Διεθνή του Δρόμου
Μετάφραση: Τίνα Στρίκου
Από τον Δρόμο της Ατιστεράς
Ο Άχμαντ Σααντάτ είναι Γενικός Γραμματέας του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης
Με αφορμή την Εβδομάδα Αλληλεγγύης στον Άχμαντ Σααντάτ και τους Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους, 17-25 Οκτωβρίου, δημοσιεύουμε αποσπάσματα από συνέντευξη του Σααντάτ, πριν από την τελευταία επίθεση στη Γάζα, που δημοσιεύτηκε στο Journal of Palestine Studies. Ο Άχμαντ Σααντάτ είναι ο γενικός Γραμματέας του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και πρώην μέλος του Παλαιστινιακού Νομοθετικού Συμβουλίου.
Σε συνέλαβαν το 2002 και κρατήθηκες στην φυλακή της Παλαιστινιακής Αρχής στην Ιεριχώ υπό την εποπτεία Αμερικανών και Βρετανών φρουρών. Τον Μάρτιο του 2006 μεταφέρθηκες σε ισραηλινή φυλακή και καταδικάστηκες σε 30ετή φυλάκιση.
Η κράτηση υπό βρετανική και αμερικανική επιτήρηση έκανε ξεκάθαρη την εκτροπή που προέκυψε από τη διαδικασία του Όσλο. Με τη λεγόμενη συμφωνία Γάζας-Ιεριχούς, με έβαλαν στη φυλακή της Παλαιστινιακής Αρχής (Π.Α.), στην Ιεριχώ, για λογαριασμό των Ισραηλινών υπό αμερικανική επίβλεψη.
Για πολιτικούς λόγους και συγκεκριμένα λόγω της εκλογικής καμπάνιας του κόμματος Καντίμα εκείνη τη χρονιά, η ισραηλινή κυβέρνηση με άρπαξε το 2006 στις δικές της φυλακές, αποκαλύπτοντας την πραγματική έννοια του όρου «Αλ χιμάγια» (προστασία), τον ευφημισμό για το κύμα πολιτικών συλλήψεων που διεξήγαγε η ΠΑ υπακούοντας στις ισραηλινές επιταγές ασφαλείας. Τον όρο παπαγάλιζε στο κοινό η ΠΑ για να δικαιολογήσει τις εκτεταμένες συλλήψεις.
Είκοσι χρόνια μετά το Όσλο, δεν υπάρχει ειρήνη και κράτος, μόνο διαπραγματεύσεις και πολιτικοί διαχωρισμοί. Πώς ξεπερνιέται αυτό το αδιέξοδο;
Εδώ και δύο δεκαετίες, τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων έχουν καταδείξει ότι είναι άσκοπο να συνεχίζουμε τη διαδικασία του Όσλο.
Η συνέχιση άσκοπων διαπραγματεύσεων και ο διχασμός στην παλαιστινιακή πολιτική σκηνή είναι αξεχώριστα ζητήματα, νομίζω. Προϋπόθεση για την εγκαθίδρυση και την εδραίωση της εθνικής ενότητας είναι μια ομόφωνη δέσμευση σε μια καθαρή και ενωτική πολιτική πλατφόρμα βασισμένη σε έναν συμβιβασμό ανάμεσα στις διαφορετικές δυνάμεις και ρεύματα μέσα στο παλαιστινιακό εθνικό κίνημα.
Επομένως, αν θέλουμε να σπάσουμε το αδιέξοδο, πρέπει να σταματήσουμε να ποντάρουμε τα πάντα στις διαπραγματεύσεις και να σταματήσουμε να παίρνουμε μέρος σε αυτές. Αν εξακολουθήσουν, τότε τουλάχιστον, η ομάδα που εμπλέκεται πρέπει να επαναφέρει τις διαπραγματεύσεις σε μια γραμμή που θα δεσμεύεται από τις ήδη καθορισμένες αρχές και προϋποθέσεις, δηλαδή: το τέλος του εποικισμού, την αναφορά στις διακηρύξεις του ΟΗΕ και την απελευθέρωση των φυλακισμένων. Για αυτό το σκοπό χρειάζεται να χτίσουμε πάνω στην επιτυχία της συμμετοχής στον ΟΗΕ ως μη-κράτος-μέλος και να επεξεργαστούμε μια συνεκτική προσέγγιση για την λύση του παλαιστινιακού ζητήματος στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, όπως εκφράζεται από τις διακηρύξεις και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ στα οποία το Ισραήλ θα πιεστεί να συμμορφωθεί. Και τελικά, να συνεχίσουμε τα αιτήματα για να γίνουμε μέλη σε όλους τους οργανισμούς του ΟΗΕ, ειδικά στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Πού πιστεύεις ότι θα οδηγήσουν οι τωρινές διαπραγματεύσεις;
Όποιος παρακολουθεί τις θέσεις των κυβερνήσεων του Ισραήλ και των ΗΠΑ θα δει ότι είναι μηδενικές οι πιθανότητες να φτάσουμε σε μια πολιτική συμφωνία βασισμένη στο Διεθνές Δίκαιο και τις διακηρύξεις του ΟΗΕ, που να ανταποκρίνεται δηλαδή στα δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού για επιστροφή, αυτοδιάθεση και εθνική ανεξαρτησία.
Δεν νομίζω ότι οποιοσδήποτε Παλαιστίνιος ηγέτης, όσο «ευέλικτος» κι αν είναι, μπορεί να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ να ακυρώσει αυτές τις βασικές αρχές. Αυτό που βασικά κάνουν οι διαπραγματεύσεις είναι μια παρατεταμένη διαχείριση κρίσης ως κάλυμμα για να συνεχίσει το Ισραήλ τα επικοιστικά του σχέδια, να ξορκίζει τη διεθνή κατακραυγή και να επιβάλει το όραμά του για μια παλαιστινιακή πολιτική οντότητα που δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από ένα προτεκτοράτο. Οι διαπραγματεύσεις, επίσης, επιτρέπουν στις ΗΠΑ να αντικρούσουν τις εντάσεις και να ελέγχουν τη διαμάχη στην Παλαιστίνη, ώστε να αφιερώσουν όλη τους την προσοχή σε περιφερειακά θέματα που θεωρούν σημαντικότερα, όπως τη Συρία και το Ιράν.
Ποια είναι η δική σου ανάγνωση των αραβικών εξεγέρσεων και πώς αυτές επηρέασαν την παλαιστινιακή υπόθεση;
Οι αραβικές επαναστάσεις ήρθαν ως απάντηση στη λαϊκή απαίτηση για δημοκρατική και επαναστατική αλλαγή στα πολιτικά συστήματα των αραβικών χωρών. Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο για να κατανοήσουμε τις επαναστάσεις, όμως οι ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας ποικίλουν, το ίδιο και τα συμπεράσματα. Η Τυνησιακή και Αιγυπτιακή επανάσταση ταιριάζουν με το πλαίσιο αυτό. Σε κάθε περίπτωση, γρήγορες και δυναμικές αλλαγές που σηματοδοτήθηκαν από μαζικές συλλογικές δράσεις προκάλεσαν την εσωτερική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης και έδωσαν το έναυσμα για μια περίοδο κοινωνικού μετασχηματισμού.
Σε άλλα μέρη, παρόμοιες συνθήκες οδήγησαν τους ανθρώπους να ξεσηκωθούν και να απαιτήσουν αλλαγή, αλλά υπήρξαν εντατικές προσπάθειες από την πλευρά των ΗΠΑ και τους περιφερειακούς συμμάχους τους να επέμβουν σύμφωνα με το «σχέδιο της Νέας Μέσης Ανατολής». Επομένως, η εκτίμηση και τα συμπεράσματα από τις εξεγέρσεις απαιτεί συγκεκριμενοποίηση. Πρέπει να γίνει μια προσεκτική διάκριση ανάμεσα, από τη μια πλευρά, στην απαίτηση για δημοκρατική αλλαγή και κοινωνική δικαιοσύνη που αντιπροσωπεύει τη νόμιμη επιθυμία των αραβικών πληθυσμών να επανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους, και από την άλλη πλευρά, τις διεθνείς και περιφερειακές δυνάμεις που εκμεταλλεύονται τη δύναμη που απελευθερώθηκε από αυτά τα λαϊκά κινήματα για τους δικούς τους σκοπούς, προωθώντας ουσιαστικά αντεπαναστάσεις, όπως συνέβη στη Λιβύη και τη Συρία.
Συνολικά, όμως, οι αραβικές εξεγέρσεις έχουν διευρύνει μακροπρόθεσμα τις προοπτικές για κοινωνικό μετασχηματισμό. Έχουν αναταράξει αυτό που ήταν στάσιμο, ανοίγοντας το δρόμο για πολλά πιθανά σενάρια, κανένα από τα οποία δεν περιλαμβάνει το πισωγύρισμα, κάτι που είναι πλέον αδύνατο. Κατά την άποψή μου, κάθε λαϊκό κίνημα που φέρνει τους αραβικούς λαούς πιο κοντά στην επίτευξη της ελευθερίας και των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων βάζει τα θεμέλια για έναν αγώνα βασισμένο σε δημοκρατικές και συνταγματικές αρχές, που αποτελούν προϋποθέσεις για μια δημοκρατική κοσμική κοινωνία. Όλα αυτά είναι στρατηγικά επιτεύγματα τόσο για την παλαιστινιακή εθνική υπόθεση όσο και για την αραβική αναγέννηση.
Με αφορμή την Εβδομάδα Αλληλεγγύης στον Άχμαντ Σααντάτ και τους Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους, 17-25 Οκτωβρίου, δημοσιεύουμε αποσπάσματα από συνέντευξη του Σααντάτ, πριν από την τελευταία επίθεση στη Γάζα, που δημοσιεύτηκε στο Journal of Palestine Studies. Ο Άχμαντ Σααντάτ είναι ο γενικός Γραμματέας του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και πρώην μέλος του Παλαιστινιακού Νομοθετικού Συμβουλίου.
Σε συνέλαβαν το 2002 και κρατήθηκες στην φυλακή της Παλαιστινιακής Αρχής στην Ιεριχώ υπό την εποπτεία Αμερικανών και Βρετανών φρουρών. Τον Μάρτιο του 2006 μεταφέρθηκες σε ισραηλινή φυλακή και καταδικάστηκες σε 30ετή φυλάκιση.
Η κράτηση υπό βρετανική και αμερικανική επιτήρηση έκανε ξεκάθαρη την εκτροπή που προέκυψε από τη διαδικασία του Όσλο. Με τη λεγόμενη συμφωνία Γάζας-Ιεριχούς, με έβαλαν στη φυλακή της Παλαιστινιακής Αρχής (Π.Α.), στην Ιεριχώ, για λογαριασμό των Ισραηλινών υπό αμερικανική επίβλεψη.
Για πολιτικούς λόγους και συγκεκριμένα λόγω της εκλογικής καμπάνιας του κόμματος Καντίμα εκείνη τη χρονιά, η ισραηλινή κυβέρνηση με άρπαξε το 2006 στις δικές της φυλακές, αποκαλύπτοντας την πραγματική έννοια του όρου «Αλ χιμάγια» (προστασία), τον ευφημισμό για το κύμα πολιτικών συλλήψεων που διεξήγαγε η ΠΑ υπακούοντας στις ισραηλινές επιταγές ασφαλείας. Τον όρο παπαγάλιζε στο κοινό η ΠΑ για να δικαιολογήσει τις εκτεταμένες συλλήψεις.
Είκοσι χρόνια μετά το Όσλο, δεν υπάρχει ειρήνη και κράτος, μόνο διαπραγματεύσεις και πολιτικοί διαχωρισμοί. Πώς ξεπερνιέται αυτό το αδιέξοδο;
Εδώ και δύο δεκαετίες, τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων έχουν καταδείξει ότι είναι άσκοπο να συνεχίζουμε τη διαδικασία του Όσλο.
Η συνέχιση άσκοπων διαπραγματεύσεων και ο διχασμός στην παλαιστινιακή πολιτική σκηνή είναι αξεχώριστα ζητήματα, νομίζω. Προϋπόθεση για την εγκαθίδρυση και την εδραίωση της εθνικής ενότητας είναι μια ομόφωνη δέσμευση σε μια καθαρή και ενωτική πολιτική πλατφόρμα βασισμένη σε έναν συμβιβασμό ανάμεσα στις διαφορετικές δυνάμεις και ρεύματα μέσα στο παλαιστινιακό εθνικό κίνημα.
Επομένως, αν θέλουμε να σπάσουμε το αδιέξοδο, πρέπει να σταματήσουμε να ποντάρουμε τα πάντα στις διαπραγματεύσεις και να σταματήσουμε να παίρνουμε μέρος σε αυτές. Αν εξακολουθήσουν, τότε τουλάχιστον, η ομάδα που εμπλέκεται πρέπει να επαναφέρει τις διαπραγματεύσεις σε μια γραμμή που θα δεσμεύεται από τις ήδη καθορισμένες αρχές και προϋποθέσεις, δηλαδή: το τέλος του εποικισμού, την αναφορά στις διακηρύξεις του ΟΗΕ και την απελευθέρωση των φυλακισμένων. Για αυτό το σκοπό χρειάζεται να χτίσουμε πάνω στην επιτυχία της συμμετοχής στον ΟΗΕ ως μη-κράτος-μέλος και να επεξεργαστούμε μια συνεκτική προσέγγιση για την λύση του παλαιστινιακού ζητήματος στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, όπως εκφράζεται από τις διακηρύξεις και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ στα οποία το Ισραήλ θα πιεστεί να συμμορφωθεί. Και τελικά, να συνεχίσουμε τα αιτήματα για να γίνουμε μέλη σε όλους τους οργανισμούς του ΟΗΕ, ειδικά στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Πού πιστεύεις ότι θα οδηγήσουν οι τωρινές διαπραγματεύσεις;
Όποιος παρακολουθεί τις θέσεις των κυβερνήσεων του Ισραήλ και των ΗΠΑ θα δει ότι είναι μηδενικές οι πιθανότητες να φτάσουμε σε μια πολιτική συμφωνία βασισμένη στο Διεθνές Δίκαιο και τις διακηρύξεις του ΟΗΕ, που να ανταποκρίνεται δηλαδή στα δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού για επιστροφή, αυτοδιάθεση και εθνική ανεξαρτησία.
Δεν νομίζω ότι οποιοσδήποτε Παλαιστίνιος ηγέτης, όσο «ευέλικτος» κι αν είναι, μπορεί να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ να ακυρώσει αυτές τις βασικές αρχές. Αυτό που βασικά κάνουν οι διαπραγματεύσεις είναι μια παρατεταμένη διαχείριση κρίσης ως κάλυμμα για να συνεχίσει το Ισραήλ τα επικοιστικά του σχέδια, να ξορκίζει τη διεθνή κατακραυγή και να επιβάλει το όραμά του για μια παλαιστινιακή πολιτική οντότητα που δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από ένα προτεκτοράτο. Οι διαπραγματεύσεις, επίσης, επιτρέπουν στις ΗΠΑ να αντικρούσουν τις εντάσεις και να ελέγχουν τη διαμάχη στην Παλαιστίνη, ώστε να αφιερώσουν όλη τους την προσοχή σε περιφερειακά θέματα που θεωρούν σημαντικότερα, όπως τη Συρία και το Ιράν.
Ποια είναι η δική σου ανάγνωση των αραβικών εξεγέρσεων και πώς αυτές επηρέασαν την παλαιστινιακή υπόθεση;
Οι αραβικές επαναστάσεις ήρθαν ως απάντηση στη λαϊκή απαίτηση για δημοκρατική και επαναστατική αλλαγή στα πολιτικά συστήματα των αραβικών χωρών. Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο για να κατανοήσουμε τις επαναστάσεις, όμως οι ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας ποικίλουν, το ίδιο και τα συμπεράσματα. Η Τυνησιακή και Αιγυπτιακή επανάσταση ταιριάζουν με το πλαίσιο αυτό. Σε κάθε περίπτωση, γρήγορες και δυναμικές αλλαγές που σηματοδοτήθηκαν από μαζικές συλλογικές δράσεις προκάλεσαν την εσωτερική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης και έδωσαν το έναυσμα για μια περίοδο κοινωνικού μετασχηματισμού.
Σε άλλα μέρη, παρόμοιες συνθήκες οδήγησαν τους ανθρώπους να ξεσηκωθούν και να απαιτήσουν αλλαγή, αλλά υπήρξαν εντατικές προσπάθειες από την πλευρά των ΗΠΑ και τους περιφερειακούς συμμάχους τους να επέμβουν σύμφωνα με το «σχέδιο της Νέας Μέσης Ανατολής». Επομένως, η εκτίμηση και τα συμπεράσματα από τις εξεγέρσεις απαιτεί συγκεκριμενοποίηση. Πρέπει να γίνει μια προσεκτική διάκριση ανάμεσα, από τη μια πλευρά, στην απαίτηση για δημοκρατική αλλαγή και κοινωνική δικαιοσύνη που αντιπροσωπεύει τη νόμιμη επιθυμία των αραβικών πληθυσμών να επανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους, και από την άλλη πλευρά, τις διεθνείς και περιφερειακές δυνάμεις που εκμεταλλεύονται τη δύναμη που απελευθερώθηκε από αυτά τα λαϊκά κινήματα για τους δικούς τους σκοπούς, προωθώντας ουσιαστικά αντεπαναστάσεις, όπως συνέβη στη Λιβύη και τη Συρία.
Συνολικά, όμως, οι αραβικές εξεγέρσεις έχουν διευρύνει μακροπρόθεσμα τις προοπτικές για κοινωνικό μετασχηματισμό. Έχουν αναταράξει αυτό που ήταν στάσιμο, ανοίγοντας το δρόμο για πολλά πιθανά σενάρια, κανένα από τα οποία δεν περιλαμβάνει το πισωγύρισμα, κάτι που είναι πλέον αδύνατο. Κατά την άποψή μου, κάθε λαϊκό κίνημα που φέρνει τους αραβικούς λαούς πιο κοντά στην επίτευξη της ελευθερίας και των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων βάζει τα θεμέλια για έναν αγώνα βασισμένο σε δημοκρατικές και συνταγματικές αρχές, που αποτελούν προϋποθέσεις για μια δημοκρατική κοσμική κοινωνία. Όλα αυτά είναι στρατηγικά επιτεύγματα τόσο για την παλαιστινιακή εθνική υπόθεση όσο και για την αραβική αναγέννηση.
Μετάφραση: Τίνα Στρίκου
Από τον Δρόμο της Ατιστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου