Έμυ Ντούρου
Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, στις αρχές του 20ού αιώνα, υπήρξαν οικογένειες στις ΗΠΑ που ταχυδρόμησαν τα παιδιά τους. Κι αυτό συνέβη την εποχή που η αμερικανική ταχυδρομική υπηρεσία ανακοίνωσε την απόφασή της να αναλαμβάνει την αποστολή μεγάλων δεμάτων. Η πρωτοβουλία αυτή πολύ εξυπηρετούσε τους κατοίκους των αγροτικών περιοχών, οι οποίοι άρχισαν ομαδικά να στέλνουν με δέματα από παρασόλια και μαχαιροπίρουνα, μέχρι μέλισσες, κότες, αγροτικά εργαλεία και ό,τι βάλει ο νους.
Μεταξύ αυτών βρίσκονταν και κάποια παιδιά. Φαίνεται πως οι γονείς έβρισκαν την ιδέα άκρως πρωτοποριακή, ενώ ταυτόχρονα ήταν και μια εξαιρετική ευκαιρία να σταλούν τα παιδιά με αυτό τον τρόπο στους συγγενείς, που ζούσαν σε άλλες περιοχές. Εκτός των άλλων, συνέφερε κιόλας, μια και το κόστος των γραμματοσήμων δεν συγκρινόταν με το εισιτήριο του τρένου.
Η αποστολή μεγάλων δεμάτων ξεκίνησε την 1η Ιανουαρίου 1913. Λίγες εβδομάδες μετά, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Smithsonian, ταχυδρομήθηκε το πρώτο παιδί, ένα αγόρι ηλικίας οκτώ μηνών από το Οχάιο. Παραλήπτρια ήταν η γιαγιά του. Η διαδικασία ακολουθήθηκε με όλους τους τύπους, σαν το παιδί να ήταν δέμα. Κολλήθηκαν πάνω στα ρούχα του τα απαραίτητα γραμματόσημα των 15 σεντς και το «δέμα» ασφαλίστηκε για το ποσό των 50 δολαρίων. Στη συνέχεια μπήκε στην ταχυδρομική τσάντα του Vernon Little, ο οποίος φρόντισε να γίνει κανονικά η παράδοση. Κι όλο αυτό θεωρήθηκε εντελώς φυσιολογικό.
Δεν γνωρίζουμε ακριβώς, αλλά μπορούμε να φανταστούμε τι μεσολάβησε και λίγους μήνες μετά, στα μέσα Ιουνίου του 1913 ανακοινώθηκε επισήμως η απόφαση της ταχυδρομικής υπηρεσίας να μη δέχεται πλέον τη μεταφορά παιδιών. Η ανακοίνωση εκδόθηκε σε μεγάλες εφημερίδες, όπως οι Washington Post, New York Times και Los Angeles Times.
Παρά την απαγόρευση, μέχρι το 1915 είχαν ταχυδρομηθεί τουλάχιστον άλλα πέντε παιδιά. Μεταξύ αυτών και η 6χρονη Charlotte May Pierstorff, από το Γκρέιντζβιλ του Αϊντάχο, την οποία, με αντίτιμο 73 σεντς, έστειλαν οι γονείς της με το ταχυδρομείο στο σπίτι των παππούδων της που βρισκόταν 73 μίλια μακριά. Η περιπέτειά της έγινε τόσο γνωστή που έγινε και βιβλίο το 1997, με τον τίτλο Mailing May. Για την ιστορία, κανένα από αυτά τα παιδιά δεν χάθηκε και κανένα δεν επιστράφηκε, λόγω πιθανού προβλήματος με τη διεύθυνση του παραλήπτη.
ArtiNews
Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, στις αρχές του 20ού αιώνα, υπήρξαν οικογένειες στις ΗΠΑ που ταχυδρόμησαν τα παιδιά τους. Κι αυτό συνέβη την εποχή που η αμερικανική ταχυδρομική υπηρεσία ανακοίνωσε την απόφασή της να αναλαμβάνει την αποστολή μεγάλων δεμάτων. Η πρωτοβουλία αυτή πολύ εξυπηρετούσε τους κατοίκους των αγροτικών περιοχών, οι οποίοι άρχισαν ομαδικά να στέλνουν με δέματα από παρασόλια και μαχαιροπίρουνα, μέχρι μέλισσες, κότες, αγροτικά εργαλεία και ό,τι βάλει ο νους.
Μεταξύ αυτών βρίσκονταν και κάποια παιδιά. Φαίνεται πως οι γονείς έβρισκαν την ιδέα άκρως πρωτοποριακή, ενώ ταυτόχρονα ήταν και μια εξαιρετική ευκαιρία να σταλούν τα παιδιά με αυτό τον τρόπο στους συγγενείς, που ζούσαν σε άλλες περιοχές. Εκτός των άλλων, συνέφερε κιόλας, μια και το κόστος των γραμματοσήμων δεν συγκρινόταν με το εισιτήριο του τρένου.
Η αποστολή μεγάλων δεμάτων ξεκίνησε την 1η Ιανουαρίου 1913. Λίγες εβδομάδες μετά, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Smithsonian, ταχυδρομήθηκε το πρώτο παιδί, ένα αγόρι ηλικίας οκτώ μηνών από το Οχάιο. Παραλήπτρια ήταν η γιαγιά του. Η διαδικασία ακολουθήθηκε με όλους τους τύπους, σαν το παιδί να ήταν δέμα. Κολλήθηκαν πάνω στα ρούχα του τα απαραίτητα γραμματόσημα των 15 σεντς και το «δέμα» ασφαλίστηκε για το ποσό των 50 δολαρίων. Στη συνέχεια μπήκε στην ταχυδρομική τσάντα του Vernon Little, ο οποίος φρόντισε να γίνει κανονικά η παράδοση. Κι όλο αυτό θεωρήθηκε εντελώς φυσιολογικό.
Δεν γνωρίζουμε ακριβώς, αλλά μπορούμε να φανταστούμε τι μεσολάβησε και λίγους μήνες μετά, στα μέσα Ιουνίου του 1913 ανακοινώθηκε επισήμως η απόφαση της ταχυδρομικής υπηρεσίας να μη δέχεται πλέον τη μεταφορά παιδιών. Η ανακοίνωση εκδόθηκε σε μεγάλες εφημερίδες, όπως οι Washington Post, New York Times και Los Angeles Times.
Παρά την απαγόρευση, μέχρι το 1915 είχαν ταχυδρομηθεί τουλάχιστον άλλα πέντε παιδιά. Μεταξύ αυτών και η 6χρονη Charlotte May Pierstorff, από το Γκρέιντζβιλ του Αϊντάχο, την οποία, με αντίτιμο 73 σεντς, έστειλαν οι γονείς της με το ταχυδρομείο στο σπίτι των παππούδων της που βρισκόταν 73 μίλια μακριά. Η περιπέτειά της έγινε τόσο γνωστή που έγινε και βιβλίο το 1997, με τον τίτλο Mailing May. Για την ιστορία, κανένα από αυτά τα παιδιά δεν χάθηκε και κανένα δεν επιστράφηκε, λόγω πιθανού προβλήματος με τη διεύθυνση του παραλήπτη.
ArtiNews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου