Του Κοσμά Ηλιάδη
Τζον
Η Σούζη Μπλου είναι φοιτήτρια της φυσιοπαθολογίας στο τρίτο έτος, εργαζόμενη ταυτόχρονα, αυτοσυντηρούμενη. Αθλήτρια του μπάσκετ, με κορμί λαμπάδα. Την βλέπουμε, ονειρευόμαστε και αγκαλιάζουμε τη συμβία μας, συνεχίζοντας να ταξιδεύουμε στο όνειρο. Συζεί με τον δικό της, ψιλοτεμπέλη, καλοπερασάκια, πιθανόν, υποψήφιο αιώνιο φοιτητή.
Σε κάποιο παιχνίδι της ζωής, η Σούζη καρφώνει τη μπάλα στο καλάθι, πέφτει άτσαλα, καταρρέει. Κάτι δεν πάει καλά. Ξυπνάει στο θάλαμο νοσοκομείου, στο προσκέφαλο ο δικός της, τάχα ψύχραιμος, με τις φωτιές εσώψυχα να καίνε. Τι θα απογίνω, σκέφτεται. Γύρω της οι συμπαίκτες της, οι άλλοι από την αντίπαλη ομάδα, προπονητές, διαιτητές, παράγοντες.
Κάποια στιγμή κατακάθισε ο κουρνιαχτός. Μείνανε μόνοι. Ο Τζον, ο άντρακλας, ο δίμετρος, ο σκληρός, ο ακατάβλητος, λύγισε τότε. Επέτρεψε στον εαυτό του, να κλάψει γοερά. Τι έχεις, τι συμβαίνει τον ρώτησε. Τίποτα, είπε εκείνος. Χτύπησες το κεφάλι σου στη στεφάνη, έπαθες διάσειση, σε φέραμε εδώ για προληπτικούς λόγους, της είπε ψέματα. Δεν πρόλαβε να της πει, άλλα δήθεν παρηγορητικά παραμύθια, μπήκε στο θάλαμο ο καθηγητής, με την ομάδα του. Του ζήτησαν και έγινε, τους άδειασε τη γωνιά.
Ο καθηγητής ανακοίνωσε στη Σούζη την πάθησή της. Καλπάζων καρκίνος. Είχε το πολύ έξι μήνες ζωή. Έρχονται τα πάνω κάτω, χρεωμένη τόσα σχέδια για τη ζωή, σκέφτεται τι να τα κάνει, σε ποιον να τα φορτώσει; Γυρίζει προς τα πίσω, ανεβαίνει με την μπάλα στο καλάθι. Ψάχνει να βρει το καλώδιο του εγκεφάλου που βραχυκύκλωσε, που την έφερε στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Αδύνατον να βγάλει άκρη. Βλέπει το χέρι της να καρφώνει τη μπάλα, ύστερα λευκό πανί, δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτα.
Δεν θα με πάρεις μπάλα από κάτω, σκέφτηκε. Μέχρι τώρα, σε είχα του χεριού μου, σε έκανα ότι ήθελα. Αυτό θα συνεχίσω να κάνω.
Συνέχισε κανονικά τη ζωή της, σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Έτσι φαινόταν προς τα έξω. Μέσα της όμως φωτιές ανάβανε, τις έσβηνε πότε με το τραγούδι, πότε με ελαφρύ τρέξιμο, για να ξεδώσει. Έπαιρνε τα φάρμακά της τακτικά, έκανε τις αναγκαίες παραχωρήσεις, στις υποδείξεις του γιατρού. Πήγαινε τακτικά στις προπονήσεις, έπαιζε για λίγο στους αγώνες, στο τρίτο ή τέταρτο δεκάλεπτο, κουραζόταν και ζητούσε αλλαγή. Στον δεύτερο μήνα, άρχισε να αποσύρεται διακριτικά, να αραιώνει τις επισκέψεις της, να αποφεύγει την πολυκοσμία. Έκανε κάποια ταξίδια, είδε στα βόρεια τους γονείς της, τους παππούδες της, ζούσαν ακόμα, τι ειρωνεία.
Τον τρίτο μήνα χειροτέρεψαν τα πράγματα. Τηλεφώνησε στον καθηγητή, βρεθήκανε, τα είπανε, τον χαιρέτησε χαμογελώντας. Στο κατώφλι του τέταρτου μήνα, τακτοποίησε της εκκρεμότητες που είχε. Έκλεισε τις τραπεζικές της κάρτες, χάρισε τα προσφιλή της πράγματα. Κρέμασε τα παπούτσια, όπως συνηθίζεται να λέγεται στην αθλητική ορολογία. Την τελευταία μέρα του μήνα, παράγγειλε τούρτα, λουλούδια, αρωμάτισε το διαμέρισμά της. Όλη τη νύχτα ερωτευόταν και ερωτοτροπούσε με τον Τζον. Την επομένη μέρα ήταν τα γενέθλιά της.
Σηκώθηκε πρωί, πήρε το μπάνιο της, το πρωινό της,
Πήρε από το ανθοδοχείο τα λουλούδια, τα τύλιξε σε χρυσόχαρτο, ύστερα με το χαρτί του ανθοπωλείου, και τα πήρε μαζί της. Παρέδωσε τα κλειδιά του διαμερίσματος στη θυρωρό. Πήγε, βρήκε τον καθηγητή, του χάρισε τα λουλούδια, τον αγκάλιασε εγκάρδια, τον φίλησε στα δυο μάγουλα. Γιατρέ μου, την ένεσή μου, είπε και ξάπλωσε στο νοσοκομειακό κρεβάτι.
Η Σούζη Μπλου, ταξιδεύει στο χώρο του ονείρου. Η λεωφόρος που πορεύεται, έχει δεξιά και αριστερά της δενδροστοιχία πανέμορφη. Τα άνθη τους είναι από ζάχαρη, οι καρποί τους καραμέλες. Στα φύλλα τους, με το ελαφρύ φύσημα του ανέμου, θροΐζει μουσική εξαίσια, απόκοσμη.
Στις παρυφές των δένδρων κυλάει ρυάκι με γάργαρο υγρό. Δεν είναι νερό, γλυκό ή αλμυρό, παρά ένα λευκόχρυσο υγρό, γάλα και μέλι ανακατεμένο. Για αυτό τα άνθη και οι καρποί τους είναι σκέτη γλύκα.
Δεν με περίμενε στο ταξίδι της, μάλλον δεν ταιριάζανε οι τροχιές μας. Ας είναι. Δεν θέλω να βεβηλώσω το όμορφο ταξίδι της, αλλά να, ήθελα μόνο να ψιθυρίσω στο αυτί της, μην ακούσει κανείς, πως ένα τέτοιο ταξίδι λαχταράει η ψυχή μου.
Σε κάποιο παιχνίδι της ζωής, η Σούζη καρφώνει τη μπάλα στο καλάθι, πέφτει άτσαλα, καταρρέει. Κάτι δεν πάει καλά. Ξυπνάει στο θάλαμο νοσοκομείου, στο προσκέφαλο ο δικός της, τάχα ψύχραιμος, με τις φωτιές εσώψυχα να καίνε. Τι θα απογίνω, σκέφτεται. Γύρω της οι συμπαίκτες της, οι άλλοι από την αντίπαλη ομάδα, προπονητές, διαιτητές, παράγοντες.
Κάποια στιγμή κατακάθισε ο κουρνιαχτός. Μείνανε μόνοι. Ο Τζον, ο άντρακλας, ο δίμετρος, ο σκληρός, ο ακατάβλητος, λύγισε τότε. Επέτρεψε στον εαυτό του, να κλάψει γοερά. Τι έχεις, τι συμβαίνει τον ρώτησε. Τίποτα, είπε εκείνος. Χτύπησες το κεφάλι σου στη στεφάνη, έπαθες διάσειση, σε φέραμε εδώ για προληπτικούς λόγους, της είπε ψέματα. Δεν πρόλαβε να της πει, άλλα δήθεν παρηγορητικά παραμύθια, μπήκε στο θάλαμο ο καθηγητής, με την ομάδα του. Του ζήτησαν και έγινε, τους άδειασε τη γωνιά.
Ο καθηγητής ανακοίνωσε στη Σούζη την πάθησή της. Καλπάζων καρκίνος. Είχε το πολύ έξι μήνες ζωή. Έρχονται τα πάνω κάτω, χρεωμένη τόσα σχέδια για τη ζωή, σκέφτεται τι να τα κάνει, σε ποιον να τα φορτώσει; Γυρίζει προς τα πίσω, ανεβαίνει με την μπάλα στο καλάθι. Ψάχνει να βρει το καλώδιο του εγκεφάλου που βραχυκύκλωσε, που την έφερε στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Αδύνατον να βγάλει άκρη. Βλέπει το χέρι της να καρφώνει τη μπάλα, ύστερα λευκό πανί, δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτα.
Δεν θα με πάρεις μπάλα από κάτω, σκέφτηκε. Μέχρι τώρα, σε είχα του χεριού μου, σε έκανα ότι ήθελα. Αυτό θα συνεχίσω να κάνω.
Συνέχισε κανονικά τη ζωή της, σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Έτσι φαινόταν προς τα έξω. Μέσα της όμως φωτιές ανάβανε, τις έσβηνε πότε με το τραγούδι, πότε με ελαφρύ τρέξιμο, για να ξεδώσει. Έπαιρνε τα φάρμακά της τακτικά, έκανε τις αναγκαίες παραχωρήσεις, στις υποδείξεις του γιατρού. Πήγαινε τακτικά στις προπονήσεις, έπαιζε για λίγο στους αγώνες, στο τρίτο ή τέταρτο δεκάλεπτο, κουραζόταν και ζητούσε αλλαγή. Στον δεύτερο μήνα, άρχισε να αποσύρεται διακριτικά, να αραιώνει τις επισκέψεις της, να αποφεύγει την πολυκοσμία. Έκανε κάποια ταξίδια, είδε στα βόρεια τους γονείς της, τους παππούδες της, ζούσαν ακόμα, τι ειρωνεία.
Τον τρίτο μήνα χειροτέρεψαν τα πράγματα. Τηλεφώνησε στον καθηγητή, βρεθήκανε, τα είπανε, τον χαιρέτησε χαμογελώντας. Στο κατώφλι του τέταρτου μήνα, τακτοποίησε της εκκρεμότητες που είχε. Έκλεισε τις τραπεζικές της κάρτες, χάρισε τα προσφιλή της πράγματα. Κρέμασε τα παπούτσια, όπως συνηθίζεται να λέγεται στην αθλητική ορολογία. Την τελευταία μέρα του μήνα, παράγγειλε τούρτα, λουλούδια, αρωμάτισε το διαμέρισμά της. Όλη τη νύχτα ερωτευόταν και ερωτοτροπούσε με τον Τζον. Την επομένη μέρα ήταν τα γενέθλιά της.
Σηκώθηκε πρωί, πήρε το μπάνιο της, το πρωινό της,
Πήρε από το ανθοδοχείο τα λουλούδια, τα τύλιξε σε χρυσόχαρτο, ύστερα με το χαρτί του ανθοπωλείου, και τα πήρε μαζί της. Παρέδωσε τα κλειδιά του διαμερίσματος στη θυρωρό. Πήγε, βρήκε τον καθηγητή, του χάρισε τα λουλούδια, τον αγκάλιασε εγκάρδια, τον φίλησε στα δυο μάγουλα. Γιατρέ μου, την ένεσή μου, είπε και ξάπλωσε στο νοσοκομειακό κρεβάτι.
Η Σούζη Μπλου, ταξιδεύει στο χώρο του ονείρου. Η λεωφόρος που πορεύεται, έχει δεξιά και αριστερά της δενδροστοιχία πανέμορφη. Τα άνθη τους είναι από ζάχαρη, οι καρποί τους καραμέλες. Στα φύλλα τους, με το ελαφρύ φύσημα του ανέμου, θροΐζει μουσική εξαίσια, απόκοσμη.
Στις παρυφές των δένδρων κυλάει ρυάκι με γάργαρο υγρό. Δεν είναι νερό, γλυκό ή αλμυρό, παρά ένα λευκόχρυσο υγρό, γάλα και μέλι ανακατεμένο. Για αυτό τα άνθη και οι καρποί τους είναι σκέτη γλύκα.
Δεν με περίμενε στο ταξίδι της, μάλλον δεν ταιριάζανε οι τροχιές μας. Ας είναι. Δεν θέλω να βεβηλώσω το όμορφο ταξίδι της, αλλά να, ήθελα μόνο να ψιθυρίσω στο αυτί της, μην ακούσει κανείς, πως ένα τέτοιο ταξίδι λαχταράει η ψυχή μου.
Τζον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου