Τάσος Καρβουνιάρης
Με το που έσκασε η είδηση, ότι ο Comandante Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους μας άφησε χρόνους, έσκασαν και τουίτια, πόστια και δηλώσεις. Πρωθυπουργός, υπουργοί, σύντροφοι και συντρόφισσες, μέλη και μέλισσες, έσπευσαν να εκφράσουν τη θλίψη τους για το φευγιό του.
Δεν θα αμφισβητήσω κανενός το δικαίωμα να θρηνήσει, να πιστεύει ότι είναι Κινέζος, Κουβανέζος, Πορτορικάνος, κομμουνισταράς υπουργός ή αριστερός. Όχι! Μάλλον το τελευταίο θα το αμφισβητήσω. Αριστερός δεν είναι αυτός, που απλώς διαχειρίζεται το αστικό κράτος και αυτός, που φτωχοποιεί και εξαθλιώνει με τη πολιτική του έναν λαό. Και σταματάω εδώ.
Όσοι ζήσαμε τον «υπαρκτό» εκ των έσω, θυμόμαστε με νοσταλγία τα κουβανέζικα πορτοκάλια που, κυρίως τη περίοδο των γιορτών, κατέκλυζαν την αγορά. Και πολύ περισσότερο το ρούμι. Havana Club, ροή εκατόλιτρων σε φοιτητικά γλέντια. Φθηνότερο και απ’ το νερό. Μπορούσες να αγοράσεις για να το πιεις, να λουστείς ή να το βάλεις κολόνια. Κουβανοί συμφοιτητές, συμφοιτήτριες, λικνίσματα γοφών σε ρυθμούς Καραϊβικής, Salsa, Rumba, τα son, ο Τσε με τον Φιντέλ σε αφίσα στο φοιτητικό δωμάτιο…
Οι διαθέσεις του κόσμου ανάμικτες. «Η Κούβα μας στοιχίζει εκατομμύρια δολάρια, έλεγαν». Ναι αλλά η Κούβα τότε ομόρφαινε το γκρίζο της Κεντρικής Ευρώπης. Ένας Τσέχος, Πολωνός ή Ούγγρος, μπορούσε να ταξιδέψει πάμφθηνα στην Αβάνα και να πιει το κοκτέιλ του στο κλαμπ Τροπικάνα. Τη δεκαετία του ’80 δεν νομίζω να ήταν πολλοί οι Έλληνες, που ονειρεύονταν ταξίδι στη Κούβα. Μόνο κάποιοι μουρλοί αριστεροί.. Κύριος αιμοδότης ήταν βεβαίως η Σοβιετική Ένωση, αλλά και οι υπόλοιπες χώρες του «υπαρκτού». Από τη Κούβα, όπως γράφω παραπάνω, εισάγονταν κυρίως αγροτικά προϊόντα.
Μετά το ’89 και κυρίως μετά το ’92, η Κούβα μένει πάλι μόνη της. Παρέα με ένα σκληρότατο εμπάργκο. Εικοσιπέντε χρόνια μετά, η Κούβα παραμένει ζωντανή, με ένα αξιοζήλευτο σύστημα υγείας, παιδείας και πολιτισμού. Με έναν λαό περήφανο και νικητή. Με «εξαγωγές» γιατρών, όπου υπάρχει ανάγκη.
Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι οι καταστάσεις που περνούσε ο Φιντέλ ως ηγέτης του νησιού, που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το Μαϊάμι, θα ήταν κυρίως δραματικές. Απ’ τη μια να δημιουργείς συνθήκες αξιοπρεπούς επιβίωσης στη χώρα και απ’ την άλλη να αντιπαλεύεις το θηρίο από πάνω σου.
Δεν έχει πέσει ποτέ στην αντίληψή μου να αρρώστησε από οτιδήποτε σχετίζεται μ’ αυτό, ούτε να έπαθαν κάτι τα χείλη του, κατά τη διάρκεια αυτών των δεκαετιών, από κούραση, φόβο, αγανάκτηση, δειλία κλπ. Εξάλλου όταν έχεις αποφύγει, πάνω από εξακόσιες απόπειρες δολοφονίας εναντίον σου, ούτε ένας έρπης δε σε φοβίζει…
Γιαυτό σου λέω… άστο! Υπόγραφε ό,τι μπορείς και τ’ άλλο άστο… Δεν είστε ούτε μια τρίχα απ’ τα γένια του. Εμείς “tenemos cenizas de revoluciones” (Έχουμε τις στάχτες των επαναστάσεων).
Τάσος Καρβουνιάρης: Σχετικά με τον συντάκτη
Με το που έσκασε η είδηση, ότι ο Comandante Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους μας άφησε χρόνους, έσκασαν και τουίτια, πόστια και δηλώσεις. Πρωθυπουργός, υπουργοί, σύντροφοι και συντρόφισσες, μέλη και μέλισσες, έσπευσαν να εκφράσουν τη θλίψη τους για το φευγιό του.
Δεν θα αμφισβητήσω κανενός το δικαίωμα να θρηνήσει, να πιστεύει ότι είναι Κινέζος, Κουβανέζος, Πορτορικάνος, κομμουνισταράς υπουργός ή αριστερός. Όχι! Μάλλον το τελευταίο θα το αμφισβητήσω. Αριστερός δεν είναι αυτός, που απλώς διαχειρίζεται το αστικό κράτος και αυτός, που φτωχοποιεί και εξαθλιώνει με τη πολιτική του έναν λαό. Και σταματάω εδώ.
Όσοι ζήσαμε τον «υπαρκτό» εκ των έσω, θυμόμαστε με νοσταλγία τα κουβανέζικα πορτοκάλια που, κυρίως τη περίοδο των γιορτών, κατέκλυζαν την αγορά. Και πολύ περισσότερο το ρούμι. Havana Club, ροή εκατόλιτρων σε φοιτητικά γλέντια. Φθηνότερο και απ’ το νερό. Μπορούσες να αγοράσεις για να το πιεις, να λουστείς ή να το βάλεις κολόνια. Κουβανοί συμφοιτητές, συμφοιτήτριες, λικνίσματα γοφών σε ρυθμούς Καραϊβικής, Salsa, Rumba, τα son, ο Τσε με τον Φιντέλ σε αφίσα στο φοιτητικό δωμάτιο…
Οι διαθέσεις του κόσμου ανάμικτες. «Η Κούβα μας στοιχίζει εκατομμύρια δολάρια, έλεγαν». Ναι αλλά η Κούβα τότε ομόρφαινε το γκρίζο της Κεντρικής Ευρώπης. Ένας Τσέχος, Πολωνός ή Ούγγρος, μπορούσε να ταξιδέψει πάμφθηνα στην Αβάνα και να πιει το κοκτέιλ του στο κλαμπ Τροπικάνα. Τη δεκαετία του ’80 δεν νομίζω να ήταν πολλοί οι Έλληνες, που ονειρεύονταν ταξίδι στη Κούβα. Μόνο κάποιοι μουρλοί αριστεροί.. Κύριος αιμοδότης ήταν βεβαίως η Σοβιετική Ένωση, αλλά και οι υπόλοιπες χώρες του «υπαρκτού». Από τη Κούβα, όπως γράφω παραπάνω, εισάγονταν κυρίως αγροτικά προϊόντα.
Μετά το ’89 και κυρίως μετά το ’92, η Κούβα μένει πάλι μόνη της. Παρέα με ένα σκληρότατο εμπάργκο. Εικοσιπέντε χρόνια μετά, η Κούβα παραμένει ζωντανή, με ένα αξιοζήλευτο σύστημα υγείας, παιδείας και πολιτισμού. Με έναν λαό περήφανο και νικητή. Με «εξαγωγές» γιατρών, όπου υπάρχει ανάγκη.
Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι οι καταστάσεις που περνούσε ο Φιντέλ ως ηγέτης του νησιού, που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το Μαϊάμι, θα ήταν κυρίως δραματικές. Απ’ τη μια να δημιουργείς συνθήκες αξιοπρεπούς επιβίωσης στη χώρα και απ’ την άλλη να αντιπαλεύεις το θηρίο από πάνω σου.
Δεν έχει πέσει ποτέ στην αντίληψή μου να αρρώστησε από οτιδήποτε σχετίζεται μ’ αυτό, ούτε να έπαθαν κάτι τα χείλη του, κατά τη διάρκεια αυτών των δεκαετιών, από κούραση, φόβο, αγανάκτηση, δειλία κλπ. Εξάλλου όταν έχεις αποφύγει, πάνω από εξακόσιες απόπειρες δολοφονίας εναντίον σου, ούτε ένας έρπης δε σε φοβίζει…
Γιαυτό σου λέω… άστο! Υπόγραφε ό,τι μπορείς και τ’ άλλο άστο… Δεν είστε ούτε μια τρίχα απ’ τα γένια του. Εμείς “tenemos cenizas de revoluciones” (Έχουμε τις στάχτες των επαναστάσεων).
Τάσος Καρβουνιάρης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου