Μαντζουράνης Σωκράτης
Δυο μήνες τώρα, πόλεμος ανελέητος.
Σκληρός ταξικός πόλεμος.
Για όλους σχεδόν αναμενόμενος, όμως κάποιοι τον ξόρκιζαν κάτω από τον άμεσο πολιτικό στόχο «να γίνει η Aριστερά κυβέρνηση», άλλοι τον υποβάθμιζαν μέχρις εξαφανίσεως μέσα από «επαναστατικά» συνθήματα του τύπου «έχουμε δίκιο και θα νικήσουμε» και κάποιοι άλλοι, αποφασισμένοι από την αρχή να μην πολεμήσουν στ’ αλήθεια, πρόβαλαν τις «έξυπνες» λύσεις και τους καπάτσους διαπραγματευτές.
Και μέσα στο χαμό της «επίθεσης», ξεχάσαμε και ποιος μας πολεμά και για ποιον τελικά στόχο εμείς πολεμάμε.
Ο εχθρός, είναι ο «εταίρος» τον οποίο διαβεβαιώνουμε με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία ότι ποτέ και με τίποτα δεν θα τον εγκαταλείψουμε και κάνουμε τα πάντα για να μη μας «εγκαταλείψει» κι εκείνος και εκλιπαρούμε για μια δήλωσή του πως αυτό δεν θα συμβεί.
Ένας «πόλεμος» ιδιόμορφος, του στυλ «βάστα με να σε βαστώ» και παρ’ όλα αυτά αφάνταστα σκληρός και απάνθρωπος, που όμως τελικά εμπεριέχει το στοιχείο της αμοιβαίας «νίκης».
Ένας «πόλεμος» μεταξύ επιτελείων και στρατηγών και ειδικών τεχνοκρατών, οικονομικών συμφερόντων και γεωπολιτικών σχεδιασμών, ένας «πόλεμος» από τον οποίο απουσιάζουν εντελώς «τα στρατεύματα». Ο λαός, η κοινωνία, το αυθεντικό λαϊκό κίνημα.
Στη κοινωνία έχουμε, μάλλον συνειδητά, αναθέσει το ρόλο να παρακολουθεί, να περιμένει και να ελπίζει πως «και τα μισά απ’ όσα τάξαμε να κάνουμε», πάλι καλά θα είναι.
Και εκείνη, προς το παρόν αντέχει τούτον το ρόλο και αρκείται σε «μικρές νίκες», όπως τα κάγκελα που έφυγαν και οι εξέδρες της παρέλασης που άλλαξαν θέση.
Και ο στόχος, το τελικό «τρόπαιο» τούτης της σκληρής αντιπαράθεσης; Όλος τούτος ο χαμός, γιατί;
Για μια κοινωνία που οι άνθρωποι είναι πάνω από τα κέρδη;
Για μια πορεία προς το σοσιαλισμό;
Για μια πολιτική που θα καταργεί με ένα νόμο τα μνημόνια, θα διαγράφει το μεγαλύτερο μέρος του «χρέους», θα σταματά τις «ιδιωτικοποιήσεις», θα κρατικοποιεί τις τράπεζες και τόσα άλλα, τόσο όμορφα;
Για όλα όσα με πολύ κόπο είχαμε καταφέρει να τα συμφωνήσουμε στα κείμενά μας και τα οποία με τη σειρά τους κατάφεραν για πρώτη φορά, να γίνουν κοινωνική δύναμη πολιτικής αλλαγής στη χώρα;
Δυστυχώς, καταφέραμε με δημιουργικές ασάφειες, με έξυπνες προτάσεις, με «ρεαλιστικές» δεύτερες σκέψεις, όλα τούτα να τα αντικαταστήσουμε με λίστες μεταρρυθμίσεων και χρηματοδοτικά προγράμματα και όρκους για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
Μέσα στο χαμό του «πολέμου», ίσως δεν αντιληφθήκαμε πως οι αντίπαλοι ήδη έχουν μια σοβαρή νίκη: Κατάλαβαν πως μπορούμε «να κάνουμε πίσω» κι ας λέμε πως δεν εκβιαζόμαστε.
Από την άλλη, σε τούτη την πρωτόγνωρη επίθεση που δεχόμαστε, ξεχάσαμε να ενεργοποιήσουμε το βασικό όπλο που διαθέταμε: Την κοινωνική ενεργοποίηση και στήριξη, που ο λαός ήταν έτοιμος να μας δώσει και αρκεστήκαμε στην αντοχή της ανοχής του.
Είμαι σίγουρος πως και χρήματα θα μας δοθούν και GRexit δε θα υπάρξει και πιστωτικό γεγονός δεν θα έχουμε, αλλά και «λίγο καλύτερα από πρώτα» θα είμαστε.
Φοβάμαι, όμως, πως εκείνο που θα προσάψει το Μέλλον στην Αριστερά, θα είναι πως για μια ακόμα φορά, δεν καταφέραμε να φέρουμε «την Άνοιξη».
«Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια, είναι η άνοιξη που δεν έφερες»
Οδυσσέας Ελύτης
Δυο μήνες τώρα, πόλεμος ανελέητος.
Σκληρός ταξικός πόλεμος.
Για όλους σχεδόν αναμενόμενος, όμως κάποιοι τον ξόρκιζαν κάτω από τον άμεσο πολιτικό στόχο «να γίνει η Aριστερά κυβέρνηση», άλλοι τον υποβάθμιζαν μέχρις εξαφανίσεως μέσα από «επαναστατικά» συνθήματα του τύπου «έχουμε δίκιο και θα νικήσουμε» και κάποιοι άλλοι, αποφασισμένοι από την αρχή να μην πολεμήσουν στ’ αλήθεια, πρόβαλαν τις «έξυπνες» λύσεις και τους καπάτσους διαπραγματευτές.
Και μέσα στο χαμό της «επίθεσης», ξεχάσαμε και ποιος μας πολεμά και για ποιον τελικά στόχο εμείς πολεμάμε.
Ο εχθρός, είναι ο «εταίρος» τον οποίο διαβεβαιώνουμε με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία ότι ποτέ και με τίποτα δεν θα τον εγκαταλείψουμε και κάνουμε τα πάντα για να μη μας «εγκαταλείψει» κι εκείνος και εκλιπαρούμε για μια δήλωσή του πως αυτό δεν θα συμβεί.
Ένας «πόλεμος» ιδιόμορφος, του στυλ «βάστα με να σε βαστώ» και παρ’ όλα αυτά αφάνταστα σκληρός και απάνθρωπος, που όμως τελικά εμπεριέχει το στοιχείο της αμοιβαίας «νίκης».
Ένας «πόλεμος» μεταξύ επιτελείων και στρατηγών και ειδικών τεχνοκρατών, οικονομικών συμφερόντων και γεωπολιτικών σχεδιασμών, ένας «πόλεμος» από τον οποίο απουσιάζουν εντελώς «τα στρατεύματα». Ο λαός, η κοινωνία, το αυθεντικό λαϊκό κίνημα.
Στη κοινωνία έχουμε, μάλλον συνειδητά, αναθέσει το ρόλο να παρακολουθεί, να περιμένει και να ελπίζει πως «και τα μισά απ’ όσα τάξαμε να κάνουμε», πάλι καλά θα είναι.
Και εκείνη, προς το παρόν αντέχει τούτον το ρόλο και αρκείται σε «μικρές νίκες», όπως τα κάγκελα που έφυγαν και οι εξέδρες της παρέλασης που άλλαξαν θέση.
Και ο στόχος, το τελικό «τρόπαιο» τούτης της σκληρής αντιπαράθεσης; Όλος τούτος ο χαμός, γιατί;
Για μια κοινωνία που οι άνθρωποι είναι πάνω από τα κέρδη;
Για μια πορεία προς το σοσιαλισμό;
Για μια πολιτική που θα καταργεί με ένα νόμο τα μνημόνια, θα διαγράφει το μεγαλύτερο μέρος του «χρέους», θα σταματά τις «ιδιωτικοποιήσεις», θα κρατικοποιεί τις τράπεζες και τόσα άλλα, τόσο όμορφα;
Για όλα όσα με πολύ κόπο είχαμε καταφέρει να τα συμφωνήσουμε στα κείμενά μας και τα οποία με τη σειρά τους κατάφεραν για πρώτη φορά, να γίνουν κοινωνική δύναμη πολιτικής αλλαγής στη χώρα;
Δυστυχώς, καταφέραμε με δημιουργικές ασάφειες, με έξυπνες προτάσεις, με «ρεαλιστικές» δεύτερες σκέψεις, όλα τούτα να τα αντικαταστήσουμε με λίστες μεταρρυθμίσεων και χρηματοδοτικά προγράμματα και όρκους για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
Μέσα στο χαμό του «πολέμου», ίσως δεν αντιληφθήκαμε πως οι αντίπαλοι ήδη έχουν μια σοβαρή νίκη: Κατάλαβαν πως μπορούμε «να κάνουμε πίσω» κι ας λέμε πως δεν εκβιαζόμαστε.
Από την άλλη, σε τούτη την πρωτόγνωρη επίθεση που δεχόμαστε, ξεχάσαμε να ενεργοποιήσουμε το βασικό όπλο που διαθέταμε: Την κοινωνική ενεργοποίηση και στήριξη, που ο λαός ήταν έτοιμος να μας δώσει και αρκεστήκαμε στην αντοχή της ανοχής του.
Είμαι σίγουρος πως και χρήματα θα μας δοθούν και GRexit δε θα υπάρξει και πιστωτικό γεγονός δεν θα έχουμε, αλλά και «λίγο καλύτερα από πρώτα» θα είμαστε.
Φοβάμαι, όμως, πως εκείνο που θα προσάψει το Μέλλον στην Αριστερά, θα είναι πως για μια ακόμα φορά, δεν καταφέραμε να φέρουμε «την Άνοιξη».
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου