Δευτέρα 9 Απριλίου 2018

Μια κατήχηση με φροντίδα πεισματική…

Ευαγγελία Τυμπλαλέξη


Έπρεπε να πεθάνω για κάτι

Χωρίς να το γνωρίζω

Μήτε να το προσδιορίζω

               ***

Η ένδεια γινόταν είδος εμπορεύσιμο

Σφαγές και δηώσεις στο κοντραμπάντο

Πάντως η λαφυραγωγία νομότυπα φορολογούταν

Στις φυλακές οι Βαρυποινίτες υποστύλωναν την αστοκρατία εντός των τειχών

Και τα φτωχά λεγκένια να πειθαρχούν τον εαυτό τους

Λίγοι αφέντες και δούλοι πολλοί

Πάντα έτσι θα χτίζεται ο Κόσμος

Κι οι Θεοί πάντα να εγκρίνουν τα καθεστώτα της δουλείας

Ξυλοδαρμούς συμβουλεύοντας προς συμμόρφωση

Σε όσους απειθούσαν

Κι έστηναν μιαν ιεραρχία δομημένη

Για να ‘χουμε Θεούς υπέρτερους αλλά κι υποτελείς

Και πλήρωναν τα σεραφείμ και τα χερουβείμ

Τα θεϊκά να φυλάσσουν παλάτια στον Ουρανό

Κι έχτιζαν κι αγγέλους

Μεταφορείς της «θείας βούλησής» τους

Κι οι «ψευδομορφωμένοι» στα βρόχια της δια βίου Εκπαιδεύσεως

Μη έχοντας χρόνο να μελετήσουν συνθήκες και χαρακτήρες

                    ***

Θα μπορούσα να μείνω σ’ αυτό το δωμάτιο

Μιλώντας για σχέδια αιώνων

Μη έχοντας κανέναν οίκτο για την κοσμική κουλτούρα

Μη αναγνωρίζοντας κανένα εμπόδιο να σταματήσει το χέρι

Προσποιούμενη όλα τα διαφορετικά

Δοκιμάζοντας όλους τους μείζονες θεσμούς

Να γεννώ ακόμη και σ’ Εσένα αυταπάτες

Όταν γύρω όλοι σώπαιναν και δυσπιστούσαν

                         ***

Η Ανάσταση δεν ήρθε επειδή οι «πολιτισμένοι»

Έβαψαν αυγά και νύχια

Μοίρασαν αφειδώς ευχές

Ανάρτησαν απολυτίκια και άσματα

Πέταξαν βεγγαλικά και φόρεσαν τα γιορτινά τους

Χόρεψαν σε γέφυρες και πλατείες

Σούβλισαν τα ερίφια και καυχήθηκαν για τα ταξίδια τους

Η Ανάσταση δεν ήρθε επειδή οι «πολιτισμένοι»

Σιδηροδέσμιοι «Au moment voulu»

«Le Dernier Homme» στο σανατόριό τους

Άφρονες στα οδοιπορικά και μοναδικά τους πάθη

Με τους καλούς τους τρόπους να υποκλίνονται σ’ όλους τους Νόμους

Με την ανήθικη Ηθική τους να τηρούν τις κοινωνικές συμβάσεις

Διατηρώντας τα προνόμια με την εγγύηση του Μονάρχη

Η Ανάσταση δεν ήρθε επειδή οι «πολιτισμένοι»

Την έντυσαν μ’ ένα Επ-

Επιδεκτικοί για να γίνουν στην Έλξη

Την αφήγηση να βυθίσουν στην ομιλούμενη Ύπαρξή τους

Ανεκδοτολογικές να προτάξουν στην αυτοβιογραφία τους πτυχές

                     ***

Έπρεπε να πεθάνω για κάτι

Χωρίς να το γνωρίζω

Μήτε να το προσδιορίζω

                    ***

Όταν καμία αλυσίδα βαριά δεν θα πτοεί την εκγύμναση

Όταν καμία επιείκεια δεν θα υπόσχεται συνεργασία

Όταν κανένα ίαμα δεν θα επαγγέλλεται την πανάκεια

Όταν κανένας δεσμοφύλακας δεν θ’ αντιστέκεται

Όταν καμία εκτέλεση δεν θα βρίσκει εμπόδια

Όταν κανένα Ποτάμι δεν θα παρασέρνει νεκρούς

Όταν καμία υποδοχή πρόσφορη σε δυτικότροπους σχηματισμούς

Όταν μήτε κι Εσύ δεν θα μπορούσες πλέον να μ’ αποδεχτείς

Θάνατοι βίαιοι κι αιφνίδιοι να εξαγνίσουν τα σκλαβοπάζαρα

Όσων μελανιάζουν τα χαρτιά από θέση ισχύος

                    ***

Θα μπορούσα να μείνω σ’ αυτό το δωμάτιο

Ποντισμένη στο Μηδέν το απόλυτο

Σε χάσματα λογικά βυθισμένη

Χωρίς να μιλώ για αιώνες

Εδώ που διάβηκαν τα μάτια σου τα μεγάλα

Σκληρός απέναντι στον εαυτό Σου

Άτεγκτος απέναντι και σ’ εμένα

Με μόνη παρηγοριά βαθιονόητη της Επανάστασης την επιτυχία

Έτοιμος να πεθάνεις

Έτοιμος να ρημάξεις και τ’ άγγιγμά μου αν έφραζε την ανελέητη καταστροφή

Επειδή εγώ γινόμουν κλαρί που καίγεται στην έκστασή Σου

Αφήνοντας τη στάχτη ως μεγαλύτερο οβολό στην επαναστατική αντίληψη

                    ***

Δεν υπήρχαν Θεοί

Μήτε σύμβολα-μήτε θυσίες

Υπήρχαν μόνο σύννεφα

                    ***

Η Επανάσταση είναι γένους θηλυκού

Γυναίκα αστόχαστη

Γυναίκα φλογερή μα ελεύθερη

Γυναίκα μυημένη στο θησαυροφυλάκιο

Η ΜΟΝΗ που δύναται να χρησιμοποιεί πόρους κι αισθήματα

Για να ξεριζώσει συνθήκες κι εντολές

Η ΜΟΝΗ χρυσοδάχτυλη με τη φαυλότητα

Για ν’ απομακρύνει την εξόντωσή της

Δωρίζοντας τα δαχτυλίδια της τα φτηνά στα διασωστικά εγκλήματα

Η επανάσταση είναι πάντα πιο εύρωστη όταν δυο άνθρωποι αγαπιούνται πολύ.

Όχι σαν κλαριά π’ απλώς καψαλίζονταν για λίγο.

Καθώς βάζουν τον έρωτά τους πάνω απ’ όλα, οδηγό της εξέγερσης ακαταπόνητο, χωρίς τίποτα να στενεύει την Ελευθερία.

                    ***

Δεν θα υπάρχει Θεός

Ούτε Άσυλα-μήτε Κυβερνήσεις

Μόνο Χώμα κι Ουρανός

Κι όπου χώμα φρυγμένο, να το διαφεντεύει το σίδερο κι η φωτιά

Κι όπου ουρανός κατάσπαρτος, να τον ορίζει η δυναμίτιδα και η λατρεία

                    ***

Να κοιτάς τα σύννεφα

Τα μόνα που δεν εξαφανίζουν σύμβολα

Τα μόνα που δεν ορίζουν θυσίες ζώων

Όταν θα διασχίζεις ένα πρωινό τον Κόσμο…



Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου