Του Κοσμά Ηλιάδη
Πρώτος πάντα στην παρέα, τις τρέλες, τις συζητήσεις «επί παντός επιστητού», τελείωνε με ποίηση. Πυροβολούσε τη μοναξιά, την αρρώστια, τα γηρατειά, το θάνατο. Χωρίς κακίες. Για να ζήσουμε. Ξέραμε και περιμέναμε.
Ήτανε και ο σπιούνος στην παρέα. Έγραφε, έγραφε.
Τι κάνεις εκεί του λέγαμε. «Αυτά δεν πρέπει να χαθούν. Θα μείνουν στην ιστορία» Και μείνανε. Ποιος τα πρόσεχε αυτά τότε που κρατούσαμε τη γη στα χέρια μας σαν μανταρίνι! Μετά ήρθε η γνώση, άμεση, επώδυνη, στη γέφυρα με τα χίλια εννιακόσια εξήντα εφτά καρφιά και τα εικοσιένα δοκάρια.
Πάει καιρός, σε πια δε θυμάμαι στροφή, το κουβάρι έσπασε. Η παρέα διάλυσε. Το ποτάμι συνέχισε. Τώρα βολεμένοι λίγο πολύ ζούμε τα καινούργια δεδομένα. Τηλεόραση, βίντεο, μπαράκια, ποδόσφαιρο, μπάσκετ.
Κάθε μήνα η τακτική συνάντηση με τον Κώστα.
Τραπεζικός υπάλληλος τώρα και λογάριθμος. Φόρος τιμής για το χαμένο φίλο, ή για τη χαμένη εφηβεία και τα τσαλακωμένα όνειρά μας; Ο φίλος ολομόναχος. Ένας κοινός μεσήλικας. Τι να προδίδει τους χίλιους θανάτους που τον πυροβολάνε, λεπτό το λεπτό, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα;
Κάποιοι που ξέρουν, λένε διάφορα.
Ότι ήταν καταραμένος, δηλαδή παιδί θαύμα, μεγάλωσε γρήγορα, ολοκλήρωσε τον κύκλο του, και πέθανε όρθιος. Ερωτική απογοήτευση. Ή ότι τον σημάδεψαν οι νεράιδες και το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Ήτανε και ο σπιούνος στην παρέα. Έγραφε, έγραφε.
Τι κάνεις εκεί του λέγαμε. «Αυτά δεν πρέπει να χαθούν. Θα μείνουν στην ιστορία» Και μείνανε. Ποιος τα πρόσεχε αυτά τότε που κρατούσαμε τη γη στα χέρια μας σαν μανταρίνι! Μετά ήρθε η γνώση, άμεση, επώδυνη, στη γέφυρα με τα χίλια εννιακόσια εξήντα εφτά καρφιά και τα εικοσιένα δοκάρια.
Πάει καιρός, σε πια δε θυμάμαι στροφή, το κουβάρι έσπασε. Η παρέα διάλυσε. Το ποτάμι συνέχισε. Τώρα βολεμένοι λίγο πολύ ζούμε τα καινούργια δεδομένα. Τηλεόραση, βίντεο, μπαράκια, ποδόσφαιρο, μπάσκετ.
Κάθε μήνα η τακτική συνάντηση με τον Κώστα.
Τραπεζικός υπάλληλος τώρα και λογάριθμος. Φόρος τιμής για το χαμένο φίλο, ή για τη χαμένη εφηβεία και τα τσαλακωμένα όνειρά μας; Ο φίλος ολομόναχος. Ένας κοινός μεσήλικας. Τι να προδίδει τους χίλιους θανάτους που τον πυροβολάνε, λεπτό το λεπτό, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα;
Κάποιοι που ξέρουν, λένε διάφορα.
Ότι ήταν καταραμένος, δηλαδή παιδί θαύμα, μεγάλωσε γρήγορα, ολοκλήρωσε τον κύκλο του, και πέθανε όρθιος. Ερωτική απογοήτευση. Ή ότι τον σημάδεψαν οι νεράιδες και το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου