Της Λίλα Μήτσουρα
Και έτσι μάθαμε και το brexit και το brimain. Γιατί είμαστε και ξενόγλωσσοι και το έξοδος ή παραμονή της Βρετανίας από την ευρωπαϊκή ένωση μας ενοχλεί. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν αυτούς τους όρους δεν μας νοιάζει καθόλου. Ας γνώριζαν και αυτοί τι να κάνουμε? Η νοοτροπία του ισχυρού υπάρχει ακόμα και στον πιο αδύναμο δυστυχώς και κυρίως στους μη σκεπτόμενους.
Γιατί ένας μη σκεπτόμενος είναι αδύναμος αν και περνιέται για δυνατός και μέγα κριτής των πάντων. Και έτσι άρχισε η κριτική για το δημοψήφισμα των Βρετανών. Υπέρ η κατά όπως πάντα γίναμε από δυο χωριά χωριάτες και βρήκαμε και νέο έδαφος για λογομαχίες και διαιρέσεις.
Άριστοι στις διαιρέσεις οι Έλληνες με τον πολλαπλασιασμό έχουμε ένα θέμα.
Οι μισοί λοιπόν επευφημούμε τους Βρετανούς για το όχι τους και οι υπόλοιποι τους λυπόμαστε και τους θυμώνουμε γιατί θα μας βάλουν σε περιπέτειες. Φόβος και από τις δύο μεριές. Να ένα κοινό λοιπόν. Έχω ένα ελάττωμα ξέρεις εγώ, να ψάχνω τα κοινά σημεία και όχι τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων ή των ομάδων ή ότι τέλος πάντων. Θεωρώ ότι βρίσκοντας τα κοινά σημεία πάμε μπροστά. Ας είναι.
Φόβος λοιπόν είναι το κυρίαρχο θέμα όλων μας. Οι μισοί για να βγάλουν άλλοι το φίδι από την τρύπα και οι άλλοι μισοί για να μη ματώσουμε εμείς για τις αποφάσεις ενός άλλου λαού. Και ο φόβος μας οδηγεί σε κάθε είδους κρίση. Γιατί το έκαναν πώς το έκαναν σε τι αποσκοπούσαν, ποιο το όφελος τους.
Εγώ ένα ξέρω ως μία απλή θεατής όλης αυτής της κατάστασης.
Ότι κανείς μας δεν μπορεί να ξέρει τι σκέφτεται ο καθένας που ψήφισε όχι στην Ευρώπη. Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές αιτιάσεις για το όχι του. ΄Όπως και μεις άλλωστε για το δικό μας όχι πέρσι. Όποιος από μας ψήφισε όχι τότε είχε τους δικούς του λόγους και τις δικές του ερμηνείες για το δικό μας ύπουλο ερώτημα. Το οποίο ήταν αν θέλουμε ένα μνημόνιο μικρό και αριστερό ή ένα μνημόνιο μεγάλο και ευρωπαϊκό ή μάλλον γερμανικό.
Αυτό που δεν καταλάβαμε τότε ήταν ότι και τα δύο ήταν το ίδιο. Αλλά εμείς ψηφίσαμε όχι. Ένα όχι γενικώς. Όχι στην Ευρώπη? Όχι στο μνημόνιο που μας επιβάλλουν? Όχι στα μνημόνια γενικώς? Ένα όχι ρίξαμε τότε στις κάλπες με τις δικές μας εξηγήσεις ο καθένας από μας. Αλλά δεν έγινε αποδεκτό. Γιατί κάποιοι θεώρησαν ότι λέγαμε όχι σε αυτούς αλλά ναι στον ηγέρπη μας. Ότι του είχαμε εμπιστοσύνη με άλλα λόγια.
Ο καθένας δίνει την ερμηνεία που τον βολεύει λοιπόν. Και το ίδιο κάνουμε και τώρα με τους βρετανούς. Μόνο αυτοί όμως γνωρίζουν τους λόγους. Και δεν είναι απαραίτητο για μας να τους γνωρίζουμε. Και δεν είναι ότι γυρεύουμε την γνώση. Απλά το κουτσομπολιό και η κριτική για τις καμπούρες των άλλων είναι στο αίμα μας.
Όμως σε αυτή τη φάση μετράει το δια ταύτα. Το οποίο είναι ότι ψήφισαν έξοδο από την Ευρωπαϊκή ένωση. Τέλος. Είπαν ένα όχι τρανό. Όσο και το δικό μας. Και μεις παθιαζόμαστε με αυτό όσο σκεφτόμαστε πως το δικό μας όχι έγινε απλά ναι. Και παθιαζόμαστε και ταυτιζόμαστε μαζί τους. Γιατί ελπίζουμε να γίνει σε αυτούς ότι δεν έγινε σε μας. Γιατί μας κορόιδεψαν και τώρα φοβόμαστε και περιμένουμε να βγάλουν άλλοι το φίδι από την τρύπα.
Με θλίβει ο φόβος, με εξοργίζει αλλά δεν τον κοροϊδεύω. Και γω φοβάμαι και για το μέσα και για το έξω από την Ευρώπη δεν στο κρύβω. Γιατί δεν γνωρίζω. Δεν μου΄λένε την αλήθεια, κανείς τους!!! Όλοι λένε την άποψη που τους βολεύει. Λένε την άποψη που ο καθένας τους έχει προσωπικό κέρδος. Υλικό κέρδος δυστυχώς και για αυτό φτάσαμε ως εδώ.
Με τρομοκρατούν τα παπαγαλάκια τους και με αποπροσανατολίζουν. Με θέλουν φοβισμένο για να με ελέγχουν. Και με μπερδεύουν. Και αυτός είναι ο σκοπός τους. Δεμένη χειροπόδαρα αισθάνομαι, γιατί και αντίθετα να πάω σε ότι αυτοί οι πουλημένοι μου λένε το πιο πιθανόν είναι ότι και αυτό το έχουν σκεφτεί. Γιατί έχουν δουλέψει πολύ πάνω στη ψυχολογία του Έλληνα. Ξέρουν πια πως λειτουργούμε και ανάλογα μας χειρίζονται.
Φοβάμαι τους πολιτικούς χαμαιλέοντες. Φοβάμαι τις παρερμηνείες των όχι μου.Φοβάμαι πολύ τα παπαγαλάκια τους. Μα κυρίως φοβάμαι εμένα μήπως πάρω λάθος απόφαση και πάρω στο λαιμό μου τα παιδιά μας. Και πάνω από όλα φοβάμαι που είμαι φοβισμένη.
Δεν έχω άλλη λύση εγώ για μένα. Κλείνω τις τηλεοράσεις και με αφουγκράζομαι. Θα ακούσω τη φωνή της ψυχής μου. Αυτό που εγώ θέλω. Και θέλω να είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΗ. Τόσο απλά.
Μου αρέσει να ονειρεύομαι και να ελπίζω και αν εσύ με κατακρίνεις για αυτό δικαίωμά σου. Αλλά οι αλυσίδες είναι πολύ βαριές όταν τις φοράς. Και δεν βγαίνει αλλιώς τούτη η αλυσοδεμένη ζήση παρά μονάχα με το να ονειρεύεσαι πως θα τις σπάσεις. Και που ξέρεις ίσως τα καταφέρουμε. Και αν είμαστε μαζί ίσως μάθουμε να διαιρούμε αυτό που πρέπει. Τον φόβο.Και να πολλαπλασιάζουμε την δύναμη της ψυχής.
Και έτσι μάθαμε και το brexit και το brimain. Γιατί είμαστε και ξενόγλωσσοι και το έξοδος ή παραμονή της Βρετανίας από την ευρωπαϊκή ένωση μας ενοχλεί. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν αυτούς τους όρους δεν μας νοιάζει καθόλου. Ας γνώριζαν και αυτοί τι να κάνουμε? Η νοοτροπία του ισχυρού υπάρχει ακόμα και στον πιο αδύναμο δυστυχώς και κυρίως στους μη σκεπτόμενους.
Γιατί ένας μη σκεπτόμενος είναι αδύναμος αν και περνιέται για δυνατός και μέγα κριτής των πάντων. Και έτσι άρχισε η κριτική για το δημοψήφισμα των Βρετανών. Υπέρ η κατά όπως πάντα γίναμε από δυο χωριά χωριάτες και βρήκαμε και νέο έδαφος για λογομαχίες και διαιρέσεις.
Άριστοι στις διαιρέσεις οι Έλληνες με τον πολλαπλασιασμό έχουμε ένα θέμα.
Οι μισοί λοιπόν επευφημούμε τους Βρετανούς για το όχι τους και οι υπόλοιποι τους λυπόμαστε και τους θυμώνουμε γιατί θα μας βάλουν σε περιπέτειες. Φόβος και από τις δύο μεριές. Να ένα κοινό λοιπόν. Έχω ένα ελάττωμα ξέρεις εγώ, να ψάχνω τα κοινά σημεία και όχι τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων ή των ομάδων ή ότι τέλος πάντων. Θεωρώ ότι βρίσκοντας τα κοινά σημεία πάμε μπροστά. Ας είναι.
Φόβος λοιπόν είναι το κυρίαρχο θέμα όλων μας. Οι μισοί για να βγάλουν άλλοι το φίδι από την τρύπα και οι άλλοι μισοί για να μη ματώσουμε εμείς για τις αποφάσεις ενός άλλου λαού. Και ο φόβος μας οδηγεί σε κάθε είδους κρίση. Γιατί το έκαναν πώς το έκαναν σε τι αποσκοπούσαν, ποιο το όφελος τους.
Εγώ ένα ξέρω ως μία απλή θεατής όλης αυτής της κατάστασης.
Ότι κανείς μας δεν μπορεί να ξέρει τι σκέφτεται ο καθένας που ψήφισε όχι στην Ευρώπη. Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές αιτιάσεις για το όχι του. ΄Όπως και μεις άλλωστε για το δικό μας όχι πέρσι. Όποιος από μας ψήφισε όχι τότε είχε τους δικούς του λόγους και τις δικές του ερμηνείες για το δικό μας ύπουλο ερώτημα. Το οποίο ήταν αν θέλουμε ένα μνημόνιο μικρό και αριστερό ή ένα μνημόνιο μεγάλο και ευρωπαϊκό ή μάλλον γερμανικό.
Αυτό που δεν καταλάβαμε τότε ήταν ότι και τα δύο ήταν το ίδιο. Αλλά εμείς ψηφίσαμε όχι. Ένα όχι γενικώς. Όχι στην Ευρώπη? Όχι στο μνημόνιο που μας επιβάλλουν? Όχι στα μνημόνια γενικώς? Ένα όχι ρίξαμε τότε στις κάλπες με τις δικές μας εξηγήσεις ο καθένας από μας. Αλλά δεν έγινε αποδεκτό. Γιατί κάποιοι θεώρησαν ότι λέγαμε όχι σε αυτούς αλλά ναι στον ηγέρπη μας. Ότι του είχαμε εμπιστοσύνη με άλλα λόγια.
Ο καθένας δίνει την ερμηνεία που τον βολεύει λοιπόν. Και το ίδιο κάνουμε και τώρα με τους βρετανούς. Μόνο αυτοί όμως γνωρίζουν τους λόγους. Και δεν είναι απαραίτητο για μας να τους γνωρίζουμε. Και δεν είναι ότι γυρεύουμε την γνώση. Απλά το κουτσομπολιό και η κριτική για τις καμπούρες των άλλων είναι στο αίμα μας.
Όμως σε αυτή τη φάση μετράει το δια ταύτα. Το οποίο είναι ότι ψήφισαν έξοδο από την Ευρωπαϊκή ένωση. Τέλος. Είπαν ένα όχι τρανό. Όσο και το δικό μας. Και μεις παθιαζόμαστε με αυτό όσο σκεφτόμαστε πως το δικό μας όχι έγινε απλά ναι. Και παθιαζόμαστε και ταυτιζόμαστε μαζί τους. Γιατί ελπίζουμε να γίνει σε αυτούς ότι δεν έγινε σε μας. Γιατί μας κορόιδεψαν και τώρα φοβόμαστε και περιμένουμε να βγάλουν άλλοι το φίδι από την τρύπα.
Με θλίβει ο φόβος, με εξοργίζει αλλά δεν τον κοροϊδεύω. Και γω φοβάμαι και για το μέσα και για το έξω από την Ευρώπη δεν στο κρύβω. Γιατί δεν γνωρίζω. Δεν μου΄λένε την αλήθεια, κανείς τους!!! Όλοι λένε την άποψη που τους βολεύει. Λένε την άποψη που ο καθένας τους έχει προσωπικό κέρδος. Υλικό κέρδος δυστυχώς και για αυτό φτάσαμε ως εδώ.
Με τρομοκρατούν τα παπαγαλάκια τους και με αποπροσανατολίζουν. Με θέλουν φοβισμένο για να με ελέγχουν. Και με μπερδεύουν. Και αυτός είναι ο σκοπός τους. Δεμένη χειροπόδαρα αισθάνομαι, γιατί και αντίθετα να πάω σε ότι αυτοί οι πουλημένοι μου λένε το πιο πιθανόν είναι ότι και αυτό το έχουν σκεφτεί. Γιατί έχουν δουλέψει πολύ πάνω στη ψυχολογία του Έλληνα. Ξέρουν πια πως λειτουργούμε και ανάλογα μας χειρίζονται.
Φοβάμαι τους πολιτικούς χαμαιλέοντες. Φοβάμαι τις παρερμηνείες των όχι μου.Φοβάμαι πολύ τα παπαγαλάκια τους. Μα κυρίως φοβάμαι εμένα μήπως πάρω λάθος απόφαση και πάρω στο λαιμό μου τα παιδιά μας. Και πάνω από όλα φοβάμαι που είμαι φοβισμένη.
Δεν έχω άλλη λύση εγώ για μένα. Κλείνω τις τηλεοράσεις και με αφουγκράζομαι. Θα ακούσω τη φωνή της ψυχής μου. Αυτό που εγώ θέλω. Και θέλω να είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΗ. Τόσο απλά.
Μου αρέσει να ονειρεύομαι και να ελπίζω και αν εσύ με κατακρίνεις για αυτό δικαίωμά σου. Αλλά οι αλυσίδες είναι πολύ βαριές όταν τις φοράς. Και δεν βγαίνει αλλιώς τούτη η αλυσοδεμένη ζήση παρά μονάχα με το να ονειρεύεσαι πως θα τις σπάσεις. Και που ξέρεις ίσως τα καταφέρουμε. Και αν είμαστε μαζί ίσως μάθουμε να διαιρούμε αυτό που πρέπει. Τον φόβο.Και να πολλαπλασιάζουμε την δύναμη της ψυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου