Του Γιάννη Κύρκου Αικατερινάρη*
Όταν βρίσκομαι στον κήπο μου, για να περιποιηθώ τα φυτά και τα ζωντανά μου, βρίσκω καταφύγιο για να συγκεντρωθώ στις σκέψεις μου. Εκεί ξεχνώ προσωρινά τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα, ανησυχώ όμως γιατί όλο και περισσότερο διαψεύδονται οι προσδοκίες που έτρεφα μια ολόκληρη ζωή.
Πάντα θυμάμαι τη μάνα μου, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες που συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από τότε που έφυγε. Μου έλεγε σε δύσκολες στιγμές, για να ενισχύσει το πεσμένο ηθικό μου: «Να 'σαι σίγουρος, θα 'ρθουν καλύτερες μέρες, ένας καλύτερος κόσμος!». Την πίστευα. Πάντα προσδοκούσε μια διαφορετική κοινωνία και υπηρετούσε αυτό τον στόχο, συμμετέχοντας σε εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες. Γνώρισε γι' αυτό φυλακές, εξορίες και κάθε είδους διώξεις, ιδιαίτερα κατά τη δύσκολη εμφυλιοπολεμική περίοδο...
Η διάψευση όμως των ελπίδων μου δεν οφείλεται μόνο στη δυσμενή οικονομική κατάσταση της χώρας και στις ολέθριες συνέπειές της στον κοινωνικό, συχνά και οικογενειακό, περίγυρο. Βλέπω τον σκοτεινό ορίζοντα να σκεπάζει τη χώρα και θλίβομαι όταν κάποιοι επιτήδειοι «σωτήρες» -με μισό αιώνα στην εξουσία- προσπαθούν για άλλη μια φορά να ρίξουν «φως»... χρησιμοποιώντας φτηνά πυροτεχνήματα! Επιχειρούν, όπως άλλωστε πάντα έκαναν, να προσελκύσουν τους αφελείς, καθώς τους ευνοημένους τους θεωρούν δεδομένους...
Με φοβίζει το αβέβαιο μέλλον, όχι το δικό μου ή της δικής μου γενιάς -είμαστε άλλωστε μεγάλοι -, όσο αυτών που ακολουθούν... Κι φόβοι μου μεγαλώνουν καθώς διαισθάνομαι να καιροφυλακτούν τα ίδια πάλι κοράκια, που διεκδικούν για άλλη μια φορά ρόλο στην άσκηση της εξουσίας. Και σ' αυτή τους τη διεκδίκηση δεν κάνουν πίσω με τίποτε, αποφεύγουν τη δημόσια διαβούλευση με την κοινωνία και το κοίταγμα στα μάτια των υποτιθέμενων «συμπολιτών» τους. Περιορίζονται συχνά να πετούν λάσπη σε όποιον αρθρώνει αντιρρήσεις στην πολιτική τους, επιχειρούν, θα έλεγα, μια ιδιότυπη αναβίωση των «χαρτιών κοινωνικών φρονημάτων»...
Από παιδί βίωσα τέτοιες καταστάσεις, καθώς πάντα ήμουν με το μέρος εκείνων που δεν ευνοήθηκαν από καμιά εξουσία... Έβλεπα με αγαθή προαίρεση και συνέδραμα στους κοινωνικούς αγώνες εκείνους που ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν όσα είχαν ονειρευτεί κι όσες γνώσεις και εφόδια με κόπο είχαν αποκτήσει. Γι' αυτό τώρα, στον απολογισμό μιας ζωής, σκέφτομαι με πικρία πόσοι άξιοι συμπολίτες μας αποκλείστηκαν κατά καιρούς από τα «ύπατα» αξιώματα, από θέσεις πανεπιστημιακών δασκάλων, από θεσμικούς φορείς Πολιτισμού... Αντί αυτών, βρέθηκαν άλλοι σε υπεύθυνες θέσεις, έστω κι αν πολλοί από τους τελευταίους ήταν ανίκανοι να προσφέρουν και το παραμικρό...
Καταγράφοντας ωστόσο τέτοιες καταστάσεις και διατηρώντας τους τεκμηριωμένους φόβους μου για όσα θα ακολουθήσουν αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, προσπαθώ να συμμετέχω ή έστω να συνδράμω στους αγώνες των νεότερων για κοινωνικές αλλαγές, για βελτίωση των συνθηκών ζωής, για να αφήσουμε στους επερχόμενους επαρκή αποθέματα φυσικού πλούτου και αξιών ζωής. Είναι όλα όσα μας κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές.
Προσπαθώ, λοιπόν, εκεί κάτω, στον κήπο μου, να διώχνω την απογοήτευση, να ανακτώ το κλονισμένο ηθικό μου, να μην απογοητεύομαι. Αυτή τη στάση ζωής την οφείλω, αν μη τι άλλο, στους νεότερους, σε όσους θα μας διαδεχτούν...
Όταν βρίσκομαι στον κήπο μου, για να περιποιηθώ τα φυτά και τα ζωντανά μου, βρίσκω καταφύγιο για να συγκεντρωθώ στις σκέψεις μου. Εκεί ξεχνώ προσωρινά τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα, ανησυχώ όμως γιατί όλο και περισσότερο διαψεύδονται οι προσδοκίες που έτρεφα μια ολόκληρη ζωή.
Πάντα θυμάμαι τη μάνα μου, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες που συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από τότε που έφυγε. Μου έλεγε σε δύσκολες στιγμές, για να ενισχύσει το πεσμένο ηθικό μου: «Να 'σαι σίγουρος, θα 'ρθουν καλύτερες μέρες, ένας καλύτερος κόσμος!». Την πίστευα. Πάντα προσδοκούσε μια διαφορετική κοινωνία και υπηρετούσε αυτό τον στόχο, συμμετέχοντας σε εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες. Γνώρισε γι' αυτό φυλακές, εξορίες και κάθε είδους διώξεις, ιδιαίτερα κατά τη δύσκολη εμφυλιοπολεμική περίοδο...
Η διάψευση όμως των ελπίδων μου δεν οφείλεται μόνο στη δυσμενή οικονομική κατάσταση της χώρας και στις ολέθριες συνέπειές της στον κοινωνικό, συχνά και οικογενειακό, περίγυρο. Βλέπω τον σκοτεινό ορίζοντα να σκεπάζει τη χώρα και θλίβομαι όταν κάποιοι επιτήδειοι «σωτήρες» -με μισό αιώνα στην εξουσία- προσπαθούν για άλλη μια φορά να ρίξουν «φως»... χρησιμοποιώντας φτηνά πυροτεχνήματα! Επιχειρούν, όπως άλλωστε πάντα έκαναν, να προσελκύσουν τους αφελείς, καθώς τους ευνοημένους τους θεωρούν δεδομένους...
Με φοβίζει το αβέβαιο μέλλον, όχι το δικό μου ή της δικής μου γενιάς -είμαστε άλλωστε μεγάλοι -, όσο αυτών που ακολουθούν... Κι φόβοι μου μεγαλώνουν καθώς διαισθάνομαι να καιροφυλακτούν τα ίδια πάλι κοράκια, που διεκδικούν για άλλη μια φορά ρόλο στην άσκηση της εξουσίας. Και σ' αυτή τους τη διεκδίκηση δεν κάνουν πίσω με τίποτε, αποφεύγουν τη δημόσια διαβούλευση με την κοινωνία και το κοίταγμα στα μάτια των υποτιθέμενων «συμπολιτών» τους. Περιορίζονται συχνά να πετούν λάσπη σε όποιον αρθρώνει αντιρρήσεις στην πολιτική τους, επιχειρούν, θα έλεγα, μια ιδιότυπη αναβίωση των «χαρτιών κοινωνικών φρονημάτων»...
Από παιδί βίωσα τέτοιες καταστάσεις, καθώς πάντα ήμουν με το μέρος εκείνων που δεν ευνοήθηκαν από καμιά εξουσία... Έβλεπα με αγαθή προαίρεση και συνέδραμα στους κοινωνικούς αγώνες εκείνους που ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν όσα είχαν ονειρευτεί κι όσες γνώσεις και εφόδια με κόπο είχαν αποκτήσει. Γι' αυτό τώρα, στον απολογισμό μιας ζωής, σκέφτομαι με πικρία πόσοι άξιοι συμπολίτες μας αποκλείστηκαν κατά καιρούς από τα «ύπατα» αξιώματα, από θέσεις πανεπιστημιακών δασκάλων, από θεσμικούς φορείς Πολιτισμού... Αντί αυτών, βρέθηκαν άλλοι σε υπεύθυνες θέσεις, έστω κι αν πολλοί από τους τελευταίους ήταν ανίκανοι να προσφέρουν και το παραμικρό...
Καταγράφοντας ωστόσο τέτοιες καταστάσεις και διατηρώντας τους τεκμηριωμένους φόβους μου για όσα θα ακολουθήσουν αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, προσπαθώ να συμμετέχω ή έστω να συνδράμω στους αγώνες των νεότερων για κοινωνικές αλλαγές, για βελτίωση των συνθηκών ζωής, για να αφήσουμε στους επερχόμενους επαρκή αποθέματα φυσικού πλούτου και αξιών ζωής. Είναι όλα όσα μας κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές.
Προσπαθώ, λοιπόν, εκεί κάτω, στον κήπο μου, να διώχνω την απογοήτευση, να ανακτώ το κλονισμένο ηθικό μου, να μην απογοητεύομαι. Αυτή τη στάση ζωής την οφείλω, αν μη τι άλλο, στους νεότερους, σε όσους θα μας διαδεχτούν...
* Ο Γιάννης Κύρκος Αικατερινάρης είναι αρχιτέκτονας
Από την ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου