Φυλακισμένων δικαιώματα

Του Στέφανου Πρίντσιου

Τις περισσότερες φορές στις ιστοσελίδες είθισται να σχολιάζουμε την επικαιρότητα και τα τρέχοντα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα παραμερίζοντας ανεπίκαιρους διαλογισμούς, σκέψεις και απόψεις. Αν αυτό βέβαια είναι λογικό και αναπόφευκτο, καθόλου δεν καθιστά αμελητέο τον προβληματισμό για διαχρονικά θέματα που μπορεί σήμερα να μην είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, αύριο όμως ίσως μας προκύψουν.

Η θέση μας, ο προβληματισμός μας, η άποψή μας, η γνώμη μας π.χ. για την θανατική ποινή θα είναι πιο αντικειμενική και ουσιώδης αν εκφραστεί σε ανύποπτο χρόνο και όχι υπό την πίεση μιας καταδικαστικής απόφασης ενός συγκεκριμένου ατόμου.

Υπάρχουν δεκάδες τέτοια θέματα που αν και ζωντανά, εν τούτοις μας προβληματίζουν και τα συζητάμε μόνο αν απασχοληθούν με αυτά τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Τότε όμως είναι αργά να διαμορφώσουμε ανεπηρέαστοι αντικειμενική άποψη γιατί ήδη, ενώ είμαστε νηστικοί, κάποιοι επιτήδειοι μας έχουν σερβίρει τη δικιά τους δελεαστική τροφή.

Εάν π.χ. σήμερα συζητήσουμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα των φυλακισμένων, σίγουρα δεν μπορούμε να αποφύγουμε ή να αγνοήσουμε το όνομα Ρωμανός, συνοδευόμενο όμως προς επηρεασμό μας και με τις σερβιρισμένες αναλόγως λέξεις, ληστής, απαγωγέας, τρομοκράτης, αναρχικός, ιδεολόγος, αγωνιστής, κ.α.

Ο αγώνας όμως γίνεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα ενός φυλακισμένου που ονομάζεται Ρωμανός ή προσωπικά για τον Ρωμανό; Γιατί βλέπουμε μόνο το δέντρο και αγνοούμε το δάσος; Αν η κοινή γνώμη είχε ήδη μια κατασταλαγμένη άποψη υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των όποιων φυλακισμένων, αυτή δεν θα επικάλυπτε και δεν θα δικαίωνε πάραυτα και την περίπτωση του φυλακισμένου Ρωμανού, είτε αυτός χαρακτηρίζονταν ληστής τραπεζών είτε αγωνιστής ιδεολόγος;

Έτσι νομίζω ότι οι αξίες, οι αρχές, οι πεποιθήσεις, τα ιδανικά, τα πιστεύω μας, επιβάλλεται να απασχολούν και να επηρεάζουν τον ψυχισμό μας, τη σκέψη μας, τη νόησή μας όχι πρόσκαιρα και παρασυρόμενα από τον ξέφρενο ρυθμό της επικαιρότητας, αλλά να διαμορφώνονται εσαεί, εμπλουτίζοντας την καθημερινότητά μας με γνώση, μάθηση, αγωγή. Ίσως αυτό θα πει παιδεία. Αν όμως προσπαθήσουμε γιαυτό, δεν θα γίνει αν όχι καλύτερος ο κόσμος, τουλάχιστον ο εαυτός μας;

Με αυτές τις σκέψεις και προβληματισμούς, προτείνω στη φιλόξενη ιστοσελίδα της ΣΦΗΚΑΣ, να δημιουργήσει μία επί πλέον ενότητα ( ετικέτα ) όπου θα βρίσκονται, θα διαβάζονται και θα σχολιάζονται άρθρα με θέσεις και απόψεις όχι κατ’ ανάγκη επίκαιρες αλλά διαχρονικές.

Θα ξεκινήσω αυτή την αρθρογραφική προσπάθεια παρακινδυνεύοντας παρεξηγήσεις μιας και δεν είναι τελείως ανεπίκαιρο το θέμα που θα σχολιάσω αφού αφορά και τους έγκλειστους σήμερα χρυσαυγίτες βουλευτές. Αυτό βέβαια επιβεβαιώνει τους αρχικούς ισχυρισμούς μου, για το πότε δηλαδή μία άποψη ή θέση μπορεί ευκολότερα να χαρακτηριστεί αντικειμενική. Όταν δημοσιοποιείται με αφορμή την επικαιρότητα ή όταν δημοσιοποιείται σε ανύποπτο χρόνο;

Προσωρινή κράτηση (προφυλάκιση) και Στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων είναι δύο έννοιες που θα μας απασχολήσουν παρακάτω. Η προφυλάκιση δεν είναι ποινή και κρίνεται απαραίτητη για συγκεκριμένους λόγους, ενώ η στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων είναι δικαστική ποινή μετά από οριστική καταδίκη.

Ως γνωστό η Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία είναι ένας τύπος πολιτεύματος της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Τι γίνεται όμως όταν στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία ένας εκλεγμένος αντιπρόσωπος του λαού, ένας δηλαδή βουλευτής, προφυλακιστεί; Στερείται στην προφυλάκισή του, των πολιτικών του δικαιωμάτων; Σίγουρα όχι αφού αυτά του στερούνται μόνο κατόπιν οριστικής του καταδίκης.

Δεν είναι όμως η ψήφος του στο κοινοβούλιο όχι μόνο πολιτικό του δικαίωμα αλλά και υποχρέωσή του ως αντιπρόσωπος του λαού; Λειτουργεί συνταγματικά το κοινοβούλιο των τριακοσίων αντιπροσώπων βουλευτών όταν μέρος αυτών ενώ βρίσκονται νομίμως προφυλακισμένοι, στερούνται όμως παρανόμως των πολιτικών τους δικαιωμάτων, δηλαδή της ψήφου; Και όμως, μέθοδοι και πρακτικές που ούτε καν ως σκέψη δεν είναι επιτρεπτές σε κοινοβουλευτική δημοκρατία, σήμερα εφαρμόζονται ανερυθρίαστα, για πρόσκαιρα κομματικά οφέλη, στο βωμό του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», σκάβοντας ανοήτως ή εσκεμμένα τον λάκκο του εχθρού για να πέσουμε μέσα του, τελικά όλοι μας!

Αν σήμερα δεν υπερασπιστούμε το κοινοβουλευτικό αυτό δικαίωμα, πως θα το υπερασπιστούμε αύριο, όταν θα αφορά βουλευτές που εμείς εκλέξαμε με την ψήφο μας;