Χριστίνα (Ανδρομέδα) Πεταλωτή
Ένα φιλμάκι από τα παλιά με τον Bill Murray στα καλύτερά του, που έγραψε ιστορία και το στόρι του απετέλεσε έμπνευση για πολλές μετέπειτα ταινίες.
Τόπος, μια επαρχιακή πόλη της Πενσιλβάνια.
Εποχή, 2 Φεβρουαρίου 1993.
Λόγος, το ετήσιο Φεστιμάλ Μαρμότας, ένα αρχαίο σαξονικό παγανιστικό έθιμο, σύμφωνα με το οποίο, το μικρό χαριτωμένο τρωκτικό που μοιάζει με κάστορα, θα υποδείξει πόσο μακρύς θα είναι ο χειμώνας. Αν τη στιγμή που θα βγει από το λαγούμι του έχει συννεφιά τότε η Άνοιξη θα έρθει νωρίς, αν πάλι έχει λιακάδα τότε θα καθυστερήσει μερικές εβδομάδες.
Σκοπός, η τηλεοπτική κάλυψη της εκδήλωσης από το συνεργείο του δελτίου καιρού.
Κεντρικός ήρωας, ο Φιλ ένας αλαζόνας μισάνθρωπος μετεωρολόγος.
Το στόρι είναι σχετικό απλό αλλά ευφυΐες. Ο ανάποδος Φιλ ζει και ξαναζεί την ίδια μέρα ακριβώς. Ξυπνάει, ακούει την επίσημη ανακοίνωση του ραδιοφώνου για τη σφοδρή κακοκαιρία που έχει αποκλείσει την πόλη, πηγαίνει στην εκδήλωση με μισή καρδιά και κάνει μία αδιάφορη αναμετάδοση, μαλώνει με το συνεργείο, επιχειρεί να φύγει μόνος για να δει ιδίοις όμμασι πως ο παγετός έχει όντως μπλοκάρει τα πάντα και περνάει τελικώς το υπόλοιπο της μέρας του μέσα στα νεύρα μεταξύ μπαρ και εστιατορίων. Την επομένη ξυπνά με μια τεράστια προσμονή να φύγει επιτέλους από αυτή την βαρετή κωμόπολη για να συνειδητοποιήσει όμως με μεγάλη έκπληξη πως το Φεστιβάλ αρχίζει και πάλι από την αρχή.
Το σκηνικό αυτό επαναλαμβάνεται ασταμάτητα βρίσκοντας τον Φιλ κάθε φορά όλο και πιο εξοργισμένο. Μια, δυο, τρεις, όμως, πέντε, δέκα το συνειδητοποιεί πως είναι εντελώς μάταιο να αντιστέκεται και αποφασίζει να εκμεταλλευτεί τον άπειρο χρόνο που του προσφέρεται. Όσο οι υπόλοιποι άνθρωποι δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί το πάγωμα του χρόνου ο Φιλ όντας και μεγάλος λάτρης του γυναικείου φύλου προσπαθεί να βρει έναν καλό τρόπο για να καταφέρει την ωραία αλλά συντηρητική παραγωγό του δελτίου, Ρίτα. Κάθε επαναλαμβανόμενη μέρα εφαρμόζει κι ένα καινούριο τέχνασμα για να ρίξει τις άμυνές της. Άδικος ο κόπος όμως, η Ρίτα αποδεικνύεται εξαιρετικά πολύπλευρη και πολύπλοκη, πράγμα που κάνει τελικώς τον Φιλ να την ερωτευτεί.
Για χατίρι της λοιπόν ξεκινά μαθήματα πιάνου, μαθαίνει καινούριες γλώσσες, γλυπτική, μελετάει ποίηση και βάζει στόχο να την εντυπωσιάσει. Και πάλι όμως τζίφος. Όλα δείχνουν μάταια και ο ίδιος παραμένει εγκλωβισμένος στην ίδια μέρα, στην ίδια πόλη. Μέχρι που γίνεται μέσα του η αλλαγή και σταματά να κάνει πράγματα με κάποια σκοπιμότητα. Αρχίζει να απολαμβάνει τις ώρες του, αρχίζει να νοιάζεται για τους γύρω του κι όταν ποια καταφέρει να αγαπήσει τη ζωή του, γίνεται το θαύμα και κερδίζει την καρδιά της Ρίτας και τότε πραγματικά μια καινούρια μέρα έχει ξημερώσει.
Όσο φανταστικό κι αν ακούγεται αυτό το σενάριο πόσο αληθινό τελικά είναι; Βυθισμένοι σε μια καταστροφική μονοτονία ζούμε και ξαναζούμε μία μέρα που μοιάζει με την προηγούμενη και την παρα-προηγούμενη. Μισούμε την καθημερινότητά μας, κάνουμε πράγματα που δεν αγαπάμε μόνο και μόνο για να κερδίσουμε κάτι από αυτό και τελικώς φτάνουμε στο σημείο να μισήσουμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν όμως χαλαρώσουμε και αφεθούμε, όταν απολαύσουμε αυτά τα λίγα που μας είναι διαθέσιμα τότε όλα παίρνουν άλλο χρώμα.
Η μέρα της Μαρμότας (Groundhog Day) με την απλότητά της και την αφέλεια της και τη νοσταλγία μιας πιο ανέμελης δεκαετίας είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
Πηγή: enfo.gr
Χριστίνα (Ανδρομέδα) Πεταλωτή: Σχετικάμε τον συντάκτη
Ένα φιλμάκι από τα παλιά με τον Bill Murray στα καλύτερά του, που έγραψε ιστορία και το στόρι του απετέλεσε έμπνευση για πολλές μετέπειτα ταινίες.
Τόπος, μια επαρχιακή πόλη της Πενσιλβάνια.
Εποχή, 2 Φεβρουαρίου 1993.
Λόγος, το ετήσιο Φεστιμάλ Μαρμότας, ένα αρχαίο σαξονικό παγανιστικό έθιμο, σύμφωνα με το οποίο, το μικρό χαριτωμένο τρωκτικό που μοιάζει με κάστορα, θα υποδείξει πόσο μακρύς θα είναι ο χειμώνας. Αν τη στιγμή που θα βγει από το λαγούμι του έχει συννεφιά τότε η Άνοιξη θα έρθει νωρίς, αν πάλι έχει λιακάδα τότε θα καθυστερήσει μερικές εβδομάδες.
Σκοπός, η τηλεοπτική κάλυψη της εκδήλωσης από το συνεργείο του δελτίου καιρού.
Κεντρικός ήρωας, ο Φιλ ένας αλαζόνας μισάνθρωπος μετεωρολόγος.
Το στόρι είναι σχετικό απλό αλλά ευφυΐες. Ο ανάποδος Φιλ ζει και ξαναζεί την ίδια μέρα ακριβώς. Ξυπνάει, ακούει την επίσημη ανακοίνωση του ραδιοφώνου για τη σφοδρή κακοκαιρία που έχει αποκλείσει την πόλη, πηγαίνει στην εκδήλωση με μισή καρδιά και κάνει μία αδιάφορη αναμετάδοση, μαλώνει με το συνεργείο, επιχειρεί να φύγει μόνος για να δει ιδίοις όμμασι πως ο παγετός έχει όντως μπλοκάρει τα πάντα και περνάει τελικώς το υπόλοιπο της μέρας του μέσα στα νεύρα μεταξύ μπαρ και εστιατορίων. Την επομένη ξυπνά με μια τεράστια προσμονή να φύγει επιτέλους από αυτή την βαρετή κωμόπολη για να συνειδητοποιήσει όμως με μεγάλη έκπληξη πως το Φεστιβάλ αρχίζει και πάλι από την αρχή.
Το σκηνικό αυτό επαναλαμβάνεται ασταμάτητα βρίσκοντας τον Φιλ κάθε φορά όλο και πιο εξοργισμένο. Μια, δυο, τρεις, όμως, πέντε, δέκα το συνειδητοποιεί πως είναι εντελώς μάταιο να αντιστέκεται και αποφασίζει να εκμεταλλευτεί τον άπειρο χρόνο που του προσφέρεται. Όσο οι υπόλοιποι άνθρωποι δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί το πάγωμα του χρόνου ο Φιλ όντας και μεγάλος λάτρης του γυναικείου φύλου προσπαθεί να βρει έναν καλό τρόπο για να καταφέρει την ωραία αλλά συντηρητική παραγωγό του δελτίου, Ρίτα. Κάθε επαναλαμβανόμενη μέρα εφαρμόζει κι ένα καινούριο τέχνασμα για να ρίξει τις άμυνές της. Άδικος ο κόπος όμως, η Ρίτα αποδεικνύεται εξαιρετικά πολύπλευρη και πολύπλοκη, πράγμα που κάνει τελικώς τον Φιλ να την ερωτευτεί.
Για χατίρι της λοιπόν ξεκινά μαθήματα πιάνου, μαθαίνει καινούριες γλώσσες, γλυπτική, μελετάει ποίηση και βάζει στόχο να την εντυπωσιάσει. Και πάλι όμως τζίφος. Όλα δείχνουν μάταια και ο ίδιος παραμένει εγκλωβισμένος στην ίδια μέρα, στην ίδια πόλη. Μέχρι που γίνεται μέσα του η αλλαγή και σταματά να κάνει πράγματα με κάποια σκοπιμότητα. Αρχίζει να απολαμβάνει τις ώρες του, αρχίζει να νοιάζεται για τους γύρω του κι όταν ποια καταφέρει να αγαπήσει τη ζωή του, γίνεται το θαύμα και κερδίζει την καρδιά της Ρίτας και τότε πραγματικά μια καινούρια μέρα έχει ξημερώσει.
Όσο φανταστικό κι αν ακούγεται αυτό το σενάριο πόσο αληθινό τελικά είναι; Βυθισμένοι σε μια καταστροφική μονοτονία ζούμε και ξαναζούμε μία μέρα που μοιάζει με την προηγούμενη και την παρα-προηγούμενη. Μισούμε την καθημερινότητά μας, κάνουμε πράγματα που δεν αγαπάμε μόνο και μόνο για να κερδίσουμε κάτι από αυτό και τελικώς φτάνουμε στο σημείο να μισήσουμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν όμως χαλαρώσουμε και αφεθούμε, όταν απολαύσουμε αυτά τα λίγα που μας είναι διαθέσιμα τότε όλα παίρνουν άλλο χρώμα.
Η μέρα της Μαρμότας (Groundhog Day) με την απλότητά της και την αφέλεια της και τη νοσταλγία μιας πιο ανέμελης δεκαετίας είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
Πηγή: enfo.gr
Χριστίνα (Ανδρομέδα) Πεταλωτή: Σχετικάμε τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου