Πέμπτη 12 Απριλίου 2018

Ο Κόσμος κι οι ανασφάλειές του…

Ευαγγελία Τυμπλαλέξη


«Θ’ αλλάξει ο Κόσμος. Θα δεις…»

Όταν είμαι πολύ στενοχωρημένη κι εντελώς απογοητευμένη απ’ όλα, ένας καλός μου δάσκαλος, δεν ξέρω πως αλλά με περίεργο τρόπο το ψυχανεμίζεται από χιλιόμετρα μακρυά και μου στέλνει μηνύματα στο messenger.

Γράφω συνέχεια Ποιήματα μα δεν αρκούσε αυτό για ν’ αλλάξει ο Κόσμος.

Επειδή οι Θνητοί δεν κατανοούσαν την Ποίηση.

Επειδή οι Θνητοί είχαν θέσει την Ποίηση σε κανονιστικό πλαίσιο αρνούμενοι την ιδιότητα της κραυγής της.

Επειδή οι Θνητοί προτιμούσαν να βάζουν likes απλώς για να επιδείξουν τη σφαιρική αλλά εν τέλει καθόλου ειδική γνώση τους, αποδεικνύοντας τον εθισμό τους στη βαναυσότητα, αποδεικνύοντας τη Φύση τους την πρώτη.

Επειδή η Ποίηση είναι Έρωτας με Κρίση καταιγιστική για κάθε ερέθισμα κι οι Θνητοί είχαν εθιστεί στις επιφανειακές σχέσεις ή αναγνώσεις.

Ήταν Άνοιξη και τα κλωνάρια βλάσταιναν μα δεν αρκούσε αυτό για ν’ αλλάξει ο Κόσμος.

Επειδή η Άνοιξη κουράστηκε να της προσδίδουν χρωματισμούς. Κόκκινους - Πορτοκαλί - Κίτρινους. Κάτι σαν μεταρρυθμιστικές προσπάθειες συνδιαμόρφωσης ιδεολογικών ζυμώσεων και προωθημένων κινηματικών αναζητήσεων.

Προαπαιτούμενο όλων να μην αρνηθεί κανείς ν’ αγοράσει όπλα απ’ τα καρτέλ και τους Τραπεζίτες. Κι όποιος αρνιόταν, οι γείτονες ή οι φίλοι θα προσδένονταν στο άρμα της συμμόρφωσής του. Έτσι αργότερα όλη η παρέα θα χρωστούσε αποζημίωση στους Εμπόρους, επειδή δεν θα είχαν στοχεύσει την καμπύλη στην προϋπολογιστική στατιστική. Κι η δολοφονία επιτυγχάνεται επειδή οι Θνητοί ούτε τον ατομικό εγωισμό τους δύνανται να παραγκωνίσουν μήτε την ανάγκη τους για υπαγωγή σε συλλογικά συμφέροντα, εντελώς αντικρουόμενες συνιστώσες της κοινής συνισταμένης. Είναι όπως στον ερωτισμό. Ο άνθρωπος που μπορεί να δώσει συναισθήματα δεν γίνεται αποδεκτός απ’ τους υπολοίπους επειδή δεν πληροί προϋποθέσεις έντονης έπαρσης αλλά και στον αντίποδα η αλτρουιστική του διάθεση μοιάζει ν’ ανακυκλώνει την εργαλειακή αποτελεσματικότητα σε μία σχέση.

Ποια να ‘ταν η μοιρασιά στ’ αλήθεια…

Ανάμεσα στα κλωνιά τόσοι Eloi να κάνουν αναγωγή της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης στο Πεπρωμένο κλείνοντας μάτια και ώτα στην ασχήμια, για να μην αναγκαστούν να λάβουν θέση.

Βλέπουμε να εισβάλλουν τα ΜΑΤ σε περιοχές αυτοδιοικούμενες, όπως η Ζαντ στη Γαλλία, κι αδιαφορούμε. Στη Ζαντ σε πλήρως αρμονική συμφωνία οι κάτοικοι κατάφεραν να σταθούν τροχοπέδη σε τεράστια συμφέροντα Πολυεθνικών Εταιρειών Κέρδους, οι οποίες είχαν εν συνεννοήσει με την κρατική ολιγαρχία προβλέψει καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και βίαιη αντικατάστασή του από εκτάσεις τσιμενταρισμένες που θα φιλοξενούσαν νέο αερολιμένα και πυρηνικό εργοστάσιο «αναπτυξιακών προδιαγραφών». Το σχέδιο «ανάπτυξης» προέβλεπε απαλλοτρίωση 20.000 στρεμμάτων γεωργικής γης και δενδροφυτεμένων εκτάσεων με τεράστιες συνέπειες στη χλωρίδα και την πανίδα.

Τόσοι Eloi να περιμένουν απ’ τον Ήλιο την εκδίκηση για το αίμα που έβαφε το χώμα.

Βλέπουμε να καταστρατηγούνται θεμελιώδεις ελευθερίες ατόμων στις φυλακές, οι οποίοι υπόκεινται στο σωφρονισμό χωρίς ν’ αναρωτιόμαστε σαν Κοινωνία ποιες οι δικλείδες κοινωνιστικής συμπεριφοράς που να αποτρέπουν τους ασθενέστερους από «κατακριτέες πράξεις». Και για ποιους λόγους ονομάζεται «ληστεία» η παρέμβαση σε Τράπεζες, οι οποίες είναι υπεύθυνες για την οικονομική αφαίμαξη τόσων λαών;;; Και ποια νομοθετικά επονείδιστα τερτίπια έθεσαν ως περιουσία τόσο πλούτο, ο οποίος παράγεται απ’ τα χέρια των πολλών;;; Και σ’ αυτό το σημείο να μην αναρωτιούνται - κλαίγονται οι τραπεζικοί υπάλληλοι για τη σωματική τους ακεραιότητα, την οποία διακινδυνεύουν, επειδή απλώς συνηγορούν στην καταλήστευση υποστηρίζοντας τα συμφέροντα των καρχαριών, ως απαθώς κι ευπειθώς Eloi.

Και τόσοι Morlock ασίγαστη να νιώθουν την ανάγκη να ικανοποιήσουν την υποτέλειά τους.

Στη Μέση Ανατολή δεν ξημερώνει εδώ και καιρό. Οι γνωστές Δυνάμεις εκχώρησαν τα κυριαρχικά δικαιώματα στους αιμοδιψείς κερδολάγνους και χιλιάδες ψυχές χάνονται. Τρομοκρατία ωστόσο ονομάζει η Κοινωνία το αυτοσχέδιο γκαζάκι που θα πετάξει ο νεαρός αναρχικός έξω από μία Πρεσβεία. Και στον αντίποδα αδόκιμο να ξεχάσουμε τις λεπτές διαφορές ανάμεσα στο αληθινό και το ψεύτικο, κι άσχετα με την κτητικότητα περί του αγωγού που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο και ποια Δύναμη θα χρίζεται βασικός διακινητής. Η Επιστήμη απαρνιέται όλο και περισσότερο τις καταβολές της στρέφοντας την πυξίδα σε ανακαλύψεις - εφευρέσεις που συνιστούν την παγκόσμια κατακρήμνιση κι οι άνθρωποι κάνουν ουρές για να αποκτήσουν ανούσια καταναλωτικά προϊόντα. Άλλο έχω πρόσβαση σ’ ένα κινητό τηλέφωνο για τη βασική του χρήση κι άλλο επιθυμώ να έχω το τελευταίο πανάκριβο μοντέλο της τάδε Εταιρείας, χωρίς καν να σκέφτομαι αν μου χρειάζεται.

Τόσοι Morlock, θρησκόφρονες ή ελευθερόφρονες, να παρουσιάζονται πρόθυμοι στην υποταγή αρκεί να ρυθμιζόταν ο τρόπος εξολόθρευσης των Eloi.

Η αξιοκρατία δεν αποσκοπεί παρά σε αιφνίδια ανάρρηση όσων εξυπηρετούν το σύστημα, δομημένο με αιμοδιψή τρόπο. Καμαρώνουμε να έχουμε το σπλάχνο μας σε θέση διευθυντική Μεγάλης Εταιρείας χωρίς ν’ αναρωτιόμαστε ποια συμφέροντα και ποιους υπηρετεί απ’ το εν λόγω βήμα. Οι Θνητοί προτάσσουν τον ατομισμό τους, ως ανειδίκευτο κι αυθόρμητο ξέσπασμα, πλήρως ευνουχισμένοι από την ικανότητα της προσφοράς - της αυτοπειθαρχίας στην Ηθική και το αίσθημα του δικαίου. Εδώ θωρούμε άναυδοι και τη μέγιστη ανισότητα ανάμεσα στα άτομα. Ένας δημόσιος υπάλληλος βγήκε σε σύνταξη στα 50 και θεωρεί πως του αξίζει. Υπάλληλοι του Ιδιωτικού Τομέα δεν θα βγούμε ποτέ σε σύνταξη, έστω και προσφέραμε εργασία δεκαετιών.

Έτσι χτίζεται η διαστρωμάτωση.

Χιλιάδες άνεργοι, μόνο κοντά στα τρία εκατομμύρια στην ελληνική επικράτεια, ανά την Υφήλιο.

Χιλιάδες άστεγοι και χιλιάδες μονάχοι.

Η ορμή της Νεότητας «χρησιμοποιείται» ένεκα της φλογερότητάς της είτε για σκοπούς με πρόσημο θετικό είτε αρνητικό για την Ανθρωπότητα.

Η διανόηση επαφίεται στη στείρα παράθεση καταστατικών ή κλείνει την πόρτα στα Βόρεια προάστιά της.

Οι κλίκες συσπειρώνονται στα στεγανά τους συγκροτώντας τυπικές νομιμότητες καχυποψίας, των οποίων κρατούν το δισκοπότηρο.

Οι υπάλληλοι σκλάβοι δεν κατεβάζουν τα στυλό, για να μην χάσουν την καλοπέρασή τους.

Οι Θνητοί να περιθωριοποιούν τον άλλον Θνητό για τις μουσικές του επιλογές. Καμία ευελιξία με τη διαφορετικότητα ή την ατομικότητά τους οι Θνητοί.

Η Εικονική τραγικότητα να προσδένει στο άρμα της όλο και περισσότερους.

Οριζόντιες διαδικασίες αυτοδιαχείρισης εκλείπουν ακόμη κι απ’ τις διαπροσωπικές συναλλαγές.

Το τεράστιο ΕΓΩ του καθενός στον θρόνο. Να μην αφουγκράζεται ποτέ τον απέναντι ή τον διπλανό.

                                    ****

Ο Κόσμος δεν θ’ άλλαζε. Δεν είχα καμία προσδοκία πια.

Όχι επειδή ο Κόσμος δεν αλλάζει.

Επειδή οι Eloi και οι Morlock δεν αλλάζουν τη συμπεριφορά τους.

Επικινδυνότερος του Αστού, ο μικροαστός.

Επειδή οι Πίθηκοι από μικροί στο τραμπολίνο,

Μαθαίνουν άλματα να κάμουν∙

Κάθε που το ρυθμό χτυπά ο γητευτής.

Μόνο μην τους ζητήσεις να υψώσουν το άλμα τους,

Ακόμη και το περίστροφο στον κρόταφο να τους βάλεις∙

Το άλμα μέχρι ενός σημείου δύναται να φτάσει…

                                  ****

Όχι ο Κόσμος δεν θ’ άλλαζε. Δεν είχα καμία προσδοκία πια.

Όχι επειδή ο Κόσμος δεν αλλάζει.

Επειδή «για να κάνεις εχθρούς, δεν χρειαζόταν να κηρύξεις τον Πόλεμο, αρκούσε απλώς να πεις ανοιχτά αυτό που σκέφτεσαι», και προλαλήσας ο MartinLutherKing.

Επειδή απλώς δεν ξημερώνει, ούτε καν με θεωρητική συνεισφορά.

Και τώρα πια δεν ήμουν στενοχωρημένη ή απλώς απογοητευμένη.

Ήμουν ΘΥΜΩΜΕΝΗ.

ΘΥΜΟΣ χωρίς έλεος για όλους…



Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου