Νικόλαος Μπαγιαρτάκης
Πριν το δημοψήφισμα υπήρχαν παρεμβάσεις από την ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά όχι στα πλαίσια μία συμβουλευτικής προσπάθειας (κάτι πού δεν θεωρείται ως αθέμιτο μέσο) αλλά στα πλαίσια εκβιασμών και απειλών. Μερικοί από αυτούς ήταν από τον Σουλτς τον Πρόεδρο της Κομισιόν, από τον Γιούνκερ τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, από την Άγγελα Μέρκελ την Καγκελάριο της Γερμανίας, από τον Σόιμπλε τον Υπουργό των Οικονομικών της Γερμανίας, από τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. ο Ομπάμα Μπάρακ ο λεγόμενος ως πλανητάρχης,ακόμη και από τον Ρότσαιλντ και τον Σόρο από τους εκπροσώπους του κεφαλαίου της Παγκοσμιοποίησης.
Τα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης εκφόβιζαν τον κόσμο ότι εάν επιλέξει την έξοδο τότε θα υπάρχει μείωση των συντάξεων τους, θα χάσει το πλεονέκτημα το Σίτι ως χρηματοπιστωτικός προορισμός των Κεφαλαίων, θα καταρρακωθεί η βρετανική οικονομία και θα περιέλθει σε τρομερά δεινά από μία τέτοια απόφαση.
Από την άλλη η καμπάνια των Brexiters στηρίχθηκε ότι θα ισχυροποιηθεί έτι περαιτέρω η οικονομία, θα ανακτήσει την δυναμική της ως ηγέτιδα χώρα από την Γερμανία στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά πέραν της ανισότητας που προκαλεί το καθεστωτικό μοντέλο της πολιτικής και της οικονομίας πού προσφέρει τα περισσότερα στους ισχυρούς και τα λιγότερα στην μεσαία και μικρή τάξη της κάθε χώρας.
Πέραν από αυτά τα ζητήματα που είχαν θέσει οι πολέμιοι της παραμονής της Μ. Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπήρξε στην ατζέντα και αποδείχθηκε ως άσσος στο μανίκι τους το θέμα της πολιτικής των "ανοικτών συνόρων" των ελίτ (όπου μετακινούνται οι διάφοροι πληθυσμοί ως ανθρώπινο δυναμικό για την οικονομική του εκμετάλλευση κέρδους προς τις ισχυρές τάξεις, κάτι που το ομολογεί ο Μπρζεζίνσκι στο βιβλίο του "Η Επιλογή" (Εκδόσεις Λιβάνη, του έτους του 2005 και ο ιδρυτής παράλληλα CEO του γεωπολιτικού think tank του Stratfor ο Φρήντμαν στο τελευταίο του βιβλίο τα "Σημεία Ανάφλεξης" από τις εκδόσεις Εναλιός στη σελίδα 450 αναφέρει επ' ακριβώς:
"Αυτοί οι μετανάστες παρασύρθηκαν εκεί εσκεμμένα, από μια Ευρώπη που αναζητούσε φτηνό εργατικό δυναμικό."), επιπλέον έδωσαν έμφαση στην ενδεχόμενη είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου είναι μία χώρα πολύ μακρυά από του ότι πρεσβεύει η σύγχρονη Δύση τόσο πολιτισμικά, εθιμοτυπικά και σε ότι άλλο επίπεδο γενικά.
Εν μέσω όλου αυτού του κλίματος εν τέλει οι λαοί της Μ. Βρετανίας αποφάσισαν πλειοψηφικά προς την έξοδο της από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η επόμενη μέρα υπήρξε πρωτοφανής, διότι για πρώτη φορά μία χώρα ενεργοποιεί το δικαίωμα της να γίνει κυρίαρχη εθνικά εκτός από τον διεθνή οργανισμό που συστάθηκε από το 1993 που υπήρξε απόγονος της Ε.Ο.Κ. από το 1958. Ο Τούσκ ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κατέφυγε σε μία δήλωση επιθετική, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Γιούνκερ ήταν μερικοί εξ αυτών που ακολούθησαν στο γαϊτανάκι των δηλώσεων τους αλλά στο επόμενο διάστημα υπήρξε μία αλλαγή κλίματος από όλους αυτούς της κυρίαρχης της πολιτικής ελίτ.
Και πώς να είναι αυτό δυνατό να μη γίνει, όταν η Μ. Βρετανία εξακολουθεί να είναι μία εξαγωγική και ισχυρή χώρα σε επίπεδο της οικονομίας (το έτος του 2013 υπήρξε πρώτη χώρα σε εισαγωγές της οι Η.Π.Α. με 13,4%, με δεύτερη την Γερμανία με 9,8% και επακολούθησαν η Ολλανδία, η Γαλλία και η Ιρλανδία. Οι Η.Π.Α. θέτοντας ως κυρίαρχο ζήτημα της οικονομική συμφωνία της ΤΤΙΡ την Διατλαντική Εμπορική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, μη θέλοντας να υπάρξουν επιπλοκές προς αυτή, τότε ζήτησαν να μην υπάρξουν αντιδράσεις που θα θέσουν σε αμφισβήτηση την εξέλιξη προς την ολοκλήρωση της. Επίσης, η Μεγάλη Βρετανία είναι και πολύ σημαντική στρατιωτικά, κάτι που έκανε τον Γιούνκερ να αλλάξει κι αυτός την στάση του και να μεταθέσει το χαρτοφυλάκιο της Ασφάλειας της Ε.Ε. στον Κινγκ Τζόυλιαν.
Ο Κάμερον παραιτήθηκε και ανέλαβε στην θέση της διαδοχής του ως ηγέτης στο Συντηρητικό Κόμμα να αναλάβει τα νέα της καθήκοντα η Μέι Τερέζα από τη Γραμματεία Εσωτερικών που κατείχε, μέχρι τότε. Η ίδια έχει θέσει εξαρχής ότι προτεραιότητα είναι να πραγματοποιήσει την θέληση που εκφράστηκε από το δημοψήφισμα για το Brexit. Επίσης, είχε προχωρήσει σε μία δήλωση που προκάλεσε την Ρωσία σε μία ερώτηση που δέχθηκε η ίδια από έναν βουλευτή στο αν ήταν διατεθειμένη να επιτρέψει ένα πυρηνικό χτύπημα που θα μπορούσε να σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά; Η ίδια απάντησε θετικά υπονοώντας ότι θα το έκανε στη Ρωσία. Κάτι που ανάγκασε τον εκπρόσωπο του Κρεμλίνου να εκφράσει δημόσια την δυσαρέσκεια του προς την Μέι.
Όλα έμοιαζαν να κυλούν ομαλά σε ένα αναμενόμενο κλίμα και να δρομολογείται το διαζύγιο μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας σε κλίμα συναινετικό, φευ. Η Μ. Βρετανία ανέκαθεν δεν είχε καλές σχέσεις με την Ε.Ε., διότι υπήρξε μεταξύ των νικητών του Β' Παγκοσμίου πολέμου και δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί έναν υποδεέστερο ρόλο από αυτόν του ηγέτη και πόσο δε μάλλον από κάποια άλλη χώρα, όταν αυτή είναι η ηττημένη Γερμανία. Αυτό το χάσμα δεν μοιάζει να κλείνει ετούτη την ώρα των συζητήσεων για την έξοδο της από την Ε.Ε.. Και μάλιστα αυτό το κλίμα κορυφώθηκε από τις Η.Π.Α. και τον εμπορικό εκπρόσωπο τους, όπου ενώ επιζητούσε άμεσα να υπάρξουν συμφωνίες μεταξύ των δύο χωρών, τότε αποκριθήκαν ότι πρέπει πρώτα να ολοκληρωθεί το νέο καθεστώς μεταξύ της Μ. Βρετανίας και της Ε.Ε..
Από τότε η Μεγάλη Βρετανία και η νέα πρωθυπουργός της η Μέι Τερέζα άλλαξαν πλεύση άρδην και εκεί που αντιμετώπιζαν μονομερώς το ζήτημα της οικονομικής σχέσης τους. Ακολούθησαν το δόγμα του λόρδου Πάλμερστον: "όπου τα έθνη δεν έχουν μόνιμους φίλους, αλλά ούτε και μόνιμους εχθρούς παρά μόνο μόνιμα συμφέροντα". Πλέον οι συζητήσεις σε οικονομικό επίπεδο μεταπήδησαν από τον άξονα της Δύσης και είναι ανοικτός ο δίαυλος της επικοινωνίας με την Ρωσία αλλά και με την Κίνα. Με την Κίνα συζητούν για το πυρηνικό εργοστάσιο στο Χίνγκλεϊ Πόιντ ως άμεση προτεραιότητα και για έτερες εμπορικές συμφωνίες μεταξύ των δύο χωρών. Με την Ρωσία εκεί που είχε χαρακτηριστεί ως απειλή για την ασφάλεια και νούμερο ένα ως κίνδυνος για την Μέι, πλέον συζητούν για θέματα ασφαλείας αλλά και για εταιρικές εμπορικές συμφωνίες.
Διαβάστε το (α' μέρος) ΕΔΩ
Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"
Πριν το δημοψήφισμα υπήρχαν παρεμβάσεις από την ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά όχι στα πλαίσια μία συμβουλευτικής προσπάθειας (κάτι πού δεν θεωρείται ως αθέμιτο μέσο) αλλά στα πλαίσια εκβιασμών και απειλών. Μερικοί από αυτούς ήταν από τον Σουλτς τον Πρόεδρο της Κομισιόν, από τον Γιούνκερ τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, από την Άγγελα Μέρκελ την Καγκελάριο της Γερμανίας, από τον Σόιμπλε τον Υπουργό των Οικονομικών της Γερμανίας, από τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. ο Ομπάμα Μπάρακ ο λεγόμενος ως πλανητάρχης,ακόμη και από τον Ρότσαιλντ και τον Σόρο από τους εκπροσώπους του κεφαλαίου της Παγκοσμιοποίησης.
Τα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης εκφόβιζαν τον κόσμο ότι εάν επιλέξει την έξοδο τότε θα υπάρχει μείωση των συντάξεων τους, θα χάσει το πλεονέκτημα το Σίτι ως χρηματοπιστωτικός προορισμός των Κεφαλαίων, θα καταρρακωθεί η βρετανική οικονομία και θα περιέλθει σε τρομερά δεινά από μία τέτοια απόφαση.
Από την άλλη η καμπάνια των Brexiters στηρίχθηκε ότι θα ισχυροποιηθεί έτι περαιτέρω η οικονομία, θα ανακτήσει την δυναμική της ως ηγέτιδα χώρα από την Γερμανία στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά πέραν της ανισότητας που προκαλεί το καθεστωτικό μοντέλο της πολιτικής και της οικονομίας πού προσφέρει τα περισσότερα στους ισχυρούς και τα λιγότερα στην μεσαία και μικρή τάξη της κάθε χώρας.
Πέραν από αυτά τα ζητήματα που είχαν θέσει οι πολέμιοι της παραμονής της Μ. Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπήρξε στην ατζέντα και αποδείχθηκε ως άσσος στο μανίκι τους το θέμα της πολιτικής των "ανοικτών συνόρων" των ελίτ (όπου μετακινούνται οι διάφοροι πληθυσμοί ως ανθρώπινο δυναμικό για την οικονομική του εκμετάλλευση κέρδους προς τις ισχυρές τάξεις, κάτι που το ομολογεί ο Μπρζεζίνσκι στο βιβλίο του "Η Επιλογή" (Εκδόσεις Λιβάνη, του έτους του 2005 και ο ιδρυτής παράλληλα CEO του γεωπολιτικού think tank του Stratfor ο Φρήντμαν στο τελευταίο του βιβλίο τα "Σημεία Ανάφλεξης" από τις εκδόσεις Εναλιός στη σελίδα 450 αναφέρει επ' ακριβώς:
"Αυτοί οι μετανάστες παρασύρθηκαν εκεί εσκεμμένα, από μια Ευρώπη που αναζητούσε φτηνό εργατικό δυναμικό."), επιπλέον έδωσαν έμφαση στην ενδεχόμενη είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου είναι μία χώρα πολύ μακρυά από του ότι πρεσβεύει η σύγχρονη Δύση τόσο πολιτισμικά, εθιμοτυπικά και σε ότι άλλο επίπεδο γενικά.
Εν μέσω όλου αυτού του κλίματος εν τέλει οι λαοί της Μ. Βρετανίας αποφάσισαν πλειοψηφικά προς την έξοδο της από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η επόμενη μέρα υπήρξε πρωτοφανής, διότι για πρώτη φορά μία χώρα ενεργοποιεί το δικαίωμα της να γίνει κυρίαρχη εθνικά εκτός από τον διεθνή οργανισμό που συστάθηκε από το 1993 που υπήρξε απόγονος της Ε.Ο.Κ. από το 1958. Ο Τούσκ ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κατέφυγε σε μία δήλωση επιθετική, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Γιούνκερ ήταν μερικοί εξ αυτών που ακολούθησαν στο γαϊτανάκι των δηλώσεων τους αλλά στο επόμενο διάστημα υπήρξε μία αλλαγή κλίματος από όλους αυτούς της κυρίαρχης της πολιτικής ελίτ.
Και πώς να είναι αυτό δυνατό να μη γίνει, όταν η Μ. Βρετανία εξακολουθεί να είναι μία εξαγωγική και ισχυρή χώρα σε επίπεδο της οικονομίας (το έτος του 2013 υπήρξε πρώτη χώρα σε εισαγωγές της οι Η.Π.Α. με 13,4%, με δεύτερη την Γερμανία με 9,8% και επακολούθησαν η Ολλανδία, η Γαλλία και η Ιρλανδία. Οι Η.Π.Α. θέτοντας ως κυρίαρχο ζήτημα της οικονομική συμφωνία της ΤΤΙΡ την Διατλαντική Εμπορική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, μη θέλοντας να υπάρξουν επιπλοκές προς αυτή, τότε ζήτησαν να μην υπάρξουν αντιδράσεις που θα θέσουν σε αμφισβήτηση την εξέλιξη προς την ολοκλήρωση της. Επίσης, η Μεγάλη Βρετανία είναι και πολύ σημαντική στρατιωτικά, κάτι που έκανε τον Γιούνκερ να αλλάξει κι αυτός την στάση του και να μεταθέσει το χαρτοφυλάκιο της Ασφάλειας της Ε.Ε. στον Κινγκ Τζόυλιαν.
Ο Κάμερον παραιτήθηκε και ανέλαβε στην θέση της διαδοχής του ως ηγέτης στο Συντηρητικό Κόμμα να αναλάβει τα νέα της καθήκοντα η Μέι Τερέζα από τη Γραμματεία Εσωτερικών που κατείχε, μέχρι τότε. Η ίδια έχει θέσει εξαρχής ότι προτεραιότητα είναι να πραγματοποιήσει την θέληση που εκφράστηκε από το δημοψήφισμα για το Brexit. Επίσης, είχε προχωρήσει σε μία δήλωση που προκάλεσε την Ρωσία σε μία ερώτηση που δέχθηκε η ίδια από έναν βουλευτή στο αν ήταν διατεθειμένη να επιτρέψει ένα πυρηνικό χτύπημα που θα μπορούσε να σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά; Η ίδια απάντησε θετικά υπονοώντας ότι θα το έκανε στη Ρωσία. Κάτι που ανάγκασε τον εκπρόσωπο του Κρεμλίνου να εκφράσει δημόσια την δυσαρέσκεια του προς την Μέι.
Όλα έμοιαζαν να κυλούν ομαλά σε ένα αναμενόμενο κλίμα και να δρομολογείται το διαζύγιο μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας σε κλίμα συναινετικό, φευ. Η Μ. Βρετανία ανέκαθεν δεν είχε καλές σχέσεις με την Ε.Ε., διότι υπήρξε μεταξύ των νικητών του Β' Παγκοσμίου πολέμου και δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί έναν υποδεέστερο ρόλο από αυτόν του ηγέτη και πόσο δε μάλλον από κάποια άλλη χώρα, όταν αυτή είναι η ηττημένη Γερμανία. Αυτό το χάσμα δεν μοιάζει να κλείνει ετούτη την ώρα των συζητήσεων για την έξοδο της από την Ε.Ε.. Και μάλιστα αυτό το κλίμα κορυφώθηκε από τις Η.Π.Α. και τον εμπορικό εκπρόσωπο τους, όπου ενώ επιζητούσε άμεσα να υπάρξουν συμφωνίες μεταξύ των δύο χωρών, τότε αποκριθήκαν ότι πρέπει πρώτα να ολοκληρωθεί το νέο καθεστώς μεταξύ της Μ. Βρετανίας και της Ε.Ε..
Από τότε η Μεγάλη Βρετανία και η νέα πρωθυπουργός της η Μέι Τερέζα άλλαξαν πλεύση άρδην και εκεί που αντιμετώπιζαν μονομερώς το ζήτημα της οικονομικής σχέσης τους. Ακολούθησαν το δόγμα του λόρδου Πάλμερστον: "όπου τα έθνη δεν έχουν μόνιμους φίλους, αλλά ούτε και μόνιμους εχθρούς παρά μόνο μόνιμα συμφέροντα". Πλέον οι συζητήσεις σε οικονομικό επίπεδο μεταπήδησαν από τον άξονα της Δύσης και είναι ανοικτός ο δίαυλος της επικοινωνίας με την Ρωσία αλλά και με την Κίνα. Με την Κίνα συζητούν για το πυρηνικό εργοστάσιο στο Χίνγκλεϊ Πόιντ ως άμεση προτεραιότητα και για έτερες εμπορικές συμφωνίες μεταξύ των δύο χωρών. Με την Ρωσία εκεί που είχε χαρακτηριστεί ως απειλή για την ασφάλεια και νούμερο ένα ως κίνδυνος για την Μέι, πλέον συζητούν για θέματα ασφαλείας αλλά και για εταιρικές εμπορικές συμφωνίες.
Διαβάστε το (α' μέρος) ΕΔΩ
Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου