Του Στέφανου Πρίντσιου
Πέφτουν δήθεν από τα σύννεφα ορισμένοι γραφιάδες και παραθυράτοι των ΜΜΕ με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Αποσιωπούν όμως ή ξεχνούν ότι η Χρυσή Αυγή ως νοοτροπία βέβαια, παρά ως κομματικός σχηματισμός, υπήρχε ανέκαθεν στην ελληνική κοινωνία, για να μην πούμε κυριαρχούσε!
Επειδή αρέσει η εξύμνηση του ελληνικού φρονήματος, ανατρέχοντας στην ιστορία των κοντινών μας χρόνων, περήφανα μιλάμε για την καθολική κατοχική αντίσταση του ελληνικού λαού στη ναζιστική θηριωδία, παραβλέποντας όμως ότι ένα μεγάλο τμήμα αυτού του λαού συνεργάστηκε ή ανέχτηκε τον κατακτητή και συμμετέχοντας κατόπιν στην εμφύλια διαμάχη στο πλευρό των νικητών, κυριάρχησε πολιτικά επί δεκαετίες.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στη χουντική εφταετία.
Πάλι ξεχνιέται ότι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, όχι μόνο αποδέχτηκε τη δικτατορία, αλλά και συνεργάστηκε στενά μαζί της, άσχετα αν φυλλορρόησε τα μετέπειτα χρόνια στις τάξεις των δημοκρατικών κομμάτων, κατά πλειονότητα στη Νέα Δημοκρατία και κατά δεύτερον στο ΠΑΣΟΚ.
Όταν στις διάφορες συζητήσεις μεταξύ τυριού και αχλαδιού ακούγονταν ανώδυνα το «που ’σαι Παπαδόπουλε» ή το «φταίει ο Χίτλερ που δεν τους έκανε όλους σαπούνι» κανείς δεν έβαζε τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του και το αυγό του φιδιού όλο και εκκολάπτονταν, ώσπου ήρθαν οι ζεστές μέρες και έσκασε μύτη!
Το πρόβλημα λοιπόν σήμερα δεν είναι η παρουσία της Χρυσής Αυγής και τα αυξανόμενα ποσοστά της.
Το πρόβλημα είναι ότι η ελληνική κοινωνία είναι μια βαθιά συντηρητική κοινωνία κρυμμένη μέσα στα διάφορα λεγόμενα δημοκρατικά κόμματα, έτοιμη να δεχτεί οποιαδήποτε οικονομική λύση, προερχόμενη από τον οποιοδήποτε, είτε πρόκειται για δικτάτορα, είτε πρόκειται για κατακτητή!
Και οι πρώτοι και καλύτεροι που το διασπείρουν αυτό στη συνείδηση του λαού είναι οι παραθυράτοι των ΜΜΕ.
Επειδή αρέσει η εξύμνηση του ελληνικού φρονήματος, ανατρέχοντας στην ιστορία των κοντινών μας χρόνων, περήφανα μιλάμε για την καθολική κατοχική αντίσταση του ελληνικού λαού στη ναζιστική θηριωδία, παραβλέποντας όμως ότι ένα μεγάλο τμήμα αυτού του λαού συνεργάστηκε ή ανέχτηκε τον κατακτητή και συμμετέχοντας κατόπιν στην εμφύλια διαμάχη στο πλευρό των νικητών, κυριάρχησε πολιτικά επί δεκαετίες.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στη χουντική εφταετία.
Πάλι ξεχνιέται ότι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, όχι μόνο αποδέχτηκε τη δικτατορία, αλλά και συνεργάστηκε στενά μαζί της, άσχετα αν φυλλορρόησε τα μετέπειτα χρόνια στις τάξεις των δημοκρατικών κομμάτων, κατά πλειονότητα στη Νέα Δημοκρατία και κατά δεύτερον στο ΠΑΣΟΚ.
Όταν στις διάφορες συζητήσεις μεταξύ τυριού και αχλαδιού ακούγονταν ανώδυνα το «που ’σαι Παπαδόπουλε» ή το «φταίει ο Χίτλερ που δεν τους έκανε όλους σαπούνι» κανείς δεν έβαζε τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του και το αυγό του φιδιού όλο και εκκολάπτονταν, ώσπου ήρθαν οι ζεστές μέρες και έσκασε μύτη!
Το πρόβλημα λοιπόν σήμερα δεν είναι η παρουσία της Χρυσής Αυγής και τα αυξανόμενα ποσοστά της.
Το πρόβλημα είναι ότι η ελληνική κοινωνία είναι μια βαθιά συντηρητική κοινωνία κρυμμένη μέσα στα διάφορα λεγόμενα δημοκρατικά κόμματα, έτοιμη να δεχτεί οποιαδήποτε οικονομική λύση, προερχόμενη από τον οποιοδήποτε, είτε πρόκειται για δικτάτορα, είτε πρόκειται για κατακτητή!
Και οι πρώτοι και καλύτεροι που το διασπείρουν αυτό στη συνείδηση του λαού είναι οι παραθυράτοι των ΜΜΕ.
