Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2018

Οι σταυροφιλίες....

Κώστας Γκιώνης


Κόσμος πολύς στην άκρη του μώλου, νεκρική σιγή, το μόνο πού ακούγονταν ήταν οι αγγελικές ψαλμωδίες του παπά, εμείς ακριβώς απέναντι του, με ιερή κατάνυξη τουρτουρίζοντας περιμέναμε τι στιγμή που ο παπάς θα πετάξει το σταυρό στη θάλασσα.

Όταν ήρθε εκείνη η στιγμή ορμήσαμε όλοι προς την κατεύθυνση εκείνη, με μεγάλες χεριές όσο πλησιάζαμε, άρχισαν να συγκλίνουν τα κορμιά μας, οι επαφές έγιναν άμεσες, τότε ένοιωσα ότι κάποιος με είχε αρπάξει από τα αχαμνά και με τραβούσε με λύσσα προς τα κάτω, τα μάτια μου κοντέψανε να πεταχτούν έξω από τις κόγχες. Όπως βυθιζόμουν με τα μάτια ορθάνοιχτα διέκρινα τη ξύλινη φιγούρα του σταυρού να αιωρείται και ένα αόρατο χέρι να τον κρατάει και να μου τον προτείνει να τον πάρω στα χέρια μου.

Θαύμα σκέφτηκα, άπλωσα το χέρι μου και με τα ακροδάχτυλα τον έπιασα και άρχισα να ανεβαίνω προς την επιφάνεια, μέχρι πού το πρόσωπο μου συναντήθηκε με το πρόσωπο του φίλου μου του Τάκη, ο οποίος όμως όταν με είδε ότι κρατούσα το σταυρό, άρχισε σιγά σιγά να μεταμορφώνεται σε Τσάκι Τσαν.

Μόλις έφτασε σε απόσταση αναπνοής από εμένα μου κάρφωσε την ανοικτή παλάμη του με δύναμη στα πλευρά μου, ενώ μου δάγκωνε τη μύτη όσο πιο δυνατά μπορούσε, μέχρι πού άρχισα να ζαλίζομαι, η παλάμη άνοιξε και ο σταυρός γλίστρησε από τα χέρια μου, γύρισα να κοιτάξω, όπως και ο φίλος μου ο Τσάκι Τσαν, ώσπου είδαμε το φίλο μας τον Ιάσονα να τον έχει βουτήξει με τις χερούκλες του.

Είχαμε βγει στην επιφάνεια και λίγο πριν σηκώσει το χέρι του να τον βγάλει έξω και να τον υψώσει ψηλά στον αέρα, πού σημαίνει θα είχε κατοχυρώσει την νίκη του, κάποιος τον τραβάει από κάτω με δύναμη, εγώ με τον φίλο μου τον Τσάκι κοιταχτήκαμε και ένα γέλιο έπεσε από τα χείλη μας και βούτηξε στο νερό, λες και ήθελε και αυτό να δει τι γίνετε από κάτω.

Μερικές στιγμές αργότερα ξεπρόβαλε από την θαλάσσια αρένα ο φίλος μας ο Λευτέρης, έχοντας έντονα τα σημάδια της μάχης στα μούτρα του, ύψωσε το σταυρό στα ουράνια, χαμογελούσαμε όλοι από αγάπη, αλλά κατά βάθος πολύ θα θέλαμε να του καρφώσουμε το σταυρό στο μάτι.

Βγήκαμε σχεδόν όλοι ταυτοχρόνως σαν ένα σμάρι αγκαλιασμένοι τρέμοντας από το κρύο, αλλά και από την ιερή προσπάθεια, φιληθήκαμε, σηκώσαμε όλοι ψηλά στα χέρια μας το Λευτέρη και τον πήγαμε να παραδώσει το σταυρό στο παπά, ήταν μια από τις στιγμές πού ο καθένας από εμάς θα κρατήσει για πάντα στη μνήμη του.

Γιατί όπως και να το κάνεις είναι κάποια πράγματα, όπως είναι η φιλία και το θρησκευτικό συναίσθημα πού θα μας ενώνουν για πάντα και θα μας φωτίζουν στην μετέπειτα πορεία μας.



Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου