Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Washington Post: Δύο ανθρώπους τη μέρα σκοτώνει η αμερικανική αστυνομία

Διεθνή


Μέλη της αμερικανικής αστυνομίας πυροβόλησαν και σκότωσαν 385 ανθρώπους κατά τη διάρκεια των πρώτων πέντε μηνών φέτος ή τουλάχιστον δύο κατά μέσο όρο την ημέρα, γράφει η εφημερίδα Washington Post.

Το ποσοστό των θανάτων είναι υπερδιπλάσιο αυτού που υπολόγισε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση την περασμένη δεκαετία, ένας απολογισμός που αξιωματούχοι παραδέχονται ότι είναι ελλιπής, σύμφωνα με το δημοσίευμα.

Η ανάλυση βασίζεται σε στοιχεία που η εφημερίδα συγκεντρώνει για κάθε θανάσιμο πυροβολισμό από αστυνομικούς το 2015, καθώς και για κάθε θάνατο αστυνομικού από πυρά την ώρα του καθήκοντος.

"Ουδέποτε θα μειωθεί ο αριθμός των πυρών των αστυνομικών, αν δεν αρχίσουμε να παρακολουθούμε με ακρίβεια αυτά τα στοιχεία", δήλωσε ο Τζιμ Μπάιρμαν, πρόεδρος του Ιδρύματος της Αστυνομίας, μιας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης που έχει στόχο τη βελτίωση της εφαρμογής της επιβολής του νόμου.

Η ανάλυση της Post δημοσιεύεται καθώς διεξάγεται μια έντονη συζήτηση στη χώρα για τη χρήση θανάσιμης βίας από τις δυνάμεις επιβολής του νόμου, κυρίως σε βάρος των μειονοτήτων.

Στοιχεία του Ομοσπονδιακού Γραφείο Ερευνών (FBI) την περασμένη δεκαετία καταγράφουν περίπου 400 θανάσιμους πυροβολισμούς από αστυνομικούς το χρόνο ή κατά μέσο όρο 1,1 θανάτους την ημέρα. Η δημοσιοποίηση στοιχείων για περιστατικά με πυροβολισμούς από τις αστυνομικές υπηρεσίες είναι προαιρετική.

Όμως, η ανάλυση της Post δείχνει ότι ο ημερήσιος απολογισμός των θανάτων για το 2015 είναι κοντά στο 2,6 από την Παρασκευή. Με τον ρυθμό αυτό, η αστυνομία θα έχει πυροβολήσει και σκοτώσει περίπου 1.000 ανθρώπους έως το τέλος της χρονιάς, σύμφωνα με την εφημερίδα.

Η ανάλυση της Post έδειξε ότι περίπου τα μισά από τα θύματα ήταν λευκοί, τα μισά μέλη μειονοτήτων. Ανάμεσα στα άοπλα θύματα, τα δύο τρίτα ήταν μαύροι ή ισπανόφωνοι.

Με βάση τα στοιχεία της απογραφής του πληθυσμού στις περιοχές όπου έλαβαν χώρα τα περιστατικά χρήσης θανατηφόρας βίας από αστυνομικούς, το ποσοστό των μαύρων που σκοτώθηκαν είναι τριπλάσιο του ποσοστού των λευκών ή μελών άλλων μειονοτήτων.

Τα θύματα ήταν ηλικίας από 16 έως 83 χρόνων. Περισσότερο από το 80% αυτών έφεραν δυνητικά θανατηφόρα αντικείμενα, ως επί το πλείστον όπλα. Ενενήντα δύο θύματα αναγνωρίστηκαν ως ψυχικά ασθενείς.

Οι αστυνομικοί μπορούν να κάνουν χρήση θανάσιμης βίας όταν φοβούνται για τη ζωή τους ή τη ζωή των άλλων. Σε τρεις από τις 385 περιπτώσεις που οι πυροβολισμοί ήταν θανατηφόροι ένας αστυνομικός διώχθηκε ποινικά.

Νυν και πρώην αρχηγοί της αστυνομίας και άλλοι αξιωματούχοι της ποινικής δικαιοσύνης δήλωσαν στην εφημερίδα ότι η αστυνομία πρέπει να αρχίσει να αναλαμβάνει την ευθύνη για τους θανάτους, όπως επίσης και ότι πολλοί θάνατοι θα μπορούσαν να αποδοθούν στην ανεπαρκή αστυνόμευση.

Το Ποντίκι

Διαβάστε Περισσότερα »

Εθνικισμός, το έσχατο καταφύγιο των Γεωργιάδηδων

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη


Ήταν θέμα χρόνου να εμπλακεί στη διαπραγμάτευση και η εθνοτρομοκρατία, προς Θεού, μην γίνει ρήξη, διότι θα κινδυνεύσει η εθνική μας ακεραιότητα, θα χάσουμε εδάφη, θάλασσες και αέρηδες. Αναμενόμενο. Ο εθνικισμός είναι το έσχατο καταφύγιο των απατεώνων και των λογής κερδοσκόπων. Είναι, επίσης, και το έσχατο καταφύγιο των ηλιθίων, χωρίς τους οποίους οι απατεώνες είναι κύμβαλα αλαλάζοντα και φωνές βοώντων εν τη ερήμω.

Πριν τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, την εθνοτρομοκρατία την είχε αναλάβει εργολαβικά ο Τράγκας, ως άτυπος εκπρόσωπος της Ν.Δ. και της εν γένει Εθνικής Παρατάξεως. Ο Γιώργαρος τα έλεγε έξω από τα δόντια, αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα διαμελιστούμε σαν τη Γιουγκοσλαβία, θα χάσουμε τη Θράκη, την Κύπρο, τα νησιά, τις πεδιάδες και τα οροπέδια. Ο τράγκειος πυρετός δεν απέφερε τα αναμενόμενα εκλογικά οφέλη, η Θράκη και τα νησιά παρέμειναν στη θέση τους και μετά την 25η Ιανουαρίου, οπότε σιώπησε και ο ίδιος και οι εκπροσωπούμενοι υπό αυτού του ιδίου.

Μετεκλογικά, το μόνο που παραπέμπει εμμέσως σε εθνικές περιπέτειες είναι η προειδοποίηση ότι τυχόν έξοδος από το ευρώ θα είχε συνέπειες εφάμιλλες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Όσοι ξεστομίζουν την προειδοποίηση αναφέρονται, υποτίθεται, στις οικονομικές συνέπειες, με το που ακούει όμως ο άλλος τη λέξη «Μικρασιατική», σκέφτεται ενστικτωδώς χαμένες πατρίδες, απολεσθέντα εδάφη, σφαγές, φλόγες, πρόσφυγες και άλλα φοβερά. Με τη «Μικρασιατική Καταστροφή» η εθνοτρομοκρατία ξαναμπήκε στην πολιτική σκηνή από το παράθυρο κι αυτή τη φορά όχι μέσω του δεξιού Τράγκα, αλλά μέσω του πούρου αντιεθνικιστή Σταύρου Θεοδωράκη: "Η δραχμή δεν είναι μια πτώση, είναι 'Μικρασιατική Καταστροφή'", δήλωσε στο Μega -οποία έκπληξις!- ο ιδιοκτήτης του Ποταμιού.

Να τελειώνουμε, επιτέλους, με τους υπαινιγμούς, να βγει ο Άδωνις Γεωργιάδης να πει τα πράγματα με τ' όνομά τους: «Ρήξη», είπε ο τηλεβιβλιοπώλης, «δεν μπορεί να κάνει η κυβέρνηση, γιατί θα είναι εθνική καταστροφή ανάλογη της μικρασιατικής -γιατί εγώ πιστεύω ότι στο τέλος θα έχουμε απώλεια εθνικού εδάφους-, εγώ είμαι ιστορικός και οφείλω να το πω. Και τις δύο φορές που η Ελλάδα συγκρούστηκε με τη Δύση το διάστημα εκείνο του χρόνου που ο δυτικός κόσμος είχε αφαιρέσει την ασπίδα προστασίας πάνω από την Ελλάδα, η Τουρκία κινήθηκε για να δημιουργήσει τετελεσμένα». Έλα μωρέ, δίνεις σημασία στο βλήμα τον Γεωργιάδη; Ο Γεωργιάδης είναι όντως βλήμα, είναι όμως βλήμα τροχιοδεικτικό. Οι προσωπικές απόψεις του ως ιστορικού (ρε μπας κι είναι ο Ιστορικός του Μέλλοντος;) μπορεί να γίνουν σύντομα, αν δεν είναι ήδη, απόψεις της ηγετικής ομάδας της Ν.Δ., ιδίως αν καθυστερήσουν και, πολύ περισσότερο, αν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.

Είναι αδιανόητα αυτά που ξεστόμισε ο Γεωργιάδης. Είναι σαν να λέει στους Τούρκους ότι οσονούπω η Ελλάδα θα γίνει τόσο αδύναμη, που θα μπορείτε να μπουκάρετε ανενόχλητοι. Ανοησία στα όρια της εγκληματικής συμπεριφοράς, άλλως ειπείν, συνύπαρξη του απατεώνος και του βλακός στο ίδιο πρόσωπο.

ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ασώματη γυναίκα – μια υπόθεση νευρολογίας

Γελωτοποιός


«Οι πιο σημαντικές όψεις των πραγμάτων παραμένουν κρυφές για μας, εξαιτίας της απλότητας και της οικειότητας τους»

L. Wittgenstein

~~~~~~~~~~~~~~~

Αυτό το κείμενο δεν έχει κανένα στοιχείο μυθοπλασίας ή υπερβολής. Ό,τι διαβάσετε είναι τόσο αληθινό όσο και η οθόνη στην οποία προβάλλεται.

(Αν αμφιβάλλετε για την ύπαρξη της οθόνης ή του πληκτρολογίου καλό θα ήταν να διαβάσετε τον «Λόγο περί της μεθόδου» του Καρτέσιου (Descartes) ή να συμβουλευτείτε τον ψυχίατρο σας.)

~~{}~~

Ας ξεκινήσουμε ανατρέποντας μια λανθασμένη πεποίθηση, κάτι που μαθαίνουμε απ” τις πρώτες τάξεις του σχολείου, ίσως και πιο πριν.

Πόσες αισθήσεις έχει ο άνθρωπος; Πέντε;

Συγχαρητήρια, αλλά κάνετε λάθος.

Υπάρχουν έξι (τουλάχιστον) αισθήσεις και δεν αναφέρομαι σε κάποια υπερφυσική ικανότητα που θα σας έκανε να μαντεύετε το μέλλον και τους αριθμούς του τζόκερ.

Η έκτη αίσθηση κατονομάστηκε απ” τον Sherrington G.S. στο βιβλίο του «The integrative action of the nervous system», από το 1906.

Ονομάζεται ιδιοδεκτική αίσθηση (proprioception) και είναι απόλυτα αναγκαία για την αντίληψη του σώματος μας.

Η αίσθηση αυτή προέρχεται απ” την αδιάκοπη αλλά ασυνείδητη ροή ερεθισμάτων, απ” όλα τα μέρη του σώματος μας (μυς, τένοντες, συνδέσμους) διαμέσου της οποίας [ροής] η θέση τους, ο τόνος τους [σφιγμένα ή χαλαρά] και η κίνηση τους ελέγχονται και διορθώνονται συνεχώς.

Με πιο απλά λόγια: Χάρη στην ιδιοδεκτική αίσθηση γνωρίζουμε πάντα που βρίσκονται και τι κάνουν τα χέρια μας, τα πόδια μας και το πρόσωπο, καθώς και το υπόλοιπο σώμα.

~~

Ακριβώς επειδή είναι αυτόματη και τόσο οικεία, τόσο «απλή», οι άνθρωποι την αγνοούν.

Είναι κάτι αυτονόητο, γι” αυτό και παραμένει κρυφή από μας -όπως γράφει και ο Βίτγκενσταϊν για τις σημαντικές όψεις των πραγμάτων. Μόνο αν τη χάσετε μπορείτε να αντιληφθείτε τη σπουδαιότητα της. Όπως ακριβώς συνέβει σε μια νέα γυναίκα, τη Χ.

~~{}~~

Η Χ ήταν μια φυσιολογική γυναίκα 27 ετών, με έξι αισθήσεις, όπως όλοι μας.

Είχε δυο παιδιά, της άρεσε η ιππασία και το χόκεϊ, εργαζόταν ως προγραμματίστρια ηλεκτρονικών υπολογιστών, αγαπούσε το μπαλέτο και την ποίηση.

Μετά από μια κρίση πόνων στην κοιλιά της βρέθηκαν πέτρες στη χολή, κι έκανε εισαγωγή για μια εγχείρηση ρουτίνας.

Η εισαγωγή έγινε τρεις μέρες πριν την εγχείρηση κι άρχισε αντιβιοθεραπεία για μικροβιακή προφύλαξη.

~~

Την παραμονή της εγχείρησης η Χ είδε ένα παράξενο και πολύ έντονο όνειρο.

Είδε πως ταλαντευόταν πάνω σε δύο εντελώς ασταθή πόδια, δεν ένιωθε καθόλου το έδαφος, και δεν αισθανόταν τα χέρια της, που χτυπούσαν πέρα δώθε στον αέρα.

Ξύπνησε τρομαγμένη και ανέφερε το όνειρο στον ψυχίατρο.

«Προεγχειρητικό άγχος», είπε εκείνος. «Είναι φυσιολογικό, το βλέπουμε συνέχεια.»

Αργότερα όμως, την ίδια μέρα, το όνειρο έγινε πραγματικότητα.

Η Χ άρχισε να αισθάνεται πολύ ασταθή τα πόδια της, έκανε άτακτες και παράξενες κινήσεις, και δεν μπορούσε να κρατήσει κάτι με τα χέρια της.

«Αγχώδης υστερία», διέγνωσε ο ψυχίατρος, με βεβαιότητα, ίσως και κάπως θιγμένος. «Τυπικά συμπτώματα μετατροπής, τα βλέπουμε συνέχεια.»

~~

Ο ψυχίατρος έκανε λάθος. Την επόμενη μέρα η Χ είχε χάσει την ιδιοδεκτική αίσθηση -και το σώμα της.

Δεν μπορούσε να σταθεί όρθια. Τα χέρια της «έπλεαν» ανεξέλεγκτα, μέχρι να γυρίσει και να τα κοιτάξει για να τα βάλει στη θέση τους. Δεν μπορούσε καν να ανασηκωθεί στο κρεβάτι, ενώ το πρόσωπο της παρέμενε ανέκφραστο και άτονο.

«Κάτι τρομερό μου συμβαίνει», ψέλλισε με φωνή επίπεδη. «Δεν μπορώ να νιώσω το κορμί μου. Νιώθω αλλόκοτα, σαν ασώματη.»

Τότε κάλεσαν τον διάσημο νευρολόγο, δρ Όλιβερ Σακς. Εκείνος κατάλαβε ότι δεν ήταν υστερία.

~~

Οι εξετάσεις αποκάλυψαν μια οξεία πολυνευρίτιδα, μια φλεγμονή που πρόσβαλλε τις αισθητικές ρίζες των νωτιαίων και κρανιακών νεύρων.

Ο εγκέφαλος της δεν δεχόταν κανένα ερέθισμα απ” τους μυς, τους τένοντες ή τους συνδέσμους. Υπήρχε έκπτωση και της αίσθησης του πόνου και της θερμοκρασίας.

Η Χ, πράγματι, δεν είχε πλέον σώμα.

~~{}~~

Εννιά χρόνια μετά κατάφερε να έχει μια σχεδόν φυσιολογική ζωή. Ο τρόπος; Έκανε συνειδητά ό,τι μέχρι τότε το σώμα της έκανε αυτόματα κι ασυνείδητα.

Για να φάει έπρεπε να «βρει» το χέρι (με τα μάτια) και να το οδηγήσει, πάντα κοιτώντας “το, μέχρι το πηρούνι. Να δει τα δάκτυλα να κλείνουν, να πάρει φαγητό και να το φέρει (πάντα κοιτώντας “το) ως το στόμα.

Με τον ίδιο τρόπο κατάφερνε να περπατάει, να κάθεται, να γράφει στο πληκτρολόγιο.

Έμαθε πάλι να μιλάει, αλλά η φωνή της έμοιαζε τεχνητή, σαν την φωνή ηθοποιού που απευθύνεται σε ακροατήριο.

Το πρόσωπο της παρέμενε ανέκφραστο κι επίπεδο (κάπως σαν την «πέτρινη μάσκα του Μπάστερ Κήτον»), εκτός κι αν κοιτιόταν στον καθρέφτη. Τότε μπορούσε να χαμογελάσει (αν και κάπως υπερβολικά, αφύσικα).

Ουσιαστικά αντικατέστησε την ιδιοδεκτική αίσθηση με εκείνη της όρασης. Αισθανόταν το σώμα της μόνο οπτικά.

~~

Στις συζητήσεις της με τον Σακς ανέφερε πως ένιωθε «απουσιωμένη, ασώματη, σαν ένα είδος ζωντανού φαντάσματος».

Ήταν σαν να έλεγχε κάποιο σώμα ξένο μ” ένα κράνος virtual reality.

Κι έπρεπε διαρκώς να θυμίζει στον εαυτό της ότι εκείνο το σώμα που κινούσε οπτικά ήταν… ο εαυτός της.

~~{}~~

Επίλογος:

Αυτή η υπόθεση έχει -εμφανώς- κι ένα δεύτερο επίπεδο, πιο φιλοσοφικό.

Συνηθίζουμε να ορίζουμε τον εαυτό μας με βάση τον εγκέφαλο μας -και τις σχέσεις που αναπτύσσει με τους άλλους εγκεφάλους.

Οι περισσότερες θρησκείες υποβιβάζουν το σώμα στο ρόλο ενός φθαρτού βαστάζου, που επωμίζεται το βάρος της άφθαρτης ψυχής.

Ο μύθος του Ανθρώπου (homo sapiens sapiens) έχει χτιστεί γύρω απ” τη διανοητική του ικανότητα. Το σώμα θεωρείται κάτι υποδεέστερο, προσβλητικό όταν είναι γυμνό.

Οι σπάνιες υποθέσεις νευρολογίας, όπως αυτή της Χ, που έχασε το σώμα της, καταδεικνύουν ότι αυτό που θεωρούμε «ταυτότητα», είναι η ολότητα.

~~{}~~

ΥΓ: Το όνειρο της Χ, στο οποίο προείδε την αρρώστια, δεν έχει τίποτα το μεταφυσικό ή προφητικό.

Ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται πολύ περισσότερα (και πολύ πιο γρήγορα) απ” αυτά που συνειδητοποιούμε.

Κατάλαβε τι θα συνέβαινε, αλλά ο μόνος τρόπος να το μεταδώσει στο συνειδητό της Χ ήταν μέσω του ονείρου.

Γι” αυτό είναι χρήσιμο να «ακούμε» τι μας λέει ο εαυτός μας στα όνειρα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πληροφορίες πήρα απ” το βιβλίο του Όλιβερ Σακς «Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του μ” ένα καπέλο -και άλλες κλινικές ιστορίες», εκδόσεις Καστανιώτη, μτφ Κώστα Ποτάγας.

Διαβάστε οποιοδήποτε βιβλίο του πέσει στα χέρια σας, όπως το «Ένας ανθρωπολόγος από τον Άρη» και το «Μουσικοφιλία».

Πριν μερικούς μήνες ο ογδοντάχρονος Όλιβερ Σακς αποκάλυψε ότι πάσχει από κάποια ανίατη μορφή καρκίνου. Διαβάστε το εκπληκτικό κείμενο που δημοσίευσε στους ΝΥ Times, ως αποχαιρετισμό στη ζωή.

My own life http://www.nytimes.com/2015/02/19/opinion/oliver-sacks-on-learning-he-has-terminal-cancer.html?_r=0

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η φωτογραφία είναι του Bill Brandt, Nude, London 1952

Γελωτοποιός

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέσε, Τσίπρα, να σε φάμε

Του Θανάση Καρτερού


Είναι κάπως παράδοξο, αλλά μια από τις πιο στεγνές δηλώσεις της εβδομάδας προέρχεται από το Ποτάμι: Ο κ. Τσίπρας πρέπει ν' αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ' αφήσει. Δεν γίνονται και τα δύο, δεν γίνεται και Λαφαζάνης και Ευρώπη, δεν γίνεται και Καμμένος και Ευρώπη. Δεν γίνεται και Μπαλτάς και Ευρώπη. Αυτά είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης. Αυτοπροσώπως. Θυμίζοντας τον καλό του τηλεοπτικό εαυτό, όταν με γενναιότητα επιδίωκε την κάθαρση της Χρυσής Αυγής. Τώρα επιδιώκει την κάθαρση ΣΥΡΙΖΑ και κυβέρνησης.

Κάθαρση από ποιους; Μα από τα ούτως ειπείν βλαβερά για την Ευρώπη στοιχεία. Διότι ο Σταύρος δηλώνει σε κάθε ευκαιρία, ή και χωρίς ευκαιρία, ότι είναι με την Ευρώπη. Ψυχή τε και σώματι. Και αναγνωρίζει συνεπώς στον εαυτό του το δικαίωμα να είναι ευρωκριτής. Και ευρωασφαλίτης κατά κάποιο τρόπο. Θυμίζοντας στην περίπτωση αυτή τις εποχές που αν είχες συγγενή, ή φίλο κάποιο βλαβερό στοιχείο, σε περιλάβαινε η Ασφάλεια. Και σου ζητούσε να αποκηρύξεις δημοσίως τον βλαβερό, για να αποδείξεις ότι ανήκεις στη Δύση.

Βέβαια, όπως τότε τα δυτικά, έτσι και τώρα τα ευρωπαϊκά διλήμματα είναι εισαγόμενα. Η ιδέα της κάθαρσης του ΣΥΡΙΖΑ είναι, ως γνωστόν, παραγωγής των πιο σκληρών από τους δανειστές. Υιοθετείται από έγκυρα think tanks όπως αυτό της Ντόιτσε Μπανκ. Διακινείται από έγκυρα έντυπα όπως οι "Financial Times". Και αποκτά υπεραξία κύρους με τη χρήση της από έγκυρους ανθρώπους όπως ο Γιούνκερ. Ο οποίος πριν λίγες μέρες μάς ενημέρωσε για τις διαφορές ανάμεσα στον Τσίπρα και στο κόμμα του.

Ο Σταύρος εντούτοις έχει προσδώσει στο εμπόρευμα κάτι το ελληνικό. Δεν είναι και για ISO, αλλά το προωθεί φιλότιμα. Κι αν εδώ πολλοί το ειρωνεύονται, σε κάποιους ευρωπαϊκούς κύκλους χαίρει εκτιμήσεως. Συνεπώς χαίρει εκτιμήσεως και ο επίμονος πωλητής, έστω κι αν δεν πουλάει ούτε κάλτσα. Ενώ παράπλευρη ωφέλεια είναι ότι προσφέρει λίγο γέλιο στο σκοτισμένο Μαξίμου. Και στα επίσης σκοτισμένα βλαβερά στοιχεία που ονομαστικά καρφώνει στον πάσαλο της ευρωπαϊκής ατίμωσης.

Η συνέπεια στην κάθαρση του είδους συνεπάγεται βέβαια και υπεύθυνη στάση απέναντι στους δανειστές. Και επιβεβαιώνεται από αυτή. Τσιμουδιά ο Σταύρος για τους εκβιασμούς, την πιστωτική ασφυξία, τις προκλητικές δηλώσεις, τις ταπεινωτικές απαιτήσεις. Κανένα δίλημμα του είδους Σόιμπλε ή Ευρώπη. Προφανώς εκεί δεν απαιτείται καμιά κάθαρση, καμιά απαλλαγή από βλαβερά στοιχεία, κανένας σεβασμός απέναντι στην Ελλάδα. Ενώ αν τα σπάσει ο Τσίπρας με τους βλαβερούς, θα μπούμε σε καλύτερους καιρούς.

Πέσε-Τσίπρα-να-σε-φάμε δηλαδή η υπόθεση. Ή ο Θεοδωράκης φούρναρης. Μπορεί όμως κανείς να απαγορεύσει στον πεινασμένο να ονειρεύεται καρβέλια;

ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

Του Ανήσυχου Πνεύματος

Στάθης
 

Ο κόμπος έφθασε στο χτένι. Και ο κύβος θα ριφθεί. Ή θα έχουμε συμφωνία αυτό το τριήμερο, του Αγίου Πνεύματος, καθώς προεξήγγειλε ο κ. Τσίπρας (δίχως όμως τα έως τώρα πράγματα να τον επιβεβαιώνουν), ή θα έχουμε συμφωνία λίγο αργότερα, και πάντως ως το τέλος Ιουνίου. Αλλοιώς θα έχουμε ρήξη.

Ο κ. Τσακαλώτος δήλωσε («Αγορά» 29/5/2015) ότι «για μας η ρήξη δεν είναι φετίχ» - ταμπού ήθελε να πει (διότι το φετίχ είναι κάτι με το οποίο συνδέεσαι και απαραιτήτως το θέλεις). Όμως λανθάνουσα η γλώσσα ενίοτε τα αληθή λέγει, καθότι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και τα τρία: και εκείνοι που θεωρούν τη συμφωνία φετίχ (θεωρώντας ταυτόχρονα τη ρήξη ταμπού) και εκείνοι που δεν θεωρούν τη ρήξη ταμπού, και εκείνοι που μετεωρίζονται ανάμεσα και στα δύο.

Αν επέλθη η συμφωνία, το ερώτημα θα είναι το είδος της. Απ’ ό,τι φαίνεται έως τώρα, οι δανειστές μάς «πάνε πέργκολα», ζητώντας «τη μάνα τους και τον πατέρα τους». Αν γίνει συμφωνία υπό τέτοιους όρους, θα πρόκειται περί ήττας, είτε αυτή συμβεί τώρα είτε αργότερα. Η ημερομηνία μιας ήττας δεν έχει καμία σημασία, η μόνη σημασία που έχει η μεταβλητή του χρόνου σ’ αυτήν τη διαδικασία, είναι το εύρος που η χρήση της μπορεί να δώσει στην ήττα εκείνων που ήδη πιέζονται, εκείνων που ήδη χάνουν. Οι δανειστές μας χρησιμοποιούν αυτόν τον παράγοντα (του χρόνου) για να μας πιέσουν τόσο, ώστε να γίνουμε πρόθυμοι για όλα προκειμένου να πάρουμε μιαν ανάσα.

Η κυβέρνηση δεν έπρεπε να έχει βρεθεί σε αυτήν τη θέση. Βρέθηκε.

Τώρα, οι επιλογές της συμφωνίας ή της ρήξης, συγκλίνουν ως προς το αποτέλεσμά τους. Αν η συμφωνία, θα είναι μια συμφωνία υποταγής θα μας οδηγήσει στο ίδιο άγριο τοπίο που θα μας οδηγούσε (ή θα μας οδηγήσει) μια ανοργάνωτη και χωρίς προετοιμασία ρήξη.

Και το άγριο αυτό τοπίο είναι η Ελλάδα Ειδική Οικονομική Ζώνη. Με τον κατώτατο μισθό στα 300 Ευρώ καθώς ζητούσε ο κ. Τόμσεν (κι εξακολουθούν να επιδιώκουν οι θεσμοί), την ίδια ώρα που στην Κίνα ο κατώτατος μισθός εκτινάσσεται στα 1000 Ευρώ (ώστε να δημιουργηθεί εσωτερική αγορά – μάλιστα σφύζουσα για τα δεδομένα της χώρας).

Αλλά, αν η Ελλάδα γίνεται το ίδιο Ειδική Οικονομική Ζώνη είτε δια της συμφωνίας, είτε δια της ρήξης μήπως συμφέρει πλέον τους δανειστές μας (οχυρωμένους πλέον απέναντι σε πλήθος παρενεργειών) η ρήξη; Κι αν δεν τους συμφέρει ακριβώς, μήπως τους αφήνει απλώς αδιάφορους η οδός (συμφωνία ή ρήξη) μέσα απ’ την οποία θα φθάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, αυτό του προτεκτοράτου;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση μετατρέπεται. Πάντα ήταν μια Ένωση δύο ταχυτήτων, διαφορετικών όχι μόνον για τα έθνη, αλλά κυρίως για τις τάξεις. Δύο ταχύτητες για δύο τάξεις, την αστική τάξη και την εργατική τάξη. Και οι δύο ταχύτητες το ίδιο γρήγορες. Η μία να σπρώχνει γρήγορα την αστική τάξη προς τον πλούτο και η άλλη να σπρώχνει γρήγορα την εργατική τάξη προς την εξαθλίωση.

Όσον το φαινόμενο αυτό θα οξύνεται, τόσο, η φτώχεια θα απλώνεται στους εργαζόμενους και άλλο τόσον οι δημοκρατίες θα φθείρονται. Αυτή η Ένωση μετατρέπεται σε ένα τέρας με όλο και πιο αυταρχικές δομές, τυραννικά χαρακτηριστικά και νεοφασιστική προοπτική.

Δεν ξέρω πια, αν την Ένωση μπορούν να τη «διορθώσουν» οι λαοί της, ή αν θα πρέπει να τη διαλύσουν. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει, αν οι Podemos δεν τα καταφέρουν, αν δεν δημιουργηθεί εγκαίρως στην Ευρώπη ένα πανίσχυρο ρεύμα της Αριστεράς, που θα μπορέσει να ανατρέψει τον ευρωπαϊκό σχεδιασμό (ο οποίος ήδη δουλεύει σαν αδηφάγα κρεατομηχανή) τότε το τέρας θα έχει παλινορθωθεί φέρνοντας την Ήπειρο πίσω σε πολύ σκοτεινές εποχές.

Αν έτσι συνεχίσουν να εξελίσσονται τα πράγματα το επόμενο ιστορικό καθήκον της Αριστεράς, θα πρέπει να είναι η προετοιμασία της εξόδου της χώρας από μια Ένωση Στρατόπεδο Συγκέντρωσης. Μιας Αριστεράς όμως ικανής να καταφέρει έναν τέτοιο άθλο. Ως τώρα κάτι τέτοιο δεν είναι μέσα στη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, είναι στρατηγικός στόχος μόνον του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δύο δυνάμεων όμως που η ταύτιση του στρατηγικού τους στόχου με την τακτική τους, δυσχεραίνει την διεύρυνση της επιρροής τους στον λαό, με αποτέλεσμα να επηρεάζουν ελάχιστα τις εξελίξεις (όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε, όσο ήταν ακόμα στο 5%).

Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Η συμφωνία (ή η ρήξη) είναι ante portas. Αν η συμφωνία συνιστά υποταγή, η Αριστερά που θα πάρει την ευθύνη για κάτι τέτοιο, θα έχει τρωθεί στην ψυχή της. Άλλα σχήματα θα την υποκαταστήσουν στη διακυβέρνηση (αδιάφορο αν προέρχονται απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, αδιάφορο και με ποιούς θα ωσμωθούν).

Αν αντιθέτως η συμφωνία αποτελέσει έναν «έντιμο συμβιβασμό» που θα κρατά ζωντανές τις τελευταίες μας άμυνες, τότε η προσπάθεια θα πρέπει να συνεχισθεί, αλλά με νέα στρατηγική. Που η επίγνωση όσων συνέβησαν τους τελευταίους τέσσερις μήνες καθιστά αναγκαία.

Διότι αν η πείρα των διαπραγματεύσεων (με δεδομένο το ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν διαπραγματεύονταν) δεν μας έχει διδάξει όλους ότι έχουμε να κάνουμε με θηρία, τότε αυτά τα θηρία θα μας φάνε...

e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Το πλούσιο βιογραφικό της κυρίας Παναρίτη…

e-dromos


Η επιλογη της κ.Παναρίτη για τη θέση της εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ προκαλεί ήδη αρκετές αντιδράσεις. Η Έλενα Παναρίτη έγινε γνωστή στη χώρα μας όταν ο Γ.Παπανδρέου την επέλεξε για σύμβουλο και την τοποθέτησε σε εκλόγιμη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ το 2009. Παρουσιάζουμε πιο κάτω ένα εκτεταμένο απόσπασμα άρθρου του Ν. Ταυρή που είχε δημοσιευτεί τότε στην ιστοσελίδα της ΚΟΕ koel.gr με αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία από το βιογραφικό της.

Όπως αναφέρει και το βιογραφικό της, η κ. Παναρίτη έχει εργαστεί σαν οικονομολόγος στην Παγκόσμια Τράπεζα, όπου «πρωτοστάτησε σε σειρά θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως τη μεταρρύθμιση Δημόσιου Τομέα και των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων στο Περού, εργασία για την οποία της απενεμήθη η διάκριση της καλύτερης πρακτικής πρότασης και καινοτομίας».

Αυτό αποτελεί κι ένα από τα πιο «αξιόλογα» στοιχεία της καριέρας της. Η Παγκόσμια Τράπεζα, για να μην ξεχνιόμαστε, είναι ένας από τους οργανισμούς που η πολιτική του οδήγησε αποδεδειγμένα την Αργεντινή και τη Ν.Α. Ασία στην απόλυτη οικονομική κρίση.

Η κ. Παναρίτη πήγε να «εργαστεί» στο Περού, το 1991, σαν απεσταλμένη της Παγκόσμιας Τράπεζας, αφού πρώτα είχε συνεργαστεί από το ίδιο πόστο με τα καθεστώτα των Φιλιππίνων, της Βραζιλίας και της Βενεζουέλας, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80. Το 1992, έγινε πραξικόπημα στο Περού από τον τότε πρόεδρο Φουτζιμόρι, ο οποίος το 2000 εγκατέλειψε την εξουσία και το Περού, καταδικασμένος σε πολυετή φυλάκιση για υπεξαίρεση χρήματος και μαζικές δολοφονίες. Όλη την περίοδο της δικτατορίας Φουτζιμόρι, η κ. Παναρίτη συνεργαζόταν με το καθεστώς προωθώντας τη «μεταρρύθμιση της αγοράς ακινήτων και τις στρατηγικές της ιδιωτικοποίησης». Αυτό σημαίνει ότι υλοποιούσε την πολιτική της Παγκόσμιας Τράπεζας, που ήθελε να μπορέσουν οι τράπεζες να βάλουν χέρι στη γη των φτωχών του Περού.

Πώς έγινε αυτό; Το καθεστώς Φουτζιμόρι, με την υψηλή επίβλεψη της κ. Παναρίτη, έδωσε τίτλους ιδιοκτησίας σε όσους δεν διέθεταν, που ήταν και η μεγάλη πλειοψηφία, κι έτσι μπορούσαν όλοι αυτοί να πάρουν τραπεζικά δάνεια με υποθήκη τα κτήματά τους. Αποτέλεσμα; Οι τράπεζες άρπαξαν τις ιδιοκτησίες των φτωχών, οι φτωχοί έγιναν ακόμη φτωχότεροι, εκατοντάδες χιλιάδες οδηγήθηκαν στην εξαθλίωση και, αργότερα, η χώρα κατέρρευσε οικονομικά, μπήκε στην περίοδο του λεγόμενου «Fujishock». Γι’ αυτή την «προσφορά» της η Έλενα Παναρίτη έλαβε ως και παράσημα από το καθεστώς του Περού, ενώ πήρε και πολλά συγχαρητήρια από τις ΗΠΑ, το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα κι άλλους διεθνείς οργανισμούς.

Ήταν τέτοια η επιτυχία της, που αποφάσισε να βγάλει και μια σειρά βιβλίων για το ζήτημα, όπως Το Φαινόμενο του Φουτζιμόρι: Κυβερνητική Μεταρρύθμιση μέσω της Άμεσης Δημοκρατίας (1995), Τίτλοι Ιδιοκτησίας: Το Θαύμα του Περού (1999) και Στρατηγικές Ιδιωτικοποίησης, με παράδειγμα, επίσης, το Περού.

Προχωράμε στο επόμενο ενδιαφέρον σημείο του βιογραφικού της: «Είναι ειδική στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και στην αντίστοιχη διαχείριση του δημόσιου τομέα. Τώρα είναι κοινωνικός επιχειρηματίας και επικεφαλής του Panel Group, ενός ειδικού συμβουλευτικού ομίλου, που επενδύει σε υποβαθμισμένες περιοχές και παρέχει συμβουλές για τη δημόσια στρατηγική πολιτική και τη μετατροπή και αξιοποίηση της μη ρευστοποιήσιμης ακίνητης περιουσίας. Ο Panel Group ασχολείται με ρυθμίσεις αξιοποίησης ακίνητης περιουσίας, που χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα και που αποδίδουν σημαντικά οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά αποτελέσματα».

Νέο πεδίο δόξης λαμπρό πρόκειται να αποκτήσει η αγορά real estate στην Ελλάδα, αφού σίγουρα η νέα μας βουλευτίνα δεν πρόκειται να αφήσει τις ευκαιρίες αναξιοποίητες. Έχουμε πολλά για πούλημα ακόμα σαν χώρα, συγγνώμη, για αξιοποίηση. Καλό θα ήταν, βέβαια, να ξέραμε πώς η εκκλησία βλέπει τα συγκεκριμένα προσόντα της Έλενας Παναρίτη.

Η υποδοχή που της επιφύλαξε η πλειοψηφία των ΜΜΕ ήταν ενθουσιώδης, όπως ήταν και η υποδοχή από όσους στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό γνώριζαν το έργο της. Ανάμεσά τους και «πετυχημένοι» του απόδημου ελληνισμού, όπως ο επικεφαλής της CIA Tenet, αλλά και ο ναύαρχος του ΝΑΤΟ Stavridis. Εντύπωση προκαλεί ότι οι δεξιές εφημερίδες δεν μίλησαν καθόλου για το παρελθόν της. Μάλλον πρόκειται για πρόσωπο κοινής αποδοχής όσον αφορά το τι πρεσβεύει. Υπομονή, και σε λίγο θα δούμε το έργο της και στην Ελλάδα…

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Το σύνθημα «UNFUCK GREECE» της Παναγιώτα Μπλέτα στις συναυλίες των U2

Πολιτισμός


Το σύνθημα “UNFUCK GREECE” που κυριάρχησε στις συναυλίες των U2 σε ΗΠΑ και Καναδά, αποτελεί πλακάτ της αρθρογράφου μας Παναγιώτας Μπλέτα, με το οποίο διαδήλωνε στις συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν στο Σύνταγμα το περασμένο Φεβρουάριο και είναι εμπνευσμένο από το ομώνυμο βιβλίο της “UNFUCK THE WORLD”.



Η συγγραφέας Παναγιώτα Μπλέτα κρατάει το πλακάτ της. Το σύνθημα της έκανε το γύρο του κόσμου


Η Παναγιώτα Μπλέτα κατάφερε να τραβήξει το ενδιαφέρον των media διεθνώς με ένα σύνθημα που μπορεί να ακούγεται τολμηρό στην γλώσσα, πλην όμως απηχεί τα συναισθήματα όχι μόνο του Ελληνικού λαού, αλλά και όλων των λαών που αδικούνται...


To σύνθημα, προερχόμενο από το ομώνυμο βιβλίο της “UNFUCK THE WORLD”, αποτελεί πλέον αγωνιστικό moto, όχι μόνο για την Ελλάδα που αγωνίζεται υπερήφανα να επιβιώσει, αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο που θέλει να αλλάξει …




Διαβάστε Περισσότερα »

Oι Γερμανοί αποφάσισαν· εμείς;

Του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη*


Σε ποιο θεσμικό πλαίσιο εντάσσεται η έξοδος μιας χώρας από την Ευρωζώνη

Το «ευρώ» αποτελεί εισαγωγή ομοσπονδιακού στοιχείου στη δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνεπώς η πορεία του ενιαίου νομίσματος συνδέεται αρρήκτως με τις Αρχές και Αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αφορούν όχι μόνο την ελεύθερη αγορά με ανόθευτο ανταγωνισμό, αλλά και τις πρόνοιες για την ευημερία των λαών, την πλήρη απασχόληση, την κοινωνική συνοχή, την ισότητα και αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών-μελών.

Ασφαλώς σε ζητήματα που αφορούν imperium επί προσώπων και dominium επί πραγμάτων, σε ζητήματα δηλαδή κυριαρχίας, τίθεται εκ προοιμίου το ζήτημα εάν στο πλαίσιο δημόσιου λόγου μπορεί να υπάρχει προβληματισμός, υπό την έννοια ότι μια τέτοια επισκόπηση άπτεται ευθέως του δημοσίου συμφέροντος.

Στη χώρα μας καταντά ως «taboo» η συζήτηση γύρω από το «ευρώ» το οποίο ασφαλώς είναι το εθνικό μας νόμισμα. Ως εκ τούτου, η συζήτηση εξόδου από το ευρωσύστημα είναι μια «αιρετική» συζήτηση. Παρά ταύτα διαρκώς γίνονται δηλώσεις αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επαναφέρουν το ζήτημα του Grexit ή άλλως του Geuro.

ΟΝΕ και Γερμανία: Ένα ζήτημα ad rem

Υπ’ όψιν του αναγνώστη ότι στη Γερμανία το ζήτημα εξόδου από την ΟΝΕ έχει επιλυθεί από μακρού χρόνου σε επίπεδο συνταγματικής τάξης. Το Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο αποφαινόμενο σχετικώς για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, έλαβε ξεκάθαρη θέση για τη δυνατότητα μονομερούς αποχώρησης της Γερμανίας από τη Νομισματική Ένωση σε περίπτωση που διαπιστωθεί ότι αποτυγχάνουν οι στόχοι της ΟΝΕ.

Οι Γερμανοί, δηλαδή, εγκαίρως έχουν αποφασίσει σε ανώτατο επίπεδο κρατικών λειτουργιών, ότι έχουν το δικαίωμα μονομερούς αποχώρησης από την ΟΝΕ όταν οι στόχοι που έχουν θέσει (ως Δημοκρατία κράτους-μέλους που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση) δεν παράγουν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Εμείς;

Έτσι, το πολιτικό σύστημα της Γερμανίας με τον τρόπο αυτό έχει το δικαίωμα «διαφυγής» επικαλούμενο την εσωτερική συνταγματική τάξη η οποία μάλιστα με τη Συνθήκη της Λισαβόνας αποκτά ιδιαίτερα νομικοπολιτική αξία σύμφωνα με την παρ. 2 του άρθρου 4 ΣΕΕ(1).

Η Αλβανία μαθαίνει…

Η «τεχνική» αυτή εφαρμόζεται σε προηγμένα πολιτικά συστήματα αλλά και σε μη προηγμένα ιστορικώς πολιτικά συστήματα που διδάσκονται από την εμπειρία άλλων δημοκρατιών. Παράδειγμα η Αλβανία, η οποία υπαναχώρησε στη ρύθμιση της πολιτικής ηγεσίας όσον αφορά στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, επικαλούμενη αντίθετη απόφαση του εσωτερικού Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου.

Εμείς ως εξαιρετικά νομιμόφρονη χώρα θεωρούμε τη συζήτηση εξόδου από το ευρωσύστημα άλλοτε ως «περιττή» και άλλοτε ως «ύποπτη». Αν και κατά την αυστηρώς προσωπική γνώμη του γράφοντος, ένα «Plan B» εξόδου από το ευρώ θα έπρεπε να έχει επισήμως εκπονηθεί. Εν τούτοις ο γράφων προσχωρεί στην άποψη ότι το επίσημο κράτος οφείλει να επιδείξει αυτοσυγκράτηση ως προς αυτό για το ενδεχόμενο bank-run. Η αυτοσυγκράτηση, όμως, της κρατικής λειτουργίας δεν συνεπάγεται την απαγόρευση του δημόσιου λόγου.

Τούτων δοθέντων…

Αφού ρητώς επισημειωθεί ότι η δυνατότητα αποβολής κράτους-μέλους από την Ευρωζώνη είναι απαγορευτική, η συναινετική αποχώρηση είναι και προβλεπόμενη και θεμιτή. Συνεπώς, όταν διαπιστωθεί ότι είναι αδιστάκτως αδύνατη η παραμονή της χώρας μας στο ευρωσύστημα, μια τέτοια απόφαση εξόδου από την Ευρωζώνη μόνο με συναινετική διαδικασία μπορεί να λάβει χώρα. Αυτή η διαδικασία σε επίπεδο νομικής βάσης μπορεί να στηρίζεται στο άρθρο 50 ΣΕΕ και στο άρθρο 352 ΣΛΕΕ, σε συνδυασμό με τα άρθρα 61 και 62 της Σύμβασης της Βιέννης περί των Διεθνών Συνθηκών, σε αναφορά με τις επιφυλάξεις της παρ. 2 του άρθρου 4 ΣΕΕ.

Υπ’ όψιν και τα εξής:

Η ΣΕΕ για πρώτη φορά θεσπίζει τη δυνατότητα (συνολικής) αποχώρησης κράτους-μέλους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με τους εσωτερικούς συνταγματικούς κανόνες. Η δυνατότητα δε αυτή αφορά κράτος-μέλος που μετέχει στην ευρωζώνη και κράτος-μέλος που δεν μετέχει στην Ευρωζώνη.

Όπως δε η προσχώρηση κράτους-μέλους στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη την ένταξή του στο ευρωσύστημα, έτσι και αντιστρόφως (a contrario) η αποχώρηση κράτους-μέλους από το ευρωσύστημα δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη και την αποχώρησή του από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σε κάθε περίπτωση, αποχώρηση από το ευρωσύστημα δεν συνεπάγεται αποχώρηση από το Ecofin στο οποίο μετέχουν όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, σε περίπτωση αποχώρησης από το ευρωσύστημα ακυρώνεται η συμμετοχή του κράτους-μέλους στο Eurogroup, όπου συμμετέχουν (μόνο) τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης.

Τέλος, η Κεντρική Τράπεζα του κράτους-μέλους που αποχωρεί από το ευρωσύστημα, είναι σαφές ότι εξακολουθεί να λειτουργεί στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών – ΕΣΚΤ, όπου συμμετέχουν όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είτε έχουν υιοθετήσει ως εθνικό νόμισμα το ευρώ είτε όχι.

Τα προαναφερόμενα, ελπίζω, να μη θεωρούνται ανώφελα στην παρούσα συγκυρία.

(1) Η Συνθήκη της Λισσαβώνας συγκροτείται από δύο ισοδύναμες (του αυτού κύρους) Συνθήκες: α) από τη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣΕΕ) και β) από τη Συνθήκη για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ).

* Ο Πέτρος Ι. Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια (ECHR /GC-EU). Είναι Μέλος της Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Βιάννου Ηρακλείου, καθώς και της Γραμματείας του Τμήματος Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Λαφαζάνης: Στήριξη Ρωσίας στο αίτημα που ετοιμάζουμε για την τράπεζα των BRICS

Διεθνή


Τη ρωσική στήριξη στο αίτημα το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα καταθέσει για συμμετοχή στη νέα αναπτυξιακή τράπεζα των BRICS έχει εξασφαλίσει η Ελλάδα, όπως επεσήμανε ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας Παναγιώτης Λαφαζάνης.

«Κατά τη συνάντησή μου με τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών Σεργκέι Στορτσάκ εξασφαλίσαμε την αποφασιστική ρωσική συμβολή και στήριξη στο αίτημα της Ελλάδας για συμμετοχή στη νέα αναπτυξιακή τράπεζα των BRICS. Το σχετικό τίμημα για τη συμμετοχή της Ελλάδας, ως ένα από τα πρώτα μέλη της Τράπεζας, θα είναι συμβολικό και θα μπορεί να καταβληθεί με δόσεις, ενώ αμέσως μετά τη συγκρότηση και λειτουργία της θα μπορεί να δεχθεί χρηματοδοτική αναπτυξιακή στήριξη», ανέφερε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, μιλώντας στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Επιπλέον, συμπλήρωσε ότι συζητήθηκαν και τεχνικές λεπτομέρειες, σχετικά με το πώς θα πρέπει να υποβληθεί το αίτημα, για να γίνει δεκτό, αφού ολοκληρωθούν οι σχετικές διαβουλεύσεις και συνεννοήσεις εντός της ελληνικής κυβέρνησης. Σύμφωνα με τον κ. Λαφαζάνη, προχώρησε και η συζήτηση για την πιστωτική διευκόλυνση, που θα παράσχουν οι ρωσικές τράπεζες στην ελληνική εταιρεία, η οποία θα αναλάβει να διεκπεραιώσει το έργο της κατασκευής του νέου αγωγού φυσικού αερίου.

Όπως ξεκαθάρισε ο κ. Λαφαζάνης, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, επικεφαλής μεγάλης αντιπροσωπείας, θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης (18-20 Ιουνίου), ενώ το «παρών» θα δώσει και ο ίδιος ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, για να συμμετάσχει στις συζητήσεις των ενεργειακών ζητημάτων.

Ο υπουργός ΠΑΠΕΝ δεν απέκλεισε κατά τις εργασίες του Φόρουμ να υπογραφεί και το διμερές μνημόνιο για την κατασκευή του νέου αγωγού φυσικού αερίου στη θέση του South Stream.

Ρωσία και Ελλάδα, κατά το πρακτορείο RIA-Novosti, επεξεργάζονται το πρωτόκολλο για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου, ο οποίος θα ξεκινά από τα ελληνοτουρκικά σύνορα και θα μεταφέρει ρωσικό φυσικό αέριο στο έδαφος της Ε.Ε., με επόμενο σταθμό την ΠΓΔΜ.

«Ακόμη δεν συζητήσαμε πώς ακριβώς θα χρηματοδοτηθεί το σχέδιο του αγωγού, αλλά γνωρίζουμε ήδη ότι το κατά προσέγγιση κόστος του αγωγού θα είναι περίπου 2 δισ. ευρώ και η κατασκευή του θα δημιουργήσει περίπου 20 χιλιάδες θέσεις εργασίας, γεγονός πολύ σημαντικό για τη χώρα μας, που υποφέρει από υψηλό επίπεδο ανεργίας», είπε ο κ. Λαφαζάνης στο ρωσικό πρακτορείο.

Παραλλήλως, δε, με τις κατασκευαστικές εργασίες, θα πραγματοποιηθούν και συνοδευτικές εργασίες ή δραστηριότητες και θα υπάρξει περαιτέρω ενδυνάμωση της τοπικής οικονομίας, που αντιμετωπίζει προβλήματα.
Σύμφωνα με τον υπουργό ΠΑΠΕΝ στην τελική ευθεία βρίσκεται και η διακρατική συμφωνία για τον νέο αγωγό φυσικού αερίου, Turkish και εν συνεχεία Greek Stream, η οποία θα υπογραφεί στο αμέσως προσεχές διάστημα.

Ο υπουργός ΠΑΠΕΝ μετέβη αυθημερόν και στην Αγία Πετρούπολη, όπου συναντήθηκε με τον επικεφαλής της Gazprom Αλεξέι Μίλερ, εκτιμώντας ότι η ατμόσφαιρα των συνομιλιών ήταν πολύ θετική, «επομένως βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για την υπογραφή του διμερούς μνημονίου».

Tvxs

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι ΗΠΑ καλούν να σταματήσει “αμέσως” η κατασκευή νησιών από την Κίνα στη Νότια Σινική Θάλασσα

Διεθνή


Ο υπουργός Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής Άστον Κάρτερ κάλεσε σήμερα να υπάρξει “άμεση και διαρκής διακοπή” των εργασιών κατασκευής από την Κίνα τεχνητών νησιών στη Νότια Σινική Θάλασσα και των εδαφικών διεκδικήσεων στην περιοχή, κρίνοντας ότι η συμπεριφορά του Πεκίνου είναι “σε ασυμφωνία” με τους διεθνείς κανόνες.

“Πρώτα απ' όλα, θέλουμε μια ειρηνική διευθέτηση όλων των διαφορών. Προς αυτόν τον σκοπό, θα έπρεπε να υπάρξει μια άμεση και διαρκής διακοπή των διεκδικήσεων εδαφών από όλα τα μέρη”, είπε ο Κάρτερ κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης στη Σιγκαπούρη.

“Επίσης αντιτιθέμεθα σε οποιαδήποτε περαιτέρω στρατιωτικοποίηση των διεκδικούμενων εδαφών”, πρόσθεσε ο Κάρτερ, ενώ διεμήνυσε πως οι δυνάμεις των ΗΠΑ θα συνεχίσουν να εισέρχονται σε διεθνή ύδατα και στον διεθνή εναέριο χώρο, όπως ανέφερε.

Ο Κάρτερ τόνισε επιπλέον ότι “με τις ενέργειές της στη Νότια Σινική Θάλασσα, η Κίνα βρίσκεται σε συμφωνία με τους διεθνείς κανόνες”.

Ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας αναγνώρισε ότι και άλλα κράτη που διεκδικούν εδάφη στην περιοχή έχουν δημιουργήσει προφυλακές, όπως το Βιετνάμ (48), οι Φιλιππίνες (8), η Μαλαισία (5) και η Ταϊβάν (1). Αλλά “μία χώρα έχει πάει πολύ πιο μακριά και πολύ πιο γρήγορα από κάθε άλλη. Και αυτή είναι η Κίνα. Η Κίνα διεκδικεί (...) περισσότερα εδάφη από όλες τις άλλες χώρες μαζί και περισσότερα από ότι σε όλη την ιστορία της περιοχής. Και η Κίνα το έχει κάνει αυτό μέσα στους τελευταίους 18 μήνες”.

Ο Κάρτερ πρόσθεσε πως η Ουάσινγκτον “ανησυχεί βαθιά” για την κλίμακα των εδαφικών διεκδικήσεων από μέρους της Κίνας και την προοπτική περαιτέρω στρατιωτικοποίησης των νησιών, λέγοντας ότι αυτό αυξάνει “τον κίνδυνο λαθεμένων υπολογισμών ή μιας σύγκρουσης”.

Ένας Κινέζος στρατιωτικός που συμμετείχε στη σύνοδο χαρακτήρισε αδικαιολόγητα τα σχόλια του Κάρτερ. “Η ελευθερία της ναυσιπλοΐας στη Νότια Σινική Θάλασσα δεν ήταν ποτέ πρόβλημα”, είπε ο Σιάο Σιαοσουό, της κινεζικής Ακαδημίας Στρατιωτικής Επιστήμης. “Είναι λάθος να επικρίνεται η Κίνα ότι επηρεάζει την ειρήνη και τη σταθερότητα” στην περιοχή με τις δραστηριότητές της, πρόσθεσε.

Οι δηλώσεις Κάρτερ σημειώθηκαν μία ημέρα αφότου το Πεντάγωνο επιβεβαίωσε δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία η Κίνα έχει τοποθετήσει κινητά πυροβόλα σε ένα νησί της Νότιας Σινικής Θάλασσας, κίνηση που ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Τζον Μακέιν τόνισε ότι προκαλεί “αναταραχή” και αποτελεί “κλιμάκωση”.

Ο Κάρτερ πραγματοποιεί 11ήμερη περιοδεία στην Ασία, τη δεύτερη αφότου ανέλαβε υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ νωρίτερα φέτος.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διαβάστε Περισσότερα »

Ένας Ανέντιμος Συμβιβασμός!

Alexandros Raskolnick  

Η σύνθεση είναι από την OKTANA

Σκεφτόμουν κι έγραφα τον περασμένο Σεπτέμβριο, τότε είχε αρχίσει να διαφαίνεται ότι οι επικυρίαρχοι δανειστές είχαν ήδη υπογράψει την απόλυση του αλήστου μνήμης σαχλαμάρα που παρίστανε τον Έλληνα Πρωθυπουργό και που μας πουλούσε εκείνες τις φτηνιάρικες ιστορίες επιτυχίας που έγραφε στο πόδι, τα εξής:

"Όταν δείχνεις σε αυτόν με τον οποίο διαπραγματεύεσαι, αρνητικά cash-flows, αυτός είναι ένας σοβαρότατος λόγος εκνευρισμού εκ μέρους του. Οι τεχνοκράτες μπορεί να είναι ανάλγητοι, αλλά δεν είναι ηλίθιοι και ξέρουν ότι αν δεν συλληφθεί ο παράνομα αποθησαυρισμένος πλούτος δύο τουλάχιστον δεκαετιών, της περιόδου δηλαδή που τα πράγματα εκτραχύνθηκαν εντελώς και που οι βουτιές στα δημόσια ταμεία ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο, το cash-flow θα παραμένει ελλειμματικό. Το μόνο που τους κάνει, ίσως, να διστάζουν ακόμα, είναι ότι σε αυτήν την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου μας, είναι ανακατεμένοι και οι περισσότεροι από τους διεθνείς επιχειρηματικούς κολοσσούς, προεξεχόντων των γερμανικών, που, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, διαχρονικά εξαγοράζουν την ελληνική πολιτική τάξη των χρυσοκάνθαρων παρασίτων που μας κυβερνούν με την ψήφο μας. Αλλά αν οι σχεδιασμοί τους είναι ανόητοι, η εκτέλεση του προγράμματος «διάσωσης» είναι ακόμα χειρότερη και τα νούμερα προφανώς δεν βγαίνουν, οπότε θα χρειαστεί να πάρουν και αυτοί, τις αποφάσεις τους."

Κύλισε από τότε κι άλλο αίμα, κι άλλα δάκρυα στο αυλάκι του χρόνου, άλλαξαν τα πολιτικά πράγματα και όλοι όσοι αγαπάμε τον τόπο μας και που, ανεξάρτητα κοινωνικής τάξης ή πολιτικής τοποθέτησης, διψούσαμε για στοιχειώδη κοινωνική δικαιοσύνη, ενθουσιαστήκαμε με την νέα κυβέρνηση και συγκινηθήκαμε κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων, ίσως επειδή πνιγμένοι μέσα στον βούρκο του ανδραποδισμού μας πιαστήκαμε από τα μαλλιά μας, ίσως επειδή πιστέψαμε ότι, επιτέλους, ένα νέο ήθος θα επικρατούσε στα πολιτικά μας πράγματα.

Το αίμα συνέχισε να κυλάει στο αυλάκι του χρόνου και τα δάκρυα ήταν πια δάκρυα χαράς, έτσι που πορευόμασταν με τον ενθουσιασμό της δημιουργικής ασάφειας∙ κι ας μας είπαν εν τω μεταξύ ότι ήταν πατριωτικό μας καθήκον να σφίξομε τα δόντια, να βάλομε πλάτη και ν' αρχίσομε να πληρώνομε σιγά-σιγά τα αντισυνταγματικά και τα παράνομα επιβεβλημένα χαράτσια του παρελθόντος, προκειμένου να συνεχίζουν να καταβάλλονται οι δόσεις της διάσωσης των γαλλογερμανικών τραπεζών.

Πράγματι, ανάμεσα στα άλλα, ακούσαμε και καλές ειδήσεις, όπως ήταν η εξαγγελία της σύστασης της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους ή η πρόσφατη διατύπωση της πολιτικής βούλησης για την αναψηλάφηση του κατάπτυστου συμβιβασμού των λερών που μας κυβερνούσαν στο παρελθόν, με την περιβόητη Siemens∙ αλλά αυτά τα πράγματα θέλουν το χρόνο τους για να ωριμάσουν και να παράξουν αποτελέσματα. Χρόνος που προφανώς δεν υπάρχει, γιατί οι (συν)εταίροι μας, για λόγους αυτονόητους, δεν θέλουν να τον δώσουν στην ελληνική κυβέρνηση, αφού τέτοιες ενέργειες, εφόσον ευοδωθούν, θα θίξουν πρωτίστως τα δικά τους συμφέροντα.

Από την άλλη μεριά είναι γνωστό και λίγο ή πολύ, διαχρονικά, συμφωνούν όλοι οι μελετητές της ελληνικής οικονομίας ότι, ανέκαθεν, ένα 25-35% του εθνικού μας προϊόντος κινείται εκτός εθνικών λογαριασμών, στα όρια της γκρίζας και της μαύρης οικονομίας. Προς επίρρωση της προηγούμενης πρότασης, πρόσφατη ανακοίνωση εκτιμά ότι ακόμα και σήμερα, στην καθημαγμένη και διαρκώς συρρικνούμενη ελληνική οικονομία, το κόστος της διαφθοράς υπολογίζεται στα 14 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως και σε συνδυασμό με την παραοικονομία και τη φοροδιαφυγή συνθέτουν το εκρηκτικό μείγμα μιας παρασιτικής και σκιώδους οικονομίας που μας κοστίζει πάνω από 70 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο!

Σκέφτεται κανείς, αφελώς ίσως, ότι αν λίγα από αυτά τα 70 δισεκατομμύρια της φετινής χρονιάς είχαν συλληφθεί, τότε και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης θα μπορούσε σήμερα να εκτελείται απρόσκοπτα, χωρίς να ζητάμε, αφελώς, να το εκτελέσουμε με νέα δανεικά, και τα δημόσια νοσοκομεία δεν θα βούλιαζαν στον βάλτο της υποχρηματοδότησης, και πολλά άλλα και σπουδαία πράγματα θα μπορούσαν να γίνονται ετούτες τις ώρες.

Σε αντίλογο, θα απαντούσε κάποιος άλλος ότι δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς, ότι όλα τα αίσχη που έγιναν τα τελευταία σαράντα χρόνια, θα μπορούσαν να διορθωθούν σε τέσσερις μήνες –και ασφαλώς θα είχε απόλυτο δίκιο.

Αλλά αν σκεφτούμε ξανά αυτά τα 70 δισεκατομμύρια και τα πολλαπλασιάσομε με τα σαράντα χρόνια, χωρίς να πάμε ακόμα πιο πίσω ούτε να κάνομε αναπροσαρμογές για τις εποχές που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, τότε το γινόμενο του πολλαπλασιασμού είναι πολύ μεγάλο για να χωρέσει στην οθόνη της αριθμομηχανής μας!

Πού να έχει πάει όλος αυτός ο κλεμμένος πλούτος? Ένα μεγάλο μέρος του έγινε ασφαλώς κατανάλωση γαλλικής σαμπάνιας και κουβανέζικων πούρων, αλλά πόση σαμπάνια να πιει κανείς και πόσα πούρα να καπνίσει… Πόσα πια, όταν μιλάμε για τρισεκατομμύρια!

Κρίμα που τέτοια πράγματα δείχνομε να τα ξεχνάμε, μέσα στο πιεστικό κλίμα της διαπραγμάτευσης με τους επικυρίαρχους της συνέλευσης των πιστωτών μας να ζητούν, μετά από μια πενταετία εθελοτυφλίας, ακόμα περισσότερο αίμα, ακόμα περισσότερα δάκρυα, προκειμένου να αποπληρώνεται ένα χρέος που είναι αδύνατον να αποπληρωθεί!

Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά κι ότι τα νούμερα, εκεί στο γκρουπ των Βρυξελλών, όπως το ονόμασαν, δεν βγαίνουν. Πώς να βγουν άλλωστε τα νούμερα μέσα από μια κατεστραμμένη οικονομία και μια διαλυμένη κοινωνία...

Ωστόσο, μέσα σε αυτό το κλίμα αδίστακτης αναλγησίας και περιρρέουσας αβελτηρίας, θα είναι σκέτη ατιμία, οποιοδήποτε μέτρο στοχεύσει σε περεταίρω αύξηση των έμμεσων φόρων έστω και κατά ένα ευρώ, από τη στιγμή που την ίδια ώρα, εντός των τειχών, γίνονται παζάρια για την τιμή που θα πουληθούν τα συγχωροχάρτια σε παλαιόθεν σεσημασμένους φοροφυγάδες και ανέκαθεν αδίσταχτους, όσο και γνωστούς καταχραστές του δημοσίου μας πλούτου. Τέτοιες πρωτοβουλίες δεν συνιστούν τίποτε άλλο, παρά ήττα, και μάλιστα ήττα οικτρή, για μια κυβέρνηση που έκανε προγραμματικό της λάβαρο την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης...

Είναι, λοιπόν, χυδαία η πρωτοβουλία του υπουργείου οικονομικών να διαβουλεύεται ως κοινός και ποταπός κλεπταποδόχος, "Πρόγραμμα Εθελοντικής Αποκάλυψης των Κλεμμένων" με συμβολική επιβάρυνση των ενόχων της εθνικής μας κατάντιας, ένα ποσοστό 15% επί του καταχρασμένου δημόσιου πλούτου, εφόσον τα περισσότερα από τα ίχνη των κλεπτών και των απατεώνων είναι ανεξίτηλα σημειωμένα στα κιτάπια των πτωχών μας τραπεζών.

Τούτων δοθέντων, είναι κι εκ μέρους μας ανόητο να κατηγορούμε τον αχαρακτήριστο Δόκτορα Σόιμπλε για την σκληρότητά που επιδεικνύει κατά της Ελλάδας, διότι, στο κάτω-κάτω της γραφής, η δική του μανία, είναι αρκούντως κατανοητή…

My Pillow Book

Διαβάστε Περισσότερα »

Αντιδράσεις για τα περί «κομματικής πειθαρχίας»

e-dromos


Αίσθηση έχουν προκαλέσει οι δηλώσεις του υπουργού Επικρατείας Ν.Παππά ότι «προφανέστατα» τίθεται θέμα κομματικής πειθαρχίας στην περίπτωση καταψήφισης της όποιας συμφωνίας με τους δανειστές.

Για το θέμα τοποθετήθηκε η βουλευτίνα Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ Ελένη Σωτηρίου με το παρακάτω σχόλιο:

Καλή η κομματική πειθαρχία, ακόμα καλύτερη όμως είναι η ενημέρωση, η πραγματική συζήτηση και η διαβούλευση. Και των βουλευτών αλλά και της κοινωνίας που δεν γίνεται να αντιμετωπίζονται ως θεατές μιας «διαπραγμάτευσης».

Γιατί αλλιώς θα θυμίζουμε κοινοβουλευτικές ομάδες παλιότερων εποχών που σαν λόχοι επικύρωναν «τετελεσμένα» και αποδέχονταν «μονόδρομους».

Κρινόμαστε όλοι από τη δέσμευσή μας απέναντι στον ελληνικό λαό να απαλλαγεί η χώρα από τα μνημόνια και την τρόικα. Έτσι τιμάμε πραγματικά τη λαϊκή εντολή που έφερε το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.


Με ένα σύντομο αλλά αιχμηρό ερώτημα, ο βουλευτής Αργολίδας του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Κοδέλας σχολίασε:

Κομματική πειθαρχία στην λαϊκή εντολή ή κομματική πειθαρχία στην τρόικα;

Σχόλιο με τον τίτλο «Το επόμενο βήμα η διαγραφή;» αναρτήθηκε και στον ιστότοπο της Κίνησης Ενεργών Πολιτών του Μανώλη Γλέζου, όπου αναφέρονται τα παρακάτω:

Ωραία μας τα είπε στη συνέντευξη του στο The pressproject ο σύντροφος Νίκος Παππάς. Και πιο πετυχημένα ήταν όσα είπε για την «κομματική πειθαρχία» στην ψήφιση της συμφωνίας (όποτε γίνει κι αν γίνει), όταν έρθει στη Βουλή.

Από πού τα ξεσήκωσε και τα επανέλαβε; Ή μήπως από τώρα έχει αποφασίσει η
διαπραγματευτική ομάδα να υποχωρήσει από τις «κόκκινες γραμμές» και να τις «ροζίσει λίγο»;
Κάτι ας πούμε σαν τις «κόκκινες γραμμες» του Σαμαρά που έγιναν «μπλε» ή του Βενιζέλου του έγιναν «πράσινες»;

Ως αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορούσαμε τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι πολιτικοί μας αντίπαλοι σε θέματα συνείδησης των βουλευτών και τα θεωρούσαμε -και σωστά- αντισυνταγματικά και περιθωριοποίηση της πολιτικής προσωπικότητας των εκπροσώπων του Λαού.

Τι αλήθεια ζήλεψες σύντροφε Νίκο από όλη αυτή την προηγούμενη απαξίωση της Πολιτικής ;
Η σωτηρία της πατρίδας δεν γίνεται ούτε με εκβιασμούς, ούτε με τρόπους που διώχνουν τον κόσμο από την συμμετοχή τους στη λήψη των αποφάσεων.Όταν ζητάς συνευθύνη πρέπει να υπάρχει και συναπόφαση.

Μήπως το επόμενο βήμα από αυτά που εξήγγειλες είναι η Διαγραφή;


Σε δηλώσεις προχώρησαν αρκετά ακόμα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Δημήτρης Στρατούλης μιλώντας στον Real δήλωσε ότι δεν θα χρειαστεί να τεθεί θέμα κομματικής πειθαρχίας, αφού η συμφωνία δεν θα περιλαμβάνει υφεσιακά μέτρα, άρα θα εγκριθεί από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ευρωβουλευτής του κόμματος Κώστας Χρυσόγονος δήλωσε ότι «η απειλή της κομματικής πειθαρχίας δεν ήταν αποτελεσματική ούτε σε κόμματα με επαγγελματίες βουλευτές». Πρόσθεσε ωστόσο πως αν δεν υπάρξει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε ενδεχόμενη ψηφοφορία για συμφωνία, τότε θα πρέπει να γίνουν εκλογές.

Ακόμα ένας ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Δημήτρης Παπαδημούλης δήλωσε ότι «ακόμα κι αν περάσει η συμφωνία με ψήφους βουλευτών από κόμματα της αντιπολίτευσης, ο πρωθυπουργός οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλίες».

Ο γραμματέας της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κορωνάκης δήλωσε ότι «μια συμφωνία που θα σέβεται αυτές τις κόκκινες γραμμές, δηλαδή μια συμφωνία που θα μπορεί να την υπογράψει και η ίδια η κυβέρνηση, θα μπορεί να περάσει και μέσα από το κόμμα».

Τέλος, η εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος Ράνια Σβίγκου επισήμανε πως «σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία τίθεται ένα ζήτημα συλλογικών αποφάσεων και από εκεί και πέρα συλλογικής ευθύνης για την υλοποίησή τους».

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Η μεγαλύτερη γενοκτονία στην Ιστορία της ανθρωπότητας

Γελωτοποιός


Στην Ιστορία της ανθρωπότητας οι γενοκτονίες είναι τόσο συνηθισμένες που μοιάζει λες και οι άνθρωποι είναι απευθείας απόγονοι των μυρμηγκιών.

Απ” τις πιο κοντινές (χωροχρονικά) γενοκτονίες, όπως εκείνες των Αρμενίων και των Ποντίων ή το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, μέχρι τις πιο μακρινές, όπως την πλήρη εξάλειψη των Τασμανών (δείτε παλιότερο κείμενο «Γενοκτονία!» http://sanejoker.info/2013/06/genocide.html), διαφαίνεται μια δολοφονική μανία που δεν παρατηρείται σε κανένα άλλο θηλαστικό.

Οι αιτίες κάθε γενοκτονίας, αν δούμε πίσω απ” τις προφάσεις και τις επιφάσεις, είναι πάντα οι ίδιες: Κυριαρχία και Κέρδος.

Η Θρησκεία, το Έθνος, η Φυλή είναι σαφώς ιδεολογήματα που χρησίμευσαν (και χρησιμεύουν) ως παραπετάσματα ή ως λάβαρα, για να πείθονται οι θύτες ότι πράττουν κάτι ορθό.

Ό,τι είναι Ιερό, κάθε δόγμα, οδηγεί αναπόφευκτα στην Εξόντωση του Άλλου.

~~

Αν εξαιρέσουμε την τελευταία γενοκτονία, την παγκόσμια και νεοφιλελεύθερη, υπάρχει μια άλλη (όχι τόσο γνωστή ούτε τόσο προβεβλημένη) που κατέχει τα σκήπτρα της πιο αποτρόπαιης. Είναι η γενοκτονία των Ινδιάνων της Αμερικής, των αυτόχθονων κατοίκων της αμερικανικής ηπείρου, που εξολοθρεύτηκαν απ” τον «ανώτερο πολιτισμό» των Ευρωπαίων.

Το μέγεθος αυτής είναι εξωπραγματικό και η γενοκτονία συνεχίζεται στις μέρες μας.

~~{}~~

Οι Μεγάλες Αντίλλες (Κούβα, Ισπανιόλα, Τζαμάικα) είχαν 1,5 εκατομμύριο αυτόχθονες το 1492, όταν τους «ανακάλυψε» ο Χριστόφορος Κολόμβος.

Το 1550 δεν είχε απομείνει ούτε ένας Ινδιάνος σ” αυτά τα νησιά.

Εξήντα χρόνια. Ενάμιση εκατομμύριο νεκροί και η εξαφάνιση ενός πολιτισμού.

~~{}~~

Όταν οι Πορτογάλοι ανακάλυψαν τη Βραζιλία, το 1500, υπολογίζεται ότι κατοικούσαν εκεί περίπου 3 εκατομμύρια Ινδιάνοι.

Το 1950 δεν ήταν περισσότεροι από 150.000

Και καθώς η γενοκτονία συνεχίζεται, σήμερα δεν υπερβαίνουν τους 100.000.

Σχεδόν τρία εκατομμύρια νεκροί.

~~

Κάθε «πρόοδος» του βιομηχανικού πολιτισμού ωθεί ολοένα τους Ινδιάνους προς αφιλόξενες περιοχές, αν δεν τους εξοντώνει απροκάλυπτα.

Το 1968 οι αρχές παραδέχτηκαν ότι υπάλληλοι της υποτιθέμενης Υπηρεσίας Προστασίας των Ινδιάνων δωροδοκούνταν από εταιρείες για να τους επιτρέπουν να πουλούν τις γαίες όπου κατοικούσαν Ινδιάνοι.

Ή να κλείνουν τα μάτια όταν τους εξοντώνουν με τις πιο φριχτές πρακτικές: Ομαδικές δολοφονίες με πυροβόλα, καταστροφή των χωριών με δυναμίτιδα, δηλητηρίαση με αρσενικό και φυτοφάρμακα.

~~

Η νομολογία της Βραζιλίας για τους Ινδιάνους έχει ως βασικό στόχο την «ενσωμάτωση τους στην εθνική κοινότητα».

Πώς το κάνει;

Το κεφάλαιο ΙΙ του Θεσμικού Πλαισίου αναφέρει: «Κάθε Ινδιάνος που δεν έχει αφομοιωθεί βρίσκεται υπό την κηδεμονία του κράτους και δεν τον προστατεύει το Σύνταγμα της Βραζιλίας».

Ο «αφομοιωμένος» Ινδιάνος δεν είναι πια Ινδιάνος, αφού απαρνιέται την κουλτούρα του. Τοποθετείται στο πιο χαμηλό επίπεδο της κοινωνικής κλίμακας. Αφομοίωση σημαίνει εξαθλίωση, επαιτεία, αλκοολισμό, πορνεία.

Ο Ινδιάνος αυτός δεν έχει νομική υπόσταση ούτε στις σχέσεις του με τους άλλους ούτε ως ιδιαίτερη οντότητα, και δεν μπορεί να προβεί σε δικαιοπραξίες.

Το Θεσμικό Πλαίσιο δεν αναγνωρίζει στους Ινδιάνους το δικαίωμα ιδιοκτησίας γης (την οποία κατέχει, ελέγχει και διαχειρίζεται το Ομοσπονδιακό κράτος).

Τα άρθρα 34, 35 και 36 του τρίτου μέρους επιτρέπουν την εκτόπιση ολόκληρων ιθαγενών πληθυσμών μ” ένα απλό διάταγμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, για λόγους όπως η «εθνική ασφάλεια» και η «ανάπτυξη της περιοχής για λόγους εθνικού συμφέροντος».

Το άρθρο 60 του Θεσμικού πλαισίου κάνει λόγο για την «ψυχική εξέλιξη» των Ινδιάνων!

~~{}~~

Οι Αυτοκρατορίες


Σύμφωνα με μελέτες του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ υπήρχαν 112.000.000 Ινδιάνοι στο Μεξικό πριν την άφιξη του Κορτές, το 1512.

120 χρόνια μετά δεν ήταν παραπάνω από 1.200.000!

Όχι, δεν διαβάσατε λάθος. Μιλάμε για την εξόντωση 110 εκατομυρίων ανθρώπων (που ήταν ψυχικά ανώριμοι).

Οι αυτοκρατορίες των Μάγια και των Ίνκας, που χρειάστηκαν πολλούς αιώνες για να οικοδομηθούν, καταστράφηκαν μέσα σε είκοσι χρόνια (από τους αιμοσταγείς Αλβαράδο και Φρανθίσκο Πιθάρο).

Στα εδάφη της αυτοκρατορίας των Αζτέκων, που ο πληθυσμός της ανερχόταν σε 25 εκατομμύρια το 1519, μετά από τριάντα χρόνια υπήρχαν μόνο 6 εκατομμύρια, ενώ στα τέλη του 16ου αιώνα έφταναν το ένα εκατομμύριο.

Άλλα 24 εκατομμύρια νεκροί Ινδιάνοι.

~~

Η εξόντωση των Ινδιάνων συνεχίζεται και στις μέρες μας. Σφαγές στην επαρχία Τσιάπας, στη Γουατεμάλα, στην Κολομβία, στο Περού, στη Χιλή.

Οι Ινδιάνοι είναι θύματα των πολυεθνικών, του κρατικού στρατού και των εμπόρων ναρκωτικών.

~~{}~~

Ηνωμένες Πολιτείες


Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι οι Ινδιάνοι που κατοικούσαν στη Βόρεια Αμερική ανέρχονταν σε 10 έως 12 εκατομμύρια άτομα.

Το 1900 είχαν απομείνει μόλις 250.000

Η Ημέρα των Ευχαριστιών είναι η γιορτή της εξόντωσης 10 εκατομμυρίων ανθρώπων.

~~

Πέρα από τη μακροχρόνια και τραγική αλληλουχία σφαγών, παραβιάσεων των συνθηκών και επιδημιών, στις οποίες οι Ινδιάνοι δεν διέθεταν ανοσία, οι Ευρωπαίοι έκλεψαν τα εδάφη των Αμερινδιάνων και κατέστρεψαν τους αρχέγονους πολιτισμούς τους.

Οι «ειδικές περιοχές για Ινδιάνους» είναι τα πρώτα στρατόπεδα εξόντωσης, αφού ιδρύθηκαν το 1851.

Οι κακές συνθήκες διαβίωσης σ” αυτές τις περιοχές (που υπάρχουν ακόμα και σήμερα), έχουν ως συνέπεια το ένα στα τρία παιδιά να πεθαίνει στους πρώτους έξι μήνες από τη γέννηση του.

Υπάρχουν «ειδικές περιοχές» όπου το μέσο προσδόκιμο ζωής είναι κάτω από τα 46 έτη, όταν στην υπόλοιπη χώρα (αναφερόμαστε πάντα στις ένδοξες ΗΠΑ, μην το ξεχνάτε), είναι τα 76 έτη.

Οι αυτοκτονίες των Ινδιάνων είναι διπλάσιες από εκείνες των λευκών. Το 75% του πληθυσμού τους υποσιτίζεται.

Ο ένας στους τέσσερις είναι αλκοολικός, ενώ τα ναρκωτικά, και κυρίως το φτηνό κρακ, κάνουν θραύση σ” αυτές τις «ειδικές περιοχές».

~~{}~~

Εν κατακλείδι:


Το μέγιστο ιδεολόγημα του δυτικού κόσμου είναι η υποτιθέμενη ανωτερότητα του πολιτισμού του. Οι σφαγές δικαιολογούνται επειδή οι σφαγιασμένοι είναι κατώτεροι πολιτισμικά, ηθικά ή ψυχικά.

Ο πολυσχιδής Λεβιστρός (δες παλιότερο κείμενο http://sanejoker.info/2012/07/levi-strauss-and-barbarians.html) χαρακτηρίζει τις δυτικότροπες κοινωνίες ως «θερμές κοινωνίες». Αυτές παράγουν «πολιτισμό», έχοντας ως καύσιμη ύλη τους ανθρώπους, επενδύοντας ακριβώς στις οικονομικές και λοιπές ανισότητες.

Έτσι χτίστηκαν οι Πυραμίδες και ο Παρθενώνας, έτσι δημιουργήθηκε το Χόλιγουντ και το Μπόλιγουντ.

Πάνω σε πτώματα ανθρώπων (κατώτερων ανθρώπων).

~~

Το 1492 δεν πρέπει να θεωρείται η χρονιά που ο Κολόμβος «ανακάλυψε» την Αμερική, αλλά η αρχή της μεγαλύτερης γενοκτονίας στην Ιστορία της ανθρωπότητας.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πληροφορίες άντλησα από το άρθρο του Ρόμπερτ Πακ, «Η γενοκτονία των Ινδιάνων», το οποίο συμπεριλαμβάνεται στη «Μαύρη Βίβλο του Καπιταλισμού», εκδόσεις Λιβάνη, μετάφραση Άγγελος Φιλιππάτος.

Είναι ένα ογκώδες βιβλίο, 765 σελίδων, που όμως δεν χωράει όλα τα εγκλήματα που έγιναν και γίνονται σ” αυτόν τον πλανήτη εν ονόματι της απληστίας, του υπερκέρδους, της εξουσίας, του έθνους, της φυλής, του θεού.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η φωτογραφία είναι του Σεμπαστιάο Σαλγκάδο

Το σκίτσο είναι του R. Cobb, «Thanksgiving».


Γελωτοποιός

Διαβάστε Περισσότερα »

Η Υπερκαυκασία θα καθορίσει τη μοίρα της Μέσης Ανατολής

Του Σαρκίς Τσατουριάν *


Κινητικότητα, ανακατατάξεις και περιπλοκές


Τη γεωγραφία δεν μπορείς να την ξεπεράσεις. Δεν υπόκειται στη θέληση του ανθρώπου. Αντίθετα μάλλον: ο χώρος διαμορφώνει τη θέληση, υπαγορεύει τον τρόπο σκέψης. Η πληροφορική επανάσταση δεν κατάφερε να κάνει τη γεωπολιτική μη αναγνωρίσιμη. Αλλάζουν τα σύνορα και η πολιτική, το γεωγραφικό τοπίο όμως ξεπερνάει στωικά τα χτυπήματα της ιστορίας. Έτσι ήταν το 19ο και τον 20ό αιώνα, έτσι και σήμερα, στο μέσο ενός παγκοσμίου πολέμου που άρχισε το 2011. Η Ευρύτερη Μέση Ανατολή, που εκτείνεται από τις δυτικές ακτές της Βόρειας Αφρικής έως το πακιστανικό Καράτσι και μουσουλμανικές πολιτείες της Ινδίας, βρίσκεται σε κίνηση. Στη μέση αυτού του χώρου βρίσκεται η Υπερκαυκασία…

Οι ΗΠΑ χάνουν έδαφος


Η τρέχουσα διεθνής κατάσταση θυμίζει τα γεγονότα πριν από εκατό χρόνια. Στη θέση των Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας βρέθηκαν οι Χριστιανοί της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι συμπεριλήφθηκαν στους στόχους των τρομοκρατών του «Ισλαμικού Κράτους». Όπως και η Βρετανία, που είχε αποδυναμωθεί στη διάρκεια του πολέμου, έτσι και η Αμερική χάνει σήμερα έδαφος στη Μέση Ανατολή. Ακόμη και οι κάποτε τυφλά πιστές μοναρχίες του Περσικού Κόλπου απαξιώνουν την Ουάσιγκτον. Ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας Σαλμάν αγνόησε επιδεικτικά τη σύνοδο κορυφής μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Συμβουλίου Συνεργασίας των Κρατών του Περσικού Κόλπου. Με τον Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα συναντήθηκαν μόνο οι εμίρηδες του Κατάρ και του Κουβέιτ. Οι ηγέτες του Μπαχρέιν, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, της Σαουδικής Αραβίας και του Ομάν πρόβαλαν τη δικαιολογία του «υπερφορτωμένου προγράμματος». Αυτό είναι κατανοητό: η στρατιωτική-αεροπορική επέλαση του λεγόμενου Αραβικού Συνασπισμού υπό την ηγεσία του Ριάντ απέτυχε στην Υεμένη. Επιπλέον, ο ΟΠΕΚ δεν μπορεί ως σήμερα να σταματήσει την παραγωγή σχιστολιθικού αερίου και πετρελαίου στις ΗΠΑ, η οποία προκαλεί ζημιά στους παραγωγούς πετρελαίου της Μέσης Ανατολής.

Κανείς πια δεν πιστεύει τον Λευκό Οίκο. Το Reuters αναφέρει μια αποστροφή του Σάμι αλ-Φαράι, συμβούλου ασφαλείας της κυβέρνησης του Κουβέιτ: «Οι θεωρίες συνωμοσίας δεν ακούγονται πλέον και τόσο παράλογες. Οι ΗΠΑ πρώτα δημιουργούν τις απειλές για τις αραβικές χώρες, και στη συνέχεια τους πωλούν μεγάλες ποσότητες όπλων. Αυτό δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό…». Εφιστάται η προσοχή και στο γεγονός ότι η Σύνοδος των υπουργών Εξωτερικών των κρατών μελών του ΝΑΤΟ και η σύνοδος κορυφής μεταξύ ΗΠΑ και Συμβουλίου Συνεργασίας των Κρατών του Κόλπου πραγματοποιούνται ταυτόχρονα. Υπάρχει μια αίσθηση ότι η Ουάσιγκτον όρισε σιωπηρά το όριο μεταξύ Ανατολής και Δύσης, το οποίο με την πάροδο του χρόνου μπορεί να μετεξελιχθεί σε κλιμακούμενη σύρραξη. Το επίκεντρο αυτών των αντιφάσεων βρίσκεται στο Ιράν.

Αυξημένος ρόλος του Ιράν


Η γεωπολιτική σημασία της περιοχής άρχισε να αυξάνεται μετά την αποτυχία του διεθνούς συνασπισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στη Συρία (παρ’ όλα αυτά στο Ιράκ κατάφεραν, με τη βοήθεια του Ισλαμικού Κράτους, να παύσουν τη «μισητή» κυβέρνηση του Νουρί αλ-Μαλίκι). Βασικοί κρίκοι του νέου παιχνιδιού γίνονται το Τουρκμενιστάν, το Αζερμπαϊτζάν, η Γεωργία και η Τουρκία, ακολουθούμενοι από τη σύνδεση με το Ιράν. Νωρίτερα, στα έτη 2011-2013, η Ουάσιγκτον βασίστηκε στις φιλοδοξίες του Κατάρ το οποίο, με βάση την παραγωγή φυσικού αερίου, προσπάθησε μέσω της ανατροπής του Σύριου ηγέτη Μπασάρ αλ-Άσαντ να ανοίξει για τον εαυτό του μια χερσαία αρτηρία προς την Ανατολική Μεσόγειο. Όμως ο πρόεδρος της Συρίας αποδείχτηκε σκληρό καρύδι. Πολύ περισσότερο που το Ιράν γαντζώθηκε γερά σε αυτήν την περιοχή: η έξοδος του Κατάρ στην Ευρώπη θα στερούσε από την Ισλαμική Δημοκρατία τις ευκαιρίες συναλλαγών με τον Παλαιό Κόσμο.

Με την ανατροπή του προέδρου της Αιγύπτου Μοχάμεντ Μόρσι, το Κατάρ πετάχτηκε έξω από αυτό το «χοντρό παιχνίδι», αφού έχασε κάθε επιρροή στο Κάιρο λόγω της υποστήριξης που παρείχε στους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Τότε ο Λευκός Οίκος αποφάσισε να ξαναμπεί στο παιχνίδι, ποντάροντας αυτή τη φορά στην Τεχεράνη. Με αυτήν την έννοια, η υπογραφή της τελικής συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, η οποία περιλαμβάνει την άρση των κυρώσεων, θα σημάνει επίσης την υλοποίηση του σχεδίου υπονόμευσης των οικονομικών θέσεων της Gazprom στην Ευρώπη. Εξ ου και η επιθυμία του Ιράν να μπει στον κατάλογο των εχόντων μετοχές στον αγωγό φυσικού αερίου TANAP (Trans-Anatolian Natural Gas Pipeline). Γι’ αυτό και ο Ιρανός πρόεδρος Χασάν Ρουχανί δεν τσιγκουνεύεται τους επαίνους προς τη Βουλγαρία – η οποία, με τη συγκατάθεση των Βρυξελλών, αρχικά σαμποτάρισε τον αγωγό South Stream, και σήμερα ανταλλάσσει φιλοφρονήσεις με το Ιράν. «Η Βουλγαρία κατέχει μια εξαιρετική γεωγραφική θέση στη νοτιοανατολική Ευρώπη, και αυτό της επιτρέπει να συνδέει το Ιράν με τα ευρωπαϊκά κράτη όσον αφορά τον εφοδιασμό ενέργειας», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Ρουχανί.

Περιπλοκές στον Καύκασο


Ωστόσο, όλη αυτή η κατασκευή μπορεί να καταρρεύσει απότομα λόγω της επιδείνωσης της σύγκρουσης στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Φλερτάροντας με το Αζερμπαϊτζάν, οι Αμερικανοί έχουν ξεχάσει ολότελα το Τελ Αβίβ, το οποίο ποτέ δεν θα υποστήριζε τη συμμετοχή της Τεχεράνης στον αγωγό South Stream. Υπό την ευρεία έννοια, η Υπερκαυκασία δεν υστερεί διόλου σε αριθμό αντιφάσεων από την Ευρύτερη Μέση Ανατολή. Την ανησυχία της Ουάσιγκτον την προκαλεί το Ναγκόρνο-Καραμπάχ [ντε φάκτο ανεξάρτητο κράτος με πλειοψηφικά αρμενικό πληθυσμό, που αποσχίσθηκε από το Αζερμπαϊτζάν μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ] το οποίο σήμερα απειλείται από τις μιλιταριστικές φιλοδοξίες του Αζερμπαϊτζάν. Ως εκ τούτου, όσο διαρκεί η κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί (ως επενδυτές του TANAP) μάλλον θα αρχίσουν να κάνουν τεμενάδες και στην Αρμενία και στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Και μετά τι; Τι μπορείς να περιμένεις από τον Ομπάμα, ο οποίος δεν τόλμησε ούτε να προφέρει τη λέξη «γενοκτονία» σε επίσημο επίπεδο;

* Αποσπάσματα άρθρου που δημοσιεύθηκε στη διαδικτυακή πύλη του ρωσικού πρακτορείου ειδήσεων REGNUM (www.regnum.ru). Οι μεσότιτλοι είναι της Σύνταξης.
Μετάφραση: Κώστας Μυλωνάς

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Πώς οι Αζτέκοι δημιούργησαν τη σημερινή ντομάτα

Βαγγέλης Πρατικάκης

Αριστερά, μια άγρια ντοματιά από τη Νότιο Αμερική. Δεξιά, μια σημερινή ποικιλία βιομηχανικής ντομάτας (Προσαρμογή από Carl M. Jones, UC Davis)

Σε σχέση με τους άγριους προγόνους τους, οι σημερινές ντομάτες είναι πραγματικά μεταλλαγμένα τέρατα. Όταν οι ισπανοί κονκισταδόρ έφτασαν στην Αμερική, οι Αζτέκοι είχαν ήδη μετατρέψει ένα μικρό, άνοστο και μοβ καρπό σε υπερμέγεθες, ζουμερό φρούτο. Πεντακόσια χρόνια αργότερα, ένα από τα γενετικά μυστικά της μεταμόρφωσης έρχεται στο φως, και μάλιστα ανοίγει θεωρητικά το δρόμο για τη μεγέθυνση οποιουδήποτε φρούτου.

H ντομάτα (Solanum lycopersicum) μεταφέρθηκε στην Ευρώπη από τον ισπανό Χερνάν Κορτές, ο οποίος πρόσεξε το κόκκινο φρούτο που καλλιεργούσαν οι Αζτέκοι στο Μεξικό. Ήταν ένα από τα φυτά του σημαντικού γένους Solanum που μεταφέρθηκαν στον Παλαιό Κόσμο τον 16ο αιώνα, μαζί με την πατάτα, τη μελιτζάνα, την πιπεριά και τον καπνό.

Στην αρχική, άγρια μορφή της η ντοματιά παράγει καρπούς σε μέγεθος μούρου. Κι όμως, μια από τις ποικιλίες που έφερε ο Κορτέζ στην Ευρώπη έδινε γιγάντιους καρπούς, γνωστούς σήμερα ως ντομάτα beefcake.

Οι Αζτέκοι είχαν αλλάξει την ντομάτα με τη μέθοδο των παραδοσιακών διασταυρώσεων, κατά την οποία ο καλλιεργητής διασταυρώνει μόνο τα φυτά που έχουν επιθυμητά χαρακτηριστικά. Είναι μια διαδικασία που μπορεί να κρατήσει δεκαετίες ή αιώνες, αλλάζει όμως δραματικά το παραγόμενο προϊόν.

Νέα έρευνα που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Nature Genetics αποκαλύπτει τώρα το μυστικό της ντομάτας beefcake. Η ερευνητική ομάδα στο Εργαστήριο του Κολντ Σπρινγκ Χάρμπορ στις ΗΠΑ διαπίστωσε ότι το μεγάλο μέγεθος οφείλεται σε ένα είδος υπερπαραγωγής βλαστικών κυττάρων.

Το μέγεθος του καρπού και πολλά ακόμα χαρακτηριστικά των φυτών ρυθμίζονται από το μερίστωμα, τον ιστό από τον οποίο μεγαλώνουν οι άκρες των βλαστών. Η μελέτη αποκάλυψε την ύπαρξη ενός μηχανισμού ανάδρασης, στον οποίο ένα γονίδιο διεγείρει την παραγωγή βλαστικών κυττάρων ενώ το άλλο την επιβραδύνει.

Η μείωση της δραστηριότητας του ανασταλτικού μηχανισμού είναι αυτό που γιγάντωσε την ποικιλία beefcake. Το ανασταλτικό γονίδιο κωδικοποιεί μια πρωτεΐνη (CLAVATA3) που συνδέεται στην επιφάνεια των κυττάρων-στόχων όπως το κλειδί στην κλειδαριά. Για να λειτουργήσει κανονικά η πρωτεΐνη πρέπει να έχουν συνδεθεί πάνω της τρία μόρια σακχάρου. Αν ο αριθμός αυτός μειωθεί, η ανασταλτική πρωτεΐνη δεν λειτουργεί αποτελεσματικά και τα βλαστικά κύτταρα αυξάνονται.

Στη φύση, αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στο φυτό, αφού η υπερπαραγωγή βλαστικών κυττάρων μπορεί να κάνει τους βλαστούς μακρείς αλλά αδύναμους. Επιπλέον, το φυτό χρειάζεται περισσότερη ενέργεια για να παραγάγει τους γιγάντιους καρπούς του. Σε συνθήκες καλλιέργειας, όμως, η ανθρώπινη φροντίδα εξασφαλίζει την επιβίωση της ποικιλίας.

Η παρέμβαση σε αυτόν τον μηχανισμό ρύθμισης του μεριστώματος ήταν μία μόνο από τις γενετικές αλλαγές που έδωσαν τις εκατοντάδες ποικιλίες ντομάτας που απολαμβάνουμε σήμερα.

Το σημαντικό όμως είναι ότι οι πρωτεΐνες CLAVATA που αναστέλλουν την παραγωγή βλαστικών κυττάρων υπάρχει σε όλα τα φυτά. Και αυτό σημαίνει ότι ο μηχανισμός θα μπορούσε θεωρητικά να ρυθμιστεί και σε άλλα φρούτα προκειμένου να τα φέρει κυριολεκτικά στα μέτρα μας.

In.Gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Υμνος στην Συμφωνία!

Στάθης Κουβελάκης


Ναι, έρχεται η “Συμφωνία”!
Η Απαραίτητη, η Σωτήρια,
Αυτήν χωρίς την οποία δεν μπορούμε πλέον να διανοηθούμε να ζήσουμε.
Μπροστά στις τηλεοράσεις, στις καφετέριες, στα σουβλατζίδικα και τα φαστ-φουντ,
στις στάσεις λεωφορείων, στα καθίσματα των αυτοκινήτων, στις πλατείες
Ενας λαός περιμένει
την "Συμφωνία".

Η Συμφωνία, κυρίες και κύριοι, θα φέρει Ρευστότητα (όχι κύριε, δεν έχω να σας δώσω ένα ευρώ, φιλόπτωχο ταμείο έχει η Εκκλησία)
Η Συμφωνία θα φέρει επίσης πολλά χαμόγελα
Του κυρίου Γιούνκερ, που έχει εξ'άλλου τόσο χιούμορ
Tου κυρίου Ολάντ, που είναι τόσο ευγενικός
Ισως χαμογελάσει ακόμη και ο κύριος Σόϊμπλε (που ξέρεις, άνθρωπος είναι κι αυτός).
Και φυσικά θα χαμογελάσουν όλοι όσοι κάνουν μούτρα πέντε μήνες τώρα στα τηλεπαράθυρα.

Λίγο το έχετε, να σκάσουν όλα αυτά τα χαμόγελα μετά από τόση μαυρίλα (αμάν πια κι εσείς με τη γκρίνια σας, όχι δεν έχω να σας δώσω ένα ευρώ!)...
Διότι η Συμφωνία, κυρίες και κύριοι, θα μας γλυτώσει από την Καταστροφή. Από το Grexit, από την Δραχμή και γενικώς από τους Σατανάδες.
Ναι! Η Συμφωνία θα μας αναβαπτίσει εκ νέου, θα μας ξανακάνει "κανονικούς Ευρωπαίους", και όχι παρακατιανούς Βαλκάνιους, που νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν του κεφαλιού τους και να ξεγελούν "δημιουργικά" τους Κουτόφραγκους.

Βέβαια, ίσως η Συμφωνία φέρει και μερικά άλλα πράγματα.
Ας πούμε ένα νέο Μνημόνιο.
Αλλά ποιός λογαριάζει τώρα ένα Μνημόνιο μπροστά σε όλα αυτά τα αγαθά - και πάνω απ'όλα στο Υπέρτατο Όλων, το ΕΥΡΩ!
(πως είπατε; δεν έχετε πλέον ούτε ένα στην τσέπη; μα σας παρακαλώ κύριε μη μας απασχολείτε με τέτοιες λεπτομέρειες, εδώ μιλάμε για σοβαρά θέματα!)
Εξ'άλλου ΓΙ ΑΥΤΟ δεν ψηφίσαμε στις 25 Γενάρη; (όχι κύριε, δεν ξέρω τίποτε για το "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης", πού τις θυμηθήκατε αυτές τις σαχλαμάρες!
Για τραβάτε δρόμο μήπως κονομήσετε κανά ευρώ λέω γω, άϊντε-άϊντε.. )

Γι αυτό λοιπόν όλοι αναφωνούμε τώρα με ρυθμό:
ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ!
ΓΡΑΦΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ - ΓΡΑΦΕΤΑΙ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ!
Σ-Υ-Μ-Φ-Ω-Ν-Ι-Α!

Thepress Project

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι Έλληνες του Πόντου και η βιοτεχνία της γενοκτονίας

Στέλιος Ελληνιάδης


Όταν πρωτογνώρισα τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που είχε φτάσει ψηλά στην κομματική ιεραρχία, η υπόθεση του μικρασιατικού πολιτισμού ήταν εκτός συζήτησης στο δημόσιο χώρο. Μόνο το σμυρνέικο τραγούδι είχε επανέλθει στο προσκήνιο μέσα από την αναβίωση του ρεμπέτικου και τη μεγάλη επιτυχία που είχαν οι νεότερες εκτελέσεις μερικών υπέροχων τραγουδιών από τη Γλυκερία με τη συμβολή του αριστοτέχνη του σαντουριού Αριστείδη Μόσχου. Και η δική μας παρέα, γύρω από το περιοδικό «ντέφι», που πρόβαλε τον πολιτισμό της Ανατολής, είχε κατηγορηθεί για εθνικιστική απόκλιση!

Ο Χαραλαμπίδης τόνιζε ότι οι Έλληνες δεν γνωρίζουν την ιστορία τους, αφού η νεότερη, του μικρασιατικού, θρακικού και ποντιακού, δεν διδασκόταν στα σχολεία. Και σ’ αυτό έβρισκα ενδιαφέρουσα την προσπάθειά του να επαναφέρει στο προσκήνιο τη λησμονημένη ιστορία, σε συνδυασμό με τις απόψεις του για μια εναλλακτική παραγωγική ανασυγκρότηση. Σταδιακά, όμως, όλο αυτό το «σχέδιο» απορροφήθηκε από τη μεγάλη απήχηση που βρήκε η πτυχή της «ποντιακής γενοκτονίας» που γρήγορα αυτονομήθηκε και το θέμα της αναγνώρισής της έγινε ο αποκλειστικός στόχος όλων των εμπλεκομένων που συνεχώς αυξάνονταν.

Στη δεκαετία του 1980, δημιουργήθηκαν δυνατότητες αναθεώρησης της καθεστηκυίας ιστορίας. Ήταν η εποχή που οξύνονταν οι εθνικές αντιθέσεις στα Βαλκάνια και ιδιαιτέρως στη Γιουγκοσλαβία όπου ο θάνατος του Τίτο, το 1980, ακολουθήθηκε από διαλυτικές τάσεις στο πολυεθνικό κράτος, από την ομόσπονδη Κροατία ως την ομόσπονδη Μακεδονία. Η εποχή που, λίγο αργότερα, λόγω της κατάρρευσης και διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, άρχισαν να συρρέουν στην Ελλάδα κατά δεκάδες χιλιάδες οι Έλληνες από τη Γεωργία, το Καζαχστάν και τη νότια Ρωσία.

Την εποχή του μεγάλου συλλαλητηρίου για το όνομα της Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη, το 1992. Ξεκληρισμένοι, με ελάχιστα υπάρχοντα που τα πουλούσαν κομμάτι-κομμάτι στις λαϊκές αγορές, διασκορπίζονταν στη χώρα, φτωχοί και άμαθοι στον καπιταλισμό, μιλώντας μόνο ρώσικα, τούρκικα ή ποντιακά. Στην Ελλάδα δεν θεωρούνταν γνήσιοι Έλληνες, όπως ένιωθαν, αλλά Ρώσοι ή Ρωσοπόντιοι όπως αποκαλούνταν από τους γηγενείς. Σ’ αυτό το «έδαφος», η σπίθα του Χαραλαμπίδη έπιασε και φούντωσε.

Η επίκληση της ρίζας τους, της μικρασιατικής καταγωγής των γονιών και των παππούδων τους, προσφερόταν για την αποκατάσταση της εθνικής τους ταυτότητας στα μάτια των Ελλαδιτών που την λοιδορούσαν. Και η αναμόχλευση των τραγωδιών, των διωγμών και κατατρεγμών, έδινε μεγαλύτερη βαρύτητα στην προσπάθεια ενσωμάτωσής τους σε πιο ισότιμη βάση. Η «γενοκτονία» προσφερόταν σαν ενοποιητικό στοιχείο ενός κόσμου που είχε χάσει τα πάντα και είχε βρεθεί στο χαμηλό στάτους του ξένου μετανάστη.

Ρουμ και Γκρεκ


Στη Σοβιετική Ένωση, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, αυτόχθονες, μετανάστες και πρόσφυγες, δεν χρειάστηκε ποτέ να αναμοχλεύσουν τη μικρασιατική καταστροφή, γιατί ποτέ δεν αμφισβητήθηκε η εθνική τους καταγωγή. Αντιθέτως, ήταν τόσο βεβαιωμένη που τους δημιούργησε προβλήματα με το καθεστώς σε κάποιες φάσης της ιστορίας. Στη Σοβιετική Ένωση, όλοι οι Έλληνες, της Μικράς Ασίας, της Κριμαίας, της Μαριούπολης ή της Οδησσού, ήταν «γκρεκ» και έτσι καταγράφονταν στις απογραφές του πληθυσμού.

Όπως ήταν «ρουμ» στην Τουρκία. Μόνο στην Ελλάδα, η ταυτότητά τους αμφισβητήθηκε. Και πάνω σ’ αυτή την αμφισβήτηση, αναπτύχθηκε σαν κοινό τους στοιχείο το ζήτημα της «γενοκτονίας», που γεφύρωνε το χάσμα με τους εντόπιους και τους διαχώριζε από τους ξένους. Είχε αλήθεια, είχε ταυτότητα, είχε μαχητικότητα, είχε προσφυγιά, είχε και συντριβή. Γύρω, όμως, από τη γενοκτονία στήθηκε μεθοδικά ένα ολόκληρο οικοδόμημα που δεν ήταν καθόλου αθώο.

Από τον ερχομό τους στην Ελλάδα, οι Έλληνες του Πόντου, όπως τους αποκαλεί ο Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος στις 900 σελίδες του ιστορικού του έργου «Η Εκκλησία Τραπεζούντος», έγιναν υποχρεωτικά «Πόντιοι». Από Ρωμιοί και Έλληνες, ρουμ και γκρεκ, όπως οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονταν επί αιώνες ανάλογα με τη γλώσσα που μιλούσαν, όπως και οι Έλληνες της Πόλης, της Βουλγαρίας, της Ουκρανίας κ.λπ., μετονομάσθηκαν από τους ντόπιους ιθύνοντες σε σκέτο «Πόντιοι».

Έτσι, όχι μόνο αποκόπηκαν από το σώμα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, αλλά και από τους Έλληνες των Βαλκανίων, της ανατολικής Θράκης και της Ελλάδας. Αναγορεύτηκαν σε άλλο σώμα, γύρω από το οποίο χτίστηκε μια ξεχωριστή εθνική αφήγηση που εξυπηρετούσε τη χειραγώγηση αυτού του σημαντικού κομματιού του Ελληνισμού, το οποίο ως νιόφερτο ήταν πιο ευάλωτο.

Ιδρύθηκαν εκατοντάδες νέοι σύλλογοι που, μαζί με τους παλιότερους που είχαν ιδρυθεί μετά τη μικρασιατική καταστροφή, αλλά και τους αντίστοιχους στο εξωτερικό, δημιούργησαν ένα κίνημα μέσα από το οποίο ξεπήδησαν αμέτρητα χορευτικά και μουσικά συγκροτήματα, κυρίως από νεολαίους, που εμπλούτισαν με πλούσιο και όμορφο υλικό το καλλιτεχνικό τοπίο της χώρας και ανέδειξαν την παρουσία των Ελλήνων του Πόντου. Αλλά όλα αυτά τέθηκαν στην υπηρεσία της «γενοκτονίας».

Το ζήτημα της «γενοκτονίας» έγινε γρήγορα αποδεκτό από παλιούς και νέους, προοδευτικούς και συντηρητικούς, σοσιαλιστές και εθνικιστές, φτωχούς και επιχειρηματίες, εργάτες και πανεπιστημιακούς, πολιτικούς, απόστρατους στρατιωτικούς και παπάδες. Ένωνε και προσανατόλιζε, ενώ ταυτόχρονα αποσπούσε την προσοχή από τρέχοντα πιεστικά προβλήματα που βασάνιζαν τους ανθρώπους παραμένοντας άλυτα.

Στον κλοιό των μηχανισμών εξουσίας


Είναιχαρακτηριστικό, ότι όλη αυτή η εξέλιξη, από την αρχή μέχρι σήμερα, σε κεντρικό επίπεδο, δεν ελέγχθηκε ούτε καθοδηγήθηκε από τους ίδιους τους μετανάστες και πρόσφυγες, αλλά από τους μηχανισμούς του ελληνικού πολιτικού συστήματος και από παράγοντες διαπλεκόμενους ή μισθοδοτούμενους από το κράτος ή επιχορηγούμενους από το κράτος και από ορισμένους μεγαλοπλούσιους.

Καθώς προχωρούσε η ενσωμάτωση και αποκτούσαν ελληνική ιθαγένεια οι νιόφερτοι, άρα και δικαίωμα ψήφου, εντεινόταν οανταγωνισμός για τον έλεγχο των σωματείων από τα κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με παροχές, κολακείες, αλλά και πιέσεις κάθε είδους. Συν τω χρόνω, σχηματίστηκαν αρκετές ομάδες συμφερόντων που διεκδικούσαν μερίδια της εξουσίας στον ποντιακό χώρο. Ομηρικές δολοπλοκίες και συγκρούσεις έχουν καταγραφεί μέσα στα χρόνια, ερήμην της κοινωνίας.

Ένας πολύ μικρός αριθμός ατόμων, σχεδόν όλοι εντόπιοι, Ελλαδίτες ποντιακής καταγωγής, με κρατικές και κομματικές διασυνδέσεις, ανέλαβαν να καθοδηγούν τις ομοσπονδίες των σωματείων επί δεκαετίες, συνεπικουρούμενοι από τρεις-τέσσερις ιστορικούς που στηρίζουν το στάτους κβο με υλικό, το οποίο ανακυκλώνουν με άπειρες παραλλαγές και διαδίδουν με συστηματικό τρόπο, όχι σαν επιστήμονες, αλλά σαν επαγγελματίες προπαγανδιστές.

Ιστορικοί και δημοσιογράφοι αποκλειστικά της «γενοκτονίας» και, συμπληρωματικά, των «σταλινικών διώξεων», διασυνδεδεμένοι με τις ομάδες εξουσίας, υπάλληλοι κρατικών φορέων, μέλη των συμβουλίων με επικεφαλής κομματικά στελέχη ή ισόβιους μεγαλοπαράγοντες που διαπλέκονται με τις παραθρησκευτικές οργανώσεις και τους εθνικιστές της εκκλησίας (π.χ. τον Άνθιμο), της τοπικής αυτοδιοίκησης (π.χ. τον Ψωμιάδη), του κεφαλαίου (π.χ. τον Μελισσανίδη), του βαθέως κράτους (π.χ. τον Καλεντερίδη) κ.λπ.

Πίσω από τις πιο σημαντικές εφημερίδες και τα σάιτ του χώρου, που επίμονα υπερθεματίζουν και προωθούν σαν το σταθερό κεντρικό τους ζήτημα τη «γενοκτονία» και τις «διώξεις», είναι γνωστοί παράγοντες, βασικά της Δεξιάς, που διαγκωνίζονται για τον έλεγχο του ποντιακού χώρου.

Οι φερόμενοι ως ειδικοί του αντιτουρκισμού, του αντιρωσισμού και του αντικομμουνισμού, δεν επιμορφώνουν, αλλά δημιουργούν εχθρότητα και μίσος. Κι αυτό το μίσος χρησιμοποιήθηκε σαν η κινητήρια δύναμη του οργανωμένου ποντιακού χώρου και σ’ αυτό επένδυσαν όλοι, ακροδεξιοί, δεξιοί, κεντρώοι, ΠΑΣΟΚτσήδες και κάποιοι μεταμεληθέντες αριστεροί. Χτίστηκαν συμμαχίες, πελατείες, επιρροές, εξουσίες, μηχανισμοί… κανείς δεν πήγε κόντρα στο ρεύμα για να μην φανεί λιγότερο πατριώτης, λιγότερο Πόντιος.

Αναπόφευκτα, η «ποντιακή γενοκτονία» και οι «σταλινικές διώξεις», από τις πιο μελανές σελίδες στην ιστορία του νεότερου Ελληνισμού, με την επίκληση του δικαιώματος στη μνήμη, αξιοποιήθηκαν στο έπακρο από ένα πολυδιάστατο και γκρίζο μόρφωμα για τη χειραγώγηση μιας μεγάλης κοινωνικής ομάδας και για την καλλιέργεια ρατσιστικών, εθνικιστικών και αντικομμουνιστικών αντιλήψεων και συμπεριφορών που η διάδοσή τους διαχέεται πέρα από το συγκεκριμένο χώρο.Επίσης, συνέβαλαν στη διαμόρφωση μιας πολιτικής γραμμής που αντιστρατεύεται την προσέγγιση Ελλάδας-Ρωσίας, Ελλάδας-Τουρκίας και κατά προέκταση Ελλάδας-βαλκανικών χωρών. Μια γραμμή που κάλλιστα εξυπηρετείσυντηρητικά κόμματα, μυστικές υπηρεσίες, ολιγάρχες του πλούτου, έμπορους όπλων, εθνικιστές και λαοπλάνους, αντάμα.

Πατριωτισμός με το μέτρο


Εννοείται ότι δεν ήταν όλοι οι παράγοντες του οργανωμένου ποντιακού χώρου αντιδραστικοί, αλλά οι πιο ειλικρινείς απ’ αυτούς που γνωρίζω, τελικά περιθωριοποιήθηκαν ή αποσύρθηκαν ηττημένοι και απογοητευμένοι. Ούτε όλοι οι ποντιακοί φορείς έγιναν έρμαιο των μηχανισμών. Οι Αργοναύτες-Κομνηνοί δεν έπαψαν να προβάλλουν σφαιρικά τον πολιτισμό των Ελλήνων του Πόντου, ο Νίκος Ζουρνατζίδης δεν υποχώρησε από τη μελέτη και τη σωστή διδασκαλία των ποντιακών χορών και η Επιτροπή Ποντιακών Μελετών συνέχισε σεμνά το σημαντικό ερευνητικό της έργο, όπως και άλλοι φορείς στην Ελλάδα και το εξωτερικό που παρέμειναν σοβαροί και μη εξαρτημένοι.

Ο ίδιος ο Χαραλαμπίδης, αφού ματαιώθηκε το μεγαλόπνοο σχέδιό του για την ίδρυση της Ρωμανίας, μιας νέας πόλης των Ελλήνων του Πόντου στη Θράκη, και απέτυχε το κόμμα του (Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση) να συγκεντρώσει πάνω από 32 χιλιάδες ψήφους στις βουλευτικές εκλογές του 2000, υπερκεράστηκε από αυτούς που πήραν τη σκυτάλη και ανέλαβαν πιο οργανωμένα την καμπάνια της «γενοκτονίας». Έχοντας, όμως, ακόμα προσωπική επιρροή, συνεχίζει τη δράση του με ομιλίες και βιβλία, όπως «Το Μικρασία ενώνει – το Τουρκία εκβαρβαρίζει», σε επίπεδα κατώτερα από την αρχική του έμπνευση.

Είναι αξιοσημείωτο ότι όλα αυτά τα σωματεία που υπάχθηκαν στον ένα ή τον άλλο μηχανισμό εξουσίας, όλοι αυτοί οι παράγοντες που για μεγάλο χρονικό διάστημα ασκούν πραγματική εξουσία, έκαναν ελάχιστα πράγματα για την αντιμετώπιση των ταλαιπωριών που υπέστησαν οι μετανάστες και πρόσφυγες από την πρώην Σοβιετική Ένωση.

Εάν είχαν υψώσει υπέρ των δικαιωμάτων των ομογενών την ίδια φωνή που ύψωσαν για τη «γενοκτονία» ή τις «σταλινικές διώξεις», γεγονότα που έλαβαν χώρα πριν από 100 και 70 χρόνια σε άλλες χώρες, θα είχαν αποτρέψει την ταπείνωση των αλλόγλωσσων συμπατριωτών τους, θα είχαν αποκαλύψει τα φοβερά σκάνδαλα με τα δάνεια και τις κατοικίες που προορίζονταν για τους πρόσφυγες στη Θράκη, θα είχαν εμποδίσει τις συλλήψεις και απελάσεις ομογενών χωρίς χαρτιά, θα είχαν επισπεύσει τις διαδικασίες απόκτησης ελληνικής ιθαγένειας, θα είχαν πιέσει το κράτος να φροντίσει για την τύχη των περιουσιών που άφησαν πίσω τους στη Γεωργία, θα είχαν ξεσηκωθεί για τη μείωση των αποσπασμένων δασκάλων της ελληνικής γλώσσας στην παρευξείνια ζώνη, θα είχαν συμβάλλει στην αξιοποίηση των ικανοτήτων, της επαγγελματικής κατάρτισης και των γνώσεων που κόμιζαν οι Έλληνες του Πόντου, οι οποίοι από γιατροί κατέληγαν οικοδόμοι και από δάσκαλοι μικροπωλητές.

Και, βέβαια, θα πρωτοστατούσαν στην ανάπτυξη στενότερων σχέσεων συνεργασίας της Ελλάδας με τις χώρες προέλευσης των ομογενών. Αντιθέτως, ο ποντιακός κόσμος έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης και δεν βοηθήθηκε όσο έπρεπε ούτε αξιοποιήθηκε όσο του άξιζε, με ευθύνη των ατόμων και ομάδων που τον έθεσαν υπό τον έλεγχο τους ιδεολογικά και οργανωτικά.

Κανένας τους, όλα αυτά τα χρόνια, δεν νοιάστηκε να κάνει κάτι θετικό για την αναζωογόνηση του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, στην οποία από το απώτερο παρελθόν κατέφευγαν και δραστηριοποιούνταν πάρα πολλοί Έλληνες του Πόντου. Κανένας τους δεν ενδιαφέρθηκε για τους Έλληνες που έμειναν στην Ανατολή, για τους Έλληνες του Καυκάσου, του Κουμπάν, της Σιβηρίας ή της Κριμαίας. Ούτε λέξη ποτέ για τουςΈλληνες που ζουν στην Ανατολική Ρωμυλία, στη Φιλιππούπολη και το Στενήμαχο, στα δυτικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας, Έλληνες του Πόντου κι αυτοί, στη Σωζόπολη, τη Μεσήμβρια και την Αγχίαλο, την Κωστάντζα και το Ιάσιο. Για την Ασπασία, τη Δάφνη, την Κλειώ, τον Βασίλη και χιλιάδες άλλους Έλληνες στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Μολδαβία κ.λπ. δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ.

Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι καμία ουσιαστική βοήθεια δεν δόθηκε στους Μαριουπολίτες Έλληνες του Πόντου, που παρέμειναν στις εστίες τους μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, παρ’ όλο που τους ενέταξαν σε ομοσπονδίες, συμβούλια και οργανισμούς. Και είναι σκανδαλώδης και αξιοκατάκριτη η αδιαφορία τους σήμερα που ο εκεί Ελληνισμός ψυχορραγεί στο κέντρο του πολέμου, στην Ανατολική Ουκρανία, απελπιστικά μόνος. Εάν υπήρχε πραγματική έγνοια για τους Έλληνες του Πόντου, θα είχαν βγει στους δρόμους και στα κανάλια, θα ξεσήκωναν τον κόσμο και θα εξανάγκαζαν τις κυβερνήσεις να δράσουν.

Ό,τι και να συμβαίνει στους Έλληνες του Πόντου, το μόνο σίγουρο που συνεχίζεται αμείωτο είναι η προπαγανδιστική μηχανή για τις διώξεις του παρελθόντος που, αποκομμένη από την πραγματική ζωή, αποκομμένη από τη συνολική ιστορία του Ελληνισμού, συνεχίζει να χύνεται σαν αποχαυνωτικό δηλητήριο στις ψυχές των άδολων νέων της Διασποράς και μερίδας της κοινωνίας που δεν ψάχνει πολύ ό,τι της σερβίρουν οι μηχανισμοί.

Η προβολή της «γενοκτονίας» που αρχικά συνέβαλε στη συσπείρωση του κατακερματισμένου και απαξιωμένου ποντιακού Ελληνισμού, μετεξελίχθηκε επιτήδεια σε εργαλείο ελέγχου και πολιτικο-ιδεολογικού του προσανατολισμού. Είναι τουλάχιστον λυπηρό, οι νέοι που σηκώνουν τα λάβαρα με το δικέφαλο αετό και διαδηλώνουν για τη «γενοκτονία» να μην γνωρίζουν καθόλου ιστορία. Κι αυτό το έχω διαπιστώσει από δεκάδες ομιλίες που έχω κάνει σε σωματεία και εκδηλώσεις. Στα παιδιά διοχετεύονται μόνο οι πληροφορίες και οι μαρτυρίες που γεννούν μίσος για τους άλλους, τους Τούρκους, τους Κούρδους, τους μουσουλμάνους γενικώς ή τους Ρώσους. Ό,τι χρειάζεται, δηλαδή, για να πάνε κατ’ ευθείαν στη Χρυσή Αυγή που ξέρει πολύ καλά να αξιοποιεί αυτόν τον επιλεκτικό «πατριωτισμό».

Αριστερή απουσία


Δυστυχώς, μεγάλες είναι οι ευθύνες της Αριστεράς που άφησε το ποντιακό στοιχείο στην τύχη του. Το μεν  ΚΚΕ έμεινε απ’ έξω γιατί δεν το σήκωνε το κλίμα που οι άλλοι διαμόρφωναν και το οποίο προσπάθησε ανεπιτυχώς να αντιμετωπίσει πηγαίνοντας στο άλλο άκρο, στην άρνηση των διώξεων επί Στάλιν. Η δε άλλη Αριστερά, τόσο η λεγόμενη ανανεωτική όσο και η λεγόμενη επαναστατική, αγνόησε επιδεικτικά το θέμα θεωρώντας το ασήμαντο ή εθνικιστικό και απέφυγε, κατά συνήθεια, να εμπλακεί ενεργητικά σε ένα χώρο ζωντανό και μαζικό. Έτσι, οι μηχανισμοί του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, των οργανωμένων συμφερόντων, του κράτους και του παρακράτους, δεν βρήκαν καμία αντίσταση εξ αριστερών.

Οι όποιες πρόσφατες ενέργειες μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, με επετειακές ανακοινώσεις περί γενοκτονίας, χωρίς έμπρακτη παρέμβαση στο χώρο, είναι αποσπασματικές και δεν ξεφεύγουν από το ασφυκτικό πλαίσιο που έχουν καθορίσει οι μηχανισμοί που απρόσκοπτα διατηρούν την πρωτοβουλία των κινήσεων.Αναγνωρίζοντας τα δίκαια αιτήματα των Ελλήνων του Πόντου, η Αριστερά οφείλει να τα διαχειρίζεται με ευαισθησία εμμένοντας στη γραμμή της ειρηνικής συνύπαρξης και της συνεργασίας με τις χώρες της γειτονιάς μας. Έργο δύσκολο που προϋποθέτει καλοδουλεμένη συνολική εξωτερική πολιτική, που οι ελληνικές κυβερνήσεις ποτέ δεν είχαν.

Εάν ο Νόρμαν Φίνκελσταϊν χρησιμοποιεί τον όρο «βιομηχανία του ολοκαυτώματος», για να περιγράψει το τεράστιο project που χτίστηκε μεθοδικά για να εκμεταλλευτεί τον πόνο και τη φρίκη των Εβραίων προς όφελος ενός ολόκληρου συστήματος εξουσίας, ρατσιστικού και εθνικιστικού, μπορούμε, τηρώντας τις αναλογίες, να μιλήσουμε κι εμείς για τη «βιοτεχνία της ποντιακής γενοκτονίας». Όχι γιατί η μία φρίκη είναι λιγότερο φρίκη από την άλλη, αλλά γιατί ο μηχανισμός εκμετάλλευσης και οι επιπτώσεις αυτής της εκμετάλλευσης είναι μεγέθη ασυγκρίτως μεγαλύτερα στην πρώτη περίπτωση, τη σιωνιστική.

Κανένα άλλο κομμάτι του Ελληνισμού δεν έδειξε τόσο μεγάλο δυναμισμό μέσα στο όχι τόσο φιλικό περιβάλλον της σύγχρονης Ελλάδας. Κανένα άλλο κομμάτι δεν προσπάθησε με μεγαλύτερο ενθουσιασμό να διασώσει και να αναδείξει στοιχεία του παραδοσιακού του πολιτισμού. Κανένα άλλο κομμάτι του Ελληνισμού δεν τόνωσε με τέτοια συμμετοχή την κοινωνική ζωή και μάλιστα, σε μια εποχή που η παρακμή ήταν προ των πυλών. Αλλά και κανένα άλλο κομμάτι δεν έγινε αντικείμενο τόσο μεγάλης εκμετάλλευσης και απαξίωσης. Στη Ρωσία Έλληνας, στην Τουρκία Ρωμιός και στην Ελλάδα ξένος, λένε ακόμα, μελαγχολικά, οι Έλληνες του Πόντου.

  Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »