Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

Η ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Νικόλαος Μπαγιαρτάκης


Πολλές φορές ξεκινάει μία συζήτηση με το εξής ερώτημα, ποιος είναι ο καταλληλότερος διαχειριστής ο δεξιός ή ο αριστερός (ή ο αριστερός ή ο δεξιός); Κι όμως αυτό το ερώτημα οδηγεί μία συζήτηση που στο τέλος καταλήγει σε ένα διαρκές αδιέξοδο. Κάθε φορά ξαναξεκινάει η αναζήτηση του κόσμου από αυτή την ερώτηση.

Αυτό το ερώτημα μας οδηγεί σε μία εναλλαγή σκυτάλης της εξουσίας από δύο φαινομενικά αντίθετες παρατάξεις κάθε φορά, όπου έχουν μία άλλη αντίληψη των πραγμάτων σε κάθε προεκλογική περίοδο αλλά μετά που θα παραλάβουν την εξουσία ο κάθε διαχειριστής ομοιάζει σχεδόν σε απόλυτο βαθμό με τον προκάτοχο του ή έχοντας μηδαμινές αποστάσεις μεταξύ τους, κατά γενική ομολογία.

Αλήθεια, τι φταίει γι' αυτό; Για ποιόν λόγο όλοι αυτοί οι αντίπαλοι που με πάθος στρέφουν τα βέλη τους στον προηγούμενο διαχειριστή που μέχρι εκείνη την ώρα κατείχε την εξουσία και δηλώνουν την πλήρη αντίθεση τους στην διαχείριση τους, οι ίδιοι αυτοί στην πορεία ξεστρατίζουν σε τέτοιο βαθμό και ως άλλοι πρωταγωνιστές του Ουάιλντ, οι νέοι Ντόριαν Γκρέυ που δημιούργησαν έναν πίνακα (βλέπε προεκλογικό αφήγημα και αντιπολιτευτική στάση), μόλις καταλάβουν την εξουσία αυτός ο πίνακας να τους στοιχειώνει και να είναι η κατάρα τους στις μέρες της εξουσίας, όταν λάβουν την καυτή πατάτα;

Σήμερα το ζήτημα δεν είναι στο ποιος θα είναι ο διαχειριστής του συστήματος αλλά του ποιος θα φέρει την επόμενη μέρα από το νεωτερικό κράτος στην επόμενη εποχή της ανθρωπότητας και θα φέρει ένα νέο πολιτικό σύστημα που θα καθορίζεται όχι ερήμην της κοινωνίας αλλά με την ίδια να ορίζει και να μετέχει σε πολιτικές αποφάσεις που θα δρομολογούν στην συνέχεια τους αυτές την οικονομία που θα επιλεγεί με κριτήρια της άποψης όχι μίας ελίτ (είτε είναι η οικονομική, είτε είναι η πολιτική, είτε είναι και τα δύο μέρη αυτά σε διαπλοκή, κοινώς και κατά βάση) αλλά η κάθε λήψη αυτής της απόφασης θα είναι υπό το πρίσμα για το τι είναι καλό για το κοινωνικό σύνολο, αντίθετα με σήμερα που λαμβάνονται υπέρ μίας συντεχνιακής ομάδας έναντι των υπολοίπων.

Γιατί, εάν δεν αλλάξει το σύστημα προς αυτή την κατεύθυνση, τότε νομοτελειακά θα οδηγούμαστε σε έναν διαμερισμό λαφύρων επί του κράτους και το ερώτημα που τίθεται κάθε φορά από τον απλό πολίτη: γιατί, αν ήσουν εσύ στην θέση αυτή δεν θα βούταγες το δάχτυλο στο μέλι; Σε αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι είτε συμβιβασμός, είτε αποβολή του υποκειμένου από το ίδιο το σύστημα σε όποια προσπάθεια Δον Κιχωτισμού του στο να λάβει μέρος στα πράγματα (για την αυτοπροστασία του έχει θεσμίσει τυπικά ή άτυπα διάφορες "δικλείδες ασφαλείας", είναι γνωστό τοις πάσι ότι έχουν γνώση οι "φύλακες").

Μόνο αν αλλάξει η ροή των αποφάσεων από το σχήμα της πυραμίδας της εξουσίας και δεν ληφθούν οι αποφάσεις από τα πάνω στρώματα (βλέπε τις ελίτ) προς τα κάτω αλλά λειτουργήσει από κοινού η λήψη αυτών των πολιτικών αποφάσεων όλων των κοινωνικών στρωμάτων (το λεγόμενο και ως κοινό καλό). Είναι η επόμενη επανάσταση μετά την δουλεία να μετατραπεί το πολιτικό αντικείμενο (βλέπε ψηφοφόρο και γνωστό υποζύγιο) σε πολιτικό υποκείμενο και να μας μεταφέρει στην επόμενη εποχή.

Αυτή είναι μία τάση που την καταγράφουν σύγχρονοι οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες κ.α. και μακάρι να ξεκινήσει αυτή η νέα μέρα της ανθρωπότητας από την ίδια μας την χώρα (σίγουρα χρειάζεται μία αναζήτηση στην λαμπρή ιστορική μας περίοδο, γι' αυτό) και όχι από κάποια άλλη χώρα της Δύσης που αμφισβητεί εκεί το δικό της πολιτικό σύστημα.

Διότι το πολιτικό σύστημα αποδοκιμάζεται σαν νεωτερικό κράτος από τους λαούς σαν τάση, όπως η Ισπανία (μεγάλη η αποχή), την Ελλάδα (ακόμη μεγαλύτερη αποχή), την Γαλλία (η επιλογή της Λεπέν δεν είναι προς την ακροδεξιά δεν μπορεί να κατηγορήσει αυτόν τον λαό που διαδήλωσε με σθένος απέναντι στα τελευταία μέτρα ότι είναι φασιστικός, είναι επιδερμική αυτή η προσέγγιση αλλά επειδή τους δίνει την δυνατότητα να αποφασίσουν από την πρώτη μέρα σε ένα δημοψήφισμα για την παραμονή τους ή όχι στην Ευρωζώνη και εάν προκριθεί η παραμονή της Γαλλίας στην Ευρωζώνη, τότε η ίδια θα παραιτηθεί από την εξουσία, τουλάχιστον έτσι λέει η ίδια).

Στην Βρετανία μπορεί να έχασε στις εκλογές ο Φάρατζ αλλά κέρδισε με την επιβολή του να πραγματοποιηθεί το δημοψήφισμα (μέχρι να υιοθετήσει ο Κάμερον την επιλογή του δημοψηφίσματος δεν κατείχε προεκλογικά προβάδισμα και σύρθηκε σε αυτή την δέσμευση για να πάρει κεφάλι στην συνέχεια), ακόμη και οι Η.Π.Α. έχουν να επιλέξουν ανάμεσα της Σκύλλας και της Χάρυβδης με το προβάδισμα (με τα σημερινά δεδομένα) να το κατέχει ο Τραμπ και όχι επειδή είναι φασίστες, ρατσιστές και εκεί ο λαός αλλά επειδή βλέπει μία ελίτ να αποδοκιμάζει αυτή την λύση και οδηγείται από μία αντιδραστική κίνηση προς τα εκεί (βλέπε δηλώσεις Σούλτς, Ομπάμα και του συνόλου της ελίτ των Η.Π.Α και της Ε.Ε.).

Προφανώς δεν είναι λύσεις σε καμία χώρα η Λεπέν, ο Τραμπ κ.α. επειδή έχουν μία στάση κατά της επιβεβλημένης ατζέντας της Υπερεθνικής ελίτ, δεν αρκεί αυτό. Διότι, η δύναμη θα επιβληθεί είτε εκ των έσω, είτε εκ των έξω κέντρων προς την κάθε κυβέρνηση ή πρωθυπουργό και η οικονομία των Αγορών έχει τον τρόπο να ξεπεράσει κάθε αντίσταση και να αρχίσει ένα τρελό Ράλι καθόδου μίας οικονομίας της όποιας χώρας και δια της ασφυξίας να οδηγήσει εκεί που επιδιώκει από δικές τις επιλογές (βλέπε Κλίντον, Ολάντ, Μέρκελ, Ραχόι κ.α.).

Ο μόνος τρόπος να υπάρξει να μην αλωθεί το κάστρο της κάθε χώρας είναι να αλλάξει το πολιτικό σύστημα και να αλλάξει τους κανόνες του διεθνούς παιχνιδιού. Μόνο αν οι πολίτες αποκτήσουν την ελευθερία πολιτικά (αποκτήσουν ελεύθερη βούληση στο πολιτικό γίγνεσθαι), τότε και μόνο θα ξεπεράσουν την ισχύ των Αγορών, ειδάλλως θα ζήσουμε ακόμη ένα deja vu με την εξής διαφορά ότι θα είναι κάθε φορά με χειρότερες συνθήκες από την κάθε προηγούμενη φορά.

Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"

protagoras

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου