Του Αλέξανδρου Αρδαβάνη
-Πώς αντέχεις όλους αυτούς; Ο εκκολαπτόμενος γιατρός ρωτούσε χτες.
Σήμερα ένας άλλος νέος γιατρός παρακολουθεί με το βλέμμα ερωτηματικό τον μεσήλικο να κάνει ελιγμούς ανάμεσα στις νάρκες της Πράξης.
Ο μεσήλικος ακουμπά στο στήθος τον άρρωστο στο κρεββάτι· το αριστερό μάτι κατεστραμμένο, το αριστερό μανίκι άδειο αναπαύεται στην πυτζάμα. Ο γιατρός ψαύει αμήχανα τον ώμο· το χέρι κομμένο σύρριζα.
-Πώς έγιναν αυτά φίλε;
-Από βόμβα αεροπλάνου γιατρέ, το ’44…
-Γερμανικού, ε’;
-Αγγλικού γιατρέ… στη Ρόδο…ήμουνα παιδάκι, σκότωσε τους γονείς μου κι εμένα μου πήρε αυτό…από τότε τυραννιέμαι στα νοσοκομεία, απαντάει ο γεροντάκος και συμπληρώνει: το μάτι είναι από λάθος κολλύριο… Όμως είμαι από την Κάλυμνο, ο πατέρας μου δεν εύρισκε δουλειά εκεί και πήγε στη Ρόδο να δουλέψει…
-Όλα τα πάθη του αριστερά στριμωγμένα, μουρμουρίζει ο μεσήλικος. Πάντως η ορφάνια και ο ακρωτηριασμός άρχισαν από βόμβα «συμμαχική»…
-Έχει οικογένεια; Ο γιατρός ρωτά βγαίνοντας από τον θάλαμο.
-Βεβαίως! Και η γυναίκα του και τα παιδιά του έρχονται συνέχεια…
Στο γυαλί ο Αλέξης στο βήμα κάτι ανακοινώνει…
Στα πλαϊνά παράθυρα περνάνε εικόνες Ευρωπαίων και Βρετανών αξιωματούχων με φόντο ένα πελώριο BREXIT να κυματίζει όπως σημαία στον άνεμο. Ο μοχθηρός Σόιμπλε, η Σιδηρά Μέρκελ, ο δήθεν έκθετος Κάμερον, ο σαθρός Γιούνκερ, ο γλυκερός -όπου δεν τον παίρνει- Ολάντ και άλλοι πολλοί. Χαμόγελα παγερά ή μουδιασμένα· και ανακουφισμένα ίσως…
Η Ευρώπη των Αρπάγων ξανά ανακατεμένη, αλλά συνεπής στις Αρχές της βαθύτερης απολιτισιάς μέχρι αγριότητας. Η Ευρώπη των «δασανθρώπων» (german) που ανέβαιναν στα δέντρα -που έλεγε κάποιος ντόπιος μας πριν από αρκετά χρόνια. Όχι η «Ευρώπη των λαών και της Δημοκρατίας» -ας έλεγαν οι ανανεωτές της Αριστεράς πριν σαράντα χρόνια και ξαναλέει ο Αλέξης σήμερα και θέλω να πω κι εγώ αλλά πια δε μου βγαίνει όσο κι αν λαχταρώ έτσι να ήταν…
Επειδή τα υγρά όνειρα της νιότης της ανθρωπότητας στέγνωσαν γρήγορα στην Έρημο της Πραγματικότητας και έγιναν μούμιες. Τουλάχιστον μπορούμε να τα κοιτάμε σε προθήκες Μουσείων των Αυταπατών και να δακρύζουμε -έτσι μένουν τουλάχιστον τα μάτια μας υγρά, ας μη βλέπουν πια παρά το μέλλον ως ανάκλαση πικρή όσων είδαν στο παρελθόν.
Όπως το αριστερό χαλασμένο από κολλύριο μάτι του γεράκου μπροστά στον μουδιασμένο μεσήλικο γιατρό. Του γεράκου που γνώρισε όλους τους «συμμάχους» του λαού του μέσα σε ογδόντα χρόνια να εναλλάσσονται στον τόπο της δουλοπαροικίας του· από τους ανελέητους αλλά πάντα κομψεπίκομψους Ιταλιάνους, στους δόλιους Άγγλους, τους απαίδευτους Αμερικάνους, τους απροσχημάτιστους Γερμανούς. Με τους απόγονους των Οθωμανών να καιροφυλακτούν σε απόσταση βαρκάδας. Όλοι γρονθοκοπούνται με λύσσα στο ρινγκ με έπαθλο το «γκριζοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος». Το καναβάτσο εμείς, ποδοπατούμενοι αιώνες.
Ο γεράκος· μισός άνθρωπος από παιδί, μεγαλώνοντας ίσως σε ορφανοτροφείο, μπόρεσε να σηκωθεί, να προχωρήσει και να ζήσει σχεδόν όπως ολόκληρος. Θα γίνει άραγε κάπως έτσι και με την πατρίδα μας;
Νεαρέ, άκου: στις οριακές καταστάσεις οξύνεται η Συνείδηση επικίνδυνα· είτε για τον αντίπαλό σου είτε για την ίδια σου την ψυχική ισορροπία. Βγες λίγο έξω από το αιρ-κοντίσιον του νοσοκομείου σου. Έξω λιώνει τον κοσμάκη ο καύσωνας, μέσα σε λιώνει η ενσυναίσθηση για όσα βλέπεις και ακούς από λαβωμένους.
Ακραίες συνθήκες μέσα κι έξω. Τις κραδαίνεις όπως ρομφαίες και μάχεσαι. Ας λαβωθείς.
Στην Έξοδο η Συνείδηση θα σε αγκαλιάσει τρυφερά.
Ίσως σε πνίξει αλλά και η πιο πνιγερή αγκαλιά αξίζει περισσότερο από την αιώρηση στην αδιαφορία, δική σου και των άλλων.
Αμφίδρομη η απουσία ροής.
Δώσε το χέρι σου στον πεσμένο φίλο ή αντίπαλο!
Ρ-Ρ
-Πώς αντέχεις όλους αυτούς; Ο εκκολαπτόμενος γιατρός ρωτούσε χτες.
Σήμερα ένας άλλος νέος γιατρός παρακολουθεί με το βλέμμα ερωτηματικό τον μεσήλικο να κάνει ελιγμούς ανάμεσα στις νάρκες της Πράξης.
Ο μεσήλικος ακουμπά στο στήθος τον άρρωστο στο κρεββάτι· το αριστερό μάτι κατεστραμμένο, το αριστερό μανίκι άδειο αναπαύεται στην πυτζάμα. Ο γιατρός ψαύει αμήχανα τον ώμο· το χέρι κομμένο σύρριζα.
-Πώς έγιναν αυτά φίλε;
-Από βόμβα αεροπλάνου γιατρέ, το ’44…
-Γερμανικού, ε’;
-Αγγλικού γιατρέ… στη Ρόδο…ήμουνα παιδάκι, σκότωσε τους γονείς μου κι εμένα μου πήρε αυτό…από τότε τυραννιέμαι στα νοσοκομεία, απαντάει ο γεροντάκος και συμπληρώνει: το μάτι είναι από λάθος κολλύριο… Όμως είμαι από την Κάλυμνο, ο πατέρας μου δεν εύρισκε δουλειά εκεί και πήγε στη Ρόδο να δουλέψει…
-Όλα τα πάθη του αριστερά στριμωγμένα, μουρμουρίζει ο μεσήλικος. Πάντως η ορφάνια και ο ακρωτηριασμός άρχισαν από βόμβα «συμμαχική»…
-Έχει οικογένεια; Ο γιατρός ρωτά βγαίνοντας από τον θάλαμο.
-Βεβαίως! Και η γυναίκα του και τα παιδιά του έρχονται συνέχεια…
Στο γυαλί ο Αλέξης στο βήμα κάτι ανακοινώνει…
Στα πλαϊνά παράθυρα περνάνε εικόνες Ευρωπαίων και Βρετανών αξιωματούχων με φόντο ένα πελώριο BREXIT να κυματίζει όπως σημαία στον άνεμο. Ο μοχθηρός Σόιμπλε, η Σιδηρά Μέρκελ, ο δήθεν έκθετος Κάμερον, ο σαθρός Γιούνκερ, ο γλυκερός -όπου δεν τον παίρνει- Ολάντ και άλλοι πολλοί. Χαμόγελα παγερά ή μουδιασμένα· και ανακουφισμένα ίσως…
Η Ευρώπη των Αρπάγων ξανά ανακατεμένη, αλλά συνεπής στις Αρχές της βαθύτερης απολιτισιάς μέχρι αγριότητας. Η Ευρώπη των «δασανθρώπων» (german) που ανέβαιναν στα δέντρα -που έλεγε κάποιος ντόπιος μας πριν από αρκετά χρόνια. Όχι η «Ευρώπη των λαών και της Δημοκρατίας» -ας έλεγαν οι ανανεωτές της Αριστεράς πριν σαράντα χρόνια και ξαναλέει ο Αλέξης σήμερα και θέλω να πω κι εγώ αλλά πια δε μου βγαίνει όσο κι αν λαχταρώ έτσι να ήταν…
Επειδή τα υγρά όνειρα της νιότης της ανθρωπότητας στέγνωσαν γρήγορα στην Έρημο της Πραγματικότητας και έγιναν μούμιες. Τουλάχιστον μπορούμε να τα κοιτάμε σε προθήκες Μουσείων των Αυταπατών και να δακρύζουμε -έτσι μένουν τουλάχιστον τα μάτια μας υγρά, ας μη βλέπουν πια παρά το μέλλον ως ανάκλαση πικρή όσων είδαν στο παρελθόν.
Όπως το αριστερό χαλασμένο από κολλύριο μάτι του γεράκου μπροστά στον μουδιασμένο μεσήλικο γιατρό. Του γεράκου που γνώρισε όλους τους «συμμάχους» του λαού του μέσα σε ογδόντα χρόνια να εναλλάσσονται στον τόπο της δουλοπαροικίας του· από τους ανελέητους αλλά πάντα κομψεπίκομψους Ιταλιάνους, στους δόλιους Άγγλους, τους απαίδευτους Αμερικάνους, τους απροσχημάτιστους Γερμανούς. Με τους απόγονους των Οθωμανών να καιροφυλακτούν σε απόσταση βαρκάδας. Όλοι γρονθοκοπούνται με λύσσα στο ρινγκ με έπαθλο το «γκριζοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος». Το καναβάτσο εμείς, ποδοπατούμενοι αιώνες.
Ο γεράκος· μισός άνθρωπος από παιδί, μεγαλώνοντας ίσως σε ορφανοτροφείο, μπόρεσε να σηκωθεί, να προχωρήσει και να ζήσει σχεδόν όπως ολόκληρος. Θα γίνει άραγε κάπως έτσι και με την πατρίδα μας;
Νεαρέ, άκου: στις οριακές καταστάσεις οξύνεται η Συνείδηση επικίνδυνα· είτε για τον αντίπαλό σου είτε για την ίδια σου την ψυχική ισορροπία. Βγες λίγο έξω από το αιρ-κοντίσιον του νοσοκομείου σου. Έξω λιώνει τον κοσμάκη ο καύσωνας, μέσα σε λιώνει η ενσυναίσθηση για όσα βλέπεις και ακούς από λαβωμένους.
Ακραίες συνθήκες μέσα κι έξω. Τις κραδαίνεις όπως ρομφαίες και μάχεσαι. Ας λαβωθείς.
Στην Έξοδο η Συνείδηση θα σε αγκαλιάσει τρυφερά.
Ίσως σε πνίξει αλλά και η πιο πνιγερή αγκαλιά αξίζει περισσότερο από την αιώρηση στην αδιαφορία, δική σου και των άλλων.
Αμφίδρομη η απουσία ροής.
Δώσε το χέρι σου στον πεσμένο φίλο ή αντίπαλο!
Ρ-Ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου