Του Βασίλη Πάϊκου
ΑΥΓΗ
Πρώην αριστεροί. Η πολιτική τους ταυτότητα. Και το διαβατήριό τους. Ώστε να μεταναστεύσουν (με προοπτικές...) σε άλλες, πιο εύφορες, κάποτε, πολιτείες. Στελέχη κάποιου από τα κόμματα της ιστορικής Αριστεράς παλαιότερα, αναζήτησαν την τύχη τους αλλού στη συνέχεια, στο ΠΑΣΟΚ κατά κύριο λόγο. Την εποχή του Σημίτη οι περισσότεροι, στην ανάμνηση του οποίου παραμένουν ευλαβικά αφοσιωμένοι.
Ε σήμερα, τι να κάνουν έτσι που τά 'φερε η κατάρα, συμμερίζονται τις αγωνίες της Κεντροαριστεράς για επιβίωση. Δίχως πάντως, και τότε και τώρα, να καταφέρνουν και πολλά...
Οι συγκεκριμένοι λοιπόν «πρώην αριστεροί», για τους περισσότερους των οποίων η Αριστερά δεν ήταν παρά παιδική τρέλα, παιδικό καπρίτσιο, κάτι σαν νεανική επιπολαιότητα τέλος πάντως, έχουν έκτοτε μεταβληθεί στους σφοδρότερους πολέμιούς της. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι στον δημόσιο λόγο τους (πολλοί απ' αυτούς διαθέτουν πένα και υπογραφή) ασχολούνται κατά κύριο λόγο, αν όχι αποκλειστικά, μαζί της, με τον ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω. Έχοντάς τον αναγάγει στον υπ' αρ' ένα εχθρό της πατρίδας. Διυλίζουν τον κώνωπα σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την Αριστερά, έτοιμοι την ίδια στιγμή να καταπιούν αμάσητη την κάμηλο σε σχέση με την Κεντροαριστερά, ακόμη και με τη Δεξιά. Θα έλεγε κανείς ότι δίνουν εξετάσεις διαρκείας στον πολιτικό τους ξενιστή. Ή ότι εκτελούν συμβόλαιο κατασυκοφάντησης του παλιού τους πολιτικού χώρου. Με το κύρος του γνώστη, φυσικά. Ή, όπερ και πιθανότερο, ανακαλύπτοντας και διαλαλώντας καθημερινά όλο και περισσότερες αμαρτίες της Αριστεράς, επιχειρούν να πείσουν εαυτούς για την ορθότητα της πολιτικής τους μετάστασης. Αναζητούν, μ' άλλα λόγια (ματαίως, απ' ό,τι φαίνεται, γιατί διαφορετικά θα είχαν εγκαταλείψει την προσπάθεια), τη δικαίωση της μεγάλης τους στροφής. Για την επιλογή της οποίας, είναι ολοφάνερο, ποτέ ουσιαστικά δεν απαλλάχτηκαν από τους δαίμονές τους.
Όπως και νά 'ναι, όποιες κι αν είναι και όπου κι αν αναζητηθούν οι -ψυχογραφικής αιτιολογίας;- αφετηρίες, θά 'λεγε κανείς πως οι «πρώην αριστεροί» έχουν στην πράξη καταστεί επαγγελματίες διώκτες της Αριστεράς. Χτίζοντας καριέρα πάνω σ' αυτό...
Το φαινόμενο δεν είναι βέβαια καινούργιο, κάθε άλλο. Πολύ παλιά ιστορία οι πρώην αριστεροί, οι Γεωργαλάδες, οι Κωνσταντόπουλοι, οι Παπακωνσταντίνου κ.λπ., οι ορκισμένοι, οι παθιασμένοι αντικομμουνιστές, επαγγελματίες «σοβιετολόγοι» κάποιοι απ' αυτούς, μετά την ανάνηψη. Όμως άλλοι καιροί, άλλα ήθη. Εντελώς άλλα πολιτικά ήθη.
Σήμερα, στην εποχή των Μνημονίων, οι περί ων ο λόγος, έχοντας εκστασιαστεί με τον «ιστορικό συμβιβασμό» της Σοσιαλδημοκρατίας με τη Δεξιά, φτάνουν να υιοθετούν και να υπερασπίζονται τις πιο αντιδραστικές κυβερνητικές επιλογές. Βδελύσσονται ολοφάνερα κάθε μορφής λαϊκή κινητοποίηση, ειρωνεύονται τα κινήματα πολιτών, αποστρέφονται τις απεργίες. Ούτε ν' ακούσουν για μαζικούς αγώνες, για συνδικαλισμό, για συνδικαλιστές, για «συντεχνίες». Επιχαίρουν για τις συχνές - πυκνές επιστρατεύσεις απεργών. Ζητωκραυγάζουν κάθε λογής ιδιωτικοποίηση του οτιδήποτε με τον οποιονδήποτε τρόπο. Βρίσκουν απολύτως φυσική και «αναγκαία» την κακοποίηση της Δημοκρατίας, του Συντάγματος, του Κοινοβουλευτισμού, δεν ενοχλείται στο ελάχιστο η ευαισθησία τους με τα αλλεπάλληλα σχετικά πραξικοπήματα. Σιωπούν αιδημόνως για τον ιδεολογικό εναγκαλισμό της συμμάχου Δεξιάς με την Ακροδεξιά. Αλλά και για τους χυδαίους πολιτικούς τσαμπουκάδες του Σαμαρά. Και αν κάποτε ψελλίζουν κάτι για όλ' αυτά, το κάνουν με προφανή συστολή και διακριτικότητα, ώστε να μην ενοχλήσουν στο ελάχιστο «την πορεία της χώρας προς τον εκσυγχρονισμό και την αναγέννηση».
Λες και δεν τους άφησε τίποτα, αλλά απολύτως τίποτα, το πέρασμά τους από την Αριστερά. Πέρασαν και δεν ακούμπησαν κυριολεκτικά. Παραχωρώντας απλόχερα σήμερα «προοδευτική» κάλυψη και κύρος στις κάθε λογής δεξιές βαρβαρότητες.
Δοκίμασε να κουβεντιάσεις με κάποιον από τους «πρώην αριστερούς». Θα ξαφνιαστείς στην αρχή, θα σοκαριστείς στη συνέχεια, θα ντραπείς στο τέλος. Το ίδιο κι αν πέσεις επάνω στην αρθρογραφία τους ή στις παρεμβάσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Καθώς μάλιστα διεκδικούν (συχνά κατ' αποκλειστικότητα!) αναφορές σε ιστορικές στιγμές, σε σχήματα ή εμβληματικές φυσιογνωμίες της Αριστεράς. Στις οποίες και στα οποία ορκίζονται αιώνια πίστη. Τους έχουν μείνει, εννοείται, απόλυτα πιστοί, ίσως και θεματοφύλακες των παραδόσεών τους. Ξέρετε, το γνωστό βολικό τροπάρι. Ότι δεν άλλαξαν εκείνοι, αλλά οι παλιοί τους σύντροφοι και οι φορείς που τους καλύπτουν. Άλλαξαν τόσο ώστε δεν χωρούν πια το εύρος των δικών τους αντιλήψεων.
Οι «πρώην αριστεροί». Οι οποίοι μπορούν, με εκπλήσσουσα προσαρμοστικότητα, να πουν και να κάνουν τα πάντα. Το μόνο που αποφεύγουν σαν τον διάβολο, είναι να σταθούν με σεβασμό απέναντι στην πολιτική τους ιστορία. Και με ειλικρίνεια απέναντι στον καθρέφτη τους...
Ε σήμερα, τι να κάνουν έτσι που τά 'φερε η κατάρα, συμμερίζονται τις αγωνίες της Κεντροαριστεράς για επιβίωση. Δίχως πάντως, και τότε και τώρα, να καταφέρνουν και πολλά...
Οι συγκεκριμένοι λοιπόν «πρώην αριστεροί», για τους περισσότερους των οποίων η Αριστερά δεν ήταν παρά παιδική τρέλα, παιδικό καπρίτσιο, κάτι σαν νεανική επιπολαιότητα τέλος πάντως, έχουν έκτοτε μεταβληθεί στους σφοδρότερους πολέμιούς της. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι στον δημόσιο λόγο τους (πολλοί απ' αυτούς διαθέτουν πένα και υπογραφή) ασχολούνται κατά κύριο λόγο, αν όχι αποκλειστικά, μαζί της, με τον ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω. Έχοντάς τον αναγάγει στον υπ' αρ' ένα εχθρό της πατρίδας. Διυλίζουν τον κώνωπα σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την Αριστερά, έτοιμοι την ίδια στιγμή να καταπιούν αμάσητη την κάμηλο σε σχέση με την Κεντροαριστερά, ακόμη και με τη Δεξιά. Θα έλεγε κανείς ότι δίνουν εξετάσεις διαρκείας στον πολιτικό τους ξενιστή. Ή ότι εκτελούν συμβόλαιο κατασυκοφάντησης του παλιού τους πολιτικού χώρου. Με το κύρος του γνώστη, φυσικά. Ή, όπερ και πιθανότερο, ανακαλύπτοντας και διαλαλώντας καθημερινά όλο και περισσότερες αμαρτίες της Αριστεράς, επιχειρούν να πείσουν εαυτούς για την ορθότητα της πολιτικής τους μετάστασης. Αναζητούν, μ' άλλα λόγια (ματαίως, απ' ό,τι φαίνεται, γιατί διαφορετικά θα είχαν εγκαταλείψει την προσπάθεια), τη δικαίωση της μεγάλης τους στροφής. Για την επιλογή της οποίας, είναι ολοφάνερο, ποτέ ουσιαστικά δεν απαλλάχτηκαν από τους δαίμονές τους.
Όπως και νά 'ναι, όποιες κι αν είναι και όπου κι αν αναζητηθούν οι -ψυχογραφικής αιτιολογίας;- αφετηρίες, θά 'λεγε κανείς πως οι «πρώην αριστεροί» έχουν στην πράξη καταστεί επαγγελματίες διώκτες της Αριστεράς. Χτίζοντας καριέρα πάνω σ' αυτό...
Παλιά ιστορία
Το φαινόμενο δεν είναι βέβαια καινούργιο, κάθε άλλο. Πολύ παλιά ιστορία οι πρώην αριστεροί, οι Γεωργαλάδες, οι Κωνσταντόπουλοι, οι Παπακωνσταντίνου κ.λπ., οι ορκισμένοι, οι παθιασμένοι αντικομμουνιστές, επαγγελματίες «σοβιετολόγοι» κάποιοι απ' αυτούς, μετά την ανάνηψη. Όμως άλλοι καιροί, άλλα ήθη. Εντελώς άλλα πολιτικά ήθη.
Σήμερα, στην εποχή των Μνημονίων, οι περί ων ο λόγος, έχοντας εκστασιαστεί με τον «ιστορικό συμβιβασμό» της Σοσιαλδημοκρατίας με τη Δεξιά, φτάνουν να υιοθετούν και να υπερασπίζονται τις πιο αντιδραστικές κυβερνητικές επιλογές. Βδελύσσονται ολοφάνερα κάθε μορφής λαϊκή κινητοποίηση, ειρωνεύονται τα κινήματα πολιτών, αποστρέφονται τις απεργίες. Ούτε ν' ακούσουν για μαζικούς αγώνες, για συνδικαλισμό, για συνδικαλιστές, για «συντεχνίες». Επιχαίρουν για τις συχνές - πυκνές επιστρατεύσεις απεργών. Ζητωκραυγάζουν κάθε λογής ιδιωτικοποίηση του οτιδήποτε με τον οποιονδήποτε τρόπο. Βρίσκουν απολύτως φυσική και «αναγκαία» την κακοποίηση της Δημοκρατίας, του Συντάγματος, του Κοινοβουλευτισμού, δεν ενοχλείται στο ελάχιστο η ευαισθησία τους με τα αλλεπάλληλα σχετικά πραξικοπήματα. Σιωπούν αιδημόνως για τον ιδεολογικό εναγκαλισμό της συμμάχου Δεξιάς με την Ακροδεξιά. Αλλά και για τους χυδαίους πολιτικούς τσαμπουκάδες του Σαμαρά. Και αν κάποτε ψελλίζουν κάτι για όλ' αυτά, το κάνουν με προφανή συστολή και διακριτικότητα, ώστε να μην ενοχλήσουν στο ελάχιστο «την πορεία της χώρας προς τον εκσυγχρονισμό και την αναγέννηση».
Λες και δεν τους άφησε τίποτα, αλλά απολύτως τίποτα, το πέρασμά τους από την Αριστερά. Πέρασαν και δεν ακούμπησαν κυριολεκτικά. Παραχωρώντας απλόχερα σήμερα «προοδευτική» κάλυψη και κύρος στις κάθε λογής δεξιές βαρβαρότητες.
Δοκίμασε να κουβεντιάσεις με κάποιον από τους «πρώην αριστερούς». Θα ξαφνιαστείς στην αρχή, θα σοκαριστείς στη συνέχεια, θα ντραπείς στο τέλος. Το ίδιο κι αν πέσεις επάνω στην αρθρογραφία τους ή στις παρεμβάσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Καθώς μάλιστα διεκδικούν (συχνά κατ' αποκλειστικότητα!) αναφορές σε ιστορικές στιγμές, σε σχήματα ή εμβληματικές φυσιογνωμίες της Αριστεράς. Στις οποίες και στα οποία ορκίζονται αιώνια πίστη. Τους έχουν μείνει, εννοείται, απόλυτα πιστοί, ίσως και θεματοφύλακες των παραδόσεών τους. Ξέρετε, το γνωστό βολικό τροπάρι. Ότι δεν άλλαξαν εκείνοι, αλλά οι παλιοί τους σύντροφοι και οι φορείς που τους καλύπτουν. Άλλαξαν τόσο ώστε δεν χωρούν πια το εύρος των δικών τους αντιλήψεων.
Οι «πρώην αριστεροί». Οι οποίοι μπορούν, με εκπλήσσουσα προσαρμοστικότητα, να πουν και να κάνουν τα πάντα. Το μόνο που αποφεύγουν σαν τον διάβολο, είναι να σταθούν με σεβασμό απέναντι στην πολιτική τους ιστορία. Και με ειλικρίνεια απέναντι στον καθρέφτη τους...
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου