Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Ανοιχτή επιστολή στον Πρωθυπουργό για Δικαιοσύνη, Διαφθορά, Διαπλοκή

Ζωή Κωνσταντοπούλου


Ανοιχτή επιστολή της Ζωής Κωνσταντοπούλου στον κ. Τσίπρα, Πρωθυπουργό της χώρας, εν όψει της αποψινής συζήτησης για τη Δικαιοσύνη, τη Διαφθορά και τη Διαπλοκή

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Μπορεί να έχετε επιτύχει να κυβερνάτε χωρίς κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, έχοντας εκκαθαρίσει από τη Βουλή εκείνους και εκείνες που θα στέκονταν πραγματικό εμπόδιο στην υλοποίηση του 3ου Μνημονίου και θα αντιστέκονταν με σκοπό την ανατροπή του, όπως άλλωστε έπραξαν από το καλοκαίρι.

Μπορεί να έχετε επίσης επιτύχει να συγκροτήσετε νέες ανίερες συμμαχίες που σας καθιστούν αρχιερέα (ή «Πατριάρχη», αν προτιμάτε) της νέας διαπλοκής

Μπορεί να έχετε επιτύχει να σας «εμπιστεύονται» η κυρία Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε, αφού εμποδίζετε την εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων ακόμη και για τις γερμανικές οφειλές

Μπορεί να ξεκαρδίζονται μαζί σας στα γέλια ο κ. Γιουνκέρ και ο κ. Ολάντ, την ώρα που συνυπογράφετε τις πιο απάνθρωπες πολιτικές σε βάρος των ελλήνων πολιτών και σε βάρος δύσμοιρων και ανυπεράσπιστων προσφύγων, ενώ δεν διεκδικείτε ούτε τα στοιχειώδη για το λαό, τη χώρα, τις εγγυήσεις του κοινωνικού κράτους δικαίου, την κοινωνική δικαιοσύνη

Μπορεί να έχετε επιτύχει να μιλάτε στη Βουλή «μεταξύ κατεργαρέων» για τις υποθέσεις διαφθοράς και διαπλοκής, αλλά και παρεμβάσεων στην Ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης

Μπορεί να έχετε καταφέρει να πλήξετε όχι μόνο την Ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, αλλά την ίδια την Ανεξαρτησία της Ελλάδας, της Κυβέρνησης και της Βουλής

Μπορεί να έχετε τοποθετήσει στο τιμόνι του Υπουργείου Δικαιοσύνης έναν άνθρωπο που δεν δίστασε να υπογράψει τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, τον ίδιο ακριβώς νόμο που είχε επικρίνει και στηλιτεύσει, έναν άνθρωπο που κάνει αυτοπροσώπως μηνύσεις στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου κατά άλλου Υπουργού της προηγούμενης Κυβέρνησής σας, του εκλεκτού σας κ. Πανούση

Μπορεί ο σημερινός Υπουργός Δικαιοσύνης να μη διστάζει να λέει ότι πρέπει να «είμαστε πιο χαλαροί σε εκπρόθεσμες τροπολογίες»- τις ίδιες ακριβώς που κάποιοι αντιπαλεύαμε ως εργαλείο διαφθοράς και διαπλοκής και κοινοβουλευτικού ξεπλύματος

Μπορεί στη σημερινή Κυβέρνησή σας κανένας να μην έχει το ηθικό ανάστημα της παραιτηθείσας Υπουργού Δικαιοσύνης της Γαλλίας κ. Τομπιρά, που αρνήθηκε να υπογράψει και να υλοποιήσει εκτρωματικούς νόμους κατάλυσης της δημοκρατικής νομιμότητας και ρατσιστικής αναφοράς στο όνομα δήθεν της πάταξης της τρομοκρατίας

Μπορεί κανείς να μην έχει το σθένος να πει όσα δημοσίως εξέφερε η κ. Τομπιρά: «Μερικές φορές αντιστέκεσαι μένοντας, μερικές φορές αντιστέκεσαι φεύγοντας. Έφυγα για μια σημαντική πολιτική διαφωνία. Επιλέγω να είμαι αληθινή με τον εαυτό μου, πιστή στις δεσμεύσεις μου, στους αγώνες μου, στη σχέση μου με τους άλλους. Στην τρομοκρατία δεν πρέπει να παραχωρήσουμε καμμία νίκη, στρατιωτική, πολιτική, διπλωματική ή συμβολική»

Μπορεί οι λέξεις αυτές να μη σημαίνουν τίποτε για εσάς, που έχετε παραχωρήσει όλες τις νίκες στην οικονομική τρομοκρατία των τραπεζών, της ευρωδεσποτείας και των Μνημονίων, έχοντας πλήρως αποσείσει κάθε ηθικό πλεονέκτημα, που άλλοι και όχι εσείς, έχτισαν με το παράδειγμα και τη στάση ζωής τους, με κόστος και όχι, όπως εσείς, με ανταλλάγματα

Μπορεί να έχετε φτάσει σε τέτοιο σημείο οίησης, «επιτρεπόμενης» κατά τη δική σας αντίληψη, ώστε να επιτρέπετε στον Υπουργό Δικαιοσύνης να προσπαθεί να περάσει γραμμή στους δικαστές σε σχέση με την υπόθεση της αντισυνταγματικής κατάργησης των ανεξάρτητων αρχών

Μπορεί για τους ίδιους λόγους «επιτρεπόμενης οίησης» ο εκλεκτός σας Πρόεδρος της Βουλής να εκφράζει ανεπιτρέπτως την άποψη ότι οι Δικαστές πρέπει να αποφασίζουν όπως εξυπηρετεί την Κυβέρνηση και να δηλώνει «αλίμονο εάν οι δικαστές της χώρας αντιμετωπίζουν τα πράγματα εκτός τόπου, χρόνου, συγκυρίας, διαθέσεων, προθέσεων» (!)

Μπορεί να θεωρείτε ότι σας επιτρέπεται, εκτός από την οίηση, και ολίγη (ή πολλή) διαφθορά, διαπλοκή, παρέμβαση στη Δικαιοσύνη και υπονόμευση των συμφερόντων της χώρας, μιας και οι άλλοι τα έκαναν πρώτοι

Ακόμη όμως και εάν όλα αυτά προδήλως ισχύουν, δεν σας επιτρέπεται στη σημερινή συζήτηση να μην απαντήσετε τι κάνατε εσείς για τις υποθέσεις διαφθοράς και διαπλοκής και θωράκισης της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.

Με τη νομιμοποίησή μου ως επί 2,5 χρόνια βουλευτή που ανέλαβε το βάρος της ευθύνης του τομέα Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και πάταξης της διαφθοράς, που συγκρούσθηκε με όλες τις εκφάνσεις της διαφθοράς και της διαπλοκής και πλήρωσε το τίμημα της στοχοποίησης και της λοιδορίας από όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά, μιντιακά, οικονομικά, επιχειρηματικά κέντρα διαφθοράς και διαπλοκής, συμπεριλαμβανομένων των δικών σας τέτοιων κέντρων

Με την νομιμοποίησή μου ως Βουλευτή που ανέδειξε τον άκυρο συμβιβασμό με τη Siemens, τη λίστα Λαγκάρντ, την υπόθεση των υποβρυχίων, την υπόθεση του Μνημονίου, που συνέγραψε το πόρισμα του ΣΥΡΙΖΑ για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. που υπέβαλε στην Εισαγγελία Διαφθοράς την δικογραφία που αφορούσε την εμπλοκή Βενιζέλου-Παπακωνσταντίνου στην υπόθεση των υποβρυχίων και των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, που συνέγραψε την Μαύρη Βίβλο της Ντροπής τον Μάιο 2014 (στο περιεχόμενο της οποίας αναφέρεστε στην αποψινή σας ομιλίας, ως δήθεν αποκαλύψεις σας…), και υπέβαλε πλείστες ερωτήσεις κοινοβουλευτικού ελέγχου για υποθέσεις εμπλοκής κυβερνητικών προσώπων σε σκάνδαλα

Με τη νομιμοποίησή μου ως τ. επικεφαλής της Επιτροπής Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ, που εκπόνησα το Κυβερνητικό Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που υπεβλήθη τον Δεκέμβριο 2014 για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και την πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής, ένα Κυβερνητικό Πρόγραμμα που η Κυβέρνησή σας εξακολουθεί να μην εφαρμόζει και που όταν εγώ πήρα πρωτοβουλίες για την εφαρμογή του σε επίπεδο Βουλής, προσέκρουσα σε αντιδράσεις όπως οι παρακλήσεις του κ. Φλαμπουράρη να «μην ζορίσω τον κ. Στουρνάρα»

Με τη νομιμοποίησή μου ως τ. Προέδρου της Βουλής, που ανέσυρε τις υποθέσεις Siemens και Λίστας Λαγκάρντ και πρότεινε διαδικασία για το νόμο περί ευθύνης Υπουργών, προκειμένου να γίνει επεξεργασία όλων των ποινικών δικογραφιών σε βάρος κυβερνητικών προσώπων από το πρώτο (και μόνο) εξάμηνο της θητείας της, αλλά και που άνοιξε όλες τις καταχωνιασμένες ποινικές δικογραφίες που αφορούσαν τα Μνημόνια και τις συναφείς κυβερνητικές ευθύνες, συμπεριλαμβανομένης της αλλοίωσης των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ και τις διαβίβασε στην Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους και στην Εξεταστική Επιτροπή για την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο

Με την ηθική νομιμοποίησή μου ως νομικής σας συμβούλου και συνηγόρου σας στην αντιδικία σας με τον κ. Βγενόπουλο, τότε που ορθώς μιλούσατε για απάτη σε βάρος του δημοσίου, όπου δικαιωθήκατε ποινικά και αποφασίσατε να δεχθείτε την ματαίωση της υπόθεσης στα αστικά δικαστήρια, αλλά και ως νομικής σας συμβούλου στην σύνταξη του υπομνήματος που αφορούσε τις απόρρητες δαπάνες του Υπουργείου Εξωτερικών επί Γ. Παπανδρέου, μιας υπόθεσης που ουδέποτε μου εξηγήθηκε γιατί σταματήσατε να ενεργείτε για την διαλεύκανσή της

Με την αξίωση ειλικρίνειας και αλήθειας, την οποία οφείλετε να πείτε επιτέλους, σε εκείνους κι εκείνες που έδωσαν ολόψυχα τη μάχη κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής,, τη μάχη για δικαιοσύνη, διαφάνεια, ισονομία, αλήθεια, λογοδοσία την ίδια ώρα που δημοσιεύεται ότι εσείς συναντούσατε μυστικά και εν αγνοία μας, μεγαλοεκδότες και μιντιάρχες και τους …φτιάχνατε καφέ υπό το άγρυπνο βλέμμα κατοικιδίων φιλικών σας προσώπων.

Μετά πλήρους λόγου γνώσεως για την ηθική και πολιτική σας έκπτωση, σας υποβάλλω τα ακόλουθα ερωτήματα και αναμένω την απάντησή σας:

  1. Τι έχετε πράξει για την ακύρωση του επιζήμιου, άκυρου και αξιόποινου συμβιβασμού με τη Siemens, που υπέγραψε ο κ. Στουρνάρας;
  2. Τι απέγινε με τη «διαπραγμάτευση» για την υπόθεση αυτή, που την άνοιξη του 2015 μου γνωστοποιήσατε ότι θα ξεκινούσε η Κυβέρνηση με την Γερμανική Κυβέρνηση, ζητώντας μου μάλιστα να σας προτείνω κάποιο σύμβουλο, όπως και είχα κάνει;
  3. Γιατί μέχρι σήμερα προστατεύετε τον κ. Στουρνάρα; Γιατί ο εκλεκτός και μηδέποτε εκλεγείς Υπουργός σας κ. Φλαμπουράρης μου ζήτησε να «μην ζορίζω το Στουρνάρα» το καλοκαίρι του 2015; Γιατί όταν σας το γνωστοποίησα, παραστήσατε τον έκπληκτο; Γιατί εν συνεχεία, με εντολή σας, εμποδίσθηκε η βίαιη προσαγωγή του κ. Στουρνάρα, ενώ πλέον τρώτε μαζί του ως καλοί φίλοι;
  4. Γιατί δεν συνεχίσθηκε η έρευνα για τη Siemens, που ως Πρόεδρος της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας ξεκίνησα την προηγούμενη άνοιξη, ανασύροντας τον σχετικό κοινοβουλευτικό φάκελο, που συνιστά κοινοβουλευτικό, θεσμικό και εθνικό κεκτημένο; Γιατί ο σημερινός Πρόεδρος της Βουλής απέσυρε το πόρισμα για τη Siemens από την αρχική ιστοσελίδα της Βουλής τις πρώτες ημέρες της θητείας του;
  5. Τι απέγινε με τις ποινικές ευθύνες για την εκποίηση των μετοχών των ελληνικών Τραπεζών που κατείχε το ΤΧΣ σε τιμή χαμηλότερη της κτήσης; Τον Μάιο 2014 το είχατε χαρακτηρίσει «απιστία σε βαθμό κακουργήματος» και για το λόγο αυτό είχαμε υποβάλει πρόταση μομφής κατά του κ. Στουρνάρα. Σήμερα, έχοντας πλέον προβεί σε ανάλογες και χειρότερες κακουργηματικές πράξεις με τις μετοχές των τραπεζών το περασμένο φθινόπωρο, προφανώς ανταλλάσσετε εξυπηρετήσεις με τον κ. Στουρνάρα και την Κυβέρνηση Σαμαρά, έχοντας επίγνωση του βάρους της δικής σας ευθύνης
  6. Τι απέγινε με τη λίστα Λαγκάρντ; Γιατί η σημερινή Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας αναίρεσε και δεν υλοποίησε την έρευνα επί της υπόθεσης που είχα εισηγηθεί και είχε αποφασισθεί την περασμένη άνοιξη;
  7. Γιατί η Κυβέρνηση Τσίπρα, η Κυβέρνησή σας, δεν υλοποίησε ούτε μία από τις προτάσεις που περιέχονταν στο πόρισμα του ΣΥΡΙΖΑ για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, το οποίο είχα συντάξει ως εισηγήτρια του ΣΥΡΙΖΑ και συνυπέγραφαν τα υπόλοιπα μέλη της Επιτροπής Προκαταρκτικής Εξέτασης;
  8. Γιατί στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ μου είχατε πει ότι «δεν είναι ο Διώτης ο στόχος μας», παραίνεση στην οποία φυσικά ουδόλως συμμορφώθηκα; Γιατί μέχρι τέλους αρνηθήκατε την αναζήτηση ποινικών ευθυνών του Γ. Παπανδρέου για την υπόθεση αυτή; Γιατί το Ελληνικό Δημόσιο δεν παρακολούθησε τη δίκη Παπακωνσταντίνου; Γιατί οι στενοί σας συνεργάτες κκ. Δραγασάκης, Φλαμπουράρης, αλλά και Βούτσης, Παπαδημούλης, μονίμως αντιδρούσαν στις προτάσεις μου για υποβολή προτάσεων σχηματισμού επιτροπής προκαταρκτικής εξέτασης, ιδίως της Κυβέρνησης Παπανδρέου για την υπόθεση των Μνημονίων, κατά του κ. Παπανδρέου για τη λίστα Λαγκάρντ και κατά του κ. Βενιζέλου για την υπόθεση των υποβρυχίων, μιλώντας για «ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής» ή για «νομικισμό» και «τυπολατρία»
  9. Γιατί για το Μνημόνιο δεν υπεβλήθη ποτέ πρόταση σύστασης Επιτροπής Προκαταρκτικής Εξέτασης, αλλά μόνο Εξεταστικής; Γιατί η Εξεταστική Επιτροπή για το Μνημόνιο που συγκροτήθηκε επί θητείας μου δεν επανασυγκροτήθηκε, μετά τη βίαιη διάλυση της Βουλής;
  10. Γιατί διακόψατε τις εργασίες της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, που εξέταζε τις υποθέσεις διαφθοράς σε σχέση με τα εξοπλιστικά, αλλά και την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ;
  11. Γιατί στα πρώτα προαπαιτούμενα του 3ου Μνημονίου (15/7/2015) περιέχονται χαριστικές και ευνοϊκές ρυθμίσεις για τον ποινικά υπόλογο τότε επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ κ. Γεωργίου, με νομιμοποίηση ακόμη και νομικών δαπανών που ο ίδιος είχε διατάξει, πράγμα που επισήμανα επί τόπου και προφανώς δεν αγνοείτε;
  12. Γιατί με τα δεύτερα προαπαιτούμενα του 3ου Μνημονίου (22/7/2015) παραδώσατε την περιουσία των πολιτών στις τράπεζες, κατ’ απαίτηση των δανειστών, νομοθετώντας το νέο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, που είχατε δεσμευθεί ότι θα αποσυρόταν (Νόμος του κ. Χαράλαμπου Αθανασίου, που έφερε η Κυβέρνησή σας), πράγμα που επισήμανα επί τόπου και ασφαλώς δεν αγνοείτε;
  13. Γιατί στο 3ο Μνημόνιο, στο οποίο εισήχθη αντισυνταγματική συνταξιοδοτική τροπολογία που περιέκοπτε συντάξεις, έγινε φωτογραφική εξαίρεση των συνταξιούχων της τράπεζας της Ελλάδας, ενώ εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Μ. Μπαλαούρας, συνταξιούχος της Τράπεζας της Ελλάδας, πράγμα που επισήμανα επί τόπου και προφανώς δεν αγνοείτε;
  14. Γιατί ενώ εμφανίζεστε κοπτόμενος για τον κ. Παπασταύρου, ουδέποτε αξιοποιήσατε τις πολυσέλιδες εισηγήσεις μου στο πόρισμα για τη λίστα Λαγκάρντ, αλλά και μέχρι σήμερα παραλείπετε να αναφερθείτε στις εταιρίες με συμμετοχή στενών συγγενών του κ. Στουρνάρα, του κ. Βαρβιτσιώτη και του ιδίου του κ. Παπασταύρου, που εισέπρατταν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ (σχεδόν 500.000) από τον ΕΟΦ για «επικοινωνιακή εκστρατεία κατά της πολυφαρμακίας», την ώρα που οι καρκινοπαθείς δεν είχαν πρόσβαση στα φάρμακά τους;
  15. Γιατί δεν καταργήσατε νομοθετικά ούτε μία από τις ντροπολογίες της Κυβέρνησης Σαμαρά, ενώ η κατάργηση αυτή ήταν κομμάτι του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ για Δικαιοσύνη και Διαφάνεια;
  16. Γιατί διορίσατε Γενικό Γραμματέα της Κυβέρνησης τον κ. Σαγιά, μολονότι υπήρξε νομικός παραστάτης του κ. Σάφα στην υπόθεση των Ναυπηγείων Σκαραμπαγκά και γιατί του αναθέσατε ακόμη και αρμοδιότητες για την διαπραγμάτευση; Τι έχετε πράξει για την υπεράσπιση του Ελληνικού Δημοσίου στην υπόθεση αυτή, όταν ο Σάφα, αντί να αποζημιώσει τη χώρα, διεκδικεί 1 δις ευρώ από το Ελληνικό Δημόσιο;
  17. Γιατί δεν κάνατε τίποτε για το πλυντήριο σκανδάλων που λέγεται ΤΑΙΠΕΔ, αλλά αντίθετα διατηρείτε αυτό το έκτρωμα αξιόποινης συμπεριφοράς σε βάρος της δημόσιας περιουσίας και ιδιοκτησίας
  18. Τι απέγινε με τη διαφάνεια στους διορισμούς στο δημόσιο; Πώς τολμήσατε τόσους μα τόσους διορισμούς «ημετέρων», ορισμένους χωρίς ούτε καν τα αυτονόητα τυπικά προσόντα για τις θέσεις στις οποίες τους διορίσατε, αλλά με το προσόν να εκτελούν τον επικοινωνιακό θάνατο των αντιπάλων σας;
  19. Τι απέγινε με την ενίσχυση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας για τον έλεγχο των ΜΜΕ και του Τραπεζικού συστήματος; Θυσιάστηκε υπέρ της νεοδιαπλοκής με αρχιερέα (ή «Πατριάρχη Αλέξιο») εσάς και αρχιμανδρίτη τον κ. Παππά
  20. Γιατί δεν έχει μέχρι σήμερα επί θητείας σας ασκηθεί ούτε μία αγωγή του Ελληνικού Δημοσίου εναντίον εταιριών-διαφθορέων και κυβερνητικών προσώπων που πήραν μίζες, αντίθετα με όσα προέβλεπε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ;

Περιορίζομαι, εισαγωγικά σε αυτές τις 20 ερωτήσεις. Ελπίζω να μην επικαλεστείτε αδιαθεσία και δεν απαντήσετε.

Από τον κ. Μητσοτάκη, τον κ. Βενιζέλο, τον κ. Θεοδωράκη, τον κ. Σαμαρά, την κ. Γεννηματά, τον κ. Παπανδρέου, μπορεί να ξεφύγετε, αφού έχετε γίνει όμοιός τους και κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει.

Από τις ευθύνες σας δεν θα ξεφύγετε. Θα το εγγυηθεί ο λαός μας. Σας το εγγυώμαι και εγώ προσωπικά.

Ζωή Κωνσταντοπούλου

Διαβάστε Περισσότερα »

Το Μανιφέστο του Κοινωνισμού (Αντί Επιλόγου: Η Αυγή των Ρομπότ)

Του Κωστή Ανετάκη


Μέρος Δεύτερο: Στρατηγικό Σχέδιο


Αντί Επιλόγου: Η Αυγή των Ρομπότ


Στα τέλη του 2015, ο διάσημος φυσικός Στίβεν Χόκινγκ μίλησε για την επερχόμενη εποχή της ρομποτικής, επισημαίνοντας τον κίνδυνο η εφαρμογή της μέσα σε καπιταλιστικό πλαίσιο, να επιφέρει τεράστια ανεργία και ανισότητα. Η τεχνολογική πρόοδος δεν μπορεί να αναχαιτιστεί, ούτε βέβαια αυτό θα ήταν κάτι επιθυμητό.

Το πρόβλημα έγκειται στο πολιτικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο χρησιμοποιείται κάθε τεχνολογική καινοτομία κι όχι στην τεχνολογία καθ΄ εαυτή. Άλλωστε το ιδιαίτερα χαμηλό τεχνολογικό επίπεδο κατά τον Μεσαίωνα, δεν εμπόδισε την ανάπτυξη τεράστιων ανισοτήτων μεταξύ πλούσιων και φτωχών, ούτε την επιβολή της Θεοκρατίας, της κορωνίδας των ολοκληρωτικών πολιτικών θεωριών, άρα δεν είναι η τεχνολογία που γεννά τούτες τις καταστάσεις.

Εδώ βέβαια υπεισέρχεται μια βασική αρχή της μαρξιστικής θεώρησης, η οποία έχει αποδείξει την αξία της μέσα στο χρόνο: Κεφάλαιο δεν δημιουργούν οι μηχανές. Το κεφάλαιο παράγεται μόνο από την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας.

Στην πραγματικότητα, εάν θεωρητικά έφτανε όλη η παραγωγή να κατασκευάζεται από ρομποτικά «χέρια», αν ακόμα και η αγορά υπηρεσιών καλυπτόταν από τα ρομπότ, όπως εικάζεται ότι θα συμβεί, τότε θα έσπαζε η αλυσίδα παραγωγής-κατανάλωσης και ο παγκόσμιος καπιταλισμός θα βίωνε το μεγαλύτερο κραχ όλων των εποχών, με τα προϊόντα να σαπίζουν στις αποθήκες, ενώ κανείς δεν θα ήταν σε θέση να τα καταναλώσει. Άλλωστε σε υπερπαραγωγή που δεν συμβάδιζε με το επίπεδο κατανάλωσης, οφείλονταν και τα προηγούμενα κραχ που έχει γνωρίσει ο καπιταλιστικός κόσμος.

Έτσι λοιπόν, η πλεονεξία κι αδηφαγία του παγκόσμιου Νεοφιλελευθερισμού, τον οδηγεί τυφλά στην κατάργησή του. Ο Καπιταλισμός είναι ήδη ιστορικά ξεπερασμένος κι ακόμα δεν το έχει συνειδητοποιήσει. Όμως η πορεία προς αυτό το σημείο, όπου το κεφάλαιο ουσιαστικά θ’ αυτοκαταργηθεί, δεν πρόκειται να συμβεί ειρηνικά, αλλά θ’ αποτελέσει μια μακρά κι επίπονη πορεία διαρκών κοινωνικών αναταραχών κι εκτεταμένων συγκρούσεων.

Γιατί όπως είπε και ο Χόκινγκ: «Αν οι μηχανές παράγουν όλα όσα χρειαζόμαστε, το αποτέλεσμα εξαρτάται από το πώς αυτά θα διανέμονται. […] Ο καθένας μπορεί να απολαύσει μια πολυτελή ζωή, αν η ευμάρεια που παράγεται από τις μηχανές μοιράζεται, διαφορετικά περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να καταλήξουν άθλια φτωχοί αν οι ιδιοκτήτες των μηχανών συνεχίσουν το λόμπι κατά της αναδιανομής του πλούτου.»

Με βάση το πρότυπο της Ελληνικής Πολιτείας και του οικονομικού της μοντέλου, που αναπτύξαμε στα προηγούμενα, καθίσταται φανερό ότι η εν μέρει καπιταλιστική ανάπτυξη την οποία προκρίνουμε, είναι για μας ένα αναγκαίο κακό, προκειμένου η Ελλάδα να μπορέσει ν’ ανταπεξέλθει στον διεθνή ανταγωνισμό. Το όραμά μας δεν περιορίζεται σ’ αυτή την οικονομική οργάνωση, αλλά φτάνει μέχρι την οριστική απαλλαγή της ανθρωπότητας από το κεφάλαιο. Σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, φαντάζει σχεδόν βέβαιο ότι μέσα στα επόμενα πενήντα χρόνια η ανθρωπότητα θα βρεθεί μπροστά στο κατώφλι που έχει προβλεφτεί από τα μέσα του 20ου αιώνα, από διανοητές όπως ο Ι. Ασίμοφ, ο Α. Αϊνστάιν και ο Α. Κλαρκ: θα ενηλικιωθεί ή θα καταστραφεί και θα γυρίσει αιώνες πίσω.

Η Ελληνική Πολιτεία φιλοδοξεί να παίξει τον ρόλο της σ’ αυτήν την εξέλιξη, σε όσα την αφορούν και περνούν απ’ το χέρι της. Βάσει του μοντέλου Άμεσης Δημοκρατίας που προτείνουμε, η τεχνολογική εξέλιξη (στην οποία η χώρα μας θα κατέχει περίοπτη θέση) δεν πρόκειται ν’ απειλήσει τα δικαιώματα του Ταξικού Έθνους. Όσο η ρομποτική θ’ αντικαθιστά την ανθρώπινη εργασία, όσο τα αγαθά θα παράγονται ευκολότερα και με χαμηλότερο κόστος, τόσο οι Έλληνες Πολίτες θα ωφελούνται απ’ αυτό. Οι ώρες εργασίας θα μειώνονται, ο παραγόμενος πλούτος θα διανέμεται ορθολογικά σε όλους. Με αυτόν τον τρόπο, σταδιακά θα φτάσουμε σε μια οικονομία προσανατολισμένη στους πόρους κι όχι στο κεφάλαιο. Σκοπεύουμε λοιπόν να συμβάλλουμε στην παγκόσμια μετεξέλιξη προς μια τέτοιου είδους οικονομία, όπως έχει ήδη προταθεί εμπεριστατωμένα, από το Project Venus, σε μια επιστημονική πρόταση για μια βιώσιμη και αειφόρα παγκόσμια οικονομία βασισμένη στις παραπάνω αρχές.

Σ’ εκείνο το σημείο το κίνημά μας όχι μόνο θα έχει ολοκληρώσει το έργο του, αλλά θα έχει να προσφέρει ένα εφαρμοσμένο πρότυπο διακυβέρνησης, που θα συνδυάζει την άμεση δημοκρατία σε τοπικό επίπεδο, με τη δυνατότητα αυτή να κλιμακωθεί οργανωτικά σε διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο, προκειμένου η ανθρωπότητα να μπει στον επόμενο αιώνα ενωμένη κι έτοιμη για τη μεταπήδησή της στη διαστημική εποχή, πράγμα που κατά τη γνώμη μας αποτελεί το πεπρωμένο του ανθρώπου.

Δεν θα πρέπει να συγχέουμε το παραπάνω όραμα με τις νεοταξίτικες διακηρύξεις περί «παγκόσμιας διακυβέρνησης». Η ειδοποιός διαφορά (αφού όλες οι έννοιες έχουν πλέον σήμερα γίνει αντικείμενο κακόβουλης χρήσης) έγκειται στον τρόπο διανομής της ισχύος, σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. Δεν μιλάμε βεβαίως για ένα παγκόσμιο ολοκληρωτικό καθεστώς, με τις πολυεθνικές και το χρηματιστηριακό κεφάλαιο να κανοναρχούν, αφού εξάλλου αυτά θα έχουν ήδη καταργηθεί, μέχρι να φτάσουμε στο ζητούμενο.

Δεν θα θέλαμε να επεκταθούμε σε περισσότερα λόγια. Πιστεύουμε ότι έχει έρθει πια ο καιρός των πράξεων. Θα θέλαμε όμως κλείνοντας, να σκιαγραφήσουμε το όραμά μας, μέσω λίγων στίχων από την Οκτάνα του Ανδρέα Εμπειρίκου:

«Οκτάνα θα πη, όχι πολιτικής, μια ψυχικής ενότητος Παγκόσμιος Πολιτεία (πιθανώς Ομοσπονδία) με ανέπαφες τις πνευματικές και εθνικές ιδιομορφίες εκάστης εθνικής ολότητος, εις μίαν πλήρη και αρραγή αδελφοσύνην εθνών, λαών και ατόμων, με πλήρη σεβασμόν εκάστου, διότι αυτή μόνον εν τέλει θα ημπορέση διά της κατανοήσεως, διά της αγωνιστικής καλής θελήσεως, ουδόλως δε διά της βίας, τας τάξεις και την εκμετάλλευσιν του ανθρώπου από τον άνθρωπον να καταργήση, να εκκαθαρίση επιτέλους!»

Καλή Πατρίδα Σύντροφοι…

Η δημοσίευση γίνεται ταυτόχρονα στην Σφήκα στον Άνεμο Αντίστασης και στο Great Chaos

Σημείωση: Το παραπάνω σύγγραμμα δεν θεωρείται ως θέσφατο αλλά αποτελεί την δική μας συνεισφορά στο ενιαίο δημοκρατικό κίνημα και είναι ανοικτό σε ευρεία διαβούλευση...

Κατεβάστε ολόκληρο το Μανιφέστο του Κοινωνισμού, από ΕΔΩ

Διαβάστε όλα τα δημοσιευμένα κείμενα ΕΔΩ

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος

Πιτσιρίκος


Ήταν Μεγάλη Τετάρτη του 2012, όταν συνελήφθη ο Άκης Τσοχατζόπουλος με την κατηγορία του ξεπλύματος βρόμικου χρήματος. Πλησιάζει η Μεγάλη Τετάρτη του 2016 και ο Ευάγγελος Βενιζέλος κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος.

Εντελώς …συμπτωματικά, την ημέρα που συνελήφθη ο Άκης Τσοχατζόπουλος έγινε και η προκήρυξη των εκλογών της 6ης Μαΐου του 2012.

Προφανώς, η σύλληψη του Άκη Τσοχατζόπουλου ήταν μια προσπάθεια του σάπιου πολιτικού συστήματος να πείσει πως η χρεοκοπημένη -και επίσημα πια- Ελλάδα είναι κράτος δικαίου και όχι μαφιοκρατία.

Πιθανολογώ πως ο Άκης Τσοχατζόπουλος θα είχε τύχει καλύτερης μεταχείρισης από τους δικαστές, αν το ΠΑΣΟΚ δεν είχε συντριβεί στις εκλογές που ακολούθησαν. Εκεί χάλασε η δουλειά για τον Άκη.

Βέβαια, για να βρεθεί ο Άκης Τσοχατζόπουλος στο δικαστήριο, έπρεπε πρώτα να βρεθεί εκτός Βουλής. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα τον είχε αγγίξει κανείς.

Από τις εκλογές του 2007, όταν δεν εξελέγη και βρέθηκε εκτός Βουλής -πρώτη φορά μετά από 26 χρόνια-, ο χρόνος είχε αρχίσει να μετρά αντίστροφα για τον Τσοχατζόπουλο.

Αν ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε βρεθεί εκτός Βουλής, είναι βέβαιο πως θα είχε την τύχη του Άκη Τσοχατζόπουλου.

Αυτός είναι ο λόγος που ο Βενιζέλος προσπαθεί με νύχια και με δόντια να παραμείνει στο παιχνίδι.

Ο μόνος λόγος που υπάρχει ακόμα το ΠΑΣΟΚ είναι για να μην πάει στο δικαστήριο ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Με δεδομένο πως η Ελλάδα χρεοκόπησε και κανένας πολιτικός δεν οδηγήθηκε στο δικαστήριο για την χρεοκοπία της χώρας – ο Τσοχατζόπουλος οδηγήθηκε στο δικαστήριο με άλλες κατηγορίες-, θα χρειαστεί να οδηγηθεί κάποιος πολιτικός στην Δικαιοσύνη, ώστε τα χάπατα-ραγιάδες να νομίζουν πως η Ελλάδα είναι δημοκρατία και όχι προτεκτοράτο.

Ήδη, δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν αρχίσει να βλέπουν με συμπάθεια τον Άκη Τσοχατζόπουλο επειδή αντιλαμβάνονται πως η καταδίκη του χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι, για να αθωωθούν όλοι οι άλλοι πολιτικοί.

Δεν υπάρχει ιδανικότερο πρόσωπο από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, για να ικανοποιηθεί κάπως το λαϊκό αίσθημα και να μην έχουμε τίποτα έκτροπα.

Οι πάντες σιχαίνονται τον Βενιζέλο.

Δεξιοί και αριστεροί ενώνονται στη σιχαμάρα που τους προκαλεί ο Βενιζέλος.

Πέρα από την αηδία που προκαλεί ο Βενιζέλος, είναι πια ανοικτός και από πολλές πλευρές.

Θα πρέπει να γίνουν σύντομα εκλογές -ούτως ή άλλως οι εκλογές δεν έχουν καμία σημασία στο προτεκτοράτο-, ώστε να βρεθεί ο Βενιζέλος εκτός Βουλής.

Εκλογές και ο Βενιζέλος εκτός Βουλής.

Μετά η δίκη Βενιζέλου -σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση-, για να μετράμε τα «εγώ» που θα πει ο Βενιζέλος, όταν θα ουρλιάζει για την αθωότητά του.

Και στο τέλος, ο Βενιζέλος στη φυλακή.

Καλό θα ήταν την ημέρα που θα φυλακίζεται ο Βενιζέλος να αποφυλακίζεται ο Τσοχατζόπουλος.

Φαντάζομαι την σκηνή με τον Βενιζέλο να μπαίνει στη φυλακή και τον Τσοχατζόπουλο να βγαίνει.

Τη στιγμή που θα διασταυρώνονται τα βλέμματα των δυο ανδρών, θα μπορείς να πεις πως τα έχεις δει όλα στη ζωή σου.

pitsirikos

Διαβάστε Περισσότερα »

ΝΑΤΟ ΠΕΤΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΕΝΑ

Γιάννης Φιλίππου


ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΕΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Η απόφαση του ΝΑΤΟ να στείλει τη 2η μόνιμη ναυτική δύναμη του σε διαρκή περιπολία στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο αποτελεί μια αστεία προσέγγιση της πραγματικότητας που βιώνουμε ως προσφυγικό κύμα καθώς από κοινού με την κατάπτυστη συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία, εμπαίζει τους εμπλεκομένους εις βάρος των αδυνάτων, χωρών και πολιτών.

Είναι τόσο καταγέλαστη και συνάμα εγκληματική η αντιμετώπιση της κατάστασης από τις κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όπου προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες των χωρών τους ωσάν να ευρίσκοντο σε μια συνεχή προεκλογική περίοδο. Το γεγονός ότι σχεδόν κανένα από τα σκάφη δεν έχει σχεδιαστεί για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας αλλά για πολεμικούς σκοπούς είναι κάτι το οποίο διαφεύγει της προσοχής των ΜΜΕ ή αποσιωπάται αναιδώς.

Η προαναφερθείσα ναυτική δύναμη ήρθε να αγκυροβολήσει στα εθνικά χωρικά μας ύδατα ως προστάτιδα δύναμη μιας χώρας με περιορισμένη έως ανύπαρκτη εθνική κυριαρχία. Με το σουλάτσο των πολεμικών πλοίων επιτηρείται το λαθρεμπόριο των ψυχών που λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια ως αποτέλεσμα της διάλυσης κρατών κατά τα συμφέροντα των επικυρίαρχων.

Ούτε καταγράφονται οι κινήσεις των λαθρεμπόρων, ούτε μπλοκάρονται πλοιάρια και βάρκες ούτε επαναπροωθούνται στα τουρκικά παράλια. Άραγε είναι τέτοια η αβλεψία των υπευθύνων ή μήπως το όλο σκηνικό είναι ένα προπέτασμα καπνού για να συγκαλυφθούν τα πραγματικά αίτια της καθόδου των ΄συμμάχων΄?

Επειδή το θέατρο επιχειρήσεων είναι πολύ μεγάλο ως Μέση Ανατολή, (εκεί ανήκει η χώρα μας στο σχεδιασμό της Αμερικάνικης Εξωτερικής Πολιτικής από την ένταξη μας στο ΝΑΤΟ μαζί με τη Τουρκία το 1963 και όχι στα Βαλκάνια όπως λανθασμένα πιστεύουμε) τώρα που ο πόλεμος στη Συρία μετεξελίσσεται σε ένα προοίμιο μιας ευρύτερης σύρραξης ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ σε μια προσπάθεια εκφοβισμού και άρνησης θαλάσσιας περιοχής, προσπαθεί να αποκτήσει τη πρωτοβουλία των κινήσεων σε ένα παιχνίδι περισσότερο εντυπώσεων παρά ουσίας.

Με τη κίνηση ματ της Ρωσίας, ο στραγγαλισμός της Συρίας αποφεύχθηκε. Σίγουρα το μέλλον της Συρίας δεν πρόκειται να είναι όπως το παρελθόν της, αλλά σε μεγάλο βαθμό οι κοινότητες θα καταλήξουν σε ένα κοινά αποδεκτό καθεστώς το οποίο θα σέβεται τα δικαιώματα των άλλων και θα υπάρχει μια διευρυμένη αυτονομία καταρχάς.

Έχοντας δημιουργήσει λοιπόν πέρα από ναυτική βάση και αεροπορική και προσωρινά τουλάχιστον και στρατιωτική, με πλήρη ανάπτυξη συστημάτων αλλά και στρατιωτικών συμβούλων, η εγκατάσταση φαίνεται να είναι μόνιμη και με προοπτικές περαιτέρω ανάπτυξης και ελέγχου συνολικά της ευρύτερης περιοχής. Αλλαγές συνόρων χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Ρωσίας στη περιοχή, αποκλείεται να συμβούν.

Σε αυτό το γαϊτανάκι των εξελίξεων, το ΝΑΤΟ διαισθάνεται ότι επί της ουσίας, έχει χάσει το στρατηγικό πλεονέκτημα που διέθετε τα τελευταία χρόνια και με σπασμωδικές κινήσεις προσπαθεί να κάνει αισθητή τη παρουσία του χωρίς να μπορεί να μπλοκάρει τον βασικό του αντίπαλο. Όλα γυρίζουν σιγά σιγά εναντίον του χωρίς αυτό να είναι κάτι που τρομάζει τις ΗΠΑ, παραλύει όμως τις χώρες που νόμιζαν ότι απέκτησαν προστασία εις το διηνεκές.

Σε αυτό το σπιράλ θανάτου, τον χορό σέρνει πρώτη η Τουρκία του σουλτάνου Αχμέτ Νταβούτογλου και του τρισμέγιστου και πολυχρονεμένου Χαλίφη Ερντογάν. Δεν είναι καθόλου παράξενο ότι η μεγαλοαστική τάξη στη Τουρκία έχει ήδη φτιάξει τις βάσεις στο εξωτερικό σε περίπτωση που όπως όλα δείχνουν, οι συμπατριώτες τους έχουν τη τύχη των λαών που σφαγιάστηκαν για να ενοποιηθεί μια χώρα απομεινάρι μιας αυτοκρατορίας.

Αν προσθέσουμε και όλους τους μισθοφόρους που στρατολογούν οι Σαουδάραβες με τους Καταριανούς, τότε είναι απολύτως σίγουρο ότι θα έχουμε κολοσσιαίες συγκρούσεις που όμοιες τους δεν θα έχουν υπάρξει από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με μια μικρή προσθήκη βέβαια, τα πυρηνικά όπλα, τακτικά και στρατηγικά.

Είναι λοιπόν προφανές ότι οδεύομε σε ανακατατάξεις πρωτόγνωρες για τα δεδομένα μας και σίγουρα δεν πρόκειται να βγούμε αλώβητοι από αυτή τη μεγαλειώδη σύγκρουση. Το ζητούμενο είναι αν θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε το κράτος μας όπως το έχουμε γνωρίσει τα τελευταία 75 χρόνια και αν θα υπάρξει η παραμικρή περίπτωση αναγέννησης της πατρίδας μας μέσα από τα αποκαΐδια της, στα οποία ήδη ζούμε.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τόσο το ηθικό των πολιτών όσο και του στρατεύματος είναι βαριά τραυματισμένο και θα χρειαστεί ένας άνευ προηγουμένου αγώνας επανασυσπείρωσης ώστε να σταθεί στα πόδια της αυτή η χώρα, σπάζοντας τις αλυσίδες που την προσδένουν σε οργανισμούς που την απομυζούν και την νεκρώνουν, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα.

Και μιας και το μέλλον μας διαγράφεται δυσοίωνο με όσα διαδραματίζονται γύρω μας, ελπίζουμε ότι έστω και τη τελευταία στιγμή θα υπάρξει ένας καθαρτήριος άνεμος αλλαγής που θα ξεριζώσει τη σάπια καθεστηκυία τάξη και θα λυτρώσει το έθνος μας από το σύνολο αυτών που το επιβουλεύονται.

Ήδη ως λαός δίνουμε το καλύτερο παράδειγμα παγκοσμίως και όχι μέσω αυτού του ξεπουλημένου κράτους, για το ποια πρέπει να είναι η αντιμετώπιση όσων ξεριζωθήκαν από τις εστίες τους και πορεύονται χωρίς στο ήλιο μοίρα. Διότι μόνο έτσι μπορούμε να διαλαλούμε παντού ότι δεν είμαστε ούτε Ευρωπαίοι, ούτε Ασιάτες ούτε Αμερικάνοι, ούτε Αφρικανοί ούτε τίποτα άλλο γεωγραφικά διαχωριστικό.

Διατρανώνουμε την Ανθρωπιά μας και αναπτύσσουμε ξανά τον πολιτισμό στα μέρη όπου μεγαλούργησε και άφησε αιώνιες παρακαταθήκες ούτως ώστε από παγκοσμίως λοιδορούμενοι για την ασέλγεια άλλων επάνω μας, να καταξιωθούμε μέσα στο συλλογικό υποσυνείδητο της Ανθρωπότητας ως αείποτε κοινωνοί και αλληλέγγυοι. Αυτό είναι και το μοναδικό μας χρέος. Να μετουσιώσουμε το γίγνεσθαι μας σε μια σθεναρή φιλοκαλία προς όφελος του παντός.

*Ηλεκτρον. Μηχανικός, Ειδικός επί των Διεθνών Εξοπλισμών και θεμάτων Άμυνας & Γεωπολιτικής

Διαβάστε Περισσότερα »

Η παράδοξη ηδονή της λιποθυμίας και η πατρίδα μου

Του Αλέξανδρου Αρδαβάνη


Γύρω κραυγές, πανικός, γυναίκες αλλόφρονες.

Είχε κάτι σοβαρό συμβεί;

…ήταν πανέμορφη καθώς έβγαινε από το βύθος.

Ανοίγοντας πρώτα τα λαδένια μάτια, τα χείλη σ’ ένα χαμόγελο που πλάταινε ολοένα.

Εμοιαζε να πέρασε κάποιο υποβρύχιο τούνελ, να μαγεύτηκε στην πολύχρωμη λάμψη του βυθού…

Το πρόσωπο, τα μαλλιά όλα πλημμύρα στον ιδρώτα, κολυμβήτρια που προβάλλει ξαφνικά απ’ το νερό…

Μου φάνηκε σα να αναδυόταν από τα καφέ πλακάκια του διαδρόμου, όπως τα γκρεμισμένα από βανδάλους αρχαία αγάλματα που ξεπροβάλλουν σιγά σιγά από το χώμα της ανασκαφής με το στοργικό βουρτσάκι του αρχαιολόγου.

Ο γιατρός έσκυψε πάνω της και την αποθαύμασε με χάδια.

Λόγια απαλά στο βουβό αυτί ώσπου αυτή αποκρίθηκε …είμαι καλά, μην ανησυχείτε….τι μου συνέβη;…πόσο ντρέπομαι θεέ μου!

Το υπέροχο στόμα γελούσε, τα μάτια κοίταζαν ίσια στα μάτια τον γιατρό.

-Μια υπόταση ήταν μόνο μάτια μου…

Ο γιατρός σχεδόν ζήλεψε· έχει εμπειρίες λιποθυμίας και ξέρει πως αυτή περνά ξυστά στην ηδονή. Γιατί η λιποθυμία είναι μια στιγμιαία βουτιά στην ανυπαρξία, είναι μια υπέροχη κατάδυση στο ασυνείδητο.

Με το βουητό στ’ αυτιά και το μούδιαμα ολόκορμο- έτσι καθώς το προανάκρουσμα της ερωτικής έκστασης.

Η νεαρή γυναίκα δε μπορεί να μιλήσει την εμπειρία· μια στιγμή ευδαιμονίας που μόλις πέρασε. Και ένα βλέμμα απορίας- γιατί έτσι γοργά να περάσει;

Οι κραυγές ξεμάκρυναν, έγινε ησυχία.

Όλοι κοιτούσαν όπως βλέπουν οι πιστοί ένα θαύμα να συντελείται.

Σκέφτομαι τώρα αναδρομώντας στη σκηνή:

Έτσι όμορφη φαντάζομαι να βγαίνει αύριο η πατρίδα μου από τη λιποθυμία που έχει τώρα βυθιστεί. Ψαχουλεύοντας αμήχανα στην άβυσσο της Ιστορίας της. Να σηκωθεί χωρίς ντροπή, χωρίς είδωλα ψεύτικα να περπατήσει· σε όποιο δρόμο, αρκεί με δικά της μέλη, δική της βούληση, πάθος ξανά και ελπίδα.

Αύριο ή μεθαύριο.

Ξέρω πως τότε δεν θα είμαι πια εδώ να το ιδώ και αυτό μου λείπει προοπτικά- «ο κόσμος υπάρχει επειδή υπάρχουν τα μάτια μου» λέει ο Καμύ που κάτι ήξερε.

Η βυθισμένη στο λυκόφως της σιωπής πατρίδα μου.

Ήταν πανέμορφη.

-έτσι χαράχτηκε στη μνήμη μου, έτσι θα μείνει…

Επί τοίχων εικονικών, 2014

Ρ-Ρ

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο ΣΥΡΙΖΑ, τα μνημόνια και η σοσιαλδημοκρατία

Του Απόστολου Αποστολόπουλου


Εσχάτως αναπτύσσεται μια φιλολογία για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ή όχι αριστερό κόμμα, αν πρόδωσε ή όχι την -εν γένει και αορίστως- Αριστερά, αν ετοιμάζεται να μετακομίσει τυπικά και πάντως ουσιαστικά από την ευρωπαϊκή ομάδα της Αριστεράς στους σοσιαλδημοκράτες, κ.λπ., κ.λπ. Συζήτηση χωρίς καμία απολύτως ουσία που μπορεί να ενδιαφέρει μόνο τους μπογιατζήδες που θα βάψουν τις καινούργιες ταμπέλες. Κανείς δεν πρόκειται να ψηφίσει ή να καταψηφίσει τον Τσίπρα και τους λοιπούς επειδή θα μείνουν με το ίδιο κοστούμι ή θα βγάλουν ένα άλλο από την ντουλάπα, ο Μανωλιός θα είναι Μανωλιός.

Ένας χρόνος κυβέρνηση ήταν αρκετός για να ξεθωριάσει το οραματικό στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ ως Αριστερά, αλλά και, γενικότερα, για να κλείσει τον κύκλο όπου η ιδεολογία έπαιζε σημαντικό, ενίοτε καθοριστικό, ρόλο στις επιλογές του κόσμου. Τα μνημόνια έχουν αποδείξει και στον τελευταίο ότι δεν αφήνουν περιθώρια και για τις πιο μικρές ανεξάρτητες επιλογές στις κυβερνήσεις και πάντως έχουν αποδείξει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ούτε ξέρει ούτε καν επιχειρεί να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες. Για να το πούμε απλά: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε ένα χρόνο δεν έχει να δείξει ούτε μια πράξη, αλλά ούτε και μια κουβέντα που να θυμίζει Αριστερά, όπως και αν την πιστεύει ο καθένας. Το γιατί δεν ενδιαφέρει, επειδή ουδείς στην κυβέρνηση δίνει την εντύπωση ότι η εξήγηση είναι το πρώτο βήμα για διόρθωση, επανόρθωση, κ.λπ., κ.λπ.

Εδώ που φτάσαμε οι υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον επειδή ΘΑ γίνει ετούτο ή εκείνο -για παράδειγμα θα μειωθεί το χρέος, θα ανακοπεί η ροή των προσφύγων και άλλα τέτοια- δεν έχουν πια σημασία. Όταν τα πράγματα πιάνουν πάτο, δεν πιάνουν οι υποσχέσεις. Πολύ περισσότερο όταν διαψεύδονται εκ των πραγμάτων ή όταν για να τηρηθούν οι υποσχέσεις έρχονται άλλες επιβαρύνσεις που εξανεμίζουν το κάθε όφελος. Τι να το κάνεις να μείνουν σταθερές οι συντάξεις, αν π.χ. χαθεί η προστασία για τις πρώτες κατοικίες, κ.λπ.

Δεν θα χαθούν τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου μόνο και μόνο επειδή θα τα «πατήσουν» Τούρκοι αστυνομικοί, έστω και αν ανάμεσά τους θα είναι σίγουρα (αλλιώς οι Τούρκοι θα ήταν ηλίθιοι) και στελέχη της τουρκικής ΜΙΤ (η τουρκική ΕΥΠ). Για να ξεδιαλέγουν και να προφυλάσσουν τους δικούς τους βαλτούς μέσα στους πρόσφυγες και μετανάστες, να τους διευκολύνουν το κατά δύναμη. Αλλά: η κυβέρνηση αγνόησε τη στοιχειώδη αρχή της ισοτιμίας και της αμοιβαιότητας μεταξύ κρατών. Δηλαδή, να πάνε, αντίστοιχα, τόσοι Έλληνες αστυνομικοί στις τουρκικές ακτές όσοι ακριβώς Τούρκοι θα έρθουν εδώ, με τα ίδια καθορισμένα δικαιώματα κινήσεων και αρμοδιοτήτων. Στην κοινή ευρωπαϊκή απόφαση αναφέρεται ρητά το ποσό αποζημίωσης (3 δισ.) της Τουρκίας αλλά όχι πότε και ποιο ποσό θα πάρει η Ελλάδα, ούτε τι θα γίνουν όσοι πρόσφυγες/μετανάστες έφθασαν ήδη εδώ κ.λπ. Τι σημασία έχει αν ο ΣΥΡΙΖΑ τα κάνει αυτά ως «Αριστερά», ως σοσιαλδημοκράτης, σοσιαλιστής και άλλα ηχηρά; Κυριολεκτικά ο κόσμος ενδιαφέρεται περί την πολιτική/ιδεολογική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ όσο τον ενδιαφέρει τι ακριβώς κάνει η φοράδα στο αλώνι. Πριν από μόλις ένα χρόνο κάτι τέτοια είχαν κάποια σημασία. Τώρα όχι.

Άλλωστε, τα περί σοσιαλδημοκρατίας έχουν νόημα αν αντιστοιχούν σε υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις και συμφέροντα. Ο κορμός της σοσιαλδημοκρατίας είναι ακριβώς οι κοινωνικές δυνάμεις, οι μικρομεσαίοι, που αποτελούν το στόχο των μνημονίων. Η καταστροφή τους είναι σταθερή επιδίωξη των δανειστών. Και μάλιστα όχι ειδικά στην Ελλάδα αλλά παντού, σε κάθε χώρα που αγγίζει το μαγικό ραβδί της παγκοσμιοποίησης με όργανο άλλοτε το ΔΝΤ άλλοτε κάτι άλλο. Ταξικά, ο δυτικός χώρος και όπου αυτός κυριαρχεί, γίνεται σπίτι με δυο πατώματα: τους πολύ λίγους επάνω και τους πάρα πολλούς από κάτω – το προβλέπει στο Μανιφέστο ο Μαρξ. Η άλλη εξίσου σημαντική πλευρά είναι ότι αυτή η διαδικασία εφαρμόζεται σύμφωνα με τον στρατηγικό σχεδιασμό του κυρίαρχου έθνους-κράτους, τις ΗΠΑ, και όχι, γενικώς, από μια, απρόσωπη και ακαθόριστη, παγκόσμια «αστική τάξη». Εξ ου και ο ρόλος του κάθε έθνους-κράτους να αντισταθεί. Γι’ αυτό είναι λάθος, σήμερα, τα περί ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, παρά το ότι αντιμάχονται καπιταλιστικά έθνη-κράτη. Επειδή σημασία δεν έχει, τώρα, το κοινωνικό καθεστώς γενικώς, αλλά το ποιος αποδέχεται και μάχεται για την ανεξαρτησία ενός εκάστου (έθνους-κράτους) και ποιος επιδιώκει την παγκόσμια κυριαρχία, τη μονοκρατορία. Αυτό που λέμε μονοπολικός ή πολυπολικός κόσμος.

Η καταστροφή των μικρομεσαίων άρχισε από την εποχή Σημίτη. Οι αιωνίως χρήσιμοι ηλίθιοι τον υποστήριζαν χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι αυτοκτονούν. Και τα σημερινά κυβερνώντα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τον αποθέωναν, ως συνασπιστές. Τώρα ολοκληρώνουν το έργο του. Και ταξικά, καταστρέφοντας ό,τι έχει απομείνει από τους μικρομεσαίους και εθνικά, όταν, π.χ. στο συμβολικό επίπεδο, ο σιωπηλός κ. Δραγασάκης (σε αναμονή πρωθυπουργός;) ευχαρίστησε τους Αμερικανούς όπως ο Σημίτης. Σε ποιους, λοιπόν, θα στηριχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως σοσιαλδημοκράτης, σε αυτούς που καταστρέφει; Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει εκεί που είναι, κόμμα μετέωρο, με τις πολλές μορφές, γλιστερό και διάχυτο, είναι η μόνη του σανίδα να διασωθεί, ξεγελώντας κάθε φορά για τη μορφή του, παραμυθιάζοντας. Αλλά και τα άσχημα πράγματα, όπως και τα ωραία, κάποτε τελειώνουν. Τι θα γίνει μετά; Ε! καλά να είμαστε θα το δούμε. Έως ότου, κάποια στιγμή, θα μπορούμε κιόλας να το φτιάξουμε.

Δρόμος της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Η μαντίλα, η ξεφτίλα και η μαυρίλα

Νίκος Μπογιόπουλος


Η άποψη της στήλης και του γράφοντος – και το θέτουμε εκ προοιμίου ώστε να μην υπάρχουν παρανοήσεις ή χάσματα στις σχέσεις της μεταξύ μας ειλικρίνειας – είναι ότι οι άνθρωποι παύουν να έχουν την ανάγκη του Θεού, όταν πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της ζωής τους, ως ζωντανοί πρωταγωνιστές μιας πλατιάς, συλλογικής και απελευθερωτικής προοπτικής που δεν έχει για έμβλημα την μετά θάνατο ζωή αλλά τη ζωή – ζωή.

Η διατύπωση του Μαρξ παραμένει - για μας - αξεπέραστη: 

«Η θρησκευτική αντανάκλαση του πραγματικού κόσμου μπορεί γενικά να εξαφανιστεί μόνο από τη στιγμή που οι σχέσεις της καθημερινής πρακτικής ζωής θα εκφράζουν για τους ανθρώπους καθημερινά καταφανείς λογικές σχέσεις μεταξύ τους και προς τη φύση... Οι πηγές της θρησκείας - τόνιζε - δε θα βρεθούν στον ουρανό, αλλά εδώ στη Γη. Μόλις αυτή η διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, της οποίας η θρησκεία είναι αντανάκλαση, διαλυθεί, η τελευταία θα πεθάνει από φυσικό θάνατο».

Ας έρθουμε τώρα στο θέμα μας.

Η εικόνα της μαθήτριας που συμμετείχε στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου φορώντας μαντίλα αποτέλεσε αφορμή για να ξεδιπλώσουν διάφοροι είτε τον «ευφυολόγο» είτε τον «ελληναράδικο» - άμα τε και ορθόδοξο – εαυτό τους.

Άλλωστε πριν ακόμα από την παρέλαση είχε εμφανιστεί ο Πάγκαλος σε τηλεοπτική εκπομπή να αναρωτιέται όλο δυσφορία γιατί οι γυναίκες πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο κατεβαίνουν στα νησιά μας φορώντας μαντίλα. Λογική απορία για κάποιον που ένα μήνα πριν απορούσε «γιατί δεν πάει ο Στρατός να τους μαζέψει (τους πρόσφυγες) και με τη βία να τους πάει στα στρατόπεδα;»…

Μετά την παρέλαση την σκυτάλη παρέλαβαν εκλεκτοί δημοσιολόγοι που ωρύονταν από μιντιακές συχνότητες – γνωστές και για την αναζήτηση εκ μέρους στελεχών τους μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής» - που αφιονίστηκαν με την εικόνα της κοπέλας και που κραδαίνοντας τα λάβαρα του ’21 ούρλιαζαν ότι «την 25η Μαρτίου εορτάζομεν την ανεξαρτησία μας από τους Οθωμανούς και τις μαντίλες τους».

Φυσικά, μέσα στο κλίμα που επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί, εκτός από την ξεφτίλα, έδωσε το δικό της παρών και η μαυρίλα. Δεν θα μπορούσε να λείπει η ναζιστική συμμορία με το γνωστό ύφος της:


 Τώρα βέβαια οι λόγοι για τους οποίους αγωνίστηκαν οι Έλληνες το ’21 είναι ελαφρώς διαφορετικοί. Έτσι τουλάχιστον μας διδάσκει ο Ρήγας Φεραίος: 

«Σ' Ανατολήκαι Δύση και Νότον και Βοριά/ για την πατρίδα όλοι να 'χωμεν μία καρδιά/ στην πίστη του καθένας ελεύθερος να ζει/ στη δόξαν του πολέμου να τρέξωμεν μαζί/ Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,/ αράπηδες και άσπροι, με μια κοινή ορμή,/ για την Ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί/ πως είμαστ' αντρειωμένοι παντού να ξακουστεί.

Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί/ Αράπηδες και άσπροι με μια κοινή ορμή/ για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί/ να σφάξουμε τους λύκους που το ζυγόν βαστούν/ και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά τους τυραννούν».

Αυτά έγραφε τότε ο Ρήγας Φεραίος. Και θα πείτε τι σχέση μπορεί να έχει ο Ρήγας με τους ναζί; Ε, καμία, φυσικά.

Πάμε παρακάτω:

Αν η συζήτηση που επιχείρησαν να προκαλέσουν εκείνοι που πετούν ή καλύπτουν εκείνους που πετούν γουρουνοκεφαλές σε πρόσφυγες είχε να κάνει με την αντιπαράθεση στον σκοταδισμό, τα πράγματα θα έμπαιναν σε άλλη βάση.

Αλλά τι σχέση με συζήτηση μπορεί να έχουν τα γουρουνοειδή; Τι είδους «αντισκοταδιστικός πολιτισμός» είναι εκείνος που πετάει γουρουνοκεφαλές σε ανθρώπους; Και σε ποιο εδάφιο του ελληνικού πολιτισμού ευδοκιμούν τέτοιες αθλιότητες;

Επιπλέον, ας συγκρίνουμε, τον «αντισκοταδισμό» των υμνητών της σβάστικας με τα λόγια της ίδιας της κοπελίτσας, της 18χρονης – και αριστούχου - μαθήτριας Αγια Ιμπραήμ, που γεννήθηκε στην Ελλάδα και η καταγωγή της είναι από την Αίγυπτο και που όπως επισήμανε (στο «Εθνος») ήθελε να στείλει ένα μήνυμα κατά του ρατσισμού και του φανατισμού:

«Το περίμενα - λέει - ότι το θέμα θα συζητιόταν. Άλλωστε με τη μαντίλα φαινόμουν διαφορετική από τους υπόλοιπους μαθητές. Ήθελα όμως να περάσω το μήνυμα ότι μπορούμε όλοι μαζί να ζήσουμε ειρηνικά ακόμα και αν είμαστε διαφορετικοί. Έλληνες, Αιγύπτιοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι μπορούμε να είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον από τη στιγμή που δεν υπάρχουν φανατισμός και ρατσισμός. Κατάλαβα ότι αυτό το μήνυμα έγινε αποδεκτό αν και κάποιοι το πήραν αρνητικά».


Θα το επαναλάβουμε: Συγκρίνετε την κοπέλα με τους «εγέρθητου»...

***

Πριν κλείσουμε δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε την βαθύτατη υποκρισία που αναδύεται τόσο από τους φορείς της ξεφτίλας, όσο και από τους φορείς της μαυρίλας.

Ας ακολουθήσουμε την σοφή προσέγγιση των Κινέζων ότι «μια φωτογραφία – χίλιες λέξεις»:

1) Εδώ βλέπουμε εικόνα από την προχτεσινή παρέλαση. Έχουν πρόβλημα και με αυτές τις παραδοσιακές μαντίλες οι «ορθοδοξο-ελληναράδες»; Και γιατί δεν το έχουν εκφράσει 200 χρόνια τώρα;


2) Κι αυτή η εικόνα, από την παρέλαση είναι. Ευτυχώς! Α, ναι: Η πρώτη χώρα στον κόσμο που αναγνώρισε την Ελληνική Επανάσταση – ήδη από το 1822 και ενώ οι Μεγάλες Δυνάμεις αποκαλούσαν τους Έλληνες «τρομοκράτες» - ήταν μια μικρή δημοκρατία στην άλλη άκρη του κόσμου: Η Αϊτή. Η χώρα αυτή που το 1803 είχε σπάσει τα δεσμά της δουλοκτησίας και είχε διώξει τους γάλλους δουλοκτήτες από το έδαφός της, κατοικείται από ανθρώπους που έχουν το ίδιο χρώμα με την πανέμορφη Ελληνοπούλα της φωτογραφίας.


3) Τούτη η κοπελάρα είναι Κούρδισα αντάρτισσα. Πολεμάει τους ISIS με το όπλο στο χέρι. Ποιός είναι ενάντια στον σκοταδισμό; Αυτή με την μαντίλα της, ή οι ελληνόφωνοι φασίστες;


4) Αυτό είναι ένα από τα χαρτονομίσματα με τα οποία έκαναν τις συναλλαγές τους οι Έλληνες μέχρι το 2002. Πώς το άντεχαν οι «ελληναράδες»; Πάλι καλά που δεν ακούσαμε ότι «ευτυχώς που ήρθε το ευρώ και σωθήκαμε από αυτά τα “ισλαμικά” χαρτονομίσματα»! 


5) Αυτή είναι η Μπουμπουλίνα. Γιατί δεν της ζητούν όλοι αυτοί οι γελοίοι να βγάλει την μαντίλα της;


6) Τούτη η κυρά είναι η Κυρά της Ρω. Το όνομά της έγινε σύμβολο γενναιότητας και πατριωτισμού. Κάθε μέρα, επί 40 χρόνια, πήγαινε στην άκρη του νησιού της, 4 μίλια δυτικά από το Καστελόριζο και σε απόσταση 12 μιλίων από τις τουρκικές ακτές, σηκώνοντας την ελληνική σημαία. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την μαντίλα της;


7) Εδώ δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Μόνο σεβασμό έχουμε για τους ανθρώπους και την πίστη τους. Σεβασμό. Για όλους τους ανθρώπους. Εκτός από εκείνους τους θεομπαίχτες που δεν έχουν ούτε τον Θεό τους ούτε την (μαντιλοφόρα) Παναγία τους.


Και κάτι ακόμα: Οι ναζί της Χρυσής Αυγής, αυτοί που μαγαρίζουν τη μνήμη των ηρώων του ’21, εκτοξεύουν αντιισλαμικό δηλητήριο, κάνουν δηλώσεις ενάντια στα τζαμιά, στους μουσουλμάνους, στις μαντίλες.

Φυσικά, στην πραγματικότητα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα ούτε με τα μουσουλμανικά φέσια, ούτε με τα οθωμανικά φακιόλια. Υπό μία προϋπόθεση: Να είναι ναζιστικά!

Η φωτογραφία του υποφυρερίσκου της Χρυσής Αυγής, του Παππά, καπελωμένου με το μουσουλμανικό φέσι που φορούσαν οι μουσουλμανικές μεραρχίες των SS στα Βαλκάνια το 1943, η φωτογραφία με το «καλό φέσι» (καλό, αρκεί να έχει επάνω τη σβάστικα και τις χιτλερικές νεκροκεφαλές), πράγματι είναι χίλιες λέξεις…


e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Μαδημένες γάτες...

Στάθης


Ωδινεν όρος κι έτεκεν μυν. Με τυμπανοκρουσίες ο κ. Τσίπρας είχε ζητήσει αυτήν τη συνεδρίαση και κατέφθασε στην αίθουσα με στρακαστρούκες. Εφερε -βαρύ πυροβολικό- στη Βουλή 13 φακέλους! - ποιοι απ’ αυτούς ήταν απότοκα μνημονιακών υποχρεώσεων; Και για όσους δεν ισχύει κάτι τέτοιο, γιατί τα παρεπόμενά τους δεν έχουν θεραπευτεί, 15 μήνες τώρα, από άλλους νόμους; Κιχ...

Ηταν μια αποκαρδιωτική συνεδρίαση. Ο λόγος του κ. Μητσοτάκη ξεπατίκωνε και χρησιμοποιούσε πρόσφατα άρθρα του κ. Πρετεντέρη. Τα εξώφυλλα των «Νέων» και του «Βήματος» είχαν την τιμητική τους - και εκείνα που επαινούσαν τον κ. Τσίπρα, και εκείνα που τον αμαύρωναν, αναλόγως του αγορητή σ’ αυτήν τη θλιβερή κοκορομαχία.

Ωδινεν όρος κι έτεκεν Μαυρίκον. Ο κ. Τσίπρας δεν βρίσκεται σε πόλεμο με τη διαπλοκή, βρίσκεται σε πόλεμο με τον ΔΟΛ. Κι αυτά είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Γι’ αυτό και οι φθηνές ρητορικές του αρχηγού τού αντι-ΣΥΡΙΖΑ, «θα χάσετε το μέτρημα», «βουτιές και μακροβούτια», «οι απαντήσεις θα δοθούν επί της οθόνης» και άλλα τέτοια περινούστατα, με τον κ. Μητσοτάκη να ανταποκρίνεται πλήρως με τη δική του ρητορική, τη ρητορική του έτερου κόκορα, του εταίρου κόκορα.

Διότι επί της ουσίας και οι δύο το ίδιο κουστούμι του ίδιου ρόλου φορούσαν, με μόνη διαφορά τη γραβάτα. Οταν δηλαδή ο κ. Τσίπρας κατηγορούσε τους προκατόχους του για την ασυλία που εξασφάλισαν σε πολλούς απ’ όσους διαχειρίσθηκαν δημόσιο χρήμα, δεν κατηγορούσε βεβαίως και τον εαυτόν του που κάνει ακριβώς το ίδιο. Καθ’ ότι διά νόμου και εκ προοιμίου έχουν ασυλία για τις πράξεις τους όσοι πουλάνε αεροδρόμια, λόγου χάριν, καθώς και όσοι διοικούν τις τράπεζες που οι ίδιοι χρεοκόπησαν.

Μέσα στο ανήθικο θέατρο του παραλόγου που παίζει ο κ. Τσίπρας, ξεχνάει ότι οι άνθρωποι γνωρίζουν πως δεν υπάρχουν δύο Στουρνάρες αλλά ένας. Οι δύο αρχηγοί χθες επιδόθηκαν στον άγονο αγώνα της απόδειξης ποιος είναι λιγότερο χειρότερος από τον άλλον.

Χωρίς ντροπή ο κ. Τσίπρας επικαλέσθηκε τον ΟΟΣΑ τον οποίον μετά βδελυγμίας έπτυε. Ανακάλυψε ότι ο κ. Γκουρία είναι ένας το ίδιο ωφέλιμος κύριος για την Ελλάδα όσο και ο κ. Σόιμπλε. Με στεντόρειες φωνές κατηγορούσε ο κ. Τσίπρας τη Ν.Δ. για τις τροπολογίες που έφερνε νύχτα, την ίδια στιγμή που ακριβώς το ίδιο κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ - έτσι, χωρίς ντροπή. Διότι έτσι είναι, αν ο κ. Τσίπρας έτσι νομίζει, ασχέτως αν νομίζει απίθανα πράγματα, όπως ότι «οι εννέα στους δέκα αγρότες ευνοούνται και για αυτό σταμάτησαν τις κινητοποιήσεις»(!!!). Γενικώς ο κ. Πρωθυπουργός περιέγραψε χθες μια χώρα στην οποίαν δεν ζει ούτε ένας από μας, πλην ίσως της Ζήμενς, με έναν Μητσοτάκη απέναντι(;) να μιλά για «δήθεν πρόβλημα διαφθοράς και διαπλοκής»(!!!). Προφανώς ο κ. Παπασταύρου είναι ένας αόρατος άνθρωπος, και ο κ. Σαμαράς απλώς ένας απών από τη χθεσινή Ολομέλεια.

Ηταν μια θλιβερή κοινοβουλευτική εικόνα μιας χώρας που καταστρέφεται, με τον κ. Πρωθυπουργό να δηλώνει ότι αυτά τα περί καταστροφής είναι αποκυήματα της φαντασίας του Τύπου. Σωστός! Διότι οι άνεργοι είναι κατά φαντασίαν άνεργοι, το ΕΣΥ είναι κατά φαντασίαν ασθενής, και γενικώς «οι δράκοι στα παραμύθια έγιναν κατοικίδια και νιαουρίζουν» - Τσίπρας κι αυτό! Με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να περιμένουν να γαντζωθούν από κάτι τέτοιες εξυπνάδες για να χειροκροτήσουν.

Στο ίδιο και στο αυτό επίπεδο κινήθηκαν και πλήθος άλλων αγορητών. Είδαμε τον υπουργό κ. Παπαγγελόπουλο να «ξεκατινιάζεται» («γιατί ασχολείται αυτός μαζί μου;»), να φλερτάρει ακόμα και με την οικογενειακή ευθύνη(!) που έχει μια εισαγγελεύς, φέρ’ ειπείν, αν ο άντρας της πολιτεύεται, κι άλλα εξόχως κινδυνώδη. Γενικώς δόθηκε χθες η εντύπωση (που είναι κατά πάσαν πιθανότητα αληθής) ότι οι εισαγγελείς λειτουργούν ως κλίκες, ότι θάλλει η ευνοιοκρατία, οι μαφιόζικες μέθοδοι, ότι εξυφαίνονται συνωμοσίες και ανήθικες σκευωρίες - όλα έτσι ξεδιάντροπα, χωρίς ταυτοχρόνως να προτείνονται οι αντίστοιχες θεραπείες. Μάλιστα πηγαίνοντας παραπέρα μέσα στο έρεβος των σκοπιμοτήτων, υπήρξαν πολλοί, ανάμεσά τους και ο κ. Πρωθυπουργός, που σε ένα υμνητικό κρεσέντο υπέρ του δόγματος ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, επαινούσαν τα παρανόμως αποκτηθέντα αποδεικτικά στοιχεία ως νόμιμο αποδεικτικό υλικό. Ευτελή πράγματα που θα τα βρουν μπροστά τους οι εισηγητές τους, αφού στο μεταξύ θα έχουν και αυτά βλάψει το πολίτευμα.

Ενα πολίτευμα που νοσεί και που πολλές από τις νοσηρές πλευρές του εξήραν χθες στη Βουλή πολλοί απ’ τους ταγούς του. Επαινέθηκαν οι Ανεξάρτητες Αρχές (που συσκοτίζουν τη διάκριση των εξουσιών και μεταθέτουν ευθύνες μέσω προσώπων που ουδείς εξέλεξε και που λογοδοτούν μόνον στα κόμματα που τα διόρισαν). Επαινέθηκαν (ή αποδοκιμάστηκαν) οι ΜΚΟ αναλόγως του ποιος τις ελέγχει (ή ποιον ελέγχουν αυτές) - διότι «τα λεφτά είναι πολλά, μάγκα μου». Αλλο οι ΜΚΟ που ταΐζει η Δεξιά, άλλο οι ΜΚΟ που ταΐζει η Αριστερά, άλλο οι αριστεροί που ταΐζουν οι ΜΚΟ και άλλο οι δεξιοί που ταΐζονται από τις ΜΚΟ. Με τον κ. Τσίπρα σε μια κορύφωση της νομικής του σκέψης και της πολιτειακής του αντίληψης να δηλώνει (με αφορμή τη διάκριση των τριών εξουσιών) ότι «οι τρεις εξουσίες οφείλουν να ελέγχουν η μία την άλλη»! Δηλαδή η κυβέρνηση να ελέγχει τη Βουλή; Δηλαδή η κυβέρνηση να ελέγχει τη Δικαιοσύνη; Δηλαδή η Βουλή να ελέγχει τη Δικαιοσύνη; Δηλαδή η Δικαιοσύνη να ελέγχει τη Βουλή; (Οχι τους βουλευτές, τη Βουλή!) Τι είναι αυτά; Στρατηγικός σχεδιασμός Καρανίκα; Μπορεί ένας πρωθυπουργός να αντιλαμβάνεται έτσι το πολίτευμα; Αλίμονο!

Τελικώς, όλα είναι ένα «αφήγημα» (λέξη που έδωσε και πήρε στη χθεσινή θλιβερή συνεδρίαση). Οπου ομιλούσαν όλοι περί δικαιοσύνης, αλλά δεν έλεγαν λέξη (πλην του κ. Κουτσούμπα) για την απεργία των δικηγόρων. Οπου, όταν λάμβανε τον λόγο η Χρυσή Αυγή αποχωρούσαν αντιδημοκρατικότατα οι δημοκράτες βουλευτές απ’ την αίθουσα - ένα ακόμα δείγμα της ρηχής καρκατσουλιάς που δέρνει τη Μεταπολίτευση και εν τέλει εκτρέφει τα φασιστικά τέρατα.

Το τραγικότερο όμως όλων είναι ότι σχεδόν τίποτα δεν ελέχθη χθες από του βήματος της Βουλής με ανθρώπινο τρόπο. Οι περισσότεροι αγορητές φέρονταν σαν να βρίσκονταν σε πάνελ, προσπαθώντας να πουλήσουν την ατάκα και να βγάλουν τον τίτλο. Οι περισσότεροι προσπαθούσαν να βγάλουν ο ένας τα άπλυτα του άλλου στη φόρα, ο κ. Λεβέντης κυκλοφορούσε στο καφενείο που έχει μέσα στο μυαλό του, Καμμένος, Βενιζέλος, Θεοδωράκης - επίπεδο δάπεδο. Ετσι (μας) δουλεύει το πολιτικό σύστημα, αυτό θα προσπαθούσε να αλλάξει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα σείει κι αυτός σκιάχτρα. Οχι, ο κ. Τσίπρας δεν βρίσκεται σε πόλεμο με τη διαπλοκή, αλλά με τον ΔΟΛ. Οσο για τις τέσσερις τηλεοπτικές άδειες, αυτές ελέγχονται καλύτερα απ’ τις δεκατέσσερις. Από ένα σύστημα που ήδη ζητά τη φίμωση, το θάψιμο, ακόμα και την απόλυση δημοσιογράφων που το ενοχλούν.

Βεβαίως, ελέχθησαν και δυο-τρία καλά πράγματα για τη δημιουργία εξεταστικών επιτροπών (με τη γνωστή αποτελεσματικότητα), για επαναδιαπραγμάτευση με τη Ζήμενς (με διαπραγματευτή τον Σόιμπλε;) κι άλλα εύηχα πλην όμως όχι κακόηχα, όπως η έρευνα για τη δημιουργία του χρέους και την αξιοποίησή του, ώστε να γίνει η Ελλάδα προτεκτοράτο και «κάθε λέξη του Συντάγματος» να γίνει γερμανική διαταγή και τελεσίγραφο.

Ομως ο κ. Τσίπρας δεν πρέπει να ξεχνά ότι «υπάρχουν Δικαστές στο Βερολίνο», μια μεταφορά της ελπίδας που, στην περίπτωσή μας, μπορεί να έχει γίνει κυριολεξία της δυστυχίας, αλλά η οποία στην ουσία δεν χάνει το νόημά της. Ναι, «υπάρχουν Δικαστές στο Βερολίνο». Και εκτός απ’ αυτούς υπάρχουν και οι πολίτες που ούτε με πυροτεχνήματα σκέφτονται, ούτε με αποπροσανατολισμούς χειραγωγούνται, ούτε με αντικατοπτρισμούς παραμυθιάζονται...

e-nikos
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Πολλοί οι «παίκτες», ασαφές το «παιχνίδι»

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου 


Κυβερνητική ταλάντευση μεταξύ αισιοδοξίας για την αξιολόγηση και επιθέσεων στο ΔΝΤ- Αμφιθυμία των δανειστών μεταξύ «κατανόησης» και πιέσεων για πρόσθετα μέτρα

Εγκλωβισμένη σε μια ευρωτουρκική συμφωνία στην οποία κυριαρχούν οι παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστών στην Τουρκία και την οποία, πρακτικά, εφαρμόζει μονομερώς η Ελλάδα, με απόλυτα βέβαιη την επιδείνωση της κατάστασης μετά τις επιθέσεις στις Βρυξέλλες, η κυβέρνηση εκπέμπει εντελώς αντιφατικά μηνύματα ως προς το κλείσιμο του μετώπου της αξιολόγησης.

Από τη μια πλευρά ο υπουργός Οικονομικών, Ε. Τσακαλώτος, δηλώνει αισιόδοξος για κλείσιμο της αξιολόγησης μέχρι τις 22 Απριλίου, αν και παρόμοια αισιοδοξία εξέφραζε μια εβδομάδα πριν, για την 25η Μάρτη, και διαψεύστηκε. Από την άλλη πλευρά, ο γ.γ. Δημοσιονομικής Πολιτικής Φρ. Κουτεντάκης, εκ των σταθερά παρόντων στις συναντήσεις με τους εκπροσώπους των δανειστών, στοχοποίησε το ΔΝΤ ως τον παράγοντα που επιδιώκει «να φτάσει η κατάσταση στο αμήν».

Στη ρητορική επίθεση προς το ΔΝΤ συγκατένευσε και ο πρωθυπουργός, κατά τη συνεδρίαση της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ, αν και εκεί οι «αντι-ΔΝΤ» σπόντες είχαν στόχο κυρίως να αντισταθμίσουν τις οξείες αντιδράσεις στελεχών του κυβερνώντος κόμματος στην ευρωτουρκική συμφωνία για το Προσφυγικό. Παρ’ ότι ο συνδυασμός προσφυγικού, βομβιστικών επιθέσεων και εκκρεμότητας στην αξιολόγηση μπορεί να αποδειχθεί η «τέλεια καταιγίδα» για την κυβέρνηση, τα στελέχη της που εμπλέκονται στη διαπραγμάτευση προσπαθούν να αξιοποιήσουν στο έπακρο την ελαφρώς συγκαταβατική διάθεση που επιδεικνύουν οι ευρωπαίοι δανειστές.

Όψιμα πλεονάσματα

Όπως σημειώσαμε στο σχετικό ρεπορτάζ της προηγούμενης εβδομάδας, οι ευρωπαϊκές συνιστώσες του κουαρτέτου έχουν κάνει ήδη μια μεγάλη μετατόπιση προς τις θέσεις του ΔΝΤ και έχουν αφήσει σ’ αυτό τον πρώτο λόγο στις διαβουλεύσεις με την κυβέρνηση. Αυτό μεταφράζεται σε αναζήτηση ενός συνόλου πρόσθετων μέτρων δημοσιονομικής απόδοσης τουλάχιστον 3% του ΑΕΠ μέχρι το 2018, έναντι 4,5% που ζητεί το ΔΝΤ. Μεταφράζεται, επίσης, στην προσπάθεια διασφάλισης «όψιμων» πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% του ΑΕΠ. Σ’ αυτά το κουαρτέτο εμφανίζεται συμπαγές και η κυβέρνηση δεν προβάλλει την παραμικρή αντίρρηση.

Εκεί που καταγράφονται κάποιες αποκλίσεις μεταξύ ΔΝΤ και ευρωπαϊκής τρόικας είναι η «πηγή» χρηματοδότησης των δημοσιονομικών στόχων. Κι εδώ αρχίζουν οι κινήσεις «κατανόησης».

Ο Β. Σόιμπλε έδωσε δημόσια πράσινο φως στο ενδεχόμενο να καλυφθούν οι περικοπές στο Ασφαλιστικό με «κάτι άλλο εκτός από μείωση συντάξεων», δηλαδή μέσω αύξησης ασφαλιστικών εισφορών, κάτι στο οποίο διαφωνεί το ΔΝΤ.

Ο Μοσκοβισί αφήνει κι αυτός μια χαραμάδα συμψηφισμού μεταξύ αξιολόγησης και δημοσιονομικού κόστους διαχείρισης του Προσφυγικού (500 εκατ. το 2015, έως 1 δισ. φέτος). Βεβαίως, αυτό ελάχιστα μπορεί να επηρεάσει την αξιολόγηση, αφού το ενδεχόμενο αφαίρεσης των δαπανών αυτών από τα ελλείμματα θα γίνεται εκ των υστέρων και υπό τον όρο τήρησης των άλλων δημοσιονομικών δεσμεύσεων.

Οι εκπρόσωποι του κουαρτέτου, αν και οι επικεφαλής τους έφυγαν άρον-άρον την περασμένη Κυριακή, έσπευσαν να ανακοινώσουν ημερομηνία επιστροφής την 2α Απριλίου, για να αιωρείται εικόνα αδιεξόδου στην αξιολόγηση.

Χωρίς ημερομηνία λήξης

Αυτή, όμως, είναι η μια όψη του νομίσματος. Από την άλλη πλευρά:

Ο Ντομπρόβσκις ανατροφοδοτεί την αβεβαιότητα, δηλώνοντας ότι δεν υπάρχει καταληκτική ημερομηνία στην αξιολόγηση. Υπάρχει, όμως, «καταληκτική ημερομηνία» για τα διαθέσιμα του Δημοσίου, που με τις καταβολές τοκοχρεολυσίων Μαρτίου-Απριλίου (περίπου 2,5 δισ.) φτάνουν πάλι στο όριο, πράγμα που προφανώς αφήνει παγερά αδιάφορο τον επίτροπο.

Ο Σόιμπλε λέει ότι η συζήτηση για το χρέος δεν είναι θέμα που επείγει και ο επίτροπος Μοσκοβισί, υπενθυμίζει ότι τα υπεσχημένα μέτρα για το χρέος (παράταση λήξεων και μικρή μείωση επιτοκίων) τελούν υπό την αίρεση της «πλήρους εφαρμογής του προγράμματος του ESM». Τέτοιου είδους απαντήσεις βρίσκονται πολύ μακριά όχι μόνο από τους σαφείς όρους που έχει θέσει το ΔΝΤ, αλλά και από την «υπόσχεση» Ντάισελμπλουμ για εκκίνηση της συζήτησης τον Απρίλιο.

Η απάντηση του ΔΝΤ

Η κυβέρνηση ερμήνευσε μονόπλευρα την αμφιθυμία της ευρωπαϊκής τρόικας και θεώρησε ότι έχει μια ακόμη ευκαιρία για διεμβολίσει το μέτωπο του κουαρτέτου και να «ερεθίσει» το ΔΝΤ. Ο γ.γ, Δημοσιονομικής Πολιτικής Φ. Κουτεντάκης έθεσε και ζήτημα τεχνοκρατικής αξιοπιστίας του Ταμείου, που «δεν εξηγεί πώς υπολογίζει τα στοιχεία για το έλλειμμα ή το δημοσιονομικό κενό». Ίσως να είναι σύμπτωση, ίσως και όχι το γεγονός ότι το ΔΝΤ έσπευσε την επομένη κιόλας να δημοσιοποιήσει έκθεση του «Ανεξάρτητου Γραφείο Αξιολόγησης» (IEO) για την αξιοπιστία των δεδομένων και στατιστικών του, με ειδικό κείμενο για την Ελλάδα στο οποίο η κατηγορία επιστρέφεται: «Πέντε χρόνια μετά τη δημιουργία της, η ανεξαρτησία της ΕΛΣΤΑΤ δεν έχει ακόμη διασφαλιστεί, όπως επισημάνθηκε στη Σύνοδο της Ε.Ε. στις 12/7/2015, που περιέλαβε στα προαπαιτούμενα μέτρα την εξής αναφορά: με δεδομένη την ανάγκη να ξαναχτιστεί η εμπιστοσύνη στην Ελλάδα… πρέπει να διασφαλιστεί η νομική ανεξαρτησία της ΕΛΣΤΑΤ».

Βεβαίως, αυτές οι σκιαμαχίες για τον ιδιαίτερο ρόλο κάθε παίκτη (σ.σ. η λέξη που προτιμούν πια τα κυβερνητικά στελέχη για τους εκπροσώπους των δανειστών) ελάχιστη σημασία έχουν. Γίνονται για το πρεστίζ και όχι για την ουσία, που θα έλεγε και ο Σόιμπλε. Τόσο το Ασφαλιστικό όσο και το φορολογικό, με τα αλλεπάλληλα σχέδια που καταθέτει η κυβέρνηση, είναι προσαρμοσμένα στη φιλοσοφία των δανειστών, αντιστοιχούν σε μέτρα 5-6 δισ. μέχρι το 2018, θα επιβαρύνουν κατ’ εξοχήν λαϊκά εισοδήματα και εξαντλούνται σε παιχνίδι αναδιανομής της φτώχειας, μεταξύ των ήδη φτωχών. Μέχρι και ο ΣΕΒ, με το εβδομαδιαίο δελτίο του, επιχειρεί να βγει από τα αριστερά, σημειώνοντας ότι κυβέρνηση και κουαρτέτο «έχουν χάσει το μέτρο με την υπερφορολόγηση μισθωτών και συνταξιούχων». Και καλεί σε αναβάθμιση του «κοινωνικού διαλόγου» εργοδοτών και εργαζομένων για τις προοπτικές εισοδημάτων και απασχόλησης με στόχο -τι άλλο φυσικά;- «ένα κοινό σχέδιο ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων».

Ορόσημα και «ευκαιρίες»

Η συνέχεια σ’ αυτή την αδιάλειπτη διελκυστίνδα αναμένεται από τις 2 Απριλίου, οπότε πιθανότατα επιστρέφει το κουαρτέτο. Υπάρχει περιθώριο για ένα εντατικό δεκαήμερο διαβούλευσης στην Αθήνα, μέχρι 12/4 και στη συνέχεια η συζήτηση μεταφέρεται στην Ουάσιγκτον, στην εαρινή σύνοδο ΔΝΤ- Παγκόσμιας Τράπεζας (15-17/4). Εκεί θα φανεί αν υπάρχει πράγματι πρόθεση εκκίνησης της συζήτησης για το χρέος. Επόμενο ορόσημο είναι η 22α Απριλίου, οπότε είναι προγραμματισμένη η συνεδρίαση του Eurogroup με πρώτο θέμα την Ελλάδα. Στο ενδιάμεσο «παίζει» και κάποια συνεδρίαση του EuroWorkingGroup, ενώ δεν είναι απίθανη μια ακόμη extra Σύνοδος Κορυφής, για την τρομοκρατία αυτή τη φορά, μέσα στον Απρίλιο.

Γενικώς, κυβέρνηση και κουαρτέτο έχουν πολλές ευκαιρίες να κλείσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την αξιολόγηση. Κι όπως αρέσκεται να λέει, εσχάτως, το οικονομικό επιτελείο «πολλοί παίκτες θέλουν να κλείσει γρήγορα». Αλλά τι ακριβώς «παιχνίδι» παίζει κάθε «παίκτης» η κυβέρνηση αδυνατεί να το διακρίνει, μπερδεμένη διαρκώς ανάμεσα σε άσπονδους «φίλους» και συγκαταβατικούς «εχθρούς».

Δρόμος της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτος πόλεμος στην Ευρώπη

Του Σπύρου Παναγιώτου


Τα εγκλήματα γεννούν εγκλήματα

Πρώτα η Μαδρίτη, μετά το Λονδίνο, το Παρίσι τώρα και οι Βρυξέλλες. Ο πόλεμος δεν μαίνεται μονάχα στο «μαλακό υπογάστριο» της Ευρώπης, στη φλεγόμενη Μ. Ανατολή.

Με ιδιότυπο, ασύμμετρο τρόπο έχει μεταφερθεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η επιλογή των Βρυξελλών να αποτελέσουν στόχο του νέου τρομοκρατικού χτυπήματος δεν είναι τυχαία· έχει απολύτως σαφή και σοβαρό συμβολισμό. Πρόκειται για την «καρδιά» των μηχανισμών της Ε.Ε., έδρα του Ευρωκοινοβουλίου αλλά και του αρχηγείου του ΝΑΤΟ. Στόχος του νέου χτυπήματος είναι η πρόσδεση της η Ε.Ε. στις επιλογές του ΝΑΤΟ, ο ευρω-ατλαντισμός.

Στην πραγματικότητα έχουμε εκδήλωση του τρίτου κατά σειρά πολέμου που διεξάγεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ο πρώτος ήταν ο πόλεμος διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και επαναχάραξης των συνόρων αλλά και των σφαιρών επιρροής στα Βαλκάνια. Ο δεύτερος, σε εξέλιξη, είναι ο πόλεμος που μαίνεται στην Ουκρανία. Και ο τρίτος, ακήρυχτος, απρόβλεπτος, εξίσου όμως αποτρόπαιος, αυτός της τρομοκρατίας. Δεν έχει βέβαια στρατιωτικά μέτωπα ή χαρακώματα, καθώς οι σύγχρονοι πόλεμοι έχουν ιδιόμορφα χαρακτηριστικά. Αποσκοπούν περισσότερο στη δημιουργία καταστάσεων χάους, συνθηκών παραλυτικού φόβου, έχουν συμβολικές στοχεύσεις. Τα δραματικά γεγονότα του Βελγίου πιστοποιούν ότι οι οργανωμένοι πόλεμοι της «πολιτισμένης» Δύσης όσο και αυτοί της νέας τρομοκρατίας έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά.

Πληρώνει τις συνέπειες των εγκλημάτων της

Οι ηγετικές δυνάμεις της Ευρώπης αντιμετωπίζουν αυτό τον πόλεμο, τον τρίτο, με γενναίες δόσεις υποκρισίας. Παρουσιάζουν την Ευρώπη και τους πολίτες της σαν θύματα. Αρκούνται να εκφράσουν τη «βαθιά θλίψη» για τα θύματα της βίας, οργανώνουν λιτανείες μεταμφιεζόμενοι αμήχανα την μια μέρα σε Παριζιάνους, την άλλη σε Λονδρέζους, την τρίτη σε Βρυξελλιώτες. Ορκίζονται πίστη στα ευρωπαϊκά ιδεώδη και στη δημοκρατία σε πείσμα της τρομοκρατίας και της ανασφάλειας. Πίσω από την ανιαρή επανάληψη των ίδιων λόγων επιχειρείται να συγκαλυφθεί ότι οι ηγετικές δυνάμεις είναι οι πραγματικοί θύτες των λαών της Μ. Ανατολής, οι φυσικοί αυτουργοί και υποκινητές της βίας. Είναι οι ιθύνοντες της Ε.Ε. που έχουν παίξει ρόλο στη σφαγή που συντελείται σήμερα στη Συρία, χθες στη Λιβύη και λίγο πριν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Είναι οι ίδιοι που έχουν προσδεθεί στα σχέδια των ΗΠΑ, στη νέα ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία και στη «διά αντιπροσώπων» (Σαουδική Αραβία, Κουβέιτ, Τουρκία) υποδαύλιση του πολέμου στη Συρία και στο νέο γεωστρατηγικό μοίρασμα της περιοχής. Είναι οι ιθύνοντες της Ε.Ε. που επιχειρούν να μοντελοποιήσουν, με την οικονομική τους πολιτική, όχι μόνο άλλες χώρες αλλά και ολόκληρες περιοχές στο εσωτερικό της, τινάζοντας στον αέρα κοινωνικές δομές και συνοχή, γενικεύοντας τον αποκλεισμό, τα γκέτο, τον ρατσισμό, την απόγνωση σε εκατομμύρια ανθρώπους. Δημιουργούν, έτσι, το έδαφος και τροφοδοτούν με «οπαδούς» όχι μόνο τις ξενοφοβικές, ρατσιστικές φωνές που δυναμώνουν στις ευρωπαϊκές χώρες αλλά και ακραίες ισλαμιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις. Είναι οι ιθύνοντες της Ε.Ε. που αποδέχονται και επιτρέπουν στην Τουρκία να εκβιάζει, έχοντας ως όπλο τις προσφυγικές ροές, την ίδια στιγμή που θωρακίζουν τα σύνορα της Ευρώπης, μετατρέποντας χώρες σε αποθήκες προσφύγων, υποδαυλίζοντας το μίσος και το ρατσισμό.

Το διευθυντήριο της Ευρώπης έχει μετατρέψει το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών σε μια αχανή εμπόλεμη ζώνη. Μέχρι σήμερα πολλοί θεωρούσαν, κυνικά, ότι το κόστος σε ανθρώπινες ζωές αθώων θα ήταν μικρό, κατά συνέπεια διαχειρίσιμο. Αν αληθεύουν οι πληροφορίες ότι οι τρομοκράτες του Βελγίου σχεδίαζαν χτύπημα στα πυρηνικά εργοστάσια της χώρας, τότε οι συνέπειες θα ήταν απρόβλεπτες. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό είναι αδύνατον να γίνει;

Τίποτα δεν θα είναι ίδιο

Το ίδιο υποκριτική είναι η διαβεβαίωση ότι η Ευρώπη είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τη βία και να προασπίσει τη δημοκρατία και την ελευθερία των πολιτών της.

Ήδη οι πρωτεύουσές της, έχουν παραδοθεί σε στρατιωτικές δυνάμεις, οι έλεγχοι είναι ασφυκτικοί σε όλους τους δημόσιους χώρους. Πιθανόν τα μέτρα αυτά να είναι προσωρινά και σε λίγο, τα πιο ορατά τουλάχιστον, να υποχωρήσουν. Θα παραμείνει όμως ο «κόκκινος συναγερμός» για τις μυστικές υπηρεσίες, θα ενταθούν τα ειδικά μέτρα σε βάρος των συνήθων υπόπτων.

Ήδη η Ουγγαρία δήλωσε ότι δεν πρόκειται να ανοίξει τα σύνορα της σε πρόσφυγες, ότι δεν θα υποδεχθεί κανέναν πλέον στο έδαφος της.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί ότι το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες θα αξιοποιηθεί από τους κυρίαρχους της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ για μια νέα «αντιτρομοκρατική» υστερία, με θύμα τα δημοκρατικά δικαιώματα. Η δημόσια ζωή θα διολισθαίνει όλο και πιο πολύ στη στρατιωτικοποίηση, νέα μέτρα θα νομοθετούνται με πρόσχημα την τρομοκρατία. Ο αυταρχισμός, οι αποκλεισμοί και η γκετοποίηση θα εξαπλώνονται με θύματα όλους όσοι βρίσκονται στο στόχαστρο των πολιτικών λιτότητας και δημοσιονομικής προσαρμογής. Θα ενισχυθεί η ξενοφοβία και η ισλαμοφοβία, θα ενταθεί το κυνήγι εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, φαινόμενα που ήδη βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη στιγμή που οι Βρυξέλλες δέχονταν το τρομοκρατικό χτύπημα, οι πρόσφυγες και μετανάστες που έφθαναν στο Πειραιά, μεταφέρονταν με κλούβες της αστυνομίας και πλαστικές χειροπέδες στα κλειστά κέντρα φύλαξης.

Η βία γεννά βία

Οι ισχυροί της Ευρώπης θέλουν να παρουσιάζουν τα αποτελέσματα των καταστροφικών για τους λαούς της Μ. Ανατολής επιλογών τους σαν να οφείλονται σε μια μάχη πολιτισμών. Προτιμούν να μιλούν για την αδυναμία των μουσουλμάνων να αποδεχθούν και να προσαρμοστούν στο τρόπο ζωής και στις αξίες του δυτικού πολιτισμού. Οι πιο ακραίοι μιλούν για το ασυμβίβαστο των δύο θρησκειών. Ξεχνούν σκόπιμα ότι εκατοντάδες νέοι μουσουλμάνοι, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στις χώρες της Ευρώπης, εγκατέλειψαν τα γκέτο που είχαν κλεισθεί, ταξίδεψαν στη Συρία για να πολεμήσουν στο πλευρό του ISIS. Ξεχνούν ότι οι τρομοκράτες του Βελγίου, όπως και παλιότερα του Παρισιού, γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και σπούδασαν στις χώρες που κατόπιν έγιναν στόχοι τους.

Δεν είναι μόνον αυτό. Είναι πια γνωστό ότι ο ISIS, όπως παλιότερα η Αλ Κάιντα, η Αλ Νούσρα και άλλες παραφυάδες της ισλαμικής τρομοκρατίας, υπήρξαν δημιουργήματα των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και των μεγάλων χωρών της Ε.Ε. Από αυτούς οργανώθηκαν, εξοπλίσθηκαν και στηρίχθηκαν ως όργανα της πολιτικής τους. Ακόμα και τώρα, την περίοδο του «ανοικτού πολέμου» οι μεγάλοι σύμμαχοι της δυτικής σταυροφορίας στη Μ. Ανατολή, οι μοναρχίες του Κόλπου, η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία είναι δυνάμεις που φανερά ή κρυφά συνεργάζονται, εξοπλίζουν στρατιωτικά και ενισχύουν οικονομικά τον ISIS και τις παραφυάδες του.

Εκείνο που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι η κύρια δύναμη στήριξης του ISIS, οι Σουνίτες, δεν αποτελούν μια ακραία αίρεση του μουσουλμανισμού, αλλά πληθυσμούς εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων που δέχθηκαν τα πιο ισχυρά πλήγματα από τη διάλυση του Ιράκ και του Αφγανιστάν, αλλά και από την οικονομική καταστροφή του Πακιστάν. Πληθυσμοί που διεσπάρησαν σε ολόκληρη τη Μ. Ανατολή, που βρέθηκαν για πάνω από μια δεκαετία σε εμπόλεμες περιοχές. Πληθυσμοί που συγκροτήθηκαν σε κοινωνικές δομές μέσα στη διαλυμένη Συρία και στοιχειώδη κρατική υπόσταση μέσω του χαλιφάτου ISIS. Με αυτή τη έννοια, η ευρωπαϊκή βία δημιούργησε περιοχές συγκέντρωσης τεράστιας απόγνωσης που με τη σειρά της τροφοδοτεί νέα βία και ενισχύει ακραίες θρησκευτικές δοξασίες, και φασιστικού τύπου δομές όπως του σαλαφιστικού τζιχαντισμού του ISIS. Αυτά τα δεδομένα βεβαιώνουν ότι η αντιμετώπιση του φαινομένου της ισλαμιστικής τρομοκρατίας δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Η αμηχανία της Δύσης και της Ρωσίας, ίσως, ανάμεσα στα άλλα, να δείχνουν και τη πρόθεση «συνύπαρξης» και ελέγχου του φαινόμενου ISIS.

Λείπει ένα πανευρωπαϊκό αντιπολεμικό κίνημα

Οι λαοί της Ευρώπης δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα πια από τις ηγεσίες τους. Η προάσπιση της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των κοινωνικών κατακτήσεων δεν μπορούν να υπερασπισθούν από εκείνους που υποδαυλίζουν τον πόλεμο, που σπέρνουν απόγνωση και καταστροφή σε χώρες και περιοχές ολόκληρες.

Οι λαοί της Ευρώπης οφείλουν να αντιμετωπίσουν σοβαρά και με αίσθημα ευθύνης την κατάσταση. Όσο οι ηγεσίες της Ε.Ε. συμμετέχουν και εξαπολύουν άδικους πολέμους, τόσο η βία θα επιστρέφει στο εσωτερικό της Ευρώπης. Όσο οι πόλεμοι θα γενικεύονται, τόσο θα δυναμώνουν τα μεταναστευτικά ρεύματα, και μαζί τους οι ακραίες δεξιές και ρατσιστικές, φωνές. Και όσο οι τελευταίες δυναμώνουν, τόσο θα γενικεύονται τα φαινόμενα βίας και τρομοκρατίας.

Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος είναι αναγκαίο, όσο ποτέ, να αναπτυχθεί ένα ισχυρό αντιπολεμικό κίνημα με σημαία το αίτημα «ελεύθεροι λαοί σε ελεύθερες χώρες».

Για να διασωθεί η Ευρώπη και οι λαοί της πρέπει άμεσα να απεγκλωβιστούν από τις καταστροφικές επιλογές και τα σχέδια του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Η ενδυνάμωση του ευρωατλαντισμού είναι άμεση απειλή για την ευρωπαϊκή ειρήνη.

Σήμερα, σε αυτό το σχέδιο δεν συντάσσεται, ούτε κατ’ ελάχιστον, καμιά από τις μεγάλες πολιτικές δυνάμεις ή χώρες. Αντίθετα, όλες οι πτέρυγες κρατούν κοινή στάση.

Φαίνεται ότι στην εποχή μας τα αυτονόητα, η προάσπιση της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ειρήνης, απαιτούν βαθύτερες πολιτικές αλλαγές.

Η Ε.Ε. όμηρος εκβιασμών της Τουρκίας


Έρχονται δύσκολα για τη χώρα

Τα δραματικά γεγονότα των Βρυξελλών προμηνύουν ακόμα δυσμενέστερες εξελίξεις για τη Ελλάδα. Πολλοί προεξοφλούν ότι με πρόσχημα το τρομοκρατικό χτύπημα τα ευρωπαϊκά σύνορα όχι μόνο θα σφραγιστούν οριστικά αλλά και η ίδια η συμφωνία μεταξύ Ε.Ε.- Τουρκίας θα ανατραπεί, κάτω από τις συνεχώς διογκούμενες απαιτήσεις της Τουρκίας, με πρόσχημα πάντα την τρομοκρατία και αιχμή τις μεταναστευτικές ροές.

Οι εκβιασμοί της Τουρκίας έχουν γίνει φανεροί όλο το προηγούμενο διάστημα. Οι δηλώσεις Νταβούτογλου, στη τελευταία Σύνοδο Κορυφής, ότι «δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς Τουρκία και Τουρκία χωρίς Ευρώπη», είναι έκφραση ενός νέου δόγματος που ανατρέπει την πεποίθηση ότι η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται για την ευρωπαϊκή της ένταξη. Είναι, παράλληλα, διπλωματική διατύπωση ενός ωμού εκβιασμού και επιβολής των όρων αυτής της συνεργασίας, υπό το βάρος μιας μεγάλης κρατικής δύναμης.

Η τουρκική διπλωματία γνωρίζει καλά ότι η Ε.Ε. είναι θρυμματισμένη υπό το βάρος των μεταναστευτικών ροών που ή ίδια εξαπέλυσε. Γνωρίζει ότι η Γερμανία παρακολουθεί με αυξημένο ενδιαφέρον τη χώρα στο πεδίο των εξαγωγών και των οικονομικών σχέσεων. Οι υπόλοιπες μεγάλες χώρες της Ευρώπης που μέχρι στιγμής αντιστέκονται στην ενταξιακή της προοπτική, υπολογίζει ότι θα πεισθούν υπό το βάρος της «εξαγωγής» μεταναστών και των κινδύνων της επέκτασης της τρομοκρατίας.

Με αυτή την πολιτική θα επιχειρηθεί να υποβληθούν τετελεσμένα σε βάρος της ελληνικής πλευράς. Το «τι σημασία έχει σε ποιον ανήκει ένα νησί, μπροστά στο κίνδυνο πνιγμού ανθρώπων» που είπε ο Νταβούτογλου, δεν απέχει καθόλου από τη δήλωση της Μέρκελ για την ανάγκη κοινής διαχείρισης μιας ασήμαντης ζώνης «μερικών μιλίων θάλασσας». Κατά το ίδιο τρόπο οι επιφυλάξεις και οι απειλές veto για τα ενταξιακά κεφάλαια που μπλοκάρει η κυπριακή κυβέρνηση, θα παρουσιάζονται όλο και πιο επιτακτικά ως «καπρίτισα».

Την ίδια στιγμή φιλοδοξεί να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο προστάτη των δικαιωμάτων των εκατομμυρίων μουσουλμάνων μεταναστών που προστίθενται σε αυτά που ήδη ζουν στην Ευρώπη. Η απαίτηση για τζαμιά, ινστιτούτα, κέντρα μελετών θα αποτελούν τις μορφές μέσω των οποίων θα ασκείται η προστασία και ο έλεγχος μιας ισχυρότατης κατηγορίας του ευρωπαϊκού πληθυσμού.

Η Ευρώπη, σε αντίθεση με το παρελθόν της, είναι υποχρεωμένη να αναγνωρίσει τη νέα πραγματικότητα και να αντιμετωπίσει την Τουρκία σαν μια μεγάλη περιφερειακή δύναμηνα αποδεχθεί το νέο «τουρκικό δόγμα».

Δρόμος της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Εμπλοκή στη συμπλοκή με τη Διαπλοκή

Στάθης


Πράκτορας της Μοσάντ ο Σκορτσένυ; Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν μπορώ να αναφωνήσω το γνωστόν: γιατί δεν εκπλήσσομαι; διότι εκπλήσσομαι! Επίλεκτος μαχητής των Ες Ες ο Σκορτσένυ, μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης Μουσολίνι στην Ιταλία, το 1943, μετέφερε τον φασίστα δικτάτορα από την αιχμαλωσία στην αγκαλιά του Χίτλερ. Λαϊκό ίνδαλμα made by Γκαίμπελς, αλλά και από τα ίδια του τα κατορθώματα ο Σκορτσένυ, έμεινε πιστός στον Χίτλερ ως τις τελευταίες ημέρες του στο μπούνκερ των τεράτων. Αυτόν λοιπόν τον αμετανόητον, ως το τέλος της ζωής του, αρχιναζί προσέλαβαν μισθοφόρο τα θύματα των ναζί, οι Ισραηλινοί, για να εκτελεί για λογαριασμό τους δολοφονίες άλλων ναζί, όπως στην περίπτωση ενός πυρηνικού φυσικού, που μετά τον πόλεμο δούλευε για λογαριασμό της Αιγύπτου (όπως άλλοι δούλευαν για λογαριασμό των Αμερικανών και άλλων)...

Παράξενο; Οχι! οι ναζιστικές θηριωδίες των Ισραηλινών εναντίον των Παλαιστινίων έχουν από καιρό αποκαλύψει τον δρόμο που πήραν τα πράγματα, αλλά ιστορίες όπως αυτή του Σκορτσένυ δίνουν μια αλλόκοτη παράμετρο στο αεικίνητον της ανθρώπινης τραγωδίας. Οπως και να ’χει, όλα όσα συμβαίνουν στο εκάστοτε παρόν έρχονται από τη σκουληκότρυπα της ιστορίας τους. Λόγου χάριν, η «αγαπημένη» σήμερα Βοσνία της Μέρκελ και της Δύσης προμήθευσε στον Χίτλερ δύο μεραρχίες μουσουλμάνων Βάφεν Ες Ες, όπως άλλωστε η Κροατία ή η Σλοβενία - σ’ αυτές τις χώρες τα Ες Ες ήταν από καθολικούς με την ευλογία του τότε Πάπα, όπως ορθόδοξοι ήταν οι Σέρβοι Τσέτνικοι και οι δικοί μας Αγιορείτες μοναχοί, που στο πρόσωπο του Χίτλερ είδαν έναν προστάτη, καθ’ όμοιον τρόπον που οι ιδεολογικοί τους πρόγονοι είχαν δει το ίδιο στη φάτσα του Μωάμεθ του Προφήτη, του πατέρα του και του παππού του.

Ομως, καλημέρα σας, ας έρθουμε στα δικά μας, στο βαθμό που είναι δικά μας όσα γίνονται σ’ αυτήν τη χώρα υπό τις διαταγές του Βερολίνου, των Τραπεζών και του ΔΝΤ.

Η κάθαρση ήταν ένα αίτημα της Αριστεράς με το οποίο συμφωνούσε η μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού ή, για να το πω αλλιώς, η κάθαρση ήταν ένα αίτημα του ελληνικού λαού που με σθένος και ενάργεια υποστήριξε η Αριστερά. Σε όλες της τις εκδοχές.

Η κάθαρση ήταν (και είναι) αναγκαία, όχι μόνον για την απόδοση της δικαιοσύνης, αλλά και ως μια λυτρωτική πολιτική διαδικασία που θα έδινε νέες και καλύτερες παραγωγικές παραμέτρους στην οικονομία. Με ευεργετικές συνέπειες στην κοινωνία.

Η κάθαρση αφορούσε υποθέσεις όπως το άγος του Χρηματιστηρίου, τη μακροχρόνια καταλήστευση των Ασφαλιστικών Ταμείων, τις μίζες στα εξοπλιστικά, τις μίζες από μεγάλες εταιρείες προς ορισμένα κόμματα και ορισμένα πολιτικά πρόσωπα, τον τρόπο που διεξήχθησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, την υπεξαίρεση των αποταμιεύσεων από τους μικροομολογιούχους και (αν δεν μου διαφεύγει κάτι) τη διαπλοκή, τη διασύνδεση δηλαδή του κεφαλαίου (εγχώριου και εξωχώριου) με μέσα ενημέρωσης και πολιτικά κόμματα.

Η κάθαρση ήταν (και είναι) μια υπόθεση ζωτικής σημασίας για την ανόρθωση της χώρας. Είναι εκ των ων ουκ άνευ, και ως τέτοια ο ΣΥΡΙΖΑ την είχε υψώσει σημαία. Τουλάχιστον ώσπου αντί να σκίσει το μνημόνιο, έσκισε το προεκλογικό του πρόγραμμα και άρχισε τους ευφημισμούς και τις μετονομασίες - δεν έχει μείνει ψάρι στις ρηχές θάλασσες ή στα ανοιχτά πελάγη που ο αντι-ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα να μην έχει βαφτίσει σε κρέας για να το τρώνε με τέσσερα στόματα οι... θεσμοί! (Μια ακόμα ανίερη παρένδυση, να ονομάζεις τώρα «θεσμούς» εκείνους που έλεγες δολοφόνους, ιμπεριαλιστές και αποικιοκράτες). Τους τυράννους, τους κάπο και τους γκαουλάϊτερ. Ή μήπως δεν είναι; πώς θα τους έλεγαν σήμερα οι ομιλούντες τη γλώσσα του κ. Φάμελλου; Ουρσουλίνες;

Η κάθαρση λοιπόν αυτή, όπως και η διερεύνηση για τη δημιουργία του χρέους ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ δύο βασικά προτάγματα μιας συντεταγμένης πολιτικής. Ειδικώς ο αγώνας κατά της διαπλοκής φαινόταν ότι θα είναι ανένδοτος. Και πάντως όχι ένας αντιπερισπασμός, ένα πυροτέχνημα, ένας αντικατοπτρισμός. Οι αράδες αυτές γράφονται πριν από τη (χθεσινή πλέον) συζήτηση στη Βουλή και, αναλόγως της εξέλιξής της, θα επανέλθουμε. Ορισμένα πράγματα όμως βοούν εκ προοιμίου. Η διαπλοκή αντιμετωπίζεται με νέους νόμους και οι νέοι νόμοι με αυτόν τον σκοπό (πλην από κάτι κουτοπόνηρα σοφίσματα για τις άδειες) δεν έχουν έλθει στη Βουλή. Η διαπλοκή επίσης δεν αντιμετωπίζεται με την καταστρατήγηση της διάκρισης των εξουσιών. Ούτε διαπλοκή είναι μόνον ο κ. Ψυχάρης, με τον οποίον ο κ. Τσίπρας συγκρούεται μετά την αποτυχία της συνάντησης των γάτων.

Αγώνας κατά της διαπλοκής με τις ευλογίες της κυρίας Μέρκελ και του κ. Σουλτς δεν γίνεται. Αναδιάρθρωση, αναδόμηση, ανασχηματισμός της διαπλοκής μπορεί, υπό το άγρυπνο βλέμμα τέτοιων προστατών, να επισυμβεί, αλλά εξάρθρωση και διάλυση αυτού του καρκινώματος, όχι!

Ο κ. Τσίπρας διαπράττει μία από τις τελευταίες αμαρτίες του, φέρνει την ανάγκη για κάθαρση στη Βουλή υποταγμένη σε πρόχειρες, πρόσκαιρες και οπορτουνιστικές σκοπιμότητες. Και κατά τούτο το αίτημα για κάθαρση ξεπέφτει στο επίπεδο μιας φάρσας, όπως θα την όριζαν οι ξακουστοί αγώνες κατά της διαπλοκής που έχει δώσει ως τώρα η κυρία Τζάκρη ή ο κ. Στουρνάρας.

Μπορεί σ’ αυτήν τη Βουλή να μην παρίσταται ο αργόμισθος των Ολυμπιακών Αγώνων και επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσουκαλάς, αλλά παρίσταται ο κ. Κουρουμπλής που κυνηγούσε τον κ. Ψυχάρη από ραχούλα σε ραχούλα και δεν τον έπιανε - λαγός ο γάτος!

Δεν απέχουμε πολύ από τη μετατροπή της ανάγκης για Κάθαρση σε Υβριν. Διότι η ασέβεια στη νοημοσύνη του λαού είναι τρισχειρότερη από την αλαζονεία απέναντι στους θεούς. Μια αλαζονεία μάλιστα πτωχοπροδρομική τύπου Παππά και... Ινστιτούτου της Φλωρεντίας!

Ο λαός χειμάζεται με τρόπους ειδεχθείς, πολύ μακριά από τους μισθούς της κυρίας Κατσέλη (γνωστής Πασιονάριας του αγώνα κατά της διαπλοκής) και οι κοκορομαχίες δικομματικού τύπου στη Βουλή, μόνον αλάτι στις πληγές του προσθέτουν. Στα χέρια της Αριστεράς (έτσι όπως αυτοπροσδιορίζεται η ομάδα των υποτακτικών του Σόιμπλε) ο λαός αποξενώνεται ακόμα περισσότερο από το πολίτευμα και την πολιτική, με τα καραγκιοζιλίκια της δεύτερης και τον εξευτελισμό του πρώτου να τον ταλανίζουν. Διότι ό,τι ιερότερο έχει μια δημοκρατία, οι θεσμοί της, έχει εκπέσει σήμερα σε μια ακόμα παρένδυση, όταν με τη λέξη αυτή έχουμε ονομάσει τα ίδια τα στρατεύματα κατοχής στη χώρα μας. Οταν θεσμούς ονομάζουμε ακριβώς αυτά τα τροϊκανά εκτρώματα που κατατρώγουν τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Ο κ. Τσίπρας έχει αποδειχθεί εξπέρ στα ψέματα (για το μνημόνιο, το χρέος, τον ΕΝΦΙΑ, την επαναφορά των μισθών και των συντάξεων, τον ΦΠΑ, τις εργασιακές σχέσεις, το αφορολόγητο, τη φορολόγηση, τις αποκρατικοποιήσεις και τόσα άλλα) - εκτός όμως από τα ψέματα, έχει αναδειχθεί και σε ζογκλέρ του άδικου λόγου. Διότι όπως θα σας διαβεβαίωναν οι κύριοι Καρανίκες που ο κ. Τσίπρας δημιουργεί κατ’ εικόναν και ομοίωσίν του, αν όχι στην Αριστερά αλλά πάντως καθ’ οδόν προς τα Σούσα της Σοσιαλδημοκρατίας, όσα σας γράφω σήμερα ο κ. Τσίπρας δεν τα... έχει πει ποτέ! Απλώς όταν τα έλεγε, δεν τα έλεγε...

e-nikos

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Δύο σενάρια για την Ελλάδα: Το κακό και το χειρότερο…

Δημήτρης Μηλάκας


Κατά μία –απαισιόδοξη- άποψη που διατυπώνει ωστόσο πρώην  κορυφαίος παράγοντας της πολιτικής ζωής, υπάρχουν μόνο δύο σενάρια για τις μεσοπρόθεσμες εξελίξεις: το κακό και το χειρότερο…

Το κακό σενάριο είναι σε γενικές γραμμές, αυτό το οποίο βιώνει η ελληνική κοινωνία και οικονομία από την Άνοιξη του 2010. Δηλαδή μια συνεχής και δίχως τέλος κατάπτωση, μια διαρκής χωρίς τέλος και μάταια προσπάθεια να σταματήσει η πορεία προ τον  πάτο, η οποία ωστόσο συνεχίζεται.

Η εξέλιξη του κακού σεναρίου έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με την οικονομική ασφυξία, την οποία επιτείνουν οι  πολιτικές της λεηλασίας που επιβάλουν οι δανειστές με μόνο στόχο να αρπάξουν ως χρεολύσιο ό,τι μπορούν να βάλουν στο χέρι: από μισθούς και συντάξεις, μέχρι ιδιωτικά και δημόσια ακίνητα, επιχειρήσεις και  δημόσιους πόρους σε σκοτωμένες τιμές. Η εξέλιξη αυτού του σεναρίου οδηγεί στο βυθό, χρόνο με το χρόνο, ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, υπονομεύει τις όποιες δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης και οδηγεί τη χώρα στο περιθώριο και στη  γκρίζα σκιά «αναπάντεχων»  κρίσεων.

Μια – επί της ουσίας- χρεοκοπημένη χώρα, η οποία υπάρχει εν ζωή μόνο για να εξυπηρετεί το χρέος της, είναι προφανώς αντιμέτωπη ανά πάσα στιγμή με γκρίζα και αναπάντεχα σενάρια, ακριβώς εξαιτίας της αδυναμίας της να υπερασπιστεί ζωτικά της συμφέροντα. Ένα τέτοιο παράδειγμα αδυναμίας καταγράφεται αυτήν ακριβώς τη στιγμή με την προσφυγική / μεταναστευτική κρίση και την ελληνική αδυναμία να αρνηθεί να γίνει αποθήκη ανθρώπων, όπως της ζητούν και της επιβάλλουν οι Εταίροι και δανειστές της.

Το χειρότερο σενάριο ωστόσο, με το οποίο ήδη βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα έχει να κάνει με επικίνδυνες  εκκρεμότητες στην εξωτερική της πολιτική, οι οποίες επανεμφανίζονται ως γραμμάτια  προς εξόφληση: Η εκκρεμότητα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, οι τουρκικές διεκδικήσεις και η επισφράγιση της διχοτόμησης της Κύπρου είναι τα τρία ζητήματα που συνθέτουν το χειρότερο σενάριο, στο οποίο οδηγείται, εξαιτίας της οικονομικής  και πολιτικής αδυναμίας, η χώρα.

Στην παρούσα φάση η ελληνική κυβέρνηση πιέζεται ασφυκτικά (από Αμερικανούς και Γερμανούς) να υποχωρήσει στην  υπόθεση της ονομασίας και να δεχτεί τα τετελεσμένα: Να αποδεχτεί , δηλαδή, την ύπαρξη της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας»  ως χώρας μέλος του ΟΗΕ…

Η ελληνική αδυναμία, η οποία εκδηλώνεται πια και ως αμυντική ανεπάρκεια πυροδοτεί και το χειρότερο σενάριο στα ελληνοτουρκικά, καθώς όπως φαίνεται ακόμη και από την ειδησεογραφία η Άγκυρα καθημερινά υπενθυμίζει εμπράκτως ότι:

  • Αμφισβητεί τα θαλάσσια σύνορα
  • Αμφισβητεί εδάφη (νησιά, βράχους και βραχονησίδες )
  • Αμφισβητεί δικαιώματα σε Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη

Υ.Γ. είναι παράδοξη, χωρίς να είναι ωστόσο ιστορικά ανεξήγητη, η αφασία του ελληνικού πολιτικού συστήματος, το οποίο απλώς ελπίζει ότι κάποιος από μηχανής φίλος, εταίρος ή σύμμαχος θα εμφανιστεί. Αγνοούν οι πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν και κυβερνούν  ότι οι «φίλοι» εμφανίζονται κατόπιν εορτής…

Το Ποντίκι

Διαβάστε Περισσότερα »