Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Τα σταντ στα τουριστικά δρομάκια κρέμασαν τις ομπρελίτσες. Η Μεγάλη Περιπέτεια περιμένει το Φθινόπωρο να την ζήσει. Και τα Μοναχικά Βήματα παλινδρομούν μέσα στη γραφικότητά τους…
Στις αρχές του Σεπτέμβρη ένα μικρό αγοράκι συνάντησε τον Θάνατο με φριχτό τρόπο στις εγκαταστάσεις «Το χαμόγελο του παιδιού» στην Αρχαία Κορινθία. Το παιδί είχε μεταφερθεί μετά από εισαγγελική εντολή, ώστε να αποφύγει τις άσχημες συνθήκες που βίωνε στο οικογενειακό του περιβάλλον. «Υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες» τονίζει η αρχική εκτίμηση για το τραγικό περιστατικό. Η Επιτροπή Δικαιωμάτων του Παιδιού, όργανο αποτελούμενο από ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες, αποσαφηνίζει πως «στον ελλαδικό χώρο τα δικαιώματα του παιδιού δεν προστατεύονται λόγω έλλειψης χάραξης στρατηγικών αντιμετώπισης γενικών αλλά και ειδικότερων περιπτώσεων».
Ως είδος, ο άνθρωπος παρουσιάζεται χωρίς διαφοροποίηση στη γυμνότητα και στην απλότητά του. Ποιες οι ανεξάρτητες μεταβλητές διερωτώμαι σ’ ένα σύστημα που δικαιολογεί συνεχώς τις αποφάσεις του λόγω εκτροχιασμού της ρότας του αρχικού σχεδιασμού; Έχοντας μπρος στα μάτια μας τον πιο αδύναμο κοινωνικό κρίκο=το παιδί, χρειάζεται η Δικαιοσύνη να παραλληλίζεται με άκρατους-υπερφίαλους ενδεχομένως συλλογισμούς ή αρκεί να διαθέτει ο κοινωνικός ιστός μία απλή ευαισθησία και το ένστικτο να αναγνωρίζει την αδικία; Διότι εδώ αναφύεται ένα πολύ σοβαρό αξιολογικό ζήτημα. Η κατασκευή του κοινωνικού οικοδομήματος απαιτεί ομοιογενές υπόστρωμα, ώστε το κάθε παιδί=άτομο να διεκδικεί την ιδιότητα του «αμετάβλητου» και κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μόνο δια μέσω συγκεκριμένων διεργασιών, οι οποίες να ανυψώνουν την αξία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Τα παιδιά έχουν οξυμμένη αντίληψη της αδικίας στον μικρόκοσμό τους, πόσο μάλλον της κατάφωρης αδικίας, όταν αυτή συντελείται εις βάρος τους και αφήνει τεράστια ψυχικά τραύματα διαμορφώνοντας την μετέπειτα συμπεριφορά τους. Ο εντοπισμός ωστόσο περιπτώσεων αδικίας δίνει το έναυσμα στους αρμόδιους φορείς, ώστε να την καταστήσουν επανορθώσιμη ή απλώς να την μετατρέψουν σε στοχαστικό έμβολο για την αντίφαση μεταξύ δίκαιου-άδικου;
Υπάρχει Δικαστής που χτυπά τη «σφύρα» στο έδρανο επικυρώνοντας ποινή φυλάκισης σε άνεργο, ο οποίος δεν πλήρωσε τα διόδια; Κι όμως υπάρχει στην Ελλάδα και επί διακυβέρνησης «αριστερών καταβολών»!! Αυτό το «αριστερών καταβολών» βέβαια διακυβεύεται, διότι ως γνωστόν ό,τι δηλώνουμε είμαστε, κι όσο περισσότερο επιμείνουμε τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να πείσουμε. Πως υφίσταται Δικαιοσύνη όταν η νομοθεσία δεν συνοδεύεται από καμία μέριμνα ιεράρχησης των ποικιλόμορφων αποκλίσεων; Στην ουσία πρόκειται για ξεκάθαρο εκφοβισμό των μαζών και δη των πένητων.
Αν στον κώδικα η ποινή προσεγγίζεται με αδιαβάθμητους όρους τότε παραπέμπει στους «Αθλίους» του Victor Hugo, όπου ο Ιαβέρης εμποτίζεται από εμμονή να φέρει ενώπιον της Δικαιοσύνης τον Γιάννη-Αγιάννη, έγκλειστος στα κάτεργα επειδή έκλεψε τρόφιμα για να ταϊσει την οικογένειά του που λιμοκτονούσε, λόγω των αλλεπάλληλων αποπειρών δραπέτευσης. Μέσα απ’ το μνημειώδες μυθιστόρημα ο Hugo κατακεραυνώνει την Ηθική-τους Νόμους-τη Θρησκεία. Η Γαλλική Επανάσταση κολαζόταν στις παρυφές της μη δυνάμενη να θεμελιώσει τα ιδεώδη, για τα οποία αιτήθηκε την ορθολογική συναίνεση των επαναστατών.
Άλλο παράδειγμα που μου έρχεται στον νου είναι το πρώτο Σύνταγμα του νεοσύστατου ελληνικού Κράτους, το Σύνταγμα της Τροιζήνας το 1827, το οποίο έτυχε κατακρήμνισης από εθνοπρεπείς πρωτίστως δωσίλογους. Προεστοί και τσιφλικάδες, οι οποίοι δεν βούλονταν να χάσουν τα κεκτημένα τους στο όνομα καμίας Επανάστασης και καμίας Ιδέας της Δικαιοσύνης ως κατανομή των αγαθών. Πανομοιότυπα στις ημέρες μας θωρούμε τις εκδοθείσες εντολές διακοπής ρεύματος να αυξάνουν στηριζόμενες σε νομικό πλαίσιο Δικαίου. Παρατηρούμε φοροεπιδρομές σε εξαντλημένα νοικοκυριά-βαλάντια υπό το πρόσχημα του τεκμαρτού, το οποίο επίσης εδράζεται σε θεσμικό βράχο.
Τα διόδια δεν πληρώνουν υψηλά ιστάμενοι στον κρατικό-εκκλησιαστικό μηχανισμό, οι οποίοι απ’ τη μία συμβάλλουν στο ξεπούλημα της Χώρας κι απ’ την άλλη τυγχάνουν προκλητικής οικονομικής ασυλίας. Δεν ισχύει λοιπόν πως ο άνθρωπος είναι εκ γενετής ελεύθερος και ίσος. Η Κεφαλαιοκρατική Οικονομία επιτελεί το έργο της και το Δίκαιο λειτουργεί σαν κυματοθραύστης. Το «κρατικό συμβόλαιο» κατασκευάζεται δια της συμβολαιακής δόμησης των σχέσεων επιφέροντας δεσμευτικό ορθολογισμό εμπορευματοκατοχής, τουτέστιν η εξουσιαστική κορυφή έναντι της καταδυναστευμένης βάσης, και ως γνωστόν η βάση είναι ευρεία ενώ η κορυφή περιορισμένη. Και η όλη διαδικασία τελείται με απροκάλυπτα χθόνιο τρόπο.
Πως να σκιαγραφήσει η Γυναίκα τη νέα της φιγούρα σε κλοιό ενδοστρεφή, ο οποίος αρνείται σαφή επανορισμό; Απ’ την Αντιγόνη του Σοφοκλή και την Ιουλιέττα του Σαίξπηρ, σύμβολα ανυπακοής και απείθειας, ως την Άννα Καρένινα του Τολστόι και την Μαντάμ Μποβαρύ του Φλωμπέρ, σύμβολα αυτοκαταστροφικού πάθους και αυτοκτονικής κυκλοθυμίας, η Γυναίκα, που εναντιώνεται στα κελεύσματα της εποχής της, αναδύεται σαν μέγιστη ηρωίδα στο παγκόσμιο λογοτεχνικό πάνθεον.
Μετά το 2009 η έμφυλη βία συνεχίζει να υφίσταται κι εκτινάσσεται στο ανησυχητικό ποσοστό του 34%, με την σεξουαλική παρενόχληση-τη λεκτική βία- τη χειροδικία να συνιστούν ψυχολογικούς εξαναγκασμούς υποβιβασμού της. Επιπρόσθετα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προωθούν την αναπαραγωγή έμφυλων στερεοτύπων κι ενός διάχυτου σεξισμού. «Έχουμε να βαδίσουμε πολύ δρόμο, πριν οι γυναίκες μπορέσουν να συνδεθούν σε πραγματική βάση ισότητας με τους άνδρες», ισχυρίζεται ο Ντέιβιντ Ρήσμαν, έγκριτος κοινωνιολόγος. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται η ρήση της κυρίας Πετράκη, διδάκτωρ στο τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όταν υποστηρίζει πως «πρόκειται για ολόκληρο μηχανισμό διαταξικής βίας, ο οποίος ενεργοποιείται σε διαφορετικές περιστάσεις και ανεξαρτήτου μορφωτικού επιπέδου.»
Γυναίκες βιάζονται ή δέχονται προσβλητικές-σεξιστικές επιθέσεις και το νομικό πλαίσιο τις τοποθετεί στη θέση του «θύτη». Πρόσφατα μία κοπέλα στο Ναύπλιο καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία εκ προμελέτης, τη στιγμή που υπάρχει οπτικό υλικό από βίντεο ασφαλείας παρακείμενου καταστήματος, το οποίο επιβεβαιώνει το γεγονός ότι η κατηγορουμένη βρισκόταν εν αμύνη, αφού δεχόταν ξεκάθαρη επίθεση. Κατ’ αρχάς να διευκρινιστεί η διαφορά ανάμεσα στις έννοιες σεξισμός-ρομαντισμός. Άλλο η ευχάριστη απόπειρα προσέγγισης με ρομαντική-σεξουαλική διάθεση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Άλλο η επιθετικός εμβολισμός με καταναγκαστική διάθεση υποβιβασμού. Και μόνο η διατύπωση ερωτημάτων: «Που τριγυρνούσε τέτοια ώρα;» ή «Τι ρούχα φορούσε;» παρεμφαίνει διαχωρισμό ανάμεσα στην αντιμετώπιση των δύο φύλων. Ουδέποτε τίθεται ανάλογο ερώτημα για εκπρόσωπο του ανδρικού πληθυσμού. Εν προκειμένω κι ενώ το συμβάν λαμβάνει χώρα στις τρεις το ξημέρωμα, κανένας Δικαστής δεν αναρωτιέται για ποιους λόγους «τριγυρνά ο άνδρας=το θύμα τέτοια ώρα».
Εύλογα διερωτάται κάποιος σχετικά με τον όρο διττής ερμηνείας «ισότητα»: Χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει μία ψευδαίσθηση της αυθορμησίας, καθοδηγούμενη τεχνηέντως δυστυχώς μέσα στο περίκλειστο πλαίσιο των πατριαρχικών δομών; Χρησιμοποιείται για να διερευνήσει θεωρητικά την συγκαλυμμένη προβολή της έμφυλης βίας, της οποίας ο ταξικός χαρακτήρας συνεχίζει να υφίσταται; Όσο το Νομικό-Θεσμικό Πλαίσιο αρματώνεται τίνι τρόπω, τόσο προσκρούει στην πολυπλοκότητα του πραγματικού, τόσο δυσχεραίνει η εφαρμογή του. Ενώ η κάθε οντότητα συνιστά τον προφανή φορέα δικαιώματος, τείνουμε να θέτουμε υπό αμφισβήτηση τα αυτονόητα.
Τα θεμέλια της σημερινής εποχής κρέμονται σ’ ένα κενό παραγεμισμένο, το οποίο δεν δύναται να υποβαστάξει ούτε καλά ούτε άσχημα τη μέλλουσα οργάνωση, που προεκτείνει το παρόν. Μητριαρχία και Πατριαρχία απεδείχθησαν αποτυχημένα συστήματα διακυβέρνησης, αφού αφ’ ενός εμπεριέχουν την έννοια του «άρχω» και αφ’ ετέρου οι βάναυσες πρακτικές τους μας έχουν οδηγήσει σε εγκληματικό αδιέξοδο. Συνακόλουθα η διαδρομή της σκέψης του σύγχρονου ανθρώπου κατευθύνεται υπό προϋποθέσεις αμφίρροπες. Πρόκειται για μία χάραξη μυητική, απ’ την οποία εκκινεί το αρθρωμένο ξετύλιγμα της περιπλάνησης μέσα στο «γίγνεσθαι» της απομόνωσης.
Το ζητούμενο δεν είναι η επικυριαρχία του ενός φύλου έναντι του άλλου αλλά ο προσανατολισμός στο Μητρογραμμικό σύστημα, όρος που ορίζει ο Κος Παναγής Λεκατσάς, μελετητής αρχαίων φιλοσοφιών και κοινωνικών δομών, όπου άνδρας και γυναίκα είναι πραγματικά ισότιμοι. «Η γυναίκα δεν χρειάζεται να επιτηδεύεται την παραγωγική της αξία σαν Μητέρα, ούτε την ηδονιστική της αξία σαν ερωμένη», γράφει ο ίδιος σε μία πραγματεία του. Κι εδώ σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσα να προσθέσω πως ούτε ο άνδρας χρειάζεται να αποδεικνύει την παραγωγική του αξία σαν Πατέρας, ούτε την ηδονιστική του αξία σαν εραστής.
Η Δυστυχία όχι μόνο πουλάει αλλά διανοίγει και διαύλους νέων εμπορικών προοπτικών. Μια Γερμανική φρεγάτα περισυνέλλεξε μία μετανάστρια στα νερά της Μεσογείου. Η γυναίκα ήταν ετοιμόγεννη. Το μωρό γεννήθηκε κι ονομάστηκε Σοφία. «Σοφία» ονομάστηκε και η επιχείρηση διάσωσης προσφύγων. Από ένα παιδί εκκινεί η Δικαιοσύνη-μέριμνα!
Αν ξυστρίσουμε πάλι λίγο την επιφάνεια το «φαίνεσθαι» πάντα κυοφορεί ένα «είναι» διαφορετικό. Το ΝΑΤΟ σε σύμπραξη με Εταιρείες-Κολοσσούς, οι οποίες μυρίστηκαν το αίμα προσέτρεξαν, ανιδιοτελώς!!! πάντα, αφού δαπανήθηκαν κονδύλια κάτι εκατομμυρίων δολαρίων, τα οποία κατέληξαν στον κορβανά των επιχειρηματιών αλλά πάνω από 15.000 άνθρωποι κατασπαράχθηκαν απ’ τα μπλε νερά της Μεσογείου.
Πάμπολλες ΜΚΟ συστήνονται καθημερινά. Τα πακέτα Ντελόρ προς ημετέρους απλώς αλλάζουν επωνυμία. Όπως με τις επιχειρήσεις στη Δημιουργική Λογιστική!! «Ο σεβασμός των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι το πρωταρχικό κριτήριο» διατείνονται στο γυαλί αλλά στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως το έγκλημα κι η ανομία καλά κρατούν, με πρώτα θύματα τα γυναικόπαιδα σαφώς. Μια διασπάθιση χρήματος άνευ προηγουμένου για να καταλήγει στην καταβαράθρωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Απ’ το 2009 και μετά τα παπαγαλάκια στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης οπισθοδρόμησαν τεχνηέντως σε αυτοπαρωδία, επιδιώκοντας τον αφοπλισμό της κριτικής οξύνοιας του μέσου θεατή-ακροατή. Η εκάστοτε Κυβέρνηση ψήφιζε το ένα Μνημόνιο μετά το άλλο διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά της πως ο ορισμός των κινήσεων συνεπαγόταν απ’ τη δεδομενικότητα της «ελεύθερης πτώσης» της Χώρας. Η εκάστοτε Αντιπολίτευση ψήφιζε κι αυτή το ένα Μνημόνιο μετά το άλλο αλλά κάτω απ’ το τραπέζι ενώ στα φανερά κινδυνολογούσε περί εκχώρησης της κυριαρχίας της Χώρας.
Αρκεί να κατανοήσουμε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δημιουργήθηκε πάνω σε ομοσπονδιακές βάσεις, διότι δεν υφίστανται εκατέρωθεν δεσμεύσεις των εμπλεκόμενων κρατών. Τουναντίον ομιλούμε για μονομερή επικυριαρχία της Γερμανίας. Σε παλαιότερο άρθρο μου αναφέρονται:
«Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το ντόμινο απελευθερωτικών αγώνων που είχε τεθεί σε εφαρμογή απ’ τα υπόδουλα Κράτη εκπλήρωνε σιγά-σιγά την προοπτική του. Στον αντίποδα οι Μεγάλες Δυνάμεις βλέποντας το γόητρό τους να κλυδωνίζεται έθεταν επί στρογγυλής τραπέζης το μεγαλεπήβολο deal νέο-αποικιοκρατικών στόχων. Στη Διάσκεψη της Γιάλτας το 1945 λοιπόν Ρούσβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν επικυρώνουν τον επιμερισμό καθηκόντων τους, τουτέστιν οριοθετούν έκαστος στο γεωγραφικό ανάγλυφο τις σφαίρες επιρροής των συμφερόντων τους. Πανομοιότυπα κάποιες δεκαετίες αργότερα, Μπους-Γκορμπατσόφ στη Συμφωνία της Μάλτας το 1989, ιχνηλατούν με το άροτρό τους εκ νέου τον χάρτη εξοβελίζοντας ωστόσο την Ευρώπη απ’ τα διαχειριστικά ηνία. Δύο σημεία τριβής ανάμεσα στις δύο συμφωνίες:
Στην πρώτη η ποδηγέτηση ανέλιξης της Γερμανίας, ώστε να μην μπορεί να εντρυφεί στα ιμπεριαλιστικά της σχέδια, πράγμα που καταρρίπτεται με την σύναψη της δεύτερης και δια μέσω της πτώσης του τείχους του Βερολίνου. Ανέγερση-Ισοπέδωση ενός τείχους δεν είναι μία απλή υπόθεση, διότι αντικατοπτρίζει παγίωση ή αναθεώρηση γεω-στρατηγικών διαπραγματεύσεων. Η ανασύσταση του γερμανικού εδάφους θα σημάνει αφ’ ενός αναζωπύρωση αλυτρωτικών διαθέσεων του Ναζισμού, αφ’ ετέρου ανάφλεξη του επεκτατισμού και συνακόλουθα τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Άλλως ειπείν τον πλήρη έλεγχό της από τις Υπερπόντιες Κραταιές Δυνάμεις.
Μία ύστατη προσπάθεια αναχαίτησης ήταν η νομισματική ένωση. Το ενιαίο νόμισμα θα άνοιγε διαύλους εμπορικής επικοινωνίας προς όφελος της Γερμανίας στο ευρωπαϊκό έδαφος και η διαπλάτυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την υπαγωγή πολλών κρατών στο ενιαιοποιημένο πλαίσιο θα αντιρρόπιζε τον καλπασμό της.»
Είναι εύληπτο πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν συνιστά μια συνωρίδα φίλων αλλά ένα ξεκάθαρο φεουδαρχικό σχήμα αποικιοκρατικού χαρακτήρα. Οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι του ελληνικού εδάφους έχουν παραχωρηθεί σε εταιρικά συμφέροντα πριν ακόμη τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και οι μετέπειτα συμβάσεις απλώς διαιωνίζουν την πρόσδεση στο άρμα. Το βιβλίο του Δημήτρη Μπάτση «Η βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» είναι αποκαλυπτικότατο σχετικά με τις δυνατότητες της Χώρας, αν αυτές τύγχαναν σε άξια-έντιμα-ικανά χέρια. Οι αργυρώνητοι ωστόσο πολιτικοί ως σήμερα ποιούν την νήσσαν.
Με την άνευ όρων εκχώρηση του αυτοτελούς δικαιώματος ελέγχου των πόρων στο Δημόσιο επιτρέπει στην ουσία την απ’ ευθείας ανάθεση σε προνομιούχους εκμεταλλευτές. Κανένας Νομοθέτης ως σήμερα δεν θέλησε να διαταράξει τα ήσυχα νερά στη λίμνη. Καμία ανεξάρτητη Αρχή δεν μπορεί να ανατρέψει τη ρότα, με αποτέλεσμα να διατηρείται το αντιοικονομικό μοντέλο. Συνακόλουθα προλειαίνεται το έδαφος προς εφαρμογή της απεχθούς συμβάσεως Cooper, η οποία μπορεί να αφορά σε πρώτη φάση τη διαχείριση των υδάτινων πόρων, επεκτείνεται ωστόσο συν τω χρόνω στα υπόλοιπα «φιλέτα».
Ο Μακρόν λοιπόν ήταν ο ενεργοποιητής των προειρημένων-συμφωνηθέντων. Να αξιοποιηθεί ο πλούτος της Χώρας αλλά υπό την αιγίδα ποιων συμφερόντων; Ενός Κεφαλαιοκρατικού Consortium ξένης ωφελείας; Του Δημοσίου, το οποίο με τη συγκεκριμένη μορφή-δομή υπηρετεί το ίδιο νιτερέσο; Σε άλλο άρθρο μου αναλύεται η σύσταση του ΟΗΕ, ο οποίος δεν είναι από στρατηγικής απόψεως παρά το προκάλυμμα Παγκοσμίου Κυβερνήσεως. Και η καταστρατήγηση του αγροτικού τομέα σε άλλο άρθρο μου αναλύεται επαρκώς.
Χωρίς παραγωγή η Ελλάδα ήταν πάντα «τελειωμένη». Στην έκθεση του Φιλίπ Πέτερσον, η οποία έχει δημοσιευτεί απ’ την 1η Απριλίου 1990 καθίσταται σαφής η Νέα Χάρτα: οι χώρες του Νότου, ομαδοποιήθηκαν φτιάχνοντας την παρεούλα P.I..G, σαρκαστικός υπαινιγμός για τον οποίο δεν υπήρξε καμία αντίδραση σε εθνικό επίπεδο. Αγγλία-Ελβετία αυτονομούνται, περίεργο καθόλου, ανέκαθεν οι ισχυροί ήθελαν έδαφος ανεξάρτητο για να δεχτεί το χρήμα-πλούτο τους. Όσο για τη Γηραιά Αλβιόνα, σαν καλό παιδάκι της Μαμάς Αμερικής, ακολουθεί πιασμένο απ’ τη φούστα της. Η Ευρώπη είναι ήδη χωρισμένη σε δύο μπλοκ, αυτή τη φορά καθορισμένα απ’ την αρχή αυτοπροσδιορισμού μειονοτήτων, εξ ου και οι διαμελισμοί τις τελευταίες δεκαετίες. ΗΠΑ και Ρωσία μπρος στην απειλή ενός νέου Ράιχ, επιθυμούν διακαώς τη διαίρεση του Ευρωπαϊκού εδάφους σε υποενότητες βέλτιστα ελεγχόμενες. Την Ελλάδα ποιος θα πάρει σαν νύφη πολύφερνη και με ποιον τρόπο θα την αλώσει; Διαμελίζοντάς την;;; Εξαιρώντας την απ’ την ευρωπαϊκή ομπρέλα;;;
Ένα απ’ τα σημαντικότερα έργα της Διάσκεψης για το Δίκαιο της Θάλασσας,1973-1982, ήταν η δημιουργία-κωδικοποίηση του θεσμού Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης=ΑΟΖ. Σύμφωνα με τα άρθρα 55-56-57 ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή, το πλάτος της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιωματικά. Αν όλα τα παράκτια κράτη κάνουν χρήση των δικαιωμάτων τους για ΑΟΖ θα οριστικοποιηθούν οι κάτοχοι των υπολογισμένων αποθεμάτων πετρελαίου-υδρογονανθράκων-αλιείας-πολυμεταλικών κονδύλων. Σύμφωνα με το άρθρο 121, παράγραφος 2, το κάθε κράτος μπορεί να ορίζει υφαλοκρηπίδα χωρίς αντίστοιχο καθορισμό ΑΟΖ, αλλά όχι το αντίστροφο.
«Εδώ και μία τριαντακονταετία η Ελλάδα παραμένει εγκλωβισμένη στο δόγμα της διαφοράς με την Τουρκία, η οποία αφορά στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Είναι απορίας άξιο γιατί οι Ελληνικές Κυβερνήσεις δεν αλλάζουν κατεύθυνση ορίζοντας ΑΟΖ» διατείνεται εύλογα ο κύριος Βελόπουλος. Και η Τουρκία ωστόσο δεν προβαίνει σε καμία ενέργεια παρ’ όλο που έχει ήδη προβεί σε χρήση δικαιώματος ΑΟΖ όσον αφορά στη Μαύρη Θάλασσα απ’ το 1986. Στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο η χρήση ΑΟΖ είναι αναγνωρισμένη. Για ποιον λόγο η Ένωση δεν υποχρεώνει όλα τα κράτη της να προβούν σε διευθέτηση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων;;;
Εδώ έρχεται ο κύριος Μάζης να διασαφηνίσει κάπως το τοπίο σε μελέτες του, όπου ξεκαθαρίζει την μεγίστης σπουδαιότητας θέση της Χώρας, η οποία ανήκει «σ’ ένα γεωπολιτικό Σύμπλοκο με τέσσερις απολήξεις: Ελλάδα-Τουρκία-Ισραήλ-Κύπρος. Πρόκειται για διακρατικό υποσύστημα διαδραστικών διαδικασιών ισχύος, κάτι που λειτουργεί σαν εστία αστάθειας», όπως αναφέρει. Επομένως οι υπερσυστημικές παρεμβάσεις αξιολογούνται υπό το πρίσμα του συμφέροντος. ΗΠΑ-Ρωσία με τις παρελκόμενες μικρότερες Δυνάμεις, Γαλλία-Αγγλία-Γερμανία, συντηρούν το συγκρουσιακό κλίμα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου υπό την αρωγή των παριστάμενων συνιστωσών, όπως Χεζμπολάχ, της οποίας τα έσοδα ξεπερνούν τα 500 εκατομμύρια δολάρια και προέρχονται από εμπόριο ναρκωτικών-όπλων Χαμάς, η οποία ελέγχει το 15% της Οικονομίας του Ισραήλ.
Αγωγοί υδρογονανθράκων-υδάτων στην περιοχή του Καυκάσου και στο γεωπολιτικό σύμπλοκο της ΝΑ Μεσογείου εντείνουν την έκρυθμη κατάσταση. Η Ρωσία επιθυμεί επέκταση επιρροής της μέχρι τα σύνορα με το Ιράν-Οι ΗΠΑ επιθυμούν ανακοπή ανάλογων ευσεβών πόθων-Η Τουρκία εμπλεκόμενη αφ’ ενός σαν μέλος του ΝΑΤΟ, πράγμα που δεν της επιτρέπει να δυσαρεστεί τις ΗΠΑ, αφ’ ετέρου αντίθετοι συμβιβασμοί της δημιουργούν περαιτέρω προβλήματα στις κουρδικές περιοχές. Η Ελλάδα είναι με τα χέρια σφιχτοδεμένα στη μέση για ευνόητους λόγους. Επιπρόσθετα η αποστρατικοποίηση των Στενών αποδυναμώνει την Τουρκία σαν βασικό μοχλό πίεσης στην περιοχή και την προσδένει στο ασιατικό άρμα. Κανείς δεν αναλύει ξεκάθαρα την τύχη της Ελλάδας στη μια ή στην άλλη περίπτωση!!! Πριν περίπου 19 χρόνια έπεσαν οι πρώτοι «κανονιοβολισμοί» στα Βαλκάνια απολήγοντας στον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Ήγγικεν η ώρα για «αρχιτεκτονική» αναπροσαρμογή ενδεχομένως και δεδομένου ότι κλείνουν και τα σύνορα εγκλωβίζοντας τόσες χιλιάδες προσφύγων εντός των τειχών!!
Η Ευρωπαϊκή Ένωση υπό διάλυση πάνω σε τεντωμένο σχοινί οι λαοί της, το οποίο κρατούν απ’ τη μια ακροδεξιές συνιστώσες κι απ’ την άλλη ακροαριστερή αδιαλλαξία. «Το έργο του Κοινωνιολόγου θα ήταν εύκολο, αν δεν χρειαζόταν να καθορίσει, μπροστά σε κάθε στατιστική σχέση ανάμεσα σε μία ανεξάρτητη μεταβλητή και σε μία εξαρτημένη μεταβλητή, πως η αντίληψη και η αποτίμηση όλων όσα προσδιορίζονται απ’ την εξαρτημένη μεταβλητή ποικίλλουν ανάλογα με τις τάξεις που καθορίζονται απ’ την ανεξάρτητη μεταβλητή», διατείνεται ο Pierre Bourdieu.
Το δόγμα του σοκ συνεχίζει να σφυρηλατεί τις ανθρωπομάζες. Αν η ζωοποιός ενέργεια προς ευρυθμία μιας Κοινωνίας αντικατοπτρίζεται άριστα στο τρίπτυχο Ισονομία-Ισοπολιτεία-Ισηγορία, επαίσχυντες ατασθαλίες σε καθημερινή βάση αποδεικνύουν την έλλειψη-παραγκώνιση των αξιών αυτών. Εδώ και πάρα πολύ καιρό ο Πολίτης αντιλαμβάνεται πως η εποχή της Μετανεωτερικότητας δεν αποτυπώθηκε σε κρηπίδα ικανή να εκπληρώσει τις επαγγελίες του Διαφωτισμού. Με το λάβαρο του «ανθρωπισμού» ανά χείρας η Ανθρωπότητα απέτυχε να αναληφθεί στη χειραφέτηση-αυτοπραγμάτωσή της. Αποσβολωμένοι παρατηρούμε την μία αδικία να διαπράττεται μετά την άλλη.
Ο αναβρασμός πυροδοτείται. Οι Κυβερνήσεις σωπαίνουν. Οι άνθρωποι θυμίζουν τους αστούς πριν την καταστροφή στη Σμύρνη που χόρευαν σε χορούς κι αντάλλασσαν βεγγέρες σαν να μην συνέβαινε τίποτα, τη στιγμή που οι σφαγές άπλωναν ήδη το κόκκινο χαλί στα λουστρινένια παπούτσια τους…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Τα σταντ στα τουριστικά δρομάκια κρέμασαν τις ομπρελίτσες. Η Μεγάλη Περιπέτεια περιμένει το Φθινόπωρο να την ζήσει. Και τα Μοναχικά Βήματα παλινδρομούν μέσα στη γραφικότητά τους…
Περί Δικαιοσύνης σχετικά με το Παιδί…
Στις αρχές του Σεπτέμβρη ένα μικρό αγοράκι συνάντησε τον Θάνατο με φριχτό τρόπο στις εγκαταστάσεις «Το χαμόγελο του παιδιού» στην Αρχαία Κορινθία. Το παιδί είχε μεταφερθεί μετά από εισαγγελική εντολή, ώστε να αποφύγει τις άσχημες συνθήκες που βίωνε στο οικογενειακό του περιβάλλον. «Υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες» τονίζει η αρχική εκτίμηση για το τραγικό περιστατικό. Η Επιτροπή Δικαιωμάτων του Παιδιού, όργανο αποτελούμενο από ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες, αποσαφηνίζει πως «στον ελλαδικό χώρο τα δικαιώματα του παιδιού δεν προστατεύονται λόγω έλλειψης χάραξης στρατηγικών αντιμετώπισης γενικών αλλά και ειδικότερων περιπτώσεων».
Ως είδος, ο άνθρωπος παρουσιάζεται χωρίς διαφοροποίηση στη γυμνότητα και στην απλότητά του. Ποιες οι ανεξάρτητες μεταβλητές διερωτώμαι σ’ ένα σύστημα που δικαιολογεί συνεχώς τις αποφάσεις του λόγω εκτροχιασμού της ρότας του αρχικού σχεδιασμού; Έχοντας μπρος στα μάτια μας τον πιο αδύναμο κοινωνικό κρίκο=το παιδί, χρειάζεται η Δικαιοσύνη να παραλληλίζεται με άκρατους-υπερφίαλους ενδεχομένως συλλογισμούς ή αρκεί να διαθέτει ο κοινωνικός ιστός μία απλή ευαισθησία και το ένστικτο να αναγνωρίζει την αδικία; Διότι εδώ αναφύεται ένα πολύ σοβαρό αξιολογικό ζήτημα. Η κατασκευή του κοινωνικού οικοδομήματος απαιτεί ομοιογενές υπόστρωμα, ώστε το κάθε παιδί=άτομο να διεκδικεί την ιδιότητα του «αμετάβλητου» και κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μόνο δια μέσω συγκεκριμένων διεργασιών, οι οποίες να ανυψώνουν την αξία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Τα παιδιά έχουν οξυμμένη αντίληψη της αδικίας στον μικρόκοσμό τους, πόσο μάλλον της κατάφωρης αδικίας, όταν αυτή συντελείται εις βάρος τους και αφήνει τεράστια ψυχικά τραύματα διαμορφώνοντας την μετέπειτα συμπεριφορά τους. Ο εντοπισμός ωστόσο περιπτώσεων αδικίας δίνει το έναυσμα στους αρμόδιους φορείς, ώστε να την καταστήσουν επανορθώσιμη ή απλώς να την μετατρέψουν σε στοχαστικό έμβολο για την αντίφαση μεταξύ δίκαιου-άδικου;
Περί Δικαιοσύνης σχετικά με τον άνεργο…
Υπάρχει Δικαστής που χτυπά τη «σφύρα» στο έδρανο επικυρώνοντας ποινή φυλάκισης σε άνεργο, ο οποίος δεν πλήρωσε τα διόδια; Κι όμως υπάρχει στην Ελλάδα και επί διακυβέρνησης «αριστερών καταβολών»!! Αυτό το «αριστερών καταβολών» βέβαια διακυβεύεται, διότι ως γνωστόν ό,τι δηλώνουμε είμαστε, κι όσο περισσότερο επιμείνουμε τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να πείσουμε. Πως υφίσταται Δικαιοσύνη όταν η νομοθεσία δεν συνοδεύεται από καμία μέριμνα ιεράρχησης των ποικιλόμορφων αποκλίσεων; Στην ουσία πρόκειται για ξεκάθαρο εκφοβισμό των μαζών και δη των πένητων.
Αν στον κώδικα η ποινή προσεγγίζεται με αδιαβάθμητους όρους τότε παραπέμπει στους «Αθλίους» του Victor Hugo, όπου ο Ιαβέρης εμποτίζεται από εμμονή να φέρει ενώπιον της Δικαιοσύνης τον Γιάννη-Αγιάννη, έγκλειστος στα κάτεργα επειδή έκλεψε τρόφιμα για να ταϊσει την οικογένειά του που λιμοκτονούσε, λόγω των αλλεπάλληλων αποπειρών δραπέτευσης. Μέσα απ’ το μνημειώδες μυθιστόρημα ο Hugo κατακεραυνώνει την Ηθική-τους Νόμους-τη Θρησκεία. Η Γαλλική Επανάσταση κολαζόταν στις παρυφές της μη δυνάμενη να θεμελιώσει τα ιδεώδη, για τα οποία αιτήθηκε την ορθολογική συναίνεση των επαναστατών.
Άλλο παράδειγμα που μου έρχεται στον νου είναι το πρώτο Σύνταγμα του νεοσύστατου ελληνικού Κράτους, το Σύνταγμα της Τροιζήνας το 1827, το οποίο έτυχε κατακρήμνισης από εθνοπρεπείς πρωτίστως δωσίλογους. Προεστοί και τσιφλικάδες, οι οποίοι δεν βούλονταν να χάσουν τα κεκτημένα τους στο όνομα καμίας Επανάστασης και καμίας Ιδέας της Δικαιοσύνης ως κατανομή των αγαθών. Πανομοιότυπα στις ημέρες μας θωρούμε τις εκδοθείσες εντολές διακοπής ρεύματος να αυξάνουν στηριζόμενες σε νομικό πλαίσιο Δικαίου. Παρατηρούμε φοροεπιδρομές σε εξαντλημένα νοικοκυριά-βαλάντια υπό το πρόσχημα του τεκμαρτού, το οποίο επίσης εδράζεται σε θεσμικό βράχο.
Τα διόδια δεν πληρώνουν υψηλά ιστάμενοι στον κρατικό-εκκλησιαστικό μηχανισμό, οι οποίοι απ’ τη μία συμβάλλουν στο ξεπούλημα της Χώρας κι απ’ την άλλη τυγχάνουν προκλητικής οικονομικής ασυλίας. Δεν ισχύει λοιπόν πως ο άνθρωπος είναι εκ γενετής ελεύθερος και ίσος. Η Κεφαλαιοκρατική Οικονομία επιτελεί το έργο της και το Δίκαιο λειτουργεί σαν κυματοθραύστης. Το «κρατικό συμβόλαιο» κατασκευάζεται δια της συμβολαιακής δόμησης των σχέσεων επιφέροντας δεσμευτικό ορθολογισμό εμπορευματοκατοχής, τουτέστιν η εξουσιαστική κορυφή έναντι της καταδυναστευμένης βάσης, και ως γνωστόν η βάση είναι ευρεία ενώ η κορυφή περιορισμένη. Και η όλη διαδικασία τελείται με απροκάλυπτα χθόνιο τρόπο.
Περί Δικαιοσύνης σχετικά με τη Γυναίκα…
Πως να σκιαγραφήσει η Γυναίκα τη νέα της φιγούρα σε κλοιό ενδοστρεφή, ο οποίος αρνείται σαφή επανορισμό; Απ’ την Αντιγόνη του Σοφοκλή και την Ιουλιέττα του Σαίξπηρ, σύμβολα ανυπακοής και απείθειας, ως την Άννα Καρένινα του Τολστόι και την Μαντάμ Μποβαρύ του Φλωμπέρ, σύμβολα αυτοκαταστροφικού πάθους και αυτοκτονικής κυκλοθυμίας, η Γυναίκα, που εναντιώνεται στα κελεύσματα της εποχής της, αναδύεται σαν μέγιστη ηρωίδα στο παγκόσμιο λογοτεχνικό πάνθεον.
Μετά το 2009 η έμφυλη βία συνεχίζει να υφίσταται κι εκτινάσσεται στο ανησυχητικό ποσοστό του 34%, με την σεξουαλική παρενόχληση-τη λεκτική βία- τη χειροδικία να συνιστούν ψυχολογικούς εξαναγκασμούς υποβιβασμού της. Επιπρόσθετα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προωθούν την αναπαραγωγή έμφυλων στερεοτύπων κι ενός διάχυτου σεξισμού. «Έχουμε να βαδίσουμε πολύ δρόμο, πριν οι γυναίκες μπορέσουν να συνδεθούν σε πραγματική βάση ισότητας με τους άνδρες», ισχυρίζεται ο Ντέιβιντ Ρήσμαν, έγκριτος κοινωνιολόγος. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται η ρήση της κυρίας Πετράκη, διδάκτωρ στο τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όταν υποστηρίζει πως «πρόκειται για ολόκληρο μηχανισμό διαταξικής βίας, ο οποίος ενεργοποιείται σε διαφορετικές περιστάσεις και ανεξαρτήτου μορφωτικού επιπέδου.»
Γυναίκες βιάζονται ή δέχονται προσβλητικές-σεξιστικές επιθέσεις και το νομικό πλαίσιο τις τοποθετεί στη θέση του «θύτη». Πρόσφατα μία κοπέλα στο Ναύπλιο καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία εκ προμελέτης, τη στιγμή που υπάρχει οπτικό υλικό από βίντεο ασφαλείας παρακείμενου καταστήματος, το οποίο επιβεβαιώνει το γεγονός ότι η κατηγορουμένη βρισκόταν εν αμύνη, αφού δεχόταν ξεκάθαρη επίθεση. Κατ’ αρχάς να διευκρινιστεί η διαφορά ανάμεσα στις έννοιες σεξισμός-ρομαντισμός. Άλλο η ευχάριστη απόπειρα προσέγγισης με ρομαντική-σεξουαλική διάθεση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Άλλο η επιθετικός εμβολισμός με καταναγκαστική διάθεση υποβιβασμού. Και μόνο η διατύπωση ερωτημάτων: «Που τριγυρνούσε τέτοια ώρα;» ή «Τι ρούχα φορούσε;» παρεμφαίνει διαχωρισμό ανάμεσα στην αντιμετώπιση των δύο φύλων. Ουδέποτε τίθεται ανάλογο ερώτημα για εκπρόσωπο του ανδρικού πληθυσμού. Εν προκειμένω κι ενώ το συμβάν λαμβάνει χώρα στις τρεις το ξημέρωμα, κανένας Δικαστής δεν αναρωτιέται για ποιους λόγους «τριγυρνά ο άνδρας=το θύμα τέτοια ώρα».
Εύλογα διερωτάται κάποιος σχετικά με τον όρο διττής ερμηνείας «ισότητα»: Χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει μία ψευδαίσθηση της αυθορμησίας, καθοδηγούμενη τεχνηέντως δυστυχώς μέσα στο περίκλειστο πλαίσιο των πατριαρχικών δομών; Χρησιμοποιείται για να διερευνήσει θεωρητικά την συγκαλυμμένη προβολή της έμφυλης βίας, της οποίας ο ταξικός χαρακτήρας συνεχίζει να υφίσταται; Όσο το Νομικό-Θεσμικό Πλαίσιο αρματώνεται τίνι τρόπω, τόσο προσκρούει στην πολυπλοκότητα του πραγματικού, τόσο δυσχεραίνει η εφαρμογή του. Ενώ η κάθε οντότητα συνιστά τον προφανή φορέα δικαιώματος, τείνουμε να θέτουμε υπό αμφισβήτηση τα αυτονόητα.
Τα θεμέλια της σημερινής εποχής κρέμονται σ’ ένα κενό παραγεμισμένο, το οποίο δεν δύναται να υποβαστάξει ούτε καλά ούτε άσχημα τη μέλλουσα οργάνωση, που προεκτείνει το παρόν. Μητριαρχία και Πατριαρχία απεδείχθησαν αποτυχημένα συστήματα διακυβέρνησης, αφού αφ’ ενός εμπεριέχουν την έννοια του «άρχω» και αφ’ ετέρου οι βάναυσες πρακτικές τους μας έχουν οδηγήσει σε εγκληματικό αδιέξοδο. Συνακόλουθα η διαδρομή της σκέψης του σύγχρονου ανθρώπου κατευθύνεται υπό προϋποθέσεις αμφίρροπες. Πρόκειται για μία χάραξη μυητική, απ’ την οποία εκκινεί το αρθρωμένο ξετύλιγμα της περιπλάνησης μέσα στο «γίγνεσθαι» της απομόνωσης.
Το ζητούμενο δεν είναι η επικυριαρχία του ενός φύλου έναντι του άλλου αλλά ο προσανατολισμός στο Μητρογραμμικό σύστημα, όρος που ορίζει ο Κος Παναγής Λεκατσάς, μελετητής αρχαίων φιλοσοφιών και κοινωνικών δομών, όπου άνδρας και γυναίκα είναι πραγματικά ισότιμοι. «Η γυναίκα δεν χρειάζεται να επιτηδεύεται την παραγωγική της αξία σαν Μητέρα, ούτε την ηδονιστική της αξία σαν ερωμένη», γράφει ο ίδιος σε μία πραγματεία του. Κι εδώ σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσα να προσθέσω πως ούτε ο άνδρας χρειάζεται να αποδεικνύει την παραγωγική του αξία σαν Πατέρας, ούτε την ηδονιστική του αξία σαν εραστής.
Περί Δικαιοσύνης σχετικά με τους προσφύγους…
Η Δυστυχία όχι μόνο πουλάει αλλά διανοίγει και διαύλους νέων εμπορικών προοπτικών. Μια Γερμανική φρεγάτα περισυνέλλεξε μία μετανάστρια στα νερά της Μεσογείου. Η γυναίκα ήταν ετοιμόγεννη. Το μωρό γεννήθηκε κι ονομάστηκε Σοφία. «Σοφία» ονομάστηκε και η επιχείρηση διάσωσης προσφύγων. Από ένα παιδί εκκινεί η Δικαιοσύνη-μέριμνα!
Αν ξυστρίσουμε πάλι λίγο την επιφάνεια το «φαίνεσθαι» πάντα κυοφορεί ένα «είναι» διαφορετικό. Το ΝΑΤΟ σε σύμπραξη με Εταιρείες-Κολοσσούς, οι οποίες μυρίστηκαν το αίμα προσέτρεξαν, ανιδιοτελώς!!! πάντα, αφού δαπανήθηκαν κονδύλια κάτι εκατομμυρίων δολαρίων, τα οποία κατέληξαν στον κορβανά των επιχειρηματιών αλλά πάνω από 15.000 άνθρωποι κατασπαράχθηκαν απ’ τα μπλε νερά της Μεσογείου.
Πάμπολλες ΜΚΟ συστήνονται καθημερινά. Τα πακέτα Ντελόρ προς ημετέρους απλώς αλλάζουν επωνυμία. Όπως με τις επιχειρήσεις στη Δημιουργική Λογιστική!! «Ο σεβασμός των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι το πρωταρχικό κριτήριο» διατείνονται στο γυαλί αλλά στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως το έγκλημα κι η ανομία καλά κρατούν, με πρώτα θύματα τα γυναικόπαιδα σαφώς. Μια διασπάθιση χρήματος άνευ προηγουμένου για να καταλήγει στην καταβαράθρωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Περί Δικαιοσύνης σχετικά με την Ελλάδα…
Απ’ το 2009 και μετά τα παπαγαλάκια στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης οπισθοδρόμησαν τεχνηέντως σε αυτοπαρωδία, επιδιώκοντας τον αφοπλισμό της κριτικής οξύνοιας του μέσου θεατή-ακροατή. Η εκάστοτε Κυβέρνηση ψήφιζε το ένα Μνημόνιο μετά το άλλο διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά της πως ο ορισμός των κινήσεων συνεπαγόταν απ’ τη δεδομενικότητα της «ελεύθερης πτώσης» της Χώρας. Η εκάστοτε Αντιπολίτευση ψήφιζε κι αυτή το ένα Μνημόνιο μετά το άλλο αλλά κάτω απ’ το τραπέζι ενώ στα φανερά κινδυνολογούσε περί εκχώρησης της κυριαρχίας της Χώρας.
Αρκεί να κατανοήσουμε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δημιουργήθηκε πάνω σε ομοσπονδιακές βάσεις, διότι δεν υφίστανται εκατέρωθεν δεσμεύσεις των εμπλεκόμενων κρατών. Τουναντίον ομιλούμε για μονομερή επικυριαρχία της Γερμανίας. Σε παλαιότερο άρθρο μου αναφέρονται:
«Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το ντόμινο απελευθερωτικών αγώνων που είχε τεθεί σε εφαρμογή απ’ τα υπόδουλα Κράτη εκπλήρωνε σιγά-σιγά την προοπτική του. Στον αντίποδα οι Μεγάλες Δυνάμεις βλέποντας το γόητρό τους να κλυδωνίζεται έθεταν επί στρογγυλής τραπέζης το μεγαλεπήβολο deal νέο-αποικιοκρατικών στόχων. Στη Διάσκεψη της Γιάλτας το 1945 λοιπόν Ρούσβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν επικυρώνουν τον επιμερισμό καθηκόντων τους, τουτέστιν οριοθετούν έκαστος στο γεωγραφικό ανάγλυφο τις σφαίρες επιρροής των συμφερόντων τους. Πανομοιότυπα κάποιες δεκαετίες αργότερα, Μπους-Γκορμπατσόφ στη Συμφωνία της Μάλτας το 1989, ιχνηλατούν με το άροτρό τους εκ νέου τον χάρτη εξοβελίζοντας ωστόσο την Ευρώπη απ’ τα διαχειριστικά ηνία. Δύο σημεία τριβής ανάμεσα στις δύο συμφωνίες:
Στην πρώτη η ποδηγέτηση ανέλιξης της Γερμανίας, ώστε να μην μπορεί να εντρυφεί στα ιμπεριαλιστικά της σχέδια, πράγμα που καταρρίπτεται με την σύναψη της δεύτερης και δια μέσω της πτώσης του τείχους του Βερολίνου. Ανέγερση-Ισοπέδωση ενός τείχους δεν είναι μία απλή υπόθεση, διότι αντικατοπτρίζει παγίωση ή αναθεώρηση γεω-στρατηγικών διαπραγματεύσεων. Η ανασύσταση του γερμανικού εδάφους θα σημάνει αφ’ ενός αναζωπύρωση αλυτρωτικών διαθέσεων του Ναζισμού, αφ’ ετέρου ανάφλεξη του επεκτατισμού και συνακόλουθα τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Άλλως ειπείν τον πλήρη έλεγχό της από τις Υπερπόντιες Κραταιές Δυνάμεις.
Μία ύστατη προσπάθεια αναχαίτησης ήταν η νομισματική ένωση. Το ενιαίο νόμισμα θα άνοιγε διαύλους εμπορικής επικοινωνίας προς όφελος της Γερμανίας στο ευρωπαϊκό έδαφος και η διαπλάτυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την υπαγωγή πολλών κρατών στο ενιαιοποιημένο πλαίσιο θα αντιρρόπιζε τον καλπασμό της.»
Είναι εύληπτο πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν συνιστά μια συνωρίδα φίλων αλλά ένα ξεκάθαρο φεουδαρχικό σχήμα αποικιοκρατικού χαρακτήρα. Οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι του ελληνικού εδάφους έχουν παραχωρηθεί σε εταιρικά συμφέροντα πριν ακόμη τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και οι μετέπειτα συμβάσεις απλώς διαιωνίζουν την πρόσδεση στο άρμα. Το βιβλίο του Δημήτρη Μπάτση «Η βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» είναι αποκαλυπτικότατο σχετικά με τις δυνατότητες της Χώρας, αν αυτές τύγχαναν σε άξια-έντιμα-ικανά χέρια. Οι αργυρώνητοι ωστόσο πολιτικοί ως σήμερα ποιούν την νήσσαν.
Με την άνευ όρων εκχώρηση του αυτοτελούς δικαιώματος ελέγχου των πόρων στο Δημόσιο επιτρέπει στην ουσία την απ’ ευθείας ανάθεση σε προνομιούχους εκμεταλλευτές. Κανένας Νομοθέτης ως σήμερα δεν θέλησε να διαταράξει τα ήσυχα νερά στη λίμνη. Καμία ανεξάρτητη Αρχή δεν μπορεί να ανατρέψει τη ρότα, με αποτέλεσμα να διατηρείται το αντιοικονομικό μοντέλο. Συνακόλουθα προλειαίνεται το έδαφος προς εφαρμογή της απεχθούς συμβάσεως Cooper, η οποία μπορεί να αφορά σε πρώτη φάση τη διαχείριση των υδάτινων πόρων, επεκτείνεται ωστόσο συν τω χρόνω στα υπόλοιπα «φιλέτα».
Ο Μακρόν λοιπόν ήταν ο ενεργοποιητής των προειρημένων-συμφωνηθέντων. Να αξιοποιηθεί ο πλούτος της Χώρας αλλά υπό την αιγίδα ποιων συμφερόντων; Ενός Κεφαλαιοκρατικού Consortium ξένης ωφελείας; Του Δημοσίου, το οποίο με τη συγκεκριμένη μορφή-δομή υπηρετεί το ίδιο νιτερέσο; Σε άλλο άρθρο μου αναλύεται η σύσταση του ΟΗΕ, ο οποίος δεν είναι από στρατηγικής απόψεως παρά το προκάλυμμα Παγκοσμίου Κυβερνήσεως. Και η καταστρατήγηση του αγροτικού τομέα σε άλλο άρθρο μου αναλύεται επαρκώς.
Χωρίς παραγωγή η Ελλάδα ήταν πάντα «τελειωμένη». Στην έκθεση του Φιλίπ Πέτερσον, η οποία έχει δημοσιευτεί απ’ την 1η Απριλίου 1990 καθίσταται σαφής η Νέα Χάρτα: οι χώρες του Νότου, ομαδοποιήθηκαν φτιάχνοντας την παρεούλα P.I..G, σαρκαστικός υπαινιγμός για τον οποίο δεν υπήρξε καμία αντίδραση σε εθνικό επίπεδο. Αγγλία-Ελβετία αυτονομούνται, περίεργο καθόλου, ανέκαθεν οι ισχυροί ήθελαν έδαφος ανεξάρτητο για να δεχτεί το χρήμα-πλούτο τους. Όσο για τη Γηραιά Αλβιόνα, σαν καλό παιδάκι της Μαμάς Αμερικής, ακολουθεί πιασμένο απ’ τη φούστα της. Η Ευρώπη είναι ήδη χωρισμένη σε δύο μπλοκ, αυτή τη φορά καθορισμένα απ’ την αρχή αυτοπροσδιορισμού μειονοτήτων, εξ ου και οι διαμελισμοί τις τελευταίες δεκαετίες. ΗΠΑ και Ρωσία μπρος στην απειλή ενός νέου Ράιχ, επιθυμούν διακαώς τη διαίρεση του Ευρωπαϊκού εδάφους σε υποενότητες βέλτιστα ελεγχόμενες. Την Ελλάδα ποιος θα πάρει σαν νύφη πολύφερνη και με ποιον τρόπο θα την αλώσει; Διαμελίζοντάς την;;; Εξαιρώντας την απ’ την ευρωπαϊκή ομπρέλα;;;
Ένα απ’ τα σημαντικότερα έργα της Διάσκεψης για το Δίκαιο της Θάλασσας,1973-1982, ήταν η δημιουργία-κωδικοποίηση του θεσμού Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης=ΑΟΖ. Σύμφωνα με τα άρθρα 55-56-57 ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή, το πλάτος της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιωματικά. Αν όλα τα παράκτια κράτη κάνουν χρήση των δικαιωμάτων τους για ΑΟΖ θα οριστικοποιηθούν οι κάτοχοι των υπολογισμένων αποθεμάτων πετρελαίου-υδρογονανθράκων-αλιείας-πολυμεταλικών κονδύλων. Σύμφωνα με το άρθρο 121, παράγραφος 2, το κάθε κράτος μπορεί να ορίζει υφαλοκρηπίδα χωρίς αντίστοιχο καθορισμό ΑΟΖ, αλλά όχι το αντίστροφο.
«Εδώ και μία τριαντακονταετία η Ελλάδα παραμένει εγκλωβισμένη στο δόγμα της διαφοράς με την Τουρκία, η οποία αφορά στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Είναι απορίας άξιο γιατί οι Ελληνικές Κυβερνήσεις δεν αλλάζουν κατεύθυνση ορίζοντας ΑΟΖ» διατείνεται εύλογα ο κύριος Βελόπουλος. Και η Τουρκία ωστόσο δεν προβαίνει σε καμία ενέργεια παρ’ όλο που έχει ήδη προβεί σε χρήση δικαιώματος ΑΟΖ όσον αφορά στη Μαύρη Θάλασσα απ’ το 1986. Στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο η χρήση ΑΟΖ είναι αναγνωρισμένη. Για ποιον λόγο η Ένωση δεν υποχρεώνει όλα τα κράτη της να προβούν σε διευθέτηση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων;;;
Εδώ έρχεται ο κύριος Μάζης να διασαφηνίσει κάπως το τοπίο σε μελέτες του, όπου ξεκαθαρίζει την μεγίστης σπουδαιότητας θέση της Χώρας, η οποία ανήκει «σ’ ένα γεωπολιτικό Σύμπλοκο με τέσσερις απολήξεις: Ελλάδα-Τουρκία-Ισραήλ-Κύπρος. Πρόκειται για διακρατικό υποσύστημα διαδραστικών διαδικασιών ισχύος, κάτι που λειτουργεί σαν εστία αστάθειας», όπως αναφέρει. Επομένως οι υπερσυστημικές παρεμβάσεις αξιολογούνται υπό το πρίσμα του συμφέροντος. ΗΠΑ-Ρωσία με τις παρελκόμενες μικρότερες Δυνάμεις, Γαλλία-Αγγλία-Γερμανία, συντηρούν το συγκρουσιακό κλίμα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου υπό την αρωγή των παριστάμενων συνιστωσών, όπως Χεζμπολάχ, της οποίας τα έσοδα ξεπερνούν τα 500 εκατομμύρια δολάρια και προέρχονται από εμπόριο ναρκωτικών-όπλων Χαμάς, η οποία ελέγχει το 15% της Οικονομίας του Ισραήλ.
Αγωγοί υδρογονανθράκων-υδάτων στην περιοχή του Καυκάσου και στο γεωπολιτικό σύμπλοκο της ΝΑ Μεσογείου εντείνουν την έκρυθμη κατάσταση. Η Ρωσία επιθυμεί επέκταση επιρροής της μέχρι τα σύνορα με το Ιράν-Οι ΗΠΑ επιθυμούν ανακοπή ανάλογων ευσεβών πόθων-Η Τουρκία εμπλεκόμενη αφ’ ενός σαν μέλος του ΝΑΤΟ, πράγμα που δεν της επιτρέπει να δυσαρεστεί τις ΗΠΑ, αφ’ ετέρου αντίθετοι συμβιβασμοί της δημιουργούν περαιτέρω προβλήματα στις κουρδικές περιοχές. Η Ελλάδα είναι με τα χέρια σφιχτοδεμένα στη μέση για ευνόητους λόγους. Επιπρόσθετα η αποστρατικοποίηση των Στενών αποδυναμώνει την Τουρκία σαν βασικό μοχλό πίεσης στην περιοχή και την προσδένει στο ασιατικό άρμα. Κανείς δεν αναλύει ξεκάθαρα την τύχη της Ελλάδας στη μια ή στην άλλη περίπτωση!!! Πριν περίπου 19 χρόνια έπεσαν οι πρώτοι «κανονιοβολισμοί» στα Βαλκάνια απολήγοντας στον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Ήγγικεν η ώρα για «αρχιτεκτονική» αναπροσαρμογή ενδεχομένως και δεδομένου ότι κλείνουν και τα σύνορα εγκλωβίζοντας τόσες χιλιάδες προσφύγων εντός των τειχών!!
Το κίνητρο των πολέμων…
Η Ευρωπαϊκή Ένωση υπό διάλυση πάνω σε τεντωμένο σχοινί οι λαοί της, το οποίο κρατούν απ’ τη μια ακροδεξιές συνιστώσες κι απ’ την άλλη ακροαριστερή αδιαλλαξία. «Το έργο του Κοινωνιολόγου θα ήταν εύκολο, αν δεν χρειαζόταν να καθορίσει, μπροστά σε κάθε στατιστική σχέση ανάμεσα σε μία ανεξάρτητη μεταβλητή και σε μία εξαρτημένη μεταβλητή, πως η αντίληψη και η αποτίμηση όλων όσα προσδιορίζονται απ’ την εξαρτημένη μεταβλητή ποικίλλουν ανάλογα με τις τάξεις που καθορίζονται απ’ την ανεξάρτητη μεταβλητή», διατείνεται ο Pierre Bourdieu.
Το δόγμα του σοκ συνεχίζει να σφυρηλατεί τις ανθρωπομάζες. Αν η ζωοποιός ενέργεια προς ευρυθμία μιας Κοινωνίας αντικατοπτρίζεται άριστα στο τρίπτυχο Ισονομία-Ισοπολιτεία-Ισηγορία, επαίσχυντες ατασθαλίες σε καθημερινή βάση αποδεικνύουν την έλλειψη-παραγκώνιση των αξιών αυτών. Εδώ και πάρα πολύ καιρό ο Πολίτης αντιλαμβάνεται πως η εποχή της Μετανεωτερικότητας δεν αποτυπώθηκε σε κρηπίδα ικανή να εκπληρώσει τις επαγγελίες του Διαφωτισμού. Με το λάβαρο του «ανθρωπισμού» ανά χείρας η Ανθρωπότητα απέτυχε να αναληφθεί στη χειραφέτηση-αυτοπραγμάτωσή της. Αποσβολωμένοι παρατηρούμε την μία αδικία να διαπράττεται μετά την άλλη.
Ο αναβρασμός πυροδοτείται. Οι Κυβερνήσεις σωπαίνουν. Οι άνθρωποι θυμίζουν τους αστούς πριν την καταστροφή στη Σμύρνη που χόρευαν σε χορούς κι αντάλλασσαν βεγγέρες σαν να μην συνέβαινε τίποτα, τη στιγμή που οι σφαγές άπλωναν ήδη το κόκκινο χαλί στα λουστρινένια παπούτσια τους…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου