χρωστάει πολλά και σε πολλούς, με τις εμμονές και τις ιδεοληψίες, τις δικές της και της παρέας της.
Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς, εν τω μεταξύ. Διότι, ό,τι κι αν γίνει στο προσεχές μέλλον στα «μεγάλα γήπεδα», ότι νόμισμα κι αν θα χρησιμοποιούμε μέχρι τότε εμείς, πάντα θα πρέπει το λάδι μας να το εμφιαλώνουμε αντί να το πουλάμε χύμα και πάντα θα πρέπει να φτιάχνουμε τις ασπιρίνες μας και τα κινίνα μας όπως κάναμε παλιά, έτσι δεν είναι?
Αν τις ζοφερές ετούτες μέρες, εφόσον κληθεί, δεν τα βάλει αυτά τα πράγματα ο Συ.Ριζ.Α. στη θέση τους, συντρόφισσα, που έχει μέσα στα σπλάχνα του και μερικούς ανθρώπους με αξιοπρέπεια και αλτρουισμό, όπως εσύ, καλή ώρα, τότε ποιος θα βάλει μια σειρά, βρε καλή μου? Οι απόγονοι του λήσταρχου Νταβέλη που μας κυβερνάνε, πάντως, αποκλείεται! Έτσι που μας κυβερνάνε τα τελευταία πέντε χρόνια αυτοί, έχουν αποδείξει περίτρανα ότι ούτε θέλουν ούτε μπορούν να κάνουν την αναγκαία τομή που χρειάζεται η κοινωνία μας!
Το κολάζ είναι από την ΟΚΤΑΝΑ
Από το My Pillow Book
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου