Τρίτη 23 Αυγούστου 2016

Θεέ μου, που ζούμε?

Ντίνα Κοέδρου


Τόσα χρόνια στην Αμερική, απο 10 χρονών παιδάκι, λαχταρούσα την επιστροφή στην πατρίδα.

Φυσικά αυτό οφείλεται κατά πάρα πολύ στους γονείς μου που φρόντισαν να μου διατηρήσουν αυτό το συναίσθημα δυνατό και ζωντανό και άσβηστο. Ούτε μία στιγμή δεν αφομοιώθηκα από την εκεί κοινωνία, ένα φίλο κατάφερα και έκανα και διατήρησα μέσα στην διαμονή μου εκεί.

Ούτε μία στιγμή δεν έχω μετανιώσει για την επιστροφή μου και ας εγκατέλειψα πάμπολες ευκαιρίες.

Επιστρέφοντας όμως, δυστυχώς, αντίκρισα και ζω καθημερινά, όλο και χειρότερα, μια κατάσταση όπου η πατρίδα λίγη σημασία, ώς καθόλου έχει πιά για τους περισσότερους.

Είδα την σημαία να καίγεται απο νέους ανθρώπους και να μας αποκαλούν "εθνικιστές" όταν τολμήσαμε, με υπερηφάνεια να την περιφέρουμε στο Σύνταγμα και στις διαμαρτυρίες για την ΚΑΤΟΧΗ μας.

Τώρα βλέπω να περιφέρουν την "περηφάνεια" τους για αυτή την σημαία όταν ντύνει τους Ολυμπιονίκες μας η όταν κερδίζει ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη?? και η κάθε ομάδα που οργιάζει απο την διαπλοκή, και να περηφανεύονται για αυτό στο διαδίκτυο.

Θεέ μου, που ζούμε? Μέσα στα πανηγύρια και έξω απο την φρικτή μας πραγματικότητα.

  • Γιατί ο Έλληνας δεν νιώθει Έλληνας?
  • Γιατί δεν αγαπάμε την πατρίδα μας και δεν έχουμε καμία διάθεση να την υπερασπιστούμε, να την διεκδικήσουμε πίσω απο τους κατακτητές και δυνάστες μας.

Και, τα μεγαλύτερα μου γιατί...

  • Γιατί δεν είμαστε ενωμένοι, έχοντας αφήσει τα κόμματα και τους συνδικαλιστές όπως και τον κάθε συμφεροντολόγο λαμόγιο να μας διαχωρίζει?
  • Γιατί προτιμάμε να διεκδικούμε το "δίκιο" του κόμματος αντί την σωτηρία του λαού μας???

Ζητώ συγγνώμη για την κατιφιά, ξέρω ακόμα διακοπές είσαστε και δεν θέλετε να σας την "σπάνε" με πολιτικά και άλλα τέτοια "ασήμαντα" αλλά ειλικρινά ρε συμπολίτες, πότε θα δούμε ξαστεριά???

Υ.Γ: Καμία σχέση δεν έχουν τα γραφόμενα μου με τους Έλληνες που καμαρώνουν για τους προγόνους μας και ΜΟΝΟ χωρίς να ενδιαφέρονται καν για το τι απογόνους θα δημιουργήσουμε και περιφέρουν την εθνικιστική τους καφρίλα μέσω της δημιουργίας φοβικού κλίματος για τον πρόσφυγα, τον "διαφορετικό", τον μη "άριο", με άλλα λόγια οι χρυσαυγίτες να πάρουν πίσω την τυχόν χαρά τους. Το γραπτό μου υπογράφω με το εξής:

Θέλω ελεύθερη να ναι η πατρίδα και πανανθρώπινη την λευτεριά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου