Της Μαρίας Τριαντοπούλου
Ξέρω ότι είναι κοινότυπη και βαρετή η ενασχόληση με την ηλικία και το πέρασμα του χρόνου ή τα γηρατειά, βλέπω το κενό βλέμμα των νέων όταν αρχίζει κανείς να συζητάει για συγγενή ή σχετικά θέματα και την ανυπομονησία συνοδευόμενη με βαθύ αναστεναγμό αγανάκτησης που ενίοτε προσπαθούν να κρύψουν, παρατηρώ τον φόβο και την άρνηση στις αντιδράσεις των συνομηλίκων μου μπας και πούμε κάτι παραπάνω από αυτά με τα οποία νιώθει ο καθένας βολικά και ασφαλής...
Ξέρω ότι είναι κοινότυπη και βαρετή η ενασχόληση με την ηλικία και το πέρασμα του χρόνου ή τα γηρατειά, βλέπω το κενό βλέμμα των νέων όταν αρχίζει κανείς να συζητάει για συγγενή ή σχετικά θέματα και την ανυπομονησία συνοδευόμενη με βαθύ αναστεναγμό αγανάκτησης που ενίοτε προσπαθούν να κρύψουν, παρατηρώ τον φόβο και την άρνηση στις αντιδράσεις των συνομηλίκων μου μπας και πούμε κάτι παραπάνω από αυτά με τα οποία νιώθει ο καθένας βολικά και ασφαλής...
Αλλά εγώ σήμερα νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για αυτήν την αδιόρατη μελαγχολία της «μέσης» ηλικίαςχωρίς τα γνωστά ενθαρρυντικά αποφθέγματα των μόνιμα - και αδικαιολόγητα - αισιόδοξων ότι η «ζωή τώρα αρχίζει». Νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για την ηλικία αυτή που όλες οι συναισθηματικές ασφαλιστικές δικλείδες χάνονται για πάντα και η ψευδαίσθηση της μονιμότητας των σχέσεων – οικογενειακών, φιλικών, συναδελφικών, ερωτικών ή απλά κοινωνικών - που συντηρεί κανείς με νύχια και με δόντια τόσα χρόνια διαλύεται εντελώς. Είναι η ηλικία που αρχίζεις να μετράς και να αναλογίζεσαι πόσους ανθρώπους έχεις αφήσει πίσω και πόσοι ακόμα έχουν αφήσει εσένα πίσω, μένεις «εγκαταλειμένη» με τις σκιές όλων εκείνων που κάποτε σε αγάπησαν χωρίς όρια και τώρα έχουν πια όλοι «φύγει» για πάντα, αντιμέτωπη με την δική σου θνησιμότητα αλλά και με «τα έργα της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες».
Είναι η ηλικία που αναγκάζεσαι να συνειδητοποιήσεις και να αποδεχτείς ότι υπάρχουν μέρη μαγικά που ποτέ δεν θα δεις, υπάρχουν βιβλία που ποτέ δεν θα διαβάσεις και σχέδια που έκανες από παιδί που ποτέ δεν θα πραγματοποιηθούν. Είναι η ηλικία που πρέπει να «προσέχεις», που το σώμα σου αρχίζει εμφανώς και αναμφίβολα να σε προδίδει ακολουθώντας τον δικό του δρόμο της φθοράςκαι αναλογίζεσαι με τρόμο το μέλλον - αν ζήσεις - που μόνο δυσκολότερο και εξευτελιστικά αναξιοπρεπές μπορεί να είναι.
Είναι εκείνη η εποχή που τα παιδιά σου φεύγουν από το σπίτι – επίσημα, όπως διάβασα κάπου, η στιγμή που ξεκινάει η «τρίτη ηλικία» - και αναλογίζεσαι πότε, μα πότε, πέρασαν τόσα χρόνια, νιώθεις ότι ανοιγόκλεισες τα μάτια και νάσαι ένας άλλος άνθρωπος, μεσήλικας, μη αναγνωρίσιμος. Είναι φορές που η εννοια του γραμμικού χρόνου χάνεται, σαν να γίνεται μια σύντμηση και το χθές με το σήμερα μπλέκονται μπερδευτικά και προς στιγμήν χάνεις τον μπούσουλα πριν επανελθείς στο εδώ και τώρα.
Είναι η ηλικία που, ενώ ήδη είναι το κλήμα στραβό, επανέρχεσαι και εδώ και τώρα της σύγχρονης Ελλάδας και απελπίζεσαι τελείως. Η Ελλάδα της κρίσης, των μνημονίων, της τροϊκανής εποπτείας, της ανεργίας, της ακροδεξιάς βίας, των μέτρων λιτότητας και της πολιτισμικής φτώχειας στενεύει ακόμα περισσότερο τους ορίζοντες, κλείνει τον δρόμο στην ελπίδα και κάνει ακόμα χειρότερες τις ενοχές για την καταστροφή που έφερε η μεσήλικη γενιά μου στον τόπο.
Δεν θα σας αφήσω έτσι... Πρέπει η αλήθεια να λέγεται. Γιατί αυτή η μελαγχολία και η ιδιότυπη μοναξιά της μέσης ηλικίας, αυτή η εσωτερική σταδιακή απομάκρυνση από τους πόθους και τα πάθη όλων των ειδών, αυτή η συνειδητοποίηση της φυσικής και πνευματικής φθοράς, αυτός ο φόβος του μεταφυσικού κενού και του θανάτου έχουν και τα θετικά τους.
Είναι η ηλικία που αρχίζεις και απελευθερώνεσαι από κάθε κοινωνική σύμβαση που πιθανά σε καταπίεσε στα νιάτα σου. Αρχίζεις και επικεντρώνεσαι στα ουσιώδη, δεν ευτελίζεις τον χρόνο και δεν συμβιβάζεσαι εύκολα. Είναι η ηλικία που ανακαλύπτεις το θαύμα των μικρών πραγμάτων και την σημαντικότητα της στιγμής. Λες ανοιχτά αυτό που σκέφτεσαι χωρίς φόβο, ανακαλύπτεις πτυχές κρυμμένες που δεν ήξερες ότι διέθετες ή δεν ήθελες να δεις μέχρι τώρα, αρχίζεις και εκτιμάς τις πολλαπλές αποχρώσεις των πραγμάτων και τις αναρίθμητες διαστρωματώσεις των συναισθημάτων, αποκτάς έλεος και – το κυριότερο ίσως – μαθαίνεις, αργά και σταθερά, να συγχωρείς.
Κι εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις όλα κάτω από τον απόλυτο έλεγχο σου...σου έρχεται η τρελή επιθυμία να σηκωθείς, να πας μέχρι τη Βουλή κι ως σύγχρονος Guy Fawks να βάλεις μπουρλότο και να τα τινάξεις όλα στον αέρα. Μετά να καβαλήσεις τη μηχανή σου και να χαθείς μέσα στο σούρουπο ως κάποια τρελλή γριά σε κόμιξ. Αυτό έχει αυτή η ηλικία... Κάνεις ό,τι σενάρια θέλεις και οι άλλοι απλά νομίζουν πως τα έχεις χάσει αλλά εσένα ούτε που σε νοιάζει...
Από το tvxs
Είναι η ηλικία που αναγκάζεσαι να συνειδητοποιήσεις και να αποδεχτείς ότι υπάρχουν μέρη μαγικά που ποτέ δεν θα δεις, υπάρχουν βιβλία που ποτέ δεν θα διαβάσεις και σχέδια που έκανες από παιδί που ποτέ δεν θα πραγματοποιηθούν. Είναι η ηλικία που πρέπει να «προσέχεις», που το σώμα σου αρχίζει εμφανώς και αναμφίβολα να σε προδίδει ακολουθώντας τον δικό του δρόμο της φθοράςκαι αναλογίζεσαι με τρόμο το μέλλον - αν ζήσεις - που μόνο δυσκολότερο και εξευτελιστικά αναξιοπρεπές μπορεί να είναι.
Είναι εκείνη η εποχή που τα παιδιά σου φεύγουν από το σπίτι – επίσημα, όπως διάβασα κάπου, η στιγμή που ξεκινάει η «τρίτη ηλικία» - και αναλογίζεσαι πότε, μα πότε, πέρασαν τόσα χρόνια, νιώθεις ότι ανοιγόκλεισες τα μάτια και νάσαι ένας άλλος άνθρωπος, μεσήλικας, μη αναγνωρίσιμος. Είναι φορές που η εννοια του γραμμικού χρόνου χάνεται, σαν να γίνεται μια σύντμηση και το χθές με το σήμερα μπλέκονται μπερδευτικά και προς στιγμήν χάνεις τον μπούσουλα πριν επανελθείς στο εδώ και τώρα.
Είναι η ηλικία που, ενώ ήδη είναι το κλήμα στραβό, επανέρχεσαι και εδώ και τώρα της σύγχρονης Ελλάδας και απελπίζεσαι τελείως. Η Ελλάδα της κρίσης, των μνημονίων, της τροϊκανής εποπτείας, της ανεργίας, της ακροδεξιάς βίας, των μέτρων λιτότητας και της πολιτισμικής φτώχειας στενεύει ακόμα περισσότερο τους ορίζοντες, κλείνει τον δρόμο στην ελπίδα και κάνει ακόμα χειρότερες τις ενοχές για την καταστροφή που έφερε η μεσήλικη γενιά μου στον τόπο.
«50+ Funk»
Δεν θα σας αφήσω έτσι... Πρέπει η αλήθεια να λέγεται. Γιατί αυτή η μελαγχολία και η ιδιότυπη μοναξιά της μέσης ηλικίας, αυτή η εσωτερική σταδιακή απομάκρυνση από τους πόθους και τα πάθη όλων των ειδών, αυτή η συνειδητοποίηση της φυσικής και πνευματικής φθοράς, αυτός ο φόβος του μεταφυσικού κενού και του θανάτου έχουν και τα θετικά τους.
Είναι η ηλικία που αρχίζεις και απελευθερώνεσαι από κάθε κοινωνική σύμβαση που πιθανά σε καταπίεσε στα νιάτα σου. Αρχίζεις και επικεντρώνεσαι στα ουσιώδη, δεν ευτελίζεις τον χρόνο και δεν συμβιβάζεσαι εύκολα. Είναι η ηλικία που ανακαλύπτεις το θαύμα των μικρών πραγμάτων και την σημαντικότητα της στιγμής. Λες ανοιχτά αυτό που σκέφτεσαι χωρίς φόβο, ανακαλύπτεις πτυχές κρυμμένες που δεν ήξερες ότι διέθετες ή δεν ήθελες να δεις μέχρι τώρα, αρχίζεις και εκτιμάς τις πολλαπλές αποχρώσεις των πραγμάτων και τις αναρίθμητες διαστρωματώσεις των συναισθημάτων, αποκτάς έλεος και – το κυριότερο ίσως – μαθαίνεις, αργά και σταθερά, να συγχωρείς.
«Υστερόγραφο»
Κι εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις όλα κάτω από τον απόλυτο έλεγχο σου...σου έρχεται η τρελή επιθυμία να σηκωθείς, να πας μέχρι τη Βουλή κι ως σύγχρονος Guy Fawks να βάλεις μπουρλότο και να τα τινάξεις όλα στον αέρα. Μετά να καβαλήσεις τη μηχανή σου και να χαθείς μέσα στο σούρουπο ως κάποια τρελλή γριά σε κόμιξ. Αυτό έχει αυτή η ηλικία... Κάνεις ό,τι σενάρια θέλεις και οι άλλοι απλά νομίζουν πως τα έχεις χάσει αλλά εσένα ούτε που σε νοιάζει...
Από το tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου