Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Η βλακεία ποτέ δεν πεθαίνει, δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά... (video)

Της Μαρίας Τριαντοπούλου


Από το ένα γελοίο θέμα στο επόμενο. Δεν μας έφταναν τα χάλια μας, δεν μας έφτανε η Τρόικα, τα στρες τεστ των Τραπεζών, τα ανερυθρίαστα ψέματα της κυβέρνησης, οι εθνικιστικές εξάρσεις με αφορμή όχι μόνο την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου αλλά ακόμα και με τις ανασκαφές στην Αμφίπολη ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα της ανιστόρητης βλακείας με όλο αυτό το θέμα που έχει γίνει διαδικτυακά και μιντιακά με τον «ύμνο» του ΕΑΜ που ακούστηκε στη μαθητική παρέλαση του Δήμου Χαλανδρίου.

Και καλά να αντιδράσουν οι πρώην βουλευτές του ΛΑΟΣ και νυν βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας κκ Πλεύρης και Γεωργιάδης. Δεν θα περίμενα τίποτα λιγότερο από αυτούς τους δύο παλιάτσους της πολιτικής ζωής του τόπου. Και ευτυχώς τον κ. Πλεύρη δεν έχει χρειαστεί (ακόμα) να τον ανεχτούμε στον βαθμό που έχει χρειαστεί να ανεχθούμε τον κ. Γεωργιάδη αλλά ακόμα και αυτό το λίγο είναι ικανό για να μας τινάξει το νευρικό σύστημα στον αέρα. Είναι φυσικό αρκετοί βουλευτές της ΝΔ με ακροδεξιές και φασιστικές αντιλήψεις – η αλήθεια αυτή είναι και πλέον δεν προσπαθούν καν να την κρύψουν – να ενοχληθούν που μέσα σε όλα τα στρατιωτικά εμβατήρια ακούστηκε και ο ύμνος του ΕΑΜ, του ΕΑΜ που αγωνίστηκε σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής για να αντισταθεί στους κατακτητές και που τα μέλη του υπήρξαν – μαζί και με κάποιους άλλους αντιστασιακούς – οι πραγματικοί ήρωες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα. Ο τακτικός στρατός πολέμησε τους Ιταλούς αλλά υποτάχτηκε στους Γερμανούς – μη μπορώντας να κάνει και αλλιώς - ενώ το ΕΑΜ, μια από τις πιο σημαντικές – αν όχι η σημαντικότερη - αντιστασιακή δύναμη σε όλη την Ευρώπη κράτησε με θάρρος ψηλά το κεφάλι, οργανώθηκε και βοήθησε ποικιλότροπα τον ελληνικό λαό τα ζοφερά χρόνια του πολέμου.

Αντίθετα με τους τόσους δωσίλογους και ταγματασφαλίτες προδότες που δικαιώθηκαν μετά τη Κατοχή οι αντιστασιακοί έπρεπε να περιμένουν, απογοητευμένοι, εξορισμένοι και καταφρονημένοι από το επίσημο κράτος, μέχρι το 1982 για να αναγνωρισθεί η συμβολή τους στον αγώνα. Μια, έστω και με τεράστια καθυστέρηση, επίσημα νομιμοποιημένη εθνική αντίσταση πως εννοείται να μην τιμάται από το επίσημο κράτος την ημέρα που υποτίθεται ότι η χώρα τιμά την αντίθεση στον φασισμό, τον ναζισμό και τον ολοκληρωτισμό; Όλες αυτές οι πανάκριβες παράτες που πλέον γίνονται και «κεκλεισμένων των θυρών», κοστίζοντας ένα σκασμό λεφτά στην πτωχευμένη χώρα μας, πως είναι δυνατόν να μην τιμούν στο μεγαλύτερο κομμάτι τους την εθνική αντίσταση; Βέβαια για τους συγκεκριμένους κυρίους μπορεί η αντίσταση στον φασισμό και τον ολοκληρωτισμό να μην είναι το ζητούμενο και πιθανά για αυτό παθαίνουν εθνική κρίση στο άκουσμα του «ύμνου» του ΕΑΜ (που κάποτε στα πάρτι το χόρευαν όλοι ως Κασατσόκ και μάλιστα εν μέσω χούντας). Είπαν μάλιστα ότι δεν είναι επιτρεπτό τα παιδιά δεξιών οικογενειών να παρελαύνουν με τέτοιου είδους κομμουνιστικούς ύμνους. Ενώ τα παιδιά των αριστερών οικογενειών που τόσα χρόνια παρελαύνουν με τα στρατιωτικά εμβατήρια και τώρα πια δεν θέλουν να παρελαύνουν και καθόλου τι θα πρέπει να κάνουν ακριβώς κατά την δημοκρατική αντίληψη όλων αυτών των εξαίρετων πολιτικών;

Όταν άκουσα, όμως, και τον κ. Οικονόμου στο ΣΚΑΙ ή τον κ. Τσίμα σε συνέντευξη του στην Έλλη Στάη να κατηγορεί τον Δήμο Χαλανδρίου για το τρομερό αυτό ατόπημα με το οποίο επέβαλε στα παιδιά να παρελαύνουν υπό τους ήχους αριστερών ύμνων μου σηκώθηκε η τρίχα. Ο κ. Οικονόμου μάλιστα τόλμησε να συγκρίνει το ρώσικο τραγούδι αυτό, που χρησιμοποιήθηκε ως ύμνος του ΕΑΜ, με τον ύμνο του Γ’ Ράιχ και να ισχυριστεί πως είναι ένα και το αυτό τα δύο μουσικά κομμάτια άρα εξίσου απαράδεκτα για μαθητική παρέλαση. Μόνο και μόνο από αυτά τα σχόλια καταλαβαίνει κανείς τι είδους άνθρωποι έχουν στα χέρια τους την ευθύνη για την ενημέρωση του ελληνικού λαού και πόσο επικίνδυνο είναι τελικά αυτό. Αφού έμεινε εμβρόντητος ακόμα και ο κ. Λυριτζής που δεν ήξερε από που να φύγει ή που να κρυφτεί με αυτήν την σύγκριση που ξεστόμισε ο απαράδεκτος συνάδελφός του. Ο δε κ. Τσίμας μπερδεύοντας ανιστόρητα – επίτηδες, κατά λάθος ποιός ξέρει πια – την εθνική αντίσταση με τον Εμφύλιο, ούτε λίγο ούτε πολύ υπονόησε ότι αυτού του είδους οι τακτικές του Δήμου Χαλανδρίου προωθούν φιλο-εμφυλιακό κλίμα!!!! Ενώ όλη αυτή η αντίδραση, όλες οι ηλίθιες διαμαρτυρίες και οι ανιστόρητοι ισχυρισμοί προωθούν την εθνική ομοψυχία, το ώριμο πολιτικό κλίμα και τον σεβασμό στην ιστορική μνήμη!

Ας σταματήσουν πια αυτές οι επικίνδυνες και απαράδεκτες δηλώσεις και αντιδράσεις από πολιτικούς, δημοσιογράφους και σχολιαστές που σε κάθε ευκαιρία δείχνουν τον πραγματικό διχαστικό, ακροδεξιό και αντιδημοκρατικό εαυτό τους. Κι εγώ με τη σειρά μου ας τους θυμίσω επ’ ευκαιρία και τα λόγια του ύμνου μιας και δεν ακούστηκαν στην μαθητική παρέλαση του Δήμου Χαλανδρίου: «Το ΕΑΜ μας έσωσε απ’τη πείνα, θα μας σώσει κι από την σκλαβιά, θέλουμε λαοκρατία, ζήτω, ζήτω, ζήτω ΖΗΤΩ το ΕΑΜ»!!!!




Από το tvxs

Διαβάστε Περισσότερα »

“Βάζει ο Ντούτσε τη (χρυσαυγίτικη) στολή του”

Του Νίκου Μπογιόπουλου


 H «Χρυσή Αυγή» από τον ιστότοπό της κραυγάζει: «Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ!» (http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-28h-oktwbriou-1940-mas-anhkei)...

Μάλιστα, οι χρυσαυγίτες, δηλαδή οι… «ιδιοκτήτες» (!) της 28ης Οκτώβρη, εξηγούν τι ακριβώς είναι εκείνο που τους «ανήκει», αλλά και τι επιθυμούν για την Ελλάδα του σήμερα. Γράφουν: «…η επέτειος της 28ηςΟκτωβρίου μας δίνει την ευκαιρία μιας πολύτιμης, όσο και πολύπλευρης, σύγκρισης του Καθεστώτος της 4ηςΑυγούστου με τις εναλλασσόμενες “δημοκρατικές κυβερνήσεις“ της μεταπολίτευσης, από το 1974 και μετά. Η Ελλάδα του 1936-41 ήταν Κράτος αντιπλουτοκρατικό, αντικοινοβουλευτικό, αντικομμουνιστικό (…)»

(Παρεμπιπτόντως: Ο κ.Αθανάσιος Πλεύρης, ο αποχωρήσας από το ΛΑΟΣ και στρατευμένος πλέον με τη ΝΔ, μετά την αναφυλαξία που προκάλεσε τόσο στον ίδιο όσο και στον Άδ. Γεωργιάδη ο ύμνος του ΕΑΜ στο Χαλάνδρι, δήλωσε σε τηλεοπτικό του παραλήρημα «σύντροφος» του Μεταξά. Του φασίστα δηλαδή δικτάτορα και επικεφαλής του καθεστώτος στο οποίο ομνύει η «Χρυσή Αυγή»…)

Σύμφωνα, δε, με πρόσφατη συνέντευξη του Κασιδιάρη (http://bankingnews.gr/ 19/10/2014), αυτοί, οι χρυσαυγίτες δηλαδή, είναι οι γνήσιοι απόγονοι όσων πολέμησαν στην Πίνδο ενάντια στον φασίστα εισβολέα το ’40: «Είμαστε οι επίγονοι αυτών που αντιστάθηκαν στην γερμανική εισβολή», ήταν η δήλωση του Κασιδιάρη…

*

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Πόσω μάλλον που εδώ ισχύει στον απόλυτο βαθμό η ρήση: «Μια φωτογραφία – χίλιες λέξεις».

Ιδού, λοιπόν, ποιοι ποζάρουν σαν «ιδιοκτήτες» της 28ης Οκτωβρίου.

Ιδού ποιοι παριστάνουν τους «επιγόνους» (!) των ηρώων που πολέμησαν στην Πίνδο, στο Αλβανικό Μέτωπο και ενάντια στη γερμανική εισβολή.

Ιδού ποια είναι η (πραγματική) σχέση τους με την 28η Οκτωβρίου.

Ιδού η (πραγματική) σχέση τους με εκείνους, τους Ιταλούς φασίστες και τους Γερμανούς ναζί, που επιτέθηκαν και ρήμαξαν τότε την Ελλάδα:


Ο υποφυρερίσκος της «Χρυσής Αυγής», ο Χρήστος Παππάς, σε μια από τις πολλές επισκέψεις του στον τάφο του Μουσολίνι στο χωριό Πρεντάπιο της Ιταλίας. Ο «πατριώτης» αποδίδει φόρο τιμής στο ίνδαλμά του: Τον Μουσολίνι! Ο Παππάς, ευλαβικός προσκυνητής στον τάφο του φασίστα, του δικτάτορα που επιτέθηκε στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου 1940...

Ο Παππάς, ο λάτρης του Μουσολίνι, ο χρυσαυγίτης που απευθύνει… γνήσιο «πατριωτικό» (άμα τε και… αρχαιοελληνικό) χαιρετισμό στον Ντούτσε του. Ο Παππάς και οι όμοιοί του. Αυτοί είναι που παριστάνουν τους «ιδιοκτήτες» της 28ης Οκτωβρίου! 


Από τον enikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Μην κράζετε τον Ντινόπουλο, είναι άνεργος

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη 


Δεν υπάρχει χειρότερο από το να τα βάζει ο όμοιος με τον όμοιο, να ορμάει ο παρίας να δαγκώσει τον παρία στον λαιμό. Πήγε ο υπουργός Εσωτερικών Αργύρης Ντινόπουλος να συμπαρασταθεί στους πλημμυροπαθείς του Περιστερίου κι εκείνοι έπεσαν να τον φάνε. Πέσανε οι άνεργοι της εργατούπολης να φάνε τον άνεργο τον Βορείων Προαστίων, τον πένητα που δεν έχει να πληρώσει τις ασφαλιστικές του εισφορές και αναγκάζεται να παίρνει τις υπηρεσίες υγείας τζάμπα. Πέσανε να φάνε τον Γιάννη Αγιάνη, που χρωστάει 30.000 ευρώ στον ΕΔΟΕΑΠ και έχει στην τράπεζα μόλις 3.154, που και να του τα πάρουνε δηλαδή, μόλις το 10% του χρέους θα καλύψουνε. Να του τα πάρουνε, παρ' όλα αυτά.

Είναι, θα μου πείτε, δήμαρχος ο Ντινόπουλος, είναι βουλευτής, είναι υπουργός, γιατί δηλώνει άνεργος και μάλιστα με υπεύθυνη δήλωση; Αυτά, ανόητοι, δεν είναι δουλειές, είναι λειτουργήματα -του Κυρίου δεηθώμεν, Κύριε ελέησον, Πάτερ Άγιε ευλόγησον- και οι αποζημιώσεις που τους αντιστοιχούν είναι σαν τα λεφτά της Μονόπολης, είναι σαν τα μπιτκόιν, το ψηφιακό νόμισμα με το οποίο γίνονται οι συναλλαγές στο Διαδίκτυο. Μπορείς να πληρώσεις τον ΕΔΟΕΑΠ με μπιτκόιν; Δεν μπορείς.

Πήγε ο Ντινόπουλος στο Περιστέρι και επειδή ήταν βέβαιος ότι θα τον υποδεχτούν σαν τοπικό ήρωα- «Λένορμαν», νομίζω τον λένε-, πήρε μαζί του και την τηλεόραση του Σκάι, να απαθανατιστούν οι στιγμές, να μείνουν στην αιωνιότητα. Είδαν οι πληγέντες μαζί Ντινόπουλο και Σκάι και τους ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι: «Να φύγετε, γιατί ήρθατε εδώ, με τι άντερα ήρθατε εδώ;» είπαν στον εμβρόντητο Αργύρη. «Αυτή η κατάσταση εμφανίζεται για 15η φορά, τι ήρθατε να κάνετε, ήρθατε να μαζέψετε ψήφους;». Το κράξιμο της αρκούδας έφαγε ο Ντινόπουλος, να του αναγνωρίσουμε ωστόσο ότι η απάντησή του ήταν γενναία, όπως αρμόζει στους ανδρείους της Δεξιάς: «Δεν θα απολογηθώ εγώ για το ΠΑΣΟΚ» απάντησε ο γίγας και ο χείμαρρος ξαναφούσκωσε, αυτήν τη φορά από υπερηφάνεια.

Τους έβαλε μπροστά τους πασόκους ο Ντινόπουλος, τους πέταξε στα θηρία, για να σώσει το σαρκίο του. Τους απαρνήθηκε τρις, όπως απαρνήθηκε ο Πέτρος τον Ιησού. Απαρνήθηκε ο τρισμέγιστος αυτούς που τον έκαναν υπουργό δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Σαμαρά. Τι να κάνουμε, αυτά παθαίνουν όσοι στηρίζουν Ντινόπουλους. Σάμπως οι πασόκοι είναι καλύτεροι; Ντινόπουλοι με πράσινα είναι, φαύλοι πολιτικάντηδες, που τρέχουν τα σάλια τους για ψήφους και εξουσία. Όλοι μαζί κατέστρεψαν τη χώρα, όλοι μαζί ευθύνονται για τη δέκατη πέμπτη πλημμύρα της Δυτικής Αθήνας, όλους μαζί τους έκραξαν οι Περιστεριώτες, απλώς ο Ντινόπουλος έτυχε να είναι παρών, μαζί με την τηλεόραση του Σκάι.

«Με τι άντερα ήρθατε εδώ;, ρώτησε ο Περιστεριώτης τον Ντινόπουλο. Με τα δικά σου άντερα ήρθε, αγαπητέ μου συμπολίτη. Από τα άντερά σου παίρνουν δύναμη οι Ντινόπουλοι, από τα άντερα, τα νεύρα, τη χολή όσων τους ανέχονται τόσα χρόνια.

Από την ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

Στις ατραπούς του... Τσίρπα

Του Θανάση Καρτερού
 

Επιτέλους κι ένας Ευρωπαίος πολιτικός όχι ό,τι κι ό,τι, αλλά πρώην υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας, ακραιφνής κατά δήλωσή του αριστερός, Πράσινος βομβαρδιστής της Γιουγκοσλαβίας και συναυτουργός του Κοσόβου, ο περιώνυμος Γιόσκα Φίσερ, είπε μερικές αλήθειες για τον Τσίπρα. Έστω κι αν πρόφερε λάθος το όνομά του, γιατί Τσίρπα τον αποκάλεσε, και θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός επ' αυτού, αφού σκεφτείτε τι έχει να γίνει αν ο ίδιος πέσει θύμα σαρδάμ και τον αποκαλέσουν, παραδείγματος χάριν, Γιόσκα Φίρερ.

Αφού λοιπόν ο Φίσερ επέκρινε τη γερμανική πολιτική, που επιβάλλει με το στανιό στην Ελλάδα να μειώνει το χρέος και ταυτόχρονα να κάνει δομικές μεταρρυθμίσεις, κι αφού επίσης αποφάνθηκε ότι αυτή δεν είναι παρά πολιτική σωτηρίας των τραπεζών του βορρά εις βάρος των ανθρώπων του νότου, είπε και τη φράση που έκανε μπαμ: Ως πρωθυπουργός, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ "θα ήταν σε θέση να συμπαρασύρει ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο προς επικίνδυνες αριστερές ατραπούς. Και αυτό θα ήταν μοιραίο για την Ευρωπαϊκή Ένωση"!

Πες τα, Χρυσόστομε! Γιατί όταν τα λέει ο Τσίπρας τον κατηγορούν για διασπορά ψευδών ειδήσεων. Όταν υποστηρίζει ότι με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα θα υπάρξουν μεγάλες αλλαγές στην Ευρώπη, τον κατηγορούν ως δημαγωγό. Όταν λέει ότι θα ανοίξει ο δρόμος για πολιτικές αντίστασης από τον ευρωπαϊκό Νότο, τον κοπανούν ως ονειροπαρμένο. Κι όταν λέει ότι αυτή την Ευρώπη της Μέρκελ μπορούμε και πρέπει να την κάνουμε άνω-κάτω, τον κατηγορούν ως επικίνδυνο εκείνοι που θεωρούν και θέλουν την Ευρώπη πακτωμένη στον νεοφιλελεύθερο φονταμενταλισμό του Βερολίνου.

Μπορούν να αλλάξουν λοιπόν τα δεδομένα. Να πάμε σε επικίνδυνες αριστερές ατραπούς. Έτσι όμως δεν θα μπούμε σε περιπέτειες; Και επ' αυτού μας διαφώτισε ο Γιόσκα: Ρώτησα τη γερμανική κυβέρνηση τι θα κάνει αν ο Τσίπρας βάλει τέρμα στην πολιτική της λιτότητας, είπε. Και του απάντησαν ότι τότε "θα πρέπει να διαπραγματευτούμε". Σώπα! Θα διαπραγματευτούν αντί να μας κρεμάσουν ανάποδα από τα ΑΤΜ!! Γιατί η αποβολή μας από το ευρώ, "θα προκαλούσε διάλυση της νομισματικής ένωσης". Ο Φίσερ το λέει, όχι ο Λαφαζάνης.

Ας ετοιμάζονται να διαπραγματευτούν λοιπόν. Και προκαταρκτικά ας μάθουν να προφέρουν σωστά μερικά δύσκολα -πολύ δύσκολα- ελληνικά ονόματα. Θα τους χρειαστεί...

Από την ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

Έρευνα - φωτιά για “μαύρο χρήμα” Ελλήνων μεγαλοεπιχειρηματιών

Του Παναγιώτη Στάθη


 Η «θεωρία του χάους» βρήκε σύγχρονη εφαρμογή αφού η αποκάλυψη του πελατολογίου ενός έλληνα τραπεζίτη της Ζυρίχης από του Ελβετούς Εισαγγελείς, προκάλεσε πανικό στην Αθήνα και συγκεκριμένα σε ορισμένα από τα ισχυρότερα επιχειρηματικά ονόματα της ελληνικής κοινωνίας. Βλέπετε, όπως εκτιμούν οι Ελβετικές Αρχές τα αρχεία του συγκεκριμένου προσώπου είναι ο συνδετικός κρίκος με αυτά τα τεράστια ονόματα της ελληνικής επιχειρηματικής και πολιτικής σκηνής, τα οποία επισήμως πλέον έχουν τεθεί υπό έρευνα για εμπλοκή σε σκάνδαλο με μαύρο χρήμα. Αφορμή για την επισταμένη έρευνα των Ελβετικών Εισαγγελικών αρχών, στάθηκε ο εντοπισμός ενός έλληνα τραπεζίτη της Μόργκαν Στάλνευ, να ξεπλένει μίζες για εξοπλιστικά προγράμματα αλλά στο πελατολόγιο του, οι Ελβετοί έχουν εντοπίσει όλο το ανφάν γκατέ της ελληνικής κοινωνίας.

Πώς ξεκίνησε


Στην έρευνα ενεπλάκη μετά από καταγγελίες ο Νίκος Ζήγρας, εξάδελφος του Άκη Τσοχατζόπουλου, αλλά το όνομα κλειδί που άνοιξε νέους ορίζοντες ήταν αυτό Έλληνα τραπεζίτη της Morgan Stanley της Ζυρίχης, ο οποίος ήταν ο προσωπικός τραπεζίτης με τους περισσότερους επώνυμους Έλληνες. Το όνομα του συγκεκριμένου ενεπλάκη στην ιστορία με τη Siemens αλλά και τις μίζες και αμέσως ξεκίνησε έρευνα: Οι Ελβετοί εντόπισαν:

-Τις προσωπικές και τηλεφωνικές επαφές του

-Τις συναντήσεις του και ηλεκτρονική του αλληλογραφία.

-Τους ενδιάμεσους που χρησιμοποιούνταν για το άνοιγμα των λογαριασμών

-Τα μεγάλα δικηγορικά γραφεία της Ελβετίας που συνεργάζονταν.

“Κωδικός Unbekannt”


Οι έρευνες διεξάγονται με απόλυτη μυστικότητα και για το λόγο αυτό ως κατηγορούμενος φαίνεται unbekannt, άγνωστος δηλαδή. Όμως το ξέπλυμα των μιζών από τα ελληνικά εξοπλιστικά γίνεται λοιπόν η αιτία για το ξήλωμα των μηχανισμών ξεπλύματος που λειτουργούσαν στην Ελβετία. Η Ελβετοί ανακριτές δεν ενδιαφέρονται για τα ποσά που ξεπλύθηκαν, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο ξεπλύθηκαν. Οι έρευνές τους δεν εστιάζονται στο ύψος των εμβασμάτων αλλά στη διαδικασία που ακολουθήθηκε για το άνοιγμα ενός λογαριασμού, τα δικαιολογητικά που προσκομίστηκαν, την αλληλογραφία ανάμεσα στην τράπεζα και τον πελάτη. Ερευνούν τον τρόπο με τον οποίο δινόταν οι εντολές και ιδίως ερευνούν το πώς εξασφαλιζόταν πως μια εντολή για ένα έμβασμα είχε δοθεί από ζωντανό πρόσωπο, από το πρόσωπο που είναι ο δικαιούχος και το κυριότερο, την ημέρα φέρεται να δόθηκε η εντολή. Οι έρευνες καταλήγουν στο ότι πολλές φορές, αυτός που έκανε τις συναλλαγές δεν ήταν ο αληθινός δικαιούχος, αλλά κάποιος άλλος. Το ίδιο συνέβαινε και με τα δικηγορικά γραφεία και ήδη από τα μεγαλύτερα της χώρας (Ελβετίας) βρίσκονται υπό έρευνα. Πληροφορίες αναφέρουν δε πως κάποιοι σπεύδουν από μόνοι τους να δώσουν αυθόρμητα κάποια στοιχεία για να τύχουν καλύτερης μεταχείρισης από τους ανακριτές.

Η Θυρίδα


Η έρευνα ξεκίνησε όταν ο Νίκος Ζήγρας υποστήριξε πως ο Άκης Τσοχατζόπουλος “λάδωνε” μέχρι και τον Υπουργό Δικαιοσύνης της Ελβετίας για να τον βοηθήσει στο μπλοκάρισμα των λογαριασμών. Σύμφωνα με πόρισμα των Ελβετών εντοπίστηκε θυρίδα στην Credit Suisse στη Ζυρίχη στην οποία φέρονται να τοποθετήθηκαν μέσω του Νίκου Ζήγρα από την πρώην σύζυγο του Τσοχατζόπουλου, Γκούντρουν 620.000 δολάρια: Τον Φεβρουάριο του 2014 η θυρίδα ανοίχτηκε με εισαγγελική παραγγελία και όπως αναφέρει το πόρισμα:

Τι λέει έγγραφο των Ελβετών


«Στο πλαίσιο της αξιολόγησης τραπεζικών στοιχείων και της ακρόασης προσώπων διαπιστώθηκε, ότι με την συμμετοχή του Νικόλαου – Παύλου Ζήγρα, η πρώην σύζυγος του Άκη Τσοχατζόπουλου, Γκουντρούν Μολντενάουερ, είχε τοποθετήσει ένα ποσό μετρητών ύψους δολαρίων ΗΠΑ 620.000 σε μια θυρίδα στην τράπεζα Credit Suisse Paradeplatz 8 στη Ζυρίχη. Τα μετρητά αυτά ήταν σύμφωνα με τα αποτελέσματα των ερευνών μας, προϊόν δωροδοκίας και καταβλήθηκαν στα πλαίσια της προμήθειας των συστημάτων Tor – m1 από τη ρωσική εταιρεία Antey μέσω μεσαζόντων στον τότε Έλληνα υπουργό Άμυνας Άκη Τσοχατζόπουλο. Μάλιστα, τον Φεβρουάριο του 2014 η θυρίδα στην Credit Suisse (CS) ανοίχτηκε με εισαγγελική παραγγελία. Στη θυρίδα – όπως αναφέρεται στο ίδιο έγγραφο - «βρέθηκαν 580.000 δολάρια ΗΠΑ σε μετρητά καθώς και μια χειρόγραφη σημείωση, σύμφωνα με την οποία η κόρη της Γκουντρούν Μολντενάουερ, Αρετή Τσοχατζοπούλου, είχε αφαιρέσει από τη θυρίδα σε άγνωστο χρονικό σημείο το ποσό των 40.000 δολαρίων ΗΠΑ».

Τα υπόλοιπα μετρητά που βρέθηκαν στη θυρίδα κατασχέθηκαν από την ομοσπονδιακή εισαγγελία ενώ όπως διαπιστώθηκε- σύμφωνα με τους Ελβετούς- ο λογαριασμός στη CS, με τον οποίο συνδέεται η θυρίδα, τροφοδοτήθηκε με συνολικά 500.000 δολάρια ΗΠΑ από την Morelia Trading. Τα χρήματα κατ’ αρχήν κατατέθηκαν και εν συνεχεία πιθανόν μεταφέρθηκαν στον λογαριασμό CS στην CS Bermuda Life».

Πηγή:www.capital.gr

Από τον Palmografos

Διαβάστε Περισσότερα »

Η Τζογιάννα και το κόκκινο στεφάνι του ΣΥΡΙΖΑ στη Βούλα

Του Γιώργου Λαουτάρη


Στο άγαλμα της πλατείας Ηρώων Πολυτεχνείου στη Βούλα κατατέθηκε χθες, 28η Οκτωβρίου, ένα διαφορετικό στεφάνι.

Είχε κορδέλα κόκκινου χρώματος, ενώ η κοπέλα που το κατέθεσε είναι μετανάστρια δεύτερης γενιάς, που γεννήθηκε και ζει στη Βούλα, παίρνει το πτυχίο της στο Πάντειο, αλλά στερείται βασικά δικαιώματα.

Το στεφάνι αυτό ήταν της Οργάνωσης Μελών Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης του ΣΥΡΙΖΑ. Το 3vita.gr μίλησε με τη νεαρή συμπολίτη μας και η ίδια καταθέτει την ιστορία της αλλά και την οπτική της για την ιστορία της 28ης Οκτωβρίου:

"Δε μου αναγνωρίζεται το δικαίωμα να έχω λόγο για τη ζωή μου και τον τόπο μου. Δε μου αναγνωρίζεται το δικαίωμα να επηρεάσω, στο μερίδιο που μου αντιστοιχεί, τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, που όμως έχουν άμεσες επιπτώσεις σ’ εμένα"

Ονομάζομαι Τζογιάννα.

Ο τόπος καταγωγής μου είναι η Αλβανία. Αν και το γεγονός αυτό δε βαρύνει ιδιαίτερα στο να προσδιορίσω τον εαυτό μου ως αυθύπαρκτη προσωπικότητα, ωστόσο το θέμα της καταγωγής έχει πολιτική σημασία περισσότερο, γι’ αυτό και το αναφέρω. Προέρχομαι από μια οικογένεια με γονείς που έχουν βιώσει την μισή τους ζωή ως οικονομικοί μετανάστες, εγκατεστημένοι για πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Εγώ, όπως και η μεγαλύτερή μου αδερφή, έχουμε μεγαλώσει στην Βούλα, όπου έχουμε ολοκληρώσει την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή μας (10 Δημοτικό, 1ο Γυμνάσιο, 1ο Λύκειο Βούλας). Τώρα είμαι 22 χρονών, τελειόφοιτη στο Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου.

Παρά το γεγονός ότι η παιδεία / εκπαίδευση μου είναι ελληνική και ολόκληρη η ζωή μου σχετίζεται με την Ελλάδα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, για το Ελληνικό κράτος δε μπορώ να έχω την Ελληνική ιθαγένεια. Αυτό σημαίνει πως ενώ τόσο εγώ, όσο και η οικογένειά μου, συνεισφέρουμε στο κοινό ταμείο μέσω κάθε μορφής και… φαντασίας φορολογίας, άμεσης και έμμεσης, ασφαλιστικών εισφορών, φυσικά ξοδεύουμε τα χρήματά μας εδώ – τροφοδοτώντας αυτό που λένε «πραγματική οικονομία» ή «αγορά», για τις Ελληνικές αρχές είμαι «αλλοδαπή» με μειωμένα δικαιώματα και κοινωνικές παροχές, αλλά υπόχρεη να τηρώ κάθε νόμο που πηγάζει από το σύνταγμα.

Αυτό σημαίνει – μεταξύ άλλων – πως δε μου αναγνωρίζεται το δικαίωμα να έχω λόγο για τη ζωή μου και τον τόπο μου. Πως δε μου αναγνωρίζεται το δικαίωμα να επηρεάσω, στο μερίδιο που μου αντιστοιχεί, τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, που όμως έχουν άμεσες επιπτώσεις σ’ εμένα, στις συνθήκες ζωής μου, τώρα και στο μέλλον, όπως και στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, τους συναδέλφους μου, τον Ελληνικό Λαό. Γιατί δε μου αναγνωρίζονται πολιτικά δικαιώματα. Δε μπορώ να ψηφίσω, όπως δεν μπορώ να είμαι και υποψήφια. Ούτε καν στον τόπο κατοικίας μου, στον πρώτο βαθμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στις Δημοτικές Εκλογές. Παρ’ όλ’ αυτά, πληρώνουμε επίσης Δημοτικά Τέλη και Φόρους.


Τι μήνυμα ήθελε να μεταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας από σένα να καταθέσεις το στεφάνι της Τοπικής Οργάνωσης στις εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στο Δήμο Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης;

Δεν είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Συμμετέχω σε πολλά «μεγάλα» και «μικρά» πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, μέσα από συλλογικές διαδικασίες και διεκδικητικές κινητοποιήσεις. Με τον τρόπο αυτό καταφέρνω να ασκώ τα πολιτικά δικαιώματα που μου αμφισβητούν κι αυτό είναι ένα δικαίωμα που δεν μπορούν να μου το στερήσουν!

"Oι αγώνες των λαών για οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα σήμερα, όπως για ανεξαρτησία, αυτοδιάθεση, ζωή και λευτεριά το 1940-1944 και εν τέλει για δημοκρατία, ειρήνη, αξιοπρέπεια, ισότητα, είναι αγώνες που δε χωράνε σε περιορισμούς γεωγραφικούς, φυλετικούς και χρονικούς"

Πιστεύω πως ήθελε να αναδείξει όλα τα παραπάνω που έχουν σχέση με την κατάργηση των διακρίσεων σε βάρος οποιασδήποτε ομάδας ανθρώπων – και πρωτίστως των πιο ευάλωτων και καταπιεσμένων. Αλλά, κυρίως, να επισημάνει πως οι αγώνες των λαών για οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα σήμερα, όπως για ανεξαρτησία, αυτοδιάθεση, ζωή και λευτεριά το 1940-1944 και εν τέλει για δημοκρατία, ειρήνη, αξιοπρέπεια, ισότητα, είναι αγώνες που δε χωράνε σε περιορισμούς γεωγραφικούς, φυλετικούς και χρονικούς. Και επίσης, να αναδείξει την νεολαία σαν θεμελιώδες κομμάτι της πολιτικής ζωής και των λαϊκών αγώνων.


Το στεφάνι που κατάθεσες είχε κόκκινη κορδέλα, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα που είχαν γαλανόλευκες. Γιατί;



Το κόκκινο χρώμα δεν αποτελεί μια αυθαίρετη, τυχαία επιλογή. Συμβολίζει, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, το αίμα των αγωνιστών σε σκληρούς αγώνες των λαών όλου του κόσμου για λευτεριά. Αγώνες ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό, που δόθηκαν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Αλλά – και αυτό είναι το μήνυμα για σήμερα – και αγώνες των εργατών, των φτωχών και των καταπιεσμένων όλου του κόσμου ενάντια στην καπιταλιστική αγριότητα, στην ασυδοσία των «αγορών», τον οικονομικό και στρατιωτικό ιμπεριαλισμό, τον ανταγωνισμό, τον πόλεμο.

"Εδώ, στην Ελλάδα, ο πόλεμος δεν τελείωσε. Η δικαιοσύνη δεν αποκαταστάθηκε. Οι ψυχές των ηρώων δεν αναπαύτηκαν. Το αίμα των αγωνιστών και του λαού δε δικαιώθηκε."

Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα: Στην Ελλάδα, κάθε 28 του Οκτώβρη, γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου. Σε όλες τις υπόλοιπες χώρες, της Ευρώπης τουλάχιστον, γιορτάζουν τη λήξη του πολέμου, την απελευθέρωση, την ανακούφιση από τη φασιστική και ναζιστική θηριωδία. Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο: Εδώ, στην Ελλάδα, ο πόλεμος δεν τελείωσε. Η δικαιοσύνη δεν αποκαταστάθηκε. Οι ψυχές των ηρώων δεν αναπαύτηκαν. Το αίμα των αγωνιστών και του λαού δε δικαιώθηκε. Οι προδότες δοσίλογοι – συνεργάτες των ναζιστών καταχτητών κυβέρνησαν δια πυρός και σιδήρου για δεκαετίες μετά την απελευθέρωση, με την «υψηλή εποπτεία» του παλατιού, ενώ τους Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους κατακτητές αντικατέστησαν οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες και στη συνέχεια οι Αμερικάνοι.

Για το λόγο αυτό, η εποποιία της επί τέσσερα χρόνια λυσσαλέας αντίστασης του Ελληνικού λαού και των οργανώσεών του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ δε «γιορτάζεται» από την «πολιτεία». Πώς θα μπορούσε άλλωστε! Το κόκκινο χρώμα στην κορδέλα συμβολίζει λοιπόν και το αίμα του Ελληνικού λαού στον από το 1941 αδικαίωτο ακόμα αγώνα, που διεκδικεί και σήμερα τη νίκη στον πόλεμο ενάντια στην πείνα, στη σκλαβιά και στο φασισμό και έχει ένα πρόγραμμα: Λαοκρατία!

Από το 3vita

Διαβάστε Περισσότερα »

Τσακιστείτε έξω από την αίθουσα!

Της Ελένης Ζάχαρη


Μαθήματα ευγένειας... γιατί Δημοκρατίας...

"Αξιότιμε" κ. Πρύτανη,

Αν έχετε σκοπό με τέτοιο τρόπο να καταστρέψετε ό, τι μας απέμεινε... συνεχίστε! Λάθος των φοιτητών; Λέμε Ναι... Πού βρίσκεται η ωριμότητα του Δασκάλου που διαχειρίζεται και το αυτοδιοίκητον του Παν/ μιου; Στο "τσακιστείτε"; Στο "έξω"; Η αίθουσα ανήκει σε όλους... Στους φοιτητές έλειψε η ευγένεια και η διάκριση που καλείστε να διδάξετε...

Μήπως κ. Πρύτανη ο ρόλος σας είναι μια προκλητή αγανάκτηση και η εν τέλει κατάργηση του Ασύλου πράγμα ακατανόητο για τον απλό κόσμο; Τι σημαίνει Πανεπιστημιακό Άσυλο δηλαδή;

Σημαίνει τη δυνατότητα του Πανεπιστημίου να αυτοπροστατεύεται όταν προσβάλλεται από... εγκάθετα μικρόβια!!!

Σημαίνει πως δεν μπαίνουν δημοσιογράφοι ή αστυνομία επειδή Υπουργός και Πρύτανης το αποφάσισαν!!!

Σημαίνει προστασία των Ιδεών!!! Κι αν κάποιοι αφήνουν να εννοηθεί πως τα Ελληνικα Πανεπιστήμια είναι Β κατηγορίας οι ευθύνες ανήκουν στα Υπουργεία και στα Προδρεία των Σχολών που μπαίνουν ανάλογα με το Κομματικό γλείψιμο!!!

Το ίδιο ισχύει και για τους Πρυτάνεις και για αρκετούς από το εκπαιδευτικό προσωπικό!!!

"ΤΣΑΚΙΣΤΕΙΤΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΝ/ΜΙΟ" ΥΠΟΛΕΙΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ! ΕΣΕΙΣ ΚΙ ΟΧΙ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ!

Αν έχετε τη δύναμη να το κάνετε καλύτερο καρεκλοκένταυροι γιατί δεν το κάνετε;

Ο σεβασμός και η δημοκρατία δεν διδάσκονται με τον τρόπο αυτό! Δεν είμαι υπέρ των τσαμπουκάδων αλλά ούτε υπέρ των ανθρώπων που σκόπιμα προκαλούν, όπως ο Πρύτανης. Η Πρυτανεία είναι θεσμός, οι θεσμοί αμφισβητούνται και για να κρατηθούν ψηλά ο λόγος του δρόμου δεν δίνει τέτοια δυνατότητα ούτε κάνει τον φοιτητή με την τυρόπιτα να ενδοστραφει και να δει τι ζητά από το Πανεπιστήμιο!!!!

Η ευθύνη δεν έρχεται ποτέ απο κάτω προς τα πάνω!!!!

Ο εγκάθετος Πρύτανης που στο τέλος θα γίνει το μέσον να επιτευχθεί η Άρση του Παν/ κού Ασύλου δεν έχει κανένα κόστος!!!

Μια φοιτητική εξέγερση -έμμεσα καθοδηγούμενη απ' τη συμπεριφορά του- θα κοστίσει σε υλικοτεχνικές ζημιές, θα ανοίξει την πόρτα στα τέρατα κι ας ελπίσουμε πως δεν θα θρηνήσουμε...

Είναι γνωστό άλλωστε πως ο κ. Υπουργός απ όπου περνάει εκτός από διάλυση αφήνει θύματα βλ οροθετικές, ....

Μια πολιτεία κρίνεται από την Παιδεία που προσφέρει σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Στόχος είναι η μόρφωση, η γνώση για να μπορούν οι αυριανοί πολίτες να συνδεθούν με την αγορά εργασίας αλλά, και η διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων με Αρχές και Αξίες ανθρωποκεντρικές. Ο σεβασμός διδάσκεται όχι με την επιβολή αλλά με το παράδειγμα. Η δημοκρατική συμπεριφορά επίσης!

Το Πανεπιστήμιο δεν κινδυνεύει από μια ομάδα ανώριμων φοιτητών που φέρονται αντιδραστικά στην αντίδραση. Κινδυνεύει από την έλλειψη αληθινών δασκάλων!

Θα ήταν αδιανόητο σ' έναν Αριστόβουλο Μάνεση που ενώπιον των Ασφαλιτών δίδασκε τους φοιτητές του "Να μείνουμε ελεύθεροι, ορθοί, αλύγιστοι." να ξεστομίσει σε κάποια απ' τα παιδια αυτά "Τσακιστείτε έξω από την αίθουσα."

Επιζητείτε να θερίσετε θύελλες για να έχετε άλλοθι... Ελπίζω κι εύχομαι να βρεθούν καθηγητές δάσκαλοι να αφυπνίσουν τους φοιτητές εγκαίρως!

Διαβάστε Περισσότερα »

Πού είσαι εσύ ρε Καραμήτρο;;

Της Εύης Βουλγαράκη


Επειδή έχουμε χάσει την μπάλα σε αυτή την πατρίδα και νομίζουμε ότι το πρόβλημα του Πανεπιστημίου είναι οι φοιτητές. Για κοιτάξτε το ποιόν και το είδος του ενός πρυτάνεως (του κυρίου... raus), και επίσης ψάχτε λίγο το βιογραφικό του... Ψάχτε και τον άλλο πρύτανη, που δημοσίως σε τηλεοπτικό διάγγελμα χαρακτήρισε τους φοιτητές 'ανεγκέφαλους'. Και δεν τρέχει κάστανο, είναι απλώς μια χαριτωμενιά βρε παιδί μου. Άλλωστε πώς μπορεί να υπάρχει αντίρρηση ότι οι φιλελέδες και οι δοτοί έχουν το μονοπώλιο του εγκεφάλου... Ναι το μονοπώλιο, αν είχαμε κι εμείς λίγο εγκέφαλο, θα προκόβαμε κι εμείς... Αλλά μην κάνετε πια τόση κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης...

Σε όλους λοιπόν τους 'αξιοπρεπείς' που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους με τους φοιτητές διαφεύγει μια λεπτομέρεια. Ότι ο νόμος Διαμαντοπούλου είναι σε αντίθεση με το Σύνταγμα και οι φοιτητές προασπίζονται το Σύνταγμα της Ελλάδος ως οφείλουν. Γράφω λοιπόν και για τον τελευταίο πατριώτη, σε γλώσσα που μπορεί να καταλάβει και δεν του φαίνεται τόσο αναρχοκομουνιστική.

Δεν σ' αρέσουν οι αναρχοάπλυτοι φοιτητές, αυτά τα ταγάρια. Εσύ πού είσαι ρε Καραμήτρο, όταν ποδοπατούν το Σύνταγμα; Κάνεις μανικιούρ και σε διακόπτουν; Κάνεις κοσμοπολιτισμό ηλιοθεραπεία; Κάνεις τεστ ντράιβ το ποδήλατο, αφού θα καταθέσεις τις πινακίδες του αυτοκινήτου; Εσύ δεν έχεις χαλαστεί με τα δίδακτρα κάτι γλίσχρων σεμιναρίων; Εσύ πλερώνεις τα μάτια π' αγαπάς;

Έχουμε χάσει τη μπάλα, συνέλληνες, κάτι ταγάρια μόνο μπορεί να μας σώσουν. Μέσα στο ταγάρι έχει γίδινο τυρί, ρε, κατά φαντασία γκουρμεδιάρη Μη ζαχαρώνεις τόσο απροκάλυπτα κάτι τυριά κρεμώδη με καρύδι, όλο χοληστερόλη είναι... Χώρια που όσο σάλιο και να σπαταλήσεις δεν μπορείς με σάλιο να κάνεις μαρέγκα... Τα ταγάρια και οι εναπομείναντες τρελοί... Ποτέ οι καλαμαράδες.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο μύθος της συλλογικής ευθύνης

Του Χρήστου Λαδά


 Βλέποντας σήμερα τα πράγματα μέσα από την απαραίτητη απόσταση του χρόνου, 5 χρόνια μετά το διάγγελμα από το Καστελόγιζο, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι η διαχείριση της κρίσης από το ίδιο πτωχευμένο σύστημα που εξακολουθεί να διοικεί την χώρα ήταν αναμενόμενα καταστροφική. Το λένε βέβαια και τα νούμερα. Όταν η Ελλάδα προσέφευγε πανικόβλητη στον μηχανισμό στήριξης είχε χρέος 130% επί του Α.Ε.Π., ανεργία περίπου στο 7% και επιτόκια δανεισμού από τις αγορές περίπου 10% που ορίζονταν ως καταστροφικά. Σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα από κάθε άποψη. Έχουμε ένα χρέος περίπου 170% επί του Α.Ε.Π., επίσημη ανεργία περίπου στο 30% με τη μαζική όμως φυγή των πιο λαμπρών και παραγωγικών μας νέων στο εξωτερικό ενώ τα επιτόκια δανεισμού των ελληνικών ομολόγων παραμένουν στα ίδια επίπεδα, δηλωτικά της πλήρους αναξιοπιστίας και των ζοφερών προοπτικών της ελληνικής οικονομίας.

Υπάρχει ακόμα μια ειδοποιός διαφορά όμως που κάνει τα πράγματα χειρότερα. Σε αυτό το χρονικό διάστημα δεν έχουν πλέον πτωχεύσει μόνο το κράτος, οι τράπεζες και τα ασφαλιστικά μας ταμεία. Έχουν πτωχεύσει ή φτωχοποιηθεί και οι πολίτες της χώρας. Το Ελληνικό δημόσιο χρωστά πολλαπλάσια, τα επιτόκια δανεισμού προσθέτουν στο χρέος και στο έλλειμμα της χώρας, οι τράπεζες ρουφούν χρήμα στον πίθο της Αριάδνης, ο στασιμοπληθωρισμός είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής οικονομίας και το ζωντανό κεφάλαιο αυτής της χώρας, οι πολίτες θα μπορούσαμε να εργαστούμε αποδοτικά για ένα καλύτερο μέλλον είμαστε πλέον τσακισμένοι οικονομικά και με διάφορα χρέη να αποπληρώσουμε τα επόμενα χρόνια. Άλλοι στο κράτος, άλλοι στις τράπεζες, άλλοι στα ασφαλιστικά ταμεία και όλοι σε οιαδήποτε υποχρέωση επιπλέον γεννηθεί. Υπό φυσιολογικές συνθήκες αυτή η ανόητη καταστροφή θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί.

Οι μύθοι τους οποίους καλλιέργησε το πτωχευμένο πολιτικό σύστημα για να αποφύγει τις ευθύνες του και να συνεχίσει να εξουσιάζει την χώρα ήταν δύο. Ο πρώτος ήταν η καλλιέργεια του αισθήματος της συλλογικής ευθύνης για την καταστροφή της χώρας. Έπρεπε να φταίμε όλοι ώστε η ευθύνη να εξανεμιστεί. Η συνθήκη ήταν απαραίτητη για την επιβίωση του πτωχευμένου συστήματος. Άλλως πολλοί θα έπρεπε να είναι φυλακή ή να βρίσκονται ήδη πολύ μακριά από τη χώρα με δημευμένες τις παράνομες περιουσίες τους.

Ο δεύτερος μύθος, όρος αναγκαίος για την επικράτηση του ίδιου συστήματος μετά την επιβίωση του, ήταν η ανακάλυψη ενός ιδεολογικού φιλανφήματος ως αιτία των δεινών της χώρας, μακρυά δηλαδή από την ταύτιση τους με τους ίδιους. Έτσι εκπαιδευτήκαμε να ακούμε ότι τελικά υπεύθυνοι για τα δεινά της χώρας δεν ήσαν οι συντελεστές του ίδιου συστήματος αλλά η επικράτηση της "αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας'' που μάστιζε τη χώρα και είχε διαποτίσει προφανώς όλους τους πρασινοφρουρούς και δεξιούς που συνεχίζουν να κρατούν αιχμάλωτη την χώρα σε συνθήκες πλέον αχαλίνωτης και αποθρασυμένης αναξιοκρατίας.

Όσον αφορά την συλλογική ευθύνη η κοινή γνώμη βομβαρδίστηκε πρόθυμα από το εξαρτώμενο και πτωχευμένο μιντιακό σύστημα της χώρας -που διατηρήθηκε σε ζωή αν και οφείλει δεκάδες εκατομμυρίων ευρώ- με το μήνυμα ότι κάθε ένας από εμάς συνετέλεσε ισομερώς, ποσοτικά και ποιοτικά, στην πτώχευση της χώρας. Είχαμε λέει συμμετοχή στον πλούτο όλοι και ούτως ή άλλως εμείς στηρίζαμε τις καταστροφικές πολιτικές. Η δημιουργία του ενοχικού συνδρόμου σε έναν λαό που επρόκειτο να εξοντωθεί οικονομικά ήταν πρόσφορη τακτική και αναγκαία συνθήκη ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι αντιδράσεις του σε ότι θα ακολουθούσε.

Το σύνθημα που δονούσε τις διαδηλώσεις του κόσμου κατά την είσοδο της Ελλάδας στους μηχανισμούς στήριξης το 2010, ''φέρτε πίσω τα κλεμμένα'' αντικαταστάθηκε με την ρητορική ότι μαζί τα φάγαμε. Συνεπακόλουθα τώρα έπρεπε να πληρώσουμε για τις αμαρτίες μας. Η φορολαίλαπα που ακολούθησε ως το αναγκαίο μέσο για την αναδιανομή του πλούτου, την εξόντωση της αστικής και εργατικής τάξης για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών κατά 90 δισ. περίπου, για την βίαιη τροφοδοσία του πτωχευμένου κράτους και για την διαρκή προνομιακή υποστήριξη της ίδιας διαπλεκόμενης επιχειρηματικής φαυλοκρατίας από το υστέρημα μας πλέον δεν θα είχαν βέβαια γίνει ανεκτά αν η ελληνική κοινωνία δεν βομβαρδιζόταν με το ενοχικό σύνδρομο της συλλογικής ευθύνης και της ανάγκης να πληρώσει για να εξιλεωθεί.

Τελικώς θύτες και θύματα εξομοιώθηκαν. Αυτοί που είχαν την θεσμική ευθύνη για την σχεδίαση και την εκτέλεση των επιβλαβών οικονομικών πολιτικών της χώρας όχι μόνο ένιψαν τας χείρας τους όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής αλλά μας μετακύλισαν και την ευθύνη. Έπειτα έγιναν πάλι υπηρεσιακοί ή κανονικοί Πρωθυπουργοί, Υπουργοί Οικονομικών, διοικητές της Τράπεζας της Ελλάδος κ.ο.κ.. Οι ίδιοι οι θεσμοί μάλιστα έρμαια πλέον του ιδίου συστήματος σχεδιάστηκαν ώστε να μας αντιμετωπίζουν όλους ως κλέφτες που έπρεπε να πληρώσουμε και να επιστρέψουμε γρήγορα όσα χρήματα μας είχαν απομείνει, με την απειλή φυλάκισης ακόμα ή και επισκέψεων από το ΣΔΟΕ στα σπίτια μας με ή χωρίς Εισαγγελέα.

Δεν υπάρχει όμως συλλογική ευθύνη μεταξύ αυτών που χαράσσουν και αποφασίζουν μια πολιτική και μεταξύ αυτών που αναγκαστικά την ακολουθούν, ούτε μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζομένων. Η ευθύνη δεν μπορεί να είναι αφηρημένη ούτε συλλογική, ούτε χωρίς διαβαθμίσεις και επιμερισμό. Στην διαχείριση της εξουσίας η ευθύνη δεν είναι συλλογική αλλά ατομική. Όταν ένα πρόσωπο επιλέγεται από το σύνολο, διορίζεται ή εκλέγεται, για να λειτουργήσει τους θεσμούς στο όνομα της κοινωνίας, απολαμβάνοντας βέβαια και τα αντίστοιχα προνόμια, η ευθύνη του είναι προσωπική. Αν αποτύχει θα πρέπει να λογοδοτήσει και να του αποδοθεί πολιτικά η ευθύνη ή και θεσμικά σύμφωνα και με τον νόμο όπου διαπιστώνεται παράνομος πλουτισμός ή βλάβη του δημοσίου συμφέροντος. Στην Ελλάδα δεν αποδώσαμε καμία ευθύνη τελικά. Την επωμιστήκαμε συλλογικά και ισοπεδωτικά, την εξαφανίσαμε αφηρημένα και προς βολικό όφελος όσων είχαν την κύρια ευθύνη για την κατάντια της χώρας.

Με την επικράτηση της συλλογικής ευθύνης τελικά το πτωχευμένο σύστημα όχι μόνο νομιμοποιήθηκε εκ νέου ώστε να μπορεί να διαχειρίζεται τις τύχες μας αλλά μας ανάγκασε να καλύψουμε και τις μαύρες τρύπες του. Το ίδιο διατήρησε τον παράνομο και αθέμιτο πλούτο του κρυμμένο κάπου εκεί στις δεκάδες λίστες (της λίστας Λαγκάρντ, Λιχτενστάιν, των ακινήτων του Λονδίνου, των εμβασμάτων στο εξωτερικό, των 6000 offshore με ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα κ.ο.κ.) που δεν ελέγχθηκαν ποτέ. Η μεσαία τάξη χτυπήθηκε, η εργατική τάξη καταδυναστεύτηκε, οι δυνάμεις της παραγωγής υπέκυψαν ως σφάγια για την σωτηρία της φαυλοκρατίας. Δεν θα έπρεπε όμως να παραπονιόμαστε για την τύχη μας. Εμείς την προκαλέσαμε.



Όσον αφορά τον έτερο μύθο απενοχοποίησης του ίδιου φαυλοκρατικού συστήματος, αυτόν της ασαφώς θρυλούμενης επικράτησης της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας ως αιτία των δεινών, ρητορική που προπαγανδίστηκε από όσους αναγορεύτηκαν ξαφνικά ως μεταρρυθμιστές - εκσυγχρονιστές - ρεαλιστές κ.τ.λ. που έπρεπε πάλι οπωσδήποτε να μας σώσουν, ας τα πούμε μια άλλη φορά.
Πηγή: http://xristosladas.blogspot.gr/2014/10/blog-post_26.html

Από toportal

Διαβάστε Περισσότερα »

ΕΚΤΑΚΤΩΣ ΑΤΑΚΤΑ ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Του Κοσμά Ηλιάδη


Έκανε καλό καιρό, κάτι σαν ύστερη άνοιξη, κόντευε μεσημέρι, δουλειά δεν είχα, κατηφόρισα προς τη θάλασσα, από τη βίλα μου, τι βίλα, μια τεράστια έπαυλη, ένα ασύγκριτο παλάτι, αυτά μεταξύ μας, μη φτάσουν μέχρι την εφορία, γιατί αλίμονο μου, το χάνω το λαθραίο, μέχρι την ιδιωτική μαρίνα μου. Η πλαγιά που κατηφορίζει στη θάλασσα είναι δική μου, ο καημός μου, δεν μπόρεσα να περιλάβω στην ιδιοκτησία μου, όλο το βουνό. Έχω εκεί καλά καμουφλαρισμένο το κότερο μου, στο Πόρτο Κουφό, εκεί που οι ναζιστές κρύβανε τα υποβρύχια τους, στο μεγάλο πόλεμο.

Διαρρύθμισα το χώρο έτσι, που να χωράει καμιά δεκαριά κότερα. Θα βολέψω κάτι φιλαράκια, που δεν έχουν οι καημένοι, μέρος να κρύψουν τις θαλαμηγούς τους. Κάθισα σε ένα τεχνητό βράχο, άρχισα να ψαρεύω, μη φαντασθείτε τίποτα σπουδαίο, γοβιούς, πέρκες, γύλους, άντε κανένα σπαράκι. Αγνάντευα το πέλαγο, και συλλογιόμουν, πως έφτασα ως εδώ, ψηλά. «Όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει. (Σολωμός – Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)» Ο καιρός ήταν γλυκός, ο ήλιος σε ζάλιζε, το αεράκι σε νανούριζε, ξαφνικά ένοιωσα να ταξιδεύω.

Χαλάρωνα, πήραν να σκοτεινιάζουν τα μάτια μου, ένοιωσα ένα δυνατό τράβηγμα από τη πετονιά, μάταια έφερα αντίσταση, το θηρίο που με τραβούσε ήταν δυνατότερο, αλλά δεν είχα σκοπό να του κάνω τη χάρη. Αντιστάθηκα όσο μπορούσα, με παρέσυρε προς τα κάτω, πήρα δυο κουτρουβάλες, μάτωσαν τα χέρια μου, απείχα δεν απείχα ένα μέτρο από τη θάλασσα, όταν μπόρεσα να σκαλώσω την πετονιά σε μια κολώνα, δεν θυμάμαι αν ήταν Κορινθιακού, Ιωνικού, Δωρικού, ή άλλου ρυθμού.

Έφερα την πετονιά τρεις τέσσερις γύρους, έδεσα ναυτικούς κόμπους, κάθισα να ηρεμήσω το ασθμαίνον στήθος μου. Η πετονιά πότε τεντωνόταν σε σημείο να σπάσει, πότε χαλάρωνε. Την πρόσεξα καλά, δεν ήταν η πετονιά που είχα, αλλά ένα γαλβανισμένο συρματόσχοινο, καθώς τεντωνόταν έβγαζε διάφορους ήχους, ντραν ντρον, ντραν ντριν, τόινγκ, μπιγκ μπαγκ και άλλους μελωδικότερους, που απολάμβανα, αλλά δεν μπορούσα να τους καταγράψω, ο μουσικά αστοιχείωτος, ο αναλφάβητος, ο τεμπέλης.

Τόσες ευκαιρίες μου είχε προσφέρει η δημοκρατία μας, από το να αποκτήσω τη στοιχειώδη μουσική μόρφωση, ή ακόμη να προχωρήσω και παραπάνω, αν είχα τα κότσια (ένα άσχημο όνομα της δραχμής, που προβιβάστηκε και έγινε ευρώ). Ο άχρηστος δεν επωφελήθηκα από καμιά. Μου άρεσε φαίνεται να παραμείνω ντουβάρι, αλλά τώρα που δυσκολεύομαι να σας μεταφέρω αυτή τη μουσική πανδαισία, βλέπω πόσο αχάριστος υπήρξα. Ακόμα και η χούντα μου πρόσφερε φοιτητική θέση στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο, πάλι αρνήθηκα ο βλάκας. Πίστευα φαίνεται πως έκανα αντίσταση. Δεν είδα όμως γραμμένο πουθενά το όνομά μου, στα αντιστασιακά κιτάπια. Τζάμπα ο κόπος, άδικα τεμπέλιαζα δηλαδή.

Ο τόπος με το γαλβανισμένο συρματόσχοινο, μου φάνηκε ξένος, αφιλόξενος και κρύος, ένα χάρμα φυγής. Στο πολιτικό σύστημα ήταν πολύ προχωρημένοι, εξέλιξαν τη δημοκρατία στον ανώτερό της βαθμό, την προβίβασαν σε δεινοκρατία. Την ονόμασαν δε έτσι, χάριν ευφωνίας, για να καταριούνται όλα τα κακά της μοίρας τους. Ήταν όλοι ευχαριστημένοι, αν όχι ευτυχείς. Το καθεστώς έδερνε τη φτώχια, τσάκιζε την ανεργία, πυροβολούσε την ακρίβεια, την ανασφάλεια, το φόβο του θανάτου. Οι εκεί ιθαγενείς ζούσαν εφτακόσια, οχτακόσια χρόνια, πεθαίνανε με το φτυάρι, με το τιμόνι, με το στυλό, με τη ράβδο χρυσού στο χέρι, ανάλογα με τη δουλειά που έκανε ο καθένας. Πρόεδρος της δεινοκρατίας ήταν ένας εθνικός ήρωας, απροσμέτρητου βεληνεκούς. Σε ηλικία δυο χρονών έσωσε τη χώρα από τους βαρβάρους.

Ήταν μεσάνυχτα, παραμονή της παραμονής της χώρας στο ευρώ, όταν έβγαλε ένα κλάμα τόσο δυνατό, που οι κοιμισμένοι φύλακες ξύπνησαν από τον ευχάριστο ύπνο τους, ένας από αυτούς, τσεβδός αλλά ταχύπους, τράβηξε της καμπάνας το σχοινί (Γ. Ρίτσος). Έγινε σαματάς, ενώθηκαν οι κίτρινοι με τους καφέ, οι γαλάζιου με τους πράσινους, οι μαύροι με τους καραμαύρους, οι άσπροι με τους πάγους, ρίξανε κάτι μολότωφ, οι εκτός των τοιχών επελαύνοντες εχθροί, δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τα οχυρά της πόλης. Χάσανε το βασικό τους όπλο, το στοιχείο του αιφνιδιασμού.

Η δεινοκρατία τίμησε δεόντως το σωτήρα της χώρας, τον έκανε αρχηγό της. Για τον καμπανοκρούστη δημιούργησαν μια θέση στο ελλιπές δημόσιο, οι καμπάνες χτυπούσαν πλέον με χρονοδιακόπτη. Το γιατρό που διέγνωσε κοιλόπονους του παιδιού, τον στείλανε πρόξενο στη Βραζιλία. Κάποιοι κλακαδόροι μάλιστα λέγανε ότι το κατόρθωμα που έκανε ο μικρός, ήταν ανώτερο από του Ηρακλή, διότι τα φίδια που βάλανε στην κούνια του, ήταν σκοτωμένα.

Δεν μου άρεσε αυτή η χώρα, έλεγα πως και πώς να φύγω, αλλά λες και τα πόδια μου είχαν κολλήσει, δεν μπορούσα να κάνω βήμα, άσε που κάθε τόσο έρχονταν νέα ακούσματα από το συρματόσχοινο. Όλα γενικώς εκεί τα βρήκα χάλια. Που η δικιά μας η δημοκρατία. Οι άνθρωποι εκεί δούλευαν ως ενενήντα χρόνια, αμείβονταν σαν να δούλεψαν, εκατό και βάλε χρόνια. Στην εταιρία φωτός, οι συνδικαλιστές φιλοξενούσαν συνδικαλιστές άλλων χωρών, πληρώνοντας εξ ιδίων.

Ήμουνα σε ένα ξενοδοχείο φαγητού, όπου μήτε ξενοδόχο είδα, μήτε γκρούμ, είδα όμως συνδικαλιστές της εταιρίας φωτός. Πλήρωσε, ο πρόεδρος τη μακαρονάδα του φιλοξενούμενου συνδικαλιστή, από την τσέπη του. Μετά έμαθα πως για να μοιραστούν τη ζημιά, ένας πλήρωσε τα μακαρόνια, άλλος τον κιμά, ο τρίτος τη φέτα, δεν έμοιαζε να ήταν κλεψίτυπη, δηλαδή ελληνική, ένας τέταρτος τη μπύρα. Ένας της παρέας χτύπησε παλαμάκια και είπε: «Γκαρσόν, μια κομπόστα ανάμεικτη, με ζουμί από όλα τα κουτιά». Ο φαλακρός σερβιτόρος, σαν άκουσε αυτά τα λόγια, τα πήρε στο κρανίο, πήγε στην κουζίνα και επέστρεψε χωρίς μουστάκι. Ή έτρεξε η καραμπογιά και το ξύρισε, ή ήταν ψεύτικο και το ξήλωσε από το θυμό του. Πάντως έδειχνε σοβαροφανής, μόνο όταν δεν πήρε φιλοδώρημα, μόρφασε κάπως.

Συγκινήθηκα όμως με μια κυρία, η οποία έκλεψε κάτι μαρουλόφυλλα, από το μπαξέ του γείτονα του ΝΙΚΑ. Το έκανα, είπε, για να θωρακίσω τα παιδιά μου. Ως βραδύνους που είμαι, δεν κατάλαβα καλά, από ποιους ήθελε να τα θωρακίσει; Από τους Οστρογότθους, από τους Βησιγότθους, ή από τους Γότθους, γενικά; Διότι αν είναι έτσι, έχει καλώς. Επειδή τα παιδιά των άλλων ιθαγενών, δεν είναι παιδιά, είναι αποπαίδια, είναι παραπαίδια, τα ονομάζουν όμως παιδιά από μεγαλοψυχία, ή χάριν καλολογίας.

Συνάντησα μάλιστα έναν μεγαλόψυχο χότζα (όχι τον Εμβέρ, τον άλλο του θρύλου, τον καλό, τον αστείο), στον οποίο κατάγγειλαν έναν κλέφτη που είχε κλέψει ογδόντα πέντε κατσικοπρόβατα, από ογδόντα και πάνω η ποινή ήταν θάνατος. Ο φιλάνθρωπος χότζας, για να μη λιγοστέψει το ποίμνιο των ανθρώπων, έγραψε στα χαρτιά ότι είχε γίνει κλοπή μόνο σε πέντε κατσικοπρόβατα, από τα οποία τα δυο ήταν στέρφα. Πρόσφερε ο κλέφτης πέντε υγιή και το πράγμα τακτοποιήθηκε κατά τον καλλίτερο τρόπο.

Δεν ξέρω αν με ξύπνησε ο ήχος της ρυθμιζόμενης με χρονοδιακόπτη καμπάνας, ή ο ήχος του γαλβανισμένου συρματόσχοινου, το βέβαιο είναι ότι ξύπνησα, έτσι τουλάχιστον νομίζω. Όλως περιέργως, ο κουβάς μου, με τα ψάρια και το θαλασσινό νερό που περιείχε, ήταν σχεδόν γεμάτος. Άδειασα το νερό, πήρα τα ψάρια μου, την πετονιά την είχα χάσει, ίσως από το πολύ τράβηγμα του θηρίου.

Ο μάντης Κάλφας, συνταξιούχος παπουτσής, μου είπε ότι το γαλβανισμένο συρματόσχοινο, είναι ο βασανισμένος λαός, που τον δέσανε στο κρεβάτι του Προκρούστη, το θηρίο είναι το χρέος. Ήταν και αγράμματος, που να είχε διαβάσει το «Ο γέρος και η θάλασσα». Κάποια άλλα πράγματα που είδα εκεί, πότε το θυμάμαι – πότε μου ξεφεύγουν, αν δεν τα ξεχάσω εντελώς, αν ο καιρός το επιτρέψει, θα σας τα πω κάποια φορά.

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

ΣΥΡΙΖέικη ανθρωπολογία (φύλλο 234)

ΣΥΡΙΖέικη Ανθρωπολογία

  • Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο μέσα επικοινωνίας του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν τη στάση των μεγάλων δυνάμεων για την Κύπρο. «Ε.Ε. και Γερμανία στηρίζουν την Κύπρο» μας ενημερώνει η χθεσινή Αυγή. Αντίστοιχες αναφορές και αλλού για το ρόλο των ΗΠΑ και του ΟΗΕ. Η καλλιέργεια τέτοιου είδους εφησυχασμού, στην καλύτερη περίπτωση, δεν βοηθάει σε τίποτα. Για να μην πούμε ότι είναι επικίνδυνη μπροστά στις εξελίξεις που συμβαίνουν ή έρχονται.
  • Ερώτηση δημοσιογράφου σε εκπομπή αριστερού ραδιοσταθμού προς διεθνολόγο αναλυτή για τις εξελίξεις στην Κύπρο: «Πώς θα σχολιάζατε τα γεγονότα, αν ήμασταν στην Ισλανδία;». Φυσικά ο συνεντευξιαζόμενος απάντησε ότι… μπορεί και να μην τα σχολίαζε και ότι δεν έχει νόημα η ερώτηση. Γιατί αυτό το άγχος να «ισλανδοποιήσουμε» την οπτική μας για γεγονότα που συμβαίνουν δίπλα μας; Εκτός κι αν, πράγματι, είμαστε κάπου στην Ισλανδία και δεν το έχω πάρει, εγώ ο καθυστερημένος Βαλκάνιος, χαμπάρι…
  • Μήπως μια επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στην Κύπρο θα βοηθούσε να προσανατολιστεί και ο κόσμος της Αριστεράς και ευρύτερα, γύρω από τα σοβαρά γεγονότα στην περιοχή μας;
  • Σε τελευταία συνεδρίαση κάποιου επιπέδου του ΣΥΡΙΖΑ διαβάστηκαν και εγκρίθηκαν από το σώμα, τρεις τροπολογίες στην απόφαση. Στην απόφαση που, τελικά, δόθηκε στη δημοσιότητα και μετά από δυο, τρεις ορθές επαναλήψεις, ως εκ θαύματος οι τροποποιήσεις είχαν απαλειφθεί. Είχε προηγηθεί η… δημιουργική επεξεργασία μιας τριμελούς κομματικής επιτροπής από… πέντε-έξι άτομα!
  • Συνέβη σε κάποιο τοπικό συντονιστικό, σε μία νομαρχιακή επιτροπή ή κάπου «ψηλότερα»; Μαντέψτε, δεν είναι δύσκολο…
  • Ορθή επανάληψη: Η γραφειοκρατία του κόμματος βλάπτει σοβαρά τη δημοκρατία…
  • Είχαμε γράψει στη στήλη, την προηγούμενη βδομάδα, ότι επιτέλους κάποιος πρέπει να απαντήσει επιθετικά σε όσα λέγονται για τους χρηματισμούς βουλευτών μετά και το πρόσφατο κυβερνητικό και εισαγγελικό ενδιαφέρον. Κάποιος πρέπει να απαντήσει «ο κόσμος τo ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι». Λίγες μέρες μετά, ο Λαζόπουλος είπε στην εκπομπή του ότι ο εισαγγελέας ψάχνει αν υπάρχουν βουλευτές που χρηματίζονται και ξέσπασε σε γέλια μαζί με όλο το κοινό του. Πολύ θα θέλαμε να έχουμε εισακουστεί από κάποιο ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και όχι από τον γνωστό «λαϊκιστή» κωμικό…
  • Αυτές τις μέρες, στα γραφεία αρκετών τοπικών οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ γίνονται προβολές ενός βίντεο με μια ομιλία του αντιπροέδρου της Βολιβίας Λινέρα. Μαθαίνουμε ότι ο κόσμος που παρακολουθεί την ομιλία, τη βρίσκει εντυπωσιακά ενδιαφέρουσα και για τα δικά μας πράγματα. Αναζητήστε την…
  • Αναγνώστης της στήλης και της εφημερίδας μάς ενημερώνει ότι οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στην Αργυρούπολη και οι εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας αναπτύσσουν μαζί πλούσια δραστηριότητα το τελευταίο διάστημα. Συνεργάζονται σ’ ένα πνεύμα διαφορετικό από αυτό που συχνά συναντάμε και οργανώνουν ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις. Να τα λέμε κι αυτά…
  • Η ΓΣΕΕ ανήγγειλε απεργία για τις 27 Νοεμβρίου. Θυμίζει μια παραδοσιακή απεργία που είθισται να πραγματοποιείται εθιμοτυπικά για τον Προϋπολογισμό. Κανονικές απεργίες, κανονικές κινητοποιήσεις, κανονική πολιτική αντιπαράθεση. Έχουμε ανάγκη από οξυγόνο, από καινούργια πράγματα, έχουμε ανάγκη να αποτρέψουμε την επιστροφή στην κανονικότητα για την οποία δουλεύουν πολλοί…
  • Κάποιοι που τελευταία μελετάνε πολύ -αν και κάπως δημιουργικά- τον Λένιν, καλό θα είναι να διαβάσουν και μια τοποθέτησή του στα τέταρτα (νομίζω) γενέθλια της σοβιετικής εξουσίας, όπου κάνει λόγο για την ξιπασιά πολλών κομματικών παραγόντων και νεόκοπων κρατικών λειτουργών. Έτσι, προληπτικά…
Αηδόνης

Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Νίκος Ζαχαριάδης: «Επιστροφή» από τη Σιβηρία!

Του Στέλιου Ελληνιάδη


Με αφορμή την έκδοση των δύο πρώτων τόμων των «απάντων» του Νίκου Ζαχαριάδη, Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ επί 25 συναπτά έτη, στην εκπομπή του Στέλιου Ελληνιάδη (Σ.Ε.) Στο Κόκκινο 105,5, στις 18 και 19 Οκτωβρίου 2014, σε μια ραδιοφωνική συζήτηση μεγάλης διάρκειας με τον ιστορικό Γιώργο Πετρόπουλο (Γ.Π.) και τον γιο του Γ.Γ. Σήφη Ζαχαριάδη (Σ.Ζ.) θίχτηκαν μερικά σχετικά θέματα. Αποσπάσματα της συζήτησης δημοσιεύουμε παρακάτω.

Χωρίς ήρωες


Σ.Ε.: Νομίζω ότι η κυρίαρχη άποψη η οποία έχει κατά κάποιον τρόπο εμπεδωθεί στον αριστερό χώρο, είναι ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν ένας κομμουνιστής, ο οποίος έκλεισε τη σταδιοδρομία του, την πολιτική, όχι μόνο μ’ ένα δραματικό τρόπο, με τη γνωστή δεκαεξάχρονη εξορία του στη Σοβιετική Ένωση που έληξε με την αυτοκτονία του, αλλά και με το στιγματισμό του. Με αφορμή αυτό, ήθελα να πω, χωρίς να μπαίνω στην ουσία του ζητήματος Ζαχαριάδη, με προβλημάτιζε αυτή η τάση στον προοδευτικό χώρο, να τρώμε τις σάρκες μας. Και τους ίδιους τους ήρωές μας, να εκμηδενίζουμε τους αγωνιστές. Να τους διαγράφουμε από την ιστορία, να τους απαξιώνουμε, να τους δυσφημούμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Τους δικούς μας, ενώ είμαστε πολύ επιεικείς με τους διεθνείς ήρωες που δικαιολογημένα θαυμάζουμε. Θυμάμαι, από τα νεανικά μου χρόνια, τον τεράστιο θαυμασμό που είχαμε για τους πρωτεργάτες στα κινήματα της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, όπου τα περισσότερα κατέληξαν αργά ή γρήγορα σε αποτυχίες. Δεν προσπαθήσαμε μετά να τους απαξιώσουμε, να τους μειώσουμε, να τους εκμηδενίσουμε.

Σαν αριστερό κίνημα, έχουμε ξεχωρίσει δύο-τρεις αγωνιστές, τον Νίκο Μπελογιάννη και τον Άρη Βελουχιώτη που χρησιμοποιείται και σαν άλλοθι. Λες και δεν υπήρξαν άλλοι ήρωες. Λες κι όλος αυτός ο τεράστιος αγώνας, με τις εκατοντάδες χιλιάδες θυσίες, με τους σκοτωμένους, τους βασανισμένους, τους φυλακισμένους, τους εξορισμένους, δεν είχε άλλους ήρωες! Είναι τρομερό αυτό το πράγμα. Το αριστερό κίνημα έπεσε σε λούμπα και έτσι δεν μπορούμε να δείξουμε στους νεότερους ανθρώπους ότι αυτός ο τόπος έχει γεννήσει και νεότερους ήρωες. Αν βλέπουμε μόνο τη μία πλευρά των ανθρώπων, δηλαδή τα λάθη, τα αρνητικά και τις αποτυχίες, μ’ αυτή τη λογική δεν θα αναγνωρίζουμε κανένα σπουδαίο άνθρωπο, κανένα ήρωα, από τότε που γράφεται ιστορία. Θα απορρίψουμε τον Κολοκοτρώνη, τον Περικλή, τον Θεμιστοκλή, δεν θα μείνει κανένας όρθιος! Πρέπει επιτέλους μ’ ένα ψύχραιμο τρόπο, χωρίς να κουβαλάμε και τα βάρη που κουβαλούσαν αυτοί που τα βίωσαν, να ξαναδούμε και να επαναξιολογήσουμε τους ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτό τον τόπο, ακόμα κι αν απέτυχαν, τελικά.

Γ.Π.: Αυτή ήταν η αφορμή και η αιτία για να βγουν τα έργα του Ζαχαριάδη. Διότι εκείνο το οποίο θυμόμαστε όλοι όσοι έχουμε κάποια ηλικία είναι όλους τους μύθους γύρω από το πρόσωπο του Ζαχαριάδη, ότι λέγονταν και ακούγονταν πολλά πράγματα τα οποία δεν στηρίζονταν πουθενά. Αυτό το διαπιστώσαμε στην πορεία όταν ήρθαμε σε επαφή με τις πηγές. Επομένως, μπορεί ο καθένας να λέει ό,τι θέλει για τον Ζαχαριάδη, αλλά πρέπει αυτό που λέει να στηρίζεται σ’ ένα πραγματικό στοιχείο κι όχι σε κατασκευές, σε μύθους και σε παραμύθια. Εάν δεν μπεις και δεν βαθύνεις πάνω στα ιστορικά στοιχεία για να μπορέσεις να προσεγγίσεις την προσωπικότητα, τότε εκεί που υπάρχουνε πολύ λεπτές ισορροπίες, ιστορικές, δεν καταλάβεις και την εποχή. Εάν δεν το βάλεις στο χρόνο και στον τόπο που έγινε το γεγονός, εύκολα μπορείς να πέσεις στη μία ή στην άλλη αντίληψη των πραγμάτων, στην αρνητική ή στη θετική. Η δαιμονοποίηση των προσώπων και των ηγετών κυρίως, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, αλλά στην Ελλάδα, λίγο θερμός ο λαός, λιγάκι πιο έντονα. Για μένα είναι ένα στοιχείο καθυστέρησης ο εύκολος τρόπος να προσεγγίσεις ένα πρόσωπο. Η μάζα, συνήθως, βλέπει, συμπυκνώνει στο πρόσωπο του ηγέτη όλες τις προσδοκίες, τα όνειρά της, ακόμα και τις δεισιδαιμονίες της. Επομένως, όταν ο ηγέτης την ικανοποιεί, σε περιόδους ανάτασης, τον θεοποιεί. Την ώρα, όμως, που υπάρχει υποχώρηση, πολύ εύκολα τον δαιμονοποιεί. Κι όλα τα λάθη κι όλες τις ευθύνες τα φορτώνει πάνω του. Αυτός είναι ο απλός τρόπος να το προσεγγίσεις. Ο ιστορικός, ο επιστημονικός τρόπος είναι να κάτσεις να δεις τα πράγματα έτσι ακριβώς όπως είναι.

Η αλήθεια στην εξορία


Σ.Ε.: Σήφη, εσύ γνώρισες τον πατέρα σου κάτω από αντίξοες συνθήκες. Δεν ήξερες καν ελληνικά μεγαλώνοντας στη Σοβιετική Ένωση. Δεν είχατε και τη μητέρα μαζί σας.

Σ.Ζ.: Αυτό ήταν λάθος του Ζαχαριάδη. Μιλούσαμε ρώσικα στο σπίτι για να μην έχω προβλήματα στο σχολείο. Αλλά ήτανε και πατέρας και μητέρα και φίλος και σύντροφος, όλα μαζί. Από τα πρώτα βήματα, απ’ το γιακά (με κρατούσε) και με μάθαινε να περπατώ. Και μέχρι τώρα, με κρατάει.

Σ.Ε.: Κι όταν σου μάθαινε να κάνεις ποδήλατο.

Σ.Ζ.: Ναι· μετά έβαλε ψωμάκι (στο γιακά) κι εγώ όταν νιώθω κάτι στο σβέρκο, δεν φοβάμαι τίποτα. Και τώρα. Έχω μια φωτογραφία του κι όταν έχω δυσκολίες, μιλάω. Και μ’ απαντάει. Με βλέμματα.
Σ.Ε.: Πρόσφατα, πήγατε στον τελευταίο τόπο εξορίας του, το Σοργκούτ, το οποίο μέχρι το 1973, ήταν ένα μικρό, μακρινό, απομονωμένο χωριό που οι άνθρωποι ζούσαν ψαρεύοντας στο ποτάμι.

Σ.Ζ.: Ήτανε 300-400 καλύβες. Τίποτα άλλο, ούτε δρόμοι, λάσπη μόνο. Ήταν δύο χιλιάδες άτομα περίπου και τώρα είναι 400 χιλιάδες. Διακόσιες φορές περισσότεροι. Τότε, ούτε ένα διώροφο δεν υπήρχε, μόνο καλύβες. Τελευταία, έχω πάει τέσσερις φορές.

Σ.Ε.: Και υπάρχει ακόμα η καλύβα στην οποία έμενε ο πατέρας σου;

Σ.Ζ.: Ναι. Πήγαμε, όλη η αντιπροσωπεία, ελληνική και ρώσικη. Το πρώτο. Το δεύτερο εξαφανίστηκε. Ξύλινη καλύβα. Τους πρώτους έξι μήνες νοίκιασε ένα δωμάτιο και μετά φτιάξανε ένα ξύλινο σπιτάκι για να τα έχει όλα μέσα, μικρόφωνα και τα λοιπά…

Σ.Ε.: Τα μικρόφωνα με τα οποία τον παρακολουθούσαν.

Σ.Ζ.: Ναι, βέβαια. Ό,τι λέγαμε, μετά με ρωτούσανε στη Μόσχα, γιατί το είπες αυτό; Ήτανε διπλό σπιτάκι. Από τη μια μεριά έμενε ένας δεύτερος γραμματέας της πόλης που παρακολουθούσε τον Νίκο. Ο πατέρας μου έλεγε ότι είναι φίλος μας. Και μετά, στο αρχείο βρήκα τις εκθέσεις του.

Σ.Ε.: Είχανε διαδώσει ότι ο ίδιος ο Ζαχαριάδης είχε επιλέξει να ζει στο Σοργκούτ.

Σ.Ζ.: Αυτό είναι ένα παραμύθι. Από τα πολλά! Τώρα, λιγοστεύουν τα παραμύθια. Γιατί με τα καινούργια ντοκουμέντα βγαίνει η αλήθεια. Την ιστορία τη γράφει ο νικητής, γι’ αυτό όλα τα κακά είναι πάνω στον ηττημένο. Τώρα, σιγά-σιγά, βγαίνει η αλήθεια. Φέτος, είναι η χρονιά του Ζαχαριάδη. Βγήκε ο δεύτερος τόμος, πήγαμε στο Σοργκούτ, βάλαμε την τιμητική πλάκα, θα γίνει η παρουσίαση των βιβλίων…

Σ.Ε.: Άνοιξε, ξανά, μία συζήτηση για την αναγκαία αποκατάστασή του· ο Ζαχαριάδης ήτανε Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ επί 25 χρόνια, από το 1931 ως το 1956, και συνολικά 36 χρόνια μέλος του κόμματος, μέχρι τη διαγραφή του το ’57.

Γ.Π.: Τώρα, βέβαια, με την αποκατάσταση από το ΚΚΕ υποτίθεται ότι έχει υπάρξει άρση της διαγραφής και όλων των επιπτώσεων που αυτή είχε.

Σιωπή και ευθύνη


Σ.Ε.: Γιατί έκαναν 55 χρόνια να άρουν τη διαγραφή;

Γ.Π.: Κατ’ αρχήν, την πρώτη περίοδο, οι διάδοχοί του Κολιγιάννης-Παρτσαλίδης και όλοι αυτοί, το κομμάτι της Κεντρικής Επιτροπής, ούτε καν συζητούσαν το ενδεχόμενο της αποκατάστασής του. Ίσα-ίσα, τον διέγραψαν από το ΚΚΕ παρά το γεγονός ότι η σύσταση από το ΚΚΣΕ στην 7η Ολομέλεια του 1957 ήταν να μην διαγραφεί. Όμως, αυτοί, βασιλικότεροι του βασιλέως, τον διέγραψαν. Η δυνατότητα αποκατάστασης του Ζαχαριάδη άρχισε να μπαίνει στη μεταπολιτευτική περίοδο. Ειδικότερα, από τότε που ανέλαβε ο Χαρίλαος Φλωράκης Γενικός Γραμματέας του κόμματος. Αλλά υπήρχε μια ουσιαστική δυσκολία που είχε να κάνει με το ποιο ήταν το ΚΚΕ μεταπολιτευτικά. Το ΚΚΕ βγήκε από τη διάσπαση του ’68, έγινε μια προσπάθεια να ανορθωθεί, να στηθεί στα πόδια του το κόμμα, πρώτη φορά νόμιμα μετά από 27 χρόνια παρανομίας, επομένως έπρεπε να βάλει, όπως έλεγε ο Χαρίλαος, μια ταφόπλακα στο παρελθόν. Ας αφήσουμε τι έγινε, να το δούμε, να το εξετάσει η ιστορία, να το εξετάσει το κόμμα όταν είναι πιο ώριμο και να κοιτάξουμε να ενωθεί το κόμμα στην πολιτική γραμμή που χαράζουμε εδώ, για το μέλλον της Ελλάδας. Και μ’ αυτή την έννοια έμεινε πίσω.

Σ.Ε.: Γιώργο, από το ’74 μέχρι το 2011 που γίνεται η αποκατάσταση, είναι άλλα 40 χρόνια! Τα ελαφρυντικά περιορίζονται πολύ.

Γ.Π.: Αυτό είναι αλήθεια· είχες ένα ΚΚΕ, βέβαια, που είχε και φιλοζαχαριαδικούς και αντιζαχαριαδικούς. Είχανε και ισορροπίες. Π.χ., ο Κώστας Τσολάκης ήτανε δυνατόν ποτέ να δεχτεί; Ήταν ένας από τους διώχτες του Ζαχαριάδη.

Σ.Ε.: Είναι γεγονός ότι ο Τσολάκης και μερικοί άλλοι υπογράφανε τις εξορίες των Ελλήνων κομμουνιστών στη Σοβιετική Ένωση; Διάβαζα τον Αχιλλέα Παπαϊωάννου, ο οποίος γράφει ότι ο Τσολάκης μαζί με κάποιους άλλους υπογράψανε τις εξορίες.

Γ.Π.: Από το 1956 ως το 1957, γραμματέας της κομματικής οργάνωσης της Τασκένδης ήτανε ο Τζεφρώνης, ο Λεωνίδας. Και απ’ το ’57 και μετά, μέχρι τη δεκαετία του ’60, ήτανε ο Κώστας ο Τσολάκης. Από το ’56 ως το ’57 γίνονται οι περισσότερες διαγραφές στην Κ.Ο. της Τασκένδης των ζαχαριαδικών. Δεν έμεινε τίποτα. Στα επίσημα κείμενα του ΚΚΕ, στο συγκεκριμένο τόμο αυτής της περιόδου, υπάρχουν όλες οι αποφάσεις με τις διαγραφές, με τις διαλύσεις κομματικών οργανώσεων κ.λπ. Οι εξορίες είναι ένα δεύτερο στοιχείο που έχει να κάνει με το ποιοι θεωρούνται αντικομματικοί και επομένως αναλαμβάνουν οι σοβιετικές αρχές να τους απομακρύνουν σε μία άλλη περιοχή.

Σ.Ε.: Σήφη, εσένα, γιο του Ζαχαριάδη, σε πλησίασαν ποτέ, να απολογηθούν ή να κάνουν κάτι για σένα, όλα αυτά τα χρόνια που ο Ζαχαριάδης μαράζωνε στην εξορία ή και μετά τον τραγικό θάνατό του; Πολλοί απ’ αυτούς, οι λεγόμενοι της ανανεωτικής Αριστεράς, οι οποίοι από κάποια στιγμή διαφοροποιήθηκαν από τη Σοβιετική Ένωση, καταγγέλλοντας τους διωγμούς, τις εξορίες, τις δίκες, τις εκτοπίσεις και τις αυταρχικές πολιτικές του ΚΚΣΕ, αποσιωπούσαν εντελώς ότι σ’ αυτές τις διώξεις συμπεριλαμβάνονταν και σύντροφοί τους! Γιατί δεν έγινε ένα κίνημα να γυρίσουν από την εξορία οι Έλληνες κομμουνιστές που ήταν εξόριστοι μες τη Σοβιετική Ένωση;

Γ.Π.: Όχι απλώς δεν έγινε, ίσα-ίσα, έλυναν και προσωπικά προβλήματα πέρα από τα πολιτικά. Ο Ζαχαριάδης έφταιγε για όλα τα κακά του κόμματος και για όλα τα κακά που κάνανε οι άλλοι έφταιγε πάλι ο Ζαχαριάδης. Παρουσιάζεται το βιβλίο του Πέτρου Ανταίου, το ’91, «Νίκος Ζαχαριάδης, θύτης και θύμα». Στο πάνελ ήταν και ο Σήφης και ο αδερφός του ο Κύρος. Σηκώνεται κάποιος από κάτω και λέει του Ανταίου, το πραγματικό του ήτανε Σταύρος Γιαννακόπουλος, ο Ζαχαριάδης δεν ζει για να ζητήσει συγγνώμη απ’ αυτούς που λέτε ότι ήταν θύματά του, εσείς θα ζητήσετε συγγνώμη από τα δικά σας θύματα; Η απάντηση ξέρεις ποια ήταν ; Ήμασταν όλοι παιδιά του. Δηλαδή, και για τα δικά μας σφάλματα έφταιγε ο Ζαχαριάδης.

Σ.Ε.: Δεν θέλω να κάνουμε μια αγιογραφία του Ζαχαριάδη, γιατί ο Ζαχαριάδης ήταν μέρος αυτής της τεράστιας ήττας, του αναλογεί ένα πολύ σημαντικό μερίδιο, αλλά πρέπει να τον αξιολογήσουμε με ένα ισορροπημένο τρόπο.: Ο Ανταίος και δέκα άλλοι συγγραφείς από την Τασκένδη έχουν υπογράψει ένα γράμμα εναντίον του Αλέξη Πάρνη, που αν δεν είχε βραβείο παγκόσμιο, θα πήγαινε ή Σιβηρία ή για εκτέλεση, για αντισοβιετική δραστηριότητα. Γι’ αυτό, μόνο ένας ζήτησε συγγνώμη από τον Αλέξη, έξι μήνες πριν πεθάνει. Κανένας άλλος. Είναι αυτοί παιδιά του Ζαχαριάδη; Δεν νομίζω.

(συνεχίζεται)

Σκίτσο: Νίκος Ζαχαριάδης. Του Πέτρου Ζερβού

Εκδηλώσεις


Πέμπτη 30/10 – Για τους Ελληνόφωνους της Κάτω Ιταλίας
Την Πέμπτη, 30 Οκτωβρίου, στις 7 το βράδυ, στο 9ο Γυμνάσιο Καλλιθέας (Λαγουμιτζή 12-14 και Δεληγιάννη, πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο), θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση δράσης-αλληλεγγύης στους Ελληνόφωνους της Κάτω Ιταλίας. Θα μιλήσουν ο τ. πρέσβης Μιλτιάδης Χισκάκης, ο Salvatore Dieni από την Καλαβρία και ο Στέλιος Ελληνιάδης με παράλληλη προβολή ντοκιμαντέρ γυρισμένου στα ελληνόφωνα χωριά. Είσοδος ελεύθερη.

Παρασκευή 31/10 – Ο ρόλος του ΕΑΜ στην Αλληλεγγύη
Κεντρικός ομιλητής: Στέλιος Ελληνιάδης.
Ταυτόχρονα θα τελεσθεί Πολιτικό Μνημόσυνο στη μνήμη της αγωνίστριας της Αριστεράς Κατερίνας Μακαρούνη. Θα παρουσιαστεί υλικό από το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης.
Παρασκευή, 31 Οκτωβρίου, στις 7.30 το βράδυ, στο Πάρκο Μίκης Θεοδωράκης (πρώην ΤΥΠΕΤ) Π. Μπακογιάννη-Λυκαβηττού-Πλαταιών.
Διοργάνωση: Δημοτική Παράταξη Βριλήσσια Ανοικτή Πόλη Αλληλεγγύης & Πολιτισμού.
Υπό την αιγίδα του Δήμου Βριλησσίων.

Βιβλιοπαρουσίαση


Οι Εκδόσεις Καστανιώτη και ο Όμιλος Ηλιούπολης «Κώστας Βάρναλης» παρουσιάζουν το δίτομο έργο με τα δημοσιευμένα κείμενα του Νίκου Ζαχαριάδη (1940-47), στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης (Σοφ. Βενιζέλου 146 και Μαρ. Αντύπα), το Σάββατο, 25 Οκτωβρίου 2014, στις 6.30 μ.μ. Θα μιλήσουν οι Άνεκε Ιωαννάτου, ο Σήφης Ζαχαριάδης, ο Γιώργος Πετρόπουλος και ο Νίκος Χατζηδημητράκος. Συντονίζει ο Περικλής Καπετανόπουλος. Θα απαγγείλει ο συγγραφέας-ποιητής Αλέξης Πάρνης.

Απο τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

"Προσώπων Τόποι". Τάσος Λειβαδίτης.

Ένα αφιέρωμα, από το αρχείο της ΕΡΤ

Σαν σήμερα



Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε σαν σήμερα, στις 30 Οκτωβρίου 1988. Είναι λίγα τα λόγια που μπορούμε να αρθρώσουμε για τον σπουδαίο αυτό άνθρωπο. Είναι οι στίχοι από τα ποιήματά του που μας έρχονται στο μυαλό και οι στίχοι που έχουμε τραγουδήσει, με την ίδια συγκίνηση κάθε φορά. Είναι και το γεγονός πως το «αβέβαιο όνειρο» μέσα στο οποίο έζησε την «ακαθόριστη ηλικία του» είναι και δικό μας.

Επιλέξαμε να παρουσιάσουμε ένα αφιέρωμα της ΕΡΤ, από την παλιότερη εκπομπή «Προσώπων Τόποι», όπου ακούγονται ποιήματά του και λογοτέχνες να μιλούν για τον Ποιητή και Πνευματικό Άνθρωπο.

Πριν από το ντοκιμαντέρ, κάποια αποσπάσματα από το ποίημα «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας» (1952)



Έπρεπε να χωριστούμε, Μαρία,
Να χωριστούμε για να μην ξαναχωρίζουν πια οι άνθρωποι.
….
Ναι, αγαπημένη μου,
Εμείς γι αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε
Για να μπορούμε νά “χουμε μια πόρτα, εν΄ άστρο, ένα σκαμνί
Ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί
Ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να “χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώσουν
Ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε.
Αυτοί όμως σπάνε τις πόρτες μας 
Πριν πούμε το τραγούδι μας
Μας σκοτώνουν.
….
Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Ήξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.
Tο παιδί μας, Mαρία, θα πρέπει να μοιάζει με όλους τους
ανθρώπους
που δικαιώνουν τη ζωή.
….
Κι όταν πεθάνουμε, αγαπημένη μου, εμείς δε θα πεθάνουμε.
Αφού οι άνθρωποι θα κοιτάζουν το ίδιο αστέρι που κοιτάξαμε
Αφού θα τραγουδάνε το τραγούδι που αγαπήσαμε
Αφού θ΄ ανασαίνουν σ΄ έναν κόσμο, που εγώ κ΄ εσύ τον ονειρευτήκαμε
ε, τότε, αγαπημένη, θάμαστε πιο ζωντανοί από κάθε άλλη φορά.
Αφού σε κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα μας βρίσκουν
Στο ήρεμο ψωμί,
Στα δίκαια χέρια,
Στην αιώνια ελπίδα,
πώς θα μπορούσαμε, αγαπημένη μου,
νά “χουμε πεθάνει….






Από το Περιοδικό

Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΥΠΡΟΣ – Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΥΔΡΟΓΟΝΑΘΡΑΚΩΝ

Της Παναγιώτας Μπλέτα

ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΜΟΥ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ NOBELIS.GR ΤΟΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 2014 ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΕ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ...


Δέκα χρόνια μετά την αποτυχία του σχεδίου Ανάν, η Δύση αποφάσισε ότι έπρεπε να επανέλθει με δριμύτερες πιέσεις προς την Κυπριακή Δημοκρατία, προκειμένου να εκμεταλλευτεί ολοσχερώς τον γεωθαλάσσιο πλούτο της, καθώς και να ανασυγκολλήσει γεωπολιτικά τον άξονα Τουρκίας – Ισραήλ.

Εκβιασμοί και απειλές, που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αποσκοπούν να καταστήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία όμηρο μιας άθλιας πολιτικής εκμετάλλευσης των υδρογοναθράκων της.

Οι εκτελεστικοί τρομοκράτες της Δύσης (βλέπε Νταβούτογλου) πλειοδοτούν στην χάραξη στρατηγικής διχοτόμησης της ήδη διχοτομημένης Κύπρου… εάν δεν υποκύψει στις πιέσεις παραχώρησης του γεωθαλάσσιου πλούτου της.

Και επειδή οι εκτελεστηκάριοι του όποιου εγκλήματος έχουν πάντα οικονομικό έπαθλο τη μίζα, η μίζα της Τουρκίας που παίζει αυτό τον ρόλο στην προκειμένη περίπτωση, είναι η διέλευση των αγωγών φυσικού αερίου μέσα από αυτήν.

Το φυσικό αέριο είναι μίγμα υδρογονανθράκων σε αέρια κατάσταση, πολύ καθαρό, χωρίς προσμείξεις και θειούχα συστατικά γι’ αυτό και αποτελεί το φιλικότερο συμβατικό καύσιμο στο περιβάλλον και στον άνθρωπο. Είναι μια φυσική μορφή ενέργειας που μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς ιδιαίτερη επεξεργασία και όπως κάνει τέλεια καύση έτσι μπορεί να γίνει και τέλεια εμπορεύσιμο!

Η πλάνη με το νέο πλαίσιο λύσης, των Αναστασιάδη –Έρογλου, αποδυναμώνει την Κυπριακή Δημοκρατία εφόσον δεν γίνεται καμία αναφορά σε εισβολή, κατοχή, ούτε καν στις αποφάσεις και τα ψηφίσματα του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ασφαλείας και του ΟΗΕ, ενώ το ψευδοκράτος αποκτά την ίδια διεθνή υπόσταση με την ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία…

Διπλός ο στόχος :


-η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων

-και ο έλεγχος της πολιτικής εξουσίας στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή

Για τους ίδιους λόγους αποσχίστηκε στο παρελθόν η Κύπρος από την Ελλάδα και διχοτομήθηκε.

Για τους ίδιους λόγους φτωχοποιήθηκε ο λαός και των δύο χωρών…


Τα διεθνή κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας δημιουργούν έναν πόλεμο εμφύλιο, τοπικό ή περιφερειακό, διαβρώνουν όλες τις δομές των κρατών, μυούν κυβερνόντες και πολίτες στο δανεισμό και έτσι μοιραία φτωχοποιούν τα κράτη που στέκονται εμπόδιο στην κυριαρχία όχι πια την εδαφική αλλά την κυριαρχία του κεφαλαίου, την κυριαρχία του καπιταλισμού. Η εξέλιξη του όρου «Πόλεμος» σε «Διαπραγματευτική Ειρήνη» δεν αλλάζει την ουσία των συνεπειών του, η μόνη διαφορά είναι ότι πραγματοποιείται πια με όρους

Διαβάστε Περισσότερα »

Κοινωνικό Ιατρείο - Φαρμακείο Αλληλεγγύης: Συνέντευξη με τη Λένα Κουγέα

Κοινωνία

 
Με τη Λένα Κουγέα, συζητάμε για όλα όσα θα θέλατε να μάθετε για το Κοινωνικό Ιατρείο - Φαρμακείο Αλληλεγγύης (Κ.Ι.Φ.Α) της Αθήνας. Η Λένα Κουγέα είναι μέλος του συντονιστικού του Κ.Ι.Φ.Α Αθήνας.

βίντεο-φωτογραφίες: Άγγελος Καλοδούκας

Το Κ.Ι.Φ.Α. της Αθήνας, ξεκίνησε τη δραστηριότητα του τον Ιανουάριο του 2013 με πρωτοβουλία και στήριξη της Ανοιχτής Πόλης, δημοτικής παράταξης στο Δήμο της Αθήνας.

Σκοπός του Κ.Ι.Φ.Α, το οποίο λειτουργεί σε εθελοντική βάση, είναι η παροχή πρωτοβάθμιας περίθαλψης και φροντίδας υγείας σε ανασφάλιστους (-ες) πολίτες, Έλληνες και αλλοδαπούς, μετανάστες και πρόσφυγες. Ιδιαίτερα σε άτομα που τα βιβλιάρια τους έχουν λήξει λόγω ανεργίας, οι οποίοι σήμερα δεν γίνονται δεκτοί στα νοσοκομεία του ΕΣΥ αν δεν έχουν να πληρώσουν το εισιτήριο των 5 ευρώ, και πολύ περισσότερο, το κόστος της θεραπείας ή των εξετάσεων τους.

Υπάρχουν 41 εθελοντές, η περίθαλψη γίνεται από ομάδα 24 εθελοντών γιατρών διαφόρων ειδικοτήτων: παθολόγου και γενικής ιατρικής, ενδοκρινολόγου, αγγειοχειρουργού, αιματολόγου, πνευμονολόγων, γυναικολόγων, καρδιολόγου, ψυχιάτρων, 18 οδοντιάτρων, 6 ψυχολόγων καθώς και ομάδα 3 φαρμακοποιών. Ταυτόχρονα το Κ.Ι.Φ.Α συνεργάζεται με ένα δίκτυο εξειδικευμένων εθελοντών υγειονομικών, ιδιωτών και νοσοκομειακών για τη δωρεάν ολοκλήρωση της διαγνωστικής και θεραπευτικής προσπέλασης, όπου χρειάζεται.

Ο εξοπλισμός του ιατρείου και του οδοντιατρείου έχει γίνει αποκλειστικά με δωρεές, η αγορά των αναλώσιμων -ιδίως του οδοντιατρείου- γίνεται χάρις στην οικονομική ενίσχυση φίλων του ιατρείου από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Το φαρμακείο στηρίζεται στις δωρεές οικιακών φαρμάκων που δεν έχουν λήξει, ακόμα και αν η συσκευασία δεν είναι πλήρης.

Μέχρι τώρα, έχουν πραγματοποιηθεί 6.204 ιατρικές πράξεις από τις διάφορες ειδικότητες ιατρών, οι 2.637 από τους οδοντιάτρους και οι 335 από εξωτερικούς συνεργαζόμενους ιατρούς. Συνολικά έχουν εξετασθεί 2.148 ασθενείς. Αρκετοί ασθενείς επίσης παραπέμφθηκαν για εξετάσεις ακτινολογικές, αιματολογικές, βιοχημικές κλπ. σε νοσοκομεία. Πραγματοποιήθηκαν 15 μικρές χειρουργικές επεμβάσεις και έγινε βιοψία δείγματος.








Η διεύθυνση του Κ.Ι.Φ.Α.:

Κοινωνικό Ιατρείο - Φαρμακείο Αλληλεγγύης Αθήνας

Ικτίνου 2 και Κλεισθένους, (3ος όροφος)

Δήμος Αθηναίων

Ωράριο: Δευτέρα έως Παρασκευή 11:00 -18:00

Τηλέφωνο για ραντεβού 210 3802037.


Από το LEFT

Διαβάστε Περισσότερα »

Χίλιες ξυλιές σε ξένο κώλο

Της Ελενας Ακρίτα


Είμαστε ψιλογαϊδούρια ή ιδέα μου; Έχουμε καταλάβει ότι δεν πέθανε μόνο η κατσίκα του γείτονα; Πέθανε κι ο γείτονας! Κι εμείς εκεί. Με το μάτι απαθές. Ακατοίκητο: «Ενοικιάζεται βλέμμα διαμπερές, ευάερο κι ευήλιο». Με άλλοθι που φέρουν περήφανα το λάβαρο μιας εγκληματικής ηλιθιότητας. Στην κτηνωδία, στη φρικαλεότητα, στον πόνο, στην πείνα, στην αναλγησία, στην απόγνωση, στην απελπισία - πετάμε ανέμελα, έτσι σαν ριχτάρι σε καναπέ τριθέσιο, δυο-τρεις προκάτ φράσεις και καθαρίζουμε: «Ο καημένος, μωρέ». «Αχ, το πουλάκι μου!». «Πω, πω, το τέρας!». «Τι κτήνη υπάρχουν στον κόσμο!». Και το κορυφαίο: «Κλείσε την τηλεόραση, ψυχοπλακώθηκα».

Αυτοί είμαστε. Και λέω «είμαστε» γιατί δεν βγάζω την ουρά μου απέξω. Κι εμείς που μιλάμε για την κατσίκα του γείτονα δεν είδα να προτάξαμε τα στήθη μας για να τη σώσουμε. Απλά κάποιοι μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Και κάποιοι όχι.

Πόσο, μα πόσο, ΜΑ ΠΟΣΟ κρετίνος πρέπει να είναι κάποιος που μπαίνει σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης και πιστεύει πως «με ένα κλικ μπορείς κι εσύ να σώσεις από την πείνα ένα παιδάκι της Αφρικής».

Δεν ξέρω, ίσως κάτι δεν έχω καταλάβει σωστά. Άντε και κάνω εγώ κλικ. Αυτό το κλικ θα μεταμορφωθεί σε γάλα; Το οποίο γάλα θα διακτινιστεί από το Πικέρμι στην αφρικανική ήπειρο;

Κι όμως, πέφτουν βροχή τα κλικαρίσματα. Ένας έξοχος τρόπος να αποκοιμίσεις τη συνείδησή σου όταν τη βλέπεις να μισανοίγει αγουροξυπνημένη το μισό της βλέφαρο. Με ένα κλικ ταΐζεις ένα παιδί, με ένα κλικ σώζεις έναν άμαχο, βρίσκεις το φάρμακο κατά του καρκίνου, με ένα κλικ εξολοθρεύεις έναν τζιχαντιστή.

Είπα «τζιχαντιστή»... Στον πρώτο αποκεφαλισμό όλοι πάθανε σοκ. Στον δεύτερο κλείσανε τα μάτια. Στον τρίτο βάλανε μπρίκι για καφέ. Σκοτώνουν άμαχους, μωρά παιδιά, βασανίζουν, θάβουν ζωντανούς, σταυρώνουν, μας γυρίζουν πίσω στον πιο ζοφερό μεσαίωνα. Οχι εμάς. Την κατσίκα του γείτονα.

Μία από τα ίδια και με τον Έμπολα. Όσο πέθαινε ο κοσμάκης μακριά από μας, οξαποδώ, στου διαόλου το κέρατο - όσο αποδεκατίζονταν τα ανθρωπάκια σαν τις μύγες ούτε που ίδρωνε το αφτί μας. Με ένα «τς, τς, τς, φουκαράδες, μωρέ!» πάνε κι αυτοί, να περάσουν οι επόμενοι.

Μόνο όταν άρχισε να κοντοζυγώνει προς Ευρώπη μεριά - βλέπε Ισπανίδα νοσοκόμα - άρχισαν να μας ζώνουν τα μαύρα φίδια. Σε μια Ελλάδα όπου το ανεπανάληπτο «σαξές στόρι» που ζούμε έχει καραξενιτέψει τη μισή νεολαία (η υπόλοιπη μισή μαζεύει μπογαλάκια και λεφτά για το εισιτήριο) τώρα αγχωθήκαμε. Τώρα που η δική μας η κατσίκα... ουπς... το δικό μας το παιδί που σπουδάζει έξω, που δουλεύει έξω, που ζει - ή φυτοζωεί - έξω, μπορεί να κινδυνέψει. Προσωπικά δεν ανησυχώ: με ένα κλικ στα σόσιαλ μίντια θα κρατήσω το δικό μου παιδί γερό.

Η τραγωδία μακριά... Πέρα στους πέρα κάμπους... Δεν μας αγγίζει - κι ούτε πρόκειται, έτσι που μας κόβω. Για να ξυπνήσουμε από τη χειμερία νάρκη πρέπει να μας κοπανάει πορτοπαράθυρα, να μας ταρακουνήσει από τα πέτα, να μας μπουγελώσει με παγωμένους κουβάδες νερό. Καθότι, τι του λείπει του ψωριάρη; Ice bucket challenge με μαργαριτάρι!

Για τους περισσότερους από εμάς η τραγωδία περνάει ξώφαλτσα από τη σφαίρα της μυθοπλασίας στον ρεαλισμό - μόνο όταν πέσουμε μούρη με μούρη μαζί της. Όπως στο Σούλι: η Δέσπω - που έκανε πόλεμο με νύφες και μ' αγγόνια - όταν κοντοζυγώναν οι Τούρκοι ανέκραξε την ιστορική φράση:

- Oops, it's getting too close to home, guys!

Γι' αυτό το λέμε: Μακριά από μας! Χίλιες ξυλιές σε ξένο κώλο. Άσχετα που - μετά συγχωρήσεως - απ' τον ξένο στον δικό μας ένα τσιγάρο δρόμος.

Η κατσίκα ψόφησε. Λίγο πριν πεθάνει τα τελευταία της λόγια ήταν:

- Αυτά όλα συμβαίνουν στους άλλους! Σ' εμένα ποτέ!

Είμαστε ψιλογαϊδούρια ή ιδέα μου;

Κι αν είσαι γαϊδούρι γιατί να νοιαστείς για την κατσίκα;

Από τον Νέο Κόσμο

Διαβάστε Περισσότερα »