Του Θανάση Καρτερού
Θυμίζουν λίγο τη σφαγή των αμνών αυτές οι μέρες, ε; Από τη μια τα σφαγεία των τραπεζών. Κι από την άλλη, για όποιον προσπαθεί να γλιτώσει, οι ενέδρες των καναλιών. Πού σε σφάζει και πού σε πονεί. Το πρωί ο γείτονας δηλώνει περήφανα Όχι και το βράδυ, μετά τον τηλεοπτικό καταιονισμό τρόμου, λούζεται στον ιδρώτα από εφιάλτες αιματηρούς και τερατώδεις. Καταθέσεις, καύσιμα, φάρμακα, τρόφιμα, ουρές. Λιμοί, λοιμοί, λυγμοί. Και καταποντισμοί.
Κι εμείς, σου λέει ο απογοητευμένος, με τα λιανοτούφεκα παλεύουμε. Τι να σου κάνουν οι αθώοι κομματικών οργανώσεων και δομών αλληλεγγύης μπροστά στις δοντάρες του ΑΤΜ; Τι να σου κάνει το αραιό πεζικό εφημερίδων και ΜΜΕ που στηρίζουν το Όχι μπροστά σε έξυπνες βόμβες, βιολογικές βόμβες, εμπρηστικές βόμβες των άλλων; Μπροστά σε drones που καταφτάνουν από όλη την Ευρώπη για να βομβαρδίσουν γειτονιές, σπίτια και ψυχές;
Αν το καλοσκεφτούμε όμως, έτσι πήγαινε το πράγμα πάντοτε για την Αριστερά. Παλαιότερα δεν είχαν βέβαια την τηλεόραση - ναπάλμ. Είχαν όμως εφημερίδες τεράστιας κυκλοφορίας. Και το κρατικό ραδιόφωνο. Που οργίαζαν με το Παραπέτασμα και τα κονσερβοκούτια. Αλλά και η Αριστερά είχε το αντάρτικό της: Συζήτηση, συζήτηση, συζήτηση, συζήτηση. Σε κάθε σπίτι, κάθε πιάτσα, κάθε στάση, κάθε καφενείο. Με κάθε άνθρωπο που προβληματίζεται ή φοβάται.
Με τη συζήτηση (τετράκις) έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση. Με τη συζήτηση (τετράκις) έγινε κυβέρνηση. Και με τη συζήτηση (δεκάκις) θα επικρατήσει το Όχι. Όλα τα υπόλοιπα είναι καλά, αλλά βοηθητικά. Σε τέτοιες στιγμές, για να σηκώσουμε τις ψυχές, πρέπει να σηκώσουμε το τηλέφωνο. Να σηκωθούμε από τον καναπέ. Και μπορεί και μόνο το θαρραλέο παράδειγμα, χωρίς πολλά λόγια, να αποδειχτεί άκρως αποτελεσματικό.
Έχουμε βέβαια τώρα και δείγμα κυβερνητικής γραφής. Και δείγμα άσκησης εξουσίας που δεν έχει ξαναδεί η χώρα. Και το man to man είναι υπέρ μας αν συγκρίνουμε ποιοι κυβερνούν την Ελλάδα σήμερα και ποιοι την κυβερνούσαν χθες. Αν συγκρίνουμε τα νέα, άφθαρτα πρόσωπα, με τις μουτσούνες του πολιτικού κατεστημένου. Άρα καλό είναι να το καταλάβουν όλοι ότι χρειάζεται το Όχι τους για να κυβερνήσει επιτέλους η νέα κυβέρνηση.
Ούτε μια ψυχή μόνη στα νύχια του φόβου. Δεν αρκεί αυτό για να τα δώσουμε όλα στον χρόνο που έμεινε;
Θυμίζουν λίγο τη σφαγή των αμνών αυτές οι μέρες, ε; Από τη μια τα σφαγεία των τραπεζών. Κι από την άλλη, για όποιον προσπαθεί να γλιτώσει, οι ενέδρες των καναλιών. Πού σε σφάζει και πού σε πονεί. Το πρωί ο γείτονας δηλώνει περήφανα Όχι και το βράδυ, μετά τον τηλεοπτικό καταιονισμό τρόμου, λούζεται στον ιδρώτα από εφιάλτες αιματηρούς και τερατώδεις. Καταθέσεις, καύσιμα, φάρμακα, τρόφιμα, ουρές. Λιμοί, λοιμοί, λυγμοί. Και καταποντισμοί.
Κι εμείς, σου λέει ο απογοητευμένος, με τα λιανοτούφεκα παλεύουμε. Τι να σου κάνουν οι αθώοι κομματικών οργανώσεων και δομών αλληλεγγύης μπροστά στις δοντάρες του ΑΤΜ; Τι να σου κάνει το αραιό πεζικό εφημερίδων και ΜΜΕ που στηρίζουν το Όχι μπροστά σε έξυπνες βόμβες, βιολογικές βόμβες, εμπρηστικές βόμβες των άλλων; Μπροστά σε drones που καταφτάνουν από όλη την Ευρώπη για να βομβαρδίσουν γειτονιές, σπίτια και ψυχές;
Αν το καλοσκεφτούμε όμως, έτσι πήγαινε το πράγμα πάντοτε για την Αριστερά. Παλαιότερα δεν είχαν βέβαια την τηλεόραση - ναπάλμ. Είχαν όμως εφημερίδες τεράστιας κυκλοφορίας. Και το κρατικό ραδιόφωνο. Που οργίαζαν με το Παραπέτασμα και τα κονσερβοκούτια. Αλλά και η Αριστερά είχε το αντάρτικό της: Συζήτηση, συζήτηση, συζήτηση, συζήτηση. Σε κάθε σπίτι, κάθε πιάτσα, κάθε στάση, κάθε καφενείο. Με κάθε άνθρωπο που προβληματίζεται ή φοβάται.
Με τη συζήτηση (τετράκις) έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση. Με τη συζήτηση (τετράκις) έγινε κυβέρνηση. Και με τη συζήτηση (δεκάκις) θα επικρατήσει το Όχι. Όλα τα υπόλοιπα είναι καλά, αλλά βοηθητικά. Σε τέτοιες στιγμές, για να σηκώσουμε τις ψυχές, πρέπει να σηκώσουμε το τηλέφωνο. Να σηκωθούμε από τον καναπέ. Και μπορεί και μόνο το θαρραλέο παράδειγμα, χωρίς πολλά λόγια, να αποδειχτεί άκρως αποτελεσματικό.
Έχουμε βέβαια τώρα και δείγμα κυβερνητικής γραφής. Και δείγμα άσκησης εξουσίας που δεν έχει ξαναδεί η χώρα. Και το man to man είναι υπέρ μας αν συγκρίνουμε ποιοι κυβερνούν την Ελλάδα σήμερα και ποιοι την κυβερνούσαν χθες. Αν συγκρίνουμε τα νέα, άφθαρτα πρόσωπα, με τις μουτσούνες του πολιτικού κατεστημένου. Άρα καλό είναι να το καταλάβουν όλοι ότι χρειάζεται το Όχι τους για να κυβερνήσει επιτέλους η νέα κυβέρνηση.
Ούτε μια ψυχή μόνη στα νύχια του φόβου. Δεν αρκεί αυτό για να τα δώσουμε όλα στον χρόνο που έμεινε;
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου