Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Δεν μου αρέσει να γράφω για τον ανθρώπινο πόνο· πάντα νόμιζα πως είναι ένα είδος υποκρισίας να γράφεις γι” αυτόν -και ακόμα περισσότερο επειδή έχεις ρεπό-, όταν το ζητούμενο είναι να βρεις τρόπο να τον σταματήσεις.
“Οταν ήμουν νεότερος πίστευα πως είναι εύκολο να σταματήσει ο ανθρώπινος πόνος, με ένα πιάτο φαΐ ή με μια συγκέντρωση.
Δεν είναι όμως· αυτό δεν σημαίνει ότι είναι λάθος η παροχή βοήθειας, λίγο προσοχή στο τι λέω και πώς το λέω.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μαζί με τα κέρδη τους προάγουν τον ανθρώπινο πόνο και, αν δεν τους σταματήσουμε, απογυμνώνοντας τους από την τεράστια εξουσία που κατέχουν, τότε τέτοιες εικόνες θα είναι όλο και πιο κοντά στο σπίτι μας.
Γιατί ο μόνος τρόπος να εξάγουν κέρδη είναι να εισάγουν παράλληλα πόνο, πολύ πόνο.
Και τα μεγάλα θύματα είναι πάντα τα παιδιά.
Οι «μεγάλοι» που τα ξέρουν όλα, τους κλέβουν κάθε μέρα την αθωότητα τους.
Στην εικόνα, πάνω αριστερά ένας Ισραηλινός στρατιώτης πατάει κάτω ένα παιδί Παλαιστινίων, αφού πρώτα του έχει σπάσει το χέρι, ενώ έχουν πέσει πάνω του η μητέρα του, η θεία του και η αδερφή του για να τον σταματήσουν.
Στην εικόνα, κάτω δεξιά δυο Ισπανοί μπάτσοι, προσπαθούν να διώξουν από την κατοικία του ένα παιδί, μια θλιβερή εικόνα σε μια κοινωνία όπου οι εξώσεις είναι καθημερινή ρουτίνα.
Πάνω δεξιά, παιδιά Σύριων προσφύγων, ξεριζωμένα από τον πόλεμο μεταξύ ISIS, ΝΑΤΟ και της Συριακής κυβέρνησης, σε μια χώρα όπου κάθε 30 δευτερόλεπτα ένα παιδί αναγκάζεται να γίνει πρόσφυγας.
Κάτω αριστερά το τείχος της Δυτικής Όχθης, να υπενθυμίζει στους πιο δυτικούς πως δεν υπήρχε τείχος μόνο στο Βερολίνο και στρατόπεδα συγκέντρωσης μόνο επί Χίτλερ.
Οι Παλαιστίνιοι, των οποίων η εξόντωση άρχισε να φουντώνει πάλι, έχουν πολλά κοινά με τους Σύριους, με μια σημαντική διαφορά.
Ενώ οι Σύριοι έχουν την «πολυτέλεια» να ταξιδέψουν σε καρυδότσουφλα για να γλιτώσουν, οι Παλαιστίνιοι είναι εγκλωβισμένοι σαν τα ποντίκια, καταδικασμένοι να κηδεύουν τα παιδιά τους.
Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλο τα ίδια μένουν…
Ζούμε σε έναν κόσμο, όπου εκατοντάδες χιλιάδες διπλωμάτες ξημεροβραδιάζονται καθημερινά για να συζητήσουν χιλιοσέλιδες συνθήκες, αλλά δεν βρίσκουν ούτε ένα δευτερόλεπτο να αφιερώσουν για αυτά τα παιδιά.
Η διεθνής κοινότητα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα τσίρκο.
Εντάξει, κάποιοι ξέρουμε πώς λειτουργεί το σύστημα και γιατί κάθονται να συζητούν επί 12 χρόνια για την TTIP αλλά ούτε μία ώρα για τη φτώχεια.
Κάποιοι ξέρουμε ποιους υπηρετούν όλοι αυτοί οι γραφιάδες.
Από την άλλη, τα στοιχεία για τον αντίκτυπο της παγκόσμιας φτώχειας είναι αποκαρδιωτικά:
Αυτά τα παιδιά δεν τα σκοτώνει το AIDS, η ελονοσία, ο Έμπολα.
Αυτά τα παιδιά τα σκοτώνει η φτώχεια.
Αν δεν ήταν φτωχά, δεν θα έπιναν από μολυσμένες λίμνες, δεν θα έμεναν νηστικά με αποτέλεσμα να διαλύουν το ανοσοποιητικό τους, δεν θα ζούσαν σε συνθήκες υγιεινής που κάνουν τα μπάνια μας να μοιάζουν παλάτια.
Επίσης η φτώχεια φέρνει τους πολέμους.
Ίσως μερικοί θέλουν να ξεχάσουν πως ο Χίτλερ ανδρώθηκε σε μια τριτοκοσμική Γερμανία και πως όσοι κατέληξαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν γιατί δεν μπορούσαν οι υπόλοιποι να τους «ταΐζουν».
Όλοι σχεδόν οι πόλεμοι και οι συρράξεις, περίπου 400 κάθε χρόνο, λαμβάνουν χώρα στον Τρίτο Κόσμο ή σε αναπτυσσόμενες κοινωνίες, όπου δηλαδή η φτώχεια είναι σχεδόν καθολική.
Μάλιστα ένα τεράστιο μέρος αυτών, τους εξαπολύουν οι πλούσιες δυτικές χώρες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ιράκ.
Το πυρηνικό οπλοστάσιο του εγκληματία Σαντάμ ήταν το μεγαλύτερο εργοστάσιο γάλακτος στη Μέση Ανατολή και πάνω από 50 σχολεία, τα οποία βομβαρδίστηκαν από τους «απελευθερωτές».
Το πιο αποκαρδιωτικό απ” όλα, όμως, είναι ότι χρειάζεται μόλις το 1% των παγκόσμιων δαπανών σε όπλα για να έχουν όλα τα παιδιά σχολεία.
Αν δοθεί ένα άλλο 20% από αυτά τα 2 τρισ. που δαπανά ο πλανήτης κάθε χρόνο σε όπλα, τότε μπορούν να έχουν φαγητό, ρούχα, στέγη, δικό τους μπάνιο.
Σε έναν κόσμο όπου οι δαπάνες σε όπλα ξεπερνούν τα φάρμακα, το φαγητό, την υγεία, την παιδεία και γενικώς τα πάντα καθώς είναι στην κορυφή, τι περιμένετε να συμβαίνει στα παιδιά μας;
Να είναι καλοταϊσμένα, μορφωμένα, καλοντυμένα και υγιή ή εντέλει θύματα πολέμων;
Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πως θα ήταν η καθημερινότητα μου αν έπεφταν βόμβες πάνω από τα κεφάλια μου ή αν ζούσα σε μια οικονομική ζώνη που τελεί υπό στρατιωτική κατοχή χωρίς δικαιώματα.
Γιατί;
Ένα μεγάλο γιατί.
Γιατί οι ανθρώπινες κοινωνίες να είναι δομημένες με αυτό τον τρόπο;
Γιατί προκειμένου να ζούνε στη χλιδή μερικοί εκλεκτοί, να πρέπει οι υπόλοιποι και τα παιδιά τους να ζούνε περιτριγυρισμένοι από τη βία και το μίσος;
Η βαρβαρότητα της βίας κινδυνεύει να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο και μας απειλεί περισσότερο από κάθε τι άλλο (με αφορμή και αυτό που είπε ο Hawking και που ανέφερα στο άλλο σημερινό κείμενο).
Να έχεις και τους πανταχού παρόντες ηλίθιους που νομίζουν πως όσο το παιδί τους είναι καλοταϊσμένο, δεν απειλείται από τις εικόνες αυτές.
Αμ δε, think again, η πείνα άρχισε να εξαπλώνεται και στις δυτικές κοινωνίες, ενώ ίσως δεν θέλουν να θυμούνται τι πέρασε η -κατά τα άλλα- ευρωπαϊκή Γιουγκοσλαβία πριν λίγα χρόνια και τι περνάει η Ουκρανία σήμερα.
Κάθε λεπτό, έρχονται και πιο κοντά, μέχρι που στο τέλος θα σου χτυπήσουν και την δικιά σου πόρτα.
Σύντομα έρχονται και για το δικό σου παιδί…
Και θα στο πάρουν, με ή χωρίς ψήφο εμπιστοσύνης.
Με εκτίμηση Άρης
ΥΓ: Κάποτε θα `ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα `ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα `ρθουν οι καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα…
(Αγαπητέ Άρη, οι άνθρωποι δεν αγαπούν τα παιδιά. Αγαπούν το δικό τους παιδί, και μόνο ως προέκταση του εαυτού τους και ως απόδειξη πως πέρασαν κι αυτοί από αυτό τον κόσμο κι άφησαν την «σπορά» τους.
Άρη, ζούμε ακόμα στην πρωτόγονη περίοδο της ανθρωπότητας. Επειδή αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου και την ύπαρξή μου σαν κομμάτι αυτής της ανθρωπότητας -που έρχεται από πολύ μακριά και θα πάει ακόμα πιο μακριά- είμαι πολύ χαρούμενος επειδή ξέρω πως κάποτε οι άνθρωποι θα εξανθρωπιστούν και θα ζουν αδελφωμένοι.
Εμείς δεν θα είμαστε εδώ αλλά θα είναι τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας και πάει λέγοντας. Είναι όλα παιδιά μας. Να είσαι καλά.)
pitsirikos
Δεν μου αρέσει να γράφω για τον ανθρώπινο πόνο· πάντα νόμιζα πως είναι ένα είδος υποκρισίας να γράφεις γι” αυτόν -και ακόμα περισσότερο επειδή έχεις ρεπό-, όταν το ζητούμενο είναι να βρεις τρόπο να τον σταματήσεις.
“Οταν ήμουν νεότερος πίστευα πως είναι εύκολο να σταματήσει ο ανθρώπινος πόνος, με ένα πιάτο φαΐ ή με μια συγκέντρωση.
Δεν είναι όμως· αυτό δεν σημαίνει ότι είναι λάθος η παροχή βοήθειας, λίγο προσοχή στο τι λέω και πώς το λέω.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μαζί με τα κέρδη τους προάγουν τον ανθρώπινο πόνο και, αν δεν τους σταματήσουμε, απογυμνώνοντας τους από την τεράστια εξουσία που κατέχουν, τότε τέτοιες εικόνες θα είναι όλο και πιο κοντά στο σπίτι μας.
Γιατί ο μόνος τρόπος να εξάγουν κέρδη είναι να εισάγουν παράλληλα πόνο, πολύ πόνο.
Και τα μεγάλα θύματα είναι πάντα τα παιδιά.
Οι «μεγάλοι» που τα ξέρουν όλα, τους κλέβουν κάθε μέρα την αθωότητα τους.
Στην εικόνα, πάνω αριστερά ένας Ισραηλινός στρατιώτης πατάει κάτω ένα παιδί Παλαιστινίων, αφού πρώτα του έχει σπάσει το χέρι, ενώ έχουν πέσει πάνω του η μητέρα του, η θεία του και η αδερφή του για να τον σταματήσουν.
Στην εικόνα, κάτω δεξιά δυο Ισπανοί μπάτσοι, προσπαθούν να διώξουν από την κατοικία του ένα παιδί, μια θλιβερή εικόνα σε μια κοινωνία όπου οι εξώσεις είναι καθημερινή ρουτίνα.
Πάνω δεξιά, παιδιά Σύριων προσφύγων, ξεριζωμένα από τον πόλεμο μεταξύ ISIS, ΝΑΤΟ και της Συριακής κυβέρνησης, σε μια χώρα όπου κάθε 30 δευτερόλεπτα ένα παιδί αναγκάζεται να γίνει πρόσφυγας.
Κάτω αριστερά το τείχος της Δυτικής Όχθης, να υπενθυμίζει στους πιο δυτικούς πως δεν υπήρχε τείχος μόνο στο Βερολίνο και στρατόπεδα συγκέντρωσης μόνο επί Χίτλερ.
Οι Παλαιστίνιοι, των οποίων η εξόντωση άρχισε να φουντώνει πάλι, έχουν πολλά κοινά με τους Σύριους, με μια σημαντική διαφορά.
Ενώ οι Σύριοι έχουν την «πολυτέλεια» να ταξιδέψουν σε καρυδότσουφλα για να γλιτώσουν, οι Παλαιστίνιοι είναι εγκλωβισμένοι σαν τα ποντίκια, καταδικασμένοι να κηδεύουν τα παιδιά τους.
Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλο τα ίδια μένουν…
Ζούμε σε έναν κόσμο, όπου εκατοντάδες χιλιάδες διπλωμάτες ξημεροβραδιάζονται καθημερινά για να συζητήσουν χιλιοσέλιδες συνθήκες, αλλά δεν βρίσκουν ούτε ένα δευτερόλεπτο να αφιερώσουν για αυτά τα παιδιά.
Η διεθνής κοινότητα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα τσίρκο.
Εντάξει, κάποιοι ξέρουμε πώς λειτουργεί το σύστημα και γιατί κάθονται να συζητούν επί 12 χρόνια για την TTIP αλλά ούτε μία ώρα για τη φτώχεια.
Κάποιοι ξέρουμε ποιους υπηρετούν όλοι αυτοί οι γραφιάδες.
Από την άλλη, τα στοιχεία για τον αντίκτυπο της παγκόσμιας φτώχειας είναι αποκαρδιωτικά:
- 2 εκ. παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο λόγω της διάρροιας που προκαλεί η πείνα και το μολυσμένο νερό.
- Από τα 2 δισ παιδιά του πλανήτη, πάνω από το 1 δι. ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας.
- 150 εκ παιδιά είναι αναλφάβητα (1 δισ. ενήλικοι).
- Συνολικά, 11 εκ παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε χρόνο λόγω της πείνας και των ιάσιμων ασθενειών σε όλο τον κόσμο.
- 15 εκ παιδιά μένουν ορφανά λόγω του AIDS.
Αυτά τα παιδιά δεν τα σκοτώνει το AIDS, η ελονοσία, ο Έμπολα.
Αυτά τα παιδιά τα σκοτώνει η φτώχεια.
Αν δεν ήταν φτωχά, δεν θα έπιναν από μολυσμένες λίμνες, δεν θα έμεναν νηστικά με αποτέλεσμα να διαλύουν το ανοσοποιητικό τους, δεν θα ζούσαν σε συνθήκες υγιεινής που κάνουν τα μπάνια μας να μοιάζουν παλάτια.
Επίσης η φτώχεια φέρνει τους πολέμους.
Ίσως μερικοί θέλουν να ξεχάσουν πως ο Χίτλερ ανδρώθηκε σε μια τριτοκοσμική Γερμανία και πως όσοι κατέληξαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν γιατί δεν μπορούσαν οι υπόλοιποι να τους «ταΐζουν».
Όλοι σχεδόν οι πόλεμοι και οι συρράξεις, περίπου 400 κάθε χρόνο, λαμβάνουν χώρα στον Τρίτο Κόσμο ή σε αναπτυσσόμενες κοινωνίες, όπου δηλαδή η φτώχεια είναι σχεδόν καθολική.
Μάλιστα ένα τεράστιο μέρος αυτών, τους εξαπολύουν οι πλούσιες δυτικές χώρες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ιράκ.
Το πυρηνικό οπλοστάσιο του εγκληματία Σαντάμ ήταν το μεγαλύτερο εργοστάσιο γάλακτος στη Μέση Ανατολή και πάνω από 50 σχολεία, τα οποία βομβαρδίστηκαν από τους «απελευθερωτές».
Το πιο αποκαρδιωτικό απ” όλα, όμως, είναι ότι χρειάζεται μόλις το 1% των παγκόσμιων δαπανών σε όπλα για να έχουν όλα τα παιδιά σχολεία.
Αν δοθεί ένα άλλο 20% από αυτά τα 2 τρισ. που δαπανά ο πλανήτης κάθε χρόνο σε όπλα, τότε μπορούν να έχουν φαγητό, ρούχα, στέγη, δικό τους μπάνιο.
Σε έναν κόσμο όπου οι δαπάνες σε όπλα ξεπερνούν τα φάρμακα, το φαγητό, την υγεία, την παιδεία και γενικώς τα πάντα καθώς είναι στην κορυφή, τι περιμένετε να συμβαίνει στα παιδιά μας;
Να είναι καλοταϊσμένα, μορφωμένα, καλοντυμένα και υγιή ή εντέλει θύματα πολέμων;
Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πως θα ήταν η καθημερινότητα μου αν έπεφταν βόμβες πάνω από τα κεφάλια μου ή αν ζούσα σε μια οικονομική ζώνη που τελεί υπό στρατιωτική κατοχή χωρίς δικαιώματα.
Γιατί;
Ένα μεγάλο γιατί.
Γιατί οι ανθρώπινες κοινωνίες να είναι δομημένες με αυτό τον τρόπο;
Γιατί προκειμένου να ζούνε στη χλιδή μερικοί εκλεκτοί, να πρέπει οι υπόλοιποι και τα παιδιά τους να ζούνε περιτριγυρισμένοι από τη βία και το μίσος;
Η βαρβαρότητα της βίας κινδυνεύει να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο και μας απειλεί περισσότερο από κάθε τι άλλο (με αφορμή και αυτό που είπε ο Hawking και που ανέφερα στο άλλο σημερινό κείμενο).
Να έχεις και τους πανταχού παρόντες ηλίθιους που νομίζουν πως όσο το παιδί τους είναι καλοταϊσμένο, δεν απειλείται από τις εικόνες αυτές.
Αμ δε, think again, η πείνα άρχισε να εξαπλώνεται και στις δυτικές κοινωνίες, ενώ ίσως δεν θέλουν να θυμούνται τι πέρασε η -κατά τα άλλα- ευρωπαϊκή Γιουγκοσλαβία πριν λίγα χρόνια και τι περνάει η Ουκρανία σήμερα.
Κάθε λεπτό, έρχονται και πιο κοντά, μέχρι που στο τέλος θα σου χτυπήσουν και την δικιά σου πόρτα.
Σύντομα έρχονται και για το δικό σου παιδί…
Και θα στο πάρουν, με ή χωρίς ψήφο εμπιστοσύνης.
Με εκτίμηση Άρης
ΥΓ: Κάποτε θα `ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα `ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα `ρθουν οι καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα…
(Αγαπητέ Άρη, οι άνθρωποι δεν αγαπούν τα παιδιά. Αγαπούν το δικό τους παιδί, και μόνο ως προέκταση του εαυτού τους και ως απόδειξη πως πέρασαν κι αυτοί από αυτό τον κόσμο κι άφησαν την «σπορά» τους.
Άρη, ζούμε ακόμα στην πρωτόγονη περίοδο της ανθρωπότητας. Επειδή αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου και την ύπαρξή μου σαν κομμάτι αυτής της ανθρωπότητας -που έρχεται από πολύ μακριά και θα πάει ακόμα πιο μακριά- είμαι πολύ χαρούμενος επειδή ξέρω πως κάποτε οι άνθρωποι θα εξανθρωπιστούν και θα ζουν αδελφωμένοι.
Εμείς δεν θα είμαστε εδώ αλλά θα είναι τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας και πάει λέγοντας. Είναι όλα παιδιά μας. Να είσαι καλά.)
pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου