ΟΜΟΡΦΗ ΜΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Τής Λίλα Μήτσουρα

Έχω ανάγκη να σε νιώσω........

Έχω ανάγκη να νιώσω την αγάπη σου, να δω τα μάτια σου ξανά με εκείνο το μοναδικό γαλάζιο του ουρανού που είχαν.

Έχω ανάγκη να σου μιλήσω, μα περισσότερο έχω ανάγκη να ακούσω πάλι την φωνή σου να σε δω για λίγο ξέροντας ότι δεν θα μου αρκεί ποτέ.

Το χαμόγελό σου καθώς μου έλεγες "είμαι καλά μην φοβάσαι"

Σε πίστευα.......

Όμορφη μου Κατερίνα, Κατερίνα ήθελες να σε φωνάζουν, αλλά σε φώναζαν όπως και την γιαγιά σου, Κατίνα. Αύγουστος ήταν που ξεκίνησες να φεύγεις. Μέρα μέρα έφευγες σαν να μας έδινες χρόνο για να συνηθίσουμε την απουσία σου. Μα αλήθεια συνηθίζεται η απώλεια?

Να σου πω ένα ακόμα μυστικό μου? Είχα θυμώσει πολύ μαζί σου σαν έφυγες οριστικά. Πολύ! Ίσως και να είμαι ακόμα και τώρα αλλά λίγο, μάλλον συνήθισα να μου λείπεις. Και δεν μπορώ να σε πάρω και τηλέφωνο γαμώτο, να σε ακούσω έστω. Έλεγα πάντα ότι σιχαίνομαι τους αποχαιρετισμούς και συ με πίστεψες.

Και έτσι δεν στο είπα ποτέ αυτό το γαμημένο αντίο. Συγνώμη που βρίζω, ξέρω θα μου βάλεις πιπέρι στο στόμα, όπως τότε, παλιά που μου το έβαζες στο στόμα γιατί πάλι κάποια κακιά κουβέντα είχα πει και ερχόταν η αδερφή μου κρυφά να μου δώσει ζάχαρη για να γλυκαθώ. Τότε που ήμουν παιδί........

Παραμένω παιδί και συνεχίζω να βρίζω, εσύ δεν είσαι εδώ όμως.

Στο φώναξα μετά, με άκουσες? Στο φώναξα πολλές φορές και περίμενα να μου πεις πάλι "μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ" όπως τότε στην πρώτη δημοτικού που πανικοβλήθηκα σαν έκανες να φύγεις και έμεινες εκεί να σε δω στο πρώτο διάλλειμα.

Και έμενες εκεί κάθε μέρα μέχρι να συνηθίσω μόνη μου χωρίς εσένα. Ειλικρινά δεν κατάλαβα ποτέ ότι ήταν πρόβα για μια παράσταση που θα έδινα αργότερα, μια παράσταση που θα κρατήσει μια ζωή. Μόνη χωρίς εσένα.

Να καταλάβω ότι δεν ήσουν αθάνατη. Να καταλάβω ότι δεν έχω την αγκαλιά σου για να κρύβομαι όταν φοβάμαι. Θυμάσαι τότε παιδάκια μικρά με την αδερφή μου που σαν γίνονταν κάτι τρομερό στα δικά μας τα μάτια, σε βάζαμε στην μέση στο κρεβάτι το διπλό για να μπορείς να μας αγκαλιάσεις και τις δύο και αν μπορούσαμε, να ξαναχωθούμε μέσα σου και συ έλεγες" σαν τον εσταυρωμένο αισθάνομαι" και γελούσες.

Μου έχει λείψει το γέλιο σου, η αγκαλιά σου, εσύ.........

Να σου κάνω τον καφέ που σου αρέσει να ρθεις για λίγο να τα πούμε? Τι να σου τάξω για να σε ρθεις να σε δω για λίγο? Φοβάμαι δεν το βλέπεις? Φοβάμαι πάλι και αυτός δεν είναι παιδικός φόβος, είναι πραγματικός ένας φόβος ενήλικας.

Σε έχω ανάγκη σου λέω γιατί δεν με πιστεύεις? γιατί δεν έρχεσαι? Σε φαντάζομαι να μου χαμογελάς και να μου δίνεις κουράγιο λέγοντας μου αυτά που τόσο έχω ανάγκη να ακούσω. Τότε που πίστευα ότι είσαι αθάνατη.......

Έλα για λίγο και ίσως βρω τη δύναμη να πω εκείνο το αντίο που δεν είπα ποτέ. Πρέπει να σε νιώσω να σε μυρίσω να δω τα μάτια σου ξανά. Πρέπει σου λέω!!!! Και μη μου λες γαμώτο ότι εγώ είμαι δυνατή! δεν είμαι!!!! δεν θέλω να είμαι δυνατή κουράστηκα.

Όμορφη μου Κατερίνα....πόσο μου έχεις λείψει να ξέρες!

Λατρεμένη μου Κατερίνα.......θα σου ξαναπώ κάτι που στο έλεγα συχνά τον τελευταίο εκείνον τον καιρό.

Είσαι η καλύτερη μανούλα του κόσμου!!!