Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Προσδοκώ

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης 


Κυριακή πρωί στην εκκλησία ύστερα από πολλά χρόνια. Με όλους τους παρελθόντες αγνωστικισμούς στριμωγμένους μαζί του στο στασίδι.

Και τις πιο ενοχλητικές σκέψεις να τσιγκλάνε το μυαλό του. Για το άσκοπο ξόδεμα της ζωής του, που τώρα στα στερνά το αντιλαμβάνεται, πόσο άσκοπα ξοδεύτηκε. Αλλά είναι ωραίο τούτο το ανοιξιάτικο πρωινό.

Μια μαυροφορεμένη γριά γονατίζει στο πάτωμα. Ο νεωκόρος σβήνει με τα δάχτυλα τα κεριά που λιώνουν. Οι βυζαντινές ψαλμωδίες υψώνονται μέχρι τον τρούλο. Καμένο λιβάνι και αναστάσιμες πασχαλιές ευφραίνουν τις πιο παιδικές του αναμνήσεις και ανοίγουν τους κλεισμένους πόρους της ψυχής του.

Προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος, ακούει το παπαδάκι να απαγγέλλει.

Και για πρώτη φορά μετά από πέντε ολόκληρες δεκαετίες. Απ’ όταν ακόμη ήταν και ο ίδιος παπαδάκι στην ίδια εκκλησία.

Σκύβει το κεφάλι του με ταπεινότητα. Για να κάνει το σταυρό του.

Πηγή: artinews.gr



Arti News: Επιλογές




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου