Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

The Shawshank Redemption Reloaded *


Συχνά λυπήθηκα για μια καλή χρονιά που έφυγε.
Όχι γι' αυτή τη χρονιά.

Συχνά αναπόλησα όμορφες στιγμές του 19.. ή του 20..
Όχι από αυτόν το χρόνο.

Το 2014 να πάει και να μην ξανάρθει, αυτό έχω πει στον εαυτό μου, πλείστες όσες φορές, αυτές τις 365 μέρες που πέρασαν χωρίς γυρισμό.

Και η χαρά της ζωής;
Και τα γέλια των παιδιών;
Και οι μικρές και μεγάλες επιτυχίες;

Όλα τζάμπα; Όλα αδιάφορα; Όλα άχρηστα;

Δεν ξέρω. Ξέρω ότι φέτος διάβασα λιγότερο από κάθε άλλη χρονιά, δεν άκουσα μουσική, δε θυμάμαι τα έργα που είδα στον κινηματογράφο, δε γοητεύτηκα από άνθρωπο, ζώο, πουλί ή πράγμα, παρά μόνο φευγαλέα, εφήμερα. 

Και μετά ξέχασα τι είδα, τι άκουσα, τι μύρισα, τι γεύτηκα, τι αισθάνθηκα.

Επειδή δεν αισθάνθηκα, παρά ελάχιστα.

Ο πατέρας μου έλεγε ότι καθένας γεννιέται μόνος, και μόνος πεθαίνει.

Χαίρομαι - και θα χαίρομαι - για τα παιδιά μου, καθώς χαζεύω το δρόμο που χαράζουν.
Αλλά αυτή είναι η δική τους ζωή.

Και η δική μου περνάει δίπλα τους, αλλά δεν είναι το ίδιο.
Εγώ έχω άλλη ζωή κι άλλο ρόλο.

Να τα προστατέψω, κατ' αρχήν.
Να τα φροντίσω, κατά δεύτερον.
Να σιγουρέψω την περίμετρο.
Και μετά να χαρώ από αυτά, με αυτά, γι' αυτά.

Κι όμως, δε θα 'πρεπε να παραπονιέμαι, όχι εγώ. 
Ο μεγάλος μου, σημαιοφόρος.
Το μυαλό του μικρού μου σπανίζει, δεν το λέω εγώ, η κουκουβάγια, το λένε οι γύρω του.
Κι αν μιλήσω κι εγώ, όχι ως κουκουβάγια, αλλά αντικειμενικά κατά το δυνατόν, ναι, σπανίζει.

Πολλές χαρές σε μένα έφερε το 2014.

Αλλά να πάει και να μη γυρίσει το '14, επειδή παρέλειψε να φροντίσει να κάνει τους πολλούς να χαρούν, τους περισσότερους, όλους μας.

Δε με θυμάμαι συχνά χαρούμενο στη ζωή μου, ακριβώς γι' αυτό το λόγο.

Ποτέ δε ζήλεψα τους παρτάκηδες, τους εαυτούληδες, τους σκατόψυχους, ακριβώς γι' αυτό το λόγο.

Θέλω να κοιτάω γύρω μου και να βλέπω χαρούμενους ανθρώπους, για να αξίζει και να μεγενθύνεται η χαρά μου.

Αυτό θέλω από το 2015. 
Να δω πολλές, όλες, τις φάτσες γύρω μου χαρούμενες.

Να εξαφανιστούν οι παρτάκηδες σκατόψυχοι.
Να νιώσω άμιλλα, όχι ανταγωνισμό, στον αέρα.

Κι εγώ θα ξαναδιαβάσω, θα χαρώ τις μουσικές μου, θα ευχαριστηθώ το πλάνεμα της φύσης που περιβάλλει τη μικρή μου πόλη, θα νιώσω ότι τα παιδιά μου δε θα απειληθούν από τη ζήλια, το φθόνο, τη μισαλλοδοξία.

Κι ο Nick Cave, από κει πέρα που ζει και δημιουργεί, θα έχει κάτι να λέει για την Ελλάδα μου, διαφορετικό από τους ζοφερούς κεραυνούς 


που έσκισαν την Αθηναϊκή ψυχή.

Ο γκαλιούρης έπεσε το 2014.
Γι' αυτό και μόνον τον συγχωρώ το γέρο Χρόνο.

Ήρθε ο καιρός των κουρελήδων.

Και δε θα βάλουμε τα καλά μας, παρά μόνο για να γιορτάσουμε την επιστροφή της αξιοπρέπειας.

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι δύο τακτικές του αστικού μπλοκ

Γιάννης Κιμπουρόπουλος


Απόπειρα συνθετικής ανάγνωσης όσων διαδραματίζονται μεταξύ Αθηνών και Βρυξελλών, πολιτικών και οικονομικών τζακιών, αστικών και λαϊκών σαλονιών, με φόντο την προεδρική εκλογή

Τελικά, αποδεικνύεται ότι το timing της προεδρικής εκλογής δεν είναι διόλου τυχαίο. Όχι μόνο για τους λόγους που έχουν ήδη αναδειχθεί -η δέσμευση της χώρας και της επόμενης κυβέρνησης στην παράταση του μνημονίου και στον «οδικό χάρτη» της προληπτικής γραμμής ECCL-, αλλά και για λόγους πολύ πιο γήινους. Αυτές τις μέρες, εκατομμύρια Έλληνες ψηφοφόροι, μαζεμένοι σε γιορτινά οικογενειακά και φιλικά τραπέζια, ασχολούνται με το παρασκήνιο της προεδρικής εκλογής και τα μετεκλογικά σενάρια με την ίδια ελαφρότητα (ή βαρύτητα) που συζητούν τα κουτσομπολιά της γειτονιάς, τις εξελίξεις στα σόγια, τα παντρολογήματα, τους χωρισμούς, τους έρωτες, τις αγωνίες των παιδιών που μεγαλώνουν διαψεύδοντας ή επιβεβαιώνοντας τις προσδοκίες των γονιών τους. Μεταξύ χοιρινού, οινοποσίας και τηλεοπτικής αποχαύνωσης.

Η ανάθεση και η «περιπέτεια»


Η πολιτική συζήτηση κυριαρχεί σ’ αυτές τις γιορτινές συνάξεις. Αλλά, δεν υπάρχει τίποτε πιο βολικό για τους «σεφ» της παραπολιτικής μαγειρικής από το γεγονός ότι η κοινωνία είναι απορροφημένη στην γιορταστική ραστώνη, γύρω απ’ τα τζάκια που πνίξανε σε νέφη αιθαλομίχλης τις πόλεις. Το τι θα συμβεί τη Δευτέρα στη Βουλή είναι απλώς ένα συναρπαστικό θέαμα που οι πολίτες θεωρούν αδύνατο να επηρεάσουν. Η γενίκευση και επέκταση αυτής της στάσης στο εγγύς εκλογικό μας μέλλον καταλήγει στην κυριαρχία της ανάθεσης της πολιτικής λύσης σε «σωτήρες». Απ’ αυτή την άποψη δεν είναι και τόσο παράδοξο το εύρημα των δημοσκοπήσεων, για τις οποίες έχουμε κάθε λόγο να είμαστε καχύποπτοι, ότι η πλειοψηφία της κοινής γνώμης είναι κατά των πρόωρων εκλογών. Πιθανότατα ισχύει, στο βαθμό που η λογική της ανάθεσης συνοδεύεται από μια βαθιά συντηρητική αντίληψη αποφυγής της πολιτικής και κοινωνικής «περιπέτειας» που συνεπάγονται οι εκλογές. Και ποιος έχει αμφιβολία ότι η επικείμενη πολιτική αλλαγή έχει κάτι αναπόφευκτα και απρόβλεπτα περιπετειώδες;

Το «καθεστώς», λοιπόν, κάνει παιχνίδι μόνο του. Ευτυχώς για μας, σε συνθήκες κατακερματισμού και έντονων διαφοροποιήσεων στην τακτική. Οι εξωτερικές συνιστώσες του καθεστώτος -οι δανειστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι- επέβαλαν μεν τον οδικό χάρτη της δέσμευσης οποιασδήποτε επόμενης κυβέρνησης σε νέο μνημόνιο, αλλά ταυτόχρονα επέτρεψαν στον Σαμαρά να κάνει μόνος το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι. Υπέθεσαν ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια μεταβατική λύση, ανάλογη με αυτή που επικράτησε στο μεταίχμιο 2011 και 2012 -κυβερνήσεις Πικραμένου και Παπαδήμου-, η οποία προϋπέθεσε μια πρωτοφανή ταξική συσπείρωση του εγχωρίου κατεστημένου, οικονομικού και πολιτικού, αλλά και μια μεγάλη θυσία: την πολιτική εξαφάνιση του Γ. Παπανδρέου και την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ.

Εντός, εκτός παρενθέσεως


Αλλά το 2014 δεν είναι 2012, κατά το κλισέ που ακούγεται και γράφεται συχνά το τελευταίο διάστημα. Πράγματι δεν είναι, αλλά γιατί προφανέστατα ο Σαμαράς και η ηγετική ομάδα του Μαξίμου δεν θέλουν να θυσιαστούν στον βωμό μιας «εθνικής» λύσης για το σύστημα εξουσίας. Ο Σαμαράς προτιμά να ρισκάρει μια παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ, παρά να γίνει ο ίδιος παρένθεση στη Ν.Δ. Χωρίς αυτό να αποκλείει ότι θα εξαντλήσει τα περιθώρια διεμβολισμού ανεξάρτητων, ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ για μια ψηφοφορία – έκπληξη τη Δευτέρα. Ωστόσο, το μόνο πειστικό αντάλλαγμα που θα μπορούσε να προσφέρει είναι μια ρητή ημερομηνία εκλογών. Πράγμα που, εντέλει, καταλήγει σε παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Ο πολιτικός χρόνος είναι κρίσιμος για όλους και κάθε εβδομάδα που κερδίζεται είναι πολύτιμη. Η ολική ρευστοποίηση του κομματικού συστήματος διαλύει πολιτικές οντότητες από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί ευκαιρίες.

Ο «συμβιβασμός των Βρυξελλών», στο Eurogroup της 8ης Δεκεμβρίου, ήταν ο καμβάς που πρόσφεραν οι δανειστές στο ελληνικό κατεστημένο να συσπειρωθεί στη στρατηγική του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Η συσπείρωση αυτή, όμως, αποδείχθηκε αδύνατη στο πεδίο της τακτικής, γιατί πολύ απλά κάθε συνιστώσα του κατεστημένου έχει ως προτεραιότητα να σώσει το τομάρι της στην απρόβλεπτη «επόμενη μέρα». Ο διασυρμένος στη στρατηγική «εξόδου από το Μνημόνιο» Α. Σαμαράς έχει ως προτεραιότητα να παραμείνει η βασική πολιτική εφεδρεία για το κατεστημένο, ο πολιτικός πόλος που θα διεξαγάγει αποτελεσματικό «πόλεμο» απέναντι στην επόμενη κυβέρνηση και θα συντομεύσει την «παρένθεσή» της. Ο Ε. Βενιζέλος και ο Γ. Παπανδρέου έχουν ως προτεραιότητα τον ανταγωνισμό για την επικράτηση στον μικρόκοσμο του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ. Το Ποτάμι επείγεται να κατοχυρώσει κοινοβουλευτικά τον ρόλο του συστημικού πασπαρτού. Διαφοροποιημένους «αντισυστημικούς» ρόλους διεκδικούν στο μετεκλογικό σκηνικό το ΚΚΕ, οι ΑΝΕΛ, η ναζιστική Χ.Α. Η κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση επηρεάζει, ριζικά, την αριθμητική του σχηματισμού κυβέρνησης από τον νικητή -αλλά χωρίς αυτοδυναμία- των εκλογών.

Ζητείται χρόνος


Αυτή είναι η ιδιομορφία της συγκυρίας. Ενώ το κομματικό σύστημα, σχεδόν στο σύνολό του, είναι προσανατολισμένο στη διέξοδο των εκλογών, το βαθύ σύστημα εξουσίας, τραυματισμένο και αποδιοργανωμένο από την υφεσιακή καταστροφή, ήθελε να κερδηθεί κρίσιμος χρόνος. Το αποτέλεσμα είναι ένας διχασμός τακτικής στο αστικό μπλοκ, που ίσως ερμηνεύει τις διαφοροποιήσεις ανάμεσα στους «μέσα» και στους «έξω», τους οικονομικούς παράγοντες και τους βασικούς πολιτικούς εκφραστές τους. Τα σενάρια για μεταβατικές λύσεις, κυβερνήσεις ειδικού σκοπού, διευκολυντικούς ελιγμούς στο θέμα της προεδρικής εκλογής και τα παρεμφερή, που με πείσμα απέκλεισε ο Σαμαράς, είχαν πολύ συγκεκριμένους υποβολείς. Οι τραπεζίτες που αναρωτιούνται αν θα είναι στο τιμόνι των κρατικών τραπεζών σε δυο μήνες, τα επιχειρηματικά λόμπι που χρειάζονται χρόνο για να εξαφανίσουν ή να εξωραΐσουν τους σκελετούς στις ντουλάπες των τραπεζικών δανείων, το μιντιακό καρτέλ που εξαρτάται πλήρως από το τραπεζικό, οι μνηστήρες ή ιδιοκτήτες, ήδη, της ληστρικά πωλούμενης δημόσιας περιουσίας, οι προμηθευτές και εργολάβοι που περιμένουν τις «εμπροσθοβαρείς» εκταμιεύσεις του νέου ΕΣΠΑ και, γύρω από αυτούς, ένα συνονθύλευμα από επιχειρηματικές «μαφίες» και τροφίμους του Πρυτανείου, όλοι απαιτούν χρόνο για να δημιουργήσουν νέες πολιτικές σταθερές και να αποσαφηνίσουν τη στρατηγική τους και έναντι του ΣΥΡΙΖΑ.

Το μανιφέστο του ΣΕΒ


Η πιο συγκροτημένη και συμπυκνωμένη έκφραση της ταξικής αγωνίας του αστικού μπλοκ πέρασε στα ψιλά. Ήταν η ανακοίνωση-διακήρυξη του ΣΕΒ που απαιτούσε προ ημερών «εθνική συνεννόηση», «εθνική στρατηγική», «εθνικό οδικό χάρτη πολιτικών στόχων» – το επίθετο «εθνικός» χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον σ’ αυτή την ανακοίνωση. Ο ΣΕΒ βάζει στο τετράπτυχο του «εθνικού οδικού χάρτη» τους εξής στόχους: μια εθνική επιτροπή υψηλών προδιαγραφών για τη διαπραγμάτευση του χρέους, τη συμφωνία των κομμάτων για τη συνταγματική αναθεώρηση, τη δέσμευση των πολιτικών δυνάμεων στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την αξιοποίηση των ευρωπαϊκών πολιτικών (ρευστότητα από την ΕΚΤ και ΕΣΠΑ) για την ανάπτυξη με βάση την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Σ’ αυτό το λιτό μανιφέστο της συλλογικής έκφρασης της αστικής ελίτ εμπεριέχονται τόσο οι διαχωριστικές γραμμές από την τακτική Σαμαρά, όσο και οι πιθανές γέφυρες συνεννόησης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, σ’ αυτό το τετράπτυχο «εθνικών» στόχων έχει εξαφανιστεί ο βαθιά ταξικός χαρακτήρας της μνημονιακής απορρύθμισης του ελληνικού καπιταλισμού, που μπορεί να είχε θύματα και αρκετούς καπιταλιστές, αλλά διέσωσε έναν σκληρότερο πυρήνα τους, με όρεξη για δυναμική επανεκκίνηση και συμμετοχή στο επικείμενο νέο γύρο λεηλασίας της χώρας και του πλούτου της.

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Τα ψηφοδέλτια και η ομάδα… καθαριότητας

Του Τάσου Βαρούνη


«Η καλή διακυβέρνηση είναι η διακυβέρνηση εκείνων που δεν επιθυμούν να κυβερνήσουν. Αν υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που θα πρέπει να αποκλειστούν από τον κατάλογο όσων ενδείκνυται να κυβερνήσουν, σε αυτήν ανήκουν εκείνοι που μηχανορραφούν για την απόκτηση της εξουσίας».

Τι είναι αυτό που προσφέρει στους ανθρώπους το αίσθημα «σημαντικότητας»; Πού ψάχνουμε την «αναγνώριση» και πόσο αδιάφοροι είμαστε πραγματικά για το «κύρος»; Κι αν αυτά τα ερωτήματα φαντάζουν φιλοσοφικά ή διαχρονικά, ας τα τοποθετήσουμε στο πεζό περιβάλλον του προεκλογικού αγώνα. Γιατί, συχνά, πίσω από το «αδιαπραγμάτευτο» των επαναστατικών μας διακηρύξεών, κρύβονται αφετηρίες, επιδιώξεις και ψυχολογίες πιο μπερδεμένες.

Στο διά ταύτα λοιπόν: Γιατί είναι τόσοι πολλοί οι σύντροφοι που θέλουν να είναι υποψήφιοι βουλευτές; Γιατί τέτοια προσφορά; Είναι μονάχα η ανιδιοτελής συμμετοχή σ’ έναν αγώνα ή υπάρχει και κάτι ακόμα; Το ίδιο, βέβαια, ισχύει και για πολλά ακόμα είδη «θέσεων»: Όργανα και τίτλοι, βαθμίδες, καθοδηγήσεις και προσφωνήσεις. Πράγματα που καταγράφουν ανούσιες -έως κι επικίνδυνες- «ιδιότητες» στους ανθρώπους, αναπληρώνοντας δυστυχώς άλλες πολύ σημαντικότερες. Τις ιδιότητες που πρέπει να παραχθούν μέσα στους αγώνες και απόλυτα αναγκαίες, αν μιλάμε από τη σκοπιά της χειραφέτησης. Μπορούμε να το πούμε και πιο απλά και χωρίς κομψότητα: Μέσα στα πολλά μέτωπα που έχουμε, ας εφεύρουμε κι ένα ακόμα. Μέτωπο στο «ψώνιο» που έχει ο καθένας μέσα του ή που περιφέρεται δίπλα του. Μάλλον δεν θα νικήσουμε αλλά τουλάχιστον ας μην είμαστε και ανυποψίαστοι. Γιατί μια νέα κοινωνική συνείδηση δεν χρειάζεται μόνο για τους «άλλους», την «κοινωνία», αλλά σίγουρα και για εμάς.

Περί αξιοκρατίας κι ισοτιμίας


Η πορεία για την αλλαγή αυτού του κόσμου χρειάζεται τη δική της αξιοκρατία. Δικά της μέτρα και σταθμά. Όχι δανεικά. Κι αν το απόσπασμα του Ζακ Ρανσιέρ -μελετώντας τον Πλάτωνα- στην αρχή του άρθρου μάς ταξιδεύει μακριά, μπορούμε να σκεφτούμε την ίδια μας την εμπειρία. Το κίνημα των πλατειών δεν είχε εκπροσώπους. Κανείς δεν μπορούσε να μιλάει εξ ονόματός του. Είχε ψηλά την ισοτιμία. Για την ακρίβεια δεν θα μπορούσε να υπάρξει δίχως αυτή. Εκεί μετρούσε η προσφορά και όχι το «ποιος ήσουν». Η πρώτη ομάδα που δημιουργήθηκε στο Σύνταγμα ήταν αυτή της καθαριότητας, γιατί έπρεπε να μαζευτούν τα σκουπίδια από την πλατεία. Δηλαδή, κάτι που γεννήθηκε από τις πραγματικές ανάγκες ενός αγώνα και όχι από κάποια τετριμμένα ήθη. Οι Podemos, πάλι, έχουν ψηλά το θέμα μιας άλλης ηθικής. Όχι μόνο ως επίκληση αλλά και ως απαίτηση για δικλείδες ασφαλείας, καθότι ο άνθρωπος είναι… «ανοιχτό πεδίο δυνατοτήτων». Θα είναι κρίμα αν όλες αυτές οι ιδέες, ο πραγματικός μας πλούτος, δεν χρωματίσουν την υπαρκτή πολιτική μας.

Τέλος. Μακάρι να είχαμε κάνει όσα έπρεπε. Τότε, χιλιάδες «συνηθισμένοι άνθρωποι» θα ήταν στα ψηφοδέλτιά μας, συμμετέχοντας σε μια μεγάλη προσπάθεια ν’ αλλάξουμε τις ζωές μας. Τότε δεν θα είχαμε ανάγκη από κριτήρια υποψηφίων γιατί ο «αγωνιζόμενος λαός» θα ήταν αρκετός. Δεν ζούμε, όμως, αυτό. Μα ακόμα κι έτσι πρέπει να δοθεί μια μάχη. Καλή τύχη, λοιπόν, σε όλους τους ανιδιοτελείς συντρόφους. Σε όσους αποτελούν κομμάτι αυτού του λαού, που στάθηκαν με αξιοπρέπεια και αγωνίστηκαν όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο, που θα αντιμετωπίσουν με ριζοσπαστική ματιά και κουράγιο την όποια επόμενη μέρα.

Και οι άλλοι…


Δυστυχώς, βέβαια, υπάρχει ακόμα μια κατηγορία. Συζητάμε -και ανεχόμαστε- ακόμα εντός Αριστεράς για όλους αυτούς που αντιμετωπίζουν την πολιτική ως «δούναι και λαβείν». Που ορίζουν τη στάση τους απέναντι στις εξελίξεις με γνώμονα την αφεντομουτσουνάρα τους. Γι’ αυτούς που ο λαός είναι το μέσο και τα προβλήματά του το διαβατήριό τους. Ας είμαστε ειλικρινείς: Η ιδιοτέλεια δεν αφορά μονάχα τους άλλους, ούτε μετριέται αποκλειστικά με ευρώ. Η «προώθηση», η «ανέλιξη», η «εξασφάλιση» ανήκουν κι αυτές στα προσδοκώμενα προσωπικά οφέλη. Γεννούν όμως και αντίστοιχες εξαρτήσεις.

Το ένα πρόβλημα εδώ είναι το καθαρά πολιτικό: Γιατί πρέπει η πορεία της χώρας ή έστω η προσπάθεια ενός εγχειρήματος (ας πούμε του ΣΥΡΙΖΑ) να είναι όμηρος ανθρώπων που ενδιαφέρονται κυρίως για το πλασάρισμά τους στο νέο πολιτικό τοπίο αλλά και διαπιστωμένα αναξιόπιστων όπως ο Φώτης και η παρέα του; Το άλλο πρόβλημα είναι πιο κρυμμένο αλλά εξίσου σοβαρό: Τι αφήνει πάνω στο σώμα της Αριστεράς η αποδοχή τέτοιων πρακτικών; Γιατί οι επιλογές διαμορφώνουν το υποκείμενο, δεν είναι απλά παράγωγές του. Είμαστε ό,τι παλεύουμε. Κοινώς, όσο υιοθετούμε τέτοιες στάσεις, άλλο τόσο «χαλάμε». Η Ιστορία μας διδάσκει πολλά.

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

ΣΥΡΙΖέικη ανθρωπολογία (φύλλο 243)

ΣΥΡΙΖέικη Ανθρωπολογία

  •  Μακάρι η νέα χρονιά να μας βρει στους δρόμους. Ή όπου άλλου οι άνθρωποι συνομιλούν, δρουν και αγωνίζονται από κοινού και για τα κοινά. Και μακάρι οι όπου γης ΣΥΡΙΖαίοι να συμβάλουν σε αυτό. Καλές γιορτές σε όλους, λοιπόν, και χωρίς καλικάντζαρους, ακόμα και μεταμφιεσμένους σε αγγελούδια!
  • Εκείνο το εύστοχο σύνθημα της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ για τον «σύντροφο Κουβέλη» πώς πήγαινε ρε παιδιά; Δεν το θυμάμαι καλά, αλλά ελπίζω να το ακούσω στην επόμενη διαδήλωση…
  • Δεν ξέρω γιατί και δεν τον ξέρω καν τον άνθρωπο, αλλά όποτε ακούω για τον βουλευτή Ψύρρα και αν θα ψηφίσει για Πρόεδρο ή όχι, θυμάμαι ένα στίχο του ποιητή Χάινε που χρησιμοποιούσε και ο Μαρξ: «Έσπειρα δόντια δράκοντα και φύτρωσαν ψύλλοι». Βέβαια, στην περίπτωσή μας, ψύλλοι σπάρθηκαν, ψύλλοι θερίζονται.
  • Χάσαμε την μπάλα με τις εξελίξεις στην Αριστερά που κινείται πέραν των ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ. Η Πρωτοβουλία των 1.000, λέει, θα στηρίξει ΣΥΡΙΖΑ. Η Πρωτοβουλία για τη Μετωπική Συμπόρευση θέλει συνεργασία με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πού είναι το πρόβλημα, θα πει κανείς; Δεν τα παρακολουθώ καλά, αλλά από όσο ήξερα κάποιοι συμμετείχαν μέχρι τώρα και στις δύο πρωτοβουλίες. Υπενθυμίζουμε ότι τα δύο ψηφοδέλτια στο φάκελο μετράνε για άκυρο.
  • Πάντως, το μόνο όφελος που βλέπω αν βάλουμε τη ΔΗΜΑΡ στα ψηφοδέλτια, είναι να βρεθεί με καμιά Κοινοβουλευτική Ομάδα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ! Και έτσι θα έχουμε και έναν αριστερό κυβερνητικό σύμμαχο… Βρε, λες να είναι αυτό το μεγαλοφυές σχέδιο;
  • «Από την πρώτη μέρα στους δρόμους», θα είναι λέει το ΚΚΕ απέναντι σε μια πιθανή διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Μα, από την πρώτη μέρα; Κρατηθείτε λίγο, βρε σύντροφοι. Το σύμπαν έχουν διαλύσει στην Ελλάδα και δεν είδαμε να κάνετε καμιά ορμητική διαδήλωση την άλλη μέρα. Την τελευταία μεγάλη συγκέντρωση την προετοιμάζατε ενάμιση μήνα, κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ περιμένετε για να το γυρίσετε στον κινηματισμό και τον ακτιβισμό; Βέβαια, αν είναι κινητοποιήσεις από αυτές που «δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι», δεν ανησυχώ…
  • Σταύρος Θεοδωράκης: «Ο Σπύρος Λυκούδης εκπροσωπεί την Αριστερά που θα θέλαμε»… Τι ακριβώς εννοεί ο Σταύρος; Την Αριστερά του 0,1% που θα ήθελε, την Αριστερά του συνονόματου Σταύρου Δήμα, την Αριστερά της συγκυβέρνησης με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο;
  • Αντιγράφω και προσυπογράφω σχόλιο φίλου στο Facebook: «Ζήτημα “ηθικής στην Πολιτική” βάζει το θέμα Κουβέλη – το πρώτο και σημαντικό για τις Ρήξεις που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ».
  •  «Ψηφίζω ΔΗΜΑΡ, όχι ΣΥΡΙΖΑ». Έτσι λέγεται σελίδα στο Facebook όπου ήδη μαζεύτηκαν περίπου 600 ΣΥΡΙΖαίοι που δεν θέλουν τη ΔΗΜΑΡ στα ψηφοδέλτια.
  • Στο μέτωπο των «κανονικών» διαδικασιών, τώρα: Από αναβολή σε αναβολή η Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, τελικά, λέγεται ότι θα συνεδριάσει στις 3-4 Ιανουαρίου. Τα ψηφοδέλτια του κόμματος πιθανόν να πρέπει να κατατεθούν στον Άρειο Πάγο την άλλη μέρα, αν είναι να γίνουν εκλογές στις 25 Ιανουαρίου. Ελπίζω αυτό να μη σημαίνει ότι οι αποφάσεις θα παρθούν αλλού ή ότι η Κ.Ε. θα βρεθεί προ τετελεσμένων. Ίδωμεν…
  • Άκουσα ότι ο γραμματέας του κόμματος διέψευσε στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ότι υπάρχει οποιαδήποτε δέσμευση απέναντι στη ΔΗΜΑΡ. Ωραία, τότε γιατί ο Φ. Κουβέλης προχωρά σε λεπτομέρειες μιλώντας στα όργανα του κόμματός του για το πώς θα γίνει η συνεργασία; Ας τον διαψεύσει κάποιος επισήμως. Πάντως, η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ δεν διακρίνεται για το πόσο… large είναι στις διαπραγματεύσεις και τα ανταλλάγματα…

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Περί πολιτικής και ηθικής ξανά και ξανά…

Του Ρούντι Ρινάλντι*


Χρειάζονται κανόνες δεοντολογίας και γιατί;


Ολοκληρώνονται αυτές τις μέρες οι εργασίες της Επιτροπής Δεοντολογίας για όσους θα συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στη συγκρότηση μιας τέτοιας επιτροπής. Αρχικά, τα προβλήματα που εμφανίστηκαν στις αυτοδιοικητικές εκλογές ξεπέρασαν κατά πολύ το συνηθισμένο επίπεδο. Στη συνέχεια έγινε φανερό ότι πολλοί μπορεί να πλησιάζουν για διαφορετικούς λόγους τον ΣΥΡΙΖΑ τώρα που είναι «προ των πυλών» και, βεβαίως υπάρχει, πέρα από την αρνητική και θετική εμπειρία, όπως αυτή που φέρνουν φρέσκα κινήματα και νέες μορφές πολιτικής συλλογικότητας όπως οι Podemos στην Ισπανία.

Το τελευταίο παράδειγμα, που προσιδιάζει περισσότερο στην μορφή «κόμμα-κίνημα» παρά στη μορφή «κόμμα» όπως αυτή κυριαρχεί στον πολιτικό βίο, φέρει πολλά στοιχεία ριζοσπαστισμού, τόσο στη δομή όσο και στις διαδικασίες. Ένα από αυτά είναι η «ηθική δέσμευση» για όλους όσοι θέλουν να ενταχθούν στις γραμμές των Podemos. Αυτή αναφέρεται με ρητό τρόπο στις σχέσεις του κινήματος αυτού με τη διοίκηση, το κράτος, τις επιχειρήσεις, τα ΜΜΕ και συνολικά τα κοινά.

Δεν ηθικολογούμε…


Οι εραστές του πραγματισμού περιγελούν οποιαδήποτε αναφορά στην ηθική. Τη θεωρούν σκέτη ηθικολογία που αναδύει μάλλον έναν θρησκευτικό, κατηχητικό πνεύμα. Στην πραγματικότητα, υποβιβάζουν την πολιτική σε τέχνη του εφικτού, σε κυριάρχηση των μέσων για να επιτευχθεί ένας οποιοσδήποτε σκοπός, προσπερνούν την απαίτηση για ουσιαστική και χειραφετητική συμμετοχή των πολλών. Αρνούνται έτσι κάθε ανάγκη για ιδεολογία, νόημα και ουσία στα πεδία αυτά. Η εξουσιομανία, ο αυταρχισμός, η προσωπική ανάδειξη, ο καριερισμός, ο παραγοντισμός, η υποτίμηση του αγώνα και του ανθρώπινου παράγοντα, προωθούνται μέσα από την παρόξυνση όλων των αρνητικών φαινομένων που συνοδεύουν το κράτος, τη γραφειοκρατία και τον ατομικιστικό εγωισμό.

Δεν μπορεί, όμως, να αγνοηθεί η απαίτηση να ξανασυνδεθεί η πολιτική με την ηθική, να ηθικοποιηθεί η πολιτική. Στην πραγματικότητα, το αίτημα αυτό έχει τεθεί από πολλά μαζικά κινήματα, αλλά και μέσω της αυθόρμητης απόρριψης της πολιτικής ως «τέχνης του εφικτού». Οι «πλατείες» στην Ελλάδα και όλη τη Μεσόγειο, το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα, τώρα οι Podemos στην Ευρώπη αλλά και η επίδραση του «ινδιανισμού» στα εγχειρήματα μετάβασης στη Λατινική Αμερική, φέρνουν με έντονο τρόπο στην επικαιρότητα μια σειρά τέτοια ζητήματα.

Η έλλειψη της ηθικής, όπως τονίζει ο φιλόσοφος Κάρελ Κόσικ, οδηγεί σε ένα κενό, το άτομο-πολίτης δεν έχει κανένα κριτήριο για το τι είναι θετικό και τι αρνητικό, τι είναι σωστό και τι λάθος. Η Αριστερά δεν αρκεί να διακηρύσσει τη διαφορετική ηθική της, χρειάζεται οπωσδήποτε να αποδεικνύει έμπρακτα ότι διαθέτει μια άλλη ηθική, γιατί αυτή αποδεικνύεται, πρωτίστως, στις στάσεις και στις συμπεριφορές και όχι στις διακηρύξεις.

Όπου κι αν βρεθεί κανείς, τα τελευταία χρόνια, στη χώρα μας θα ακούσει: «Να πληρώσουν όσοι οδήγησαν τη χώρα σε αυτό το χάλι», «φτάνει με το αίσχος των ΜΜΕ, όσα δεν έχουν άδεια να κλείσουν», «μην μας προδώσετε», «μην γίνετε σαν κι αυτούς, μην τους μοιάσετε». Η επίκληση αυτή δεν είναι λαϊκισμός, το ηθικό και αξιακό φορτίο αυτής της -ακόμα εν ενεργεία- λαϊκής απαίτησης δεν είναι καθόλου μικρό.

Πού γεννάται το πρόβλημα;


Δεν ανακαλύπτουμε… την Αμερική θέτοντας το ζήτημα της ηθικοποίησης της πολιτικής, απέναντι στην εισβολή του ατομικισμού στις σφαίρες δράσης ακόμα και μιας αριστερής πολιτικής. Πως μπορεί και τρυπώνει ο ατομικισμός παντού; Ποιοι όροι επιτρέπουν, ποιοι παράγοντες αποδυναμώνουν αυτό το φαινόμενο ή έστω ευνοούν άλλες, αντιθετικές δυνατότητες;

Ο ατομικισμός έρχεται, συνήθως, να εισπράξει οφέλη που έχουν προκύψει από τη συλλογική πάλη, χρησιμοποιώντας θεσμούς και κατακτήσεις της. Ένα κόμμα, για παράδειγμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που εκτινάχθηκε από το 4,5 στο 27% μπορεί να γίνει όχημα ανέλιξης για πολλούς. Από την άλλη, η τάση ενσωμάτωσης δεν είναι απλά σύμφυτο του ατομικισμού-εγωισμού αλλά και μέσο εγκλωβισμού ή ευνουχισμού σημαντικών λαϊκών κινημάτων. Άρα, η αστική πολιτική επιδιώκει να ισχυροποιηθεί αυτή η τάση, κάθε φορά που αντιμετωπίζει ένα νέο και απρόβλεπτο κίνημα ή κόμμα.

Επομένως, υπάρχουν πολλοί αντικειμενικοί λόγοι που το πρόβλημα αυτό θα έρχεται ξανά και ξανά στο προσκήνιο. Δεν καταργείται με έναν νόμο στη Βουλή, ούτε στα κομματικά όργανα. Ο στόχος της επαναηθικοποίησης της πολιτικής αφορά το γενικό ανέβασμα της συνείδησης των ίδιων των ανθρώπων που μετέχουν σε μεγάλα κινήματα και προσπάθειες αλλαγής της κοινωνίας.

Καλό είναι να κάνουμε ορισμένες διακρίσεις. Υπήρξε -ή και υπάρχει ακόμα- ένα είδος στράτευσης στην Αριστερά και στα κομμουνιστικά κόμματα, όπου κυρίαρχο ήταν το πνεύμα προσφοράς και θυσίας για μεγάλα οράματα. Αυτοί οι αγώνες, που έγιναν από απλούς ανθρώπους που υπερέβησαν τις συνηθισμένες κλίμακες, εμπνέουν αλλά συνήθως δεν προβληματίζουν βαθύτερα. Γιατί θα έπρεπε να αναγνωρίζουμε τι σχέση έχει το υλικό υπόστρωμα με τις ιδέες και την ιδεολογία. Θα πει κανείς ότι οι μορφές στράτευσης ήταν πιο πρωτόγονες και η σχέση ατομικού-συλλογικού λιγότερο εξελιγμένη. Όλοι γνωρίζουμε τα αρνητικά φαινόμενα που συχνά συνόδευαν αριστερά και κομμουνιστικά εγχειρήματα. Αλλά και αναγνωρίζουμε ότι η ένταξη σε αυτό το κίνημα δεν σήμαινε μια πιο άνετη και εύκολη ατομική ζωή αλλά το αντίθετο.

Σήμερα ζούμε σε μια πιο «περίεργη» εποχή, μετά την υποχώρηση μεγάλων ιδεών και οραμάτων. Στις δυτικές κοινωνίες κυριαρχεί ο μεταμοντερνισμός και επιβάλλεται ένας νέος ατομικισμός, ενώ η κοινωνική ζωή έχει γίνει πολύ πιο σύνθετη. Στις συνθήκες αυτές, η στράτευση σε μεγάλα εγχειρήματα γίνεται με διαφορετικούς τρόπους, είναι πιο πολυεπίπεδη και έχει νέα χαρακτηριστικά. Ακόμα, όμως, δεν έχει αποκρυσταλλωθεί σε μια ενιαία οργανωτική και πολιτική πείρα. Η «μορφή πλήθος», η «μορφή κοινότητα», η τάση επανεδαφικοποίησης (κατάκτησης χώρων από μαζικά κινήματα), η «μορφή κόμμα-κίνημα», το αίτημα για αξιοπρέπεια και άλλες αξίες, φέρνουν στο επίκεντρο νέα ζητήματα.

Τερατάκια και τέρατα…


Στη γωνιά της Ευρώπης που βρίσκεται η Ελλάδα, εμφανίστηκαν πολλές ιδιομορφίες και ζητήματα που χρήζουν ιδιαίτερης μελέτης. Για παράδειγμα, δίπλα στην πιο «πρωτόγονη» μορφή στράτευσης, γεννήθηκαν μορφές που μιλώντας στο όνομα της Αριστεράς και του κομμουνισμού τοποθετούσαν σε διαφορετική βάση τη σχέση ατομικού-συλλογικού, με τρόπο όμως που συνήθως κυριεύονταν από τον αστικό ατομικισμό.

Έτσι, όταν πριν 10 χρόνια ξεκίνησε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, συνυπήρχαν σε αυτό διάφορες κουλτούρες. Κουλτούρες ριζοσπαστισμού, κουλτούρες της παλιάς στράτευσης και ένα υβρίδιο άποψης-θεωρίας ότι η συλλογική υπόθεση πρέπει να αναγνωρίζει την ατομική φιλοδοξία του καθένα για προβολή και ανέλιξη που, συνήθως, οριζόταν ως «προσφορά».

Η «κατανόηση» της ατομικότητας και της διάθεσης για τέτοια προσφορά, άφηνε στην πράξη αρκετό έδαφος στην υπέρμετρη ατομική φιλοδοξία, ενώ όλοι γνώριζαν ότι στην πράξη δεν θα ίσχυαν οι όποιοι κανόνες (για παράδειγμα, για την παρουσία στα ΜΜΕ) κατά καιρούς έθεταν τα όργανα. Έτσι, ένα τμήμα στελεχών προσαρμόζονταν στους κανόνες που έθετε ο υπαρκτός κοινοβουλευτισμός και η τηλεδημοκρατία, ενώ η πλειοψηφία ζητούσε πάντα (ματαίως) να τηρούνται οι αποφάσεις.

Όλα αυτά, όταν ακόμα οι κλίμακες ήταν της τάξης του 4-5%, ενώ τώρα όλα μεγεθύνονται και σωστά προκύπτει η ανάγκη κανόνων δεοντολογίας. Κανόνες που όμως πρέπει να τηρούνται και όχι συστηματικά να καταπατούνται. Πολλά από αυτά τα ζητήματα δεν μπορούσαν να λυθούν πριν από το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και για αυτό ενσωματώθηκαν ως μεταβατική διάταξη στο καταστατικό του. Αλλά παραμένουν ακόμα στα άλυτα ή στα «αζήτητα».

Τώρα που η κλίμακα μεγαλώνει, το άνοιγμα των θυρών στη νομιμοποίηση της ατομικής φιλοδοξίας (σαν να πρόκειται για κάτι απολύτως φυσιολογικό) ο συνδυασμός της προσφοράς «στο κίνημα» ή «στη σωτηρία της χώρας» με τον «εαυτό μου» και τις φιλοδοξίες, με τη διαμεσολάβηση του κυβερνητισμού, μπορεί να γεννήσει τερατάκια, για να μην πούμε τέρατα.

Μπορεί ένας κώδικας δεοντολογίας να σταματήσει από μόνος του τέτοια φαινόμενα; Όχι. Μπορεί, όμως, να νομιμοποιήσει τη συζήτηση για τα θέματα αυτά, μπορεί να σκιαγραφήσει ορισμένους ηθικούς άξονες (τι είναι καλό και τι κακό, λάθος και σωστό) στις παρούσες συνθήκες, μπορεί να δώσει ώθηση στη συνείδηση που θα πρέπει να επικρατεί εντός του ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτά, να δυναμώσει το στοιχείο του ριζοσπαστισμού.

Γιατί, όπως τονίστηκε και προηγουμένως, μόνο μέσα από το γενικό ανέβασμα της συνείδησης των πολλών που συμμετέχουν σε μια συλλογική προσπάθεια, μέσα από τη δική τους παρέμβαση, μπορούν να αξιοποιηθούν κανόνες και «δικλείδες ασφαλείας».

* Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι μέλος της Π.Γ. και της Επιτροπής Δεοντολογίας του ΣΥΡΙΖΑ (http://www.rudirinaldi.gr/)

Φωτο: Rufino Tamayo, Carnaval, 1936

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Γιώργος Κατρούγκαλος, ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ: Οι δανειστές δεν θα νικήσουν αν έχουν απέναντί τους ένα μαζικό κίνημα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Μιχάλη Σιάχο


Την ανάγκη η ρήξη με το πολιτικό σύστημα να επανέλθει στο επίκεντρο της Αριστεράς σημειώνει μιλώντας στον Δρόμο της Αριστεράς ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Κατρούγκαλος, τονίζοντας ότι οι αναγκαίες τομές «για ένα νέο πολιτικό σύστημα και ένα νέο παραγωγικό μοντέλο δεν μπορούν να γίνουν αβρόχοις ποσί. Ο ελληνικός λαός και, ιδίως, ο κόσμος της αριστεράς πρέπει να έχουν συνείδηση ότι οι δύσκολοι αγώνες είναι για μετά, όχι για πριν τις εκλογές». Αναφερόμενος στις πιέσεις για συναίνεση, επισημαίνει ότι «η Αριστερά δεν θα γίνει συνένοχος των πολιτικών ολετήρων της χώρας», ενώ σε ό,τι αφορά την επόμενη μέρα και τις πιέσεις των δανειστών, εκφράζει την εκτίμηση ότι δεν θα επιλέξουν να θυσιάσουν την Ελλάδα, συμπληρώνοντας, ωστόσο, ότι εάν επιλέξουν τη ρήξη «δεν θα νικήσουν, αν έχουν απέναντί τους ένα μαζικό κίνημα αντίστασης στους εκβιασμούς». Αναφερόμενος στ το Σύνταγμα εκτιμά ότι «η κρίση έχει δημιουργήσει μία κατάσταση κατάρρευσης των θεσμών που απαιτεί κάτι παραπάνω από απλή αναθεώρηση του Συντάγματος, νέο Σύνταγμα. Και αυτό γιατί η χώρα χρειάζεται ένα νέο ξεκίνημα, τόσο σε συμβολικό όσο και σε πραγματικό, θεσμικό επίπεδο». Τέλος, μιλώντας για τους συσχετισμούς που διαμορφώνονται στην Ευρώπη υποστηρίζει ότι «οι λαοί αντιδρούν στην εξαθλίωσή τους και αυτό αποσταθεροποιεί παντού τα πολιτικά συστήματα» και υπογραμμίζει ότι «η επιτυχία μιας αριστερής κυβέρνησης της Ελλάδας μπορεί να αποτελέσει καταλύτη για ένα ντόμινο πολιτικών αλλαγών που θα σαρώσει τους συσχετισμούς υπέρ της αριστεράς σε όλη την ήπειρο».

Το ενδεχόμενο εκλογών είναι πιο ορατό από ποτέ. Οι αξιωματούχοι της Ε.Ε. παρενέβησαν με τον πιο ωμό τρόπο και φάνηκε ότι επενδύουν ξανά σε ένα κλίμα «αλά 2012». Τις τελευταίες μέρες, όμως, δείχνει να αλλάζει η τακτική τους απέναντι σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς. Εσείς τι εκτιμάτε, σε πιο κλίμα θα φτάσουμε μέχρι τις κάλπες;

Υπάρχουν δύο βασικές διαφορές ανάμεσα στο 2012 και στο 2015. Η μία είναι η σχετική φθορά του εργαλείου του φόβου, αφενός λόγω της κατάχρησης του και αφετέρου -και κυρίως- λόγω της ματαίωσής του από τις εμπειρίες των πολλών. Πράγματι, δεν είναι λίγοι αυτοί που αισθάνονται ότι η ζωή τους έχει διαλυθεί και δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν. Η δεύτερη διαφορά έγκειται στο ότι και ο ξένος παράγοντας ξέρει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα στις εκλογές, όσο ωμές και να είναι οι επεμβάσεις του στην εσωτερική πολιτική ζωή. Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι θα πάμε σε εκλογές με ήπιο κλίμα. Εντελώς το αντίθετο. Υπάρχουν ακόμη μεσαία στρώματα που εντυπωσιάζονται από την εκστρατεία τρόμου. Και η πόλωση είναι ο μοναδικός δρόμος που έχει απομείνει στη Νέα Δημοκρατία και το σύστημα εξουσίας που υπηρετεί. Πρέπει να περιμένουμε, άλλωστε, ότι το κλίμα αυτό δεν θα λήξει στις εκλογές. Ήδη ετοιμάζουν στο Μαξίμου τις διαδηλώσεις κατσαρόλας κατά της κυβέρνησης της Αριστεράς.

Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε καθολική κρίση. Δεν είναι μόνο τα φαινόμενα σήψης αλλά κάτι πιο βαθύ, το τεράστιο κενό εκπροσώπησης. Μια ριζική αλλαγή πορείας της χώρας τι προϋποθέσεις θα είχε σε αυτό το επίπεδο; Μπορεί να γίνει με μερικές μόνο βελτιώσεις ή θα προϋπόθετε μια μεγάλη ρήξη συνολικά με το πολιτικό σύστημα; Τι θα σήμαινε και πώς θα μπορούσε να προωθηθεί;

Έχετε απολύτως δίκιο. Συνήθως μένουμε στο πρώτο διακύβευμα των εκλογών, την ανάγκη να τεθεί τέρμα στις μνημονιακές πολιτικές και ξεχνάμε το δεύτερο, που είναι εξίσου σημαντικό: την αποδιαπλοκή, την αναγκαιότητα να σπάσει το σύμπλεγμα οικονομικών και πολιτικών ελίτ που κυβερνά τη χώρα, με διάμεσο τα ΜΜΕ. Εξάλλου, αλλοίμονο αν στόχος της Aριστεράς ήταν να γυρίσει πίσω το ρολόι στο 2010. Η απαλλαγή της χώρας από το βρόχο του χρέους αποτελεί αναγκαία αλλά όχι ικανή προϋπόθεση για την ανάκαμψη της. Είναι προφανές ότι για κάτι τέτοιο απαιτείται ένας, εκ βάθρων, πλήρης αναπροσανατολισμός του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, πράγμα που προϋποθέτει και τη ριζική αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος. Και αυτό γιατί σε μεγάλο βαθμό οι κακοδαιμονίες της οικονομίας ανάγονται, τελικά, στον τρόπο λειτουργίας του πελατειακού κράτους. Ο μετασχηματισμός του πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να γίνει από τα πάνω μόνο, ως προϊόν κοινωνικής μηχανικής φωτισμένων ελίτ, έστω αριστερόστροφης έμπνευσης. Χρειάζεται άμεση λαϊκή συμμετοχή. Θα πρέπει από την πρώτη μέρα να προωθηθούν μορφές άμεσης δημοκρατίας, όπως τα τοπικά δημοψηφίσματα και στο πλαίσιο ενός νέου συντάγματος, θεσμοί ανακλητότητας και λογοδοσίας όλων των εκλεγμένων οργάνων του κράτους. Θα πρέπει, παράλληλα, να κατασκευαστούν από το μηδέν και θεσμοί που δίκαια αποκρούστηκαν μέχρι σήμερα από το λαϊκό κίνημα, γιατί έκρυβαν άλλες σκοπιμότητες, όπως η γενικευμένη αξιολόγηση των δημόσιων υπηρεσιών, όχι ως πρόσχημα για επικείμενες απολύσεις ή δούρειο ίππο για έμμεση ιδιωτικοποίηση, αλλά ως μέσο για να ελέγχει η ίδια η κοινωνία το πώς λειτουργεί ο κρατικός μηχανισμός.

Πολλές φορές δημιουργείται η εντύπωση ότι αρκεί μια κυβερνητική αλλαγή για να επιτευχθούν οι βαθιές τομές που έχει ανάγκη ο λαός και η χώρα, αντίληψη που θεωρεί σχεδόν νομοτέλεια την ανάθεση. Στις δεδομένες ασφυκτικές συνθήκες, πόσο σημαντική εκτιμάτε ότι είναι η ουσιαστική ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα;

Ακόμη και η απλή υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους, μιας μορφής δηλαδή καπιταλιστικού κράτους, στην παρούσα συγκυρία του επελαύνοντος νεοφιλελευθερισμού συνεπάγεται βαθιές ρήξεις με το σύστημα εξουσίας των αγορών. Οι αναγκαίες τομές, όμως, για ένα νέο πολιτικό σύστημα και ένα νέο παραγωγικό μοντέλο δεν μπορούν να γίνουν αβρόχοις ποσί. Ο ελληνικός λαός και, ιδίως, ο κόσμος της αριστεράς πρέπει να έχουν συνείδηση ότι οι δύσκολοι αγώνες είναι για μετά, όχι για πριν τις εκλογές. Για να μην καταρρεύσει από τον εσωτερικό και τον εξωτερικό πόλεμο η κυβέρνηση της Αριστεράς, θα πρέπει να έχει πείσει την κοινωνία για τους στόχους που επιδιώκει και να την έχει στρατεύσει στην υπηρεσία τους, ώστε να αντέξει να πορευτεί στην δύσκολη ατραπό που βρίσκεται μπροστά μας.

Το πολιτικό σύστημα καλεί το ΣΥΡΙΖΑ «να κάτσει στο ίδιο τραπέζι» με αυτούς που έφεραν τη χώρα ώς εδώ. Πληθαίνουν οι σειρήνες της «εθνικής συναίνεσης», ειδικά για το θέμα του χρέους, χωρίς επί της ουσίας αμφισβήτηση του μνημονιακού καθεστώτος. Η διαπραγμάτευση για την οποία κάνει λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να οδηγήσει σε μια πραγματική διέξοδο για τη χώρα και ποιοι είναι οι όροι για κάτι τέτοιο;

Δεν είναι δυνατό να υπάρχει συναίνεση, όταν οι πολιτικές είναι τόσο αντιδιαμετρικές. Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει έδαφος συνεννόησης ως προς τη συνέχιση των πολιτικών απεσταγμένου και συμπυκνωμένου νεοφιλελευθερισμού, που συνιστούν τα μνημόνια. Η Αριστερά δεν θα γίνει συνένοχος των πολιτικών ολετήρων της χώρας. Από την άλλη μεριά, οι δανειστές θα διαπραγματευθούν, για δύο λόγους: ο πρώτος είναι ότι τα δανεικά που μας δίνουν είναι πια για να ξεπληρώσουμε τα δανεικά που τους χρωστάμε. Αν επιλέξουν τη ρήξη, θα χάσουν πάνω από 200 δισεκατομμύρια. Ο δεύτερος είναι ότι, παρά όσα λέγονται ότι θα προχωρήσουν στον ακρωτηριασμό της Ελλάδας, ως παράδειγμα στους υπολοίπους αμφισβητίες της λιτότητας, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τις συνέπειες αποσταθεροποίησης για όλη την Ευρωζώνη ενός παρόμοιου τυχοδιωκτισμού. Μπροστά στην άβυσσο όλοι κάνουν πίσω. Ακόμη όμως και εάν διαλέξουν τη ρήξη, δεν θα νικήσουν, αν έχουν απέναντί τους ένα μαζικό κίνημα αντίστασης στους εκβιασμούς. Μπορούμε να αντέξουμε θυσίες, αρκεί να ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα αποδώσουν, γιατί έχουμε διαλέξει ένα δρόμο που εξυπηρετεί τα δικά μας συμφέροντα, όχι μονομερώς αυτά των δανειστών μας.

Για τα ανοίγματα και τις διευρύνσεις του ΣΥΡΙΖΑ ποια είναι η εκτίμησή σας; Σε ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούν;

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δρα όχι απλώς ως πλειοψηφικό, αλλά ως ηγεμονικό ρεύμα. Αυτό αφορά πρωτευόντως το άνοιγμα στις τοπικές κοινωνίες, όχι μόνον τα ψηφοδέλτια των εκλογών. Προφανώς όμως το άνοιγμα στην κοινωνία θα πρέπει να γίνει με όρους αρχών, χωρίς να χαθεί η ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ και ο ριζοσπαστισμός του.

Η Ευρώπη σπαράσσεται από αντιθέσεις. Παρ’ όλα αυτά η γερμανική κυριαρχία δεν έχει περιοριστεί. Στον Νότο -με ανισομετρίες πάντα- έχει δυναμώσει η αμφισβήτηση, στον Βορρά είναι πιο έντονα τα εθνικιστικά φαινόμενα. Πώς διαμορφώνεται αυτό το παζλ; Υπάρχουν περιθώρια για μια διαφορετική πολιτική στην Ελλάδα και τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο για όλη την Ευρώπη;

Οι ίδιες πολιτικές λιτότητας γεννούν αυτά τα, εκ πρώτης όψεως, αντίθετα φαινόμενα. Οι λαοί αντιδρούν στην εξαθλίωσή τους και αυτό αποσταθεροποιεί παντού τα πολιτικά συστήματα: Οι «πάνω» δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν και οι «κάτω» δεν θέλουν πια να κυβερνούνται όπως πρώτα. Η Ελλάδα έγινε ο αδύναμος κρίκος της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης, γιατί αυτά που απαιτούνται για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση ήταν τόσο αιματηρά και αβάστακτα για το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού, ώστε να είναι αδύνατο να εφαρμοστούν στην πράξη. Όχι μόνο υπάρχει λοιπόν έδαφος για μια διαφορετική πολιτική, αλλά τόσο οι αντικειμενικές όσο και οι υποκειμενικές συνθήκες είναι υπερώριμες για κάτι τέτοιο.

Οι αριστερές δυνάμεις έχουν δυναμώσει σε κάποιες χώρες, αλλά υπολείπονται από το να αποτελούν το αντίπαλο δέος της κυρίαρχης πολιτικής. Τι καινούργιο φέρνουν κινήματα όπως αυτό των Podemos; Θα μπορούσε στην Ευρώπη να συγκροτηθεί ένας ευρύτερος ριζοσπαστικός δημοκρατικός πόλος πιο κοντά στις σύγχρονες ανάγκες;

Η Ελλάδα είναι σήμερα ό,τι ήταν η Ισπανία το 1936: Ο καθρέφτης του μέλλοντος της Ευρώπης. Η επιτυχία μιας αριστερής κυβέρνησης της Ελλάδας μπορεί να αποτελέσει καταλύτη για ένα ντόμινο πολιτικών αλλαγών που θα σαρώσει τους συσχετισμούς υπέρ της αριστεράς σε όλη την ήπειρο. Οι Podemos δεν είναι μόνοι. Μην ξεχνάμε ότι το 2015 είναι έτος εκλογών για όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο.

Ειδικά για το θέμα του Συντάγματος έχετε δηλώσει ότι δεν χρειάζεται μια ακόμα αναθεώρηση με τις γνωστές διαδικασίες, αλλά ένα νέο Σύνταγμα με τη συμμετοχή των πολιτών. Πώς θα μπορούσε να προωθηθεί μια τέτοια διαδικασία και ποια θα ήταν τα επίδικά της; Επίσης, πώς σχολιάζετε τη σχετική πρωτοβουλία Σαμαρά;

Η άποψή μου είναι ότι η κρίση έχει δημιουργήσει μία κατάσταση κατάρρευσης των θεσμών που απαιτεί κάτι παραπάνω από απλή αναθεώρηση του Συντάγματος, νέο Σύνταγμα. Και αυτό γιατί η χώρα χρειάζεται ένα νέο ξεκίνημα, τόσο σε συμβολικό όσο και σε πραγματικό, θεσμικό επίπεδο. Θυμίζω ότι με ανάλογο τρόπο έγινε το πέρασμα από την Τέταρτη στην Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία, στο αποκορύφωμα της κρίσης της Αλγερίας, που ήταν πολύ λιγότερο δραματική από αυτή που δοκιμάζει τη δική μας χώρα. Πέρα από τον αναγκαίο συμβολισμό (να γίνει «restart», να γυρίσει νέα σελίδα στην Ιστορία της χώρας), θεωρώ απολύτως αναγκαία την κατοχύρωση μορφών άμεσης δημοκρατίας, όχι μόνον για την ενίσχυση του δημοκρατικού χαρακτήρα του πολιτεύματος (όπως, για παράδειγμα, η δυνατότητα ανάκλησης των βουλευτών με πρωτοβουλία του εκλογικού σώματος), αλλά για την ίδια την διάσωση της αξιοπιστίας της πολιτικής. Και, μάλιστα, προσβλέπω σε ένα Σύνταγμα που δεν θα κατοχυρώνει απλώς μορφές άμεσης δημοκρατίας, αλλά θα προκύψει και το ίδιο από διαδικασίες αμεσοδημοκρατικές, ένα Σύνταγμα των πολιτών και όχι των πολιτικών. Ο ίδιος ο λαός θα πρέπει, με δημοψήφισμα, να αποφασίσει τόσο για την εκκίνηση της σχετικής διαδικασίας όσο και για την τελείωσή της. Ως προς την πρωτοβουλία Σαμαρά, αποτελεί απλό πυροτέχνημα, όπως και η ανάλογη εξαγγελία πριν από τις Ευρωεκλογές.

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Διαρκές συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ για το εκλογικό πρόγραμμα συγκαλείται το Σαββατοκύριακο

Νίκος Παπαδημητρίου


Την διεξαγωγή του διαρκούς συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ το Σαββατοκύριακο για το εκλογικό πρόγραμμα του κόμματος, αποφάσισε η Πολιτική Γραμματεία στη σημερινή της συνεδρίαση.
Την παρασκευή θα συνεδριάσει η Κεντρική Επιτροπή με αντικείμενο την προεκλογική προετοιμασία του κόμματος.

Νωρίτερα σίγουρος για την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας παράλληλα τον πολιτικό στόχο επίτευξης της αυτοδυναμίας, εμφανίσθηκε ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας.

Σε μια προεκλογική αντιπαράθεση εξαιρετικά σύντομη, ζήτησε από όλους/ες να είναι πολύ προσεκτικοί στις δημόσιες τοποθετήσεις τους. Κώδικας δεοντολογίας και συμμαχίες, είναι μερικά από τα θέματα που συζητούνται: στο τελευταίο ειδικότερα, ο Αλ. Τσίπρας πρότεινε να διατεθούν 50 από τις 425 θέσεις υποψηφίων σε πολιτικά στελέχη άλλων κομμάτων/ σχηματισμών που θα συνεργαστούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτω από τη δική του προγραμματική βάση. Πάντως, η χθεσινή αναφορά του να μην υπάρχουν σύμμαχοι στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας είναι κανόνας χωρίς εξαιρέσεις, διευκρίνιζαν εξάλλου πηγές του ΣΥΡΙΖΑ.

«Μια κρίσιμη εκλογική μάχη είναι μπροστά μας», παρατήρησε εισαγωγικά, μια μάχη που φέρνει την Ελλάδα στο επίκεντρο του διεθνούς και ευρωπαϊκού ειδικότερα, ενδιαφέροντος. Ενώ οι εξελίξεις στην Ελλάδα θα καθορίσουν και την ευρωπαϊκή πορεία, συμπλήρωσε.

«Η πτώση της κυβέρνησης δεν ήταν τυχαίο γεγονός», παρότι εκείνη «επεδίωξε με κάθε τρόπο τους 180», είπε σύμφωνα με πληροφορίες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, με την εξής προσθήκη: «Το γεγονός ότι δεν πέτυχε το στόχο της έχει να κάνει με τις δικές μας προσπάθειες», υπογράμμισε για να καταλήξει στη συγκεκριμένη αναφορά, «η συγκυρία είναι δύσκολη, αλλά δεν μπορούμε να φαντασθούμε στιγμή χωρίς δυσκολίες».

«Στόχος μας», σημείωσε, «να μεγιστοποιήσουμε την εκλογική νίκη για να είμαστε αυτοδύναμοι στην επόμενη Βουλή, αλλά για να επιτευχθεί αυτό έχει προϋποθέσεις», υποστήριξε ο Αλ. Τσίπρας, ζητώντας από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ «να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα από τη μάχη του 2012», τότε δηλαδή το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που είχε έλθει αντιμέτωπο με κλίμα κινδυνολογίας και φόβου.

«Πρέπει όμως να προσέξουμε ταυτόχρονα τι κάνουμε εμείς, ιδίως την παρουσία μας στα ΜΜΕ το τελευταίο διάστημα. Ο χρόνος είναι λίγος…», όπως είπε. Στη σημερινή συνεδρίαση της Π.Γ. ξεκίνησε εξάλλου η συζήτηση για τον κώδικα δεοντολογίας που θα δεσμεύει τους βουλευτές και η οποία θα συνεχισθεί αύριο. Ζήτησε συγκεκριμένα να επιδειχθεί ιδιαίτερη προσοχή στα θέματα αυτά, γιατί αποτυπώνουν το αξιακό φορτίο της αριστεράς.

Αυτό που θα κρίνει, είπε με έμφαση ο Αλ. Τσίπρας, από το «αν θα γίνουμε ΠΑΣΟΚ, όπως λένε ορισμένοι, σχετίζεται και με το αν θα επιτρέψουμε εμείς να εμφανισθούν φαινόμενα τύπου ΠΑΣΟΚ» (παραγοντισμός κ.α.)

«Οι αντίπαλοί μας θα μας ήθελαν απομονωμένους, αλλά δεν θα τους κάνουμε τη χαρά», ήταν η επισήμανσή του στο ζήτημα των συμμαχιών και «βάση συγκρότησης των συμμαχιών μας είναι το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», στην επικαιροποιημένη μάλιστα μορφή του, πλην όμως «δεν μπαίνουμε σε λογική παζαριών, δεν τάζουμε εκλόγιμες θέσεις στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας».

Επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι η μέγιστη κοινωνική διεύρυνση, υποστήριξε ακόμη και κατέθεσε πρόταση 50 από τις 425 θέσεις υποψηφίων στα ψηφοδέλτια να καταληφθούν από πολιτικά στελέχη άλλων πολιτικών σχημάτων και κομμάτων, υπό τον όρο ότι δεσμεύονται πάνω στην προγραμματική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Κεντρική επιτροπή θα συνεδριάσει την Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015 και ώρα 15:00 θα πραγματοποιηθεί συνεδρίαση της Κ.Ε. στο cine Κεραμεικός (Κεραμεικού 61) με θέμα την προετοιμασία του κόμματος για την εκλογική μάχη.

Το Σάββατο 3 και την Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015 θα πραγματοποιηθεί Διαρκές Συνέδριο στο κλειστό γυμναστήριο του TAE KWON DO στο Π. Φάληρο.

Τις εργασίες του διαρκούς συνεδρίου θα ανοίξει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρας, Σάββατο 3/1 το απόγευμα, παρουσιάζοντας το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Την Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015 και ώρα 15:00 θα πραγματοποιηθεί συνεδρίαση της Κ.Ε. στο cine Κεραμεικός (Κεραμεικού 61) με θέμα την προετοιμασία του κόμματος για την εκλογική μάχη.

Το Σάββατο 3 και την Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015 θα πραγματοποιηθεί Διαρκές Συνέδριο στο κλειστό γυμναστήριο του TAE KWON DO στο Π. Φάληρο.

Τις εργασίες του διαρκούς συνεδρίου θα ανοίξει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρας, Σάββατο 3/1 το απόγευμα, παρουσιάζοντας το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Διαβάστε αναλυτικό ρεπορτάζ στην αυριανή "ΑΥΓΗ".

ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

Για αλλαγή - ας σκεφτούμε ΠΡΙΝ ψηφίσουμε

Του Άρη Δαβαράκη


Παρ’ όλο που δεν είχα καμιά ιδιαίτερη  ανησυχία είναι μεγάλη η ανακούφιση που αισθάνομαι μετά το αποτέλεσμα της τρίτης ψηφοφορίας στη Βουλή. Πάμε για εκλογές και για πρώτη φορά μπορούμε να έχουμε σοβαρές ελπίδες πως κάτι θ’ αλλάξει επιτέλους  και πως δεν θα υποχρεωθούμε πια ποτέ να υποστούμε ξανά ηγεσίες τόσο αναποτελεσματικές και συγχρόνως τόσο υπερφίαλες όσο η «συγκυβέρνηση» Σαμαρά - Βενιζέλου. Άνθρωποι χωρίς καμία επαφή με την πραγματική ζωή και την κοινωνία, φοβικοί, κουραστικοί και κουρασμένοι, εγωκεντρικοί  και γαντζωμένοι από την εξουσία σαν τους απελπισμένους που χάσκει ο γκρεμός από κάτω τους και αν λιγάκι χαλαρώσουν τα λουριά θα τους φάει το χάος της προσωπικής τους μαύρης τρύπας.

Αλλά αυτά, τώρα και μία περίπου ώρα, είναι δικά τους προβλήματα , εμείς δεν εξαρτιόμαστε πια από τις εμμονές, τις ψυχώσεις και τις μεγαλομανίες τους.  Ο δρόμος είναι πάλι ανοιχτός και εμείς πρέπει τώρα να αρπάξουμε την ευκαιρία από τα μαλλιά  και μέσα σε 4 εβδομάδες ακριβώς να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει χρήσιμα και εποικοδομητικά, χωρίς πείσματα, φανατισμούς και ιδεοληψίες. Ας σκεφτούμε επιτέλους σαν να εξαρτάται από την δική μας απόφαση το μέλλον όλης της Ελλάδας της οποίας είμαστε ένα ζωντανό και χρήσιμο κομμάτι, όλοι μας και ο καθένας χωριστά.

Το ζήτημα δεν είναι να φορτώσουμε βιαστικά σε κάποιον άλλον την ευθύνη και εμείς να πάμε γρήγορα να πλύνουμε τα χέρια μας μόλις ψηφίσουμε. Το ζήτημα είναι να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε σε ποιόν θα αναθέσουμε την υπόθεσή μας, σε ποιόν θα δώσουμε ένα τετραετές πληρεξούσιο να μας εκπροσωπήσει. Όπως όταν διαλέγουμε δικηγόρο για κάποια πολύ σοβαρή μας υπόθεση από την έκβαση της οποίας θα εξαρτηθεί  αν θα ζήσουμε καλά, ελεύθερα και δημιουργικά, εμείς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας ή αν θα τα «χάσουμε όλα» και θα καταδικαστούμε σε μια ζωή στέρησης και υποταγής κι’ εμείς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.

Όλοι είμαστε αυτή τη φορά, επιτέλους, συνυπεύθυνοι. Δεν έχει σημασία τι λένε τα κανάλια, οι οίκοι αξιολόγησης, τα διάφορα «δημοσιεύματα», αυτοί που θέλουνε να μας χαϊδέψουνε τ’ αυτιά ή οι άλλοι που θα συνεχίσουν να μας τρομοκρατούν με νεροπίστολα. Σημασία έχει τι λέει ο καθένας από μας χωριστά. Αυτό το «ο καθένας από μας» θα μπει τελικά διπλωμένο μέσα στον φάκελο του στην κάλπη της 25ης Ιανουαρίου.

Αν αυτό που θα ψηφίσουμε είναι αυτό που πιστεύουμε (ή το πιο κοντινό σε αυτά που πιστεύουμε) το αποτέλεσμα το βράδυ εκείνης της Κυριακής  θα είναι εναρμονισμένο με τις απαιτήσεις μιας ισχυρής πλειοψηφίας και θα οδηγήσει τον τόπο σε λύσεις και διεξόδους.

Αν ψηφίσουμε επηρεασμένοι από τρομοκρατικά δελτία ειδήσεων και φήμες, σφηνωμένοι σε δήθεν αδιέξοδα, έντρομοι και υπό ισχυρή ψυχολογική πίεση, ότι και να βγάλει η κάλπη δεν θα είναι για καλό.

Γι’ αυτό ας προσπαθήσουμε αυτή τη φορά να σκεφτούμε τι θέλουμε, πως θέλουμε να ζήσουμε και με ποιο τρόπο μπορούμε να το πετύχουμε αυτό που θέλουμε.

Να μην ψηφίσουμε με θυμό ούτε με φόβο. Να ψηφίσουμε αφού ζυγίσουμε τα πράγματα και πάρουμε (μέσα μας) τις δικές μας αποφάσεις.

Αν το καταφέρουμε αυτό, τότε θα είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε και το αποτέλεσμα στην πράξη και στην καθημερινότητα και αυτόματα ο τόπος θα πάει μπροστά γιατί θα δραστηριοποιηθούμε.

Αν περιμένουμε πρώτα να πάει ο τόπος μπροστά και μετά να δραστηριοποιηθούμε είμαστε έτσι κι’ αλλοιώς χαμένοι από χέρι, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα.

Από toportal

Διαβάστε Περισσότερα »

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και o Έμπολα

Μια αποκαλυπτική μελέτη τεσσάρων Βρετανών καθηγητών για τις ευθύνες του ΔΝΤ στην υπόθεση της επιδημίας Έμπολα

Διεθνή


Την εγκληματική πολιτική του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), στις αφρικανικές χώρες που χτυπήθηκαν από τον «Έμπολα», αποκαλύπτουν τέσσερις καθηγητές βρετανικών πανεπιστημίων, σε μελέτη τους, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση The Lancet Global Health.

Οι καθηγητές Alexander Kentikelenis, Lawrence King, Martin McKee και David Stuckler, επισημαίνουν ότι οι πολιτικές του ΔΝΤ, οι οποίες δίνουν προτεραιότητα στην αποπληρωμή του χρέους έναντι των κοινωνικών δαπανών, εμπόδισαν την αποτελεσματική αντιμετώπιση της επιδημίας Έμπολα στη Δυτική Αφρική.

Σημειώνεται ότι οι τρεις χώρες που χτυπήθηκαν περισσότερο από τον ιό -Γουινέα, Λιβερία, Σιέρα Λεόνε- βρίσκονται μέχρι και σήμερα σε προγράμματα του ΔΝΤ. Συγκεκριμένα, από το 1990 μέχρι σήμερα, το ΔΝΤ έχει προσφέρει «στήριξη» στη Γουινέα για συνολικά 21 χρόνια, στη Σιέρα Λεόνε για 19 χρόνια και στη Λιβερία για επτά.

Στη μελέτη των τεσσάρων Βρετανών καθηγητών τονίζεται ότι τα προγράμματα οικονομικής μεταρρύθμισης του ΔΝΤ απαίτησαν μείωση των δημόσιων δαπανών δίνοντας προτεραιότητα στην αποπληρωμή του χρέους. Έτσι, το 2013, λίγο πριν ξεσπάσει η επιδημία, και οι τρεις αφρικανικές χώρες είχαν πετύχει μεν τους μακροοικονομικούς στόχους του Ταμείου, όχι όμως και τους στόχους για «μείωση της φτώχειας».

Συγκεκριμένα, στη Σιέρα Λεόνε, μεταξύ του 1995 και του 1996, το ΔΝΤ απαίτησε τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων κατά 28% , ενώ τη δεκαετία του 2000 ζήτησε τη δραστική μείωση των μισθών. Έτσι, το 2004, οι μισθολογικές δαπάνες της χώρας ήταν κατά 1,2% (ως προς το ΑΕΠ) μικρότερες από το μέσο όρο των χωρών της Υποσαχάρειας Αφρικής. Ταυτοχρόνως, σύμφωνα με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, μειώθηκε δραματικά ο αριθμός των εργαζομένων στην Υγεία. Δηλαδή ενώ το 2004 η αναλογία ήταν 0,11 εργαζόμενοι ανά 1000 κατοίκους, το 2008 η αναλογία έφτασε σε 0,02 εργαζόμενους ανά 1.000 κατοίκους!

Ακόμη, το ΔΝΤ απαίτησε σε πολλές περιπτώσεις περικοπές στους μισθούς δημόσιων υπαλλήλων όπως οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό, ενθαρρύνοντας έτσι τη μετανάστευσή τους.

Τέλος, το ΔΝΤ ενθάρρυνε την αποκέντρωση των συστημάτων υγείας με το επιχείρημα ότι αυτό προσφέρει πιο άμεση κάλυψη των τοπικών αναγκών. Αυτό, όμως, κατέστησε δυσκολότερη τη συντονισμένη, κεντρική κινητοποίηση για τη διαχείριση της κρίσης.

«Το ΔΝΤ σκοπεύει να γίνει μέρος της λύσης σε αυτή την κρίση […] Παρόλα αυτά, μήπως το ΔΝΤ συντέλεσε στις περιστάσεις που επέτρεψαν σε αυτή την κρίση να ξεσπάσει;», αναρωτιούνται οι τέσσερις Βρετανοί καθηγητές.

Από τον ημεροδρόμο

Διαβάστε Περισσότερα »

Εκλογές: Αυτά είναι τα πρώτα ονόματα υποψηφίων σε ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ

Κοινωνία


Σε εκλογικό "πυρετό" βρίσκονται τα επιτελεία των κομμάτων, που ετοιμάζουν ήδη τα ψηφοδέλτιά τους. Μέσα σ' αυτό το κλίμα ανακοινώθηκε σήμερα πως δυο ανεξάρτητοι βουλευτές που ψήφισαν υπέρ του Σταύρου Δημα στη δεύτερη και τρίτη ψηφοφορία, η Μίκα Ιατρίδη και ο Κώστας Γιοβανόπουλος, επιστρέφουν στη Νέα Δημοκρατία και θα ειναι υποψήφιοι στις εκλογές, στα Δωδεκάνησα και την Ημαθία αντίστοιχα.

Στα "γαλάζιο" στρατόπεδο θα υπάρξουν αρκετές μετακινήσεις στα ψηφοδέλτια. Ο Χαράλαμπος Αθανασίου ο οποίος στις προηγούμενες εκλογές ήταν στο Επικρατείας θα είναι υποψήφιος στη Μυτιλήνη, ο Νίκος Δένδιας που είχε εκλεγεί στην Κέρκυρα στη Β' Αθήνας, όπως επίσης και η βουλευτής Ιωαννίνων σήμερα Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου. Η Ντόρα Μπακογιάννη από το Επικρατείας μετακινείται στην Α' Αθήνας και ο Νότης Μηταράκης από την Α' Αθήνας θα είναι υποψήφιος στη Χίο.

Υποψήφιοι στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ θα είναι οι Δημήτρης Σταμάτης και Χρύσανθος Λαζαρίδης, ενώ εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος κατά την προεκλογική περίοδο θα είναι η Μαρία Σπυράκη.

Στο "στρατόπεδο" του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας ξεκαθάρισε από χθες το βράδυ, στην ομιλία του στον Κεραμεικό, ότι η παράταξη δεν τάζει εκλόγιμες θέσεις στο Επικρατείας, ξεκαθαρίζοντας έτσι ότι οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ θα μπουν στα ψηφοδέλτια του κόμματος μόνον εάν διεκδικήσουν σταυρό και πως θέση στο Επικρατείας δεν υπάρχει ούτε για τον Φώτη Κουβέλη.

Σε ό,τι αφορά τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με άλλους ανεξάρτητους βουλευτές, όλα δείχνουν ότι κ. Βουδούρης, Παραστατίδης και Θεοδώρα Τζάκρη συζητούν το ενδεχόμενο να είναι υποψήφιοι σε Αθήνα, Κιλκίς και Πέλλα αντίστοιχα. Ερώτημα παραμένει, επίσης, το αν τελικά θα είναι υποψήφιες με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ οι Ραχήλ Μακρή και η Χρυσούλα Γιαταγάνα, η οποία πάντως σήμερα πέρασε από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στη Κουμουνδούρου για να ευχηθεί -όπως είπε- χρόνια πολλά.

Μιλώντας σήμερα στην Πολιτική Γραμματεία του κόμματος και αναφερόμενος στα ψηφοδέλτια, ο κ. Τσίπρας σημείωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπαίνει σε λογική παζαριών και επιδιώκει τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική διεύρυνση. Παράλληλα, πρότεινε από τους 450 υποψηφίους συνολικά σε όλη την περιφέρεια να επιδιωχθεί οι 50 να είναι μη κομματικά στελέχη, πάντα όμως -όπως υπογράμμισε- με τη δέσμευση από μεριάς τους της προγραμματικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ.

Στο ΠΑΣΟΚ, μάχη για μια θέση στη Β' Αθήνας θα δώσουν οι κ.κ. Φώφη Γεννηματά, Πύρρος Δήμας, Ανδρέας Λοβέρδος, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, Νικήτας Κακλαμάνης και Γιώργος Χειμωνάς.

Στο μεταξύ, την πρόθεσή τους να μην είναι υποψήφιοι έχουν κάνει γνωστή ο Γιάννης Μηλιός από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι Προκόπης Παυλόπουλος και Βαγγέλης Αντώναρος από τη Νέα Δημοκρατία και ο Βασίλης Καπερνάρος. 

Από την ΗΜΕΡΗΣΙΑ

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Η ΧΟΛΕΡΑ ΚΑΤΕΠΕΣΕ!!!!

Του Κωστή Μουδάτσου


Αερα-αερα ... να φυγει η χολερα!!!

κι ομως η χολερα κατεπεσε...

Αρρωστησατε εσεις οι κοπιωντες , οι διψωντες και οι πεφορτισμενοι!

Φωνη ευρωπαικη ειναι αδυνατον να μεινει απραγματοποιητη. Δευτε προς την χολερα, την πεινα, την εξαλθιωση και την χρεωκοπια παντες οι κοπιωντες και οι διψωντες.

Η αναβαση προς τους ουρανους περνα απο την Γερμανια! Η ευρωπαικη φωνη των κερδοσκοπων ακουγεται σε πολεις και χωρια και σ' ολην την οικουμενη! Σε ολες τις ηπειρους!

Η φωνη κατεκλυσε τα νησια , οι πολεις φτωχευσαν κι ακολουθουν και οι υπολοιπες περιοχες. Η Ελλας απωλεσε την ανεξαρτησια της! Ο Νοτος της Ευρωπης την ακολουθα στην πενια και την πεινα. Σαν διχτυ που απλωθηκε στην θαλασσα μεζευει ολα τα ψαρια!

Οι κυβερνησεις προσκυνουν!!!

Οι στρατηγοι υποτασονται!!!

Οι βαρβαροι κερδοσκοποι σφετεριζονται τον πλουτο των λαων. Οι αναξιοι κυβερνητες, οι τραπεζιτες και οι κερδοσκοποι στηνουν χορο πανω στα πτωματα και στα ερειπια. Ο Νοτος υποτασσεται και οι βαρβαροι επαναλαμβανουν τη φωνη!

Οι λαοι πεφτουν, οι βωμοι της Δημοκρατιας κατεστρεφονται και οι κερδοσκοποι διαγουμιζουν τους καρπους των κοπων χρονων πολλων...

Ποιο Θεο λατρευουν οι βαρβαροι ;

το χρημα εχουν για Θεο...

τραπεζες για σωτηρα, ναο στο χρημα εκτισαν και με πλειστηριασμους ολα τα αγοραζουν....

Τωρα οι κοπιωντες και οι διψωντες ας ελπιζουν στην αιωνια αναπαυση!

Ο επιγειος παραδεισος μετατρεπεται σε κολαση για τους φτωχους κι εξαλθιωμενους!

"Δευτε προς τον δρομο της ανυπακοης και της εξεγερσης, ολοι μαζι αδελφωμενοι, οι κοπιωντες και οι διψωντες, ινα μετατρεψομε την επιγεια κολαση σε δρομο προς την παραδεισο! Τωρα ο δρομος της παραδεισου ξεκινα απο την κολαση!!!! φωναζει η αδυναμη φωνη απο τα βαθη της σπηλιας -φυλακης της εγκλειστης φτωχιας!!!!

αερα-αερα!!! να φυγει η χολερα!!!!

Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΟΨΟΧΕΡΗΔΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ.

Κοσμάς Ηλιάδης


Είναι πολύ λίγο, είναι πολύ φτωχό. Φτιάξε κάτι άλλο, καλύτερο. Παραπονέθηκε ο Χρήστος Σιούλας. Μπορεί να έχει δίκιο, τι να πω; Άμα φρακάρει το μυαλό και δεν παράγει νέες σκέψεις μέχρι τις εικοσιπέντε του Γενάρη, ένα είναι το μότο.

ΚΟΨΟΧΕΡΗΔΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ.


Στη ζωή μπορεί να συμβούν πολλά. Ξαφνικά μπορεί να δημιουργηθούν δυο ΠΑΣΟΚ. ΠΑΣΟΚ εσωτερικού και ΠΑΣΟΚ εξωτερικού. Μπορεί, δεν το αποκλείω.

Σαμαράς στη Β΄ εθνική, Βενιζέλος έξω από τη βουλή.

Τι θα περιμένατε από την αυριανή Άλφα ή Βήτα ή Αλφαβήτα κυβέρνηση; Εξυγίανση, από την κορυφή, μέχρι τη βάση. Να ξεκινήσει από την κορυφή.

Δεν πέρασαν εικοσιτέσσερις ώρες, από τη στιγμή που έπεσε η κυβέρνηση και πήρε να χιονίζει. Θα δούμε άσπρη μέρα! Τυχαίο; Νομίζω.

Να και το φτωχό κείμενο:


Μαύρη πέτρα ρίξε πίσω.
Κάποιος λέει:
Μαύρη πέτρα, άσπρη πέτρα,
την ίδια δουλειά κάνουν.
Σπάζουν κεφάλια. Μακάρι.


Διαβάστε Περισσότερα »

Ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ για να φύγουν οι «γκάνγκστερ» που κυβερνούν, πάλη για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, πάλη για σοσιαλιστικό πρόγραμμα

Σχόλιο από το «Ξεκίνημα»


Η σημερινή, τρίτη ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου του Δημοκρατίας, σήμανε και το τέλος της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.

Η πτώση της πιο μισητής κυβέρνησης από την Μεταπολίτευση, δεν μπορεί παρά να γεμίζει με ανακούφιση τους αγωνιστές της Αριστεράς και του μαζικού κινήματος. Όμως η μάχη είναι μπροστά μας, είναι μεγάλη και δεν θα είναι περίπατος.

Η εκστρατεία τρόμου που έχει ήδη αρχίσει, με επίκεντρο τον «κίνδυνο της εξόδου από το ευρώ», όχι μόνο θα συνεχιστεί, αλλά θα ενταθεί. «Θεοί και δαίμονες» θα επιστρατευτούν για να πείσουν την κοινωνία ότι αν πέσουν οι «γκάνγκστερ» που μας κυβερνούν τότε θα πάνε όλοι οι κόποι μας χαμένοι, θα βρεθούμε έξω από την ευρωπαϊκή «οικογένεια», θα χάσουμε όλα τα ευεργετήματα του ευρώ και… γενικά, θα «καούμε στην κόλαση».

Ας μην υποτιμούμε το φόβο που μπορεί να δημιουργήσει σε εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας αυτού του είδους η προπαγάνδα, ενορχηστρωμένη από τα ΜΜΕ των εφοπλιστών, τραπεζιτών και βιομηχάνων, που στηρίζουν την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Η Αριστερά θα έπρεπε να έδινε αυτή τη μάχη από κοινού, παρά τις μεταξύ της διαφορές. Το «Ξ» όπως είναι γνωστό στέκεται πολύ κριτικά απέναντι σε βασικές επιλογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και στο επίπεδο του προγράμματος και στο επίπεδο των συνεργασιών (όπως με τη ΔΗΜΑΡ). Κοινή εκλογική συνεργασία, όμως, δεν σημαίνει υποταγή στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν σημαίνει υιοθέτηση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ και δεν σημαίνει παραμερισμός των πολιτικών-ιδεολογικών διαφορών και της οργανωτικής ανεξαρτησίας!

Κοινή εκλογική συνεργασία σημαίνει ότι μπορούμε να δώσουμε όλοι μαζί τη μάχη ενάντια στη συγκυβέρνηση, αλλά η κάθε μια δύναμη της Αριστεράς να δώσει αυτή τη μάχη με τις δικές της θέσεις και προτάσεις και μέσα από τη δική της εκστρατεία.

Ας φανταστεί κανείς τι πολιτικός σεισμός θα γινόταν αν κατέβαιναν σε εκλογική συνεργασία ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ! Τι περίπατος θα ήταν η συντριβή των Τροϊκανών! Τι ανάσα θα δινόταν στην κοινωνία και στα κινήματα, στα εκατομμύρια που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας και κάτω απ’ αυτά!

Και βέβαια, μέσα στα πλαίσια μιας τέτοιας συνεργασίας, ανοικτά και δημόσια θα μπορούσαν να συζητηθούν οι διαφορές. Και να δοθεί η δυνατότητα στα κινήματα και την κοινωνία, να έχουν τον τελικό λόγο, μέσα από ελεύθερες και δημοκρατικές διαδικασίες, για το ποιο είναι το πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, για το ποια κοινωνία θέλουμε και πώς θα την κτίσουμε.

Ενότητα, συντροφικός διάλογος, εσωτερική δημοκρατία, σεβασμός στα κινήματα αντί για καπελώματα... Όλα αυτά φαίνονται εντελώς ουτοπικά από μια Αριστερά που, γενικά μιλώντας, στην ιστορική της διαδρομή, δεν άφησε μόνο παρακαταθήκες, αγώνων και ηρωισμού, αλλά πότισε και με πολλή απογοήτευση και πίκρα τον κόσμο που την ακολούθησε.

Αυτήν όμως την Αριστερά – της ενότητας, της δημοκρατίας και του διαλόγου, παράλληλα με την ταξικότητα – είναι που έχει ανάγκη η κοινωνία και το εργατικό κίνημα! Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να παλεύουμε για το χτίσιμό της! Με τα σημερινά όμως δεδομένα, με την εικόνα του σεκταρισμού και του κατακερματισμού που εμφανίζει η Αριστερά, η επιλογή είναι μόνο μία:
  • ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ
  • πάλη για κυβέρνηση της Αριστεράς – κι όχι «εθνικής σωτηρίας»
  • πάλη για ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα για να βγούμε από την κρίση – και όχι ένα νέο «ιστορικό συμβιβασμό», δηλαδή μια νέα ιστορική ήττα, όπου η Αριστερά θα υποχωρήσει στις πιέσεις του κατεστημένου και του μεγάλου κεφαλαίου.

Ξεκίνημα

Διαβάστε Περισσότερα »

«Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σημαία ευκαιρίας»

Αριστερά


Ανησυχία σε μέλη και στελέχη του κόμματος από το ρεσάλτο διάσωσης που επιχειρεί η ΔΗΜΑΡ

Εντείνονται μέρα με τη μέρα οι αντιδράσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην πιθανότητα εκλογικής συνεργασίας με τη ΔΗΜΑΡ. Ήδη μια σειρά οργανώσεις του κόμματος τάσσονται, αμέσως ή εμμέσως, εναντίον μιας τέτοιας προοπτικής. Δεν έχουν λείψει μάλιστα και οι περιπτώσεις όπου μέλη του κόμματος εκφράζουν τη έντονη δυσφορία τους μαθαίνοντας ότι έχουν γίνει συμφωνίες και ότι ακούγονται μάλιστα συγκεκριμένα ονόματα που έχουν «κλείσει» για συγκεκριμένες περιφέρειες της χώρας.

Επί του παρόντος πάντως από την Κουμουνδούρου δεν έχει δοθεί κάποια συγκεκριμένη απάντηση στα σενάρια που κυκλοφορούν και αυτό είναι κάτι που επιτείνει περαιτέρω τις ανησυχίες που εκφράζουν στελέχη του κόμματος. «Δεν είναι και λίγο να ακούς ότι ο τάδε έχει πάρει τη δέσμευση από την ηγεσία ότι θα είναι υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν αυτή η συζήτηση δεν έχει γίνει πουθενά και σε κανένα όργανο», λένε τα μέλη του κόμματος, που ομολογούν την έκπληξή τους για το γεγονός ότι επώνυμοι της ΔΗΜΑΡ φέρονται να έχουν ήδη ξεκινήσει προεκλογική εκστρατεία υπέρ του… εαυτού τους και του ΣΥΡΙΖΑ(!).

Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σημειώνουν ότι ακόμη κι αν «ξεχάσει» κανείς πως η ΔΗΜΑΡ δημιουργήθηκε από ένα αριθμό στελεχών του παλαιού ΣΥΝ που αποχώρησαν ακριβώς επειδή διαφώνησαν με την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να προσπερνά εύκολα τα όσα μνημονιακά συνέβησαν επί συγκυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.

Η αντίφαση πάντως είναι φανερή και αναδεικνύεται στις συζητήσεις μεταξύ των μελών του κόμματος: «Η καταρρέουσα ΔΗΜΑΡ που μόλις την περασμένη Τρίτη η Κοινοβουλευτική της Ομάδα έχασε ακόμη έναν βουλευτή, την Ν. Φούντα, στοχεύει στην εκλογική της διάσωση μέσω του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σίγουρο ότι ακόμη και σε επίπεδο ποσοστών, η εκλογική συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ περισσότερο θα κοστίσει, παρά θα ωφελήσει». Η ανησυχία όμως πηγαίνει ακόμη πιο μακριά καθώς πολλοί λένε ότι στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί στο τιμόνι της χώρας θα είναι αναγκασμένος να προχωρήσει σε σοβαρές συγκρούσεις προκειμένου να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Πώς θα το κάνει αυτό αν η ίδια η Κοινοβουλευτική του Ομάδα δεν είναι ενιαία ως προς ένα τέτοιο ενδεχόμενο και τι ρόλο θα παίξουν τότε όσοι ΔΗΜΑΡίτες έχουν εκλεγεί βουλευτές; Στην ουσία οι φόβοι κινούνται σε δύο κυρίως κατευθύνσεις: ότι η συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ θα λειτουργήσει ως μοχλός «υπευθυνοποίησης» του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και ότι η συζήτηση για τη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ θέλει να δώσει από τώρα την εικόνα ότι το κόμμα έχει ήδη «μαλακώσει» έναντι των δανειστών.

Σε κάθε περίπτωση η συντήρηση αυτής της συζήτησης, μόνο κακό μπορεί να κάνει στον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια στιγμή που επίσης μια σειρά εκπροσώπων του παλιού πολιτικού συστήματος «πολιορκούν» τα… ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι περισσότερο από προφανές ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει στα μέλη του κόμματος και στην κοινωνία μια άμεση και ξεκάθαρη απάντηση γι’ όλα αυτά.

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Κοινό Δελτίο Τύπου ΣΥΡΙΖΑ, «Πρωτοβουλίας των 1000», K. O. Ανασύνταξη

Ξεκίνημα


Έγινε σήμερα, Σάββατο 27 Δεκέμβρη, κοινή συνάντηση αντιπροσωπειών του ΣΥΡΙΖΑ, της Πρωτοβουλίας των 1000 και της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ανασύνταξη στην οποία συζητήθηκαν οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις και τα καθήκοντα της Αριστεράς.

Αποτέλεσε κοινή διαπίστωση ότι πρέπει να ανατραπεί η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να καταργηθούν τα μνημόνια και να εφαρμοστεί φιλολαϊκή πολιτική. Ότι, επίσης, μπροστά στο ενδεχόμενο βουλευτικών εκλογών στο άμεσο μέλλον, η Αριστερά οφείλει, να δώσει τη μάχη από κοινού, ενωτικά, ενάντια στην κοινωνική καταστροφή που προκαλούν οι πολιτικές της Τρόικα, της ευρωπαϊκής και ελληνικής άρχουσας τάξης και της κυβέρνησης. Αυτό, ανεξάρτητα από τις διαφορές, ιδεολογικές, προγραμματικές και πολιτικές που υπάρχουν στις γραμμές της Αριστεράς.

Στη συνάντηση των αντιπροσωπειών υπήρξε συμφωνία σε μια σειρά σημεία, όπως τα ακόλουθα:
  • Στην ανάγκη να καταργηθούν τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι
  • Ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο και λειτουργεί σαν θηλιά στο λαιμό του ελληνικού λαού. Στο θέμα του χρέους υπήρξαν διαφορετικές αλλά όχι αντικρουόμενες προσεγγίσεις.
Ότι, μια μελλοντική κυβέρνηση της Αριστεράς θα πρέπει να ικανοποιήσει, με κατεπείγουσες διαδικασίες, βασικά αιτήματα του εργατικού - λαϊκού κινήματος όπως τα ακόλουθα:
  • Θα αποκαταστήσει την εργατική νομοθεσία και τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας (ΣΣΕ) στα επίπεδα του 2009, θα δώσει αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις με την επαναφορά του κατώτατου μισθού και θα πάρει άμεσα μέτρα ανακούφισης των ανέργων.
  • Θα καταργήσει όλα τα χαράτσια και την υπερφορολόγηση, θα προστατεύσει την πρώτη κατοικία των εργατικών και λαϊκών οικογενειών από την εφορία και τις τράπεζες και θα προχωρήσει σε ρύθμιση των χρεών των εργαζόμενων επαγγελματιών.
  • Θα σταματήσει την καταστολή των κινητοποιήσεων, απεργιών, διαδηλώσεων και πορειών του λαϊκού κινήματος, από τα δικαστήρια και την αστυνομική καταστολή.
  • Θα στηρίξει από τον κρατικό προϋπολογισμό και θα αναβαθμίσει το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, τον αναδιανεμητικό, κοινωνικό και δημόσιο χαρακτήρα του καθώς και την δημόσια και δωρεάν υγεία-πρόνοια-παιδεία.
  • Θα πάρει μέτρα για να τιμωρηθούν παραδειγματικά όλοι αυτοί, πολιτικό και διοικητικό προσωπικό του κράτους και κεφαλαιούχοι, που ευθύνονται και εμπλέκονται στη διασπάθιση δημοσίου χρήματος, τη διαφθορά, το ξεπούλημα δημόσιας περιούσιας.
Στη βάση των προηγουμένων οι αντιπροσωπείες συμφώνησαν στην κοινή προσπάθεια για συνεργασία της Αριστεράς με στόχο μια κυβέρνηση της Αριστεράς και για την ενεργοποίηση του μαζικού κινήματος που αποτελεί μοναδικό εγγυητή για την εφαρμογή μια αριστερής ριζοσπαστικής πολιτικής διεξόδου από την κρίση.

Ξεκίνημα

Διαβάστε Περισσότερα »

Θεέ μου, αν ποτέ δικαστώ, θέλω να με δικάσει ο κ. Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος

Του Ονούφριου Σκώπτη


Η προσευχή του ταπεινού και μερικές από τις 10 Εντολές

Θεέ μου, σε παρακαλώ αν είναι ποτέ να δικαστώ, θέλω να μού κάνεις μία χάρη: Να με δικάσει ο κ. Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος.

Θεούλη μου, ξέρεις πως είμαι καλό ανθρωπάκι. Δεν έχω πειράξει ούτε μυρμήγκι. Όμως άνθρωποι είμαστε. Αδύναμα όντα και μπορεί να πέσουμε στην αμαρτία.

«Ου κλέπτω», «Ου φονεύω», «Ουκ επιθυμώ τον αγρόν, ούτε παντός κτήνους, ούτε όσα τω πλησίον μου εστί». Όμως εάν κάποιος «Ψευδομαρτυρήσει εναντίον μου μαρτυρίαν ψευδή», τι κάνουμε, Μεγαλοδύναμε μου; Άσε που μπορεί να έχει και τίποτα αδιάσειστα στοιχεία εναντίον μου. Ευτυχώς, «παρανόμως κτηθέντα αποδεικτικά», σε κάθε περίπτωση…

Τότε θέλω τη βοήθεια Σου. Έχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Όμως περισσότερη εμπιστοσύνη έχω σε κάποιους δικαστές. Δεν είμαι κορόιδο. Θέλω δικαστή με φιλευσπλαχνία μεγαλύτερη από τη δική Σου. Οικτίρμονα για τα αμαρτωλά τέκνα Σου…


Από ’κεί και πέρα θεωρώ αυτονόητη υποχρέωση Σου τη μιντιακή υποστήριξη του τέκνου Σου (ούτως ειπείν, της αφεντιάς μου). Μια ευμενή αντιμετώπιση από τα Μέσα Ενημέρωσης.

Πάνσοφε, οργάνωσε για μένα, την παραμονή της απολογίας μου, κι ένα τηλεοπτικό πάνελ με Γιάννη Ντσούνο, Χρήστο Κούτρα και τ’ άλλα τα παιδιά του ΣΚΑΪ. Να με αθωώσουν πριν δικαστώ.

Δεν Σε βάζω σε κόπο να μου κανονίσεις κι έναν Πρετεντέρη στο Mega. Αυτόν έτσι κι αλλιώς δεν τον βλέπει πια κανείς, τώρα που τον βγάζουν λίγο πριν από τον «Καιρό».


Πανάγαθε, αν δεν κάνω κατάχρηση της μεγαθυμίας Σου, θέλω ακόμη μια χάρη. Όταν βγω από τον ανακριτή στείλε μου κι εκείνον το δημοσιογράφο του Alpha να μου κάνει τις σκληρότατες ερωτήσεις του:

- Κύριε Σκώπτη, είστε αθώος;

- Αθώος είμαι. Μάρτυς μου ο Θεός. (Ξέρω, «Ού λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω», αλλά η ανάγκη γαρ…).

- Είστε πολύ αθώος, κύριε Σκώπτη;

- Αθωότερος πεθαίνεις. Πιο λευκός από περιστερά.

Εννοείται πως θα δώσεις φώτιση στον λειτουργό της Θέμιδος να μη δει τη βιντεοκασέτα που θα έχει καταθέσει εκείνο το φίδι, ο Βλάσης, που μου έκανε τον φίλο και με μαγνητοσκοπούσε κρυφά, για μια «δουλίτσα» που του είχα προτείνει.

Μετά απ’ αυτά πιστεύω πως ο κ. Παναγιωτόπουλος θα θέσει την υπόθεση μου στο αρχείο. Να μη φτάσουμε στο ακροατήριο κι έχουμε μπλεξίματα.

Ο αμαρτωλός δούλος Σου

Ονούφριος Σκώπτης



Από τον ημεροδρόμο

Διαβάστε Περισσότερα »