Προκόπης Μπίχτας
Η αποδοχή, η εξάπλωση, η ενθάρρυνση και, πολύ συχνά, η νομιμοποίηση του εγκλήματος κάθε είδους είναι συνυφασμένα με την ύπαρξη των εκμεταλλευτικών συστημάτων, από την κατοχή των δούλων που απετέλεσε την υπόσταση του δουλοκτητικού συστήματος, την ακραία αυθαιρεσία του άρχοντα στην φεουδαρχία, μέχρι σήμερα.
Το σύστημα της μισθωτής εργασίας είναι σύμφυτο με κάθε είδους έγκλημα από την στιγμή της γέννησής του. Από το, κάποτε, επίσημο και νόμιμο δουλεμπόριο Αφρικανών, Ιρλανδών και κάθε αδύναμου λαού και ανυπεράσπιστων κοινωνικών ομάδων, την «οικονομία του δυναμίτη» για την καταστροφή ανταγωνιστικών επιχειρήσεων, την εξαγορά πολιτικών προσώπων, την φοροδιαφυγή, την ανασφάλιστη εργασία, την πορνεία, μέχρι σήμερα όπου, ταυτόχρονα με τα προηγούμενα, ανθούν το οργανωμένο εμπόριο της σάρκας, η οργανωμένη παραγωγή και το εμπόριο ναρκωτικών, το οργανωμένο εμπόριο ανθρώπινων οργάνων, το σύγχρονο δουλεμπόριο, το λαθρεμπόριο κάθε είδους και ό,τι άλλο βάζει ο νους του ανθρώπου, είναι φαινόμενα που είναι συνυφασμένα με τον καπιταλισμό.
Στο σύστημα της μισθωτής εργασίας το μαύρο χρήμα, η παραοικονομία, η γιγαντιαία φοροδιαφυγή και υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, τα ναρκωτικά, το λαθρεμπόριο και κάθε είδους έγκλημα δημιουργούν συσσώρευση κεφαλαίου, που, με τη σειρά του, δημιουργεί συγκέντρωση και συγκεντροποίηση. Αυτός ο πλούτος δεν μπορεί να μετρηθεί ακριβώς και δεν προσμετράται στο επίσημο ΑΕΠ. Όμως προσμετρώνται η κυκλοφορία του και η παραγόμενη αξία που δημιουργείται από την επένδυσή του σε νόμιμες επιχειρήσεις.
Η εγκληματική δραστηριότητα δημιουργεί ένα δικό της, ανεπίσημο ΑΕΠ το οποίο, στην Ελλάδα, έχει υπολογιστεί ότι είναι ίσο με το 25% του επίσημου ΑΕΠ. Είτε είναι επίσημο είτε ανεπίσημο, είναι αποτέλεσμα παραγωγής αξιών και πλούτου και συνυπάρχει, όχι παράλληλα, αλλά συναντώμενο διαρκώς με το επίσημο ΑΕΠ. Έτσι το έγκλημα ισχυροποιεί τον καπιταλισμό και η διαφθορά μετατρέπεται σε συναλλαγή, σε θεσμό αναγκαίο για την αναπαραγωγή και διαιώνισή του. Ακόμα περισσότερο σήμερα, σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης, παράνομες δραστηριότητες όπως μαύρο χρήμα, ανασφάλιστη εργασία, φοροδιαφυγή, κρυφές ενέργειες κ.λ.π. είναι απαραίτητες για την επιβίωση των επιχειρήσεων.
Σε αυτή την κατάσταση οποιαδήποτε στέρηση δημόσιων εσόδων αποτελεί ένα μικρό μέρος της ωφέλειας που προκύπτει από το εγκληματικό ΑΕΠ. Το αστικό κράτος, συνεπές προς τον φυσικό του ρόλο, δέχεται να αποστερηθεί μερικά δισ. ευρώ για το συνολικό καλό του συστήματος. Άλλωστε δεν είναι σοβαρό ποσόν συγκριτικά με τα πολλά δισ. που παράγονται από τις εγκληματικές δραστηριότητες.
Μέχρι σήμερα και κατά κανόνα το οργανωμένο έγκλημα και η βαθειά διαφθορά ήσαν πράγματα που αφορούσαν, κυρίως, στην κυρίαρχη τάξη. Σήμερα, στην εποχή της δομικής κρίσης του συστήματος και, ταυτόχρονα, της προσπάθειας των ελίτ για την υλοποίηση της παγκοσμιοποίησης, μια από τις επιλογές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής είναι να εξαπλωθούν και να κυριαρχήσουν οι εγκληματικές πρακτικές σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας.
Οι εγκληματίες είτε είναι μικρής είτε μεγάλης κλίμακας έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: στηρίζουν και θα στηρίζουν το καθεστώς που τους στηρίζει. Θα χτυπήσουν κάθε προσπάθεια αλλαγής του, επειδή θα θεωρήσουν ότι αυτή η αλλαγή μπορεί να απειλήσει τα μεγάλα ή μικρά προνόμιά τους κι αυτό τους κάνει πολύτιμους συμμάχους κάθε αντιδραστικής πολιτικής.
Σήμερα, που οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν με πολύ κόπο, με καθημερινό άγχος και φόβο για την επόμενη ημέρα, εάν ζουν και με τον φόβο ότι μπορεί να μην γυρίσουν στο σπίτι τους το βράδυ, είναι αδύνατο να σκεφτούν, να συζητήσουν και να ασχοληθούν με κοινά ζητήματα και με συλλογικές δράσεις. Ο σκοπός της διάδοσης της εγκληματικότητας σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας είναι να την διασπάσει και να την μετατρέψει σε άθροισμα διεφθαρμένων και τρομοκρατημένων ατόμων.
Η δημιουργία περιοχών-κέντρων εγκληματικότητας στα μεγάλα αστικά κέντρα, η προώθηση της γκετοποίησης μέσα από την πολυπολιτισμικότητα, η διαμόρφωση ενός συστήματος ηθικών αξιών που δημιουργεί όλο και περισσότερους εγκληματίες, ανήκουν στον κεντρικό σχεδιασμό των παγκοσμιοποιητών για την δημιουργία μιας υπεριμπεριαλιστικής κυβέρνησης και την απόκτηση της παγκόσμιας εξουσίας.
Ταυτόχρονα, η αποδοχή και διάδοση του εγκλήματος ισχυροποιεί τον φασισμό, που είναι το μεγάλο όπλο της Liberal Elit για την καταστολή των λαϊκών εξεγέρσεων. Ο φασισμός ήταν και είναι συνδεδεμένος με το έγκλημα, τρέφεται από αυτό και, με την σειρά του, το τρέφει. Η παγκοσμιοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός παράγουν, αναπαράγουν και κατευθύνουν τον φασισμό, ενώ τα όργανά τους φροντίζουν να αθωώνουν ακόμα και τις πιο ακραίες κολάσιμες πράξεις των πιστών του. Η παγκοσμιοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός χρειάζονται την διαφθορά, το έγκλημα και τον φασισμό.
Όταν οι υπηρέτες του συστήματος κραυγάζουν για “καταστολή του εγκλήματος”, “απονομή δικαιοσύνης”, “επάνοδο στην νομιμότητα” κ.λ.π. είτε απειλούν προληπτικά οποιαδήποτε, πιθανή, μαζική αντίδραση των πληττομένων μαζών είτε καταφεύγουν σε ψελλίσματα που νανουρίζουν τους αιώνια αθώους – απαθείς συνεργούς και αιώνια σφαχτάρια. Δεν θα ξεριζώσουν ποτέ ζωτικά όργανά τους.
Όσο η σημερινή πολιτική κατάσταση και η ανοχή των εθελόδουλων πολιτικών γίνονται ανεκτά, τόσο ολόκληρη η κοινωνία και το κάθε ξεχωριστό άτομο θα απειλείται με όλους τους τρόπους. Η Ιστορία έχει δείξει ότι το έγκλημα υποχωρεί με ραγδαίους ρυθμούς μόνο όταν οι λαοί στρέφονται προς τους δημοκρατικούς αγώνες. Εκλείπει εντελώς σε επαναστατικές περιόδους.
Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη
Η αποδοχή, η εξάπλωση, η ενθάρρυνση και, πολύ συχνά, η νομιμοποίηση του εγκλήματος κάθε είδους είναι συνυφασμένα με την ύπαρξη των εκμεταλλευτικών συστημάτων, από την κατοχή των δούλων που απετέλεσε την υπόσταση του δουλοκτητικού συστήματος, την ακραία αυθαιρεσία του άρχοντα στην φεουδαρχία, μέχρι σήμερα.
Το σύστημα της μισθωτής εργασίας είναι σύμφυτο με κάθε είδους έγκλημα από την στιγμή της γέννησής του. Από το, κάποτε, επίσημο και νόμιμο δουλεμπόριο Αφρικανών, Ιρλανδών και κάθε αδύναμου λαού και ανυπεράσπιστων κοινωνικών ομάδων, την «οικονομία του δυναμίτη» για την καταστροφή ανταγωνιστικών επιχειρήσεων, την εξαγορά πολιτικών προσώπων, την φοροδιαφυγή, την ανασφάλιστη εργασία, την πορνεία, μέχρι σήμερα όπου, ταυτόχρονα με τα προηγούμενα, ανθούν το οργανωμένο εμπόριο της σάρκας, η οργανωμένη παραγωγή και το εμπόριο ναρκωτικών, το οργανωμένο εμπόριο ανθρώπινων οργάνων, το σύγχρονο δουλεμπόριο, το λαθρεμπόριο κάθε είδους και ό,τι άλλο βάζει ο νους του ανθρώπου, είναι φαινόμενα που είναι συνυφασμένα με τον καπιταλισμό.
Στο σύστημα της μισθωτής εργασίας το μαύρο χρήμα, η παραοικονομία, η γιγαντιαία φοροδιαφυγή και υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, τα ναρκωτικά, το λαθρεμπόριο και κάθε είδους έγκλημα δημιουργούν συσσώρευση κεφαλαίου, που, με τη σειρά του, δημιουργεί συγκέντρωση και συγκεντροποίηση. Αυτός ο πλούτος δεν μπορεί να μετρηθεί ακριβώς και δεν προσμετράται στο επίσημο ΑΕΠ. Όμως προσμετρώνται η κυκλοφορία του και η παραγόμενη αξία που δημιουργείται από την επένδυσή του σε νόμιμες επιχειρήσεις.
Η εγκληματική δραστηριότητα δημιουργεί ένα δικό της, ανεπίσημο ΑΕΠ το οποίο, στην Ελλάδα, έχει υπολογιστεί ότι είναι ίσο με το 25% του επίσημου ΑΕΠ. Είτε είναι επίσημο είτε ανεπίσημο, είναι αποτέλεσμα παραγωγής αξιών και πλούτου και συνυπάρχει, όχι παράλληλα, αλλά συναντώμενο διαρκώς με το επίσημο ΑΕΠ. Έτσι το έγκλημα ισχυροποιεί τον καπιταλισμό και η διαφθορά μετατρέπεται σε συναλλαγή, σε θεσμό αναγκαίο για την αναπαραγωγή και διαιώνισή του. Ακόμα περισσότερο σήμερα, σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης, παράνομες δραστηριότητες όπως μαύρο χρήμα, ανασφάλιστη εργασία, φοροδιαφυγή, κρυφές ενέργειες κ.λ.π. είναι απαραίτητες για την επιβίωση των επιχειρήσεων.
Σε αυτή την κατάσταση οποιαδήποτε στέρηση δημόσιων εσόδων αποτελεί ένα μικρό μέρος της ωφέλειας που προκύπτει από το εγκληματικό ΑΕΠ. Το αστικό κράτος, συνεπές προς τον φυσικό του ρόλο, δέχεται να αποστερηθεί μερικά δισ. ευρώ για το συνολικό καλό του συστήματος. Άλλωστε δεν είναι σοβαρό ποσόν συγκριτικά με τα πολλά δισ. που παράγονται από τις εγκληματικές δραστηριότητες.
Μέχρι σήμερα και κατά κανόνα το οργανωμένο έγκλημα και η βαθειά διαφθορά ήσαν πράγματα που αφορούσαν, κυρίως, στην κυρίαρχη τάξη. Σήμερα, στην εποχή της δομικής κρίσης του συστήματος και, ταυτόχρονα, της προσπάθειας των ελίτ για την υλοποίηση της παγκοσμιοποίησης, μια από τις επιλογές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής είναι να εξαπλωθούν και να κυριαρχήσουν οι εγκληματικές πρακτικές σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας.
Οι εγκληματίες είτε είναι μικρής είτε μεγάλης κλίμακας έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: στηρίζουν και θα στηρίζουν το καθεστώς που τους στηρίζει. Θα χτυπήσουν κάθε προσπάθεια αλλαγής του, επειδή θα θεωρήσουν ότι αυτή η αλλαγή μπορεί να απειλήσει τα μεγάλα ή μικρά προνόμιά τους κι αυτό τους κάνει πολύτιμους συμμάχους κάθε αντιδραστικής πολιτικής.
Σήμερα, που οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν με πολύ κόπο, με καθημερινό άγχος και φόβο για την επόμενη ημέρα, εάν ζουν και με τον φόβο ότι μπορεί να μην γυρίσουν στο σπίτι τους το βράδυ, είναι αδύνατο να σκεφτούν, να συζητήσουν και να ασχοληθούν με κοινά ζητήματα και με συλλογικές δράσεις. Ο σκοπός της διάδοσης της εγκληματικότητας σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας είναι να την διασπάσει και να την μετατρέψει σε άθροισμα διεφθαρμένων και τρομοκρατημένων ατόμων.
Η δημιουργία περιοχών-κέντρων εγκληματικότητας στα μεγάλα αστικά κέντρα, η προώθηση της γκετοποίησης μέσα από την πολυπολιτισμικότητα, η διαμόρφωση ενός συστήματος ηθικών αξιών που δημιουργεί όλο και περισσότερους εγκληματίες, ανήκουν στον κεντρικό σχεδιασμό των παγκοσμιοποιητών για την δημιουργία μιας υπεριμπεριαλιστικής κυβέρνησης και την απόκτηση της παγκόσμιας εξουσίας.
Ταυτόχρονα, η αποδοχή και διάδοση του εγκλήματος ισχυροποιεί τον φασισμό, που είναι το μεγάλο όπλο της Liberal Elit για την καταστολή των λαϊκών εξεγέρσεων. Ο φασισμός ήταν και είναι συνδεδεμένος με το έγκλημα, τρέφεται από αυτό και, με την σειρά του, το τρέφει. Η παγκοσμιοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός παράγουν, αναπαράγουν και κατευθύνουν τον φασισμό, ενώ τα όργανά τους φροντίζουν να αθωώνουν ακόμα και τις πιο ακραίες κολάσιμες πράξεις των πιστών του. Η παγκοσμιοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός χρειάζονται την διαφθορά, το έγκλημα και τον φασισμό.
Όταν οι υπηρέτες του συστήματος κραυγάζουν για “καταστολή του εγκλήματος”, “απονομή δικαιοσύνης”, “επάνοδο στην νομιμότητα” κ.λ.π. είτε απειλούν προληπτικά οποιαδήποτε, πιθανή, μαζική αντίδραση των πληττομένων μαζών είτε καταφεύγουν σε ψελλίσματα που νανουρίζουν τους αιώνια αθώους – απαθείς συνεργούς και αιώνια σφαχτάρια. Δεν θα ξεριζώσουν ποτέ ζωτικά όργανά τους.
Όσο η σημερινή πολιτική κατάσταση και η ανοχή των εθελόδουλων πολιτικών γίνονται ανεκτά, τόσο ολόκληρη η κοινωνία και το κάθε ξεχωριστό άτομο θα απειλείται με όλους τους τρόπους. Η Ιστορία έχει δείξει ότι το έγκλημα υποχωρεί με ραγδαίους ρυθμούς μόνο όταν οι λαοί στρέφονται προς τους δημοκρατικούς αγώνες. Εκλείπει εντελώς σε επαναστατικές περιόδους.
Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου