Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Αγώνες Πείνας

by To Skouliki Tom


Σε κλίμα εθνικής ομοψυχίας έλαβε χώρα η χθεσινή συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής με θέμα την πρόθεση της Κυβέρνησης να οδηγήσει τη χώρα στα βράχια, αφού πρώτα κάνει κωλοτούμπα και τη ρίξει στο γκρεμό.

Τον λόγο πήρε πρώτος ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας περιγράφοντας τη σκληρή μάχη που έδωσε η Κυβέρνηση προκειμένου ο ελληνικός λαός να γυρίσει επιτυχώς τα ρολόγια του μια ώρα μπροστά την Κυριακή που μας πέρασε, ενώ δε δίστασε να παραδεχτεί ότι η απραξία της Κυβέρνησης οφείλεται στην καμπυλότητα του χωροχρόνου όπου δεν ισχύουν τα αξιώματα της Βαρουφάκειας Γεωμετρίας.

Ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι είχε πολύ συγκεκριμένους λόγους που συγκάλεσε τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή αλλά δε θέλησε να γίνει πιο συγκεκριμένος για να μην χαλάσει τη δημιουργική ασάφεια του Γιάνη Βαρουφάκη που έχει μαγέψει τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και δεν του επιτρέπει να μας κάνει όλους σαπούνια.

Την πρωτολογία του Αλέξη Τσίπρα ακολούθησε εκείνη του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος με ύφος μαγκιάς-κλανιάς είπε ότι είναι της ευθείας της αντρικής σχολής αλλά τα βράδια κάνει πιάτσα στη Συγγρού, γιατί η Νέα Δημοκρατία τον έχει βγάλει στο κλαρί και χρεώνει 5 ευρώ το σπέσιαλ.

Το σχόλιο του Αντώνη Σαμαρά προκάλεσε την οργή της Terminator της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου που το βρήκε σεξιστικό, ενώ από κάτω ακουγόταν η τσιρίδα του Άδωνι Γεωργιάδη που προσπαθούσε να πουλήσει το πακέτο με τους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς στον Γιάννη Βρούτση.

Αναφερόμενος στον στενό συνεργάτη του Σταύρο Παπασταύρου – που αναγράφεται στη λίστα Λαγκάρντ -, ο Αντώνης Σαμαράς ευχήθηκε να είχε η Ελλάδα 10 Παπασταύρου, ώστε να τους έστελνε όλους στο Ειδικό Δικαστήριο και να αθωώνονταν πανηγυρικά.

Με κάθε πρόταση που ολοκλήρωνε ο Αντώνης Σαμαράς, ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε 1% στις δημοσκοπήσεις, ενώ αν συνεχίσει να λέει τις μαλακίες που του γράφει ο Μουρούτης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνάει για τα επόμενα 100 χρόνια.

Αφού ήπιε όσο καλαματιανό τού είχε απομείνει, ο Αντώνης Σαμαράς μίλησε από το βήμα της Βουλής για ορδές μεταναστών που έχουν καταλάβει τις πόλεις και για κουκουλοφόρους που καίνε τα πάντα, ώστε να μην έχει τί να πει ο Νίκος Μιχαλολιάκος που ακολουθούσε, οπότε ο Νίκος Μιχαλολιάκος έγλειψε πατόκορφα τον ΣΥΡΙΖΑ μπας και γλιτώσει τα ισόβια.

Μετά τη ναζιστική κουράδα, τον λόγο πήρε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Μπόμπολα Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος αποκάλυψε ότι το κριθαράκι με πορσίνι που έχει φάει στην Καρύτση μπορεί να συγκριθεί μόνο με την τάρτα με επικάλυψη από τραγανό κράμπλ βρώμης και αρωματικών μπαχαρικών που έχει δοκιμάσει στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, ενώ ο Γρηγόρης Ψαριανός ήταν στην τουαλέτα και μύριζε τη χρησιμοποιημένη σερβιέτα της Αντιγόνης Λυμπεράκη.

Εν τω μεταξύ, στα έδρανα του ΚΚΕ, οι βουλευτές είχαν απλώσει τσόχα και στοιχημάτιζαν στο πόκερ ποια ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα από τη δεκαετία του ’90 θα εκφωνήσει ο Δημήτρης Κουτσούμπας αλλά τελικά αυτός έκανε την έκπληξη και διάβασε αποσπάσματα από το Κόκκινο Βιβλίο του Μάο.

Τελευταίος και καταϊδρωμένος μίλησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος που κατηγόρησε την Κυβέρνηση για πολιτική φαιδρότητα, οπότε ο σουρεαλισμός αποσύρθηκε στην έρημο του Σινά και κάθισε πάνω σε ένα παλούκι αναλογιζόμενος πώς ξεπεράστηκε έτσι.

Ο δεύτερος γύρος των ομιλιών συνεχίστηκε σε ακόμα καλύτερο κλίμα εθνικής ενότητας με τον Αντώνη Σαμαρά να αποχωρεί γιατί είχε κάτι ραντεβού στην Τρούμπα, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας έμεινε να εξηγεί τη σχιζοφρένεια που βασανίζει τους συριζαίους, οι οποίοι αναρτούν φωτογραφίες του Μπελογιάννη στο εκτελεστικό απόσπασμα και στα καπάκια μας υπενθυμίζουν ότι ο λαός δε ψήφισε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σε γενικές γραμμές, η χθεσινή συνεδρίαση δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης αλλά μας έκανε όλους να γελάσουμε με την ψυχή μας κι εμένα να δέσω στο κείμενο που μόλις διαβάσετε ατάκες που έγραψαν καλοί φίλοι και εχθροί στα social media – εντάξει, οι περισσότερες ήταν δικές μου.

Αλέξη, περάσαμε υπέροχα. Να το ξανακάνουμε.

(Ανήθικο δίδαγμα: Η απόλυτη ξεφτίλα της χώρας φαίνεται από το γεγονός ότι πολλοί αποθέωσαν την ομιλία ενός παντελώς διεφθαρμένου προσώπου, ενός ανθρώπου που εκφράζει το μέτωπο της Λογικής και της Ευθύνης αλλά στην πραγματικότητα παρουσιάζει, όπως πολύ σωστά έγραψε ο Σπύρος Δερβενιώτης, έντονες ομοιότητες με τους Ρωμαίους συγκλητικούς της ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας: παρηκμασμένος και τέρμα διεφθαρμένος, αναμένει έμφοβος αλλά και με λίγο δέος τους Βαρβάρους να μπουκάρουν. Μιλάμε φυσικά για τον Ευάγγελο Βενιζέλο.)

H φωτογραφία είναι της SOOC Images.

The Three Mooges

Διαβάστε Περισσότερα »

Τα ''αντριλίκια'' Σαμαρά, προπέτασμα καπνού για το συνεργάτη του στη λίστα Λαγκάρντ (Video)

Μπρέγιαννη Κατερίνα



«Μόνος του θύμωσε ο κ. Σαμαράς, γιατί έπρεπε να θυμώσει» δήλωσε στο Mega, η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Όλγα Γεροβασίλη εξηγώντας ότι πρόκειται για ένα σχέδιο αποδόμησης του διαλόγου στο οποίο επιδίδεται ο κ. Σαμαράς, εντός του Κοινοβουλίου είναι μια στρατηγική που ακολουθεί η Ν.Δ. από τότε που ανέλαβε το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.


Για την επίδειξη αντρισμού στη Βουλή η Όλγα Γεροβασίλη, σχολίασε ιδιαίτερα επικριτικά, ότι «Δεν επιτρέπεται από πρώην πρωθυπουργό να μιλάει για «αντριλίκια» μέσα στη Βουλή και ταυτόχρονα να στηρίζει το στενό του συνεργάτη που εμπλέκεται στη λίστα Λαγκάρντ ενώ παράλληλα επιτίθεται κατά υπουργού της κυβέρνησης και κατά της προέδρου της Βουλής» για να πληγεί η εικόνα της κυβέρνησης δια των εκπροσώπων της.

Ότι πρόκειται περί τακτικής της Ν.Δ. επιβεβαιώνεται και από την απάντηση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της, Αδ. Γεωργιάδη όπου εξηγώντας τα αντριλίκια μίλησε για ευθύτητα του λόγου. Ας του εξηγήσει κάποιος ότι αυτό ακριβώς είναι σεξιστικό, γιατί προφανώς είναι ένας όρος που δεν κατανοεί η αξιωματική αντιπολίτευση εύκολα, η ταύτιση δηλαδή ενός θετικού χαρακτηρισμού στη συγκεκριμένη περίπτωση της ευθύτητας του λόγου, ως αποκλειστικό προνόμιο της αντρικού φύλου.
Η "αντρική σχολή" Σαμαρά και η "λογοκρισία"!


Χαρακτηριστική η απάντηση χθες στη Βουλή του κ. Σαμαρά που σε υψηλούς τόνους απειλούσε την πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου και μεταξύ άλλων είπε «Λογοκρισία εις βάρος της παράταξης δεν δεχόμαστε» αυτή ήταν η απάντηση όταν η πρόεδρος της Βουλής προασπιζόμενη ζητήματα κοινοβουλευτικής δεοντολογίας είπε ότι δεν είναι αποδεκτές σεξιστικές και ρατσιστικές αναφορές εντός της Βουλής. Ο κ. Σαμαράς αυτό το θεωρεί λογοκρισία!

Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι τα «αντριλίκια» ή αλλιώς την «ευθύτητα του λόγου» ως αποκλειστικό αντρικό χαρακτηριστικό επικαλέστηκε για να καλύψει τον στενό του συνεργάτη τον οποίο περίπου την ίδια ώρα, καλούσε ο Οικονομικός Εισαγγελέας εξαιτίας της εμπλοκής του στη λίστα Λαγκάρντ, μετά το δημοσίευμα της La Stampa. Ο οικονομικός εισαγγελέας κ. Γαληνός Μπρης έχει διατάξει προκαταρκτική εξέταση για το αν ο πρώην σύμβουλος του πρωθυπουργού κ. Παπασταύρου έχει διαπράξει το αδίκημα της ψευδορκίας κατά την κατάθεσή του στην Προκαταρκτική Επιτροπή της Βουλής για τη λίστα Λαγκάρντ, για το ποσό των 5.397.000 ευρώ.

Κατά τα άλλα, από τα «κουδούνια» που χτύπαγε η πρόεδρος ενοχλήθηκε ο κ. Σαμαράς, παρόλο που όλοι γνωρίζουν ότι γίνεται αυτόματα με τη λήξη του χρόνου! Πόσο μάλλον όταν ο πρόεδρος της Ν.Δ. μιλούσε ήδη πάνω από 26 λεπτά χρόνο δηλαδή, κατά πολύ πέραν του Κανονισμού που προέβλεπε μόλις ένα 5λεπτο και κατά πολύ πέραν του χρόνου που είχε ο πρωθυπουργός!
"Βουλευτή" έκαναν τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης Γ. Κατρούγκαλο στη Ν.Δ.


Μπορεί η Ν.Δ. να θέλει να θεωρεί «βουλευτή» τον αν. υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Γ. Κατρούγκαλο, όπως φώναζαν χθες από τα έδρανα της Βουλής, για να μην του δοθεί ο λόγος, αλλά δεν είναι και με βάση τον Κανονισμό δικαιούταν να απαντήσει.

Στο σχέδιο αποδόμησης του διαλόγου στη Βουλή συνεπίκουρος στάθηκε και ο Ευαγ. Βενιζέλος μεμφόμενος διαρκώς με τη σειρά του, τη Ζ. Κωνσταντοπούλου επί της διαδικασίας. Ούτε βέβαια άκουσαν την παρέμβαση του υπουργού Εσωτερικών Ν. Βούτση που έδωσε τα εύσημα στην πρόεδρο της Βουλής.

Το κλίμα έντασης συνεχίστηκε και δια μέσου των καναλιών, σήμερα το πρωί, όπου τόσο ο Αδ. Γεωργιάδης στο Mega επιτέθηκε σφόδρα κατά του πρωθυπουργού και της προέδρου της Βουλής τόσο και ο Γερ. Γιακουμάτος από τον ΑΝΤ1 που προανήγγειλε πρόταση μομφής κατά της προέδρου της Βουλής μετά το Πάσχα για να πει μετά ότι πρόκειται για προσωπική του άποψη.


ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι βαρόνοι που βαράνε

Του Θανάση Καρτερού


Μπορεί και να σας έχει τύχει να δείτε καυγά κλασικού νεοελληνικού τύπου στον δρόμο. Δύο που βρίζονται είναι το κανονικό. Δύο που δέρνονται το κανονικότερο. Αλλά ασφαλώς θα έχετε δει και δύο εκ των οποίων ο ένας δέρνει κι ο άλλος καταριέται και απειλεί. Θα σε κάνω, θα σε ράνω, θα σε σκίσω, θα σε στείλω στο νοσοκομείο και άλλα τέτοια. Και όσο απειλεί τόσο πιο πυκνές πέφτουν οι σφαλιάρες στο κεφάλι του. Αλλά χέρι δεν σηκώνει - μόνο φωνή.

Μετά λύπης μας πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή την τελευταία εικόνα δίνει η κυβέρνηση στην αναμέτρησή της με τη διαπλοκή και τις συνακόλουθες τηλεοπτικές βαρονίες. Απειλεί με δημοκρατία και διαφάνεια. Ωραία. Εξαγγέλλει ότι θα προκηρύξει διαγωνισμό για άδειες από μηδενική βάση. Ακόμα ωραιότερα. Και προαναγγέλλει ότι θα κάνει φύλλο φτερό τα θαλασσοδάνεια που έλαβαν τα μεγάλα καρτέλ της μικρής οθόνης από τις τράπεζες. Ωραιότατο.

Χέρι όμως δεν σηκώνει. Οι υπουργοί τρέχουν στα κανάλια. Ενίοτε καταγγέλλουν μάλιστα τα κανάλια, μιλώντας στα κανάλια. Οι νέοι ευπρόσωποι εκπρόσωποι ρίχνουν σπόντες, μπηχτές ή και ευθείες βολές. Βουλευτές και βουλευόμενοι εκφράζουν τη βούληση να επιβληθεί επιτέλους διαφάνεια και δημοκρατία στο σάπιο βασίλειο της τηλεοπτικής και εργολαβικής Δανιμαρκίας. Όλα αυτά όμως στα λόγια. Και πάλι στα λόγια.

Αλλά οι σφαλιάρες από την άλλη μεριά πέφτουν σύννεφο. Ρωτήστε τον Κατρούγκαλο να σας πει. Και τον Βαρουφάκη. Και τον Καμμένο. Και τον Τσίπρα εν τέλει. Διότι η διαβολή, το δηλητήριο, η συκοφαντία, η ψευδολογία, η τρομολαγνεία, τα βομβαρδιστικά ΑΤΜ, είναι στην ημερήσια διάταξη του βαρονιακού βιασμού της ενημέρωσης. Και της δημοκρατίας. Και όλων μας. Οι βαρόνοι δηλαδή βαράνε. Και βαράνε με όλα τα συστημικά Μέσα.

Και όταν οι βαρόνοι βαράνε, στην κυβέρνηση δεν μπορούν να κωλοβαράνε. Έχουν τη θέληση - όποιος ξέρει δεν αμφιβάλλει. Έχουν τη νομιμότητα. Έχουν τους πολίτες -εντάξει, εκτός του Αρναούτογλου. Έχουν τη δημοκρατία. Έχουν τους Ευρωπαίους, που -διακηρύσσουν ότι- απεχθάνονται τη διαφθορά. Χρόνο όμως δεν έχουν. Ας κάνουν ένα πρώτο βήμα. Γιατί αλλιώς θα υποστούν από το μονόπλευρο ξύλο κατάγματα αξιοπιστίας. Κι αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Δώστε κι εσείς μια σφαλιάρα, παιδιάααααα. Εκτός από όλα τα άλλα, να γελάσει και λίγο το χειλάκι μας....


ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

Θα πίνατε εντομοκτόνο για πρωινό; (Video)

Βάλια Μπαζού


Ο δόκτωρ Πάτρικ Μουρ, υποστηρίζει ότι ακόμα κι αν πιούμε ένα λίτρο δεν θα μας βλάψει! Έτσι, ο Γάλλος δημοσιογράφος του Canal+, προθυμοποιήθηκε να του δώσει ένα ποτηράκι. Η συνέχεια είναι για γέλια και για κλάματα.

Το απόσπασμα των μόλις 43 δευτερολέπτων από τη μεγάλη έρευνα για το καρκινογόνο Glyphosate της Monsanto που θα βγει στον «αέρα» το επόμενο διάστημα είναι η πιο απτή απόδειξη, της μεγάλης απάτης σε βάρος της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος που συνειδητά δρομολογείται από το γίγαντα της βιοτεχνολογίας, τη Monsanto.

Ο δόκτωρ Μουρ, αν και επισήμως, σύμφωνα με την πολυεθνική, δεν είναι επί πληρωμή λομπίστας της Monsanto, αρέσκεται στο να γυρνάει από τηλεοπτικό παράθυρο σε τηλεοπτικό παράθυρο για να διαψεύσει τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, που μόλις πριν από λίγες ημέρες απεφάνθη ότι το Glyphosate, το βασικό συστατικό του εντομοκτόνου- ζιζανιοκτόνου Roundupείναι ύποπτο για εμφάνιση καρκίνου στον άνθρωπο.

Ιδού ένα μέρος του αποκαλυπτικού διαλόγου:

-Μουρ: «Μπορείτε να πιείτε ένα ολόκληρο λίτρο και δεν θα σας βλάψει»

-Δημοσιογράφος: «Θέλετε να πιείτε λίγο; Έχουμε»

-Μουρ: «Ευχαρίστως. Όχι στην πραγματικότητα, αλλά ξέρω ότι δεν θα μου κάνει κακό».

-Δημοσιογράφος: « Εάν αυτό πιστεύετε, έχω να σας δώσω»

-Μουρ: «Δεν είμαι ηλίθιος»

-Δημοσιογράφος: «Άρα, είναι επικίνδυνο;»

-Μουρ: «Δεν είναι επικίνδυνο για τον άνθρωπο. Όχι δεν είναι»

-Δημοσιογράφος: «Άρα, είστε έτοιμος να πιείτε ένα ποτήρι;»

-Μουρ: «Όχι, δεν είμαι ηλίθιος».

Monsanto κατά ΠΟΥ

Την προηγούμενη εβδομάδα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας του ΟΗΕ (ΠΟΥ) παρουσίασε μια έκθεση, που συντάχθηκε από τους επιστήμονες του Διεθνούς Οργανισμού Ερευνών για τον Καρκίνο (IARC), σύμφωνα με την οποία το Glyphosate, κύριο συστατικό του ζιζανιοκτόνου Roundup της Monsanto στο ζιζανιοκτόνο – κατετάγη στην κατηγορία «δυνητικά καρκινογόνο για τον άνθρωπο».

Μετά την αποκάλυψη, ο γίγαντας της βιοτεχνολογίας, επιστράτευσε το θράσος, στη λογική του Πάτρικ Μουρ, και απαίτησε από τον ΠΟΥ να αποσύρει την έκθεση!

Η πρωτοφανής απαίτηση της Monsanto, αποκαλύπτει τον πανικό της πολυεθνικής αφού οι έρευνες των επιστημόνων του ΠΟΥ, απειλούν τα κέρδη της. Και αυτό γιατί το ζιζανιοκτόνο «Roundup Ready», συστατικό του οποίου είναι το Glyphosate, είναι το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο στον κόσμο.

Να σημειωθεί ότι πριν από περίπου τρία χρόνια σοκ είχαν προκαλέσει τα αποτελέσματα έρευνας επιστημόνων που απέδειξαν ότι το Glyphosate, το ενεργό συστατικό του μεγαλύτερου σε πωλήσεις ζιζανιοκτόνου στον κόσμο, Roundup, προκαλεί δυσπλασίες σε πειραματόζωα εμβρύων βατράχου και κοτόπουλα, σε δόσεις πολύ χαμηλότερες από αυτές που χρησιμοποιούνται στους γεωργικούς ψεκασμούς και πολύ πιο κάτω από τα ανώτατα όρια καταλοίπων σε προϊόντα που υφίστανται στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η έρευνα διενεργήθηκε από τον καθηγητή Andrés Carrasco, διευθυντή του Εργαστηρίου Μοριακής Εμβρυολογίας της Ιατρικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Επιστημονικής και Τεχνικής Έρευνας της Αργεντινής.



Το Ποντίκι

Διαβάστε Περισσότερα »

Τι σόι καπιταλισμό έχουμε;

Χρήστος Γιαννίμπας


Ένας είναι ο καπιταλισμός, θα μας έλεγε το ΚΚΕ (κατά το ένα είναι το κόμμα). Μωρέ ένας είναι, αλλά «τα πάντα ρει». Ο καπιταλισμός που γνώρισε η ανθρωπότητα δεν υπάρχει. Από το 1973 έχει περάσει σε ένα νέο ποιοτικά στάδιο που ονομάζω Air Capitalism. Σ’ αυτό έχει διατηρήσει τα παλιά χαρακτηριστικά του, αλλά έχει προσθέσει και νέα.

Το 1973 είναι έτος «σταθμός». Με την έννοια πως δύο γεγονότα της χρονιάς αυτής σηματοδοτούν τις μετέπειτα εξελίξεις. (1ον) Με την πραξικοπηματική ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης του Σ. Αλιέντε στη Χιλή και την επιβολή της δικτατορίας του Α. Πινοσέτ, η Χιλή γίνεται η πρώτη χώρα στον κόσμο που εφαρμόζονται τα νεοφιλελεύθερα δόγματα. Είναι το πρώτο πειραματόζωο της «Σχολής του Σικάγο». (2ον) Ιδρύεται το πρώτο χρηματιστήριο παραγώγων προϊόντων στο Σικάγο. Σε ελάχιστο χρόνο στο «χορό» μπαίνουν πολλές πόλεις σε όλες χώρες.

Διευκρινίσεις. (1η) Στη συνέχεια Π = Παράγωγα (προϊόντα πάσης φύσεως). (2η) Τα Π δεν είναι πρόσφατο «φρούτο». Η ιστορία τους είναι πολύ παλιά (2.500 ετών) και η ιδέα Ελληνική. Ο πρώτος παραγωγάκιας, έτσι λένε στην χρηματιστηριακή αργκό τους παίκτες των Π, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη («Πολιτικά» βιβλίο 1 κεφ.11) ήταν ο Θαλής ο Μιλήσιος. (3η) Δεν αναφέρομαι στα κεφάλαια που κατευθύνονται στα Π για την κάλυψη, αντιστάθμιση κινδύνου/ων (hedging). Αυτά καλώς υπάρχουν αλλά είναι κυριολεκτικά σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με τα συνολικά.

Πόσος είναι ο τζίρος των κεφαλαίων στα Π; Το 1980, μόλις 7 χρόνια μετά την ίδρυση των χρηματιστήριων Π, η αξία τους είναι όση και το παγκόσμιο ΑΕΠ. Το 1993 είναι ήδη 200% μεγαλύτερη από το παγκόσμιο ΑΕΠ (της ίδιας χρονιάς). Τριάντα χρόνια μετά, το 2010, η αξία των Π είναι 1200% μεγαλύτερη από την παγκόσμια οικονομία. Το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι 60 τρις $ και ο τζίρος των Π είναι 780 τρις $ !![1] Δύο ακόμα «συγκρίσεις». Τα 780 τρις $ των Π είναι 3,5 φορές ο παγκόσμιος πλούτος που εκτιμάται σε 220 τρις $. Το 2004, μια ενδιάμεση χρονιά της τελευταίας 20ετίας, οι παγκόσμιες ημερήσιες συναλλαγές Π, ήταν μεγαλύτερες από τη συνολική αξία των εξαγωγών όλων των κρατών ενός ολόκληρου χρόνου !!

Για τους έλληνες, ίσως ένα από τα πιο γνωστά Π είναι τα CDS που τα έμαθαν με την κρίση. Στα χρόνια του ευρώ μέχρι και πριν το ξέσπασμα της κρίσης, η εξέλιξη των CDS φαίνεται στον παρακάτω πίνακα (τα ποσά σε εκατ. $).


Από τα 918 εκατ. του 2001 σκαρφαλώνουν στα 62.200 εκατ. (62,2 τρις) το 2007. Το παγκόσμιο ΑΕΠ το 2007 ήταν 60 τρις $. Την ίδια χρονιά τα CDS ήταν 62,2 τρις $. Είναι σαν να ασφαλίστηκε ολόκληρο το ΑΕΠ του πλανήτη γη και έμειναν και 2,2 τρις $ με τα οποία ασφαλίστηκε το ΑΕΠ του πλανήτη Άρη. (Και μην ακούτε που λένε πως δεν κατοικείται). Κρίσιμο ερώτημα (ένα από τα πολλά). Ποιοι έχουν το οικονομικό μέγεθος να πουλάνε ασφάλεια (CDS) για αυτά τα αστρονομικά ποσά; Απάντηση ΚΑΝΕΝΑΣ.

Π.χ. από το χρέος της Ελλάδας (300 δις €), αρχές του 2010 είχαν ασφαλιστεί 128 δις € με CDS. Έστω ότι ο Παπανδρέου ως άλλος Ντάριο Φο αναφωνούσε: «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω». Τι θα γινόταν; Όχι με την Ελλάδα, τους Έλληνες και την ευρωζώνη. Με αυτούς που είχαν πουλήσει τα CDS (την μερίδα του λέοντος είχαν Goldman Sachs, JP Morgan και Morgan Stanley). Για να το γενικεύσω λίγο, ας πάρουμε και τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Το Σεπτέμβριο του 2009 δημιουργήθηκε στο Λονδίνο ο όμιλος Markit Group που έφτιαξε τον δείκτη iTraxx SovX Western Europe. (Βασίζεται στον μέσο όρο των CDS Ελλάδας και άλλων 14 Ευρωπαϊκών χωρών).

Επαναλαμβάνω το ερώτημα. Για αυτές τις 15 Ευρωπαϊκές χώρες ποιος έχει το οικονομικό μέγεθος, την οικονομική ισχύ, να εγγυηθεί τα δις χρέους της Ελλάδας και τα τρις των υπολοίπων 14 χωρών; Συγνώμη, αλλά και τους κώλους τους να πουλήσουν δεν φτάνουν ούτε για ζήτω. Ούτε καν τα 128 δις χρέους της Ελλάδας δεν είχαν και δεν μπορούσαν να εγγυηθούν. Για να πάρετε μια ιδέα, η μεγαλύτερη αμερικανική (και παγκόσμια) ασφαλιστική εταιρεία είναι η AIG. Η κατάρρευσή της το 2008 οφείλεται στην μεγάλη έκθεση ύψους 15 δις $ που είχε σε CDS (15 δις όχι τρις). Αν ο κολοσσός AIG δεν είχε το μέγεθος να καλύψει μόλις 15 δις έκθεση σε CDS, ποιος είχε το μέγεθος να καλύψει τα 128 δις χρέους σε CDS (από τα 300 δις χρέους) της Ελλάδας; Κανείς βέβαια και μην το συζητάμε καν για τις υπόλοιπες 14 Ευρωπαϊκές χώρες.

Αν η Ελλάδα «κατέβαζε ρολά», όλοι αυτοί που πουλούσαν ασφάλεια (CDS) για τα ελληνικά ομόλογα θα κατέρρεαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, και μαζί τους η παγκόσμια οικονομία.[2] Πολύ σωστά έγραφε ο Michael Lewitt σε άρθρο του στη New York Times (16/9/2008): «Οι εκδότες των παραγώγων CDS θα έπρεπε λογικά να διαθέτουν εγγυήσεις (ή αντασφαλίσεις) για να υποστηρίζουν τις μελλοντικές υποχρεώσεις τους, αλλά στο παράλογο χρηματοπιστωτικό περιβάλλον που ζούμε οι εγγυήσεις αυτές είναι εξαιρετικά χαμηλές. Έτσι, αν η φούσκα σκάσει, όπως στην περίπτωση των ακριβώς αντίστοιχων παραγώγων real-estate στις ΗΠΑ, τότε αδυνατούν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους και τρέχει το κράτος -δηλαδή οι φορολογούμενοι- να πληρώσουν το πάπλωμα».[3]

Υπήρχε και υπάρχει βιομηχανικό ή παραγωγικό κεφάλαιο και χρηματικό κεφάλαιο που επενδύεται στο προηγούμενο. Σήμερα όλα αυτά μαζί είναι σταγόνα στον ωκεανό συγκριτικά με το παρασιτικό χρηματικό κεφάλαιο. Μια θάλασσα κεφαλαίου που δεν είναι «παρκαρισμένο» στο σεντούκι της γιαγιάς, ούτε όμως και στην παραγωγική διαδικασία. Είναι στα εκατοντάδες χρηματοοικονομικά Π.

Με απλά ελληνικά είναι κυριολεκτικά σε αέρα κοπανιστό. Δεν παράγει απολύτως τίποτα που να χρησιμοποιείται από τους ανθρώπους. Ούτε καν μια καρφίτσα ή μία βίδα. Κάτι που αναγνωρίζει (έστω και έμμεσα) ο Barack Obama όταν απευθύνει έκκληση στο Κογκρέσο λέγοντας πως: «Είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε οτιδήποτε για να καταστήσουμε πιο πιθανό οι άνθρωποι να χτίζουν και να δημιουργούν πράγματα σε αυτήν τη χώρα».

Παρένθεση. Το 2006 ο Τζωρτζ Μπους διόρισε υπουργό οικονομικών τον Paulson. Το 2007 και ενώ η κρίση με τα subprime είχε ήδη ξεκινήσει δήλωνε: «Μια ανοιχτή, ανταγωνιστική, απελευθερωμένη χρηματιστική αγορά μπορεί να εξασφαλίσει πόρους και ευημερία πολύ αποτελεσματικότερα από τις κυβερνητικές παρεμβάσεις». Όταν αργότερα η κατάρρευση ήταν ήδη γεγονός, επέμενε ότι: «η ζημιά θα είναι πολύ περιορισμένη γιατί η παγκόσμια οικονομία είναι η ισχυρότερη εδώ και δεκαετίες».

Θα πείτε, «νεοφιλελεύθερος είναι, τι θα έλεγε;». Δείτε όμως. Ο ίδιος, όντας υπουργός οικονομικών, πόνταρε στην κατάρρευση της αγοράς των ενυπόθηκων δανείων. Το «Newsweek» ανεβάζει το ποσό που κέρδισε το 2008 σε τουλάχιστον 15 δις δολάρια!![4] Οι New York Times έγραψαν πως: «πρόκειται για τη μεγαλύτερη ίσως λεία στην ιστορία της Wall Street». Το 2009 ο αρθρογράφος της Wall Street Journal, Gregory Zuckerman, στο βιβλίο του Η καλύτερη συναλλαγή που έγινε ποτέ [5], αναλύει πώς ο Paulson «έγραψε χρηματοοικονομική ιστορία».

Πείτε μου τώρα. Αυτός ο άνθρωπος, που κέρδισε το αστρονομικό ποσό των 15 δις $, τι ακριβώς παρήγαγε που να ήταν χρήσιμο στους ανθρώπους; Ο Bill Gates έβγαλε περισσότερα, αλλά για πολλά χρόνια ο ίδιος και χιλιάδες άνθρωποι που εργάζονται στη Microsoft «δημιουργούν πράγματα σε αυτήν τη χώρα»(Obama). Ο Paulson τι δημιούργησε; Το απόλυτο τίποτα. Ούτε καν μια καρφίτσα ή μία βίδα. Κλείνω την παρένθεση.

Σε σχέση με το παρασιτικό χρηματικό κεφάλαιο, δεν μιλούμε για την υπεραξία του Μαρξ και το κόστος της εργατικής δύναμης. Ούτε καν για την κατά Άνταμ Σμιθ ανάγκη αναδιανομής ενός μέρους του πλούτου που παράγεται. Γιατί ο «πλούτος που παράγεται» από το παρασιτικό χρηματικό κεφάλαιο δεν μπορεί καν να αναδιανεμηθεί. Και δεν μπορεί γιατί είναι εικονικός, πλασματικός. Δεν προκύπτει ούτε από χειρονακτική εργασία, ούτε από πνευματική εργασία.

Στην πραγματικότητα είναι υπεξαίρεση κεφαλαίου. Κοντολογίς έχουμε ένα νέο στάδιο του καπιταλισμού και μια νέα αντίθεση. Η προϋπάρχουσα αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας, εμφανίζεται στη διαδικασία παραγωγής πλούτου του οποίου αποκλειστική πηγή είναι η εργασία (χειρονακτική ή και πνευματική). Στο στάδιο του Air Capitalism προστίθεται η αντίθεση παρασιτικού χρηματικού κεφαλαίου και αυτής καθαυτής της παραγωγής. Ο καπιταλισμός στο στάδιο αυτό κορύφωσε την κουλτούρα «ο νικητής τα παίρνει όλα».

Πριν 100 χρόνια ο Λένιν αναφερόταν στην κυριαρχία του χρηματικού κεφαλαίου στο βιομηχανικό ή παραγωγικό κεφάλαιο και στο διαχωρισμό του απ’ αυτά. Στο στάδιο του Air Capitalism η κυριαρχία πλέον έχει περάσει στο παρασιτικό κεφάλαιο που επίσης έχει διαχωριστεί από τα προηγούμενα δύο. Για την ακρίβεια έχει πλήρως αυτονομηθεί. Τα τελευταία 30 χρόνια, δεν έχουμε μόνο μεταφορά εισοδημάτων από τους πολλούς φτωχότερους στους λίγους πλουσιότερους. Έχουμε και μεταφορά κεφαλαίου από το βιομηχανικό ή παραγωγικό κεφάλαιο και το χρηματικό που επενδύεται σ’ αυτό, προς το παρασιτικό κεφάλαιο. Δηλαδή, ΚΑΙ από τον κόσμο του πλούτου (που όμως βρίσκεται στην παραγωγική σφαίρα), προς το παρασιτικό κεφάλαιο που κάνει υπεξαίρεση κεφαλαίου.[6]

Συμπερασματικά το παρασιτικό κεφάλαιο είναι στον αέρα και αυγατίζει με αέρα. Ποσώς ενδιαφέρεται για την πραγματική οικονομία. Παραγωγική διαδικασία, παραγωγή ή υπερπαραγωγή, προσφορά και ζήτηση του είναι παντελώς ανούσια. Χτίζει θέσεις στον αέρα (short ή long), πουλάει τις θέσεις του, παίρνει τα κέρδη του και για σας. Πάμε γι’ άλλα. Κι αν στραβώσει κάτι no problem. Ας είναι καλά το κρατικό ιππικό, δηλαδή το γκουβέρνο.

Λέει ο Paul Volcker [7]: «Δεν είναι λογικό τα κρατικά κονδύλια, τα χρήματα των φορολογουμένων δηλαδή, να προστατεύουν και να στηρίζουν κερδοσκοπικές δραστηριότητες». Το Δεκέμβρη του 2009 μιλώντας στο Sussex της Αγγλίας, σε μεγάλο ακροατήριο χρηματιστών και τραπεζιτών, τους άφησε όλους σύξυλους όταν ξιφούλκησε ενάντια στα Π για να καταλήξει: «Τα παράγωγα προϊόντα δεν έχουν προσφέρει τίποτα απολύτως θετικό στην παγκόσμια οικονομία». Όταν αυτά τα λέει το «ιερό τέρας» των ΗΠΑ, εγώ τι να προσθέσω;

Οι σώφρονες επιχειρηματίες (οικονομικά μικροί ή μεγάλοι), ξέρουν καλά και έχουν κάθε λόγο να αναγνωρίζουν, ότι υπάρχει πραγματικό οικονομικό συμφέρον στην ευμάρεια των κοινωνιών στις οποίες δραστηριοποιούνται. Ότι η επιτυχία ή η αποτυχία δεν καθορίζεται αποκλειστικά από τα κέρδη. Ούτε από τα κέρδη ανά μετοχή και τα κέρδη των εταίρων. Μια πετυχημένη οικονομία πρέπει να έχει θεμέλια την εμπιστοσύνη τον αλληλοσεβασμό και όλα όσα αυτά συνεπάγονται. Αντίθετα, για το παρασιτικό χρηματικό κεφάλαιο όλα αυτά είναι κουραφέξαλα.

Ανέκαθεν το «κλασσικό» κεφάλαιο επεδίωκε να έχει τα περισσότερα δυνατά ερείσματα στα κέντρα ισχύος της πολιτικής για ευνόητους λόγους. Σήμερα, στο στάδιο του Air Capitalism, το παρασιτικό κεφάλαιο δεν επιδιώκει απλώς αυτό. Επιβάλλει την πολιτική. Κυβερνήσεις και κράτη «χορεύουν» στο σκοπό που τους σφυρίζει. Δείτε π.χ. τις ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις. Έχουν ήδη απεμπολήσει την κυριαρχία της πολιτικής επί της οικονομίας. Έχουν αποδεχτεί την περιθωριοποίηση των πολιτικών επιλογών των λαών και την εξαφάνιση (αντικατάσταση) της πολιτικής από τους οικονομικούς δείκτες.

Στο στάδιο του Air Capitalism, η δυνατότητα των κρατών να ρυθμίζουν κυρίαρχα τη λειτουργία των κοινωνιών τους και των οικονομιών τους είναι από πολύ περιορισμένη έως ανύπαρκτη. Όταν όμως στο παρασιτικό κεφάλαιο δεν μπορεί να στήσει ανάχωμα η ισχύς των κρατών, και αποδέχονται την ανταλλαγή της κρατικής κυριαρχίας με τα «καλά λόγια» των αγορών (πχ. για την πιστοληπτική τους ικανότητα), τότε δεν είναι στραβός ο γιαλός.

Ο Air Capitalism «πρόλαβε» να γνωρίσει 28 πιστωτικές κρίσεις, άλλες τόσες φούσκες (που φυσικά έσκασαν), 58 χρηματιστηριακές κρίσεις, 122 υφέσεις σε 21 αναπτυγμένες χώρες ενώ περισσότερα από τα μισά κράτη πτώχευσαν. Η τελευταία κρίση όμως δεν είναι μια ακόμα «συνήθης» κρίση. Πρόκειται για μια δομική κρίση που τραντάζει τους δύο βασικούς πυλώνες του καπιταλιστικού συστήματος. Από τη μια την κερδοφορία του βιομηχανικού (ή παραγωγικού) αλλά και χρηματικού κεφαλαίου, οικονομικός πυλώνας, και από την άλλη την κυριαρχία του, πολιτικός πυλώνας.

Πρόκειται δηλαδή για κρίση που ακουμπά τον «σκληρό πυρήνα» των σχέσεων παραγωγής αλλά και αναπαραγωγής του συστήματος.

Πριν 2.500 χρόνια ο Αριστοτέλης διαπίστωνε πως δεν υπάρχει αναλλοίωτη ανθρώπινη φύση. Ο άνθρωπος ως κοινωνικό όν διαμορφώνει τις συνθήκες και ταυτόχρονα καθορίζεται απ’ αυτές. Το θετικό είναι πως οι λαοί πλέον είναι οργισμένοι (σε Ευρώπη, ΗΠΑ κ.α.) και όπως έγραφε ο Καστοριάδης «Τα πάθη θεσμίζουν τις πόλεις». Τα ζητήματα έχουν ήδη τεθεί. Η οργή των λαών εδράζεται, έστω και υποσυνείδητα, στην επιθυμία να ζήσουν σε Δημοκρατία και όχι σε τραπεζική «δημοκρατία» αιχμάλωτοι ες αεί.

Μπορεί αυτή η οργή να είναι ακόμα εσωτερική ή να μην εκφράζεται έντονα και πολύ περισσότερο οργανωμένα. Ίσως ούτε και με νηφαλιότητα ούτε καν με λογική. Είναι όμως αναγκαία συναισθηματικά. Είναι η αναγκαία συνθήκη για να δώσει Ιστορικό ρόλο στην αισιοδοξία. Αναγκαία, όχι όμως και ικανή. Ικανή θα την καταστήσει ο καθένας από μας, που πρέπει να καταλάβει και να δράσει εκτός καναπέ. Μόνο έτσι θα ξεκουμπιστούν οι δουλοπρεπείς πολιτικοί της τραπεζικής «δημοκρατίας». Αυτοί που υπηρετούν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και το παρασιτικό κεφάλαιο που φωλιάζει μέσα σ’ αυτό. Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να απαλλαγούμε από τους λαθρεπιβάτες της Ιστορίας. Άλλος τρόπος δεν υπήρξε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Ούτε και θα υπάρξει.

[1] Αυτονόητο πως είναι αστρονομικά μοχλευμένο χρήμα. Δείτε ενδεικτικά, Ενεργητικά (Ε) και Αξία Παραγώγων (ΑΠ). (Ποσά σε εκατ. $, στοιχεία των ισολογισμών τους).
JP Morgan: Ε=1.791.060 $ ΑΠ=78.113.753 $
Citibank: Ε=1.216.291 $ ΑΠ=56.096.970 $
Bank of America Ε=1.454.051 $ ΑΠ=53.157.271 $
Οι τρεις πρώτες (σε ΑΠ) τράπεζες, όλες αμερικάνικες, έχουν μοχλευμένα κεφάλαια στα διάφορα παράγωγα (=αέρας κοπανιστός) 187.368 δις $ ήτοι 187 τρις $, όταν το ΑΕΠ του πλανήτη είναι 60 τρις $. Κάντε και την σύγκριση των 187 τρις της ΑΠ με τα 4,46 τρις του ενεργητικού τους. Μόχλευση 46 φορές!!!! Επιπλέον, οι Citibank και Bank of America διασώθηκαν από την κατάρρευση με χρήματα των αμερικανών φορολογουμένων. Όμως όχι μόνο δεν συμμορφώθηκαν περιορίζοντας την μόχλευση τους στις τοποθετήσεις τους στα παράγωγα, αλλά αντιθέτως τις ενίσχυσαν. Από τη διάσωσή τους το 2008 και μόνο μέσα σε δύο χρόνια τις αύξησαν κατά 16 τρις $ η κάθε μία. Ποσό που είναι ίσο με το ΑΕΠ της Ευρώπης. Μήπως αναρωτιέστε που πήγαν τα τρις $ που τύπωσαν οι ΗΠΑ ή θέλετε τα αντίστοιχα ποσά για τις τράπεζες της ευρωζώνης;

[2] Γιατί λέτε τους είχε πιάσει τόση πρεμούρα να μας «σώσουν» ντε και καλά; Δυστυχώς όμως τα πολιτικά μας «ξεφτέρια» μπέρδεψαν το PSA που είναι εξέταση για τον προστάτη, με το PSI που είναι «εξέταση» για τους προστάτες.

[3] Μ’ αυτά που γράφει, αν ζούσε ο Εντγκαρ Χούβερ (Δ/τής του FBI) ο Michael Lewitt θα ήταν αριστερός και η New York Times (τουλάχιστον) η ΑΥΓΗ.

[4] Αυτά είναι φράγκα Mr. G. Soros, όχι τα «ψίχουλα» του 1 δισ. $ που κέρδισες το 1992.

[5] Gregory Zuckerman: Τhe Greatest Τrade Εver, Βroadway Βooks, 2009.

[6] Επισημαίνει ο νομπελίστας Paul Krugman (Άρθρο του στους New York Times Νοέμβρης 2011): «Το σλόγκαν του 99% ίσως δεν είναι πολύ σκληρό και δεν λέει όλη την αλήθεια, καθώς ένα μεγάλο μέρος των κερδών του 1% έχουν καρπωθεί από ένα ακόμη μικρότερο γκρουπ, το 0,1% που είναι οι πλουσιότεροι».

[7] O Paul Volcker είναι η «ζωντανή οικονομική ιστορία» 60 χρόνων των ΗΠΑ. Ο Barack Obama τον επέλεξε ως πρόεδρο της επιτροπής σοφών για την κρίση (επίσημη ονομασία «Economic Recovery Advisory Board»). Από το 1952 (!) πηγαινοέρχεται συνεχώς και αδιαλείπτως ανάμεσα στα μεγαθήρια της Wall Street (κυρίως τον όμιλο Ροκφέλερ) και την εκτελεστική εξουσία. Ο ίδιος είναι δημοκρατικός αλλά δεν είχε πρόβλημα να εργαστεί (την οκταετία 1979 - 1987) στις κυβερνήσεις Τ. Κάρτερ και Ρ. Ρέιγκαν. Είχε προειδοποιήσει για: «επερχόμενο οικονομικό όλεθρο εάν η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν εξαναγκάσει το τραπεζικό σύστημα να αναθεωρήσει τις πρακτικές του».

Tvxs

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο ιδιότυπος αποστάτης, κ. Σταύρος Θ.

Στάθης


Ρεκόρ κερδών σημείωσε το λιμάνι Θεσσαλονίκης. Να το ιδιωτικοποιήσουμε! Οπως και τα αεροδρόμια. Πριν να τα απαγάγουν οι εξωγήινοι και να μην έχουν πού να προσγειωθούν οι αεροπορικές εταιρείες χαμηλού κόστους, «τρελών» πιλότων και πάμφθηνης ανθρώπινης ζωής. Η τριλογία του «εκσυγχρονισμού».

Αυτήν την τριλογία του «εκσυγχρονισμού» (εναντίον του λαϊκισμού, του λαϊκισμού και του λαϊκισμού) εκφράζει σήμερα καλύτερα απ’ όλους -οφείλω να το παραδεχθώ- ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης. Ο άνθρωπος έχει ανέλθει στις ανώτερες (και ιπτάμενες) σφαίρες της πολιτικής. Εως τώρα γνωρίζαμε ότι αποστάτης είναι κάποιος που φεύγει απ’ το κόμμα του και εντάσσεται σε ένα άλλο, με σκοπό (και αποτέλεσμα) να ανατρέψει την κυβέρνηση που έως εκείνη τη στιγμή στήριζε ο ίδιος κι εξακολουθεί να στηρίζει το πρώην κόμμα του. Ο ταλαντούχος λοιπόν κ. Σταύρος είναι ο πρώτος πολιτικός που προτρέπει ένα κόμμα να διώξει το άλλο του μισό και να προσλάβει σώγαμπρο τον Σταύρο τον Νιαγάρα (με την καλή έννοια του ασυγκράτητου) ως ένα έτερον «έτερον ήμισυ»!

Ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης είναι ο πρώτος πολιτικός που προτρέπει δημοσίως ένα άλλο κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, να διαπράξει δύο ατιμίες με τη μία. Πρώτον, να ρίξει τους ΑΝΕΛ σπάζοντας τη συγκυβέρνηση μαζί τους, για λόγους γούστου του κυρ Σταύρου και, δεύτερον, να ξωπετάξει ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός κόμματος τον μισόν ΣΥΡΙΖΑ, ώστε άνετα μετά ο ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση του εναπομείναντος εαυτού του μαζί με το Ποτάμι, τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ κι όποιον άλλον δεν είναι λαϊκιστής.

Με δυο λόγια, ο ογκόλιθος της πολιτικής σκέψης και Πωλ Μπάνυαν της πολιτικής ηθικής προτείνει στον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Να σφετερισθεί την εντολή του λαού, να αυτοδιασπασθεί και να κυβερνήσει μαζί με τον κυρ Σταύρο, χάριν της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, της Διαπλοκής, της κυρίας Μέρκελ κι όποιου άλλου βλέπει φως και ανεβαίνει.

Το ένδοξον αυτής της αναισχυντίας που προτείνει ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης είναι ότι δεν την αντιλαμβάνεται καν.

Κι αυτό είναι κάτι ευθέως ανάλογο της προσωπικής του εντιμότητας. Ανάλογης επίσης με την εντιμότητα των κύκλων που εκφράζει. Ή μάλλον που εκθέτει. Διότι είναι αλήθεια ότι κύκλοι της Διαπλοκής και της Υποτέλειας επεξεργάζονται, απεργάζονται και διακινούν σενάρια για «κυβερνήσεις εθνικής ενότητας» (στην Υποτέλεια) - όμως εν κρυπτώ και μόνον μέσω διαρροών σε δημοσιογραφικούς κύκλους. Μπουνταλάς πολιτικός, που να αναλαμβάνει την ευθύνη να προτείνει δημοσίως κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, μόνον ο κυρ Σταύρος βρέθηκε να υπάρχει. Αυτό είναι το «νέο» που κομίζει στην πολιτική ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης, τον αισχρότερο παλαιοκομματισμό.

Ο Αρχηγός (ε, ρε δημοκρατικά μεγαλεία) του Ποταμιού δεν καλεί βουλευτές να φύγουν απ’ το κόμμα τους, να αποστατήσουν και να ρίξουν την κυβέρνησή τους, όπως άλλωστε έκαναν ο κ. Μητσοτάκης ή ο κ. Σαμαράς, αλλά καλεί μια κυβέρνηση να σπάσει τις συμμαχίες της, να διασπάσει το κόμμα της, να καθαιρέσει τη δεδηλωμένη και μαζί με επήλυδες σώγαμπρους να σχηματίσει νέα κυβέρνηση (τύπου Παπαδήμου), καθώς και να βασισθεί σε μια δεδηλωμένη-μαϊμού, γράφοντας τη λαϊκή εντολή εκεί που την έχει γράψει ο κ. Θεοδωράκης. Κατά όλα τούτα ο άνω ποταμών αυτός άνθρωπος αποτελεί ένα νέο ανώτερο ποιοτικώς στάδιο της αποστασίας.

Εκείνο που, εκτός απ’ την ανηθικότητα, προϋποθέτει και συνεπάγεται τη μολυσματικότητα. Δεν νομίζω ότι η Διαπλοκή, η Διαφθορά και η Υποτέλεια θα μπορούσαν να βρουν ιδανικότερον εκφραστή του αμοραλισμού τους από έναν άθρωπο που αυτοπροτείνεται για πολιτικές ατιμίες, αν ταυτοχρόνως δεν τον εξέθετε μια άγρια ευήθεια. Διότι, βασιλικότερος των βασιλέων του ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης, δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται τι τύχη είχαν όσοι προσπάθησαν να κάνουν τον μεσολαβητή, όπως ο κ. Καρατζαφέρης ή ο κ. Κουβέλης, χωρίς να το καταφέρουν. Ομως αυτό είναι το λιγότερο κι ουδείς θα χύσει ρυάκια καν δακρύων όταν το ποτάμι θα πάρει το Ποτάμι.

Το αξιοδάκρυτο για όλους μας είναι να ακούμε τέτοιες αντιδημοκρατικές, αντικοινοβουλευτικές, νεοταξίτικες προτάσεις και να μην υψώνεται ο αντίλογος που θα έπρεπε. Ως φαίνεται, στο πλαίσιο της μιντιακής τυραννίδας έχουμε εξοικειωθεί με το απολιτίκ (που πολιτικότατο είναι), το πιασάρικο και το χιπστερέ, το εν γένει «νέο», όσο βαθειά αντιδραστικό κι αν είναι, ανήθικο και κυνικό. Εντάξει, είπαμε να «μας αγαπάει η Διαπλοκή», να μας «αγαπάνε οι Γερμανοί», αλλά όχι και να μας πουλάει ο Σταύρος τον «βυθό του εωσφόρου» για «ηχώ του θεού»...

ΥΓ.: Ο Σήφης το ζωντανό, είναι νεκρός. Ζωντανό όμως είναι το κτήνος που πέταξε τον Σήφη στα νερά της Στυγός - κρύα για τον Σήφη, κατάμαυρα για την ψυχή του κτήνους. Που όλον αυτόν τον καιρό, ο ίδιος και οι όμοιοί του χαχάνιζαν με τα όντως δάκρυα του φτωχού κροκόδειλου...

e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Ιδού η σωστή λίστα

Του Τάσου Παππά


Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση τρελαίνεται, παίρνει πίσω τη λίστα, ζητάει ταπεινά συγνώμη από τους εταίρους γιατί σπατάλησε τον πολύτιμο χρόνο που της δόθηκε και γιατί προσπάθησε να τους εκβιάσει με φληναφήματα του τύπου (προτιμώ να πληρώσω μισθούς και συντάξεις παρά τις δόσεις στο Δ.Ν.Τ), πετάει στο καλάθι όλες τις βαρύγδουπες προεκλογικές υποσχέσεις της και συντάσσει σε χρόνο ρεκόρ νέα λίστα με τα εξής δέκα μέτρα:

  1. Οριζόντια μείωση των μισθών στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα κατά 10%.
  2. Μείωση των κύριων συντάξεων κατά 15% και εξαφάνιση των επικουρικών.
  3. Απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες 30.000 δημόσιοι υπάλληλοι.
  4. Απελευθερώνονται πλήρως οι ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα.
  5. Δραστικός περιορισμός των αποζημιώσεων όσων απολυθούν.
  6. Καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις και επιβάλλονται οι ατομικές παντού.
  7. Γενναία αύξηση του Φ.Π.Α σε όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες.
  8. Προκήρυξη απεργιών μόνο αν συμφωνεί το 70% των εγγεγραμμένων στα συνδικάτα.
  9. Αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 έτη.
  10. Αποκρατικοποίηση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων για τις οποίες ενδιαφέρονται ευρωπαϊκές χώρες.

Πιστεύει κανείς ότι μια τέτοια λίστα θα απορριφθεί; Πιστεύει κανείς ότι οι εταίροι και φίλοι μας θα θορυβηθούν με τις σκληρές προτάσεις και θα συστήσουν στον Τσίπρα να τις κάνει πιο ήπιες;

Πιστεύει κανείς ότι ο κύριος Σόιμπλε θα εκφράσει ξανά τη λύπη του που η Ελλάδα έχει μια τόσο ανεύθυνη κυβέρνηση; Πιστεύει κανείς ότι ο κύριος Ντράγκι θα προβληματιστεί για τον υφεσιακό χαρακτήρα των μέτρων; Πιστεύει κανείς ότι ο Ντάιζεμπλουμ και ο Ραχόι θα ζητήσουν ακριβή κοστολόγηση των προτάσεων; Σε καμία περίπτωση.

Όλες οι κυβερνήσεις θα δηλώσουν ικανοποιημένες που ο μικρός ατίθασος εταίρος έβαλε επιτέλους μυαλό, έστω με καθυστέρηση, και θα ανοίξουν την κάνουλα χρηματοδότησης (με ρέγουλα φυσικά για να μην υποτροπιάσει). Κάπως έτσι η καταχρεωμένη Ελλάς θα ξαναπάρει τη θέση της στην οικογένεια των ενάρετων και θα συνεχίσει να απολαμβάνει τα πλεονεκτήματα από την παραμονή της (πάση θυσία για να μην ξεχνιόμαστε) στη μεγάλη και φιλόστοργη ευρωπαϊκή οικογένεια.

ΕΦ-ΣΥΝ

Διαβάστε Περισσότερα »

Το κοριτσάκι του συριακού εμφυλίου που μπέρδεψε την κάμερα με όπλο και «παραδόθηκε» στον φωτογράφο

Διεθνή


Τον γύρο του κόσμου κάνει η συγκινητική φωτογραφία μιας μικρής Σύριας, που ο φακός την απαθανάτισε με τα χέρια σηκωμένα να «παραδίνεται» στον φωτογράφο.

Η μικρή, που όπως γράφτηκε στον τουρκικό Τύπο έχασε τον πατέρα της στον συριακό εμφύλιο, φοβήθηκε την φωτογραφική μηχανή, μπερδεύοντάς την με όπλο, και «παραδόθηκε» στον φωτογράφο.

Η φωτογραφία φέρεται να τραβήχτηκε από τον φωτογράφο Οσμάν Σαγκιρλί το 2012, που συνεργαζόταν με ανθρωπιστική οργάνωση και επισκεπτόταν τους καταυλισμούς των Σύρων προσφύγων.

Οι νεκροί των τεσσάρων χρόνων του συριακού εμφυλίου ξεπερνούν τις 210.000, συμπεριλαμβανομένων 10.664 παιδιών, σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Το Ποντίκι

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Η ΛΙΣΤΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ VS Η ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ

Της Παναγιώτας Μπλέτα


Αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού βρίσκονται περισσότεροι από 3 στους 10 Έλληνες.

Σύμφωνα με σχετική έκθεση της Ευρωπαικής Επιτροπής για την απασχόληση και τις κοινωνικές εξελίξεις το 2014, η οποία παρουσιάσθηκε πρόσφατα στις Βρυξέλες, η Ελλάδα συγκαταλέγεται μεταξύ των κρατών-μελών, όπου το υψηλό ποσοστό του πληθυσμού το οποίο βρισκόταν στα όρια της φτώχειας το 2008 (28,1%) αυξήθηκε επικίνδυνα, κατά τη διάρκεια της κρίσης, σε 35,7% το 2013. Αντίστοιχα, παρατηρήθηκε αύξηση του ποσοστού των Ελλήνων που αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα στη χρήση βασικών αγαθών, από 11,2% το 2008, σε 20,3% το 2013.

Η μακροχρόνια ανεργία αυξήθηκε από 3,7% το 2008, σε 18,6% το 2013 και το ποσοστό απασχόλησης στον οικονομικά ενεργά πληθυσμό (25-64 ετών) μειώθηκε την ίδια περίοδο από 61,9% σε 49,3%.

Το ίδιο φαινόμενο, σχετικά με την ανεργία, παρουσιάσθηκε και σε άλλες χώρες όπως η Ισπανία, η Λιθουανία και η Ιρλανδία.

Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, η Ελλάδα καταλαμβάνει, μαζί με την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Ιταλία και την Ουγγαρία την πρώτη θέση σε επίπεδο φτώχειας, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ οι χώρες που αποδείχθηκαν περισσότερο ανθεκτικές στην οικονομική κρίση, εμφανίζονται να είναι οι χώρες που παρείχαν υψηλής ποιότητας απασχόληση και αποτελεσματική κοινωνική προστασία, επενδύοντας στις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.

Η Ελλάδα όμως, είναι πρώτη και στις κοινωνικές ανισότητες, καθώς όπως προκύπτει από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το 20% των πλουσιότερων Ελλήνων, έχει 6,6 φορές υψηλότερο εισόδημα από το 20% των φτωχότερων συμπολιτών τους.

Ενδεικτικό είναι, ότι το ποσοστό της ανισότητας παρέμεινε αμετάβλητο το 2013 και είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, μαζί με αυτό της Βουλγαρίας. Ακολουθεί με χάσμα φτωχών και πλουσίων 6,3% η Λετονία και η Ισπανία, ενώ στην Νορβηγία η κοινωνική ανισότητα είναι μόνο 3,3%.

Σύμφωνα πάλι με την ΕΛΣΤΑΤ, ανισότητες παρουσιάζονται και στα καταναλωτικά πρότυπα, μέσα στην Ευρωπαική οικογένεια.

Στην Ελλάδα και στη Βουλγαρία, το σχετικά μεγαλύτερο μερίδιο των δαπανών του μέσου προϋπολογισμού των νοικοκυριών αφορά στα είδη διατροφής. Στη Γερμανία και τη Νορβηγία καταγράφονται ως υψηλότερες οι δαπάνες, αυτές αφορούν τη στέγαση, ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο οι δαπάνες για μεταφορές.

Σύμφωνα με άλλη έκθεση που δημοσίευσε η Unicef το φθινόπωρο του 2014, η παιδική φτώχεια έχει αυξηθεί σε 23 από τις 41 πλουσιότερες χώρες του κόσμου, από το 2008. Ανάμεσά τους και η Ελλάδα, η οποία έρχεται πρώτη, (με ποσοστό 40,5% από 23% το 2008),μαζί με την Ισλανδία, καταγράφοντας μία ακόμη αρνητικό πρωτιά. Έπονται η Λετονία (μαζί με την Ισπανία, με ποσοστά πάνω από 36%), η Κροατία και η Ιρλανδία.

Περισσότερα από 686.000 παιδιά ζουν σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού στη χώρα μας. Η οικονομική κρίση πλήττει περισσότερο τα νοικοκυριά που είναι τρίτεκνα ή πολύτεκνα, ενώ περίπου 100.000 παιδιά στη χώρας μας εγκαταλείπουν το σχολείο για να εργαστούν.

Όσο περισσότερο διάστημα παραμένουν αυτά τα παιδιά παγιδευμένα στον κύκλο της φτώχειας τόσο πιο δύσκολο θα είναι να αποδράσουν, με αποτέλεσμα μία ολόκληρη γενιά να παγιδεύεται στη διά βίου στέρηση υλικών αγαθών, αλλά και προοπτικών.

Τρεις διαφορετικές εκθέσεις, στις οποίες αναφέρεται το παρόν άρθρο και πολλές άλλες που δεν έρχονται στο φως της δημοσιότητας, εκθέτουν τις παθογένειες του οικοδομήματος που λέγεται Ευρωπαική Ένωση.

Η λίστες της φτώχειας, των ανισοτήτων σε αντιπαραβολή με τις λίστες Λαγκάρντ, Siemens και γενικότερα τις λίστες της διαπλοκής, καταδεικνύουν ότι το πρόβλημα μέσα στην Ευρωπαική Ένωση, είναι η αδυναμία να ασκηθούν διορθωτικά μέτρα και προς τις δύο κατευθύνσεις.

Η αδυναμία εντοπίζεται κυρίως στην έλλειψη πολιτικής βούλησης, να σχεδιαστούν ουσιαστικοί τρόποι καταπολέμησης των αδικιών, πέρα από τους εισπρακτικούς μηχανισμούς που επιβάλλονται στο αποτέλεσμα που παράγουν.

Ακόμη και εάν μιλήσουμε όμως με όρους διαχειριστικής λογικής, υπάρχει πάντα λόγος να μπαίνει κανείς στις αιτίες του προβλήματος, προκειμένου να αλλάζει την ιδεολογία που βρίσκεται πίσω από αυτό. Και αυτό αποτελεί αρχή για την τεχνοκρατική προσεγγιστική, που πρωτίστως οφείλει να κινείται από και προς το ανθρώπινο κεφάλαιο. Οποιεσδήποτε άλλες τεχνοκρατικές αναλύσεις υποκινούνται από άλλου είδους κεφάλαια, πολιτικά ή οικονομικά, απέχουν πολύ ακόμη και από τις ίδιες τις επιστήμες που τις επινόησαν.

Διότι η χειριστική επιστήμη δεν αποτελεί καν επιστήμη…

Η έλλειψη πολιτικής βούλησης λοιπόν και η εμμονή σε μεθόδους που δεν εξυπηρετούν στην διεξοδική λύση των διακριτών πλέον προβλημάτων μέσα στην Ευρωπαική Ένωση, συνιστούν δυστυχώς στην χειραγώγηση της Δημοκρατίας από μια ομάδα ηλιθίων και των παραγώγων τους, που θα οδηγήσει μοιραία στην αποσύνθεση του οικοδομήματος.

Οι λίστες μεταρρυθμίσεων, που εκφράζουν τους παραπάνω και στόχο έχουν να επιτύχουν ένα προσωρινό οικονομικό λίφτινγκ, που καμία σχέση δεν έχει με την ανάπλαση των κατεστραμμένων κοινωνικών ιστών, της όποιας χώρας συγκαταλέγεται σε αυτή την οικογένεια, αποτελούν άχρηστα χαρτιά που ο λαοί θα τα χρησιμοποιήσουν απλά ως σκουπιδόχαρτα…

Οι μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να αντιστοιχούν στις προτεραιότητες που επιβάλλουν οι παθογένειες μέσα στην Ευρωπαική Ένωση και στην αποκατάσταση τους, καθώς και να εξασφαλίζουν τη σύγκλιση μεταξύ των κρατών μελών και όχι την απόκλιση. Απαιτείται δε να γίνονται ομόφωνα αποδεκτές, καθώς βασίζονται σε αντικειμενικές συνθήκες τεκμηρίωσης. Μόνο έτσι, μπορούν να χαίρουν το σεβασμό των κοινωνιών και των Κυβερνήσεων τους. Αλλιώς κινδυνεύουν να κατοχυρωθούν ιστορικά, ως πατέντες μιας ανθρωποφοβικής πολιτικής, που γκετοποιεί το ίδιο τον άνθρωπο…

Διαβάστε Περισσότερα »

«Αν θέλετε βοήθεια, ξεχάστε τη Μόσχα»

Διεθνή


Αυστηρό μήνυμα προς Αθήνα από Βερολίνο, ενόψει της επίσκεψης Τσίπρα στη Μόσχα στις 8 Απριλίου: Όποιος θέλει να λαμβάνει βοήθεια, θα πρέπει να έχει στραμμένη την πυξίδα του στις Βρυξέλλες και όχι στο Κρεμλίνο

Κινήσεις της Αθήνας να προσεγγίσει τη Ρωσία και να ζητήσει οικονομική βοήθεια από τη Μόσχα βλέπουν στη Γερμανία, κάνοντας λόγο για δυσαρέσκεια στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο.

Ο επικεφαλής της συντηρητικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο, Μάνφρεντ Βέμπερ, ξιφουλκεί κατά του πρωθυπουργού της Ελλάδας: Με δηλώσεις του στο Spiegel κάνει σαφές ότι «ο Αλέξης Τσίπρας λειτουργεί με πολύ επικίνδυνη στρατηγική. Το φλερτ του με τη Ρωσία περιπλέκει την κατάσταση και δεν βοηθά να βρεθεί εποικοδομητική λύση στα οικονομικά ζητήματα».

«Παίζει με τη φωτιά»


Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο Χέρμπερτ Ρέουλ, επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του CDU/CSU στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Λέει συγκεκριμένα: «Η ένταξη στην ΕΕ σημαίνει αξιοπιστία και εμπιστοσύνη και όχι πονηριά. Παίζει με φωτιά όπως επιδιώκει να λάβει βοήθεια από τη Ρωσία και μπορεί στο τέλος να κάψει τα δάχτυλά του».

Από τη μεριά του, ο αναλυτής Γκούντερ Κριχμπάουμ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «χάνει πολύτιμο χρόνο και εμπιστοσύνη. Αντί να αναζητεί συντρόφους στη Ρωσία, ο Τσίπρας θα πρέπει να υποβάλει, επιτέλους, συγκεκριμένες προτάσεις για μεταρρυθμίσεις».

Κορύφωση στις 8 Απριλίου


Το Spiegel σημειώνει πως οι προσεγγίσεις Αθήνας-Ρωσίας θα κορυφωθούν με το ταξίδι του πρωθυπουργού στη Μόσχα στις 8 Απριλίου και τη συνάντησή του με τον Βλαντιμίρ Πούτιν.

Στις Βρυξέλλες, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, υπάρχει η αίσθηση πως η επίσπευση του ταξιδιού (αρχικά ήταν να γίνει τον Μάιο) έχει να κάνει με την επισφαλή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Πάντως, μέχρι τώρα, δημοσίως, ο Τσίπρας έχει αρνηθεί τις φήμες που τον φέρνουν να ετοιμάζεται να ζητήσει βοήθεια από τη Ρωσία.

Στη Μόσχα ο Λαφαζάνης


Το γερμανικό περιοδικό εστιάζει την προσοχή του στο ταξίδι του Παναγιώτη Λαφαζάνη στη Μόσχα (τη Δευτέρα) και τις συζητήσεις που θα έχει με Ρώσους αξιωματούχους και εκπροσώπους της Gazprom για το θέμα του φυσικού αερίου και γενικά της ενέργειας.

Ο Βέμπερ συνεχίζει την επίθεσή του ως εξής: «Ο Τσίπρας θα πρέπει να εξετάσει προσεκτικά αν το επιθετικό και αυταρχικό σύστημα της Μόσχας είναι ό κατάλληλος συνεργάτης για τον ίδιο ή για τους ελεύθερους και δημοκρατικούς λαούς της Ευρώπης που έχουν αναπτύξει επί δεκαετίες ισχυρούς δεσμούς αλληλεγγύης με την Ελλάδα».

Ομοίως, ο Κριχμπάουμ σημειώνει: «Όποιος θέλει να λαμβάνει βοήθεια από την ΕΕ, θα πρέπει να έχει στραμμένη την πυξίδα του στις Βρυξέλλες και όχι στο Κρεμλίνο και σε παραστάσεις στη Μόσχα».

The Press Project

Διαβάστε Περισσότερα »

Τα μυστικά του βάλτου

Του Θανάση Καρτερού


Και ξαφνικά μπήκαν στη ζωή μας τα βατράχια. Έτσι αποκαλούνται χαϊδευτικά, για όσους ειρηνιστές και διεθνιστές το αγνοούν, οι άνδρες των ΟΥΚ, μερικοί από τους οποίους βροντοφώναξαν στην παρέλαση, μπροστά στα μούτρα της νέας κυβέρνησης, ότι το όνειρό τους είναι να στήσουν τη σημαία στην Πόλη. Κέρδισαν έτσι το δεκάλεπτό τους στη δημοσιότητα, τη ζεστή αγκαλιά των πολύ Ελλήνων και την ευμενή συγκατάβαση κάποιων φυσικών και πολιτικών τους νοικοκυραίων.

Πλην όμως, τα βρεκεκέξ των περί ου ο λόγος δεν είναι τα μόνα. Προφανώς, αν κρίνουμε από τα κοάσματα, στον βάλτο της κρατικής μηχανής το είδος ενδημεί. Να για παράδειγμα, πριν λίγο καιρό, ένας βάτραχος με πλάκα τα γαλόνια εκφώνησε ένα αυστηρό βρεκεκέξ να ανοίξει η Αμυγδαλέζα, χωρίς να ενημερώσει κανέναν. Και πριν λίγα εικοσιτετράωρα άλλος βάτραχος, εκπροσωπώντας το Ελληνικό Δημόσιο, τράβηξε ένα μακρόσυρτο βρεκεκέξ υπέρ της Siemens στο Συμβούλιο Επικρατείας.

Στα λιμνάζοντα κρατικά ύδατα, εν γένει, τα βρεκεκέξ παίρνουν και δίνουν. Πρόεδροι, γραμματείες, διαπλεκόμενοι, αξιωματούχοι, κοάζουν αδιαλείπτως. Ενίοτε και προκλητικώς. Έτσι που υπουργοί να αισθάνονται παγιδευμένοι στον βατραχόκοσμο. Γιατί οι βάτραχοι ξέρουν τα κατατόπια του βάλτου, έχουν επαφές με τα βατραχο-επιτελεία, χάφτουν όποιον Κατρούγκαλο ξανοιχτεί απερίσκεπτα. Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν, στον βάλτο. Αυτό είναι το μοτίβο του βρεκεκέξ τους.

Συνεπώς η κυβέρνηση, αν μιλήσουμε με τους όρους του βάλτου που παρέλαβε, δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τα γνωστά εγχώρια και εξωχώρια μαύρα φίδια. Έχει και τα εκ πρώτης όψεως αθώα βατράχια. Όποιο σάπιο φύλλο κι αν σηκώσεις από κάτω θα τα βρεις. Ρουφιανιά, διαπλοκή, παραπληροφόρηση, μαγάρισμα, ακροδεξιά σάλτα και ούλτρα πατριωτικά βρεκεκέξ. Κι αν ένα-ένα φαίνονται ακίνδυνα, όλα μαζί μπορούν να παρασύρουν στη λάσπη του βυθού πολιτικούς, πολιτικές, αποφάσεις και προθέσεις.

Καθαρό νεράκι - ιδού η λύση. Να ανοίξουν τα φράγματα, να τους πάρει και να τους σηκώσει όλους το ορμητικό νερό μιας άλλης πολιτικής και νοοτροπίας. Να τελειώνουμε με τον βάλτο. Γιατί όσο αυτός παραμένει, τόσο τα βατράχια θα είναι στο φυσικό τους στοιχείο, θα πολλαπλασιάζονται, θα αποθρασύνονται, θα υπονομεύουν. Ακόμα κι εκείνα -ο νοών νοείτω- που λόγω ανωτέρας βίας παριστάνουν τώρα τον ψόφιο βάτραχο ή ακόμα χειρότερα τον αντιμνημονιακό, ου μην και τον συριζαίο βάτραχο.

ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

Ας ανοίξουμε μια τρύπα ακόμη... στο Μετρό

Του Απόστολου Λυκεσά


Ίσως δεν τα θυμάστε, και είναι λογικό, τόσα χρόνια που πέρασαν αλλά, η σύμβαση για την εκτέλεση του έργου Μετρό Θεσσαλονίκης είχε υπογραφεί το 2006 και, υποτίθεται, ότι το έργο θα τελείωνε το 2012. Ένα έργο που είχε σχεδιαστεί να έχει μία γραμμούλα, η οποία θα συνέδεε Χαριλάου με Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό. Υπήρχε ένα παλιότερο ανέκδοτο που ήθελε την δημοτική επιχείρηση πληροφόρησης να φτιάχνει το Μετρό αλλά, αυτό, είναι τόσο παλιό πια, που κανένας δεν το αναφέρει, αφού κανένας δεν μπορεί ούτε να χαμογελάσει με το αστείο εκείνης της εποχής. Είναι σαν τις βιντεοταινίες του Στάθη Ψάλτη που τότε είχαν πλημμυρίσει τις οθόνες.

Πολιτικοί και επιχειρηματικοί άρχοντες, κάποιοι σήμερα είναι στη φυλακή, άλλοι εντελώς απαξιωμένοι κι άλλοι, εξακολουθούν να διαφεντεύουν ακόμη με την παρουσία τους στα δρώμενα, δεν έχαναν ευκαιρία να φωτογραφηθούν στα λαγούμια που άνοιγαν με ευκολία, με κράνη και φωσφοριζέ γιλέκα που φώτιζαν την μεγαλοπρέπεια και σοβαρότητα της αστειότητάς τους. Χρόνια τώρα και κάθε χρόνο με την ευκαιρία των εγκαινίων της Διεθνούς Εκθέσεως, πρωθυπουργοί και υπουργοί και γενικοί γραμματείς και γραμματείς των γραμματέων και υψηλόβαθμοι υπάλληλοι που βγήκαν στη σύνταξη για να ψηλώσουν οι επόμενοι, κορδονόταν σαν διάνοι μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, ενόσω, ρεπορτάζ επιβεβαίωναν πόσο μεγάλοι σπουδαίοι και τρανοί ήταν και πόσο ενδιαφερόταν  για την εύρυθμη λειτουργία της πόλης, η οποία, να, λίγο υπομονή θα έκαναν και όλα θα πήγαιναν κατ’ ευχήν. Αλλά, φευ! Δεν πήγαν. Κι απόμειναν να κλαίνε μονάχοι τόσοι επαγγελματίες.

Ούτε ένας, από αυτούς τους δεκάδες, δεν απαντούσε, ούτε απαντά, στο ερώτημα ποιά θα έπρεπε να είναι η τιμή του εισιτήριου για να κάνει ένας πολίτης μια διαδρομή πέντε χιλιομέτρων, για να μπορεί να λειτουργεί αυτή η γραμμή όλο τον χρόνο από τις 5 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ και οι συρμοί να περνάνε από τους σταθμούς ανά δεκάλεπτο, ή τέταρτο ή εικοσάλεπτο. Αν το έλεγαν, θα έπρεπε να σταματήσει το έργο στα χαρτιά και τα σχέδια. Οπότε, το έργο επεκτάθηκε στα χαρτιά και στα ανατολικά και στα δυτικά, από αεροδρόμιο μέχρι Κορδελιό. Φυσικά, υπήρχαν κι αυτοί που έλεγαν ότι εκεί που σχεδιάστηκε η γραμμή ήτανε τίγκα στις αρχαιότητες, αλλά αυτούς δεν τους άκουγαν τότε, που σχεδιάζαν όσοι την είχαν την Ιστορία για προσκεφάλι κατάλληλο να μουλιάζει από τα εθνικιστικά τους σάλια.

Σήμερα, για άλλη μια φορά, άλλος δήμαρχος, καλεί για ακόμη μια φορά πανστρατιά, και έκτακτο δημοτικό συμβούλιο, και τους βουλευτές, και τους εκπροσώπους των παραγωγικών τάξεων, να αποφασίσουν τι πρέπει να κάνει η πόλη, τι να αποφασίσει, γαιτί δεν ξέρει πια η πόλη τι να ζητήσει από την τωρινή κυβέρνηση. Να του δώσουνε του εργολάβου αναδόχου 560 εκατομμύρια για εκτέλεση έργων τα οποία όπως λέει έκανε πέρα από την σύμβαση και άλλο 1 δις για να ολοκληρωθεί το έργο ή να σταματήσουμε εδώ που είμαστε, καταμεσίς του όλου και του τίποτα, ή να σταματήσουμε και να ξαναρχίσουμε από την αρχή, μετά το 2016 οπότε θα έχουμε Μετρό σε χρόνο που ούτε η καφετζού Τιτίκα μπορεί διαβάσει στον ντελβέ των καφέδων όλων των τραπεζοκαθισμάτων της Αριστοτέλους; Τι θα αποφασίσουν λοιπόν σήμερα οι Κεφαλές της πόλης; Και βάση ποιού υπολογισμού; Μόνος σίγουρος θα είναι ο εργολάβος ο οποίος, σίγουρα, θα απολαύσει την συζήτηση πίνωντας εις υγείαν τους.

Δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο που να οδηγεί στην σκέψη ότι απόφαση, όποια απόφαση, θα ληφθεί. Ως είθισται ο καθένας θα πει την άποψή του με όση γενναιότητα διαθέτει, εκτός και βρεθεί κάποιος που δεν έχει συναίσθηση του κινδύνου ή τον αναλάβει ολόκληρο, και πει ότι πρέπει να το κλείσουμε τελείως το έργο, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε από εδώ και πέρα. Αλλά, επειδή για τέτοιες αποκοτιές κανένας δεν είναι έτοιμος, προβλέπω ότι κάποια στιγμή θα διαλέξουμε ένα από τα δύο μέρη του εκβιασμού λέγοντας σε πλήρως αρχαιοπρεπή στάση «ας πάει και το παλιάμπελο».

Ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή θα κάνουμε ότι έκανε αυτός που ενώ είχε ανοίξει ένα πορτάκι στην είσοδο του σπιτιού του για μπαινοβγαίνει με άνεση όποτε ήθελε ο σκύλος, ύστερα, άνοιξε και ένα ακόμη, μικρότερο, για... να περνάνε τα σκυλάκια.

* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ "Στο Κόκκινο 93,4" Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο "Κόκκινο 93,4" την εκπομπή "Ορθά- Κοφτά" με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο apostoloslyk1@gmail.com

Από το Alterhess

Διαβάστε Περισσότερα »

«Σε περίπτωση που δεν πεθάνω»: Μήνυμα της Ελλάδας προς την Ευρώπη (Video)

Κοινωνία


«Σε περίπτωση που δεν πεθάνω - ένας ελληνικός ψίθυρος προς την Ευρώπη» είναι το βίντεο που έφτιαξε ομάδα καλλιτεχνών, απευθύνοντας το μήνυμα προς την Ευρώπη, το κοινό μας δένδρο όπως λέει το βίντεο. Το βίντεο είναι ένα μήνυμα υπέρ της Ευρώπης και της διαφορετικότητας, καθώς και «του δικαιώματος στην επιβίωση, στην εργασία, στην αισιοδοξία, στη ζωή», που είναι κοινό για όλους.

«Κατάγομαι από τις ρίζες της Μεσογείου, εκεί που βρέχουν τις ελπίδες μας γαλανά νερά, που μας ποτίζουν όλους. Όσο είναι δικά μου, θα είναι και δικά σας. Αν πάψουν να είναι, μαζί θα ξεραθούμε στο δένδρο που φύτεψαν οι πρόγονοί μας», λέει η πρωταγωνίστρια.

«Δεν αξίζει σε κανένα λαό να είναι προτεκτοράτο. Η δίψα του δένδρου, τα χρέη που λένε οι λογιστές, μοιάζουν με αλυσοπρίονα φαντασμάτων. Δεν τα βλέπεις, δεν τα πιάνεις».

Το βίντεο έχει σκηνοθετήσει ο Νικόλας Ανδρουλάκης και «πρωταγωνιστεί» η Ντάνι (Ιωάννα) Γιαννακοπούλου, σε μουσική Κωνσταντίνου Βήτα. «Το βίντεο δεν φτιάχτηκε για να σας εντυπωσιάσει ή να σας σοκάρει. Επειδή αυτά τα λόγια δεν είναι κραυγή, αλλά ψίθυρος» λέει η ομιλήτρια.

«Οι Έλληνες γίναμε το πειραματόζωο της λιτότητας. Επειδή τολμήσαμε να την εφαρμόσουμε. Και τα καταφέραμε. Στα χαρτιά. Και όμως τώρα πεθαίνουμε. Τώρα τολμούμε να γίνουμε το πειραματόζωο της ελπίδας. Για μια πιο δίκαιη Ευρώπη. Με πολλή σκληρή δουλειά. Με ειλικρίνεια. Μαζί. Μη μας αφήνετε μόνους» αναφέρεται στο βίντεο- μήνυμα προς τους Ευρωπαίους εταίρους.


Το Ποντίκι

Διαβάστε Περισσότερα »

Το εσωτερικό μέτωπο της κυβέρνησης

ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ


Καθώς η διαπραγμάτευση για την πρώτη λίστα των ελληνικών μεταρρυθμίσεων και το ξεκλείδωμα της ρευστότητας προχωρεί ευρισκόμενη στο κρίσιμο σημείο της, η κυβέρνηση είναι ήδη αντιμέτωπη με ένα εσωτερικό μέτωπο.

Παρά τις δυσκολίες και τα μπρος - πίσω της διαπραγμάτευσης, η «επταμερής» στις Βρυξέλλες και το ταξίδι Τσίπρα στο Βερολίνο – κυρίως όμως οι δέκα και πλέον ώρες συνομιλιών με τη Μέρκελ – φαίνεται ότι έχουν αποκαταστήσει στοιχειωδώς την επικοινωνία μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, η οποία βρισκόταν περίπου στο μηδέν το προηγούμενο διάστημα.

Κι όμως, στην ειδησεογραφία δεν αποτυπώνονται παρά ελάχιστα από όσα συμβαίνουν στο πεδίο της διαπραγμάτευσης. Η πληροφόρηση φτάνει στο κοινό με το σταγονόμετρο και γι’ αυτό δεν ευθύνεται μόνο η απόφαση της κυβέρνησης να βάλει τέλος στην ακατάσχετη – και συχνά επιζήμια – διαρροή ειδήσεων και πληροφοριών που σημάδεψε το πρώτο δίμηνο της διακυβέρνησής της.

Η ατζέντα των ΜΜΕ – εκτός από το παγκόσμιας εμβέλειας δυστύχημα στις Άλπεις – κατακλύστηκε από την υπόθεση Κατρούγκαλου, η οποία, παρότι δεν κατέστη δυνατόν να τεκμηριωθεί ως σκάνδαλο, μονοπώλησε επί ημέρες πρωτοσέλιδα, βραδινά δελτία ειδήσεων και πολιτικές εκπομπές. Παραλίγο να έχουμε και μια ακόμη «σκανδαλώδη» ιστορία με τα σπίτια της πεθεράς του Βαρουφάκη, αλλά μάλλον η προφανής γελοιότητα της υπόθεσης κράτησε την ιστορία αυτή στα χαμηλά.

Εν τω μεταξύ, παρότι μέχρι στιγμής δεν καταγραφεί κάποιο σοβαρό ρήγμα στις κοινοβουλευτικές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛΛ., αποτελεί μέγιστο θέμα της «επικαιρότητας» το ενδεχόμενο αποδυνάμωσης ή και απώλειας της κυβερνητικής πλειοψηφίας στη Βουλή, με συνέπεια ο Σαμαράς και ο Θεοδωράκης να... διαγκωνίζονται ποιος θα προσφέρει πρώτος στήριξη στην κυβέρνηση, διατυπώνοντας μάλιστα και τους ανάλογους «όρους» για την παροχή της!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όλα τα σοβαρά παραμένουν στο περιθώριο και τα μόνα ενδιαφέροντα στοιχεία που διακρίνονται πίσω από τις «κουρτίνες» της επικαιρότητας είναι η αγωνιώδης προσπάθεια της αντιπολίτευσης να βρει πολιτικό ρόλο και η ανησυχία αρκετών εκ των μιντιαρχών για τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν μια συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών.

Προφανώς κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα το αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε σύγκρουση με το αποκαλούμενο «μιντιακό κατεστημένο», όμως τόσο τα μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια που θα πρέπει να πληρώσουν για τη χρήση των δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων όσο και τα εκατοντάδες εκατομμύρια των χρεών τους προς τις τράπεζες – κατά κύριο λόγο – συνιστούν λόγους υπεραρκετούς για να ταράζουν τον ύπνο εκδοτών και καναλαρχών, είτε έχουν και άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες είτε όχι.

Η διαφορά σε σύγκριση με άλλες εποχές είναι ότι πρώτη φορά στα ζητήματα της αντιμετώπισης επιχειρηματικών θαλασσοδανείων, φορολόγησης του πλούτου, χρεών προς το Δημόσιο και ελέγχου της δημόσιας ζωής από τα ΜΜΕ συμπίπτουν οι διακηρύξεις κυβέρνησης και δανειστών – τα έσοδα από τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες εξ άλλου έχουν περιληφθεί στις προτεινόμενες από την κυβέρνηση προς τους δανειστές μεταρρυθμίσεις.

Ας μην ξεχνάμε ότι εδώ και χρόνια – και με ιδιαίτερη ένταση τους τελευταίους μήνες – τα ζητήματα αυτά, μαζί με την αντιμετώπιση της διαφθοράς, αποτελούν βασικό στοιχείο των δηλώσεων όλων των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ. Όχι απαραιτήτως επειδή πάντα... ονειρεύονταν να φορολογηθεί ο πλούτος ή να μπει τάξη στα θαλασσοδάνεια αυτών που με πάθος υποστήριζαν την καταστροφική πολιτική τους στην Ελλάδα.

Η φασαρία γίνεται κυρίως επειδή, σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό αλλά και ελληνικό επίπεδο η διαφθορά, η φοροδιαφυγή και το μαύρο χρήμα αποτελούν έναν τεράστιο και ανεκμετάλλευτο φορολογικό πόρο, τελευταία ελπίδα να αναζωογονηθούν τα δημόσια οικονομικά, να καταστεί ευχερέστερος ο ισοσκελισμός των ελλειμματικών προϋπολογισμών, αλλά και να διευκολυνθεί η εξυπηρέτηση των υπέρογκων κρατικών χρεών.

Όσο για τα θαλασσοδάνεια και τα κόκκινα δάνεια, αυτά βάζουν σε μεγάλο ρίσκο την ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση αλλά και τα επιμέρους τραπεζικά συστήματα κάθε χώρας. Συνεπώς οι κακοπληρωτές θα στριμωχτούν, ακόμη και στις προσωπικές περιουσίες τους, έστω και αν θεωρούνται «πολύ μεγάλοι για να πέσουν».

Είπαμε εξ αρχής δεν ξέρουμε αν εν τέλει όλα αυτά – ή κάποια από αυτά – θα ξεφύγουν από τη σφαίρα των προθέσεων και θα γίνουν πράξη. Είναι όμως προφανές ότι ταράζουν τον ύπνο πολλών από αυτούς που σήμερα εύχονται η κυβέρνηση να πάει κατά διαόλου, ώστε να επιστρέψουν, με κάποιον τρόπο, οι παλαιοί καλοί τους φίλοι στα πράγματα...

Το Ποντίκι

Διαβάστε Περισσότερα »

Απίστευτο σκετς υπέρ της Ελλάδας στην κρατική γερμανική τηλεόραση! (Video)

Κοινωνία


Ένα απίστευτο σκετς, υπέρ της ελληνικής πλευράς παρουσιάστηκε σε εκπομπή της γερμανικής τηλεόρασης και συγκεκριμένα του ZDF.

Τα γερμανικά ΜΜΕ, μας έχουν συνηθίσει σε υποστήριξη της σκληρή πολιτικής της καγκελαρίας, ιδιαίτερα απέναντι στην Ελλάδα. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι γερμανικές εφημερίδες αναφέρονται με απαξιωτικούς όρους στους Έλληνες λόγω του υπέρογκου χρέους της χώρας, αλλά και των αντιδράσεων που υπήρξαν στο παρελθόν για τις προτεινόμενες από τους εταίρους μεταρρυθμίσεις.

Η σατιρική εκπομπή «Die Anstalt» έκανε τη διαφορά και με ένα καταπληκτικό σκετσάκι, αποφάσισε να στηλιτεύσει τόσο την συμπεριφορά των Ευρωπαίων εταίρων απέναντι στην Ελλάδα, όσο και το ζήτημα της στάσης της Γερμανίας για τις πολεμικές αποζημιώσεις και επανορθώσεις και την αποπληρωμή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου. Απολαύστε το καταπληκτικό βίντεο.


Το Ποντίκι

Διαβάστε Περισσότερα »

Νίκος Μπελογιάννης: “… στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων”

Νίκος Μπογιόπουλος


Ο Μπελογιάννης είχε πολλά «κουσούρια» σύμφωνα με τους διώκτες του. Εκτός από μαχητής με το όπλο στο χέρι ενάντια στους κατακτητές και στους εκμεταλλευτές ήταν και μαχητής με «όπλο» την πένα. Ήταν ένας διανοούμενος στην υπηρεσία του λαού.

Απόδειξη τόσο το βιβλίο του «Η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», όσο και το βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» που εκδόθηκε το 1998 από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» στην επέτειο των 80 χρόνων του ΚΚΕ. Ένα έργο γραμμένο σε συνθήκες εγκλεισμού του στην Ακροναυπλία από την μεταξική δικτατορία και στη συνέχεια μέχρι την απόδρασή του από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής.

Στο βιβλίο εξετάζεται ο ρόλος του ελληνικού κεφαλαίου σε συνδυασμό με τη διείσδυση και τη συνεργασία του με το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια ακτινογραφία της ελληνικής οικονομίας που ξεκινά από το 1824 και φτάνει έως το 1940 για το πώς λειτούργησε ο «σωτήριος» δανεισμός, από τα πρώτα «δάνεια της ανεξαρτησίας» μέχρι και τη μεταξική δικτατορία.

Ο Μπελογιάννης περιγράφει τους ληστρικούς όρους των δανείων με σκοπό την αποκόμιση κερδών από ντόπιους και ξένους τοκογλύφους και το πώς οι επακόλουθες πτωχεύσεις του 1827, του 1843, του 1893 και του 1932 έγιναν πεδίο θησαυρισμού της πλουτοκρατίας μέσα από επιβολή συνθηκών αποστέρησης του λαού.

«...ο λαός υπόφερνε - γράφει ο Μπελογιάννης. Είχε γονατίσει από τους φόρους, κι η τοκογλυφία ερχότανε ύστερα να του δώσει τη χαριστική βολή. Αφήνω κατά μέρος κάθε δική μου περιγραφή και παίρνω ένα κομμάτι από την Ιστορία του Καρολίδη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο: "Την εποχή εκείνη η χώρα εσπαράζετο υπό της φυγοδικίας και των συμμοριών τοκογλύφων, οίτινες εν συνεργασία προς τους ταμίας του κράτους και αυτούς ακόμα τους δικαστάς είχον δημιουργήσει αλληλεγγύην και κατέτρωγαν τας σάρκας του λαού" (...). Κι έτσι, τοκογλύφοι, κομματάρχες, δικαστές, ταμίες, Εθνοτράπεζα, κράτος και ληστές - τούτοι οι τελευταίοι πολύ λιγότερο από τους άλλους - εκτελούσαν το ίδιο "εθνοφελές" έργο: Την ερήμωση της χώρας και τον αφανισμό του λαού. Και στο αντιλαϊκό τούτο όργιο, έρχονται και οι ξένοι κεφαλαιούχοι να πάρουν μία από τις καλύτερες θέσεις».

Στον επίλογο του βιβλίου ο Μπελογιάννης σημειώνει:


«… Γενικά, η πολιτική ζωή της χώρας μας μέσα στα 120 χρόνια της ελεύθερης ύπαρξής της επηρεάστηκε σημαντικά από τις θελήσεις κι τα συμφέροντα των ξένων κεφαλαιούχων και των χωρών τους. Και τα συμφέροντα αυτά ήταν πάντοτε αντίθετα με τα συμφέροντα της Ελλάδας και του λαού της. Παρ’ όλα αυτά όμως, οι ελληνικές κυβερνητικές κλίκες, όταν έφταναν στο σταυροδρόμι που οδηγούσε ή στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της πατρίδας τους ή στην υποταγή στις επιθυμίες και τους εκβιασμούς των ξένων, προτίμησαν πάντοτε, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, το δεύτερο δρόμο (…)».



Ο δημοσιογράφος Γιώργος Κορωναίος, σε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή» την επόμενη μέρα της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, περιγράφει τις τελευταίες στιγμές:

«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ' αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.

"Νίκο σήκω"

Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:

"Πάμε για καθαρό αέρα;"

"Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση" (...)»



Ήταν Κυριακή. Στις 30 Μάρτη 1952. Ήταν Κυριακή! Μέρα που κατά της διάρκεια της Κατοχής ακόμα και αυτοί οι Γερμανοί ναζί δεν έκαναν εκτελέσεις…

Πριν ακόμα χαράξει, μέσα στο σκοτάδι, στις 4.12’ τα χαράματα, σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των γερμανοτσολιάδων, αυτών που πλέον είχαν ντυθεί αμερικανοτσολιάδες, το κράτος των μαυραγοριτών, αυτών που έχτιζαν «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, προχωρούσε στο στυγερό έγκλημα.

Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Νίκος Καλούμενος και ο Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.

Το παράγγελμα γι' αυτή την πολιτική δολοφονία, που θα αποτελεί αιώνιο στίγμα για το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και για το πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας στην Ελλάδα, δόθηκε σαν σήμερα, πριν από 63 χρόνια.

Την ίδια μέρα που το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης, η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο και οι πάτρωνές τους, οι Αμερικάνοι, εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη, ο Γιάννης Ρίτσος, εξόριστος στον Αϊ - Στράτη, στο ποίημά του «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ», γράφει:

«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε./ Μ' ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία./ Μ' ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει (...)».



Ο Μπελογιάννης από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του όχι μόνο δεν αφαίρεσε, αλλά είχε φροντίσει να προσθέσει και άλλους λόγους στους εκτελεστές του για του πάρουν τη ζωή.

Εκείνοι ισχυρίζονταν ότι ήταν «προδότης» και ότι γι’ αυτό τον δίκαζαν. Εκείνος τους απαντούσε:

«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας...».

Εκείνοι ισχυρίζονταν ότι είναι κομμουνιστής και ως εκ τούτου «κατάσκοπος». Εκείνος τους απαντούσε:

«Οι μάρτυρες φτάσανε μέχρι του σημείου να λένε πως κάθε Κομμουνιστής είναι κατάσκοπος και πως οι Κομμουνιστές δεν είναι Έλληνες και πως το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό Κόμμα. Τι άτιμο ψέμα! Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο. Απ' αυτό και μόνο αν βγάζατε συμπέρασμα, θα σχηματίζατε τη σωστή εντύπωση για το χαρακτήρα του ΚΚΕ, που χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για καθαρό πατριωτικό Ελληνικό Κόμμα».

Όλο το σύστημα εξουσίας που προσήγαγε τον Μπελογιάννη στο εδώλιο πίστευε ότι με μηχανορραφίες θα μετέτρεπε τις δίκες σε πεδίο διαπόμπευσης των κομμουνιστών. Αλλά ο Μπελογιάννης με τα λόγια του κατά τη διάρκεια της απολογίας του είχε ανατρέψει τα πάντα. Είχε μετατρέψει τους στρατοδίκες του από κατηγόρους σε κατηγορούμενους. Στον αντικομμουνισμό και στις απειλές τους, απαντούσε:

«... αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε κι όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας».

Ο Μπελογιάννης είχε «ενοχλήσει» τους στρατοδίκες του. Η σύγκριση μαζί του ήταν ανυπόφορη για τους διώκτες του. Τον Νοέμβρη του ’51, στην πρώτη του απολογία στο στρατοδικείο, ξεκαθάρισε:

«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών... Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

Ο Μπελογιάννης μετέτρεψε το εναντίον του Στρατοδικείο σε πεδίο κατηγορίας και γελοιοποίησης των κατηγόρων του. Ο διάλογος, κατά τη διάρκεια της δίκης με έναν από τους βασικούς κατηγόρους του, τον αστυνομικό Αγγελόπουλο, είναι ενδεικτικός:

«ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ισχυρίζεστε ότι ήρθα εδώ για να εφαρμόσω τις αποφάσεις των Ολομελειών της ΚΕ του ΚΚΕ;

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Μάλιστα.

ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Οι αποφάσεις αυτές λένε ότι βάση της δράσης του ΚΚΕ είναι ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες, την ειρήνη. Έτσι δεν είναι;

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Έτσι.

ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Επομένως, ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ειρήνη είναι συνωμοσία κατά της Ελλάδας;

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι.

ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ευχαριστώ. Αυτό μονάχα ήθελα να διευκρινίσω».



«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».

Ήταν τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, το Φλεβάρη του '52. Λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του.

Τα λόγια του Μπελογιάννη – παντοτινό σύμβολο του πατριώτη, του διεθνιστή, του ανθρώπου, του κομμουνιστή – αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρά από τις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Πολύ πιο ανθεκτικά από τους μικρόνοες που νόμιζαν ότι δολοφονώντας τον Μπελογιάννη θα τον φίμωναν. Τον εκτέλεσαν νομίζοντας ότι έτσι τα λόγια τουθα έπαυαν να δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας». Τι ηλίθιοι…



Μετά τη δολοφονία ο Πωλ Ελυάρ έγραψε:


«Ο Μπελογιάννης είναι νεκρός. Δε θυσίασε τίποτα απ’ την τιμή και την ελπίδα μας για ένα αύριο φωτεινό. Χαμογελούσε…»

Ο Μπελογιάννης, στα όπλα των δολοφόνων έστρεψε το δικό του «όπλο»: Ένα γαρύφαλλο. Και τρεις κουβέντες:

«Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων».


e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Τα σκίτσα κόκαλα δεν έχουν...


Η μόνη σχέση που μπορούν να έχουν οι γελοιογραφίες με τον φασισμό είναι να τον καταγγέλλουν και να διώκονται απ’ αυτόν.

Πάνε αρκετά χρόνια τώρα, μόλις είχα απολυθεί απ’ τα «Νέα» (όταν οι οικονομικοί διευθυντές του ΔΟΛ απέλυαν καθαρίστριες, αγόραζαν για πάρτη τους τζάγκουαρ και ξεκοκάλιζαν θαλασσοδάνεια) και εργαζόμουν πια στην «Ελευθεροτυπία», όταν οι Ισραηλινοί είχαν μπουκάρει στη Γάζα και τον Λίβανο σφάζοντας αδιακρίτως. Σκιτσάρισα τότε τον Σαρόν με τη ναζιστική στολή να κάνει στους Παλαιστίνιους ό,τι οι Ναζήδες έκαναν στους Εβραίους. Σοκ! (τότε! σήμερα είναι κοινός τόπος) Σοκ, διότι για τους Ισραηλινούς και τους απανταχού Εβραίους αυτή η αλληγορία (πόσω μάλλον η ταύτιση) υπερέβαινε το αδιανόητο και την ύβριν.

Αμέσως, από ορισμένους «αριστερούς» βαλτούς η αφεντιά μου άρχισε να διασύρεται στο διαδίκτυο επί αντισημιτισμώ (ώστε να εξουδετερωθεί η κριτική μου στην εγκληματική πολιτική του Ισραήλ - φασιστική και ναζιστική), ενώ το κεφάλι μου επικηρύχθηκε από την ADL (Αντιρατσιστική Λίγκα των Εβραίων με έδρα τη Νέα Υόρκη) και συνακολούθως απ’ το Σταίητ Ντηπάρτμεντ με διεθνές ένταλμα σύλληψης (νομίζω ότι στη λίστα αυτή των «εγκληματιών γνώμης» παραμένω ακόμα, τόσα χρόνια μετά, επίτιμο πλέον μέλος).

Οπως και να ’χει, ακολούθησαν διαβήματα (της Ισραηλινής Πρεσβείας στην «Ελευθεροτυπία», με άδοξο βεβαίως τέλος για έναν φανατικό και υστερικό τύπο που ήταν τότε πρέσβης), όσον και του Σταίητ Ντηπάρτμεντ (λίγα χρόνια αργότερα η μπάλα πήρε και τον ΚΥΡ - απολύτως αθώον του αίματος, κατ’ αντίθεσιν προς την αφεντιά μου που κάποιες -πάντα κατ’ οικονομίαν- προβοκάτσιες τις απολαμβάνει). Οπως και να ’χει, υπουργός Εξωτερικών τότε ήταν ο κ. Γιώργος Παπανδρέου και, προς τιμήν του, στα διαβήματα και τις οχλήσεις των Αμερικανών απάντησε ότι «στην Ελλάδα ο Τύπος είναι ελεύθερος και οι υπαγορεύσεις απορρίπτονται» (βεβαίως ο ίδιος έκανε δεκτές ως υπουργός τότε και πρωθυπουργός αργότερα άλλες υπαγορεύσεις, θανάσιμες και απείρως χυδαιότερες). Ομως τα σκίτσα, προκαλώντας κατ’ αρχήν σοκ, τη δουλειά τους την είχαν κάνει, διότι στη συνέχεια προκάλεσαν σκέψεις.

Οσον οι Ισραηλινοί συνέχιζαν τα εγκλήματά τους, τόσον οι γελοιογραφίες τούς εμφάνιζαν σαν Ναζήδες, σε όλη την Ευρώπη. Η περί «αντισημιτισμού» προπαγάνδα κατέρρεε και η συζήτηση επικεντρωνόταν στο πραγματικό πρόβλημα, τη σφαγή. Μάλιστα σε ένα πολύ πιο «δύσκολο» απ’ το δικό μας ελληνικό περιβάλλον, το ευρωπαϊκό, όπου στον Τύπο (κι όχι μόνον) τα κυρίαρχα στερεότυπα είναι πολύ πιο αυστηρά με ό,τι τα αμφισβητεί.

Τα ίδια, υπό κλίμακα, συνέβησαν κι όταν άρχισε η κρίση στην Ελλάδα, με τον ρόλο της Γερμανίας να γίνεται όλο και πιο φανερός. Εμφανίστηκαν τότε οι πρώτες γελοιογραφίες με γερμανικές στολές (χωρίς όμως ναζιστικά σύμβολα) προκαλώντας σάλο. Οι παραπομπές αυτών των σκίτσων στην αθλιότητα του Γ’ Ράιχ αλλά και στον κίνδυνο ενός Δ’ Ράιχ ήταν κάτι παραπάνω από εμφανείς. Σοκ και πάλι, αλλά αυτήν τη φορά καθόλου φρικώδες, όπως εκείνο που ένιωσαν οι Ισραηλινοί βλέποντας τον εαυτόν τους στον καθρέφτη σαν ναζί. Αυτό το σοκ ήταν μάλλον υποκριτικό, όπως όλα όσα αφορούν τις αντιδράσεις των πολιτικώς ορθών, των «εκσυγχρονιστών» και εν γένει «ποτάμι» ένα πράμα.

Τα σκίτσα όμως έκαναν και πάλι τη δουλειά τους - ορισμένα απ’ τα δικά μου αναδημοσιεύτηκαν σε αμερικανικές εφημερίδες, όπως στους New York Times (με κάποια χαιρεκακία για τους «Γερμαναράδες», είναι η αλήθεια), αλλά και στον ίδιο τον γερμανικό Τύπο, όπως στον Spiegel και την Bild - με ένα μούδιασμα ο πρώτος, με εμφανή εχθρότητα η δεύτερη. Η πραγματική δύναμη αυτών των σκίτσων βρισκόταν στο γεγονός ότι δεν τα διέκρινε κάποιος αντιγερμανισμός ή όποιο άλλο στερεότυπο, αλλά η καταγγελία της πλουτοκρατικής Γερμανίας και της ηγεμονικής συμπεριφοράς της. Σήμερα η κριτική αυτή κατά της Γερμανίας είναι κοινός τόπος. Οπως εδώ και καιρό επιφανείς Ισραηλινοί, αλλά και απλοί Ισραηλινοί πολίτες, κατηγορούν πλέον ανοιχτά το ισραηλινό κράτος για ναζιστικές πρακτικές, έτσι και πλήθος Γερμανών (που διαρκώς διευρύνεται, εντυπωσιακά διευρύνεται) βλέπουν στην πολιτική της Γερμανίας σύμπτωμα Δ’ Ράιχ.

Στο πλαίσιο αυτό και το τελευταίο εξώφυλλο του Spiegel, όπου παρουσιάζεται η κυρία Μέρκελ πάνω στην Ακρόπολη περιστοιχισμένη από ναζί αξιωματικούς που είχαν φωτογραφηθεί εκεί κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Σε αυτό το εξώφυλλο ο Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας έκανε κριτική (ίσως από γαλατική διπλωματική ευγένεια) ότι αναπαράγει στερεότυπα του παρελθόντος. Ποτέ η Ιστορία δεν αναπαράγει στερεότυπα, αντιθέτως τα διαλύει. Και όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν, διότι δεν επαναλαμβάνει λάθη. Στερεότυπα -εθνικιστικά και άλλα- παράγει η λήθη. Απόδειξη η άνοδος των νεοφασιστικών κινημάτων σε μια Ευρώπη που η μνήμη έχει ατονήσει.

Μια ακόμα απόδειξη της αξίας της μνήμης είναι η μεταστροφή της γερμανικής κοινής γνώμης υπέρ της Ελλάδας, τώρα που μαθαίνει για τα εγκλήματα των ναζί στη χώρα μας. Οι περισσότεροι Γερμανοί δεν εγνώριζαν. Κι ακόμα δεν γνωρίζουν για το πραγματικό μέγεθος αυτών των εγκλημάτων. Κι όμως, ήδη μεταστρέφονται. Κι όλο αυτό βεβαίως δεν οφείλεται στην αφυδάτωση της Ιστορίας, ώστε τάχα μου να καταπραϋνθούν τα πάθη, αλλά στη γνώση της.

Το ίδιο θα μεταστραφούν οι Γερμανοί (όπως μεταστρέφονται για το ιστορικό τους χρέος) αν μάθουν την πραγματικότητα και για το σύγχρονο χρέος - τον τρόπο που δημιουργήθηκε και, κυρίως, τον τρόπο που γιγαντώθηκε. Τότε το στερεότυπο του «τεμπέλη Ελληνα» θα καταρρεύσει και τη θέση του θα πάρει το πραγματικό φαινόμενο του πλουτοκράτη Ελληνα. Του μιζαδόρου (της Ζήμενς και των αμυντικών εξοπλισμών), του αεριτζή και του λαμόγιου.

Ηδη το κλίμα στη Γερμανία αλλάζει, εκτός απ’ τους αριστερούς κι άλλοι πολίτες συμπαρατάσσονται και συμπαρίστανται στους δυσπραγούντες Ελληνες. Και κατά τούτο ο Spiegel με το εν λόγω εξώφυλλο και τα ανάλογα κείμενα υπενθυμίζει το παρελθόν και ανησυχεί για το μέλλον. Συνεπώς δεν αναπαράγει κανένα στερεότυπο - αντιθέτως τα καταλύει. Και τι έγινε, θα μου πείτε, έχουν κάποια αξία όλα αυτά για την πλουτοκρατική Γερμανία και τις αποφάσεις που παίρνει; Τι να σας πω; τότε να καταθέσουμε τις πέννες μας (κι εμείς κι εκείνοι) και να πιάσουμε τις σφεντόνες, τα ρόπαλα, τα Λέοπαρντ και τους τόκους. Οχι, με τον λόγο, τις λέξεις και τη λογική βαδίζει στα δύο ο άνθρωπος.

Πάντως, για την Ιστορία -κι έτσι για να ευθυμήσουμε λιγάκι- απ’ όλη αυτήν τη διαμάχη της ταπεινότητάς μου με την Bild, σε ένα σημείο είχε δίκιο αυτή η κίτρινη εφημερίδα. Οταν σε ένα της σχόλιο παρατηρούσε ότι «ο Στάθης σκιτσάρει τους Γερμανούς χωρίς έλεος, αλλά τους σκιτσάρει με γερμανικά μολύβια». Τουσέ και του δε πόιντ! πλην όμως μάλλον δεν ευθυμήσατε...

Ούτε εγώ...

ΥΓ.: Τον τελευταίο καιρό αρκετά σκίτσα και αρκετοί σκιτσογράφοι βρίσκονται στην μπούκα κομμάτων και πολιτικών. Ο κ. Δημήτρης Χαντζόπουλος αντιμετώπισε την μήνιν της Αριστεράς, ο κ. Τάσος Αναστασίου την κριτική του κόμματός του, ενώ ο κ. Ανδρέας Πετρουλάκης αντιμετωπίζει ήδη δύο αγωγές. Ολη αυτή η δυσανεξία απάδει προς τον τρόπο με τον οποίον η πολιτική και οι πολιτικοί αντιμετώπιζαν την κριτική της σάτιρας στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Παραβιάζεται μια συνθήκη ελευθερίας. Καλό θα ήταν να επιστρέψουμε στο παλιό δοκιμασμένο ήθος, να αποσυρθούν οι αγωγές και ας είναι η κριτική στην κριτική της σάτιρας οξύτατη, αν χρειάζεται, αλλά αυτάρκης και δίχως την αρωγή της καταστολής.

e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »