Νικόλαος Μπαγιαρτάκης
Σε εκείνο το σκοτεινό το μονοπάτι που οδηγήθηκαν
και θα συνεχίσουν οι άνθρωποι ακολουθώ.
Έχω τον ελάχιστο χρόνο, όχι για να τον σκοτώσω στη ρουτίνα,
ούτε για να τον στερηθώ από το τίποτα κι αυτή τη φορά.
Μόνο το μυαλό μου τριγυρνά και αναζητά πια τα κρίσιμα και τα ωραία.
Οδηγούμε σε αυτούς που δεν τους είχα συναντήσει
κι σε αυτούς που τους είχα χαιρετήσει από καιρό.
Η ζωή ξαφνικά αποκτάει νόημα εκεί όπου μέχρι σήμερα δεν είχε.
Έπρεπε να φτάσω εδώ, άραγε;
Για να καταλάβω ότι στην ζωή την αξία δεν την αποτιμάς στο τέλος,
αλλά στη διάρκεια της.
Όλος αυτός ο καιρός θα είχε σήμερα νόημα, εάν εγώ του έδινα νόημα.
Δεν είμαι έτοιμος, όχι γιατί φοβάμαι.
Όχι, δεν φοβάμαι.
Θα ήμουν έτοιμος, μονάχα εάν δεν φοβόμουν όλον αυτόν τον χρόνο,
μέχρι σήμερα.
Τότε και μόνο.
Υπήρξα από την αρχή μικρός, από το πρώτο μου φως.
Δεν είναι τόσο αυτό το κακό, αλλά του ότι συνέχισα να παραμένω μικρός.
Μικρός, αδύναμος, φοβισμένος.
Εξάλλου τι είμαι;
Τι είναι όλος αυτός ο κόσμος που τριγυρνάει με τις αλυσίδες του;
Τι άλλο από μικρές αλογόμυγες.
Η μικρή αλογόμυγα που πετάει
και είναι ενοχλητική απέναντι σε αυτά τα περήφανα άτια.
Αλλά για μία στιγμή μία τέτοια αλογόμυγα δεν γεννήθηκε και ο Σωκράτης;
Όπου δεν ήθελε να φύγει ποτέ από την Αθήνα και την δημοκρατία της.
Αλλά της έριχνε πετραδάκια για να σηκωθεί από τον λήθαργο της.
Μία μέρα κι αυτή ενοχλήθηκε τόσο που σαν περήφανο άτι επιτέθηκε στην αλογόμυγα.
Αποτελεί τρέλα σε αυτό το περήφανο άτι
να επιτίθεται με ορμή στην μικρή αυτή αλογόμυγα.
Μία αλογόμυγα που στάθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος της,
δίπλα στο άλογο και δεν φρόντισε να διαφύγει.
Η οργή τύφλωσε και σαν δαίμονας το άτι συνέθλιψε την αλογόμυγα που το αγαπούσε.
Παίξτε ένα άσμα για τις αλογόμυγες αυτού του κόσμου.
Τραγουδήστε γι' αυτές.
Πιείτε και χύστε το υπόλοιπο από το πιοτό σας στη λεκάνη
και ψιθυρίστε το όνομα της αγαπημένης σας.
Θα σας αφήσω με τα τελευταία αυτά λόγια της αλογόμυγας
πού αγάπησε το πιο περήφανο άτι που γνώρισε αυτός ο κόσμος.
Το άτι που φόρεσε χαλινάρια και παρωπίδες,
έπειτα από το πέρας της αλογόμυγας.
"Αλλά τώρα πια είναι ώρα να φύγουμε, εγώ για να πεθάνω,
κι εσείς για να ζήσετε.
Ποιοι από μας πηγαίνουν σε καλύτερο πράγμα,
είναι άγνωστο σε όλους εκτός από τον θεό."
Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"
Σε εκείνο το σκοτεινό το μονοπάτι που οδηγήθηκαν
και θα συνεχίσουν οι άνθρωποι ακολουθώ.
Έχω τον ελάχιστο χρόνο, όχι για να τον σκοτώσω στη ρουτίνα,
ούτε για να τον στερηθώ από το τίποτα κι αυτή τη φορά.
Μόνο το μυαλό μου τριγυρνά και αναζητά πια τα κρίσιμα και τα ωραία.
Οδηγούμε σε αυτούς που δεν τους είχα συναντήσει
κι σε αυτούς που τους είχα χαιρετήσει από καιρό.
Η ζωή ξαφνικά αποκτάει νόημα εκεί όπου μέχρι σήμερα δεν είχε.
Έπρεπε να φτάσω εδώ, άραγε;
Για να καταλάβω ότι στην ζωή την αξία δεν την αποτιμάς στο τέλος,
αλλά στη διάρκεια της.
Όλος αυτός ο καιρός θα είχε σήμερα νόημα, εάν εγώ του έδινα νόημα.
Δεν είμαι έτοιμος, όχι γιατί φοβάμαι.
Όχι, δεν φοβάμαι.
Θα ήμουν έτοιμος, μονάχα εάν δεν φοβόμουν όλον αυτόν τον χρόνο,
μέχρι σήμερα.
Τότε και μόνο.
Υπήρξα από την αρχή μικρός, από το πρώτο μου φως.
Δεν είναι τόσο αυτό το κακό, αλλά του ότι συνέχισα να παραμένω μικρός.
Μικρός, αδύναμος, φοβισμένος.
Εξάλλου τι είμαι;
Τι είναι όλος αυτός ο κόσμος που τριγυρνάει με τις αλυσίδες του;
Τι άλλο από μικρές αλογόμυγες.
Η μικρή αλογόμυγα που πετάει
και είναι ενοχλητική απέναντι σε αυτά τα περήφανα άτια.
Αλλά για μία στιγμή μία τέτοια αλογόμυγα δεν γεννήθηκε και ο Σωκράτης;
Όπου δεν ήθελε να φύγει ποτέ από την Αθήνα και την δημοκρατία της.
Αλλά της έριχνε πετραδάκια για να σηκωθεί από τον λήθαργο της.
Μία μέρα κι αυτή ενοχλήθηκε τόσο που σαν περήφανο άτι επιτέθηκε στην αλογόμυγα.
Αποτελεί τρέλα σε αυτό το περήφανο άτι
να επιτίθεται με ορμή στην μικρή αυτή αλογόμυγα.
Μία αλογόμυγα που στάθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος της,
δίπλα στο άλογο και δεν φρόντισε να διαφύγει.
Η οργή τύφλωσε και σαν δαίμονας το άτι συνέθλιψε την αλογόμυγα που το αγαπούσε.
Παίξτε ένα άσμα για τις αλογόμυγες αυτού του κόσμου.
Τραγουδήστε γι' αυτές.
Πιείτε και χύστε το υπόλοιπο από το πιοτό σας στη λεκάνη
και ψιθυρίστε το όνομα της αγαπημένης σας.
Θα σας αφήσω με τα τελευταία αυτά λόγια της αλογόμυγας
πού αγάπησε το πιο περήφανο άτι που γνώρισε αυτός ο κόσμος.
Το άτι που φόρεσε χαλινάρια και παρωπίδες,
έπειτα από το πέρας της αλογόμυγας.
"Αλλά τώρα πια είναι ώρα να φύγουμε, εγώ για να πεθάνω,
κι εσείς για να ζήσετε.
Ποιοι από μας πηγαίνουν σε καλύτερο πράγμα,
είναι άγνωστο σε όλους εκτός από τον θεό."
Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου