Του Άρη Δαβαράκη
Οι σκέψεις συνωστίζονται μέσα στο μυαλό και κάποιες από αυτές σπρώχνονται αποφασιστικά ανάμεσα στις πιο αδύναμες και τις αφήνουν πίσω. Παίρνουν κεφάλι. Οδηγούν τους συνειρμούς που οι ίδιες δημιουργούν και προχωράνε προς έναν άγνωστο στην αρχή της προσπάθειας προορισμό που λέγεται συμπέρασμα. Η πρόοδός τους είναι δύσκολη, θέλει επιμονή και προσπάθεια, υπομονή, πείσμα και πάθος. Μα πάνω απ’ όλα η επικράτηση μιας σκέψης ανάμεσα σε τόσες άλλες και η ενδυνάμωσή της με συνειρμούς και νοητές «συνδέσεις» (links) που την υποστηρίζουν και την διευκολύνουν να ανασυρθεί από το υποσυνείδητο (ή και το συλλογικό ασυνείδητο κάποιες φορές) ώστε να βγει, καλά αρθρωμένη, στο φώς, πάνω απ’ όλα η προσπάθεια αυτή απαιτεί τόλμη και γενναιότητα. Δεν έχει σημασία αν οι πολλοί γύρω-τριγύρω γελούν και κοροϊδεύουν. Είναι φυσικό αφού δεν καταλαβαίνουν αυτή την ορμή που είναι έμφυτη σε μερικούς ανθρώπους και τους χαρακτηρίζει.
Η σκέψη είναι δύναμη και θέλει άσκηση για να μπορεί να λειτουργεί αποδοτικά. Όταν από παντού βάλλεται και αποδυναμώνεται ώστε να αποθαρρυνθεί και να οπισθοχωρήσει, μαλακώνει, γίνεται μαλθακή, βαλτώνει, νοσεί. Αν όμως η πυρηνική της ενέργεια, η ενέργεια που φορτίζει τον πυρήνα της, έχει μία ήδη κεκτημένη ταχύτητα και μια ανάλογη επιτάχυνση, ξεπερνά όλα τα εμπόδια και οδηγείται στο συμπέρασμα για το οποίο προοριζόταν από την γέννησή της. Μια σκέψη είναι πολύ συχνά αρκετά ισχυρή ώστε να ανατρέψει πολύ καλά θεμελιωμένα οικοδομήματα και προκαταλήψεις χτισμένες με μπετόν μέσα στις κοινωνίες. Η σκέψη, η αντανάκλαση μιας ιδέας που ζει βαθειά στις σκοτεινές δεξαμενές που κάπου, βαθειά στο ασυνείδητο, είναι κοινές για όλη την ανθρωπότητα, έχει τόσο μεγάλη δύναμη και απελευθερώνει τόση πολλή δημιουργική ενέργεια, ώστε μπορεί να μεταμορφώσει την πραγματικότητα και να στρέψει την προσοχή και το ενδιαφέρον της κοινωνίας προς μια κατεύθυνση συχνά εντελώς αντίθετη με την κατεύθυνση που μέχρι τώρα ακολουθούσε.
Η εισαγωγή μου είναι νομίζω επαρκής για να προχωρήσω λίγο παραπέρα. Ξέρω ότι το κυρίως πιάτο αυτού του κειμένου δεν είναι ευκολοχώνευτο – εμένα όμως η δουλειά μου είναι να γράφω και να εκφράζομαι ελεύθερα και αν δεν το κάνω θα είναι σαν να λιποτακτώ. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στην πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα λόγω της ανικανότητας, των κακών χειρισμών, της έλλειψης οράματος, της έλλειψης πρωτογενούς σκέψης που να αντανακλά αληθινά δημιουργικές ιδέες και την ροπή πολλών ανθρώπων που διαχειρίστηκαν την εξουσία προς την απάτη και την λατρεία του χρήματος. Μια ματιά αρκεί. Παντού ερείπια και γκρεμισμένα όνειρα χτισμένα στην άμμο, τρόμος, απελπισία, ανέχεια, δόλος και έγκλημα, βία κάθε μορφής, ξηρασία, ασθένεια ψυχοσωματική, ανικανότητα για μια επανεκκίνηση, φόβος, απουσία ελπίδας, απουσία οράματος, αδυναμία συγκρότησης ενός κοινού αγώνα με συγκεκριμένους στόχους ανασυγκρότησης – και δημιουργικής αντεπίθεσης.
Αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα. Ένα άθροισμα από αποτυχίες και λάθος επιλογές, η αποθέωση του εφαρμοσμένου (νέο) φιλελευθερισμού που μόνο ερείπια και χωματερές αφήνει πίσω του. Όπως και ο «εφαρμοσμένος σοσιαλισμός» των σοβιέτ, έτσι και ο «εφαρμοσμένος νεοφιλελευθερισμός» των οίκων αξιολόγησης, του πλαστικού χρήματος των τραπεζών και των ηγετών τύπου Σημίτη, δημιούργησε απίστευτα πολλή δυστυχία και αφήνει πίσω του μόνο συντρίμμια. Οι «διάδοχοι» του Σημίτη, Καραμανλής και ΓΑΠ (μιλάω για τους εκλεγμένους, οι άλλες «ενδιάμεσες λύσεις» είναι σαν να μην υπήρξαν) απέτυχαν και οι δύο οικτρά. Δεν ξέρανε τι θέλανε να κάνουνε, ξέρανε μόνο ότι είχαν την οικογενειακή υποχρέωση να γίνουνε «πρωθυπουργοί χωρίς αιτία». Βγάλανε την υποχρέωση και τρέξανε να ιδιωτεύσουν πολύ ανακουφισμένοι και οι δύο. Και ξέμειναν τα απωθημένα των «συγκυβερνώντων» που αυτά τα δυόμιση περίπου χρόνια μας οδηγούν από το κακό στο χειρότερο – και χρησιμοποιούν κάθε μέσο, ακόμα και την προσβολή του μέγιστου θεσμού που είναι το Σύνταγμα της χώρας, για να κερδίσουν λίγο χρόνο και να προλάβουν να κουκουλώσουν ο’ τι προλάβουν πριν τους απολύσει όλους μαζί ο ελληνικός λαός στις επόμενες βουλευτικές εκλογές που (όλοι ελπίζουμε) ότι θα γίνουν κάποια στιγμή – μέσα στα χρονικά όρια που προβλέπει το Σύνταγμα.
Μέσα σ’ όλη αυτή τη λασπουριά και την εφαρμοσμένη ανικανότητα, εμφανίστηκε σχεδόν ξαφνικά ένα πρόσωπο εντελώς άλλων προδιαγραφών, καθαρό, με βλέμμα ευθύβολο, γενναίο και αποφασισμένο να αναλάβει ευθύνες που οι υπόλοιποι Έλληνες δεν τολμάμε να τις αναλάβουμε. Ο Αλέξης Τσίπρας. Ο νέος πολιτικός που πήρε ένα αραχνιασμένο αριστερό κόμμα του 3% και, εν ριπή οφθαλμού, το εκτόξευσε στην θεσμική κεντρική θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έτοιμος να το οδηγήσει άμεσα ακόμα και στην αυτοδυναμία. Πάνω του τώρα έχουν στηρίξει τις ελπίδες μας οι περισσότεροι Έλληνες που δεν το βάζουν κάτω, που θέλουνε ξανά δικαιοσύνη, παιδεία, εργασία, δημιουργικότητα, πλήρη επανεκκίνηση με λίγα λόγια.
Όσο περνούν οι μήνες και τελειώνει ο χρόνος αυτής της αθλιότητας που τόσα χρόνια ζούμε, τόσο το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα κερδίζει έδαφος και ενσαρκώνει το όνειρο της Ελλάδας να κάνει μια καινούργια αρχή – και ας αρχίσει και από το μηδέν στην ανάγκη. Το σημαντικό όμως δεν είναι ότι όλο και περισσότεροι Έλληνες πείθονται κάθε μέρα που περνά πως μόνο ένα πρόσωπο αποφασισμένο και γενναίο σαν του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να μας οδηγήσει, στο πλαίσιο βέβαια μια ομαδικής προσπάθειας που θα την χαρακτηρίζει η ομοψυχία της πλειοψηφίας, σε μια καινούργια, σύγχρονη, φωτεινή Ελλάδα.
Το σημαντικότερο και το πιο αξιοθαύμαστο για μένα τουλάχιστον, είναι πως αυτός ο πολιτικός που μόλις έκλεισε τα 40 του χρόνια, διαθέτει την αρετή και την τόλμη που απαιτεί η ελευθερία και δεν διστάζει να αναλάβει την ευθύνη.
Όχι γιατί έχει μια «οικογενειακή υποχρέωση» και δεν μπορεί να κάνει αλλοιώς –σαν τον Κώστα Καραμανλή και τον ΓΑΠ.
Ούτε γιατί λατρεύει την εξουσία σαν τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο.
Αλλά γιατί έχει το πολιτικό μέγεθος και την γενναιότητα να αναλάβει την ευθύνη που του φορτώσαμε στην πλάτη εμείς – το 27% των Ελλήνων που ήδη τον ξεχωρίσαμε και ελπίζουμε ότι μαζί του θα καταφέρουμε να ξανασταθούμε στα πόδια μας.
Στην επόμενη καταμέτρηση των ψηφοδελτίων που θα ρίξουν όσοι έχουν δικαίωμα ψήφου στις κάλπες των βουλευτικών εκλογών, θα φανεί καθαρά ότι ο Τσίπρας είναι ο τρίτος, μετά την μεταπολίτευση, πραγματικά μεγάλου εκτοπίσματος ηγέτης.
Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου, Αλέξης Τσίπρας.
Γιατί, συνέλληνες, το χάος γεννάει από μόνο του την νέα αρμονία και βρίσκει λύσεις εφαρμόσιμες, ρεαλιστικές και – στην παρούσα φάση – κυριολεκτικά ιαματικές.
Στο στήθος η πληγή, για άλλη μια φορά, θα κλείσει πάλι και θα επουλωθεί.
Οι σκέψεις συνωστίζονται μέσα στο μυαλό και κάποιες από αυτές σπρώχνονται αποφασιστικά ανάμεσα στις πιο αδύναμες και τις αφήνουν πίσω. Παίρνουν κεφάλι. Οδηγούν τους συνειρμούς που οι ίδιες δημιουργούν και προχωράνε προς έναν άγνωστο στην αρχή της προσπάθειας προορισμό που λέγεται συμπέρασμα. Η πρόοδός τους είναι δύσκολη, θέλει επιμονή και προσπάθεια, υπομονή, πείσμα και πάθος. Μα πάνω απ’ όλα η επικράτηση μιας σκέψης ανάμεσα σε τόσες άλλες και η ενδυνάμωσή της με συνειρμούς και νοητές «συνδέσεις» (links) που την υποστηρίζουν και την διευκολύνουν να ανασυρθεί από το υποσυνείδητο (ή και το συλλογικό ασυνείδητο κάποιες φορές) ώστε να βγει, καλά αρθρωμένη, στο φώς, πάνω απ’ όλα η προσπάθεια αυτή απαιτεί τόλμη και γενναιότητα. Δεν έχει σημασία αν οι πολλοί γύρω-τριγύρω γελούν και κοροϊδεύουν. Είναι φυσικό αφού δεν καταλαβαίνουν αυτή την ορμή που είναι έμφυτη σε μερικούς ανθρώπους και τους χαρακτηρίζει.
Η σκέψη είναι δύναμη και θέλει άσκηση για να μπορεί να λειτουργεί αποδοτικά. Όταν από παντού βάλλεται και αποδυναμώνεται ώστε να αποθαρρυνθεί και να οπισθοχωρήσει, μαλακώνει, γίνεται μαλθακή, βαλτώνει, νοσεί. Αν όμως η πυρηνική της ενέργεια, η ενέργεια που φορτίζει τον πυρήνα της, έχει μία ήδη κεκτημένη ταχύτητα και μια ανάλογη επιτάχυνση, ξεπερνά όλα τα εμπόδια και οδηγείται στο συμπέρασμα για το οποίο προοριζόταν από την γέννησή της. Μια σκέψη είναι πολύ συχνά αρκετά ισχυρή ώστε να ανατρέψει πολύ καλά θεμελιωμένα οικοδομήματα και προκαταλήψεις χτισμένες με μπετόν μέσα στις κοινωνίες. Η σκέψη, η αντανάκλαση μιας ιδέας που ζει βαθειά στις σκοτεινές δεξαμενές που κάπου, βαθειά στο ασυνείδητο, είναι κοινές για όλη την ανθρωπότητα, έχει τόσο μεγάλη δύναμη και απελευθερώνει τόση πολλή δημιουργική ενέργεια, ώστε μπορεί να μεταμορφώσει την πραγματικότητα και να στρέψει την προσοχή και το ενδιαφέρον της κοινωνίας προς μια κατεύθυνση συχνά εντελώς αντίθετη με την κατεύθυνση που μέχρι τώρα ακολουθούσε.
Η εισαγωγή μου είναι νομίζω επαρκής για να προχωρήσω λίγο παραπέρα. Ξέρω ότι το κυρίως πιάτο αυτού του κειμένου δεν είναι ευκολοχώνευτο – εμένα όμως η δουλειά μου είναι να γράφω και να εκφράζομαι ελεύθερα και αν δεν το κάνω θα είναι σαν να λιποτακτώ. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στην πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα λόγω της ανικανότητας, των κακών χειρισμών, της έλλειψης οράματος, της έλλειψης πρωτογενούς σκέψης που να αντανακλά αληθινά δημιουργικές ιδέες και την ροπή πολλών ανθρώπων που διαχειρίστηκαν την εξουσία προς την απάτη και την λατρεία του χρήματος. Μια ματιά αρκεί. Παντού ερείπια και γκρεμισμένα όνειρα χτισμένα στην άμμο, τρόμος, απελπισία, ανέχεια, δόλος και έγκλημα, βία κάθε μορφής, ξηρασία, ασθένεια ψυχοσωματική, ανικανότητα για μια επανεκκίνηση, φόβος, απουσία ελπίδας, απουσία οράματος, αδυναμία συγκρότησης ενός κοινού αγώνα με συγκεκριμένους στόχους ανασυγκρότησης – και δημιουργικής αντεπίθεσης.
Αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα. Ένα άθροισμα από αποτυχίες και λάθος επιλογές, η αποθέωση του εφαρμοσμένου (νέο) φιλελευθερισμού που μόνο ερείπια και χωματερές αφήνει πίσω του. Όπως και ο «εφαρμοσμένος σοσιαλισμός» των σοβιέτ, έτσι και ο «εφαρμοσμένος νεοφιλελευθερισμός» των οίκων αξιολόγησης, του πλαστικού χρήματος των τραπεζών και των ηγετών τύπου Σημίτη, δημιούργησε απίστευτα πολλή δυστυχία και αφήνει πίσω του μόνο συντρίμμια. Οι «διάδοχοι» του Σημίτη, Καραμανλής και ΓΑΠ (μιλάω για τους εκλεγμένους, οι άλλες «ενδιάμεσες λύσεις» είναι σαν να μην υπήρξαν) απέτυχαν και οι δύο οικτρά. Δεν ξέρανε τι θέλανε να κάνουνε, ξέρανε μόνο ότι είχαν την οικογενειακή υποχρέωση να γίνουνε «πρωθυπουργοί χωρίς αιτία». Βγάλανε την υποχρέωση και τρέξανε να ιδιωτεύσουν πολύ ανακουφισμένοι και οι δύο. Και ξέμειναν τα απωθημένα των «συγκυβερνώντων» που αυτά τα δυόμιση περίπου χρόνια μας οδηγούν από το κακό στο χειρότερο – και χρησιμοποιούν κάθε μέσο, ακόμα και την προσβολή του μέγιστου θεσμού που είναι το Σύνταγμα της χώρας, για να κερδίσουν λίγο χρόνο και να προλάβουν να κουκουλώσουν ο’ τι προλάβουν πριν τους απολύσει όλους μαζί ο ελληνικός λαός στις επόμενες βουλευτικές εκλογές που (όλοι ελπίζουμε) ότι θα γίνουν κάποια στιγμή – μέσα στα χρονικά όρια που προβλέπει το Σύνταγμα.
Μέσα σ’ όλη αυτή τη λασπουριά και την εφαρμοσμένη ανικανότητα, εμφανίστηκε σχεδόν ξαφνικά ένα πρόσωπο εντελώς άλλων προδιαγραφών, καθαρό, με βλέμμα ευθύβολο, γενναίο και αποφασισμένο να αναλάβει ευθύνες που οι υπόλοιποι Έλληνες δεν τολμάμε να τις αναλάβουμε. Ο Αλέξης Τσίπρας. Ο νέος πολιτικός που πήρε ένα αραχνιασμένο αριστερό κόμμα του 3% και, εν ριπή οφθαλμού, το εκτόξευσε στην θεσμική κεντρική θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έτοιμος να το οδηγήσει άμεσα ακόμα και στην αυτοδυναμία. Πάνω του τώρα έχουν στηρίξει τις ελπίδες μας οι περισσότεροι Έλληνες που δεν το βάζουν κάτω, που θέλουνε ξανά δικαιοσύνη, παιδεία, εργασία, δημιουργικότητα, πλήρη επανεκκίνηση με λίγα λόγια.
Όσο περνούν οι μήνες και τελειώνει ο χρόνος αυτής της αθλιότητας που τόσα χρόνια ζούμε, τόσο το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα κερδίζει έδαφος και ενσαρκώνει το όνειρο της Ελλάδας να κάνει μια καινούργια αρχή – και ας αρχίσει και από το μηδέν στην ανάγκη. Το σημαντικό όμως δεν είναι ότι όλο και περισσότεροι Έλληνες πείθονται κάθε μέρα που περνά πως μόνο ένα πρόσωπο αποφασισμένο και γενναίο σαν του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να μας οδηγήσει, στο πλαίσιο βέβαια μια ομαδικής προσπάθειας που θα την χαρακτηρίζει η ομοψυχία της πλειοψηφίας, σε μια καινούργια, σύγχρονη, φωτεινή Ελλάδα.
Το σημαντικότερο και το πιο αξιοθαύμαστο για μένα τουλάχιστον, είναι πως αυτός ο πολιτικός που μόλις έκλεισε τα 40 του χρόνια, διαθέτει την αρετή και την τόλμη που απαιτεί η ελευθερία και δεν διστάζει να αναλάβει την ευθύνη.
Όχι γιατί έχει μια «οικογενειακή υποχρέωση» και δεν μπορεί να κάνει αλλοιώς –σαν τον Κώστα Καραμανλή και τον ΓΑΠ.
Ούτε γιατί λατρεύει την εξουσία σαν τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο.
Αλλά γιατί έχει το πολιτικό μέγεθος και την γενναιότητα να αναλάβει την ευθύνη που του φορτώσαμε στην πλάτη εμείς – το 27% των Ελλήνων που ήδη τον ξεχωρίσαμε και ελπίζουμε ότι μαζί του θα καταφέρουμε να ξανασταθούμε στα πόδια μας.
Στην επόμενη καταμέτρηση των ψηφοδελτίων που θα ρίξουν όσοι έχουν δικαίωμα ψήφου στις κάλπες των βουλευτικών εκλογών, θα φανεί καθαρά ότι ο Τσίπρας είναι ο τρίτος, μετά την μεταπολίτευση, πραγματικά μεγάλου εκτοπίσματος ηγέτης.
Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου, Αλέξης Τσίπρας.
Γιατί, συνέλληνες, το χάος γεννάει από μόνο του την νέα αρμονία και βρίσκει λύσεις εφαρμόσιμες, ρεαλιστικές και – στην παρούσα φάση – κυριολεκτικά ιαματικές.
Στο στήθος η πληγή, για άλλη μια φορά, θα κλείσει πάλι και θα επουλωθεί.
Από toportal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου